Ραγδαίες εξελίξεις στον απόηχο του Brexit

Η εκτίμηση που διατυπώναμε μια βδομάδα πριν, ότι το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης θα ήταν τελείως διαφορετικό μετά το δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία, επιβεβαιώνεται. Με τρόπο πολύ πιο έντονο από ό,τι θα περίμενε κανείς και παρά τις απίστευτες συντονισμένες προσπάθειες να υπάρξει ένα αποτέλεσμα που δεν θα έφερνε τη σημερινή αναταραχή. Τελικά, οι Βρετανοί πολίτες, στην πλειοψηφία τους και με πρωτοφανή συμμετοχή (πάνω από 80%, ενώ σε βουλευτικές εκλογές και ευρωεκλογές καταγράφονται εξαιρετικά μικρότερα ποσοστά συμμετοχής) αψήφησαν τη συστηματική τρομοκρατία ΜΜΕ, αγορών και ευρωκρατών για τον ορυμαγδό που θα προκαλούσε τυχόν υπερίσχυση του Brexit, και ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης της Μ. Βρετανίας, του 1/5 δηλαδή της Ευρώπης!

Η απίστευτη εκστρατεία υφαρπαγής της ψήφου υπέρ της παραμονής και ο σκανδαλώδης τρόπος που στήθηκε το σκηνικό την ημέρα των εκλογών, δεν μπόρεσαν να πτοήσουν την πλειοψηφία των πολιτών από την απόφασή της να καταδικάσει την Ε.Ε. και τις πολιτικές της. Η στήριξη της «παραμονής» από όλους τους ισχυρούς του κόσμου, από τις λεγόμενες «αγορές» μέχρι τον Ομπάμα, από το κύριο μέρος της άρχουσας τάξης και του πολιτικού κόσμου της Βρετανίας, από σύσσωμη την ευρωκρατία και τον κόσμο των μεγάλων πολυεθνικών, δεν έφτασε για να πτοήσει τους Βρετανούς. Δεν έφτασε ούτε η (μάλλον στημένη) υπόθεση της δολοφονίας, λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα, της βουλευτίνας των Εργατικών από μια σκοτεινή φυσιογνωμία, έναν ναζιστή που δηλώνει ότι «το όνομά του είναι “θάνατος”». Δολοφονία που αξιοποιήθηκε χυδαία για τη ρυμούλκηση ψηφοφόρων υπέρ της παραμονής, αφού σύμφωνα με τους επίδοξους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μόνο τέτοιοι παράλογοι, μισαλλόδοξοι και δολοφόνοι υποστηρίζουν το Brexit.

Κι αφού τη νύχτα, δύο-τρεις ώρες πριν αρχίσουν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα, όλοι ανακουφισμένοι (ακόμα και οι… αλάνθαστες αγορές και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων με τα απίστευτα στημένα exit polls) προεξοφλούσαν τη νίκη του «μένουμε Ευρώπη», τα ξημερώματα το σκηνικό άλλαξε και το κλίμα άρχισε να θυμίζει κηδεία. Όμως το σκάνδαλο συνεχίζεται μια μέρα μετά. Το λόγο έχουν οι ηττημένοι που βγαίνουν σε κάθε κανάλι και Μέσο συνεχίζοντας στο μοτίβο του τρόμου απέναντι στον κόσμο που τόλμησε να πάει κόντρα. Τι καταστροφές που έρχονται, τι χρηματιστικές βουτιές, τι αχαρτογράφητα νερά, τι κρίση και μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, σαν να πέφτει ο ουρανός στα κεφάλια όλων των πολιτών της Ευρώπης. Μιλούν οι ηττημένοι αλλά δεν δίνεται ποτέ φωνή σε αυτούς που νίκησαν. Δεν ακούγεται πουθενά τι σκέφτονται, τι περιμένουν, σε τι ελπίζουν όσοι έδωσαν την πλειοψηφία στο «Φεύγουμε από Ε.Ε.». Για τους ηττημένους ευρωπαϊστές, μια μόνο ερμηνεία υπάρχει: «Ο ευρωσκεπτικισμός φέρνει χάος και εθνικισμό».

Όμως πρέπει να υπάρχει μια λογική εξήγηση, γιατί ο βρετανικός λαός, στην πλειοψηφία του, αποφάσισε την έξοδο. Είναι φανερό ότι η Ε.Ε. δεν ασκεί καμία γοητεία στους πολίτες της Ευρώπης και οι πολιτικές της χαρακτηρίζονται από την λιτότητα και την επιβολή της Γερμανίας και των συμφερόντων της πάνω στους υπόλοιπους «εταίρους». Η ψήφος αύτη έχει σίγουρα πολλαπλές ερμηνείες, αλλά η κυρίαρχη είναι ότι υπάρχει βαθύτατο ρήγμα απέναντι στη Γερμανική Ευρώπη και βαθαίνει η αντίθεση στην ηγεμονία της και στα εργαλεία που αυτή επιστρατεύει. Η ψήφος αυτή εκφράζει, μεταξύ άλλων, την αντίθεση στη συστηματική υποτίμηση από τον γερμανικό άξονα της Μ. Βρετανίας, αποτελεί με έναν τρόπο έκφραση αυτής της χρόνιας υποτίμησης και μείωσης. Η «ειδική σχέση» με την Ε.Ε. που επιζητούσε διαρκώς η άρχουσα τάξη της Αγγλίας, σήμαινε αποδοχή σε έναν βαθμό της υποτίμησης αλλά και θέληση εφαρμογής όλων των πολιτικών απέναντι στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Οι πολίτες αισθάνονταν ότι η χώρα τους είχε το βάρος και τη δυνατότητα, τα εργαλεία και τους θεσμούς να τα καταφέρει και έξω από τη σφαίρα της γερμανικής επιβολής. Αυτό κυρίως επέλεξαν, ξέροντας ότι η απόφασή τους θα προκαλούσε σεισμό στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ο πολιτικός σεισμός που άρχισε με το Brexit θα συνεχιστεί στην Ευρώπη, ίσως και με πιο ηχηρά φαινόμενα το επόμενο διάστημα. Θα δημιουργηθεί ένας αντι-Ε.Ε. πόλος μέσα στην Ευρώπη από δυνάμεις που θα θέλουν να αποτινάξουν τη γερμανική μπότα. Η εναντίωση αυτή δεν ταυτίζεται με μια δημοκρατική επανάσταση, είναι όμως ένας πολιτικός σεισμός με σεισμική ακολουθία που θα την δούμε στη συνέχεια, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σφραγιστεί από τη συμμετοχή των πολιτών. Ακολουθούν και άλλα δημοψηφίσματα, θα καταγράψουν άνοδο δυνάμεις διαφορετικές, όπως της Λεπέν στη Γαλλία, αλλά και του Γκρίλο στην Ιταλία, θα δυναμώσουν φωνές για ανεξαρτησία και αυτονομία και φυγόκεντρες τάσεις. Εκδηλώσεις, όλες αυτές, άρνησης υποταγής στον συγκεντρωτισμό και τον ολοκληρωτισμό νέου τύπου που προσπαθούν να επιβάλλουν το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και οι Γερμανοί. Η φωνή των Γιούνκερ, Γκάμπριελ, Σουλτς και άλλων πρωτοκλασάτων της ευρωκρατικής μηχανής, θα απολέσουν το ειδικό τους βάρους, αφού αυτοί θα καταγράφονται ως υπάλληλοι του γερμανικού άξονα που συναντά την αντίσταση και την αμφισβήτηση στην Ευρώπη. Οι λαοί -έστω και με αντιφατικό τρόπο- συνειδητοποιούν την καταπίεση που έχουν υποστεί από την εποχή του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα μέσα από το ευρωενωσιακό οικοδόμημα.

Η Αριστερά στην απομόνωση

Η Αριστερά της Ευρώπης, βουτηγμένη στον ευρωπαϊσμό και ζαλισμένη από αυτόν, δεν αντιλήφθηκε (ή τη βόλευε να μην αντιληφθεί ώστε να απολαμβάνει διάφορα προνόμια) πως η γραμμή της μεταρρύθμισης της Ευρώπης μέσα από την εφαρμογή των Συνθηκών, σήμαινε στην πραγματικότητα την επικράτηση και προώθηση της γερμανικής Ευρώπης σε όλο της το μεγαλείο. Πρωτοστατούσε, μάλιστα, στην απομόνωση κάθε αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα όλων των θεσμών που παρήχθησαν από το Μάαστριχτ και μετά. Χαρακτήριζε κάθε τέτοια αμφισβήτηση σαν εθνικιστική αναδίπλωση και επιστροφή στον απομονωτισμό. Έτσι, άφησε χώρο κυρίως στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης, αλλά και στο να καλυφθεί το κενό από δεξιές ή ακροδεξιές δυνάμεις. Αντί να πρωτοστατήσει η ίδια για μια δημοκρατική επανάσταση στην Ευρώπη, ενάντια στην κυριαρχία των αγορών, της ΕΚΤ και της Γερμανίας, ακολούθησε μια ευρω-υποτακτική πολιτική που την απομόνωσε και δεν την κατάγραψε ως δύναμη προοπτικής.

Τρίζουν τα θεμέλια της Ε.Ε.

Καταγράφεται μέσα από τη ζωή ένα τρομερό ρήγμα μεταξύ λαών και Ε.Ε. Το ρήγμα αυτό δεν μπορεί να μην εκφραστεί και δεν μπορεί να μην πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά. Όποιος θελήσει να απόσχει από αυτό το κάλεσμα θα καταγραφεί ως ουραγός ενός θνήσκοντος παλαιάς κοπής «ευρωπαϊσμού». Ανύπαρκτου στην ουσία, αφού η Ευρώπη περιλαμβάνει πολλές «Ευρώπες», ιμπεριαλιστικές δυνάμεις-δυνάστες, χώρες με αποικιοκρατικό ή νεοαποικιακό υπόβαθρο, χώρες εξαρτημένες και υποτελείς, μεταβαλλόμενες ρευστές συμμαχίες, λαούς και τάξεις συχνά σε σύγχυση ή σε αναζήτηση προσανατολισμού.

Τέλος, ας είναι καθαρό πώς οι πολιτικοί σεισμοί δεν γίνονται σύμφωνα με τα σχήματα που έχει ο καθένας στο μυαλό του. Ούτε πάντα είναι γραμμένο κάπου ότι θα τους καθοδηγούν αριστερές δυνάμεις ή η εργατική τάξη. Δεν γίνονται όμως πολιτικοί σεισμοί χωρίς τη συμμετοχή και ενεργοποίηση των πιο πλατιών μαζών. Η ιστορία των σοβαρών και κρίσιμων δημοψηφισμάτων στην Ευρώπη είναι ενδεικτική για πολλούς λόγους. Αυτά κινητοποιούν εκατομμύρια ανθρώπους και δίνουν συνήθως το έναυσμα για να ξεπεραστεί κάπως το φοβερό έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την Ε.Ε. Αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας έχει φτάσει στο απόγειό του όταν οι ελίτ της ευρωκρατίας αγνοούν περιφρονητικά τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων που δεν τους συμφέρουν. Συνέβη πολλές φορές με πιο πρόσφατο παράδειγμα το δικό μας «Όχι» που έγινε «ναι» και παλιότερα της Δανίας, της Ιρλανδίας κ.λπ.

Ακόμα κι αν στην περίπτωση αυτή δείξουν πάλι περιφρόνηση, τρενάρουν τις διαδικασίες, υποχρεώσουν σε νέο δημοψήφισμα, κάνουν όσες άτυπες συναντήσεις χρειάζεται, ο πολιτικός σεισμός του Brexit δεν μπορεί να αγνοηθεί και θα έχει πολλαπλές συνέπειες στη Μ. Βρετανία και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήδη, ο Κάμερον παραιτήθηκε, γίνονται εκλογές στην Ισπανία, έρχεται δημοψήφισμα στην Ιταλία, ενώ η Γαλλία συγκλονίζεται από απεργίες και ζυγώνουν κι εκεί οι εκλογές. Τα θεμέλια της Ε.Ε. τρίζουν και οι αντιθέσεις δεν τιθασεύονται με τα γνωστά μέσα επιβολής των γερμανικών παραγγελιών. Μια νέα μέρα ξεπροβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δυνατότητες ανατροπής της γερμανικής Ευρώπης ενισχύονται και αυτό πρέπει να το αξιοποιήσουν οι λαοί και οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ευρώπη, οικοδομώντας μια άλλη Ευρώπη, με ελεύθερους λαούς σε ελεύθερες χώρες.

http://www.e-dromos.gr/politikos-seismos-sthn-evrwph/

Πολλαπλοί κλυδωνισμοί απειλούν το γερμανικό οικοδόμημα

Δικαιολογημένα η προσοχή όλων στρέφεται στο δημοψήφισμα στην Αγγλία για το αν θα παραμείνει ή θα φύγει από την Ε.Ε., παρόλο που σοβαρά και μεγάλης σημασίας γεγονότα συμβαίνουν ακριβώς τις ίδιες μέρες. Διανύουμε μια πολύ αποφασιστική βδομάδα στην Ευρώπη και οι εξελίξεις σε Αγγλία (δημοψήφισμα), Ισπανία (εκλογές) και Γαλλία (κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας για πάνω από 2 μήνες) θα σημαδέψουν αποφασιστικά την «επόμενη μέρα» της Ευρώπης, συνολικά.

Ο «άγγλος ασθενής»-κρίκος της Ε.Ε. καταδεικνύει τους τριγμούς αλλά και τις αντιθέσεις που διαπερνούν το ευρωενωσιακό οικοδόμημα. Με ειδικές σχέσεις εδώ και δεκαετίες, η Αγγλία προσπαθούσε να μπλοκάρει την «ενοποίηση» της υπόλοιπης Ευρώπης, ερήμην της. Διαμεσολαβούσε, δε, τις περισσότερες φορές, τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και εγγράφονταν στην φιλοαμερικάνικη Ευρώπη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι βασικές μερίδες των ελίτ της Αγγλίας και ΗΠΑ επιθυμούν η Αγγλία να αγωνίζεται «ως φουνταριστός» εντός της Ε.Ε. και να διαμεσολαβεί προτάσεις για την ΤTΙΡ, αφού διαθέτει ένα ισχυρό νομισματικό-χρηματιστικό κέντρο η ίδια (δεν συμμετέχει στην ομηρία υπό το γερμανικό ευρώ) και μπορεί να στήσει έναν κερδοφόρο «συνεταιρισμό» με τις ΗΠΑ.

Πληθαίνουν οι αναταράξεις

Οι ελίτ της Ευρώπης, η Γερμανία και η Γαλλία, δεν επιθυμούν μεγάλες «αναταράξεις» στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα και γνωρίζουν καλά, πως μια πιθανή επικράτηση του Brexit θα επιφέρει πολλά τραντάγματα και θα υποχρεώσει όλους σε αναπροσαρμογές. Η πρόσφατη δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ, υπέρμαχου της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε., θα χρησιμοποιηθεί πολύπλευρα στην προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος. Σε κάθε περίπτωση, οι ρωγμές και οι τριγμοί στο γερμανικό οικοδόμημα της ευρωένωσης θα ενταθούν επικίνδυνα. Επομένως, η ευρωκρατία δοκιμάζεται και η επιστροφή της πολιτικής μέσω των δημοψηφισμάτων αποτελεί πονοκέφαλο για όλους τους ισχυρούς. Τι τα θέλουν τα «άτιμα»;

Η περίπτωση της Ισπανίας θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας και της πολιτικής αστάθειας, αφού οι χθεσινοί συνέταιροι, δεξιοί και σοσιαλιστικοί φορείς, δεν κατορθώνουν να σχηματίσουν κυβερνητικά σχήματα. Οι όμορφες μέρες με λιακάδα πέρασαν και πολλοί σχηματισμοί βρίσκονται σε αναγκαστική «ανεργία», ενώ μέχρι πρότινος μονοπωλούσαν την πολιτική ζωή. Θα βγουν δεύτεροι οι Podemos που συνεργάζονται με την Αριστερά; Θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση και ποιας σύνθεσης την επομένη των εκλογών; Και κάτι πιο σοβαρό: πώς λύνεται το εθνικό πρόβλημα της χώρας; Το πρόβλημα της Καταλονίας και της χώρας των Βάσκων θα διαπλέκεται με το πολιτικό ζήτημα της σταθερότητας μιας κεντρικής κυβέρνησης όποιου συνασπισμού.

Η περίπτωση της Γαλλίας είναι πιο ιδιαίτερη. Χώρα που βρίσκεται εδώ και 6 μήνες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις Τζιχαντιστών του περυσινού Δεκεμβρίου. Χώρα που βρίσκεται σε κοινωνικό αναβρασμό με ένα νομοσχέδιο που τινάζει τις εργασιακές σχέσεις και επιβάλλει μια γενικευμένη απορρύθμιση. Η κοινωνική διαμαρτυρία παίρνει πανεθνικές διαστάσεις και ασυνήθιστη διάρκεια. Μόλις προχτές πραγματοποιήθηκε απεργία και στις διαδηλώσεις πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα. Η νεολαία με τις «νύχτες αγρύπνιας» έδωσε ένα μεγάλο έναυσμα και τα συνδικάτα, στη συνέχεια, μπήκαν στο χορό. Το κράτος απαντά με γενικευμένη καταστολή, πρωτοφανή μέτρα αστυνόμευσης και τώρα μελετά την απαγόρευση των διαδηλώσεων.

Η πρόβα «νόμου και τάξης» απέναντι στην τρομοκρατία με την διεξαγωγή του Euro 2016 τινάχτηκε στον αέρα: Τζιχαντιστής σφάζει, στην κυριολεξία, αστυνομικό και την γυναίκα του και αναμεταδίδονται μηνύματά του στο Διαδίκτυο. Απεργίες παραλύουν πολλές δομές και ιδιαίτερα συγκοινωνίες και μέσα μεταφοράς. Μέχρι και οι εργαζόμενοι στον Πύργο του Άιφελ απήργησαν τις μέρες αυτές. Το κερασάκι, βέβαια, το πρόσθεσαν οι χούλιγκαν που επιδίδονται σε συγκρούσεις με πολλούς τραυματίες. Απέναντι στους Ρώσους χούλιγκαν στήθηκε ένα μιντιακό «τείχος» που ξενίζει γιατί πάει να συνδεθεί με απροκάλυπτες επιθέσεις ενάντια στην Ρωσία γενικά σε όλα τα φόρα. Γεγονός που προκάλεσε μέχρι και διπλωματικές νότες και διαμαρτυρίες. Τόση «επιτυχία» έχει ο Ολάντ στο εσωτερικό…

Ώρα αναπροσαρμογών

Βέβαια, η εικόνα της Ευρώπης δεν περιορίζεται σε αυτές τις 3 περιοχές και χώρες. Αυτά που ονομάζουν «λαϊκισμό» και «ευρωσκεπτικισμό» κατακτούν θέσεις, δηλαδή ευρύτατα ακροατήρια, σε ολόκληρο τον Νότο αλλά και στην καρδιά της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν θα μπορέσει να συνεχίσει με την ίδια ευκολία την άσκηση της ηγεμονίας της επί της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν μπορεί να επιβάλει με την ίδια ευκολία όλες τις οικονομικές και πολιτικές της διαταγές επί των υπόλοιπων. Δεν αρκεί το Eurogroup και οι μηχανισμοί της Ε.Ε. Πρέπει να αντιμετωπίσει την επιστροφή της πολιτικής σε όλα τα πεδία, στο έδαφός της αλλά και στον ζωτικό της χώρο. Πρέπει να ακροβατήσει ανάμεσα στις πιέσεις για ευθυγράμμιση που ασκούν οι ΗΠΑ απέναντι στην Ρωσία και τις ειδικές σχέσεις που θέλει να αναπτύξει η Γερμανία με τις BRICS. Είναι ώρα αποφάσεων και αναπροσαρμογών.

Η πίεση των ΗΠΑ για αύξηση της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία επηρεάζει την κατάσταση σε όλη την Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη και δημιουργεί όρους για στρατιωτικοποίηση και ένταση του ψυχροπολεμικού κλίματος. Οι πρώην Ανατολικές χώρες πρωτοστατούν στην αντιρωσική υστερία, στοιχίζονται ανοικτά με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, δημιουργούν νέα κέντρα βάρους στην Ε.Ε. και στην Ευρώπη γενικότερα. Το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες σε όλες τις καυτές περιοχές, Μέση Ανατολή, Αιγαίο, Λιβύη, Ουκρανία κ.λπ.

Όλοι οι οικονομικοί δείκτες της Ευρώπης καταγράφουν στασιμότητα ή ασθενή ανάπτυξη, καθιστώντας την τον ασθενή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Χωρίς ραγδαίες κατακλυσμικές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς είναι αδύνατο να ανταγωνιστεί τις άλλες δυνάμεις, παλιές και νέες. Οι διαιρέσεις και οι τριγμοί, όμως, δυσκολεύουν αφάνταστα να βρεθούν κοινοί τόποι μιας ενιαίας πολιτικής της Ε.Ε. ως σύνολο. Ιδιαίτερα τώρα που οι φυγόκεντρες τάσεις δυναμώνουν παντού. Η Ε.Ε. πάσχει από έλλειψη «προωθητικών δυνάμεων». Άρα, ακολουθεί ή σέρνεται ή συμβιβάζεται. Όχι μόνο απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά και απέναντι σε περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία. Η τελευταία -αυθορμήτως ή σε σχεδιασμό με άλλους- μπορεί να μετατρέπει το προσφυγικό σε γεωπολιτικό όπλο, μετέχει σε δυο-τρεις πολέμους ταυτόχρονα και εξαναγκάζει τις ευρωπαϊκές χώρες να την υπολογίζουν σοβαρά.

Επομένως, η Ευρώπη δεν είναι το «κοινό μας σπίτι», ούτε γενικά φιλόξενη γωνιά. Ο ευρωπαϊσμός σαν ιδέα κοινής μοίρας και πανευρωπαϊκής συνεργασίας, σύγκλισης και αλληλεγγύης μας… τελείωσε εδώ και καιρό. Μόνο ευρωπαιόπληκτοι παλιάς κοπής (από το χώρο του ΚΚΕ εσωτ.) δεν μπορούν να το αντιληφθούν.

http://www.e-dromos.gr/pou-vadizei-h-evropi-mas/

Η κυβέρνηση σε ρόλο πειθήνιου υπηρέτη, η αντιπολίτευση σε ρόλο αμήχανου παρατηρητή

Το πολιτικό βαρομετρικό αλλάζει σχεδόν κάθε δύο βδομάδες, ανάλογα με τις κάθε φορά εξελίξεις και εντυπώσεις. Δηλωτικό κι αυτό μιας ρευστής κατάστασης που χαρακτηρίζεται από διαρκή αναβολή αποφάσεων και διασαφήνισης στρατηγικών επιλογών, ή από την εφαρμογή επιλογών σε κενό στρατηγικής. Δεν πρόκειται για μια «κοντρόλ» πολιτική με μπασκετικούς όρους, ενός πιο αργού ρυθμού, δηλαδή, για το κέρδισμα χρόνου από την ομάδα που είναι μπροστά στο σκορ. Οι αιφνιδιασμοί είναι μέσα στο παιχνίδι και αναστατώνουν όλα τα «συστήματα» που υιοθετούνται ανά πεντάλεπτο του αγώνα.

Οι δανειστές έχουν επιβάλει στον… άτακτο συνεταίρο όλα όσα ήθελαν και τρίβουν τα μάτια τους για το «θαύμα». Ο χθεσινός αρειμάνιος αντίπαλος έχει μετατραπεί σε πειθήνιο υπηρέτη και εκτελεστή της όποιας επιθυμίας τους. Τώρα η έγνοια τους είναι σε άλλα μέτωπα: Τι θα γίνει στην Αγγλία σε λίγες μέρες στο κρίσιμο δημοψήφισμα; Τι αποτελέσματα θα βγάλουν οι κάλπες στην Ισπανία; Τι θα γίνει με την επιθετικότητα κατά της Ρωσίας την οποία διατάσσει το ΝΑΤΟ σε όλη την κεντρική και ανατολική Ευρώπη;

Αυτά και μόνο –που δεν είναι και τα μοναδικά– αρκούν για να έχουμε ένα διαφορετικό τοπίο στην Ευρώπη, κοινωνικό, πολιτικό, τραπεζικό. Την ίδια στιγμή, για να το γυρίσουμε στο ποδόσφαιρο τώρα, δεν αναρωτιούνται ποιος θα πάρει το Euro 2016 αλλά αν αυτό θα διεξαχθεί ομαλά και πώς θα σταματήσουν οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία, αλλά και στο Βέλγιο.

Αυτοί οι πονοκέφαλοι οδήγησαν στο φλερτ δανειστών και κυβέρνησης Τσίπρα των τελευταίων εβδομάδων κι έτσι η «αξιολόγηση» φθάνει στο τέλος της, αλλά η δόση θα δοθεί σε… δόσεις και αφού έχουν δέσει για τα καλά τη δουλειά. Είπαμε φλερτ, αλλά όχι κανένα συνηθισμένο ή γλυκανάλατο. Φλερτ ανάμεσα σε σαδιστές δανειστές και σε υπηρέτες που ανέχονται όλα τα βίτσια, φτάνει να κρατηθούν στην «καρέκλα».

Η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να αξιοποιήσει την «ευνοϊκή» γι’ αυτήν εξέλιξη, αν και αισθάνεται ότι όσα ψήφισε και όσα υπογράφει θα οδηγήσουν σε ποικίλες αντιδράσεις και γενικευμένη δυσφορία. Δεν έχει όμως άλλη επιλογή από το να πανηγυρίζει και να ψάχνει για πολιτικές πρωτοβουλίες και αντιπερισπασμούς μήπως και λειάνει κάπως την οργή και την αγανάκτηση για όσα κάνει. Ανασχηματισμός, ανοίγματα σε κεντροαριστερούς και άλλους χώρους, εκλογικός νόμος και συνταγματική αναθεώρηση ρίχνονται στο τραπέζι και αναμένεται να απασχολήσουν τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτό σχεδιάζεται σήμερα – τις επόμενες εβδομάδες, αν αλλάξει το βαρομετρικό, μπορεί να δούμε τροποποιήσεις.

Αντιπολίτευση χωρίς εναλλακτική

Η αντιπολίτευση μοιάζει κάπως σαστισμένη από το φλερτ που εξελίσσεται και πρέπει να αναπροσαρμόσει την τακτική της. Το ανέβασμα των τόνων και η γενική καταγγελία της κυβέρνησης εναρμονίζονται με τη θέληση μιας κοινωνικής βάσης, αλλά η ουσία της πολιτικής δεν διαφοροποιείται προφανώς από τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές. Δεν έχει άλλη εναλλακτική διαφορετική από την εφαρμογή όσων υπογράφονται σήμερα και υποστηρίζει πως αυτό πρέπει να γίνει με «σοβαρότητα» και όχι με «λαϊκισμό και προχειρότητα». Δεν τολμά καν να αξιοποιήσει την εκτίμηση ότι ακόμα και ο Μεταξάς, ο Παπαδόπουλος, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς δεν θα τολμούσαν να ψηφίσουν τέτοια ξεπουλήματα όπως αυτά που κάνει τώρα ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Το έχουμε ξαναπεί: Το δίδυμο Τσίπρας – Μητσοτάκης (κυβέρνηση – αξιωματική αντιπολίτευση) είναι ό,τι χειρότερο για τον τόπο.

Το ίδιο σαστισμένη είναι η παραδοσιακή κεντροαριστερή παράταξη. Παρά τα λίφτινγκ, νιώθει λίγο εγκατελειμμένη από τους σοσιαλιστές «συντρόφους» της Ευρώπης που έχουν αγκαλιάσει τον Αλ. Τσίπρα. Πρόσφατα, κατά την επίσκεψη του (σοσιαλιστή) πρωθυπουργού της Γαλλίας, δεν υπήρξε καμιά συνάντηση με την κ. Γεννηματά…

Το γενικό αυτό κλίμα, αναγκαστικά προκαλεί τριγμούς και μέσα στον οικονομικό και διαχειριστικό κόσμο. Η υπόθεση του Ελληνικού αποδεικνύει την άμεση εμπλοκή και συνενοχή μεγάλων ομίλων (Λάτση κ.λπ.) που απολαμβάνουν τη στήριξη των δανειστών και τις εκδουλεύσεις της κυβέρνησης. Η διαχείριση των «φιλέτων» προκαλεί, όμως, και ενδοκυβερνητικές τριβές. Οι κραυγές Σπίρτζη δεν είναι άσχετες, όπως και η πρόταση να αναλάβει ο ίδιος ο Τσίπρας το Υπουργείο Ανάπτυξης στη θέση του Σταθάκη για να κατευθύνει τα ΕΣΠΑ. Το ίδιο, μέσα από το μιντιακό και όχι μόνο σύστημα, εντείνονται οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι διαρροές. Φάκελοι, δικαστικές υποθέσεις, εισαγγελίες και σκάνδαλα θα φουντώσουν, αντανακλώντας τις ανακατατάξεις των ντόπιων μεγαλοεργολάβων – μεταπρατών.

Κι όμως το «μοριακό» είναι καθοριστικό

Ως «μοριακές» διαδικασίες αναφέρονται εκείνες που γίνονται σε συνειδησιακό επίπεδο, σε επίπεδο ατομικής και κατ’ επέκταση ευρύτερης κοινωνικής ψυχολογίας. Στο επίπεδο αυτό, επιδρούν ακόμη το σοκ του περσινού καλοκαιριού, το διαρκές και ασύστολο ψέμα των κυβερνώντων, ο κυνισμός και η χρησιμοποίηση των ίδιων μεθόδων με τους «προηγούμενους». Με όσα έχουν ψηφιστεί και γίνει γνωστά, γίνεται αισθητό πλέον ότι «αυτοί» είναι χειρότεροι από τους άλλους. Δεύτερο σοκ, τώρα που μειώνονται συντάξεις, βρέχει κατασχετήρια, ακριβαίνουν τα πάντα. Οι πολίτες κοιτάζουν τα πορτοφόλια τους, μετρούν κάθε σεντ, απελπίζονται που δεν τους φτάνουν για να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, χρωστάνε δεξιά κι αριστερά, ψάχνουν να βρουν κάποια λύση.

Η βάση της Δεξιάς συσπειρώνεται και αποκτά επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στην «αριστερή κυβέρνηση» και ξεχνά σιγά-σιγά τις αμαρτίες των προηγούμενων. Το «να φύγουν οι χειρότεροι» αγκαλιάζει πολύ κόσμο και δίνει κάποια άφεση στους «προηγούμενους». Η κίνηση «Παραιτηθείτε» εγκαινιάζει μια νέα κατάσταση κι αν «πιάσει», τότε σίγουρα θα δρομολογηθούν κι άλλες εκδηλώσεις τέτοιου τύπου. Η κυβέρνηση είναι θορυβημένη από αυτές τις εξελίξεις και όλα τα επιτελεία αναμένουν να δουν τι θα κατορθώσει η πρωτοβουλία αυτή.

Τα δύο παλιά μεγάλα κόμματα μέχρι τώρα δεν μπορούσαν να κινητοποιήσουν κόσμο. Όποιο βρισκόταν στην κυβέρνηση μάλιστα, είχε να δοκιμάσει την οργή και τις αποδοκιμασίες του κόσμου, οργανωμένες, μισο-οργανωμένες, αυθόρμητες. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν να αντιμετωπίσουν το «κάζο» που είχαν πάθει με το «Ναι» και είχαν μαζευτεί λίγο. Η ανάδειξη του Κυρ. Μητσοτάκη και οι πρωτοβουλίες της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κάτι εισέπρατταν σαν επιστροφή ψηφοφόρων τους που είχαν επιλέξει ΣΥΡΙΖΑ σε προηγούμενες εκλογές. Τώρα δοκιμάζουν μια κινητοποίηση σε πρότυπα ήπιας «κατσαρόλας», αχρωμάτιστα, χωρίς κόμματα κ.λπ. Ελπίζουν να θέσουν σε κίνηση έναν μοχλό αντικυβερνητικό μεν, φιλοσυστημικό δε.

Ο μεγάλος απών είναι άλλος και συνδέεται με όλες τις πολιτικές, κοινωνικές και μοριακές εξελίξεις: Ο λαϊκός παράγοντας με τη μορφή του μαζικού λαϊκού κινήματος. Αυτή η απουσία προσφέρει τη δυνατότητα για αντιπερισπασμούς της κυβέρνησης και κινητοποιήσεις της συστημικής αντιπολίτευσης. Κάτι λείπει. Η «απόσυρση» αφήνει μεν έδαφος, ενώ παράλληλα δείχνει μια απόσταση από τα δύο μπλοκ. Δεν είναι όμως ενεργητική και ίσως παράγει αδράνεια και «κάθισμα». Οι αριστερές «προτάσεις», δηλαδή η γενική καταγγελία, ο στελεχικός – αρχηγικός ακτιβισμός, η παρατεταμένη προεκλογική προετοιμασία, δεν έχουν καμιά σχέση με διαδικασίες και στόχους ενός μαζικού λαϊκού πολιτικού κινήματος, και γι’ αυτό στερούνται κάθε αξιοπιστίας.

http://www.e-dromos.gr/politikes-kai-moriakes-diergasisew/

Εντείνονται οι προετοιμασίες – Δυναμώνει η τάση προς τον πόλεμο – Νέος στόχος η Λιβύη

Οι συγκρούσεις στη Λιβύη ανάμεσα σε δυνάμεις που αναγνωρίζονται από τη Δύση και τη διεθνή κοινότητα (ΟΗΕ) με δυνάμεις του ISIS, αποκτούν χαρακτήρα πολέμου, ενώ ήδη στο έδαφος της Λιβύης δρουν και συντονίζονται οι ειδικές δυνάμεις Αγγλίας, ΗΠΑ, Ιταλίας και Γαλλίας. Είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει γενικότερη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή και επέμβαση στη Λιβύη. Φτάνει η στιγμή κατά την οποία το χάος που εξαπολύθηκε το 2011 για να βγει από τη μέση ο Καντάφι, πρέπει να τακτοποιηθεί ώστε να είναι πιο «ελεύθερα» τα χέρια της δυτικής στρατιωτικής μηχανής να προωθήσουν την περικύκλωση ή τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την ευρύτερη περιοχή.

Ο πόλεμος στη Συρία καταγράφει νέους συσχετισμούς και η κλιμάκωση της ΝΑΤΟϊκής παρουσίας σε Β. Αφρική και Μεσόγειο σχετίζεται με τον σχεδιασμό που υπάρχει να επεκταθεί και στη Μαύρη Θάλασσα. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι τακτικές κινήσεις (ακόμα και τα ταξίδια συμβολικού χαρακτήρα, π.χ. επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος) αλλά και δηλώσεις αρμοδίων για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα (δηλαδή πόλεμο).

Δεν αποκλείεται καθόλου η τάση προς τον πόλεμο να αποτελέσει πιο σημαντική εξέλιξη για την απορρόφηση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο αλλά και την περιοχή της Μεσογείου, η οποία αποτελεί ένα από τα επίκεντρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού, έτσι ώστε να πάρει πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά. Ήδη εμπλέκονται σε πολεμικές επιχειρήσεις στρατοί και επιτελεία των βασικότερων στρατιωτικών δυνάμεων-μηχανών. Όλες οι δυνάμεις του G7, πλην της Ιαπωνίας, συν η Ρωσία, τα Αραβικά κράτη, η Τουρκία, όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και ορισμένες χώρες του πρώην ανατολικού στρατοπέδου. Δεν είναι και λίγα…

Η ΝATOϊκή και η ελληνική παρουσία

Πρόσφατα μόλις, διεξήχθησαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη πολλές «ασκήσεις» του ΝΑΤΟ που, στην ουσία, είναι προπαρασκευαστικές ενέργειες ή καλυμμένες, για τους πολέμους που διεξάγονται ή πρόκειται να γίνουν άμεσα.

Για παράδειγμα, η πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ «Phoenix Express 2016». Η άσκηση αυτή είχε ως κέντρο επιχειρήσεων το ΝΑΤΟϊκό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) στη Βάση της Σούδας, συμμετείχαν στρατιωτικοί από Αλγερία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία,Τυνησία και Ελλάδα, με τη φρεγάτα «Έλλη», ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών, μία ομάδα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και επιτελείς του Αρχηγείου Στόλου και του ΚΕΝΑΠ.

Το σενάριό της ήταν η «διατήρηση και προαγωγή του επιπέδου επιχειρησιακής εκπαίδευσης επί θεμάτων επιχειρήσεων συνθέσεως ναυτικής εικόνας και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής».

Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η πολυεθνική άσκηση «Milex 16», συντονιζόμενη από το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων της Ε.Ε. (ΕΣΕΕΕ) στη Λάρισα, με αντικείμενό της την προσομοίωση ουσιαστικά της επέμβασης, αφού αναφερόταν χαρακτηριστικά σε «κρίση» σε αφρικανικό κράτος λόγω εθνικών και φυλετικών διαφορών, στο οποίο καλούνται να επέμβουν στρατιωτικές δυνάμεις της Ε.Ε. για… αποκατάσταση της τάξης.

Πριν από λίγες μέρες (31/5) ολοκληρώθηκε στην Κύπρο άλλη άσκηση με την επωνυμία «Αργοναύτης» και τη συμμετοχή δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία και Ουγγαρία –η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ- με αντικείμενο τη συνεργασία σε στεριά, θάλασσα, αέρα, για τη «Διαχείριση Κρίσης στη Μέση Ανατολή» και την «υποδοχή αμάχων από περιοχές κρίσεων».

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι «η Συμμαχία είναι έτοιμη να επέμβει στη Λιβύη, εάν η τωρινή κυβέρνηση της χώρας κάνει ανάλογο αίτημα».

Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα) εξέδωσαν NOTAM, δηλαδή δέσμευση του εναέριου χώρου ουσιαστικά μόνο για στρατιωτικά αεροσκάφη έως τις 8 Σεπτέμβρη. Πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή.

Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (που απροκάλυπτα ονομάζονται «ΝΑΤΟϊκά ύδατα) με πρόσχημα την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, εντάσσεται σε όλους τους επιθετικούς προσανατολισμούς του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.

Η Μαύρη Θάλασσα και το ΝΑΤΟ

Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα σημειώματα από τις στήλες του Δρόμου οι Αμερικανοί πρότειναν σε Ελλάδα και Τουρκία να αποσύρουν τις ναυτικές δυνάμεις από το Αιγαίο, αφού έχει «ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα» και να συνδράμουν στην ενίσχυση της παρουσίας των Δυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα και στην αντιμετώπιση της «ρωσικής επεκτατικότητας». Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική.

Ο ρόλος της Τουρκίας είναι ιδιαίτερος. Ο Ταγίπ Ερντογάν, σε πρόσφατη συνομιλία του με το γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτεμπεργκ, δήλωσε ότι «δεν έχετε παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα. Η Μαύρη Θάλασσα έχει καταστεί σχεδόν μια ρωσική λίμνη. Αν δεν δράσουμε τώρα, η Ιστορία δεν θα μας το συγχωρήσει». Η απάντηση των Ρώσων ήταν άμεση, διά στόματος του μόνιμου αντιπροσώπου της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ (ναι υπάρχει και αυτή η σχέση…), Αλεξάντερ Γκρούσκο:

«Η Ρωσία θα κάνει τα πάντα στον Εύξεινο Πόντο, ώστε να μη μετατραπεί σε μια λίμνη του ΝΑΤΟ. Σήμερα το ΝΑΤΟ προσπαθεί να κινηθεί με ναυτικά πολεμικά συστήματα στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας σε “ρωσική λίμνη”. Αλλά στο ΝΑΤΟ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Μαύρη Θάλασσα δεν θα γίνει ποτέ “λίμνη του ΝΑΤΟ”, και θα λάβουμε για αυτόν το λόγο όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να εξουδετερώσουμε πιθανές απειλές και προσπάθειες που στοχοποιούν τη Ρωσία από τον Νότο. Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας αποτελεί παράγοντα ασφαλείας της καταστάσεως στη Μεσόγειο Θάλασσα και στον Νότο».

Όπως γίνεται γνωστό, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα γίνει τον Ιούλιο, η Ρουμανία θα προτείνει τη δημιουργία μιας ΝΑΤΟϊκής ναυτικής δύναμης στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόκειται για τακτικό στόλο με πολεμικά πλοία από τη Γερμανία, την Ιταλία, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Π. Ποροσένκο, ο οποίος εξέφρασε την προθυμία του να συμμετάσχει και η χώρα του.

Η αντίδραση της Μόσχας ήταν πάλι έντονη, αφού η επίσημη εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, δήλωσε ότι η Ρωσία θα «δώσει επαρκή απάντηση εξασφαλίζοντας τη δική της ασφάλεια».

Υγρός τάφος η Μεσόγειος

Ανοικτά της Λιβύης, κοντά στις ιταλικές ακτές, σημειώνονται πολλαπλά ναυάγια με εκατοντάδες θύματα. Η σκηνή με το άτυχο κορμάκι του μικρού παιδιού στα χέρια ενός απελπισμένου διασώστη συγκίνησε βαθύτατα ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά οι καραβιές και τα ναυάγια θα συνεχιστούν. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πλοίο-ναυάγιο με 700 πρόσφυγες περισυνελέγη νότια της Κρήτης, γεγονός που δείχνει ότι η ανθρώπινη ροή δεν θα διοχετευθεί όλη προς την Ιταλία. Ακόμα και η όξυνση των σχέσεων Γερμανίας/Ε.Ε.-Τουρκίας μπορεί να επηρεάσει και να προκαλέσει κι άλλα προσφυγικά κύματα, αφού οι δυστυχισμένοι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε γεωπολιτικό… μπαλάκι.

Σε δύο ελληνικά στρατόπεδα, σχεδόν ταυτόχρονα, σημειώθηκαν εξεγέρσεις των φυλακισμένων προσφύγων, στη Μυτιλήνη και στη Σάμο. Τα προσφυγικά στρατόπεδα κάηκαν και οι πρόσφυγες δεν μένουν μέσα σε αυτά. Η ελληνική πλευρά διαδίδει ότι αυτά γίνονται ως αποτέλεσμα συγκρούσεων ανάμεσα σε Αφγανούς και Σύριους.

http://www.e-dromos.gr/floges-polemou-apo-ton-euxeino-ponto-mexri-thn-voreia-afrikh/

Με αφορμή τις χλιαρές κινητοποιήσεις κατά την ψήφιση των νέων μνημονίων

Τις τελευταίες 15 μέρες και πιο συγκεκριμένα μέσα σε δύο σαββατοκύριακα, ψηφίστηκαν στη Bουλή μέτρα και συμφωνίες που παραδίδουν την χώρα ολοκληρωτικά στους δανειστές επιβάλλοντας κι άλλα δυσβάστακτα βάρη στο λαό. Επί της αρχής ψήφισαν όλοι οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (153) ενώ πολλές ρυθμίσεις ψηφίστηκαν και από την αντιπολίτευση συγκεντρώνοντας 223 ή 200 ψήφους υπέρ, που σημαίνει ότι έχει σβήσει τελείως, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο. Κανένα από τα κόμματα δεν δεσμεύεται να καταργήσει αυτούς τους νόμους, αν αλλάξει η πολιτική γεωγραφία. Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά για το συστημικό πολιτικό κόσμο.

Το ερώτημα και το πρόβλημα που υπάρχει και ζητά λογική εξήγηση, έγκειται στο γιατί οι κινητοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν δεν αποτέλεσαν ούτε καν στοιχειώδη απάντηση σε όσα συντελούνταν; Οι συγκεντρώσεις δεν είχαν μαζικότητα, δεν είχαν παλμό, δεν είχαν πολιτικό στόχο. Συσπείρωσαν μόνο ένα στενό κομματικό και συνδικαλιστικό δυναμικό, άρχιζαν και τέλειωναν γρήγορα, ήταν αρκετά ανοργάνωτες, πρόχειρες, σαν να γίνονται για να γίνουν. Δεν συσπείρωσαν ευρύτερο κόσμο, δεν είχαν δυναμική, έμοιαζαν με χαμένες μάχες οπισθοφυλακών ή για μάχες για την τιμή των όπλων (κι αυτές χωρίς να πιστεύουν όσοι τις δίνουν ότι κάνουν κάτι αποτελεσματικό).

Μέσα στη Bουλή οι εκπρόσωποι της Δεξιάς κορόιδευαν το ΣΥΡΙΖΑ πως τώρα έχουν εξαφανιστεί οι «αγανακτισμένοι» και είναι άμαζες οι συγκεντρώσεις, γιατί τότε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από αυτούς, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στρογγυλοκάθεται στα βουλευτικά έδρανα και δεν τους χρειάζεται πλέον.

Ο δε Κατρούγκαλος αναρωτιόνταν με περισσή σοβαρότητα: «Αφού λέτε ότι είναι καταστροφικά τα μέτρα, γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος να πλημμυρίσει το Σύνταγμα;» Δεξιοί και «αριστεροί», με διαφορετικές ανόητες ερμηνείες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αντίδραση απέναντι σε όσα περνάνε. Ο μεγάλος «φιλέλληνας» και κολλητός του κ. Τσίπρα, κ. Γιούνκερ, στο ίδιο μήκος κύματος, αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν στην Γαλλία επιβάλλονταν μέτρα σαν αυτά που περνάνε τώρα στην Ελλάδα…

Επομένως, υπάρχει ένα αντικειμενικό ζήτημα και δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε. Γιατί ο κόσμος σήμερα κρατά την στάση που κρατά; Εδώ χρειάζονται επιχειρήματα και όχι συνθήματα, ούτε ωραιοποιήσεις του τύπου «μεγαλειώδης συγκέντρωση», «κοσμοσυρροή» και άλλα τέτοια που αναπαράγονται σε αριστερά σάιτ και δηλώσεις (πιο χαρακτηριστικά είναι αυτά της ΛΑΕ-Ίσκρα).

Ερμηνεία ή ερμηνείες;

Είναι αλήθεια ότι κυκλοφορούν διάχυτα κάποιες ερμηνείες, όπως για παράδειγμα: «ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος, δεν έχει γνώση, δεν ξέρει τι ακριβώς περνάνε με τις ψηφοφορίες αυτές -ο κόσμος είναι αδιάφορος, έχει συντηρητικοποιηθεί- ο κόσμος κάθεται στον καναπέ του». Αρκούν, όμως, τέτοιες ερμηνείες;

Αυτό που αποκαλούμε «ο κόσμος» -δηλαδή οι μέσοι άνθρωποι και ιδιαίτερα αυτοί που είχαν κινητοποιηθεί τα προηγούμενα 5 χρόνια, αυτοί που άλλαξαν στάση και ψήφισαν διαφορετικά ή δεν ψήφισαν καθόλου- είναι βαθύτατα απογοητευμένος, κουρασμένος, θυμωμένος, αγχωμένος, συγχυσμένος, απελπισμένος. Δεν βλέπει μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, δεν περιμένει τίποτα από τον πολιτικό κόσμο. Δεν είναι αδιάφορος∙ είναι δύσπιστος απέναντι σε μεσσίες και κόμματα, θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό, δεν έχει κλειστά τα μάτια και τα αφτιά. Καταλαβαίνει τι περίπου γίνεται και αναρωτιέται έως πού θα πάει το κακό. Σε μεγάλο βαθμό αποσύρεται από την κεντρική πολιτική σκηνή, δεν πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει πολλά εκεί, προς στιγμήν.

Το καλύτερο τμήμα του, αυτό που εμπλέκεται σε διάφορες προσπάθειες συμμετοχικού χαρακτήρα (ομάδες, παρέες, κινήσεις, τοπικές, συνεταιριστικές, πολιτιστικές, αλληλεγγύης κ.λπ.) πραγματοποιεί αυτό που ονόμασε ο Γ. Τσιούτσιας ως «παράκαμψη» από την κεντρική πολιτική σκηνή. Στην στάση αυτή διακρίνεται μια θετικότητα, με την έννοια πως το δυναμικό αυτό, αναγνωρίζοντας μια σχετική αδυναμία «κεντρικής απάντησης», συνεχίζει να ζυμώνεται, να ψάχνεται με σοβαρότητα γύρω από το ερώτημα «τι μπορώ να κάνω;».

Όταν έχει συμβεί ένα στραπατσάρισμα των αυταπατών που υπήρχαν ή της ελπίδας με το βαθμό συνείδησης και ανάθεσης που είχε καλλιεργηθεί, είναι παράλογο μέσα σε λίγους μήνες να ξαναδημιουργηθεί η ελπίδα, να σχηματιστεί ένα αξιόλογο εγχείρημα που να μπορεί να την εκφράσει.

Επομένως, η στάση του κόσμου είναι λογική, κατανοητή. Όσα συμβαίνουν μπορούν και πρέπει να εξηγηθούν στην απουσία μιας εναλλακτικής κινούσας ιδέας, όχι για να παραμείνει ως έχει η κατάσταση, αλλά για να τροποποιηθεί.

Τι ηττήθηκε και χρεοκόπησε

Μια διέξοδος της χώρας έχει να αναμετρηθεί με σημαντικούς στόχους: τον έλεγχο της πολιτικής ζωής από το λαό, την ανεξαρτησία της χώρας, την παραγωγική ανασυγκρότηση και ένα νέο ρόλο στο γεωπολιτικό πεδίο. Δεν υπάρχει εναλλακτική χωρίς απάντηση σε αυτά τα ζητήματα.

Στα 6 χρόνια που πέρασαν έχουν ηττηθεί και χρεοκοπήσει: Ο κυβερνητισμός (η ιδέα πως φτάνει μια κυβερνητική αλλαγή για να προωθηθούν τα παραπάνω), οι λύσεις ευκολίας (θα σκίσουμε, θα διαγράψουμε, θα βάλουμε άλλο νόμισμα κ.λπ.), ο ευρωπαϊσμός (ως ομπρέλα ασφάλειας, ανάπτυξης, σύγκλισης και αλληλεγγύης, ως μεγάλη ιδέα), το πολιτικό σύστημα συνολικά (ως φαύλο και προδοτικό), οι «μονοκαλλιέργειες» (π.χ. η ενασχόληση μόνο με το ευρώ), τα σημερινά κόμματα αλλά και το «κόμμα» ως λύση του προβλήματος (γιατί ο καριερισμός και το πλασάρισμα πάνε σύννεφο), ο «αρχηγός», ο «μεσσίας» (καήκαμε από υποτιθέμενους τέτοιους), το αυθόρμητο ως ατμομηχανή της Ιστορίας (π.χ. «μια νύκτα μαγική») και, βεβαίως, η «Αριστερά» τόσο η ενσωματωμένη όσο και η καταγγέλλουσα.

Μετά από 6 χρόνια μνημονίων και με όσα έχουν συμβεί, αναζητείται μια πειστική εναλλακτική απάντηση στην καθολική κρίση. Τα μεγάλα λόγια, τα συνθήματα και ιδιαίτερα οι καταγγελίες του συρμού, οι συμβολικοί ακτιβισμοί, τα τηλεπαράθυρα και οι αψιμαχίες στο πλαίσιό τους, νέα κόμματα με παλιά υλικά, δεν συγκινούν κανέναν πλέον. Αναζητούνται ουσία, αξίες, άνθρωποι με πεποιθήσεις, στόχοι, λογικές προτάσεις, όνειρο κι ελπίδα.

Οι εναλλακτικές δεν πέφτουν από τον ουρανό

Οι εναλλακτικές οικοδομούνται. Η διέξοδος της χώρας μπορεί να οικοδομηθεί από πολίτες που ξέρουν το ρόλο τους. Απαραίτητος όρος είναι να κινηθεί ο λαός γύρω από μια προοπτική, μια διέξοδο. Να οικοδομηθεί ένας λαός! Τόσο δύσκολο και τόσο απλό. Μια νέα συνείδηση να κατακτήσει, να πείσει, να γίνει κτήμα και ελπίδα του κόσμου.

Για να υπάρξει η χώρα, να έχει υπόσταση ως λαός και ως προοδευτική πραγματικότητα χρειάζονται, ούτε λίγο-ούτε πολύ, μια μεγάλη πολιτιστική αφύπνιση, μια δημοκρατική επανάσταση, παραγωγική και πνευματική αναγέννηση, κινητοποίηση των υλικών και πνευματικών δυνατοτήτων και δυνάμεων.

Η αναγκαία σύνδεση αγώνων και αντιστάσεων πρέπει να επιδιωχθεί πάνω στη βάση μιας καθολικής προοπτικής διεξόδου. Εδώ δεν χωρούν αυταπάτες, φαντασιώσεις, μικρόκοσμοι, βολικά σχήματα. Χρειάζεται προετοιμασία ανθρώπων και προτάσεων, κινήματα με συνείδηση του συνολικού προβλήματος. Τι προετοιμασία κάνουμε για τη διέξοδο, την ευημερία, την προκοπή, τον πολιτισμό του λαού, της κοινωνικής πλειοψηφίας; Αυτό είναι το κρίσιμο που θα χρειαστεί να το αντιπαραβάλλουμε με τις απαντήσεις που δίνει η Ε.Ε., ο πολιτικός κόσμος, η διανόηση, η αστική τάξη, ο λαός ως υποκείμενο. Σε τέτοιες συνθήκες η βιασύνη μπορεί να είναι ένας αρνητικός παράγοντας. Να θολώσει τα μυαλά, την σκέψη, την πράξη.

Σε τι να επενδύσει κάποιος σήμερα;

Ο στόχος της δημιουργίας ενός νέου κόμματος δεν αποτελεί κάτι που απαντά σε όσα εκτέθηκαν μέχρι τώρα. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να επενδύσουμε στο να φτάσει μια ακόμα «φωνή» μέσα στη Bουλή. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, δεν είναι καν ένας αξιόλογος στόχος, γιατί η Bουλή είναι αυτό που έχει καταντήσει. Δεν μπορούμε να επενδύσουμε ούτε στην ιδέα της ενότητας της Αριστεράς, όταν η Αριστερά δεν θέλει να δει την πραγματικότητα (δεν αναγνωρίζει το γεγονός της εξάρτησης και το στόχο της ανεξαρτησίας) και νοιάζεται μόνο να αυξήσει ποσοστά, χωρίς να βλέπει τις παθογένειες και τις ήττες, χωρίς να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική. Δεν μπορούμε να επενδύσουμε απλά και μόνο στους αγώνες, που γίνονται ή θα γίνουν, γιατί η αναγκαία σύνδεσή τους οφείλει να γίνει πάνω στη βάση μιας προοπτικής και κάποιου πολιτικού στόχου.

Για να το θέσουμε λίγο διαφορετικά: Πρέπει να προταχθούν οι στόχοι και οι κινούσες ιδέες και οι οργανωτικές μορφές να ακολουθήσουν. Όχι γιατί δεν υπάρχει σύνδεση διαλεκτική ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο, αλλά διότι τα περιεχόμενα έχουν τραυματιστεί βάναυσα και η οργανωτίτιδα (και ο ιδεολογικός οργανωτικός σεχταρισμός) έχει τερματίσει το… κοντέρ μαζί με τα πλασαρίσματα και τον καριερισμό.

Δεν επενδύουμε σε ένα κόμμα ή ένα νέο πολιτικό φορέα. Επενδύουμε κυρίως σε ένα μαζικό πολιτικό κίνημα διεξόδου, που θα συγκροτηθεί με άλλες διαδικασίες, με άλλες συσσωματώσεις (από τις κομματικές) για να δημιουργήσει μια χωρητικότητα μεγάλη, άρα θα είναι πιο χαλαρό, στη βάση των στόχων που θέτει και των διεργασιών που αναγκαία θα γίνουν.

Με μια έννοια, η συζήτηση και η διεργασία που δημόσια άνοιξε και πραγματοποιεί ο Δρόμος γύρω από το ερώτημα «τι κυρίως λείπει, τι κυρίως χρειαζόμαστε», δείχνει έναν άλλο τρόπο προσέγγισης του κύριου υποκειμενικού προβλήματος που τίθεται, και αποτελεί εν τοις πράγμασι μιαν απόπειρα διάνοιξης ενός άλλου δρόμου.

Αγώνες, αλλά όχι όπως μέχρι τώρα

Είναι εντελώς φυσιολογικό να ξεσπούν αγώνες σε διάφορους τομείς και ιδιαίτερα εκεί όπου θα γίνουν ξεπουλήματα, διότι αυτά οδηγούν σε απολύσεις και νέες εργασιακές σχέσεις, σε λεηλασίες περιουσιών κ.λπ. Οι αγώνες από εδώ και μπρος θα έχουν έναν πιο τραχύ χαρακτήρα και αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση των αγροτών, που δεν έθεσαν ζητήματα κάποιας βελτίωσης της θέσης τους, αλλά αντιμετώπιζαν την εξαφάνισή τους ως πρόβλημα.

