Ο μήνας που κύλησε από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας εισήγαγε σε έναν νέο, πυκνό σε γεγονότα, δύσκολο να «διαβαστεί», πολιτικό κύκλο, σε μια εξαιρετικά ρευστή και μεταβατική κατάσταση. Αρκετά λέχθηκαν και από προηγούμενους συντρόφους, για τις αντιθέσεις ΔΝΤ-ΕΕ, για τις διεργασίες να στηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας στην Γερμανία υπό την ενδυναμωμένη Μέρκελ, το «αντάρτικο» που στήνει μέρος του πολιτικού κόσμου για την «μεταμνημονιακή» φάση κλπ.
Η ομιλία του σ. Αλέξη Τσίπρα προσδιορίζει την κρισιμότητα της στιγμής και της κατάστασης και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Θα πρότεινα, αφού όλοι πλέον διαπιστώνουν μια άσχημη κατάσταση εντός του κόμματος, μαζί με τις αποφάσεις της ΚΕ, να δοθεί η ομιλία του σ. Τσίπρα και να γίνει συζήτηση γύρω από αυτήν σε ολόκληρο το κόμμα. Γιατί, δεν φτάνει να διαπιστώνεται μια άσχημη κατάσταση. Χρειάζονται δύο βήματα ακόμα: πρώτο να ερμηνευτεί ουσιαστικά το γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση [Να μια ωραία πνευματική άσκηση για όσους το διαπιστώνουν. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε την εκδοχή του καθένα για το γιατί υπάρχει η άσχημη κατάσταση…] και δεύτερο, να γίνουν προτάσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης. Ας θεωρηθεί η πρόταση που κάνω σε αυτήν την κατεύθυνση.
Έγινε αρκετή συζήτηση για το τι θα κάνουμε την Τρίτη στην Βουλή για την χρηματοδότηση της ΧΑ. Από την πρώτη στιγμή του φονικού έπρεπε να χαραχθεί μια γραμμή και στάση. Υπήρχαν δύο βασικές επιλογές:
1η Επιλογή
• Απόσταση από όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά
• Προβολή όλων των ενστάσεων των συνταγματολόγων
• Καταγγελία των παραβιάσεων συντάγματος κλπ
• Προϊδέαση ότι τέτοια μέτρα θα παρθούν και για άλλους
2η Επιλογή
• Επιτέλους, έστω και αργά παίρνονται μέτρα
• Όχι στην θεωρία των δύο άκρων
• Τα μνημόνια γεννούν την απόγνωση – και την βία κλπ
• Νομιμότητα – ομαλότητα – δημοκρατία
Είναι φανερό ότι επιλέχθηκε η δεύτερη. Έτσι δεν μπορούμε τώρα να το κάνουμε ποτ πουρί και να φανούμε ανακόλουθοι. Αλλά εδώ, σήμερα, ειπώθηκε από κάποιους πως τα δύο άκρα είναι από την μια το κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη… Μια τέτοια τοποθέτηση ακυρώνει κάθε λόγο για την πολιτική, την διαμεσολάβηση, το πολιτικό στοιχείο, την πολιτική διαπάλη. Τόσος χοντροκομμένος αριστερισμός τι χρειάζεται;
Εδώ δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πώς η ΧΑ δεν είναι μόνο εγκληματική οργάνωση. Έκανε πολιτική, δημιούργησε ένα ρεύμα, μεγάλωσε τα ακροατήριά της στη βάση μιας πολιτικής και μιας συμπεριφοράς, με αρκετά επιθετικά χαρακτηριστικά προς το πολιτικό σύστημα. Θα δούμε την αποτελεσματικότητα των μέτρων (γιατί έχουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο και δεν είναι αρκετοί οι όποιοι νόμοι για να το εξαφανίσουν). Επομένως δεν θα είναι λίγος ο κόσμος που θα σκεφτεί: «Ποιοι είναι αυτοί που κυνηγάνε την ΧΑ σήμερα;» Το πολιτικό σύστημα που κυνηγά την ΧΑ δεν είναι νομιμοποιημένο στα μάτια του κόσμου. Επομένως πάντα πρέπει να θυμόμαστε την «πανουργία της ιστορίας».
