Έντονη είναι η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό. Φαίνεται πως όλοι βιάζονται να προχωρήσουν σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις ώστε να φθάσουν σε μια «λύση». Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και η Βικτόρια Νούλαντ υπεύθυνη για τις σχέσεις με την περιοχή έχουν δραστηριοποιηθεί έντονα, ενώ στο Μον Πελεράν της Ελβετίας θα συναντηθούν για δεύτερη φορά οι Αναστασιάδης – Ακιντζί και ο Μπαν Κι Μουν. Ο νέος κίνδυνος για το Κυπριακό είναι η φόρμουλα «κράτος – γέφυρα», ένα μεταβατικό υβρίδιο, χωρίς επιστροφή, με άμεσο αποτέλεσμα την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών δημοσιεύουμε και 4 σημειώματα κομμάτων, σχολιαστών, δημοσιογράφων και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών για να φανεί καλύτερα η συνολική εικόνα.

 

 

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σήμερα είναι η συμφωνία για ένα μεταβατικό υβρίδιο, προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας

Από ό,τι φαίνεται, κατά την πρώτη συνάντηση στο Μον Πελεράν της Ελβετίας (θα ακολουθήσει και δεύτερη αύριο) όπου συναντήθηκαν Αναστασιάδης, Ακιντζί και Μπαν Κι Μουν, αλλά και όσα διαμείφθηκαν στις συναντήσεις Ομπάμα-Τσίπρα, κυοφορείται ένα νέο έκτρωμα για την Κύπρο, μέσω από το οποίο να περάσει η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως τη γνωρίσαμε από το 1960 και τις διάφορες περιπέτειες που πέρασε.

Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως οντότητας αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα, τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. δηλαδή κυρίαρχο κράτος, έχει κουτσουρευτεί με την κατοχή του 38% της Βόρειας Κύπρου από τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας και την ανακήρυξη του παράνομου τουρκοκυπριακού κράτους.

Ο ενδοτισμός και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς οδήγησαν να αναγνωρίζονται ως δύο αυτόνομες οντότητες, ο πρόεδρος της Κύπρου να είναι ισότιμος με τον Τουρκοκύπριο πρόεδρο και να παζαρεύεται λύση που καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας και κυριαρχίας.

Τώρα ο σχεδιασμός για πλήρη κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων και των «ρεγάλων» που είναι διατεθειμένες να κάνουν στην Τουρκία, περνά μέσα από τη φόρμουλα του «κράτους-γέφυρα». Αυτό θα είναι μια μεταβατική φόρμουλα για να φθάσουμε σε μια συνομοσπονδία δικοινοτική- διζωνική με μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί καν να λειτουργήσει χωρίς να υπάρχει αποδοχή όλων των αποφάσεων από την Τουρκία και τις μεγάλες δυνάμεις. Το «πονηρό» της πρότασης από την στιγμή που γίνει δεκτή βρίσκεται στο ό,τι δεν υπάρχει σημείο επιστροφής στη σημερινή κατάσταση. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι παρελθόν, αφού η αποδοχή του «κράτους-γέφυρα» θα κινείται στον μονόδρομο της διάλυσής της και της αντικατάστασης από ένα υβρίδιο προτεκτοράτο, βορά στις μεγάλες δυνάμεις και στον επεκτατισμό της Τουρκίας.

Οι πιέσεις είναι μεγάλες προς την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά και πολλά περιθώρια ελιγμών και κινήσεων δεν υπάρχουν μέσα από τη γραμμή που έχει ακολουθηθεί μέχρι τώρα. Το σκηνικό είναι καλά στημένο και από ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα και ειδικά η Νούλαντ (υφυπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνη για την περιοχή) προωθούν τη φόρμουλα αυτή σε όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις.

Το «κράτος-γέφυρα» είναι το νέο… τυράκι για όλους τους συμμετέχοντες στο παζάρεμα.

Η μεθόδευση είναι απλή: Συνομιλίες στην Ελβετία, εκβιασμοί και προτάσεις για 5μερή συνάντηση, πιέσεις και επίσπευση των διαδικασιών ώστε να υπάρξουν αποφάσεις εντός του 2016 ή αρχές του 2017, πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος για έγκριση των συμφωνηθέντων.

Φαίνεται ότι η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδιώκει να «κλειδώσει» ορισμένες διευθετήσεις ώστε η νέα διοίκηση Τραμπ να είναι σχετικά δεσμευμένη. Το επιχείρημα «γρήγορα γιατί έρχεται ο Τραμπ» μπορεί να λειτουργήσει για μεγάλες υποχωρήσεις.

Ρούντι Ρινάλντι

 

 

ΕΔΕΚ: «Να μην παίξουμε το παιχνίδι της Τουρκίας»

Η απόφαση του ΠτΔ για κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει πως ακολουθεί παρελκυστική πολιτική έναντι των κομμάτων και του Εθνικού Συμβουλίου για τους δικούς του λόγους.

Ενώ επικαλείται την ανάγκη ενότητας και στήριξης της προσπάθειάς του για επίλυση του Κυπριακού, ο ίδιος υπονομεύει την ενότητα και δεν ενισχύει την διαπραγματευτική του θέση.

Έτσι, αντί να ενημερώσει άμεσα την πολιτική ηγεσία στο νησί, προχωρεί στην ενημέρωση της ελληνικής κυβέρνησης και αφήνει την ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας στην Κύπρο 24 ώρες πριν από την αναχώρησή του για την Ελβετία. […]

Η κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει ότι έχει ήδη συμφωνήσει και καταλήξει και αυτό που επιζητεί δεν είναι η συνδιαβούλευση, η ενότητα και η εποικοδομητική συνδρομή των πολιτικών κομμάτων για τη διαχείριση του Κυπριακού (όπως είχε πει στις 14 Σεπτεμβρίου 2016) αλλά η δημιουργία των προϋποθέσεων ή η ανεύρεση δικαιολογιών για να παρουσιάσει ενδεχομένως αυτά που έχει ήδη αποδεχθεί.

Σε ό,τι αφορά την πολυμερή ή πενταμερή, για την ΕΔΕΚ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, όπως είναι το Κυπριακό, να συζητείται σε διεθνή διάσκεψη με την απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά ευθεία υπονόμευσή της και υπογραφή ληξιαρχικής πράξης θανάτου της.

Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι παρούσα, το μόνο που θα έχουμε καταφέρει θα είναι να παίξουμε για ακόμη μια φορά το παιχνίδι της Τουρκίας για κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

Δεν αποσύρονται τα τουρκικά στρατεύματα

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι για τη Τουρκία δεν τίθεται θέμα να υποχωρήσει στο θέμα των εγγυήσεων. «Κοιτάξτε, αυτήν τη στιγμή τις εξελίξεις γύρω από την Κύπρο. Τα μάτια όλων είναι στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Λίγο πιο ανατολικά, παλαιότερα εμείς είχαμε ξεκινήσει δρομολόγια φέριμποουτ με τη Συρία. Μεταξύ της Κύπρου και της Συρίας υπάρχουν πολεμικά πλοία από την κάθε χώρα. Στη Συρία είναι όλοι. Είναι η Ρωσία, είναι η Αμερική, είναι το Ιράν, είναι η Χεζμπολάχ, είναι οι Σιίτες, το ΡΚΚ, το YPG, ο ISIS, η Αλ Νούσρα και υπάρχει και ο κίνδυνος από τη ροή προσφύγων. Ποιος θα προστατεύσει τον τ/κ λαό απέναντι σ’ αυτού του είδους τις απειλές; Επομένως, για μας η ασφάλεια του τ/κ λαού είναι πολύ σημαντική. Αυτό το λέει και ο κ. Ακιντζί. Λέει ότι οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος».

 

 

Η ενημέρωση αρχηγίσκων, αντιδραστικών και…σαμποτέρ δεν βοηθά τους χειρισμούς Αναστασιάδη

Για πληρέστερη εικόνα των αναγνωστών του ύφους και του κλίματος στην Κύπρο σχετικά με τους χειρισμούς Αναστασιάδη (πχ να μην ενημερώνει για όσα κάνει στις διαπραγματεύσεις με Μπάιντεν, Αθήνα, Ελβετία κ.λπ.) δημοσιεύουμε σχόλιο ενός υποστηρικτή της διαδικασίας αυτής, του Νίκου Τιμοθέου από τον Φιλελεύθερο της 17/11/16

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να υπερψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το Ναι); Πιθανότερα όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη, όσοι ψήφισαν ΑΚΕΛ, όσοι ψήφισαν το «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ, την «ανεπίσημη» ΕΔΕΚ και ένα μεγάλο ποσοστό όσων δεν προσήλθαν να ψηφίσουν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (δεν τους νοιάζουν τα κόμματα, αλλά τους νοιάζει το μέλλον τους!)

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να καταψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το «όχι); Πιθανότατα οι οπαδοί της «επίσημης» ΕΔΕΚ, του ΕΛΑΜ και ακόμη της Συμμαχίας, της Αλληλεγγύης και των Οικολόγων και του «επίσημου» ΔΗΚΟ!

Γιατί πρέπει ο πρόεδρος να ενημερώνει ομοιόμορφα και εκείνους που στηρίζουν μια πιθανή λύση και όσους είναι ξεκάθαρα απορριπτικοί: ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ και ακόμη Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι και «επίσημο» ΔΗΚΟ;

Δημοκρατία θα πει να ενημερώνονται κατά προτεραιότητα οι αρνητικοί και οι «αντιδραστικοί» και οι «σαμποτέρ»; Να ενημερώνονται, βέβαια, αλλά την κατάλληλη στιγμή! Οι θέσεις τους είναι πασίγνωστες και δεν πρόκειται να προσθέσουν ένα «ιώτα» στη διαπραγμάτευση! Γιατί πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να «παραμορφώνουν» την ενημέρωσή τους όπως συχνά κάμνουν αποκαλώντας τον πρόεδρο αναξιόπιστο κ.ο.κ.; Αν αποδειχθεί τέτοιος, δεν θα καταδικαστεί απλώς στη συνείδηση του λαού όπως, καλή ώρα, ο προκάτοχός του, αλλά θα κινδυνεύει να κατηγορηθεί για… προδοσία!

Ακόμη μια φορά θεωρούνται «δεσμευμένοι/δεμένοι» οι μάλλον/πολύ θετικοί (ψηφοφόροι και κόμματα) και δίδονται «όπλα» στους μάλλον/πολύ/απόλυτα αρνητικούς;

Ο πρόεδρος, δικαίως, δεν συγκαλεί το δήθεν «Εθνικό Συμβούλιο» αφού είναι ουσιαστικά σίγουρο ότι οι εθνικο-σοσιαλιστές επιδιώκουν να σαμποτάρουν και τον ίδιο και τη διαπραγμάτευση! Δεν θα έπρεπε καν να ενημερώσει τους αρχηγίσκους πριν τη συμπλήρωση της διαπραγμάτευσης!

Όταν έχει έτοιμη λύση οφείλει ο πρόεδρος, η κυβέρνησή του και τα θετικά κόμματα να ενημερώσουν λεπτομερέστατα τον λαό παντοιοτρόπως και να γίνουν δημόσιες συζητήσεις και αναλύσεις από ικανούς αναλυτές (ειδικούς και επιστήμονες) και φυσικά από «πολιτικούς» και «αναλυτές» όλων των αποχρώσεων. Και μετά να αποφασίσει ο κάθε ψηφοφόρος τι θα ψηφίσει!

Αυτό που γίνεται τώρα είναι ουσιαστικά ένας συγχυστικός αχταρμάς δηλώσεων και αντιδηλώσεων με βάση εικοτολογίες, φαντασιώσεις, εμμονές και προκαταλήψεις. Πολύ λίγοι είναι οι αναλυτές που μπορούν να κριθούν ως σοβαροί, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι!

Δεν θέλουμε επανάληψη του Brexit και της εκλογής Τσίπρα και Τραμπ! Ούτε ποσοστά γύρω στο 50%! Θέλουμε τουλάχιστον 60%-65% υπέρ ή εναντίον μιας λύσης. Καθαρή απόφαση!

Νίκος Τιμοθέου

 

 

«Δεν θα βάλετε εγγυητή στην Κύπρο την Τουρκία που είναι αγκαλιά με το ISIS»!

Άρθρο του γνωστού τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ , που απευθυνόμενος στον Τουρκοκύπριο «πρόεδρο» Ακιντζί αναφέρει τα παρακάτω:

«Δεν βγαίνει η φωνή σου… Αντιληπτό πως το δεύτερο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το πρώτο… Είναι εύκολο να συγχαίρεις τον Ερντογάν, αλλά δύσκολο να καταγγέλλεις την φυλάκιση του Σελαχαττίν Ντεμιρτάς… Σε ολόκληρη εφημερίδα Τζουμχουριέτ έγινε αστυνομική έφοδος και μια κουβέντα δεν είπες… Η εκλεγμένη δήμαρχος του Ντιγιαρμπακίρ ρίχτηκε στην φυλακή και από σένα πάλι δεν ακούστηκε η φωνή σου… Όταν, μέσα στα μαύρα χαράματα, έγινε έφοδος και πήραν 9 βουλευτές μεταξύ των οποίων τους συμπροέδρους του HDP Σελαχαττίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουξεκντάγ και σε αυτό δεν είχες τίποτε να πεις…

Μήπως λες  «τι μας νοιάζει εμάς, εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας»;

Ναι αλλά όταν συνέχαιρες τον Ερντογάν ως «ήρωα της δημοκρατίας» και ως  «θύμα πραξικοπήματος»  δεν σκέφτηκες «τι μας νοιάζει εμάς»… Τον συνεχάρης… Του μετέφερες την αγάπη σου για την δημοκρατία… Μα αφού τότε τον συνεχάρης, τώρα δεν πρέπει να κάνεις καταγγελία; Ή μήπως κατά τη γνώμη σου αυτά που γίνονται τώρα, γίνονται από αγάπη για τη δημοκρατία ; Αυτή είναι η δημοκρατία που θαυμάζεις και μας λες «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Και υπάρχουν κι άλλα ακόμη χειρότερα… Τα έγγραφα Wikileaks…. Εάν δεν ξέρεις να στα πω εγώ… Πρόκειται για μέιλ της Χίλαρι Κλίντον… Κοίτα τι περιέχουν… Κοίτα τι διέρρευσε και αποκαλύφθηκε… Η ISIS δημιουργήθηκε από τις HΠΑ για να ανατρέψει τον Καντάφι και τον Άσαντ…Και ποιόν έβαλαν επικεφαλής ξέρεις; Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν… Ποιος ήταν ο στόχος; Να αποκτήσουν τα πετρέλαια που θα καταλάμβανε η ISIS στη Συρία. Και επικεφαλής αυτή της δουλειάς για τα πετρέλαια, τοποθετήθηκε εκεί ο γαμπρός του Ερντογάν, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ…

Ήταν γνωστό από παλιά πως ο Ερντογάν σχετιζόταν με τους ψυχοπαθείς της ISIS που κόβουν κεφάλια. Τώρα, λοιπόν, με αυτή την αλληλογραφία αυτό ξεκαθαρίζει.  Εσύ λοιπόν Μουσταφά σε αυτουνού την αγκαλιά αγωνίζεσαι να μας πετάξεις;  Για αυτό πηγαίνεις στον Μοντ Πελερίν; Και δηλαδή θα πείσεις τον Νίκο να το δεχτεί και νομίζεις πως επειδή οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ χαζοί θα το δεχτούν, ε;  Άστα αυτά Μουσταφά, άστα… Πάνε πάρε καθαρό αέρα εκεί… Μετά γύρνα στο σπίτι σου… Μάζεψε τη βαλίτσα σου και βγες για βόλτα με τους συνταξιούχους…

Όπως εσύ, έτσι και εγώ είμαι Κύπριος. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι υπόλοιποι για αυτό το θέμα και δεν με αφορά. Αλλά εάν εσύ επιδιώκεις να μας καθίσει στο κεφάλι μας ένα κράτος κολλητό με την ISIS, τότε θεωρώ πως εσύ παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Επικεφαλής της Τουρκίας υπάρχει ένας αρχηγός και μια συμμορία που θα έπρεπε να δικαστούν σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου…

Εξακόσιες χιλιάδες άτομα ξεψύχησαν στη Συρία. Τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες σε άθλια κατάσταση. Χιλιάδες παιδιά έγιναν τροφή για τους καρχαρίες στις θάλασσές μας.  Δεν έμεινε αγριότητα στην οποία να μην γίνουμε μάρτυρες. Και εσύ ακόμη μας λες πως «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Δηλαδή, θα βάλεις στο κεφάλι μας ως εγγυητή ένα κράτος που δεν έμεινε τίποτα που να μην το κάνει στους πολίτες του, την ώρα που γυρνά αγκαλιά με την ISIS;

Σενέρ Λεβέντ

http://www.e-dromos.gr/kratos-gefyra-h-nea-formoula-gia-katalysh-kypriakhs-dhmokratias/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ακούστε εδώ την συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στο ραδιόφωνο Παραπολιτικά 90,1fm  και την εκπομπή «Εξαιρέσεις» της Ζηνοβίας Σαπουνά, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016.

 

 

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Οι επαναστάσεις δεν παραγγέλλονται. Κυοφορούνται και γίνονται. Γίνονται από ανθρώπους που μετατρέπονται σε υποκείμενο μιας ιστορίας, που φτιάχνουν οι ίδιοι μέσα από επιλογές και στόχους. Η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί δεν υπάρχει καμιά μεμονωμένη επανάσταση, σημαίνουν την πραγμάτωση ενός κοινωνικού βολονταρισμού που ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Από τι όμως;

Αν ισχύει η φράση «Σ’ αυτόν τον κόσμο το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων ζει μέσα στον πόνο, κυριαρχούνται από λίγα άτομα και καταπιέζονται από διάφορα πολιτικά και οικονομικά συστήματα»¹, σ’ αυτήν βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα. Απελευθέρωση και χειραφέτηση από πολιτικά και οικονομικά συστήματα καταπίεσης και κυριαρχίας των λίγων.

Ο ορίζοντας της εποχής που διανύουμε, ορίζεται ως η καθολική χειραφέτηση του ανθρώπου ή αλλιώς, ο κομμουνισμός. Πιο ειδικά είναι η μετάβαση, μέσα από πολλούς δρόμους, σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία που θα οργανωθεί σε άλλες βάσεις από το αχαλίνωτο κυνηγητό του κέρδους, την παραγωγή για την παραγωγή. Περνά, όμως, μέσα από αλλεπάλληλες εκρήξεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, απέναντι στις συγκεκριμένες μορφές και τα δεσμά που δημιουργεί και μετασχηματίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Η συγκεκριμένη κυοφορία της, η μορφή που θα πάρει καθώς και ο συσχετισμός που θα καταγράφεται από τα ρήγματα, θα προσδώσουν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα της. Γι’ αυτό η περιφρόνηση της ποικιλίας και της ιδιαιτερότητας μεγάλων ανατροπών και ρηγμάτων στο «πλανητικό χωριό», δεν βοηθούν. Η πραγματική δημοκρατία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η σύμπλεξη εθνικού και ταξικού, γεννούν περισσότερες πραγματικές επαναστατικές υποστάσεις του σύγχρονου προλεταριάτου και των λαών, από την προσκόλληση σε μια αποκλειστικά δυαδική ταξική θεώρηση.

Μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στον συγκεκριμένο καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό, καταχτιέται η ελευθερία ως ο τρόπος «της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην αντικειμενική-πραγματική δυνατότητα. Ελευθερία από την καταπίεση, ως μια έξοδος προς τον Εαυτό, προς το εμείς χωρίς αποξένωση, είναι το άλφα της επανάστασης και αποδίδει στην επαναστατική ώθηση μια μοναδική αλληγορία. Η ελευθερία είναι επίσης και το ωμέγα της επανάστασης,δηλαδή είναι η ανοιχτή πύλη προς εκείνη την ταυτότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του στην οποία τίποτε πλέον δεν είναι ξένο, καμιά εξωτερίκευση, καμιά πραγμοποίηση, καμιά αδιαμεσολάβητη φύση, κανένα πεπρωμένο»².

1. Μάο Τσετούνγκ
2. Ερνστ Μπλοχ

http://www.e-dromos.gr/oi-epanastaseis-den-peftoun-apo-ton-ourano/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Πιέσεις, επιδιώξεις και αλλαγές θέσεων

Έντονο παρασκήνιο διαβουλεύσεων και πρωτοβουλιών έχει στηθεί γύρω από το Κυπριακό με στόχο την προώθηση «λύσεων» τύπου Βοσνίας για το νησί. Λύσεων στα πλαίσια των σχεδιασμών των ΗΠΑ – Ε.Ε. – Μεγάλης Βρετανίας από τη μια μεριά, και του τουρκικού επεκτατισμού από την άλλη. Η Κυπριακή Δημοκρατία, ως οντότητα, πρέπει, σύμφωνα με αυτούς τους σχεδιασμούς, να εξαφανιστεί και στη θέση της να προβάλλει ένα υβρίδιο κράτους, ένα κανονικότατο προτεκτοράτο.

Το ταξίδι Λαβρόφ τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα, αφορούσε και το κυπριακό πρόβλημα, ενώ ψηλά στην ατζέντα της αναμενόμενης επίσκεψης Ομπάμα, φαίνεται ότι θα βρίσκονται οι πιέσεις των ΗΠΑ για εξελίξεις στο ζήτημα, πάντα με τις προδιαγραφές που αναφέρθηκαν.

 

Η γεωπολιτική ατμόσφαιρα

Ο νέος γύρος για την «επίλυση» του Κυπριακού έχει ξεκινήσει σε ένα ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Ο διεθνοποιημένος πόλεμο που διεξάγεται στη Συρία έχει ανοίξει για τα καλά τους ασκούς του Αιόλου. Στον πόλεμο αυτόν, συμμετέχουν άμεσα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, αναμετρώνται ΗΠΑ και Ρωσία, παρεμβαίνουν ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ιράν) και δραστηριοποιούνται δυναμικές πτέρυγες του σουνιτικού ισλαμισμού (Χαλιφάτο, Αλ Κάιντα κ.λπ.) με τους προστάτες τους.

Η Κύπρος βρίσκεται πολύ κοντά στην εμπόλεμη ζώνη, ενώ είναι άμεσα εκτεθειμένη στον τουρκικό επεκτατισμό που κατέχει το 37% του νησιού από την εισβολή του 1974 και την ανακήρυξη του παράνομου «κράτους» του Ντεκτάς, στο βόρειο μέρος της Κύπρου. Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες. Στην τωρινή φάση, όμως, η επιθετικότητα και τα νέο-οθωμανικά σχέδια του Ερντογάν, με τις προκλητικές διεκδικήσεις σε όλο το τόξο Θράκη – Αιγαίο – Καστελόριζο – Κύπρος, δεν νοείται να περνούν σαν συνηθισμένες καταστάσεις. Οι εξελίξεις στα πεδία των μαχών και η εμφάνιση κουρδικής κρατικής οντότητας ως πιθανό επακόλουθο, οδηγούν σε επαύξηση των επεκτατικών διεκδικήσεων απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο.

Από την άλλη, η περιοχή του Αιγαίου, πέρα από «φράκτης» για τις προσφυγικές ροές, έχει οριστεί και ως «νατοϊκή θάλασσα» με κύριο στόχο την παρεμπόδιση των κινήσεων του ρωσικού στόλου στην περιοχή. Ο τελευταίος εντείνει την παρουσία του και ενδιαφέρεται να διατηρήσει τη Λαττάκεια ως κύρια ναυτική βάση, ενώ αναζητά κι άλλες «διευκολύνσεις». Η στάση της Ρωσίας απέναντι στην Τουρκία, όπως είδαμε συχνά τα τελευταία χρόνια, τροποποιείται ανάλογα με το κάθε φορά συμφέρον, ενώ απέναντι στην Ελλάδα κυριαρχεί η επιφυλακτικότητα, αφού αυτή εμφανίζεται πιστή γενικά στη Δύση και ειδικά στις ΗΠΑ, κι ας αλλάζουν οι κυβερνήσεις.

Οι σχέσεις Ρωσίας – Κύπρου είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο, διαφορετικό από τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας, αλλά και σε αυτό το σημείο η τελική έκβαση θα καθοριστεί από τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Μόσχας συνολικά στην ευρύτερη περιοχή. Οι δηλώσεις Λαβρόφ στην Αθήνα, προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον και ανησυχία για τις διεργασίες στο Κυπριακό και θα χαρακτηρίζονταν μάλλον γενικόλογες.

Η πρόσφατη απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ να αποσύρει την υποστήριξή του κόμματος στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας (θέση που σθεναρά είχε υποστηρίξει για δεκαετίες απέναντι σε όλες τις κριτικές που δεχόταν για αυτήν), ήταν προαναγγελμένη και αναμενόμενη. Δεν ξάφνιασε κανέναν, παρόλο που δημιούργησε θόρυβο και προκάλεσε την αντίδραση του ΑΚΕΛ που συνεχίζει να υποστηρίζει αυτήν τη θέση. Η πραγματικότητα έχει δείξει πως η θέση αυτή είναι εντελώς ξεπερασμένη. Κανείς μα κανείς, στην πραγματικότητα, δεν ψάχνει να βρεθεί μια φόρμουλα τέτοιας κοπής.

Είναι ξεπερασμένη επειδή όλες οι προτάσεις, από το σχέδιο Ανάν και μετά, την έχουν προσπεράσει. Αυτό είναι δεδομένο, αφού η φόρμουλα που αναζητείται παραπέμπει σε ένα υβρίδιο κράτους. Σε ένα χαλαρό συνομοσπονδιακό μόρφωμα με ξένη επιτροπεία που θα αποτελείται από δύο συνιστώντα κράτη και στην πράξη δεν θα μπορεί να διοικείται.

Είναι, όμως, ξεπερασμένη και για έναν ακόμα λόγο: Έχει ήδη καταπέσει στο εσωτερικό της Κύπρου, αφού ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός νιώθει εντελώς απροστάτευτος μέσα στη «συνομοσπονδιακή φόρμουλα», βλέποντας να δίνονται στην άλλη πλευρά τεράστιες αρμοδιότητες. Τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζει από την πρόσφατη ιστορία (στρατιωτική κατοχή, εποικισμός, αυθαίρετη ανακήρυξη παράνομου τουρκοκυπριακού «κράτους») ότι όλα μέχρι τώρα λύνονται κυρίως με τη δύναμη και την αρπαγή.

Ακόμα, στην Κύπρο μόνο δύο κόμματα υποστηρίζουν τη «διζωνική δικοινοτική», το δεξιό ΔΗΣΥ και το αριστερό ΑΚΕΛ. Τα υπόλοιπα κόμματα έχουν απομακρυνθεί από τη θέση αυτή. Το ΔΗΚΟ με έμμεσο τρόπο, αλλά η ΕΔΕΚ, το Κίνημα Οικολόγων και το Κίνημα Αλληλεγγύη, κοινοβουλευτικά πλέον κόμματα όλα, καταγγέλλουν ανοικτά τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία εδώ και καιρό.

 

Η «εθνική θέση» 

Η θέση αυτή υιοθετήθηκε από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων Ελλάδας και Κύπρου από το 1977-79 και δώθε (πέρα από τις κριτικές που είχαν διατυπωθεί) και αποτέλεσε κεντρική γραμμή του αστισμού και των βασικών αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΑΚΕΛ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ). Προβλήθηκε ως «εθνική θέση» των ελλαδικών δυνάμεων σε μια ιδιαίτερη στιγμή του συσχετισμού που υπήρχε, για να καταλήξει να γίνει η πιστοποίηση του συμβιβασμού και του ενδοτισμού που είχε ήδη ανοίξει διάπλατα τις θύρες για τον τουρκικό επεκτατισμό και την κατοχή στο νησί. Τώρα που οι κόμποι φτάνουν στο χτένι, έχει πλέον διαφανεί καθαρά, ότι η θέση αυτή είναι ξεπερασμένη και δύσκολα κανείς μπορεί να επιχειρηματολογήσει για υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε αυτό το έδαφος.

Ενώ στην Κύπρο σφίγγει ο κλοιός, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ συνεχίζουν να παζαρεύουν μια κάποια υπόσταση σε ένα υβρίδιο κράτους – συνομοσπονδίας. Παραβλέπουν έτσι τον φανερό σχεδιασμό ιμπεριαλιστών και Τούρκων επεκτατιστών, που δεν είναι άλλος από την πλήρη απορρόφηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κατάλυσή της και τη μετατροπή της Κύπρου σε βάση του ΝΑΤΟ και περιφέρεια υπό τουρκική κηδεμονία. Οι εποχές που το ελληνοκυπριακό στοιχείο θεωρούσε ότι οικονομικά θα κυριαρχούσε στο νησί μέσα από λύσεις τύπου Ανάν (2004), μοιάζουν μακρινές. Η Τουρκία ανήκει στους G20, θέτει τις βάσεις για μόνιμη εγκατάσταση στην Κύπρο (νερό και ενέργεια στα κατεχόμενα σε άμεση σύνδεση με την Τουρκία), και με την συνομοσπονδία γίνεται ρυθμιστής όλης της κατάστασης.

Σήμερα, η προοπτική για «λιγότερη Ελλάδα», για συρρικνωμένο ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο, υπό κηδεμονίες, βολεύει τόσο τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όσο φυσικά και τον τουρκικό επεκτατισμό. Όποιος δεν το βλέπει, θα το δει σε λίγο καιρό καθαρά. Γι’ αυτό, η κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου αποτελούν στοιχεία που δεν πρέπει να γίνουν βορά στις ληστρικές και αρπακτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό, χρειάζεται στοχοθεσία που να αναδεικνύει αιτήματα και κινδύνους, να εκφράζει τα «Όχι» των λαών στους σχεδιασμούς ιμπεριαλιστών και επεκτατιστών.

Η φιλία των λαών δεν μπορεί να είναι σκέτο σύνθημα. Οφείλει να κτιστεί πάνω σε μια ξεκάθαρη βάση κοινών στοχεύσεων και όχι συγκάλυψης. Γιατί δεν είναι μια κοινή πάλη γενικώς απέναντι στον «κακό ιμπεριαλισμό» (που καταντά απλά σύνθημα και υπεκφυγή), ούτε μια πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση στις χώρες της περιοχής. Οφείλει να ονοματιστεί ο τουρκικός επεκτατισμός και να καταδεικνύεται η απειλή που αυτός συνιστά για την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Συρία, τους Κούρδους και για τον ίδιο τον τουρκικό λαό. Αυτό δεν το κάνει η απόφαση του ΚΚΕ. Γι αυτό μένει και πάλι πίσω από την πραγματικότητα.

http://www.e-dromos.gr/kinhtikothta-sto-kypriako/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ας ορίσουμε ως εθνική κυριαρχία την δυνατότητα μιας χώρας να χαράσσει σε γενικές γραμμές τις κρίσιμες πολιτικές όσον αφορά την οικονομία, το νομοθετικό έργο, τη διοίκηση, την άμυνα. Στην περίπτωση αυτή, δεν βρίσκεται η χώρα μας σε συνεχή διαδικασία «αδειάσματος» τέτοιων στοιχείων με καταστρεπτικές συνέπειες; Η εθνική κυριαρχία δεν νοείται αποκλειστικά στις σχέσεις μιας χώρας με άλλες χώρες αλλά και στην δυνατότητα που έχει να ασκεί η «πολιτεία» τα δικαιώματά της και μέσα στα όρια της δικής της επικράτειας.

Η Ελλάδα, με αποφάσεις και της βουλής, έχει παραχωρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε ένα καθεστώς επιτροπείας και άμεσου ελέγχου. Έχει απολέσει δικαιώματα και εργαλεία χάραξης και εφαρμογής πολιτικών σε όλους τους κρίσιμους τομείς. Τελεί υπό καθεστώς μνημονιακής ημιαποικίας και η πολιτική που εφαρμόζει υπαγορεύεται από οργανισμούς και θεσμούς που ουδεμία σχέση έχουν με την εθνική κυριαρχία. Μια νέα μορφή «βαυαροκρατίας» έχει εγκαθιδρυθεί και μάλιστα οδεύουμε προς το έτος 2021, νομίζοντας ότι έχουμε κατακτήσει την ανεξαρτησία και κυριαρχία μας. Ένας νέος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος έχει επιβληθεί. Πιο απεχθής από τους προηγούμενους και με περισσότερο «δομικά» χαρακτηριστικά.

Η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Χίλτον, από εκεί παρελαύνουν όλοι οι υπουργοί που μετά από «οντισιόν», παραλαμβάνουν μπιλιέτα με σαφείς οδηγίες για το τι πρέπει να πρωτοκολλήσει η Βουλή. Πολλές φορές δίνονται και χρονικά όρια που σπεύδουν χωρίς χρονοτριβή να υλοποιήσουν σχεδόν όλες οι μνημονιακές πτέρυγες. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα που να ξεφεύγει από τις προδιαγραφές των Μνημονίων και τίποτα που να μην έχει υποβληθεί πρώτα προς έγκριση στους «θεσμούς».

Η Ελλάδα δεν έχει κυριαρχία ούτε σε όλη την επικράτειά της. Ο εναέριος χώρος ελέγχεται από ξένους ιδιοκτήτες αεροδρομίων και από υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, το Αιγαίο έχει ανακηρυχθεί «νατοϊκή θάλασσα», τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι πλέον «γκρίζα ζώνη» υπό την διοίκηση της Frontex. Το «υπερταμείο» διοικείται από δύο ξένους συμβούλους και σε όλους τους οργανισμούς έχουν τοποθετηθεί τροϊκανοί επόπτες. Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο, η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλων γεωπολιτικών αναστατώσεων, έχει μετατραπεί σε οπισθοφυλακή πολεμικών συγκρούσεων και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τη διαρκή απειλή που συνιστά ο τουρκικός επεκτατισμός, μόνιμος περιφερειακός τραμπούκος στην ταραγμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Λεπτομέρειες όλα αυτά;

 

Αστισμός και εθνική κυριαρχία

Ο αστισμός της Ελλάδας δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά για το στοιχείο της εθνικής κυριαρχίας. Ενδιαφερόταν πάντα για την προστασία που θα είχε ή θα τύχαινε από τις μεγάλες δυνάμεις κάθε εποχής και αποδεχόταν μια μορφή εξάρτησης και «συμπληρωματικότητας» της χώρας. Η ίδια η «μεγάλη ιδέα» του ευρωπαϊσμού οδηγούσε τις ελίτ της Ελλάδας να προσυπογράφουν όλες τις ρυθμίσεις για την ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» (Μάαστριχτ, Λισαβόνα κλπ) που οδηγούσαν στη Γερμανική Ευρώπη αλλά και στην εκχώρηση δικαιοδοσιών σε ευρωπαϊκά όργανα που ούτε εκλεγμένα είναι ούτε εναπόκεινται σε οποιοδήποτε έλεγχο.

Με την υπογραφή των μνημονίων (από όλες τις κυβερνήσεις τα τελευταία 6 χρόνια), περνάμε σε ένα νέο καθεστώς όπου ακόμα και τυπικά στοιχεία κυριαρχίας που έχουν άλλες χώρες, εκχωρούνται στους νέους μηχανισμούς διεθνούς επιτροπείας και ελέγχου, ενώ ρητά και κατηγορηματικά η χώρα αποποιείται των δικαιωμάτων και των εργαλείων άσκησης πολιτικών. Η ελληνική κυβέρνηση υποβιβάζεται στο καθεστώς μιας υπηρεσίας της διοικητικής μηχανής των Βρυξελλών, του Σόιμπλε ή του Χίλτον Αθηνών. Κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας έχει ανατιναχθεί, τόσο η ψήφος όσο και η βούληση του λαού δεν έχουν καμία ισχύ στο νέο καθεστώς.

Παλιότερα, πριν από τα μνημόνια, οι εκπρόσωποι του αστισμού δήλωναν με κυνισμό και υπερηφάνεια κυνικά ότι με την ευρωπαϊκή ενοποίηση «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης» (Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, τότε πρόεδρος της Βουλής, 8/2/2005). Ακολούθησαν περίεργες δηλώσεις είτε για «ρευστά σύνορα» από τον Γ. Παπανδρέου, είτε για μη ύπαρξη θαλασσίων συνόρων από τον Αλ. Τσίπρα, για να φθάσουμε στο ηχηρό «εμείς τηρούμε τις συμφωνίες», πάλι του Αλ. Τσίπρα, εννοώντας όλα τα μνημόνια, Α, Β και Γ που ψήφισαν 220 βουλευτές οικειοθελώς…

Η αλήθεια είναι ο αστισμός της Ελλάδας μαζί και όλο το επικοινωνιακό φάσμα, συγχρονίστηκε με τις απαιτήσεις της διεθνούς εκστρατείας συκοφάντησης και ανάδειξης ως αναχρονιστικών, λαϊκίστικων, ουτοπικών, σοβινιστικών, σκοτεινών και καθυστερημένων, όλων των αναφορών στην εθνική κυριαρχία στον σύγχρονο κόσμο. Παράλληλα δε, εκχώρησε όλα τα «κλειδιά» στις διεθνείς ελίτ ώστε να κυριαρχούν και να διαφεντεύουν την Ελλάδα. Με ανταλλάγματα, βέβαια, την ασυλία, την ατιμωρησία, τη συμμετοχή στη λεία και το ξεπούλημα προς ίδιον όφελος κι όσο επιτρέπουν τα μεγαθήρια.

http://www.e-dromos.gr/h-ellada-einai-e8nika-kyriarxi/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ποιον ωφελεί η κατάλυση της ανεξαρτησίας;

 Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας. Ενεργεί με φορείς, δυνάμεις, θεσμούς και πρωτοβουλίες που στοχεύουν να δημιουργήσουν και να αξιοποιήσουν προς όφελος του κεφαλαίου τις καλύτερες και ευνοϊκότερες συνθήκες απομύζησης υπεραξίας και πλούτου σε πλανητικό επίπεδο. Κι αυτό μέσα σε περιβάλλον οξύτατου ανταγωνισμού και διαρκούς κρίσης.

Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις χώρες, μέσα στο σύστημα αυτό, δεν είναι ισότιμες αλλά υπόκεινται στις αναγκαίες τροποποιήσεις που επιβάλλει η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου ώστε να υπερβεί αυτό τα όρια που εμποδίζουν την κερδοφορία του. Μια από τις πιο βασικές συνέπειες στο έδαφος αυτό είναι η ενίσχυση βασικών ηγεμονικών πόλων (πχ ΗΠΑ και Ε.Ε.) και η ανάπτυξη όρων που να επιτρέπουν στα υπερεθνικά τους μονοπώλια να συσσωρεύουν τεράστια κέρδη, να λεηλατούν περιοχές και χώρες, να επιβάλλουν τις πολιτικές τους με το λιγότερο κόστος. Αυτή η πορεία της παγκοσμιοποίησης ωφελείται τα μέγιστα από το άδειασμα της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας πολλών χωρών. Η εθνική κυριαρχία των χωρών-στόχων δεν έχει πλέον νόημα, πρέπει να εκχωρηθεί στους μηχανισμούς και τις δομές του πολυεθνικού κεφαλαίου, έτσι ώστε να αποκτήσουν οι χώρες μια συμπληρωματικότητα σε σχέση με τα κέντρα που διευθύνουν την παγκόσμια οικονομία.

Οι δυνάμεις που διευθύνουν τη διαδικασία αυτή, ασφαλώς και δεν παραιτούνται από τη δική τους εθνική κυριαρχία. Αντίθετα τη θωρακίζουν όλο και περισσότερο. Παρ’ όλο που οι μηχανισμοί και οι δομές που έχουν δημιουργήσει (διεθνείς μονοπωλιακοί χρηματιστικοί οργανισμοί, «αγορές» κ.λπ.) δεν τιθασεύονται πάντα, με συνέπεια να δημιουργούνται επιπρόσθετες νέες και πιο περίπλοκες αντιθέσεις. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ ή η Γερμανία που παίζει ηγεμονικό ρόλο στην Ε.Ε. δεν έχουν φυσικά απολέσει την εθνική τους κυριαρχία. Αντίθετα, την έχουν ισχυροποιήσει για να εξυπηρετήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά τους.

Βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια λογική αντίφαση; Ενισχύεται, τελικά, ή «αδειάζει» η εθνική κυριαρχία; Επειδή οι όροι μπορούν να δημιουργούν μια σύγχυση, ας λάβουμε υπόψη μας μια παρατήρηση που κάνει ο Σαμίρ Αμίν, πραγματευόμενος ακριβώς το θέμα της εθνικής κυριαρχίας:

«Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, όπως και η κριτική της, προκαλεί σοβαρές παρεξηγήσεις από τη στιγμή που την αποσπούμε από το κοινωνικό, ταξικό περιεχόμενο της στρατηγικής στην οποία εγγράφεται. Το κυρίαρχο κοινωνικό μπλοκ στις καπιταλιστικές κοινωνίες αντιλαμβάνεται πάντα την κυριαρχία ως ένα απαραίτητο εργαλείο για την προαγωγή των δικών του συμφερόντων, τα οποία είναι θεμελιωμένα τόσο στην καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργασίας όσο και στην παγίωση των διεθνών θέσεων της».

Για να εξηγήσει περαιτέρω:

«Τα οικονομικά και κοινωνικά μέσα του κράτους (υπαγωγή της εργασίας στις απαιτήσεις των εργοδοτών, οργάνωση της ανεργίας και της επισφάλειας, κατακερματισμός του κόσμου της δουλειάς) και οι πολιτικές παρεμβάσεις (συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επεμβάσεων), είναι συνδεδεμένες και συνδυασμένες στο κυνήγι αποκλειστικά ενός στόχου: της μεγιστοποίησης του όγκου της προσόδου που μονοπωλείται από τα “εθνικά” μονοπώλιά τους».

 

Παλιά και νέα εργαλεία

Έτσι, στην ατζέντα των κυρίαρχων δυνάμεων, η οργάνωση της δράσης των «δικών τους» μονοπωλίων επεκτείνεται διαρκώς έξω από τη χώρα τους, αφού αυτά έχουν πλανητική δράση. Επικεντρώνονται, μάλιστα, σε περιοχές και τομείς όπου η οικονομική προσάρτηση (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) προωθείται πολύ ευκολότερα με το «άδειασμα» κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας των περιοχών και χωρών που είναι υπό άγρια εκμετάλλευση και λεηλασία.

Η κούρσα προς τον άυλο τομέα της οικονομίας, τον χρηματιστικό και τα νέα παράγωγα που «ανακαλύφθηκαν», οδηγεί σε διαδικασίας λεηλασίας χωρών, συσσώρευσης μέσω αρπαγής. Οι νέες προσαρτήσεις χωρών και περιοχών γίνονται τόσο με νέα, όσο και με «κλασικά» εργαλεία: Όλος ο μηχανισμός της χρέωσης οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα και όλες οι πολιτικές των υπερεθνικών οργανισμών (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.λπ.) συνδράμουν αποφασιστικά στη δημιουργία χωρών-υβριδίων, όπου τα στοιχεία της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας έχουν «οικειοθελώς» παραχωρηθεί. Αποτέλεσμα η εμβάθυνση της εξάρτησης και η απώλεια όλων των στοιχείων εθνικής κυριαρχίας, καθώς και των εργαλείων και δυνατοτήτων άσκησης μιας άλλης πολιτικής στο εσωτερικό των χωρών. Τα νέα «εργαλεία», π.χ. η συμμετοχή σε μια μονοπωλιακή ένωση όπως η Ε.Ε., όπου το ευρωπαϊκό δίκαιο υπερισχύει το εθνικού, όπου τα κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις χάνουν μια σειρά από δικαιοδοσίες που είχαν, συνδυάζονται με κλασικά, όπως είναι τα εμπάργκο, τα τελεσίγραφα και οι πολεμικές επεμβάσεις.

Όπως έλεγε και κάποιος: «Ο ιμπεριαλισμός τείνει να παραβιάσει την πολιτική ανεξαρτησία χωρών, γιατί σε συνθήκες πολιτικής προσάρτησης, η οικονομική προσάρτηση είναι συχνά βολικότερη, φτηνότερη (είναι ευκολότερο να εξαγοράσει κανείς τους υπαλλήλους, να πετύχει εκχωρήσεις, να περάσει ένα ευνοϊκό νόμο κ.λπ.), ευκολότερη, ησυχότερη». Αντίθετα, ο πόλεμος και η κατοχή περιοχών έχει και άλλες πλευρές που συχνά καθιστούν δυσκολότερα τα πράγματα.

Για αυτό, ο δρόμος της κατοχύρωσης της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή της δυνατότητας μιας χώρας να ασκεί κυριαρχία στην επικράτειά της, να έχει δικαιοδοσία σε όλες τις πλευρές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αποτελεί όρο και προϋπόθεση για μια προοδευτική πορεία. Η εθνική κυριαρχία –ως λαϊκό, κοινωνικό και δημοκρατικό κυρίαρχο εθνικό σχέδιο- είναι απαραίτητο εργαλείο για την κοινωνική πρόοδο και τη δημοκρατία. Η κατάκτησή τους σήμερα φέρνει πιο κοντά στο στόχο την προσπάθεια να οικοδομηθεί ένας κόσμος πέρα από τον καπιταλισμό. Αλλά και να εγκαθιδρυθούν άλλοι συσχετισμοί στο διεθνές περιβάλλον που να ευνοούν μια διπλή κίνηση: την ανάδειξη μιας διεθνούς κοινότητας των λαών στα πλαίσια ενός περισσότερο «πολυκεντρικού» κόσμου.

 

Τι λένε κυνικά οι ευρωκράτες

«Με ένα χρέος που υπερβαίνει ας πούμε το 80 ή 90% του ΑΕΠ, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσεις την ανεξαρτησία σου»

Άγκελα Μέρκελ

 

«Αρκετές κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχουν χάσει εδώ και καιρό την εθνική τους ανεξαρτησία καθώς στο παρελθόν, επέτρεψαν τη συσσώρευση του χρέους τους και τώρα έχουν ανάγκη από τη καλή διάθεση των χρηματοπιστωτικών αγορών»

Μάριο Ντράγκι

 

«Η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό με την αποδοχή της κοινοτικής βοήθειας»

Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

 

«Μόνο αν οι χώρες της Ευρωζώνης είναι πρόθυμες να παραχωρήσουν την κυριαρχίας τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα καταφέρουν να την κερδίσουν ξανά»

Μάριο Ντράγκι

 

«Η εθνική κυριαρχία στην πραγματικότητα είναι μια αυταπάτη, μια εθνικιστική χίμαιρα που δεν θέλει ένα ανοιχτό έθνος, αλλά ένα κλειστό έθνος»

Εφημερίδα Liberation

 

http://www.e-dromos.gr/e8nikh-kyriarxia-oros-diexodou-ths-xoras/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ο πλειστηριασμός της Αριστεράς με απόφαση του Συνεδρίου

Η εβδομάδα που πέρασε δεν ήταν από τις καλύτερες για τον κυβερνητικό συνασπισμό και ιδιαίτερα για τους σχεδιασμούς του Μαξίμου. Παρά την μουδιασμένη φαντασμαγορία του 2^ουσυνεδρίου, όπου ο πρόεδρος εκλέγεται με 93% και πριν ακόμα καταλαγιάσουν οι ιαχές «ή τώρα ή ποτέ το χρέος», από Δευτέρα το κλίμα άλλαξε τελείως.

Το ΣτΕ αποφάσισε τελικά με ψήφους 16-9 να εξετάσει στην ουσία τους τις προσφυγές κόντρα στην αρνητική εισήγηση. Η είδηση έσκασε σαν βόμβα και δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Μια ενδεχόμενη απόφαση του ΣτΕ περί αντισυνταγματικότητας του νόμου, αλλάζει όλο το πολιτικό σκηνικό με απρόβλεπτες συνέπειες. Η συνέχεια της άσχημης εβδομάδας ήρθε από τις απανωτές «σφαλιάρες» που έφαγε ξανά το επικοινωνιακό επιτελείο και ο ίδιος ο Τσίπρας από τους «φίλους» Ευρωπαίους. Ομοβροντία δηλώσεων Σουλτς, Ντράγκι και Σόιμπλε διέλυσαν τις αυταπάτες για διευθέτηση του χρέους μέσα στο 2016, αναγκάζοντας τον Αλ. Τσίπρα να εξαγγείλει χθες «μονομερώς» τελικά ότι ελπίζει σε θετική έκβαση.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Ερντογάν κλιμακώνει τις προκλήσεις, αμφισβητώντας σύνορα και κυρίως στέλνοντας τελεσίγραφα για νέο κύκλο προσφυγικών κυμάτων. Η απόλυση με συνοπτικές διαδικασίες του έμπειρου ανταποκριτή του ΑΠΕ στην Τουρκία Άρη Αμπατζή, δείχνει νευρικότητα και φόβο απέναντι στον Σουλτάνο, ο οποίος επανήλθε με χειρότερες δηλώσεις από αυτές για τις οποίες απολύθηκε ο ανταποκριτής…

Η επικείμενη συμπλήρωση 2 χρόνων στην κυβέρνηση, ενδέχεται να συμπέσει με την εμφάνιση μεγάλων εμποδίων και προβλημάτων, που δεν απέχουν από τα χαρακτηριστικά μιας γενικευμένης πολιτικής κρίσης και αναταραχής στους κόλπους του κράτους και των ισχυρών οικονομικών ελίτ και ολιγαρχών. Το κύριο εξαγόμενο είναι ότι το πολιτικό σκηνικό δεν είναι σταθεροποιημένο, η διαπάλη και η διαμάχη ανάμεσα σε πτέρυγες και ομάδες ενισχύεται, η ρευστότητα και η αβεβαιότητα στις εξελίξεις στην Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή μας δυναμώνει. Οι κόμποι φτάνουν στο χτένι και δεν διαφαίνονται εύκολες λύσεις.

Είναι προφανής ο πειρασμός της κυβέρνησης Τσίπρα να δημιουργήσει τους όρους ώστε να μην αποτελέσει εφήμερο και περαστικό διαχειριστή, αλλά να βάλει βάσεις για μονιμότερη παρουσία στην εξουσία. Αυτός ο «πειρασμός» οδήγησε σε κόντρες και συμβιβασμούς με διάφορα τζάκια, προωθώντας κάποια νέα ή όχι και τόσο νέα (Μελισσανίδης, Μαρινάκης, Σαββίδης κ.λπ.). Ο σχεδιασμός αυτός συναντά πολλαπλά εμπόδια και σε τέτοιες καταστάσεις, δεν φτάνει ένας χειρισμός σαν αυτόν που έγινε με την εκκλησία (μια «παρεξήγηση που λύθηκε»). Κι αυτό γιατί τα μαχαίρια για τις τράπεζες, τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, έχουν βγει από το θηκάρι. Έτσι, είναι φανερό ότι οι μέθοδοι με τις οποίες θα λύνονται οι λογαριασμοί, δεν θα είναι οι κανονικές αλλά τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη θα δώσουν και θα πάρουν.

 

Ο άλλος πόλος…

Βέβαια έχει την πλάκα του να βλέπεις όλο το πολιτικό προσωπικό της παλιάς διαπλοκής να σκίζει τα ιμάτιά του για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα (των δικαστών) και τη νέα διαπλοκή. Αποφεύγουν να λένε ονόματα (έχουν πείρα), ρίχνουν μπηχτές, προχωρούν σε κάποιες αποκαλύψεις, ταμπουρώνονται αλλά ίσαμε εκεί. Δεν προκαλούν όμως πολιτικό ζήτημα, πέρα από αντιπολιτευτικές κορώνες. Το ζήτημα είναι απλό: Ας βγάλει όση βρώμικη δουλειά μπορεί ο Τσίπρας. Δεν βιάζονται οι της Ν.Δ., άσχετα με το τι λένε στα λόγια. Αργότερα θα έρθει η ώρα τους…

Οι «μεγάλοι», όμως, βλέπουν και κατανοούν ότι μια κατά βάση μονοκομματική κυβέρνηση δεν λειτουργεί σε εδικές συνθήκες, όπως αυτές που διαμορφώνονται. Θα προτιμούσαν -και θα σπρώξουν προς τα εκεί- μια «οικουμενική», «εθνική» κυβέρνηση.

 

Οι διαφυγές του Αλέξη Τσίπρα

Με αυτά τα δεδομένα, ο Τσίπρας υποχρεώνεται σε κινήσεις. Όχι, δεν έχει πρόβλημα με το κόμμα. Ποιο κόμμα άλλωστε; Το κόμμα στο οποίο κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχος δεν θέλει να γίνει γραμματέας; Όπως διαρρέεται, ο Π. Ρήγας θα είναι πάλι γραμματέας, ενώ μάλλον στη γραμματεία (τουλάχιστον στην πρώτη συνεδρίασή και μόνο) θα μετέχουν σαν μέλη της οι Δραγασάκης, Φίλης, Σκουρλέτης, ως δείγμα της σημασίας που δίνεται στο όργανο αυτό (είπαμε, υπάρχει μπόλικο θέατρο).

Οι βασικές κινήσεις αφορούν τον ανασχηματισμό που διαδίδεται ότι θα είναι «σαρωτικός», καθώς και πιθανά ανοίγματα σε «κεντροαριστερούς» χώρους. «Στόχος μας είναι μια ευέλικτη, γρήγορη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν είναι θέμα προσώπων. Έχουμε μπροστά μας ένα πιο σοβαρό θέμα, το Προσφυγικό, ως προτεραιότητα της ατζέντας μιας κυβέρνησης. Θα δοθεί βάρος στο υπουργείο Μετανάστευσης». Κάτι ξέρει η Γεροβασίλη με αυτές τις δηλώσεις.

Ο Τσίπρας θα περιμένει, ωστόσο, να δει πώς διαμορφώνεται το τοπίο μετά τη απόφαση ή το μπλοκάρισμα του ΣτΕ (ένας ακόμα να αρρωστήσει και το θέμα παραπέμπεται στο μέλλον) και θα συνυπολογίσει και τις εξελίξεις στα μέτωπα της δεύτερης αξιολόγησης. Θα μετρήσει σοβαρά τις πραγματικές δημοσκοπήσεις, θα υπολογίσει τα πιθανά σενάρια και το ζήτημα των πρόωρων εκλογών (με λίστα πάλι) ίσως είναι μια κάποια λύση. Τέλος, ίσως υποδεχθεί τον Μπαράκ Ομπάμα κατά τις αρχές με μέσα Νοεμβρίου.

 

 

Ομπάμα, ο μεγάλος έρωτας

Ο Α. Τσίπρας δεν κρύβει την αγάπη του προς τις ΗΠΑ και δεν έχει κάνει τίποτα που να έχει στεναχωρήσει αυτήν τη μεγάλη «σύμμαχο». Φαίνεται μάλιστα να έχει το Μαξίμου ιδιαίτερες σχέσεις με το ίδρυμα Κλίντον και να ελπίζει στις ΗΠΑ για τα ζητήματα του χρέους. Μια επίσκεψη του Ομπάμα θα χρησιμοποιηθεί επικοινωνιακά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο απερχόμενος πρόεδρος, όμως, δεν θα βρεθεί στην Αθήνα (αν τελικά έρθει) μόνο για αυτό. Κυρίως θα έρθει για τα γεωπολιτικά – εθνικά ζητήματα και κυρίως για να πιέσει για «λύση» στο Κυπριακό.

 

http://www.e-dromos.gr/peismatarika-gegonota-anexelegktes-anti8eseis/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ζητούμενο μια συγκροτητική πολιτική πρόταση

Η περιοχή της κοινωνικής συνείδησης είναι ένα σύνθετο πεδίο όπου συνυπάρχουν και αντιμάχονται, στοιχεία τόσο των κυρίαρχων ιδεολογικών σχημάτων, όσο και των υποτελών στρωμάτων και τάξεων. Αν ενδιαφερόμαστε για μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας, σημαίνει ότι πρέπει να ορίσουμε και τα στοιχεία της. Να προσδιορίσουμε δηλαδή και να διαμορφώσουμε αξιακά πρότυπα και αναφορές που θα τείνουν να συγκροτούν την κοινωνία σε κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Σε ανταγωνιστική κατεύθυνση προς αυτό που επιβάλλει ο κυρίαρχος τρόπος ζωής και οι εξαναγκασμοί του σε όλες τις διαδικασίες εσωτερίκευσης των κυρίαρχων ιδεών και συμβόλων.

Για να εκφραστούμε σαφέστερα: Η κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όρθια με την εφαρμογή οικονομικών «συνταγών» μονάχα, ή με πολιτικές «από τα πάνω». Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα νέο πρότυπο το οποίο εμπεριέχει αξίες και στόχους που προάγουν το σύνολο, δίνουν νόημα στη ζωή κάθε πολίτη, κινητοποιούν βασικές δυνάμεις στην τροχιά αλλαγών και κατακτήσεων.

Ιδιαίτερα για τις υποτελείς τάξεις και στρώματα, για έναν λαό και μια κοινωνία, ένα από τα ισχυρότερα όπλα είναι η κοινωνική συνείδηση. Με άλλους όρους, ο ιδεολογικός ή και «ψυχοκινητικός» παράγοντας. Οικονομικά και πολιτικά μέτρα ξεκομμένα από το πλέγμα της κοινωνικής συνείδησης και του ρόλου του ιδεολογικού παράγοντα, δεν μπορούν να τελεσφορήσουν.

Αντίθετα, παρατηρώντας τον κόσμο του συστήματος, του μνημονιακού καθεστώτος, βλέπουμε ότι εφαρμόζουν οικονομικές και πολιτικές φόρμουλες, αλλά γνωρίζουν καλά ότι όρος για να εφαρμοστούν, είναι το τσάκισμα του φρονήματος της κοινωνίας. Τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται σε διανοούμενους, ΜΜΕ, ειδικά ινστιτούτα και ιδρύματα, για να στηριχθεί η άποψη ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», δεν ξοδεύονται τυχαία. Αντιθέτως, τονίζουν τον αποφασιστικό ρόλο που έχει η υπονόμευση κάθε εναλλακτικής πρότασης. Η αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνείδησης στηρίζεται, λοιπόν, σε μια εκτεταμένη βιομηχανία.

Με αυτήν την έννοια, ο τομέας της κοινωνικής συνείδησης, και αντίστοιχα της κοινωνικής διεξόδου, έχει πρωταρχική σημασία ιδιαίτερα σε περιόδους σαν αυτήν που διανύουμε, όπου είναι αναγκαία μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση του λαϊκού παράγοντα.

 

Πώς να ορίσουμε την κοινωνική διέξοδο

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η εποχή μας δεν είναι μόνο εποχή μεγάλων πολιτικών αλλαγών και κρίσης, αλλά και εποχή αναζήτησης αξιών και αρετών. Κοινωνική διέξοδος, πρωταρχικά σημαίνει μια άλλη κοινωνική συνείδηση. Ένα νέο αξιολογικό πρότυπο, όπου η αλληλεγγύη, το δημόσιο συμφέρον, η κοινωνία, ο λαός, η χώρα να πάρουν άλλα περιεχόμενα από αυτά με τα οποία ο μεταπρατισμός και ο ραγιαδισμός ή ο κοσμοπολιτισμός έχουν εμποτίσει την ελληνική κοινωνία. Πρακτικά σημαίνει μεταστροφή της υπάρχουσας κοινωνικής συνείδησης σε αντιδιαστολή με τα στοιχεία ωφελιμισμού, ατομισμού, κυνισμού, πραγματισμού. Διαφορετικό ανθρώπινο πρόταγμα που στο κέντρο του θα βρίσκεται η ανθρώπινη χειραφέτηση.

Σε αυτή τη βάση οικοδομείται μια επανανοηματοδότηση του κόσμου και ανακαλύπτονται άλλες αξιακές προτεραιότητες. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας πρέπει να είναι η ανάδειξη αρετών και στην πολιτική σφαίρα, μια νέα ηθική και ένας νέος ανθρωπισμός. Η ανάδειξη τέτοιων στοιχείων κοινωνικής συνείδησης γίνεται σε αντιπαράθεση και αντιδιαστολή με όσα εκφράζονται στην κεντρική πολιτική σφαίρα (συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς), δηλαδή με τις λογικές μηχανισμών και χειρισμών και την μεγάλης κλίμακας διαφθορά και διαπλοκή.

Δύο αναγκαίες παρατηρήσεις. Καταρχάς, κάθε αλλαγή σε επίπεδο συνείδησης δεν μπορεί να γίνει αποσπώντας το πεδίο αυτό από τον στενό πολιτικό και οικονομικό καθορισμό. Ταυτόχρονα, όμως, αν δεν ειδωθεί και η αυτονομία και ο ειδικός ρόλος του παράγοντα της συνείδησης δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν σημαντικές αλλαγές. Δεύτερον, είναι προφανές ότι δεν μιλάμε για μια «εισαγωγή συνείδησης» με όρους εξωτερικής «πρωτοπορίας», αλλά παραμένει σύνθετος ο ρόλος και η σύνδεση της κοινωνίας και των επιμέρους υποκειμένων στην διαδικασία αυτή. Με την έννοια αυτή, ανταγωνιστικά στοιχεία σαφώς εκδηλώθηκαν σε σημαντικές στιγμές αυτών των χρόνων, αλλά και σε πιο «μοριακές» διεργασίες.

Τα θέματα που πρέπει να προσεγγιστούν είναι πολλά. Από την πληθώρα, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τα βασικά και καθοριστικά κάθε στιγμής και συγκυρίας και να ξεκινήσουμε από αυτά.

 

Δύο καθοριστικά μέτωπα και ένα μεγάλο ζητούμενο

Πρώτο θέμα. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, παρόλο που όλοι σχεδόν επικεντρώνονται στην οικονομική πλευρά του σύγχρονου αδιέξοδου. Είναι και οικονομικό αλλά, κυρίως, καθολικό. Είναι πρόβλημα υπόστασης συνολικά της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι είναι και πολιτικό, και πολιτιστικό και γεωπολιτικό, και παραγωγικό, και πολιτειακό, και παιδείας, και κοινωνικό, και εθνικό και δημογραφικό και πολλά ακόμα.

Ένα καθολικό πρόβλημα για να λυθεί απαιτεί καθολική λύση. Λύση  που συνυπολογίζει όλες τις σφαίρες και παραμέτρους. Μια καθολική απάντηση στο σύγχρονο νεοελληνικό πρόβλημα (εθνικό και κοινωνικό ζήτημα) μια σφαιρική, θα λέγαμε «ολιστική», αντίληψη του προβλήματος. Στα 6 μνημονικά χρόνια που διανύθηκαν, βρίθουν οι «μονοκαλλιέργειες» κυρίως γύρω από το οικονομικό πεδίο, αγνοώντας τους γενικότερους όρους μιας διεξόδου.

Άρα, σε επίπεδο κοινωνικής συνείδησης και ιδιαίτερα για τις βάσεις ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου, είναι απολύτως απαραίτητη η κατανόηση της ταυτόχρονης και συνεξελικτικής προώθησης καθηκόντων και στόχων σε όλες τις κρίσιμες σφαίρες της υπόστασης χώρας και κοινωνίας. Πολιτειακό, πραγματική δημοκρατία, πολιτικό σύστημα, παραγωγική ανασυγκρότηση, ευρύτερος γεωπολιτικός παράγοντας, πολιτισμός, παιδεία, κοινωνική συνείδηση κ.λ.π.

Το ότι η κρίση είναι καθολική και πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά, δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπάρχει η ανάγκη επιμέρους απαντήσεων. Απλούστατα, γιατί ως πολλά επιμέρους βιώνουν οι άνθρωποι το σύνολο. Είναι, όμως, αναγκαία μια διαδικασία συνειδητοποίησης ότι οι επιμέρους απαντήσεις πρέπει να συνδέονται σε μια συνολική εναλλακτική πρόταση.

Δεύτερο θέμα. Η άρχουσα τάξη, αδιαφορώντας για τα αδιέξοδα και τις συντελούμενες καταστροφές, προκρίνει τον εθισμό της κοινωνίας στην υπάρχουσα κατάσταση και στο δόγμα «Δεν υπάρχει εναλλακτική». Το τσάκισμα του φρονήματος και ιδιαίτερα η επιβαλλόμενη προσαρμοστικότητα στο μνημονιακό καθεστώς, οδηγούν σε γενικευμένα αισθήματα ανημπόριας, αδυναμίας. Το «όλοι μαζί θα βουλιάξουμε» ακούγεται συχνά, ενώ το «όλοι μαζί θα σωθούμε» τείνει να εκλείψει. Η αίσθηση ότι όλα θα χειροτερεύσουν, ότι δεν υπάρχει μέλλον καλύτερο είναι διαλυτική και παραλυτική. Το πνεύμα της αντίστασης δεν πρέπει να νικηθεί, να συντριβεί. Ο στόχος τους είναι ακριβώς το φρόνημα, το μυαλό, η ελπίδα.

 

Το μεγάλο ζητούμενο

Σε ολόκληρη τη χώρα, σε κάθε πτυχή της κοινωνίας, υπάρχουν άνθρωποι και συλλογικότητες, σκόρπιες κι ασύνδετες, που βίωσαν με διαφορετικό τρόπο και ένταση όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Είναι ετερογενείς όσο αφορά τις δραστηριότητες τους, αρκετά ξεκομμένες και με στοιχεία υποκειμενισμού και ιδιαιτερότητας. Παρ’ όλα αυτά, είναι ζωντανές, παρούσες και αγωνιώσες δυνάμεις, εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Ποια πολιτική πρόταση θα μπορούσε να συγκροτήσει σε κίνημα, υποκείμενο, κίνηση, όλο αυτό το δυναμικό; Ποια πολιτική πρόταση θα μπορούσε να συγκινήσει, να δημιουργήσει δεσμούς, συντονισμό, υπαρκτό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα;

Αυτό το μεγάλο ζητούμενο πολιτικής και υποστασιοποίησης ενός διάχυτου δυναμικού που είχε κοινούς αγώνες και στάση σε μεγάλες στιγμές, αλλά τώρα πραγματοποιεί μια «παράκαμψη» από την κεντρική πολιτική, είναι η μεγάλη πρόκληση. Το να πασχίσει κάποιος να απαντήσει στο μεγάλο αιτούμενο, σημαίνει αναγνώριση της σημασίας του ζητήματος και των προαπαιτούμενων που έχει. Γι’ αυτό και αποτελεί πτυχή των υποκειμενοποιητικών διαδικασιών στο επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης.

http://www.e-dromos.gr/h-koinwnia-exei-anagh-ena-neo-protypo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Οι δηλώσεις Ερντογάν αμφισβητούν ευθέως την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας

Στην πολιτική είναι απαραίτητη η σαφήνεια. Η θύελλα που ξεσήκωσε ο Ερντογάν –αλλά και ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας– για το ζήτημα της συμφωνίας της Λωζάννης και των νησιών του Αιγαίου, δεν αφήνει περιθώρια για περιστροφές.

Η επίσημη αμφισβήτηση της συμφωνίας μάς εισάγει σε μια νέα φάση, όπου ο τουρκικός επεκτατισμός εμφανίζεται πια να προχωρά με πιο θαρραλέα κι επιθετικά βήματα. Αναγκαία διευκρίνηση: Η οπτική του άρθρου είναι ότι υπάρχει τουρκικός επεκτατισμός, ότι είναι διαχρονικός και οργανικό στοιχείο του τουρκικού κράτους, είτε στην Κεμαλική μορφή είτε στην νεο-οθωμανική, και ότι αυτός αποτελεί πηγήαναστατώσεων και κινδύνων για όλες τις όμορες χώρες της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν, με την αμφισβήτηση της Λωζάννης, προχωρά σε μια κλιμάκωση των μεγαλοκρατικών, επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας και θέτει τις βάσεις της στρατηγικής που θα ακολουθήσει στην επικείμενη αναδιαμόρφωση ολόκληρης της περιοχής (Συρία, Ιράκ αλλά και Αιγαίο, Κύπρος).

Όσοι νομίζουν ότι αυτές οι κινήσεις γίνονται για «εσωτερική κατανάλωση» κάνουν λάθος. Πρέπει να κατανοηθεί ότι το καθεστώς Ερντογάν και γενικότερα η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν καθορίζονται τόσο από γκάλοπ και ποσοστά στις εκλογές, αλλά από βαθύτερες και ουσιαστικότερες βλέψεις. Γιατί δεν μπορεί να ξεχνιέται ή να θεωρείται «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία αναδεικνύεται σε περιφερειακή δύναμη πολεμώντας (στην κυριολεξία). Και μάλιστα σε πολλά μέτωπα, μέσα από σκληρές συγκρούσεις στο εσωτερικό και επαναδιευθετήσεις με τους μεγάλους του σύγχρονου κόσμου.

Επομένως, και για να το θέσουμε πιο απλά: υπάρχει απειλή προς την Ελλάδα ή αυτό είναι μια υπερβολή; Κι εδώ, οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι διφορούμενες, αντιφατικές και μεσοβέζικες. Όταν ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, ερντογανική και κεμαλική αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο και τα ελληνικά νησιά, όταν αυτή η αμφισβήτηση προχωρά και με έμπρακτο τρόπο από την στρατιωτική μηχανή της Άγκυρας –ενταγμένη σε όλα τα στρατιωτικά δόγματα και σχεδιασμούς- είναι τεράστια αφέλεια να νομίζει κανείς ότι αυτά γίνονται απλά για εσωτερική κατανάλωση και για το «θεαθήναι».

Η αντιπαράθεση του Ερντογάν με τους κεμαλικούς, ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, έχει γύρει υπέρ του πρώτου. Η αμφισβήτηση της συμφωνίας της Λωζάννης έρχεται να επικυρώσει αυτήν την πρωτοκαθεδρία, με πανηγυρικό τρόπο. Κυρίως όμως προωθείται για να εξασφαλίσει για την Τουρκία προνομιακούς όρους και ανταλλάγματα σε όσες αλλαγές μπορούν να προβλεφθούν στα πεδία του πραγματικού πολέμου (Συρία και Ιράκ) και όλων των διευθετήσεων που ακολουθούν. Ο Ερντογάν, ξηλώνοντας πιο αποφασιστικά μετά το πραξικόπημα τον κεμαλικό και φιλοαμερικανικό μηχανισμό, κινείται έτσι ώστε να αποτρέψει την δημιουργία κουρδικού κράτους νοτιοανατολικά, εξασφαλίζει την ανοχή να δημιουργήσει μια λωρίδα εντός συριακού εδάφους, εγκαταλείπει τον ISIS, ενώ είναι σε θέση να εκβιάζει την Ευρώπη και την Γερμανία με το όπλο των προσφύγων και την τουρκική παρουσία ιδιαίτερα στην Γερμανία (απαιτεί το καθεστώς βίζας). Ξέρει ότι η εσωτερική αγορά της Τουρκίας ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους Γερμανούς. Στην βάση αυτή έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει την ευμενή ουδετερότητα (διάβαζε το «πράσινο φως») για διεκδικήσεις σε Αιγαίο, Κύπρο κ.λπ.

Κι επειδή το τουρκικό επιτελείο δεν είναι της πλάκας, γνωρίζει πολύ καλά την πραγματική κατάσταση της Ελλάδας. Η αδυναμία που έχει εντός των μνημονιακών πλαισίων (για να το πούμε κομψά) επιτρέπει στην Τουρκία να εκβιάζει και προς την δικιά μας πλευρά: «Η τήρηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας εξαρτάται και από τις καλές σχέσεις που θα έχει η Τουρκία με την Ελλάδα».

Το καθεστώς Ερντογάν έχει μια μεγάλη εσωτερική στήριξη, δεν κινδυνεύει από κάποια αντιπολίτευση, δεν νοιώθει πίεση από καμία αριστερή δύναμη κι επομένως έχει περιθώρια για κινήσεις και πρωτοβουλίες στο γεωπολιτικό πεδίο.

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος του τούρκικου επεκτατισμού είναι το εθνικό κίνημα των Κούρδων. Ένας προοδευτικός παράγοντας που έχει δυναμώσει -κοινωνικά και πολιτικά- και που μπορεί να αποστα- θεροποιήσει το τουρκικό καθεστώς ή να εμποδίσει σχεδιασμούς και επεκτατικές βλέψεις. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι ο αμερικάνικος παράγοντας θα παίξει και το κουρδικό χαρτί αλλά ταυτόχρονα εκτιμά ότι μια γενικευμένη αναστάτωση της Τουρκίας είναι μια εξέλιξη που για πολλούς λόγους απεύχεται η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.

 

Υπάρχει απειλή και είναι σημαντική

Ο τούρκικος επεκτατισμός αμφισβητεί έμπρακτα και διαρκώς τα σύνορα που υπάρχουν. Η επίθεση του Ερντογάν προς την συμφωνία της Λωζάννης είναι η πλέον ηχηρή απόδειξη. Θέτει ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, διεκδικεί ελληνικά νησιά και θεωρεί πως το Αιγαίο πρέπει να διχοτομηθεί στον 25ο μεσημβρινό (σε αυτό συμπίπτει πλήρως με τον αμερικάνικο παράγοντα). Από το 1975 έχει διακηρύξει το casus belli (αιτία πολέμου) στην περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, όπως ορίζει το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.

Το τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος αποτελεί τον ζωτικό χώρο ενεργοποίησης των επεκτατικών σχεδιασμών της Άγκυρας. Και τώρα, το 2016, καταγγέλλεται το status που είχε εγκαθιδρυθεί με την συμφωνία της Λωζάννης. Αυτό σημαίνει ζήτημα συνόρων, ανοικτά και παστρικά. Στα δυο τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά.

Ο χάρτης της Συρίας και ο πόλεμος στην περιοχή έχουν τροποποιήσει πολλά δεδομένα. Η Ρωσία έχει αναμιχθεί πιο ενεργά στην περιοχή, στην Τουρκία έγιναν πολλές αλλαγές, το κουρδικό έχει δυναμώσει, το προσφυγικό μετατρέπεται σε γεωπολιτικό όπλο.

Παράλληλα, το Αιγαίο γκριζάρεται, ανακηρύσσεται «νατοϊκή θάλασσα», ενώ στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου καταλύεται η ελληνική κυριαρχία. Στην Κύπρο το Μπαρμπαρός προχώρησε σε πολλαπλές προκλήσεις, για να μην θυμίσουμε τα διάφορα σχέδια του τουρκικού επιτελείου για τη δημιουργία σοβαρών επεισοδίων, συνοριακών και άλλων (σχέδια «Βαριοπούλα» κ.λπ.). Μάλιστα, η κεμαλική πτέρυγα, λαβωμένη τώρα αρκετά, κατηγορεί τον Ερντογάν ότι παραχώρησε 14 νησιά στην Ελλάδα… Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Η Ελλάδα δεν απειλείται μόνο από τον δυτικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα (ΗΠΑ, ΕΕ, Γερμανία, ΔΝΤ, ΕΚΤ, μνημόνια, ΝΑΤΟ κ.λπ.).

Απειλείται και από ανατολάς, από τον τούρκικο επεκτατισμό. Επίδικο είναι η εθνική κυριαρχία έως και ο διαμελισμός της χώρας, η απόσπαση δημόσιου πλούτου, νησιών, περιοχών, η αλλαγή του χάρτη και του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή. Κοινωνικά, οικονομικά, δημογραφικά, εδαφικά, εθνικά, πολιτικά έχουμε «λιγότερη Ελλάδα». Αυτή η συρρίκνωση δεν έχει καθόλου προοδευτικό χαρακτήρα.

Και ούτε μπορεί κανείς να αδιαφορεί για αυτήν, με το σαθρό επιχείρημα ότι πρόκειται για «σύγκρουση δύο αστισμών», του τούρκικου και του ελληνικού.

Η συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας μέσα από σύγχρονους και κλασσικούς μηχανισμούς, συνοδεύεται πάντα από μια συρρίκνωση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της ευημερίας, των παραγωγικών δυνατοτήτων, σκοπεύει και καταλήγει στον εξανδραποδισμό του λαού.

 

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας

Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας επιτυγχάνεται με την μνημονιακή πολιτική που επιβάλλουν ευρωκράτες και ευρωατλαντιστές (συμβολικά το Χίλτον έχει περισσότερη δικαιοδοσία από την Βουλή) και εντείνεται από τις απειλές και τις πιέσεις του ανατολικού γείτονα. Τόσο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές όσο και οι τούρκοι επεκτατιστές ενδιαφέρονται να υπερασπίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα, να βάλουν στο χέρι πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας, διαλύοντας ή συρρικνώνοντας την.

Έτσι, για όποιον ενδιαφέρεται για την πολιτική, οικονομική, κοινωνική σωτηρία και διέξοδο της χώρας, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί κεντρικό στόχο και βασική προϋπόθεση. Τόσο απέναντι στον οδοστρωτήρα του δυτικού χρηματιστικού κεφαλαίου όσο και απέναντι στις επιβουλές των «κακών γειτόνων».

Η πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία χωρών και λαών απέναντι στους σύγχρονους δυνάστες σημαίνει τη δυνατότητα και τον αγώνα για εθνική κυριαρχία. Χωρίς το στοιχείο αυτό οποιαδήποτε συζήτηση για λαϊκή κυριαρχία και για πραγματική δημοκρατία καταντά χωρίς νόημα.

Η συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας, όπως στην δική μας περίπτωση, είτε γίνεται με οικονομικό στραγγαλισμό και εγκαθίδρυση νεοαποικιακών θεσμών (τρόικα, Χίλτον, Υπερταμείο κ.λπ.) είτε γίνεται με απειλή πολέμου, γκριζάρισμα περιοχών, στρατιωτικές κατοχές και αμφισβήτηση συνόρων, δεν αποτελεί θετικό παράγοντα, ούτε επιτρέπεται η αδιαφορία απέναντί της. Αντίθετα, η σύνδεση του κοινωνικού περιεχομένου του αγώνα για διέξοδο με την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, οδηγεί σε μια προοδευτική κατεύθυνση και αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών προς όφελος του εργαζόμενου λαού και της χώρας.

 

Πώς αντιμετωπίζεται η απειλή;

Κατ’ αρχάς –πρώτιστο!- είναι το να αναγνωριστεί η απειλή. Αν υπάρχει και κανείς δεν την βλέπει, δεν θέλει να την βλέπει ή αδιαφορεί για αυτήν, τότε είναι αδύνατη η οποιαδήποτε αντιμετώπισή της.

Δεύτερον, η απειλή δεν αντιμετωπίζεται με «πολιτική φιλίας» και εξωραϊσμού. Αυτή είναι η φόρμουλα της ελληνικής αστικής τάξης.

Τρίτον, χρειάζεται πολιτική προετοιμασία και σωστός προσανατολισμός του λαού. Προσανατολισμός που θα διακρίνει το στοιχείο της απειλής και θα το τοποθετεί στους στόχους και το γενικότερο πλαίσιο ενός αγώνα για την διέξοδο της χώρας.

Τέταρτον, απαιτείται μια ενεργητική πολιτική στάση. Δεν αρκεί να λες «να μια απειλή». Η πολιτική της Τουρκίας πρέπει να καταγγελθεί ως επικίνδυνη και τυχοδιωκτική, εμπρηστική και απειλητική προς τους γείτονες. Αυτό πρέπει να συνοδευτεί από την καταγγελία και το πάγωμα όλων των διεργασιών σε διεθνή φόρα: ενταξιακές διαπραγματεύσεις σε επίπεδο Ε.Ε, μυστικές συνομιλίες ανάμεσα σε επιτροπές των δύο χωρών κ.λπ.

Πέμπτο, σύνδεση της πάλης απέναντι στην δυτική απειλή με την απειλή και το στάτους που θέλει να επιβάλει η Τουρκία στο τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Συστηματική αποκάλυψη της νεο-οθωμανικής πολιτικής του Ερντογάν.

Έκτο, υποστήριξη στον αγώνα του κουρδικού λαού, του πραγματικού φίλου των προοδευτικών δυνάμεων στην περιοχή.

Έβδομο, καταγγελία του αντιπραξικοπήματος που έχει επιβάλει ο Ερντογάν και των συστηματικών διώξεων απέναντι σε κόμματα, δημοκρατικές ελευθερίες, εθνότητες.

Όγδοο, ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας στο Αιγαίο. Δεν είναι «νατοϊκή θάλασσα», ούτε χωρίζεται στον 25ο μεσημβρινό. Να σταματήσει το παραμύθι περί «κλειστής θάλασσας» και το γκριζάρισμα νησιών και περιοχών με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα.

Αυτά είναι ορισμένα από τα σοβαρά ζητήματα κυριαρχίας που δεν μπορούν παρά να καθορίσουν το περιεχόμενο και την κατεύθυνση ενός αγώνα.

 

Μια χρήσιμη, ιστορική παρένθεση

Το 1940 η Ελλάδα ήταν μια εξαρτημένη χώρα, στην οποία κυριαρχούσε κυρίως ο αγγλικός παράγοντας, ενώ ο γερμανικός είχε διεισδύσει αρκετά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στα Βαλκάνια. Ο ιταλικός φασισμός επιτέθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1940 και τότε εκφράστηκε η παλλαϊκή – πανεθνική αντίδραση του «Όχι». Ένα ολόκληρο έθνος και ένας λαός είπαν το «ΟΧΙ» και πολέμησαν ενάντια στον εισβολέα. Τον Απρίλη του 1941 οι ναζιστικές ορδές κάμπτουν την ελληνική αντίσταση και εισβάλλουν στην Ελλάδα, γεγονός που καθυστερεί σημαντικά την επίθεση τους ενάντια στην ΕΣΣΔ. Έκτοτε εγκαθιδρύεται η κατοχή που θα διαρκέσει έως το 1944. Όχι «σκέτη» κατοχή, αλλά τριπλή: γερμανική, ιταλική και βουλγαρική.

Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας καταλύεται και διαμοιράζεται. Η αστική τάξη την κοπάνησε προς Κάιρο μεριά υπό την προστασία των άγγλων «φίλων». (Και σήμερα η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας την έχει κοπανήσει, προσυπογράφοντας τα μνημόνια, εξάγοντας τις καταθέσεις στην Ελβετία και στους φορολογικούς παραδείσους, αντιγράφοντας τις πρακτικές των γερμανοτσολιάδων συνεργατών).

Η Τουρκία δεν ενεπλάκη ενεργά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ήταν σύμμαχη δύναμη προς την Γερμανία. Οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν μια μακρά ιστορία…

Για όποιον δεν βλέπει στα παραπάνω καμιά αναλογία, παρά μόνο ότι χρειάζεται ένα μέτωπο, ή ακόμα χειρότερα ότι χρειάζεται ενότητα για να μπούμε στην Βουλή, θα υπενθυμίσουμε ότι το ΕΑΜ αγωνίστηκε ενάντια στην τριπλή κατοχή και υπερασπίστηκε την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας από την τότε Νέα Τάξη Πραγμάτων…

Σήμερα, ο αγώνας για την ειρήνη και για σχέσεις καλής γειτονίας δεν μπορεί να στηρίζεται στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», ούτε στο καραγκιοζικό «βάρα με, βάρα με πολύ να ιδρώσεις, να κρυώσεις, να αρρωστήσεις, να πεθάνεις, να απαλλαγώ από σένα».

http://www.e-dromos.gr/my8os-h-pragmatikothta-o-tourkokos-epektatismos/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι