Tagged : Νοέμβριος 2014 / Ρούντι Ρινάλντι

• Ετοιμάζουν μετα-μνημονιακές αλυσίδες χειρότερες από το 2010
• Η τρόικα επιβάλλει τετελεσμένα που θα «απαγορεύουν» κάθε άλλη πολιτική
• Όρος σωτηρίας της χώρας η άρνηση της νέας φυλακής

 

Τι ζήλεψες τι τα `θελες τα ένδοξα Παρίσια          

Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές

Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια

Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Με την ουρά στα σκέλια γύρισε η ελληνική αντιπροσωπεία από το Παρίσι, όπου θα επισφραγίζονταν η τελική πράξη του Μνημονίου. Δανειστές και τρόικα εμφανίστηκαν αμείλικτοι, σκληροί σαν πέτρα, έως και αχάριστοι προς τους εκπροσώπους της αποικίας που ποθούσαν θαύματα και χάρες για να συνεχίσουν το success story. Πανικός στα επιτελεία του εγχώριου μνημονιακού στρατοπέδου, ψυχραιμία στο αντιμνημονιακό. Ενδιάμεσα πολλοί συνεχίζουν το βιολί τους: «Τι ωραία που θα ήταν αν είμαστε όλοι ενωμένοι, σαν μια ωραία ατμόσφαιρα». Δυστυχώς, οι πραγματικές επιδιώξεις και τα μηνύματα είναι πολύ σοβαρά για την πορεία και το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας.

Η κρισιμότητα της φάσης

Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για απλή επανάληψη του σκηνικού που είχαμε συνηθίσει κάθε χρόνο. Να γίνεται, δηλαδή, μια ψευδο-διαπραγμάτευση για να καταπατηθούν, στη συνέχεια, οι υποτιθέμενες «κόκκινες γραμμές» και πανηγυρικά να αποδεχθεί, στο τέλος, η ελληνική πλευρά όλες τις τροϊκανές απαιτήσεις.

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Τώρα βρισκόμαστε προ της τελευταίας δόσης, πριν από τη λήξη μιας μνημονιακής σύμβασης και πρέπει να επανακαθοριστούν οι νέοι όροι και τα νέα πλαίσια. Και όχι μόνο. Η τελευταία δόση συμπίπτει με το άνοιγμα μιας θεσμικής διαδικασίας στη χώρα που προμηνύει πολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις που δεν βολεύουν τους δανειστές, όπως μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπως στις παραμονές του Καστελόριζου, τότε που ακόμα υπήρχαν άλλες δυνατότητες αλλά ο ΓΑΠ προτίμησε να μας σύρει δεμένους χειροπόδαρα στον πάγκο εργασίας της τρόικας. Είναι τόσο κρίσιμη η φάση γιατί χαλκεύονται νέες πιο επώδυνες λύσεις και μεθοδεύσεις για την χώρα και την κοινωνία.

Αυτή η κρισιμότητα δεν αναδεικνύεται καθαρά και σε όλη της τη διάσταση και αυτό ήδη αποτελεί ένα πρόβλημα. Οι μνημονιακοί ιθαγενείς θεωρούν, από τη μεριά τους, πως «αδειάζονται» και σπεύδουν να συμμορφωθούν όπως-όπως και να κερδίσουν λίγες μέρες παράταση για να υπογράψουν νέα προαπαιτούμενα και συμφωνίες που θα δεσμεύουν την χώρα για καιρό. Η αντιπολίτευση, όμως, έχει κάθε λόγο να κινήσει γη και ουρανό να μην υπογραφεί τίποτα που να δεσμεύει τη χώρα και μαζί την επόμενη κυβέρνηση και να παρέμβει άμεσα, δείχνοντας πως υπάρχει λύση, πως η χώρα μπορεί να αντισταθεί, πως το μνημονιακό καθεστώς πρέπει να γκρεμιστεί.

Θα εκφράσουμε προκαταβολικά μια πρόταση που θα την υποστηρίξουμε με όσα ακολουθούν. Υπάρχει η δυνατότητα να αρνηθούμε την τελευταία δόση, δηλαδή να αρνηθούμε τους όρους που θέτουν δανειστές και αγορές, να μην υπογράψουμε καμιά νέα συμφωνία τώρα, να δανειστούμε έστω και με ψηλότερο επιτόκιο το ποσό της τελευταίας δόσης, να γίνουν εκλογές τώρα και να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση από μηδενική βάση, χωρίς παράταση του Μνημονίου και χωρίς καμιά νέα συμφωνία που θα φέρει την υπογραφή της παρούσας κυβέρνησης που πνέει τα λοίσθια.

Γιατί είναι φανερό πως δανειστές και αγορές προσπαθούν να ευθυγραμμίσουν, να πλανάρουν (κατά την ξυλουργική ορολογία) να πειθαναγκάσουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και φυσικά τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ώστε να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να αποκλείσουν κάθε δυνατότητα άσκησης άλλης πολιτικής από μια νέα κυβέρνηση. Είναι, δηλαδή, σίγουρο ότι χαλκεύονται αυτές τις μέρες, αυτές τις ώρες, τα νέα δεσμά με τα οποία θέλουν να κατοχυρώσουν τα τοκογλυφικά τους συμφέροντα.

Για να «πέσει» η τελευταία δόση πρέπει «και εσείς (κυβέρνηση) και οι επόμενοι (αντιπολίτευση) να αποδεχτείτε μεταρρυθμίσεις-δεσμά που θα κατοχυρώνουν τα συμφέροντα δανειστών και αγορών». Για να μη συμβεί αυτό είναι επιτακτικό τώρα -και όχι όταν θα έχουν υπογραφεί νέες συμφωνίες- να υπάρξει ένα κατηγορηματικό «όχι» στο νέο αλυσοδέσιμο της κοινωνίας και την περαιτέρω διάλυση της χώρας. Ιδιαίτερα για τις δυνάμεις που φιλοδοξούν να ανασυγκροτήσουν τη χώρα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν γίνεται ανασυγκρότηση με εξουθενωμένη τη χώρα και την κοινωνία.

Ορισμένες βαθύτερες τάσεις και διεργασίες

Μπορεί στα τηλεπαράθυρα να χτυπιούνται οι γνωστοί αστέρες Ντινόπουλος, Γιακουμάτος ή οι ομάδες του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μοστράρονται αυτάρεσκα οι Βορίδης και Γεωργιάδης, αλλά πραγματικά κανείς δεν τους υπολογίζει. Υπάρχουν σημαντικότερες τάσεις και διεργασίες και σε αυτές πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας.

Ό,τι ορίζεται ως «μεταμνημόνιο» συναντιέται και διαπλέκεται με συνολικές γεωπολιτικές διευθετήσεις, επιδιώξεις και συγκρούσεις. Το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, η βαθύτατη κρίση εντός της Ευρώπης, η συγκρότηση του ευρωατλαντικού άξονα, αυτά αποτελούν ένα περιβάλλον που επιδρά στις αποφάσεις των βασικών κέντρων και ανασυντάσσει προτεραιότητες, συμμαχίες και επιλογές κάθε είδους.

Το «μεταμνημόνιο» συναντιέται με την απαίτηση και επιβολή αυστηρότερων, σκληρότερων, ίσως και πρωτοφανών μέτρων και πλαισίων από μεριάς των δανειστών προς μια χώρα-αποικία χρέους όπως είναι η Ελλάδα. Επιζητούν άμεσα την ευθυγράμμιση, τη μονοδρόμηση του ταραγμένου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, επιδιώκουν την επιβολή της «μεγάλης σύγκλισης» όλων των πολιτικών δυνάμεων γύρω από το δικό τους πλαίσιο.

Γι’ αυτό επανέρχεται στη φόρα το περίφημο σενάριο για Grexit. Ο εκβιασμός του οικονομικού στραγγαλισμού, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, επανέρχεται απειλητικά. Με την έννοια αυτή, μοιάζουν να μην πολυνοιάζονται για την τύχη της υποτακτικής κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ αλλά να επιζητούν τον πλήρη πειθαναγκασμό όλων των πολιτικών δυνάμεων, παίζοντας ακόμα και με σενάρια που μπροστά τους το πείραμα με το πειραματόζωο του 2010 θα μοιάζει παράδεισος.

Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε πως βρισκόμαστε στον προθάλαμο μιας νέας περιόδου, μιας νέας καθεστωτικής φάσης, μπροστά σε ένα νέο στάτους σχέσης με τους δανειστές και σε μια παρόξυνση όλων των αντιθέσεων που προκαλεί, εκτός των άλλων, και η κατάρρευση των πολιτικών δυνάμεων που στήριξαν το Μνημόνιο.

Είναι λάθος να νομίζουμε πως νοιάζονται για τη σταθερότητα στη χώρα μας. Πρωτίστως ενδιαφέρονται για τον πειθαναγκασμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα αποτελεί ένα νέο πεδίο παραδειγματισμού για ολόκληρη την Ευρώπη. Ή θα αναγκαστεί -κι άρα δεν αστειεύονται- με όλα τα μέσα ή κινδυνεύει να γίνει ένα παράδειγμα που θα το ακολουθήσουν κι άλλες χώρες, διαρρηγνύοντας την μερκελική σκληρή γραμμή.

Η Γερμανία βρίσκει σύμμαχο το ΔΝΤ (που ορισμένοι το νόμιζαν ακόμα και… σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη για το χρέος ή άλλοι έτοιμο να εγκαταλείψει τα Παρίσια και εν γένει τον ευρωπαϊκό χώρο) και επιβάλλει τους όρους προς όλους τις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στον Νότο. Το Βερολίνο εμφανίζεται να μη θέλει να χαλαρώσει κανέναν όρο αυτήν την στιγμή αλλά ακόμα και να προχωρήσει σε κινήσεις παραδειγματισμού. Χώρες σαν την Κύπρο και την Ελλάδα προσφέρονται για οικονομικό στραγγαλισμό.

Είναι τόση, μάλιστα, η φόρα που η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε μια σιβυλλική δήλωση που αξίζει της προσοχής μας:

«Αν για οποιονδήποτε λόγο οι Ευρωπαίοι έχουν αποφασίσει ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, καίγοντας τον Τσίπρα και μετατρέποντας τη χώρα σε σκιάχτρο, για να αποδυναμώσουν τα λαϊκιστικά ακραία κόμματα που σήμερα ταλανίζουν την Ευρώπη από την Ισπανία ώς την Αγγλία και από την Ολλανδία μέχρι την Ιταλία, τότε πρέπει να μας το πουν. Να κάνουμε κι εμείς τα κουμάντα μας».

Έτσι, ξανά μετά από ένα δίχρονο διάλειμμα, η Ελλάδα μετατρέπεται σε σημαντικό επίκεντρο με διεθνείς διαστάσεις, ένα πεδίο επίδειξης εκδικητικής, τιμωρητικής πολιτικής.

Υπάρχει άλλος δρόμος

Οι απειλές, λοιπόν, πέφτουν σαν το χαλάζι και είναι εν πολλοίς πραγματικές, με στόχο να πετύχουν τον πειθαναγκασμό. Από κοντά και ο ντόπιος ευρωραγιαδισμός που τσιρίζει αδιάκοπα: «Συνεννοηθείτε, καθίστε όλοι σε ένα τραπέζι, βρείτε τα, η χώρα δεν αντέχει το τσακωμό σας».

Σε αυτές τις συνθήκες, μια πολιτική καθησυχαστικής προσαρμογής προς δανειστές, αγορές και εγχώριους οικονομικούς παίκτες, η τακτική μιας εύκολης είσπραξης της φθοράς των μνημονιακών κομμάτων που καταρρέουν, δεν απομακρύνουν το κακό που με δρασκελιές έρχεται. Το φέρνουν πιο κοντά.

Στο Παρίσι αναγγέλθηκαν τα τελεσίγραφα προς όλους. Στο Λονδίνο, στο Σίτι, φάνηκε η ιερή συμμαχία δανειστών και αγορών. Δεν υπάρχει πλέον κανένα φύλο συκής. Διατάζουν: Παραδοθείτε, ψυχή τε και σώματι!

Υπάρχει άλλος δρόμος: Καμιά υπογραφή συμφωνίας προτού μιλήσει ο λαός. Προσφυγή στις κάλπες, εδώ και τώρα. Καμιά ανάσα στους υποτακτικούς του Μνημονίου. Πρωτοβουλίες άμεσες σε όλα τα επίπεδα. Μια αποφασισμένη δύναμη μπορεί να πετύχει πολλά. Το κυριότερο: Να προετοιμαστεί ο λαός πολιτικά, ηθικά και πνευματικά για έναν αγώνα αξιοπρέπειας και ανόρθωσης της χώρας, σπάζοντας τα διπλά και τριπλά δεσμά. Εκτός αν περιμένουμε τις γιορτές, να στολίσουμε το δέντρο, να ανταλλάξουμε ευχές και να περιμένουμε τι θα βγάλει η «παράταση για τεχνικούς λόγους»…

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Νοέμβριος 2014 / Ρούντι Ρινάλντι