Επειδή λοιπόν ομιλούμε περί πολιτικής, οφείλουμε να έχουμε ένα «άγγιγμα ποιότητας» και να την αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη απαιτητικότητα. Ακόμα κι αν ακολουθούμε την δεύτερη επιλογή, πρέπει να είμαστε μάστορες, να την παντρεύουμε με την βασική μας κατεύθυνση και την κρουστικότητα συνολικά προς το πολιτικό σύστημα. Και να μην σταματάμε στιγμή να προπαγανδίζουμε μια μεγάλη λαϊκή μεταπολίτευση που θα αλλάξει και το πολιτικό σύστημα και θα βάλει τις βάσεις του ξαναχτισίματος της χώρας. Ο Κατρούγκαλος για παράδειγμα το έκανε με πολύ καλό τρόπο. Με σαφήνεια, τεκμηρίωση, ψυχραιμία και τόλμη καταφέρθηκε ενάντια στο πολιτικό σύστημα, πήρε σαφή θέση εναντίωσης, και η άποψή του κέρδισε έδαφος σε πολύ κόσμο που παρακολούθησε την παρέμβασή του.
Υπάρχει ανησυχία και επιφυλακτικότητα και μέσα στις γραμμές μας. Ορισμένοι κάνουν λόγο για ενσωμάτωση ή και για δεξιά (κεντροαριστερή) στροφή του Συριζα. Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, δεξιός κίνδυνος, ή είναι ένας αδικαιολόγητος φόβος; Φυσικά και υπάρχει και θα δυναμώνει όσο πλησιάζουμε στην διακυβέρνηση. Αυτήν την στιγμή ασκείται μεγάλη πίεση πάνω στο Συριζα ώστε να ακυρωθεί ο ριζοσπαστισμός του, να στρογγυλευθεί η στάση του, να ξεδοντιαστεί, να συκοφαντηθεί κλπ. Με δυο λόγια υπάρχει η τάση να ματαιωθεί η επιδίωξη να φθάσει ο Σύριζα στην διακυβέρνηση και αν αυτό δεν αποτραπεί να έχει νερώσει αρκούντως το κρασί του και να μην προωθήσει μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, αλλά να είναι μια παρένθεση σύντομη ή μια ανώδυνη εναλλαγή. Υπάρχουν αυτοί οι κίνδυνοι; Βεβαίως! Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Με την πολιτική γραμμή κυρίως, με τις δεσμεύσεις του κόμματος, με την δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου, το οποίο θα πιέζει για την υλοποίηση των δεσμεύσεων και θα ανοίγει παραπέρα δρόμους, με την συμμετοχή του κόσμου σε όλες τις διεργασίες. Ακόμα με το να κουβεντιάζεται, να συζητείται αυτό το πρόβλημα, με την πολιτικοποίηση των γραμμών μας.
Δεν μπαίνει όμως φραγμός στον κίνδυνο να προβάλλουμε μια γραμμή κατώτερη των περιστάσεων (πχ ενότητα της αριστεράς, δηλαδή με ΚΚΕ και Ανταρσύα) ή να προβάλλουμε διαφοροποιήσεις κάθε φορά απλά για να διαφοροποιηθούμε (ευρωζώνη, ευρώ, ταξίδια, άρθρο 187 α, υποψηφιότητα Τσίπρα για κομισιόν κλπ κλπ) και διαδίδοντας ότι διολισθαίνει το κόμμα, διολισθαίνει, διολισθαίνει κ.ο.κ. Δεν δίνονται έτσι οι μάχες, δεν κερδίζουμε έτσι έδαφος στην κοινωνία…
Κλείνοντας, θα σας διαβάσω μια ολιγόλογη δήλωση που υπογράφουμε κάποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με την κατάσταση του κόμματος:
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Όπως διαπιστώθηκε και από τη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, συνεχίζουμε στην ίδια ρότα. Την πεπατημένη.
Οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα μιας αναγκαίας μεγάλης πολιτικής μεταβολής φέρνουν με έμφαση στην επιφάνεια τα ελλείμματα που έχουμε στην εσωτερική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ και στη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού πολιτικού ρεύματος διεξόδου.
Ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα διαπερνά τις γραμμές μας.
Η λειτουργία μας, απαλλαγμένη από τη λογική των μηχανισμών ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, η πολιτικοποίηση και η ανάπτυξη του κόμματος, είναι από τις βασικές προϋποθέσεις μιας μεγάλης και ουσιαστικής πολιτικής νίκης.
Αλλιώς, αύριο ίσως να μιλάμε για το δέντρο που πληγώναμε…