Γιατί ο λαϊκός παράγοντας είναι καθοριστικός για τη διέξοδο της χώρας
Όπως φαίνεται, οδεύουμε σε μια κορύφωση της καθολικής κρίσης και το ζητούμενο είναι αν μπορούν να έρθουν -και πότε- καλύτερες μέρες (δηλαδή, σωτηρία της χώρας από τη μεθοδευμένη καταστροφή) ή αν είναι μοιραίο να ζήσουμε και χειρότερα (δηλαδή επιτάχυνση καταστροφών-διαμελισμών- ακρωτηριασμών).
Σε κάθε περίπτωση, όποιος θέλει να αποφύγει την καταστροφή της χώρας, δεν μπορεί να υπομένει τα εκβιαστικά διλήμματα και τις παγιδεύσεις που στήνονται από τις δυνάμεις που ούτε νοιάζονται για την κοινωνία, ούτε πολύ περισσότερο τους ενδιαφέρει η λεγόμενη σταθερότητα. Να μην υπομένεις μοιραία τα τελεσίγραφα, να μην παραδίδεσαι πριν καν τη μάχη, να αρνείσαι ότι είσαι χαμένος από χέρι κ.λπ., αυτό απαιτεί μια άλλη ψυχολογία και ένα διαφορετικό φρόνημα.
Όταν σε περικυκλώνουν, οφείλεις να βρεις τρόπο να σπάσεις την πολιορκία και αν μπορείς να περικυκλώσεις εσύ τους περικυκλωτές σου. Όχι, δεν αποτελεί αμετροέπεια η απόφαση να δώσεις τη μάχη, να αγωνιστείς, να δοκιμάσεις μιαν εναλλακτική πορεία.
Η δύναμη και η θέληση, η συλλογική θέληση δεν είναι απλώς υπόθεση ατομικής απόφασης. Το φρόνημα ενός λαού είναι τεράστιας σημασίας παράγοντας και αποτελεί πεδίο άσκησης και μέσο άσκησης πολιτικών και κυριαρχίας. Ο πειθαναγκασμένος και φοβισμένος πολίτης είναι προϋπόθεση για το πέρασμα του κοινωνικού οδοστρωτήρα των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» και της καταστροφής της κοινωνίας. Ασώματη κοινωνία κυριαρχείται εύκολα, χωρίς πολλά-πολλά.
Οι δύο φάσεις του σχεδίου
Παράταση της μνημονιακής ουσίας, με κάθε μέσο, είναι σήμερα η αστική πολιτική πρόταση. Το σχέδιο έχει δύο φάσεις: Πρώτα απόπειρα εκλογής προέδρου – Δεύτερη φάση οι εκλογές που οδηγούν σε «μη καθαρή λύση», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αυτοδυναμία. Τότε, μέσω της πίεσης, να καλουπωθεί ο πολιτικός κόσμος στο άρμα μιας «εθνικής συνεννόησης» συνέχισης ή αποδοχής των μνημονιακών νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Μέσο για την κατάκτηση μιας «μη καθαρής λύσης» είναι ο εκφοβισμός, η επίκληση του κινδύνου καταστροφής που φέρνει ο ΣYΡΙΖΑ, και φυσικά η ναρκοθέτηση του τοπίου προκειμένου να επιτευχθεί μια παγίδευση. Παγίδευση που οδηγεί είτε στη ρυμούλκηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τετελεσμένα και υπό ασφυκτική ομηρία, είτε να αποτελέσει μια σύντομη «αριστερή παρένθεση».
Το ψαλίδισμα των προσδοκιών και των οριζόντων του λαϊκού παράγοντα, ο φόβος και η σύγχυση αποτελούν διαβρωτικές ουσίες για το φρόνημά του. Γι’ αυτό τούτες τις μέρες στήνεται μια τεράστια επιχείρηση εκφοβισμού και ψυχολογικού πολέμου, για την αποδιάρθρωση του φρονήματος του λαού. Για την καθήλωσή του και τη θραυσματοποίησή του.
Η απάντηση σε αυτήν την υπαρκτή και κλιμακούμενη επιχείρηση δεν μπορεί να είναι απλώς η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα. Ούτε ο καθησυχασμός ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Η ουσιαστική απάντηση βρίσκεται στην πολιτική, στην ιδεολογία, στο φρόνημα. Στην καλλιέργεια της πεποίθησης ότι μια μεγάλη μεταπολίτευση του λαού είναι και εφικτή και αναγκαία. Ότι στόχοι της είναι μεγάλες ιδέες όπως η σωτηρία και διέξοδος της χώρας από την καθολική κρίση, η πραγματική δημοκρατία, η παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανθρωπιστική παιδεία, η φιλειρηνική και ανεξάρτητη πολιτική, η κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία. Η κοινωνία πρώτα και όχι οι εγωιστικές ελίτ που οδήγησαν σε τόσες καταστροφές και αποτυχίες. Η κοινωνία συγκροτημένη σε σώμα γύρω από μεγάλους ευκρινείς στόχους διεξόδου της χώρας, σημαίνει συγκρότηση του λαϊκού φρονήματος, καλλιέργεια μιας εθνικής και συλλογικής συνείδησης για τους στόχους και τα επίδικα. Σημαίνει τόλμη, αλήθεια και κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα.
Η αριστερή πολιτική διακρίνεται από την αστική και την εν γένει μικροπολιτική ακριβώς στο ότι βασίζεται σε μεγάλες ιδέες και απαιτεί την ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα. Μόνιμη επιδίωξη και σταθερή τάση κάθε πρότασης, κάθε ενέργειας και πρωτοβουλίας.
Επιμένουμε σε αυτήν την απαίτηση γιατί ο κυβερνητισμός, δηλαδή η ιδέα ότι μέσω της διακυβέρνησης και μόνο, μέσα από την κρατική και διοικητική μηχανή δηλαδή, μπορεί να γίνει μια μεγάλη αλλαγή ή μια βελτίωση, είναι βασικά λαθεμένη και αποτυχημένη. Για να προχωρήσει κάθε θετικός μετασχηματισμός -μικρός ή μεγάλος- είναι αναγκαία η συμμετοχή του κόσμου σε πολλαπλά επίπεδα και όχι μονοδιάστατα διά της ψήφου.
Κοινωνία συγκροτημένη και ενεργή
Στην παγίδευση που θέλουν να μας οδηγήσουν, η απάντηση δεν μπορεί να αποφύγει να κατονομάσει αλλά και να δώσει έμφαση στο ποιοι συγκεκριμένα είναι οι εχθροί και πώς μεθοδεύουν τις κινήσεις τους ενάντια στην κοινωνία. Το καλόπιασμα και οι διαθέσεις συμβιβασμού πριν καν δοθεί η μάχη ή ξετυλιχθεί στα βασικά θέατρα της αντιπαράθεσης, δεν αποδίδουν κανένα αποτέλεσμα εκτός από το αποκοίμισμα αυτού ακριβώς του παράγοντα που πρέπει να κινητοποιηθεί: του λαού, των οργανώσεών του, των κομμάτων που τον εκφράζουν. Όπως σε τίποτα δεν ωφελεί η υποτίμηση του παράγοντα της κοινωνικής συνείδησης, των ιδεών και της ψυχολογίας του λαού σε κρίσιμες αναμετρήσεις. Η πολιτική δεν γίνεται ερήμην ή απλά στο όνομα του κόσμου που αφορά ή ξεκομμένα από αυτόν, αν θέλει να είναι λαϊκή, προοδευτική και αναθεμελιωτική, χειραφετητική.
Επομένως, αν αναλογιστούμε τις προϋποθέσεις μιας μεγάλης στροφής στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή του τόπου, αυτές δεν μπορούν να περιοριστούν σε ένα εκλογικό γεγονός + μια προοδευτική διακυβέρνηση. Αυτά είναι αναγκαία και αποφασιστικής σημασίας για μια εκκίνηση, αλλά για να επιτευχθούν και να προχωρήσουν, οφείλουν να έχουν σαν στήριγμα και σαν βασικό συντελεστή μια κοινωνία που είναι συγκροτημένη, ενεργή και σε δράση. Ο λαϊκός παράγοντας σε παθητική κατάσταση είναι όρος για άλλης τάξης και ποιότητας αλλαγές, με αντιδραστικό πρόσημο σε εποχές καθολικής γενικευμένης κρίσης.
Ζωντανό πολιτικό κίνημα
Επομένως, αυτό που απαραιτήτως χρειάζεται τούτη την ώρα -και έχουν γίνει λίγα στην κατεύθυνση αυτή- είναι η ύπαρξη ενός ζωντανού πολιτικού κινήματος που να σπρώχνει, να στηρίζει, να διορθώνει, να απαιτεί, μια αλλαγή που θα γίνει σε δύσκολες συνθήκες, σε ναρκοθετημένο περιβάλλον, με αμφίβολους φίλους, με στρωμένο το δρόμο στις σειρήνες του συμβιβασμού, της ηττοπάθειας, της αποστασίας, της ενσωμάτωσης, του εκφυλισμού.
Κανείς δεν είναι αθώος, κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ανθούς και καλές προαιρέσεις. Ο δρόμος της μετάβασης είναι αντιφατικός και ο ιδεολογικός συσχετισμός, η κοινωνική συνείδηση σε δύσκολες ανοδικές συνθήκες.
Οι μάχες, όμως, πρέπει να δοθούν, ακόμα και σε αντίθεση με τους παράγοντες της οπισθοδρόμησης και του συμβιβασμού. Καμιά μετάβαση δεν υπήρξε χωρίς να φέρει στο εσωτερικό της όλες τις δυνατότητες, ακόμα και τις δυνατότητες ακύρωσής της. Αυτός, όμως, δεν ήταν ποτέ λόγος για το σταμάτημα της Ιστορίας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη διαρκή προσπάθεια ολοκλήρωσης των λαϊκών πόθων και αναγκών, για την ιστορικής σημασίας αντιπαράθεση με στόχο τη διέξοδο της χώρας από το καθεστώς μιας μετανεωτερικής αποικίας χρέους, για την προώθηση της υπόστασης της χώρας όπως τη γνωρίσαμε και όπως τη θέλουμε. Για να μη λέμε στο μέλλον πως κάποτε υπήρχαν χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία, η Συρία, η Ουκρανία, το Ιράκ κ.λπ. και να πρέπει να αναφέρουμε στον κατάλογο και τον χώρο Ελλάδα…