Οι δηλώσεις Ερντογάν αμφισβητούν ευθέως την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας

Στην πολιτική είναι απαραίτητη η σαφήνεια. Η θύελλα που ξεσήκωσε ο Ερντογάν –αλλά και ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας– για το ζήτημα της συμφωνίας της Λωζάννης και των νησιών του Αιγαίου, δεν αφήνει περιθώρια για περιστροφές.

Η επίσημη αμφισβήτηση της συμφωνίας μάς εισάγει σε μια νέα φάση, όπου ο τουρκικός επεκτατισμός εμφανίζεται πια να προχωρά με πιο θαρραλέα κι επιθετικά βήματα. Αναγκαία διευκρίνηση: Η οπτική του άρθρου είναι ότι υπάρχει τουρκικός επεκτατισμός, ότι είναι διαχρονικός και οργανικό στοιχείο του τουρκικού κράτους, είτε στην Κεμαλική μορφή είτε στην νεο-οθωμανική, και ότι αυτός αποτελεί πηγήαναστατώσεων και κινδύνων για όλες τις όμορες χώρες της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν, με την αμφισβήτηση της Λωζάννης, προχωρά σε μια κλιμάκωση των μεγαλοκρατικών, επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας και θέτει τις βάσεις της στρατηγικής που θα ακολουθήσει στην επικείμενη αναδιαμόρφωση ολόκληρης της περιοχής (Συρία, Ιράκ αλλά και Αιγαίο, Κύπρος).

Όσοι νομίζουν ότι αυτές οι κινήσεις γίνονται για «εσωτερική κατανάλωση» κάνουν λάθος. Πρέπει να κατανοηθεί ότι το καθεστώς Ερντογάν και γενικότερα η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν καθορίζονται τόσο από γκάλοπ και ποσοστά στις εκλογές, αλλά από βαθύτερες και ουσιαστικότερες βλέψεις. Γιατί δεν μπορεί να ξεχνιέται ή να θεωρείται «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία αναδεικνύεται σε περιφερειακή δύναμη πολεμώντας (στην κυριολεξία). Και μάλιστα σε πολλά μέτωπα, μέσα από σκληρές συγκρούσεις στο εσωτερικό και επαναδιευθετήσεις με τους μεγάλους του σύγχρονου κόσμου.

Επομένως, και για να το θέσουμε πιο απλά: υπάρχει απειλή προς την Ελλάδα ή αυτό είναι μια υπερβολή; Κι εδώ, οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι διφορούμενες, αντιφατικές και μεσοβέζικες. Όταν ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, ερντογανική και κεμαλική αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο και τα ελληνικά νησιά, όταν αυτή η αμφισβήτηση προχωρά και με έμπρακτο τρόπο από την στρατιωτική μηχανή της Άγκυρας –ενταγμένη σε όλα τα στρατιωτικά δόγματα και σχεδιασμούς- είναι τεράστια αφέλεια να νομίζει κανείς ότι αυτά γίνονται απλά για εσωτερική κατανάλωση και για το «θεαθήναι».

Η αντιπαράθεση του Ερντογάν με τους κεμαλικούς, ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, έχει γύρει υπέρ του πρώτου. Η αμφισβήτηση της συμφωνίας της Λωζάννης έρχεται να επικυρώσει αυτήν την πρωτοκαθεδρία, με πανηγυρικό τρόπο. Κυρίως όμως προωθείται για να εξασφαλίσει για την Τουρκία προνομιακούς όρους και ανταλλάγματα σε όσες αλλαγές μπορούν να προβλεφθούν στα πεδία του πραγματικού πολέμου (Συρία και Ιράκ) και όλων των διευθετήσεων που ακολουθούν. Ο Ερντογάν, ξηλώνοντας πιο αποφασιστικά μετά το πραξικόπημα τον κεμαλικό και φιλοαμερικανικό μηχανισμό, κινείται έτσι ώστε να αποτρέψει την δημιουργία κουρδικού κράτους νοτιοανατολικά, εξασφαλίζει την ανοχή να δημιουργήσει μια λωρίδα εντός συριακού εδάφους, εγκαταλείπει τον ISIS, ενώ είναι σε θέση να εκβιάζει την Ευρώπη και την Γερμανία με το όπλο των προσφύγων και την τουρκική παρουσία ιδιαίτερα στην Γερμανία (απαιτεί το καθεστώς βίζας). Ξέρει ότι η εσωτερική αγορά της Τουρκίας ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους Γερμανούς. Στην βάση αυτή έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει την ευμενή ουδετερότητα (διάβαζε το «πράσινο φως») για διεκδικήσεις σε Αιγαίο, Κύπρο κ.λπ.

Κι επειδή το τουρκικό επιτελείο δεν είναι της πλάκας, γνωρίζει πολύ καλά την πραγματική κατάσταση της Ελλάδας. Η αδυναμία που έχει εντός των μνημονιακών πλαισίων (για να το πούμε κομψά) επιτρέπει στην Τουρκία να εκβιάζει και προς την δικιά μας πλευρά: «Η τήρηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας εξαρτάται και από τις καλές σχέσεις που θα έχει η Τουρκία με την Ελλάδα».

Το καθεστώς Ερντογάν έχει μια μεγάλη εσωτερική στήριξη, δεν κινδυνεύει από κάποια αντιπολίτευση, δεν νοιώθει πίεση από καμία αριστερή δύναμη κι επομένως έχει περιθώρια για κινήσεις και πρωτοβουλίες στο γεωπολιτικό πεδίο.

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος του τούρκικου επεκτατισμού είναι το εθνικό κίνημα των Κούρδων. Ένας προοδευτικός παράγοντας που έχει δυναμώσει -κοινωνικά και πολιτικά- και που μπορεί να αποστα- θεροποιήσει το τουρκικό καθεστώς ή να εμποδίσει σχεδιασμούς και επεκτατικές βλέψεις. Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι ο αμερικάνικος παράγοντας θα παίξει και το κουρδικό χαρτί αλλά ταυτόχρονα εκτιμά ότι μια γενικευμένη αναστάτωση της Τουρκίας είναι μια εξέλιξη που για πολλούς λόγους απεύχεται η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.

 

Υπάρχει απειλή και είναι σημαντική

Ο τούρκικος επεκτατισμός αμφισβητεί έμπρακτα και διαρκώς τα σύνορα που υπάρχουν. Η επίθεση του Ερντογάν προς την συμφωνία της Λωζάννης είναι η πλέον ηχηρή απόδειξη. Θέτει ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, διεκδικεί ελληνικά νησιά και θεωρεί πως το Αιγαίο πρέπει να διχοτομηθεί στον 25ο μεσημβρινό (σε αυτό συμπίπτει πλήρως με τον αμερικάνικο παράγοντα). Από το 1975 έχει διακηρύξει το casus belli (αιτία πολέμου) στην περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, όπως ορίζει το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.

Το τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος αποτελεί τον ζωτικό χώρο ενεργοποίησης των επεκτατικών σχεδιασμών της Άγκυρας. Και τώρα, το 2016, καταγγέλλεται το status που είχε εγκαθιδρυθεί με την συμφωνία της Λωζάννης. Αυτό σημαίνει ζήτημα συνόρων, ανοικτά και παστρικά. Στα δυο τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά.

Ο χάρτης της Συρίας και ο πόλεμος στην περιοχή έχουν τροποποιήσει πολλά δεδομένα. Η Ρωσία έχει αναμιχθεί πιο ενεργά στην περιοχή, στην Τουρκία έγιναν πολλές αλλαγές, το κουρδικό έχει δυναμώσει, το προσφυγικό μετατρέπεται σε γεωπολιτικό όπλο.

Παράλληλα, το Αιγαίο γκριζάρεται, ανακηρύσσεται «νατοϊκή θάλασσα», ενώ στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου καταλύεται η ελληνική κυριαρχία. Στην Κύπρο το Μπαρμπαρός προχώρησε σε πολλαπλές προκλήσεις, για να μην θυμίσουμε τα διάφορα σχέδια του τουρκικού επιτελείου για τη δημιουργία σοβαρών επεισοδίων, συνοριακών και άλλων (σχέδια «Βαριοπούλα» κ.λπ.). Μάλιστα, η κεμαλική πτέρυγα, λαβωμένη τώρα αρκετά, κατηγορεί τον Ερντογάν ότι παραχώρησε 14 νησιά στην Ελλάδα… Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Η Ελλάδα δεν απειλείται μόνο από τον δυτικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα (ΗΠΑ, ΕΕ, Γερμανία, ΔΝΤ, ΕΚΤ, μνημόνια, ΝΑΤΟ κ.λπ.).

Απειλείται και από ανατολάς, από τον τούρκικο επεκτατισμό. Επίδικο είναι η εθνική κυριαρχία έως και ο διαμελισμός της χώρας, η απόσπαση δημόσιου πλούτου, νησιών, περιοχών, η αλλαγή του χάρτη και του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή. Κοινωνικά, οικονομικά, δημογραφικά, εδαφικά, εθνικά, πολιτικά έχουμε «λιγότερη Ελλάδα». Αυτή η συρρίκνωση δεν έχει καθόλου προοδευτικό χαρακτήρα.

Και ούτε μπορεί κανείς να αδιαφορεί για αυτήν, με το σαθρό επιχείρημα ότι πρόκειται για «σύγκρουση δύο αστισμών», του τούρκικου και του ελληνικού.

Η συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας μέσα από σύγχρονους και κλασσικούς μηχανισμούς, συνοδεύεται πάντα από μια συρρίκνωση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της ευημερίας, των παραγωγικών δυνατοτήτων, σκοπεύει και καταλήγει στον εξανδραποδισμό του λαού.

 

Η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας

Ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας επιτυγχάνεται με την μνημονιακή πολιτική που επιβάλλουν ευρωκράτες και ευρωατλαντιστές (συμβολικά το Χίλτον έχει περισσότερη δικαιοδοσία από την Βουλή) και εντείνεται από τις απειλές και τις πιέσεις του ανατολικού γείτονα. Τόσο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές όσο και οι τούρκοι επεκτατιστές ενδιαφέρονται να υπερασπίσουν τα ζωτικά τους συμφέροντα, να βάλουν στο χέρι πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις της χώρας, διαλύοντας ή συρρικνώνοντας την.

Έτσι, για όποιον ενδιαφέρεται για την πολιτική, οικονομική, κοινωνική σωτηρία και διέξοδο της χώρας, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί κεντρικό στόχο και βασική προϋπόθεση. Τόσο απέναντι στον οδοστρωτήρα του δυτικού χρηματιστικού κεφαλαίου όσο και απέναντι στις επιβουλές των «κακών γειτόνων».

Η πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία χωρών και λαών απέναντι στους σύγχρονους δυνάστες σημαίνει τη δυνατότητα και τον αγώνα για εθνική κυριαρχία. Χωρίς το στοιχείο αυτό οποιαδήποτε συζήτηση για λαϊκή κυριαρχία και για πραγματική δημοκρατία καταντά χωρίς νόημα.

Η συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας, όπως στην δική μας περίπτωση, είτε γίνεται με οικονομικό στραγγαλισμό και εγκαθίδρυση νεοαποικιακών θεσμών (τρόικα, Χίλτον, Υπερταμείο κ.λπ.) είτε γίνεται με απειλή πολέμου, γκριζάρισμα περιοχών, στρατιωτικές κατοχές και αμφισβήτηση συνόρων, δεν αποτελεί θετικό παράγοντα, ούτε επιτρέπεται η αδιαφορία απέναντί της. Αντίθετα, η σύνδεση του κοινωνικού περιεχομένου του αγώνα για διέξοδο με την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, οδηγεί σε μια προοδευτική κατεύθυνση και αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών προς όφελος του εργαζόμενου λαού και της χώρας.

 

Πώς αντιμετωπίζεται η απειλή;

Κατ’ αρχάς –πρώτιστο!- είναι το να αναγνωριστεί η απειλή. Αν υπάρχει και κανείς δεν την βλέπει, δεν θέλει να την βλέπει ή αδιαφορεί για αυτήν, τότε είναι αδύνατη η οποιαδήποτε αντιμετώπισή της.

Δεύτερον, η απειλή δεν αντιμετωπίζεται με «πολιτική φιλίας» και εξωραϊσμού. Αυτή είναι η φόρμουλα της ελληνικής αστικής τάξης.

Τρίτον, χρειάζεται πολιτική προετοιμασία και σωστός προσανατολισμός του λαού. Προσανατολισμός που θα διακρίνει το στοιχείο της απειλής και θα το τοποθετεί στους στόχους και το γενικότερο πλαίσιο ενός αγώνα για την διέξοδο της χώρας.

