Οι επαναστάσεις δεν παραγγέλλονται. Κυοφορούνται και γίνονται. Γίνονται από ανθρώπους που μετατρέπονται σε υποκείμενο μιας ιστορίας, που φτιάχνουν οι ίδιοι μέσα από επιλογές και στόχους. Η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί δεν υπάρχει καμιά μεμονωμένη επανάσταση, σημαίνουν την πραγμάτωση ενός κοινωνικού βολονταρισμού που ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Από τι όμως;
Αν ισχύει η φράση «Σ’ αυτόν τον κόσμο το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων ζει μέσα στον πόνο, κυριαρχούνται από λίγα άτομα και καταπιέζονται από διάφορα πολιτικά και οικονομικά συστήματα»1, σ’ αυτήν βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα. Απελευθέρωση και χειραφέτηση από πολιτικά και οικονομικά συστήματα καταπίεσης και κυριαρχίας των λίγων.
Ο ορίζοντας της εποχής που διανύουμε, ορίζεται ως η καθολική χειραφέτηση του ανθρώπου ή αλλιώς, ο κομμουνισμός. Πιο ειδικά είναι η μετάβαση, μέσα από πολλούς δρόμους, σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία που θα οργανωθεί σε άλλες βάσεις από το αχαλίνωτο κυνηγητό του κέρδους, την παραγωγή για την παραγωγή. Περνά, όμως, μέσα από αλλεπάλληλες εκρήξεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, απέναντι στις συγκεκριμένες μορφές και τα δεσμά που δημιουργεί και μετασχηματίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Η συγκεκριμένη κυοφορία της, η μορφή που θα πάρει καθώς και ο συσχετισμός που θα καταγράφεται από τα ρήγματα, θα προσδώσουν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα της. Γι’ αυτό η περιφρόνηση της ποικιλίας και της ιδιαιτερότητας μεγάλων ανατροπών και ρηγμάτων στο «πλανητικό χωριό», δεν βοηθούν. Η πραγματική δημοκρατία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η σύμπλεξη εθνικού και ταξικού, γεννούν περισσότερες πραγματικές επαναστατικές υποστάσεις του σύγχρονου προλεταριάτου και των λαών, από την προσκόλληση σε μια αποκλειστικά δυαδική ταξική θεώρηση.
Μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στον συγκεκριμένο καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό, καταχτιέται η ελευθερία ως ο τρόπος «της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην αντικειμενική-πραγματική δυνατότητα. Ελευθερία από την καταπίεση, ως μια έξοδος προς τον Εαυτό, προς το εμείς χωρίς αποξένωση, είναι το άλφα της επανάστασης και αποδίδει στην επαναστατική ώθηση μια μοναδική αλληγορία. Η ελευθερία είναι επίσης και το ωμέγα της επανάστασης,δηλαδή είναι η ανοιχτή πύλη προς εκείνη την ταυτότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του στην οποία τίποτε πλέον δεν είναι ξένο, καμιά εξωτερίκευση, καμιά πραγμοποίηση, καμιά αδιαμεσολάβητη φύση, κανένα πεπρωμένο»2.
- Μάο Τσετούνγκ
- Ερνστ Μπλοχ
http://www.e-dromos.gr/oi-epanastaseis-den-peftoun-apo-ton-ourano/