Πρώτο βήμα μιας αναγκαίας αλλαγής γραμμής

Ζούμε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές ως χώρα και ως δημοκρατικό, προοδευτικό εγχείρημα στο χώρο της Ευρώπης. Τα γεράκια της ευρωκρατίας προωθούν μεθοδικά το στραγγαλισμό μας, έχοντας στήσει παγιδεύσεις με δύο καθαρούς στόχους:

α) Την πλήρη ακύρωση του εγχειρήματος και άρα την άμεση παλινόρθωση του δανειακού/μνημονιακού καθεστώτος μέσω μιας μετατόπισης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τον εξανάγκαζε σε πλήρη ματαίωση όλων των εξαγγελιών του και την εκβιαστική συνεργασία του με άλλες μνημονιακές δυνάμεις (Ποτάμι, Καραμανλική Ν.Δ., κάποια εκδοχή ΠΑΣΟΚ, τεχνοκράτες τραπεζών κ.λπ.).

β) Την άμεση πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συνεπώς την επιβεβαίωση της τακτικής περί «αριστερής παρένθεσης».

Όπλο για την επιβολή της μνημονιακής τάξης είναι ασφαλώς η ρευστότητα και η δημιουργία κατάστασης πλήρους ακυβερνησίας στη χώρα.

Όταν στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και στην Κ.Ε. εγέρθηκαν φωνές για τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, το αντεπιχείρημα που εισέπραξαν ήταν πως έτσι η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο. Τώρα, κάθε μέρα που περνά, γίνεται φανερό πως ο χρόνος δεν κυλά ουδέτερα υπέρ της νέας κυβέρνησης, αλλά υπέρ των «πολιορκητών» οι οποίοι κόβοντας κάθε γραμμή ανεφοδιασμού εφαρμόζουν ένα σχεδιασμένο εμπάργκο για να πέσει το «κάστρο». Δεν έχουμε, λοιπόν, μεγάλα περιθώρια να πανηγυρίζουμε για την επταμερή νυκτερινή συνάντηση. Λέγεται ότι επιβεβαιώθηκε η ισχύς της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη και αυτό αποτελεί επιτυχία. Ωραία γραμμή άμυνας για μια χώρα που βρίσκεται προ στραγγαλισμού! Το πραγματικό πρόβλημα είναι η απεμπλοκή από την μέγγενη της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη και όχι η επιβεβαίωσή της. Γιατί οι εταίροι που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι, επανέλαβαν τον εκβιασμό, απαίτησαν την άμεση εμπλοκή και προσωπική δέσμευση του Α. Τσίπρα για μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα αξιολογηθούν από αυτούς. Ζήτησαν να λειτουργήσουν οι «θεσμοί» στις Βρυξέλλες, να ελέγχουν επιτόπου (Αθήνα) οι τεχνικές επιτροπές, ώστε να τρέξει η χρηματοδότηση -με το σταγονόμετρο- να τεθούν, εν ολίγοις, οι βάσεις για την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Αυτά θα γίνουν μέχρι τον Ιούνιο ή εντός του Απριλίου. Αυτό είναι το πακέτο τους και η στόχευσή τους.

Τι κάνουμε εμείς

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Δηλαδή η ελληνική πλευρά σε όλες τις εκδοχές της. Η κυβέρνηση, η Αριστερά, του λαϊκό κίνημα, ο πολιτικός κόσμος, ο λαός, οι παραγωγοί, οι συνταξιούχοι, οι ψηφοφόροι, η νεολαία, η διανόηση κ.λπ.

Πώς αντιμετωπίζεται η κατάσταση, ποια πραγματική προετοιμασία υπάρχει, ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές και τι θα πράξουμε, αν προωθηθεί ο σχεδιασμός των εταίρων-δανειστών μας;

Κυκλοφορούν υπονοούμενα που αφορούν την πολιτική σφαίρα. Πιο συγκεκριμένα, να χρησιμοποιηθούν τα πολιτικά όπλα που διαθέτει η χώρα απέναντι στους δανειστές. Ακούστηκαν ιδέες για εκλογές, για δημοψήφισμα, για γερμανικές αποζημιώσεις / επανορθώσεις, για χρησιμοποίηση της γεωπολιτικής ατζέντας, για αναζήτηση χρηματοδότησης από… άλλες «πηγές». Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτά λέγονται ως αντίβαρο στην πίεση που μας ασκείται, ώστε να πέσουμε σε μια πιο μαλακή αντιμετώπιση από τους δανειστές / δυνάστες. Ή, αν πραγματικά τα εννοούμε, οπότε μοιάζει σαν εξωπραγματική η αναντιστοιχία των στόχων που θέτουμε, της προετοιμασίας που επιδεικνύεται σε όλους τους τομείς και της απελπιστικής ανεμελιάς απέναντι στα μνημονιακά στηρίγματα που λειτουργούν και μακροημερεύουν, στα υπουργεία, στις τράπεζες, στον κρατικό και διοικητικό μηχανισμό.

Εκτός αν δεν βλέπουμε τη ματαίωση των φαντασιώσεων περί μιας συμφωνίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, περί μιας σχετικά εύκολης εφαρμογής του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης (με ΤΧΣ που δεν υπάρχει πλέον με τη συμφωνία της 20/2 και με ΕΣΠΑ που πάλι είναι στα χέρια των «φίλων» δανειστών) και μιας ανώδυνης πολιτικής λύσης που θα άνοιγε το δρόμο σε νέους πανευρωπαϊκούς συσχετισμούς.

Τώρα που αυτά «πιάνουν τοίχο», τίθεται το ερώτημα τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε;

• Πρώτα από όλα, αλλαγή γραμμής.
• Αίσθηση της πραγματικότητας.
• Όλη η αλήθεια να ειπωθεί στο λαό.

Στήριξη σε ένα σχέδιο που να θέτει τις βάσεις για απεγκλωβισμό από το δανειακό καθεστώς. Κινητοποίηση όλων των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, εκπόνηση πραγματικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε προοδευτική τροχιά. Καταλογισμός ευθυνών, κάθαρση σε όλο το κρατικό μηχανισμό από μνημονιακούς θύλακες, σύγκρουση με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Κήρυξη μιας δημοκρατικής επανάστασης στην Ευρώπη ενάντια στην νεοφιλελεύθερη αντιδημοκρατική θέσμισή της και την γερμανική ηγεμονία. Και βεβαίως, μετακίνηση του γεωπολιτικού στίγματος. Κοντολογίς, απόκτηση ενός κεντρικού σχεδιασμού που να στηρίζεται σε ένα αξιακό πρότυπο και σ’ ένα αντίστοιχο εθνικό-κοινωνικό σχέδιο διεξόδου της χώρας από την κρίση και τον διαμελισμό.

Ρήξη και αξιοποίηση δυνατοτήτων

Αυτή η επιλογή σημαίνει πολιτική ρήξεων και όχι συνδιαλλαγή με αυτούς που μας βάζουν τη θηλιά στο λαιμό, κάθε μέρα που περνά.

Αυτή η επιλογή σημαίνει χρησιμοποίηση όλων των δυνατοτήτων που έχουμε ως ισότιμα μέλη της Ε.Ε. και άλλων δυτικών οργανισμών, χρησιμοποιώντας τα βέτο και τις εξαιρέσεις μας από ό,τι βλάπτει την χώρα μας.

Αυτή η επιλογή σημαίνει κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε κάθε δραστηριότητα, πολιτική, οικονομική, κοινωνική.

Ο κυβερνητισμός, η υποβάθμιση και η ακύρωση του κόμματος, η αποδιοργάνωση της Αριστεράς, η δικαιολόγηση κάθε εξόφθαλμα λαθεμένης επιλογής, αντίθετης με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν όρους για να περάσει απρόσκοπτα ο «δανειστής» κι όχι να κάνει κουμάντο ο λαός.

Σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να θέσουμε το ερώτημα αν όσα κάνουμε και όσα γίνονται είναι τα μόνα που μπορούν να γίνουν, αν με τη δράση μας εξαντλούμε όλες τις δυνατότητες, αν δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά πράγματα, αν χειριζόμαστε σωστά ή λαθεμένα τα εργαλεία και «όπλα» που διαθέτουμε, αν γενικώς όλα πάνε καλά και «φτάνει η γκρίνια»…

Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι ας αμφισβητήσουμε κι ας κριτικάρουμε την ελαφρότητα και την ευκολία με την οποία καταπιανόμαστε για να λύσουμε τεράστια, μεγάλα και δύσκολα προβλήματα, από θέση ευθύνης. Αυτό θα ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Δύο μήνες, είναι ελάχιστος χρόνος για να κριθεί μια νέα κυβέρνηση. Ο χρόνος όμως τρέχει, είναι πυκνός, γεμάτος. Μέσα σε δύο μήνες έγιναν πολλά, μπήκαν πολλά εμπόδια που πρέπει οπωσδήποτε να υπερβούμε, αποφεύγοντας την παγίδευση των δανειστών, προβάλλοντας μια πιο καθολική πολιτική πρόταση από τη «διαπραγμάτευση», καθολική με την έννοια ότι αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και δημόσιας ζωής, αλλιώς η επιστροφή στην «κανονικότητα», η συστημική παλινόρθωση, δεν είναι πολύ μακριά…

Είναι η ώρα μιας συστηματικής αριστερής κριτικής. Αν αυτή ασκηθεί με συνέπεια και ουσία, μακριά από άγονα στερεότυπα, θα είναι ευεργετική για τη λαϊκή υπόθεση.