Συντρόφισσες και σύντροφοι στην πρώτη ΚΕ μετά το συνέδριο είχα καταθέσει μια δήλωση στην οποία έλεγα ότι ένα κόμμα κρίνεται από τη σοβαρή στάση. Αυτό σημαίνει ότι και τα στελέχη και τα μέλη του πρέπει να τηρούνε μία σοβαρή στάση. Δεν πρόκειται να ψηφίσω το σχέδιο απόφασης.
Ούτε να καταθέσω μια δήλωση που να πάει στις κομματικές οργανώσεις, με «ορθή επανάληψη» μετά από τρεις αποστολές (όπως έγινε τις άλλες φορές), σαν διευκρίνιση του γιατί έδωσα θετική ψήφο σε αυτή την απόφαση. Αρμενίζουμε λάθος. Δεν ακούμε την κοινωνία και νομίζουμε ότι «όλα πάνε καλά» γιατί «έτσι κι αλλιώς θα είμαστε η επόμενη κυβέρνηση». Αυτό και μόνο είναι λάθος. Δεν θέλει πολλή ανάλυση.
Υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία είναι τραγικά. Πρώτον, δεν κάνουμε τίποτα σοβαρό για να προετοιμάσουμε τον λαό για μια μεγάλη σύγκρουση. Και το μόνο που του λέμε είναι «δώσε μας ισχυρή εντολή για να πάμε να διαπραγματευτούμε». Και το δεύτερο: η κατάσταση του κόμματος είναι τραγική.
Τα παίρνουμε αυτά τα μηνύματα; Κι αν τα παίρνουμε τι κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε ό,τι γίνεται στη συγκυρία σαν παρένθεση. Μία παρένθεση, δύο παρένθεση, η ΕΡΤ παρένθεση, οι απεργίες παρένθεση, όλα παρένθεση και… «καλά πάμε»! Ε, φτάνει αυτό! Δεν πάμε καλά. Και μπορεί να «πάμε καλά» και να κερδίσουμε με πολύ μεγάλο ποσοστό τις εκλογές αλλά να μην έχουμε κάνει το ουσιαστικό : την προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα.
Και επίσης υποτιμάμε το κόμμα. Δεν είναι καινούργιο κόμμα αυτό που φτιάξαμε. Δεν το φροντίζουμε όπως θα έπρεπε να φροντίζουμε ένα καινούργιο κόμμα. Υπάρχει μια νομή της κομματικής εξουσίας ανάλογα σε διάφορα βιλαέτια και νομίζουμε ότι αυτό είναι κόμμα. Ε, δεν είναι κόμμα! Πώς να το κάνουμε; Δείτε τις συνελεύσεις, δείτε τη συμμετοχή στις διαδικασίες του κόμματος. Δεν τα ξέρετε αυτά; Τα ξέρετε. Κι εγώ τα λέω και γίνομαι δυσάρεστος. Αλλά είναι αναγκαία μια σοβαρή στάση. Δεν θα ψηφίσω την πολιτική απόφαση.
Από κει και πέρα : ούτε η ανάθεση είναι καλό ούτε γενικά το χτίσιμο ενός νέου διπολισμού είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Το κείμενο της απόφασης βάζει ένα καινούργιο θέμα: την ανάγκη ενός ανοίγματος, μιας πρωτοβουλίας, μιας διεύρυνσης. Υπάρχει αυτή η ανάγκη; Βεβαίως και υπάρχει. Αλλά πρέπει να εξηγηθούμε. Να εξηγηθούμε σοβαρά. Δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη η διεύρυνση. Εγώ θέλω σε αυτή τη διεύρυνση να είναι μέσα το σωματείο των καθαριστριών, που είχανε έρθει στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την πρόταση μομφής και μοιράζανε μια προκήρυξη, θέλω να είναι μέσα οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα, θέλω τους σχολικούς φύλακες, δίπλα πιθανά στην Κοινωνική Συμφωνία της Λούκα Κατσέλη που μπορεί να είναι κι εκείνη. Και να λειτουργήσουμε έτσι. Και να αναλάβουν δυνάμεις μέσα από το κόμμα να στήσουν έτσι τη διεύρυνση κι όχι σαν «επιτροπές σοφών». Είναι καθαρό αυτό; Αν είναι καθαρό, μακάρι να το κάνουμε και να πετύχει.
Κλείνοντας: Πριν τις εκλογές είχα δώσει με γραπτό κείμενο (κι αναγκάζομαι να τα πω αυτά σήμερα) εισήγηση για δύο μεγάλες πρωτοβουλίες. Πρώτο, πανεθνική διαβούλευση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που να βοηθήσει στη δημιουργία κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ενάμισης χρόνος τώρα και δεν έγινε τίποτα. Μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν έγινε τίποτα για αυτό το θέμα. Και δεύτερο είχα κάνει την πρόταση να δημιουργήσουμε ένα αυτοδιαχειριζόμενο ΜΜΕ. Η εμπειρία της ΕΡΤ έδειξε ότι μπορεί να φτιαχτεί ένα τέτοιο μέσο αυτοδιαχειριζόμενο. Το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό μέσο να λειτουργήσει όπως λειτούργησε η ΕΡΤ το τελευταίο διάστημα, από τους εργαζόμενούς της. Και σε αυτά να δεσμευτεί καθαρά ο Σύριζα απέναντι στον ελληνικό λαό. Και αύριο να βγάλουμε την αφίσα που είπε η συντρόφισσα Σωτηρίου (με τις δεσμεύσεις του Σύριζα). Είναι μερικά πράγματα για να ξυπνήσουν λιγάκι οι καταστάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και έχω να πω ότι δεν μπορώ να ψηφίσω μια απόφαση που μοιάζει με τις προηγούμενες και που δεν αλλάζει σελίδα στην πορεία που προχωράμε. Σας ευχαριστώ.