Τέταρτον, απαιτείται μια ενεργητική πολιτική στάση. Δεν αρκεί να λες «να μια απειλή». Η πολιτική της Τουρκίας πρέπει να καταγγελθεί ως επικίνδυνη και τυχοδιωκτική, εμπρηστική και απειλητική προς τους γείτονες. Αυτό πρέπει να συνοδευτεί από την καταγγελία και το πάγωμα όλων των διεργασιών σε διεθνή φόρα: ενταξιακές διαπραγματεύσεις σε επίπεδο Ε.Ε, μυστικές συνομιλίες ανάμεσα σε επιτροπές των δύο χωρών κ.λπ.

Πέμπτο, σύνδεση της πάλης απέναντι στην δυτική απειλή με την απειλή και το στάτους που θέλει να επιβάλει η Τουρκία στο τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος. Συστηματική αποκάλυψη της νεο-οθωμανικής πολιτικής του Ερντογάν.

Έκτο, υποστήριξη στον αγώνα του κουρδικού λαού, του πραγματικού φίλου των προοδευτικών δυνάμεων στην περιοχή.

Έβδομο, καταγγελία του αντιπραξικοπήματος που έχει επιβάλει ο Ερντογάν και των συστηματικών διώξεων απέναντι σε κόμματα, δημοκρατικές ελευθερίες, εθνότητες.

Όγδοο, ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας στο Αιγαίο. Δεν είναι «νατοϊκή θάλασσα», ούτε χωρίζεται στον 25ο μεσημβρινό. Να σταματήσει το παραμύθι περί «κλειστής θάλασσας» και το γκριζάρισμα νησιών και περιοχών με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα.

Αυτά είναι ορισμένα από τα σοβαρά ζητήματα κυριαρχίας που δεν μπορούν παρά να καθορίσουν το περιεχόμενο και την κατεύθυνση ενός αγώνα.

 

Μια χρήσιμη, ιστορική παρένθεση

Το 1940 η Ελλάδα ήταν μια εξαρτημένη χώρα, στην οποία κυριαρχούσε κυρίως ο αγγλικός παράγοντας, ενώ ο γερμανικός είχε διεισδύσει αρκετά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στα Βαλκάνια. Ο ιταλικός φασισμός επιτέθηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1940 και τότε εκφράστηκε η παλλαϊκή – πανεθνική αντίδραση του «Όχι». Ένα ολόκληρο έθνος και ένας λαός είπαν το «ΟΧΙ» και πολέμησαν ενάντια στον εισβολέα. Τον Απρίλη του 1941 οι ναζιστικές ορδές κάμπτουν την ελληνική αντίσταση και εισβάλλουν στην Ελλάδα, γεγονός που καθυστερεί σημαντικά την επίθεση τους ενάντια στην ΕΣΣΔ. Έκτοτε εγκαθιδρύεται η κατοχή που θα διαρκέσει έως το 1944. Όχι «σκέτη» κατοχή, αλλά τριπλή: γερμανική, ιταλική και βουλγαρική.

Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας καταλύεται και διαμοιράζεται. Η αστική τάξη την κοπάνησε προς Κάιρο μεριά υπό την προστασία των άγγλων «φίλων». (Και σήμερα η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας την έχει κοπανήσει, προσυπογράφοντας τα μνημόνια, εξάγοντας τις καταθέσεις στην Ελβετία και στους φορολογικούς παραδείσους, αντιγράφοντας τις πρακτικές των γερμανοτσολιάδων συνεργατών).

Η Τουρκία δεν ενεπλάκη ενεργά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ήταν σύμμαχη δύναμη προς την Γερμανία. Οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν μια μακρά ιστορία…

Για όποιον δεν βλέπει στα παραπάνω καμιά αναλογία, παρά μόνο ότι χρειάζεται ένα μέτωπο, ή ακόμα χειρότερα ότι χρειάζεται ενότητα για να μπούμε στην Βουλή, θα υπενθυμίσουμε ότι το ΕΑΜ αγωνίστηκε ενάντια στην τριπλή κατοχή και υπερασπίστηκε την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας από την τότε Νέα Τάξη Πραγμάτων…

Σήμερα, ο αγώνας για την ειρήνη και για σχέσεις καλής γειτονίας δεν μπορεί να στηρίζεται στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», ούτε στο καραγκιοζικό «βάρα με, βάρα με πολύ να ιδρώσεις, να κρυώσεις, να αρρωστήσεις, να πεθάνεις, να απαλλαγώ από σένα».

http://www.e-dromos.gr/my8os-h-pragmatikothta-o-tourkokos-epektatismos/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

«Στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή…

…να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό» / Η Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ

 

Το τραγούδι του Σαββόπουλου μπορεί να γράφτηκε το 1975 αλλά με μια έννοια ένα βαθιά υπαρξιακό ζήτημα μας ταλαιπωρεί και σήμερα. Ως κοινωνία, αλλά και ευρύτερα ως τόπο και ως χώρα. Υπάρχει μια αγωνία, κάποιοι τη νιώθουν, την εκφράζουν, προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο από αυτήν. Ενίοτε αποκομμένοι και μόνοι, συχνά μαζί με άλλους. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πια μονάχα «αιτίες που μας αφήνουνε μισούς» αλλά αιτίες που μας αφανίζουν, μας διαλύουν, μας στερούν κάθε μέλλον.

Ο «αγώνας του συντρόφου» σε γενικές γραμμές δεν επαληθεύτηκε. Από τότε που γράφτηκε το τραγούδι η Αριστερά γνώρισε πολλές χρεοκοπίες. Και σήμερα, σε όλες τις εκδοχές της, βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμα χρεοκοπία, επώδυνη και με πολλαπλά κόστη. Το χειρότερο είναι πως μετατρέπεται σε συστημική δύναμη, λατρεύει το κράτος και την εξουσία. Κλεισμένη στο καβούκι των στερεοτύπων, αγκαλιάζει τον ωφελιμισμό και με έναν ιδιότυπο καταγγελτικό δογματισμό ονειρεύεται την είσοδό της στην Βουλή. Η «αγωνία αυτού του τόπου για ζωή» μοιάζει σαν να μην ταράζει, να μη συγκινεί, να μη χρωματίζει ιδιαίτερα την πολιτική Αριστερά και τη φυσιογνωμία της.

Η αγωνία αυτού του τόπου για ζωή εκφράζεται πολλαπλά και με πλάγιους δρόμους. Ίσως και με μια παράκαμψη από την κεντρική πολιτική διαδικασία και μέσα από μια πολλαπλότητα συλλογικών και ατομικών δραστηριοτήτων. Το γόνιμο και ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι ότι αυτές εμφορούνται από μια κατάφαση απέναντι στη ζωή και από μια ενεργητική στάση που δεν αποδέχεται μοιρολατρικά το κακό που μας βρήκε. Αντιθέτως, αναζητά, εμβαθύνει, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε επιβιωτικά, ανθρωπολογικά, συνειδησιακά, πολιτιστικά ζητήματα, προσπαθεί μέσα από τον αγώνα για την επιβίωση να μην απο-ανθρωποποιηθεί, να μην αλλοτριωθεί κι άλλο.

Το δυναμικό αυτό δεν ορίζεται κυρίως από τη σχέση του με τους πολιτικοποιημένους οργανωμένους χώρους, αλλά δεν είναι αδιάφορο για όσα γίνονται. Είναι απόμακρο από την κυρίαρχη εκδοχή της πολιτικής (κόμμα, κράτος, εκλογές, Βουλή κ.λπ.) νοιάζεται  όμως και ξέρει ότι κυβερνά το Χίλτον, ότι το «Υπερταμείο» σημαίνει γενικό ξεπούλημα ή ότι ο Τσίπρας είναι μέγιστος ψεύτης. Ορίζεται περισσότερο κοινωνικά και μέσω μιας δραστηριοποίησης στον τοπικό, παραγωγικό, πολιτιστικό τομέα, μέσα από κινήσεις και συλλογικότητες που έχουν κάτι να του πουν και που δίνουν πραγματικό χώρο για έκφραση και συμμετοχή. Σχεδόν σε κάθε περιοχή, σε κάθε πόλη, στην ύπαιθρο και τα νησιά, είναι πρωτίστως αυτές οι δραστηριότητες που αναδεικνύουν την αγωνία του τόπου για ζωή.

Αυτή η πολλαπλότητα δραστηριοτήτων αφορά πολλές χιλιάδες ενεργών πολιτών και ανθρώπων, προβληματισμένων για την πορεία της χώρας που φυσικά δεν ικανοποιούνται από όσα τους προσφέρει η στείρα πολιτική σφαίρα.

Αυτές οι δυνάμεις συγκροτούν ένα ιδιότυπο «εμείς». Ακηδεμόνευτο από την πολιτική διαδικασία και εν πολλοίς ρευστό, αφού δεν έχει βρει αρμούς, συγκολλητικές προτάσεις και εναλλακτική που θα μπορούσε να το συγκροτήσει σε ένα ενιαίο ρεύμα-κίνημα πολιτικής διεξόδου. Είναι, όμως, μια σημαντική και υπαρκτή κοινωνική βάση, ένας χώρος κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Αλλά και μια μεγάλη δεξαμενή ενός λανθάνοντος πολιτικού ριζοσπαστισμού που μπορεί να ξεπεταχτεί πάλι. Όπως τα χρόνια του 2010-2012, αλλά κουβαλώντας επιπλέον και την εμπειρία του δίχρονου 2014-2016.

Αυτό το δυναμικό αποτελεί στην ουσία τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου που στέκονται συλλογικά απέναντι στη μνημονιακή ανθρωποφαγία και τους «μικρούς εμφύλιους» που αναπαράγει. Δυναμικό που έχει διαφορετική οπτική και αγωνία για την πορεία της χώρας. Ζωντανό γιατί δεν αμύνεται απλά (όσο κι αν αυτό έχει σημασία) αλλά σκέφτεται και λύσεις.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί όποιος λογαριάζει να συμβάλει σε ένα νέο κίνημα-ξεκίνημα, σε ένα πολιτικό ρεύμα διεξόδου της χώρας δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί για το ποιες είναι οι δυνάμεις που μπορούν να συσπειρωθούν και να το συναποτελέσουν στα πρώτα του βήματα. Και ακόμα παραπέρα, οφείλουμε να σκεφτούμε και να δοκιμάσουμε μορφές για την έκφρασή τους, τέτοιες που να διατηρούν στοιχεία συμμετοχής και δημοκρατίας, πολλαπλότητας και ταυτότητας.

 

http://www.e-dromos.gr/stin-agonia-autou-tou-topou-gia-zoi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Τάσεις, ρυθμοί και συνεπαγόμενα ζητήματα μιας στάσης απέναντι  στη διακυβέρνηση Τσίπρα που διανύει το δεύτερο χρόνο στην εξουσία

 

Στην τρέχουσα πολιτική ορολογία η έννοια καθεστώς υποδηλώνει αφενός την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων (οικονομική κοινωνική πολιτιστική) δηλαδή το σύστημα, τον τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας και αφετέρου τον ειδικό τύπο διακυβέρνησης το καθιερωμένο σύστημα θεσμών, μεθόδων, μηχανισμών ελέγχου και χειρισμού, αξιών και αντιλήψεων. Τα δύο αυτά επίπεδα της έννοιας καθεστώτος πρέπει να τα εξετάσουμε και στην περίπτωση της άσκησης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που διανύει το δεύτερο χρόνο στην εξουσία, να δούμε τις τάσεις, τους ρυθμούς και τα συνεπαγόμενα ζητήματα μιας στάσης απέναντί του.