Οι αγώνες που έχουν σημασία και βάρος είναι αυτοί που εμπλέκουν τη μάζα των πληττόμενων, δεν γίνονται δι’ αντιπροσώπων, ούτε επαφίενται στις διαχειριστικές ικανότητες κρατικών λειτουργών ή γραφειοκρατών συνδικαλιστών.

Οι αγώνες, ο συντονισμός και η συμπαράσταση πρέπει να γίνεται μέσα από την αναζήτηση ενός πλαισίου που να έχει πολιτική υπόσταση και στόχο, με τρόπο ώστε να μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερα ακροατήρια. Δεν αποκλείεται ένας παραδειγματικός αγώνας ενός κλάδου, μιας πόλης, ενός τομέα να γίνει πόλος συσπείρωσης ενός γενικότερου αντικυβερνητικού, αντιμνημονιακού ξεσπάσματος.

Ο κομματισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πρέπει να παραμεριστούν και να δημιουργηθούν μορφές συσπείρωσης, συντονισμού και έκφρασης των αντιστάσεων σε διατομεακό επίπεδο, σε επίπεδο πόλης ή περιοχής, αποκλείοντας τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου. Ο στενός διεκδικιτισμός κάθε χώρου ξεχωριστά δεν αποτελεί παρά αναχρονισμό, καταδικασμένο σε ήττα. Τω αυτώ και οι εκ των προτέρων κατασκευασμένες πλατφόρμες-συνθήματα τμημάτων της Αριστεράς που θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση.

Χρειάζονται αγώνες που να δημιουργούν μια άλλη συνείδηση, αγώνες που να είναι φορείς αλληλεγγύης, συντονισμού, σύνδεσης, προοπτικής, πολιτικών στόχων κοινών, διεξόδου.

http://www.e-dromos.gr/pou-einai-o-laikos-paragontas/

Θλιβερές διαπιστώσεις για την κυβερνητική χρεοκοπία

Διαπίστωση πρώτη: Όταν ακούμε πανηγυρισμούς από κυβερνήσεις και πολιτικούς του συστήματος, κρατάμε μικρό καλάθι. Κάποτε υπήρχαν πιο ισχυρά θέματα που συνοδεύονταν από θριαμβικές ιαχές όπως η είσοδος στο ευρώ (Σημίτης) οι Ολυμπιακοί Aγώνες του 2004 (σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος). Στη μνημονιακή εποχή πανηγυρίζεται η δόση, η «διαπραγμάτευση» (20 Φλεβάρη 2015), η «αξιολόγηση» (που ακόμα δεν έχει κλείσει) η δήλωση κάποιου παράγοντα που την ερμηνεύουμε όπως θέλουμε. Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας (με τον συνέταιρο Καμμένο) πανηγυρίζουν την περίπου «έξοδο από τα μνημόνια». Γιατί, έτσι τα σκίζουν αυτοί.

Διαπίστωση δεύτερη: Κολυμπάμε μέσα στο ψέμα που έχει γίνει επικοινωνιακός «θεσμός». Μάλιστα, το θράσος μεγαλώνει όταν το ψέμα, η κοροϊδία του λαού, οι κωλοτούμπες, συνοδεύονται από πανηγυρισμούς (που ξεφτίζουν γρήγορα) και το άσπρο βαφτίζεται μαύρο κατά περίσταση. Ο κυνισμός της κυπριακής παροιμίας «είπα ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω» αγγίζει την κορύφωση: αφού ο κόσμος τα ‘χει τούμπανο, οι κυβερνητικοί περνούν στην επίθεση. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι λέμε ψέματα, ποτέ δεν είπαμε ψέματα. Αυταπάτες είχαμε, ψέματα δεν είπαμε». Η βιασύνη να μετακινηθούν από τη θέση του κατηγορούμενου στη θέση του κατήγορου, δεν είναι παρά η συνομολόγηση της ενοχής τους, παρ’όλο που την απεκδύονται με θόρυβο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε -προφανώς ψευδόμενος- ότι οι Βάσεις φεύγουν (ενώ αυτές έμεναν) τύλιγε όμως το ψέμα σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με στρώματα και τάξεις της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, το ψέμα, πάνω στα ερείπια και το κουφάρι της κοινωνίας, δημιουργεί θυμό και οργή, ακόμα κι όταν δεν βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν.

Διαπίστωση τρίτη: Η παρέα που κυβερνά είναι ικανή για όλα. Δεν έχει φραγμούς και ενδοιασμούς. Είναι βουλιμική για εξουσία. Δεν είναι μόνον ο κυνισμός της. Είναι η απόλυτη αδιαφορία για τον τόπο, την κοινωνία, τους κινδύνους που ελλοχεύουν, το μέλλον. Δεν ισχύει το «οι άλλοι είναι χειρότεροι». Η ομάδα είναι ό,τι χειρότερο γιατί: περνά όλα τα μνημονιακά μέτρα που θέλει το Διευθυντήριο -ενώ οι άλλοι δεν μπορούσαν- που μετατρέπουν την Ελλάδα σε Μπανανία της περιοχής, είναι βουτηγμένη στο ασύστολο ψέμα και τρίτον έχει μια εγγενή διαχειριστική ανικανότητα (ας είναι καλά οι ΠΑΣΟΚοι που έχουν ψηφίσει ένα, δύο και τρία μνημόνια μέχρι τώρα: Κουρουπλής, Μάρδας, Σπίρτζης, Φάμελος, Παραστρατίδης, Κατσέλη). Μόνον επικοινωνιακά έχει να επιδείξει έργο, κι αυτό γιατί ο λαός είναι κουρασμένος, δεν προβάλλει στον ορίζοντα εύκολα μια εναλλακτική πρόταση και ο παλιός πολιτικός κόσμος έχει χάσει κι αυτός την αξιοπιστία που είχε.

Διαπίστωση τέταρτη: Η μεταπολίτευση κλείνει με ένα γκραν φινάλε. Η τελική της φάση, η μνημονιακή περίοδος ολοκληρώνεται με φαντασμαγορία: Είναι η Αριστερά που κυβερνά σχεδόν μόνη της (με τη συνδρομή των ΑΝΕΛ) και αντί, όπως επαγγελόταν, να σταματήσει την καταστροφή, τη συνεχίζει, κομπάζοντας ότι λυτρώνει τον τόπο από τα δεσμά. Μια αμαρτωλή Αριστερά, που αφού στήριξε τη λύση Καραμανλή το 1974, αφού έγινε ουρά του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου για χρόνια, αφού θεώρησε ως σοσιαλισμό τα καθεστώτα του «υπαρκτού», αφού χαιρέτησε το διαφημιστή πίτσας Γκορμπατσόφ (τον άνθρωπο που έβγαλε εκτός νόμου το ίδιο του το κόμμα) σαν ανανεωτή του σοσιαλισμού, αφού συγκυβέρνηση μαζί με την Ν.Δ. το δίχρονο ‘89-‘91, αφού στελέχωσε το σημιτικό στρατόπεδο και πήρε μέρος στις σταυροφορίες του (ευρώ, Βαλκάνια, Ολυμπιάδα) τώρα, ως κυβερνώσα Αριστερά, πρέπει να εκτελέσει τα συμβόλαια που έχει αποδεχθεί. Δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση τη «δουλειά». Business as always.

Διαπίστωση Πέμπτη: Όταν ακούμε τη λέξη χρεοκοπία, αυτή δεν αφορά μόνο το οικονομικό πεδίο. Η χρεοκοπία της Αριστεράς ως εναλλακτικής πρότασης είναι βαθιά, θα σημαδέψει καθοριστικά – πολιτικά και ιδεολογικά – το «μετά» που έρχεται. Η στρουθοκάμηλος δεν προστατεύεται από τους κινδύνους όταν κρύβει το (μικρό) κεφάλι της στη γη…

Πανηγυρίζουν για το πλιάτσικο!

Δεν είναι μακριά η 20ή Φλεβάρη 2015, όταν πάλι η κυβέρνηση το ‘χε ρίξει στα πανηγύρια για την συμφωνία που είχε αποδεχθεί. Τότε είχε υπογράψει μνημόνιο μόνο που δεν δήλωνε ότι είχε γίνει κάτι τέτοιο. Τότε είχε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην τρόικα, αφού δεν μπορούσε να νομοθετήσει στην Βουλή παρά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη της. Το Χίλτον είναι η συνέχεια αυτής της πολιτικής. Ο Κατρούγκαλος πριν φέρει νομοσχέδιο περνά από την σουίτα του 7ου ή 8ου ορόφου και δίνει αναφορά. Ο κάθε Κατρούγκαλος. Μέχρι και η κ. Θεανώ που ίσως πάρει προαγωγή στον ανασχηματισμό…

Υπόγραψαν ανακοινωθέν με το οποίο δεσμεύονται πως δεν θα υπάρξει κούρεμα του χρέους, θα νομοθετήσουν προαπαιτούμενα για τα κόκκινα δάνεια, τον ΦΠΑ, τις αποκρατικοποιήσεις μέσα σε 15 μέρες ώστε στις 24/5 να κλείσει η αξιολόγηση. Φυσικά θα πρέπει να διευκρινιστούν οι διαδικασίες και οι λεπτομέρειες του «κόφτη».

Βέβαια, ο Τσίπρας στο κυβερνητικό συμβούλιο υπό τον ήχο χειροκροτημάτων(!) των κλακαδόρων υπουργών τόνισε πως κατέληξαν σε συμφωνία χωρίς πρόσθετα μέτρα, χωρίς την κάβα. Ούτε τρεις μέρες δεν κράτησε το ψέμα. Όλα πρέπει να τα νομοθετήσουν έως τις 24/5…

Όχι μόνο τα κόκκινα δάνεια αλλά και τα πράσινα -τι φρασεολογία για να μην καταλαβαίνεις- περνάνε σε διεθνή funds και βλέπουμε. Όχι το πακέτο μερικών αποκρατικοποιήσεων αλλά το σύνολο της δημόσιας περιουσίας εκτός από παραλίες και… Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων με σύνθεση που καθορίζουν οι Δανειστές. Ο «κόφτης» είναι άλλη μια περήφανη νίκη της κυβέρνησης… Με αυτόν καλύπτονται τα 3,6 επιπλέον δισ., ενώ δημιουργείται ένας μηχανισμός που δεν ελέγχεται από πουθενά και αυτόματα επιβάλλει μέτρα για να καλυφθούν κενά που υπάρχουν στο πρόγραμμα. Μόνο που τέτοιους μηχανισμούς -αποεθνικοποίησης κάθε πτυχής της οικονομικής και πολιτικής διαδικασίας- θέλει να εγκαταστήσει το Διευθυντήριο της Ε.Ε. σε όλες τις χώρες.

Πρόκειται για πλιάτσικο. Πλιάτσικο-εξπρές που οι 153 που ψηφίζουν υπέροχα, θα το στηρίξουν με αισιοδοξία. Έλα Μάκη Μπαλαούρα και Νίκο Μανιέ και οι υπόλοιποι της «ταξικής μεροληψίας», ελάτε πρώην αετοί της φοιτητικής  ΚΝΕ (Κατρουγκαλοπολάκηδες) κι εσείς παιδιά της ανανέωσης με ανθρώπινο πρόσωπο, σηκώστε τα χεράκια! Τι κατάντια…

Τι κι αν έλεγε ο Πουλαντζάς πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει. Απλά και κυνικά δεν υπάρχει πλέον ζήτημα σοσιαλισμού. Αυτά είναι ιδεοληψίες και μεγάλες αφηγήσεις. Τι κι αν επέμενε ο Γκράμσι πως η αλήθεια είναι επαναστατική. Σάπισε στη φυλακή. Η πολιτική είναι η τέχνη της ψευδολογίας. Εμείς είμαστε «καλλιτέχνες», κυβερνώσα Αριστερά, όχι μαλάκες.

 Πούθε φυσούν οι άνεμοι στην Ευρώπη;

Το πρόβλημα της «σταθερότητας» αποκτά πρωτεύουσα σημασία σε μια στιγμή που οι τριγμοί στην οικονομία και την αρχιτεκτονική της ευρωενωσιακής Ευρώπης ακούγονται έντονα. Η σταθερότητα δεν είναι απλά οικονομικό γεγονός, έχει ιδιαίτερη ανάγκη από την πολιτική. Στην ουσία η πολιτική είναι αυτή που δημιουργεί και επιτείνει την αποσταθεροποίηση. Οι φυγόκεντρες τάσεις όσο είναι υπόκωφες και μοριακές δεν δημιουργούν αποσταθεροποίηση. Από την στιγμή που ρευστοποιούνται οι πρωτύτερες ισορροπίες τότε ξεπροβάλλουν και πολιτικές προτάσεις-διεργασίες που δημιουργούν στοιχεία αποσταθεροποίησης. Η Ελλάδα ήταν επίκεντρο εδώ και χρόνια. Παραμένει επίκεντρο, όχι γιατί οικονομικά και πολιτικά δεν έχει τιθασευτεί, αυτό έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό, λόγω του γεωπολιτικού παράγοντα που την περιτυλίγει. Βρίσκεται στη δίνη αλλαγών και εξελίξεων που δεν επιτρέπουν εύκολες σταθεροποιήσεις.

Αυτήν τη στιγμή, όμως, μια έστω μερική σταθεροποίηση στην Ελλάδα, με την έννοια της αποφυγής απρόβλεπτων εξελίξεων στην οικονομία (άρα και στην πολιτική σφαίρα) είναι επιλογή Ευρωπαίων και ΗΠΑ, κυρίως μπροστά στο φόβο του Brexit και δευτερευόντως τις εκλογές στην Ισπανία. Ακόμα κι αν υπάρχει διχασμός μέσα στα επιτελεία (πχ Γερμανία Μέρκελ Σόιμπλε και ΔΝΤ-Ε.Ε. κ.λπ.) τα θέματα που συνδέονται με αυτόν μπορούν να «διευθετηθούν» μέσω πρόσκαιρων συμβιβασμών. Το «μαλάκωμα» της στάσης απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να ερμηνευτεί κάτω από αυτό το πρίσμα, και αυτό αντανακλάται στα «πανηγύρια» της κυβέρνησης και στην κριτική που αναγκάζεται να κάνει ο Κ.Μητσοτάκης ακόμα και στην πολιτική της Ε.Ε. («ακολουθεί λάθος μείγμα οικονομικής πολιτικής για την χώρα»).

Τα πυκνά ταξίδια, πέρα από την διπλωματία των τηλεφώνων, κυρίως στις ΗΠΑ (Ν. Παππάς) και αξιωματούχων της Ουάσιγκτον σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και Ελλάδα, δεν πρέπει να διαχωριστούν από την «σταθερότητα» που πρέπει να επιβεβαιωθεί. Όπως το ΔΝΤ, έτσι και οι ΗΠΑ δίνουν την «τεχνογνωσία» τους με το αζημίωτο σε όλα τα επίπεδα. Για την χώρα μας, κυρίως, γεωπολιτικά. Ο νοών νοείτω…

http://www.e-dromos.gr/apo-ta-panhgyria-eos-to-pliatsiko-posh-einai-h-apostash/

Οι επιλογές του Τσίπρα είναι δύο. Σύμφωνα με το Bloomberg, το πρώτο σενάριο είναι το «πικρό χάπι» της υιοθέτησης των νέων μέτρων, το δεύτερο η προκήρυξη πρόωρων εκλογών και ένα νέο δημοψήφισμα. Μάλιστα, το ειδησεογραφικό πρακτορείο επισημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πικρό χάπι «μπορεί να το “πουλήσει” στους βουλευτές του και στην κοινή γνώμη ότι είναι αναγκαίο, γιατί θα οδηγήσει στη ρύθμιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ενώ μπορεί να υποστηρίξει και το ότι τα νέα μέτρα θα εφαρμοστούν στην πράξη μόνο εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι», θεωρώντας πιο πιθανό το σενάριο ενός νέου «επώδυνου συμβιβασμού».

Από την άλλη μεριά, με το σενάριο των εκλογών (πιθανότερο από το δημοψήφισμα που ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο) ο Τσίπρας δεν «πέφτει» τυπικά, αλλά αποδρά αφού εμφανίζεται «αντιστεκόμενος» στο κατεστημένο, κρατώντας αρχηγία και κόμμα σε ποσοστά ίσως πάνω από 20%. Δεν παθαίνει δηλαδή τη συντριβή που υπέστη ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ που έφτασαν το 4%, παραμένοντας βασικός «παίκτης» στο πολιτικό σκηνικό και σε πιθανές οικουμενικές λύσεις.

Τώρα δεν αποδέχεται προτάσεις για οικουμενικές, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία, ενώ πίστευε ότι έχει ακόμα κλιμακώσεις και γραμμές άμυνας μέχρι να αποδεχτεί κάποια εθνική συνεννόηση με άλλους όρους. Οι γέφυρες που έκτιζε με την καραμανλική πτέρυγα αποσκοπούσαν σε κάτι τέτοιο μελλοντικά, αλλά η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. περιέπλεξε την κατάσταση. Από την άλλη, το άνοιγμα του κυβερνητικού σχήματος σε άλλους του κεντροαριστερού χώρου ήταν και αυτό μια δυνατότητα (μέχρι και συνεργασία με τον Λεβέντη έβλεπε ο Φλαμπουράρης…). Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι φαίνονταν διατεθειμένοι μέχρι πρόσφατα για τέτοια παιχνίδια, αλλά δεν θέλουν να παίξουν το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» σε μια ολισθηρή και καταδικασμένη πορεία.

Η Ν.Δ. έχει κάθε λόγο να ανεβάζει τους τόνους, να ζητά παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές. Η Φώφη να ζητά λύση από την παρούσα Βουλή αλλά να ετοιμάζεται για εκλογές και να προσδοκά επιστροφή ΠΑΣΟΚικών ψήφων και αναγόρευση της κλασικής Κεντροαριστεράς σε τρίτο κόμμα. Το Ποτάμι, πιο πονηρό, μιλά για «ευρωπαϊκό τόξο» γιατί το παίζει δίπορτο ή τρίπορτο, με ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Με τόση, όμως, «πονηριά» κινδυνεύει να βρεθεί εκτός, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη φθίνουσα που έχει πάρει.

Ο χρόνος σιμώνει και όλα δείχνουν ότι δεν θα έχουμε την επανάληψη των περυσινών, όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι να μας πείσουν πως πρόκειται για επαναλαμβανόμενη φάρσα. Έρχονται πολιτικές αναστατώσεις που θα θέσουν πολλά ζητήματα, θα αναδείξουν πολιτικά ελλείμματα, θα δοκιμάσουν τους πάντες.

http://www.e-dromos.gr/pro-ton-pylon-politikes-anastatoseis/