Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τυχαίνει να είμαι μέλος της επιτροπής για τη ευρωδιακήρυξη και της πενταμελούς επιτροπής για το ευρωψηφοδέλτιο. Η συζήτηση που γίνεται αυτήν την στιγμή εδώ αφορά τη διακήρυξη. Το λέω μεθοδολογικά, γιατί αν πω κι εγώ δύο τρία ονόματα ή πω κάποια κριτήρια για το ψηφοδέλτιο, υπονομεύω την συζήτηση και πάω αλλού το θέμα.
Έχω μια αγωνία και σας τη λέω καθαρά: Το κόμμα δεν είναι προσανατολισμένο για την μάχη των ευρωεκλογών.
Είναι απορροφημένο στις αυτοδιοικητικές εκλογές άντε και στις περιφερειακές. Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δηλαδή, σαν καθοδηγητικό όργανο, που είναι η Κεντρική Επιτροπή, πρέπει να προσανατολίσουμε το κόμμα και να στοιχίσουμε σωστά τις δυνάμεις μας προς μια κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορέσει να έρθει η νίκη στις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου.
Αυτό δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει κάποια σιγουριά. Εγώ αγωνιώ περισσότερο για αυτό, παρά, να το πω έτσι, για τις λεπτομέρειες που θα υπάρξουν στα κείμενα, ακόμα και στο ψηφοδέλτιο. Θα ήθελα να είχαμε ήδη, δέκα, είκοσι, είκοσι πέντε ονόματα υποψηφίων που θα συμφωνούσαμε όλοι εδώ. Και τον επόμενο ένα μήνα να δίναμε ολόψυχα τη μάχη. Αυτή τη στιγμή όμως είμαστε ακόμα στο «αλλά», αμφιταλαντευόμενοι. Μπαίνουν διάφοροι προβληματισμοί: πώς θα νικήσουμε, εάν μπορούμε να νικήσουμε με τέτοιο κόμμα, με τις κόντρες που υπάρχουν, κλπ. Δεν είναι καλή η κατάσταση στο κόμμα και το ξέρετε όλοι από καιρό. Δεν είναι καινούργιο θέμα αυτό. Για παραγοντισμούς, για σοσιαλδημοκρατικοποιήσεις κλπ.
Τις εκλογές θα τις νικήσουμε με μια θαρραλέα πορεία προς το λαό, αυτόν τον ενάμισι μήνα που έχει μείνει αυτήν την στιγμή. Εκεί είναι το κλειδί! Εκεί θα δοθεί η απάντηση ακόμα και στο ζήτημα του κόμματος, που μπορεί να χρειάζεται ακόμα και μετά από ένα χρόνο από το Συνέδριο μια πιο ουσιαστική επανίδρυση.
Θέλω να σας πω ότι η απόσταση από το 2009 και από το 2012 είναι πολύ μικρή. Μπορούμε να πάθουμε ότι πάθαμε το 2009, που περιμέναμε 2-3 ευρωβουλευτές και βγάλαμε μόνο έναν, δηλαδή να μην νικήσουμε στις επόμενες εκλογές. Όμως μπορεί και να έχουμε μια μεγάλη νίκη σαν το 2012. Από εμάς εξαρτάται και τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με την ελληνική κοινωνία.
Αυτό προϋποθέτει μια πορεία προς το λαό, τώρα αλλά και σταθερά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σκεφθεί ο καθένας τι κάνει για αυτή την πορεία προς το λαό, τι δυνατότητες έχουμε, ποια είναι τα ισχυρά μας χαρτιά σε αυτή την πορεία και ποια είναι τα χρήσιμα στοιχεία που έχουμε και μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να πάμε να μιλήσουμε και να συνδεθούμε με τον κόσμο.
