Οι εκδόσεις Α/συνεχεια παρουσίασαν το νέο τους τίτλο «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…».Μια κατάθεση για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, του Ρούντι Ρινάλντι.
Η παρουσίαση έγινε την Πέμπτη 14 Ιουλίου στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ.
Δείτε το βίντεο με την ομιλία του Ρούντι Ρινάλντι.
Δείτε εδώ τα βίντεο και των άλλων ομιλητών της εκδήλωσης.
Λίγες μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Ρούντι Ρινάλντι ,«Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» από τις εκδόσεις Α/Συνέχεια γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Δείτε παρακάτω μια συλλογή σχετικών άρθρων και τοποθετήσεων.
1. Σωτήρης Σιδέρης Πηγή : ΑΠΕ-ΜΠΕ, Αθήνα “Ένα χρόνο μετά τα συγκλονιστικά πολιτικά γεγονότα του καλοκαιριού του 2015 ο Ρούντι Ρινάλντι, πρώην μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας, αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των εσωκομματικών διεργασιών στο βιβλίο του που φέρει τον τίτλο «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…», από τις εκδόσεις Α/συνέχεια.”
2. Γιώργος Παπαϊωάννου Πηγή : www.e-dromos.gr “Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο, θα δει ότι η εικόνα που κάποιοι προβάλλουν, ότι δηλαδή ο χώρος της ΚΟΕ, αλλά και συγκεκριμένα ο Ρ. Ρινάλντι ως εκπρόσωπός της, δεν άσκησαν εγκαίρως κριτική στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως λανθασμένη. Η αλήθεια είναι ότι άσκησαν έντονη κριτική και διαχωρίστηκαν με σαφή τρόπο από την ακολουθούμενη πολιτική, ειδικά από το καλοκαίρι του 2014 και μετά, όταν αποκρυσταλλώθηκε η πολιτική του φορέα για τη διακυβέρνηση (στην προηγούμενη περίοδο θα αναφερθούμε λίγο πιο κάτω).”
3. Νίκος Λάιος (από την ομιλία του στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου 14/7/2016) Από τη διαδοχή κειμένων προκύπτει ότι ο Ρινάλντι κομίζει μια ματιά γειωμένη, σοβαρή, συμπεριεκτική και ανοιχτή, στην πολιτική ανάλυσή του, είναι χαρακτηριστικά αναζητητικός σε μια εποχή που κατακλύζεται από πομπώδη αναμασήματα και περισπούδαστες ευκολίες, δεν φοβάται νέες ιδέες, νέες ορολογίες, νέες προσεγγίσεις, αλλά ψάχνεται γύρω από αυτές προκειμένου να κατανοήσει βαθύτερα, αποτελεσματικότερα τα νέα ζητούμενα σε νέες συνθήκες, εν κινήσει – ίσως, καλύτερα, με δικά του λόγια, «εν πτήσει».
4. Πηγή: mignatiou.com “Επίσης, αποκαλύπτει μια ακυκλοφόρητη επιστολή προς τον Αλ. Τσίπρα όπου τον Οκτώβριο του 2014 αναλύονται λάθη και προβλήματα της πολιτικής και της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς τη διακυβέρνηση. Στην επιστολή αυτή, ο κ. Ρινάλντι επισημοποιεί την πλήρη διαφοροποίησή του προς την ασκούμενη πολιτική, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει την έντονη ανησυχία του και για την εξωτερική πολιτική της χώρας και τους κινδύνους που ανακύπτουν από τη ρευστή διεθνή κατάσταση.”
5. Γιώργος Σταματόπουλος Πηγή : www.efyn.gr “Ενα βιβλίο γεμάτο σθένος, ειλικρίνεια, αυτοκριτική και, παρ’ όλη την πίκρα του συγγραφέα, αισιόδοξο! Ούτε μίσος ούτε μετάθεση ευθυνών – αγωνία μόνο για επανέναρξη διαλόγου μέσα στην ευρύτερη Αριστερά.”
6. Αντώνης Ν.Βγόντζας Πηγή : www.protothema.gr «Ασχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε. Τώρα που έχουμε τα πάνω μας… η πολιτική είναι κυνική», δήλωσε, ανάμεσα στα άλλα, στον ανήσυχο Ρούντι Ρινάλντι («άλλα λέμε στον λαό και άλλα σχεδιάζουμε»), εκπρόσωπο μιας από τις σημαντικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης τον Οκτώβριο του 2014. Εναν μήνα μετά τη θορυβώδη ανακοίνωση του διαβόητου «Προγράμματος Θεσσαλονίκης», με τα 12 δισ. παροχές, το οποίο ουδέποτε υλοποιήθηκε. Ούτε μπορούσε αντικειμενικά να εφαρμοστεί. Με αυτό εξαπάτησε σημαντικό μέρος του λαού μας. Ο ίδιος ο Αλέξης μετέτρεψε την απάτη σε «αυταπάτη». Με την ίδια ευκολία που μεταμόρφωσε το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ».
Είναι συγκλονιστικές οι ομολογίες και το σκεπτικό του Ρινάλντι.
7. Ραούλης Βασίλης Πηγή : https://ra64.wordpress.com/ “Το να γράφουν τα γερμανικά ΜΜΕ για την στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του Τσίπρα, άντε να θεωρηθεί προσπάθεια υπονόμευσης μιας πολύ «προοδευτικής» κυβέρνησης. Λέμε…Το να σε αδειάζει ή για να είμαι περισσότερο ακριβής, το να σε αποκαλύπτει, με τέτοιο τρόπο ο Ρούντι Ρινάλντι, ο επικεφαλής της ΚΟΕ και πρώην μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, ε! αυτό έχει πραγματικό ενδιαφέρον!”
8.Κωβαίος Άγγελος Πηγή: www.tovima.gr Στο βιβλίο του Ρούντι Ρινάλντι περιγράφεται, μέσω ενός non paper της ομάδας Δραγασάκη από τον Αύγουστο του 2014, η αβάσιμη αντιμετώπιση της διαπραγμάτευσης εν όψει της ανάληψης της εξουσίας.Εκεί μεταξύ άλλων περιγράφεται το πραγματικό σχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο και συγκρούστηκε με δραματικό τρόπο με την πραγματικότητα και πιθανώς εξηγεί και τα τρομακτικά σενάρια που περιγράφει ο Γκαλμπρέιθ…
…Φανερώνεται από τις αποκαλύψεις αυτές ότι η ηρωική χρεοκοπία βρισκόταν ακόμη και στα σενάρια της «μη σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς της ΕΕ και τους κοινοτικούς μας εταίρους»
9. Κ. Αντωνίου Πηγή: reporter.gr“Στον ορυμαγδό των (δήθεν) αποκαλύψεων του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ για το Σχέδιο Χ της κυβέρνησης Τσίπρα, αφότου αυτή διαισθάνθηκε ότι η διαπραγμάτευσή της με την Ευρώπη κατέρρεε, ιδιαίτερη αξία έχουν τα όσα αναφέρονται σε ένα βιβλίο που εξέδωσε μία από τις μορφές που συγκαταλέγονταν στην μυθολογία του ΣΥΡΙΖΑ. ”
Τέλος έχει ήδη πραγματοποιηθεί μια πρώτη βιβλιοπαρουσίαση στην Αθήνα 14 Ιουλίου 2016 από την οποία μπορείτε να δείτε εδώ τα βίντεο των ομιλιών.
Εκλογικό σύστημα και μεθοδεύσεις Τσίπρα
Το ρευστό τοπίο που δημιουργεί η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και η γρήγορη φθορά που διαπιστώνει το επιτελείο του Μαξίμου, οδήγησαν σε πρωτοβουλίες από την πλευρά του Τσίπρα. Ο μήνας Ιούλιος χαρακτηρίζεται μήνας πολιτειακών αναδιαρθρώσεων και τομών, αρχής γενομένης από τον εκλογικό νόμο, ενώ παράλληλα ανοίγει ολόκληρη η ατζέντα για γενικότερες αλλαγές, όπως αναθεώρηση συντάγματος, ΜΜΕ κ.λπ.
Γιατί τέτοια σπουδή για τον εκλογικό νόμο, αφού κατά δήλωση των κυβερνητικών εκλογές θα γίνουν το 2019; Μα γιατί μαγειρεύονται εξελίξεις και διεργασίες και προμηνύεται ένα εξαιρετικά δύσκολο φθινόπωρο. Η μικρή παράταση που πήρε ο Τσίπρας μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης αξιοποιείται από τον ίδιο σε ένα σχεδιασμό που του επιτρέπει να παίζει σε πολλά ταμπλό ώστε να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα να παραμείνει στην εξουσία μόνος του ή σε συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Η εποχή των αυτοδυναμιών ή των επιλεκτικών συνεργασιών με ένα κόμμα φθάνει στο τέλος της και η πρωτιά της Ν.Δ. στο εκλογικό σώμα δημιουργεί δεδομένα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα.
Ωστόσο, η κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης δεν φαίνεται προς το παρόν να απασχολεί (παρά μόνο έμμεσα) τους εκπροσώπους όλου του πολιτικού συστήματος. Αδιαφορούν για το πόσοι και ποιοι θα πάρουν μέρος στο πολιτικό παιχνίδι, δεν υπολογίζουν το τμήμα που θα αδιαφορήσει για τις διεργασίες αυτές, μετρούν μόνο «κουκιά» και χαράσσουν σχέδια.
Ο σχεδιασμός του Τσίπρα
Ήδη έχει πετύχει να επιβάλει μιαν ατζέντα με τις πρωτοβουλίες για τον εκλογικό νόμο και αυτό αποτελεί μια επιτυχία ανεξαρτήτως αποτελέσματος των ψηφοφοριών. Εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής καταργώντας το μπόνους των 50 εδρών, προωθώντας μια κάποια μορφή αναλογικού συστήματος, δίνει ψήφο στα 17, διατηρεί το όριο του 3%, ενώ συζητά και τη μείωσή του ακόμα περισσότερο. Η «κακιά Δεξιά» αναγκάζεται σε μια αμυντική επιχειρηματολογία περί «ακυβερνησίας» και ευθείας άρνησης της απλής αναλογικής. Στον κεντρώο χώρο, το τυρί που προσφέρει ο Τσίπρας (για κυβερνήσεις συνεργασίας κεντροαριστερής κοπής) είναι μεγάλο και προκάλεσε ήδη προβλήματα και διαιρέσεις. Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη, ο Γιώργος Παπανδρέου, σε ανοικτή επικοινωνία με τον Τσίπρα, καραδοκεί να καρπωθεί μια κρίση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης είναι πρόθυμος να αναλάβει κυβερνητικά πόστα. Το Ποτάμι πιέζεται ασφυκτικά, καθώς βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Οι ΑΝ.ΕΛ. γνωρίζουν ότι μπορεί να υποστούν μεγάλη εκλογική καθίζηση. Η Χρυσή Αυγή πιέζεται από το δίλημμα να συναινέσει στην «μπαχαλοποίηση» του πολιτικού σκηνικού ή στο να φανεί αρκετά συστημική δύναμη, ενισχύοντας προτάσεις του Τσίπρα, κι αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δεν έχει δεσμευτεί σε κάτι συγκεκριμένο. Το ΚΚΕ φαίνεται να θέλει να εξυπηρετήσει τον Τσίπρα (μάλλον απέδωσαν οι ειδικές συναντήσεις) αφού θα ψηφίσει όλες τις προτάσεις και θα φέρει στο τέλος μια τροπολογία για κατάργηση του 3%. Πιο φιλική στάση δεν μπορούσε να υπάρξει…
Δεν είναι λίγα όλα αυτά για μια κυβέρνηση που ψήφισε το 3ο μνημόνιο, γνωρίζει μεγάλη φθορά και της δίνεται τέτοιο χέρι βοηθείας από πολλές και ετερόκλητες δυνάμεις.
Τι όμως προσδοκά ο Τσίπρας; Θέλει να αλλάξει την τράπουλα και να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού με διπλό στόχο: να στριμώξει τον βασικό του αντίπαλο, τη Ν.Δ., και αν λειτουργήσει ένας διπολισμός να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έως ηγεμονική στον κεντροαριστερό πόλο. Με την κατάργηση του μπόνους σταματά τη Ν.Δ. και δημιουργεί όρους κυβερνήσεων συνεργασίας που περιλαμβάνουν πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμποδίζει κάθε δυνατότητα να υπάρξουν κυρώσεις για όσα έχει κάνει και δημιουργεί όρους, ακόμα και με την αναθεώρηση του Συντάγματος, να εγκλωβίσει δυνάμεις σε ένα παιχνίδι που αργότερα θα χρησιμοποιήσει, αν όλα πάνε καλά, να φθάσει μέχρι και στο αξίωμα Προέδρου της Δημοκρατίας που θα εκλέγεται απευθείας από το λαό. Ανοίγει μια τεράστια βεντάλια θεμάτων, θολώνει το τοπίο, δημιουργεί όρους να αλλάζει τα χαρτιά και να μοιράζει αυτός την τράπουλα. Δημιουργεί συνάμα και πόρτες διαφυγής.
