Διαπιστώσεις, διευκρινίσεις, κριτικές

Μια διαπίστωση: Το κεντρικό άρθρο στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου («Ελλάδα 2017: Πώς θα χτίσουμε το “Ναι στη ζωή” – Αίτημα ουσίας και νοήματος») έδειξε να δημιουργεί ένα ενδιαφέρον, να ανοίγει μια συζήτηση. Έτυχε καλής υποδοχής και σχολιάστηκε από αρκετούς αναγνώστες και φίλους. Αυτό και μόνο, μάλλον σημαίνει ότι επιχείρησε να πει κάτι πιο ουσιαστικό που να υπερβαίνει την απλή περιγραφή ή την καταγγελία της κατάστασης. Υπήρξαν βέβαια και κριτικές, για τις οποίες θα κάνουμε λόγο στη συνέχεια.

 

Ορισμένες διευκρινίσεις

Είμαστε υποχρεωμένοι να κτίσουμε, ίσως και να εφεύρουμε, τη δική μας θετικότητα προς τη ζωή. Προσπαθούμε να αποκτήσουμε μια τέτοια οπτική γιατί γύρω μας επικρατούν κυρίως η μοιρολατρία, η απαισιοδοξία και η ματαίωση. Δευτερευόντως, διότι υπάρχει περίσσευμα συνθημάτων χωρίς αντίστοιχη προσπάθεια άρθρωσης ουσιαστικού λόγου και εναλλακτικής πρότασης. Απέναντι στη μαυρίλα και την ανέξοδη καταγγελία, υπάρχει ο δρόμος να χτίσουμε το δικό μας «Ναι στη ζωή».

Στο τελευταίο άρθρο, συνδέσαμε αυτή την πρόταση με την απάντηση σε ένα δυσεπίλυτο τριπλό πρόβλημα: Οικονομικός και εν γένει στραγγαλισμός της χώρας – Εμπλοκή της στη δίνη γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με ειδικούς όρους στην περιοχή μας – Ανάταξη της κοινωνίας από την καθήλωση στην οποία βρίσκεται. Το τελευταίο αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί χωρίς την ανάταξη αυτή είναι αδύνατη η αντιμετώπιση του συνολικού προβλήματος.

Συνεπώς «να χτίσουμε» σημαίνει να δρομολογήσουμε –ανακαλύπτοντάς την– μια διαδικασία βήμα το βήμα και με πραγματική συμμετοχή όσων νοιάζονται. Μια πιο συνολική συνεκτική πρόταση στο τριπλό πρόβλημα, την οποία κωδικοποιημένα μπορούμε να ονομάσουμε «πρόταση Διεξόδου».

Από την άλλη, το «δικό μας» σηματοδοτεί μια οπτική διαφορετική από εκείνες που μας οδήγησαν εδώ. Μια οπτική ανεξάρτητη από μηχανισμούς, συμφέροντα και πολιτικούς κύκλους που λυμαίνονται τον τόπο. Μια οπτική που θα «γεμίζει» την οικοδόμηση με περιεχόμενα, συμβολές, αναλύσεις. Με προτάσεις επίλυσης επειγόντων προβλημάτων, με την οραματική λογική μιας κοινωνίας στην οποία δεν θα βασιλεύει ο ανταγωνισμός και η βαρβαρότητα.

Το «δικό μας», από την άλλη, δεν μπορεί να είναι πρόταση οριοθέτησης ενός χώρου, αλλά πρόταση μιας κοινωνίας σε κίνηση, μιας κοινωνίας με νόημα και όραμα. Το «δικό μας» στηρίζεται σε μια ανοιχτή, κι όχι περιφραγμένη, αυτοκεντρική αντίληψη. Δεν αφορά έναν κλειστό χώρο, την ενδυνάμωση ενός σχήματος ή μιας ταμπέλας. Είναι διεργασία εν κινήσει. Δεν είναι ένας φορέας, ένα κόμμα. Είναι περισσότερο ένας τρόπος.

Πριν συνεχίσουμε, ας μείνουμε λίγο σε ένα γενικό κριτήριο αλήθειας, όπως το παραθέτει ο δάσκαλος Δημήτρης Γληνός:

«Όλοι διεκδικούμε για τον εαυτό µας τον τίτλο του επιστημονικού, του αντικειμενικού, του αληθινού κριτή. Και όλοι δογματίζουμε. Πού θα βρει του καθενός μας η αλήθεια κριτήρια και στηρίγματα για να πάψει να είναι δόγμα;

Το κριτήριο θα βρεθεί σε κείνο το στοιχείο, που όλοι έχουμε κοινό. Και το κοινό αυτό γνώρισμα είναι, ότι όλοι ισχυριζόμαστε, πως η δική µας αλήθεια είναι σπέρμα ζωής και όχι θανάτου. Αυτό είναι το μόνο στοιχείο, όπου βρίσκει ή δεν βρίσκει η αλήθεια μας την κύρωσή της από τα πράματα. Η αλήθεια που γίνεται σπέρμα ζωής και όχι θανάτου για τους περισσότερους, είναι εκείνη που έχει τέτοιαν ανταπόκριση µε τις ανάγκες και τις συνθήκες ζωής, µε τους όρους, την αντικειμενική υπόσταση και τη ροή των πραγμάτων, ώστε αληθινά δίνει εκείνο που υπόσχεται. Ζωντανό, άρα αληθινό, είναι το σπέρμα που βλασταίνει. Το μόνο κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη. Μπορούμε όμως αυτό να το ξέρουμε από πριν; Όπως στη γνώση του φυσικού κόσμου το μόνο κριτήριο είναι η κύρωση από την πράξη, έτσι και στη γνώση του ιστορικού κόσμου. Η κύρωση της ιστορικής γνώσης δεν είν’ άλλη καμιά παρά η ίδια η ζωή, η ιστορική δικαίωση.

Οι κοσμοθεωρίες και οι βιοθεωρίες δεν είναι συστήματα εξήγησης, είναι κίνητρα ζωής, όργανα για το ανέβασµά της, για τη διατήρηση ή την αλλαγή. Όποια θεωρία ανταποκρίνεται πληρέστερα στις αντικειμενικές κινητήριες δυνάμεις της πραγματικότητας, αυτή είναι η κάθε φορά σωστή θεωρία. Και οι άνθρωποι, που δημιουργούν και αποδέχονται και υποστηρίζουν μια θεωρία, τούτο πρέπει προπάντων να νοιάζονται, την πληρέστερη ανταπόκρισή της στις αντικειμενικές ζωντανές δυναμικότητες, το όσο μπορεί πιο πολύπλευρο και πιο κοντινό πλησίασμα στη φυσική ή την κοινωνική πραγματικότητα, την κατανόηση και τη συμμόρφωση προς τη νομοτέλεια που την κυβερνά. Τότες το περιεχόμενό της γίνεται αληθινό σπέρμα ζωής».

Σήμερα, η αστική τάξη και ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, προβάλλουν τη δική τους πρόταση. Είναι «ρεαλιστική», αλλά βουλιάζει τη χώρα και διαλύει την κοινωνία. Μάλιστα, όσα εξαγγέλλουν και εφαρμόζουν δεν πρόκειται να οδηγήσουν στην προτεραία «ισορροπία», αλλά σε πολύ χειρότερες καταστάσεις και μεγάλες καταστροφές.

Το δικό μας «Ναι στη ζωή» οφείλει να είναι μια πρόταση που να απελευθερώνει, να κινητοποιεί δυνάμεις και δυνατότητες, ώστε ο λαός, η κοινωνία, η χώρα, το νεοελληνικό έθνος να μπορούν να υπάρχουν. Αλλά και να είναι και παράγοντας προόδου, ειρήνης και αλληλεγγύης στην περιοχή και τον Κόσμο. Μια πρόταση, αληθινό σπέρμα ζωής θα ήταν η Διέξοδος της χώρας από τη σημερινή κατάσταση τέλματος και διάλυσης. Με τον λαό χειραφετημένο και πρωταγωνιστή. Για αυτό, στην παρούσα στιγμή το «Ναι στην ζωή» συμπληρώνεται και εκφράζεται από το «Ναι στη διέξοδο» και το «Ναι στη χειραφέτηση του λαού».

 

Η κριτική

Η κριτική που μας ασκήθηκε, όχι χωρίς βάση, ξεκινούσε από τη θέση ότι η έκφραση «Ναι στην ζωή» είναι πολύ γενικόλογη και αφήνει περιθώρια πολλών ερμηνειών κατά το δοκούν. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε.

Η πολιτική –ακόμα και στις πιο ποιοτικές στιγμές και στην ουσία της– είναι μια μορφή διαμεσολάβησης. Το «Ναι στην ζωή» δεν μπορεί πράγματι να αφήνεται έτσι, σαν να μην υπάρχει η ανάγκη μιας διαμεσολάβησης πολιτικής. Η επίλυση του κεντρικού προβλήματος μπορεί να έρθει διαμέσου της πολιτικής, η οποία ανιχνεύει όρους και πραγματοποιεί αλλαγές απαραίτητες για να ανοίξουν δρόμοι μετασχηματισμού. Για να φτάσουμε εκεί, χρειάζονται ιδεολογικές, πνευματικές, θεωρητικές προϋποθέσεις. Δεν οδηγηθήκαμε εδώ μόνο από «κακές πολιτικές», αλλά και από ελλείψεις σε όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Επομένως, η πολιτική για να γίνει πραγματική διαμεσολάβηση πρέπει να καλύπτει προϋποθέσεις κι όχι να εξαγγέλλεται.

Μια τέτοια πολιτική σήμερα πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της από τον «μετωπισμό». Αυτός, αναπαράγει την λογική μιας αυτόκλητης «πρωτοπορίας» η οποία έχει το δικαίωμα να χειρίζεται όλους τους άλλους όπως θέλει. Προωθεί τη χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου που κάθε φορά μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ώστε να συγκεντρωθούν δυνάμεις γύρω από μια πρόταση και τελικά από έναν οργανισμό. Μπορεί να καμουφλάρεται πίσω από εύηχες λέξεις και σλόγκαν, αδιαφορώντας αν απομακρύνεται από προτάσεις ουσίας και νοήματος.

Μια συνολική και συνεκτική πρόταση σήμερα δεν υπάρχει. Πρέπει να διαμορφωθεί, να οικοδομηθεί. Δεν φτάνει σήμερα ο γενικόλογος ισχυρισμός ότι «θα βρεθεί», οφείλουμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο με τον οποίο θα βρεθεί, να προτείνουμε μια μέθοδο, μια αφετηρία. Αυτό είναι το ζητούμενο στο οποίο καλείται ο καθένας να συμβάλλει. Ο Δρόμος, ως βήμα και εγχείρημα, θα συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.

https://www.e-dromos.gr/na-xtisoume-to-diko-mas-nai-sti-zoi/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

Αίτημα ουσίας και νοήματος

Κείμενα: Ρούντι Ρινάλντι

 

1. Το ζήτημα των ζητημάτων

Με βάση όσα συμβαίνουν και βιώνουμε εδώ και οκτώ χρόνια με οδυνηρό τρόπο, τίθεται ένα απολύτως καίριο και κρίσιμο ερώτημα: Υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει εναλλακτική διεξόδου και ύπαρξης της χώρας, της κοινωνίας, του λαού; Κι αν δεν υπάρχει, μπορεί να διανοιχθεί και με ποιο τρόπο;

Η αστική απάντηση είναι σαφής. Όχι, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Ο ρεαλισμός απαιτεί να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να εφαρμόσουμε στο ακέραιο τον «οδικό χάρτη» μνημονίων και μεταρρυθμίσεων (με η χωρίς κοινωνική ευαισθησία), διοχετεύοντας προς ανώδυνα πλαίσια την αναπόφευκτη αντίδραση των υποτελών στρωμάτων της κοινωνίας.

Σε αυτά τα δεδομένα, εκείνα που επιτρέπονται είναι μόνο ένα ελεγχόμενο κοινοβουλευτικό παιχνίδι (έστω και ως καρικατούρα κοινοβουλευτισμού), μια άγρια μάχη επικράτησης σε διάφορους τομείς ανάμεσα σε ισχυρές ομάδες, φατρίες και καρτέλ και προπάντων η υλοποίηση όσων ζητούν τα μεγάλα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά αφεντικά.

Το αποτέλεσμα αυτού του πλαισίου είναι τριπλό:

Α) Οικονομικός στραγγαλισμός και φτωχοποίηση της πλειονότητας του πληθυσμού. Αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, βίαιη αρπαγή και αναδιανομή του πλούτου. Στραγγαλισμός της ίδιας της χώρας με την κατάλυση της κυριαρχίας της, τη μετατροπή της σε σύγχρονη αποικία.

Β) Στραγγαλισμένη η χώρα σέρνεται στο παζάρι των ληστών: στα επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια. Ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή, οι προκλήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο, το Προσφυγικό, καθώς και το σύρσιμο στις απαιτήσεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, εκθέτουν την χώρα. Την αφήνουν απροστάτευτη απέναντι σε απειλές που μεγεθύνονται εκθετικά από την έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας της κοινωνίας απέναντι στους κινδύνους που εγκυμονούν.

Γ) Διάλυση και αποσύνθεση της κοινωνίας. Μέσα από το συστηματικό γκρέμισμα κάθε ελπίδας και οράματος, κυριαρχούν οι διαιρετικές πολιτικές, η διάδοση «μεταμοντέρνων σχημάτων» άκρατου υποκειμενισμού, οι μικροεμφύλιοι της συμφοράς για κάθε θέμα. Απώτερος στόχος, η κάμψη κάθε πνεύματος αντίστασης και φυσικά ο εξανδραποδισμός ολόκληρου του λαού.

Η απάντηση του ζητήματος των ζητημάτων (άλλος δρόμος, άλλη εναλλακτική διεξόδου) περνά μέσα από την απάντηση και των τριών παραμέτρων που έχουν ήδη δρομολογηθεί και εν πολλοίς δημιουργηθεί. Το «ναι στην ζωή» στην Ελλάδα του 2017 περνά μέσα από την προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις και στα τρία αυτά επίπεδα, μέσα από μια σύνθετη διαδικασία ενεργοποίησης και υποκειμενοποίησης η οποία θα αναμετρηθεί με το πολιτικό σύστημα και το εποικοδόμημά του που στηρίζεται σε αυτήν την άθλια βάση.

Η αναγνώριση του προβλήματος, η σωστή κατανόησή του, είναι η μόνη οδός για να βρεθεί και η λύση του.

 

 

 

2 «Ναι στη ζωή» σε συνθήκες κατεδαφιστικής κρίσης

Η Ελλάδα παραμένει προχωρημένο παράδειγμα πειραματισμών, αλλά και ενδιαφέρον πεδίο απαντήσεων και σύγχρονων κινημάτων. Αντιμετωπίζει οικονομικό στραγγαλισμό, βρίσκεται στη δίνη γεωπολιτικών ανακατατάξεων, ενώ η κοινωνία της δεν είναι αυτή που προσιδιάζει σε μια καθυστερημένη χώρα.

Σε αυτήν κυριαρχούν όλα τα ιδεολογήματα του μετανεωτερικού κόσμου και τα διλλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες. Η απάντηση στο τριπλό πλέγμα που περιγράφηκε πριν, μπορεί να τοποθετήσει ένα νέο πολιτικό κίνημα κοινωνικής χειραφέτησης σε μια θέση εμπροσθοφυλακής, σε κατάσταση σημαντική σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η δυνατότητα δεν έχει αποκλειστεί, είναι πάντα στην επικαιρότητα.

Το «ναι στην ζωή, ναι στην διέξοδο της χώρας» πρέπει να χτιστεί από την αρχή, με νέα ποιοτικά υλικά, με συμπεράσματα από την προηγούμενη φάση. Αλλά και με διεύρυνση της έννοιας του πολιτικού με τρόπο τέτοιο που να αγκαλιάζει φάσματα και περιοχές που μέχρι τώρα έμεναν στο περιθώριο.

Ζούμε σε συνθήκες κατεδαφιστικής κρίσης που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής. Μέσα στην παγκόσμια αναταραχή, βιώνουμε τη διάλυση της οικονομικής ισορροπίας που οδηγεί σε μακρά γεωπολιτική ανισορροπία και αποσταθεροποίηση, ενώ η ίδια η κοινωνική και ανθρώπινη νοηματοδότηση επηρεάζεται από μετανεωτερικές ιδεολογίες. Οδηγούμαστε σε παγκόσμια καθολική κρίση που δεν «μαζεύεται» με οικονομικό τρόπο. Απαιτεί πιο καθολικές απαντήσεις. Ούτε οικονομικές, ούτε στενά πολιτικές (δηλαδή ποιος θα έχει την εξουσία) λύσεις. Γιατί, ας πούμε πως κάποιος μη συστημικός έχει την πολιτική εξουσία, τι θα κάνει, προς τα πού θα βαδίσει, που θα στηριχθεί, σε ποιο πρόγραμμα και σχέδιο, με ποιες κινητήριες δυνάμεις, συμμάχους κ.λπ. Να γιατί το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο και πιο γενικευμένο. Καθολικές λύσεις σημαίνει μαζί με την κοινωνία, τη συντριπτική πλειοψηφία της, με συνεννόηση σε περιφερειακό και διεθνικό επίπεδο.

Η κατεδαφιστική καθολική κρίση του συστήματος μπορεί να έχει και μια πλευρά που οφείλουμε να αδράξουμε ως άλλη κοινωνική δυνατότητα. Ως έναυσμα μετάβασης σε μια άλλη εποχή. Μεταβατική, που αποκλείεται να επιστρέψει στην προτεραία κατάσταση και ρύθμιση. Το ίδιο το σύστημα δεν μπορεί να αγνοήσει την κρίση του και δεν μπορεί να εγγυηθεί επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Εξ άλλου, και η μετανεωτερική κατάσταση είναι μια μορφή άρνησης της προτεραίας κατάστασης των μεγάλων αφηγήσεων της ίδιας της αστικής τάξης. Άρα, βρισκόμαστε σε μια διαδικασία μετάβασης από τον γερασμένο και βαριά πάσχοντα καπιταλισμό σε κάτι άλλο. Αν τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο αίτημα μιας μακράς πορείας, μιας μακράς μετάβασης στον σοσιαλισμό, ως άνθρωποι, λαοί, κινήματα που θέτουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή την ιστορική κίνηση, τότε μπορεί να επιτευχθεί μια μεγάλη στροφή στην ανθρώπινη ιστορία, να βγούμε από την φάση της αντεπανάστασης, να αλλάξουν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί με την ανάδειξη ενός νέου παγκόσμιου κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης. Η Ελλάδα, το κίνημά της, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να ξαναβρεί το νήμα ως αιχμή ή σημείο αιχμής γι αυτήν τη μετάβαση.

Το «ναι στην ζωή» στην Ελλάδα του 2017 δεν είναι αποκομμένο από ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και δεν μπορεί να βρεθεί με λύσεις ευκολίας και με κατάργηση των δύο από τα τρία επίπεδα που συνθέτουν το όλο πρόβλημα. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μπαίνουν πιο σύνθετα προβλήματα. Δεν μπορείς να προχωρήσεις χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Δεν ανατάσσεται ο λαϊκός παράγοντας χωρίς την απάντηση των καίριων τριών ζητημάτων που τονίστηκαν. Απαιτούνται μάλιστα ειδικοί τρόποι ώστε να υπάρχει μια νέα αξιοπιστία και πρέπει να εφευρεθούν θεωρητικά και πρακτικά. Αυτές οι απαιτήσεις είναι καλοδεχούμενες και κυοφορούν όρους απάντησής τους. Οι εύκολες λύσεις έχουν σχολάσει. Όποιος παραμένει στην περιοχή τους, απλώς σπαταλιέται…

 

 

 

3 Η αναγκαία ανάταξη

Τεχνοπολιτική και διεύρυνση του πολιτικού

Αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κινήματος κοινωνικής απελευθέρωσης, δεν μπορεί παρά να ξεκινά πάντα από την κατάσταση της λαϊκής διαθεσιμότητας, από την κατάσταση πνευμάτων μέσα στα υποτελή στρώματα της κοινωνίας. Αν δεν ενδιαφέρεται για ένα τέτοιο κίνημα, μπορεί κάλλιστα να μελετά τις δημοσκοπήσεις και να ποντάρει σε εκλογικά ποσοστά, αλλά αυτός είναι ένας συμβατός με το σύστημα προσανατολισμός. Το ζητούμενο είναι άλλο, γι αυτό και επιλέγουμε να θέσουμε στο επίκεντρο την ανάταξη της λαϊκής διαθεσιμότητας. Ξεκινάμε από κει, όχι σαν σύμβουλοι ψυχικής στήριξης, αλλά γιατί εκεί βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα «κλειδιά».

Υπάρχει μια διάκριση ανάμεσα στην τεχνοπολιτική, τη χειραγώγηση που αυτή επιδιώκει και σε μια πολιτική απελευθέρωσης και χειραφέτησης των ανθρώπων. Αν δεν ξεκινήσουμε από αυτή τη διάκριση και δεν ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στη δική τους πράξη, δεν είναι δυνατόν να αναστηλωθεί το ηθικό και να επουλωθεί το τραύμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαία μια διεύρυνση του πολιτικού, να γίνει πλατύτερο και βαθύτερο επί της ουσίας, να αποσπαστεί από τα όρια και τα πλαίσια της τεχνοπολιτικής (γκάλοπ, ποσοστά, ΜΜΕ, διαφημιστικά προϊόντα και συνθήματα μιας χρήσης, πόλεμος διαδικτύου κ.λπ.). Η οικοδόμηση του νέου συλλογικού δεν μπορεί να γίνει απλά στο έδαφος της πολιτικής όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Η πολιτική πρέπει να εμπλουτιστεί με καινούργια στοιχεία, να συμπεριλάβει κι άλλα πεδία.

Για να γίνει κατανοητό το θέμα που θίγουμε, τα τελευταία οκτώ χρόνια των μνημονίων, έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα και έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα συνθήματα. Δεν ειπώθηκε μόνο το «σκίσιμο των μνημονίων» και η κατάργησή τους με ένα νόμο, ειπώθηκαν πολλά για μέτωπα, ανατροπές, ευρω-εξόδους και επιστροφή στην δραχμή, για τα «Όχι» και ποιος τα εκφράζει. Προωθήθηκαν και συγκεκριμένες πλατφόρμες – προτάσεις απάντησης του οικονομικού προβλήματος της χώρας. Φτιάχτηκαν νέα κόμματα, εκκολάφθηκαν αρχηγοί, αλλά η κατιούσα της λαϊκής δυναμικής δεν αντιστράφηκε. Η συγκυρία δείχνει ότι είναι σχετικά αδύναμες οποιεσδήποτε πλατφόρμες σε πολιτικό επίπεδο.

Γιατί; Διότι η συγκυρία οδήγησε σε μια κατάρρευση, απογοήτευση, κάμψη των ελπίδων και συνολικά του οικοδομήματος εντός του οποίου υπήρχε ο καθένας και ο εαυτός του. Στη θέση αυτού του οικοδομήματος, αναδύονται όψεις του σκληρού σκηνικού που δεν είχε συνειδητοποιηθεί ότι μπορεί να προκύψει. Περίκλειστο και σκοτεινό σκηνικό, που δεν μπορεί να αλλάξει μέσω της υπαρκτής, στενής πολιτικής διαδικασίας.

Πλάι σε αυτή την κατάρρευση, υπάρχει και μια μορφή παλινδρόμησης. Ό,τι κατακτήθηκε και όσα βήματα έγιναν σε επίπεδο συλλογικότητας, γνώσης, πρακτικών, δεν υποχωρούν απλώς. Ο κόσμος τείνει να επιστρέψει σε ιδεολογικά και θεωρησιακά σχήματα που ίσχυαν πριν το 2010. Μέσω κυρίως μιας αναδίπλωσης σε εμμονές και πρότερα σχήματα. Η στροφή προς τον Μητσοτάκη και μια αναβίωση του πασοκισμού (του «αυθεντικού», γιατί υπάρχει βέβαια και ο κυβερνών), όποια έκταση κι αν έχουν, πιστοποιούν αυτήν την παλινδρόμηση. Στις όποιες μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς, αυτό μεταφράζεται σε περισσότερο περίκλειστα σχήματα, σεχταρισμό και δογματισμό.

Η παλινδρόμηση για την οποία κάνουμε λόγο, αντιτίθεται στα μετέωρα βήματα που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν. Μετέωρα γιατί δεν έγιναν κάτω από μια εμπεδωμένη νοοτροπία χειραφέτησης. Οι παλιές βεβαιότητες έπρεπε να καλυφθούν από νέες που δεν ήρθαν, και δεν υπήρξε μια κουλτούρα αναζήτησης μετά την ήττα των παλιών βεβαιοτήτων. Η χειραφέτηση είναι δύσκολο έργο και έχει πλευρές αρκετά προσωπικές, βιωματικές που αρκετές φορές, μετά από στροφές και ήττες φανερώνουν την πολιτική ως αυτοβασανισμό.

Παράλληλα, η πολλαπλή ήττα αυταπατών και προσπαθειών, οδηγεί σε μια ματαίωση που τροφοδοτεί προσωπικές αντιδράσεις με ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Η συγκυρία οδηγεί σε μια συμπλεγματική συμπεριφορά και αντίληψη του εαυτού ως αδύναμου, προδομένου, συρρικνωμένου. Η εποχή μας, όμως, και το «ναι στην ζωή» απαιτούν έναν πιο πλούσιο εαυτό που να είναι σε θέση να υπερβεί το προβαλλόμενο μοντέλο ενός ατόμου επαρμένου, περίκλειστου σε έναν νοσηρό εγωιστικό πυρήνα. Η απελευθέρωση του ατόμου από αυτόν τον ατομισμό θα οδηγούσε σε μια πιο υψηλή σε ποιότητα και περιεχόμενο ατομικότητα. Άτομο και συλλογικότητα, πρέπει να αναπτυχθούν και τα δύο. Η πνευματική ανάπτυξη και των δύο είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα. Εδώ πρέπει να εδράζεται η διεύρυνση του πολιτικού ως δράσης, ποιότητας και πλαισίου θεματολογίας και ιεραρχήσεων.

Η συγκυρία οδηγεί και σε πολλαπλή θραυσματοποίηση. Το δυνάμει ενιαίο υποκείμενο έχει θραυστεί κοινωνικά και πολιτικά. Με μια έννοια, οι περισσότεροι έχουν ξεκόψει από ενοποιητικές διαδικασίες και τελούν σε σύγχυση. Ο κατακερματισμός φθάνει στο έσχατο σημείο του και διαπερνά και όσους συμμετέχουν σε συλλογικότητες της αριστεράς που υποτίθεται ότι έχουν πιο αυστηρές «οριοθετήσεις». Ακόμα και εκεί, οι δεσμοί είναι πιο ανίσχυροι από πριν.

Η πολιτική πάντα αποσκοπούσε σε διαδικασίες ενοποίησης. Το πεδίο ενοποίησης σήμερα δεν είναι το πεδίο της στενής πολιτικής. Δεν επαρκεί. Αναγκαστικά πρέπει να περάσουμε από βαθύτερα επίπεδα σχετικά με έννοιες όπως οργάνωση, λαός, κινήματα, μαχόμενος άνθρωπος, συλλογικότητα.

Αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να προσπεραστούν ούτε να θεωρηθούν εκτός πολιτικής ατζέντας. Ίσα ίσα, το ακριβώς αντίθετο χρειάζεται. Αναγκαία μέθοδος: να ακούμε τον άλλο άνθρωπο, ακόμα και τη σιωπή του, να μην τον βομβαρδίζουμε με τις «αλήθειες» μας. Πρώτα απ’ όλα, να μάθουμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι πιο απελευθερωτικό από αυτά που νομίζαμε…

https://www.e-dromos.gr/ellada-2017-pos-ua-xtisoume-to-nai-sti-zoi/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

Η περίπτωση της Καταλονίας επιβεβαιώνει τον αντιδημοκρατικό κατήφορο της γερμανικής Ε.Ε.

 

Ετούτο το διάστημα οι αριστερές δυνάμεις νοσταλγικά θέλουν να θυμούνται μεγάλες και ένδοξες μέρες, και ιδιαίτερα τη Ρωσική Επανάσταση. Και τιμούν επετείους με τρία βασικά χαρακτηριστικά: 1) απουσία καίριων και κρίσιμων συμπερασμάτων, 2) αμηχανία και απουσία πρότασης για το σήμερα, με βαθιά ανεπάρκεια κατανόησης, 3) δηλώσεις του τύπου ακόμα κι αν χάσαμε θα νικήσουμε, θα έρθει κάποτε ο τρίτος γύρος, θα επαναληφθεί ο Οκτώβρης…

Κι όμως, τούτες τις μέρες είναι και μια άλλη επέτειος, λιγότερο γνωστή. Στις 1 Νοέμβρη του 1814 συνερχόταν το συνέδριο της Βιέννης, όπου οι μοναρχικές δυναστικές αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης δημιουργούσαν την Ιερά Συμμαχία για να καταπνίξουν το κύμα δημοκρατισμού και επαναστάσεων που είχε συνταράξει έως τότε τον ευρωπαϊκό χώρο. Μόλις είχαν τελειώσει οι ναπολεόντειοι πόλεμοι και μια περίοδος παλινόρθωσης του παλιού καθεστώτος είχε μπει στην ημερήσια διάταξη. Αυστρία, Ρωσία, Αγγλία, καθώς και η ηττημένη Γαλλία, μαζί με όλες τις μοναρχικές δυνάμεις, σχεδίασαν τον χάρτη της Ευρώπης και καταδίωξαν κάθε προοδευτική δημοκρατική φωνή στην Ευρώπη. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας κόμης Κάσλρι, ο καγκελάριος της Αυστρίας πρίγκιπας Μέτερνιχ, ο οποίος και προήδρευσε του συνεδρίου, και ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ταλεϊράνδος.

 

Η νέα εποχή Μέτερνιχ

Σε σχολικά εγχειρίδια διαβάζουμε: «Η εποχή Μέτερνιχ. Στο Συνέδριο της Βιέννης κυρίαρχη προσωπικότητα αναδείχθηκε ο Μέτερνιχ, ανυποχώρητος υποστηρικτής της μοναρχικής εξουσίας και νομιμότητας και της σταθερότητας. Αν και Αυστριακός στην καταγωγή, πίστευε πως ήταν πρώτα από όλα Ευρωπαίος και πως την ιδέα της Ευρώπης στήριζε και προωθούσε. Ήταν εχθρός των εθνικών κινημάτων και των εθνικών κρατών, επειδή απειλούσαν τη συνοχή της πολύγλωσσης και πολύδοξης αυτοκρατορίας των Αψβούργων, η οποία “στέγαζε” Γερμανούς, Πολωνούς, Μαγυάρους, Νοτιοσλάβους, Σλοβένους, Τσέχους κ.ά., και υπονόμευαν το όραμα της ευρωπαϊκής ενότητας. Ήταν επίσης εχθρός της δημοκρατίας και των ριζοσπαστικών αλλαγών. Ο Μέτερνιχ, ο Κάσλρι και ο Ταλεϊράνδος επιδίωκαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση μόνιμης ισορροπίας ισχύος στην Ευρώπη, για την αποφυγή της κυριαρχίας μιας μεγάλης δύναμης, όπως αυτή της Γαλλίας του Ναπολέοντα».

Η σημερινή Ευρώπη τραντάζεται από μια διαρκή κρίση. Που δεν είναι κυρίως οικονομική – έχει κι άλλες ισχυρές παραμέτρους: κοινωνική, γεωπολιτική, ιστορική, δημοκρατίας, πολιτική. Ο κορσές της Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνει ολοένα και πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά, μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό και όργανο επιβολής των ισχυρών (εν προκειμένω της Γερμανίας των Μέρκελ-Σόιμπλε) και κυματοθραύστη κάθε απόπειρας απεγκλωβισμού από τα ισχυρά δίκτυα που έχει δημιουργήσει. Το οικοδόμημα αυτό έχει να αντιμετωπίσει δύο κατηγορίες προκλήσεων και αμφισβητήσεων. Φυγόκεντρες δυνάμεις όπως το βρετανικό Brexit, καθώς και έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες που παίρνουν διαφορετικά πρόσημα: δημοκρατικά, αριστερά στον ευρωπαϊκό Νότο (Ελλάδα, Ισπανία, δημοψήφισμα στην Ιταλία), δεξιά και ακροδεξιά στην κεντρική Ευρώπη.

Η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις φάνηκε προς στιγμήν να είναι η δημιουργία ενός Διευθυντηρίου που θα αποτελείτο από δύο βασικές δυνάμεις (Γερμανία και Γαλλία) και δύο «τραυματισμένες» μεν αλλά μεγάλες και ισχυρές χώρες του Νότου (Ιταλία και Ισπανία). Το σχέδιο αυτό της Μέρκελ είχε μπροστά του το σκόπελο των γερμανικών εκλογών, που τον αντιμετωπίζει με παζαρέματα για να συγκροτήσει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και αμέσως μετά να βρει κοινή γλώσσα με τους υπόλοιπους του κουαρτέτου, ώστε να προχωρήσουν στην αντιμετώπιση μιας νέας πραγματικότητας (σχέσεις με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, αντιμετώπιση των αμφισβητήσεων στο εσωτερικό, οικοδόμηση της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων κόκ).

 

Σιδερένια φτέρνα

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεπροβάλλει ορμητικά και η καταλανική κρίση. Μια κρίση που τραντάζει την Ισπανία, και μαζί της ολόκληρη την Ευρώπη. Οι απαντήσεις του ισπανικού κράτους στην απαίτηση της Καταλονίας για ανεξαρτησία είναι σκληρές και άμεσες. Μη αναγνώριση του δημοψηφίσματος, άγρια αστυνομική καταστολή με 900 τραυματίες, τελεσίγραφα προς τις καταλανικές αρχές, διαγγέλματα του βασιλιά Φιλίππου, μετακινήσεις στρατιωτικών μονάδων, ενεργοποίηση του άρθρου 155 που καταλύει όλες τις αρχές της Καταλονίας, φυλάκιση των μελών της καταλανικής κυβέρνησης, αίτημα για ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης του Πουτζδεμόν που έχει καταφύγει στο Βέλγιο. Παράλληλα, έχουν αρχίσει οι διώξεις σε όλες τις δημοκρατικές ριζοσπαστικές δυνάμεις του καταλανικού κινήματος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στο πλευρό της Ισπανίας, δεν φαίνεται διόλου να κάνει την επιλογή να υιοθετήσει την πλούσια τάχα Καταλονία σαν μια ανεπτυγμένη περιφέρεια κι άρα να υποστηρίξει την ανεξαρτησία της. Έτσι ο όρος της ισπανικής κυβέρνησης για «συντριβή της στάσης» στην Καταλονία, πρέπει να λειτουργήσει ως φόβητρο και παράδειγμα για οποιονδήποτε θελήσει διαφορετική πορεία μέσα στο ευρωπαϊκό χώρο. Σπάσαμε την σπονδυλική στήλη της Κύπρου, υποτάξαμε την Ελλάδα, ευνουχίσαμε τους Podemos και τώρα συντρίβουμε τους Καταλανούς. Να δούμε ποιος έχει σειρά…

Αυτήν την επίδειξη δύναμης, φρονηματισμού και καταστολής (η οποία αναδεικνύει ακόμα πιο ψηλά τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη και αξίες», που εμβαπτίζονται στις αξίες του μοναρχισμού και του φρανκισμού, που τις εφαρμόζει ένας Ραχόι, δεξιός νεοφιλελεύθερος που μετά βίας και με στήριξη των σοσιαλιστών σχημάτισε κυβέρνηση) μοιάζει να μην την παίρνει είδηση μια ευρωπαιόπληκτη ή νοσταλγική αριστερά. Ενδοαστικές αντιθέσεις βλέπει απλά ο Ριζοσπάστης, χωρίς να σπαζοκεφαλιάζει και πολύ. Λύση στα πλαίσια μιας δημοκρατικής ομόσπονδης Ισπανίας ευαγγελίζονται αριστεροί που δεν μπορούν τις «αποσχίσεις». Εξάλλου τώρα έχουμε τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, και βεβαίως την προετοιμασία για τις εκλογές που έρχονται…

Στην περίπτωση της Καταλονίας είχαμε μια κυβέρνηση που δεν ήταν επαναστατική, αλλά δημοκρατικά εκλεγμένη. Ο Πουτζδεμόν δεν είναι ούτε Μαδούρο, ούτε Σαντάμ. Δεν υπάρχει όμως άσυλο, όχι απλά για τους μετανάστες, αλλά ούτε γι’ αυτούς που θέλουν ανεξαρτησία.

 

Το πιθάρι

Για την ιστορία πάντως, η Ιερά Συμμαχία γκρεμίστηκε ουσιαστικά από τις αντιθέσεις που αντιπαρέθεταν τις δυνάμεις που τη συγκρότησαν, αλλά και από ένα δημοκρατικό επαναστατικό κύμα που σάρωσε την Ευρώπη το 1848. Τότε ο Μέτερνιχ, γεροντάκι, κρύφθηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι που φορτώθηκε σε μια άμαξα, καταφεύγοντας στο Λονδίνο. Μόνο σαν έφτασε εκεί βγήκε από το πιθάρι… Δεν χρειάστηκε να βγει κανένα ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψής του.

Ο λαός της Καταλονίας, που βρίσκεται στον κλοιό της νέας Ιεράς Συμμαχίας, έχει ανάγκη τη συμπαράστασή μας.

https://www.e-dromos.gr/meres-ieris-symmaxias-stin-evropi/

Tagged : Δρόμος / Ευρώπη / Ρούντι Ρινάλντι

Δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντύπωση η άκρως κυνική και αντιδραστική έκδοση τελεσιγράφου από τον Ραχόι –εκπρόσωπο του μεταφρανκικού ισπανικού καθεστώτος– απέναντι στον λαό της Καταλονίας. Μέχρι τις 11:00 π.μ. πρέπει να έχετε ξεκαθαρίσει τη στάση σας, αλλιώς εφαρμόζουμε τον Νόμο 115 που καταλύει κάθε έννοια αυτονομίας της Καταλονίας. Και για να μην έχετε την παραμικρή αυταπάτη για την αποφασιστική στάση της Μαδρίτης, σε ένα κρεσέντο αντιδραστικής στάσης, συλλαμβάνονται ήδη δύο εκπρόσωποι των Καταλανών. Κι αυτά ακολουθούν αμέσως μετά το όργιο τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε για τη ματαίωση του δημοψηφίσματος με τους 800 τραυματίες και τις πρωτοφανείς επιθέσεις στα εκλογικά τμήματα κ.λπ.

Ο Ραχόι, αλλά και ο κόσμος που αυτός εκπροσωπεί, αρέσκεται να στέλνει προς τους λαούς τελεσίγραφα. Ή θα δεχτείτε τους όρους που «σας προσφέρουμε» ή θα σας πετάξουμε στον Καιάδα. Κάπως έτσι δεν συμπεριφέρθηκαν και απέναντι στην Ελλάδα; Κάπως έτσι δεν έκαναν κουρελόχαρτο (με την αγαστή συνεργασία του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας) το «Όχι» του ελληνικού δημοψηφίσματος; Στην Ευρώπη, όπου βασιλεύουν οι λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες, τα τελεσίγραφα προς τους ασθενέστερους και προς τους λαούς θα ενταθούν. Ιδιαίτερα τώρα, σε συνθήκες που δεν είναι εύκολο να αποσπαστούν συναινέσεις, δεν είναι εύκολη, όπως κάποτε, η διακυβέρνηση των χωρών κι όταν οι φυγόκεντρες δυνάμεις από τη συνταγή της παγκοσμιοποίησης αλά ευρωπαϊκά εντείνονται. Δεν φτάνουν πλέον οι οικονομικοί ζουρλομανδύες που τόση δουλειά έκανε το Μάαστριχτ, οι άλλες ευρωπαϊκές συνθήκες, ούτε όλο το έργο που κατέβαλε το Γιούρογκρουπ υπό τον Σόιμπλε (που προειδοποιεί για νέες φούσκες που ενδεχομένως θα σκάσουν). Χρειάζονται και τα τελεσίγραφα κι ό,τι τα συνοδεύει… Αλλά ούτε και η προσφυγή σε αυτά θα απαλύνει τη βαθειά κρίση και τις αντιδημοκρατικές ολοκληρωτικές τάσεις του ευρωενωσιακού οικοδομήματος στο σύνολό του. Κι ακόμα δεν έχουμε ακούσει τα diktat του νέου γερμανικού εθνικισμού σε όλο το μεγαλείο τους…

 

 

Διεθνής αποσταθεροποίηση

Η διοίκηση Τραμπ –κι ό,τι υπάρχει πίσω της– κηρύσσει το Ιράν σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο στη Μέση Ανατολή, αποχωρεί από την UNESCO, δηλαδή τον Εκπαιδευτικό Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, για να την ακολουθήσει αμέσως το Ισραήλ που αποχωρεί κι αυτό. Η δικαιολογία είναι ότι ο οργανισμός αυτός δέχεται στους κόλπους του την Παλαιστίνη.

Κι όχι μόνο. Η έδρα του ΟΗΕ είναι στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ και οι αμερικανικές αρχές αρνήθηκαν να χορηγήσουν άδεια εισόδου σε στρατιωτική αντιπροσωπεία της Ρωσίας που θα έπαιρνε μέρος στις εργασίες του ΟΗΕ. Όχι, δεν είναι ένα σύνηθες παιχνίδι διπλωματικό ανάμεσα στις δύο πιο ισχυρές στρατιωτικά χώρες του κόσμου, είναι ότι κάτι βαθαίνει τις υπάρχουσες ρηγματώσεις του σύγχρονου χαοτικού κόσμου. Η Ρωσία, απάντησε ότι σκέπτεται να αποχωρήσει από τον ΟΗΕ (απειλή σκέτη ή κάτι παραπάνω θα δούμε) και να προχωρήσει στη δημιουργία νέου διεθνούς οργανισμού. Ο ΟΗΕ σαν συνέλευση και σαν οργανισμός, σαν βήμα κ.λπ., από πολλές δυνάμεις (και πρώτα από όλες τις ΗΠΑ) θεωρείται ξεπερασμένος οργανισμός. Στην ουσία όλο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου που είχε κτιστεί μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο και όπως διαμορφώθηκε στις δεκαετίες του ‘60 με τη μεγάλη έκρηξη του αντιαποικιακού κινήματος και τον πολλαπλασιασμό των χωρών, δεν ανταποκρίνεται στους νέους συσχετισμούς και όλοι ασκούν νέες πολιτικές και τακτικές. Οδεύουμε προς νέες «στρατοπεδεύσεις» όπου η βασική παράμετρος είναι ότι ο νέος κόσμος δεν χωρά και δεν εκφράζεται από τις διαστάσεις και τα μέτρα που έθετε ο «δυτικός κόσμος» ή ακόμα και τις διαστάσεις που είχε ο κόσμος στην εποχή του διπολισμού (ΗΠΑ-ΕΣΣΔ). Η δύση της Δύσης είναι διαδικασία που δεν αντιστρέφεται εύκολα και έχουν αναδυθεί κέντρα όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία και άλλες περιφερειακές δυνάμεις που διεκδικούν μια διαφορετική τάξη πραγμάτων. Ο έλεγχος στρατηγικών τομέων και η απειλή ενός μεγάλου πολέμου και η διεξαγωγή πολέμων σε διάφορες περιοχές είναι η μέχρι τώρα απάντηση της Δύσης.

 

Βαθιές παγκόσμιες ρηγματώσεις

Τα συμπτώματα των νέων στρατοπεδεύσεων και των νέων υπό διαμόρφωση μπλοκ θα δημιουργήσουν εντάσεις και θερμά επεισόδια, όπως ήδη τροφοδοτούν πρόσκαιρες συμμαχίες και αλλαγές συμμαχιών εντός 24 ωρών. Άλλωστε το κύριο χαρακτηριστικό του πολέμου στη Συρία είναι η διαρκής εναλλαγή συμμαχιών και ετερόκλητων συνεργασιών των δρώντων παραγόντων (Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία, Συρία, ΙΣΙΣ, Ιράκ, Ιράν, Κούρδοι, Ισραήλ, Λίβανος, Σ. Αραβία, Κατάρ κ.λπ.).

Οι ρηγματώσεις στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης είναι βαθιές. Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες μεταφέρθηκε η βασική παραγωγική δραστηριότητα στην νοτιοανατολική Ασία (Κίνα και Ινδία κόκ) έγιναν περίπου κάτι σαν τους παραγωγικούς πνεύμονες υπεραξίας (πληθυσμός των δύο αναφερόμενων χωρών 2,7 δισ. άνθρωποι) με αλματώδη ανάπτυξη του προλεταριάτου, με ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 7% ενώ όλος ο καπιταλιστικός κόσμος βυθιζόταν στην κρίση και φυσικά μετατράπηκαν σε βασικούς χρηματοδότες του αμερικανικού χρέους. Ο κλασσικός καπιταλιστικός κόσμος ασχολούνταν με τα παράγωγα και τη δημιουργία φουσκών, σύγχρονα τοκογλυφικά εργαλεία εύκολης κερδοφορίας. Η διαρκής κρίση ανατίναζε σχεδιασμούς στον δυτικό κόσμο και έδινε περιθώρια στην ανάδυση νέων δυνάμεων παγκοσμίως. Η προσφυγή στον πόλεμο από τις ΗΠΑ, επιβράδυνε διαδικασίες αλλά δεν τις καταργούσε. Ούτε στάθηκε αρκετή η συστράτευση όλων των δυνάμεων στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο ενεργειακός πόλεμος είναι σε εξέλιξη, όπως και ο νομισματικός. Τώρα ανεβαίνουμε κλίμακα στη διεθνή αντιπαράθεση, εξ ου και οι στρατοπεδεύσεις, οι απειλές, η δοκιμασία νέων οπλικών συστημάτων, οι νέες συμμαχίες.

Τούτες τις μέρες πραγματοποιείται το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, του κόμματος-κράτους που διευθύνει την Κίνα. Η στρατηγική του Δρόμου του Μεταξιού οδηγεί την Κίνα προς Δυσμάς και είναι μια εξαιρετικά φιλόδοξη πολιτική με παγκόσμια σημασία.

 

Ένα νέο κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης

Ποια η τύχη των λαών απέναντι στα τελεσίγραφα και τις νέες στρατοπεδεύσεις; Να υποκύπτουν στα τελεσίγραφα και να στοιχίζονται πίσω από τον εκάστοτε ισχυρό; Να εγκαταλείψουν την τύχη τους στους νέους εκκολαπτόμενους συσχετισμούς; Η θλιβερή εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού στο ταξίδι στις ΗΠΑ, μια υπερ-ραγιάδικη στάση, προσβλητική για τον ελληνικό λαό, στοίχισης της χώρας στο άρμα των ΗΠΑ και στα συμφέροντά τους στην περιοχή μας. Τι κατάντια!

Οι συνθήκες θέτουν με επιτακτικό και δραματικό τρόπο την ανάγκη ανάδυσης ενός νέου κινήματος κοινωνικής απελευθέρωσης, που θα διαδεχθεί τη μεγάλη παράδοση του εργατικού, σοσιαλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος του αιώνα των ρήξεων και των πολέμων, του 20ού αιώνα, δημιουργώντας έναν άλλο πόλο στον σύγχρονο κόσμο. Εξαιρετικά δύσκολο αλλά και εξαιρετικά αναγκαίο! Ο στοχασμός, η πνευματική κατάσταση και η δράση πρέπει να αναμετρηθούν με αυτήν την ανάγκη κι όχι να υποταχθούν στη μιζέρια που διαρκώς απλώνεται και αναπαράγεται.

https://www.e-dromos.gr/telesigrafa-stin-taragmeni-evropi-stratopedeuseis-se-planitiki-klimaka/

Tagged : Δρόμος / Ευρώπη / Ρούντι Ρινάλντι

Οι γερμανικές εκλογές, η απειλή για τη Δημοκρατία και η ενίσχυση της κυρίαρχης ιδεολογίας

 

Ο μικρός σεισμός που σημειώθηκε με τα εκλογικά αποτελέσματα στην Γερμανία, έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί βοηθά όποιον θέλει να καταλάβει κάτι περισσότερο από αυτό που σερβίρουν τα ΜΜΕ, για το πραγματικό πρόβλημα συνολικά της Ευρώπης.

Το κυρίαρχο δόγμα όλων των πλευρών συνίσταται στο ότι η οικονομική πολιτική, ο νεοφιλελευθερισμός γεννά ανισότητα και φτώχεια που τροφοδοτούν ακροδεξιές πολιτικές. Βέβαια, το στερεότυπο αυτό συμπληρώνεται με τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό (ΤΙΝΑ).

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική.

 

Ποσοστά και συμπεράσματα

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γνωστά. Ο κυβερνητικός συνασπισμός (GroKo, από το Grosse Koalition, δηλαδή Μεγάλος Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών) έχασε συνολικά 13 μονάδες, και πάνω από 4,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους, καταγράφοντας τα πιο χαμηλά μεταπολεμικά ποσοστά και για τα κόμματα των Μέρκελ και Σουλτς. Η Μέρκελ με 13 μονάδες διαφορά από το δεύτερο κόμμα διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και γι αυτό δείχνει συγκρατημένα ευχαριστημένη.

Μεγάλοι κερδισμένοι οι Φιλελεύθεροι και οι Ακροδεξιοί που δεν είχαν καταφέρει στις εκλογές του 2013 ούτε καν να μπουν στο Κοινοβούλιο. Τώρα, το μεν ακροδεξιό AfD ανακηρύσσεται τρίτο κόμμα με 94 βουλευτές, το δε FDP τέταρτο με 80 βουλευτές.

Η Die Linke (Αριστερά) και οι Πράσινοι σημειώνουν μια οριακή αύξηση, εκλέγοντας 69 και 67 βουλευτές αντίστοιχα.

Η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε από 71% το 2013 σε 76% τώρα.

Στο διάβασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων, αξία έχει να σημειώσουμε ότι στην Ανατολική Γερμανία οι ακροδεξιοί αναδεικνύονται δεύτερο κόμμα, όπως και ότι συγκεντρώνουν ψήφους από όλα τα άλλα κόμματα. Ακόμα και η Αριστερά, βλέπει 400.000 ψηφοφόρους της να μετακινούνται προς το AfD (βλ. Πίνακα 2).

Αυτή η εικόνα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας –αλλά και η πολιτική της στην Ευρώπη και διεθνώς- θα μετακινηθεί πιο δεξιά, θα σκληρύνει. Ο νέος γερμανικός εθνικισμός θα αποκτήσει πιο έντονα και επιθετικά χαρακτηριστικά. Το AfD είναι απλά η πιο σκληρή πτέρυγα του νέου αναδυόμενου και ισχυροποιούμενου γερμανικού εθνικισμού. Η γερμανική Ευρώπη σημαίνει υποταγή των ευρωενωσιακών οργάνων και σχεδιασμών στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής ιθύνουσας τάξης της Γερμανίας.

 

Παγκοσμιοποίηση και νέος εθνικισμός

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γίνουν δύο σημαντικές επισημάνσεις. Η Γερμανία μαζί με την Κίνα είναι δύο χώρες που ευνοήθηκαν πολύ από την παγκοσμιοποίηση. Ειδικά η Γερμανία, μετά την ενοποίηση των δύο τμημάτων της, αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομική και πληθυσμιακή δύναμη της Ε.Ε., επέβαλλε μέσω της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του ευρώ μια σκληρή δημοσιονομική πολιτική που την ισχυροποίησε, κατέκτησε και σχεδόν εξάρτησε τον μηχανισμό της Ε.Ε., μετέτρεψε σε δικό της «ζωτικό χώρο» την κεντρική και ανατολική Ευρώπη (η ευρωπαϊκή «Κίνα» της Γερμανίας), επέβαλλε τοκογλυφικούς όρους δανεισμού σε πολλές χώρες μέσω των μνημονίων με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την Ελλάδα.

Το Βερολίνο κατόρθωσε να συγκεντρώνει οικονομική δύναμη επιβάλλοντας την πανευρωπαϊκή λιτότητα και λειτουργώντας ως «ταμίας» και «παιδονόμος» των υπόλοιπων «άτακτων» της Ευρώπης. Εξυπακούεται ότι η νεοφιλελεύθερες συνταγές αφορούσαν και το εσωτερικό της Γερμανίας, όπου καταγράφεται ποσοστό φτώχειας 16% και μεγάλη ανισότητα ανάμεσα στο δυτικό και το ανατολικό τμήμα. Βέβαια, οι κυρίαρχες δυνάμεις παρουσιάζουν την σημερινή Γερμανία ως την «καλύτερη που είχαμε ποτέ» και αναφέρονται στις οικονομικές και εξαγωγικές της επιτυχίες και τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας που εμφανίζει.

Η δεύτερη επισήμανση εδράζεται στο γεγονός ότι καμία πολιτική δύναμη στη Γερμανία δεν έχει επί της ουσίας αμφισβητήσει τον διεθνή και ευρωπαϊκό ρόλο του κράτους, δηλαδή την πολιτική της γερμανικής Ευρώπης και τον ρόλο του Βερολίνου στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα, γιατί η απλή αντίδραση ή κριτική σε ορισμένες πλευρές δεν συνιστά διαχωριστική θέση από το γενικό ιδεολογικό και πολιτικό, ηγεμονικό εντός της κοινωνίας, σχήμα: «Θα καλυτερεύσουμε τη ζωή μας μέσα σε μια ισχυρή Γερμανία και εις βάρος των άλλων». Ο νέος γερμανικός εθνικισμός στηρίζεται στην ιδέα της κραταιάς Γερμανίας που δικαιούται να έχει πρωταρχικό ρόλο επί των άλλων Ευρωπαίων και πόσο μάλλον επί… απολίτιστων τριτοκοσμικών. Η ιδέα αυτή κερδίζει τη συναίνεση, έχει μεγάλο κοινωνικό consensus μέσα στη Γερμανία.

Η σοσιαλδημοκρατία συγκυβερνούσε το προηγούμενο διάστημα, ο δε επικεφαλής της είχε διατελέσει εξέχων στέλεχος της ευρωενωσιακής γραφειοκρατίας, υιοθετώντας και στηρίζοντας όλες τις υπαγορεύσεις της ιθύνουσας τάξης της Γερμανίας.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά ούτε η Die Linke δεν ψέλλισε τίποτα για τον ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη, για τον ρόλο του νέου γερμανικού εθνικισμού που στηρίζεται και τρέφεται από την υπαγωγή όλου του ευρωενωσιακού κρατικού μορφώματος στις στοχεύσεις του.

Αυτή η σιωπή για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης δεν μπορεί να ισοσκελιστεί με γενικές αναφορές στην αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη. Η Die Linke έχασε εξάλλου ψήφους στην ισχυρή της βάση, την Ανατολική Γερμανία. Μετεκλογικά, τονίζει ότι το AfD είναι τέκνο των CDU και του SPD που συγκυβέρνησαν και εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά και πάλι ερμηνεύει την άνοδο του AfD ως αποτέλεσμα των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν βλέπει διόλου το μέγα θέμα του νέου γερμανικού εθνικισμού που από το 1990 έχει καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία και τις ανάγκες του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Η Μέρκελ ως εκφραστής των πιο συνολικών γερμανικών συμφερόντων, εκφράζει μια σχετική αυτονομία από τις ακραίες κοινωνικές εκφράσεις του νέου γερμανικού εθνικισμού, άσχετα αν η πολιτική της τον στηρίζει και τον τρέφει. Τα κοσμοπολίτικα παγκοσμιοποιητικά χαρακτηριστικά και οι τέτοιου είδους πινελιές που έχει η πολιτική της, υπαγορεύονται από συγκεκριμένες ανάγκες (στο Μεταναστευτικό, για παράδειγμα, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας είχε ανάγκη το 1 εκατομμύριο πρόσφυγες και έχει υπολογιστεί πως είναι αναγκαίες σε έναν βαθμό οι ροές εργατικού δυναμικού). Η Μέρκελ προκρίνει, λοιπόν, τον πολιτικό χειρισμό και τέτοιων πλευρών, ενώ άλλες πτέρυγες θα τα χρησιμοποιούν για να προωθήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που αυτή η συνταγή καταλήγει να θρέψει ακραίες φασιστικές λογικές και να προσδώσει ιδιαιτέρως επιθετικά χαρακτηριστικά στον νέο γερμανικό εθνικισμό. Αυτή η προσφορά της Μέρκελ και των «παγκοσμιοποιητών» σημαίνει καταρράκωση και συρρίκνωση της δημοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και βεβαίως επιφέρει την νέα άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και την Ευρώπη.

Είναι υποκριτικό η ολοκληρωτική γερμανική Ευρώπη να παριστάνει πως ανησυχεί για το «αυγό του φιδιού». Η Γερμανία, ως ιθύνουσα δύναμη της Ε.Ε., είναι άκρως επικίνδυνη και υπονομεύει τη δημοκρατία, τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία στην Ευρώπη.

 

Διαβουλεύσεις και δυσκολίες

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, και τώρα στην Γερμανία, δυσκολεύει η πολιτική διαχείριση μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Είναι πιο δύσκολες οι κυβερνητικές λύσεις. Μια λύση «Τζαμάικας» (τι κολακευτικό για μια κυρίαρχη χώρα να επικαλούνται τα χρώματα της σημαίας της για να αποδοθεί ένας πιθανός κυβερνητικό συνεταιρισμός), δηλαδή συνεργασίας Μέρκελ, Φιλελεύθερων και Πράσινων, θα κινηθεί σε πιο σκληρές θέσεις, αφού οι Φιλελεύθεροι διαφωνούσαν με τις επιλογές της «ήπιας» Μέρκελ, ενώ η πίεση που θα ασκούν οι Ακροδεξιοί θα επιφέρει κάποια αποτελέσματα.

Η Μέρκελ, αφού σχηματίσει κυβέρνηση με ή χωρίς Σόιμπλε, θα πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα στην Ε.Ε. μαζί με Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, ώστε να εξασφαλίσει όρους συνέχισης της πολιτικής της απέναντι στα μεγάλα εμπόδια που είναι οι ΗΠΑ του Τραμπ και, ανατολικά, ο Πούτιν.

Ελλάδα και γερμανικές εκλογές

Θυμάστε εκείνο το «θα δούμε το ζήτημα του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές»; Σήμερα, μοιάζει με ανέκδοτο να νομίζει κανείς ότι θα μειωθεί η πίεση από την Ε.Ε. και τη Γερμανία. Οι συσχετισμοί πράγματι αλλάζουν, αλλά μάλλον προς το χειρότερο για την Ελλάδα.

Το μήνυμα του κυρίαρχου νέου γερμανικού εθνικισμού, που ενισχύεται από τις εκλογές, είναι πως δεν πρόκειται να γίνει καμιά χάρη στους ασθενέστερους. Εκείνη που είναι πλήρως κατανοητή, είναι η σύγχυση του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιον να πρωτοσυγχαρεί; Την Linke λόγω πολιτικής συγγένειας; Τον μέγα φίλο της Ελλάδας Σουλτς; Ή την «μαντάμ Μέρκελ» που είναι η φωνή της σύνεσης και ηγέτης της παγκοσμιοποίησης, στην οποία έχουμε προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι; Όποιον και να διαλέξουμε, γενικώς «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»…

https://www.e-dromos.gr/apo-to-verolino-xwris-agaph/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

Τα μεγάλα… οράματα για την Ελλάδα βουλιάζουν στη διαφθορά και τη διαπλοκή

Τα δύο μεγάλα κόμματα, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάστηκαν, δια μέσου των αρχηγών τους και από βήματος της ΔΕΘ, σαν κάτοχοι μεγάλων οραμάτων για την Ελλάδα που δικαιούται η νέα γενιά, για την Ελλάδα του μέλλοντος. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα όραμα για τη χώρα και πολύ περισσότερο δεν εκπονούν αυτοί –τα επιτελεία και τα κόμματά τους- καμία από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αυτές αποφασίζονται από τα τροϊκανά όργανα και τις ευρωενωσιακές αποφάσεις, και υλοποιούνται μέσα από τα πακέτα μέτρων των Μνημονίων που ψηφίζονται στο ελληνικό Kοινοβούλιο τα 7 τελευταία χρόνια.

Ο πολιτικός κόσμος, αφού για ένα διάστημα διχάστηκε ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, τώρα αποδέχεται τη νέα διαμορφωμένη πραγματικότητα και συναγωνίζεται ποιος είναι ικανότερος να προσελκύσει επενδύσεις, να εγγυηθεί για ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη. Ο «αυτόματος πιλότος» των όσων συμφωνιών έχει συνάψει το ελληνικό κράτος με τους εταίρους, δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις από το «πρόγραμμα» και πριμοδοτεί όσους μπορούν να το φέρουν σε πέρας με τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε τα μέγιστα μέχρι τώρα. Πέρασε ό,τι δεν μπορούσαν να περάσουν οι «κακοί», εγγυήθηκε μια κοινωνική κάλμα που κανείς άλλος δεν θα πρόσφερε για 2,5 χρόνια, καταρράκωσε κάθε ελπίδα για καλύτερη ζωή. Φθείρεται, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, και προβάλλει ως διάδοχη κατάσταση η Ν.Δ. που έχει μεγαλύτερη ευκολία να διακηρύττει και να εφαρμόζει το Πρόγραμμα. Χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς, τύψεις και αναστολές.

Η σιωπή και των δύο για τον «αυτόματο πιλότο» είναι εξηγήσιμη. Τούτες τις μέρες, όμως, ήρθε στην επιφάνεια μια ακόμα σιωπή. Η ρύπανση του Σαρωνικού, όσο κι αν κουκουλώνουν το ζήτημα, φέρνει στην επιφάνεια από πολλές χαραμάδες, τη σχέση εφοπλιστών, υπουργείου Ναυτιλίας, Λιμενικού, πολιτικού κόσμου, ΜΜΕ με την –υπό διωγμόν κατά τ’ άλλα- διαφθορά και διαπλοκή.

Διαφθορά και διαπλοκή ζουν και βασιλεύουν και στη μνημονιακή Ελλάδα. Επιβάλλουν, μάλιστα, ομερτά σε ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Κανένας δεν λέει κανένα όνομα. «Μη λες ονόματα», λέει ο ένας στον άλλο. Ο Πολάκης, το παλληκάρι, δεν ξέρει τώρα τίποτα. Ο Δρίτσας από τους «53», που διετέλεσε και υπουργός ναυτιλίας, ήξερε μεν πως ήταν έμπειρος ο γέρος ξάδελφος του Λυκουρέζου στην Αίγινα που παρέσυρε και σκότωσε τόσους ανθρώπους, αλλά για το διαρκές έγκλημα της λαθρεμπορίας, τι να πει αφού δεν ξέρει. Ξέρουν όμως και οι 53 ότι η προσπάθεια να απλοποιηθεί η διαδικασία αλλαγής φύλλου είναι η κορυφαία μεταρρύθμιση, που ίσως τη μπλοκάρουν οι κάκιστοι των ΑΝΕΛ… Ο φοβερός και τρομερός ντετέκτιβ δημοσιογράφος Βαξεβάνης δεν έχει κανένα ρεπορτάζ για το θέμα; Δεν έχει ακούσει τίποτα; Η κυρία Άντα Ψαρρά της ΕφΣυν δεν μπορεί να ανοίξει τους φακέλους της και να κάνει αποκαλύψεις;

Αλλά και η Ν.Δ. τι να πει; Αφού κι αυτή δεν ξέρει τίποτα. Την ενδιαφέρει η πολιτική αξιοποίηση του θέματος και φυσικά το κουκούλωμα της υπόθεσης. Εκτός κι αν ο μεγάλος καυγάς στο βαθύ σύστημα εφοπλισμού και ΜΜΕ, απαιτήσει κάποιες αποκαλύψεις με ρέγουλα.

Ούτε ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος λέει τίποτα αποκαλυπτικό. Το «γιατί» δεν είναι τόσο κρυμμένο. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα και η συνύφανση (τα κονέ, πιο απλά) ανάμεσα στη φανερή οικονομία και τις «υπόγειες» δραστηριότητες παντός είδους, έχουν τυλίξει νευραλγικούς τομείς της κρατικής και πολιτικής λειτουργίας. Ο πολιτικός κόσμος, ποτέ δεν ήταν τόσο εξαρτημένος από τα κυκλώματα αυτά και ποτέ τόσο αδύναμος. Η γραμμή είναι «κουκούλωμα και διαχείριση». Όλοι θυμόμαστε το «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα». Θα ξανακουστεί σύντομα. Βέβαια το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι ακόμα πλημμέλημα…

Κανένας, μα κανένας, δεν νοιάζεται για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η επιτροπεία της χώρας έχει άλλους στόχους: Τη γενικευμένη φτωχοποίηση, την τοκογλυφική αφαίμαξη, την αναδιανομή του πλούτου υπέρ μιας ολιγαρχίας αεριτζίδικης, μεταπρατικής ή και μαφιόζικης, την καταστροφή μικρής και μεσαίας τάξης μέσω της αρπαγής (δάνεια, κατασχέσεις, καταθέσεις, αποποιήσεις κληρονομιάς, φορολογία). Αλλά και την εκποίηση φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας προς όφελος μεγάλων δυτικών μονοπωλίων. Ο λόγος για τις επενδύσεις, αφορά ακριβώς τη φτηνή ιδιωτικοποίηση και «αξιοποίηση» όλων των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που πέρασαν στο υπερταμείο.

Αυτά δεν τα ξέρουν ο Κουρουμπλής (που δεν θα παραιτηθεί ποτέ), ο Τσακαλώτος (που μάλιστα δεν του τραβούν τα αφτιά), ο Δραγασάκης (που κάνει τουρνέ ανά την Ελλάδα μαζί με τον Τσίπρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση) ή ο Πάντζας (που θέλει γήπεδο στη Φιλαδέλφεια).

Ο πολύς μαρξισμός ζάλισε τους Δραγασάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο και τώρα: «Τα ρέστα μου» ο ένας, «δικαίωμα» ο άλλος, «τα βλέπω» ο τρίτος, «πάσο» ο τελευταίος. «Πάμε για άλλους τρεις γύρους;» λέει ο Φλαμπουράρης. «Φτάνει ρε παιδιά, αύριο 8.30 πρέπει να είμαι Χίλτον» (Κατρούγκαλος). «Ρε Γιάννη, τι λέει ο Μαρξ για το παραγωγικό κεφάλαιο;». «Άσε τις πλάκες Ευκλείδη, δεν είναι ώρα για αστεία»…

Για τον μαρξισμό του άλλου «τραπεζιού» (Τσίπρας, Τζανακόπουλος, Βερναρδάκης, Τσέκερης, Καρανίκας), σε άλλη ευκαιρία. Ο Πιτσιόρλας, λένε οι κακές γλώσσες ότι παίζει ηλεκτρονικό πόκερ, στο κομπιούτερ. Δεν τον καλούνε οι άλλοι.

«Άδειο κιβώτιο» ο πολιτικός κόσμος. Παλιά λέγανε «τενεκές τρύπιος». Μεγάλα λόγια, κούφιες υποσχέσεις και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία, τον τόπο, τη νέα γενιά.

 

Τόσο ίδιοι…

Νομίζω, πιστεύω, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εκτίμηση ότι ήρθε η ώρα να ανοίξουν η νεολαία, η χώρα, όλοι μας να ανοίξουμε τον βηματισμό μας προς τα μπροστά.
Η μετάβαση, όμως, από την εποχή του Grexit στην εποχή του Grinvest, δεν έγινε με αυτόματο πιλότο.
Και είμαστε αποφασισμένοι να το πετύχουμε και είμαστε αποφασισμένοι να το καταφέρουμε, είμαστε αποφασισμένοι να ξαναστηθεί αυτή η χώρα στα πόδια της, στις δικές της δυνάμεις.
Του χρόνου εδώ θα συζητάμε για το πώς θα οργανώσουμε το μέλλον κα το πώς θα σχεδιάσουμε και θα υλοποιήσουμε μαζί την Ελλάδα της νέας εποχής.
Την Ελλάδα της δίκαιης ανάπτυξης.
Την Ελλάδα της κοινωνικής προκοπής και της δικαιοσύνης.
Την Ελλάδα που αξίζει σε εμάς και κυρίως στη νέα γενιά αυτού του τόπου.
(Αλέξης Τσίπρας, στη ΔΕΘ)

 

Στις δικές μας πλάτες, στην επόμενη κυβέρνηση, πέφτει μια βαριά ευθύνη. Όχι μόνο να πετύχουμε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, αλλά να βγάλουμε οριστικά τη χώρα από την κρίση.
Να γίνει ένας κόσμος που ανατέλλει και όχι μια χώρα που δύει.
Μέσα στην καταχνιά της κρίσης, η Ελλάδα διψά για ένα καλύτερο αύριο. Και το δικαιούται.
Οραματίζομαι μια Ελλάδα με πραγματική ελευθερία, αλλά και με γνήσια αλληλεγγύη. Σε αυτήν την Ελλάδα οι άξιοι επιβραβεύονται. Και οι πιο αδύναμοι υποστηρίζονται. Αυτήν την Ελλάδα αξίζουμε. Διότι αξίζουμε καλύτερα…
Να χτίσουμε για πρώτη φορά μια σύγχρονη Ελλάδα που δεν θα είναι μια οφθαλμαπάτη, δεν θα είναι μια μετέωρη χώρα χωρίς προσανατολισμό, χωρίς θέση στην Ευρώπη και στον κόσμο. Θα είναι αντίθετα η νέα Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Πίσω από τη στάχτη της κρίσης να ξαναβρούμε τη φλόγα της δημιουργίας.
(Κυριάκος Μητσοτάκης, στη ΔΕΘ)

https://www.e-dromos.gr/to-adeio-kibwtio-tou-politikou-kosmou/

 

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι

 

Δεν είμαι έτοιμος να αποχαιρετήσω τον παιδικό μου φίλο Νίκο Χιωτάκη. Για πολλούς λόγους. 51 χρόνια φιλίας βαραίνουν, κάνουν την ανάσα πιο δύσκολη. Μια ζωή ολόκληρη. Μα πάλι, αν δεν μπορώ να τον αποχαιρετήσω, δεν μπορώ να παραστήσω πως δεν έγινε τίποτα και να συνεχίσω να κάνω όλα όσα έκανα.

Συμμαθητές στο Γυμνάσιο, την Ιταλική Σχολή (της Πατησίων, πριν πάει στην Μητσάκη και κλείσει πριν από λίγο καιρό μέσα στην αδιαφορία και τις περικοπές του ιταλικού κράτους), Κυψελιώτες, παιδιά, μετά έφηβοι, παρέες, γιορτές, πάρτι, πλάκες, σχέσεις, μετά φοιτητικά χρόνια –απομακρυσμένοι από πολιτικές διαφορές–, γάμοι, παιδιά, χωρισμοί, επαγγελματικά, αλλά πάντα δεμένοι. Εκείνος κράτησε την φιλία μας, της έδινε σημασία, την υπολόγιζε, έκανε κινήσεις. Είχαμε στενή επαφή και μια αλληλεγγύη μεταξύ μας στα καλά και στα δύσκολα. Η κρίση μας έφερε ακόμα πιο κοντά και μας έκανε να αισθανόμαστε τα ουσιαστικά περισσότερο.

Πλακατζής, ζωντανός, έξυπνος, χαρισματικός, ψυχή και σύνδεσμος μιας ολόκληρης τάξης (που αποφοίτησε το 1972), ικανός αρχιτέκτονας με πολλά ενδιαφέροντα και πλούσια μόρφωση.

Την τελευταία μέρα του, το Σάββατο 16/9, είχαμε ραντεβού. Μου είχε γράψει (δεν μπορούσε να μιλήσει) «φέρε μου την εφημερίδα κι ό,τι άλλο γκωσίστ βγάζετε». Τον πρόλαβα πριν μπει στο ασθενοφόρο. Κούνησε το χέρι σαν να μου έλεγε «τι να πούμε τώρα…». Του έστειλα φιλιά, μου έστειλε και εκείνος. Σε 5 ώρες είχε φύγει οριστικά.

Αυτές τις μέρες, αυτός ο θάνατος με πονάει περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ.

Επειδή ήταν πλακατζής – τι γέλια κάναμε, ρε Νίκο– θα του έλεγα μόνο: «Amici miei», «Vieni a prendere il caffé da noi» (δύο ταινίες με τον Ούγκο Τονιάτσι).

Συνεχίζουμε φίλε!

Η Κυψέλη, (ο Άη Γιώργης, η Ύδρας, η Άνδρου, η Τροίας, η Φωκίωνος) είναι θλιμμένη και άδεια τούτες τις μέρες…

Ρούντι Ρινάλντι

 

 

 

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

Το πολιτικό σύστημα και η ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας για τη χώρα

 

 Η υποστροφή του λαϊκού παράγοντα οδήγησε σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια σε μετατόπιση του πολιτικού άξονα επί το συντηρητικότερον. Αυτή είναι η «κανονικότητα» που όλοι υποδέχονται περιχαρείς. Για αυτό σήμερα η δημόσια συζήτηση έχει μετατοπιστεί και δεν γίνεται, για παράδειγμα, λόγος για το χρέος, το πολιτικό σύστημα, την έκπτωση της δημοκρατίας ή την εξάρτηση της χώρας. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί μια πολιτική ατζέντα κομμένη και ραμμένη στις προδιαγραφές της μνημονιακής πραγματικότητας.

Από κυβερνητικής πλευράς, βέβαια, λέγονται χοντρά ψέματα, όπως ότι η επόμενη ΔΕΘ θα διοργανωθεί σε μια χώρα εκτός μνημονίων, αφού τον Αύγουστο του 2018 θα έχει τελειώσει η μνημονιακή επιτροπεία. Τι κι αν ο πολύς Μοσκοβισί, αυτός που ομολογεί ότι καταπατήθηκε κάθε δημοκρατική διαδικασία στην περίπτωση της Ελλάδας, τονίζει ότι έξοδος από τα μνημόνια θα υπάρξει μόνο όταν αποπληρωθεί το 75% του χρέους. Του Αγίου Τάδε ανήμερα δηλαδή…

 

Επιστροφή στην «κανονικότητα»

Η προπαγανδιστική μηχανή του Μαξίμου, θέλει να παρουσιάσει μια εικόνα στροφής στην οικονομική ζωή της χώρας. Αναγγέλλει μια νέα εποχή επενδύσεων και εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, μαζί με ένα υποτιθέμενα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο. Η αντιπολίτευση από τη μεριά της, θέλει να δείξει ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να οδηγήσει την χώρα στην «κανονικότητα», άρα έρχεται η δική της ώρα. Πίσω από το συνηθισμένο σεπτεμβριανό παιχνίδι εντυπώσεων, στο οποίο επιδίδονται κόμματα και πολιτικός κόσμος, υπάρχει ένα θέμα ουσίας.

Με την «απολίπανση» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων, την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, της απλήρωτης εργασίας και της φορο-ληστείας, οι δυναμικοί παράγοντες της μεγαλοαστικής τάξης (οι εγχώριες παραδοσιακές οικογένειες-όμιλοι και οι αναδυόμενοι μισομαφιόζικοι κύκλοι), έχουν προσαρμοστεί στο περιβάλλον που διαμορφώνεται μετά από 8 χρόνια Μνημόνια. Προσαρμόστηκαν είτε στέλνοντας δραστηριότητες στο εξωτερικό, είτε κάνοντας υπεργολαβικούς «γάμους» συμφερόντων με ξένους ομίλους που έχουν αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, προς όφελός τους φυσικά.

Ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος (πρώην αντιμνημονιακός ή μη), αν θέλει να έχει σήμερα έναν ρόλο, οφείλει να διευκολύνει αυτό το περιβάλλον. Να υπάρξει και να αναπαραχθεί μέσα σε αυτό, χωρίς φυσικά να το αμφισβητεί.

Επί της ουσίας, δεν υπήρξε σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο τόσο καθολική υπαγωγή του πολιτικού κόσμου στον ξένο και εγχώριο οικονομικό παράγοντα. Υπαγωγή είτε προς τους ξένους «θεσμούς» που υπαγορεύουν «μεταρρυθμίσεις» και πλήρη απορρύθμιση, είτε προς τους εγχώριους «λούμπεν» μαφιόζικους κύκλους που δραστηριοποιούνται στον έλεγχο τζόγου, λιμανιών, λαθρεμπορίου, ποδοσφαίρου, περιοχών, δήμων και ΜΜΕ. Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, στις δεκαετίες του 70 και του 80, αντιπροσώπευαν έναν βαθμό αυτονομίας του πολιτικού στοιχείου που οι σημερινοί επίγονοι ούτε μπορούν να φανταστούν.

Επιστροφή στην «κανονικότητα», σημαίνει πως το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται καθαρά και χωρίς περιστροφές πως οι κανόνες άσκησης της πολιτικής και της διαχείρισης θα οριοθετούνται εντός του πλαισίου που δημιούργησαν οι μνημονιακές ρυθμίσεις και όσα υπαγορεύονται από το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο. Ορισμένοι πολιτικοί θα «καούν» γιατί δεν θα είναι σε θέση να ισορροπήσουν και να εξυπηρετήσουν όλες τις πλευρές, κι άλλοι γιατί θα βιαστούν ή θα ποντάρουν σε λάθος παίκτες μέσα στον κανιβαλικό χορό που θα στηθεί γύρω από τα μεγάλα «φιλέτα».

Επομένως, δεν χρειάζεται κανένα μεγάλο όραμα ή σύνθημα για μια μεγάλη αλλαγή οποιουδήποτε τύπου. Δεν χρειάζεται ο αντιμνημονιακός λόγος των προηγούμενων χρόνων, ούτε καν στην πιο ρηχή εκδοχή του. Η πλήρης υπαγωγή και συνενοχή του πολιτικού κόσμου στην διαμορφωθείσα κατάσταση, απαιτεί έναν λόγο συστημικό και απαλλαγμένο από κάθε «λαϊκισμό». Επενδύσεις, παραγωγικότητα, κέρδος, επιχειρηματικότητα, Gre-invest, έξοδος στις αγορές, με ολίγη από κοινωνική οικονομία, εταιρική ευθύνη και καινοτομία.

Επιστροφή στην κανονικότητα, σημαίνει για τον πολιτικό κόσμο να βγούμε από την «σκληρή επιτροπεία», εφαρμόζοντας ακριβώς όσα αυτή παραγγέλλει και χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το πού οδηγεί τη χώρα. Στην ουσία, πρόκειται για αποδοχή του «γύψου» των μνημονίων και κυρίως των αποτελεσμάτων του, σε μόνιμη βάση. Αποδοχή του νομικού – πολιτικού οικοδομήματος που έχει εγκαθιδρύσει, της κατεδάφισης που έχει προκαλέσει σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Αποδοχή της διάλυσης της χώρας και της μετατροπής της σε βορρά των ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Στο πλαίσιο αυτό, ο «εθνολαϊκισμός», και ιδιαίτερα αυτός των χρόνων 2010-2012, πρέπει να ριχθεί στην πυρά.

 

Το κενό στην πολιτική ατζέντα

Στον νέο πολιτικό λόγο, δεν διακρίνεται καθόλου η ανάγκη κάποιας διαφορετικής πορείας για τη χώρα. Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ο πολιτικός κόσμος προτιμά να δημιουργεί σύγχυση. Η απάντηση που δίνει είναι, επί της ουσίας, η ανάγκη πλήρους ευθυγράμμισης με ορισμένα δυτικά οικονομικά και πολιτικά στάνταρντς. Τα λένε «ευρωπαϊκά», αλλά μάλλον εκείνο που προωθείται είναι μια «αμερικανοποίηση» της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας. Με τριτοκοσμικά ή ανατολικοευρωπαϊκά επίπεδα μισθών και δικαιωμάτων, βεβαίως.

Άλλωστε, η Ελλάδα «δεν μπορεί αλλιώς». Είναι υποχρεωμένη να υπομείνει αυτή την πορεία προδιαγεγραμμένης υποβάθμισης και διάλυσης, ίσως και διαμελισμού και δημογραφικού μαρασμού. Λογικά, σύμφωνα πάντα με την αστική σκέψη, δεν χρειάζεται αλλαγή ρότας, αφού δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική. Απαγορεύεται γενικώς να φανταστεί κανείς μια κοινωνία καλύτερη, μια χώρα και έναν λαό με στόχους. Από το «δεν υπάρχει εναλλακτική» ξεκινά και εκεί τελειώνει η κυρίαρχη συστημική πρόταση και σε αυτή τη βάση είναι που στηρίζεται η «αυτοκτονία της σκέψης» των υποτελών τάξεων, του λαού. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μάλλον για «φόνο εκ προθέσεως» πρόκειται και λιγότερο για αυτοκτονία..

Δεν απασχολεί κανέναν μια μεγάλη πολιτική μεταβολή ή αλλαγή. Αυτό είναι το «κάτι» που όλοι αποσιωπούν. Το πλαίσιο και τα όρια που έχουν επιβληθεί, τα γνωρίζουν όλοι, τα σέβονται και κυρίως σχεδιάζουν μέσα σε αυτά. Κι όμως, βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, είναι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Μια νέα μεταπολίτευση, που θα καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία (και όχι φυσικά του… Αυγέα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό). Για να το πετύχει αυτό, σύμφωνα με τον μύθο, ο Ηρακλής έστρεψε δύο ποτάμια προς τα εκεί, τον Αλφειό και τον Πηνειό. Από τα ορμητικά τους νερά, καθάρισε η κόπρος.

Είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός κόσμος και οι οικονομικές ελίτ δεν θέλουν και δεν μπορούν να καθαρίσουν την σύγχρονη κόπρο, μέσα στην οποία βουλιάζει η χώρα. Δεν υπάρχει βέβαια Ηρακλής, ούτε και κανένας άλλος σωτήρας. Η ορμητική δύναμη που είναι εντελώς απαραίτητη είναι, χωρίς αμφιβολία, εκείνη του λαϊκού παράγοντα. Πρόκειται, όμως, για δύναμη που τελεί αυτή τη στιγμή εν υπνώσει, σε καθεστώς ήττας και απώλειας προοπτικής με κομβικό στην εξέλιξη αυτή τον ρόλο της Αριστεράς.

Να προσαρμοστεί κανείς στην «κανονικότητα» που όλοι καλωσορίζουν, αλλά καθόλου δεδομένη δεν είναι η έλευσή της, ή να επισημαίνει με επιμονή τον απαραίτητο όρο μια μεγάλης θεμελιακής πολιτικής αλλαγής; Τα μεγάλα ρεύματα δημιουργούνται από πλήθος ρυάκια. Δίχως μεγάλες ιδέες και οράματα, δεν έγινε καμιά σημαντική κοινωνική στροφή. Ο στόχος μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής, όρου αναγκαίου για την κάθαρση από τον μνημονιακό κόπρο, είναι κρίσιμο να μην υποσταλεί.

https://www.e-dromos.gr/ayto-to-kati-poy-leipei-xexnietai-paramerizetai/

Tagged : Δρόμος / Ρούντι Ρινάλντι