Κατηγορία: Άρθρα

Είναι οι πλατείες γεμάτες; άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.212, 3/5/2014)

by adminΆρθρα
Τι ζητάνε τόσοι Υδραίοι στρατηγοί στα εκλογικά παραβάν; Τι φοβούνται;



Το απόσπασμα που ακολουθεί ανήκει στην ποιητική σύνθεση του Νίκου Εγγονόπουλου Μπολιβάρ. Ένα ελληνικό ποίημα το οποίο γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής (το χειμώνα του 1942-1943) κυκλοφόρησε αρχικά σε χειρόγραφα αντίγραφα, διαβάστηκε σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα και δημοσιεύτηκε το 1944. Πρόκειται για ένα μεγάλο συνθετικό ποίημα, με υπερρεαλιστικά στοιχεία και με περιεχόμενο που αναφέρεται σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Κεντρικό πρόσωπο του ποιήματος είναι ο Σ. Μπολιβάρ, πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης σε πολλά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Νότιας Αμερικής (1810-1830) ενάντια στους Ισπανούς κατακτητές.

Συμπέρασμα: 
Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και τη Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ. Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο. Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου.

Ύμνος αποχαιρετιστήριος του Μπολιβάρ 
(Εδώ ακούγονται μακρινές μουσικές που παίζουν, μ’ άφθαστη μελαγχολία, νοσταλγικά λαϊκά τραγούδια και χορούς της Νοτίου Αμερικής, κατά προτίμησιν σε ρυθμό sardane)

στρατηγέ
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας
Υδραίος;


 Αυτόν τον τελευταίο στίχο του τεράστιου ποιήματος Μπολιβάρ: Ένα ελληνικό ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου, γραμμένου στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, χρησιμοποίησε ο λίγος κι ούτε πνευματώδης Ευ. Βενιζέλος για να διασκεδάσει την επανεμφάνιση του Γ. Α. Παπανδρέου.
Τέσσερα χρόνια μετά την εξαγγελία από το Καστελόριζο της ένταξης της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας, τρία χρόνια μετά τις πλατείες και δύο χρόνια μετά τις εκλογές, έχει διανυθεί μια μεγάλη απόσταση, έχουν αλλάξει πολλά αλλά η κατάσταση του λαού και της κοινωνίας δεν έχει βελτιωθεί.

Τέσσερα χρόνια μετά, ο ΓΑΠ επανακάμπτει, αφού είχε θεωρηθεί υπεύθυνος για τη χρεοκοπία και μάλιστα φορώντας μια φορεσιά που λίγο απέχει από εκείνη του αντιμνημονιακού… Άλλωστε, υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη που να εμφανίζεται ως υποστηρικτής των μνημονίων; Ομνύουν στο «τέλος των μνημονίων», ενώ ξέρουν ότι υπηρετούν ένα ειδικό καθεστώς που καταστρέφει τη χώρα.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν τινάχτηκε στον αέρα το πολιτικό σκηνικό του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, το πολιτικό σύστημα ένιωσε τεράστια απειλή από το λαό που ζητούσε το ξεθεμελίωμά του και ο ριζοσπαστισμός έκανε βήματα μπροστά, ταράζοντας τη μεταπολιτευτική ησυχία.

Από τις εκλογές του 2012 εισήλθαμε σε μια παρατεταμένη φάση όπου η κινητοποίηση και η αμφισβήτηση έδωσε τη θέση της σε μια στάση ανάθεσης, υποστροφής του ριζοσπαστισμού και ενός διπολισμού κοινοβουλευτικού χαρακτήρα. Οι κοινωνικοί χώροι δεν ανασυγκροτήθηκαν στη βάση στόχων και εναλλακτικών, πολιτικό ρεύμα διεξόδου δεν δημιουργήθηκε – ούτε καν επιχειρήθηκαν τέτοια εγχειρήματα. Κοινώς, «τρώγαμε από τα έτοιμα» κι έτσι σήμερα έχουμε μια κρίσιμη και αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση που με άλλους όρους θα έπρεπε να είναι «περίπατος», που έπρεπε να έχει επιβληθεί πολύ νωρίτερα, που έπρεπε να γίνει με όρους μεγάλου λαϊκού μαζικού κινήματος.


Για πολλούς λόγους τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν και έτσι έχουμε μπροστά μας τρία βασικά και κεντρικά καθήκοντα:
α) Να αντιστραφεί η πορεία υποστροφής του λαϊκού παράγοντα για να ανταποκριθεί σε δύσκολα και πολύ πιο σύνθετα καθήκοντα (δύο χρόνια δεν έγινε καμιά σοβαρή προετοιμασία).
β) Να απαντηθεί η συνδυασμένη προσπάθεια να στηθεί ξανά το πολιτικό σύστημα σε παλιές βάσεις, κυρίως μέσα από μια κεντροαριστερή ανασύσταση.
γ) Να ακυρωθούν όλοι οι σχεδιασμοί που σκοπό έχουν να υποχωρήσουν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που έφερε η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και να μετατραπεί αυτός σε μια ακίνδυνη δύναμη που θα εκβάλλει στον κεντροαριστερό χώρο.
Η εικόνα που θέλουν να δώσουν τα ΜΜΕ και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων είναι ότι η διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα (Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ) είναι μικρή και ότι επίσης το άθροισμά τους είναι μικρό. Δεν νοιάζονται να κάνουν την πρόσθεση Ν.Δ. συν ΠΑΣΟΚ γιατί τα νούμερα που θα συγκεντρώνονταν είναι απογοητευτικά.
Ας υποθέσουμε όμως πως υπάρχει μια περιοχή της κοινωνίας που έχει πληγεί από τα μνημόνια αλλά δεν πείθεται από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η περιοχή υπάρχει και υποδηλώνεται από τον «Κανένα» που κάνει την επανεμφάνισή του. Ένας «Κανένας» πιο δύσπιστος, πιο κλειστός, πιο κουρασμένος. Δυνατός, όμως, και αποφασιστικός παράγοντας για τις εξελίξεις. Κανένας δεν ξέρει πώς θα συμπεριφερθεί, πώς θα αντιδράσει, πώς θα τιμωρήσει και σε ποια δοσολογία στις τριπλές, σύνθετες εκλογές που έχουμε μπροστά μας. Ίσως δεν δώσει ένα μόνο μήνυμα αλλά πολλαπλά σε κάθε κάλπη.
Η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος, η εκκόλαψη της νέας κεντροαριστεράς με δυναμικό τρόπο, οι προσπάθειες «κοντέματος» του ΣΥΡΙΖΑ, η ύπαρξη του επικίνδυνου και απρόβλεπτου «Κανένα», όλα αυτά προσδίδουν τη μεγάλη ρευστότητα και προμηνύουν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις την επαύριο των εκλογών.
Το ζητούμενο είναι προς ποια κατεύθυνση; Η απάντηση θα δοθεί από την ανταπόκριση (κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ) στα τρία καθήκοντα που περιγράφτηκαν πιο πάνω και κυρίως από τη συνάντησή του με τον «Κανένα». Επαφή δύσκολη, ζωογόνα, που απαιτεί υπερβάσεις και δεσμεύσεις καθαρές και ορατές διά γυμνού οφθαλμού.




Tagged : / / /

Αποχαιρετώντας τον Κοστάντζο Πρέβε, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.190, 30/11/2013)