Τον Τσίπρα τον συμφέρει η «μπαχαλοποίηση», ξέρει να την εκμεταλλεύεται προς όφελός του, αφού μπορεί να κινείται με μεγαλύτερη άνεση και πιο ευέλικτα σε μια κεντροαριστερή ρητορική και πραχτική, σε πιο πολύπλοκα και πιο παραμετρικά περιβάλλοντα. Ακόμα και πιο «ρευστές» μορφές εξουσίας και πιο σύνθετα σχήματα, από αυτά που έχουμε δει, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και τα εξετάζει ως ενδεχόμενα για τις δύσκολες ώρες που έρχονται γρήγορα.
Ποια εναλλακτική;
Το μπαράζ πρωτοβουλιών βρίσκει την κοινωνία να αδιαφορεί για όλα αυτά ή να είναι προσηλωμένη σε μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια να επιβιώσει και να αντέξει. Το τοπίο της οικονομικής επιβίωσης επιδεινώνεται ραγδαία και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση κάνουν αβίωτη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
1 Ο κυνισμός των κυβερνόντων βγαίνει ανάγλυφος και στο πώς σχεδιάζουν να διαιωνίσουν την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή. Όλα φαντάζουν σαν φτηνά κόλπα της ομάδας Τσίπρα – Κουρουμπλή, που σχεδιάζουν όσα σχεδιάζουν και υλοποιούν «τομές» προς όφελος της «δημοκρατίας» και της κοινωνίας, ενώ είναι σίγουρο πως έχουν μετρήσει μέχρι δεκαδικού ψηφίου κάθε ενδεχόμενο στις εκλογικές προτάσεις τους. Η ψήφος στα 17 (που ποτέ δεν ήταν αίτημα κανενός), η κατάργηση του μπόνους των 50, η ψήφος των αποδήμων και υπό ποιες προϋποθέσεις θα γίνει, τα παζαρέματα για το 3%, δεν σημαίνουν τίποτα όσον αφορά την πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή του λαού. Φτηνά μέτρα κυνικής εξουσιαστικής βουλιμίας και πλέρια αδιαφορία για το λαό που πεινά και υποφέρει. Μέτρα πρόχειρα, πιθανά μιας χρήσης αφού ο εκλογικός νόμος μοιάζει με τις εισαγωγικές στα Πανεπιστήμια που διαρκώς αλλάζουν σύμφωνα με σκοπιμότητες.
2 Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα τσίμπησαν οι υπόλοιπες δυνάμεις στους σχεδιασμούς του Τσίπρα. Ανύπαρκτες ως αντιπολίτευση, φαντάζουν ως ενεργοί συνεργοί στις μεταμορφώσεις του άθλιου και ένοχου πολιτικού συστήματος. Αυτό που πλασάρει ο Τσίπρας ως «απλή αναλογική» είναι ένα ανακάτεμα της τράπουλας σε ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί βαριά.
3 Η αμηχανία της υπαρκτής Αριστεράς είναι παροιμιώδης. Το μεν ΚΚΕ κινείται εντελώς συστημικά, νομίζοντας ότι κάτι θα ωφεληθεί από την ψήφο στα 17 και την αναλογική. Η υπόλοιπη αριστερά ούτε καν μπήκε στη συζήτηση. Ούτε καν τόλμησε να αναλύσει, εξηγήσει την τακτική του Τσίπρα, να δείξει τι επιδιώκει, να θέσει υπό αμφισβήτηση λαϊκίστικες και τάχα προοδευτικές διατάξεις, όπως η ψήφος στα 17, που την υποστηρίζουν σχεδόν όλα τα κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, μέχρι και την Ένωση Κεντρώων…Τέτοια αφωνία και τέτοια κατάντια.
4 Είναι αναγκαίες άλλου είδους ανατακτικές παρεμβάσεις για την κοινωνική συνείδηση, την κοινωνική συμμετοχή, την προώθηση της δημοκρατίας. Η κομματοκρατία και η εξουσία αναπαράγονται σε βάρος της κοινωνίας και διατηρούν στεγανά στη συμμετοχή του κόσμου. Άλλου είδους αιτήματα και αγώνες, που να αλλάζουν τους συσχετισμούς, είναι αναγκαίοι.
http://www.e-dromos.gr/mesa-apo-thn-mpaxalopoihsh-portes-diafygis-kai-diasosis/
Ακούστε εδώ μερικά αποσπάσματα από την συνέντευξη στην ομάδα του Νόστιμον ἦμαρ για την εκπομπή “Σου γυρίζει το μάτι” και το ραδιόφωνο του www.crradio.gr/ . Η Μαρία Παρέντη, ο Θωμάς Γιούργας , ο Κώστας Βλαχόπουλος και ο Χάρης Ζάβαλος υποδέχτηκαν στο στούντιο τον Ρούντι Ρινάλντι με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε” και μίλησαν επί 2.30 ώρες για όλα όσα ζήσαμε την περίοδο 2012-2015 και όχι μόνο.
Μικρά αποσπάσματα του πρώτου μέρους
Πρώτο απόσπασμα
Δεύτερο απόσπασμα
Τρίτο απόσπασμα
Και ολόκληρο το δεύτερο μέρος της συνέντευξης εδώ.
Οι εκδόσεις Α/συνέχεια σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» του Ρούντι Ρινάλντι που θα γίνει την Πέμπτη 14 Ιουλίου, ώρα 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ Ακαδημίας 20
Θα μιλήσουν:
Θα παρέμβουν ο συγγραφέας του προλόγου Ανδρέας Καρίτζης και του βιβλίου Ρούντι Ρινάλντι
Συντονίζει ο Βασίλης Ξυδιάς
Από την ομιλία στην πολιτική συζήτηση με θέμα : Ένας χρόνος από τη συνθηκολόγηση που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Resistance Festival.
Δεν μπορεί να υπάρξει ένα ικανοποιητικό σχήμα ερμηνείας όσων έγιναν στη χώρα μας, τα τελευταία 6 χρόνια, χωρίς αξιολόγηση δύο σύνθετων διαδικασιών που καθόρισαν τις εξελίξεις: α) η άνοδος και η φθορά, η έξαρση και η υποστροφή του ριζοσπαστισμού που έθεσε κομβικά ζητήματα και επέφερε μεγάλες ανακατατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς και β) οι διαδικασίες κεντροαριστεροποίησης της πολιτικής ζωής με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως με την πετυχημένη ποδηγέτηση του ριζοσπαστισμού στα ανώδυνα κοινοβουλευτικά κανάλια. Ο συνυπολογισμός των δύο αυτών παραγόντων με τις ασφυκτικές πιέσεις και την πολιτική των κανονιοφόρων των δανειστών επέφεραν ή οδήγησαν στη συνθηκολόγηση-ήττα του περυσινού καλοκαιριού. Οι βάσεις αυτών των διεργασιών μπαίνουν στο δίχρονο 2012-2014, αλλά το έργο εκτυλίσσεται και κορυφώνεται τους πρώτους 6 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτο σταθμό την 20ή Φλεβάρη, όπου έκλεισαν τα ζητήματα και τα deals.
Το πιο απίθανο σενάριο είναι η Αριστερά να αυτοϊαθεί. Η σχέση της με την πολιτική και το κράτος, η σχέση της με τις μάζες, η σχέση της με τον άνθρωπο είναι προβληματικές έως εντελώς προβληματικές. Τα εργαλεία, οι αντιλήψεις, τα στερεότυπα τα μοντέλα και η σχέση της με την εξουσία δεν της παρέχουν τα περιθώρια αυτοΐασης. Για αυτό και η πρόταση για «ενότητα της Αριστεράς», ως όρο για ουσιαστικά προχωρήματα, δεν μπορεί να είναι πειστική.
Α. Χρειαζόμαστε επειγόντως
* Αναγνώριση του βάθους της ήττας και των λόγων που οδήγησαν σε αυτήν.
* «Ματιά»-«οπτική» που να συνδυάζει και να συνυπολογίζει τα τοπικά, ιδιαίτερα ελλαδικά με όσα γίνονται στην περιφέρειά μας.
* Ένταξη της όποιας νέας προσπάθειας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εναλλακτικής πρότασης.
* Συνεχής προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου της χώρας.
* Αναγνώριση της ύπαρξης ενός «στρατηγικού πλουραλισμού» με την έννοια ότι πολλοί θα συμβάλλουν γιατί οι δυνάμεις είναι διασκορπισμένες.
* Εμβάθυνση στις υποκειμενοποιητικές διαδικασίες και προσπάθεια ανταπόκρισης στα διακριτά επίπεδα που, έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν. Τα «πάνω», τα «κάτω», την «ηγεσία», τη συμμετοχή. Έμφαση στην χειραφετητική συμμετοχή, σε αντιπαράθεση με κάθε λογής ανάθεση.
* Αναζητείται μια χαλαρή πολιτική συσσωμάτωση που να χωρά μια πολύτροπη διαδικασία πολλαπλών παρεμβάσεων. Κάτι που δεν είναι κόμμα και πολύ περισσότερο αρχηγική παλαιοκομματικής κοπής δομή.
* Μια επιλογή πέρα από την ενσωμάτωση στο σύστημα και την καταγγελτική στάση της Αριστεράς που δεν κατανοεί καν την ανάγκη εναλλακτικής πρότασης και κινείται σαν να τα ξέρει όλα και να τα προβλέπει όλα («τα λέγαμε εμείς» κ.λπ.).
* Διατήρηση, με κάθε τρόπο, της δυνατότητας πολιτικής παρέμβασης, εφημερίδες, έντυπα, πρωτοβουλίες, Διαδίκτυο, συναντήσεις κ.λπ.
* Να διατηρηθεί και να ισχυροποιηθεί ιδεολογικά, πολιτικά, πρακτικά, να έχει ικανότητες δηλαδή, ένα δυναμικό που να μπορέσει να πάρει μέρος σε ενδιαφέροντα εγχειρήματα και ιστορικά κινήματα.
Τι δεν πρέπει να κάνουμε (άμεσα)
* Να δημιουργούμε κόμματα με κύριο στόχο την εκλογική-κοινοβουλευτική παρουσία.
* Να δημιουργούμε αρχηγικά κόμματα, γιατί αυτά είναι καθυστερημένες μορφές ανάθεσης και αναπαραγωγής παλαιοκομματικών μορφών.
* Να ενισχύουμε τον ακτιβισμό, χωρίς καμιά γενικότερη αναφορά ή τον κινηματισμό που αδιαφορεί για τα πολιτικά καθήκοντα που υπάρχουν.
* Να αναγορευόμαστε ή να ανεχόμαστε να αναγορεύονται κάποιοι ως «αποκλειστικοί εκφραστές».
* Να υποκλινόμαστε στην αυτό-αναφορικότητα.
* Να θεωρούμε αρετή τη διαρκή υποτίμηση της θεωρίας και της έρευνας.
Είναι εφικτά όλα αυτά;
Είναι αναγκαία στην παρούσα φάση και πρέπει να κωδικοποιηθούν ως μια επιλογή που δημιουργεί χώρο ισχύος απέναντι στις δυνάμεις που μας επιτίθενται. Δημιουργούν όρους αλλαγής των συσχετισμών, δημιουργούν όρους προχωρημάτων. Είναι κάλεσμα και καθήκον ταυτόχρονα.
Υπάρχουν πολλές δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία που θα συσπείρωναν μια νέα προσπάθεια. Τέτοιες που ούτε καν τις φανταζόμαστε κλεισμένοι στα όρια μιας μίζερης κατάστασης.
Εν κατακλείδι
Η αφετηρία ενός νέου ξεκινήματος, μιας επανεκκίνησης έχει ως προϋπόθεση τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:
* Αυτοκριτική βαθιά.
* Πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και κυρίως κατανόησή του στις σημερινές διαστάσεις του.
* Αναζήτηση. Όχι φόβος απέναντι στο καινούργιο, όχι κλείσιμο σε κλισέ και σε νοσταλγία παρελθόντος.
* Εντοπιότητα. Θέσεις και εκτιμήσεις για τον χώρο δραστηριοποίησής μας. Ελλάδα, ιστορία της, κράτος, κοινωνία, ταξική πάλη, μεγάλοι αγώνες, ριζοσπαστισμός, πολιτισμός της κ.λπ. κ.λπ.
* Απόκτηση κοινής οπτικής για βασικά ζητήματα όπως: Μετάβαση, υποκειμενοποιητικές διαδικασίες, πολιτική, λαϊκό κίνημα, Αριστερά, ενδιαφέροντα εγχειρήματα, ιστορικά κινήματα, εθνικό-ταξικό στοιχείο και αλληλοσυσχέτισή τους κ.λπ. κ.λπ.
* Άνοιγμα θεματικών με ιδιαίτερη σημασία. Το ανθρωπολογικό πρότυπο στον καπιταλισμό και η εξέλιξή του. Συνειδητοποίηση της ανάγκης της πάλης ενάντια στην αλλοτρίωση και επιμονή στο ότι η χειραφετητική πάλη αποτελεί όρο για την ανθρωποποίηση του ανθρώπου!
http://www.e-dromos.gr/resistance-festival-politiki-syzitisi/
Δείτε εδώ την συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι ,εκδότη της εφημερίδας «Ο Δρόμος της Αριστεράς», για την Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV 100, στην Μαρία Αναγνωστίδου και την εκπομπή “CITY BREAK”.
Μία κατάθεση για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ
Πρόλογος: Ανδρέας Καρίτζης
232 σελίδες
Ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα και τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκδόσεις Α/συνεχεια κυκλοφορούν μια συλλογή από άρθρα και παρεμβάσεις του Ρούντι Ρινάλντι, συνοδευόμενα με αδημοσίευτα ντοκουμέντα (επιστολές, non paper, κ.λπ.) που φωτίζουν πλευρές, όχι και τόσο γνωστές, γύρω από κομβικά ζητήματα της περιόδου από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα.
Ο τίτλος του βιβλίου «Άσχημη περίοδο διαλέξατε να διαφωνήσετε…» είναι δανεισμένος από μια φράση που ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε στον συγγραφέα στην τελευταία συνάντηση που είχε μαζί του, τον Οκτώβριο του 2014.
Το βιβλίο έχει εκδοτικό, πολιτικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καθώς ο αναγνώστης, μεταξύ άλλων, θα βρει στις σελίδες του:
Το βιβλίο αποτυπώνει μια οπτική για τα γεγονότα ενώ αυτά συνέβαιναν και καταγράφει, έτσι, την αντίσταση στην πορεία που ακολουθήθηκε (με τα γνωστά αποτελέσματα), καθώς και την προσπάθεια να επισημανθούν στοιχεία μιας διαφορετικής κατεύθυνσης. Αποτελεί, δε, μια κατάθεση από κάποιον που «από μέσα» παρακολουθούσε τις εξελίξεις, παρενέβαινε όσο μπορούσε και σε όσα αντιλαμβανόταν. Υπηρετεί την πεποίθηση του συγγραφέα ότι είναι αναγκαίος ο αυτοκριτικός αναστοχασμός, σε αντιδιαστολή με τις συνήθεις στην Αριστερά στάσεις και πρακτικές έλλειψης αυτοκριτικής και ελέγχου.
Επίσης δείτε εδώ αποσπάσματα από τα συμπεράσματα του συγγραφέα όπως διατυπώνονται στην εισαγωγή του βιβλίου και τα περιεχόμενα του βιβλίου για να σχηματίσουν οι αναγνώστες μας μια ιδέα.
Ραγδαίες εξελίξεις στον απόηχο του Brexit
Η εκτίμηση που διατυπώναμε μια βδομάδα πριν, ότι το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης θα ήταν τελείως διαφορετικό μετά το δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία, επιβεβαιώνεται. Με τρόπο πολύ πιο έντονο από ό,τι θα περίμενε κανείς και παρά τις απίστευτες συντονισμένες προσπάθειες να υπάρξει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έφερνε τη σημερινή αναταραχή. Τελικά, οι Βρετανοί πολίτες, στην πλειοψηφία τους και με πρωτοφανή συμμετοχή (πάνω από 80%, ενώ σε βουλευτικές εκλογές και ευρωεκλογές καταγράφονται εξαιρετικά μικρότερα ποσοστά συμμετοχής) αψήφησαν τη συστηματική τρομοκρατία ΜΜΕ, αγορών και ευρωκρατών για τον ορυμαγδό που θα προκαλούσε τυχόν υπερίσχυση του Brexit, και ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης της Μ. Βρετανίας, του 1/5 δηλαδή της Ευρώπης!
Η απίστευτη εκστρατεία υφαρπαγής της ψήφου υπέρ της παραμονής και ο σκανδαλώδης τρόπος που στήθηκε το σκηνικό την ημέρα των εκλογών, δεν μπόρεσαν να πτοήσουν την πλειοψηφία των πολιτών από την απόφασή της να καταδικάσει την Ε.Ε. και τις πολιτικές της. Η στήριξη της «παραμονής» από όλους τους ισχυρούς του κόσμου, από τις λεγόμενες «αγορές» μέχρι τον Ομπάμα, από το κύριο μέρος της άρχουσας τάξης και του πολιτικού κόσμου της Βρετανίας, από σύσσωμη την ευρωκρατία και τον κόσμο των μεγάλων πολυεθνικών, δεν έφτασε για να πτοήσει τους Βρετανούς. Δεν έφτασε ούτε η (μάλλον στημένη) υπόθεση της δολοφονίας, λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα, της βουλευτίνας των Εργατικών από μια σκοτεινή φυσιογνωμία, έναν ναζιστή που δηλώνει ότι «το όνομά του είναι “θάνατος”». Δολοφονία που αξιοποιήθηκε χυδαία για τη ρυμούλκηση ψηφοφόρων υπέρ της παραμονής, αφού σύμφωνα με τους επίδοξους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μόνο τέτοιοι παράλογοι, μισαλλόδοξοι και δολοφόνοι υποστηρίζουν το Brexit.
Κι αφού τη νύχτα, δύο-τρεις ώρες πριν αρχίσουν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα, όλοι ανακουφισμένοι (ακόμα και οι… αλάνθαστες αγορές και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων με τα απίστευτα στημένα exit polls) προεξοφλούσαν τη νίκη του «μένουμε Ευρώπη», τα ξημερώματα το σκηνικό άλλαξε και το κλίμα άρχισε να θυμίζει κηδεία. Όμως το σκάνδαλο συνεχίζεται μια μέρα μετά. Το λόγο έχουν οι ηττημένοι που βγαίνουν σε κάθε κανάλι και Μέσο συνεχίζοντας στο μοτίβο του τρόμου απέναντι στον κόσμο που τόλμησε να πάει κόντρα. Τι καταστροφές που έρχονται, τι χρηματιστικές βουτιές, τι αχαρτογράφητα νερά, τι κρίση και μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, σαν να πέφτει ο ουρανός στα κεφάλια όλων των πολιτών της Ευρώπης. Μιλούν οι ηττημένοι αλλά δεν δίνεται ποτέ φωνή σε αυτούς που νίκησαν. Δεν ακούγεται πουθενά τι σκέφτονται, τι περιμένουν, σε τι ελπίζουν όσοι έδωσαν την πλειοψηφία στο «Φεύγουμε από Ε.Ε.». Για τους ηττημένους ευρωπαϊστές, μια μόνο ερμηνεία υπάρχει: «Ο ευρωσκεπτικισμός φέρνει χάος και εθνικισμό».
Όμως πρέπει να υπάρχει μια λογική εξήγηση, γιατί ο βρετανικός λαός, στην πλειοψηφία του, αποφάσισε την έξοδο. Είναι φανερό ότι η Ε.Ε. δεν ασκεί καμία γοητεία στους πολίτες της Ευρώπης και οι πολιτικές της χαρακτηρίζονται από την λιτότητα και την επιβολή της Γερμανίας και των συμφερόντων της πάνω στους υπόλοιπους «εταίρους». Η ψήφος αύτη έχει σίγουρα πολλαπλές ερμηνείες, αλλά η κυρίαρχη είναι ότι υπάρχει βαθύτατο ρήγμα απέναντι στη Γερμανική Ευρώπη και βαθαίνει η αντίθεση στην ηγεμονία της και στα εργαλεία που αυτή επιστρατεύει. Η ψήφος αυτή εκφράζει, μεταξύ άλλων, την αντίθεση στη συστηματική υποτίμηση από τον γερμανικό άξονα της Μ. Βρετανίας, αποτελεί με έναν τρόπο έκφραση αυτής της χρόνιας υποτίμησης και μείωσης. Η «ειδική σχέση» με την Ε.Ε. που επιζητούσε διαρκώς η άρχουσα τάξη της Αγγλίας, σήμαινε αποδοχή σε έναν βαθμό της υποτίμησης αλλά και θέληση εφαρμογής όλων των πολιτικών απέναντι στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Οι πολίτες αισθάνονταν ότι η χώρα τους είχε το βάρος και τη δυνατότητα, τα εργαλεία και τους θεσμούς να τα καταφέρει και έξω από τη σφαίρα της γερμανικής επιβολής. Αυτό κυρίως επέλεξαν, ξέροντας ότι η απόφασή τους θα προκαλούσε σεισμό στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο πολιτικός σεισμός που άρχισε με το Brexit θα συνεχιστεί στην Ευρώπη, ίσως και με πιο ηχηρά φαινόμενα το επόμενο διάστημα. Θα δημιουργηθεί ένας αντι-Ε.Ε. πόλος μέσα στην Ευρώπη από δυνάμεις που θα θέλουν να αποτινάξουν τη γερμανική μπότα. Η εναντίωση αυτή δεν ταυτίζεται με μια δημοκρατική επανάσταση, είναι όμως ένας πολιτικός σεισμός με σεισμική ακολουθία που θα την δούμε στη συνέχεια, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σφραγιστεί από τη συμμετοχή των πολιτών. Ακολουθούν και άλλα δημοψηφίσματα, θα καταγράψουν άνοδο δυνάμεις διαφορετικές, όπως της Λεπέν στη Γαλλία, αλλά και του Γκρίλο στην Ιταλία, θα δυναμώσουν φωνές για ανεξαρτησία και αυτονομία και φυγόκεντρες τάσεις. Εκδηλώσεις, όλες αυτές, άρνησης υποταγής στον συγκεντρωτισμό και τον ολοκληρωτισμό νέου τύπου που προσπαθούν να επιβάλλουν το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και οι Γερμανοί. Η φωνή των Γιούνκερ, Γκάμπριελ, Σουλτς και άλλων πρωτοκλασάτων της ευρωκρατικής μηχανής, θα απολέσουν το ειδικό τους βάρους, αφού αυτοί θα καταγράφονται ως υπάλληλοι του γερμανικού άξονα που συναντά την αντίσταση και την αμφισβήτηση στην Ευρώπη. Οι λαοί -έστω και με αντιφατικό τρόπο- συνειδητοποιούν την καταπίεση που έχουν υποστεί από την εποχή του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα μέσα από το ευρωενωσιακό οικοδόμημα.
Η Αριστερά στην απομόνωση
Η Αριστερά της Ευρώπης, βουτηγμένη στον ευρωπαϊσμό και ζαλισμένη από αυτόν, δεν αντιλήφθηκε (ή τη βόλευε να μην αντιληφθεί ώστε να απολαμβάνει διάφορα προνόμια) πως η γραμμή της μεταρρύθμισης της Ευρώπης μέσα από την εφαρμογή των Συνθηκών, σήμαινε στην πραγματικότητα την επικράτηση και προώθηση της γερμανικής Ευρώπης σε όλο της το μεγαλείο. Πρωτοστατούσε, μάλιστα, στην απομόνωση κάθε αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα όλων των θεσμών που παρήχθησαν από το Μάαστριχτ και μετά. Χαρακτήριζε κάθε τέτοια αμφισβήτηση σαν εθνικιστική αναδίπλωση και επιστροφή στον απομονωτισμό. Έτσι, άφησε χώρο κυρίως στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης, αλλά και στο να καλυφθεί το κενό από δεξιές ή ακροδεξιές δυνάμεις. Αντί να πρωτοστατήσει η ίδια για μια δημοκρατική επανάσταση στην Ευρώπη, ενάντια στην κυριαρχία των αγορών, της ΕΚΤ και της Γερμανίας, ακολούθησε μια ευρω-υποτακτική πολιτική που την απομόνωσε και δεν την κατάγραψε ως δύναμη προοπτικής.
Τρίζουν τα θεμέλια της Ε.Ε.
Καταγράφεται μέσα από τη ζωή ένα τρομερό ρήγμα μεταξύ λαών και Ε.Ε. Το ρήγμα αυτό δεν μπορεί να μην εκφραστεί και δεν μπορεί να μην πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά. Όποιος θελήσει να απόσχει από αυτό το κάλεσμα θα καταγραφεί ως ουραγός ενός θνήσκοντος παλαιάς κοπής «ευρωπαϊσμού». Ανύπαρκτου στην ουσία, αφού η Ευρώπη περιλαμβάνει πολλές «Ευρώπες», ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-δυνάστες, χώρες με αποικιοκρατικό ή νεοαποικιακό υπόβαθρο, χώρες εξαρτημένες και υποτελείς, μεταβαλλόμενες ρευστές συμμαχίες, λαούς και τάξεις συχνά σε σύγχυση ή σε αναζήτηση προσανατολισμού.
Τέλος, ας είναι καθαρό πώς οι πολιτικοί σεισμοί δεν γίνονται σύμφωνα με τα σχήματα που έχει ο καθένας στο μυαλό του. Ούτε πάντα είναι γραμμένο κάπου ότι θα τους καθοδηγούν αριστερές δυνάμεις ή η εργατική τάξη. Δεν γίνονται όμως πολιτικοί σεισμοί χωρίς τη συμμετοχή και ενεργοποίηση των πιο πλατιών μαζών. Η ιστορία των σοβαρών και κρίσιμων δημοψηφισμάτων στην Ευρώπη είναι ενδεικτική για πολλούς λόγους. Αυτά κινητοποιούν εκατομμύρια ανθρώπους και δίνουν συνήθως το έναυσμα για να ξεπεραστεί κάπως το φοβερό έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την Ε.Ε. Αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας έχει φτάσει στο απόγειό του όταν οι ελίτ της ευρωκρατίας αγνοούν περιφρονητικά τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων που δεν τους συμφέρουν. Συνέβη πολλές φορές με πιο πρόσφατο παράδειγμα το δικό μας «Όχι» που έγινε «ναι» και παλιότερα της Δανίας, της Ιρλανδίας κ.λπ.
Ακόμα κι αν στην περίπτωση αυτή δείξουν πάλι περιφρόνηση, τρενάρουν τις διαδικασίες, υποχρεώσουν σε νέο δημοψήφισμα, κάνουν όσες άτυπες συναντήσεις χρειάζεται, ο πολιτικός σεισμός του Brexit δεν μπορεί να αγνοηθεί και θα έχει πολλαπλές συνέπειες στη Μ. Βρετανία και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήδη, ο Κάμερον παραιτήθηκε, γίνονται εκλογές στην Ισπανία, έρχεται δημοψήφισμα στην Ιταλία, ενώ η Γαλλία συγκλονίζεται από απεργίες και ζυγώνουν κι εκεί οι εκλογές. Τα θεμέλια της Ε.Ε. τρίζουν και οι αντιθέσεις δεν τιθασεύονται με τα γνωστά μέσα επιβολής των γερμανικών παραγγελιών. Μια νέα μέρα ξεπροβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δυνατότητες ανατροπής της γερμανικής Ευρώπης ενισχύονται και αυτό πρέπει να το αξιοποιήσουν οι λαοί και οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ευρώπη, οικοδομώντας μια άλλη Ευρώπη, με ελεύθερους λαούς σε ελεύθερες χώρες.
Πολλαπλοί κλυδωνισμοί απειλούν το γερμανικό οικοδόμημα
Δικαιολογημένα η προσοχή όλων στρέφεται στο δημοψήφισμα στην Αγγλία για το αν θα παραμείνει ή θα φύγει από την Ε.Ε., παρόλο που σοβαρά και μεγάλης σημασίας γεγονότα συμβαίνουν ακριβώς τις ίδιες μέρες. Διανύουμε μια πολύ αποφασιστική βδομάδα στην Ευρώπη και οι εξελίξεις σε Αγγλία (δημοψήφισμα), Ισπανία (εκλογές) και Γαλλία (κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας για πάνω από 2 μήνες) θα σημαδέψουν αποφασιστικά την «επόμενη μέρα» της Ευρώπης, συνολικά.
Ο «άγγλος ασθενής»-κρίκος της Ε.Ε. καταδεικνύει τους τριγμούς αλλά και τις αντιθέσεις που διαπερνούν το ευρωενωσιακό οικοδόμημα. Με ειδικές σχέσεις εδώ και δεκαετίες, η Αγγλία προσπαθούσε να μπλοκάρει την «ενοποίηση» της υπόλοιπης Ευρώπης, ερήμην της. Διαμεσολαβούσε, δε, τις περισσότερες φορές, τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και εγγράφονταν στην φιλοαμερικάνικη Ευρώπη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι βασικές μερίδες των ελίτ της Αγγλίας και ΗΠΑ επιθυμούν η Αγγλία να αγωνίζεται «ως φουνταριστός» εντός της Ε.Ε. και να διαμεσολαβεί προτάσεις για την ΤTΙΡ, αφού διαθέτει ένα ισχυρό νομισματικό-χρηματιστικό κέντρο η ίδια (δεν συμμετέχει στην ομηρία υπό το γερμανικό ευρώ) και μπορεί να στήσει έναν κερδοφόρο «συνεταιρισμό» με τις ΗΠΑ.
Πληθαίνουν οι αναταράξεις
Οι ελίτ της Ευρώπης, η Γερμανία και η Γαλλία, δεν επιθυμούν μεγάλες «αναταράξεις» στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα και γνωρίζουν καλά, πως μια πιθανή επικράτηση του Brexit θα επιφέρει πολλά τραντάγματα και θα υποχρεώσει όλους σε αναπροσαρμογές. Η πρόσφατη δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ, υπέρμαχου της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε., θα χρησιμοποιηθεί πολύπλευρα στην προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος. Σε κάθε περίπτωση, οι ρωγμές και οι τριγμοί στο γερμανικό οικοδόμημα της ευρωένωσης θα ενταθούν επικίνδυνα. Επομένως, η ευρωκρατία δοκιμάζεται και η επιστροφή της πολιτικής μέσω των δημοψηφισμάτων αποτελεί πονοκέφαλο για όλους τους ισχυρούς. Τι τα θέλουν τα «άτιμα»;
Η περίπτωση της Ισπανίας θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας και της πολιτικής αστάθειας, αφού οι χθεσινοί συνέταιροι, δεξιοί και σοσιαλιστικοί φορείς, δεν κατορθώνουν να σχηματίσουν κυβερνητικά σχήματα. Οι όμορφες μέρες με λιακάδα πέρασαν και πολλοί σχηματισμοί βρίσκονται σε αναγκαστική «ανεργία», ενώ μέχρι πρότινος μονοπωλούσαν την πολιτική ζωή. Θα βγουν δεύτεροι οι Podemos που συνεργάζονται με την Αριστερά; Θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση και ποιας σύνθεσης την επομένη των εκλογών; Και κάτι πιο σοβαρό: πώς λύνεται το εθνικό πρόβλημα της χώρας; Το πρόβλημα της Καταλονίας και της χώρας των Βάσκων θα διαπλέκεται με το πολιτικό ζήτημα της σταθερότητας μιας κεντρικής κυβέρνησης όποιου συνασπισμού.
Η περίπτωση της Γαλλίας είναι πιο ιδιαίτερη. Χώρα που βρίσκεται εδώ και 6 μήνες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις Τζιχαντιστών του περυσινού Δεκεμβρίου. Χώρα που βρίσκεται σε κοινωνικό αναβρασμό με ένα νομοσχέδιο που τινάζει τις εργασιακές σχέσεις και επιβάλλει μια γενικευμένη απορρύθμιση. Η κοινωνική διαμαρτυρία παίρνει πανεθνικές διαστάσεις και ασυνήθιστη διάρκεια. Μόλις προχτές πραγματοποιήθηκε απεργία και στις διαδηλώσεις πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα. Η νεολαία με τις «νύχτες αγρύπνιας» έδωσε ένα μεγάλο έναυσμα και τα συνδικάτα, στη συνέχεια, μπήκαν στο χορό. Το κράτος απαντά με γενικευμένη καταστολή, πρωτοφανή μέτρα αστυνόμευσης και τώρα μελετά την απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Η πρόβα «νόμου και τάξης» απέναντι στην τρομοκρατία με την διεξαγωγή του Euro 2016 τινάχτηκε στον αέρα: Τζιχαντιστής σφάζει, στην κυριολεξία, αστυνομικό και την γυναίκα του και αναμεταδίδονται μηνύματά του στο Διαδίκτυο. Απεργίες παραλύουν πολλές δομές και ιδιαίτερα συγκοινωνίες και μέσα μεταφοράς. Μέχρι και οι εργαζόμενοι στον Πύργο του Άιφελ απήργησαν τις μέρες αυτές. Το κερασάκι, βέβαια, το πρόσθεσαν οι χούλιγκαν που επιδίδονται σε συγκρούσεις με πολλούς τραυματίες. Απέναντι στους Ρώσους χούλιγκαν στήθηκε ένα μιντιακό «τείχος» που ξενίζει γιατί πάει να συνδεθεί με απροκάλυπτες επιθέσεις ενάντια στην Ρωσία γενικά σε όλα τα φόρα. Γεγονός που προκάλεσε μέχρι και διπλωματικές νότες και διαμαρτυρίες. Τόση «επιτυχία» έχει ο Ολάντ στο εσωτερικό…
Ώρα αναπροσαρμογών
Βέβαια, η εικόνα της Ευρώπης δεν περιορίζεται σε αυτές τις 3 περιοχές και χώρες. Αυτά που ονομάζουν «λαϊκισμό» και «ευρωσκεπτικισμό» κατακτούν θέσεις, δηλαδή ευρύτατα ακροατήρια, σε ολόκληρο τον Νότο αλλά και στην καρδιά της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν θα μπορέσει να συνεχίσει με την ίδια ευκολία την άσκηση της ηγεμονίας της επί της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν μπορεί να επιβάλει με την ίδια ευκολία όλες τις οικονομικές και πολιτικές της διαταγές επί των υπόλοιπων. Δεν αρκεί το Eurogroup και οι μηχανισμοί της Ε.Ε. Πρέπει να αντιμετωπίσει την επιστροφή της πολιτικής σε όλα τα πεδία, στο έδαφός της αλλά και στον ζωτικό της χώρο. Πρέπει να ακροβατήσει ανάμεσα στις πιέσεις για ευθυγράμμιση που ασκούν οι ΗΠΑ απέναντι στην Ρωσία και τις ειδικές σχέσεις που θέλει να αναπτύξει η Γερμανία με τις BRICS. Είναι ώρα αποφάσεων και αναπροσαρμογών.
Η πίεση των ΗΠΑ για αύξηση της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία επηρεάζει την κατάσταση σε όλη την Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη και δημιουργεί όρους για στρατιωτικοποίηση και ένταση του ψυχροπολεμικού κλίματος. Οι πρώην Ανατολικές χώρες πρωτοστατούν στην αντιρωσική υστερία, στοιχίζονται ανοικτά με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, δημιουργούν νέα κέντρα βάρους στην Ε.Ε. και στην Ευρώπη γενικότερα. Το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες σε όλες τις καυτές περιοχές, Μέση Ανατολή, Αιγαίο, Λιβύη, Ουκρανία κ.λπ.
Όλοι οι οικονομικοί δείκτες της Ευρώπης καταγράφουν στασιμότητα ή ασθενή ανάπτυξη, καθιστώντας την τον ασθενή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Χωρίς ραγδαίες κατακλυσμικές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς είναι αδύνατο να ανταγωνιστεί τις άλλες δυνάμεις, παλιές και νέες. Οι διαιρέσεις και οι τριγμοί, όμως, δυσκολεύουν αφάνταστα να βρεθούν κοινοί τόποι μιας ενιαίας πολιτικής της Ε.Ε. ως σύνολο. Ιδιαίτερα τώρα που οι φυγόκεντρες τάσεις δυναμώνουν παντού. Η Ε.Ε. πάσχει από έλλειψη «προωθητικών δυνάμεων». Άρα, ακολουθεί ή σέρνεται ή συμβιβάζεται. Όχι μόνο απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά και απέναντι σε περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία. Η τελευταία -αυθορμήτως ή σε σχεδιασμό με άλλους- μπορεί να μετατρέπει το προσφυγικό σε γεωπολιτικό όπλο, μετέχει σε δυο-τρεις πολέμους ταυτόχρονα και εξαναγκάζει τις ευρωπαϊκές χώρες να την υπολογίζουν σοβαρά.
Επομένως, η Ευρώπη δεν είναι το «κοινό μας σπίτι», ούτε γενικά φιλόξενη γωνιά. Ο ευρωπαϊσμός σαν ιδέα κοινής μοίρας και πανευρωπαϊκής συνεργασίας, σύγκλισης και αλληλεγγύης μας… τελείωσε εδώ και καιρό. Μόνο ευρωπαιόπληκτοι παλιάς κοπής (από το χώρο του ΚΚΕ εσωτ.) δεν μπορούν να το αντιληφθούν.
