Το Διευθυντήριο απαιτεί πλήρη ευθυγράμμιση – Γιατί εγκαταλείφθηκε το μέτωπο των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου – Οι λαοί θα βρεθούν ενώπιον νέων διλημμάτων

 Οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις στον Νότο της Ευρώπης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία), οι περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, το δημοψήφισμα στη Δανία –όλες οι περιπτώσεις, δηλαδή, όπου δόθηκε η δυνατότητα να εκφραστεί η εντελώς κουτσουρεμένη λαϊκή κυριαρχία– δείχνουν πως πλάι σε όλες τις άλλες διαστάσεις, υπάρχει ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στον Νότο.

Η «από τα κάτω» απαίτηση για μια άλλου τύπου πολιτική, για μια στροφή ενάντια στη λιτότητα και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, συναντά την προκλητική αδιαφορία και ανελαστικότητα του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου που πιέζει και εκβιάζει με όλα τα μέσα, να ακολουθούνται οι οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που παράγουν τα εκτός δημοσίου και λαϊκού ελέγχου όργανα τα οποία έχει συγκροτήσει μέσα στο οικοδόμημα της Ε.Ε. Έτσι, η διεθνοποιημένη κρατικότητα της Ε.Ε. υπό τη γερμανική ηγεμονία, απαγορεύει την υλοποίηση οποιασδήποτε άλλης πολιτικής πέραν εκείνης που χαράσσεται από αυτήν. Σταθερά, άλλοτε με γοργούς ρυθμούς κι άλλοτε με πιο αργούς λόγω αντιθέσεων και προβλημάτων, χτίζει κι άλλους θεσμούς και μορφές παρεμβάσεων, που όλοι στοχεύουν στο αδυνάτισμα της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών.

Επέμβαση και τιμωρητική πολιτική

Στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Νότου, το παράδειγμα της επέμβασης των ευρωκρατικών θεσμών στην Ελλάδα και η τιμωρητική πολιτική που επέβαλαν για να ακυρώσουν κάθε στόχο αλλαγής, συμπληρώνεται στις περιπτώσεις Πορτογαλίας και Ισπανίας με την απαίτηση πλήρους πολιτικής ευθυγράμμισης διαφόρων δυνάμεων του συστήματος, προς όσα υπαγορεύει το Διευθυντήριο. Το τελευταίο φαίνεται να αδιαφορεί αν η λαϊκή ετυμηγορία κατεδαφίζει τον πρότερο δικομματισμό. Θα φτιαχτούν μεταβατικά σχήματα «μεγάλου συνασπισμού», υβρίδια δεξιών και κεντροαριστερών δυνάμεων, ώστε να εξασφαλιστεί μια κυβερνησιμότητα. Αν δεν είναι εφικτό ένα τέτοιο σχήμα, θα ετοιμαστούν οι όροι μέσα από κυβερνήσεις ειδικού και προσωρινού χαρακτήρα. Θα επιστρατευτούν τα «οικονομικά εργαλεία» και η μιντιοκρατία για τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος. Άλλωστε, υπάρχει και το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που απειλούσε, αλλά μετατράπηκε σε αρνάκι με τις κατάλληλες κατεργασίες.

Βέβαια, το μέγεθος της Ισπανίας είναι διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας, αλλά ο χρόνος μπορεί να φέρει λύσεις στην κατεύθυνση που θέλει το Διευθυντήριο. Η απόκρουση του ριζοσπαστισμού και της οργής των στρωμάτων που έχουν χτυπηθεί από την άγρια λιτότητα και τον περιορισμό της δημοκρατίας τόσα χρόνια, είναι το πρώτιστο καθήκον. Το δεύτερο είναι να οδηγηθεί ο ριζοσπαστισμός και να εγκλωβιστεί σε ανώδυνο πλαίσιο, μέσα από τη συμμετοχή του στο σύστημα και τον κυβερνητισμό. Έτσι κι αλλιώς, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη ιστορία, υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν μια ριζοσπαστική στη μορφή ενσωμάτωση εντός συστήματος, αποδεχόμενες να παίξουν το ρόλο της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας που έχει ξεφτίσει σε μεγάλο βαθμό.

Όταν το μεγάλο κύμα του ριζοσπαστισμού πέσει πάνω στους φράχτες της υπευθυνότητας, της διακυβέρνησης, της ανάγκης συνεννόησης κ.λπ., όταν ανασχεθεί η ορμή του στο όνομα του ρεαλισμού και της πραγματικότητας, τότε όλα γίνονται πιο εύκολα: και πολιτικές λύσεις βρίσκονται και απομονώνονται επικίνδυνες ή ενοχλητικές φωνές. Το τι έγινε στην Ελλάδα από το 2012 μέχρι το 2015 είναι ενδεικτικό, όπως είναι εντελώς ενδεικτικό το πώς πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση.

Οι εξελίξεις αυτές, αντίθετα με το πού οδήγησαν ορισμένες περιπτώσεις, δείχνουν περίτρανα δυνατότητες που δεν υπηρετήθηκαν ενώ οι όροι ήταν ώριμοι: Ο Ευρωπαϊκός Νότος, ήταν ένας αδύνατος κρίκος του ευρωσυστήματος, μια περιοχή όπου αμφισβητήθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι κυρίαρχες ευρωκρατικές επιλογές, ανατράπηκαν κατεστημένες δικομματικές δυνάμεις, αναδείχθηκαν άλλες φρέσκες που σχετίζονταν με τους πόθους και τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων. Μπορούσε, λοιπόν, να υπάρξει διαφορετική πορεία, αν πραγματικά παλευόταν ένα μέτωπο των χωρών του Νότου απέναντι στον γερμανοκρατούμενο Βορρά.

Αυτή η πολιτική δεν παλεύτηκε, ανακοινώθηκε δειλά, χωρίς σχέδιο και προτάσεις σοβαρές, για να εγκαταλειφθεί στο όνομα ενός «έντιμου και αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού» που θα αλάφρυνε τον πόνο… Έτσι, το «μέτωπο» έμεινε να είναι κάποιες κοινές εμφανίσεις ηγετών σχηματισμών σε προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Πίσω από τις «exit» πολιτικές

Πάντως, το πολιτικό ζήτημα στην Ευρώπη έχει πολλές άλλες διαστάσεις, πολλά κομβικά ζητήματα να αντιμετωπίσει. Η επιβολή των γερμανικών βλέψεων τελεί υπό πολλούς περιορισμούς ή καλύτερα αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια και δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσει: Στο τραπέζι υπάρχει το Brexit, δηλαδή η θέση της Αγγλίας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όπως υπάρχει και το Grexit, δηλαδή η εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Πίσω από αυτές τις «exit» πολιτικές υπάρχει η επαναχάραξη της στρατηγικής όλων των μεγάλων δυνάμεων με βάση τις ευρωατλαντικές πολιτικές, τους ανταγωνισμούς Γερμανίας-ΗΠΑ, την πορεία των σχέσεων Δύσης-Ρωσίας, την αντιμετώπιση του προσφυγικού ρεύματος και τον πόλεμο στην τρομοκρατία του ISIS. Η Πολωνία και οι Βαλτικές χώρες κατηγορούν ευθέως τα όργανα της Ε.Ε. για επέμβαση στα εσωτερικά τους, για «μαλακή» στάση της Ε.Ε. απέναντι στη Ρωσία (παίρνοντας ευθέως θέση υπέρ των αμερικανικών θέσεων).

Το άνοιγμα της Γερμανίας προς την Τουρκία και όλες οι αποφάσεις της Ε.Ε. σχετικά με τη χώρα αυτή, όπως και οι αποφάσεις για την αναβαθμισμένη παρέμβαση του ευρωστρατού σε περιοχές, ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση κρατών-μελών, πλάι σε όλα τα όργανα χάραξης οικονομικής πολιτικής, αποτελούν μια προτεραιότητα για τους Σουλτς, Γιούνκερ, Σόιμπλε.

Στα Δυτικά Βαλκάνια οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ, Ε.Ε. (Γερμανία) και Ρωσία (ιδιαίτερα στο Μαυροβούνιο), ενώ στην Κύπρο (πλήρες μέλος της Ε.Ε.) ετοιμάζεται ένας νέος γύρος μετατροπής της (διάλυσής της) σε άλλου τύπου κρατικότητα: μη κράτος, προτεκτοράτο, συνομοσπονδία υπό την τουρκική κηδεμονία-απειλή.

Διάχυτος ευρωσκεπτικισμός

Στο έδαφος όλων αυτών των εξελίξεων αναπτύσσεται και εδραιώνεται ένας διάχυτος και ισχυρός ευρωσκεπτικισμός. Οι φυγόκεντρες τάσεις δυναμώνουν, παίρνοντας όχι μόνο τη μορφή της λαϊκής αντίδρασης αλλά και αυτήν της κρατικής διαφοροποίησης. Το πολιτικό ζήτημα δεν μπορεί να αποφύγει τις νέες συμπληγάδες και τα νέα διλήμματα που θα τεθούν στους λαούς. Το «όχι στη λιτότητα» είναι εντελώς αναιμικό, ως κεντρικός στόχος, ως στόχος συσπείρωσης. Το ζήτημα της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας λέει σαφώς περισσότερα πράγματα, χωρίς να απαντά σε όλες τις διαστάσεις των προβλημάτων και ιδιαίτερα στους ανταγωνισμούς με ΗΠΑ-Ρωσία όπου θα πρέπει να γίνουν επιλογές και σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Στις 16 Νοεμβρίου έγινε μια συζήτηση με τίτλο Europe is kaput. Long live Europe στο Southbank Center (Λονδίνο) με καλεσμένους τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Σλαβόι Ζίζεκ. Στη συζήτηση πήρε μέρος, μέσω skype, και ο Τζούλιαν Ασάνζ, ιδρυτής του Wikileaks (που ακόμα βρίσκεται εγκλωβισμένος στην πρεσβεία του Ισημερινού).

Ο Βαρουφάκης τόνισε ότι οι δρόμοι είναι δύο: είτε μια δημοκρατική Ευρώπη είτε ύφεση. Για να γίνει η Ευρώπη δημοκρατική πρότεινε τρία βήματα: Πρώτον όλα τα Eurogroups να μεταδίδονται ζωντανά ώστε να υπάρχει διαφάνεια. Δεύτερον να αναδιαμορφώσουμε τους θεσμούς της Ευρωζώνης με στόχο την καταπολέμηση του δημόσιου χρέους και της φτώχειας. Και, τέλος, την ίδρυση μιας Συνταγματικής Συνέλευσης η οποία θα απαντήσει στο ερώτημα πώς θέλουμε να κυβερνάται η Ευρώπη.

Ανεξάρτητα από το πόσο πιθανά είναι να γίνουν αυτά που προτείνει, οι προτάσεις του ανιχνεύουν την ευρωπαϊκή διάσταση.

Εντελώς ενδεικτικά θα τονίζαμε τρεις βασικούς στόχους: Να μπει τέρμα στη γερμανική Ευρώπη – Να σπάσει ο ευρωατλαντισμός, η εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ – Δημοκρατική επανάσταση στην Ευρώπη. Η υλοποίησή τους θα έφερνε, έτσι κι αλλιώς, το κοινωνικό ζήτημα στην επιφάνεια.

http://www.e-dromos.gr/to-politiko-zhthma-sthn-eyroph/

Σύμφωνο συμβίωσης με το σύστημα

Η αναγνώριση της δομικής ανεπάρκειας πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία

Είναι αναγκαίο να κατανοηθεί το γεγονός της χρεοκοπίας της Αριστεράς, όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαπίστωση αυτή για τους αριστερούς ανθρώπους και να περιγραφούν οι σημερινοί όροι της χρεοκοπίας, σε σχέση με τη στάση της στο νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί μέσα από τη «μνημονιακή θεραπεία».

Σύστημα αγάπη μου…

Η Αριστερά ως δύναμη ελπίδας, ως φορές του «νέου» αλλά και χάραξης μιας εναλλακτικής πορείας δεν υφίσταται αυτή την στιγμή. Οι επιλογές που έγιναν από τον ΣΥΡΙΖΑ και η διαχείριση του ριζοσπαστισμού που αναδύθηκε στην περίοδο 2010-2015, διαχείριση που επέλεξε συνειδητά η ηγεσία του, οδήγησαν στην πλήρη ενσωμάτωση, τη μετάλλαξη και τη μετατροπή του οργανισμού σε πυλώνα της μνημονιακής και μεταπρατικής Ελλάδας, μέσα από τη φόρμουλα της Κεντροαριστεράς. Η εκτίναξη μιας δύναμης από το 4%-5% στη διακυβέρνηση θα ήταν ανεξήγητη αν δεν υπήρχε το πλαίσιο μιας καθολικής κρίσης που περικύκλωσε την χώρα οδηγώντας σε κατάρρευση το σύστημα των «παλιών» κομμάτων. Η απόσταση, όμως, από το αριστερό κόμμα καταγγελίας και ριζοσπαστικής κριτικής έως το συστημικό κυβερνητικό μόρφωμα διαχείρισης της κρίσης με δουλοπρεπή τρόπο προς την πραγματική εξουσία, όπως φάνηκε, δεν ήταν μεγάλη.

Ο ευρωπαϊσμός, ο κυβερνητισμός και οι γέφυρες με τα κέντρα εξουσίας (τράπεζες, ΗΠΑ κ.λπ.) έπαιξαν την κατάλληλη στιγμή το ρόλο που είδαμε. Η πρόσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα είναι μεγάλη, γιατί με την επαναδιατύπωση μιας κεντροαριστερής φόρμουλας, καταλάγιασε την λαϊκή ορμή, έσπειρε αυταπάτες και τώρα διεκπεραιώνει όλη την βρόμικη δουλειά που ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος αδυνατούσε να προσφέρει στο σύστημα. Το πραγματικό σύμφωνο, το σύμφωνο των συμφώνων, είναι αυτό της συμβίωσης και ενσωμάτωσης της Αριστεράς στον αστικό κεντροαριστερό κόσμο, στην άθλια μορφή που έχει σήμερα, η οποία συμπυκνώνεται στο απόφθεγμα: «Υπηρετώ ό,τι διατάξουν στο Χίλτον, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στην Άγκυρα» φΤάνει να σφετερίζομαι την «εξουσία».

Η χώρα κυβερνιέται από ένα μείγμα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ που εφαρμόζει την πολιτική «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική», εκμεταλλευόμενο την πολυδιάστατη αναξιοπιστία του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου. Πλάι στο μείγμα ΠΑΣΟΚων και ΣΥΝασπισμένων που διεκπεραιώνουν τα μνημόνια υπάρχουν και ορισμένοι «ριζοσπάστες» που είδαν εξουσία και «τρελάθηκαν», αυτοαναγορεύοντας την άθλια πολιτική τους διεκπεραίωση σε «ταξική» συνηγορία υπέρ των αδυνάτων. Ο Τσακαλώτος, ασφαλώς, ψεύδεται για το πρόσημο της ταξικής πολιτικής που προωθεί και των υπογραφών που βάζει στα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα. Γιατί είναι μεν ταξικότατη πολιτική, υπέρ του Σόιμπλε και των άλλων παιδιών της ευρωκρατίας, και ως τέτοια βυθίζει και καταστρέφει τη χώρα και το λαό (αλλά αυτή η έννοια δεν του αρέσει ούτε τον ενδιαφέρει φυσικά). Σε ένα μόνο έχει δίκιο ο ταξικιστής κ. Ευκλείδης. Ο Κέινς έχει πεθάνει. Σωστό, αλλά στη θέση του τι μπαίνει; Τι εφαρμόζεται με τα μνημόνια; Καθαρός νεοφιλελευθερισμός! Δείτε τι όμορφα ενσωματώθηκαν η δικαιωματική Αριστερά και ο κύκλος της Εποχής στο μνημονιακό σύστημα, σαν έτοιμοι από καιρό. Τόση ζημιά προκάλεσε ο κυβερνητισμός. Κρίμα!

Ε, δεν έγινε και τίποτα, τα ’λεγα εγώ, δεν τα ’λεγα…

Υπάρχει κι ένα τμήμα της Αριστεράς που νομίζει ότι αυτοδικαιώνεται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχε προαναγγείλει την κατάληξή του. Πρόκειται για την Αριστερά της μακαριότητας, που τίποτα δεν έκανε τα 5 χρόνια της καταστροφής, που δεν αντιλήφθηκε τι έγινε και τι γίνεται. Μακάρια, λοιπόν, στην ψυχή και την πολιτική της φαντασίωση, θεωρεί την ύπαρξή της εντός συστήματος, μακριά από αναστατώσεις και εκρήξεις ως υπέρτατο στόχο. Υπάρχουμε, αντέχουμε, βαδίζουμε μπροστά, για την πλήρη ανατροπή, τον πλήρη σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, λες κι όλα αυτά θα γίνουν με κάποια μορφή αυτοματισμού. Η κύρια, αποκλειστική μορφή πάλης είναι η ψήφος. Ναι η ψήφος. Γιατί για να υπάρχεις χρειάζεσαι τις ψήφους, τα ποσοστά, τις έδρες κ.λπ. Αλλιώς δεν υπάρχεις. Αφού εξασφαλιστούν αναγκαία ψηφαλάκια για το Δ.Σ., την ομοσπονδία, το δήμο, την περιφέρεια και κυρίως τη Βουλή, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Μένει μόνον η εξήγηση της υπαρκτής κατάστασης: Φταίνε κάποιοι άλλοι και όχι οι ίδιοι, ο λαός δεν καταλαβαίνει τη γραμμή μας – παρασύρεται, η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική, η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, οπότε εξαγοράζονται ορισμένα στρώματα, δεν έχουμε σαφή σοσιαλιστική στρατηγική, κάποιοι πρόδωσαν κ.λπ., κ.λπ.

Η Αριστερά που νομίζει ότι δικαιώθηκε είναι νυχτωμένη, για τέσσερις λόγους:

Πρώτον, δεν κατάλαβε ότι κάτι «παίχθηκε» στη χώρα τα 5 τελευταία χρόνια και αυτό δεν ήταν ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η επανεμφάνιση του λαϊκού κινήματος μέσα από μια ακηδεμόνευτη μορφή (απαράδεκτη συνθήκη για τις «πρωτοπορίες») και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που αυτό έπαιξε.

Δεύτερον, η χώρα βρέθηκε στο επίκεντρο επιλογών ιστορικής σημασίας και γεγονότων τόσο για την ίδια όσο και συνολικά για την Ευρώπη. Ούτε αυτό το κατάλαβε η Αριστερά της καταγγελίας. Η Ελλάδα αποτέλεσε και αποτελεί ένα πρωτόγνωρο πείραμα για τη διαχείριση των νέων μορφών ιμπεριαλισμού εντός Ευρώπης.

Τρίτον, η καρδιά του προβλήματος στη χώρα εντοπίζεται στο άρρωστο διαβρωμένο διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος συνολικά, που είναι αντιληπτή από το μέσο πολίτη ως πηγή κακοδαιμονίας, ως διά μαγείας λησμονιέται ως στόχος, ως αίτημα, ως ανάγκη ριζικής τροποποίησης. Τα πάντα διά της ψήφου, διότι έως εκεί φτάνει το πνεύμα ουραγού της -κατά τα άλλα- θορυβώδους Αριστεράς.

Τέταρτον, η μνημονιακή και αλυσοδεμένη Ελλάδα (μισο-αποικία και όχι ιμπεριαλιστική δύναμη – άλλος παραλογισμός της «ατίθασης» Αριστεράς) βρίσκεται στη δίνη μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων και αυτό ουδόλως ανησυχεί τη μακαριότητά της.

Ίδια γεύση…

Δεν είναι ασήμαντο το τμήμα της Αριστεράς που διαχωρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφοροποίηση 30-40 βουλευτών που δεν ψήφισαν το 3^ο Μνημόνιο, μπορούσε να γίνει αφετηρία άλλων εξελίξεων. Αν, φυσικά, υπήρχε μια πρόταση για ανοικτή διεργασία, για την έκφραση ενός μεγάλου διάχυτου τμήματος του κόμματος αλλά κι ένα σήμα στην ευρεία εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του «όχι». Εδώ, όμως, υπερίσχυσαν οι ιδιομορφίες. Πρώτον, ένα τμήμα, το μεγαλύτερο, κινήθηκε με τρόπο «κλασικό» ως κόμμα μέσα στο κόμμα. Μιλάμε για το Αριστερό Ρεύμα που ήρθε μεν σε ρήξη με επιλογές της ηγεσίας, αλλά δεν είδε αυτοκριτικά τις ευθύνες που φέρει το ίδιο για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε τη δύναμη να αποτρέψει επιλογές και δεν το έκανε, μπορούσε να διαχωριστεί από τις 20 Φλεβάρη και δεν το έκανε, συνέχισε να κρατά υπουργικές θέσεις και πόστα στο μηχανισμό. Η γραμμή «στηρίζω την κυβέρνηση – καταψηφίζω το μνημόνιο» ήταν εντελώς αδιέξοδη. Δεύτερον, δημιουργήθηκε εξαρχής ως κλειστό σχήμα και όχι ως ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, ανοικτό, πληθυντικό, ενωτικό. Η κυρίαρχη ομάδα του Αριστερού Ρεύματος συμπεριφέρεται όπως ο ΣΥΝ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων χρόνων. Τρίτον, κινήθηκε με κύρια έγνοια και στόχο την κοινοβουλευτική αναπαραγωγή (έτρεφε αυταπάτες για ποσοστά του 8% και άνω) ενός υπαρκτού μηχανισμού εντός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και νόμισε ότι με την μονοκαλλιέργεια γύρω από το νόμισμα (ευρώ) θα εμφανιστεί ως κληρονόμος του «όχι».

Τώρα, βρίσκεται αντιμέτωπο με προβλήματα όπως ο μη διαχωρισμός από τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο αλλά και με προβλήματα χαρακτήρα και φυσιογνωμίας του εγχειρήματος. Το τελευταίο μάλλον θα σέρνεται ως πρόβλημα και θα ενώνει η αναμονή μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης που ίσως λύσει το πρόβλημα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Βλέποντας και κάνοντας, δηλαδή, απλώς να υπάρχουμε. Παρενθετικά, η ιστοσελίδα Ιskra, βλέπει παντού μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, απεργίες, εκδηλώσεις (κραυγαλέα εκδήλωση αυτοαναφορικότητας και ψευδαίσθησης) διορθώνοντας την άτιμη πραγματικότητα που επιμένει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Άλλες μικρότερες κινήσεις (κυρίως από τον χώρο των «53») παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες συνεννόησης και συντονισμού, χωρίς όμως να δίνουν ένα κεντρικό πολιτικό στίγμα. Η ύπαρξή τους δείχνει ότι ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτός ενός συνηθισμένου παραδοσιακού κόμματος της Αριστεράς.

Συστημισμός και δομικές ανεπάρκειες

Στα διάφορα πολιτικά συμβόλαια που συνάφθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, η Αριστερά, έστω του 10%, δεν ήταν εκτός συστήματος, ούτε κοντά στα κινήματα, τις εξεγέρσεις, τα σκιρτήματα. Ο ρόλος, βέβαια, που είχε ήταν δευτερεύουσας σημασίας (αυτό δεν την ενοχλούσε και ίσως να ξαφνιάστηκε και η ίδια όταν μέσα από τις δυνάμεις της ορθώθηκαν φωνές ότι θα αναλάβουμε την διακυβέρνηση – πρώτα ο Αλαβάνος και ύστερα σε πιο ώριμες συνθήκες ο Τσίπρας) αλλά, πάντως, ήταν εντός συστήματος. Η πολιτική συμπεριφορά ενός τμήματός της τροποποιήθηκε εν μέρει στις περιπτώσεις του άρθρου 16, στην εξέγερση του 2008 (θυμάστε τι είχε πει τότε η Παπαρήγα;) στη μη καταγγελία-αποχώρηση από τις πλατείες (γιατί άλλοι έφευγαν κι άλλοι έδιναν τη μάχη να υπάρχει το κομματικό τους πανό στην πλατεία και όλοι μα σχεδόν όλοι διαφωνούσαν με το πολιτικό «πλαίσιο» των πλατειών). Αυτά επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να εκτιναχθεί, ανεξάρτητα από το πού την «πήγε την δουλειά».

Ο συνδυασμός, επομένως, του συστημισμού μαζί με τη δομική ανικανότητα να συλλάβει την ελληνική πραγματικότητα, ζώντας μέσα σε σχήματα και στερεότυπα που δεν έχουν σχέση με τις τεκτονικές αλλαγές που εξελίσσονται σε όλες τις σφαίρες της διεθνούς ζωής, αναδεικνύουν την Αριστερά ως πρόβλημα και όχι ως λύση ή εναλλακτική.

Η αναγνώριση αυτής της δομικής ανεπάρκειας της υπαρκτής Αριστεράς είναι το πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία. Δεν είναι εποχή για κάποιον «αριστερό πόλο» ή για την «ενότητα της Αριστεράς». Δεν είναι ώρα ενός νέου φορέα της Αριστεράς. Ούτε καν ενός «αριστερού μετώπου». Δεν είναι ώρα γενικά μιας αυτοαναφορικής στάσης. Είναι εποχή τομών και ρήξεων – πολιτικών, θεωρητικών, ενώ ταυτόχρονα είναι στιγμή κατεπειγουσών επιλογών και θέσεων για την χώρα και το λαό. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να προβληθούν στόχοι πραγματικοί που έχουν σχέση με τα καίρια ζητήματα του τόπου και του λαού και όχι η σπατάλη του καθενός με όσα και όπως καταγίνεται η Αριστερά που περιγράψαμε.

Αυτό είναι μια επιλογή που πρέπει να προωθηθεί με πλήρη συνείδηση της σημασίας της και βεβαίως με διαλεκτικό τρόπο, σε συζήτηση, σε επαφή και σε αντιπαράθεση με απόψεις, σκέψεις, με άνοιγμα νέων θεματικών, δοκιμάζοντας και επιβεβαιώνοντας. Γιατί έχει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωσή μας και στις συνθήκες που βρεθήκαμε το «κατανοώ σημαίνει ξεπερνώ».

Υ.Γ. Υπάρχει ένα ερώτημα ίσως αυθόρμητο: μα εσείς πού ήσασταν, δεν ήσασταν εκεί; Δεν φέρετε κάποια ευθύνη; Για αυτά, στο επόμενο σημείωμα.

http://www.e-dromos.gr/h-aristera-os-problhma/

Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν χωρίς την ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα

Η ζωή γενικά και ειδικότερα οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν καταγράφοντας μια μεγάλη απουσία, αυτήν του λαϊκού παράγοντα. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη διαπίστωση που «έφερε» η χρονιά που διανύουμε, το πιο έκδηλο κοινωνικό σημάδι -ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι. Η κοινή λογική (ο συσχετισμός δύναμης, η διάψευση αυταπατών, η προσπάθεια επιβίωσης που έχει γίνει πιο οδυνηρή) οδηγεί σε μια κατάσταση όπου ο καθένας, σχεδόν παραδομένος στη μοίρα του, πασχίζει να βρει ατομικά κάποια σανίδα σωτηρίας.

Η συλλογικότητα αλλά και το φρόνημα έχουν υποστεί ρήγματα. Το διαπιστώνει κανείς παρατηρώντας την απουσία μιας ενιαίας και διάχυτης θέλησης, την απουσία ορμής και διάθεσης συμμετοχής σε συλλογικούς αγώνες και αντιστάσεις που στόχο θα είχαν να βάλουν τέρμα στο κακό που μας βρήκε. Αυτή η οπισθοχώρηση καταγράφεται τόσο στις δημοσκοπικές έρευνες όσο και στο πνεύμα των καιρών, όπου φαίνεται να γίνονται αποδεκτά (με οργή και θυμό βέβαια, πλην όμως αποδεκτά) πολλά μέτρα και νόμοι που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν «σεισμό» και ταχύτατη φθορά εκείνων που θα επιχειρούσαν να τα υλοποιήσουν. Παραμένει, ωστόσο, ενεργή η αντίθεση προς το πολιτικό σύστημα και η γενικευμένη αναξιοπιστία του, παρ’ ότι εσχάτως νομιμοποιείται μια κάποια απόπειρα διαχείρισης και λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας σε πιο «νοικοκυρεμένο» πλαίσιο.

Τούτων δοθέντων, θεωρούμε ότι έχει μεγάλη σημασία να γίνουν τρεις κρίσιμες επισημάνσεις, να δούμε πώς αυτές επιδρούν ή και διαμορφώνουν την εικόνα που προαναφέραμε.

Α) Ο αντίκτυπος από μεγάλα ζητήματα και ρεύματα συμπεριφοράς λαϊκών στρωμάτων.

Πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά πώς καταγράφονται στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, στα «ακροατήρια» μερικών εκατομμυρίων δηλαδή, γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Συρία, η όξυνση των αντιθέσεων και των απειλών, τα προσφυγικά κύματα, αλλά και όσα ιδιαίτερα συμβαίνουν στην Ευρώπη και στην περιοχή μας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.

Να δούμε ακόμη, πώς καταγράφονται γεγονότα όπως η μετάλλαξη και πλήρης υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό-μεταπρατικό πλαίσιο, οι επιτυχίες της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογές της Γαλλίας, οι ήττες των λαϊκών συνασπισμών σε Βενεζουέλα και Αργεντινή. (Το «όχι» των Δανών στην Ε.Ε. πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και χωρίς επίδραση στη χώρα μας).

Έχουμε μια υποχώρηση της αριστερής ρητορικής στα μεγάλα ακροατήρια, έχουμε μια μεγαλύτερη αναζήτηση σε έναν διαχειριστικό και πραγματιστικό τρόπο διακυβέρνησης, έχουμε την αναζήτηση μιας υπερβατικής συντηρητικής πολιτικής ακόμα και σε ακροδεξιά σχήματα εφόσον αυτά δεν είναι ή δεν εμφανίζονται να είναι μέσα στο επίσημο πολιτικό κάδρο; Αναζητείται εκφραστής αποτελεσματικών λύσεων ανεξαρτήτως του πρόσημου που θα εκφέρει ο πολιτικός του λόγος;

Μήπως μετά από την πρόσκαιρη λάμψη μιας ορισμένης αριστερής ρητορικής που δεν μπορεί να φέρει λύσεις και εναλλακτικές, έχει επέλθει μια κάμψη που προετοιμάζει το έδαφος για την επανεμφάνιση μιας πιο ανοικτά δεξιάς πολιτικής; Φαίνεται ότι το μείγμα δεξιών αξιών και αριστερών ιδεών ως μέθοδος μιας ορισμένης διαχείρισης φτάνει σε ένα όριο στην Ευρώπη. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η τάση που εκφράζεται μέσα σε πλατιά στρώματα των πληθυσμών, να θέλουν μια αντισυστημική αλλαγή έστω και συντηρητικής κοπής, αρκεί να καταπολεμά την υποκρισία του πολιτικού κόσμου και την τενεκεδένια υποκρισία μιας Αριστεράς, που δεν είναι καν Αριστερά, πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.

Εξίσου σοβαρά πρέπει να ιδωθούν και οι δύο μεγάλες «σταυροφορίες», ο πόλεμος ενάντια στον ISIS και η εχθρότητα προς τη Ρωσία. Από την έκβασή τους θα κριθεί αν θα επηρεαστούν τα μεγάλα ακροατήρια σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα αλλά και οι επιλογές που θα γίνουν. Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η ριζοσπαστική στάση απέναντι σε αυτήν την καταιγίδα; Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στις αρχές του 2000 ήταν ένας στόχος που ένωνε, άνοιγε πεδία, δημιουργούσε γέφυρες ανάμεσα σε προοδευτικά κόμματα και κινήματα χωρίς άμεσα να αμφισβητείται ο ευρωπαϊσμός. Τώρα υπάρχει μεν ο ευρωσκεπτικισμός, η Ε.Ε. μοιάζει με ένα τσίρκο που τα διάφορα θηρία πειθαρχούν στον γερμανό θηριοδαμαστή, αλλά όλα τρίζουν. Η αμφισβήτηση από τα αριστερά μοιάζει να μην υπάρχει, αφού εφαρμόζει κι αυτή πειθήνια πλέον τα παραγγέλματα του θηριοδαμαστή. Ο κόσμος θα κληθεί να πάρει θέση σε διλήμματα που θα μπουν από τα πάνω με τέτοια ένταση που ενδεχομένως θα απορροφούν το κοινωνικό ζήτημα της κάθε χώρας. Ήδη ο εθνικισμός έχει κάνει πολύ δουλειά και τώρα μπορεί λύσεις πιο σύνθετες -με εντελώς παραγκωνισμένη την Αριστερά- να βάλουν σε περιπέτειες και περαιτέρω αποσταθεροποίηση ολόκληρη την Ευρώπη. Ας μην έχουμε αυταπάτες: αυτές τις «ατζέντες» πολιτικά κάποιοι θα τις εκφράσουν…

Β) Η κεντροαριστερή διαχείριση στη χώρα μας

Κοντεύει να κλείσει ένας χρόνος συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η φθορά του σχήματος είναι βέβαια στην ημερήσια διάταξη, παραμένει όμως ανθεκτικό ακόμη, καθώς η φθορά του άλλου μπλοκ είναι -μέχρι τώρα- μεγαλύτερη και βαθύτερη, αλλά και γιατί η κεντροαριστερή ρητορική μπορεί έως ένα σημείο να συμβαδίζει με το κλίμα και την εικόνα που περιγράψαμε στην αρχή. Τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήθελαν μετάβαση στο σοσιαλισμό. Προσδοκούσαν μια ελάφρυνση της θέσης τους, φοβούμενα τη ραγδαία χειροτέρευσή της. Πιστεύουν, λοιπόν, στη ρητορική ότι η παρούσα κυβέρνηση νοιάζεται λίγο παραπάνω για αυτούς από ό,τι οι προηγούμενοι. Δεν έχει σημασία η αλήθεια του συλλογισμού αυτού αλλά η λειτουργία του, η αποτελεσματικότητά του. Επομένως, η κεντροαριστερή διαχείριση έχοντας αυτήν την ιδιότυπη σχέση με τα λαϊκά στρώματα, αξιοποιώντας τα χάλια της Δεξιάς, κατορθώνει να γίνεται αποδεκτή από τους ευρωκράτες και τις ελίτ της χώρας μας: κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να προσφέρει ένα τόσο πλούσιο διπλό δώρο: να περάσει όσα δεν μπορούσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και να προσφέρει μια κοινωνική ειρήνη με την οπισθοχώρηση αγώνων και την γενικευμένη απογοήτευση.

Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Με 153 βουλευτές δεν κυβερνάς εύκολα, ιδιαίτερα όταν πρέπει να περάσεις σκληρά μέτρα και να προχωρήσεις σε επώδυνους συμβιβασμούς σε Κύπρο, Αιγαίο, Προσφυγικό κ.λπ. Αυτό δεν το ξέρει μόνο ο Αλέξης, το ξέρει και ο Αλέκος (Φλαμπουράρης) και ο Γιάννης (Δραγασάκης). Το ξέρει και η Αγκέλα (ποια;) και ο Βόλφγκαγκ (Σόιμπλε). Επομένως, οι πιέσεις και διεργασίες για σχήματα συνεργασίας και γέφυρες δίνουν και παίρνουν. Το παράξενο είναι ότι πιέζουν το Ποτάμι που έχει πάρει την κάτω βόλτα και προκύπτει ως σωσίβιο ο Λεβέντης… Τόσο ριζοσπαστικά… Προς το παρόν καβαλάμε τις βδομάδες με μικρό ακόμη βαθμό δυσκολίας, μεταθέτουμε όσα μπορούμε έως την στιγμή που θα ακουστεί το μπαμ: Γιατί θα ακουστεί…

Γ) Η κρίση στην Ν.Δ. και η προετοιμασία του εδάφους

Η κρίση στην Ν.Δ. είναι βαθιά και αφορά τόσο τις ιδέες όσο και τα πρόσωπα. Ως κόμμα δε είναι άθροισμα βασικών μετόχων που στον ανταγωνισμό τους μπορούν να διαλύσουν το «μαγαζί». Όμως, δεν πρέπει να λησμονιέται ότι η εκλογική βάση της Ν.Δ. έχει δείξει ανθεκτικότητα και τώρα αποκτά ορισμένα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στην ΣΥΡΙΖέικη διαχείριση. Πιο απλά είναι αυτοί που φωνάζουν, διαμαρτύρονται, χλευάζουν το «πρώτη φορά Αριστερά δεν θέλατε, πάρτε τώρα» κ.λπ. Βλέπουν την κρίση στο δικό τους μαγαζί αλλά θα συσπειρώνονταν εύκολα στην εμφάνιση ενός ισχυρού, αποτελεσματικού ηγέτη, σε κάποιον που μπορεί να πείσει ότι μπορεί να δώσει λύσεις. Ακόμα κι αν αυτός δεν φαίνεται, οι περιστάσεις «δουλεύουν» για την εμφάνισή του. Χώρος για μια καθαρόαιμη δεξιά πολιτική υπάρχει και η χρεοκοπία της αριστεράς υποβοηθά πολύ στην ανάδειξή της. Τα ακροατήρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μαγκωμένα και δαγκωμένα, δεν μπορούν να απαντήσουν ουσιαστικά στις διεργασίες που συντελούνται, πρέπει διαρκώς να αμύνονται, να δικαιολογούν, ενίοτε να κρύβονται, να αποφεύγουν κακοτοπιές (καφενεία, δημόσιες εκδηλώσεις κ.λπ. Όποιος ονειρεύεται μια εύκολη επανάληψη του κύκλου που ζήσαμε στην πενταετία 2010 – 2015 θα διαπιστώσει πολύ σύντομα ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Άλλα θα είναι τα χαρακτηριστικά του επόμενου κύκλου κι όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείονται αγώνες και αντιστάσεις. Προμηνύματα, άλλωστε, υπάρχουν ήδη στον αγροτικό χώρο, τον χώρο της υγείας και αλλού. Οι αντιστάσεις αυτές θα έχουν απήχηση μόνο αν διατηρήσουν ακηδεμόνευτο χαρακτήρα, δυνατότητα συσπείρωσης πλατιών στρωμάτων κι αν αναζητήσουν πολιτικές προϋποθέσεις, συνολικοποιήσεις και κεντρικούς στόχους.

Για τη συμπεριφορά και το modus vivendi της υπόλοιπης Αριστεράς σε επόμενο σημείωμα.

http://www.e-dromos.gr/h-megali-apousia/

Όποιος θεωρεί ότι η κατάσταση είναι σταθεροποιημένη, δεν ξέρει να διαβάζει την πραγματικότητα

Η Ελλάδα δεν πάσχει τόσο από τα δάνεια και τις ασφυκτικές πολιτικές του κουαρτέτου όσο από ένα ανίκανο, παραδομένο -σχεδόν ναρκωμένο- πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να δώσει οποιαδήποτε διέξοδο στη χώρα και υπηρετεί-τροφοδοτεί όλες τις συμφύσεις που αναπτύσσει ένας αποικιακός, στην ουσία, οργανισμός. Υπερβολές;

Μπορεί κανείς να πιστέψει πως μετά από 5,5 χρόνια «θεραπείας» και απωλειών που ισοδυναμούν με πραγματικό πόλεμο (απώλεια 30% του ΑΕΠ) δεν θα μπορούσε να είχε βρεθεί μια λύση, ένας δρόμος, μια πορεία διεξόδου; Η αιτία δεν βρίσκεται μονάχα στην «κακή» τρόικα, στους ευρωκράτες, στον άθλιο Σόιμπλε κ.λπ. Η κύρια αιτία βρίσκεται στο γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, σε όλες του τις διαστάσεις, υπηρέτησε, υποτάχθηκε, συνδέθηκε, με τα διεθνή κέντρα και τις ντόπιες διαπλεκόμενες ελίτ και απλά διατήρησε, αναπαρήγαγε, έστρωσε το δρόμο στο νέο καθεστώς, με αντάλλαγμα να υπάρχει το ίδιο ως ολόγραμμα και όχι ως πραγματικός συντελεστής.

Άρα, ο εντελώς παρασιτικός, εικονικός τρόπος ύπαρξής του, αποσκοπεί στο να αποκρυβούν τα πιο ισχυρά στοιχεία της πραγματικότητας: η χώρα μετατρέπεται σε χώρο, σε αποικία, σε προτεκτοράτο, η κυριαρχία της καταλύεται, η υπόστασή της τίθεται σε αμφισβήτηση. Διατηρείται ως προσομοίωση χώρας για να συγκαλυφθεί η λειτουργία ενός παράλληλου καθεστώτος (του πραγματικού) που αποφασίζει, εκπροσωπεί και επιβάλλει τις νόρμες και τις δόσεις όσων γίνονται στο χώρο αυτό. Ποιο είναι αυτό; Τι νομίζετε, οι αποφάσεις παίρνονται στο Μαξίμου ή στο Χίλτον; Όλα περνούν από την έγκριση του κουαρτέτου.

Ο «κίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ» έγινε μια… χαψιά. Δεν τον κατάπιαν μέσα σε 17 ώρες. Είχαν στρώσει το τραπέζι και την ατμόσφαιρα από καιρό όταν διέγνωσαν σωστά ότι το «υποκείμενο» ανταποκρίνεται ώστε να φανεί χρήσιμο, να παίξει το ρόλο του κεντροαριστερού εταίρου-συμμάχου. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την καλοκαιρινή μετάλλαξή του, δεν προσφέρει σταθεροποίηση στο ναρκωμένο και άρρωστο πολιτικό σύστημα (που έμεινε αλώβητο και απαράλλαχτο, παρά τον παραμερισμό που δέχτηκε από τα νέα όργανα επιτροπείας). Όποιος νομίζει ότι το πολιτικό σύστημα είναι σταθεροποιημένο, δεν ξέρει να διαβάζει την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση με 153 βουλευτές τραβά την ανηφόρα, η Ν.Δ. ψάχνει για αρχηγό και μπορεί να διασπαστεί, η λοιπή κεντροαριστερά παραδέρνει. Ο κρατικός και διοικητικός μηχανισμός υπολειτουργεί, ενώ η υπόθεση Πανούση δείχνει πως οι υπηρεσίες είναι διάτρητες. Και κοντά σε αυτά όλο πιο ανοικτά εφαρμόζονται νεοαποικιακές μορφές άσκησης πίεσης και προσαρμογής, με τις πρεσβείες να παρεμβαίνουν και τις επισκέψεις προέδρων και υπουργών (Ολάντ, Κέρι κ.λπ.) που υπαγορεύουν νότες και αποφάσεις.

Προς το παρόν ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί καταλάγιασμα πνευμάτων. Περνά με διαδικασίες εξπρές όσα δεν μπορούσαν να περάσουν εδώ και χρόνια οι προκάτοχοί του. Είναι επομένως συμβατός με το άθλιο «σύστημα» που κάποτε κατακεραύνωνε. Πώς το κατορθώνει αυτό; Μέσα από την κεντροαριστερή φόρμουλα που στηρίζεται στα παρακάτω επιχειρήματα: «Ποιος άλλος θα κυβερνούσε καλύτερα; Το παλιό; Και νομίζετε ότι θα ήταν καλύτερο από αυτό που εφαρμόζουμε εμείς; Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε όσο πιο απαλά γίνεται». Με ευαισθησία κοινωνική: Να ουρλιάζει η κ. Θεανώ για τη λαϊκή επινόηση, τα γεμιστά, να μην κάνουν σωστή δήλωση Πόθεν Έσχες υπουργοί, να βγαίνουν όλοι οι βουλευτές να λένε το μάθημα: «ο Προϋπολογισμός αυτός φέρνει αριστερό αποτύπωμα» κι ας φορτώνει 2,2 δισ. επιπλέον φόρους (όχι στο κεφάλαιο, αλλά στο λαό).

Κι ας ετοιμάζει ο κ. Κατρούγκαλος το νόμο για το Ασφαλιστικό (νομίζοντας ότι αυτός τον καταρτίζει…). Κι όλοι μαζί να επαίρονται ότι «δεν φταίμε εμείς για όσα έκαναν 30-40 χρόνια οι προκάτοχοί μας», ξεχνώντας, ωστόσο, το πραγματικό: «μόνο αν κάνουμε ό,τι μας υπαγορεύει το κουαρτέτο μπορούμε να μείνουμε στα πόστα μας έως το 2019».

Εδώ οικοδομείται η συλλογική αυταπάτη-συνενοχή. «Να μείνουμε έως το 2019». Κάθε φορά γίνεται υπενθύμιση της 4ετίας. Για ποιο σκοπό; Μα για να είναι φρόνιμοι τώρα που έχουν απομείνει 153… Αλλά αφού ζούμε σε ρευστότητα, γιατί να μην κάνουμε απαραίτητες κρούσεις και σε εφεδρείες; Η πρόσφατη συνάντηση των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έδειξε τις προσπάθειες Τσίπρα για νέους συνομιλητές. Ο Φλαμπουράρης, ως «λαγός», είπε ότι 4 από τα 9 σημεία του Λεβέντη μπορούν να γίνουν δεκτά (μην είμαστε χαζοί, άσχημα είναι τα 9 ψηφαλάκια που έχει ο Λεβέντης στη Βουλή;) αλλά προχώρησε και σε μια άλλη οριοθέτηση: «εκτός από την Ν.Δ. και την Ακροδεξιά, μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τους υπόλοιπους». Εν έτι 2015 κύρια αιχμή ο «αντιδεξιός αγώνας» βασική εκδοχή της κεντροαριστερής φόρμουλας σε πολιτικό επίπεδο.

Η αυταπάτη που αναφέραμε συνίσταται στο ότι αλλού θα παρθούν οι αποφάσεις και υπό άλλους όρους θα επιβληθούν σχήματα διακυβέρνησης. Τα περί οικουμενικής κυβέρνησης που πέφτουν ως προτάσεις (τις οποίες αρνούνται φυσικά μετά βδελυγμίας οι του ΣΥΡΙΖΑ) δείχνουν ότι γίνονται πλείστα μαγειρέματα. Ακόμα και η κρίση της Ν.Δ. σχετίζεται με το ζήτημα αυτό.

Η συνενοχή βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει βουλευτής που να μην ξέρει τι ψηφίζει και τι αποτελέσματα έχει η ψήφος του.

Συμπέρασμα: Η πολιτική είναι κυνική, εκτελούμε συμβόλαια, όποιος θέλει ακολουθεί, αλλιώς βρίσκουμε άλλους… αναλώσιμους.

Πάσχουμε λοιπόν από ηγεσία, στόχους, εναλλακτική πρόταση και πεποιθήσεις. Ένας τρόπος να αποκτηθούν είναι να τεθούν στο στόχαστρο και να καταγγελθούν όλες οι παλινωδίες του άθλιου πολιτικού συστήματος, να γίνει κατανοητό πώς αυτό είναι ένα τεράστιο εμπόδιο στο δρόμο της διεξόδου της χώρας, πως αυτό φράζει το δρόμο προς τη διέξοδο. Επομένως, ο στόχος του να μπει τέρμα σε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι ένας κεντρικός στόχος του πολιτικού κινήματος διεξόδου που πρέπει να οικοδομήσουμε και από τα κάτω και από τα πάνω…

http://www.e-dromos.gr/politiko-systhma-paradomeno-stous-aerhdes/

Τα κυριότερα σημεία της εισήγησης του Ρούντι Ρινάλντι  στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς 30/11/2015  στο Aμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ με θέμα: Διεθνοποιημένοι και ασύμμετροι πόλεμοι στη γειτονιά μας. Πόσο κοντά είναι η Γαλλία; Πόσο μακριά η Μέση Ανατολή; 

Αυτό που λέμε Αριστερά σήμερα ασχολείται ελάχιστα με αυτά τα ζητήματα και γι’ αυτό πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα βρεθούμε σε μια σύγκρουση με γεγονότα και καταστάσεις που θα ταράζουν συνειδήσεις, εφησυχασμούς και αυταπάτες.

[…] Το μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν μπορεί να τα χωρέσει όλα αυτά που γίνονται στην περιοχή και είμαστε πολύ κοντά στις φλόγες και σε μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση και πρέπει να έχεις έναν προσανατολισμό.

Κρατάω αυτό που είπε ο Βαγγέλης, ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να δημιουργηθούν πραγματικές χώρες. Μίλησε για μαριονέτες και πολιτικούς που διαχειρίζονται τα πράγματα στη χώρα. Θα ’πρεπε και η Ελλάδα να είναι μια πραγματική χώρα, ώστε να έχει έναν λόγο και στρατηγική στην περιοχή, θα ’πρεπε το λαϊκό κίνημα να μπορούσε να στηρίξει μια πραγματική χώρα.

Ο Σωτήρης Ρούσσος είπε ότι εμφανίζονται νέες μορφές κρατών, μίλησε για την αλλαγή στην έννοια και στους τύπους της κυριαρχίας.

[…] Η αστάθεια, η αποσταθεροποίηση, οι πόλεμοι θα οδηγήσουν στην ανάγκη θέσης, να πει ο καθένας με ποια μεριά είναι. Η Δύση δεν είναι ενωμένη σε αυτήν την αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Οι Αμερικανοί προσπαθούν να ρυμουλκήσουν ολόκληρη τη Δύση σε αυτό το άρμα, την ίδια στιγμή και μέσα στην αμερικανική πολιτική υπάρχουν διαφοροποιήσεις και σχεδιασμοί για το πόσο σκληρή πρέπει να είναι αυτή η αναμέτρηση με τη Ρωσία. Έτσι, ενδέχεται να περάσουμε σε μια νέα τριγωνική σχέση ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία και υποδεέστερες αντιπαραθέσεις, υπάρχει το ζήτημα Ρωσίας-Τουρκίας, υπάρχει το ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας, υπάρχει το Κυπριακό, το οποίο εμπλέκεται άμεσα, και φυσικά υπάρχει και η όξυνση των αντιπαραθέσεων και της διαίρεσης μέσα στον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο, το σιιτικό τόξο, το σουνιτικό τόξο, θέματα τα οποία εμείς δεν είμαστε σε θέση να προσεγγίσουμε γιατί τα βλέπουμε με ένα δυτικό τρόπο.

[…] Πιστεύω ότι θα πρέπει να δούμε με ποιον προσανατολισμό θα πρέπει να σταθούμε απέναντι σε αυτές τις συγκρούσεις και αναδιατάξεις που γίνονται. Σε αυτήν τη σταυροφορία που κάνει η «πολιτισμένη Δύση» απέναντι στη «βαρβαρότητα» ή απέναντι στη Ρωσία, εμείς τι θέση θα πάρουμε; Ή η διένεξη Τουρκίας-Ρωσίας, μας αφορά καθόλου ή όχι; Στο προσφυγικό και στο ζήτημα ότι θα κλείσουν όλα τα σύνορα και θα μείνουν εδώ, τι θέση θα πάρουμε; Θα πρέπει να δούμε πώς θα ήταν μια πολυδιάστατη πολιτική, είτε μιας χώρας είτε ενός κινήματος απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις;

[…] Είμαστε σε μια εποχή πολέμων και χρειάζεται κανείς να μπορεί να προσανατολιστεί και να προετοιμαστεί ψυχολογικά και πολιτικά. Θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η ενασχόληση, η συζήτηση, ώστε να μπορέσει ένας κόσμος να εξοπλιστεί απέναντι σε αυτά που έρχονται.

Και πώς θα μπορέσουν, τέλος, οι λαοί σε μια περιοχή που έχει πολλά σύννεφα, να δώσουν μια απάντηση, να παίξουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά που έρχονται; Σκεφτείτε: Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία. Τα σιδερικά ξανάρχονται και για να καταναλωθούν από κάποιους και για να πετύχουν στρατηγικούς στόχους, αντιδραστικούς. Για να υπάρξει μια αντίσταση χρειάζεται γνώση και προσανατολισμός.

Δείτε εδώ  περισσότερα  σχετικά με την εκδήλωση.

Ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι, στην εκδήλωση «Πόσο κοντά είναι η Γαλλία; Πόσο μακριά η Μέση Ανατολή;» που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς, στις 30/11/2015 στην ΑΣΟΕΕ

Η επικίνδυνη κλιμάκωση και οι μεγάλες αναδιατάξεις που επιφέρει

Το ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με αιματηρά μέσα, είναι γνωστό από παλιά. Ότι έχουμε πολλών ειδών και εκδοχές πολέμων (ακήρυχτων, χαμηλής έντασης, υβριδικών κ.λπ.) δεν σημαίνει ότι οι κλασικές μορφές του έχουν εξαντληθεί. Στις μέρες μας, ωστόσο, έχουν μπερδευτεί αρκετά οι κύριες εστίες, τα θέατρα των αναμετρήσεων με τα ασύμμετρα χαρακτηριστικά που μπορεί να προσλάβουν οι «απαντήσεις» στις πολεμικές σταυροφορίες. Ακόμα πιο μπερδεμένο εμφανίζεται το ζήτημα ποιες και πόσες χώρες, αλλά και με ποιον τρόπο εμπλέκονται στην προετοιμασία, στην διεξαγωγή στα μέτωπα και τα μετόπισθεν των υπό σύγκρουση δυνάμεων.

Αναζητώντας τους «εμπρηστές»

Τίθεται, όμως, ένα βασικό ερώτημα: Ποιοι είναι σήμερα οι «εμπρηστές», ποιοι και γιατί καταφεύγουν στη λύση «πόλεμος» όλο και πιο συχνά και τι θέλουν να πετύχουν; Έχει συγκροτηθεί ένας ενιαίος «δυτικός πολιτισμένος συνασπισμός» που μέσα από καταστάσεις δημιουργικού χάους και γενικής αποσταθεροποίησης εστιών και περιοχών, επιχειρεί κινήσεις και νίκες που θα τον διατηρούν στην πρωτοκαθεδρία του σύγχρονου κόσμου; Και αφού έχει αποδειχθεί, σε μεγάλο βαθμό, ότι δημιουργήματα αυτού του συνασπισμού -ιδιαίτερα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους- όπως ο ISIS και πληθώρα άλλων χρηματοδοτούμενων και εξοπλισμένων από δυτικές και αντιδραστικές κυβερνήσεις της Μ. Ανατολής (Τουρκία, Σ. Αραβία, Εμιράτα, Κατάρ κ.λπ.), «αυτονομούνται» ή λειτουργούν ως άλλοθι για κλιμάκωση των παρεμβάσεων της Δύσης, αποτελούν άραγε πραγματικό αντίπαλο του «δυτικού πολιτισμένου συνασπισμού»;

Η δυναμική ανάμειξη της Ρωσίας στις εξελίξεις αποκαλύπτει σε σημαντικό βαθμό ότι ο πραγματικός στόχος είναι άλλος. Τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Συρία αναδεικνύεται ότι ο βασικός αντίπαλος είναι η Ρωσία και όλοι οι σύμμαχοι ή οι εν δυνάμει σύμμαχοί της (BRICS). Γύρω από αυτόν τον άξονα θα διεξαχθεί η μεγάλη αναμέτρηση κι όχι γύρω από τον πόλεμο ενάντια στην «τρομοκρατία και τη βαρβαρότητα». Η Ρωσία σε τρεις περιπτώσεις κατέφυγε στην πολεμική ανάμειξη (διαφορετικής έντασης και ισχύος κάθε φορά): στην Γεωργία, την Ουκρανία και στη Συρία. Και στις τρεις περιπτώσεις διέκρινε έντονες προσπάθειες περικύκλωσης και αποκοπής της από ένα διεθνή ρόλο.

Η πρόσφατη κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από την Τουρκία, μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί και να αναλυθεί κι όχι ως ένα τυχαίο συμβάν που εύκολα θα ξεπεραστεί.

Άρα, έχουμε τρεις μεγάλους πολέμους σε εξέλιξη: δύο κηρυγμένους και έναν ακήρυχτο, ιδιαίτερα σημαντικό, όμως. Οι κηρυγμένοι είναι «ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία και τον ISIS» στον οποίο ηγούνται επίσημα, αρχικά οι ΗΠΑ και τώρα η Γαλλία και ο πόλεμος στη Συρία για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Ο πόλεμος αυτός τείνει να πάρει χαρακτήρα διεθνοποιημένης σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων. Ο ακήρυχτος πόλεμος είναι αυτός απέναντι στη Ρωσία ο οποίος εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία με τις σχεδιασμένες νεοψυχροπολεμικές ιαχές των επιτελών του ΝΑΤΟ και των πιο αντιδραστικών κύκλων των ΗΠΑ. Οι μετακινήσεις στρατευμάτων, οι ασκήσεις του ΝΑΤΟ και τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, δεν είναι ούτε μικρής έκτασης ούτε συνηθισμένα επεισόδια. Εντάσσονται σε μια στρατηγική έντασης και αναμέτρησης μεγάλων διαστάσεων.

Δύο επισημάνσεις για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία: Χρονικά έρχεται μετά την κατάρριψη ενός επιβατικού ρωσικού στην χερσόνησο του Σινά από τον ISIS και καταδεικνύει πως η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ρωσίας θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και θα ενταθεί. Δεν επρόκειτο για «λάθος» ή «ατύχημα» και οι ισχυρισμοί των Τούρκων ότι δεν γνώριζαν την εθνικότητα του αεροσκάφους είναι για γέλια. Στην ουσία, τα συμφέρονται της Τουρκίας και της Ρωσίας, στην περίπτωση της Συρίας, είναι διαμετρικά ανταγωνιστικά και η σύγκρουση σχεδόν αναπόφευκτη. Η Τουρκία είχε τεράστιες βλέψεις προς τη Συρία, για αυτό υπονόμευε το καθεστώς Άσαντ, χρηματοδοτούσε και στήριζε τους Τζιχαντιστές του ISIS. Βρισκόμενη σε δυσκολία γύρω από το κουρδικό και λογαριάζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, θα αποδεχθεί θέλοντας και μη μια κρατική κουρδική υπόσταση στα νοτιοανατολικά της, θέλει από τώρα να παίξει ρόλο σαν μεγάλη δύναμη της περιοχής προς Νότο (Συρία) και προς Δυσμάς (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος). Η ενεργός εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας ακύρωνε, σε μεγάλο βαθμό, τις βλέψεις προς τον Νότο και έπληττε τον ISIS και αυτά είναι τα αίτια της κλιμακούμενης έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες. Βέβαια, η δράση της Τουρκίας είχε και ένα προβοκατόρικο ρόλο, διότι ως χώρα της συμμαχίας ενεργοποιεί όλο το ΝΑΤΟ και αποζητά μέσα από την κλιμάκωση της πολεμικής έντασης την εξασφάλιση των δικών της συμφερόντων απέναντι στη Ρωσία. Ρίχνει λάδι στη φωτιά και καλεί τους «φίλους» σε συμπαράσταση…

Καθεστώς έκτακτης ανάγκης στην Ευρώπη και αναδιατάξεις

Οι εικόνες επιβολής στρατιωτικού νόμου σε Γαλλία (Παρίσι) και Βέλγιο (Βρυξέλλες) ως άμεσο μέτρο προστασίας του δυτικού κόσμου απέναντι στην «μελαμψή βαρβαρότητα» και την τρομοκρατία, δεν είναι μικρής έκτασης, γεγονός αφού αντανακλά μεγάλες αναδιατάξεις εντός της Ευρώπης, σε όλα τα επίπεδα και θα χρησιμοποιηθεί (ήδη χρησιμοποιείται) από την ευρωκρατία, τόσο για την ανάσχεση του ευρωσκεπτικισμού («αφήστε αυτά έχουμε πόλεμο που τον διεξάγουν οι υπεύθυνες κυβερνήσεις») όσο και στη συστηματική καλλιέργεια μαζικού φόβου και μέσω αυτών την εξασφάλιση κοινωνικής συναίνεσης στο «δίκαιο πόλεμο του πολιτισμού» απέναντι στην «βαρβαρότητα». Μέσα στο κλίμα αυτό εντάσσονται πρωτοβουλίες απομόνωσης επικίνδυνων αντιπάλων (π.χ. Μαρίν Λεπέν) αλλά και ανασχεδιασμών εντός των επιτελείων της ευρωκρατίας (ρόλος Αγγλίας, αναβάθμιση Γαλλίας, επιφυλακτικότητα της Γερμανίας κ.λπ).

Το σκηνικό θα αναδιαταχτεί εντός της Ευρώπης. Την πρωτοβουλία των κινήσεων θα αναλάβουν οι εκφραστές του δυτικού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η ατζέντα δεν θα περιλαμβάνει μόνο οικονομικά ζητήματα αλλά ευθέως γεωπολιτικά που σε συνδυασμό θα ορίσουν την «νέα Ευρώπη» απέναντι στις απειλές. Θα γίνει προσπάθεια να ρυμουλκηθεί η γηραιά ήπειρος σε μια τροχιά ατλαντική, περισσότερο πολεμική, λιγότερο δικαιωματική, επιθετική σε ελευθερίες και φοβική. Μια Ευρώπη με λιγότερη «Ευρώπη». Μια Ευρώπη στρατευμένη στις σταυροφορίες κι όχι απαλλαγμένη από αυτές, μια Ευρώπη διαιρεμένη, αποδυναμωμένη και βεβαίως πιο δυαδικοποιημένη κοινωνικά. Μια Ευρώπη σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Μόνο που αυτή η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει ξανά πεδίο μεγάλων αναμετρήσεων. Δεν φτάνουν δύο πόλεμοι (Γιουγκοσλαβίας και Ουκρανίας) σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τώρα οι φλόγες από την γκετοποίηση στο εσωτερικό, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε Αφρική και Ασία, τα προσφυγικά κύματα που κατευθύνονται στην καρδιά της, θα συνδυαστούν με την επιθετικότητα της Δύσης απέναντι στη Ρωσία και η Ευρώπη θα διχαστεί ακόμα πιο πολύ…

Τι να κάνουμε, έχουμε συμμαχικές υποχρεώσεις…

Πριν από λίγες βδομάδες η ελληνική κυβέρνηση δεξιώθηκε τον Ολάντ (Ολαντρέου) με φιέστες και ιαχές του τύπου «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία». Στο ΝΑΤΟ και σε όλες τις αποφάσεις των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ για κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία η Ελλάδα ψηφίζει περήφανα «ναι». Ο Δραγασάκης ευχαριστεί τις ΗΠΑ ως νέος Σημίτης, ο Τσίπρας με τα ειδικά κασκόλ (που συνδυάζουν τα ελληνοτουρκικά χρώματα) δίνει διαπιστευτήρια στη μεγάλη γείτονα χώρα, στο προσφυγικό έχουμε αποδεχτεί το ρόλο που προορίζουν για την χώρα μας και το καταλαβαίνουμε καλά τώρα που έκλεισαν τα σύνορα στην Ειδομένη. Τι μένει τώρα;

Να το πούμε καθαρά: η πιο αποφασιστική ευθυγράμμιση και διευκόλυνση των συμμάχων μας σε ό,τι ζητήσουν. Οι ΗΠΑ την ανάπτυξη της βάσης στην Σούδα, βάση στην Κάρπαθο, κλείσιμο ζητήματος ονομασίας Fyrom και Κυπριακό, μοίρασμα του Αιγαίου με Τουρκία υπό NATOϊκή επικυριαρχία. Η Γαλλία ζητά να χρησιμοποιήσει όλα τα στρατιωτικά αεροδρόμια της Δ. Ελλάδας, ώστε να διευκολυνθεί στις επιχειρήσεις της στην Συρία. Ο Άγγλος πρωθυπουργός Κάμερον, ως γνήσιος αποικιοκράτης, παραχωρεί τις αγγλικές Βάσεις στην Κύπρο προς χρήση των Γάλλων στις επιχειρήσεις τους.

Γιατί απορούμε, λοιπόν, που βρισκόμαστε στη λίστα με τις 60 χώρες που θεωρεί εχθρούς του ο ISIS; Είναι κι αυτό ένα ακόμη κατόρθωμα της κεντροαριστερής κυβέρνησης Τσίπρα.

Η πλήρης ευθυγράμμιση με την πολιτισμένη Δύση δεν έχει καμιά σχέση με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η αυτοπαγίδευση στη λογική των «συμμαχικών υποχρεώσεων» κρύβει την συστηματική εκπλήρωση συμβολαίων που έχουν συναφθεί από όλο τον πολιτικό σύστημα με τους «συμμάχους» μας, σε βάρος της χώρας φυσικά, γιατί όλο το σκηνικό μας οδηγεί πιο γρήγορα και σταθερά σε μια μεγάλη κοινωνική και εθνική καταστροφή. Όταν μια γειτονική χώρα με την οποία υπάρχουν διαφορές, καταρρίπτει ένα μαχητικό της Ρωσίας, κάτι ψελλίζεις συγκεκριμένο, καταδικάζεις, θυμίζεις ότι στο Αιγαίο γίνονται διαρκείς παραβιάσεις. Δεν κάνεις την πάπια, με το πρόσχημα ότι είσαι μέλος του ΝΑΤΟ…

Τα λογίδρια για ειρήνη, η «ανησυχία» για την αποσταθεροποίηση, οι γενικολογίες για πολυδιάστατη πολιτική, δεν μπορούν να κρύψουν την απουσία πολιτικής, το κενό πολιτικής και την απλή συμπόρευση με το «δυτικό πολιτισμένο στρατόπεδο» και τους «συμμάχους» μας. Είναι τόσος ο ραγιαδισμός και ο φόβος που δεν διανοούνται οι πολιτικοί μας να διανοηθούν καν τη δυνατότητα μιας άλλης πολιτικής, πιο ουδέτερης, πιο προσεκτικής, πιο αποτελεσματικής, πιο συμφέρουσας για την χώρα μας. Ας το καταλάβουμε όλοι επιτέλους: Δεν παίζουμε το «γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης»…

http://www.e-dromos.gr/akhryxtoi-kai-khrygmenoi-polemoi-kai-sth-mesh-o-manolis/

Οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί της δύσης με πρόσχημα το τέρας που η ίδια εξέθρεψε βάζουν τέλος στη δημοκρατία και απειλούν τους λαούς

Με την πτώση του Τείχους (1989) οι πανηγυρισμοί συνοδεύτηκαν από την υπόσχεση μιας διαρκούς ειρήνης σ’ έναν κόσμο ελευθερίας, συνεργασίας και δημοκρατίας. Αντ’ αυτού γίναμε μάρτυρες διαδοχικών πολεμικών επεισοδίων, πολέμων νέου τύπου που, πρόσφατα, όπως υποδεικνύουν αρκετά στοιχεία και γεγονότα σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν αποκτήσει -χωρίς αμφιβολία- ιδιαίτερα επικίνδυνες διαστάσεις.

Από τις επεμβάσεις που είχαν χαρακτήρα γενικής πρόβας και επίδειξης δύναμης και αποφασιστικότητας σε Γρενάδα και Παναμά, τον οποίο οι ΗΠΑ κατέλαβαν με εισβολή που προκάλεσε 15-25 χιλιάδες νεκρούς, περάσαμε στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας που οδήγησε στο διαμελισμό της χώρας, για να ακολουθήσουν ο πόλεμος ενάντια στον Αφγανιστάν, το Ιράκ, η διάλυση της Λιβύης, η κρίση στην Ουκρανία και φυσικά ο διεθνοποιημένος πόλεμος που εξελίσσεται δραματικά στη Συρία. Όλο αυτό το διάστημα, σε άλλες νευραλγικές περιοχές, δεν έλειψαν φυσικά τα συνοριακά επεισόδια, οι εντάσεις, οι επεμβάσεις της διεθνούς κοινότητας (Γεωργία, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ν.Α. Ασία).

Σύγχρονοι πόλεμοι

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τους σύγχρονους πολέμους. Υπάρχουν ακήρυχτοι και κηρυγμένοι πόλεμοι. Υπάρχουν πόλεμοι που διεξάγουν κάποιες χώρες ενάντια σε άλλες, υπάρχουν και πόλεμοι όπου συγκροτούνται διεθνείς συνασπισμοί-συμμαχίες που εκστρατεύουν και μοιράζονται τη «δουλειά». Στήνονται ολόκληρες συμμαχίες ή επανασυγκροτούνται μπλοκ μετά από διαιρέσεις (πόλεμος Ιράκ, παλαιά και νέα Ευρώπη) άλλοι γίνονται στο όνομα της Διεθνούς Κοινότητας και άλλοι χωρίς καμιά έγκριση από τον ΟΗΕ.

Οι ηττημένοι του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου επανεξοπλίζονται, οι στρατιωτικές τους δαπάνες αυξάνονται, αλλάζουν τα Συντάγματά τους που μέχρι πρότινος απαγόρευαν κάθε εμπλοκή έξω από τα σύνορά τους.

Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό εξοπλιστικών δαπανών, ενώ ένας ακόμα δείκτης που υποδηλώνει την ένταση της πολεμικής τάσης είναι τα προσφυγικά κύματα που αγγίζουν πια τα 65 εκατομμύρια εκτοπισμένων ανθρώπων.

Πίσω απ’ το προφανές

Ο σύγχρονος γύρος πολέμων είναι πιο έντονος, έχει περισσότερα του ενός επίκεντρα, ασαφείς ακόμα συμμαχίες και στόχους. Μόνιμος, ωστόσο, καμβάς πίσω από όλα όσα βλέπουμε και μοιάζουν ασύνδετα, είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβραδύνουν την παγκόσμια παρακμή τους και αυτό επιχειρούν να το πετύχουν με νέες σταυροφορίες ενάντια στην… τρομοκρατία και πρόσφατα ενάντια στην Ρωσία.

Σ” αυτά τα δύο επίκεντρα πολεμικών αναμετρήσεων, Ουκρανίας και Συρίας, διασταυρώνονται τα δύο τόξα (ΗΠΑ-Ρωσία) και των συμμάχων τους. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «περίεργος» πόλεμος ενάντια στον ISIS. Μέσα στη δίνη γεγονότων και διεργασιών παράγονται και αποτελέσματα όπου οι πτέρυγες του φανατικού φονταμενταλισμού (ενώ αρχικά τροφοδοτούνται και παίζουν το ρόλο των χρηματοδοτών τους) κάποια στιγμή ξεφεύγουν από τον έλεγχο και αυτονομούνται.

Όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως σταθμοί προετοιμασίας γενικότερων αντιπαραθέσεων και σοβαρότερων πολεμικών εμπλοκών και αναμετρήσεων, παγκόσμιας εμβέλειας και εμπλοκής. Για όσους επιμένουν να διδάσκονται από την Ιστορία, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με την κατάληψη της Μαντζουρίας από την Ιαπωνία το 1931 και στη συνέχεια γενικεύτηκε. Για όποιον, λοιπόν, επιμένει να σκέπτεται, δύο είναι τα σημαντικά προβλήματα: Τι θα κάνει η Ευρώπη μπροστά σε αυτήν την κλιμάκωση της τάσης προς τον πόλεμο; Θα αντέξει μέσα σε 100 χρόνια να γίνει 3 φορές πεδίο παγκόσμιας αναμέτρησης; Αυτή τη στιγμή είναι μπλεγμένη και δεμένη στα δεσμά του ΝΑΤΟ, συμμετέχει με αποφάσεις του διευθυντηρίου της σε αποικιοκρατικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Μια δημοκρατική κοινωνική και ειρηνική Ευρώπη όμως, έχει κάθε λόγο και συμφέρον να αποσυρθεί από όλες τις εμπόλεμες περιοχές, να βοηθήσει τις άλλες χώρες να οικοδομήσουν την οικονομία τους, να παραμείνουν οι πολίτες τους στη γη τους, να μην περιπλανώνται ως πρόσφυγες ή μετανάστες. Κάθε άλλη επιλογή θα γεννά Παρίσια και ανάλογα γεγονότα στο έδαφός της.

Τα του οίκου μας

Ως προς την παράμετρο που αφορά τη χώρα μας: Καλώς ή κακώς είμαστε ένα σταυροδρόμι. Η εμπλοκή μας με την δήθεν «πολιτισμένη πλευρά» απέναντι σε Ρωσία, αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και με δεδομένη την εμπλοκή που αναμένεται στα Βαλκάνια υπό τον ενεργό ρόλο της Τουρκίας, θα πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε σοβαρά για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα της χώρας, το ρόλο της στο νέο περιβάλλον που ήδη δημιουργείται. Η πολιτική του «ναι σε όλα» μας οδηγεί σε σίγουρους υφάλους, σε κοινωνικά και εθνικά ναυάγια.

Απαιτείται συνολικός αναπροσανατολισμός όχι μόνο στην κατεύθυνση εκπλήρωσης «συμμαχικών υποχρεώσεων» αλλά μιας πραγματικής πολυδιάστατης πολιτικής που θα θέσει σε πρώτο πλάνο την διέξοδο της χώρας και την αντοχή της μπροστά σε μεγάλες κοινωνικές και εθνικές καταστροφές. Μέχρι τώρα όλες οι κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής κινούνται κοντόθωρα, χωρίς στρατηγική, χωρίς ουσιαστική απάντηση στις προκλήσεις και τις απειλές, χωρίς πρωτοτυπία και προοπτική. Αυτός ο δρόμος οδηγεί, αναμφίβολα, στην προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας υπό την κηδεμονία ΗΠΑ και Ε.Ε.

http://www.e-dromos.gr/epitaxynetai-h-pagkosmia-aposta8eropoihsh/

Η επικίνδυνη κλιμάκωση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική του «ναι σε όλα»

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχει κάτι σαν κενό στρατηγικής των βασικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα «τρέχουν» διάφοροι σχεδιασμοί σε περιοχές και στήνονται πολλαπλά ταμπλό συμμαχιών, ανακατατάξεων και διαφοροποιήσεων. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς ποια είναι η στρατηγική κάθε δύναμης στα διάφορα γεωπολιτικά επίκεντρα.

Μπορεί κανείς -για παράδειγμα- να «διαβάσει» με ευκρίνεια την στρατηγική και τις προτεραιότητες των ΗΠΑ σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Ν.Α. Ασία; Ακόμα πιο εμφαντικά υπάρχουν αναζητήσεις και διαφορετικές «προτάσεις» στα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ. Το ίδιο μπορεί κανείς να διαπιστώσει, πώς στην Ευρώπη η γερμανική στρατηγική για την νέα φάση που διανύουμε, μάλλον επωάζεται και δεν έχει ακόμα κατασταλάξει. Έτσι για τους δύο βασικούς πόλους της Δύσης (ΗΠΑ και Ευρώπη-Γερμανία) παρόλο που είναι υποχρεωμένοι να πάρουν μέτρα για να αντικρούσουν την σχετική και μεγάλη υποχώρησή τους και να εμποδίσουν την ανάδειξη κέντρων όπως Ρωσία και Κίνα, φαίνεται ότι έχουν αποκλίνοντα σχέδια και πολλές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους.

Και τούτο, σε μια στιγμή που, όπως σημειώνεται, οι big three (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) έχουν περάσει σε μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι ΗΠΑ για να προσπαθήσουν να επιβραδύνουν την παρακμή τους, η Ρωσία και η Κίνα για να την επιταχύνουν. Στην Ουάσιγκτον ακόμα και η πιθανότητα ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Ρωσίας ή της Κίνας δεν αντιμετωπίζεται ως ταμπού, αλλά υπάρχει ως σενάριο…

Συρία και στο… βάθος Ρωσία

Η Ρωσία, έχοντας προχωρήσει σε μια εσωτερική ανασυγκρότηση, είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει με αποφασιστικότητα και με όλους τους τρόπους στην επιχείρηση περικύκλωσής της και διαβάθμισής της σε μια περιφερειακή δύναμη περιορισμένης ισχύος. Ο πόλεμος στη Συρία που κινδυνεύει να αποτελέσει θρυαλλίδα παγκόσμιας ανάφλεξης ανάμεσα σε βασικές δυνάμεις που εμπλέκονται, καθώς και η σύμπηξη μιας συμμαχίας της Ρωσίας με τον σιίτικο παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Υεμένη) αποτελούν, αντικειμενικά, μια σε εξέλιξη κλιμάκωση με απρόοπτες συνέπειες. Η Τουρκία διά του σουλτάνου Ερντογάν δηλώνει πως κατανοεί την κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου, δείχνοντας πως η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ρωσίας θα είναι μόνιμο στοιχείο -υπέρτερο της όποιας συνεργασίας- και πως ο νεο-οθωμανισμός θα πολιτευτεί και ως ανεξάρτητος παράγοντας και ως προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ, αλλά και ως δύναμη του σουνιτικού τόξου στην κρίσιμη περιοχή.

Παράλληλα, το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, η Βαλκανική Χερσόνησος, πιθανόν να είναι, μετά την Ουκρανία, ένα νέο μέτωπο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ε.Ε. και Ρωσίας. Η τελευταία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα επιρροής και συνεργασίας με βαλκανικές χώρες και να εμποδίσει την πλήρη «δυτικοποίησή» τους ή να ανεχτεί μεγαλύτερη και σταθερότερη παρουσία της Τουρκίας που θα παίξει το χαρτί της προστασίας μειονοτήτων και μουσουλμανικών πληθυσμών στην περιοχή.

Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και οι προσφυγικές ροές αποτελούν γεωπολιτικό χαρτί και μοχλό εξελίξεων. Η Τουρκία δεν «εξάγει» μετανάστες (παλιότερα) και τώρα πρόσφυγες, έτσι χωρίς λόγο και γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το να «γκριζάρει» το Ανατολικό Αιγαίο και ιδιαίτερα ορισμένα νησιά μπορεί να διευκολύνει τη «συγκυριαρχία» και την προώθηση λύσεων-εκτρωμάτων στο Κυπριακό. Το να κατευθυνθούν οι ροές των προσφύγων προς τη Θράκη και τη Μακεδονία, σε μια στιγμή που θα κλείσουν οι πύλες προς Ευρώπη και Δυτικά Βαλκάνια, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσουν συνθήκες αλλοίωσης εθνολογικών δεδομένων και συσχετισμών σε ευαίσθητες περιοχές.

Ακόμα και για την Ε.Ε. το Προσφυγικό μπορεί να αποτελέσει έναν πονοκέφαλο αν Τουρκία με το γενικό «οκέι» των ΗΠΑ αρχίζει να σπρώχνει τα προσφυγικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Από ό,τι φάνηκε, η Ε.Ε. ήταν εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει και κληρονόμησε πολλά προβλήματα σε πολιτικό επίπεδο. Λίγο το Προσφυγικό, λίγο το σκάνδαλο με την VW και τις υποκλοπές, λίγο το Ουκρανικό, λίγο οι διαφωνίες ΔΝΤ με τα όργανα της Ε.Ε., όλα αυτά εξασθενούν ή προσπαθούν να αναχαιτίσουν τη γερμανική επιρροή στην Ε.Ε.

Η «νησίδα» Ελλάς

Μέσα σε αυτό το κομφούζιο και τα διασταυρούμενα πυρά έχουμε και την «νησίδα» Ελλάδα και των κυβερνήσεων που νομίζουν ότι κυβερνούν και διαφημίζουν μιαν δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Το τραγικό στην περίπτωσή μας είναι ότι λέμε σε όλους «ναι» (εκτός από του Ρώσους) και δεν έχουμε καθόλου οποιαδήποτε στρατηγική στόχευση για μια νέα θέση ή μια ορισμένη στάση που να κατοχυρώνει την υπόσταση της χώρας.

Τα αλλεπάλληλα «ναι» όλων των κυβερνήσεων προς τους συνασπισμένους Δυτικούς δανειστές και τους οργανισμούς τους (Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ) μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο, ξεχαρβαλώνουν την οικονομία και το κρατικό διοικητικό μηχανισμό, διαλύουν την κοινωνία, βουλιάζουν τη χώρα. Με τεράστια ταχύτητα η «αριστερή» κυβέρνηση έκλεισε την πόρτα σε Ρώσους και Ιρανούς, τηρώντας τις δεσμεύσεις προς τις «συμμαχίες» της που διαλύουν τη χώρα, λέει «ναι» στο σχέδιο μετατροπής της χώρας σε χώρο αποθήκευσης προσφύγων, «παίζει» το φιλοαμερικανικό χαρτί στις νέες διαφοροποιήσεις στην Ε.Ε., χωρίς να μπορεί να πει «όχι» στη Γερμανία, κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι στήνεται στο Κυπριακό (μόλις προχθές η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Κύπρο δεξιώθηκε την ηγεσία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στα κατεχόμενα), ψηφίζουμε την παράταση των κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία και τώρα παρακολουθούμε τις ουρές που έχει η… Πανουσιάδα με όλες τις υπηρεσίες να έχουν κάνει πάρτι και να στέλνονται διάφορα μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις.

Λείπει, τελείως, η συναίσθηση πως, ως σταυροδρόμι η χώρα μας, συναντιέται με τα γεωπολιτικά τόξα ισχυρών δυνάμεων, γίνεται πεδίο δοκιμασίας αντοχών και πειραματισμών, και κανείς-μα κανείς δεν νοιάζεται για την υπόστασή της. Ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό σύστημα είναι εντελώς ανίκανοι να συγκροτήσουν μια απάντηση στις απειλές που ζώνουν τη χώρα. Οι χώροι εξουσίας, τα κέντρα που παίρνουν ή υποτίθεται πως παίρνουν αποφάσεις αποπνέουν δυσοσμία αποσύνθεσης και επιπολαιότητας: μια κυβέρνηση ανίκανη και πολλαπλά «διαφανής», δηλαδή άδεια από στόχους και έρμα, μια αντιπολίτευση σαν γκαραγκιόζ-μπερντέ με τους 4 υποψηφίους, έναν κρατικό μηχανισμό υπό διάλυση και μια αμυντική ικανότητα συρρικνωμένη στο ελάχιστο και κυρίως μια κοινωνία υπό διάλυση και κουρασμένη.

Κι αν αρχίσουν να «κελαηδούν» οι διαρροές, οι κασέτες, τα βίντεο, τότε θα αυξηθεί στο έπακρο η «αμυντική ισχύς» του πολιτικού συστήματος -πάντα σε βάρος της χώρας και του λαού. Ο εσωτερικός διαμελισμός μπορεί να προηγηθεί του εθνικού αλλά και αυτή η χρονική σειρά μπορεί να αλλάξει.

Σε ένα χαώδη και ταραγμένοι κόσμο, σε μια νευραλγική περιοχή όπως η δική μας και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν επιτρέπεται ο χαζοχαρουμενισμός, η ψευτιά, το (υπο)τίποτα που κυριαρχεί. Μερικοί που βλέπουν μόνο τα μνημόνια, ίσως καταλάβουν πως μακάρι να ήταν μόνο σε αυτά οι απειλές… Είναι τεράστια η καθυστέρηση όσο δεν βλέπει κανείς την συνολική εικόνα, ολόκληρο το θηρίο της απειλής μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής.

Τι χρειάζεται λοιπόν;

Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις απειλές και κινδύνους; Η απάντηση δεν είναι απλή και εύκολη. Και υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν αν εγκλωβιστούμε να τις αναζητήσουμε στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν, αν δούμε την πρόσφατη Ιστορία και την συναίσθηση των απειλών σε πλατύ κόσμο αλλά και σε ανθρώπους που πονάνε τον τόπο και ξέρουν πολλά. Μόνο που αυτό το δυναμικό είναι διάχυτο, σκόρπιο.

Αυτές οι δυνάμεις πρέπει και οφείλουν να συσπειρωθούν. Δεν πρόκειται ως διαδικασία για δημιουργία ενός φορέα, ενός κόμματος κ.λπ. Πρόκειται πρωτίστως για τον προσδιορισμό κεντρικού στόχου και περιεχομένων και η μορφή να υποταχθεί στις ανάγκες του αγώνα για την εκπλήρωση των στόχων και των περιεχομένων. Η μορφή «κίνηση», «κίνημα», «πολιτικό κίνημα» είναι πιο κοντινή στην ανάγκη επίτευξης στόχων, όπως η μη διάλυση της χώρας, η πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας.

Δεν αναζητούνται μεσσίες, δεν κάνουμε συστημική αντιπολίτευση, θέτουμε τις βάσεις ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου με κεντρικούς άξονες, την πραγματική δημοκρατία -την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση- την ανεξαρτησία και υπόσταση της χώρας -την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη- την επαναηθικοποίηση της πολιτικής.

Πρώτο, αλλά ουσιαστικό βήμα, είναι να συσπειρωθούν οι δυνάμεις που συνειδητοποιούν αυτήν την ανάγκη και θέλουν να δοκιμάσουν μια τέτοια επιλογή.

http://www.e-dromos.gr/pagosmies-anataraxeis-kai-prognwseis-gia-tsounami/