Μισοαποικιακό μνημονιακό καθεστώς που υπηρετείται  από το σύνολο του πολιτικού συστήματος

 

Στη χώρα μας από το 2010 έχουμε εισέλθει σε μια ειδική καθεστωτική φάση που υποβαθμίζει και διαλύει τον τόπο μέσα από την γενική εκποίηση και φτωχοποίηση. Μάλιστα, από την πρώτη φάση της επιχειρούμενης διάλυσης που κτύπησε κυρίως εργαζόμενους συνταξιούχους και μεσαία αστική τάξη, περνάμε σε μια δεύτερη φάση όπου η εκκαθάριση αφορά ακόμα και τις ελίτ της μεγαλοαστικής τάξης, ιδιαίτερα όσους είχαν σχέση με παραγωγικές δραστηριότητες. Στο έδαφος αυτό πραγματοποιείται μια ευρύτατη αναδιανομή μέσα στους κόλπους των κορυφών (και απόηχός της είναι όσα συμβαίνουν στο μιντιακό περιβάλλον). Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: παλιός και νέος πολιτικός κόσμος στηρίζεται αλλά και στηρίζει την υπάρχουσα μνημονιακή μισοαποικιακή τάξη πραγμάτων (άλλοι με αγαστή προθυμία άλλοι μετά από ένα αναγκαίο «μασάζ», όπως ήταν η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ). Επομένως όλες οι κυβερνήσεις που υπόγραψαν μνημόνια και αποδέχθηκαν να υπηρετήσουν αυτό το καθεστώς είναι γνήσια καθεστωτικές δυνάμεις, δυνάμεις που βλάπτουν τον τόπο και τον λαό, τους αδύναμους και κατατρεγμένους αυτής της χώρας. Άσχετα από τα λόγια, τις διακηρύξεις, τις φανφάρες, τις λοβιτούρες. Για να είμαστε σαφέστεροι, όχι μόνο υπηρετούν το καθεστώς αυτό αλλά και το υπερασπίζονται σαν μοναδική λύση για την χώρα. Ο ανοικτά προδοτικός ρόλος τους δεν έγκειται στο ότι αλλάζουν πολιτική και από τις αντιμνημονιακές διακηρύξεις (βλέπε Σαμαρά, Καμμένο, Τσίπρα) καταλήγουν να υπερθεματίζουν για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αλλά γιατί υπηρετούν και υπερασπίζονται ένα σύστημα κι ένα καθεστώς που διαλύει την χώρα και την κοινωνία και αυτό το γνωρίζουν καλά. Μια καθεστωτική πολιτική δύναμη εντέλλεται να βρει τρόπους να υπερασπιστεί και να υπηρετήσει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων, να διαμεσολαβήσει και να περάσει χωρίς κλυδωνισμούς όλα όσα υπαγορεύουν οι σύγχρονοι αποικιοκράτες, οι αγορές και οι μεγάλες δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ σεβάστηκε την «συνέχεια του κράτους», τις «διεθνείς συμφωνίες», τα μνημόνια και μάλιστα έγινε ο αντιπρόσωπος που εισάγει στην χώρα όλα τα σχέδια διάλυσης και ερημοποίησής όπως ακριβώς τα παραγγέλλουν οι «διεθνείς θεσμοί». Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί -τούτη την στιγμή- τη βασική καθεστωτική πολιτική δύναμη υλοποίησης των μνημονιακών προγραμμάτων.

 

Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί ηγεμονική καθεστωτική δύναμη

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται και υπηρετεί το ειδικό καθεστώς στη χώρα μας δεν είναι όμως ακόμα ηγεμονική δύναμη με ριζωμένα ερείσματα στο κράτος και τον οικονομικό κόσμο που να τον καθιστούν αδιαμφισβήτητα ηγεμονική δύναμη, δεν είναι ακόμα «καθεστώς». Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να διανυθεί μια πορεία που αποφασιστικά της βήματα είναι: να αποκτήσει έναν ελεγχόμενο κρατικό μηχανισμό, να δημιουργήσει νέα τζάκια στο χώρο της οικονομίας και των Μίντια, να συνδιαλλαγεί με τα υπάρχοντα οικονομικά μπλοκ, να μην περάσει τις κόκκινες γραμμές που υπαγορεύουν τα διεθνή κέντρα με τα οποία έχει ιδιαίτερες σχέσεις. Η κυριαρχία του δεν είναι εμπεδωμένη, πρέπει να επιταχύνει όλες τις διεργασίες για να το πετύχει. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία να καταστεί ηγεμονική καθεστωτική δύναμη είναι να εκφέρει έναν πολιτικό λόγο που θα είναι συμβατός με τις ανάγκες διαιώνισης του μισοαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος και να διατηρεί συγκεκριμένες σχέσεις με ιδιαίτερα κοινωνικά στρώματα στη βάση ενός προφίλ γενικά και αχνά αριστερού (αντιδεξιός λόγος, δικαιωματισμός, ιδιαίτερη έμφαση στους δημόσιους υπαλλήλους κ.λπ).

Μετά από 21 μήνες στην διακυβέρνηση και έχοντας περάσει διάφορα κρας-τεστ και λαχτάρες, έχοντας πραγματοποιήσει θεαματικές κωλοτούμπες, τώρα πλέον στο επιτελείο Τσίπρα δημιουργείται η αίσθηση και η πεποίθηση ότι έχει ανοίξει ο δρόμος για μια διακυβέρνηση που θα μπορέσει να κρατήσει για καιρό και να πάρει ανοικτά χαρακτηριστικά «καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ». Σε αυτό συντείνουν ορισμένα στοιχεία ισχνότητας που έχουν οι αντιπολιτευόμενες σε αυτόν δυνάμεις, καθώς και ότι το ειδικό σχέδιο της ευρωκρατίας περνά μέσα από μια ριζική εκκαθάριση ακόμα και των ελίτ της μεγαλοαστικής τάξης και την γενική εκποίηση και ερημοποίηση της χώρας. Μια πολιτική δύναμη που τάχα δεν έχει δεσμούς με την παραδοσιακή αστική τάξη της χώρας, που επιδεικνύει τυχοδιωκτισμό και κυνισμό για συνεργασίες με αμφίβολης αξιοπιστίας δυνάμεις (Μελισανίδης, Μαρινάκης, Σαββίδης, Καλογρίτσας κ.λπ), μπορεί να κριθεί ως ιδιαίτερα συμβατή με την δεύτερη φάση αποικιοποίησης της χώρας. Πόσο μάλλον αν έχει τη δυνατότητα να πλασάρει όλο αυτό ως «προοδευτική» κατεύθυνση που αντιπαλεύει το παλιό.

 

Ο τρόπος που προωθείται το σχέδιο

Είναι δύο οι τρόποι: Ο κλασικός και ο ειδικός που απορρέει από τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ ως χώρου προερχόμενου από την Αριστερά.

Ο κλασικός συνίσταται στην χρησιμοποίηση των παραδοσιακών τρόπων που άσκησαν όλες οι δυνάμεις που βρέθηκαν στην κυβέρνηση: πελατειακές σχέσεις, κρατικό μηχανισμό, έλεγχο των θεσμών, κατάληψης θέσεων επίκαιρων στη Διοίκηση, μοίρασμα προγραμμάτων και χρημάτων, αστυνομία, ΚΥΠ και ότι άλλο προσφέρεται στα χέρια μιας κυβέρνησης. Όπως όλοι είδαμε η κυβέρνηση κατέφυγε στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, στα προεδρικά διατάγματα, στις διαδικασίες παρωδία στην Βουλή, στον διαγωνισμό για τις άδειες των καναλιών σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ακύρωσε δημοψηφίσματα κ.λπ. Όλα αυτά δείχνουν πως ότι υπάρχει από το παλαιό οπλοστάσιο το χρησιμοποιεί χωρίς ενδοιασμό και τύψεις. Κυνική και αδίστακτη.

Ο ειδικός τρόπος, δηλαδή οι μεθοδολογίες που προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς και είναι καινοφανείς για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας (αφού γνωρίζει στην πράξη το «πρώτη φορά Αριστερά») αφορούν και θα μπορούσε να τους αποδοθεί ο όρος «αριστερός καθεστωτισμός»:

α) Η «ηθικολογική» ταξινόμηση των πολιτών. Όποιος διαφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει το παλιό, ταυτίζεται με τον Κούλη, είναι εθνικιστής, ρατσιστής, φασίστας. Έχουμε μια ηθικολογική ποινικοποίηση της διαφωνίας. Οι ρίζες αυτής της αντίληψης ανάγεται σε παλαιά σχήματα που η όποια διαφωνία ανακηρύσσονταν ως αντικομμουνισμός ή ακόμα χειρότερα ως χουλιγκανισμός.

β) Απροκάλυπτος αυταρχισμός που ξεφεύγει από τον συνήθη αυταρχισμό αστικού τύπου. Τόσο ο δημόσιος λόγος λειτουργών της κυβέρνησης (πχ η εκπρόσωπος τύπου) περιέχουν ειρωνεία, αλαζονεία, πνεύμα ελέγχου και παρέμβασης π.χ. στον χώρο του Τύπου (ευθεία κριτική για το πώς πρόβαλλαν την συνάντηση χωρών του Νότου), οι μεθοδεύσεις για τα κανάλια με κραυγαλέες παρεμβάσεις στο ζήτημα του αριθμού αλλά και του στημένου τρόπου που διεξήχθη ο διαγωνισμός, ο τόνος και το ύφος του Τσίπρα απέναντι στους δημοσιογράφους στην συνέντευξη της Θεσσαλονίκης, αλλά και η τραμπούκικη στάση του Πολάκη που ευθέως καλύπτεται από του Μαξίμου, η ανοικτή επίθεση σε τμήματα της κοινωνίας που αντιδρούν στην πολιτική της κυβέρνησης και φυσικά η εκτεταμένη χρησιμοποίηση του ψέματος ως βασικού εργαλείου προπαγάνδας, είναι μεθοδολογίες αριστερής προέλευσης, είναι μεθοδολογίες που καλλιεργήθηκαν από την θητεία τους και την υπηρεσία που πρόσφεραν σε ένα άλλο καθεστώς αυτό του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της μεθοδολογίας αντιμετώπισης της διαφωνίας στο εσωτερικό του. Ο αυταρχισμός δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από μάσκες πολυφωνικού, πλουραλιστικού, ανθρώπινου κ.λπ. «σοσιαλισμού» (όρος που έχει φύγει οριστικά από φρασεολογία και όραμα).

Στόχος της σταθεροποίησης στην εξουσία μέσω της δημιουργίας ενός «κράτους του ΣΥΡΙΖΑ» περνά από διάφορα στάδια και δεν είναι διασφαλισμένο το αποτέλεσμα. Είναι αρκετά ρευστή η κατάσταση και η πορεία από την επιφάνεια του πολιτικού σκηνικού σε βαθύτερα υποστρώματα εξουσίας και ελίτ, περνά σίγουρα μέσα από την απόκτηση διαρκώς και περισσότερων καθεστωτικών χαρακτηριστικών. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα.

 

Η στάση απέναντι στον «αριστερό καθεστωτισμό»

Είναι σαφές ότι ο «αριστερός καθεστωτισμός» που περιγράψαμε δεν έχει τίποτα προοδευτικό. Είναι αντιδραστικός, αφορά μια αντιδραστική υπόθεση και στόχευση που ζημιώνει την χώρα και τον λαό. Κι όχι μόνο. Πέρα από μια εθελόδουλη κυβέρνηση που καταστρέφει την χώρα, εμπεδώνει την εξάρτηση και την φτωχοποίηση (παρουσιάζοντάς τα σαν επιτυχίες και βήματα προς την ανάπτυξη και την νέα Ελλάδα) έχουμε ένα ειδικό καθεστωτικό λόγο που στηρίζεται στο ψέμα και στην εγκατάλειψη ενός κινήματος και ριζοσπαστισμού που την στήριξαν. Με συνειδητό και στοχευμένο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ προώθησε και προωθεί την χειραγώγηση του λαϊκού παράγοντα (διαδικασία που άρχισε να γίνεται συστηματικά από το 2012) και θέλει να εμπεδώσει τον εξανδραποδισμό. Να γίνουμε σαφείς επ’ αυτού: δεν αρκεί να είναι πουλημένοι οι ίδιοι, οφείλουν να διαχύσουν σε όλη την κοινωνία την ενοχή και την αποδοχή του πουλήματος αυτού.

Όμως, ο «αριστερός καθεστωτισμός» γίνεται πιο εύκολα αντιληπτός γιατί στηρίζεται κραυγαλέα στην διπλή γλώσσα και στην υποκρισία. Χρησιμοποιεί την «ηθικολογική» ταξινόμηση για υπηρετήσει μια πολιτική στόχευση. Δημιουργεί και επιδιώκει «μικρούς εμφύλιους» μέσα στην κοινωνία γιατί ακριβώς θέλει να διαλύσει κάθε αντίδραση, να χειραγωγήσει και σκοπεύει να την εξανδραποδίσει.

