Άνοιγμα του Ρούντι Ρινάλντι  στην εκδήλωση “Καθεστώς Δανεισμού και Πολιτικός Αγώνας για να μην σβήσει η χώρα” που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς, στις 09/11/2015 στην ΑΣΟΕΕ

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Tο γκρέμισμά του από ένα παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα βασική

προϋπόθεση για μια άλλη πορεία του τόπου και της κοινωνίας

 

Την στιγμή που η χώρα διαπερνιέται από μια καθολική κρίση και η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση καθίζησης, το ερώτημα «τι πρέπει να γίνει και τι μπορεί να γίνει» βασανίζει το σύνολο των ανθρώπων που δεν θέλουν να βουλιάξει ο τόπος και οι ζωές τους. Η αδυναμία απάντησης στο ερώτημα αυτό, προς το παρόν δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην ανάγκη κατανόησης του τι και πώς συμβαίνει, τι και πώς έγινε. Το νήμα (κατανόησης) μοιάζει να κόπηκε το καλοκαίρι, όταν η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο αναιρέθηκε πολιτικά με την πλήρη προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό καθεστώς.

Η κυρίαρχη ρητορική θέλησε να εγκλωβίσει την όποια συζήτηση στην έλλειψη προοπτικής εκτός ευρώ και δανείων από την Ε.Ε. και δικαιολόγησε τις όποιες επιλογές της στο ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την παράδοση στις μνημονιακές συνταγές. Κατακαλόκαιρο στήθηκε η επιχείρηση υφαρπαγής της ψήφου -με μια αποχή ρεκόρ- και τώρα βλέπουμε τις «εφαρμογές» εξόφλησης των γραμματίων προς την τρόικα. Πειθήνια και έγκαιρη ψήφιση των προαπαιτούμενων που κατεδαφίζουν κι άλλο την κοινωνία.

Αυτό που σκέπαζε η εκλογική διαδικασία (δυσαρέσκεια και απογοήτευση) και εν μέρει η αποχή από αυτήν (θυμός, οργή, αποξένωση από πολιτικό σύστημα) τώρα αποκαλύπτεται με τα γιουχαΐσματα υπουργών και εκπροσώπων των Θεσμών, όπου κι αν εμφανίζονται. Η οργανωμένη τραμπούκικη επίθεση από ομάδες της Χ.Α. εναντίον του Κουμουτσάκου, προχτές στο Σύνταγμα, δεν σχετίζεται με την οργή και το θυμό της κοινωνίας, αλλά και δεν μπορεί, στο όνομα αυτής της θλιβερής εικόνας και της φασιστικής δραστηριοποίησης να ταυτίζεται κάθε εκδήλωση αγανάκτησης και οργής των απελπισμένων της κοινωνίας προς το πολιτικό προσωπικό ως «φασίζουσα». Αντίθετα, οι λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αγώνα που έχουν ξεπροβάλλει αποτελούν μιαν ένδειξη του θερμόμετρου της δυσαρέσκειας και οργής που υπάρχει διάχυτο.

Αυτές οι σκόρπιες, προς στιγμήν, αντιδράσεις αποτελούν την εισαγωγική φάση σε έναν νέο κύκλο αγώνων και παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα. Όμως, είναι νωρίς να προδικάσουμε την εξέλιξή τους. Μπορούμε, όμως, να υποστηρίξουμε πως παρ’ όλες τις ομοιότητες με την περίοδο του 2010, υπάρχουν πολλές ποιοτικές διαφορές και αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, έχουν εξαντληθεί αυταπάτες και προσδοκίες, έχουν χαθεί υλικά και πνευματικά αποθέματα της κοινωνίας, έχει γκρεμιστεί η ελπίδα, έχει προστεθεί και η χρεοκοπία της Αριστεράς. Όλα αυτά δεν αναπληρώνονται με αγωνιστικά προσκλητήρια…

 

Η κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος

Αν θεωρήσουμε ως πολιτικό σύστημα το σύνολο των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των πολιτικά σημαντικών μονάδων (άτομα, ομάδες, δομές) και των διεργασιών με τις οποίες παράγονται αποφάσεις οι οποίες επηρεάζουν μια συγκεκριμένη κοινωνία, τότε θα πρέπει να κάνουμε ορισμένες παραδοχές για την ελληνική εκδοχή του πολιτικού συστήματος.

 

Πρώτον, ότι αυτό περιορίζεται και εγκλωβίζεται στην ασφυκτική τριάδα κόμματα-κυβερνητικό σχήμα-διαπλοκή. Η κοινωνία αποκλείεται συστηματικά, ενώ το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στη λογική της απάτης (λέω και ξελέω όπως νομίζω), της υφαρπαγής, της εξαπάτησης, της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Ένα πολιτικό σύστημα αυτού του τύπου έχει δημιουργήσει γύρω του συνθήκες ασυλίας και αμνηστίας όλων των σκανδάλων.

 

Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα ήταν ο κύριος φορέας και διά μέσου αυτού πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται η λεηλασία της χώρας και της κοινωνίας. Διαμεσολαβεί, προωθεί, επικυρώνει, νομιμοποιεί διαδικασίες και προστάγματα των οικονομικών ελίτ και της ευρωκρατίας, σηκώνει το κύριο βάρος της υλοποίησης των μνημονιακών πολιτικών. Το καθεστώς της ασυλίας και αμνηστίας είναι το σωσίβιό του, γιατί έχει επίγνωση της ανομίας του.

 

Τρίτον, το πολιτικό σύστημα στην ελλαδική του υπόσταση φέρει τα χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης και της έντονης διασύνδεσης-εξάρτησής της από διεθνή κέντρα. Ακόμα και η Αριστερά στην κυβέρνηση, «ο καλύτερος διαχειριστής και διαπραγματευτής», δεν μπόρεσε να αντιστρέψει αυτή την κατεύθυνση. Στη σύγχρονη, λοιπόν, υπόστασή του το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιείται από την τρόικα «για να κάνει τις “δουλειές” της, να μεταβάλει δηλαδή τη χώρα σε ένα δυτικό προτεκτοράτο», όπως εύστοχα έχει πει ο Γ. Κοντογεώργης.

 

Τέταρτον, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι σταθεροποιημένο για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο σημαντικότερος βρίσκεται στη διάχυτη δυσαρέσκεια για το ρόλο του που υπάρχει στα λαϊκά στρώματα της χώρας. Μιλάνε για συναίνεση αλλά λένε ψέματα. Δεν υπάρχει «κοινωνική συναίνεση». Υπάρχει εξαπάτηση, διάψευση προσδοκιών, αναγκαστική σιωπή, ιδιώτευση, απελπισμένη ψήφος, φυγή στο εξωτερικό 400.000 νέων. Δεν υπάρχει αποδοχή της κοινωνίας σε αυτά που προωθούν. Αυτό που ονομάζουν «κοινωνική συναίνεση» είναι η αντοχή της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανελευθερία.

 

Πέμπτον, το πολιτικό σύστημα είναι η αχίλλειος πτέρνα ολόκληρου του συστήματος, κι ότι γύρω από αυτό μπορεί να χτιστεί ένα παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα. Η καταπολέμησή του, το γκρέμισμά του, αποτελεί βασική προϋπόθεση για μια άλλη πορεία του τόπου και της κοινωνίας. Ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα, είναι η κύρια και κατεξοχήν μορφή του πολιτικού αγώνα στις μέρες μας. Η χώρα δεν πάσχει μόνο -ή κυρίως- από δάνεια και μνημόνια, αλλά από ένα νοσηρό πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς και του ανοίγει δρόμους.

 

Έκτον, πρέπει να γίνει κατανοητό πως όποιος κι αν κυβερνήσει στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού συστήματος θα κάνει τα ίδια και θα παραδίδει στους επόμενους «μια Ελλάδα μικρότερη». Αν κεντρικός στόχος του λαϊκού κινήματος δεν είναι το γκρέμισμα αυτού του συστήματος, δεν θα μπορέσουν να απελευθερωθούν δυνατότητες και δυνάμεις που προσβλέπουν σε μια βαθιά αλλαγή.