Επομένως θέλω να πω, ότι ακόμα και με τα προβλήματα που έχει το κόμμα πρέπει να δώσουμε τη μάχη και να νικήσουμε. Και να μην προεξοφλούμε ότι δεν μπορούμε με ένα τέτοιο κόμμα να νικήσουμε, όπως ειπώθηκε πριν από κάποιους συντρόφους. Βοηθούν τέτοιες τοποθετήσεις; Και σε τι; Και εγώ έχω μεγάλο πρόβλημα με τους παραγοντισμούς και με έχετε ακούσει να μιλάω πολλές φορές σχετικά. Η στιγμή όμως αυτή είναι στιγμή που πάμε να δώσουμε τη μάχη. Και η σημαντική αυτή μάχη πρέπει να δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Δεύτερο σημείο, η διακήρυξη. Πιστεύω ότι λείπει ένα μεγάλο θέμα από τη διακήρυξη, το βασικό: Ποια είναι η άποψή μας για το πολιτικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Υποστηρίζω ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Που να σημαίνει: κύρος και δύναμη στα εθνικά κοινοβούλια, αλλαγή και αποφασιστικότητα στο ευρωκοινοβούλιο. Όλοι οι θεσμοί οι οποίοι δεν στηρίζονται πουθενά, σε καμία λαϊκή νομιμοποίηση (ούτε καν σε θεσμική πλέον), να αμφισβητηθούν. Να τεθεί σε κίνηση μια διαδικασία ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η φράση, «της επανάστασης της δημοκρατίας στην Ευρώπη», είναι μια πολύ καλή φράση που την έχει πει ο σύντροφος Νίκος Χουντής. Πρέπει να προστεθεί αυτός ο πολιτικός όρος στη σκέψη, την ορολογία και τη στρατηγική μας για να μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε αλλαγή. Διότι, το να αναφέρουμε γενικά τους πόθους μας για μια Ευρώπη οικολογική, φεμινιστική, ειρηνική κλπ., είναι μεν καλό αλλά παραμένει απλά μια έκθεση ιδεών και επιθυμιών. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν τίθενται οι πολιτικοί όροι που θα επιτρέψουν τέτοιες τεράστιες, όσο και αναγκαίες, αλλαγές.
Σχετικά με την πολιτική κατάσταση δύο είναι τα κεντρικά θέματα που έχουμε μπροστά μας. Πρώτον, την υποστροφή της λαϊκής διαθεσιμότητας. Δεν πάμε με το κλίμα που υπήρχε το 2012 στις εκλογές. Ο κόσμος είναι πιο μουδιασμένος και δείχνει μια ορισμένη ανάθεση και απογοήτευση. Το δεύτερο είναι η κεντροαριστερή ανασύσταση που επιχειρείται και θα μας κάνει ζημιά αν δεν την υπολογίσουμε σοβαρά. Εάν κάνουμε μέτωπο προς το Βενιζέλο και υπάρχει μόνο μια πόλωση απέναντι στο Βενιζέλο και στον Σαμαρά, ξεχνάμε ότι όλοι οι άλλοι δουλεύουνε για να καρπωθούν και να στήσουν ένα κεντροαριστερό «μαγαζί» στη χώρα και να μας πιέσουν να μετατοπιστούμε.
Τι λέει η ιστορία; Το 1958 η αριστερά παίρνει 24%, 79 βουλευτές και βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 1961 συγκροτείται η Ένωση Κέντρου. Από κομματίδια, από το τίποτα, που ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους. Αυτή η σύσταση του Κέντρου και μια πολιτική της Αριστεράς προς το Κέντρο, που έλεγε ότι μόνο μέσω του Κέντρου μπορεί να πετύχει κάτι, μετέτρεψε την Αριστερά σε ουραγό του Κέντρου. Αυτήν την στιγμή τι γίνεται; Έχουμε το 27% του ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να το χαμηλώσουν, να το χτυπήσουν, να το εξαφανίσουν. Πάνε να δημιουργήσουν ξανά μια κεντροαριστερή δύναμη, από Ποτάμι, από Ελιά, από Γ.Α.Π., από ΔΗΜΑΡ αν θέλετε, και από άλλους, άσχετους από όλο αυτό το πράγμα που έχει βγει, και να μας πιέσουν να είμαστε σε συνεργασία με αυτή την κατάσταση και να μας βάλουν όρια. Να μας ευνουχίσουν πολιτικά. Αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που έχουμε σήμερα. Και για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια αυτό θα είναι το κεντρικό θέμα: αν θα πρωταγωνιστήσει η Αριστερά ή αν η Αριστερά θα μετατραπεί, θα πιεστεί προς πιο κεντροαριστερές θέσεις.
Επομένως, απλά και μόνο πόλωση δεν βοηθάει. Γιατί όταν γίνεται πόλωση εμείς παλεύουμε με τον ένα πόλο, τον κυβερνητικό, και οι άλλοι δουλεύουν με διάφορους τρόπους και κερδίζουν έδαφος.
Αυτά λοιπόν είναι τα δύο βασικά σημεία που βλέπω. Δηλαδή το πώς να σηκωθεί ο κόσμος, να χαμογελάσει και να υπάρξει εμπιστοσύνη και όραμα. Αυτό στην τακτική μας σημαίνει να δεσμευτούμε άμεσα σε μερικές θέσεις που να δείχνουν το σχέδιό μας για τη διέξοδο της χώρας και την αξιοπιστία μας. Και δεύτερον, αναμέτρηση με τα σενάρια της κεντροαριστερής ανασύστασης, γιατί αυτή μπορεί να λειτουργήσει σαν δούρειος ίππος για την προσπάθεια της Αριστεράς και να αποδειχθεί πιο μεγάλος εχθρός από το σημερινό κυβερνητικό μπλοκ.
Σας ευχαριστώ