Η αποαριστεροποίηση είναι η λογική και πραγματική αντίδραση. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατεργασίας. Οι αντιδράσεις του κόσμου θα κτυπάνε στα σημεία που ξεχωρίζουν. Θα ελκυσθούν από τα νέα στοιχεία όπως η αλαζονεία, ο αυταρχισμός, η ακατάσχετη παπαρολογία (κουρουπλήδων, γεροβασίληδων, χριστοδουλόπουλων, καρακωσταίων, μπαλαούρων, φίληδων, μπαλτάδων, τσακαλώτων, δριτσαίων και τόσων άλλων), το ψέμα (πχ δεν μειώνονται οι συντάξεις) τις ξεχασμένες υποσχέσεις, τις αμετροεπείς δηλώσεις (Πολάκης, Φίλης κ.λπ.). Το μεγάλο βάσανο και ο μεγάλος κίνδυνος για τον Τσίπρα είναι η βουβή αποδοκιμασία του κόσμου απέναντί του. Δεν είναι διόλου μικρό το τμήμα της κοινωνίας που περνά από τον θυμό στην οργή…

Η πάλη ενάντια σε ένα φαύλο πολιτικό σύστημα εμπεριέχει και την πάλη ενάντια στην επιχείρηση «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Η πάλη για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας συνεπάγεται το γκρέμισμα συνολικά του πολιτικού συστήματος και της χειρότερης εκδοχής του που είναι το εκκολαπτόμενο «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Η διάχυση σε ολόκληρη την κοινωνία της προδοτικής, ξεπουληματικής, φιλοαποικιακής, μνημονιακής κατάστασης πραγμάτων, μέσω του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αποτραπεί και το εγχείρημα να σαρωθεί γιατί είναι βαθύτατα αντιδραστικό. Οι «μαυρογιαλούροι της Αριστεράς» πρέπει να εισπράξουν την λαϊκή περιφρόνηση και την συσσωρευμένη οργή. Η τύχη της χώρας δεν μπορεί να αφεθεί σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που δουλεύει για πάρτη του. Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου είναι υπεραναγκαίος παράγοντας ψηλάφησης και οικοδόμησης αυτής της προοπτικής.

 

http://www.e-dromos.gr/se-pliri-anapryxi-h-epixeirisi-ka8estos-syriza/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Εκεί που θα xτυπιέται η σκέψη μας  με τον ανθό του ονείρου

Φιλόσοφος, ποιητής, καλλιτέχνης, μέλος της μπάντας Διάφανα Κρίνα – Η απώλειά του αποτελεί αφορμή για αναστοχασμό, πιο βαθύ και πιο ελεύθερο από τους καθημερινούς καταναγκασμούς

 

Έτυχε οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη να συνοδευτούν από δύο θανάτους που συζητήθηκαν. Ενός δημοσιογράφου που επέλεξε την ευθανασία λίγο πριν καταλήξει από καρκίνο -είδηση που έτυχε μεγάλης προβολής- και του Θάνου Ανεστόπουλου, μέλους της μπάντας Διάφανα Κρίνα που, όπως είχε δηλώσει με μια ανάρτησή του πριν από ένα χρόνο στο Διαδίκτυο, έπασχε από μια επιθετική μορφή καρκίνου. Ο θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου συγκίνησε πολλούς νέους ανθρώπους, πολλούς συνομηλίκους του (πέθανε 49 χρόνων), όσους αγάπησαν την ιδιαίτερη και σημαντική μπάντα των Διάφανων Κρίνων και παρακολούθησαν την προσωπική πορεία του μετά την διάλυσή της το 2009.

Η απώλεια ενός φιλοσόφου, ενός ποιητή, ενός καλλιτέχνη αποτελεί μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να βγει κανείς από τους «κανονικούς» ρυθμούς και να αναστοχαστεί για την ζωή του και το τι συμβαίνει γύρω του, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο αγνά, λίγο πιο ελεύθερα από όσα ορίζουν οι καθημερινοί καταναγκασμοί.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος, αλλά και τα Διάφανα Κρίνα ως μπάντα, έδωσαν πάντα ιδιαίτερη σημασία στον στίχο, στο περιεχόμενο, αγάπησαν την ποίηση και τους ποιητές, έφτιαξαν δική τους ποίηση και ίσως γι αυτό να αγαπήθηκαν τόσο από ένα ιδιαίτερο κοινό. Πάνω σε αυτό και στην εν γένει προσγειωμένη και σοβαρή στάση τους, κέρδισαν το σεβασμό και την αγάπη μια σημαντικής μερίδας νέων ανθρώπων.

Αυτά όλα μπόρεσα να τα επιβεβαιώσω ακούγοντας για ώρες τούτες τις μέρες συναυλίες, τραγούδια, διαβάζοντας στίχους και συνεντεύξεις τους. Μα πιο πολύ με σημάδεψαν οι 3 συναυλίες που δόθηκαν παρουσία του άρρωστου πλέον -αλλά ιδιαίτερα ζωντανού, νηφάλιου, ήρεμου- Θάνου Ανεστόπουλου. Στην Τεχνόπολη, τον Σεπτέμβρη του 2015, όταν ξανάσμιξαν τα Διάφανα Κρίνα (η συναυλία άνοιξε με την φράση του Θάνου Ανεστόπουλου, «ζούμε όση ζωή θέλουμε να ζήσουμε, είμαστε τα Διάφανα Κρίνα»), στο Παλλάς τον Μάη του 2016 και στη Μονή Λαζαριστών στην Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του 2016.

Σε αυτές εμφανίστηκαν πολλοί καλοί φίλοι καλλιτέχνες «για τον Θάνο». (Ευτυχώς που υπάρχει το Διαδίκτυο και μπορεί ο καθένας -ακόμα και αυτοί που δεν γνωρίζουν τον Θάνο Ανεστόπουλο- να καταλάβει την ιδιαίτερη φόρτιση και συγκίνηση που είχαν το Παλλάς και η Λαζαριστών). Ιδιαίτερος τραγουδοποιός, με έντονη χροιά φωνής, τέτοια που δεν τον μπερδεύεις με κανέναν άλλο. Ιδιαιτερότητα που μοιάζει με αυτήν τραγουδοποιών όπως ο Κοέν ή ο Ντε Αντρέ.

 

Η αγάπη, το όνειρο και ο αγώνας

Πριν από μερικά χρόνια, το 2011, μια χρονιά ιδιαίτερης αφύπνισης, σε συναυλία στο Γκαγκάριν ο Θάνος Ανεστόπουλος άνοιξε τη συναυλία με τα παρακάτω λόγια:

«Ας τραγουδήσουμε για αυτά που θα έπρεπε να φέγγουν, για όσα αγρυπνήσαμε, για τα χαμένα κορίτσια, τις μοιραίες γυναίκες. Ας χλευάσουμε την παντοδυναμία των θεών. Ας θυμηθούμε το παρελθόν που έντρομο κρύφθηκε στην έρημη ψυχή μας. Κάτι μεγάλα καρφιά που μας πληγώνουν τα χέρια και μας κεντούν το τέλος, ας τα πετάξουμε σε στεγνωμένο πέλαγος να λιώσουν. Να πάμε εκεί που θα βρούμε εξαίσια μονοπάτια που θα ανθίζουνε τα φλογισμένα βήματά μας, που θα κτυπιέται η σκέψη μας με τον ανθό του ονείρου. Και η αγάπη θα μας κρατάει το χέρι μέχρι να βγούμε έξω, έξω, έξω στο φως, στο δικό μας φως, εκεί που δεν μπορούν να μας στερήσουνε ούτε το όνειρο ούτε τον αγώνα. Καλησπέρα».

Στο Παλλάς φέτος, καθισμένος σε έναν καναπέ, φανερά καταβεβλημένος από την αρρώστια, συνομιλώντας με ποιητές και μακρινούς φίλους (όπως ο Λέοναρντ Κοέν) είπε:

«Στην εποχή μας, κύριε Λεονάρδε, το πιο επαναστατικό είναι να είσαι ρομαντικός. Η μεγαλύτερη δράση είναι να ξέρεις να αγαπάς αληθινά».

«Ό,τι και να κάνουμε εμείς θα υπάρχουμε».

Στο τέλος της συναυλίας πριν πει το τελευταίο τραγούδι -τον Τελευταίο σταθμό με το οποίο έκλεινε όλες τις συναυλίες του- στηριγμένος στο μπαστούνι του και στους φίλους του είπε:

«Να ‘στε όλοι καλά. Μην το βάζετε κάτω. Με τίποτα. Δύναμη σε όλους».

Δίπλα του, σε ένα μαύρο πανί με άσπρα γράμματα έγραφε: «Δημοκρατία έχουμε. Και αυτό είναι διαταγή!».

Σε άλλο σημείο:

«Πώς το λένε το σημείο που θέλουμε να φθάσουμε; Στόχος. Δηλαδή; Όνειρο. Δηλαδή; Προοπτική. Δηλαδή; Ελπίδα. Δηλαδή; Κουράγιο. Δηλαδή; Άσε να ’χω κάτι στο βάθος του δρόμου, κάτι που να φαίνεται σαν έξοδος, έστω σαν έξοδος κινδύνου. Συνηθίσαμε, συνηθίσαμε πολλά πράγματα, πάρα πολλά, συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες, γύρω μας, πίσω μας, πλάι μας, μπροστά μας. Συνηθίσαμε τον θάνατο, συνηθίσαμε την εικόνα του. Τι είμαστε; Τι γίναμε; Μη γίνουμε. Μην είμαστε. Μη γίνουμε. Μην προφτάσουμε, μην προλάβουμε, μη συνηθίσουμε, μη συνηθίσουμε. Έγινε η απώλεια συνήθειά μας».

Λίγα χρόνια πριν, στο Γκαγκάριν στις 3 Ιουνίου 2011, ο καλλιτέχνης είναι βουτηγμένος στο πνεύμα των καιρών:

«Επειδή οι καιροί μάς θέλουν όρθιους κι όχι γονατιστούς, ούτε καν καθιστούς, δεν είναι οι άλλοι ψηλότεροι από εμάς. Εμείς είμαστε γονατιστοί. Εγέρθητω. Επιτέλους, εγέρθητω! Δημιουργικά και αγωνιστικά, πάντα και κάθε μέρα. Να ‘στε καλά όλοι».

Όχι, ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν είναι αυτό που λέγεται «στρατευμένος καλλιτέχνης». Ο ίδιος συγκαταλέγεται στους «καταραμένους» καλλιτέχνες- ποιητές. Κάτι πρέπει να κάνει με το μαύρο, την θλίψη, αυτά τον παρακινούν, για αυτά γράφει. «Τις θλίψεις μου να τις κάνω κάτι».Αυτά τον πονούν και τον βασανίζουν. Όμως, κάπου θα πει ότι χρειάζονται «στρατιές σκεπτόμενων ανθρώπων» και σίγουρα ο ίδιος είναι ένας από αυτούς.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος έχει ζήσει έντονα το «δεν κόβεται στα δύο η ζωή, κόλαση και παράδεισος μαζί, δεν κόβεται στα δύο η ζωή είναι ήλιος και βροχή μαζί». Στο τραγούδι «μια σιωπή» (2012) θυμώνει για το πάθος που λείπει.

«Αυτό που με πειράζει, με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας, είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας, είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να ‘ναι δικιά μας».

Όπως θυμώνει και με τη διανόηση που «έχει λακίσει, διαπλεκόμενη με την εξουσία».

«Σε μια χώρα που έχει γίνει μοντέρνα χούντα στις αισθήσεις, στις συμπεριφορές, στις πολιτικές, στις καθημερινές πράξεις… σε μια χώρα που ‘χει γίνει ρημαδιό, σε μια χώρα που ‘ναι η ελπίδα πεθαμένη, αυτή την στιγμή έχω αρκετή ανησυχία και φοβάμαι για ένα μέλλον που το βλέπω χωρίς ελπίδα».

 

 

Πολιτισμός, τέχνη, «πολιτική»

Και η συμμετοχή των ανθρώπων στην προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα, αυτό που θα λέγαμε πιο πεζά «πολιτική»; Μοιάζει πράγματι τόσο ρηχή σήμερα μπροστά στην ποίηση, στη μουσική, στην έγερση που προκαλεί στους ανθρώπους η τέχνη. Δεν είναι ψέμα αν κανείς πει ότι, πέρα από τις «στιγμές» έξαρσης, είναι περισσότερο ο πολιτισμός που εμπνέει, συγκινεί, κινητοποιεί τους πολλούς ανθρώπους σήμερα, ειδικά τους πιο νέους. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχουν σε κάθε είδους πολιτιστικές ομάδες, παίζουν θέατρο, χορεύουν, πηγαίνουν σε συναυλίες.

Δεν είναι ανεξήγητο. Γιατί ο πολιτισμός αγγίζει τον άνθρωπο πιο βαθιά, πιο καθολικά, επιχειρεί να απαντήσει σε πραγματικά του ερωτήματα και αναζητήσεις. Την ίδια στιγμή που η «πολιτική» ταυτίζεται σήμερα με διεφθαρμένους κομματικούς μηχανισμούς, λόμπι συμφερόντων, επαγγελματίες πολιτευτές και βουλευτές.

Το αίτημα, όμως, να αλλάξουν καθολικά τα πράγματα παραμένει. Από αυτή την άποψη, έχει νόημα η συζήτηση που έχουμε ανοίξει ξανά, για την ανάγκη «επανηθικοποίησης της πολιτικής». Όχι με τον τρόπο που πολλοί μιλούν για «ηθική» αλλά με την έννοια της επανασύνδεσης με αξίες και αρετές, της υπέρβασης των ωφελιμιστικών, ατομιστικών προτύπων, της ανταπόκρισης σε ουσιαστικά ανθρώπινα προτάγματα.

Η συμμετοχή σε μια τέτοια διαδικασία πολιτικής οφείλει να εμπνέει και να προάγει όσους συμμετέχουν, όχι να τους «χαλάει» και να τους ακρωτηριάζει. Η επανηθικοποίηση της πολιτικής είναι ένα μεγάλο αίτημα που έχει τεθεί με πολλούς -έως και τραγικούς- τρόπους από κινήματα και ανθρώπους. Αυτό που σήμερα αποκαλείται «πολιτική», δεν μπορεί να αυτοϊαθεί. Χρειάζεται βαθιές τομές αυτογνωσίας και απελευθέρωσης που δεν μπορούν να κάνουν οι επαγγελματίες της πολιτικής και οι υπηρέτες αυτού του συστήματος.

Ό,τι προκύψει ξανά ως απελευθερωτική πολιτική πρέπει να μάθει να ακούει τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, τους φιλόσοφους, ζωντανούς και νεκρούς, τα κινήματα, τον άνθρωπο στην σύγχρονη αγωνία του. Να ακούει τον κόσμο που έχει κεραίες, ακόμα κι αν μοιάζει σε άλλη συχνότητα, συλλαμβάνει νοήματα, δεν είναι βουτηγμένος στο πραγματισμό και τον κυνισμό. Η ποίηση και η τέχνη που ανθρωποποιεί σήμερα (τώρα) τον άνθρωπο είναι πράξη εξόχως πολιτική.

Αντίο Θάνο Ανεστόπουλε, κρινάκι στην άκρη της θάλασσας μέσα στην απέραντη άμμο. Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά. Διώξ’ τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά. Η αγάπη θα βλαστήσει!

 

Τα… «απαγορεύονται»

Από συνέντευξη στο ΒΗΜΑΜΕΝ 18/6/12

ΕΡΩΤΗΣΗ: Την πολιτική την παρακολουθείς; Ποια είναι η γνώμη σου για τη σημερινή κατάσταση;

Επέτρεψε μου να σου απαντήσω με τον τρόπο μου :

Απαγορεύεται η θλίψη

απαγορεύονται οι αυριανές μέρες

απαγορεύεται η νοσταλγία

απαγορεύεται η ηλικία κάτω των 18

απαγορεύονται οι απροσχεδίαστοι έρωτες

απαγορεύεται η διαιώνιση του είδους

απαγορεύονται τα μακρόσυρτα τραγούδια

απαγορεύονται τα όνειρα δίχως τέλος

απαγορεύονται τα ανοιχτά παράθυρα

απαγορεύονται τα τέλεια δειλινά

απαγορεύονται τα καλαίσθητα εξώφυλλα

απαγορεύονται τα πεσμένα κίτρινα φύλλα

απαγορεύονται οι αγαπημένες σκέψεις

απαγορεύονται οι βαθιές ανάσες

απαγορεύονται τα γόνιμα πηγάδια

τα γόνιμα αγόρια

τα γόνιμα κορίτσια

απαγορεύεται η γέννα της λέξης

απαγορεύεται ο ύπνος κάτω απ τον ίσκιο των κυπαρισσιών

απαγορεύεται η βδομάδα να τελειώνει Κυριακή

απαγορεύονται τα μαντήλια να κουνιούνται στα λιμάνια

κι η καλή αντάμωση ως ευχή

απαγορεύονται οι ασυγκράτητες βροχές

απαγορεύονται οι ευγενικές λεπτομέρειες

απαγορεύεται το ανώφελο

το χάος

η αταξία

και

επιτρέπεται να παρελαύνει η Μαλακία…

 

 

«Πρέπει να δίνουμε πολλά χάδια στη ψυχούλα μας»

Από συνέντευξη στην Υρώ Ανδρέου, στις 7 Μαΐου 2012:

«Το σήμερα είναι τόσο μεγάλο και δυνατό κι επίπονο και απαιτητικό, που ο απολογισμός μας πρέπει να αφορά την κάθε μέρα ξεχωριστά. Το τρίπτυχο, “Ζήσε για σήμερα”, “Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν” και το “Μια μέρα τη φορά” είναι αυτό που με βοηθάει για τον απολογισμό της κάθε ημέρας.

Αν υπήρξα παραγωγικός, αν οι πράξεις μου με βοήθησαν να πάω ένα βήμα μπροστά, είναι η αυτοκριτική της ημέρας. Και αν μια μέρα δεν τα κατάφερα, δεν βγάζω πια το μαστίγιο να με τιμωρήσω. Ακόμα και σε λάθη να πέφτουμε, πρέπει να δίνουμε πολλά χάδια στην ψυχούλα μας. Αυτό είναι βάλσαμο για τα έργα μας. Παίρνουν τα πάνω τους οι στίχοι, η μουσική, όλα γίνονται πιο αληθινά».

 

Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του (στον Θεοδόση Μίχο, φέτος τον Μάιο):

«Ο διάλογος με το σώμα, που αναγκαστικά έχω μπει αυτή την περίοδο με οδηγεί πραγματικά σε ανακάλυψη άλλων πραγμάτων, που νομίζω ότι τα περνάω σιγά σιγά στα τραγούδια που γράφω, γιατί συνεχίζω να γράφω, είναι κάτι που με κρατάει δυνατό»

«Ναι, έχει να κάνει και με αυτό που λες, ότι έχεις γεμίσει με δόσεις αδρεναλίνης, έχεις ζήσει πολλά πράγματα, έχεις υπάρξει δηλαδή λέγοντας “όλα ή τίποτα”, ζώντας το rock ‘n’ roll. Νομίζω, όμως, ότι είναι πολύ όμορφο να οδηγούμαστε κάπου αλλού τελικά. Να προσπαθούμε, για παράδειγμα, να γίνουμε κάλοι πατεράδες, καλή ώρα. Εγώ και την υγεία μου να είχα αύριο, θα συνέχιζα την πορεία μου, όπως το έκανα και πριν μάθω ότι είμαι άρρωστος. Μου φαίνεται φυσιολογικό όλο αυτό. Ενώ δε μου φαίνεται καθόλου φυσιολογικό να είσαι εξηντάρης και να χτυπιέσαι λες και είσαι η Poison Ivy. Μπορείς, λοιπόν, να ακολουθήσεις τη φυσική ροή των πραγμάτων. Το θέμα είναι να μην κλειστείς στην τρυπούλα σου, στην πυτζαμούλα σου, να μην παροπλίζεσαι. Να συνεχίζεις όσο μπορείς να εκπέμπεις την αλήθεια σου και ό,τι πιάνεις να μην το καταστρέφεις πια. Όσο κατέστρεψες στο παρελθόν να μάθεις να τα πιάνεις πιο απαλά, πιο ώριμα, με ευγένεια».

 

http://www.e-dromos.gr/apoxairetontas-ton-thano-anestopoulo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Αντικειμενικές και υποκειμενικές παράμετροι για έναν σοβαρό σχεδιασμό

 Αν ήθελε κανείς να χαράξει ένα στοιχειώδη αλλά σοβαρό πολιτικό σχεδιασμό -που να ορίζει μια στάση και πράξη- αναγκαστικά θα όφειλε να σταθμίσει τρεις «συνιστώσες», μία αντικειμενική και δύο υποκειμενικές. Η αντικειμενική αφορά το νηφάλιο διάβασμα της πραγματικότητας, των αντιφάσεών της και του συσχετισμού δύναμης που διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται. Οι υποκειμενικές αφορούν πλευρές του «αναγκαίου» και των στόχων που πρέπει να τεθούν, δηλαδή πού θέλουμε να φτάσουμε και πώς θα διανοιχθεί ένας δρόμος. Το παρόν σημείωμα στέκεται σε ορισμένες από τις πλευρές αυτών των θεμάτων.

 

Καθεστώς, πολιτικό σύστημα, αποαριστεροποίηση

Η μνημονική πραγματικότητα των τελευταίων 6-7 χρόνων έχει εγκαθιδρύσει ένα νέο καθεστώς στη χώρα. Αυτή έχει υποβαθμιστεί σε μια μισο-αποικία και έχει καταστραφεί μεγάλο μέρος των παραγωγικών δυνατοτήτων της, ενώ έχει εκχωρηθεί και καταρρακωθεί κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Το μέλλον της έχει υποθηκευτεί για 99 χρόνια, αφού ολόκληρος ο δημόσιος πλούτος έχει δοθεί ως εγγύηση στους διεθνείς τοκογλύφους.

Θα πει κανείς -και σωστά- «γνωστά πράγματα». Έχει όμως σημασία ότι η εμπέδωση αυτού του νέου ποιοτικά καθεστώτος γίνεται με την πλήρη συναίνεση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Αλλά όχι μόνον αυτό. Έχει ακόμα πιο ειδική σημασία ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της «πρώτης και δεύτερης φοράς Αριστεράς», με την πλήρη και ολόψυχη συμβολή της. Μια αριστερή -κατά δήλωση- κυβέρνηση, βρίσκεται στη θέση του leader, της εμπροσθοφυλακής του πολιτικού συστήματος για την εμπέδωση του μισοαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος.

Το καθεστώς αυτό υπηρετείται, λοιπόν, από μια αριστερή δύναμη, ο κεντροαριστερός λόγος και οι «αριστεροδέξιες» κορώνες αποτελούν την κυρίαρχη κρατική και μιντιακή έκφανση και η Αριστερά, από δύναμη αλλαγής, μετατρέπεται σε δύναμη συντηρητική, καθεστωτική, συστημική. Μια Αριστερά που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, φτάνει να κατοικοεδρεύει στους κυβερνητικούς θώκους. Μια Αριστερά που δεν συμμαχεί απλά, αλλά συμφύεται με τη διαφθορά, τον υπόκοσμο, τον υπόλογο πασοκισμό, που κάνει όλα τα χατίρια στους ξένους προστάτες. Μα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά; Δεν έχει σημασία μόνο τι είναι κάτι στην πραγματικότητα, αλλά και το πώς καταγράφεται. Το κυβερνών κόμμα πολιτεύεται και διακηρύσσει ότι είναι Αριστερά, χρεώνονται τα έργα του γενικά στην Αριστερά.

Η Αριστερά, η ενωτική και πληθυντική Αριστερά, ξανακέρδισε λίγο τις συμπάθειες του κόσμου στις αρχές του 21^ου αιώνα, φάνηκε να είναι κοντά στους αγώνες και σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίστηκε ως δύναμη ελπίδας και προοπτικής. Συχνά όμως όταν κυβέρνησε, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, απογοήτευσε και γρήγορα, σχεδόν αμαχητί μετατράπηκε σε δύναμη του συστήματος. Ο κυβερνητισμός όλα τα καταβροχθίζει και προπάντων τις αυταπάτες…

Με μια έννοια, η από-αριστεροποίηση δεν σημαδεύεται μόνο από μια υποχώρηση των αγώνων και από μια πιθανή μικρή ή μεγάλη συντηρητικοποίηση και αποπροσανατολισμό, αλλά με την απώλεια από το αριστερό πολιτικό φάσμα της ιδιότητας ως δύναμη αλλαγής, ελπίδας και προοπτικής. Πρόκειται για σοβαρή ιδεολογική μεταστροφή που δεν θα τη χρεωθούν μόνον όσοι «πρόδωσαν» και κυβερνούν, αλλά εν γένει η Αριστερά. Αλλάζει το ιδεολογικό πρόσημο, το ιδεολογικό τοπίο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας διαχειρίζονται την κατάσταση προβάλλοντας μιαν επιχειρηματολογία που στηρίζεται στο ότι οι «άλλοι» είναι χειρότεροι. Πρόκειται για ψέμα. Οι «άλλοι» έκαναν την δουλειά τους. Το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο τους αντιγράφει αλλά και τους ξεπερνά. Η οργή του κόσμου θα πάρει διαστάσεις που κανένα τέχνασμα δεν θα συγκρατήσει. Ίσως μετατραπεί και σε μίσος. Οι αντιδράσεις δεν θα γίνουν στο όνομα μιας πραγματικής Αριστεράς κόντρα στην ψευδεπίγραφη. Το ιδεολογικό τοπίο θα είναι διαφορετικό. Η από-αριστεροποίηση θα γίνει μαζικό αίτημα και θα τείνει να καταστεί όρος για το γκρέμισμα του πολιτικού συστήματος και του μισο-αποικιακού καθεστώτος στο βαθμό που αυτή η «Αριστερά» θα εγκαθιδρύεται στην ηγεσία του.