 

Έβδομο, ο πολιτικός αγώνας και οι πολιτικοί στόχοι, εν προκειμένω η ανοιχτή καταγγελία και ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα της αρπαγής και λεηλασίας, της ανομίας και ασυλίας του ένοχου πολιτικού κόσμου και των 5-10 οικογενειών που έχουν κάνει πλιάτσικο τη χώρα, δεν προκύπτουν αυθόρμητα ως στόχοι μέσα από τις επιμέρους διεκδικήσεις και αντιστάσεις. Δεν θα έρθουν με αυτοματισμό «από τα κάτω». Χρειάζονται περιεχόμενα και στόχοι, ειδικά για το πολιτικό σύστημα που να προβάλλονται συστηματικά από ένα πολιτικό κίνημα, να συνδέονται με το μαζικό λαϊκό κίνημα και το νέο κύκλο που πρέπει να ανοίξει.

 

Όγδοο, η χρεοκοπία της Αριστεράς, κυβερνώσας και μη, εντοπίζεται στο γεγονός πως δεν κατανοεί αυτήν ακριβώς την κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος. Στην πρώτη περίπτωση είδαμε μια ταχύτατη αφομοίωση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Είναι κραυγαλέο πως αυτή η κυβερνώσα Αριστερά δεν έθιξε απολύτως τίποτα, τα άφησε όλα όπως τα βρήκε και τα χρησιμοποιεί προς όφελός της. Η υπόλοιπη Αριστερά επιμένει να μη κατανοεί την σημασία του πολιτικού αγώνα, παραμένει στο έδαφος των στερεοτύπων της, της μονοκαλλιέργειας γύρω από ένα θέμα (νόμισμα) και την κατάχρηση καταγγελτικού λόγου.

 

Ένατο, η Ελλάδα μπορεί αλλιώς. Πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό έγκαιρα πως η πορεία συλλογικής καθίζησης της χώρας δεν έχει σχέση τόσο με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές της, όσο κυρίως με το πολιτικό σύστημα που παραμένει υποταγμένο (όμηρος και συνένοχος ταυτόχρονα) σε συσχετισμούς ιδιωτικής ισχύος, εγχώριας και διεθνούς. Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς ως κοινωνία και χώρα, με την προϋπόθεση ότι θα απαλλαγεί από αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο σύσσωμο προωθεί μνημόνια εναντίον της, και στη θέση του θα δημιουργηθεί ένα άλλο πολιτειακό περιβάλλον λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, κι ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στην συμμετοχή του λαού και τη διέξοδο της χώρας.

http://www.e-dromos.gr/h-xora-pasxei-sovara-apo-politiko-systhma/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

φωτογραφία στη Μόρια Λέσβου, Οκτώβριος 2015 / Πέτρος Τσακμάκης 

 

Το προσφυγικό και οι γεωπολιτικές διαστάσεις του

Ο πρωθυπουργός, Α. Τσίπρας, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του νεοδημοκράτη Κουμουτσάκου για το προσφυγικό, κατέφυγε σε κορώνες ανέξοδου ανθρωπισμού καταγγέλλοντας την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα των Eυρωπαίων ιθυνόντων όπως και την αδυναμία της Ευρώπης να υπερασπιστεί τις αξίες της, τονίζοντας μάλιστα ότι στο Αιγαίο δεν ξεβράζονται μόνο νεκρά παιδιά, αλλά ξεβράζεται ο ίδιος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Δεν βρήκε τίποτα να πει για τους σχεδιασμούς που υπάρχουν σχετικά με τις ροές των προσφύγων, δεν κατήγγειλε τις στρατηγικές ούτε τους υπευθύνους, δεν έφερε στην επιφάνεια όσα υλοποιούνται τα οποία βεβαίως ο ίδιος και η κυβέρνησή του αποδέχονται.

O Α. Τσίπρας δηλώνει ότι αρνήθηκε πρόταση για τη δημιουργία μιας πολιτείας-στρατοπέδου συγκέντρωσης 50.000 προσφύγων, αρνείται όμως να καταλήξει στο απλό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα προορίζεται να γίνει πύλη ελεγχόμενης προσφυγικής ροής προς τις ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως χώρος εγκατάστασης-αποθήκευσης ανθρώπινων ψυχών. Στην Ελλάδα σχεδιάζεται και υλοποιείται μεθοδευμένα η εγκατάσταση, σε μόνιμη βάση, εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και ξεριζωμένων.

Τι γνωρίζει ο πρωθυπουργός και δεν λέει κουβέντα, αλλά συναινεί και καλύπτει: Τα νέα προσφυγικά κύματα προκαλούνται από την ανατίναξη περιοχών, από τη νεοταξική ιμπεριαλιστική πολιτική, από τους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή, από τη σχεδιασμένη διάλυση χωρών και περιοχών, από την αποδιάρθρωση μέσω των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων «διάσωσης» των οικονομιών χωρών και ηπείρων, από τις γεωπολιτικές βλέψεις και την πολιτική της «εξαγωγής της δημοκρατίας» και της δημιουργίας μιας «Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Αυτές οι πολιτικές και στρατηγικές δημιουργούν μια μεγάλη αταξία (που πολλές φορές ξεπερνά τους σχεδιασμούς), τέτοια, που αναγκαστικά επιστρατεύει πολιτικές διαχείρισης των αποτελεσμάτων της. Πλάι στους νεοφιλελεύθερους και νεοταξικούς «πειραματισμούς», εξυφαίνονται και στρατηγικές διαχείρισης των συνεπειών και «υπερβολών» που επιφέρουν.

Αυτοί οι «πειραματισμοί» ξεριζώνουν πληθυσμούς στην ευρύτερη περιοχή (Β. Αφρική έως Πακιστάν) δημιουργώντας ένα νέο κύμα πληβειακού μετακινούμενου «εφεδρικού στρατού εργασίας» που κινείται προς την Ευρώπη προς αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος. Κι αυτός ο νέος μετακινούμενος όγκος πρέπει να αναχαιτιστεί, να «ταυτοποιηθεί» και αφού ελεγχθεί, πιθανόν μέρος του να απορροφηθεί σε ορισμένες οικονομίες. Το υπόλοιπο, μεγαλύτερο μέρος του, κάπου να αποθηκευθεί-στοιβαχτεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι εφαρμόζεται ήδη ο χωρισμός των προσφύγων σε 3 κατηγορίες. Η πιο προνομιούχα κατηγορία θα φθάσει στον ευρωπαϊκό Βορρά (Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Φιλανδία κ.λπ.), μια δεύτερη θα κατευθυνθεί σε κέντρα υποδοχής όπου ορισμένοι θα απορροφηθούν σε χώρες όπως Τσεχία, Σλοβακία, ενώ η μεγάλη μάζα (που θα κριθεί ως εργασιακά… ακατάλληλη, άρα ανεπιθύμητη προορίζεται να παραμείνει στην πρωταρχική χώρα εισόδου στην Ε.Ε. (Ελλάδα κυρίως και Ιταλία) ή σε χώρες των Βαλκανίων (πΓΔΓ, Μαυροβούνιο, Σερβία, Κόσσοβο κ.λπ).

Για όλη αυτή τη μεθόδευση ούτε κουβέντα απο τον Ελληνα πρωθυπουργό. Οι φιλοφρονήσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ όπως του στρατηγού Ντέμπσεϊ, ότι υπάρχουν 60 εκατομμύρια πρόσφυγες και ότι αυτό το πρόβλημα θα μας απασχολεί τα επόμενα 20 χρόνια, ή της κ. Νούλαντ, που δηλώνει εξαιρετικά εντυπωσιασμένη απο τη γενναιοδωρία της Ελλάδας, αρκούν για τον κ. Τσίπρα.

 

Χώρα-στρατόπεδο συγκέντρωσης

Η Ελλάδα όμως προορίζεται για χώρα-Νταχάου για εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων που θα συμπαρασύρουν σε δραματική υποβάθμιση την κοινωνία και την φυσική υπόσταση της χώρας.

Δεν ανησυχεί κανέναν ότι το Αιγαίο έχει ήδη μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη, ότι τα 5 νησιά στα οποία θα στηθούν ισάριθμα κέντρα υποδοχής χιλιάδων προσφύγων δεν θα είναι πλέον όπως ήταν πριν. Κανείς δεν ανησυχεί για την ρευστοποίηση των συνόρων. Εμείς, κατά τον πρωθυπουργό, σώζουμε -δείχνοντας την ανθρωπιά μας- τις ευρωπαϊκές ιδέες. Εμείς «σώζουμε τις ευρωπαϊκές ιδέες» για μια περιοχή που δεν λογίζεται από τους Ευρωπαίους ως ευρωπαϊκή, αλλά σαν κάτι άλλο, ένα βαλκανικό μεσογειακό χώρο, όπου θα λειτουργούν ορισμένες ελεύθερες ζώνες προς όφελος μεγάλων μονοπωλιακών μονάδων, όπου ορισμένες «γκρίζες ζώνες» θα είναι αντικείμενο γεωπολιτικών παιχνιδιών, ολόκληρη η χώρα υποθηκευμένη στους «δανειστές» και η κοινωνία απολύτως διαλυμένη.

Η εθνοκρατική και κοινωνική ανατίναξη κυρίαρχων χωρών στη λεκάνη της Μεσογείου που κρατά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζεται ώς τις μέρες μας, η αλλαγή συνόρων, η δημιουργία προτεκτοράτων θα έχουν συνέχεια. Γιατί είναι μέσα στη λογική της προώθησης της νέας τάξης, της δυαδικής κοινωνίας (ή της «τρικοκοσμοποίησης» των κοινωνιών) των αλλεπάλληλων φραγμών, φρακτών, περιφράξεων και γκέτο. Η Ελλάδα υποβιβάζεται και καταδικάζεται, για πολλούς λόγους, σε μια ανάλογη κατάσταση εθνικής συρρίκνωσης, πιθανού διαμελισμού, βέβαιης προτεκτορατοποίησης. Ολα αυτά ο υπόλογος και ένοχος πολιτικός κόσμος τα αποσιωπά πλήρως.

Η Ελλάδα μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν νοείται ως κυρίαρχο κράτος. Είναι ένα υποτελές, στη Δύση, μόρφωμα-χώρος που λέει «ναι» σε όλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες της εθελοδουλεία της.

 

Βαλκάνια-αποθήκη και εργαστήρι

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό οτι η περιοχή των Βαλκανίων προορίζεται να γίνει χώρος αποθήκευσης και στρατοπέδου των προσφύγων από τις μουσουλμανικές χώρες. Είναι άλλωστε ένας ευρωπαϊκός χώρος όπου υπάρχουν ήδη μουσουλμανικοί πληθυσμοί, γιαυτό και στο παρελθόν αυτός ακριβώς ο διαχωρισμός χρησιμοποιήθηκε για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για παραχωρήσεις στη Βουλγαρία, για “τροφή” του Αλβανικού εθνικισμού, για αναβίωση της νεο-οθωμανικής πολιτικής της Τουρκίας. Υπάρχει επομένως , ένας γεωπολιτικός στόχος αλλοίωσης της εθνολογικής σύνθεσης με παράλληλη δημιουργία προϋποθέσεων αναζωπύρωσης εθνικισμών, ώστε να αποτραπεί η πιθανή επιρροή και συμμαχία με τη Ρωσία. Είναι άλλο μια προοπτική ορθόδοξων και συμμάχων με την Ρωσία κυρίαρχων βαλκανικών χωρών και άλλο ένα διαιρεμένο εθνολογικό, εθνικιστικό και θρησκευτικό μωσαϊκό αδύναμων χωρών, με έντονα προβλήματα και διαιρέσεις.

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει κατανοητό πως το προσφυγικό μετατρέπεται σε ένα όπλο γεωπολιτικών επιδιώξεων. Για παράδειγμα, η Τουρκία το χρησιμοποιεί συστηματικά για την προώθηση των σχεδιασμών της. Οι εξελίξεις στα θέατρα των συγκρούσεων (στη Μέση Ανατολή και στα σύνορά της) ωθούν την Τουρκία στην αναζήτηση «ισοδυνάμων» προς δυτικά των παραλίων της , δηλαδή στο Αιγαίο, το οποίο θεωρούν περίπου γκρίζα ζώνη. Τα «ισοδύναμα», σε μια σταθερή εξωτερική πολιτική εκτείνονται από τη Θράκη (μουσουλμανική μειονότητα) το Αιγαίο και φθάνουν μέχρι την Κύπρο. Η διαπραγμάτευση της Τουρκίας με τη Δύση συνολικά, γίνεται και επί αυτής της νοητής γραμμής και μη θεωρηθεί ότι η Δύση δεν θα κάνει αναγκαία «ρεγάλα» προς τη σύμμαχο Τουρκία… Η Τουρκία, λοιπόν, χρησιμοποιεί εδώ και καιρό το προσφυγικό σαν μοχλό πίεσης για την προώθηση των συμφερόντων της. Η προσφυγική ροή προς τα ελληνικά νησιά γίνεται με τις ευλογίες, τη στήριξη και την ενθάρρυνση των τουρκικών Αρχών, ενώ για τα Βαλκάνια η χώρα αυτή αυτοπροβάλλεται ως ο εγγυητής και φυσικός σύμμαχος όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών.

http://www.e-dromos.gr/egkainiazetai-to-proto-kratos-ntaxaou-stin-e-e/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Οι επισκέψεις Νούλαντ-Ολάντ, η χώρα ως γεωπολιτικό «επίκεντρο» και η επικίνδυνη άγνοια κινδύνου

 

Είναι πολύ πιθανό η ελληνική κυβέρνηση να ζήλεψε από την υποδοχή που πριν από λίγες μέρες επεφύλαξε -ως νέος σουλτάνος- ο Ερντογάν στην κυρία Μέρκελ και να θέλησε να δώσει έναν αντίστοιχο τόνο μεγαλοπρέπειας στην επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ. Τα αλήστου μνήμης «Ελλάς, Γαλλία συμμαχία» του μακρινού 1974 ξαναήχησαν στα ΜΜΕ και στους τίτλους των εφημερίδων. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε επανάληψη μιας τραγωδίας ως φάρσα, έχουμε την εκδοχή της φαρσοτραγωδίας, μιας κυβέρνησης που σε όλους λέει «ναι» (εκτός των Ρώσων) και νομίζει ότι ασκεί «εθνική», «συμμαχική», «ευρωπαϊκή», «πολυδιάστατη» πολιτική, ενώ η χώρα μετατρέπεται με ραγδαίους ρυθμούς σε «χώρο» διασταύρωσης γεωπολιτικών επιδιώξεων και διάλυσης της κοινωνίας.

Μπορεί στην επίσκεψη Ολάντ να δόθηκε βλαχομπαρόκ στυλ (δείτε μόνο τις εικόνες της υποδοχής που του έγινε στο προεδρικό μέγαρο για το δείπνο προς τιμήν του), υπάρχουν όμως -και αυτό θέλουμε να τονιστεί ιδιαίτερα- επαφές και κινήσεις που δείχνουν πως το γεωπολιτικό παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, δηλαδή ο ανταγωνισμός τους, περνά από τον τόπο μας και αυτό δεν γίνεται για το καλό μας.

Για παράδειγμα, δύο κορυφαίοι παράγοντες της Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ, η βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ και ο ειδικός απεσταλμένος του State Department για Θέματα Ασφάλειας και Ενέργειας Amos Hochstein, βρέθηκαν στην Αθήνα και συναντήθηκαν με τον Α. Τσίπρα, τον Ν. Κοτζιά (η πρώτη) με τον Π. Σκουρλέτη (ο δεύτερος) και φυσικά έφυγαν καταενθουσιασμένοι και οι δύο για το φιλοαμερικανικό κλίμα που διαπίστωσαν και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση για όλα τα ζητήματα που συζητήθηκαν. Για παράδειγμα, η κ. Νούλαντ δήλωσε μεταξύ άλλων: «Είχα διαβουλεύσεις με έναν ισχυρό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα. Ήμουν πολύ ευτυχής που είχα την ευκαιρία να δω τον πρωθυπουργό Τσίπρα, τον υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά. Τα θέματα που συζητήσαμε με την κυβέρνηση ήταν, προφανώς, σχετικά με την πρόοδο και τις προσπάθειες που κάνει τώρα η Ελλάδα να εφαρμόσει το πρόγραμμα οικονομικής μεταρρύθμισης, και την ισχυρή υποστήριξη των ΗΠΑ στις προσπάθειες αυτές. Επίσης, ήταν σχετικά με τη βελτίωση του κλίματος για τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις. Οι αμερικανικές εταιρίες ανυπομονούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μιλήσαμε επίσης για την ενεργειακή ασφάλεια και τον αγωγό TAP. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι, πολύ ενθουσιώδεις σχετικά με το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Και προφανώς μιλήσαμε για περιφερειακά ζητήματα: Κύπρος, Ουκρανία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη. Όλες αυτές τις προκλήσεις πάνω στις οποίες δουλεύουμε μαζί».

 

Εν τη παλάμη…

Μην έχετε καμία αμφιβολία: Έχουμε την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, κάτι που επεδίωξε αλλά δεν κατάφερε να κάνει πραγματικότητα ο Γ. Παπανδρέου, αν και δεν ήταν λίγο που έμπασε ολόκληρο ΔΝΤ εντός Ευρωζώνης… Κάποτε ο Α. Τσίπρας αναφερόμενος στον Ολάντ του συνιστούσε να μην γίνει Ολαντρέου. Τώρα ο κ. Τσίπρας ενθουσιάζει την κυρία Νούλαντ, δίνει τα διαπιστευτήριά του στον Ολάντ και ανοίγει πανιά να αποκτήσει στενές επαφές με τους σοσιαλιστές της Ευρώπης.

Είναι βέβαιο πως ο Γάλλος πρόεδρος ήρθε για να εισπράξει τα «ισοδύναμα» για την υποστήριξη που έδωσε στην Ελλάδα τις δύσκολες νύκτες των διαπραγματεύσεων (εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν, αυτή είναι πάντα η λογική των «φίλων») και βεβαίως να θυμίσει πως είναι μεν μια υποβαθμισμένη δύναμη, αλλά πάντα μέλος του κλαμπ των μεγάλων, άρα έχει βλέψεις στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η άλλη πλευρά, η Γερμανία, διοχετεύει δηλώσεις Σόιμπλε για τις 15 χώρες που ήθελαν Grexit, ο Γιούνκερ δηλώνει πως δεν συγχωρεί τον Α. Τσίπρα, η Μέρκελ επισκέπτεται την Άγκυρα λίγες μέρες μετά τη βομβιστικό μακελειό ενάντια στο κόμμα HDP, κάνει προτάσεις για συγκυριαρχία Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο και δείχνει πως είναι αποφασισμένη να διατηρήσει όσα έχει κερδίσει χωρίς να κάνει πίσω.

Για να συμπληρωθεί η εικόνα του πώς γίνονται οι δουλειές, ανακοινώθηκε ότι ο πρέσβης του Καναδά επισκέφθηκε τον Πάνο Σκουρλέτη και συζήτησε μαζί του για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και την Εταιρία Ελληνικός Χρυσός. Έχουν και τέτοιον ρόλο οι πρεσβείες…

Από πλευράς των μαθητευόμενων μάγων του ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά αναφέρονται ως δείγματα πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που διαφημίζουν τη χώρα ως «περιφερειακό κέντρο ενέργειας και διακίνησης εμπορευμάτων», ως «έντιμο διαμεσολαβητή, παράγοντα ειρήνης σε μια ασταθή περιοχή» κ.λπ. κ.λπ.

 

Υβριδικός πόλεμος

Η πραγματικότητα είναι πιο κυνική και πραγματιστική: Ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως στο αμερικανονατοϊκό-δυτικό άρμα, όλοι μας συμβουλεύουν να τηρήσουμε τις συμφωνίες (3^ο Μνημόνιο) διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας και μετά, μοιράζονται με άνεση και επαίνους προς τους «διευκολύνοντες» τη λεία αναμεταξύ τους. Κι αυτή όμως η ανάγνωση δεν φέρει στην επιφάνεια όλους τους κινδύνους. Η κυβέρνηση επικαλείται κάθε φορά πως η θέση της χώρας βρίσκεται ανάμεσα στο τρίγωνο Ουκρανία-Λιβύη-Συρία και θεωρεί την Ελλάδα πλατφόρμα σταθερότητας και ειρήνης. Σαν να μην έχει συναίσθηση πως παίρνει ήδη θέση στο σύγχρονο υβριδικό πόλεμο (Hybrid Warfare) των ΗΠΑ/Δύσης ενάντια στη Ρωσία και αυτό θα φέρει πολλές επιπτώσεις αντίθετες με όσα διακηρύσσονται επισήμως. Η αναμέτρηση στη Συρία δεν είναι μια συνηθισμένη αναμέτρηση, ούτε το προσφυγικό παροδικό πρόβλημα. Το Προσφυγικό έχει μετατραπεί σε όπλο γεωπολιτικού ανταγωνισμού και εμείς απλά εισπράττουμε τον θαυμασμό για το πόσο «ανθρωπιστικά και γενναιόδωρα» σταθήκαμε στον τομέα αυτό. Η απόσταση από τον σύγχρονο υβριδικό πόλεμο, όπως αυτός διεξάγεται, έως μιας παγκόσμια αναμέτρηση και σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων δεν είναι τόσο μεγάλη.

Αυτός ο υπερθετικός θαυμασμός και οι έπαινοι που εισπράττει η ελληνική πολιτική ηγεσία από ολόκληρη τη Δύση συνοδεύει την «άγνοια κινδύνου» των «δεύτερη φορά Αριστερά» που νομίζουν ότι κυβερνούν, πως ηγούνται μιας χώρας η οποία παραδέρνει ως καρυδότσουφλο σε ανεμοδαρμένα και φουρτουνιασμένα πέλαγα. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι διεθνείς λαθρέμποροι καταστροφείς και κάποιοι ως κοινοί αυτοφοράκηδες καμαρώνουν γιατί κατοικούν… Μαξίμου μεριά ή κατέχουν ένα υπουργείο της πλάκας… Δεν φαίνονται να αισθάνονται τα τσουνάμι που πλησιάζουν.

Σσσσ… μην τους ταράζετε, έχουν πολλή δουλειά οι άνθρωποι, «κυβερνούν»…

http://www.e-dromos.gr/mh-mou-tous-kyklous-taratte/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ο πραγματισμός είναι τυπικό μιας αντιδραστικής θεώρησης, συνώνυμο σχεδόν με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς

 

Αν συγκρίνει κανείς το κλίμα, το πνεύμα, το ενδιαφέρον, ακόμα και την συγκίνηση της πρώτης φοράς «προγραμματικές δηλώσεις» του περασμένου Φλεβάρη, με την αδιαφορία, το ρουτινιάρικο πνεύμα, την γενικευμένη ανοστιά της «δεύτερης φοράς» που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες, δεν μπορεί παρά αναρωτηθεί: «Mα, είναι οι ίδιοι;»

Είναι πάνω-κάτω τα ίδια πρόσωπα, χωρίς ως σύνολο να είναι το ίδιο πράγμα που ήταν κάποτε. Λείπουν κάποιοι, βέβαια, αλλά αυτοί δεν κάνουν τη διαφορά. Ο ίδιος αρχηγός, οι ίδιοι σχεδόν υπουργοί με εντελώς άλλο πνεύμα όμως. Έχουν εξαλλαχθεί, έχουν προσγειωθεί στο έδαφος της κλασικής αστικής πολιτικής, έχουν κάνει κτήμα και ταυτότητα πολιτικές που μέχρι πριν από λίγους μήνες, έστω και φραστικά, απέρριπταν.

Ο διανοούμενος κ. Ξυδάκης παρουσιάζοντας μία έκθεση ιδεών για την Ε.Ε. (ούτε καν για την Ευρώπη) μίλησε για «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ριζοσπαστισμού». Αν θεωρούσαμε ως λογικά αποδεκτή -γιατί αφορά δύο πολύ διαφορετικές ποιότητες- αυτήν του τη φράση και του ζητούσαμε να αναστοχαστεί στο τι πραγματικά κάνει η «δεύτερη φορά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα τρόμαζε με το τι παράγει η «δημιουργική σύνθεση» που επικαλείται. Αν αναφερόταν στον ρεαλισμό και στον ριζοσπαστισμό, ίσως κάτι να έστεκε απ’ τον συλλογισμό του. Ο πραγματισμός, όμως, δεν είναι συνώνυμος του ρεαλισμού, είναι τυπικό μιας επιθετικής αντιδραστικής στάσης και θεώρησης, σχεδόν συνώνυμο με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς.

Η «δημιουργική ασάφεια» της πρώτης φοράς Αριστερά, ήταν πολύ πιο αθώα από τη «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ρεαλισμού». Η δημιουργική σύνθεση πραγματισμού με δόσεις και μερίδες «κοινωνικής ευαισθησίας» φανερώνει την πραγματική αλλαγή στο ύφος, το στυλ, την νοοτροπία της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τον Αλ. Τσίπρα. Τότε, την «πρώτη φορά» ήταν η «κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος», τώρα ο ίδιος -μετά το 7μηνο σεμιναριακό φροντιστήριο ή κινούμενος στο έδαφος του πραγματισμού και του κυνισμού- είναι η «κάθε δέσμευση του 3^ουMνημονίου» διανθισμένου με δόσεις παράλληλου προγράμματος, «σχεδίου εξόδου της χώρας από μνημόνια, κρίση, στασιμότητα». Ο θρίαμβος πως δεν θα αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομη παρένθεση («είμαστε κυβέρνηση 4ετίας») χαϊδεύει τα αφτιά μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας πρόθυμης για κάθε «θυσία» προσωπικών αντιστάσεων, αν είναι «για το καλό της χώρας». Και στους πρωταγωνιστές, δηλαδή στον πρωθυπουργό και τους κορυφαίους υπουργούς, κυριαρχεί το αίσθημα της επιτυχίας: περάσαμε εξετάσεις, είμαστε αποδεκτοί, παίζουμε στο club, τώρα (με φωνή Μίμη Φωτόπουλου) «θα κυβερνήηηηησουμε». Παίζουμε χωρίς αντίπαλο, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό…

Όχι, δεν ήταν όλοι έτοιμοι γι αυτά. Ορισμένοι, βέβαια, παραήταν αλλά περίμεναν να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανακράξουν «τώρα μοιράζουμε εμείς τα χαρτιά», άλλοι δεν καταλάβαιναν όσα συνέβαιναν, άλλοι, παρότι καταλάβαιναν ακολουθούσαν χωρίς μεγάλες τύψεις, και κάποιοι δεν είναι ακόμη εντελώς έτοιμοι. Η ομάδα, όμως, προετοιμάστηκε σε… υψόμετρο, πέταξε έξω τους… ενοχλητικούς παρτάκηδες, τριπλαδόρους και έμειναν όσοι αγαπούν τη φανέλα: αυτοί που λένε «ναι», χωρίς ντροπές και αντιστάσεις.

 

Η καλοκουρδισμένη ορχήστρα…

Σε όλους δόθηκε το «λιμπρέτο» της οπερέτας που θα παίξουν και πρέπει να αρχίσουν να τραγουδούν.

Σόλο Φλαμπουράρης: Υπάρχουν 4 θέματα για τα οποία παλεύουμε, το πρώτο είναι τα θετικά που έχει η Συμφωνία (αποφεύγει τη λέξη μνημόνιο) και αραδιάζει τα καλά. Το δεύτερο κι ας είμαστε ειλικρινείς, έχει και άσχημα η Συμφωνία (σας λέμε την αλήθεια) που πρέπει να εφαρμόσουμε γιατί αν δεν εφαρμόσουμε δεν θα πετύχουμε τους στόχους μας. Ποια είναι τα πολύ άσχημα; Ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΟΛΠ και 14 αεροδρόμια) και η φορολογική λαίλαπα. Τα άλλα δύο δεν έχουν σημασία είναι σάλτσες (ανοικτά θέματα διαπραγμάτευσης και αναπτυξιακό μοντέλο 2016). Το σόλο Φλαμπουράρη πρέπει να το επεξεργαστούν και δημιουργικά (όπως-όπως) να το διαδίδουν οι υπόλοιποι βουλευτές και κρατικοί παράγοντες.

Ο αντιπρόεδρος (αναβαθμισμένος από την 7μηνη περιπέτεια και παρά τις τριβές διατηρεί τους δεσμούς με ισχυρούς κόμβους της οικονομίας) τα εκφώνησε πιο κομψά, πιο επεξεργασμένα, καθαρογραμμένα σε παρτιτούρες: Το επόμενο δίμηνο πρέπει να πετύχουμε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Τι ωραία που βάζουμε ως στόχο την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Εμείς θα αξιολογήσουμε ή κάποιοι άλλοι; Λεπτομέρεια. Αν πετύχουμε την αξιολόγηση, τότε ανοίγονται θετικές προοπτικές για την οικονομία, ώστε τέλος του 2016 ή αρχές του 2017 να βγούμε ξανά στις αγορές. Τότε θα μπορούμε να κάνουμε αλλαγές και μετασχηματισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία, στους θεσμούς. Δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η συνταγή αυτή δεν είναι νεοφιλελεύθερη, είναι σοβαρός, ας το ισχυριστεί κανένας άλλος υπουργός είτε από τους «53» είτε εκ των ΠΑΣΟΚογενών. Όμως η πινελιά της κεντροαριστερής ευαισθησίας θα δοθεί από ένα παράλληλο πρόγραμμα, δυναμικό και όχι στατικό (πρωτοβουλία κινήσεων στο πολιτικό επίπεδο, επανένταξη ενός μέρους των ανέργων, αναβάθμιση θέσης της Ελλάδας – θυμηθείτε το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» που είπε ο αντιπρόεδρος για την αρωγή τους στη Συμφωνία με την τρόικα…) που θα προωθείται μαζί με τη Συμφωνία. Ιδού το δυναμικό στοιχείο της Πολιτικής (με κεφαλαίο το Π) που μεθερμηνεύεται ως εξής: Εφαρμόζουμε τη Συμφωνία, ενώ με το «παράλληλο» δημιουργούμε άλλους όρους, περίπου ακύρωσής της. Τι νόμιζαν οι κουτόφραγκοι… Έτσι θα υπογραμμίσουμε την «ποιότητα κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε εμείς και οι επόμενες γενιές».

 

…και ο μαέστρος

Ανεβαίνει στο πόντιουμ ο διευθυντής ορχήστρας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Θα περάσουμε γρήγορα τον κάβο της πρώτης αξιολόγησης, θα κλείσουμε τα μεγάλα θέματα της ανακεφαλαιοποίησης, θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, με θετικό πρόσημο και με θετική απόφαση, και θα προχωρήσουμε με σταθερό βήμα, ώστε να αλλάξουμε τη χώρα, με κινητοποίηση όλων των ζωντανών και παραγωγικών της δυνάμεων»… Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική. Μάλιστα πετά και το γάντι, σε όλους μέσα και ίσως έξω από τη Βουλή: «Το πρόβλημα για τον τόπο είναι με ποιο σχέδιο θα βγούμε από την κρίση, αν υπάρχουν εναλλακτικές να κατατεθούν και όχι ανερμάτιστες και αντιφατικές -θα μου επιτρέψετε- αντιπολιτευτικές κραυγές».

Όταν «περάσουμε τον κάβο», δηλαδή εφαρμόσουμε κατά γράμμα τη Συμφωνία (άμεσα 48 προαπαιτούμενα σε ένα ή μπορεί και λίγα περισσότερα άρθρα για να μην ταλαιπωρούνται οι κωπηλάτες βουλευτές και να προλάβουμε τις ημερομηνίες – άλλωστε ο «πραγματισμός» λέει πως δεν υπάρχει άλλη λύση και πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι λέγαμε για κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, τώρα είμαστε άλλο πράγμα ή σε άλλη φάση…), τότε θα πληρωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να επιστρέψουμε μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016 σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης -και είναι εφικτό αυτό… αλλά και με τις κατάλληλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και την εμπιστοσύνη των επενδυτών, και εντός του 2017 -στις αρχές του 2017- θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού.

Προσέξτε τι ξεχνάει ο διευθυντής ορχήστρας: κάνουμε ό,τι θέλουν οι δανειστές για να μας δανείσουν κι άλλο, σταθεροποιούμε κάπως την οικονομία, κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών κι έτσι αποκτάμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού, για να δανειστούμε πάλι με καλύτερους όρους… Κάπως έτσι παύει η χώρα να είναι «αποικία χρέους». Μένει, λοιπόν, ένα μεγάλο δούλεμα.

Το πραγματικό του κίνητρο το πετάει σαν κατηγόρια προς την αντιπολίτευση: «Η πραγματική ασθένειά σας: η εξουσιομανία και ο κυβερνητισμός». Πάσχει και ο ίδιος και οι βασικοί πρωταγωνιστές από την αρρώστια αυτή, αλλιώς δεν χωρούσαν τόσες μεταμορφώσεις και τόσες κωλοτούμπες που δύσκολα μετριούνται πλέον. (Όποιος θέλει, ας ρίξει μια ματιά μόνο στην ομιλία για τις Προγραμματικές δηλώσεις τον Φλεβάρη του 2015 κι ας τις καταμετρήσει.)

Φυσικά οι πρωθυπουργοί υπάρχουν για να κάνουν και λίγο πολιτικό παιχνίδι. Να διαχειρίζονται πολιτικά αυτά που η Αγορά, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, το Γιούρογκρουπ επιτάσσουν. Ένας πρωθυπουργός περφόρμερ είναι χρειαζούμενος, ιδιαίτερα όταν περνά πράγματα που οι άλλοι δεν μπόρεσαν, αν κατευνάζει το λαϊκό παράγοντα, αν κυριαρχεί -έστω- στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Οι 155 δεν φτάνουν για να περάσουν τη λαίλαπα που θέτει το 3^ο Μνημόνιο. Τώρα, στα μη ταραγμένα νερά, πάμε έστω και μόνοι μας. Οι εφεδρείες όμως υπάρχουν. Με κατάλληλο μασάζ θα τις φέρουμε στο λιμάνι μας.

Η Δεξιά έχει τις σκοτούρες της, επομένως καλά είναι να την έχουμε ως αντιπολίτευση αλλά και ως δικό μας άλλοθι. Όποτε θα γρυλίζει θα της θυμίζουμε: δεν μπορεί να φταίμε εμείς με 7 μήνες διακυβέρνηση, για προβλήματα που δημιουργήσατε εσείς σε 30 χρόνια, και τέλος. Αυτό πιάνει προς το παρόν. Τις εφεδρείες θα τις καλούμε για συνεργασία στις προοδευτικές και αντινεοφιλελεύθερες -τάχα- πρωτοβουλίες μας. Θα αποδεχτούν, όμως, ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί στον κεντροαριστερό χώρο: «Σας λέω, λοιπόν, με διάθεση ειλικρίνειας, εμείς θα είμαστε εδώ, για να συζητήσουμε προτάσεις, θέσεις και κοινές δράσεις. Αλλά εάν συνεχίσετε να παριστάνετε την ουρά της Νέας Δημοκρατίας, κακό του κεφαλιού σας, όχι δικό μας».

Το μόνο πραγματικό παράλληλο πρόγραμμα που θα τρέξει είναι η Συμφωνία, τα προαπαιτούμενα και ένας Προϋπολογισμός για το 2016 που δεν έχει καμιά «ευαισθησία», αφού καθορίζει πρόσθετα βάρη 6,4 δισ. Όχι, βέβαια, στην μπουρζουαζία, όπως θα ήθελε η ταξική μεροληψία του πολλά αριστερού Τσακαλώτου, αλλά σε άλλη κατεύθυνση…

http://www.e-dromos.gr/deyterh-fora-toso-anosta-kai-pragmatistika/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Με αφορμή την 1η Οκτωβρίου, Hμέρα Aνεξαρτησίας της Κύπρου

 

Εδώ και δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί μια μεγάλη αδιαφορία για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, λες και πρόκειται για μια μακρινή χώρα εντελώς αδιάφορη για τις ελλαδικές μας ασχολίες.

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις όσων έχουν στρατηγική για την περιοχή ή επιθυμούν να αναβαθμίσουν την θέση τους, σε ένα περιβάλλον έντονων διαφοροποιήσεων και συνεχούς αλλαγής συσχετισμών.

Οι συναντήσεις που είχε ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με Αμερικανούς, Τούρκους, Κύπριους ιθύνοντες καθώς και με αξιωματούχους του ΟΗΕ, το Κυπριακό ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων και είναι κοινή διαπίστωση ότι μεθοδεύεται μια δεύτερη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με σκοπό να δημιουργηθεί στη θέση της μια συνομοσπονδία που θα αποτελείται από 3 κρατικές οντότητες, μία ελληνοκυπριακή, μία τουρκοκυπριακή και μία ομόσπονδη χαλαρή που θα εκπροσωπεί σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο μόρφωμα.

Για όποιον θέλει να καταλάβει, ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής, μεταπίπτει σε πρόβλημα δύο κοινοτήτων και από ένα κυρίαρχο κράτος (μέλος της Ε.Ε.) που ιδρύθηκε το 1960 οδηγούμαστε -μέσα από τετελεσμένα- σε ένα προτεκτοράτο. Τη μετατροπή δηλαδή του νησιού σε ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Δύσης, μία περιοχή όπου ο τουρκικός επεκτατισμός επιβραβεύεται πανηγυρικά. Παρ’ ότι έχουν γραφτεί πλήθος αναλύσεων και βιβλίων που καταγράφουν αυτές τις αλήθειες, οι σύγχρονοι αποικιοκράτες αδιαφορούν, οι κυβερνήσεις και οι ελίτ της περιοχής καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν. Κι όλοι μαζί «εργάζονται για να προωθήσουν τη λύση».

 

Κοινή πορεία

Στο σύντομο αυτό σημείωμα, με ευκαιρία όλα αυτά, θέλουμε να υπογραμμίσουμε την κοινή πορεία που σημαδεύει τις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια και οι δυο επλήγησαν σκληρά από τις «αγορές», δηλαδή το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τα μνημόνια: η μεν Ελλάδα μπήκε σε ένα ζουρλομανδύα μέτρων και ειδικού καθεστώτος επιτροπείας, στη δε Κύπρο αφού τσακίστηκε το τραπεζικό σύστημα και επιβλήθηκαν μνημόνια, τώρα, απεργάζονται ένα νέο Σχέδιο τύπου Ανάν. Για την Ελλάδα, ο Βέλγος πρωθυπουργός μπορεί να αναφωνήσει «πως ναι, φτιάξαμε με τα μνημόνια ένα προτεκτοράτο, πού είναι το κακό σε αυτό;» για την Κύπρο, όλοι μαζί θέλουν τώρα μια λύση, δηλαδή την πλήρη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από ένα μόρφωμα που η λέξη προτεκτοράτο δεν μπορεί να αποδώσει.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε τρομακτικό άδειασμα της κυριαρχίας και της δημοκρατίας, κατάφορη παραβίαση της λαϊκής θέλησης όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τα δημοψηφίσματα (Κύπρος 2004, Ελλάδα 2015), με εγκαθίδρυση ειδικών καθεστώτων, με διαρκείς παραβιάσεις της εδαφικής ακεραιότητας, με απειλές κήρυξης πολέμου σε περίπτωση που ασκηθούν κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα δε, η Κυπριακή Δημοκρατία τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση και η κατάλυσή της συζητείται σε όλα τα φόρα.

 

Πρόβλημα υπόστασης

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σήμερα υπάρχει πρόβλημα υπόστασης και Ελλάδας και Κύπρου. Αυτές οι δύο χώρες θα έπρεπε να είναι -κάτω από άλλες συνθήκες και πολιτικές- ο κεντρικός πυρήνας μιας συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Νότου, ενάντια στους μνημονιακούς οδοστρωτήρες και πυρήνας φιλειρηνικών προοδευτικών δυνάμεων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η Κύπρος, είπαμε τι προορίζεται να γίνει. Η Ελλάδα ίσως μετατραπεί σε «χώρο», με ελεύθερες ζώνες τουρισμού, διαμετακομιστικού εμπορίου και άλλων υπηρεσιών, καθώς και σε τεράστιο φράκτη-υποδοχέα, που θα «αποκρούει» τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα για να μην φτάσουν ποτέ στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επίσης, σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπάρχουν στην διακυβέρνηση ενδοτικές δυνάμεις, που δεν προτίθενται να αντισταθούν στους «μεγάλους». Ο μεν Αναστασιάδης ήταν από τους βασικούς διαμορφωτές του Σχεδίου Ανάν και θέλει να πάρει μια ρεβάνς, ο δε Α. Τσίπρας εμφανίζεται να είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να προωθήσει όσα θέλουν οι Αμερικανοί στην περιοχή. Οι εξυπηρετήσεις των ΗΠΑ στη διένεξη με τη Γερμανία και η πιθανή παρέμβασή τους στο θέμα του χρέους δεν θα γίνει χωρίς να πάρουν ανταλλάγματα, σε βάσεις, Κυπριακό, προσφυγικό κ.λπ. Τέλος και η Αριστερά στην Κύπρο κινείται σε μια ενδοτική πολιτική στο πνεύμα της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».

 

Πόλεμος στην αδιαφορία

Για όποιον δεν καταλαβαίνει ακόμα, να πούμε ότι υπάρχει θέμα υπόστασης του Ελληνισμού (αχ, τι λέξη αυτή για τους φίλους ταξικιστές, ας παρηγορηθούν με την έκφραση «εργαζόμενο έθνος») σε Ελλάδα και Κύπρο, και μια γραμμή αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος θα ήταν πρώτα απ’ όλα η αναγνώρισή του και μετά η ανάγκη υπεράσπισης και κατοχύρωσης της κυριαρχίας, εθνικής και λαϊκής και στις δύο χώρες.

Βέβαια, από μια τέτοια τοποθέτηση προκύπτουν πολλά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Προέχει όμως προπαντός ο πόλεμος στην αδιαφορία (και ιδιαίτερα η αδιαφορία των σύγχρονων αριστερών) για το Κυπριακό και η κατάδειξη της σημασίας που έχει η κοινή πάλη. Όποιος νομίζει ότι το μόνο πρόβλημα είναι η λιτότητα, ας ρίξει μια ματιά στην περιοχή που βρισκόμαστε. Πέρα από φτώχεια, εκμετάλλευση και δυστυχία θα δει πολέμους, επεμβάσεις, φασιστικά μορφώματα, πρόσφυγες, διαμελισμούς, ανατίναξη χωρών, ανταγωνισμούς και άλλα που προκύπτουν από ένα φαινόμενο που αν δεν κάνουμε λάθος λεγόταν ιμπεριαλισμός, που σημαίνει και εθνική καταπίεση…

http://www.e-dromos.gr/gia-thn-adiaforia-sxetika-me-to-kypriako/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Το σχέδιο προσωρινά υλοποιήθηκε αλλά η πραγματικότητα άλλα προοιωνίζεται

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι το βράδυ της 12ης προς 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες έγινε πραξικόπημα σε βάρος της Ελλάδας και του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική συμφωνία.

Επίσης, υπάρχει μια κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε από αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα σε μνημονιακό, το βράδυ της 13ης Αυγούστου, όταν η πλειοψηφία των βουλευτών του -πλην 40- ψήφισε το 3ο Μνημόνιο.

Παρ’ όλο που αυτές οι εντυπώσεις-εκτιμήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία πραγματικότητας, δεν εξηγούν όσα βιώνουμε.

Θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε δύο άλλες διεργασίες, που η ανάλυσή τους μπορεί να φωτίσει αρκετά όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν.

 

Η κεντροαριστεροποίηση και η αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2015, μπορεί να θεωρηθεί ορόσημο στην πορεία της κεντροαριστεροποίησης. Η συνάντηση με την κρατική Διοίκηση, καθώς και η ανάληψη της ευθύνης για τις σχέσεις με την τρόικα και την πορεία της χώρας σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, εμπέδωσε τάσεις κεντροαριστεροποίησης, προσδίδοντάς τους ποιοτικό χαρακτήρα επικαθορισμού πάνω σε άλλες πλευρές του εγχειρήματος. Δηλαδή, η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η επιχείρηση ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού σε ανώδυνα συστημικά και κοινοβουλευτικά κανάλια, ολοκληρώνεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης.

Η οποία διακυβέρνηση χαιρετίστηκε από όλες τις πτέρυγες και ομαδοποιήσεις του κόμματος «ως ιστορική νίκη» και βεβαίως σχεδόν όλες «κάτι» πήραν στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε. Αν θυμάται κανείς καλά, το κύριο μοτίβο της πορείας προς τη διακυβέρνηση ήταν το «πάμε για έντιμο συμβιβασμό», «η διαπραγμάτευση θα έχει αίσιο τέλος» και κάποια παροχολογία μέσω του προγράμματος Θεσσαλονίκης. Αναλύοντας την πολιτική γραμμή που ενωμένη και συμπαγής ακολούθησε η ηγεσία από τότε, θα διακρίνουμε έντονα τα στοιχεία μιας κεντροαριστερής διαχείρισης-πρότασης. Αν επίσης, παρατηρήσει κάποιος την σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης, δεν θα δει μόνο τις «φυλές» του κόμματος, αλλά και την προσέλκυση τεχνοκρατών, πρώην πασόκων, ακόμη και αμφιλεγόμενων προσώπων που συνέρρευσαν στο Μαξίμου. Αυτό που συγκαλύφθηκε κατά συνέπεια, ήταν πως στο δίχρονο 2012-2014 στήθηκαν πολλές γέφυρες με το εσωτερικό και το διεθνές κατεστημένο.

Παρ’ όλα αυτά, το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε απίστευτη εχθρότητα από την ευρωκρατία και η παγίδευση που στήθηκε από αυτήν αποσκοπούσε στην πλήρη και παραδειγματική υποταγή του εγχειρήματος αλλά και του Α. Τσίπρα προσωπικά. Άλλωστε, η κεντροαριστεροποίηση δεν είναι μια διαδικασία χωρίς αντιφάσεις, ούτε βέβαια σημαίνει έλλειψη συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων με άλλους πόλους, είτε διεθνείς είτε εσωτερικούς.

Η πραγματική, όμως φύση, η διαμορφωμένη φύση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από την ανάληψη της διακυβέρνησης και μετά το πέρας της «διαπραγμάτευσης» προδίδει ένα κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, συστημικό και φυσικά μετά τις αποφάσεις του καλοκαιριού, εντός μνημονιακών προδιαγραφών. Ο προσδιορισμός κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφεύγει από την ανάλυση και απλά να γίνεται λόγος μόνο για την καταγγελία των μνημονιακών του χαρακτηριστικών.

Ορισμένοι δεν κατανοούν τη χρήση του όρου «Κεντροαριστερά» ούτε αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος άξονας της πολιτικής σκηνής στη χώρα είναι κεντροαριστερός, αφού η σταθερότητα και οι βασικές συστημικές επιλογές μπορούν να περάσουν πιο εύκολα και πιο ανώδυνα μέσα από αντίστοιχες φόρμουλες και προτάσεις, παρά μέσα από σκληρές νεοφιλελεύθερες ακροδεξιές πολιτικές. Και όντως, με τον ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν χωρίς πολλές αντιδράσεις (μέχρι τώρα) νόμοι και μνημόνια που είναι ζήτημα αν θα είχαν την ίδια τύχη αν το επιχειρούσαν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ.

Πολιτικά, ορισμένα ισχυρά σημεία της κεντροαριστεροποίησης είναι οι θέσεις για «το κοινό ευρωπαϊκό όραμα», η ιδέα του «συμβιβασμού» (προωθητικού, έντιμου, αμοιβαία επωφελούς κ.λπ.), η ιδέα και η διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» με δόσεις ρεαλισμού, προσαρμογής, υποχωρήσεων, υπερηφάνειας, και αρκετή δόση αυτοαναφορικότητας περί «ιστορικών νικών, ιστορικών στιγμών, ιστορικών αποφάσεων» κ.λπ.

Κάθε πορεία κεντροαριστεροποίησης σημαδεύεται από έναν αχταρμά «αριστεροδέξιων» λόγων, πράξεων, ταχτικών, προσεγγίσεων, χειρισμών, που αντί να επιλύουν το πρόβλημα συμβάλλουν στην γενικευμένη σύγχυση και στην αποδόμηση κριτηρίων, στην φθορά ειδικά των αριστερών κριτηρίων, με αποτέλεσμα την «κατάποση» καμήλων (δεξιότατων επιλογών, μέχρι και μνημονίων) ολόκληρων, ενώ γίνεται λόγος περί βελονών (αριστερά επιχρίσματα και κινήσεις για να κρατιέται μια σχέση με ορισμένα ακροατήρια). Έτσι, και η κεντροαριστεροποίηση δεν οδηγεί σε καμία εναλλακτική προοπτική.

Οι κλασικές αναλύσεις για την Κεντροαριστερά αναφέρουν ότι αυτή χαρακτηρίζεται από την άρνηση υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος, ότι υποστηρίζει τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση ενός λαϊκού, ανθρώπινου καπιταλισμού ή μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, προσανατολισμένης να συμβιβάσει τις ανάγκες της με αυτές του κοινωνικού ζητήματος. Οι κυριότερες κεντροαριστερές δυνάμεις είναι η σοσιαλδημοκρατία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ορισμένες τάσεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του δημοκρατικού χριστιανισμού. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε κεντροαριστερά, υποστηρίζοντας την ελεύθερη αγορά και την σοσιαλδημοκρατική παράδοση, όπως συνέβη στο Κ.Κ. Ιταλίας που αρχικά μετεξελίχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς για να καταλήξει με άλλες δυνάμεις στην δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος το 2007.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τρεις ήταν οι κύριες μορφές της συντελούμενης κεντροαριστεροποίησης:

α) Η υποστολή του ριζοσπαστικού αντισυστημικού του λόγου και η αντικατάστασή του από έναν καθαρόαιμο καθεστωτικό λόγο. Για τους πλέον παρατηρητικούς η διαδικασία αυτή άρχισε από το 2012 (μετά τις εκλογές) και εξελίχθηκε στο δίχρονο προσαρμογής 2012-2014.

Η συνέχεια του κράτους, η συνέχεια των νόμων, ο σεβασμός των ευρωπαϊκών συνθηκών, ο σεβασμός των υποχρεώσεων προς όλους τους συμμαχικούς οργανισμούς που συμμετέχει η Ελλάδα, η διαβεβαίωση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων στους δανειστές εις το διηνεκές, δεν αποτελούν απλή αλλαγή ορολογίας. Αποτελούν εκφράσεις εμπέδωσης του καθεστωτικού λόγου, άρα και μιας πολιτικής συμπεριφοράς αντίστοιχης.

β) Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε μια έντονη πολιτική μετατόπιση και αποδοχή αυτής της πραγματικότητας από φορείς που συνέχουν τον οργανισμό. Ηγεσία, φράξιες, ομαδοποιήσεις και μέρος της βάσης μετατοπίστηκαν και αποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις την μετάλλαξη.

γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάζεται σε μετατοπίσεις γύρω από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αναζητώντας λύσεις στις ισορροπίες και συνεργασίες με δυνάμεις και παράγοντες του παλαιού πολιτικού μνημονιακού συστήματος, αδιαφορώντας για τις απαιτήσεις βαθιών πολιτικών τομών. Οι επαφές με Ποτάμι, Γ.Α. Παπανδρέου, Φ. Κουβέλη, η συνεργασία με την καραμανλική πτέρυγα και η εκλογή Παυλόπουλου ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας οδηγούν, τελικά, στην υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου με όλους τους τέως μνημονιακούς…

Επομένως, η κεντροαριστεροποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, πλέον ,κεντρικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

Ευρωπαϊκή ιδέα, «αύριο», «νέο», «καταπολέμηση του παλιού», ανάπτυξη, μικρότερο κακό, κοινωνική ευαισθησία, λείανση του μνημονίου, «έξοδος από το μνημόνιο», πρόοδος εναντίον συντήρησης, διαπραγμάτευση, συμβιβασμός αποτελούν πλέον στοιχεία του πολιτικού λόγου, που λειτούργησε και έδωσε αποτελέσματα και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Ο κεντροαριστερός άξονας είναι και φαίνεται ισχυρότερος από τον κεντροδεξιό, σε ένα τοπίο ρημαγμένο, κουρασμένο και μια κοινωνία ζαλισμένη, αηδιασμένη, αποπροσανατολισμένη.

 

Το διαρκές πραξικόπημα του Αλέξη Τσίπρα

Ο Α. Τσίπρας θα αισθάνεται αυτές τις μέρες ως ενορχηστρωτής και διευθυντής της ορχήστρας. Δεν έχει σοβαρούς αντιπάλους ούτε εκτός ούτε στο εσωτερικό του κόμματός του. Στον πυκνό χρόνο που διανύουμε, έμαθε πολλά απέκτησε συναίσθηση ορισμένων ικανοτήτων του.

Τι πέτυχε; Έγινε πρωθυπουργός, κατάργησε το κόμμα του, κέρδισε τρεις αναμετρήσεις με διαφορά, ένιωσε τον στραγγαλισμό από την ευρωκρατία, ωστόσο συνεννοήθηκε μαζί της, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και ξανακέρδισε τις εκλογές, έδιωξε την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λίγα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Όσο είναι σωστό ότι οι μεγάλες δοκιμασίες τώρα αρχίζουν, αισθάνεται πως, όσο κρατά σε απόσταση τον λαϊκό παράγοντα ποδηγετημένο και σε αποπροσανατολισμό, δεν απειλείται σοβαρά από κάποιο πολιτικό αντίπαλο. Τούτες τις μέρες δεν σκέφτεται την καταστροφή και την φθίνουσα πορεία της χώρας. Δεν τον πονοκεφαλιάζει κάτι τέτοιο. Είναι ο κυρίαρχος και αυτό τον ζαλίζει, μέχρι να έρθουν τα μεγάλα τραντάγματα να του θυμίσουν το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων. Κι αυτά έρχονται.

Το διαρκές πραξικόπημα, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα δεν προέκυψε στην τύχη. Το σκεπτικό αλλά και το σχέδιό του μεταφράζονται ως εξής: έτσι κι αλλιώς θα υπογράψουμε συμφωνία, κάνω δημοψήφισμα, ανατρέπω το «όχι» την επόμενη μέρα, δέχομαι τη συμφωνία αφού παρουσιαστώ σαν βασανιζόμενος για 17 ώρες, ψηφίζω τα προαπαιτούμενα, δεν συγκαλώ κανένα κομματικό όργανο (Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή), αναγγέλλω ένα συνέδριο για Σεπτέμβρη που δεν θα γίνει, κλείνω τη Βουλή, ενώ συζητώ με τους δανειστές το 3ο Μνημόνιο. Μόλις είναι έτοιμο ανοίγω κατακαλόκαιρο την Βουλή, ψηφίζω το μνημόνιο μαζί με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνω μετά ότι δεν έχω δεδηλωμένη, τους αποκοιμίζω ότι θα πάω για ψήφο εμπιστοσύνης ή για Θερινά Τμήματα της Βουλής, αιφνιδιάζω τους πάντες με παραίτηση της κυβέρνησης (με το επιχείρημα ότι με ρίχνουν οι δικοί μου βουλευτές) και πάω γρήγορα σε εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη τις οποίες και κερδίζω με διαφορά. Τα έκανε και του βγήκαν σχεδόν όλα. Γιατί; Γιατί αφέθηκε στην ουσία και από τη Δεξιά και από την Αριστερά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας τελούσε σε βαθύ αποπροσανατολισμό και απογοήτευση.

Τα πραξικοπήματα συχνά πετυχαίνουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν κρατούν, όμως, για πολύ. Η βαθύτερη ανάλυση αναδεικνύει όλα τα στοιχεία της ρευστότητας και της μη σταθεροποίησης-νομιμοποίησης των μνημονιακών πραξικοπημάτων και των γεωπολιτικών τρανταγμάτων. Αλήθεια, πόσο κοντά και πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια εθνική και κοινωνική καταστροφή; Τώρα πλέον ανοίγει ένας νέος κύκλος. «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» όπως θα έλεγαν κι ο Καρτερός, ο Τσέκερης, ο Ανανδρανιστάκης και τα άλλα «μπράβο πρόεδρε» παιδιά…

http://www.e-dromos.gr/h-kentroaristera-kai-to-diarkes-praxikophma-tou-tsipra/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ο εκδότης της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς και πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει στο ThePressProject για τους 7 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ, τις επερχόμενες εκλογές, την στάση της ΚΟΕ και το μετεκλογικό σκηνικό.

http://www.e-dromos.gr/rudi-rinaldi-thepressproject/

 

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι