Υπέρ άκυρου – λευκού

Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δεν ξέρει τι να ψηφίσει, γιατί να ψηφίσει, δεν εμπνέεται διόλου από το εκλογικό σκηνικό που έχει στηθεί, αισθάνεται περισσότερο αποξενωμένο και απόμακρο από αυτό που του προσφέρουν τα κόμματα, όλα τα κόμματα.

Αναλυτές και δημοσκόποι συναντούν τον «Κανένα», εκτιμούν πως ένας παράγοντας που θα κρίνει τις εκλογές θα είναι το ποσοστό της αποχής, του άκυρου και του λευκού. Είναι φυσικό ολόκληρο το πολιτικό φάσμα των συμμετεχόντων στις εκλογές νομιμοποίησης του 3ου μνημονίου να θεωρούν πως αυτή η τάση για άκυρη – λευκή ψήφο ή για αποχή, είναι απολίτικη, συνορεύει με τον αναχωρητισμό και ότι συγγενεύει με μια εγγενή τάση του συστήματος να αποδιώχνει τους πολίτες από την εκλογική διαδικασία.

Μήπως όμως αυτή η επιλογή στις συγκεκριμένες εκλογές αποτελεί μια πολιτική επιλογή που αξίζει της προσοχής και πιθανά της ενίσχυσής μας;

 

Ποιες επιλογές προσφέρονται

Το κύριο χαρακτηριστικό της στιγμής που ζούμε είναι η διάψευση της μαζικής αυταπάτης που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία και την πολιτική σφαίρα, ότι είναι δυνατό με τον τρόπο που το επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρξει μια λύση και μια διέξοδος στο πρόβλημα του μνημονίου και της τρόικας. Αυτή η μεγάλη διάψευση, τώρα που αποκαλύφθηκαν οι αυταπάτες τόσο του κόσμου όσο και της πολιτικής σκέψης, οδηγεί στο κλείσιμο ενός κύκλου όπου ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση που κουβαλά κάθε μεγάλη ματαίωση και διάψευση.

Έτσι μπροστά στο σκεπτόμενο, προβληματιζόμενο τμήμα των πολιτών της χώρας που αγωνιούν, αυτούς που επιθυμούσαν μια προοδευτική αλλαγή και ένα τέρμα στον κατήφορο και τη διάλυση, προσφέρονται πρακτικά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, δύο επιλογές/λύσεις:

Η μία είναι να πάψει να είναι ριζοσπάστης, να πάψει να θεωρεί ότι είναι εφικτό να ανατραπεί η κατάσταση προς μια θετική κατεύθυνση. Δηλαδή να αναγνωρίσει πως πρέπει εν τέλει να γίνει ρεαλιστής, να αποδεχθεί τη μνημονιακή πραγματικότητα, να υποταχθεί στους όρους της και να αναζητήσει εκεί τις δυνατότητές του. Αυτό προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε γενικές γραμμές.

Η άλλη είναι να αγνοήσει τη συντριβή που συνέβη και όλη την εξέλιξη, να μη βγάλει κανένα συμπέρασμα, θεωρώντας πως άλλοι πιο συνεπείς μπορούν να εγγυηθούν και να καταφέρουν να κάνουν αυτά που διακήρυττε πριν από λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, έξοδο από την κρίση, μετάβαση σε καλύτερη κοινωνία κλπ.). Αυτό προτείνουν, σε γενικές γραμμές πάλι, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές – λύσεις, που συνιστούν μια μεγάλη ιδεολογική αναπηρία, υπάρχει μέσα στην κοινωνία μια γκάμα προβληματισμών, απόψεων, λύσεων, μια «θάλασσα», ένα αρχιπέλαγος σκέψης και αγωνιών που δεν καλύπτεται και δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Είναι πολλοί όσοι νιώθουν πως εκβιάζονται να ενταχθούν σε μια από αυτές τις δύο επιλογές που προαναφέραμε.

Δεν αναφερόμαστε ακριβώς σε έναν ενιαίο πολιτικό χώρο, διαμορφωμένο ή υπό διαμόρφωση, που θέλει απλά να βρει τη θέση του στην υπάρχουσα δημοσιογραφική γεωγραφία των πολιτικών δυνάμεων. Δεν πρόκειται για έναν πολιτικό χώρο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατική / μνημονιακή Αριστερά και στην ντούρα / δογματική Αριστερά.

Πρόκειται για μια διαδικασία πολλαπλών οπτικών που προσεγγίζουν πραγματικές δυσκολίες σε μια διαδικασία μαζικού επαναπροσανατολισμού με πολλούς τρόπους, και μάλιστα μπροστά στην οξύτητα των πραγματικών προβλημάτων.

Πρόκειται για μια διαδικασία που μπορεί να συγκροτήσει έναν πολιτικό χώρο. Το ποια φυσιογνωμία θα πάρει όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό είναι προς στιγμήν δευτερεύον στοιχείο. Δηλαδή το αν θα είναι κοντά σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική αντίληψη ή θα είναι φορέας πιο ριζοσπαστικών αναγκών και προτάσεων, αν θα εκφραστεί από μια δογματική Αριστερά ή κάτι άλλο. Το κύριο είναι σήμερα να αντιληφθούμε την ύπαρξη αυτού του δυναμικού και της δυναμικής που περικλείει. Να εντοπιστεί όχι μόνο η ύπαρξή του αλλά και η κατάσταση στην οποία αυτό υπάρχει: κατάσταση απίστευτης συμπίεσης από τα προβλήματα επιβίωσης και από τις διαψεύσεις που έχει γνωρίσει. Αν θέλουμε να κάνουμε μια παρομοίωση, το δυναμικό αυτό μοιάζει με ένα ελατήριο συμπιεσμένο. Συμπιέστηκε γιατί επέμεινε δραματικά σε μια αλλαγή και την υποστήριξε όσο μπορούσε, ενώ παράλληλα επέμεινε να αγνοεί τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να γίνει αυτή η αλλαγή.

Απέναντι σε αυτό το συμπιεσμένο ελατήριο και τη δυναμική που εμπεριέχει, η Αριστερά και των δύο λύσεων / επιλογών στέκεται με αφόρητο συντηρητισμό, καχυποψία και φόβο.

Πρόκειται για ένα τεράστιο δυναμικό και εκεί εδράζεται και η ιστορική δυναμική.

Πάνω στη δυναμική αυτή, εντός και σε σχέση με τη δυναμική αυτή τοποθετείται και το «ΟΧΙ» της ψήφου, η ψήφος του σήμερα. Το «ΟΧΙ» στον Τσίπρα αλλά και το «ΟΧΙ» στην πειθάρχηση και ενσωμάτωση στις δεδομένες λύσεις που του προσφέρονται και είναι ψευδεπίγραφες.

 

Ψήφος αναστοχασμού

Αν σήμερα κεντρικό ζήτημα είναι η κατάρρευση όλων των ψευδεπίγραφων λύσεων, η θέση του λευκού και του άκυρου στις εκλογές είναι ψήφος αναστοχασμού, ελπίδας, είναι ψήφος για το αύριο, γιατί ακριβώς τοποθετείται στους όρους συγκρότησης μιας εναλλακτικής διάδοχης κατάστασης απέναντι στον κύκλο που κλείνει.

Δεν έχει σχέση με μια εν γένει αντικοινοβουλευτική στάση ή μια στάση απαξίωσης γενικά των εκλογών. Είναι μια επιλογή να ξεκολλήσουμε από το υπαρκτό και στάσιμο, από το πολιτικό σκηνικό και την «ακινησία» του, από τα παλιά υλικά και τα παλιά πρόσωπα, την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους ως τέτοια.

Δεν είναι μια επιλογή «αναχωρητισμού» ούτε μια απόσυρση για να γίνουν αναλύσεις κλπ., όπως εύκολα την χαρακτηρίζουν διάφοροι. Είναι μια μάχιμη ψήφος που στηρίζεται σε εκτιμήσεις, δεδομένα και διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν «έχουν τον λόγο» όπως τα πολιτικά κόμματα. Είναι επίσης μια ψήφος αντίστασης στα τετελεσμένα και στον εκβιαστικό τρόπο υφαρπαγής ψήφου από τα κόμματα.

Αν σήμερα αυτή η επιλογή δεν υποστηρίζεται με αιχμηρό τρόπο –ενώ υπάρχει έντονα ως διάθεση στους πολίτες που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν ή δεν θέλουν να ψηφίσουν κανέναν– αυτό οφείλεται στο ότι ο κόσμος αυτής της επιλογής φέρει ακόμα βαριά τα ψυχικά τραύματα που έχει προκαλέσει η ανατίναξη των αυταπατών και η ματαίωση των ελπίδων. Βρίσκεται σε φάση αναστοχασμού, χρειάζεται λίγο χρόνο.

Για τις δυνάμεις που επενδύουν στο αύριο και στην οικοδόμηση εναλλακτικής προοπτικής, η επιλογή του άκυρου / λευκού αποτελεί ένα καλό ανακλαστικό φρεσκάδας και διάθεσης για τις αυριανές καταστάσεις.

http://www.e-dromos.gr/to-oxi-ths-pshfou/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Εκλογές 2015 / Ρούντι Ρινάλντι

 

Ακούστε εδώ την συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Μακεδονίας 102fm – ΕΡΤ 3 :

 

Διαβάστε ορισμένα εκτεταμένα αποσπάσματα της συνέντευξης:

 

Για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2014

Μετά τις ευρωεκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 27%, στο επιτελείο επικράτησε μια ηττοπαθής στάση ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι χωρίς να συνεργαστούμε με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Αυτό ονομάστηκε από το επιτελείο «προωθητικός συμβιβασμός» και εκφράστηκε με την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια. Θα προσχωρούσαν στα ψηφοδέλτια όποιοι βουλευτές θα είχαν ψηφίσει «όχι» για τον Πρόεδρο. Και θα ήταν ένα άνοιγμα σε ανθρώπους από το ΠΑΣΟΚ οι οποίοι δεν θα ψήφιζαν για τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Αυτό δεν ήταν αναγκαίο να γίνει σαν στάση, ήταν μια υποτίμηση της δύναμης που είχε ο λαϊκός παράγοντας στην Ελλάδα και της δύναμη συσπείρωσης που θα υπήρχε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι από τότε αρχίζει μια διαφωνία μου κυρίως όσο αφορά την σύγκρουση που έπρεπε να γίνει στο εσωτερικό με την διαπλοκή, με το παλιό πολιτικό σύστημα, με βαθιές τομές δημοκρατικές που θα χρειάζονταν.

 

Για την «κεντροαριστεροποίηση»

Τότε μιλούσαμε για τον κίνδυνο της κεντροαριστεροποίησης. Να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα. Κι αυτή η τάση ήτανε αρκετά ισχυρή από τότε. Με την διακυβέρνηση ενισχύθηκε πάρα πολύ. Άρχισαν να γίνονται επαφές και διευθετήσεις με τον ευρωπαϊκό παράγοντα κι επειδή είχε αποφασιστεί το καλοκαίρι μετά τις ευρωεκλογές να πάμε σε μια διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση, νόμιζαν ότι αυτό πρέπει να συνεχιστεί και στο εσωτερικό της χώρας με ανοίγματα προς τον κόσμο της διαπλοκής και με το παλιό πολιτικό σύστημα ούτως ώστε να μπορέσει να γίνει πιο εύκολα αυτή η διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση και να έρθουμε σε μια συμφωνία που να ήταν αμοιβαία επωφελής.

 

Από την παγίδευση στην υποταγή

Δεν είχε δει ο ΣΥΡΙΖΑ από το φθινόπωρο ότι είχε στηθεί μια παγίδευση για να τον ευνουχίσουν, να τον στειρώσουν, να τον μετατρέψουν τελείως σε ένα μνημονιακό εργαλείο. Κι αυτό γινόταν με το να κόψουν κάθε ρευστότητα, να αρχίσουν πολύ γρήγορα διαπραγματεύσεις, να μας υποχρεώσουν από τις 20 Φλεβάρη να κάνουμε απαράδεκτους συμβιβασμούς δηλαδή να μην μπορούμε να νομοθετήσουμε, να μην μπορούμε να κάνουμε καμία μονομερή ενέργεια δηλαδή στην ουσία δεν μπορούσες να κυβερνήσεις με βάση το πρόγραμμα σου. Κι έτσι σιγά σιγά μας βάλανε σε ένα μονόδρομο που η κατάληξή του ήταν αυτό που έγινε στις 12-13 Ιουλίου όταν συνθηκολόγησε ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ κι αποδέχτηκε μια μεγάλη ήττα που του επέβαλλαν μετά από ένα τρομερό δημοψήφισμα που είχε γίνει μόλις μια βδομάδα πριν. Η βδομάδα 5-12 Ιουλίου ήταν μια βδομάδα τεράστιου σοκ ψυχολογικού και ψυχικού από το οποίο ακόμα πιστεύω πάρα πολύς κόσμος δεν έχει μπορέσει να βγει.

 

Για τη συμφωνία του Φεβρουαρίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να το είχε εκτιμήσει ότι θα γίνει έτσι. Αντί να λέει «είναι εύκολη η συμφωνία», «έρχεται», «καθαρογράφεται», έπρεπε να μην υπογράψει την συμφωνία στις 20/2. Τώρα λένε έπρεπε να είχαν εξασφαλίσει την ρευστότητα με την συμφωνία στις 20/2, το λέει κι ο Τσακαλώτος και διάφοροι ότι μάλλον τότε θα έπρεπε να είχαν ξεκαθαριστεί τα πράγματα. Στην ουσία τους δοκιμάσανε σκληρά και τους απείλησαν ότι δεν θα υπάρχει τραπεζικό σύστημα κι εκείνοι ενέδωσαν σε αυτή την απειλή ή από τότε καταλάβαιναν ότι θα έπρεπε να πάνε σε ένα συμβιβασμό οπότε δεν υπήρχε κάποια άλλη προοπτική.

 

Η κατάληξη των μνημονιακών κομμάτων

Να εκτιμήσουμε λίγο την πενταετία που πέρασε και να δούμε τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Αν κρίνουμε λίγο πιο νηφάλια τι έγινε την πενταετία: Γκρεμίστηκε ο δικομματισμός (δηλαδή το πολιτικό σύστημα αποσταθεροποιήθηκε και δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμα). Δεν μπορεί να κυβερνήσει καμία κυβέρνηση ακόμα και 220 ψήφους στην βουλή, αν εφαρμόζει μνημονιακές ρυθμίσεις γιατί ο λαός δεν θέλει μνημόνια και με αυτό έχουν πρόβλημα και οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες πολιτικοί -με ποιον τρόπο δηλαδή μπορούν να περάσουν αυτά τα οποία θέλουν. Όποιος πάει να τα περάσει έχει τεράστιο κόστος είτε λέγεται ΠΑΣΟΚ που είχε 44% κι έφτασε 4% είτε λέγεται ΝΔ που κι αυτή πήγαινε να περάσει (είδατε που είναι ο Σαμαράς σήμερα και σε τι κατάσταση βρίσκεται η ΝΔ) κι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε να τα περάσει κι είδατε σε τι αποσάρθρωση μπήκε. Μιλάμε για οικουμενικές κυβερνήσεις και κυβερνήσεις συνεργασίας.

Όλος ο πολιτικός κόσμος το βράδυ της διαπραγμάτευσης γυρολογούσε στην Ευρώπη γιατί καταλάβαινε πως τρίζει αυτό το πράγμα το οποίο υπάρχει είτε σαν κυβέρνηση και πήγαν όλοι να πάρουν άμεσα εντολές για το τι στάση να κρατήσουν. Εκτιμώ ότι δεν είναι σταθερές οι οικουμενικές λύσεις.

 

Ο κύκλος που κλείνει

Γίνανε κινήσεις τα τελευταία χρόνια, όπου φαινόταν ένας κοινωνικός ριζοσπαστισμός να πρωταγωνιστεί. Κι αυτή ήταν η δύναμη. Πως έγινε το 4% του ΣΥΡΙΖΑ 37%; Δεν έγινε γιατί το κόμμα αυτό έπεισε για το πρόγραμμα του κ.λπ. Έγινε γιατί ο λαϊκός ριζοσπαστισμός ανάθεσε στο ΣΥΡΙΖΑ να τον εκπροσωπήσει και του έδωσε μεγάλη δύναμη σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κανείς δεν περίμενε ένα κόμμα της αριστεράς να κάνει κυβέρνηση πριν από 5 χρόνια. Ούτε καν οι αριστεροί. Κι όμως έγινε. Έτσι και τώρα αυτή την στιγμή κλείνει αυτός ο κύκλος και κλέινει με βασικό στοιχείο τον αποπροσανατολισμό του κόσμου. Δηλαδή ο κόσμος έζησε τόσα πράγματα και τέτοια σοκ αυτούς τους 7 μήνες κι ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι που δεν έχει συνέλθει και δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να συμπεριφερθεί. 25% των εκλογέων δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν και με ποιο κριτήριο να ψηφίσουν και γιατί. Τέτοια σύγχυση υπάρχει μέσα στην κοινωνία.

 

Αναγκαία συμπεράσματα και νέα εγχειρήματα

Έκλεισε ένας κύκλος και έκλεισε όχι υπέρ αυτού του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Έκλεισε με όρους πολύ άσχημους. Όταν κλείνει ένας κύκλος πρέπει να βγουν κάποια συμπεράσματα. Πρέπει να γίνει ένας αναστοχασμός. Πρέπει κανείς να σκεφτεί τι έλειψε και τι λείπει. Και για να ανοίξει ένας άλλος κύκλος χρειάζονται προαπαιτούμενα. Σε αυτά τα προαπαιτούμενα δεν είναι δημιουργώ ένα κόμμα και συνεχίζω. Δεν πάω στο επόμενο επεισόδιο. Δεν είμαστε ένα σήριαλ και έχει διάφορα επεισόδια. Όσο αφορά τις διαδικασίες τις υποκειμενικές της αναστήλωσης του λαϊκού παράγοντα, είναι πολύ πιο σύνθετο πράγμα. Επομένως, δεν συμφωνώ με την δημιουργία νέων κομμάτων χωρίς να έχουν γίνει απαραίτητες διεργασίες. Και χωρίς να έχουν γίνει ανοιχτά καλέσματα. Χωρίς να έχουν εμπλακεί άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά τους αναφέρουμε και τους έχουμε σαν επίκεντρο όλων των δραστηριοτήτων μας. Δεν πιστεύω ότι αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία χρειάζεται άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς. Υπάρχει το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, υπάρχει η ΛΑΕ, υπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ… Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν εγχειρήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή, μια δεκαετία που υπάρχει ήταν ένα μεγάλο εγχείρημα που είχε χωρητικότητα, χωρούσε πολλές απόψεις. Αυτή τη στιγμή η ΛΑΕ έτσι όπως δημιουργήθηκε έχει μια άποψη, την άποψη της αριστερής πλατφόρμας, συσπειρώνει κάποιες μικρές οργανώσεις της Αριστεράς, κάποιες σκόρπιες δυνάμεις, αλλά δεν μπορεί να αγκαλιάσει όλη εκείνη την γκάμα των ανθρώπων και των καταστάσεων που υπήρχαν ανάμεσα στο Μαξίμου και τον Τσίπρα και στην Αριστερή Πλατφόρμα. Είναι απλά μια εκλογική προσπάθεια και καταγραφή και να δούμε πως θα συνεχίσει. Από αυτή την άποψη είμαι υπέρ της ενότητας και των ανοιχτών εγχειρημάτων των ενδιαφερόντων εγχειρημάτων, είμαι λίγο συγκρατημένος γιατί δεν πιστεύω ότι χτίζονται με αυτό τον τρόπο τα εγχειρήματα.

 

Λαϊκός παράγοντας και εκλογές

Πιστεύω ότι ο λαϊκός παράγοντας δεν μπορεί να εκφραστεί σε αυτές τις εκλογές. Το 2012 ο λαϊκός παράγοντας, ανεβάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%, γκρέμισε τον δικομματισμό. Τον Γενάρη αυτού του χρόνου που ζούμε –για να δείτε ότι είναι πάρα πολύ πυκνός ο χρόνος, ο Γενάρης μοιάζει σαν να ήταν πάρα πολύ παλιά- ο λαϊκός παράγοντας ανέδειξε μια αριστερή κυβέρνηση για να πήγαινε την χώρα σε μια διαφορετική πορεία. Στο δημοψήφισμα (που όλοι νόμιζαν ότι θα λήξει υπέρ του «ναι» ή λίγο πάνω το «όχι»), με το 62% πάλι ο λαϊκός παράγοντας έδωσε μια αποφασιστική απάντηση. Σήμερα κατά την άποψη μου, αυτές είναι εκλογές νομιμοποίησης του 3^ου μνημονίου. Τις αποφάσισαν γρήγορα , τις ενέκρινε και η Μέρκελ που δεν θέλει να ακούει για εκλογές, τις υλοποιούν με fast track διαδικασίες, ένας κόσμος είναι σε πλήρη σύγχυση και λέει δεν χρειαζόντουσαν αυτές οι εκλογές αλλά και δεν ξέρει τι να ψηφίσει με όλα αυτά τα πράγματα που έχουν γίνει. Ο λαϊκός παράγοντας δεν θα μπορέσει να εκφραστεί ή να καθορίσει κάτι μέσα από αυτή την εκλογική διαδικασία. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει μια ψήφος τιμωρίας όσων μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Πρέπει να υπάρχει μια ψήφος που να υποδηλώνει ότι αυτό το πολιτικό σύστημα είναι ξένο. Αποξενώνεται από την κοινωνία και στρέφεται ενάντια στην κοινωνία.

 

Πώς εξηγείται η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι τάσεις κεντροαριστεροποίησης υπήρχαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση, αυτές δυνάμωσαν πάρα πολύ. Αυτονομήθηκε το περιβάλλον του Μαξίμου. Του μπήκαν πολλά και σκληρά διλήμματα που έπρεπε να απαντήσει γιατί κυβερνούσε. Δεν ήταν έτοιμο να σηκώσει καν την διακυβέρνηση, τελείως ερασιτεχνικά και πρόχειρα το προχώρησε αυτό το πράγμα, και βρέθηκε αιχμαλωτισμένος στις ίδιες τις αντιφάσεις του. Την κρίσιμη στιγμή, δεν μπορούσε να δώσει μάχες και παραδόθηκε. Όλο αυτό ήταν που ξεκίνησε την μεταστροφή την μεγάλη.

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Η αποξένωση κοινωνίας και πολιτικού συστήματος

Σε μια πυκνή περίοδο γεγονότων ήρθε να προστεθεί η προσφυγή στην κάλπη και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές. Η ιδέα του Αλέξη Τσίπρα ήταν απλή: οι αριθμοί δεν βγαίνουν για μια ομαλή διακυβέρνηση, έχει χαθεί η δεδηλωμένη, τα μέτρα που θα εφαρμοστούν από Σεπτέμβρη θα φέρουν τεράστια φθορά, άρα πάμε γρήγορα σε εκλογές και παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε: πρωτιά, μπόνους 50 εδρών καθώς αξιοποιούμε τη συμπάθεια που ακόμα απολαμβάνουμε μέσα στο λαό. Έτσι συνεχίζουμε να πρωταγωνιστούμε.

Σήμερα ξέρουμε ότι ο σχεδιασμός αυτός δεν περπατά γιατί δεν είχαν υπολογιστεί σωστά όλα τα δεδομένα. Δεν είχε υπολογιστεί η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε υπολογιστεί το ποια είναι η εικόνα του Τσίπρα μετά από όσα έγιναν, δεν είχε τέλος υπολογιστεί καθόλου, η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού προς το πολιτικό σύστημα συνολικά.

Όποιος έχει μια έστω μικρή γείωση με την κοινωνία, θα μπορούσε να έχει εντοπίσει αυτές τις τάσεις χωρίς να χρειαστεί να περιμένει την καταγραφή από τις δημοσκοπήσεις. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο από τα ποιοτικά δεδομένα των δημοσκοπικών ερευνών είναι η επανεμφάνιση του «Κανένα» στις απαντήσεις των πολιτών, η ευρύτατη δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα και η διαίσθηση ότι η συνολική κατάσταση των πραγμάτων θα χειροτερεύσει δραματικά.

 

1. Η κοινωνία δεν έχει πειστεί για τη σημασία και το τι πρόκειται να επιλύσουν οι επερχόμενες εκλογές

Είναι εντυπωσιακό ότι σχεδόν κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν βλέπει τι πρόκειται να επιλύσουν οι επόμενες εκλογές. Ίσως επιτείνουν το γενικευμένο ρημαδιό, ίσως γίνονται μόνο για τους συσχετισμούς ανάμεσα στα κόμματα και τους παράγοντες κι όχι για να λύσουν κάποιο μεγάλο ζήτημα. Μάλλον θα εμπεδωθεί η σημερινή μνημονιακή κατάσταση και στη συνέχεια θα μπουν μπροστά οι μηχανές για να εφαρμόσουν με συνοπτικές διαδικασίες τα προγράμματα που προβλέπει το 3^ο Μνημόνιο.

Στο ερώτημα για το αν θα ωφελήσει ή θα βλάψει τη χώρα η διεξαγωγή των εκλογών, το 60,5% απαντά ότι θα βλάψει, το 24% ότι θα ωφελήσει, ούτε θα βλάψει ούτε θα ωφελήσει 10,5% και Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ 5%.

Στο ερώτημα «Μέσα στους επόμενους 12 μήνες πιστεύετε πως θα βελτιωθεί η θα χειροτερεύσει η οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού σας;» οι απαντήσεις είναι οι ακόλουθες: 32% σίγουρα θα χειροτερεύσει, 33,5 μάλλον θα χειροτερεύσει, 4,5% θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές εξελίξεις, 25% ούτε θα βελτιωθεί ούτε θα χειροτερεύσει, 4,5% θα βελτιωθεί και 0,5 σίγουρα θα βελτιωθεί.

(Έρευνα Πανεπιστήμιου Μακεδονίας, τέλη Αυγούστου)

 

2. Πέφτει κατακόρυφα η αξιοπιστία του Τσίπρα – Έντονα κριτική

η γνώμη των πολιτών για την 7μηνη διακυβέρνηση

Ένα στοιχείο που δεν αξιολόγησε σωστά το επιτελείο του Α. Τσίπρα είναι η τεράστια φθορά που έχει υποστεί τόσο από τη διακυβέρνηση όσο και από την ανυπαρξία πολιτικών για τα κρίσιμα ζητήματα. Όπως φαίνεται, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έβλεπε με συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα, μεταστρέφεται, αλλάζει γνώμη, επανεκτιμά όλη την πορεία από τον Γενάρη μέχρι σήμερα και είναι έντονα επικριτικό για τις κύριες επιλογές. Όσο κι αν οι δημοσκοπικές εταιρίες θέτουν με έναν ορισμένο τρόπο τις ερωτήσεις και χειρίζονται τα θέματα, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πως καταγράφουν πλαστά ένα δεδομένο που συναντάμε σε όλες τις συζητήσεις και επαφές με τον κόσμο.

Στο ερώτημα πώς κρίνετε την διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές η απάντηση είναι: θετικά -μάλλον θετικά 30,3% και αρνητικά- μάλλον αρνητικά 66,5%. (GPO)

Στο ερώτημα πώς κρίνετε το επτάμηνο διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, οι γνώμες είναι: σίγουρα θετικά 10%, μάλλον θετικά 18%, μάλλον αρνητικά 18%, σίγουρα αρνητικά 50% και ΔΓ/ΔΑ 4%. (Pulse)

Στο ερώτημα «Τελικά πιστεύετε πως η απόφαση για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου ωφέλησε ή έβλαψε την χώρα;» οι απαντήσεις είναι έβλαψε 66.5%, ωφέλησε 16,5%, ούτε έβλαψε ούτε ωφέλησε 14,5%, ΔΓ/ΔΑ 2.5%

 

3. Ο «Κανένας» ξανακάνει έντονα την εμφάνισή του

Ο «Κανένας» είναι μια διάχυτη κοινωνική «φιγούρα» που στέκεται κριτικά, δύσπιστα, θυμωμένα απέναντι στο πολιτικό σύστημα και εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την αποξένωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα και στην συνέχεια από το πολιτικό πεδίο συνολικά.

Για όποιον θυμάται, ο «Κανένας» είχε ξαναεμφανιστεί στα πρώτα μεγάλα βήματα του αντιμνημονιακού κινήματος και στην συνέχεια είχε υποχωρήσει όταν ξεπρόβαλλε ως ρεαλιστική λύση μια άλλη κυβέρνηση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανά θα σταματούσε το κακό και πιθανά να βελτίωνε την κατάσταση των πιο αδύναμων.

Τώρα έχοντας διαψευστεί όλες οι προσδοκίες, αλλά και ο τρόπος που έγινε η διάψευση με τις «κωλοτούμπες», την αθέτηση όλων των υποσχέσεων και την πλήρη προσχώρηση στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο «Κανένας» επανεμφανίζεται, ρωμαλέος και κουρασμένος, θρυμματισμένος αλλά και θυμωμένος με τα καμώματα των πολιτικών και των κομμάτων και θα καθορίσει την εκλογική του συμπεριφορά ανάλογα. Είναι αναμενόμενο, αν και δεν καταγράφεται καθαρά και δεν τονίζεται, πως η αποχή θα αυξηθεί, όπως θα αυξηθούν και οι λευκές και άκυρες ψήφοι.

Στο ερώτημα ποιος πιστεύετε ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τη συμφωνία-μνημόνιο, οι απαντήσεις είναι 28,8% ο Αλέξης Τσίπρας, 27,1% ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, 30% Κανένας. (GPO)

Στο ερώτημα ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο για πρωθυπουργό, οι απαντήσεις είναι 32% Α. Τσίπρας, 28% Β. Μειμαράκης, 37% Κανέναν και 3% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση που θα προκύψει εμπιστεύεστε συνολικά περισσότερο;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 13% άλλη.

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση μπορεί να πετύχει το καλύτερο στην διαπραγμάτευση για το χρέος;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 26% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 14% άλλη.

Στο ερώτημα ποια κυβέρνηση θα προωθήσει καλύτερα τις μεταρρυθμίσεις οι απαντήσεις είναι: 26% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 26% Καμία και 14% άλλη.

Για να τονιστεί η κατάσταση σύγχυσης στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας, στην ερώτηση ποιες είναι οι παράμετροι που καθορίζουν την εκλογική σας συμπεριφορά, οι απαντήσεις που δόθηκαν είναι οι ακόλουθες: 24% τιμωρία όλων των παλαιών πολιτικών, 15% να στηριχθεί ο Α. Τσίπρας, 14% να τιμωρηθούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, 9% να στηριχτούν δυνάμεις που επιμένουν στο όχι μνημόνιο και 38% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Αυτό το ιδιαίτερα μεγάλο 38% του ΔΓ/ΔΑ, είναι σημαντικό γιατί σε επίπεδο κοινωνίας λείπουν κριτήρια, λείπουν αξιακά και ηθικά στοιχεία, λείπουν οραματικά πλαίσια και στόχοι και έτσι πολύς κόσμος βρίσκεται στην κατάσταση να μην ξέρει τι να ψηφίσει και κυρίως γιατί να το ψηφίσει.

 

4. Ο πολιτικός κόσμος, ως απλός διαχειριστής και ίσως σφετεριστής

Από όσα είδαμε ως στοιχεία, αλλά και όσα απίστευτα αλλά αληθινά συμβαίνουν με τη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και τον απόλυτο πολιτικαντισμό, ένα γεγονός ξεχωρίζει δραματικά: ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό πεδίο, η πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο η προεκλογική κονίστρα, ουδόλως στέκονται, ενδιαφέρονται, έχουν κάτι να πουν για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Κραυγαλέο παράδειγμα των ημερών είναι το ιστορικών διαστάσεων ζήτημα των μεταναστών-προσφύγων, η τεράστια σημασία που έχει για τη χώρα μας και η αφασιακή αντιμετώπιση από τα τηλεοπτικά πάνελ που προεκλογικά ερίζουν για τα ψηφοδέλτια, τις μικροπολιτικές και το πώς θα πείσουν για τη διαιώνιση και αναπαραγωγή μηχανισμών, πολιτικής πελατείας, κοινοβουλευτικών ομάδων, προσωπικών καριέρων.

Αναφέρουμε το προσφυγικό-μεταναστευτικό, γιατί, συμβολικά η συνέχεια για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία θα προσομοιάζει με εικόνες δυστυχίας που βλέπουμε στις οθόνες οι Αθηναίοι, και βιώνουν τραγικά οι πολίτες των νησιών. Η εικόνα της εξαθλίωσης θα απλωθεί στην κοινωνία, θα επεκταθεί το φαινόμενο ανθρώπων που αναζητούν την τροφή τους στα σκουπίδια ή στις ουρές των συσσιτίων. Μπροστά σ’ αυτήν την εθνική και κοινωνική καταστροφή ο πολιτικός κόσμος αυτοδιαφημίζεται για το ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής της, χωρίς καμιά ιδέα, στόχο, αξία, ήθος, σχέδιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι καταντά ένας χώρος που σφετερίζεται την πολιτική εξουσία σε βάρος της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσιμες και σε συνθήκες που μεγάλο τμήμα της κοινωνίας διαισθάνεται ότι μάλλον είναι ανίκανο και δεν έχει τη θέληση να οδηγήσει σε οποιαδήποτε διέξοδο.

 

Μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα…

Κάτω από αυτούς τους όρους η επιστροφή του «Κανένα» δεν είναι αρνητικό στοιχείο. Ο «Κανένας» έχει διαίσθηση, είναι υποκείμενο και αντικείμενο, από τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενά τους. Όσο πιο γρήγορα ξεπεράσει την σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση, όσο πιο γρήγορα αισθανθεί υποκείμενο για τον εαυτό του και δυνατός να παρέμβει, μπορεί να πετύχει πολλά και να αποτελέσει μιαν ελπίδα.

Η Αριστερά αντί να εγκλωβίζεται στο πολιτικό παιχνίδι, αντί να γίνεται διαχειρίστρια δύναμη, θα έπρεπε να έχει σχέσεις με τον «Κανέναν» και τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία του. Για παράδειγμα ένα μεγάλο μέρος του 62% του «όχι» θα συμπεριφερθεί όπως ο «Κανένας» και δεν ψάχνει σώνει και καλά εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή. Μάλλον δεν θέλει να μιλά κανένας πολιτικός σχηματισμός στο όνομά του. Η γείωση με την πραγματικότητα, η μη φυγή από αυτήν θα δοθεί στο πεδίο της κοινωνίας και των κινημάτων που θα αναπτυχτούν, των προτάσεων που θα προκύψουν για το πολιτικό πεδίο και την πολιτική μέσα από την κριτική και τον απολογισμό των αποτυχημένων πρόσφατων εγχειρημάτων. Η αποξένωση της κοινωνίας από την πολιτική σφαίρα δεν λύνεται με γιατροσόφια. Αφορά και την οικοδόμηση ενός λαού μέσα από τη δική του πείρα και συσπείρωση σε στόχους και αξίες. Δεν είναι πολιτικό κόλπο διαιώνισης «μαγαζιών».

* Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι από δημοσκοπήσεις που έγιναν από 29/8-3/9.

http://www.e-dromos.gr/h-epistrofi-tou-kanena/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η επιβολή της συστημικής παλινόρθωσης, η αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο κυνισμός των επιτελείων

Δύο είναι τα κεντρικά στοιχεία της συγκυρίας σε ελλαδικό επίπεδο, από πλευράς διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό και στην κοινωνία: Αφενός η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και όλες οι εξελίξεις που συντελούνται στο έδαφός της. Αφετέρου ο αποπροσανατολισμός και η σύγχυση που επικρατεί στην κοινωνία και ειδικά στο μεγάλο εκείνο τμήμα της που για 5 χρόνια αγωνίστηκε, προσπάθησε, πείσθηκε και πίστεψε ότι μπορούσε να μπει ένα φρένο ή να καλυτερέψει η κατάσταση σε σχέση με τη μνημονιακή πραγματικότητα.

Φυσικά και τα δύο στοιχεία συμπλέκονται με την πορεία που είχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η διαπραγμάτευση, η υπογραφή του 3^ου Mνημονίου. Με άλλα λόγια, η επιβολή της συστημικής παλινόρθωσης μέσα από τον ευτελισμό να προωθήσει το 3^ο Μνημόνιο η δύναμη που παρουσιαζόταν ως πολέμια όλων των μνημονίων. Το σοκ δεν είναι μικρό, είναι μεγάλο, και με αυτό κλείνει ένας μεγάλος κύκλος για τον πολιτικό αγώνα, τον αντιμνημονιακό αγώνα, τις προσπάθειες της κοινωνίας για μια άλλη πορεία.

Η πορεία της χώρας υπό μνημονιακά ειδικά καθεστώτα έχει ανατινάξει το πολιτικό σύστημα, το έχει αποσταθεροποιήσει από τις σταθερές του και επομένως από μια πλευρά, η ρευστοποίηση δεν είναι κάτι που πρέπει να ξαφνιάζει. Με τους αγώνες της περιόδου 2010-2012 και τις επανωτές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012, ο δικομματισμός γκρεμίστηκε. Ενώ λίγο πριν, η βουή της αυθόρμητης εισβολής του λαού σε όλες τις παρελάσεις για το «Όχι» του 1940 με σύνθημα «Όχι στη νέα κατοχή», έτρεψε σε φυγή μια κυβέρνηση (του Γ.Α. Παπανδρέου) που είχε εκλεγεί με 44%.

Από το 2012 έως το 2014 έγιναν συνειδητές προσπάθειες και από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ποδηγετηθεί κοινοβουλευτικά αυτό το λαϊκό μαζικό κίνημα και διάθεση, να συνετιστεί, να δώσει τη σκυτάλη στην «ανάθεση», στην υπεύθυνη πολιτική. Παράλληλα, έγιναν μεθοδεύσεις να στειρωθεί το λαϊκό αίσθημα από «υπερβολές» όσον αφορά: το πολιτικό σύστημα (τιμωρία όσων έφταιξαν), τη φανερή επιβολή μιας οικονομικής κατοχής της χώρας (η λέξη «κατοχή» εξοβελίστηκε) και άλλα τέτοιας κατεύθυνσης. Τέλος, όλα παραπέμφθηκαν στη στιγμή που θα ερχόταν η κυβέρνηση της Αριστεράς. Η αριστερή κυβέρνηση θα έλυνε όλους τους γόρδιους δεσμούς…

 

Τους τρώνε τα μνημόνια

Μέσα σε λίγους μήνες, η μεν κυβέρνηση (και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ) έσπασε τα μούτρα της γιατί σκόνταψε σε στρατηγικά ζητήματα που νόμιζε ότι θα τα επιλύσει με ευκολία – έτσι ανατινάχθηκαν όλα τα συνθήματα, οι υποσχέσεις και φάνηκε μια τεράστια ανυπαρξία κεντρικών σχεδιασμών για κρίσιμους τομείς της διακυβέρνησης. Η δε αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να σταθεί καν, αποξενωμένη και σε αντίθεση με τον λαϊκό παράγοντα που της χρέωνε τη μνημονιακή πολιτική.

Ξανά ο λαϊκός ριζοσπαστισμός έδειξε μεγάλη παρουσία και απέχθεια για το παλιό πολιτικό σύστημα, γενικά, όταν ψήφισε 62% «όχι» στο δημοψήφισμα. Το βράδυ του δημοψηφίσματος παραιτήθηκε ο Αντ. Σαμαράς και η Ν.Δ. έμπαινε σε κρίση. Κι εκεί που φαινόταν ότι κυριαρχεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό, έρχεται η εβδομάδα 6 – 12 Ιουλίου, υπογράφει φαρδιά-πλατιά το μνημόνιο και ρίχνει το λαϊκό αίσθημα από τον ουρανό στα τάρταρα. Τα όσα μεσολάβησαν τον Αύγουστο στη Βουλή επιβεβαιώνουν πως όποιος ακολουθεί μνημονιακές πολιτικές (και εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ) πέφτουν γρήγορα και ραγδαία.

Επομένως, η ρευστοποίηση δεν αφορά μόνο κλασικές αστικές δυνάμεις που υπηρέτησαν μνημόνια και μεταπρατισμό. Στο χώρο αυτό μπαίνει πλέον και μια δύναμη που συγκέντρωσε δύναμη σε αντιμνημονιακή βάση, που μεταλλάσσεται και αποτελεί παράγοντα παραπέρα ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού.

Αν θέλουμε να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, η αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ραγδαίος ρυθμός της, αποτελεί το πιο έκδηλο και κορυφαίο στοιχείο της ρευστοποίησης και θα καθορίσει τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς.

Ο Αλ. Τσίπρας τζόγαρε πάνω στη ρευστοποίηση. Ήξερε πως το μνημόνιο που έφερνε θα τον έφθειρε γρήγορα. Έπρεπε πρώτα να περάσει τα προαπαιτούμενα και το κυρίως μνημόνιο και γνώριζε πως ένας από τους όρους για να προχωρήσει στη μνημονιακή καθεστωτική πολιτική ήταν να απαλλαγεί από βαρίδια μέσα στο κόμμα του. Άλλωστε από νωρίς είχαν στοχοποιηθεί μικρές ομάδες «ταραξιών» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και στη συνέχεια στοχοποιήθηκε ο χώρος της Αριστερής Πλατφόρμας. Το τζογάρισμα του Τσίπρα και του Μαξίμου στηρίζονταν στις ενορχηστρωμένες προσπάθειες να πλασάρουν την ιδέα ότι απειλείται και κινδυνεύει με πτώση από εσωκομματικούς του αντιπάλους. Όχι από την πολιτική που αποφάσισε να ακολουθήσει. Επομένως, γρήγορη προσφυγή στις κάλπες χωρίς τα «βαρίδια του κόμματος» κι έτσι να έχει λυτά τα χέρια του για τις νέες συνθέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων, υπό την πλαστή του κυριαρχία. Ο στόχος του ήταν να επιβληθεί στους πολιτικούς αντιπάλους, να διατηρήσει την πρώτη θέση στις εκλογές και να πρωθυπουργεύσει ο ίδιος και το περιβάλλον του. Εντελώς κυνικά, δημοσιογράφος της Αυγής σε τηλεοπτική εκπομπή -απαντώντας σε κριτικές της αντιπολίτευσης- έλεγε πως το κρίσιμο ζήτημα σε αυτήν τη χώρα είναι ποιος έχει την εξουσία, ποιος διορίζει, ποιος μοιράζει κονδύλια κ.λπ., και αυτός θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο καθαρά και απλά. Δεν υπάρχει κανένα θέμα άλλης πορείας, τομών, αλλαγών κ.λπ. Ποιος κάνει το κουμάντο – τίποτα παραπάνω.

Το τζογάρισμα προχωρά έως ένα σημείο και επειδή η εσωκομματική αντιπολίτευση και η αντίδραση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή, ήταν μιας ορισμένης ποιότητας («στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε τα μνημόνια», ούτε ένας δεν πρόλαβε να ανεξαρτητοποιηθεί ή να παραιτηθεί) και ο Αλ. Τσίπρας τους πρόλαβε προχωρώντας στην παραίτηση της κυβέρνησης και οδηγώντας αυτός σε πρόωρες εκλογές.

Όμως ο ίδιος, ενώ είχε υπολογίσει τις αντιδράσεις των διαφωνούντων που μάλιστα θα τις παρουσίαζε και ως άλλοθι των αποφάσεών του, δεν είχε υπολογίσει το βάθος και την ένταση της αποσάθρωσης του ίδιου του κόμματος. Η χαριστική βολή στο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού εγχειρήματος δόθηκε από τη μαζική παραίτηση στελεχών των «53», από την παραίτηση του γραμματέα της Κ.Ε. Τάσου Κορωνάκη και πολλών άλλων που, ιστορικά, χρεώνονταν στο στενό περιβάλλον του. Η αποχώρηση αυτού του τμήματος αφαιρεί κάθε ιδεολογικό μανδύα από τον ΣΥΡΙΖΑ που εντελώς ξαφνικά και απότομα μετατρέπεται σε κάτι σαν Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας – και ο Τσίπρας σε κάτι σαν τον Ρέντσι. Σε όλη την πορεία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό και μνημονιακά μεταλλαγμένο χώρο, η αντίληψη για το κόμμα ήταν πως αποτελεί βαρίδι που θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να απαλλαγεί από αυτό. Ο Γ. Δραγασάκης είχε μιλήσει στην τελευταία Κ.Ε. του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ για «επανίδρυση» του κόμματος. Φυσικά, κανείς από το επιτελείο του Αλ. Τσίπρα δεν περίμενε αυτήν τη μαζική ραγδαία αποδιάρθρωση ολόκληρου του κόμματος που φτάνει στο σημείο να μην μπορούν να συμπληρωθούν ψηφοδέλτια, πέρα από τους πρόθυμους να επανεκλεγούν από λίστες που θα αποφασίσει η ηγεσία.

Ο χρόνος, λοιπόν, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Τσίπρα γιατί η ενορχήστρωση που έστησε για να εκμεταλλευτεί προς όφελός του τη ρευστοποίηση, δεν προχωρά όπως θα ήθελε και αποκαλύπτεται στα μάτια της κοινής γνώμης, απογυμνωμένος και κάθε μέρα που περνά αυτό φαίνεται και περισσότερο.

 

Ο αποπροσανατολισμός και η σύγχυση

Πιο σημαντικό στοιχείο στη συγκυρία είναι το στοιχείο του αποπροσανατολισμού και της σύγχυσης στην οποία βρίσκεται η κοινωνία. Ο τρόπος που σκέπτεται, βιώνει, συνειδητοποιεί όσα λέγονται και γίνονται, η ματαίωση κάθε ελπίδας για κάτι καλύτερο, ο τρόπος που βλέπει να εξελίσσονται τα πράγματα μαζί με την ανημπόρια να επηρεάσει κάπως όσα γίνονται, η απογοήτευση, η οργή και ο θυμός για το δούλεμα και την κοροϊδία που τρώνε διαρκώς, για τον απίστευτο καριερισμό και πολιτικαντισμό και η αποξένωση που νιώθουν από το πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά επενεργούν και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά και τη στάση του λαϊκού παράγοντα.

Μια κουρασμένη και βαθιά απογοητευμένη κοινωνία, που έχει να λύσει τρομακτικά προβλήματα επιβίωσης, βλέπει πολιτικές εξελίξεις που γίνονται σαν η κοινωνία να μην υπάρχει, σαν οι μόνοι πρωταγωνιστές να είναι ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και ο μεταμορφισμός των επαγγελματιών πολιτικών που υποστηρίζουν το σύστημα σε κάθε στροφή του, σε κάθε ανάγκη του. Στην περίπτωση της χώρας, σε αυτήν την κατηγορία μπαίνει σούμπιτη και η Αριστερά, ως μέρος του συστήματος, και δεν μπορεί κανείς να παρουσιάζεται άμοιρος ευθυνών για όλα αυτά όταν π.χ. ήταν υπουργός μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες. Για να μη χαθεί η αίσθηση της σοβαρότητας…

 

Σε δύο επίπεδα

Ο αποπροσανατολισμός έχει δύο επίπεδα. Αφορά κυρίως το μαζικό επίπεδο, δηλαδή το πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι όλα αυτά που συμβαίνουν – κι έτσι μπορεί στον ίδιο άνθρωπο να παρατηρηθεί ταυτόχρονα η συνύπαρξη σημαντικών και βαθιών διαπιστώσεων και των πιο ασυνάρτητων παραδοξολογιών. Οι δε κορυφές, ενώ υπάρχει η συνείδηση της αχρηστίας τους, αμέριμνες συνεχίζουν να εργάζονται για να αδράξουν ευκαιρίες μακριά από τα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Η χώρα οδεύει προς μια μεγάλη καταστροφή από πολλές απόψεις και κανείς δεν μιλάει ακριβώς γι’ αυτό το πρόβλημα. Όλοι έχουν το νου τους στα ποσοστά, στις λίστες, στο πώς «θα τη βγάλουν» ή πώς θα αρπάξουν μια ευκαιρία.

Το μεγάλο επίδικο είναι να εργαστούμε συνειδητά για την αντιμετώπιση του αποπροσανατολισμού και της σύγχυσης, γνωρίζοντας πως για να ανοίξει ένας νέος κύκλος με ενδιαφέροντα εγχειρήματα χρειάζεται και χρόνος και χώνεμα της πρόσφατης πείρας. Κυρίως, όμως, πρέπει να «σηκωθούν τα μανίκια» και να καταλάβουμε πως η όποια προοπτική δεν μπορεί να στηρίζεται στο τι και γιατί έγινε έτσι ή αλλιώς, αλλά να στηριχθεί στο πραγματικό επίδικο: στο δια ταύτα, σήμερα και αύριο με τους όρους που έχουν δημιουργηθεί, τις δυνατότητες που υπάρχουν, στις ανάγκες που πρέπει να εκφραστούν. Και, συγγνώμη, αυτά δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν στο έδαφος της μικροπολιτικής, του πολιτικαντισμού, της αναπαραγωγής εκλογικών και άλλων μηχανισμών. Δεν μπορούν να γίνουν αν δεν ξεριζωθεί η ιδέα που έχει σφηνωθεί στα μυαλά πολλών ότι ο αποφασιστικός τόπος είναι η Βουλή και οι άλλοι θεσμοί. Ειδικά μετά από μια τέτοια ήττα, δεν επιτρέπεται τέτοιο σούρσιμο διανθισμένο με μεγάλα προεκλογικά λόγια.

http://www.e-dromos.gr/refstopoihsh-kai-apoprosanatolismos/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Συνέντευξη στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων, στην εκπομπή του Γιώργου Γκόντζου «Ό,τι πεις εσύ».

Ακούστε την συνέντευξη εδώ:

http://clyp.it/fc5ryf22

Διαβάστε τα σημεία της συνέντευξης :

-Έχει υπάρξει μια τεράστια πολιτική στροφή της ηγετικής ομάδας  του ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζει μια πολιτική που είναι τελείως διαφορετική από αυτά τα οποία είχαμε συνδηλώσει κι είχαμε υπηρετήσει όλη την προηγούμενη περίοδο. Αλλά θέλω να πω, πως μέσα σε αυτή την κατάσταση υπάρχει και μια ενορχήστρωση που θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι κεντρικό πρόβλημα της πολιτικής σκηνής είναι η εσωτερική κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτό να δρομολογηθούν εξελίξεις για την παραπέρα εμπέδωση των μνημονίων. Για να γίνω πιο σαφής νομίζω ότι κεντρικό πράγμα είναι η αποτυχία, η χρεωκοπία όλων των πολιτικών των μνημονίων μέχρι τώρα και η ακολουθούμενη πολιτική από το Μαξίμου και από την κυβέρνηση Τσίπρα να προσχωρήσει στο μπλόκ των μνημονιακών δυνάμεων ότι τάχα έτσι “θα σώσω την χώρα” κι αντί να συζητάμε για αυτό το κεντρικό ζήτημα συζητάμε για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδιαρθρώνεται και η αποδιάρθρωση γίνεται γιατί ακολουθείται μια άλλη πολιτική που φέρνει ένα τεράστιο σοκ ακόμα και στα δυο εκατομμύρια που τον ψήφισαν.

-Ποιος φανταζόνταν πριν από δυο μήνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζε στην βουλή μαζί με ΝΔ και Πασόκ  όλα τα μνημόνια που υποβάλλουν η τρόικα , η τερατρόικα. Άντε να περιμέναν να γίνει μια συνεργασία με το Ποτάμι. Να κάνει κάποια ανοίγματα όπως με τον Πανούση , στον Κουβέλη, στον Θεοδωράκη , ως εκεί. Αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε γιατί η πολιτική του άλλαξε τελείως.

-Αντί να συζητάμε την μετάλλαξη του Σύριζα και την μεγάλη κατάρρευση του ίδιου του πολιτικού μορφώματος που λέγεται Σύριζα , συζητάμε τις εσωκομματικές διενέξεις  ή το πώς θα συμπεριφερθεί η μια πτέρυγα και πώς η άλλη και το αναγάγουμε σε μείζον πρόβλημα της χώρας.

-Η τάση κεντροαριστεροποίησης του Σύριζα συνυπήρχε με τις τάσεις ριζοσπαστισμού και προσπαθειών να υπάρξει και να ανοιχτεί ένας διαφορετικός δρόμος.

-Υπάρχει και αποτυχία της ίδιας της πολιτικής που είχε χαράξει το επιτελείο του Σύριζα από τις ευρωεκλογές και ύστερα κι αντί αυτό να συζητηθεί και να ειπωθεί πάμε παραπέρα και λέμε να πετάξουμε έξω κι όσους διαφωνούν. Κι αυτό είναι μια από τις προυποθέσεις και τα προαπαιτούμενα που έχει βάλει η Τρόικα κι όλα τα media εδώ στην Ελλάδα, δηλαδή οι κατεστημένοι όμιλοι, που ζητάνε εδώ και έξι, εφτά μήνες  να ξεκαθαρίσει η  κατάσταση στο κόμμα. Το βράδυ της 12^ης Ιουλίου ανακηρύχθηκε εθνικός ηγέτης γιατί παραμέρισε τάχα τα κομματικά του ζητήματα, δηλαδή άλλαξε όσο αφορά στις κατευθύνσεις και υπέγραψε ό,τι του έδωσαν οι δανειστές.

– Η Ευρωπαική Ένωση δεν είναι ένας φίλος κι ένας εταίρος της χώρας μας. Είναι ένας οργανισμός που μεθοδεύει τις νεοφιλελεύθερες  πολιτικές και την γερμανική Ευρώπη και την επιβάλλει αυτή την πολιτική με τελεσίγραφα και με διαλύσεις ακόμα και χωρών. Κι αυτό δεν μπορούσε μια ηγεσία να μην το έχει καθαρό. Δεν μπορούσε να λέει ότι καθαρογράφεται κι έρχεται η συμφωνία, θα είναι μια καλή συμφωνία, θα είναι μέρα μεσημέρι κτλ. Και τώρα είναι αναγκασμένοι και οι ίδιοι να μιλάνε για μια ταπεινωτική ήττα και μια επαχθή συμφωνία. Όλο αυτό το δυναμικό το οποίο αντιστρατεύεται αυτή την πολιτική μπορεί να μην αντιλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο όλο αυτό που έχει συμβεί. Κι αυτό είναι φυσιολογικό.

-Το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο μνημόνιο δεν φτάνει. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει μια εναλλακτική πολιτική να σώσει την χώρα από την εθνική και κοινωνική καταστροφή που μας οδηγούν αυτή την στιγμή διάφορες δυνάμεις και τα μνημόνια που επιβάλλονται.

-Τα εθνικά ζητήματα, οι απειλές που έχει η χώρα από γείτονες από τάχα φιλικές δυνάμεις δεν γίνεται αντιληπτό. Δεν γίνεται αντιληπτό πως κάποιοι βλέπουν  την χώρα μας σαν μια ζώνη είτε παρκαρίσματος τεράστιων μεταναστευτικών ροών,  είτε διάλυσης και  διαμελισμού της χώρας γιατί αυτό συμφέρει κάποιες μονοπωλιακές ενώσεις της Ευρώπης..

-Προσωπικά δεν δίνω καμία ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτή την κυβέρνηση που άλλαξε τόσο ριζικά όλη την πολιτική της χωρίς να συζητήσει καθόλου μέσα στο κόμμα, μέσα στην κοινωνία κτλ αυτές τις αλλαγές.

-Για το τι γίνεται μέσα στο Μαξίμου είναι κάτι στο οποίο πρέπει να χυθεί άπλετο φως. Διότι το τι γίνεται και τι αποφασίζεται κι από ποιους αποφασίζεται (μια πολύ μικρή ομάδα ) δεν μπορεί να κρατάει καθηλωμένη μια ολόκληρη χώρα κι ένα ολόκληρο έθνος.

Tagged : Αύγουστος 2015 / Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Επένδυση όλων των δυνάμεων στην οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου

 

Από πολλές πλευρές ακούγεται ότι είναι πιθανή η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που εισάγει και στηρίζει το 3^ο Mνημόνιο. Η μετάλλαξη περιγράφεται σαν απειλή, σαν ένα ενδεχόμενο κοντινό ή και μακρινό, όχι όμως συντελεσμένο.

Πολλοί που τώρα αναγκάζονται να μιλήσουν για έναν τέτοιο κίνδυνο, δεν συνειδητοποιούσαν για καιρό την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία προσαρμογής και κεντροαριστεροποίησης, ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού στα πλαίσια μιας κυβερνητικής εναλλαγής και μιας «διαπραγμάτευσης» που θα είχε αίσιο τέλος.

Αρκετοί, μάλιστα, όχι μόνο δεν προειδοποιούσαν για την πιθανή κατάληξη αυτής της πορείας, αλλά συναίνεσαν σε αρκετές επιλογές με την γραμμή «τώρα πρέπει να στηρίξουμε και να πάρουμε μέρος στην κυβέρνηση, έπειτα βλέπουμε».

Έτσι όμως άνοιγαν το δρόμο στη διάσταση «Μαξίμου-ΣΥΡΙΖΑ», που ήταν ο τελευταίος σταθμός της πορείας προς τη μετάλλαξη. Η πορεία αυτή ολοκληρώνεται με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα, συμμέτοχο του παλιού πολιτικού συστήματος, κύριο παράγοντα του μπλοκ των 230 «ναι» στην Βουλή όπου εφαρμόζουν τα προαπαιτούμενα. Κόμμα που συμβάλλει έτσι πρωταγωνιστικά στην πρόσδεση της χώρας στην παράταξη του «Mένουμε Ευρώπη και ευρώ πάση θυσία», ακόμα κι αν διαλύεται η κοινωνική συνοχή και η χώρα βυθίζεται στην κατάσταση της «αποικίας-χρέους» για δεκάδες χρόνια ακόμα.

Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση Αριστεράς, της πρώτη φορά Αριστεράς (ΠΦΑ) που σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα τίναξε στον αέρα υποσχέσεις, θέσεις, δεσμεύσεις, στοιχεία προγράμματος για να κυβερνήσει (κυβερνώσα Αριστερά γαρ) με τον πιο τυχάρπαστο, πρόχειρο, ερασιτεχνικό τρόπο και με όλα τα στοιχεία της αστικής πολιτικής στο τιμόνι: Διαρροές, απειλές, διαπόμπευση πρώην συνεργατών, πραξικοπήματα και βέβαια με όλες τις κοινοβουλευτικές πρακτικές που είχαν επινοήσει και μεθοδεύσει οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνητικές πλειοψηφίες (ΠΝΠ, νόμοι-εξπρές, μνημόνια σε ένα άρθρο κ.λπ.).

Έτσι, η ΠΦΑ «σώζει» την πατρίδα! Μαζί με τον παλιό πολιτικό κόσμο που της κρατάει τα… σωληνάκια στις ψηφοφορίες και μαζί με τους ΑΝΕΛ που ξεπέρασαν εύκολα τόσους αντιμνημονιακούς όρκους για μερικές θέσεις στην Βουλή, την κυβέρνηση και τους διάφορους οργανισμούς. Και μαζί φέρνουν το δέσιμο της χώρας στη φίλη-σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που ο Γ. Δραγασάκης φρόντισε κι αυτός να ευχαριστήσει, μιμούμενος το περίφημο «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» του Κ. Σημίτη μια μέρα μετά την κρίση στα Ίμια…

 

Ποια στάση απέναντι σε μια συντελεσμένη μετάλλαξη;

Το ερώτημα διατυπώνεται με καθαρότητα, γιατί η απάντηση που δίνει ο καθένας πρέπει να είναι σαφής. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε τακτικισμούς και σχεδιασμούς ορισμένων πόλων που δεν ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους στο φως και καθαρά. Σημειώνουμε, χρειάζεται η τακτική, αλλά όταν όλα ανάγονται στην τακτική τότε γίνεται κάποιο λάθος.

Ζήτημα πρώτο. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του οργανισμού ΣΥΡΙΖΑ, σαν αυτές που έχει γνωρίσει στην 10χρονη ιστορία του, ούτε σε μια νέα κρίση απλώς πιο βαθιά και έντονη. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα εκδοχή ηγεμονισμού του ΣΥΝ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και όσους τον συναποτελούν, όπως π.χ. το 2004 όταν διεκόπη η λειτουργία του, αφού ο ΣΥΝ αθέτησε όλες τις συμφωνίες για πλουραλιστική εκπροσώπηση στην Βουλή. Ή όπως λίγα χρόνια μετά, όταν αρνιόταν επίμονα την ιδιότητα του μέλους σε όσους πλησίαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και επιβαλλόταν ένα μόρφωμα που επίσημα ονομαζόταν «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» από τις στήλες της Αυγής.

Επίσης, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση κορυφής, σαν αυτή που εκδηλώθηκε με την αντιπαράθεση ανάμεσα στον Αλ. Αλαβάνο και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Κρίση ανεξήγητη για την βάση του οργανισμού, που «μπουσουλούσε» ανάμεσα σε πανελλαδικές συνδιασκέψεις και διάφορες ομαδοποιήσεις, για να σταματήσει ξανά την κοινή λειτουργία του και να χρειαστεί η «επανεκκίνηση» του 2011.

Τώρα συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό σε έκταση, ένταση, ποιότητα και αποτελέσματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην διακυβέρνηση, έχει δηλαδή την ευθύνη της πορείας της χώρας, δεν είναι ένα μικρό αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης. Διαχειρίζεται το παρόν και συνάπτει συμφωνίες που αφορούν το μέλλον της κοινωνίας για αρκετές δεκαετίες. Εισάγει τώρα ένα τρίτο μνημόνιο, σκληρότερο και με τεράστιες οδύνες για την κοινωνία (τα περί «ταξικής μεροληψίας» και αναδιανομής με ιδιαίτερα κριτήρια, είναι για να αποκοιμίζουν όσους θέλουν να κοιμούνται βαθύ ύπνο). Κυβέρνησε έξι μήνες στην τροχιά της χρεοκοπίας και δεν ξέρουμε τι ακόμα είναι πρόθυμο να υπογράψει το επιτελείο του, φτάνει να παραμένει στην διακυβέρνηση. Δεν δεσμεύεται, άλλωστε, πλέον από τίποτα και καθημερινά βεβαιώνει ότι κάθε εναλλακτική οδηγεί στην κόλαση.

Ζήτημα δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί μια μετάλλαξη, όχι γιατί οι Οργανώσεις Μελών του έγιναν κάτι άλλο ή αλλαξοπίστησαν, αλλά γιατί στα αποφασιστικά πεδία της πολιτικής (κράτος, πολιτικό σύστημα, ηγεσία κόμματος, κυβέρνηση, κοινοβουλευτική ομάδα) έχουν επιβληθεί μνημονιακές πολιτικές και συμφωνίες. Σε αυτά τα πεδία, γίνεται αποδεκτή, δικαιολογείται και στηρίζεται μια καταστροφική πολιτική σε πλήρη αντίθεση με όσα διακηρύσσονταν και περίμενε ο κόσμος από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η μετάλλαξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η πασοκοποίηση του κόμματος, η μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα με παλαιοκομματικές πρακτικές, η σύνθεση της κυβέρνησης, η υποβάθμιση όλης της πολιτικής σε μια αποτυχημένη «διαπραγμάτευση» και ο τρόπος που έγινε η πλήρης συνθηκολόγηση, επιδεικνύουν έναν κυνισμό που είναι συνακόλουθο στοιχείο του κυβερνητισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι απομείνει από αυτόν ως μεταλλαγμένο κόμμα, θα σύρεται στο πολιτικό σκηνικό ως κεντροαριστερός εταίρος και θα συναγωνίζεται με μια κεντροδεξιά εκδοχή –σε πλήρη εναρμόνιση με τους μνημονιακούς ευρωκρατικούς και ευρωατλαντικούς όρους. Η μετάλλαξη ορίζει μια νέα ποιότητα και ένα σημείο χωρίς επιστροφή.

Ποια στάση επομένως απέναντι στο μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια στάση απέναντι στην κυβέρνηση που αυτός συγκροτεί, ποια η στάση απέναντι στο Μαξίμου; Ποια στάση απέναντι σε ένα κόμμα φορέα της μνημονιακής προσαρμογής, σε ένα κόμμα που υπηρετεί αυτήν την πολιτική, αποδέχεται και στηρίζει την αυτήν την κυβέρνηση, δικαιολογώντας τις επιλογές της.

Δεν χωράνε πολλές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων τακτικών. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για τη συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

http://www.e-dromos.gr/i-metallaksi-tou-suriza/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι / ΣΥΡΙΖΑ

Για την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και το πώς οδηγήθηκε σε αδιέξοδο η κυβερνητική πολιτική μίλησε ο Ρούντι Ρινάλντι στην ΕΡΤ-3 σε μια συνέντευξη στην οποία παρενέβη και ο δημοσιογράφος Τάσος Παππάς.

Δείτε εδώ το βίντεο:

Δείτε εδώ ορισμένα βασικά σημεία όσων δήλωσε ο Ρ. Ρινάλντι:

– Πρωτοφανείς οι διαδικασίες όπως η πρόσφατη Κ.Ε., όπου αντί για πολιτική συζήτηση και απόφαση, το θέμα ήταν αν θα κάνουμε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο, αφού η κυβέρνηση φέρει (αν φέρει) μια συμφωνία. Μεγάλη υποβάθμιση και κατάργηση του κόμματος.

– Οι ευθύνες που παίρνει η κυβέρνηση και που είναι σαφώς έξω από το προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν εμένα και άλλα μέλη της Κ.Ε. να μην θέλουμε να είμαστε στα όργανα ενός πολιτικού οργανισμού που μεταλλάσσεται με βίαιο τρόπο.

– Στα δύσκολα κανείς παίρνει καθαρή στάση. Για άλλο πράγμα μας εμπιστεύτηκε ο λαός και άλλο εφαρμόζουμε.

– Η συμφωνία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη εθνική και κοινωνική καταστροφή. Το σχέδιο Σόιμπλε για Grexit δεν έχει αποφευχθεί.

– Στήθηκε από τον Δεκέμβριο μια παγίδευση που δεν την πήρε υπόψη το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο πίστευε ότι μια συμφωνία θα έρθει με εύκολο τρόπο.

– Την εποχή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, είχα υπογράψει μια δήλωση για το πρόγραμμα που έχουμε ανάγκη. Τότε απειλήθηκα μέχρι και με παραίτηση από την πολιτική Γραμματεία. Έπρεπε να ακολουθηθεί ένας διαφορετικός δρόμος από την “υποσχεσιολογία”.

– (Για τη χρηματοδότηση από Ρωσία, Κίνα). Με σοβαρό τρόπο θα έπρεπε κανείς να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική διάσταση και όχι σαν ένα “διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι”.

– Η τελευταία φορά που μίλησα εκτενώς με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν τον Οκτώβριο του 2014, οπότε και του εξέθεσα τις διαφωνίες μου για την ακολουθούμενη πολιτική.

– Η συμβολή του Αλ. Τσίπρα ήταν καθοριστική για να αποκτήσει η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ ακροατήρια μέσα στο λαό. Αυτή τη στιγμή έχει πέσει σε σοβαρά λάθη και είναι εγκλωβισμένος. Δεν στηρίζω την πολιτική του.

– Το κόμμα-ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίστηκε σαν “βαρίδι” από τις ηγεσίες και εγκαταλείφθηκε.

– Τα δύο χρόνια προετοιμασίας για τη διακυβέρνηση ήταν χρόνια προσαρμογής και υπήρξε απίστευτη προχειρότητα στη διακυβέρνηση το επόμενο εξάμηνο. Όλα επενδύθηκαν σε μια διαπραγμάτευση που στηρίχθηκε σε μια ψευδαίσθηση.

– Ο κ. Παπαδημούλης με το twitter και τα τιτιβίσματά του προκαλεί και θα έλεγα να μην παίζει το ρόλο λαγού κάθε φορά δεξιών τάσεων και καταστάσεων.

– Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός του μαζικού λαϊκού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκόβει από αυτή την ανάγκη.

– Έχω μεγάλες αμφιβολίες αν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό το συνέδριο. Έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι αν γίνει, θα είναι με όρους πολύ δύσκολους για όποιον θέλει να συμμετάσχει.

– Έχω τη γνώμη ότι το “brand name” του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο Μαξίμου…

– Μας ωθούν σε ένα μείγμα Μνημονίου και Grexit. Δεν είναι απλά τα πράγματα και δεν τελειώνουν στο θέμα του νομίσματος, χρειάζεται μια πιο σύνθετη πολιτική διεξόδου.

Tagged : Διαπραγμάτευση / Ιούλιος 2015 / παραίτηση / Ρούντι Ρινάλντι

Αποσπάσματα από την ομιλία του Ρ. Ρινάλντι στη συνεδρίαση της Κ.Ε.(30/7/2015) του ΣΥΡΙΖΑ

[…] Πιστεύω ότι είναι λίγο οξύμωρο να έχουν παρθεί αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, να έχουν παρθεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις σε επίπεδο Μαξίμου, να έχουν συναφθεί διακρατικές συμφωνίες, να έχουν παρθεί δεσμεύσεις και να έχουν ψηφιστεί προαπαιτούμενα, με μια σύνθεση που δεν μας τιμά πολύ μέσα στην ελληνική Βουλή, και κατόπιν εορτής το κόμμα να συσκέπτεται για να αποφασίσει μια διαδικασία για το Σεπτέμβρη και εκεί να σκεφτεί την στρατηγική του στις νέες συνθήκες ή τις προτάσεις που μας φέρνει ο σ. Δραγασάκης για την επανίδρυση του κόμματος.

[…] Η διαδικασία η σημερινή γίνεται για να ελευθερωθούν τα χέρια για το παραπέρα προχώρημα των δεσμεύσεων που έχουμε πάρει και έχουμε ήδη προωθήσει και θα συνεχίσουμε να προωθούμε και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή εν λευκώ η κυβέρνηση και το Μαξίμου θα συνεχίσουν αυτά για τα οποία έχουν δεσμευθεί και η Αριστερά θα συσκεφθεί το Σεπτέμβρη μήνα σε έκτακτο συνέδριο ή σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Κάτι δεν πάει καλά σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση.

[…] Πήραμε την κυβέρνηση, ήρθε το 62%, υπάρχει ένας λαός κι ένας κόσμος που πίστεψε αυτά που του είπαμε. Δεν του είπαμε αυτά που αποφασίσαμε κι αυτά που υπογράψαμε, άλλα του είπαμε και μας εμπιστεύτηκε και μιλάτε όλοι για ήττα, κανείς δεν βγαίνει εδώ να πει ότι είναι περιφανής νίκη αυτό που πετύχαμε. Ωραία. Και λέτε ότι ήταν οι συσχετισμοί συντριπτικοί. Έστω. Δεν μπορούμε να προβληματιστούμε στο τι έλειψε ή τι λείπει απ’ όλη αυτή την προσπάθεια; Δεν άκουσα τίποτα. Άκουσα μόνο βολονταρισμούς, κινηματισμούς κ.λπ. Αυτή η σχέση πληγώθηκε. Πληγώθηκε η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό, με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει και με έναν κόσμο που περίμενε κάτι διαφορετικό. Δεν περίμενε θαύματα, αλλά περίμενε μια διαφορετική στάση κι αυτή την στάση δεν την είδε.

[…] Δεν υπηρετούμε τις υποτελείς τάξεις. Είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις και ούτε καν κάνει άρση της απώλειας κυριαρχίας της χώρας. Αλλά ίσα-ίσα προσυπογράφουμε το βάθεμα της υποτέλειας της χώρας κι αυτό δεν είναι δουλειά της Αριστεράς, σύντροφοι. Η Αριστερά άλλο πράγμα πρέπει να κάνει. Πρέπει να οργανώνει τον λαό, να αγωνίζεται για απελευθέρωση, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται σώνει και καλά από το κυβερνητικό επίπεδο.

[…] Όσο αφορά το θέμα της πολιτικής μου τοποθέτησης και της προσωπικής μου στάσης θέλω να είμαι καθαρός απέναντι σε αυτό το κόμμα και τον κόσμο που το ακολούθησε, και για αυτό παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή.

http://www.e-dromos.gr/ke-rr/

Tagged : Κ.Ε. / Ρούντι Ρινάλντι

Ο Ρούντι Ρινάλντι μιλά στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά 90,1 FM για τα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας και την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή 31 Ιουλίου, μια μέρα μετά την παραίτησή του από την Κ.Ε. του κόμματος.

 

Ακούστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη:

 

Διαβάστε τα σημεία της συνέντευξης:

• Οδεύουμε γρήγορα σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Οι ευθύνες για τις αποφάσεις που έχουν παρθεί είναι πάρα πολύ μεγάλες. Δεν είναι ακριβώς ένας τόνος «καταγγελίας της κυβέρνησης», είναι μια πράξη, η παραίτηση η δική μου και των άλλων μελών της Κ.Ε., που δείχνει ότι δεν μπορούμε να ακολουθούμε την εφαρμογή μιας πολιτικής η οποία δεν συνάδει και δεν εκφράζει το πρόγραμμα και όλη στην στράτευση στην οποία είχαμε οδηγηθεί μέσα από κινήματα και προσπάθειες ώστε να χαραχθεί μια διαφορετική μέρα και να έρθει διέξοδος στη χώρα. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων κάποιων ανθρώπων ή μιας ηγετικής ομάδας, είναι θέμα ευθυνών που φέρουν με τις αποφάσεις τους.

 

• Έχει τεράστιες ευθύνες το Μαξίμου και βεβαίως κι ο Αλέξης Τσίπρας που οδηγήθηκε μέσα από μια στρατηγική που απέτυχε τελείως και οδήγησε σε έναν εγκλωβισμό από τον οποίο κι ο ίδιος, ακόμα κι αν ήθελε αυτή την στιγμή, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγει. Κρατιέται αυτή τη στιγμή στη διακυβέρνηση με τα σωληνάκια που προσφέρουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι στη Βουλή, έχοντας έρθει σε διάσταση με τον ίδιο τον οργανισμό, τον οποίο όλοι μαζί χτίσαμε. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο θα βιωθεί και με δραματικούς τόνους για όλους -και προσωπικούς και πολιτικούς.

 

• Όλη η στρατηγική αυτής της διαπραγμάτευσης στηρίχθηκε σε λάθος εκτιμήσεις, στηρίχθηκε σε μια αυταπάτη και μια ψευδαίσθηση ότι θα είναι εύκολη μια συμφωνία με τους δανειστές και την Τρόικα. Ήταν λαθεμένες όλες αυτές οι εκτιμήσεις και θέλοντας να φέρει οπωσδήποτε μια συμφωνία, έπεφτε ολοένα και περισσότερο στην παγίδευση που είχαν στήσει. Ένας πολιτικός με πείρα θα μπορούσε να διαγνώσει αυτή την παγίδευση και να κάνει προσπάθειες να μην πέσει ολοκληρωτικά μέσα στην παγίδα. Στο τέλος, δεν είχε πολλές επιλογές να κάνει μπροστά στα διλλήματα εκτός από το να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει, κάτι που του το έλεγαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκείνο το βράδυ, ένα εφιαλτικό βράδυ όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για ολόκληρη την χώρα, για τον ίδιο τον λαό μας. Να γύρναγε πίσω και να έδινε μια διαφορετική διέξοδο. Απ ό,τι φαίνεται, δεν είχε αυτές τις δυνατότητες και φτάσαμε σε αυτή την ταπεινωτική συμφωνία που θα την ζήσουμε με πολύ ζοφερές καταστάσεις.

 

• Δεν δίνω προσωπικό τόνο παρόλο που οι μεγαλύτερες ευθύνες πάνε και προς τον πρωθυπουργό. Θεωρώ ότι το κυβερνητικό σχήμα χαρακτηριζόταν όχι μόνο από απειρία αλλά και από μια προχειρότητα απίστευτης μορφής. Εξαντλήθηκε σε μια διαπραγμάτευση, που κι αυτή έγινε σε λάθος κατεύθυνση, κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πολύ λάθος για ολόκληρη την υπόθεση της χώρας και του λαού. Εξαιρετική προχειρότητα και έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων, προτάσεων, προγραμμάτων και ουσιαστικής διακυβέρνησης.

 

• Αν παρακολουθήσετε την εσωτερική ζωή του κόμματος, τις Κεντρικές Επιτροπές ιδιαίτερα, αλλά και τις συνεδριάσεις της Π.Γ., θα δείτε ότι συνεχώς υπήρξαν δηλώσεις κι ορισμένες προειδοποιήσεις. Αυτό δεν αίρει μια ευθύνη που έχουμε κι εμείς, κι εγώ προσωπικά, αν κάναμε ότι μπορούσαμε για να μην πάνε έτσι τα πράγματα. Αλλά θέλω να καταλάβετε ότι όλο αυτό τον καιρό το κόμμα υπολειτούργησε, υποβαθμίστηκε και έφτασε σε απαράδεκτες διαδικασίες, όπως η χθεσινή Κ.Ε. Δεν είχε συζητήσει τίποτα από τον Μάη. Η Κεντρική Επιτροπή δεν συνερχόταν ή όποτε συνερχόταν ήταν μετά από τετελεσμένα μιας πιο μικρής ομάδας που ήταν το Μαξίμου ή η κυβέρνηση σε γενικές γραμμές. Επομένως δεν μπορούν να ζητηθούν πολλές ευθύνες στο ίδιο το κόμμα και την λειτουργία του. Το κόμμα υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από το Μαξίμου και την κυβέρνηση.

 

• Το ότι υπογράφουμε μνημόνια ή φέρνουμε εμείς μνημόνια κι αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις σε μνημόνια σαν κόμμα και σαν κυβέρνηση δεν έχει σχέση με τα προγράμματα και τις θέσεις μας. Επαναλαμβάνεται η ιστορία με άλλο πρόγραμμα να ψηφίζεται κανείς, άλλες υποσχέσεις να έχει δώσει και τελικά να εφαρμόζει τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που υποσχέθηκε. Νομίζω ότι αυτό που είχε πει ο πρωθυπουργός («θα πρωτοτυπήσω εφαρμόζοντας το πρόγραμμα μου»), στο τέλος φαίνεται πως δεν συνέβη, αντίθετα ακολουθήθηκε η πεπατημένη, δηλαδή συνθηκολόγηση και συμβιβασμός.

 

• Πιστεύω ότι πάμε σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή και πρέπει να υπάρξει μια κατεύθυνση να περισωθεί ό,τι μπορεί, ώστε να συνεχίσει η Ελλάδα να υπάρχει ως χώρα κι όχι σαν χώρος, σαν οικόπεδο που το καταπατούν οι πάντες και μια κοινωνία που να είναι όρθια κι όχι γονατισμένη και διαλυμένη. Τα μνημόνια που έρχονται και η πολιτική του Σόιμπλε αποσκοπούν στο να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την χώρα και την κοινωνία. Πρέπει να αντισταθούμε και να εφεύρουμε τρόπους, μορφές, πολιτικές, κυβερνήσεις κτλ που να μπορούν να σταθούν στο ύψος αυτού του καθήκοντος.

 

• Δεν πιστεύω στις εύκολες λύσεις. Μετά από ένα ενδιαφέρον εγχείρημα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που τώρα μεταλλάσσεται, δεν προκύπτει αμέσως ένα άλλο ενδιαφέρον εγχείρημα. Παρ’ όλα αυτά, είναι επιτακτική η ανάγκη να απαντηθούν κάποια θέματα γιατί η καταστροφή είναι πολύ γρήγορη και οι χρόνοι πολύ συμπυκνωμένοι, οπότε πρέπει να γίνουν προσπάθειες. Δεν με χαρακτηρίζουν οι προτάσεις ευκολίας, δηλαδή εγώ δεν επικεντρώνω μια εναλλακτική στο νόμισμα για παράδειγμα, αλλά θέλει μια πιο σύνθετη πρόταση που να παίρνει υπόψη και την ευρωπαϊκή διάσταση και τις ανάγκες της παραγωγικής ανασυγκρότησης στο εσωτερικό, όπως και της δημοκρατίας. Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να γίνουν διεργασίες που να επανακαθορίζουν το λαϊκό κίνημα και να γεννηθούν νέες μορφές συσπείρωσης του κόσμου. Σκεφτείτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα του 4% κι έφτασε να είναι κυβέρνηση. Ο Γ. Παπανδρέου είχε 44% και σήμερα δεν ξέρει κανείς που βρίσκεται κι αν έχει κόμμα και τι κάνει.

 

• Κανείς δεν ξέρει αν θα γίνει το συνέδριο που αποφάσισε χθες η Κ.Ε. και με ποια σύνθεση. Ο Γ. Δραγασάκης μίλησε για «επανίδρυση», ενώ έχει σοβαρότατες ευθύνες για όλη την υποβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν σχεδιασμοί να φτιαχτεί ένα τελείως νέο κόμμα που θα είναι πιο κοντά στα πρότυπα του παλαιού ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε παρά σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Από αυτή την άποψη θα μείνει ορφανός ένας κόσμος μέσα και γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αναγκαστικά θα δημιουργήσει δικές του συσπειρώσεις και διεργασίες.

 

• Νομίζω ότι το κόμμα αυτό όπως το γνωρίσαμε, έχει πάψει να υπάρχει, δηλαδή ήδη έχει μπει σε μια διαφορετική κατάσταση, εγώ μιλάω και για μια μετάλλαξη του ίδιου του κόμματος, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν συμφωνεί με αυτά που γίνονται αλλά και δεν μπορεί να εκφραστεί ή είναι και σε μια κατάσταση σοκ, σαστιμάρας, πίκρας, απογοήτευσης, θυμού, οργής και ψάχνει να βρει αν υπάρχει μια εναλλακτική. Αν συνεχίσουν οι 30-35 βουλευτές να λένε όχι, θα βρεθούν εκτός συριζικού περιβάλλοντος και θα τεθεί το θέμα με ποιο διαφορετικό τρόπο συνεχίζει κανείς παρακάτω. Το τι θα έχουμε από  1^η Σεπτέμβρη, από την άποψη αυτή, πρέπει να περιμένουμε και να το δούμε. Δεν μπορώ να πω μεγάλα λόγια.

 

• Πιστεύω ότι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να το αντιμετωπίζει κανείς σαν ένα κανονικό κόμμα. Ήταν ένα κόμμα ιδιότυπο που συνυπήρχε ένας ριζοσπαστισμός και υπήρχε και το άρωμα των κινημάτων. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να μπει σε έναν οργανισμό-ΣΥΡΙΖΑ που θα υπηρετεί μνημόνια. Δεν χωράει. Κι έτσι θα δημιουργηθούν πολλοί κύκλοι επάλληλοι διεργασιών, συζητήσεων, κοινού βηματισμού, πρωτοβουλιών κι έχω την γνώμη ότι από αρχές Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν αυτές οι διεργασίες και θα επιδράσουν αρκετά και σε θέματα όπως το αν θα γίνει και πότε κάποιο συνέδριο ή τι αποφάσεις θα έχουν παρθεί, τι μνημόνιο θα έχει ψηφιστεί, τι κοινοβουλευτική ομάδα θα υπάρχει, πώς θα είναι το κόμμα κι αν θα υπάρχει το κόμμα με την μορφή που το ξέραμε.

 

• Πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτη ρευστοποίηση όλου του πολιτικού σκηνικού, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγεσιών αυτή την στιγμή στη χώρα. Αυτή η ρευστοποίηση είναι κεντρικό χαρακτηριστικό. Όποιος κυβερνά δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί αλλά και δεν μπορεί όλος ο πολιτικός κόσμος να σταθεροποιηθεί χωρίς ο ένας να βοηθάει τον άλλο κι όλα τα κόμματα είναι ξανά σε αναζήτηση μιας δικής τους ταυτότητας. Η Ν.Δ. δεν έχει ακόμα ηγεσία, είναι με μια προσωρινή ηγεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μια βαθύτατη κρίση και μετάλλαξη, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται, το Ποτάμι είναι και αυτό ένα ιδιότυπο πράγμα που κι αυτό δεν ξέρουμε πώς θα προχωρήσει. Όλοι μαζί θέλουν να σώσουν τάχα την Ελλάδα από μια καταστροφή, δεν μπορούν όμως να την σώσουν από ότι φαίνεται αυτά τα κόμματα. Θα δημιουργηθούν νέα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα φανταστώ ή να τα περιγράψω αυτή την στιγμή. Η ρευστοποίηση όμως είναι κεντρικό στοιχείο.

 

• Δεν το ξέρει κανείς το μέλλον, δεν το ξέρουν όλα τα επιτελεία των κομμάτων και μπορεί να μην το ξέρουν ακόμα και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που παίζουν καθοριστικό ρόλο πώς ακριβώς θα πάει το πράγμα. Δηλαδή η στρατηγική Σόιμπλε είναι διαφορετική από την στρατηγική του Ολάντ, το ΔΝΤ δεν έχει δείξει τι ακριβώς θέλει και πώς θα πάνε τα πράγματα, θα καθοριστούν από μια σειρά παράγοντες που δεν έχουν σχέση με το πρόγραμμα του α’ ή του β’ κόμματος που υπάρχει εδώ.

 

• Αυτή τη στιγμή κυβερνά στην ουσία η Τρόικα και οι συμφωνίες που γίνονται. Ήρθαν σήμερα στο Χίλτον, από ό,τι είδα, κουστωδίες να μπαινοβγαίνουν και να συζητούν. Υπαγορεύουν όρους, οι όροι πρέπει να τηρηθούν και πρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό προσωπικό που να τους υπηρετεί. Εγώ θεωρώ ντροπιαστικό η αριστερά να προωθεί αυτές τις μνημονιακές ρυθμίσεις ή να είναι κομμάτι και συνένοχη με έναν υπόλοιπο πολιτικό κόσμο που έκανε αυτές τις κινήσεις. Από αυτή τη άποψη παραιτήθηκα από την Π.Γ του ΣΥΡΙΖΑ και από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλω να διαχωρίσω την θέση μου. Δεν μπορεί να γίνεται καταστροφή της χώρας κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα σαν να λέμε ότι απλά λέγαμε την διαφωνία μας και δεν κάναμε τίποτα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραιτηθώ και να δείξω ότι υπάρχει και μια διαφορετική προσωπική στάση απέναντι σε αυτά προβλήματα.

Tagged : Ιούλιος 2015 / Ρούντι Ρινάλντι