by adminΆρθρα / Θεωρία
Το ασίγαστο πάθος ενός θαρραλέου και τίμιου φιλόσοφου

Ο Κοστάντζο Πρέβε πέθανε στις 23 Νοεμβρίου, στο Τορίνο. Στην πόλη που δούλεψε ως δάσκαλος, στο Λύκειο Βόλτα, για πάνω από 30 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 70 χρόνων και είχε από νωρίς ταλαιπωρηθεί από προβλήματα υγείας. Ο Κοστάντζο Πρέβε ήταν άνθρωπος ιδιαίτερος, φιλόσοφος με σημαντικότατο έργο, γενικά αριστερός -αιρετικός αριστερός. Είχε ορισμένα έντονα χαρακτηριστικά. Τώρα που «έφυγε», η παρουσία του είναι πιο πολύτιμη, το βάρος του μεγαλύτερο.
Έχοντας γνωρίσει τον Πρέβε από κοντά και παρακολουθήσει την πορεία του, τα τελευταία 12 χρόνια, μου είναι αδύνατο να μην αρχίσω από τον άνθρωπο Πρέβε. Όχι όπως κάνουν συνήθως όταν πεθαίνει κάποιος να αναφέρονται στα καλά του, και ούτε μιλώντας για τον άλλον να αντλείς σημασία για τον εαυτό σου (κάτι που γίνεται κατά κόρον στις μέρες μας). Αλλά από χρέος στο φιλόσοφο και αγωνιστή Πρέβε. Γι’ αυτό, θα αναφερθώ πρώτα στην ανθρώπινη διάσταση και τις επιλογές του.
Αν και τον είχα δει και ακούσει σε παρουσιάσεις βιβλίων του στην Ελλάδα, τον γνώρισα στο Τορίνο το 2001, στο πλαίσιο μιας διεθνιστικής συνάντησης του περιοδικού Contropiano, λίγες μέρες πριν από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Γένοβα κατά τη συνάντηση του G8. Στη συνέχεια τον συνάντησα πολλές φορές στην Ελλάδα, ενώ μιλούσαμε αρκετά και τηλεφωνικά. Ήταν σχεδόν από τους καλύτερους αναγνώστες της εφημερίδας Αριστερά! και στη συνέχεια ήταν, χωρίς υπερβολή, φανατικός αναγνώστης του Δρόμου (στον οποίο έχει δημοσιεύσει πολλά κείμενά του).Επίσης, είχαμε συνεργαστεί και στο περιοδικό Διάπλους στο οποίο είχε δημοσιεύσει σειρά κειμένων του. Έγραφε στη γραφομηχανή (και μόνο) και είχε ένα εσωτερικό κοντέρ που σταματούσε κάθε θέμα στις 9 σελίδες γραφομηχανής. Όταν μιλούσε ήταν ένας χείμαρρος, με πυκνό λόγο που εναλλάσσονταν με δόσεις παραδειγμάτων και χιούμορ, που αλάφραινε την κουβέντα. Η κουβέντα δεν γίνονταν σε μια γλώσσα, αλλά υπήρχαν τμήματα που λέγονταν απευθείας στα ελληνικά, στη συνέχεια παρενέβαιναν ορισμένα γαλλικά, αγγλικές λέξεις κ.λπ. Αλλά ας πούμε ότι αυτά δεν έχουν τόση σημασία, λεπτομέρειες…
Τον γνώρισα μετά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Είχε ήδη γράψει ένα βιβλίο για τους Hθικούς Bομβαρδισμούς και είχε διαχωριστεί πλήρως από την υπαρκτή Αριστερά που τότε συγκυβερνούσε και υποστήριζε τον «ανθρωπιστικό πόλεμο». Άρα, η γνωριμία γίνεται σε μια ειδική στιγμή: της εκκίνησης ενός κινήματος, αντιπαγκοσμιοποιητικού και αντιπολεμικού, των πολέμων που εγκαινίαζε η Δύση ενάντια στους απείθαρχους («χασάπηδες») και μιας τρομερής παρακμής της κυβερνητικής Αριστεράς -και προσοχή- ολόκληρης σχεδόν της δυτικής διανόησης που τάχθηκε υπέρ των «ανθρωπιστικών πολέμων». Σε αυτά ο φιλόσοφος Πρέβε έδωσε το πολιτικό του «παρών». Αυτή η στάση του στοίχισε τον κύριο και βασικό πολιτικό εξωστρακισμό του.

Ο Κοστάντζο Πρέβε δεν έγινε ποτέ μέλος μιας αμφίσημης ακαδημαϊκής κοινότητας. Προτίμησε την εργασία του δασκάλου σε λύκειο της πόλης του, έζησε και ένιωσε -για τις επιλογές του- μια μεγάλη απομόνωση και πρέπει να βίωσε μια μεγάλη μοναξιά, ιδεολογική, πολιτική, ανθρώπινη. Δεν παραπονέθηκε ποτέ γι’ αυτό και δεν λοξοδρόμησε, δεν φίλησε κατουρημένες ποδιές. Έφερε αγόγγυστα την ευθύνη των απόψεών του και των επιλογών του.
Ήταν ένας ιδιαίτερα τολμηρός και θαρραλέος άνθρωπος. Είχε γνώμη και την είπε καθαρά και ξάστερα. Ήταν φιλόσοφος, μόχθησε στον τομέα αυτόν και διαμορφώνοντας μια άποψη την εξέθετε δημόσια, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και ξέροντας ότι θα έρθει σε σύγκρουση με κατεστημένα και στερεότυπα.
Τολμηρός και θαρραλέος γιατί έκανε τομές, γιατί έκανε διαπιστώσεις που μπορεί να έρχονταν σε ρήξη με βασικές μαρξιστικές αρχές ή στερεότυπα χωρίς να περάσει στην απέναντι όχθη. Δεν ήταν μια περίπτωση σαν τους «νέους φιλοσόφους» των παρισινών σαλονιών. Κάθε άλλο. Μάχιμος αντικαπιταλιστής και αντιιμπεριαλιστής, αλλά όχι όπως νομίζει ή θέλει ένα ορισμένο πολυποίκιλο αριστερό κατεστημένο. 
Ο φιλόσοφος Κοστάντζο Πρέβε δικαιούται να γράψει τη φράση: «Η δική μου ερμηνεία του Μαρξ, λοιπόν, αν θέλουμε να την εκφράσουμε οπωσδήποτε με μια διατύπωση μη ακριβή και γενικόλογη, είναι αυτή ενός φιλοσόφου (ασυνείδητα) ιδεαλιστή και ενός κοινωνικού επιστήμονα (ενσυνείδητα) υλιστή». Ή, ακόμα, να αμφισβητήσει την δυνατότητα της εργατικής τάξης να είναι υποκείμενο μιας χειραφετητικής πορείας. Ορισμένοι ορθόδοξοι όλων των αποχρώσεων θα τον καταδικάσουν χωρίς καν να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι θέλει να πει. Και αυτό είναι ένα εύκολο έργο. Ο ίδιος θα συμπληρώσει: «Ο Μαρξ είναι ο τόπος μιας ιστορικής ανακάλυψης (του κατηγοριοποιημένου μηχανισμού ερμηνείας της κοινωνίας και της Ιστορίας) και μιας ιστορικής ψευδαίσθησης (της εσωτερικής ανατροπής του ωφελιμισμού στο αντίθετό του). Η επισήμανση αυτής της αντίφασης δεν αφαιρεί τίποτα από το αντικειμενικό του μεγαλείο, αλλά κατά τη γνώμη μου το ενδυναμώνει… οι κλασικοί είναι αντιφατικοί, γιατί η αντίφαση δεν είναι ένα λάθος του βιαστικού και ελάχιστα προικισμένου μελετητή, αλλά είναι ένα λογικό και οντολογικό χαρακτηριστικό των ιστορικών προτσές και των αντίστοιχων ανθρώπινων συλλογισμών».
Ποιος έχει δίκιο; Κυρίως, όμως, τι θέλει να πει ο Πρέβε και πόση προσπάθεια έγινε για να το κατανοήσουμε;
Ο Κοστάντζο Πρέβε λέει καθαρά -και αρκετά θαρραλέα για έναν που νοιάζεται για τον κομμουνισμό και δηλώνει μαθητής του Μαρξ- πως το πρόβλημα δεν είναι ένας διαστρεβλωμένος -από τους επιγόνους του- μαρξισμός, αλλά ότι υπάρχουν αμφισημίες ή και κενά μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του μαρξισμού. Θα ακούσουμε τι θέλει να πει ή θα τον πετάξουμε στην πυρά; Πολλοί, πριν τον πετάξουν, φρόντισαν να τον υποβάλουν σε μια «δίαιτα», δηλαδή σε σκληρή απομόνωση. Εκείνος συνέχισε την πορεία του…
Πολλοί δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την πορεία του, ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων. Συνομιλούσε με πολλές πλευρές έχοντας ξεπεράσει τη διχοτομία δεξιά/αριστερά. Από αριστερή πλευρά του κόλλησε η ρετσινιά του «φαιοκόκκινου» και ότι έκανε «κακές παρέες». Άλλοι, τώρα που πέθανε, ειλικρινά ή επιφανειακά, νιώθουν κάποιες τύψεις που άφησαν τον Κοστάντζο Πρέβε να πάρει το «κακό δρόμο»… Είναι σοβαρό θέμα η στάση απέναντι στους διανοούμενους, στους φιλόσοφους, στον εαυτό μας εντέλει, το αν φιλοσοφούμε, αν δίνουμε την παραμικρή αξία στη θεωρία και την ιδεολογία ή γενικώς τρέχουμε, πασαλείβουμε θέματα, φτιάχνουμε ειδικές ζώνες απέναντι σε ανθρώπους και χώρους και όταν αυτοί «τελειώνουν», τότε «στενοχωριόμαστε» και «σεβόμαστε»…
Ο Κοστάντζο Πρέβε θα μείνει -αν μείνει γιατί και αυτό δεν είναι βέβαιο- από το έργο του, τα βιβλία του (περίπου 40) και για όσους ξέρουν ιταλικά από αξιόλογα και σημαντικά βίντεο όπου αναλύει πολλά θέματα και υπάρχουν στο Διαδίκτυο. (Μόνο για αυτό θα μπορούσα να πω θετικά λόγια για το «εργαλείο» του Διαδικτύου – ίσως σώσει κάτι πιο ζωντανό από διανοητές, καλλιτέχνες κ.λπ., πέρα από τα έργα τους και αυτή η πρόσληψη μπορεί να γίνει μαζικά και να σωθούν πράγματα. Δεν είναι απλά ο κίνδυνος να γίνουν τροφή των τρωκτικών σε αποθήκες παλαιών βιβλίων).

Σε ποιους μίλησε, μιλούσε ή θα μιλάει…


Πρέπει να προβληματιστούμε για το ζήτημα αυτό. Σε ποιον μιλούσε ο πολύ σημαντικός φιλόσοφος; Πολέμιος της ακαδημαϊκής κοινότητας ιδιαίτερα στα χρόνια της ωριμότητας και των ρήξεων (δηλαδή τα τελευταία 13 χρόνια, πάνω-κάτω), απομονωμένος, χωρίς να καμφθεί. Ό,τι είχε να πει το έλεγε, χωρίς περιστροφές, μιλώντας με οποιονδήποτε του ζητούσε να συνομιλήσει και με όποιους συναντιόταν στις κοινές αγωνίες και στην κοινή φρίκη για τον κόσμο που επέβαλλε ο γερασμένος καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.
Επομένως, δεν απευθύνθηκε στους άλλους «φιλοσόφους» και στις «αυθεντίες», παρ’ όλο που γνώρισε πολλούς και πολλές. Απευθυνόταν αλλού. Αυτός είναι ο λόγος που είχε επαφές και φίλους σε διάφορους χώρους της Αριστεράς (μόνο στη χώρα μας είχε επαφές και καλές φιλικές σχέσεις με ανθρώπους διαφορετικών οργανώσεων ή και ανένταχτων διανοητών). Τελευταία είχε αποκτήσει πολλούς φίλους μέσα από τον χώρο του «κοινοτικού» κομμουνισμού ή σκέτα του «κοινοτισμού», μέσα από το χώρο νεοδεξιών δυνάμεων (περιοδικό Ευρασία). Ο ίδιος έδινε σημασία και έμφαση στους νέους και στους στρατευμένους, σε όλες τις ζωντανές διανοητικές και κινηματικές δυνάμεις.
Έχει σημασία αυτή η επιλογή του φιλόσοφου Πρέβε. Δεν έγραψε ειδικευμένη και ακαταλαβίστικη φιλοσοφία, αλλά έργα που να μπορούν να διαβαστούν και να έχουν μια χρήση σε στρατευμένους αγωνιστές. Μιλώντας για τον ίδιο και τους νέους θα αναφέρει τα ακόλουθα που αξίζουν να επισημανθούν: 
«Θα ήμουν ικανοποιημένος να παρασυρθώ και μόνο από κάποιες γενικές αισιόδοξες προβλέψεις, να “κάνω θετικές σκέψεις”. Δυστυχώς, όμως, είμαι μαθητής του Χέγκελ και του Μαρξ και όχι του Τζιοβανότι ή του Τσελεντάνο.
Πολύ θα ήθελα να υποσχεθώ περισσότερα, αλλά για την ώρα είμαστε ακόμη στην προκαταρτική φάση των προκαταρκτικών. Κάτι θλιβερό για τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Όσο για τους νέους, όποιος ζήσει θα δει.
Σκοπός μου ήταν να υπενθυμίσω τη μαρξιστική προβληματική στον κόσμο της γενιάς μου… και να προκαλέσω περιέργεια για περαιτέρω μελέτες στους πιο νέους.
Η νεότερη γενιά, πράγματι, ήταν το κύριο θύμα μιας τεχνητής “αποσιώπησης” του Μαρξ και του μαρξισμού, που δεν σταμάτησε να αυξάνεται μετά την τριετία 1989-1991, δηλαδή την τριετία της πολιτικής και κρατικής διάλυσης του ιστορικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα, και στην ιταλική επαρχία μετά τη διάλυση του παλιού ΚΚΙ και τη μεταστροφή του πρώτα σε PDS (Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς) και κατόπιν σε DS (Δημοκράτες της Αριστεράς). Οι ακαδημαϊκές και εκδοτικές ομάδες, γενικώς, εκτός από λίγες ονομαστικές εξαιρέσεις, συνόδευσαν αυτό το γιγαντιαίο προτσές μετάλλαξης των διανοουμένων. Επρόκειτο για ένα γιγαντιαίο προτσές “δηλητηρίασης των πηγαδιών” αφού ήπιαν, ώστε κανένας άλλος να μην μπορεί να πιει από αυτά. Αυτή η εργασία μου γίνεται νοητή σαν ένα μικρό παγούρι. Το νερό που περιέχει είναι λίγο, αλλά τουλάχιστον είναι πόσιμο».

Το τελευταίο του έργο
Σε μια τελευταία συζήτηση που είχα μαζί του μου ανέφερε τα ακόλουθα: 
«Σχεδόν τελειώνω το γράψιμο ενός μεγάλου έργου (περίπου 700 σελίδων) που αφορά την ανασύσταση της ιστορίας της Φιλοσοφίας από τους αρχαίους Έλληνες μέχρι σήμερα και θα εκδοθεί στην Ιταλία, τον επόμενο χρόνο. Πρόκειται για μία γενική ιστορία της Φιλοσοφίας, βασισμένη όμως στη μέθοδο της κοινωνικής επαγωγής των κατηγοριών».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο Μια νέα εναλλακτική ιστορία της Φιλοσοφίας. Το οντολογικό-κοινωνικό προχώρημα της Φιλοσοφίας, Εκδόσεις Petite Plaisance, Pistoia 2013.
Στον πρόλογο του βιβλίου ο Πρέβε λέει, μεταξύ άλλων:
«Ολοκληρώνοντας αυτό το βιβλίο, ανοίγεται η θύρα για ένα επόμενο προχώρημα στο πεδίο της έρευνας και της μελέτης της οντολογίας του κοινωνικού είναι που θα είναι, λοιπόν, διακηρυγμένα αντικαπιταλιστική. Θα αφορά όμως την ανάπτυξη ενός “κοινωτικού” αντικαπιταλισμού λειτουργικού για την εποχή μας, ο οποίος όχι μόνο θα απορρίπτει το σημερινό υπερκαπιταλιστικό ατομισμό, αλλά επίσης και διάφορες μορφές ετεροδιευθυνόμενου κολλεχτιβισμού χαρισματικού τύπου που αναπτύχθηκαν από τον θανόντα ιστορικό κομμουνισμό του 20ού (1917-1991), για τον οποίο καλό είναι να μην κρίνουμε συνολικά αρνητικό, σύμφωνα με τη μόδα του αντιολοκληρωτισμού που βασιλεύει ανάμεσα στους σημερινούς “διανοούμενους”. Ο γράφων, πράγματι, δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο ένας “διανοούμενος”, μα ένας κριτικός και ανεξάρτητος μαθητής του Μαρξ, υποστηρικτής μιας ερμηνείας κοινωτικής του κομμουνισμού και ένας φιλόσοφος που θεωρεί την οντολογία του κοινωνικού πως είναι το πιο προχωρημένο σημείο της σύγχρονης σκέψης».
Αυτή είναι η τελευταία κατάθεση του Κοστάντζο Πρέβε, αυτού του σημαντικού, θαρραλέου και τίμιου φιλοσόφου. Με αυτήν φεύγει…
Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου τιτλοφορείται: Το ασίγαστο πάθος για μια φιλοσοφία της χειραφέτησης. Αυτό το ασίγαστο πάθος συνόδευσε και κέντρισε όλη την ζωή του.

Όταν φεύγει ένας σημαντικός και πραγματικός φιλόσοφος, όχι επαγγελματίας, οφείλουμε να κοντοσταθούμε και να σκεφτούμε λίγο ή πολύ. Να καταλάβουμε την απώλεια, το βάρος. Σίγουρα κάποιοι από μας θα χρειαστούν τη σκέψη του κι οφείλουν να έχουν το θάρρος να αναμετρηθούν με τα πραγματικά προβλήματα της θεωρίας και της πράξης, σε ανοιχτές θάλασσες και απέραντα σκοτάδια. Το ασίγαστο πάθος μπορεί να φωτίσει μια τέτοια διαδρομή, ακόμα και να προφυλάξει δυνάμεις από λογής σειρήνες!


Ο Πρέβε για τον ωφελιμισμό και την ενιαία θεωρητική υπόθεση


“Ο ωφελιμισμός εκφράζει συμπυκνωμένα την απαίτηση της απόλυτης κυριαρχίας της οικονομίας πάνω σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική δραστηριότητα…
Μπορούμε να αναρωτηθούμε, λοιπόν, αν αυτή η κριτική στο ωφελιμιστικό μοντέλο, ιδιαιτέρως στις νέες μορφές που προσέλαβε, μπορεί να γίνει στη βάση αποκλειστικά του μαρξικού μοντέλου (για το οποίο εξάλλου έχουμε πει πως ποτέ δεν συστηματοποιήθηκε και δεν απέκτησε συνεκτικότητα) ή έχει ανάγκη νέων εισφορών, που στην εποχή τους να επεξεργάσθηκαν έξω από την «ιερή περίφραξη» των μαρξιστικών ορθοδοξιών και αιρέσεων.
Ο γράφων νομίζει το δεύτερο και το νομίζει με ήρεμη σταθερότητα. Ταυτόχρονα πρέπει να είναι σαφές, πως από μόνη της η απλή διακήρυξη της αναγκαιότητας να αξιοποιήσουμε εισφορές εξωτερικές της «ιερής περίφραξης» της μαρξιστικής παράδοσης δεν βγάζει ακόμη τα κάστανα από τη φωτιά, διότι μπορεί να οδηγήσει σε έναν απλό εκλεκτικισμό.
Αυτή η ενιαία θεωρητική υπόθεση, σήμερα, δεν υπάρχει. Ο αναγνώστης πρέπει να το γνωρίζει και δεν πρέπει να αυταπατάται. Ακολουθώντας τον Αλτουσέρ, πιστεύω πω η θεμελιώδης αρχή αυτής της ιστορικής εποχής είναι αυτή του ne pas (se) raconter des histories, δηλαδή να μην παραμυθιάζ-ουμε (όμαστε). Σήμερα αυτό το αλτουσεριανό ρητό αντιστοιχεί στην παλιά μεθοδολογική αρχή της υπερβολικής αμφιβολίας και της μεθοδικής αμφιβολίας του Καρτέσιου.
Το παιχνίδι, όμως, δεν έχει ακόμη τελειώσει. Ο γράφων δεν διαθέτει ένα νέο αξιόπιστο αντι-ωφελιμιστικό αρχέτυπο, αλλά πιστεύει στη δυνατότητα ύπαρξής του.”

Ο Πρέβε για την Ελλάδα


“Εγώ, ξέρετε, είμαι φιλέλληνας. Έχω ρίζες οικογενειακές στην Ελλάδα. Είμαστε Ρωμιοί από τη Μικρά Ασία, από την πλευρά της μητέρας μου. Ξέρω τα νέα ελληνικά και θεωρούμαι λίγο Έλληνας. Δεν αγαπάω μόνο τα νησιά, τις αρχαιότητες, την ομορφιά του τόπου. Διαβάζω Ελύτη και Καβάφη και Σεφέρη και, πρώτα από όλα, Αναγνωστάκη, ο οποίος για μένα είναι ο καλύτερος, είναι ο ποιητής ο οποίος είναι ο πιο κοντινός σε μένα. Δεν αγαπώ μόνο την αρχαία Ελλάδα.
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει για μένα ο ελληνικός λαός και δεύτερον υπάρχει και το ελληνικό έθνος. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι το ελληνικό έθνος είναι μια δεξιά έκφραση. Δεν συμφωνώ. Συμφωνώ με τον Μίκη Θεοδωράκη, ότι ο ελληνικός λαός και το ελληνικό έθνος συνδυάζονται. Αυτό δεν σηματοδοτεί κάτι ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά. Το πρώτο και κύριο είναι ότι ελληνικός λαός πρέπει να επιζήσει. 
Πρώτα απ’ όλα, πριν από τις αρχαιότητες, πριν από τα νέα ελληνικά, πριν από τον Σοφοκλή και τον Σωκράτη, πρέπει να επιζήσει ο ελληνικός λαός. Και εγώ πιστεύω ότι, όσον αφορά αυτό το ζήτημα του χρέους, έχετε δίκιο που βάζετε ως κριτήριο να επιζήσει ο ελληνικός λαός. Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν ξέρω πολύ καλά τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά αυτό το καταλαβαίνω. Εάν, για να μείνει στην Ευρώπη, ο ελληνικός λαός πεθαίνει, καλύτερα να βγει έξω απ’ αυτήν. Είναι μια προσέγγιση ενός Ιταλού φιλοσόφου και ενός φιλέλληνα.”

Ο Πρέβε για το βιβλίο του Κριτική ιστορία του μαρξισμού 


“Το βιβλίο μου Κριτική ιστορία του μαρξισμού, που τώρα εκδόθηκε στην Ελλάδα, είναι μια γενική ιστορία του μαρξισμού, ένας απολογισμός και μια κριτική άποψη. Το έγραψα για να αρχίσει μια δημόσια συζήτηση, να βοηθήσω τον κόσμο να σκεφτεί πάνω σε ορισμένα ζητήματα της ιστορίας του μαρξισμού. Ελπίζω ότι θα ξεκινήσει μια δημόσια συζήτηση, αν και δεν είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή στην Ελλάδα. Για την Ελλάδα, τώρα, είναι η στιγμή της πάλης εναντίον όλων αυτών των μέτρων.
Πιστεύω ότι είναι ένα πυκνό βιβλίο, αλλά πιστεύω επίσης ότι ο μέσος αριστερός θα το θεωρήσει λίγο απαισιόδοξο. Εγώ δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι αισιόδοξος για την επανάσταση. Αλλά είμαι κριτικός, καταλαβαίνετε; Και ενίοτε οι αριστεροί θέλουν μόνο μια θρησκεία. Θέλουν μια οπτιμιστική θρησκεία.”

Tagged : / / /

Περί ευρωσκεπτικισμού, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.185, 25-26/10/2013)

by adminΆρθρα
 Είναι εξ ορισμού δεξιά και συντηρητική στάση;

Φαίνεται ότι θέλουν να πειστούμε πως οι σημαντικές πολιτικές εξελίξεις μετατίθενται για μετά τις ευρωεκλογές, τέλη Μάη του 2014. Η αλήθεια είναι ότι όλοι προετοιμάζονται για εκλογές (αυτοδιοικητικές και Ευρωεκλογές), αλλά θέλουν να είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε, 6 μήνες στη μνημονιακή Ελλάδα και στη γερμανική Ευρώπη είναι μεγάλο διάστημα.
Σε λίγο, το πολύ σε ένα μήνα, θα μπούμε σε μια ιδιότυπη προεκλογική περίοδο. Θα ράβονται κουστούμια για πολλές θέσεις στην Αυτοδιοίκηση (ακόμα δεν ξέρουμε με ποιο νόμο θα πάμε σε αυτές) για τις Περιφέρειες και για την Ευρωβουλή. Ο μεν Σαμαράς θα χρησιμοποιήσει το χαρτί της προεδρίας που θα ασκεί η Ελλάδα στην Ε.Ε. το πρώτο 6μηνο του 2014, αλλά θα έχει πολλές σκοτούρες με τα μέτρα και το 3ο Μνημόνιο κ.λπ. Ο Αλ. Τσίπρας θα είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, προτεινόμενος για την προεδρία της Κομισιόν και ήδη δημιουργεί κλίμα ενός δημοψηφισματικού χαρακτήρα των Ευρωεκλογών.

Μέσα από αυτά, θα συναντηθούν η αστική κυρίαρχη, περί Ευρώπης, ρητορική με την προσπάθεια της Αριστεράς να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο. Επόμενο, λοιπόν, ήταν να ξεπηδήσει το ζήτημα του «ευρωσκεπτικισμού» και του χαρακτήρα του.
Η ευρωπαϊκή ιδέα και ιδιαίτερα η υπαρκτή Ε.Ε. δεν έχει «ρεύμα» και εντείνονται οι κριτικές στον κυρίαρχο ευρωπαϊσμό. Την ίδια στιγμή, ως μεγαλύτερος κίνδυνος (πλάι στην αδιαφορία για το Ευρωκοινοβούλιο που μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη αποχή από τις Ευρωεκλογές) αναδεικνύεται η πιθανότητα να διευθύνει τη σύγχρονη Ευρώπη ένα μπλοκ κεντροδεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων. Ο ακροδεξιός χώρος αλλά και οι αντιδράσεις προς τη γερμανική Ευρώπη που οικοδομείται, θα τροφοδοτήσει εθνικές ή εθνικιστικές αναδιπλώσεις. 
Από το σημείο αυτό μέχρι το άλλο άκρο, να θεωρείται a priori κάθε μορφή ευρωσκεπτικισμού ως δεξιά στάση, όπως έκανε σε κύριο άρθρο της η κυριακάτικη Αυγή, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έχει ξανασυμβεί να χαρακτηρίζεται ο ευρωσκεπτικισμός ως εκδήλωση συντηρητισμού εν γένει. Αλλά αυτό δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη δεν περνά αναγκαστικά από την αποδοχή της σημερινής άθλιας γερμανικής Ευρώπης που επιβάλλει μια πανευρωπαϊκή λιτότητα και το σύγχρονο αστικό κυνισμό-νεοφιλελευθερισμό. Ούτε ο εκδημοκρατισμός της σημερινής Ευρώπης, όπως υποστηρίζει και ο Ταρίκ Αλί (στο πρόσφατο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ), περνά μέσα από την αποδοχή των δομών και θεσμών της σημερινής Ευρώπης. 
Το κύριο για την Αριστερά είναι να σκεφτεί και να πράξει βεβαίως σε μια κατεύθυνση που θα προωθεί τις πολιτικές προϋποθέσεις και τους αναγκαίους πολιτικούς όρους για μια βαθιά στροφή στα ευρωπαϊκά πράγματα. Για να είμαστε σοβαροί, χρειάζεται κάτι σαν μια δημοκρατική επανάσταση, ένα νέο 1848 έστω, στο οποίο η συνιστώσα ενός συντονισμένου αγώνα εργαζομένων, λαών και χωρών της Ευρώπης θα θέσει τη σφραγίδα της. Μια εποχή δημοκρατικών ανατροπών σε ξεχωριστές χώρες και συνολικά στην Ευρώπη, που θα γκρεμίζει τη γερμανική Ευρώπη και τους θεσμούς που αυτή επέβαλε και θα αναδεικνύει τη δημοκρατική αναγέννηση κάθε ιδέας συνεργασίας και κοινής πορείας.
Για την περίπτωση της χώρας μας, αν όλα πάνε σύμφωνα με τις διακηρύξεις, και προκύψει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα προωθήσει μια σύγκρουση με τη γερμανική Ευρώπη, θα έχει μεγάλη ανάγκη από ένα στέρεο κοινωνικό μπλοκ λαϊκών δυνάμεων που θα τη στηρίζουν αφενός, και από πανευρωπαϊκή στήριξη από λαούς και συμμαχίες με άλλες δυνάμεις ή χώρες (π.χ. Κύπρος ή άλλες χώρες του Νότου) αφετέρου. Σε ενδεχόμενο αντίδρασης της γερμανικής Ευρώπης και τελεσιγράφων ή πολιτικών και οικονομικών εμπάργκο, η συλλήβδην καταδίκη του ευρωσκεπτικισμού σε τι ωφελεί; Πού επενδύει;
Αν αγωνιζόμαστε για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη, δεν χρειάζεται κανένας δογματισμός και ιδιαίτερα ο δογματισμός του ουδέτερου «ευρωπαϊσμού».
Tagged : / / /

Εγκληματικές οργανώσεις, λογοδοσίες, απελευθέρωση…, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.183, 12/10/2013)

by adminΆρθρα
Διαρκές έγκλημα κατά της κοινωνίας επί 3,5 χρόνια

Σαν σήμερα, στις 12 Οκτώβρη πριν από 69 χρόνια, απελευθερωνόταν η Αθήνα από τους ναζί καταχτητές και κλίμα ενθουσιασμού και γιορτής είχε πλημμυρίσει το λαό. Σήμερα παίρνονται ορισμένα μέτρα ενάντια στους νεοναζί και ορίζονται ξανά οι κανόνες της ειδικής καθεστωτικής φάσης που ζούμε, υπό κηδεμονία, υπό αρμοστεία, δηλαδή ως κανονική αποικία χρέους. Με την τρόικα, τα διαρκή μνημόνια, το δουλικό μνημονιακό πολιτικό τόξο. Γίνεται, λοιπόν, λόγος περί εγκλήματος, βίας και εγκληματικής οργάνωσης, έχουν δουλειά οι νομικοί, δικαστικοί και πολιτικοί κύκλοι και η ζωή συνεχίζεται…
Όχι ακριβώς. Μπορεί η Χ.Α. να βρίσκεται ενώπιον του νόμου, μπορεί να έχουν κάπως ανασάνει γειτονιές και πόλεις από την τρομοκρατική, δολοφονική δράση της, αλλά η ζωή δεν συνεχίζεται έτσι απλά. Χτες μόλις μάθαμε για δύο αυτοκτονίες. Αγρότης 59 ετών, πατέρας 3 παιδιών, στην Αμαλιάδα κρεμάστηκε στο λιοστάσι του, που τόσο το είχε δουλέψει, γιατί αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. 
Πέρασε το σκοινί στην ελιά, μέρα μεσημέρι και εκεί τον βρήκε αργότερα ο 22χρονος γιος του. Διοικητική υπάλληλος της ΕΤ3, 47 ετών, πρόσφατα απολυμένη λόγω του «μαύρου» που έριξε η κυβέρνηση Σαμαρά στην ΕΡΤ πήδηξε από τον 5ο όροφο.
Για αυτούς η ζωή, κυριολεκτικά, δεν συνεχίζεται. Πότε όμως σταμάτησε να ρέει η ζωή στο μυαλό, στη διάθεση, στα όνειρα ενός λαού, μιας νεολαίας, μιας γενιάς απόμαχων;

Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλά εγκλήματα. Υπάρχει μια γενοκτονία. Οι θάνατοι αυξήθηκαν και οι γέννες μειώθηκαν κατά 15.000 το χρόνο που πέρασε. Η χώρα και η κοινωνία υφίστανται ένα διαρκές έγκλημα εδώ και 3,5 χρόνια: Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η διάλυση μιας χώρας, η καταστροφή της οικονομίας, η εκτόξευση της ανεργίας, οι μισθοί και συντάξεις πείνας, οι ουρές στα συσσίτια, η τεράστια η απόγνωση, η πρωτιά στις αυτοκτονίες παγκοσμίως;

Αν συνεχιστεί το πείραμα, στο τέλος, το πειραματόζωο όσο κι αν αντιστέκεται δεν θα μπορεί να σωθεί. Κι αυτή η τιμωρία μιας χώρας, ενός λαού, ενός πολιτισμού θα είναι προς παραδειγματισμό, προς φρονηματισμό, προς γενική τρομοκράτηση. Ό,τι έκανε η Χ.Α. σε μια γειτονιά, σε μια περιοχή, σε μικροκλίμακα, το κάνει σε μια ολόκληρη χώρα το μνημονιακό-τροϊκανό σύστημα, ο συνασπισμός των ισχυρών της Ευρώπης, των χρηματαγορών-ληστών-καταστροφέων, αγκαζέ με ένα διεφθαρμένο ως το μεδούλι υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό.
Ζητάμε την τιμωρία των ενόχων όλων των εγκλημάτων. Ζητάμε την τιμωρία όσων προχώρησαν σε τούτο το έγκλημα. Αν χρειάζεται «ειδική πλειοψηφία» για να χαρακτηριστεί «εγκληματική» η δράση της τρόικας και των μνημονιακών, αυτή υπάρχει: Εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες, εκατομμύρια εργαζόμενοι, απολυμένοι, συντριμμένοι, επαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες, νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, έχουν αποφανθεί κι αν χρειάζεται θα το ξανακάνουν. Η λογοδοσία θα γίνει. Θα δώσουν λόγο όσοι ήξεραν και έκαναν ό,τι έκαναν. Θα δώσουν λόγο όσοι προχώρησαν σε τούτο το έγκλημα. Θα γίνει κάθαρση, όχι απλά της αστυνομίας από τους νεοναζιστικούς θύλακες, αλλά ενός ολόκληρου πολιτικού και κρατικού συστήματος που στρατεύτηκε για να περάσει και να φανεί φυσιολογικό το έγκλημα κατά της χώρας, του λαού, της κοινωνίας.
Και θα ’ρθει η «12η Οκτωβρίου» για όλη τη χώρα και την κοινωνία. Θα γιορτάσει ο λαός μια μεγάλη νίκη ενάντια στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε σε καιρό ειρήνης. Σε ένα έγκλημα που έχει συνέπειες όσο και ένας πόλεμος ή μια κατοχή. Η απελευθέρωση θα έρθει από έναν αγωνιζόμενο, όρθιο λαό. Το φρόνημα, τώρα, δεν πρέπει να καμφθεί, δεν πρέπει να μας κυριέψει η απόγνωση. Μετράμε τους νεκρούς μας, τον Παύλο Φύσσα, τους χιλιάδες «ανώνυμους» 30χρονους, 47χρονες, 59χρονους που δίνουν τέλος στην ζωή τους, τους χιλιάδες νεκρούς στους τόπους δουλειάς και πνιγμένους ή δολοφονημένους μετανάστες.
Το πολυτιμότερο πράγμα είναι η ζωή. Αγαπάμε τη ζωή, θα νικήσουμε το φασισμό των μνημονίων, της τρόικας και όλων των εγκληματικών συμμοριών. Ο γίγαντας Λαός θα σταθεί ορθός!
Tagged : / /

Οι πολιτικές διαστάσεις μιας συστημικής εκστρατείας, άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.182, 5/10/2013)

by adminΆρθρα
Το απλοποιητικό σχήμα «εγκληματική οργάνωση»,  η πολιτική κρίση και οι αναγκαίες απαντήσεις. 

Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και όσα συμβαίνουν στις μέρες μας δεν μπορεί να χωρέσει στο απλοποιητικό σχήμα «εγκληματική οργάνωση». Αυτή η διάσταση είναι υπαρκτή, έχει καταγγελθεί εδώ και χρόνια, τώρα αποκαλύπτεται πολύπλευρα. Όμως, γύρω από την νέα επικοινωνιακή εκστρατεία και το νέο τηλεδικείο που στήθηκε, υπάρχει μια διάσταση, μια σημαντική διάσταση που, ενώ παίζει κεντρικό ρόλο, αποσιωπάται με ενοχή. Είναι η πολιτική διάσταση του φαινομένου αλλά και της εκστρατείας καταπόλεμής του.
Η επιρροή της Χ.Α. δεν οικοδομήθηκε πάνω στην απήχηση που έχει η εγκληματική της φύση και δράση, αλλά κυρίως γύρω από την πολιτική και την φυσιογνωμία που πρόβαλλε και η οποία της επέτρεψε να έχει επίδραση σε τεράστια ακροατήρια καθώς και σημαντική διείσδυση σε κοινωνικούς χώρους, όπως για παράδειγμα στη νεολαία. Στο σημείο αυτό υπάρχει σιωπή και διαστρέβλωση. Η Χ.Α. πρόβαλλε ένα αντισυστημικό πρόσωπο, μια αντιμνημονιακή πλατφόρμα και μία εθνικιστική αντίθεση στο γενικό ξεπούλημα. Συναντήθηκε ο λόγος της με το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, με την οργή του κόσμου προς το πολιτικό σύστημα και την πολιτική των μνημονίων. 
Η βία, ο τρόμος, η συμμορίτικη δράση, η δήθεν αποτελεσματικότητα του «εδώ και τώρα λύσεις» της άνοιξαν, με την ανοχή και συνεργασία της αστυνομίας και των ΜΜΕ, το δρόμο για να καταλάβει θέσεις, να δυναμώσει σε επικίνδυνο βαθμό, περνώντας μάλιστα το τελευταίο διάστημα σε ένα νέο στάδιο δράσης. Η απειλή προς το σύστημα δεν προερχόταν από τη δύναμη που είχε σε «μάχιμες» δυνάμεις, αλλά από την πολιτική επιρροή που απόκτησε και τη διείσδυση που έκανε σε νευραλγικούς τομείς του κράτους. Όσο το μνημονιακό καθεστώς διέλυε τον κρατικό μηχανισμό και αποσάθρωνε την κοινωνία, τόσο δυνάμωνε η πρόσβαση της Χ.Α. σε τομείς του εν γένει κρατικού μηχανισμού.
Ας δούμε πώς περιγράφει την κατάσταση ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή της 2/10/2013:
«Κανείς δεν ξέρει πόσοι μπορεί να είναι οι πολίτες που στηρίζουν την απόφασή του (του Σαμαρά) να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή με τη Χρυσή Αυγή, ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για μια κοινωνία που είναι απίστευτα θυμωμένη και έτοιμη να αποδομήσει τους πάντες και τα πάντα… Τα προβλήματα του κόσμου, όμως, δεν λύθηκαν με τις διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας. Ο πολιτικός κόσμος δεν έχει κάνει αυτά που πρέπει για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του Έλληνα πολίτη. Βλέπει ότι κάποιοι το παλεύουν, βλέπει όμως και κάτι απίθανες παλαιοκομματικές φιγούρες να του θυμίζουν την ανικανότητα και τη φαυλότητα που θέλει να ξεχάσει. Τι έγιναν εκείνες οι περίφημες πρωτοβουλίες για να εκλείψει η περιώνυμη ασυλία υπουργών και βουλευτών και να ανασυνταχθεί το πολιτικό μας σύστημα;.. Και στο τέλος υπάρχει βεβαίως η οικονομική κρίση και η αίσθηση της ταπείνωσης που νιώθει ο μέσος Έλληνας, λόγω της συνεχιζόμενης παρουσίας της τρόικας. Ο συνδυασμός έχει εξαντλήσει τον κόσμο, ιδιαίτερα τώρα που τελειώνουν οι τελευταίες “καβάτζες”».

Κρίση και έλλειμμα εκπροσώπησης
Επομένως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, όλα λειτουργούν στο κόκκινο. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης, υπάρχει υφέρπουσα πολιτική κρίση που συμπληρώνει την κοινωνική και οικονομική.

Τόσο το φαύλο πολιτικό σύστημα, που αποτελεί τη μήτρα πολλών αρνητικών φαινομένων, όσο και η τρόικα, που με την παρουσία της θυμίζει ότι βρισκόμαστε υπό ειδικό καθεστώς κατοχής, χάνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Τόσο απλά, μόνο που στο πολιτικό επίπεδο αυτά μένουν χωρίς εκπροσώπηση ή, για την ακρίβεια, οι νεοναζί προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν και πρέπει να ομολογήσουμε ότι το έκαναν με επιτυχία.

Χρειάζεται, όμως, μια παρατήρηση: Τους αφέθηκε το έδαφος να το κάνουν, γιατί σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα δεν θέλησε να ονοματίσει με το πραγματικό τους όνομα αυτά τα φαινόμενα (οι συστημικοί προσπαθούν να τα αποκρύψουν και μέρος της Αριστεράς αρνείται να αποδεχτεί τις βαθύτερές τους διαστάσεις). Το μνημονιακό τόξο έκανε τη δουλειά του, αλλά οι αριστερές δυνάμεις; Το τελευταίο διάστημα ακούμε τα πάντα, αλλά δεν ακούμε κάτι συγκεκριμένο και ηχηρό για το πολιτικό σύστημα. Κι όχι μόνο. Οι εκπρόσωποι της ΔΗΜΑΡ, συστηματικά, αμαυρώνουν τους αγώνες του λαού. Ταυτίζουν, για παράδειγμα, το κίνημα των πλατειών με την Χ.Α. Διαστρεβλώνοντας υποστηρίζουν ότι η «πάνω πλατεία» στο Σύνταγμα ανήκε στην Χ.Α., άρα η μούντζα και η οργή προς το πολιτικό σύστημα αποδίδονται σε χρυσαυγίτικα σχέδια… Αυτό είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα στην ανιστόρητη και επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων. Όσοι έχουν μνήμη θυμούνται πως το σενάριο αυτό είχε λανσαριστεί στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με την περίφημη θεωρία του αριστεροχουντισμού: υποτίθεται πως αριστερές δυνάμεις μαζί με χουντικούς ευθυγραμμίζονταν για να γκρεμίσουν τη νεαρή τότε δημοκρατία. Η θεωρία αυτή προσπάθησε να θέσει υγειονομικές ζώνες απέναντι στις πιο αγωνιστικές και δυναμικές κινητοποιήσεις της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου. Η επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων, σήμερα, θέλει να πλήξει με κάπως διαφορετικό τρόπο το λαϊκό ριζοσπαστισμό και την πολιτική δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις γύρω του. Όταν ο πρωθυπουργός, από τις ΗΠΑ σε επίσημες δηλώσεις, θεωρεί άκρα τη ναζιστική Χ.Α. αλλά και όσους θέλουν την αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, δείχνει ότι είναι εμπρηστικός και πως έχει άλλες στοχεύσεις, πέρα από το χτύπημα μιας, αποδεδειγμένα, εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης.
Το πρόβλημα, επομένως, του πολιτικού κόσμου είναι ακριβώς η πολιτική διάσταση, τόσο με την σημασία της διένεξης από την στιγμή που θέλησε να περιορίσει-χτυπήσει την Χ.Α., όσο και κυρίως με τη σημασία της βαρύτητας και του μεγέθους που αυτή έχει στην κοινωνία ή του βαθμού αποξένωσης που έχει το πολιτικό σύστημα από ένα ογκούμενο κομμάτι της κοινωνίας. Διότι τόσο όταν συλλαμβάνονται όσο και όταν κρίνονται μη προφυλακιστέοι οι χρυσαυγίτες, αυτό που φοβίζει τους κυβερνητικούς είναι το ότι δεν έχουν εντοπίσει πώς θα συμπεριφερθούν οι 400.000 χιλιάδες που ψήφισαν Χ.Α. το 2012 και οι πολλοί περισσότεροι που σκέπτονταν να το κάνουν μέχρι σήμερα. Αλλά η πολιτική διάσταση έχει και μια άλλη σημασία. Η Ιωάννα Κοντούλη, εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων στις τελευταίες εκλογές, μιλώντας σε πολιτική εκπομπή στις 2/10/13 ανέφερε πως «ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος έχει μικρή επαφή και ελάχιστη σχέση με το 1.500.000 άνεργους, με το πιο φτωχό τμήμα της κοινωνίας». Έθεσε, δηλαδή, το πρόβλημα με ακόμα πιο σοβαρές διαστάσεις. Ένα τμήμα της κοινωνίας ούτε ακούει, ούτε συγκινείται από το πολιτικό σύστημα, από τις πολιτικές δυνάμεις, από την πολιτική δραστηριότητα. Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά επικοινωνία μαζί του. Ένα μεγάλο τμήμα του θα απόσχει και από τις εκλογές αλλά επίσης ένα μεγάλο τμήμα θα πάρει μέρος σε αυτές και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι συγκινείται από τις μιντιακές εκστρατείες…

Η στάση της Αριστεράς
Η απόκρουση της επικίνδυνης θεωρίας των δύο άκρων επιβάλλει σταθερότητα και ευρύτητα χειρισμών. Πιθανόν μάλιστα προσοχή και αυτοσυγκράτηση. Την επαύριον της δολοφονίας του Π. Φύσσα το αίτημα να συλληφθούν, άμεσα, όλοι όσοι πήραν μέρος στη δολοφονία ήταν το αναμενόμενο, το πιο φυσιολογικό. Όταν ξαναστήθηκαν τα τηλεδικεία, όταν η ΓΑΔΑ διέρρεε στοιχεία, οι φράσεις «όλα στο φως» και να «συγκληθεί αμέσως η Βουλή» έπρεπε να ακουστούν δυνατά και να συνδυαστούν με τις επιφυλάξεις των συνταγματολόγων για τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε η όλη διαδικασία. Τέλος, όταν πια είναι πασιφανής η ανάμειξη της αστυνομίας (μόνο αυτής;) στην υπόθαλψη και στήριξη της Χ.Α., τότε ο τόνος πρέπει να ανέβει γιατί αυτά είχαν καταγγελθεί από καιρό. Γιατί πολλοί θύλακες υπάρχουν και γιατί η Δικαιοσύνη είναι όντως τυφλή… Αντ’ αυτών κυριάρχησαν χαμηλοί τόνοι, αμηχανία, γενικολογία, απουσία πρωτοβουλιών. Προσεκτική τακτική; Ίσως.
Αλλά έχουμε μια κρίση πολυδιάστατη, καθολική. Έχουμε μια κυβέρνηση που είναι επικίνδυνη. Όπως δεν δίστασε να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ, να κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, έτσι και τώρα ξανακινείται τυχοδιωκτικά και εκβιαστικά με το χτύπημα της Χ.Α,. με την εμμονή της γύρω από την θεωρία των δύο άκρων, εκτελώντας συμβόλαια τροϊκανά και γεωπολιτικά, με στόχο να πλήξει κάθε δυνατότητα ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης (δηλαδή, να πλήξει την Αριστερά, το λένε καθαρά Φαήλος και Χρύσανθος). Το άμεσο αποτέλεσμα είναι αρχικά η μετατόπιση προς τα δεξιά όλου του πολιτικού σκηνικού, αλλά και η διεύρυνση του κύκλου της πολιτικής κρίσης στην χώρα μας και της αποσάθρωσης του κρατικού-θεσμικού χώρου.
Η Αριστερά, επειγόντως, πρέπει να πείσει ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού ότι θα καταστεί ηγέτιδα δύναμη διεξόδου της χώρας, της οικονομίας, της κοινωνίας. Στοίχημα δύσκολο που χτίζεται βήμα-βήμα μέσα από την ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα. Επομένως, μια πρόταση αγωνιστικής δημοκρατίας και πρωτοβουλίας με επίκεντρο την Αριστερά στο διαφαινόμενο μπάχαλο χώρας, κράτους, διοίκησης, κοινωνικής πρόνοιας, οικονομίας, άμυνας κ.λπ., είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.

Σχετικά με ένα σύνθημα

Πολλές φορές κατηγορήθηκε η Αριστερά ότι υπέθαλψε ένα σύνθημα που φωνάχτηκε, κατά κόρο, στα 3,5 χρόνια μνημονιακού καθεστώτος στην χώρα μας. Το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73 και μάλιστα αναφέρθηκε ως πειστήριο ότι η Αριστερά θεωρεί το καθεστώς ως μία χούντα, άρα ακολουθεί εμπρηστική ακραία πολιτική υποδαύλισης της δημοκρατίας που έχουμε. Κανείς από τους καθεστωτικούς δεν αναρωτήθηκε γιατί γεννήθηκε αυτό το σύνθημα αυθόρμητα, γιατί φωνάχτηκε και φωνάζεται ακόμα από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, γιατί τόσος κόσμος θεωρεί ότι υπάρχει μια τυραννία που στερεί το ψωμί, διαλύει την Παιδεία και σκοτώνει την ελευθερία. Αλλά οι φωστήρες του πολιτικού εκκρεμούς που ονομάζεται ΔΗΜΑΡ, θέλουν να συνδέσουν το σύνθημα αυτό σαν απόδειξη του πώς ανοίγει το δρόμο η «πάνω πλατεία» στον «πολιτικό μηδενισμό» και το «δεξιό ναζιστικό εξτρεμισμό». Η καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά δίνεται από τη Χ.Α. που υιοθέτησε το σύνθημα (αναγνωρίζοντας την δυναμική του) για να το διαστρεβλώσει. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η χούντα σας ξεκίνησε το ’73 φώναζαν στα δικαστήρια αυτές τις ημέρες οι χρυσαυγίτες. 
Τεράστια διαφορά, ο δημοκρατικός λαός, επιμένει. -Η χούντα δεν τελείωσε- τόσο απέναντι στα κάθε είδους τροϊκανά φερέφωνα, όσο και απέναντι στους ναζιστές, πλαστογράφους της Ιστορίας.
Tagged : / /

Το καταστατικό του Σύριζα στις οργανώσεις!, δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, στην Αυγή της Κυριακής και στην Εποχή, στις 6/10/2013

by adminΆρθρα / Σύριζα
Σε «εύλογο» χρονικό διάστημα τυπώθηκε το καταστατικό του Συριζα που εγκρίθηκε από το ιδρυτικό συνέδριο τον περασμένο Ιούλη. Έχει τυπωθεί σε 20.000 τεμάχια (χρειάζονται άμεσα άλλα τόσα ώστε να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες) και σύντομα θα είναι διαθέσιμο σε όλες τις Οργανώσεις Μελών.

Το καταστατικό αποτελεί την «ταυτότητα» του κόμματος στο οποίο αποτυπώνονται οι γενικοί στόχοι, οι κανόνες λειτουργίας και οι σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα του σύνθετου πολιτικού οργανισμού που είναι ο Σύριζα. Κατοχυρώνει την δημοκρατία των μελών και την αποτελεσματικότητα στη δράση και οργανώνει όλη την εσωτερική λειτουργία του κόμματος. 
Το καταστατικό, σαν περιεκτικό κείμενο που με σαφήνεια διατυπώνει την ταυτότητα και τη λειτουργία του κόμματος, είναι ένα εφόδιο. Ένα εφόδιο για κάθε μέλος σε μια σύνθετη και δύσκολη κατάσταση και για στόχους που απαιτούν πολλές υπερβάσεις για να πραγματοποιηθούν. Το καταστατικό, στην καλαίσθητη και εύχρηστη μορφή που κυκλοφορεί, μπορεί να αποτελέσει ένα βασικό κείμενο για την ανάπτυξη του κόμματος, τη διεύρυνση της εμβέλειάς του και να τροφοδοτήσει μια εξωστρεφή δραστηριότητα και όχι μια εσωστρεφή αναδίπλωση.

Αυτοί είναι οι λόγοι που το καταστατικό του Συριζα πρέπει να διαβαστεί, αναλυθεί, προπαγανδιστεί και να αποτελέσει απαρχή σχέσεων με φίλους και ψηφοφόρους του Σύριζα. Δεν είναι ένα «εσωτερικό» ντοκουμέντο, δεν είναι απλά το «δίκαιο» που ισχύει εντός του κόμματος. Είναι ένα κείμενο που προπαγανδίζει τη δημοκρατική και ριζοσπαστική φύση του κόμματος, επιδιώκοντας να γίνει κτήμα και να παρακινήσει σε δράση και συλλογική στάση δεκάδες χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρη τη χώρα.

Με αυτή την προοπτική, το καταστατικό προέχει να φθάσει και να μοιραστεί άμεσα σε όλα τα μέλη του Συριζα και να γίνει κτήμα τους. Να παρουσιαστεί συστηματικά σε όλες τις οργανώσεις μελών και να απαντηθούν τυχόν ερωτήσεις και απορίες. Αυτή η διαδικασία είναι ένα αναγκαίο βήμα για τη δημιουργία ενός πνεύματος κοινής θέλησης και κοινής δράσης ολόκληρου του κόμματος, απαρχή και βάση για την εξάπλωση και το ρίζωμά του μέσα στην ταραγμένη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Ρούντι Ρινάλντι 
συντονιστής της επιτροπής για το καταστατικό
Tagged : /

«Το θεριό κι ο Γιάννης», άρθρο στο Δρόμο της Αριστεράς (φ.181, 28/9/2013)

by adminΆρθρα
εικόνα: Δημήτρης Θ. Αρβανίτης
(δρόμος της αριστεράς φ.177)
Οι ανεπαρκείς αναλύσεις της Αριστεράς και η επιχείρηση «απεγκλωβισμού».

«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη» λέει η παροιμία. Πώς μπορούν να οριστούν δυο τέτοιες πλευρές σε όσα συμβαίνουν σήμερα; Οι διαστρεβλωτικές και παραμορφωτικές παρεμβάσεις είναι πολλές και έτσι οι πρωταγωνιστές δεν διακρίνονται καθαρά και η εικόνα μένει σκόπιμα θολή.
Πώς βλέπει η Αριστερά το γενικό κάδρο των εξελίξεων και πώς αντιλαμβάνεται το δικό της ρόλο μέσα σε αυτό; Για να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο σαφείς, είναι το μνημονιακό σύστημα και οι παραφυάδες του η μια πλευρά και η Αριστερά, ο αγωνιζόμενος λαός η άλλη; Ή μήπως από τη μια βρίσκονται όλες οι δυνάμεις ενός «συνταγματικού τόξου» και η Χρυσή Αυγή με όλες τις διασυνδέσεις της από την άλλη;
Ήταν και είναι επαρκής, η ανάλυση της Αριστεράς για την κατάσταση που εκτυλίσσεται; Είναι αποτελεσματική η στάση και η συμπεριφορά της; Μέσα από ποια σχήματα ερμηνεύτηκαν τα όσα έγιναν από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα ως τώρα και ποιο ρόλο διαδραμάτισε μέχρι στιγμής η Αριστερά στο νέο σκηνικό που στήνεται με δυναμικότερους παράγοντες την Ν.Δ. και την Χ.Α.;
Οι πρώτες αναγνώσεις έκαναν λόγο για ύπαρξη ενός ευρύτερου σχεδίου αποσταθεροποίησης και άρα για την ανάγκη προσεκτικών βημάτων. Πολιτικά καταγγέλθηκε η επικίνδυνη και ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων» -που ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει εγκαταλειφτεί, ούτε ηττηθεί- και επιδιώχθηκε η αποφυγή κάθε ενέργειας που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κλιμάκωση ή εφαρμογή αυτού του σχεδίου.

Σχεδιασμοί και ελλείμματα
Για το μεγαλύτερο σχηματισμό της Αριστεράς, το γεγονός και όσα ακολούθησαν θα μπορούσαν να τραυματίσουν την ανοδική πορεία που είχε αρχίσει να καταγράφει από τις αρχές Σεπτέμβρη και τους ειδικούς σχεδιασμούς κυρίως για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια παγίδα ή να οδηγήσουν σε μια εμπλοκή και ένταση που δεν θα τον βοηθούσαν. Αλλά από τη στιγμή που εκδηλώθηκε το «συμβάν» και η διαχείριση του συμβάντος, έπρεπε πάση θυσία να ακυρώσει το σχεδιασμό του Σαμαρά γύρω από τη θεωρία των δύο άκρων. Αυτό οδηγούσε και σε τακτικού τύπου και κυρίως θεσμικού χαρακτήρα κινήσεις με συγκράτηση στο επίπεδο της κινητοποίησης και συνεχή επανεκτίμηση της κατάστασης.
Η στάση αυτή πρακτικά είχε ένα έλλειμμα: Δεν πρόβαλε μια αποφασιστικότητα και δεν θωράκισε το λαϊκό κίνημα με μια πολιτική «αγωνιστικής δημοκρατίας» και σφοδρής απαίτησης να
συλληφθούν όλοι οι υπεύθυνοι της δολοφονίας και να αποκαλυφθούν όλες της οι «άκρες». Σημειώνεται ότι τα λόγια περί αποτελεσματικής αντίδρασης του κράτους δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι στην επίθεση πήραν μέρος τριάντα άτομα και συλλήφθηκε ένας μονάχα, ούτε τη σειρά ερωτηματικών για τη διαχείριση της υπόθεσης, ενώ ο Δένδιας πετά την μπάλα σκοπίμως σε 30 δικογραφίες και διάφορες έρευνες.
Οι προτάσεις για συζήτηση στη Βουλή και συνάντηση πολιτικών αρχηγών, η επίσκεψη στον πρόεδρο της δημοκρατίας, κινήσεις κορυφής και θεσμικής φύσης, δεν απαντούν από μόνες τους στο ζήτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απάντησε αποφασιστικά, δεν πήρε μια κεντρική πρωτοβουλία για την έκφραση ενός μεγάλου δημοκρατικού αντιφασιστικού κινήματος, δεν τύπωσε, για παράδειγμα, 500 χιλιάδες προκηρύξεις με 4 προτάσεις – δεσμεύσεις με βάση το γεγονός που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία.
Η κύρια κατεύθυνση που υιοθετήθηκε συμπληρώνονταν και από μια στάση διαχείρισης αγωνιστικών διαθέσεων ή και κινήσεων και αντιδράσεων που θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς. Στάση «απεγκλωβισμού» από μια σχεδιασμένη αποσταθεροποίηση ώστε να μην επηρεαστούν οι εκλογικοί συσχετισμοί. Αντίληψη ότι το κίνημα των πολιτών είναι ενεργό δια της ψήφου και η ψήφος είναι η κύρια και αποφασιστική μορφή πάλης.  Ο απεγκλωβισμός, όμως, σαν επιδίωξη μπορεί να οδηγήσει σε άλλους εγκλωβισμούς.
Αυτά λέγονται γιατί ενώ η επίθεση συνεχίζεται, την ίδια στιγμή τόσο στο απεργιακό όσο και στο αντιφασιστικό πεδίο φαίνεται να πέφτει «αυλαία» και συναισθήματα ανάμεικτα να διαπερνούν τα πιο αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Η ενδυνάμωση του «Κανένα» σημαίνει πως η εμπιστοσύνη προς τα κόμματα υποχωρεί, καθένας αισθάνεται πολύ μόνος και εγκαταλειμμένος (παρά τα λόγια) και η «ανάθεση» στην Αριστερά γίνεται πιο κριτική, πιο κυνική, με πάμπολλες επιφυλάξεις.
Μία πιο «αγωνιστική» πτέρυγα της Αριστεράς και της κοινωνίας -περισσότερο εγκλωβισμένη σε απλουστεύσεις και στερεότυπα- δεν μπορεί να διαβάσει καν το τι συμβαίνει και φυσικά δεν μπορεί να δώσει μια προοπτική στην ογκούμενη λαϊκή οργή.

Αδυναμίες ερμηνείας
Στις ελλείψεις της Αριστεράς εν γένει μπορεί κανείς να καταλογίσει και την αδυναμία να ερμηνευτεί σωστά το φαινόμενο της Χ.Α. μέσα στην ελληνική κοινωνία. Εγκληματική, δολοφονική, ναζιστική συμμορία; Ναι και αποκαλύφθηκαν πλατιά οι τέτοιες πλευρές του μορφώματος. Αλλά είναι και άλλα πράγματα που συναντώνται με την πραγματικότητα εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που δεν έγιναν ξαφνικά ναζιστές ή δολοφόνοι. Και αυτά είναι η συγκεκριμένη πολιτική και τοποθέτηση της Χ.Α., η ιδεολογία που διαδίδει και βεβαίως η σχεδιασμένη πρακτική της.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η Χ.Α. είναι απλά η συσπείρωση χουντικών και φασιστικών στοιχείων που πάντα υπήρχαν αλλά δεν εκδηλώνονταν και τώρα έχουν οργανωθεί. Άλλοι ότι είναι απλά το μακρύ χέρι του κεφαλαίου και άλλοι μιλούν για σχέδιο σιωνιστικών κύκλων ή ότι σχεδόν στήθηκαν όλα από την Ν.Δ. για να προχωρήσει ο σχεδιασμός της. Οι απόψεις των Γ. Δελαστίκ  και Τ. Φωτόπουλου που προκάλεσαν αρκετές συζητήσεις εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία.
Δυσκολεύεται η Αριστερά να δει την σχετική αυτονομία που έχει μια ναζιστική οργάνωση, η οποία αποκτά μαζικό έρεισμα και όταν εκδηλώνεται μια επίθεση και απόπειρά περιορισμού της, τότε αντιδρά και αντιδρά με βάση το μαχητικό αντισυμβατικό χαρακτήρα που θέλει να προσδώσει στη δράση της. Η αντίδρασή της έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά. Αποσκοπεί να αμυνθεί και να διατηρήσει θέσεις και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολιτική. Θα αντεπιτεθεί ξέροντας ότι ένα τμήμα του συστήματος έχει αποφασίσει να την περιορίσει, ξέροντας όμως και ότι η μικροπολιτική έχει κοντά ποδάρια για ένα τμήμα της κοινωνίας.

Αναγκαίες απαντήσεις
Το βασικό πρόβλημα είναι πως η Αριστερά δεν πρωταγωνιστεί στην πολιτική αντιπαράθεση όπως αυτή εξελίσσεται. Παρακολουθεί, αποφεύγει κακοτοπιές, δεν θέλει να κάνει «το μεγάλο λάθος», αλλά και δεν εκφράζει δυνάμεις και δυνατότητες για μια άλλη πορεία. Προσβλέπει στο να εισπράξει σε εκλογικό επίπεδο την δυσφορία για την συγκάλυψη που υπήρχε για την Χ.Α. Ή να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η Αριστερά ήταν ιστορικά ο χώρος που δέχτηκε τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες και έχει ιστορικό δημοκρατικών και αντιφασιστικών αγώνων. Μόνο που έτσι, δεν δίνει αυτή το «τέμπο», το ρυθμό, δεν στριμώχνει την αντίπαλη πλευρά (μνημονιακό – τροϊκανό τόξο και θεωρία των δύο άκρων), ούτε και ηγείται εκείνη σε μια μάχη για να διαλυθεί η ναζιστική φασιστική συμμορία.
Τα ερωτήματα παραμένουν: Ποιος ή ποια τα «θεριά» και ποιος ο «Γιάννης»; Ποιος και γιατί φοβάται τον άλλον και τι κάνει για να τον αντιμετωπίσει; Και ακόμα: Ο φόβος και ο τρόμος που ενστάλαξε στην κοινωνία το ναζιστικό μόρφωμα, πόσο μεγάλος είναι ή πόσο έχει υποχωρήσει κα σε ποιο βαθμό; Η απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα πόσο βάζει και την αριστερά στο κάδρο και σε τι αντιδράσεις οδηγεί; Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν μέσα σε μια εξαιρετικά δύσκολη, ρευστή και πυκνή σε γεγονότα κατάσταση, όπου οι δυνάμεις που επενεργούν είναι περισσότερες από δύο.
Tagged : / / /