Τάσεις, ρυθμοί και συνεπαγόμενα ζητήματα μιας στάσης απέναντι στη διακυβέρνηση Τσίπρα που διανύει το δεύτερο χρόνο στην εξουσία
Στην τρέχουσα πολιτική ορολογία η έννοια καθεστώς υποδηλώνει αφενός την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων (οικονομική κοινωνική πολιτιστική) δηλαδή το σύστημα, τον τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας και αφετέρου τον ειδικό τύπο διακυβέρνησης το καθιερωμένο σύστημα θεσμών, μεθόδων, μηχανισμών ελέγχου και χειρισμού, αξιών και αντιλήψεων. Τα δύο αυτά επίπεδα της έννοιας καθεστώτος πρέπει να τα εξετάσουμε και στην περίπτωση της άσκησης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που διανύει το δεύτερο χρόνο στην εξουσία, να δούμε τις τάσεις, τους ρυθμούς και τα συνεπαγόμενα ζητήματα μιας στάσης απέναντί του.
Μισοαποικιακό μνημονιακό καθεστώς που υπηρετείται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος
Στη χώρα μας από το 2010 έχουμε εισέλθει σε μια ειδική καθεστωτική φάση που υποβαθμίζει και διαλύει τον τόπο μέσα από την γενική εκποίηση και φτωχοποίηση. Μάλιστα, από την πρώτη φάση της επιχειρούμενης διάλυσης που κτύπησε κυρίως εργαζόμενους συνταξιούχους και μεσαία αστική τάξη, περνάμε σε μια δεύτερη φάση όπου η εκκαθάριση αφορά ακόμα και τις ελίτ της μεγαλοαστικής τάξης, ιδιαίτερα όσους είχαν σχέση με παραγωγικές δραστηριότητες. Στο έδαφος αυτό πραγματοποιείται μια ευρύτατη αναδιανομή μέσα στους κόλπους των κορυφών (και απόηχός της είναι όσα συμβαίνουν στο μιντιακό περιβάλλον). Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: παλιός και νέος πολιτικός κόσμος στηρίζεται αλλά και στηρίζει την υπάρχουσα μνημονιακή μισοαποικιακή τάξη πραγμάτων (άλλοι με αγαστή προθυμία άλλοι μετά από ένα αναγκαίο «μασάζ», όπως ήταν η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ). Επομένως όλες οι κυβερνήσεις που υπόγραψαν μνημόνια και αποδέχθηκαν να υπηρετήσουν αυτό το καθεστώς είναι γνήσια καθεστωτικές δυνάμεις, δυνάμεις που βλάπτουν τον τόπο και τον λαό, τους αδύναμους και κατατρεγμένους αυτής της χώρας. Άσχετα από τα λόγια, τις διακηρύξεις, τις φανφάρες, τις λοβιτούρες. Για να είμαστε σαφέστεροι, όχι μόνο υπηρετούν το καθεστώς αυτό αλλά και το υπερασπίζονται σαν μοναδική λύση για την χώρα. Ο ανοικτά προδοτικός ρόλος τους δεν έγκειται στο ότι αλλάζουν πολιτική και από τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις (βλέπε Σαμαρά, Καμμένο, Τσίπρα) καταλήγουν να υπερθεματίζουν για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αλλά γιατί υπηρετούν και υπερασπίζονται ένα σύστημα κι ένα καθεστώς που διαλύει την χώρα και την κοινωνία και αυτό το γνωρίζουν καλά. Μια καθεστωτική πολιτική δύναμη εντέλλεται να βρει τρόπους να υπερασπιστεί και να υπηρετήσει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων, να διαμεσολαβήσει και να περάσει χωρίς κλυδωνισμούς όλα όσα υπαγορεύουν οι σύγχρονοι αποικιοκράτες, οι αγορές και οι μεγάλες δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ σεβάστηκε την «συνέχεια του κράτους», τις «διεθνείς συμφωνίες», τα μνημόνια και μάλιστα έγινε ο αντιπρόσωπος που εισάγει στην χώρα όλα τα σχέδια διάλυσης και ερημοποίησής όπως ακριβώς τα παραγγέλλουν οι «διεθνείς θεσμοί». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί -τούτη την στιγμή- τη βασική καθεστωτική πολιτική δύναμη υλοποίησης των μνημονιακών προγραμμάτων.
Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί ηγεμονική καθεστωτική δύναμη
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται και υπηρετεί το ειδικό καθεστώς στη χώρα μας δεν είναι όμως ακόμα ηγεμονική δύναμη με ριζωμένα ερείσματα στο κράτος και τον οικονομικό κόσμο που να τον καθιστούν αδιαμφισβήτητα ηγεμονική δύναμη, δεν είναι ακόμα «καθεστώς». Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να διανυθεί μια πορεία που αποφασιστικά της βήματα είναι: να αποκτήσει έναν ελεγχόμενο κρατικό μηχανισμό, να δημιουργήσει νέα τζάκια στο χώρο της οικονομίας και των Μίντια, να συνδιαλλαγεί με τα υπάρχοντα οικονομικά μπλοκ, να μην περάσει τις κόκκινες γραμμές που υπαγορεύουν τα διεθνή κέντρα με τα οποία έχει ιδιαίτερες σχέσεις. Η κυριαρχία του δεν είναι εμπεδωμένη, πρέπει να επιταχύνει όλες τις διεργασίες για να το πετύχει. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία να καταστεί ηγεμονική καθεστωτική δύναμη είναι να εκφέρει έναν πολιτικό λόγο που θα είναι συμβατός με τις ανάγκες διαιώνισης του μισοαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος και να διατηρεί συγκεκριμένες σχέσεις με ιδιαίτερα κοινωνικά στρώματα στη βάση ενός προφίλ γενικά και αχνά αριστερού (αντιδεξιός λόγος, δικαιωματισμός, ιδιαίτερη έμφαση στους δημόσιους υπαλλήλους κ.λπ).
Μετά από 21 μήνες στην διακυβέρνηση και έχοντας περάσει διάφορα κρας-τεστ και λαχτάρες, έχοντας πραγματοποιήσει θεαματικές κωλοτούμπες, τώρα πλέον στο επιτελείο Τσίπρα δημιουργείται η αίσθηση και η πεποίθηση ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για μια διακυβέρνηση που θα μπορέσει να κρατήσει για καιρό και να πάρει ανοικτά χαρακτηριστικά «καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ». Σε αυτό συντείνουν ορισμένα στοιχεία ισχνότητας που έχουν οι αντιπολιτευόμενες σε αυτόν δυνάμεις, καθώς και ότι το ειδικό σχέδιο της ευρωκρατίας περνά μέσα από μια ριζική εκκαθάριση ακόμα και των ελίτ της μεγαλοαστικής τάξης και την γενική εκποίηση και ερημοποίηση της χώρας. Μια πολιτική δύναμη που τάχα δεν έχει δεσμούς με την παραδοσιακή αστική τάξη της χώρας, που επιδεικνύει τυχοδιωκτισμό και κυνισμό για συνεργασίες με αμφίβολης αξιοπιστίας δυνάμεις (Μελισανίδης, Μαρινάκης, Σαββίδης, Καλογρίτσας κ.λπ), μπορεί να κριθεί ως ιδιαίτερα συμβατή με την δεύτερη φάση αποικιοποίησης της χώρας. Πόσο μάλλον αν έχει τη δυνατότητα να πλασάρει όλο αυτό ως «προοδευτική» κατεύθυνση που αντιπαλεύει το παλιό.
Ο τρόπος που προωθείται το σχέδιο
Είναι δύο οι τρόποι: Ο κλασικός και ο ειδικός που απορρέει από τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ ως χώρου προερχόμενου από την Αριστερά.
Ο κλασικός συνίσταται στην χρησιμοποίηση των παραδοσιακών τρόπων που άσκησαν όλες οι δυνάμεις που βρέθηκαν στην κυβέρνηση: πελατειακές σχέσεις, κρατικό μηχανισμό, έλεγχο των θεσμών, κατάληψης θέσεων επίκαιρων στη Διοίκηση, μοίρασμα προγραμμάτων και χρημάτων, αστυνομία, ΚΥΠ και ότι άλλο προσφέρεται στα χέρια μιας κυβέρνησης. Όπως όλοι είδαμε η κυβέρνηση κατέφυγε στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, στα προεδρικά διατάγματα, στις διαδικασίες παρωδία στην Βουλή, στον διαγωνισμό για τις άδειες των καναλιών σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ακύρωσε δημοψηφίσματα κ.λπ. Όλα αυτά δείχνουν πως ότι υπάρχει από το παλαιό οπλοστάσιο το χρησιμοποιεί χωρίς ενδοιασμό και τύψεις. Κυνική και αδίστακτη.
Ο ειδικός τρόπος, δηλαδή οι μεθοδολογίες που προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς και είναι καινοφανείς για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας (αφού γνωρίζει στην πράξη το «πρώτη φορά Αριστερά») αφορούν και θα μπορούσε να τους αποδοθεί ο όρος «αριστερός καθεστωτισμός»:
α) Η «ηθικολογική» ταξινόμηση των πολιτών. Όποιος διαφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει το παλιό, ταυτίζεται με τον Κούλη, είναι εθνικιστής, ρατσιστής, φασίστας. Έχουμε μια ηθικολογική ποινικοποίηση της διαφωνίας. Οι ρίζες αυτής της αντίληψης ανάγεται σε παλαιά σχήματα που η όποια διαφωνία ανακηρύσσονταν ως αντικομμουνισμός ή ακόμα χειρότερα ως χουλιγκανισμός.
β) Απροκάλυπτος αυταρχισμός που ξεφεύγει από τον συνήθη αυταρχισμό αστικού τύπου. Τόσο ο δημόσιος λόγος λειτουργών της κυβέρνησης (πχ η εκπρόσωπος τύπου) περιέχουν ειρωνεία, αλαζονεία, πνεύμα ελέγχου και παρέμβασης π.χ. στον χώρο του Τύπου (ευθεία κριτική για το πώς πρόβαλλαν την συνάντηση χωρών του Νότου), οι μεθοδεύσεις για τα κανάλια με κραυγαλέες παρεμβάσεις στο ζήτημα του αριθμού αλλά και του στημένου τρόπου που διεξήχθη ο διαγωνισμός, ο τόνος και το ύφος του Τσίπρα απέναντι στους δημοσιογράφους στην συνέντευξη της Θεσσαλονίκης, αλλά και η τραμπούκικη στάση του Πολάκη που ευθέως καλύπτεται από του Μαξίμου, η ανοικτή επίθεση σε τμήματα της κοινωνίας που αντιδρούν στην πολιτική της κυβέρνησης και φυσικά η εκτεταμένη χρησιμοποίηση του ψέματος ως βασικού εργαλείου προπαγάνδας, είναι μεθοδολογίες αριστερής προέλευσης, είναι μεθοδολογίες που καλλιεργήθηκαν από την θητεία τους και την υπηρεσία που πρόσφεραν σε ένα άλλο καθεστώς αυτό του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της μεθοδολογίας αντιμετώπισης της διαφωνίας στο εσωτερικό του. Ο αυταρχισμός δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από μάσκες πολυφωνικού, πλουραλιστικού, ανθρώπινου κ.λπ. «σοσιαλισμού» (όρος που έχει φύγει οριστικά από φρασεολογία και όραμα).
Στόχος της σταθεροποίησης στην εξουσία μέσω της δημιουργίας ενός «κράτους του ΣΥΡΙΖΑ» περνά από διάφορα στάδια και δεν είναι διασφαλισμένο το αποτέλεσμα. Είναι αρκετά ρευστή η κατάσταση και η πορεία από την επιφάνεια του πολιτικού σκηνικού σε βαθύτερα υποστρώματα εξουσίας και ελίτ, περνά σίγουρα μέσα από την απόκτηση διαρκώς και περισσότερων καθεστωτικών χαρακτηριστικών. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα.
Η στάση απέναντι στον «αριστερό καθεστωτισμό»
Είναι σαφές ότι ο «αριστερός καθεστωτισμός» που περιγράψαμε δεν έχει τίποτα προοδευτικό. Είναι αντιδραστικός, αφορά μια αντιδραστική υπόθεση και στόχευση που ζημιώνει την χώρα και τον λαό. Κι όχι μόνο. Πέρα από μια εθελόδουλη κυβέρνηση που καταστρέφει την χώρα, εμπεδώνει την εξάρτηση και την φτωχοποίηση (παρουσιάζοντάς τα σαν επιτυχίες και βήματα προς την ανάπτυξη και την νέα Ελλάδα) έχουμε ένα ειδικό καθεστωτικό λόγο που στηρίζεται στο ψέμα και στην εγκατάλειψη ενός κινήματος και ριζοσπαστισμού που την στήριξαν. Με συνειδητό και στοχευμένο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ προώθησε και προωθεί την χειραγώγηση του λαϊκού παράγοντα (διαδικασία που άρχισε να γίνεται συστηματικά από το 2012) και θέλει να εμπεδώσει τον εξανδραποδισμό. Να γίνουμε σαφείς επ’ αυτού: δεν αρκεί να είναι πουλημένοι οι ίδιοι, οφείλουν να διαχύσουν σε όλη την κοινωνία την ενοχή και την αποδοχή του πουλήματος αυτού.
Όμως, ο «αριστερός καθεστωτισμός» γίνεται πιο εύκολα αντιληπτός γιατί στηρίζεται κραυγαλέα στην διπλή γλώσσα και στην υποκρισία. Χρησιμοποιεί την «ηθικολογική» ταξινόμηση για υπηρετήσει μια πολιτική στόχευση. Δημιουργεί και επιδιώκει «μικρούς εμφύλιους» μέσα στην κοινωνία γιατί ακριβώς θέλει να διαλύσει κάθε αντίδραση, να χειραγωγήσει και σκοπεύει να την εξανδραποδίσει.
Η αποαριστεροποίηση είναι η λογική και πραγματική αντίδραση. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατεργασίας. Οι αντιδράσεις του κόσμου θα κτυπάνε στα σημεία που ξεχωρίζουν. Θα ελκυσθούν από τα νέα στοιχεία όπως η αλαζονεία, ο αυταρχισμός, η ακατάσχετη παπαρολογία (κουρουπλήδων, γεροβασίληδων, χριστοδουλόπουλων, καρακωσταίων, μπαλαούρων, φίληδων, μπαλτάδων, τσακαλώτων, δριτσαίων και τόσων άλλων), το ψέμα (πχ δεν μειώνονται οι συντάξεις) τις ξεχασμένες υποσχέσεις, τις αμετροεπείς δηλώσεις (Πολάκης, Φίλης κ.λπ.). Το μεγάλο βάσανο και ο μεγάλος κίνδυνος για τον Τσίπρα είναι η βουβή αποδοκιμασία του κόσμου απέναντί του. Δεν είναι διόλου μικρό το τμήμα της κοινωνίας που περνά από τον θυμό στην οργή…
Η πάλη ενάντια σε ένα φαύλο πολιτικό σύστημα εμπεριέχει και την πάλη ενάντια στην επιχείρηση «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Η πάλη για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας συνεπάγεται το γκρέμισμα συνολικά του πολιτικού συστήματος και της χειρότερης εκδοχής του που είναι το εκκολαπτόμενο «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Η διάχυση σε ολόκληρη την κοινωνία της προδοτικής, ξεπουληματικής, φιλοαποικιακής, μνημονιακής κατάστασης πραγμάτων, μέσω του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αποτραπεί και το εγχείρημα να σαρωθεί γιατί είναι βαθύτατα αντιδραστικό. Οι «μαυρογιαλούροι της Αριστεράς» πρέπει να εισπράξουν την λαϊκή περιφρόνηση και την συσσωρευμένη οργή. Η τύχη της χώρας δεν μπορεί να αφεθεί σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που δουλεύει για πάρτη του. Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου είναι υπεραναγκαίος παράγοντας ψηλάφησης και οικοδόμησης αυτής της προοπτικής.
http://www.e-dromos.gr/se-pliri-anapryxi-h-epixeirisi-ka8estos-syriza/