Όποιος δεν λάβει υπ όψιν του αυτό το ιδεολογικό στοιχείο, απλώς δεν θα μπορέσει να προσανατολιστεί και να αποφύγει την απομόνωση. Η Αριστερά μπορεί να ανασυνταχθεί, να επανιδρυθεί μόνο μέσα από την σύνδεσή της με τη διέξοδο και την σωτηρία της χώρας. Αν συμβάλλει σε αυτό, αν υποβοηθήσει αυτήν την διεργασία και πάρει μέρος στους αγώνες και τις αντιστάσεις που θα έχουν αυτό το στόχο, μόνο τότε και σίγουρα με νέα χαρακτηριστικά, ίσως ξανα-ανατείλει ως δύναμη ελπίδας και προοπτικής. Μέχρι τότε έχει πολλή δουλειά να κάνει, σεμνά και ταπεινά, χωρίς μεγαλοστομίες.

 

Ο στόχος για ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκδοχές του, δεν θέλει και δεν μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στη διέξοδο της χώρας. Έδειξε, ακόμα, πως μπορεί να ενσωματώνει και δυνάμεις που είχαν αντιμνημονιακό λόγο. Να ενσωματώνει και να μετατρέπει σε οργανικό στοιχείο του τέτοιες δυνάμεις. Επομένως, η διαιώνιση αυτού του πολιτικού συστήματος και η δράση εντός των δικών του προδιαγραφών, οι ανακατατάξεις ανάμεσα σε πλευρές του, δεν οδηγούν μακριά.

Σήμερα, δεν επαρκεί η δημιουργία ενός κόμματος ή ενός φορέα, δεν επαρκούν τα ποσοστά και οι βουλευτές που καταγγέλλουν. Σήμερα είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Με πλήρη συναίσθηση ότι ο χρόνος που μεσολάβησε από το 2011 και δώθε δημιούργησε νέα δεδομένα και δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν. Με επίγνωση πως κυριαρχεί μια κατάσταση έκρηξης υποκειμενισμών ποικίλης μορφής. Με επίγνωση ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική και ότι κυριαρχεί η αντίληψη ότι η πολιτική δεν αποτελεί ελπίδα, δεν είναι κάτι που αλλάζει τα πράγματα. Όλα αυτά ανεβάζουν το βαθμό απαιτητικότητας και έντασης μιας προσπάθειας. Όρος και λόγος ύπαρξης της Αριστεράς είναι η συμβολή σε ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου της χώρας. Μέσα από εκεί θα μπορέσει να φανεί χρήσιμη, στην ουσία να γεννηθεί ξανά η Αριστερά, με νέα συνθήματα, ταυτότητα, ιδεολογία.

Κεντρικό καθήκον της στιγμής είναι να περιγραφούν και να δοκιμαστούν τα βαθύτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά ενός τέτοιου κινήματος. Να ορίσει τη θέση του σχετικά με την Ευρώπη και τις εξελίξεις που την διαπερνούν. Να ορίσει τις συντεταγμένες μιας πολιτειακής αλλαγής που θα εγγυάται την πραγματική δημοκρατία. Να θέσει τις προτεραιότητες μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Να προασπίσει την εθνική κυριαρχία και να προσδιοριστεί μέσα σε ένα ταραγμένο γεωπολιτικό περιβάλλον. Να θέσει άλλες αξίες και πρότυπα για την κοινωνική συνείδηση. Να συντονιστεί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου και ιδιαίτερα με τους πραγματικούς φίλους στην ευρύτερη περιοχή.

 

Ποιες είναι οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου;

Το ερώτημα δεν είναι ακριβώς ρητορικό. Ζωντανές και φρέσκες δυνάμεις που να γίνουν φορέας μιας πρότασης δεν προκύπτουν εύκολα και αυτόματα. Χρειάζεται εντοπισμός και προσδιορισμός της κατάστασής τους, των ενδιαφερόντων τους, της ειδικής κλίσης τους κ.λπ.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως τέτοιες οι δυνάμεις της Αριστεράς; Οι οργανωμένοι φορείς της Αριστεράς (φυσικά δεν αναφερόμαστε εδώ σε όλο τον κόσμο που ανήκει σε αυτούς, αλλά στην κεντρική αντίληψη που τους διαπερνά) κατά βάση έχουν προσανατολιστεί διαφορετικά και φαίνεται να δίνουν μια μάχη ύπαρξης μέσω του συστήματος και της κοινοβουλευτικής αναπαραγωγής ή διάσωσής του. Αυτό, όμως, δύσκολα θα υποστήριζε κανείς ότι συνδέεται με τη διέξοδο της χώρας. Ίσα-ίσα σημαίνει εγκλωβισμό και αποπροσανατολισμό δυνάμεων. Μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεπεταχθεί 3-4 κομματικοί σχηματισμοί που χωρίς να έχουν δώσει κανένα περιθώριο ζύμωσης και διεργασιών, οριοθετήθηκαν, έχουν όλοι πρόεδρο και ηγεσία και τραβούν για την μάχη των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, ξεκομμένοι από το τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία.

Παρ’ όλα αυτά, και σε πείσμα όσων συμβαίνουν, σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που πραγματοποιούν μια αναγκαία «παράκαμψη» από την κεντρική πολιτική σκηνή και ασχολούνται με πιο κοντινά τους θέματα, θέματα όμως μεγάλης σημασία για την επιβίωση, την παραγωγή, τη μόρφωση, τον πολιτισμό. Σε όλη τη χώρα, σε κάθε γωνιά της, υπάρχουν κινήσεις και μικρές συλλογικότητες, άτομα που δραστηριοποιούνται με μεράκι και κέφι. Ένας διάχυτος και πλουραλιστικός τύπος δραστηριοτήτων αναβλύζει και μπορεί να εντοπιστεί στο διαδίκτυο, στον πολιτισμό, στην ονομαζόμενη κοινωνική και συνεταιριστική οικονομία, στα δίκτυα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Αυτός ο μικρός αλλά πολυπληθής γαλαξίας είναι περισσότερο γειωμένος στην πραγματικότητα από ό,τι οι πολιτικές δυνάμεις της εκλογικής Αριστεράς, έχει κριτήριο και είναι φορέας γνώσης και πρακτικών.

Η επαφή με το δυναμικό αυτό δεν είναι εύκολη για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί υπάρχει μια δυσπιστία προς το «πολιτικό» γενικά και δεύτερο, γιατί ο υποκειμενισμός συχνά δεν αφήνει ανεπηρέαστες ούτε αυτές τις περιοχές. Την ίδια στιγμή, η επαφή δεν είναι τόσο δύσκολη αν αφεθεί στην άκρη η «αυτοαναφορική» ταμπέλα. Στο βαθμό που κάποιος επιχειρεί την προσέγγιση σαν φορέας συμβολής και αναζήτησης και όχι «καπελώματος». Αν εκδηλωθεί μια ανιδιοτελής, αντιωφελιμιστική «ανοικτότητα» για κοινούς βηματισμούς στην αντιμετώπιση ζητημάτων. Αν εφευρεθούν «εργαλεία», γλώσσα, οπτική που να υπηρετούν την επαφή και τη συνάντηση.

Το δυναμικό αυτό είναι μέρος του κοινωνικού ριζοσπαστισμού που εμφανίστηκε με μαζικά χαρακτηριστικά και έχει υποχωρήσει μετά τα όσα έγιναν. Υπάρχει, δηλαδή, πέρα από αυτό μια μεγάλη «δεξαμενή» που μοιάζει αδρανής αλλά δεν είναι αδιάφορη. Δεν περιμένει θαύματα αλλά και δεν είναι αδιάφορη για κάθε νέα προσπάθεια και απόπειρα.

Οι εναλλακτικές δεν πέφτουν από τον ουρανό. Οικοδομούνται με επιμονή, υπομονή και προσπάθεια. Δεν είναι «ευκαιρίες» που τις αρπάζεις. Πρέπει να ζυμωθούν και να γίνουν κτήμα ευρύτατων συνόλων ανθρώπων και αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο. Αλλά δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε, τόσο το καλύτερο.

http://www.e-dromos.gr/treis-synistoses-mias-synthetis-pragmatikotitas/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ορισμένα περίεργα περιστατικά ουδόλως απασχόλησαν την προανάκριση ή τον υπουργό Ναυτιλίας

 

Στις 16 Αυγούστου ένα ταχύπλοο εμβολίζει με υπερβολική ταχύτητα μια λάντζα που μεταφέρει επισκέπτες σε τοποθεσία της Αίγινας, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τέσσερις νεκροί και πολλοί τραυματίες. Οι υπεύθυνοι του ατυχήματος, που επέβαιναν στο ταχύπλοο, εγκαταλείπουν αβοήθητους τους ναυαγούς και οι ίδιοι φυγαδεύονται από γνωστούς και φίλους τους. Μεσολαβούν 3 ώρες μέχρι να παρουσιαστούν στις Αρχές και παρουσιάζουν μιαν εκδοχή που ελάχιστα πείθει: Πρόκειται για τέσσερις υπερήλικες, εκ των οποίων ο ιδιοκτήτης του σκάφους, που έχει σημαντικά προβλήματα υγείας, αναλαμβάνει την ευθύνη. Πρόκειται για τον εξάδελφο του μεγαλοδικηγόρου Αλ. Λυκουρέζου, ο οποίος και για 48 ώρες αναλαμβάνει την υπεράσπισή του, προχωρώντας μάλιστα σε μια δήλωση «ότι το ατύχημα οφείλεται σε αμέλεια αλλά όχι του ταχύπλοου». Καταφθάνει εκτάκτως στο νησί ο υπουργός Ναυτιλίας Δρίτσας, ο οποίος με αμφιλεγόμενες δηλώσεις υιοθετεί την εκδοχή που παρουσιάζει ο 77χρονος ξάδελφος και τον παρουσιάζει ως έμπειρο οδηγό ταχύπλοου, σαν να είναι αυτονόητο όταν μια υπόθεση είναι στο στάδιο της προανάκρισης να λέει τη γνώμη του και τη γνώση του ο όποιος υπουργός.

Το πρόβλημα ξεκινά από ορισμένα περίεργα περιστατικά, τα οποία ουδόλως απασχολούν είτε την προανάκριση είτε τις δηλώσεις του υπουργού. Από την αρχή υπάρχει μια σύγχυση και πολλές παραλείψεις στο ανακριτικό έργο του Λιμενικού: οι καταγγελίες ότι δεν οδηγούσε ο Λυκουρέζος το ταχύπλοο ούτε καν εξετάζονται, οι μαρτυρίες ότι επέβαιναν και άλλοι στο σκάφος (π.χ. μια 30χρονη γυναίκα) οι οποίοι παραλήφθηκαν από άλλο σκάφος και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν, ότι αφέθηκε το σκάφος αυτό να φύγει για Κύπρο χωρίς να κληθούν να καταθέσουν ό,τι ξέρουν κ.λπ. κ.λπ.

 

Εμφανής η συγκάλυψη

Το ζήτημα ουσίας που τίθεται είναι το αν υπάρχει καραμπινάτη προσπάθεια συγκάλυψης της έκτασης, της σημασίας και των εμπλεκομένων στο έγκλημα της Αίγινας, τόσο από τοπικούς φορείς όσο και από την πολιτική ηγεσία. Και εάν υπάρχει, ποια είναι τα αίτιά της και εντέλει για ποιο λόγο μια κυβέρνηση της «αριστεράς» συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριφερόταν μια οποιαδήποτε κυβέρνηση;

Η συριζική πτέρυγα, ο υπουργός Ναυτιλίας (που έχει διακριθεί για τη συνέπειά του, ψηφίζοντας τα μνημόνια, υπογράφοντας την πώληση του Λιμανιού του Πειραιά, παραμένοντας υπουργός σε νευραλγική θέση παρά τις ευαισθησίες του και τις διαρροές που κάνει για προσωπικά και συνειδησιακά του αδιέξοδα και άλλα τέτοια) και βεβαίως λαγωνικά-ρεπόρτερ, όπως η κ. Άντα Ψαρρά στην Εφημερίδα Συντακτών, θέλουν να κρυφθούν πίσω από υπερβολές που διαδίδουν φυλλάδες και σάιτ αμφισβητούμενης σοβαρότητας και έντονης ροπής προς τον κιτρινισμό. Πρώτον, αυτό δεν είναι τεκμήριο αληθείας ότι λείπει η απόπειρα συγκάλυψης ενός εγκλήματος με συνεργούς τις αρμόδιες αρχές. Οι αρχές και οι αρμόδιοι υπουργοί αναπαρήγαγαν το σενάριο ενός προβληματικού γέρου που οδηγεί επικίνδυνα. Αυτή η αγχώδης αναπαραγωγή και μόνο συνιστά μεγάλη συγκάλυψη, αν αποδειχθεί ότι δεν οδηγούσε αυτός και ότι η παρέα δεν αποτελούνταν από υπερήλικες ενός ΚΑΠΗ που ξέδιναν με ένα ταχύπλοο. Μάλιστα, τώρα αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αποτυπώματα του «οδηγού» και ιδιοκτήτη στο τιμόνι του σκάφους…

Δεύτερον, η συγγένεια του «οδηγού» με το μεγαλοδικηγόρο Λυκουρέζο που ανάλαβε για να ξε-αναλάβει μετά από λίγο (όταν η αγανάκτηση του κόσμου αποδείχθηκε μεγάλη) και το στήσιμο της εκδοχής ότι υπερήλικες έκαναν τρελίτσες με το ταχύπλοο, που χρησιμεύει σε μια ήπια δικαστική και συμβιβαστική επίλυση ενός τραγικού συμβάντος. Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ένας άρρωστος 77χρονος Λυκουρέζος θα παραμείνει ελάχιστα (σχεδόν καθόλου) στη φυλακή και σε λίγο καιρό, αφού θα έχει καταλαγιάσει, θα γίνει μια χρηματική διευθέτηση του όλου ζητήματος, χωρίς πολλά-πολλά. Λυκουρέζος και Κούγιας θα βρούνε την άκρη και το μέγεθος του συμβιβασμού.

