Πολιτικός αγώνας απάντηση στους ευρω(τρομο)κράτες

Ο ελληνικός λαός έδιωξε από τη διακυβέρνηση το μνημονιακό πολιτικό μπλοκ και έδωσε εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε μια διαφορετική πορεία, καταργώντας άμεσα το ειδικό καθεστώς «αποικίας». Καθεστώς που είχε επιβάλλει η ευρωκρατία, μέσω της τρόικας και της άμεσης επιτήρησης. «Τρόικα τέλος», λοιπόν, και αυτή είναι μια πολιτική απόφαση που αγκαλιάστηκε από τον ελληνικό λαό. Ξεκαθαρίσαμε πολιτικά ότι κάτι σημαντικό άλλαξε στην Ελλάδα, ότι υπάρχει νωπή εντολή για άλλη πορεία. Αντιμνημονιακή, ανορθωτική, δημοκρατική και λαϊκή, για τη διέξοδο της χώρας.

Τα κάγκελα που έφυγαν από το Σύνταγμα, ο πρωθυπουργός που κατέθεσε στεφάνι στην Καισαριανή, η στάση του Γ. Βαρουφάκη απέναντι στον Ντάισελμπλουμ, έφτασαν για να νιώσει ο λαός ανακούφιση και να διαπιστώσει ότι «αυτοί που ήρθαν δεν είναι σαν τους άλλους. Έχουν άλλη πολιτική και πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα να προχωρήσουν». Και όταν η ευρωκρατία, με τον πιο επίσημο τρόπο, μίλησε και έστειλε τελεσίγραφα συμμόρφωσης, τότε ο λαός, με τη μορφή του «Κανένα», ξαναβρέθηκε στο Σύνταγμα και αλλού, για να δείξει ότι το χαμόγελο των πρώτων ημερών μπορεί να γίνει απόφαση αγώνα.

Απέναντι στην πρόκληση που συνιστά για τη νεοφιλελεύθερη υπό γερμανική ηγεμονία Ευρώπη, το γεγονός ότι ένας λαός μπορεί να αποφασίσει μια διαφορετική πορεία, απέναντι στον τρόμο να απλωθεί η «ανταρσία», ο σκληρός πυρήνας της υπαρκτής Ε.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει στο δεύτερο στάδιο: Κανένας χρόνος, καμιά ανάσα στην ελληνική κυβέρνηση εκτός κι αν υποταχθεί σε μια συμφωνία που θα συνεχίζει στις ράγες που χαράχτηκαν από τα μνημόνια. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Χρειάζεται, όμως, να σκεφτούμε λίγο πιο συνεκτικά τι έχει συμβεί.

Το όπλο της πολιτικής

Η μνημονιακή πολιτική υποβίβασε την Ελλάδα σε μια «αποικία χρέους». Αυτή την εκδοχή πήρε, πολιτικά και οικονομικά, η μεταπρατική πραγματικότητα. Από την ποιότητα «αποικία-χρέους» έχουμε εξέλθει μόνο πολιτικά. Αυτό είναι τεράστιο βήμα, αλλά καθένας αντιλαμβάνεται ότι για την πλήρη πολιτική ανεξαρτησία, για να είναι ο λαός αυτεξούσιος και να κατοχυρωθεί η λαϊκή κυριαρχία, απαιτείται να αντιμετωπιστεί το ειδικό οικονομικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρυθεί. Καθεστώς βασισμένο σε μια οικονομία που υπάρχει και διαιωνίζεται μέσα από τον δανεισμό και την ανατροφοδότηση του χρέους.

Γιατί είναι πασιφανές ότι το χρέος στην Ευρωζώνη χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου των οικονομιών υπό γερμανική εποπτεία και κατ’ επέκταση ως εργαλείο πολιτικού πειθαναγκασμού χωρών. Όταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει θέμα χρέους (μείωσης, διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους) ζητά, ουσιαστικά, να μπουν άλλοι όροι και απειλεί το βασικότερο εργαλείο άσκησης «οικονομικής ορθοδοξίας» στην Ευρώπη.

Επομένως, οι ευρωκράτες θα εργαστούν για τον πειθαναγκασμό της Ελλάδας, ενάντια στην θέληση του λαού της. Οι θεσμοί τους, εμποτισμένοι στο νεοφιλελευθερισμό και στα δόγματα της χρεομηχανής και προστασίας των προϊόντων της «άυλης οικονομίας», θα στραφούν εναντίον της απειλής που αντιπροσωπεύει για την πολιτική τους η Ελλάδα.

Πολιορκημένοι, αλλά ελεύθεροι, έχουμε ένα μεγάλο όπλο στα χέρια μας. Αυτό είναι που μας δίνει δύναμη και έχει ταράξει τα νερά και τις ισορροπίες στην Γηραιά Ήπειρο: Το όπλο της πολιτικής. Όχι μόνο ή όχι απλά στην κυβερνητική του διάσταση, αλλά σε αυτήν ενός αγωνιζόμενου λαού και μιας χώρας που επιζητά τη σωτηρία και τη διέξοδό της, γνωρίζοντας πλέον καλά και πιο ξεκάθαρα, ποιοι και μέσα από ποιους μηχανισμούς την εμποδίζουν να υπάρξει. Το όπλο της πολιτικής που συμπυκνώνεται στη λαϊκή συσπείρωση γύρω από νέα κυβέρνηση και την παροτρύνει: «Παλέψτε, μην κάνετε πίσω».

Παρ’ όλο που οικονομικά είμαστε σε δύσκολη θέση, παρ’ όλο που οι πολιορκητές κόβουν τη χρηματοδότηση για να μας στραγγαλίσουν, η πολιτική απόφαση ότι η Ελλάδα θα υπάρχει, θα υπάρχει περήφανη και μετά τα τελεσίγραφά τους, έχει εξαιρετική δύναμη και διαπραγματευτική ισχύ. Αυτή η ασυμμετρία ανάμεσα στη μεγάλη πολιτική δύναμη και συσπείρωση που υπάρχει τώρα και στην οικονομική αδυναμία, πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να μπουν οι βάσεις μιας οικονομίας που θα στηρίζεται όχι στα δανεικά, αλλά στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση της χώρας.

Το όπλο της πολιτικής δεν αξιοποιείται με τακτικισμούς ή επικοινωνιακά κόλπα. Σε τέτοιες συνθήκες εφαρμόζεται δια του πολιτικού αγώνα, με καθαρούς στόχους και φυσικά μέσα από την πλήρη κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα.

Νέος κύκλος αλλά ανοιχτός

Ο τρόπος που διαβάζει κανείς τον συσχετισμό δύναμης είναι κρίσιμο ζήτημα όταν πρέπει να στηριχθεί στον πολιτικό αγώνα. Για παράδειγμα, ο εσωτερικός και ο διεθνής συσχετισμός αλληλοεπηρεάζονται αλλά δεν ταυτίζονται. Οι Ζαπατίστας κράτησαν γιατί εκμεταλλεύτηκαν τη διεθνή αλληλεγγύη κατά αριστοτεχνικό τρόπο και αυτό τους έδωσε ανάσα, χρόνο και πολιτική δύναμη. Η Ελλάδα δεν είναι η ζούγκλα της Λακαντόνα στο Τσιάπας, αλλά τα διδάγματα πρέπει να εξάγονται.

Ο συσχετισμός δυνάμεων σχετίζεται και με την ιεράρχηση τριών σημαντικών παραγόντων: Εσωτερική αντίδραση (διαπλοκή, 4-5 μεγάλες «οικογένειες», ΜΜΕ, πολιτικό σύστημα). Ευρωκρατία, δανειστές και αγορές. Γεωπολιτικά τόξα και συναρθρώσεις τους. Ποιος είναι ο πιο «αδύναμος κρίκος»; Παίρνοντας φιλολαϊκά μέτρα, κτυπώντας τη διαπλοκή, προωθώντας τη δημοκρατία παντού, δημιουργείται μια ισχυρή βάση ισχύος στο εσωτερικό. Τέτοια που επιτρέπει και την εκμετάλλευση των όποιων ρωγμών που φέρνουν αντιμέτωπους τους «μεγαπαίκτες», αλλά και δίνει περιθώρια για διαπραγμάτευση που δεν θα ισούται με εγκλωβισμό.

Ο κύκλος που ξεκινά με την «νεοπολίτευση» είναι ανοικτός: Αν επικρατήσουν οι φοβικές ισορροπίες (ανοίγματα προς το παλιό πολιτικό προσωπικό, ακόμα και η υπόθεση της Προεδρίας, μέχρι και σήμερα σέρνεται η πρόταση για Αβραμόπουλο!), τότε αντί για Πολιτική με το λαό στο προσκήνιο, θα κυριαρχήσει ο τακτικισμός και οι γέφυρες με τον συστημικό κόσμο. Ακόμα και οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις για πακέτο μεταρρυθμίσεων που ίσως κατά 67% να μοιάζει με όσα επιζητά η τρόικα, δεν βοηθούν ιδιαίτερα και δείχνουν αμηχανία μπροστά στην απόφαση των ευρωκρατών να μην μας αφήσουν καθόλου χρόνο. Η κατεύθυνση «ούτε σύγκρουση, ούτε υποτέλεια» σε στιγμές που σε στραγγαλίζουν δεν είναι η πιο βοηθητική.

Η μετάβαση σε μια άλλη Ελλάδα πρέπει να υπηρετεί και να επιλύει τον «λαϊκό καημό» για δημοκρατία, ελευθερία, παραγωγική ανασυγκρότηση, πνευματική αναγέννηση. Αυτά σημαίνουν να είναι ο λαός υποκείμενο της μετάβασης. Το κοινωνικό μπλοκ της μετάβασης στήνεται και στηρίζεται κυρίως στο εσωτερικό, την ίδια στιγμή που πρέπει να αξιοποιεί κάθε μέσο διεθνούς αλληλεγγύης προς τους πολιορκημένους αλλά ελεύθερους Έλληνες.

Να μπει τέλος στη γερμανική Ευρώπη, αυτό τρομάζει σήμερα τους υποτιθέμενους σκληρούς. Να αναδειχθεί ένα μέτωπο των λαών του Νότου και των εργαζομένων όλης της Ευρώπης. Να εκδηλωθεί μια δημοκρατική επανάσταση στην Γηραιά Ήπειρο. Το παράδειγμα της Ελλάδας πρέπει να συνεισφέρει στο έργο αυτό. Εκεί έγκειται και η ιστορική σημασία της μετάβασης. Κάθε άλλος δρόμος συμβιβασμού θα οδηγήσει σε μια νέα εκδοχή επαναδανειοδότησης, αποτελμάτωσης και υποτέλειας.