Η κραυγή του γιου του καπετάνιου της λάντζας που πέθανε στο δυστύχημα, «οι φραγκάτοι φάγανε τον πατέρα μου», θα θεωρηθεί ακρότητα σε στιγμή αδυναμίας και κανείς δεν θα στρέψει τα φώτα του να ψάξει βαθιά αυτήν την εκδοχή και να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα. Άντε, η Περιφέρεια Αττικής να αφαιρέσει την άδεια οδήγησης του 77χρονου… Πολλή ταξική μεροληψία…

Γιατί τώρα κοτζάμ «αριστερή κυβέρνηση» να μπλεχτεί σε ένα τέτοιο θέμα; Ακριβώς επειδή οι ελίτ -πολιτικές, δικηγορικές, τοπικές κ.λπ.- έχουν στενούς δεσμούς, αλληλοκατανοούνται σε τέτοια περιστατικά, γιατί ο ένας εξυπηρετεί τον άλλο σε διάφορες υποθέσεις και γιατί η ταξικότητα ορισμένων επιλογών και μεθοδεύσεων πρέπει να συγκαλυφθεί. Ο Λυκουρέζος δεν είναι όποιος-όποιος, οι ομάδες της Αίγινας αλληλογνωρίζονται μεταξύ τους, τα τηλέφωνα έδωσαν και πήραν τις πρώτες ώρες και τις υπόλοιπες μέρες, ο Δρίτσας είναι ο καταλληλότερος για να «αποκοιμίσει» το θέμα. Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα σε στιγμές που φραγκάτοι γενικά προβαίνουν σε εγκληματικές πράξεις. Ο αγγελικός κόσμος των εφοπλιστών έχει ως εικονικό προϊστάμενο τον υπουργό Ναυτιλίας. Μερικά γραφεία μεγαλοδικηγόρων χειρίζονται όλες τις υποθέσεις του «κόσμου της ναυτιλίας», όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον αλλά το δίκιο των εφοπλιστών. Το Λιμενικό ουκ ολίγες φορές έκανε τα στραβά μάτια σε πολλές υποθέσεις και η Άντα Ψαρρά κακώς θέλει να μας πείσει ότι στην περίπτωση αυτή όλα λειτούργησαν καλά και ειδικά, προπάντων και οπωσδήποτε ο υπουργός. Υπερβάλλων -και περίεργος- ζήλος των συντακτών του πρώην «Ιού»…

 

Θλιβεροί ρόλοι…

Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση της «Αριστεράς» που τα κάνει όλα. Μα όλα. Συνεργάζεται με όλους τους θιασώτες της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Με Βασίλη Λεβέντη, με Καμμένο, με Μελισσανίδη, με Μαρινάκη, με το μισό ΠΑΣΟΚ και αυτά σχεδόν ανοικτά, φωνακτά και νομίζουμε ότι η μόνη παρέμβαση που υπήρξε από το υπουργείο Ναυτιλίας ήταν το «κάντε καλά τη δουλειά σας» προς τις λιμενικές Αρχές; Μα για τόσο μ… μάς θεωρούν, τέλος πάντων;

Η πρόταση να ελεγχθούν όλες οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις των τεσσάρων επιβαινόντων στο ταχύπλοο στις 3 ώρες που μεσολάβησαν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Σε άλλες περιπτώσεις οι υπηρεσίες του κράτους θα είχαν προχωρήσει ταχύτητα… Αλλά είναι λίγο ταξικό το ζήτημα και μπλοκάρουν σε τέτοιες καταστάσεις.

Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Σαρωνικός, το Αιγαίο, οι ελληνικές θάλασσες έχουν γνωρίσει πολλά τέτοια εγκλήματα και ακόμη χειρότερα, με κύριους υπεύθυνους τους εφοπλιστές και τη συνέργεια πολιτείας, μηχανισμών ελέγχου και Λιμενικού. Πολλά εγκλήματα δεν έφθασαν καν στα δικαστήρια, άλλα έφτασαν μετά από χρόνια. Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε. Κάποιες αποζημιώσεις και εξωδικαστικοί συμβιβασμοί μπορεί να «έλυσαν» ορισμένα προβλήματα. Και λίγο ενδιαφέρει αν ο Φλαμπουράρης ζαλίζεται και δεν μπαίνει σε ταχύπλοα, αν ο Σταθάκης σπάνια πάει στη βίλα της μητέρας του, αν η Αίγινα έχει δεξιόστροφη συμπεριφορά και τοπικές Αρχές, αν επίσης έχει και αριστερούς παραθεριστές με τα ωραία εξοχικά τους, όπως μας πληροφορεί η Εφημερίδα Συντακτών στις 27/8.

Στις συγκαλύψεις υπάρχουν πάντα και θλιβεροί ρόλοι…

http://www.e-dromos.gr/to-eglhma-ths-aiginas-kai-h-pragmatikh-taxikh-merophpsia/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Αχίλλειος πτέρνα η τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης και η ανυποληψία που περιβάλλει το πολιτικό σύστημα

 

 Η επέτειος των 42 χρόνων από την πτώση της στρατιωτικής χούντας γιορτάστηκε κάπως σεμνά φέτος (πέρυσι ούτε λόγος για γιορτασμούς, υπογράφαμε το 3^ο Μνημόνιο…) και ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε μια «νέα μεταπολίτευση» που θα οδηγήσει στην «Ελλάδα του 2021». Ας παρακολουθήσουμε τη σκέψη αυτή για να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα.

Η μεταπολίτευση του 1974 ήρθε με την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας και όρισε νέους κανόνες στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Αυτή η «μετάβαση» έγινε με ελεγχόμενο τρόπο, παρ’ όλο που υπήρχε μια γεωπολιτική κρίση. Επισφραγίστηκε με το γεγονός της πλήρους ευθυγράμμισης του πολιτικού κόσμου με όσα υπαγόρευε ο συμβιβασμός ανάμεσα σε Αμερικάνους και Ευρωπαίους (να τους αποκαλέσουμε «ιμπεριαλιστές»;). Σε αυτή τη βάση ορίστηκαν νέα όρια και νέες κοινωνικές συναινέσεις για την εύρυθμη λειτουργία και διαιώνιση του μεταπρατισμού.

Πάντως, η διαφορά ανάμεσα στην επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και την αστική δημοκρατία που την διαδέχθηκε, δεν ήταν ασήμαντη και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια σφραγίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη λαϊκή κινητοποίηση και την ισχυρή παρουσία ενός μεγάλου δημοκρατικού και αντιφασιστικού ρεύματος αντιαμερικανισμού.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και πολλοί σε πολλές στιγμές μίλησαν για «τέλος της μεταπολίτευσης». Τώρα είναι ο Αλέξης Τσίπρας που διαφημίζει μια νέα μεταπολίτευση. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: Εδώ και έξι χρόνια έχουμε μια σημαντική καθεστωτική αλλαγή. Η χώρα έχει μπει στην εποχή των μνημονίων και της επιτροπείας. Αυτή η είσοδος σημαδεύει μια νέα καθεστωτική φάση που έχει χαρακτηριστεί και σαν «νέα κατοχή» ή «χούντα» και που πάντως δεν μοιάζει σίγουρα με μια «τυπική» αστική δημοκρατία. Είναι ένα ειδικό καθεστώς όπου τα διάφορα «θεσμικά όργανα» έχουν μετατραπεί σε απλούς πρωτοκολλητές και οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται στα Γιούρογκρουπ, στην Κομισιόν, στα διευθυντήρια και στο Χίλτον. Για να ανακοινωθούν στους παρελαύνοντες υπουργούς οποιασδήποτε κυβέρνησης που πρέπει οπωσδήποτε πρώτα να έχουν προσκυνήσει στην «αλήθεια» των Μνημονίων.

Επομένως, έχει βάση η επίκληση της ανάγκης μιας νέας μεταπολίτευσης που θα γκρεμίσει το καθεστώς που έχει εγκατασταθεί με τα μνημόνια και θα θέσει την χώρα σε μια τροχιά διεξόδου από τα σύγχρονα δεσμά. Αλλά αυτήν εννοεί ο κ. Τσίπρας όταν κάνει λόγο για «νέα μεταπολίτευση»; Όχι βέβαια, αφού εκείνος «κυβερνάει» με δεδομένη την υποταγή του στο μνημονιακό πλαίσιο. Το υπηρετεί και μάλιστα με επιδόσεις που οι προκάτοχοί του δεν μπορούσαν να πιάσουν, αφού η κεντροαριστερή φόρμουλα προσφέρει μεγαλύτερο έργο σε αυτό το καθεστώς μέχρι σήμερα.

 

Η αχίλλειος πτέρνα

Το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας λειτούργησε συμπληρωματικά προς τον εκσυγχρονισμένο μεταπρατισμό και τα τελευταία χρόνια στο καθεστώς της αποικίας χρέους. Η συνενοχή του στηρίζεται στην νομή της εξουσίας και στην πλήρη κάλυψη των συμφερόντων των διεθνών οίκων και των ντόπιων μεγαλο-υπεργολάβων τους. Όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, με πλήρη απουσία οποιουδήποτε εθνικού παραγωγικού προγραμματισμού, πολιτιστικού σχεδίου κ.λπ.

Η συνενοχή είναι τόση ώστε, πριν από ένα χρόνο ακριβώς, τις βάσεις για το 3ο Μνημόνιο έθεσε μια σύνοδος των αρχηγών όλων των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να ψηφιστεί τελικά από 220 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Αυτά είναι ειδικά συμφωνητικά που τα εκτιμούν πολύ οι δανειστές και ο τροϊκανός κόσμος. Άλλωστε, επιζητούν επίμονα την πλήρη ευθυγράμμιση του πολιτικού κόσμου. Όπως επίσης επιθυμούν να συνταγματοποιηθεί η «κυβερνησιμότητα» και να θωρακιστεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και ισοπεδωτικής λιτότητας που θέλουν να εφαρμόζουν.

Αφού, λοιπόν, έκλεισε η αξιολόγηση όπως ακριβώς ήθελαν, τώρα για λίγο ο Τσίπρας μπορεί να κάνει το «παιχνίδι» του, πάντα εντός πλαισίων. Όπου να ‘ναι, άλλωστε, θα γίνει δεκτός με πλήρη δικαιώματα στην «σοσιαλιστική» παρέα… Η πορεία της «ΠΑΣΟΚοποίησης» συνεχίζεται, είναι φανερό το βάδισμα στα χνάρια που άφησε σαν «παρακαταθήκη» ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η «παρεοκρατία» του ΣΥΡΙΖΑ συνδυάζει παπανδρεϊσμό στην κορυφή (κολοβό λόγω αναστήματος) με σημιτισμό στην Οικονομία και αρκετές ενέσεις κουτσογιωργισμού στη ρητορική και τη δημόσια εικόνα εντός Βουλής.

Η αναλογία κάπου εκεί σταματά απότομα. Γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει και τα γεωπολιτικά δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Τα περιθώρια που είχε ο Α. Παπανδρέου δεν συγκρίνονται με αυτά που έχει ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος γρήγορα κατάλαβε πως μόνο η πλήρης υποταγή του εξασφάλιζε βιωσιμότητα. Το πρότυπό του είχε άλλη ποιότητα και «ερωτική σχέση» με τους οπαδούς, μονιμότερη και πιο βαθειά. Η «ρέπλικα» δεν το ‘χει. Το ξέρει δεν το ξέρει, δεν έχει σημασία. Οδηγεί με ταχύτητα τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες και ένα τμήμα της κοινωνίας στον αφανισμό. Διαχειρίζεται μια χρεοκοπία νομίζοντας ότι θα καταφέρει για καιρό με αέρα κοπανιστό να κοροϊδεύει, μοιράζοντας ψίχουλα προγραμμάτων και διορίζοντας ημέτερους και κολλητούς σε όλο τον κρατικό μηχανισμό. Το τσουνάμι έρχεται. Δεν βλέπει, δεν θέλει να δει, δεν τον νοιάζει, έχει υπερτιμήσει δυνατότητες και θεωρεί ότι μπορεί να τα καταφέρει; Επίσης δεν έχει σημασία.

Η αχίλλειος πτέρνα βρίσκεται στην τεράστια κρίση αντιπροσώπευσης και την ανυποληψία που περιβάλλει το πολιτικό σύστημα. Αυτή η κρίση, μαζί με τα συνδυασμένα αποτελέσματα της οικονομικής διάλυσης στρωμάτων και τάξεων, αλλά και τα γεωπολιτικά κύματα, οδηγεί σε αποσταθεροποίηση του πολιτικού πεδίου και απρόβλεπτες εξελίξεις. Σε αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλης λαϊκής αμφισβήτησης. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι εχθρικό απέναντί του και αυτό θα εκφραστεί με πολλούς τρόπους.

Αυτές  οι σκέψεις οδηγούν σε ορισμένα συμπεράσματα: Ναι, χρειάζεται μια μεταπολίτευση που θα μας απαλλάξει από το μνημονιακό αποικιακό καθεστώς. Όχι ένα φτιασίδωμά του προς πρότυπα «κυβερνησιμότητας» και δήθεν συμμετοχής του κόσμου. Όρος για τη μεταπολίτευση αυτή είναι το γκρέμισμα (σωστή λέξη και διόλου υπερβολική) του σάπιου πολιτικού συστήματος. Μόνον έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη διέξοδο της χώρας.

Ο Τσίπρας έχει εμπλακεί στις μικροπολιτικές ανάγκες παραμονής στην εξουσία ή στην είσοδό του στον προθάλαμο πιο ρευστών κυβερνητικών σχημάτων. Δηλαδή, πολύ μακριά από τις ανάγκες της χώρας, της κοινωνίας, του λαού. Απέναντί τους. Οι όροι μιας νέας βαθιάς και ουσιαστικής μεταπολίτευσης είναι το ζητούμενο και δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα έξω και ερήμην της κοινωνίας. Αυτό είναι το κατεξοχήν ζήτημα που ζητά λύση σήμερα και αύριο.

 

http://www.e-dromos.gr/pseudepigrafi-i-nea-metapoliteusi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Εκλογικό σύστημα και μεθοδεύσεις Τσίπρα

Το ρευστό τοπίο που δημιουργεί η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών και η γρήγορη φθορά που διαπιστώνει το επιτελείο του Μαξίμου, οδήγησαν σε πρωτοβουλίες από την πλευρά του Τσίπρα. Ο μήνας Ιούλιος χαρακτηρίζεται μήνας πολιτειακών αναδιαρθρώσεων και τομών, αρχής γενομένης από τον εκλογικό νόμο, ενώ παράλληλα ανοίγει ολόκληρη η ατζέντα για γενικότερες αλλαγές, όπως αναθεώρηση συντάγματος, ΜΜΕ κ.λπ.

Γιατί τέτοια σπουδή για τον εκλογικό νόμο, αφού κατά δήλωση των κυβερνητικών εκλογές θα γίνουν το 2019; Μα γιατί μαγειρεύονται εξελίξεις και διεργασίες και προμηνύεται ένα εξαιρετικά δύσκολο φθινόπωρο. Η μικρή παράταση που πήρε ο Τσίπρας μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης αξιοποιείται από τον ίδιο σε ένα σχεδιασμό που του επιτρέπει να παίζει σε πολλά ταμπλό ώστε να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα να παραμείνει στην εξουσία μόνος του ή σε συνεργασία με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Η εποχή των αυτοδυναμιών ή των επιλεκτικών συνεργασιών με ένα κόμμα φθάνει στο τέλος της και η πρωτιά της Ν.Δ. στο εκλογικό σώμα δημιουργεί δεδομένα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα.

Ωστόσο, η κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης δεν φαίνεται προς το παρόν να απασχολεί (παρά μόνο έμμεσα) τους εκπροσώπους όλου του πολιτικού συστήματος. Αδιαφορούν για το πόσοι και ποιοι θα πάρουν μέρος στο πολιτικό παιχνίδι, δεν υπολογίζουν το τμήμα που θα αδιαφορήσει για τις διεργασίες αυτές, μετρούν μόνο «κουκιά» και χαράσσουν σχέδια.

 

Ο σχεδιασμός του Τσίπρα

Ήδη έχει πετύχει να επιβάλει μιαν ατζέντα με τις πρωτοβουλίες για τον εκλογικό νόμο και αυτό αποτελεί μια επιτυχία ανεξαρτήτως αποτελέσματος των ψηφοφοριών. Εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής καταργώντας το μπόνους των 50 εδρών, προωθώντας μια κάποια μορφή αναλογικού συστήματος, δίνει ψήφο στα 17, διατηρεί το όριο του 3%, ενώ συζητά και τη μείωσή του ακόμα περισσότερο. Η «κακιά Δεξιά» αναγκάζεται σε μια αμυντική επιχειρηματολογία περί «ακυβερνησίας» και ευθείας άρνησης της απλής αναλογικής. Στον κεντρώο χώρο, το τυρί που προσφέρει ο Τσίπρας (για κυβερνήσεις συνεργασίας κεντροαριστερής κοπής) είναι μεγάλο και προκάλεσε ήδη προβλήματα και διαιρέσεις. Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη, ο Γιώργος Παπανδρέου, σε ανοικτή επικοινωνία με τον Τσίπρα, καραδοκεί να καρπωθεί μια κρίση μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης είναι πρόθυμος να αναλάβει κυβερνητικά πόστα. Το Ποτάμι πιέζεται ασφυκτικά, καθώς βλέπει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Οι ΑΝ.ΕΛ. γνωρίζουν ότι μπορεί να υποστούν μεγάλη εκλογική καθίζηση. Η Χρυσή Αυγή πιέζεται από το δίλημμα να συναινέσει στην «μπαχαλοποίηση» του πολιτικού σκηνικού ή στο να φανεί αρκετά συστημική δύναμη, ενισχύοντας προτάσεις του Τσίπρα, κι αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δεν έχει δεσμευτεί σε κάτι συγκεκριμένο. Το ΚΚΕ φαίνεται να θέλει να εξυπηρετήσει τον Τσίπρα (μάλλον απέδωσαν οι ειδικές συναντήσεις) αφού θα ψηφίσει όλες τις προτάσεις και θα φέρει στο τέλος μια τροπολογία για κατάργηση του 3%. Πιο φιλική στάση δεν μπορούσε να υπάρξει…

Δεν είναι λίγα όλα αυτά για μια κυβέρνηση που ψήφισε το 3^ο μνημόνιο, γνωρίζει μεγάλη φθορά και της δίνεται τέτοιο χέρι βοηθείας από πολλές και ετερόκλητες δυνάμεις.

Τι όμως προσδοκά ο Τσίπρας; Θέλει να αλλάξει την τράπουλα και να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού με διπλό στόχο: να στριμώξει τον βασικό του αντίπαλο, τη Ν.Δ., και αν λειτουργήσει ένας διπολισμός να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση έως ηγεμονική στον κεντροαριστερό πόλο. Με την κατάργηση του μπόνους σταματά τη Ν.Δ. και δημιουργεί όρους κυβερνήσεων συνεργασίας που περιλαμβάνουν πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμποδίζει κάθε δυνατότητα να υπάρξουν κυρώσεις για όσα έχει κάνει και δημιουργεί όρους, ακόμα και με την αναθεώρηση του Συντάγματος, να εγκλωβίσει δυνάμεις σε ένα παιχνίδι που αργότερα θα χρησιμοποιήσει, αν όλα πάνε καλά, να φθάσει μέχρι και στο αξίωμα Προέδρου της Δημοκρατίας που θα εκλέγεται απευθείας από το λαό. Ανοίγει μια τεράστια βεντάλια θεμάτων, θολώνει το τοπίο, δημιουργεί όρους να αλλάζει τα χαρτιά και να μοιράζει αυτός την τράπουλα. Δημιουργεί συνάμα και πόρτες διαφυγής.

Τον Τσίπρα τον συμφέρει η «μπαχαλοποίηση», ξέρει να την εκμεταλλεύεται προς όφελός του, αφού μπορεί να κινείται με μεγαλύτερη άνεση και πιο ευέλικτα σε μια κεντροαριστερή ρητορική και πραχτική, σε πιο πολύπλοκα και πιο παραμετρικά περιβάλλοντα. Ακόμα και πιο «ρευστές» μορφές εξουσίας και πιο σύνθετα σχήματα, από αυτά που έχουμε δει, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και τα εξετάζει ως ενδεχόμενα για τις δύσκολες ώρες που έρχονται γρήγορα.

 

Ποια εναλλακτική;

Το μπαράζ πρωτοβουλιών βρίσκει την κοινωνία να αδιαφορεί για όλα αυτά ή να είναι προσηλωμένη σε μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια να επιβιώσει και να αντέξει. Το τοπίο της οικονομικής επιβίωσης επιδεινώνεται ραγδαία και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση κάνουν αβίωτη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

1 Ο κυνισμός των κυβερνόντων βγαίνει ανάγλυφος και στο πώς σχεδιάζουν να διαιωνίσουν την παρουσία τους στην πολιτική σκηνή. Όλα φαντάζουν σαν φτηνά κόλπα της ομάδας Τσίπρα – Κουρουμπλή, που σχεδιάζουν όσα σχεδιάζουν και υλοποιούν «τομές» προς όφελος της «δημοκρατίας» και της κοινωνίας, ενώ είναι σίγουρο πως έχουν μετρήσει μέχρι δεκαδικού ψηφίου κάθε ενδεχόμενο στις εκλογικές προτάσεις τους. Η ψήφος στα 17 (που ποτέ δεν ήταν αίτημα κανενός), η κατάργηση του μπόνους των 50, η ψήφος των αποδήμων και υπό ποιες προϋποθέσεις θα γίνει, τα παζαρέματα για το 3%, δεν σημαίνουν τίποτα όσον αφορά την πραγματική δημοκρατία και συμμετοχή του λαού. Φτηνά μέτρα κυνικής εξουσιαστικής βουλιμίας και πλέρια αδιαφορία για το λαό που πεινά και υποφέρει. Μέτρα πρόχειρα, πιθανά μιας χρήσης αφού ο εκλογικός νόμος μοιάζει με τις εισαγωγικές στα Πανεπιστήμια που διαρκώς αλλάζουν σύμφωνα με σκοπιμότητες.

2 Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα τσίμπησαν οι υπόλοιπες δυνάμεις στους σχεδιασμούς του Τσίπρα. Ανύπαρκτες ως αντιπολίτευση, φαντάζουν ως ενεργοί συνεργοί στις μεταμορφώσεις του άθλιου και ένοχου πολιτικού συστήματος. Αυτό που πλασάρει ο Τσίπρας ως «απλή αναλογική» είναι ένα ανακάτεμα της τράπουλας σε ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί βαριά.

3 Η αμηχανία της υπαρκτής Αριστεράς είναι παροιμιώδης. Το μεν ΚΚΕ κινείται εντελώς συστημικά, νομίζοντας ότι κάτι θα ωφεληθεί από την ψήφο στα 17 και την αναλογική. Η υπόλοιπη αριστερά ούτε καν μπήκε στη συζήτηση. Ούτε καν τόλμησε να αναλύσει, εξηγήσει την τακτική του Τσίπρα, να δείξει τι επιδιώκει, να θέσει υπό αμφισβήτηση λαϊκίστικες και τάχα προοδευτικές διατάξεις, όπως η ψήφος στα 17, που την υποστηρίζουν σχεδόν όλα τα κόμματα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, μέχρι και την Ένωση Κεντρώων…Τέτοια αφωνία και τέτοια κατάντια.

4 Είναι αναγκαίες άλλου είδους ανατακτικές παρεμβάσεις για την κοινωνική συνείδηση, την κοινωνική συμμετοχή, την προώθηση της δημοκρατίας. Η κομματοκρατία και η εξουσία αναπαράγονται σε βάρος της κοινωνίας και διατηρούν στεγανά στη συμμετοχή του κόσμου. Άλλου είδους αιτήματα και αγώνες, που να αλλάζουν τους συσχετισμούς, είναι αναγκαίοι.

http://www.e-dromos.gr/mesa-apo-thn-mpaxalopoihsh-portes-diafygis-kai-diasosis/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι