Πριν από λίγες μέρες βρέθηκε στη χώρα μας ο Όσκαρ Λαφοντέν, από τους πιο διάσημους αριστερούς πολιτικούς της Ευρώπης. Αφού υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών σε γερμανικές κυβερνήσεις, κατάγγειλε όσα εφαρμόζονταν, πήρε μέρος στη δημιουργία του νέου αριστερού κόμματος Die Linke, υπήρξε στην αρχή ένας από τους προέδρους του (είχαν 2) και σίγουρα έκφρασε πιο ριζοσπαστικές θέσεις από άλλους κλασικούς εκπροσώπους της γερμανικής Αριστεράς. Ο Όσκαρ Λαφοντέν βρέθηκε στην αριστερά του Die Linke και κάνει κριτική σε πολλές από τις θέσεις του κόμματός του. Με δυο λόγια, πρόκειται για πολιτικό με πείρα, που γνωρίζει τα προβλήματα της Ευρώπης αλλά και τα ζητήματα που απασχολούν τους οργανισμούς της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στη χώρα μας ήταν καλεσμένος της νέας κίνησης που έχει δημιουργήσει ο Κ. Λαπαβίτσας (Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής πολιτικής) και μίλησαν και οι δύο για το θέμα «ποιο μέλλον για την Ευρώπη;». Το ότι διάλεξαν να θέσουν ερωτηματικά το ζήτημα είναι ένα θετικό γεγονός γιατί το «πρόβλημα Ευρώπη» έχει πολλές διαστάσεις, κι όχι μία, και άρα η όποια τοποθέτηση δεν μπορεί να είναι απλή και μονοσήμαντη.

Ο φιλοσυριζαϊκός Τύπος φρόντισε να τονίσει το μέρος των δηλώσεων του Λαφοντέν που αφορούν το χρέος, αφού τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία πρόοδος χωρίς κούρεμά του. Άλλα Μέσα, όπως το ΑΠΕ και το Tvxs, έδωσαν έμφαση στη θέση που υποστηρίζει ο Λαφοντέν σχετικά με το νόμισμα. Ο ίδιος, όπως εξηγεί, δεν θεωρεί μια λύση την επανεθνικοποίηση των νομισμάτων, αλλά περισσότερο μια λύση τύπου Δανίας. Σημειώνει ότι οι χώρες της νότιας Ευρώπης θα πρέπει να επιστρέψουν στο υπάρχον ημιαυτόνομο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, όπως, για παράδειγμα, στη Δανία. Θα μπορούσαν τότε να υποτιμήσουν τα δικά τους νομίσματα και να προστατεύσουν τις οικονομίες τους από το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ.

«Τα κράτη χρειάζονται κυρίαρχη εθνική πολιτική», εκτίμησε και πρόσθεσε πως «η ΕΚΤ θα πρέπει να χρηματοδοτήσει κρατικές πολιτικές από την αρχή. Αυτό θα ήταν το σημαντικότερο μέτρο» και ζήτησε «να υπάρξει διάρρηξη της παντοδυναμίας της ΕΚΤ».

Λίγοι όμως έδωσαν σημασία σε όσα είπε ο Λαφοντέν για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Όχι τυχαία, με το θέμα αυτό ξεκίνησε την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη και του έδωσε ιδιαίτερη έμφαση. Η κυρίαρχη εθνική πολιτική είναι αναγκαία κατά τον Λαφοντέν αλλά και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, αφού από αυτό το κανάλι θα περάσουμε σε μια εκθεμελίωση της νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης, για να πορευτούμε σε μια άλλη Ευρώπη, χωρίς καταναγκασμούς, πολέμους και επιβολή των ισχυρότερων στους ασθενέστερους.

Σχετικά με την πορεία της Ευρώπης, ο Όσκαρ Λαφοντέν ζήτησε να δοθεί έμφαση στη δημοκρατία και εκτίμησε πως «η Ευρώπη έχει αναπτυχθεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν υπάρχει πια δημοκρατία».

«Για αυτό το σημαντικό καθήκον είναι να υπάρξει θεμελίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Όλες οι συμφωνίες, όλα τα συμβόλαια, στην Ευρώπη είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, να καταργήσουν τη δημοκρατία».

Μια δημοκρατική επανάσταση είναι αναγκαία σε κάθε χώρα και συνολικά στην Ευρώπη. Η επανάσταση αυτή έχει κοινωνικό περιεχόμενο και μπορούν να την προωθήσουν δυνάμεις που θα κατανοήσουν την αναγκαιότητά της.

Όποιος διαβάσει κριτικά όσα λέει ο Λαφοντέν θα διαπιστώσει πως άμεσα πρέπει να ξεφύγουμε από τις λύσεις ευκολίας, από τους δογματισμούς και πρέπει να ασκηθούμε στην ιδέα ότι πρέπει να πρωτοτυπήσουμε αν θέλουμε να ανοίξουμε δρόμους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Κάτι τέτοιο απαιτεί η Δημοκρατική Επανάσταση. Προπάντων ξεκόλλημα των μυαλών…

http://www.e-dromos.gr/o-lafonten-gia-th-dhmokratia-kai-thn-evrwph/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ρούντι Ρινάλντι*

Ορισμένες σκέψεις για την τροχιά του ΣΥΡΙΖΑ

Όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα του 2015 βλέπουμε πιο καθαρά την πραγματική εικόνα και μας εμφανίζεται πλέον ένας ΣΥΡΙΖΑ εντελώς «αγνώριστος», αλλά και εμείς νιώθουμε πολύ μακριά από αυτό το μόρφωμα που αποτέλεσε μιαν ελπίδα σε μια συγκεκριμένη στιγμή της πρόσφατης περιό­δου. Κι όσο πιέζει η ανάγκη να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τα ζητήματα που θέτει ο νέος κύκλος που άνοιξε δραματικά (3ο μνημόνιο, προσφυγικό, πόλεμος στην περιοχή, διάλυση της χώρας) τίθεται επίμονα από πολλούς ανθρώπους το ερώτημα πώς και γιατί φθάσαμε σε αυτήν την κατάσταση.

Στο σημείωμα αυτό θα εκτεθούν ορισμένες σκέψεις κι όχι οριστικές απα­ντήσεις με την προσοχή στραμμένη στο να απαντηθούν τα ζητήματα που είναι μπροστά μας κι όχι πίσω μας.

Ήττα αυταπατών

Ορισμένοι θεωρούν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την οριστική παρά­δοσή του, αντί κυβερνητικού πινακίου φακής, ως «ιστορική ήττα» του λαϊκού κινήματος. Η άποψη αυτή δεν στέκει. Η ήττα υπήρξε, αλλά δεν είναι ιστορική, και δεν μπορεί καν να συγκριθεί με πραγματικές μεγάλες ιστορικές ήττες του λαϊκού κινήματος στην χώρα μας ή και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Αν θέλουμε να σκεφτούμε λίγο, ίσως είναι καλύτερο να μιλήσουμε για ήττα – και συντριβή ακόμα – αυταπατών που είχαν καλλιεργηθεί. Η ήττα των αυτα­πατών αφορούν τρία διακριτά επίπεδα.

Η πρώτη μεγάλη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφτηκε, αφορά την μη κα­τανόηση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για μιαν μεγάλη αλλαγή. Ο λαός ποθούσε πολύ μια αλλαγή, ένα σταμάτημα της μνημονιακής κατρακύλας, ένα φρένο στην διάλυση της χώρας και της κοινωνίας. Δεν συναισθανόταν ποιες προϋποθέσεις έπρεπε να πληρούνται για την πραγματοποίηση μιας μεγάλης αλ­λαγής, τι απαιτήσεις είχε μια σύγκρουση με την ευρωκρατία και την εσωτερική διαπλοκή. Έτσι, σε πολιτικό επίπεδο, μετά από την κατάλληλη διεργασία, πε­ριορίστηκε στην ανάθεση σε ένα νέο κόμμα και κατ’ επέκταση σε μια κυβέρνηση που θα συγκροτούσε το κόμμα αυτό, σαν τις βασικές και απαραίτητες προϋπο­θέσεις, ενώ ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα παραμερίστηκε, υποβαθμίστηκε στο βαθμό του ψηφοφόρου, παθητικού παρατηρητή.

Η δεύτερη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφθηκε, ήταν η ιδέα πως ένα κόμ­μα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να φέρει την αλλαγή, μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την ευρωκρατία και την διαπλοκή. Χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρό­γραμμα, χωρίς ικανά στελέχη, χωρίς πολιτική γραμμή για καίρια ζητήματα, χωρίς προτάσεις για την κοινωνία, έτσι όπως είχαν μάθει μέσα στην πρωτύτερη κομματική τους δράση, οι διάφοροι παράγοντες και παραγοντίσκοι, ζαλισμένοι από την προοπτική να κυβερνήσουν, ανέκραζαν το περίφημο «ήρθε η ώρα της Αριστεράς», δηλαδή «ήρθε η ώρα μας», χωρίς να αντιλαμβάνονται την στιγμή και κρισιμότητα της κατάστασης που θα έπρεπε να διαχειριστούν. Με μια έννοια ένα απροετοίμαστο «μπουλούκι», χωρίς πρόγραμμα και προτάσεις, χωρίς αξι­ολόγηση των καίριων ζητημάτων, αναλαμβάνει την ευθύνη ενός τόπου, σε μια ταραγμένη περίοδο: ποιος άλλος μπορεί να είναι ο ορισμός του τυχοδιωκτισμού;

Η τρίτη αυταπάτη που ηττήθηκε-συντρίφτηκε ήταν οι βασικές ιδέες της ηγε­σίας, ότι ένας συμβιβασμός με την ευρωκρατία ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση, αφού εσωτερικά εξουδετερωνόταν ο επικίνδυνος Σαμαράς. Συντρίφθηκαν όλες οι αυταπάτες που υπήρχαν για το γεωπολιτικό πεδίο και τα πιθανά στηρίγμα­τα που θα υπήρχαν (κυρίως από ΗΠΑ). Η πραγματικότητα αποδείχθηκε και για την ηγεσία πολύ σκληρή: όχι μόνο έπρεπε να συμβιβαστεί, αλλά έπρεπε να γίνει ολόκληρη – ψυχή τε και σώματι – μέρος του μνημονιακού-αποικιακού συστήματος, περιοριζόμενη σε μια ανούσια κεντροαριστερή ρητορική. Και αυτό «μέχρι νεωτέρας»…

Το κύριο στοιχείο των πρώτων μηνών του 2016 είναι η κατακόρυφη φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα και η αδυναμία διαχείρισης αυτής της πτώσης, που οδηγεί μαθηματικά σε πολιτικές εξελίξεις. Αυτή η φθορά εισάγει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τροχιά όλων των κομμάτων που στήριξαν την μνημονιακή πολιτική που είχαν χρόνο ζωής 1 με δύο χρόνια. Η εκμετάλλευση της φθοράς του κλασι­κού δικομματισμού έχει στερέψει, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται γυμνός στα μά­τια των ψηφοφόρων που τον ψήφισαν, βλάπτει την γενική εικόνα (έστω όπως αυτή υπήρχε) της Αριστεράς. Η εκλογική του βάση νιώθει εξαπατημένη από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, αποτραβιέται, οργίζεται, χάνει κάθε αξιοπιστία. Κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κυβερνήσεις του σηκώνουν το βάρος και την ευθύνη της διάλυσης της χώρας, φέρνουν πιο κοντά μια μεγάλης κλίμακας εθνική και κοινωνική καταστροφή. Η υποτίμηση των γεωπολιτικών ζητημάτων, η ασχε­τοσύνη, οι δεσμεύσεις προς τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οδηγούν την χώρα στην καταστροφή, συρρικνώνουν την κυριαρχία της. Ο τυχοδιωκτισμός μιας παρέας θα χρεωθεί και μια καταστροφή μικρασιατικών διαστάσεων…

Τελευταίο ζήτημα όσον αφορά αυτή την τάξη εκτιμήσεων. Είχαν δίκιο όσοι κρατήθηκαν μακριά και αντιθετικά με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ; Έχουν δίκιο όσοι διατείνονται ότι «εμείς τα βλέπαμε και τα λέγαμε από την πρώτη στιγ­μή;» Δεν έχουν δίκιο για τον απλούστατο λόγο ότι στον πυρήνα της σκέψης τους δεν υπάρχει καν η υποψία ότι κάτι σοβαρό έγινε στην χώρα τα τελευταία 5-6 χρόνια, ότι το μαζικό λαϊκό κίνημα έκανε βήματα, τρόμαξε όχι μόνο το ελληνικό κατεστημένο αλλά και το διεθνές και γέννησε ελπίδα και ενδιαφέρον σε εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Ελλάδα ήταν (και με μια έννοια παραμένει) ένα θερμό επίκεντρο εξελίξεων με κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση του «πειραματόζωου» στο απάνθρωπο πείραμα που διεξάγεται στην Ελλάδα. Αντίθετα παρέμειναν εγκλωβισμένοι στην «καθαρότητά» τους χωρίς να συμβάλουν καθόλου σε μια εμβάθυνση της πάλης, των στόχων, των προϋποθέσεων. Αυτός ο εγγενής σεχταρισμός πηγάζει από μιαν ανικανότητα να «διαβαστεί» η νεοελληνική πραγματικότητα, ειδικά με την «κατασκευή» πως η Ελλάδα αποτελεί ιμπεριαλιστική χώρα, και την συνεπαγόμενη πλήρη αδυναμία να συσχετιστούν οι εσωτερικοί με τους διεθνείς όρους ιδιαίτερα στην μνημονιακή εποχή.

 

Υπήρξε σοβαρή αντίδραση;

Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει ως ερώτημα είναι αν έγινε και πότε αντι­ληπτή αυτή η πορεία και τι αντιπαρατέθηκε σε αυτήν. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% δεν ενδιέφερε τον λαό και τον ριζοσπαστισμό που κυοφορούνταν. Όταν όμως αυτός ο αντιφατικός πολιτικός οργανισμός πρόβαλε ως πιθανός διαμεσολαβητής και εκ­φραστής ενός κοινωνικού ρεύματος που ήθελε να μπει ένα τέρμα στην μνημονιακή καταστροφή, προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και εκτινάχτηκε η εκλογική επιρροή του. Οι αυταπάτες για τις οποίες κάναμε λόγο δεν καλλιεργήθηκαν σε κενό αέ­ρος, αλλά μέσα σε ένα οικονομικό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον αγώνων, κατάρρευσης του κλασικού δικομματισμού, δημιουργίας μιας ελπίδας, καθώς και χειρισμών για τον κατευνασμό και την ποδηγέτηση του ριζοσπαστισμού.

Τα χρόνια 2012-2014 ήταν χρόνια προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στον συστημι­κό λόγο, εγκατάλειψης ριζοσπαστικών θέσεων και φρασεολογίας. Ήταν χρόνια «προετοιμασίας» μιας ενδεχόμενης διακυβέρνησης σε κεντροαριστερά πλαίσια, με τιθασευμένο το λαϊκό παράγοντα και με αλλοιωμένα τα κεντρικά «θέλω» που είχαν προβάλει οι πλατείες και οι διαδηλώσεις στις παρελάσεις. Τότε στή­θηκε η υπόθεση της «διαπραγμάτευσης» και της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα μπορούσε να πετύχει έναν έντιμο αμοιβαίο συμβιβασμό με τους δανειστές. Τα ταξίδια του Τσίπρα (ΗΠΑ και Ευρώπη) είχαν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα και χρησίμευαν για να δοθούν διαπιστευτήρια καλής θελήσεως και συστημικής νοο­τροπίας. Εσωτερικά, η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, σημαδεύτηκε από την συνασπισμοποίηση του όλου εγχειρήματος και «φορέθηκαν» όλα τα κοστούμια του ΣΥΝ στο νέο κόμμα: φράξιες, κόμμα μέσα στο κόμμα, μηχανι­σμοί, καριερισμοί, βιλαέτια κ.λπ. Στην ηγεσία, μια ομάδα που είχε καθαρό πως θα κυβερνήσει με όποιο κόστος και με όποια ανοίγματα (κυρίως προς ΠΑΣΟΚ πλευρά). Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 αλλάζει και επίσημα όλος ο προσα­νατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική του «προωθητικού συμβιβασμού» και της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη με Ευρώπη». Η ομάδα που στηρίζει αυ­τήν την επιλογή έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι θα υπάρξει και εσωτερική ρήξη μέσα στο κόμμα. Τον Φλεβάρη του 2015 με την πρώτη συμφωνία με τους δανειστές το πράγμα είχε κριθεί ως προς την κατεύθυνση. Όσοι τον Ιούλιο αναγκάστηκαν να διαχωριστούν και τον Αύγουστο να καταψηφίσουν το 3ο μνημόνιο, πολιτικά χρεώνονται και το γιατί δεν αντέδρασαν τον Φλεβάρη, γιατί κινήθηκαν με την γραμμή «στηρίζουμε την κυβέρνηση – καταψηφίζουμε το μνημόνιο» μέχρι το τέλος, και φυσικά δεν είδαν τον σχεδιασμό του Τσίπρα να καταφύγει σε γρήγο­ρες εκλογές καλοκαιριάτικα.

Στο εσωτερικό του κόμματος (του όποιου κόμματος και της όποιας λει­τουργίας του) υπήρξαν κριτικές, φωνές, καταγγελίες, διαχωρισμοί σε πολλά ζητήματα και θέματα, πλην όμως οι χειρισμοί και τα πλασαρίσματα εμπόδισαν να διαφανούν διαφορετικές πλατφόρμες και απόψεις σε καίρια ζητήματα. Ο προσεκτικός παρατηρητής θα σημειώσει πως εκφράστηκε μια μαζική αμφισβή­τηση των συστημικών επιλογών – όχι ενιαία και σε βάθος – όπως εκφράστηκε και μια έστω στρεβλή πάλη γραμμών με τοποθετήσεις στα ανώτατα όργανα του κόμματος (γραμματεία και ΚΕ) όπως και μέσω δηλώσεων και αρθρογραφίας. Ζητήματα όπως το γεωπολιτικό, της εθνικής ανεξαρτησίας, του ιμπεριαλισμού, του Κυπριακού, των συμμαχιών και της ηγεμονίας, της σχέσης πολιτικής και ηθικής, του ιστορικού αναθεωρητισμού θίχτηκαν και επισημάνθηκαν, σε συν­θήκες που δεν ευνοούσαν μια ιδεολογική και πολιτική πάλη. Εδώ ο Τσίπρας είχε περίπου μεθοδεύσει την συνθηκολόγηση και συγκαλούσε ΚΕ με μοναδικό ζήτημα αν θα πάμε σε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο. (Στην συνεδρίαση αυτή παραιτήθηκαν 17 μέλη της ΚΕ καταγγέλλοντας την εφαρμογή του μνημονίου και της συνθηκολόγησης 30/7/15 – Σε λίγες μέρες 13/8 θα άνοιγε έκτακτα η Βουλή για να ψηφίσει το 3ο μνημόνιο…)

 

Υπήρξαν λοιπόν αντιδράσεις αλλά ήταν μικρές, χωρίς πολιτική εμβέλεια και με αδυναμία να αντιστρέψουν την πορεία ή να δημιουργήσουν ένα σοβαρό ρήγμα. Η δύναμη των αυταπατών ήταν μεγάλη και επιδρούσε σε όλους. Αυτό πολιτικά σημαίνει ότι κάποιοι άργησαν να αντιληφθούν το τι γινόταν, δεν πή­ραν όλα τα μέτρα τους, δεν είχαν προετοιμαστεί όπως έπρεπε. Με έναν τρόπο και αυτοί φέρουν μιαν ευθύνη γιατί ανεξάρτητα από προθέσεις άνοιξαν τον δρό­μο σε αυτό που ακολούθησε. Δηλαδή, δεν κατορθώσαμε να αναδείξουμε μιαν αξιόλογη δημοκρατική ριζοσπαστική πατριωτική αντιιμπεριαλιστική πρόταση και εναλλακτική, με ειδικό βάρος και αποτελεσματικότητα.

Το γενικό συμπέρασμα δεν οδηγεί στην απουσία από ενδιαφέροντα εγχει­ρήματα ή ιστορικά κινήματα. Οδηγεί στην ανάγκη να υπάρξουν περισσότερες απαιτήσεις στον υποκειμενοποιητικό παράγοντα, να βαθύνει η κριτική του κυ­βερνητισμού και της ανάθεσης και να αναζητηθούν φόρμουλες πιο κοντά σε μια συμμετοχική – κινηματική μορφή και όχι σε παγιωμένες δομές και ιδιαίτερα προσωποκεντρικού χαρακτήρα. Οι πολιτικοί στόχοι και η πολιτικοποίηση των διαδικασιών αφορούν μια διαδικασία που δεν μπορεί να αφεθεί στην ικανότητα ενός περφόρμερ (Τσίπρας), στον κύκλο «βασικών μετόχων» (π.χ. Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, Βούτσης) τουριστών (π.χ. Βαρουφάκης, Τσακαλώτος), των σκληρών τάχα «πατριωτών αντιγερμανών» που όμως χορεύουν καμαρώνοντας στους ήχους του «we are the world» σε συνάξεις του ΝΑΤΟ (π.χ. Κοτζιάς), αδιάφορων μποέμ (π.χ. Σταθάκης) και πλήθος, μεγάλο πλήθος Πασόκων που έχουν υπηρετήσει πολλούς αφεντάδες και ψηφίσει τα μνημόνια 1 και 3…

Μεγάλες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά. Κι αν είναι να καταλήγουν σε φάρσα σαν αυτή των Σύριζανελ για 1,5 χρόνο, κάποιοι δεν κάναμε καλά αυτό που έπρεπε, κι όσο έπρεπε… Μια ήττα υπήρξε, δεν ήταν ιστορική ούτε οριστική.

Έτσι κι αλλιώς ο αγώνας για μια διαφορετική Ελλάδα, για να μην έχουμε λιγότερη Ελλάδα και κατεστραμμένο τον λαό της, συνεχίζεται!

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΕΤΡΑΔΙΩΝ

Ο Ρούντι Ρινάλντι είναι εκδότης της εφημ. «Δρόμος της Αριστεράς», πρώην μέλος της Π.Γρ. και της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

Η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά δεκανίκια – η κοινωνική κατακραυγή αγγίζει τα όρια της «έκρηξης»…

Το πολιτικό προσωπικό και συνολικά το πολιτικό σύστημα υπηρετούν το επιβαλλόμενο καθεστώς της χώρας-αποικίας χρέους και γκέτο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και χωρίς αμφισβήτησή του, θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, θα στήνονται πολιτικές καριέρες, θα σημειώνονται αναδιατάξεις με πολιτικούς και κομματικά μορφώματα να αποβάλλονται ή να εκτινάσσονται.

Ο δικομματισμός πλήρωσε συνολικά το λογαριασμό, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε, η Χ.Α. αναδείχτηκε τρίτο κόμμα, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μέση διάρκεια ζωής ενάμιση-δύο χρόνια. Σόιμπλε, Μέρκελ και γενικώς οι… Θεσμοί, «κατάπιαν» αρκετούς πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών τα 6 τελευταία χρόνια.

Ο «κάβος» που είχε να περάσει κάθε πολιτικός δεν ήταν ίδιος. Υπήρχε, όμως, και υπάρχει με μια έννοια, ένας κάβος επικίνδυνος και πηγή πολλών προβλημάτων για όλες τις κυβερνήσεις και τους Θεσμούς: Πολιτικά, οι μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί είναι ξεκρέμαστες, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση και στήριξη, συναντούν την αντίθεση και την κατακραυγή της κοινωνίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος για τις συστημικές δυνάμεις. Δεν τον έχουν περάσει, ούτε φαίνεται εύκολο το ταξίδι. Η καταστροφή της οικονομίας και των μεσοστρωμάτων μαζί με την αφαίμαξη όλων των μισθοσυντήρητων, η άγρια φορολογία και η διάλυση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, το πλιάτσικο που επιβάλλεται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά ως αναγκαίες θυσίες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη».

Με αυτή την έννοια, υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη χώρα, που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Το χάσμα που σημειώνεται, με σημαντικό μέρος της κοινωνίας να μην εκφράζεται, να είναι αντίθετο συνολικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις και το καθεστώς που στηρίζουν, δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Τα παραδοσιακά κόμματα, η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, τα προσωποκεντρικά σχήματα που εμφανίζονται, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το τμήμα. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος όπου μαίνεται η φουρτούνα. Πάνω σε αυτό το έδαφος προωθούνται πολιτικές λύσεις και διευθετήσεις και σε αυτό το έδαφος εκδηλώνονται η ρευστότητα και οι νέες πολιτικές πρόσκαιρες ισορροπίες.

 

Η «κάβα» και το άρωμα εκλογών

Ο Αλέξης Τσίπρας υπηρέτησε το σύστημα μέχρι τώρα, καταλάγιασε διά της εξαπατήσεως την κοινωνική δυναμική, διέλυσε την ελπίδα, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές του 2015. Τώρα, φαίνεται η πραγματική όψη της πολιτικής του. Φθείρεται γρήγορα και ο κάβος που αυτός θέλει να ξεπεράσει είναι ο κίνδυνος να έχει την τύχη των προηγούμενων. Η τακτική του, απλή: Να κερδίσει χρόνο όπως-όπως, να καταφέρει να χτίσει ένα ΣΥΡΙΖικό κράτος κατά τα ΠΑΣΟΚικά πρότυπα, να συγκρατήσει τη φθορά του, να μην πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ (από 44 στο 4%). Τα μέτρα που του ζητούνται να περάσει, η επιπρόσθετη «κάβα» των 3 δισ., προκαλούν πολλούς τριγμούς και όλοι γνωρίζουν πώς με 153 βουλευτές δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το βάρος. Το καράβι φορτωμένο και με την κάβα γέρνει επικίνδυνα…

Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου μια επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με άλλες δυνάμεις του «κεντροαριστερού χώρου», είτε προσφυγή στις κάλπες με στόχο την διατήρηση ενός υψηλού ποσοστού. Τέτοιου που θα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, στο παιχνίδι από άλλη πλέον θέση, αποφεύγοντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Μια επιλογή εξόδου, δηλαδή, με τις λιγότερες απώλειες. Η πρώτη εκδοχή, αυτή του μοιράσματος της διακυβέρνησης με άλλους του κεντροαριστερού χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) προσκρούει στο μέχρι τώρα καλλιεργούμενο κλίμα και τις αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στο περιβάλλον Τσίπρα και τους άλλους φορείς.

Τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τα γεγονότα που δείχνουν μια κρίση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ότι υπάρχει «πολιτικό πρόβλημα» με τα πρόσθετα μέτρα, διορθώθηκε από την κυβέρνηση με τη φράση ότι δημιουργείται μόνο «οικονομικό πρόβλημα». Αν δημιουργείται πολιτικό πρόβλημα, ίσως χρειάζονται πολιτικά ανοίγματα ακόμα και σε οικουμενικά σχήματα… Ακόμα, οι ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη για τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιο Πιτσιόρλα, που τον κατηγόρησε ως «τρόικα εσωτερικού», διορθώθηκαν επίσης άμεσα από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Τέλος, το κείμενο των 53 (με τον Τσακαλώτο, δηλαδή τον επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, στις τάξεις τους) δείχνει ότι όλοι σκέπτονται την «επόμενη μέρα»…

Από την άλλη, η Ν.Δ. υπό τον Κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδικεί εμφανώς τον κεντρώο χώρο, κάνοντας ανοίγματα και προς το Ποτάμι, σηκώνει τους τόνους απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ζητώντας εκλογές σε μια προσπάθεια να κόψει τις γέφυρες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Κέντρο», φροντίζει να αποτρέψει ένα ρήγμα από την ακροδεξιά πτέρυγα. Με λεπτούς χειρισμούς, τα φτιάχνει με τους καραμανλικούς, αδειάζει τους σαμαρικούς αλλά δίνει καίριες θέσεις σε ακροδεξιά στοιχεία όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης…

Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης δεν ευνοούν τις προτάσεις περί οικουμενικών σχημάτων γιατί αυτά τους αποκλείουν προσωπικά από την πρωθυπουργία. Για αυτό ναρκοθετούν, προς το παρόν, αυτές τις εισηγήσεις και τις καταπολεμούν.

Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει γύρω από τον εαυτό του, στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπαράταξης, όλες τις πτέρυγες των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να ξεκολλήσει από το 5% και να εμφανιστεί ως σοβαρός εταίρος στα μετεκλογικά τοπία.

Τα υπόλοιπα κόμματα παίρνουν τα μέτρα τους και προετοιμάζονται για την εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να προκύψει. Σε αυτό το μήκος κύματος εντάσσεται και η εμφάνιση νέων σχηματιστών και κομμάτων, που θα επιχειρήσουν την κάθοδο, αυτόνομα ή σε συμμαχία με γειτονικές δυνάμεις.

Τέλος, για να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα, ο διεθνής παράγοντας φάνηκε σε σχέση με παλιότερα, αρκετά πιο ευέλικτος το 2015. Απορρόφησε ικανοποιητικά τους κραδασμούς από τρεις εκλογικές διαδικασίες (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος) ενώ σε λίγο παλιότερες εποχές, επέλεγε να αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό με έναν άνθρωπο των τραπεζών. Στο κάτω-κάτω οι εκλογικές διαδικασίες προσφέρουν και μιαν εκτόνωση, κερδίζεται χρόνος μέσα στο ίδιο περιβάλλον, εξημερώνονται απείθαρχοι, τροφοδοτείται ο αποπροσανατολισμός· δηλαδή, μια χαρά!

Για τους «παίκτες», βέβαια, λίγη σημασία έχει αν η κοινωνία βουλιάζει και η χώρα βυθίζεται…

http://www.e-dromos.gr/o-kavos-kai-h-kava/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Σκηνοθεσία σύγκρουσης και ελαφρότητα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες

Η αίσθηση της επανάληψης όσων ζήσαμε πέρυσι με τους λεονταρισμούς και τις σκηνοθετημένες «σκληρές διαπραγματεύσεις» που κατέληξαν στην επονείδιστη πολυκομματική υπερψήφιση του 3^ου Μνημονίου, είναι εντελώς παραπλανητική.

Δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο, γιατί απλούστατα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Για την ακρίβεια, είναι χειρότερες από πέρυσι το καλοκαίρι, γιατί η χώρα σήμερα, βρίσκεται στην πλέον αδύναμη στιγμή, πιο κοντά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και την ιλαρή αισιοδοξία των υπουργών και του ίδιου του Τσίπρα ότι μπαίνουμε σε φάση ανάπτυξης, αμέσως μετά το Πάσχα…

Το τρικ που λάνσαρε το Μαξίμου, περί «διαχωρισμού» ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, τρικ γιατί λειτουργεί κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και δίνει εικόνα «μάχης» με φόντο το εθνικό συμφέρον, κουδουνίζει παράφωνα σε σχέση με όσα διακηρύσσονται και από τους Ευρωπαίους και από το ΔΝΤ, που, παρά τις αντιθέσεις τους, ουδόλως τα χαλάνε μεταξύ τους για το ελληνικό πρόβλημα.

Μάλιστα, η κυβέρνηση δηλώνει ότι προτίθεται να φέρει προς ψήφιση στην Βουλή το 95% περίπου όσων έχουν συμφωνηθεί με όλους τους θεσμούς. Δεν οδηγείται δηλαδή σε μια μονομερή ενέργεια με φιλολαϊκό περιεχόμενο αλλά τάχα εκβιάζει τους «θεσμούς». Ότι θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Ότι θα το κάνει Κούγκι; Ότι ο ΦΠΑ δεν πρόκειται να αυξηθεί στα νησιά; Ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις; Ότι θα βάλει βέτο; Όχι βέβαια, δεν έχουμε επανάληψη των περσινών λεονταρισμών, αλλά και η κατάσταση είναι πιο κρίσιμη σε σχέση με πέρυσι:

Πρώτον γιατί ύφεση και κρίση καλά κρατούν σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον, γιατί έχει προκύψει ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα συνοχής της ίδιας της Ε.Ε. (κλειστά σύνορα, νέο «όχι» σε δημοψήφισμα, των Ολλανδών αυτή τη φορά, επικείμενο δημοψήφισμα για Brexit κ.λπ.). Τρίτον, γιατί η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας προσθέτει και νέες αντιθέσεις. Τέταρτον, γιατί η τάση για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και πολεμικές εμπλοκές γίνεται ολοένα πιο συχνή (Συρία και τώρα Λιβύη, αλλά και Παρίσι και Βρυξέλλες).

Όλα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε στρατηγικούς επανασχεδιασμούς σε όλα τα αποφασιστικά επιτελεία που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιφανειακές κινήσεις και τακτικισμούς ελλείψει οποιασδήποτε στρατηγικής. Σε τέτοιες συνθήκες, ο στόχος της παραμονής στο Μαξίμου με κάθε κόστος, οδηγεί τον λαό σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί τα προβλήματα και η βύθιση της χώρας δεν αντιμετωπίζονται με στολές εκστρατείας του Π. Καμμένου στο… γραφείο του ή με τζούφιες «μπαλωθιές» του Π. Πολάκη σε κομματικές συγκεντρώσεις. Ούτε βέβαια με ταξίδια και τηλεφωνήματα του Αλέξη Τσίπρα.

 

Ο εκθετικός βαθμός της ελαφρότητας…

Όταν με τη συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. (που η ελληνική κυβέρνηση την ψήφισε) κλείνουν τα σύνορα και παραχωρούνται κυριαρχία και έδαφος, όταν δηλώνεται προς τις ΗΠΑ ότι η Κρήτη είναι το νέο αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους στην περιοχή και όλα ποντάρονται σε ένα τρικ «διαχωρισμού» των θεσμών, εσωτερικό ανέβασμα των τόνων και αναμονή της όποιας «βοήθειας» από Ολάντ, Ομπάμα και λοιπούς «φίλους», τότε ο τυχοδιωκτισμός παίρνει νέες διαστάσεις.

Αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαίους ή ανάμεσα και στους ίδιους τους Ευρωπαίους, υπάρχουν. Το θέμα είναι πως έχουν κοινή στάση απέναντι στο κοινωνικό ζήτημα (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Η πολιτική τους είναι επιθετική απέναντι στην κοινωνία και ειδικά τα κατώτερα στρώματα, είναι πολιτική λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό το αποκρύπτουν οι Τσακαλώτοι, Σταθάκηδες, Χουλιαράκηδες, Δραγασάκηδες και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας, που κινείται πλέον στο χώρο της ευρωπαϊκής συστημικής σοσιαλδημοκρατίας αναλαμβάνοντας και ειδικούς ρόλους (βλέπε Podemos). Στο Χίλτον δεν αποφασίζεται καμιά φιλολαϊκή πολιτική, μπαίνουν νέα δεσμά. Το 95% που επιτεύχθηκε και οι δηλώσεις περί εφαρμογής στο ακέραιο όσων συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι, δείχνουν την πραγματική φύση της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι μαγκιές τύπου Πολάκη είναι για εγχώρια κατανάλωση, δεν πιάνουν σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα όταν έχουν «σκανάρει» τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση από όλες τις πλευρές. Το ποντάρισμα στην αντίθεση ΔΝΤ-Ε.Ε., χωρίς σχέδιο, χωρίς στήριξη κάπου, με γονατισμένη την κοινωνία, με καλόπιασμα της Τουρκίας του «φίλου Αχμέτ», οδηγούν σε νέες, ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις.

Η εικόνα από την Ειδομένη είναι χαρακτηριστική μέχρι στιγμής. Κατάσταση διάλυσης και απουσία του κρατικού μηχανισμού (ή παρουσία κατασταλτικού τύπου για τα κανάλια), προκλήσεις από τα Σκόπια, εισδοχή σε φάση συνοριακών επεισοδίων. Αν κανείς προσθέσει και τις εμπλοκές στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, αναδεικνύονται οι υπαρκτοί κίνδυνοι για το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση.

Τώρα, όλα μετατίθενται στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και για εκεί ετοιμάζουν βαλίτσες οι οικονομικοί υπουργοί. Αλλά και στην μόλις αναγγελθείσα συνάντηση Ομπάμα-Μέρκελ στο Ανόβερο το επόμενο Σάββατο. Η «λύση» θα έρθει απέξω, από τους προστάτες…

 

Γιατί τόσος θόρυβος για εκλογές;

Όλα τα παραπάνω συν ένας ακόμα λόγος συνηγορούν πως μπαίνουμε σε κινητικότητα που θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις και θα αγκαλιάσει ολόκληρη την πολιτική σφαίρα. Ανασχηματισμός (που δεν προσθέτει τίποτα), άλλη κυβέρνηση (οικουμενική) από την παρούσα βουλή, ξανά εκλογές σαν αποτέλεσμα εμπλοκής στην Βουλή ή και επιλογή Τσίπρα για «έξοδο».

Ο «συν ένας» λόγος, είναι η βαθιά παγιωμένη αντίθεση της κοινωνίας προς όλες τις μνημονιακές συνταγές και η έντονη αίσθηση που έχει ότι είναι θύμα των ψεμάτων ενός ένοχου πολιτικού συστήματος. Ακόμα και η εμπιστοσύνη και ανοχή που έδειξε σε έναν «νέο πολιτικό» μετατράπηκε γρήγορα σε θυμό γιατί αποδείχθηκε στα μάτια της μεγάλος ψεύτης και τα ψέματά που ειπώθηκαν είναι πολύ φρέσκα…

Η αντιπολίτευση ζητά είτε προσφυγή σε εκλογές είτε οικουμενική συνεννόηση μέσα από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για εξάντληση της τετραετίας και διαψεύδει τέτοια σενάρια, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σκαρώνονται πολλοί σχεδιασμοί. Οι λέξεις «δημοψήφισμα», «οικουμενική», «εκλογές» διανθίζουν την έρπουσα πολιτική κρίση, αφού με 153 κυβερνάς πολύ δύσκολα σε τέτοιες συνθήκες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πάψει η έξωθεν στήριξη. Άλλα όλα ποντάρονται σε αυτήν, στη στήριξη ή την ανοχή απ’ έξω, ελλείψει άλλων καταλληλότερων λύσεων.

Όλα αυτά δεν είναι σενάρια που ενδιαφέρουν ή απασχολούν μόνο εσωτερικές πηγές. Ήδη λόγος για εκλογές, Grexit ή χρεοκοπία γίνεται από διεθνή ΜΜΕ και «υπεύθυνους παράγοντες» θεσμών και κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, η Bank of America Merrill Lynch, καταγράφει δύο «αρνητικά σενάρια»:

Στο πρώτο, η συμφωνία καταψηφίζεται στη Βουλή, οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές και νέα κυβέρνηση που αναλαμβάνει να προωθήσει άμεσα την αξιολόγηση.

Στο δεύτερο, οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν κι άλλο και η Ελλάδα κινδυνεύει να μην είναι σε θέση να πληρώσει τα ομόλογα της ΕΚΤ που λήγουν τον Ιούλιο. «Ωστόσο, κάποια από τα κόμματα της αντιπολίτευσης -βάζοντας πρώτα το συμφέρον της χώρας και για να αποφευχθεί η χρεοκοπία- ψηφίζουν υπέρ του πακέτου ή σχηματίζουν έναν προσωρινό κυβερνητικό συνασπισμό και κάνουν αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πριν από νέες εκλογές»…

Από τη μεριά της η Deutsche Bank εκτιμά πώς οι συνεχιζόμενες διαφωνίες Ελλάδας, ΔΝΤ και Ευρωπαίων πιστωτών, καθυστερούν την κατάληξη σε συμφωνία. Ο Τσίπρας έχοντας μια μικρή μόνο κυβερνητική πλειοψηφία, πιέζεται ή αναγκάζεται να απαιτήσει διακομματική υποστήριξη για να περάσει στη Βουλή οποιαδήποτε συμφωνία, χωρίς να αποκλείονται νέες εκλογές ή νέος κυβερνητικός συνασπισμός.

Βοούν, λοιπόν, οι ενδείξεις πως έρχονται σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Τα μαγειρέματα δίνουν και παίρνουν. Εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλά από τα ταξίδια που γίνονται (όχι μόνο από τον Τσίπρα αλλά και από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων) βολιδοσκοπούν για εξεύρεση πολιτικής λύσης, εφεδρειών και φόρμουλας διακυβέρνησης και όχι τόσο για οικονομικές διευθετήσεις όπως όλοι δηλώνουν.

Το Μαξίμου επισπεύδει την επιχείρηση δημιουργίας ενός ΣΥΡΙΖικού κράτους, αντιγράφοντας σιγά-σιγά τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού που είναι σε όλους γνωστές και δοκιμασμένες: Αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, μηχανισμοί, υποκλοπές, μίζες, ρεμούλες, εκβιασμούς, απειλές… Αντιγράφει μαζί και την επίσης γνωστή από το παρελθόν, ανούσια αντιδεξιά ρητορική και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα στην οποία εντρύφησε ο ΠΑΣΟΚισμός. Με στόχο να ανακόψει τη φθορά και να αποφύγει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα και τα νέα κόμματα και κινήσεις που δημιουργούνται, έχουν φόντο τις επικείμενες πολιτικές ανακατατάξεις. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας που είναι απών. Ο λαϊκός, που δεν έχει κανάλια να εκφραστεί αυτόνομα και ουσιαστικά. Είναι, όμως, υπαρκτός και δημιουργεί δυσκολίες σε όλα τα κομματικά επιτελεία… Το ζήτημα δεν είναι η τιθάσευση και ποδηγέτησή του αλλά η γνήσια, αυθεντική, ακηδεμόνευτη έκφρασή του.

http://www.e-dromos.gr/den-einai-deja-vu/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Σε σκηνοθεσία του Μεγάρου Μαξίμου

Κάποια υπηρεσία παρακολούθησε, υπέκλεψε και διέρρευσε μέσω WikiLeaks τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Οι υποψίες έπεσαν πρώτα στις ελληνικές υπηρεσίες αλλά υπάρχουν τόσες άλλες εμπλεκόμενες -για παράδειγμα οι γερμανικές- ώστε το ποιος το έκανε μικρή σημασία έχει. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο, αποτελεί όμως ένα ακόμα πειστήριο για τον κυνισμό με τον οποίο συμπεριφέρονται τα «ευαγή» ιδρύματα τύπου ΔΝΤ. Και βεβαίως πιστοποιεί τις γνωστές αντιθέσεις που έχουν οι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ (ή Γερμανοί και Αμερικανοί).

Το προϊόν, βεβαίως, της υποκλοπής προσφέρθηκε στην ελληνική κυβέρνηση. Η οποία σκέφτηκε όχι απλώς να το εκμεταλλευτεί αλλά, τυχοδιωκτικά, για δεύτερη φορά, να κατασκευάσει μια αντιπαλότητα για να αποκρύψει πίσω από το νέφος απειλής και σύγκρουσης, τη γενικευμένη υποχώρησή της σε όλες τις ρυθμίσεις του 3^ου Μνημονίου. Η σκηνοθετική αντίληψη ζήλεψε την επιτυχία των χειρισμών του περυσινού καλοκαιριού, όταν μέσα από την αργόσυρτη «διαπραγμάτευση» και ενώ από τις 20 Φλεβάρη είχε κλείσει η «δουλειά», επί της ουσίας φθάσαμε στην κατάπτυστη συμφωνία του Ιουλίου και στις κάλπες του Σεπτέμβρη.

Έτσι, το «σενάριο» έχει σκληράδα απέναντι στο ΔΝΤ και μια κυβέρνηση που κάπως αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα, όμως, προσπαθεί να αποσπάσει με κάθε τρόπο την υπερψήφιση όλων των μέτρων που έχει ήδη αποδεχτεί με την συμφωνία του Ιουλίου. Τώρα το τσακαλώτικο απόφθεγμα «είμαστε κοντά στην αρχή του τέλους», που βάζει τέλος… στη «δημιουργική ασάφεια», ονομάζεται «αξιολόγηση». Δημιουργούμε μια φάρσα φασαρίας με το ΔΝΤ, παίρνουμε την «αξιολόγηση», δηλαδή αποδεχόμεθα ό,τι μας δώσουν οι θεσμοί, τα ψηφίζουμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε χρόνο ως αποκλειστικοί ένοικοι του Μαξίμου. Τέτοιες έξυπνες κινήσεις κάνουν τα βατράχια όταν τα βουβάλια τσακώνονταν στο βάλτο… Πολύ διαφανές, πολύ εύκολο, πολύ τυχοδιωκτικό. Που θα το ακολουθήσει η δεύτερη μεγάλη κωλοτούμπα, που ήδη αναγγέλλεται και υλοποιείται.

 

Πόσο τσακώνονται τα «βουβάλια»;

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και γερμανική Ε.Ε. είναι υπαρκτός, αλλά δεν εκφράζεται παντού και πάντα ανοικτά. Στη βάση αυτού του ανταγωνισμού και των ανακατατάξεων που γίνονται στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπτύσσονται τάσεις εδραίωσης του ευρωατλαντικού τόξου. Το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από τις κινήσεις αυτές και η τάση ηγεμόνευσης στην Ευρώπη από τη Γερμανία συναντιέται και συγκρούεται με τον άξονα ΗΠΑ-Αγγλία και το χάσμα που μπορεί να προκαλέσει ένα Brexit. Εξαρτάται, ακόμα, και από το πιθανό ξέσπασμα ενός δεύτερου κύματος κρίσης των ευρωπαϊκών τραπεζών μέσα στο 2016 και από τις προτάσεις που διαμορφώνονται εντός της ίδιας της Γερμανίας για το πώς θα προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα.

Όλα αυτά εκφράζονται με διαφορετικές οικονομικές προτάσεις που προωθούν τα δύο «βουβάλια». Ελάφρυνση του χρέους αλλά σκληρές μεταρρυθμίσεις και χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να υπάρχει μια αυξητική πορεία (ΔΝΤ), καμιά συζήτηση για κούρεμα του χρέους, υψηλά πλεονάσματα κι άρα περικοπές και πάλι σκληρές μεταρρυθμίσεις (ΕΚΤ, Ε.Ε.). «Λογικά», η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε να διαλέξει την πρόταση του ΔΝΤ, παρά αυτήν των Γερμανών, στηριζόμενη στην ελάφρυνση του χρέους. Παρ’ όλα αυτά, κάνει το σάλτο να παίξει ενάντια στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει την αντίθεση αυτή για να πάρει γρήγορα την «αξιολόγηση» και να την εμφανίσει περίπου ως επιτυχία. Παίζει τυχοδιωκτικά και εισπράττει τη μήνι της Λαγκάρντ, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ θα μείνει στο πρόγραμμα γιατί το θέλει και το ίδιο αλλά και οι Γερμανοί.

Η σύγκρουση των βουβαλιών δεν θα κριθεί βέβαια στο πεδίο «Ελλάδα» ούτε θα εξαρτηθεί από αυτό. Ήδη στην Ε.Ε. έχουν συσσωρευτεί πολλές εκρηκτικές ύλες που καθιστούν όλους πολύ προσεκτικούς στους βηματισμούς τους. Πολύ πρόσφατο το ολλανδικό «όχι» στο δημοψήφισμα για τις σχέσεις Ε.Ε.-Ουκρανίας, πήρε ευρωσκεπτικιστική χροιά και τρόμαξε πολλούς παίκτες.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως ο Τσίπρας θέλει απαγκίστρωση από τις ΗΠΑ και κάνει την επιλογή να στρατευτεί αποκλειστικά στο πλευρό της Μέρκελ. Κάνει παιχνιδάκια, τον έχουν αξιολογήσει και ξέρουν πως θα τα αποδεχτεί όλα. Φτάνει τα «βουβάλια» (και όχι ο «βάτραχος») να βρουν μια κινούμενη πρόσκαιρη ισορροπία, έως ότου ληφθούν πιο ριζικές αποφάσεις. Η Ελλάδα, ως αποικία χρέους, στην οικονομική σφαίρα της Γερμανίας, ΝΑΤΟϊκό πολεμικό μετόπισθεν και χώρος εγκλεισμού και αποτροπής προσφυγικών ροών, καλά κρατεί. Υπό τις ευλογίες του Πάπα και του Πατριάρχη θα χρηστεί ο νέος ρόλος της, ως σπίτι (στην πραγματικότητα, φυλακή) των προσφύγων και εκπατρισμένων. Οι ίδιοι, βεβαίως, θα ευλογήσουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και την επί γης ειρήνη…

 

Το πραγματικό εμπόδιο

Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει πλέον στην συλλογή των «εξημερωμένων πρωθυπουργών». Δεν έχει τόση σημασία αν συντελέστηκε η εξημέρωση πριν, κατά ή μετά την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Η κεντροαριστερή διακυβέρνηση πρόσφερε ήδη πολλά, αφού πέρασε τόσα μέτρα, αλλά, όπως είπαμε, βρισκόμαστε «κάπου κοντά στην αρχή του τέλους». Και η φθορά του κυβερνητικού σχήματος είναι γρήγορη, αλματική. Ήδη η Ν.Δ. σταθεροποιείται στην πρώτη θέση σε διάφορες δημοσκοπήσεις λίγους μήνες μετά τις εκλογές. Ενώ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μαυρίζει και τα δύο κόμματα και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Το πραγματικό εμπόδιο για αυτούς έγκειται στο ότι δεν δημιουργείται κανένα ρεύμα υπέρ των μέτρων και της πολιτικής που υιοθετείται.

Η κοινωνία είναι εχθρική προς την κυβέρνηση και τους θεσμούς, δεν θέλει την κυβέρνηση του Χίλτον, είναι αγανακτισμένη με το διαρκές ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικοί μοιράζουν non papers σε όσους εμφανίζονται στα ΜΜΕ με δύο σημεία άμυνας∙ γιατί άμυνα (και άσχημη μάλιστα) παίζουν. Πρώτον: «Όλα αυτά που λένε οι αντιπολιτευόμενοι τα κάναμε εμείς στον ένα χρόνο που έχουμε αναλάβει;». Κι όταν τους θυμίζουν τι είχαν υποσχεθεί, ακολουθεί το δεύτερο: «Ο λαός μας ψήφιζε ξέροντας ότι δεν θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ και γνωρίζοντας ότι έχουμε κάνει έναν δύσκολο συμβιβασμό». Αυτό είναι όλο κι όλο το οπλοστάσιο στην επικοινωνία. Μαζί με μερικές δόσεις ανθρωπισμού της οκάς και αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες χωρίς κόστος, αφού η ίδια κυβέρνηση προσυπόγραψε όλες τις αποφάσεις και υλοποιεί την κατασταλτική, ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης, σε συμφωνία με την Τουρκία, μετατρέποντας τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Τώρα, προσπαθεί να εμφανιστεί με μια αισιόδοξη νότα: Στις 12 Απρίλη υπογράφουμε μια συμφωνία (2 κείμενα, ένα με ευρωπαϊκούς θεσμούς και ένα με ΔΝΤ), πάμε Νέα Υόρκη στην Εαρινή Σύνοδο του «εχθρού»-ΔΝΤ, εκεί συμφωνούμε τι περιλαμβάνει η αξιολόγηση, φέρνουμε άρον-άρον στη Βουλή μια συμφωνία που θα μοιάζει με Μνημόνιο 3 και 4 και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρικά και ένοχα το ψηφίζουν. Όποιος δεν μπορεί να φανταστεί το σενάριο που θα παρουσιάσει ο θίασος της κυβέρνησης, φταίει ο ίδιος γιατί θέλει να μη διδάσκεται τίποτα.

Με κόντρα την κοινωνία, όλες οι εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες εξατμίζονται μέσα σε 24ωρα. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει μια πολιτική διαχείριση των όποιων οικονομικών λύσεων. Άρα είναι το πολιτικό πεδίο που έχει τον πρώτο λόγο, εξού και τα διάφορα παιχνίδια και οι αιφνιδιασμοί.

 

Προς πολιτικές εξελίξεις;

Το πολιτικό σκηνικό θα ταρακουνηθεί. Ήδη αυτό συμβαίνει και τα «βουβάλια» ίσως έχουν πιο καθαρή αντίληψη επί του θέματος. Η θητεία των κυβερνητικών σχημάτων σε τέτοιες καταστάσεις δεν διαρκεί πολύ. Στην περίπτωσή μας, το πολιτικό σκηνικό δεν είναι καν σταθεροποιημένο και οι παράγοντες κρίσης πλήρως ενεργοί και πολυεπίπεδοι. Η κρίση ήταν ήδη καθολική, τώρα προσφυγική και γεωπολιτική διάσταση έχουν προστεθεί με έμφαση. Το πολιτικό στοιχείο θα ενεργοποιηθεί γύρω από δύο άξονες, τον εθνικό-γεωπολιτικό και τον κοινωνικό. Το ποιος κάνει διαπραγμάτευση, ποιος είναι πιο ευαίσθητος κοινωνικά δεν θα μετράνε ως κριτήρια στις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Όταν οι επιπτώσεις μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής θα γίνονται ορατές, το πολιτικό στοιχείο θα δοκιμαστεί σκληρά. Η τραχύτητα και η οξύτητα των ζητημάτων δεν θα επιτρέπει πιρουέτες και γενικευμένες ανοησίες τυχάρπαστων «πολιτικών». Η ανοησία έγκειται στο να νομίζει κανείς ότι με 153 μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα ή ότι μια διεύρυνση προς Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι θα αρκεί, αν εμφανιστούν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ήδη οι φωνές για οικουμενικά και τεχνοκρατικά σχήματα δείχνουν πως το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Όσο συνεχίζεται η παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, απλώς κερδίζεται χρόνος και δεν επιλύεται τίποτα. Το αντίθετο, συσσωρεύονται όροι για πιο μεγάλη έκρηξη.

Στο μεταξύ, ο Τσίπρας κάνει τις ντρίπλες του για να πετύχει την παραμονή στο Μαξίμου και τα βουβάλια απλώς κοιμούνται… Τόσο «λίγος» ο θίασος. Επικίνδυνος, όμως, στην ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό του…

http://www.e-dromos.gr/deyterh-fora-apath/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Πολιτικό σύστημα ανίκανο, επικίνδυνο και κόντρα στην κοινωνία

Η διαφημιστική καμπάνια για την συζήτηση στη Βουλή υποσχόταν αποκαλύψεις, ντοκουμέντα, ίσως και μέτρα. Άνθρακες ο θησαυρός… Αυτό που διαπιστώσαμε ξανά είναι ότι η κρίση δεν είναι απλά οικονομική αλλά καθολική, αφού αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Ξανάρχεται έτσι στην επικαιρότητα μια διαπίστωση που είχε υποχωρήσει την περίοδο των αυταπατών και της ανάθεσης: Βασικός όρος για την επιβολή (όπως, αντίστροφα, και για την αναίρεση) της διαπλοκής και της διαφθοράς, είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και ειδικότερα η κομματοκρατία που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως πελάτη-ιδιώτη και το κράτος ως εργαλείο για την επιβολή και νομή της εξουσίας.

Ένα ένοχο πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, κόμματα και παρατάξεις που εναλλάσσονται στην εξουσία εκφράζοντας ολιγαρχικές ομάδες και δυνάμεις που αλληλοσυγκρούονται. Ένα πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί τα τελευταία 6 χρόνια στη χώρα. Γιατί μέσα στην κρίση, γίνονται σοβαρές αλλαγές στους θεσμούς και στις λειτουργίες του κράτους. Κι είναι άλλο ένα κυρίαρχο κράτος κι άλλο ένα κράτος μιας αποικίας, μιας μπανανίας.

Πολιτικό σύστημα συνολικά, κομματοκρατία πιο ειδικά, σε πλήρη σύμφυση και υποταγμένα στις σύγχρονες μορφές εξάρτησης που επιβάλλει η ευρωκρατία και ο ευρωατλαντισμός, οδηγούν τη χώρα σε εθνική και κοινωνική καταστροφή. Υποτάσσουν θεσμούς, ποδοπατούν το Σύνταγμα, παραγράφουν όλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει για να φθάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση. Προσπαθούν να παραπλανήσουν, στήνοντας σκηνικό «πόλωσης» και παίζοντας το παιχνίδι της «δημοκρατίας». Κι όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, των υποτελών τάξεων, της κυριαρχίας της χώρας.

Ο λαϊκός άνθρωπος στην Ελλάδα του 2016 δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το ρόλο του πολιτικού συστήματος. Δεν έχει την παραμικρή αυταπάτη για την κομματοκρατία. Δεν περιμένει τίποτα το θετικό από την ελληνική Βουλή. Όσα διαδραματίζονται εκεί δεν του είναι απλώς αδιάφορα, αλλά νιώθει ότι κινούνται εναντίον του, ότι μεθοδεύουν νέες οικονομικές και πολιτικές αλυσίδες, νέα τυραννικά δεσμά.

Η πελατειακή σχέση που υπήρχε κάποτε με τα κόμματα έχει κι αυτή διαρραγεί. Τα κόμματα δεν μπορούν πλέον να «εξυπηρετήσουν» έστω κάποιους ψηφοφόρους τους. Καλούνται να κυβερνήσουν ανατινάζοντας κοινωνικά στρώματα και διαλύοντας δομές. Σήμερα, μετατρέπουν την χώρα σε απέραντο στρατόπεδο, παίρνουν μέρος σε διεθνείς διασκέψεις και προσυπογράφουν ό,τι τους διατάξουν με αντάλλαγμα μια θέση στο πολιτικό σύστημα και στην κυβέρνηση. Αλλιώς τους σχόλασαν την επόμενη μέρα…

Όρος για την κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας (τότε που τα «όχι» δεν θα μπορούν να γίνουν «ναι» σε μια μέρα) είναι να τελειώνουμε με το διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, φαύλο πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ακούμπησε, ούτε το πείραξε. Όχι μόνο το άφησε άθικτο, αλλά ενσωματώνεται σε αυτό χρησιμοποιώντας, μάλιστα, όλα τα δοκιμασμένα όπλα του.

 

 

Τι έδειξε η συζήτηση στη Bουλή

Όποιος είχε την αντοχή να την παρακολουθήσει -γιατί εκτός των άλλων ήταν και βαρετή και κουραστική έως ανούσια- θα διαπίστωσε ότι η επιχείρηση «πετώ την μπάλα στην εξέδρα» που προώθησε η κυβερνητική παράταξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν έπεισε. Πρώτον, γιατί δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο. Δεύτερον, γιατί κανείς από τα άλλα κόμματα δεν τσίμπησε. Παιχνίδι εντυπώσεων, λοιπόν, χωρίς ουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αναμετρηθεί με την γοργή, θεαματική του πτώση και με την υποχρέωση να περάσει νομοσχέδια που θα προκαλέσουν μεγαλύτερη κοινωνική δυσφορία. Δεύτερον, γνωρίζει ότι το Προσφυγικό έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Τρίτον, τα όσα παραχώρησε σε ΝΑΤΟ και Τουρκία δεν είναι χωρίς συνέπειες και ίσως άμεσες. Τέταρτον, δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα, δυσκολεύεται πλέον να πάρει πρωτοβουλίες. Πέμπτον, ταυτίζεται πλέον με το ψέμα, δεν τον πιστεύει κανείς. Από την άλλη, ο Π. Καμμένος, έχει βρει τρόπο να είναι απαραίτητος, να προωθεί συμφωνίες σαν βασικός συνέταιρος και μέτοχος της κυβέρνησης, να βγάζει κορώνες, να εκβιάζει και να καταπίνει στη συνέχεια ότι έλεγε πριν από 24 ώρες.

Από τη συζήτηση φάνηκαν κι άλλες ομηρείες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαγγελόπουλος, γνωστός καραμανλικός και πρώην διοικητής της ΕΥΠ, «καθαρίζει» διάφορες υποθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης και έχει τοποθετηθεί πλάι στο «χαλαρό» και «δεοντολόγο» υπουργό Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλο, ενώ ποτέ δεν μάθαμε γιατί απομακρύνθηκε ο υπουργός Επικρατείας για καταπολέμηση της διαφθοράς, Παναγιώτης Νικολούδης.

Η Νέα Δημοκρατία έσπευσε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση για νέο μίνι δικομματισμό που απευθύνει ο Αλ. Τσίπρας. Στόχος να γίνουν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ το νέο δίπολο γύρω από το οποίο να ξετυλιχθεί το πολιτικό παιχνίδι. Ο Κ. Μητσοτάκης κινήθηκε, πάντως, προσεκτικά, ώστε να αποφεύγει τρικλοποδιές του ΣΥΡΙΖΑ και χοντροκομμένες υποθέσεις της διακυβέρνησης Σαμαρά (π.χ. υπόθεση Παπασταύρου), ανεβάζοντας τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ζήτησε παραίτηση του Τσίπρα και διενέργεια εκλογών, κίνηση με προφανή σκοπό να συσπειρωθεί το κόμμα, προετοιμαζόμενο για το ενδεχόμενο γρήγορων πολιτικών εξελίξεων.

Γεννηματά και ο Θεοδωράκης, κινήθηκαν σε έντονους αντιπολιτευτικούς τόνους προς την κυβέρνηση και επισημοποίησαν το μεταξύ τους φλερτ με συνάντηση που έγινε 2 μέρες μετά. Η συσπείρωση της «light Κεντροαριστεράς» με στόχο ένα διψήφιο ποσοστό, ώστε να έχει κάποιον ρόλο στα κυβερνητικά σχήματα που θα προκύψουν, προωθείται ως σχέδιο, συναντώντας όμως αρκετά εμπόδια προς το παρόν. Το τι θα γίνει με το «βάρος» Βενιζέλος είναι ίσως το δυσκολότερο…

Ο Γ. Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, μετρίασε εντελώς τους τόνους της κριτικής προς την κυβέρνηση, επικεντρώνοντας τα πυρά του προς την Ν.Δ. και ιδιαίτερα προς τον Α. Σαμαρά.

Ο Δ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ μίλησε εντελώς γενικά, καταγγέλλοντας το καπιταλιστικό σύστημα, αφού στο πλαίσιό του αναπαράγεται η διαπλοκή και τα σκάνδαλα, άρα τέτοια γίνονται παντού κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Μια τοποθέτηση παντός καιρού και χώρου, μέσα στη γενικολογία, χωρίς αιχμές, χωρίς εκπλήξεις και αποκαλύψεις. Δεν ξέρει τίποτα το ΚΚΕ που να αξίζει να καταγγελθεί στη Βουλή ή μήπως δεν πρόκειται απλώς για άγνοια ή ανικανότητα;

Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων (Ε.Κ) αναδεικνύεται συχνά ως «η φωνή της κοινής λογικής». Ίσως κι αυτός αποδειχθεί χρήσιμος σε κάποια «στραβή» της πολιτικής κρίσης.

Την επόμενη μέρα, ο Νίκος Χατζηνικολάου χαρακτήρισε τη συζήτηση επιπέδου Μπανανίας…

http://www.e-dromos.gr/eikonikh-antipara8esh-sth-bouli/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

 

Η καθολικότητα της κρίσης απαιτεί συνολικές προσεγγίσεις και εναλλακτικές

 

Κάτι βαθύ συμβαίνει στη χώρα μας. Ξεριζώνεται μέρος της υπόστασης και της κυριαρχίας της, μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Το γεγονός αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως ακόμα, αλλά ολοένα και περισσότεροι το διαισθάνονται υπό τον πυκνό βομβαρδισμό ειδήσεων, γεγονότων, τετελεσμένων.

Μέσα σε ελάχιστους μήνες, έκλεισαν τα σύνορα, εγκλωβίστηκαν περίπου 50.000 πρόσφυγες, κατασκευάζονται στρατόπεδα «χρόνιας διαμονής», η NATOϊκή αρμάδα αφίχθη, ενώ η κυριαρχία αμφισβητείται στο μισό -τουλάχιστον- Αιγαίο και στα νησιά που υποδέχονται πρόσφυγες. Τέσσερις χιλιάδες ξένοι δικαστές, αστυνομικοί και διερμηνείς (μεταξύ των οποίων και Τούρκοι) υπό τον κ. Φερβέι αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Η Ελλάδα είναι κοντά στη ζώνη του πολέμου που διεξάγεται στην Μ. Ανατολή κι έχει ειδικό ρόλο: Βάση ανεφοδιασμού και ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, περιοχή αποθήκευσης προσφύγων, φράκτης ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη τύχη.

Ο «υπερ-πατριώτης» υπουργός Άμυνας Καμμένος, αίρει την εμπιστοσύνη του στον Μουζάλα γιατί είπε τη λέξη «Μακεδονία» (την οποία φυσικά χρησιμοποιούν όλοι οι «σύμμαχοι») και την άλλη στιγμή βρισκόμενος στις ΗΠΑ για «εθνική αποστολή», δηλώνει ξεδιάντροπα αναφερόμενος στη Βάση της Σούδας ότι «πρόκειται για ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια».

Η επίσης ξεδιάντροπη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας (που εμφάνισε η κυβέρνηση Τσίπρα ως μια ακόμη επιτυχία…) επικυρώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως αποθήκης-στρατοπέδου προσφύγων και αφαιρεί, ουσιαστικά, κυριαρχία από τη χώρα, αφού ο έλεγχος, οι αποφάσεις και η άσκηση Διοίκησης εκχωρούνται πλέον σε μια πολυεθνική δύναμη 4.000 ανθρώπων υπό τον Μάαρτεν Φερβέι, τον διορισμένο συντονιστή της συμφωνίας. Η «κυβέρνηση» αναφέρεται σε όλα αυτά τα ζητήματα στη Διοίκηση του ΝΑΤΟ και στον κ. Φερβέι. Δεν μπορεί να πάρει μόνη της καμία απόφαση. Έμμεσα, με την παρουσία στρατιωτικών, αστυνομικών και πρακτόρων της Τουρκίας στα νησιά, παραχωρεί κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα.

 

Υβρίδιο χώρας

Όποιος έχει αμφιβολίες, θα αρκούσε να ξανακούσει τις δηλώσεις Γιούνκερ και Νταβούτογλου. Ο πρώτος αναφέρθηκε σε «ελληνικά νησιά», ο δεύτερος έκανε λόγο για «νησιά του Αιγαίου». Το Αιγαίο είναι, λοιπόν, μια θάλασσα με «ουδέτερα» ψάρια και νησιά η «θάλασσά μας» που είπε κι ο Τσίπρας στην Σμύρνη, απευθυνόμενος στον «φίλο Αχμέτ». Τόσο ωραία στήνεται ο διαμελισμός της χώρας, η παραχώρηση εδάφους χωρίς φασαρίες, σοβαρές εμπλοκές και πόλεμο. Όπως χωρίς πόλεμο χάθηκε το 25-30% του ΑΕΠ, μια «επίδοση» που συναντάται συνήθως σε εμπόλεμες χώρες, έτσι και τώρα χωρίς άμεσο πόλεμο, μετατρέπεται ουσιαστικά σε γκρίζα ζώνη μεγάλο μέρος της επικράτειας. Η «κυβέρνηση» (τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) νομίζει ότι θα κρυφτεί στις καμπάνιες συμπόνιας και ανέξοδου ανθρωπισμού, στις στημένες εικόνες μιας ανύπαρκτης «μάχης με τη διαπλοκή». Νομίζει ότι θα κρύψει έτσι την αλήθεια. Η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας βρίσκεται στο Hilton. Εκεί δίνονται οι εγκρίσεις και εκδίδονται οι αποφάσεις, εκεί περνούν από «οντισιόν» όλοι οι υπουργοί που παριστάνουν πως κυβερνούν.

Σε όλη τη χώρα «φυτεύονται» κατά παραγγελία κλειστοί χώροι εγκλεισμού-στρατόπεδα προσφύγων. Μικρές πολιτείες υπό επιτήρηση και με συνθήκες τέτοιες που κάνουν την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ να αποχωρεί και πλείστες οργανώσεις να καταγγέλλουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας που τινάζει στον αέρα διεθνές δίκαιο και δικαιώματα. Νησίδα ευρωπαϊσμού, λοιπόν, η Ελλάδα κατά τον «κυβερνήτη» Τσίπρα. Μάλλον εξομοίωση της Ελλάδας σε ειδικό ρόλο στα πλαίσια της παραγερασμένης ηπείρου…

Τι μένει μετά από όλα αυτά; Ποιο το καθεστώς της Ελλάδας; Υβρίδιο χώρας που μετατρέπεται σε «χώρο» δοκιμών. Κάτι από αποικία ή στρατόπεδο. Χώρα-αποικία ειδικού σκοπού και ρόλου. Χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, διοικούμενη από ειδικές δυνάμεις διεθνών οργανισμών, με άμεση στρατιωτική παρουσία και πολεμικές απειλές.

 

Η Αριστερά περί άλλα τυρβάζει…

Συμπέρασμα; Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα συνολικής υπόστασης της χώρας, κι όχι πώς απλώς θα απεμπλακούμε από τις επιπτώσεις του χρέους ή του ευρώ. Η «μονοκαλλιέργεια» στην ανάλυση και εκτίμηση της κατάστασης οδηγούσε πάντα σε απώλεια της ικανότητας προσανατολισμού. Η λέξη «κατοχή» δεν άρεσε ποτέ στους «political correct» αριστερής, κεντροαριστερής και δεξιάς εκδοχής. Ήθελαν να έχουν την ψευδαίσθηση μιας αναπτυγμένης χώρας, ίσως και ιμπεριαλιστικής, που απλά αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε τον όρο «αποικία χρέους» με σχεδόν όλο το κόμμα να βγάζει φλύκταινες για αυτόν, για να τον εγκαταλείψει στη συνέχεια όταν κυριαρχήθηκε από την ιδέα της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη»…

Η Αριστερά έχει εξοστρακίσει από τον εννοιολογικό της κόσμο την έννοια της εξάρτησης, μηχανεύεται καμπάνιες και εκλογικά ποσοστά, δηλώνει απλά την αλληλεγγύη της σε όσους πλήττονται, μιλά για δικαιώματα. Αδυνατεί να δει σχεδιασμούς και τετελεσμένα, δεν θέλει και δεν μπορεί να συλλάβει και να προωθήσει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Όταν πρωτοήρθε το Μνημόνιο, δεν είδε ότι πρόκειται για ένα ειδικό καθεστώς αλλά καλούσε σε διεκδικήσεις («να μην περάσουν τα μέτρα»). Τώρα, που συμβαίνουν όλα αυτά, καλεί σε αγώνα να μην περάσει το ασφαλιστικό, τσακώνεται για το ποιος έχει πιο ανατρεπτική γραμμή και για το αν αρκεί μόνο η έξοδος από την ευρωζώνη ή πρέπει να γίνει και έξοδος από την Ε.Ε.

Συμπέρασμα πιο ειδικό: Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι μόνο δεν έδιωξε την τρόικα, αλλά επί των ημερών της, η κρατικότητα της τρόικας γιγαντώνεται στο εσωτερικό και σε πεδία πέρα από την οικονομία. Δεν είναι απέναντί μας μόνο ένα πολιτικό σύστημα-εξάρτημα του νέου καθεστώτος αποικίας και γκέτο. Οικοδομείται και λειτουργεί μαζί με αυτό, και ένα παράλληλο διεθνικό αποικιοκρατικό μόρφωμα κρατικότητας. Μαζί πρέπει να σαρωθούν και από τώρα να βρίσκονται στο στόχαστρο ενός κινήματος ελευθερίας που πρέπει να οικοδομηθεί.

 

http://www.e-dromos.gr/ellada-2016-kati-anamesa-se-apoikia-kai-stratopedo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

 

 Το ερώτημα που πλανάται

Υπάρχει κάποιος ή κάτι που να μπορεί να σταματήσει την καταστροφική τροχιά στην οποία έχει μπει ο τόπος; Ποιο μπορεί να είναι το υποκείμενο μιας πορείας που να ακυρώσει την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση; Τα καίρια αυτά ερωτήματα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Ο μεγαλοαστικός κόσμος στο σύνολό του, ως οργανικό στοιχείο του καθεστώτος εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο δεν νοιάζεται για την πορεία του τόπου αλλά προσυπογράφει όσα σχεδιάζουν οι δανειστές. Αλλά και αντιμετωπίζει με κοσμοπολίτικο ραγιαδισμό την συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας με την νατοϊκή κηδεμονία στο Αιγαίο και τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Ο σκληρός πυρήνας του έχει ήδη μεταφέρει τις οικονομικές του δραστηριότητες προς Σαουδική μεριά ή στις ελβετικές τράπεζες και είναι έτοιμος για κάθε σύμπραξη που θα φέρει απλώς φράγκα στο ταμείο. Τίποτα άλλο…

Το πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, εντελώς αναξιόπιστο, έχει γίνει συμμέτοχος της νέας υποδούλωσης. Νομιμοποιεί και επικυρώνει όσα αποφασίζονται αλλού, αναπαράγει κυνικά τα ψεύτικα διλήμματα. Βιώνουν, μάλιστα, οι εκπρόσωποί του τη φαντασίωση ότι κυβερνούν, οι αθεόφοβοι, μια χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Χίλτον και οι «υπουργοί» περνούν κάθε τόσο οντισιόν για να εγκριθεί και το πιο ασήμαντο νομοθέτημα. Το δίδυμο Τσίπρας-Μητσοτάκης στις θέσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι δίδυμο της συμφοράς και του «ναι σε όλα και σε όλους».

Η Αριστερά, περίκλειστη στις αλήθειες της (αλλά και ένοχα και για δεκαετίες συστημική) διατυπώνει μεγάλα συνθήματα, κηρύττει «ταξικούς πολέμους», ανατροπές και άλλα παρόμοια. Χωρίς, όμως, να μπορεί να κρύψει ότι ενδιαφέρεται κυρίως για τον εαυτό της, ότι προσδοκά μια καλύτερη θέση στο Κοινοβούλιο, στους θεσμούς, στην εκπροσώπηση. Κυρίως, όμως, αδυνατεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει και πού πάει ο τόπος, αφού είναι πάντα εκτός τροχιάς και επιθυμίας των λαϊκών στρωμάτων, αποφεύγοντας οτιδήποτε δεν ελέγχει η ίδια. Μπορεί να επενδυθεί η σωτηρία της χώρας, ως στόχος, σε μια Αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, δεν παραδέχεται τις αδυναμίες της, δεν είναι αυτοκριτική και δεν δείχνει εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού και τη δυναμική του κινήματος;

Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα που πλανάται παντού, μέσα στα σπίτια απλών ανθρώπων και στα μυαλά εκατομμυρίων που ζουν και νιώθουν τον «καημό της ρωμιοσύνης», είναι πως η σωτηρία του τόπου μπορεί να είναι έργο μόνο της κοινωνίας και του λαού. Της κοινωνίας και του λαού που θα βγουν από την κατάσταση του «ασώματου και ακέφαλου», που θα αποκτήσουν υπόσταση μέσα από κοινούς στόχους και αξίες, μέσα από νοήματα απλά αλλά βαθιά.

Ναι, είναι δύσκολο αυτό που ζητά η απάντηση του ερωτήματος. Πρόκειται, επί της ουσίας, για την άρνηση της εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης που θα εκφράσει ένα μαζικό λαϊκό υποκείμενο. Ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα-κίνημα διεξόδου, μέσα από τη λαϊκή αυτενέργεια και συμμετοχή, που θα συμβάλλει στην απάντηση των ερωτημάτων στην πράξη. Όποιος νοιάζεται για την σωτηρία του τόπου οφείλει και να μεριμνήσει ο ίδιος για αυτήν. Δεν υπάρχουν «σωτήρες» και «μεσσίες».

 

Μπορεί ο λαός να διαμορφωθεί σε υποκείμενο;

Μέσα στο μετανεωτερικό περιβάλλον που ζούμε, οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια «λαός» μοιάζει αναχρονιστική. Βιώνουμε την αποθέωση του απόλυτου ατομισμού κατά την οποία η κάθε ξεχωριστή ατομικότητα δεν χωρά σε μεγάλα σύνολα που ίσως να είναι και δημιουργήματα της φαντασίας μας. Γιατί τι θα πει λαός; Και γιατί ο λαός είναι κάτι καλό; Ο λαός είναι κάτι αδιάφορο, κάτι στο οποίο συνυπάρχουν καταπιεζόμενοι και καταπιεστές, άρα είναι μια έννοια που (σύμφωνα πάντα με την ίδια άποψη) δημιουργεί σύγχυση και ίσως οδηγεί στον λαϊκισμό και την ωραιοποίηση. Ίσως χρειαζόμαστε πιο «ταξικές» έννοιες.

Στην πραγματικότητα, στη μαρξιστική και εν γένει στην αριστερή και κομμουνιστική φιλολογία, η έννοια λαός προσδιόριζε πάντα το σύνολο των τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών που υπόκεινται στην εκμετάλλευση και καταπίεση. Η ιστορική κατηγορία λαός είναι πιο «στενή» από την κατηγορία έθνος. Το έθνος περιλαμβάνει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που έχουν διαμορφωθεί κάτω από ορισμένες κοινωνικοιστορικές συνθήκες. Υπάρχουν, δε, περιπτώσεις όπου η εθνική καταπίεση οδηγεί σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με προοδευτικό χαρακτήρα. Στην ιστορική εποχή που έχουμε εισέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση μη σύνδεσης του εθνικού (αν δεχτούμε ότι υπάρχει) στοιχείου με τον κοινωνικό χαρακτήρα μεγάλων αλλαγών. Με δυο λόγια, ο αγώνας που μπορεί να γίνει ενάντια στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, δεν αποκλείει να διασταυρώνονται εθνικά και κοινωνικά προτάγματα αντίστασης στην κίνηση αυτή.

Η σύγχρονη Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα πως σημαντικές αλλαγές και ανατροπές καθεστώτων γίνονται μόνο μέσα από μαζικά λαϊκά κινήματα που εκφράζουν κοινωνικές συμμαχίες και κοινωνικά μπλοκ, στη βάση της κύριας αντίθεσης που διαπερνά κάθε χώρα. Με μια έννοια, πρωταγωνιστές της ιστορικής κίνησης δεν είναι κάποιοι αντικειμενικοί συντελεστές (π.χ. οι παραγωγικές δυνάμεις, η ανάπτυξη της οικονομίας κ.λπ.) αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας, ο λαός (όπως τον ορίσαμε) που έχει μετατραπεί σε υποκείμενο. Δηλαδή, μια πραγματική ιστορική συνιστώσα που μεταβάλει την τάξη πραγμάτων και οδηγεί προς μια νέα κατάσταση.

Σε μια μπλοκαρισμένη κοινωνία, σε μια χώρα που βυθίζεται, όπως η Ελλάδα, η μόνη δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει μια απελευθερωτική πορεία είναι ο λαός συγκροτημένος σε υποκείμενο. Ο λαός από παθητικός φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας να γίνει τόπος και ενεργός παράγων μιας άλλης ιεράρχησης, μιας άλλης κινούσας ιδέας και ενός αναγεννητικού νοήματος που θα τον καταστήσει πρωταγωνιστή μιας άλλης ιστορικής δυνατότητας.

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο λαός φέρει αρκετά αντιστασιακά χαρακτηριστικά, από την παράδοσή του, από την Ιστορία του παλιότερη και σύγχρονη, τωρινή. Για να μην πάμε πίσω, αναφέρουμε δύο κορυφαίες στιγμές εκδήλωσης αυτής της τεράστιας δύναμης που έχει ο ελληνικός λαός: Το δημοψήφισμα πριν από λίγους μήνες («όχι» 62,5%) και τώρα τη συγκλονιστική κινητοποίηση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Δεν ήταν δεδομένα και τα δύο, ούτε ήταν αποτέλεσμα της δράσης κάποιου πολιτικού κόμματος. Προϊόν της αυτενέργειας ήταν και συναίσθησης της μήτρας που γεννά τα σύγχρονα προβλήματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού στον κόσμο.

Στην παρούσα συγκυρία, έχουμε την υπέρβαση της φάσης ανάθεσης που είχε δείξει το αντιμνημονιακό κίνημα (προς τον ΣΥΡΙΖΑ) και προχωράμε σε μια φάση αναστοχασμού γύρω από το ερώτημα «και τώρα, τι κάνουμε;». Το ερώτημα αυτό το διατυπώνουν, το συζητούν ή το σκέφτονται εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι, παιδεύει αρκετές χιλιάδες που αγωνιούν να το αντιμετωπίσουν. Αυτό το δυναμικό που είναι κρίσιμο για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου, είναι ανοικτό σε προτάσεις και έτοιμο να αφιερωθεί σε μια προσπάθεια σωτηρίας του τόπου, αν δει πως γίνεται κάτι που υπερβαίνει την κομματοκρατία και την αναπαραγωγή του σάπιου πολιτικού συστήματος.

 

Μια δυναμική «ανάγνωση» της πραγματικότητας

Δεν είναι ρόλος σοβαρός να καταγράφεται με αντικειμενικό τρόπο η πραγματικότητα, να διαπιστώνονται τα μύρια όσα «κακά» συντρέχουν και να παραμένουμε σε αυτές τις διαπιστώσεις. Κάθε προσπάθεια που θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό της, οφείλει να συμπεριλάβει (χωρίς υποκειμενισμό) στην καταγραφή όλων των παραγόντων που συνθέτουν μια κατάσταση και στον συνυπολογισμό των συσχετισμών δύναμης, τον παράγοντα πού θέλει εκείνη να πάνε τα πράγματα.

Αυτό το «βουλησιαρχικό» στοιχείο δεν είναι αυθαίρετο, έχει τις ρίζες του στην ίδια την πραγματικότητα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στην «αντικειμενική» μόνο πλευρά της. Η Ιστορία είναι ιστορία παρέμβασης των ανθρώπων σύμφωνα με στόχους και σκοπούς και αυτή η υποκειμενική πλευρά, της θέλησης, της δράσης, του πάθους των ανθρώπων που συγκροτούνται σε σύνολα, μέτωπα, κινήματα κ.λπ. είναι μια πλευρά που δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το γενικό κάδρο.

Επομένως, στο επίκεντρο «Ελλάδα» τα τελευταία 6 χρόνια έχουμε όχι μόνο την επέμβαση και τα πειράματα των δυνάμεων του σύγχρονου κεφαλαίου (με παλιές και νέες μεθόδους). Έχουμε και την αντίσταση ενός λαού που αποσταθεροποίησε το πολιτικό σύστημα, τρόμαξε τους δυνάστες, ανάγκασε να αναζητηθούν τρόποι για να αντιμετωπιστεί αυτή η «ανταρσία του λαού», που συνάντησε τη ρατσιστική αλαζονική στάση της δυτικής Μητρόπολης απέναντί της. Αυτή η αντίσταση αντιπροσωπεύει τη δυναμική πλευρά, την έκφραση της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα και τη δυνατότητα ανάδυσης ενός πολύπλευρου εθνολαϊκού υποκειμένου που μπορεί να θέσει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Το σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί στο επίκεντρο αυτό και οι πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις ξεθεμελιώνουν ό,τι χτίστηκε στη Μεταπολίτευση (1974-2010). Πρόκειται για εξελίξεις μεγάλου πολιτικού βάθους που θα οδηγήσουν και σε υποκειμενικές επανασυστάσεις. Παρ’ όλο τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό, η κοινωνία δεν παραιτείται, απαιτεί παρέμβαση που να απαντά σε ανάγκες και ποιότητες διαφορετικές από αυτές που συνηθίζονται στο πολιτικό σκηνικό.

Επομένως, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε αν ισχύουν ορισμένες διαπιστώσεις που οδηγούν σε μια επισήμανση των αναγκών με δυναμική ανάγνωση:

1. Υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα ένα κρίσιμο συγκλίνον δυναμικό αντιστάσεων και ριζοσπαστικών πρακτικών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το δυναμικό αυτό συνορεύει ή συγγενεύει και με τμήμα της Αριστεράς, όχι τόσο ως κοινό σχέδιο, αλλά από την άποψη της παρουσίας αριστερών ανθρώπων σε διάφορες αντιστάσεις. Στο σημείο αυτό δεν αναφερόμαστε σε πρωτοβουλίες της Αριστεράς, γιατί αυτές είναι συνήθως αυτοαναφορικές και αναπαράγουν μικρόκοσμους.

2 .Αυτό το συγκλίνον δυναμικό είναι πλατύ, είναι δυναμικό μαζών, δεν είναι τόσο εκρηκτικό στο τρόπο που εκδηλώνεται μέχρι στιγμής, θα λέγαμε μάλιστα πως είναι χαμηλής έντασης. Ωστόσο είναι καίριο. Καίριο και επαρκές, κατ’ αρχήν, για να συγκροτήσει ένα κίνημα διεξόδου. Να αποτελέσει επίκεντρο για το κίνημα διεξόδου, σε αντίθεση με την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και σε άλλο μήκος κύματος από την ανασυγκρότηση διάφορων υποκειμενικών προσπαθειών, οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς.

3. Είναι καίριο γιατί επιχειρεί να μιλήσει σε επίπεδο απαντήσεων για την ίδια τη χώρα και όχι ενός ιδιαίτερα πολιτικοϊδεολογικού χώρου, όπως υποστηρίζουν διάφοροι. Αγωνιά και αφουγκράζεται τους μεγάλους κινδύνους που υπάρχουν, δεν στρουθοκαμηλίζει αμέριμνο.

4. Αυτό το δυναμικό ψάχνει και ψάχνεται για πολιτικό προσανατολισμό, ενόσω απορρίπτει την πολιτική κομματοκρατία. Γι’ αυτό ο πολιτικός του προσανατολισμός απαιτεί πιο σύνθετες και χειραφετητικές, ουσιαστικά, παρεμβάσεις που δεν μπορούν να γίνουν από χώρους που μοιάζουν και είναι αναξιόπιστοι, πλέον.

5. Για αυτό το λόγο, χρειάζονται προσπάθειες που θα εγγράφονται στη δυναμική του και θα καταλαβαίνουν τις ανάγκες του. Θα προωθούν προτάσεις, ιδέες, πρωτοβουλίες συμβολής στη ζύμωση και διέγερση αυτής της δυναμικής αλλά και στον προσανατολισμό της. Όσοι θελήσουν να συμβάλουν στη δυναμική αυτή οφείλουν «κάτι» να αρθρώσουν, ώστε να συνδράμουν στον προσανατολισμό ενός κινήματος διεξόδου. Διάφορες συλλογικότητες οφείλουν να εγγράψουν τις προσπάθειές τους σε αυτήν τη δυναμική (και εν δυνάμει στο κίνημα διεξόδου) και όχι στον εαυτό τους. Παράλληλα, πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να διαχέουν όσα παράγουν μέσα στο δυναμικό αυτό.

6. Δεν χρειάζονται θεωρίες και πρακτικές ποδηγέτησης και καπελώματος. Θεωρίες «πολιτικού κενού», καπηλείας της αντίστασης μέσα από αυτόκεντρες συγκροτήσεις και παλαιοκομματικούς παραγοντισμούς. Έχουμε παιδευτεί πολύ από τέτοιες αντιλήψεις.

Αυτή η «ανάγνωση» ορίζει μια υποκειμενική προσπάθεια που δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις συνάντησης του δυναμικού και υπηρέτησης της δυναμικής που εμπεριέχει. Συμβολής στο κεντρικό ζήτημα που δεν είναι άλλο από αυτό του υποκειμένου, της μετατροπής του λαού σε υποκείμενο.

 

http://www.e-dromos.gr/gia-to-politiko-ypokeimeno-ths-elladas/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Τι είδους εγχείρημα μπορεί να είναι ο Δρόμος του δεύτερου κύκλου; Σε αυτό το ερώτημα πρέπει, κατ’ αρχάς, να δώσουμε μιαν απάντηση.

Ο Δρόμος πρέπει ενσυνείδητα και σχεδιασμένα να προσδιοριστεί ως συμβολή διεξόδου της χώρας από την καθολική κρίση.

Ακολουθούν κάποιες σκέψεις γύρω από τις κατευθύνσεις και τη θεματολογία που θα κάνουν διακριτό το εγχείρημα του Δρόμου στο άμεσο μέλλον.

Η χρεοκοπία της Αριστεράς, το πολιτικό κίνημα διεξόδου, το ζήτημα του ανθρωπολογικού τύπου στο μετανεωτερικό περιβάλλον, το ζήτημα του πολιτικού συστήματος και όποια άλλα επιλέξουμε, πρέπει να γίνουν αντικείμενο προβολής και διαλόγου από τις στήλες της εφημερίδας, καθώς και άλλων πρακτικών πρωτοβουλιών.

 

 

1. Αντιμετώπιση της καταστροφής

Ως εφημερίδα οφείλουμε να προσδιορίσουμε τη διέξοδο όχι ως ένα στάδιο μιας φανταστικής επανάστασης, αλλά ως αποτέλεσμα αντιμετώπισης των σχεδιασμών και πειραματισμών που εφαρμόζονται, είτε με την οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση, είτε με τη διάλυση της χώρας και την ένταξή της στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς Δύσης, ΝΑΤΟ κ.λπ., είτε με την επεκτατική και εμπρηστική πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή.

Πόλεμος, Προσφυγικό, Κυπριακό, Αιγαίο και εμπλοκές θέτουν, έτσι κι αλλιώς, το ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας-Ευρώπης-ΗΠΑ, και η πριμοδότηση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας είναι κραυγαλέα. Το ζήτημα των γεωπολιτικών γενικά και το ζήτημα της Ευρώπης πιο ειδικά οφείλουν να αναλυθούν και να προσδιοριστεί μια στάση και μια πολιτική απέναντί τους. Ο ευρωπαϊσμός δεν είναι λύση, όπως δεν είναι λύση η εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής διάστασης. Η μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντικό άξονα και στους τυχοδιωκτισμούς που επιχειρεί βυθίζει περαιτέρω τη χώρα σε αδιέξοδα και διάλυση.

Η πολιτική της διεξόδου αφορά την αντιμετώπιση της ήδη συντελεσμένης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, αλλά και την απόκρουση των νέων πιο βαθιών ρωγμών που προωθούνται στα μεγαλύτερα κύματα τέτοιας καταστροφής που μας περιβάλλουν από παντού.

 

2 Πολιτικό σύστημα και πραγματική δημοκρατία

Ο Δρόμος οφείλει, επίσης, να προσδιορίσει τη διέξοδο ως αποτέλεσμα κινητοποίησης και συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα, πέρα και έξω από τα όρια του υπάρχοντος πολιτικού Συστήματος.

Αυτό σημαίνει ότι: α) πρώτα απ’ όλα οφείλουμε να δώσουμε φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή, β) να προβάλουμε την ανάγκη και τις διεργασίες να οικοδομηθεί ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου, γ) να θέσουμε το ζήτημα της διανόησης σε σχέση με το σημερινό βάλτωμα και την ανάγκη αναγέννησης της χώρας.

Η νέα μορφή καθεστώτος που διαμορφώνεται πρέπει να αναλυθεί και σε αυτό να αντιπαρατεθεί ένα άλλο επιθυμητό, μιας πραγματικής Δημοκρατίας.

 

 

3 Υπέρβαση της χρεοκοπίας της Αριστεράς

Η διέξοδος πρέπει να προσδιοριστεί ως υπέρβαση της σημερινής χρεοκοπίας της Αριστεράς, δίνοντας έμφαση σε αξίες και αρετές, που κάποτε ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτονόητες, αλλά ξεχάστηκαν στη συνέχεια. Όπως η αρετή της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της δοτικότητας, του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανάγκης επανασύνδεσης της πολιτικής με την ηθική, προβολή της αλήθειας κ.λπ.

Η πολιτική μας δεν είναι ο «αριστερός πόλος» ή «η ενότητα της Αριστεράς». Αυτά σημάδεψαν έναν προηγούμενο κύκλο, δοκιμάστηκαν και οδήγησαν εκεί που οδήγησαν. Πρέπει να εξηγηθεί και ερμηνευτεί η χρεοκοπία της Aριστεράς, να αναζητηθούν προτάσεις και συνθέσεις που να έχουν πιο έντονα αντισυστημικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουμε ως εγχείρημα για να συμβάλουμε στο λαό και τον τόπο και όχι για να διασωθεί η υπαρκτή αριστερά ή να διαιωνιστεί το μαγαζί μας.

 

 

4. Ριζική κοινωνική, ανθρωπολογική και πολιτιστική κριτική

Η διέξοδος πρέπει να προσδιοριστεί ως συστηματική κριτική και ανάδειξη παραδειγμάτων που ξεπερνούν ή θέτουν στο στόχαστρο τον ανθρωπολογικό τύπο που αναδείκνυε η δυτική καταναλωτική κοινωνία, κι όπως τον διαμορφώνει σήμερα το μετανεωτερικό περιβάλλον. Σχετιζόμενο με αυτά είναι τα ζητήματα της ιδεολογίας, της ατομικότητας, της ελευθερίας. Πιο βαθιά υπάρχει το ζήτημα της αλλοτρίωσης του ανθρώπου σε όλο το φάσμα των σχέσεών του. Δεν επιτρέπεται να είμαστε συντηρητικοί ή εντελώς επιφανειακοί.

Επίσης, ο Δρόμος οφείλει να προσδιορίσει τη διέξοδο και ως στοιχείο πολιτισμού. Ο πολιτισμός ως στιγμή και ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει την τραγικότητα της ύπαρξης και να χαράξει δρόμους λεπτούς και ελικοειδείς που τον οδηγούν περισσότερο στην κατανόηση, την λύτρωση, την υπέρβαση. Η φύση και η ουσία του ανθρώπου μας αναγκάζουν να απλωθούμε σε περιοχές όπου δεν τα έχει πει όλα ο μαρξισμός ή που πρέπει να κάνουμε δάνεια από άλλες περιοχές και επιστήμες.

 

 

5.«Αποσυριζοποίηση»

Ο Δρόμος οφείλει να «αποσυριζοποιηθεί» με τις εξής έννοιες: α) Κάνουμε αντικυβερνητικό αγώνα και δεν θεωρούμε αυτήν την κυβέρνηση καλύτερη από μιαν άλλη που πιθανόν μπορεί να προκύψει. β) Η κεντροαριστερή φόρμουλα δεν είναι η δεξιά πτέρυγα του προοδευτικού κινήματος, αλλά είναι η αριστερίζουσα, τάχα κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του αστισμού, του συστήματος κ.λπ., που πολιτεύεται εφαρμόζοντας όλες τις αστικές κυρίαρχες συνταγές μέσω της συνεννόησης, του διαλόγου, της οργάνωσης της συναίνεσης (όσο και όταν μπορεί) και μέσω αριστεροδέξιων κινήσεων. γ) Ο εχθρός μας δεν είναι απλώς ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε είναι λύση ο κεϊνσιανισμός. δ) Δεν μπορούμε να τοποθετούμαστε με βάση την «ατζέντα ΣΥΡΙΖΑ»· δηλαδή ό,τι δημιουργεί η προπαγανδιστική του μηχανή για να πετά την μπάλα στην εξέδρα.

 

6. Κριτική στα προσωποκεντρικά εγχειρήματα

Ο Δρόμος οφείλει να είναι κριτικός και εξαιρετικά προσεκτικός απέναντι στα προσωποκεντρικά εγχειρήματα. Να αναζητά και να αναδεικνύει κριτήρια με τα οποία θα αξιολογεί τα διάφορα εγχειρήματα. Ο ανοικτός χαρακτήρας τους, η χωρητικότητά τους, η μορφή και ο τρόπος που συμπεριφέρεται η ηγεσία τους (οι «σημαίες» κάθε εγχειρήματος), όλα αυτά είναι βασικά ζητήματα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που γίνονται λογής-λογής πλασαρίσματα.

 

7.Το ζήτημα του υποκειμένου

Ο Δρόμος οφείλει να αναδεικνύει το πρόβλημα του υποκειμένου στην ελληνική κοινωνία με τρόπο σύνθετο και ουσιαστικό. Το υποκειμενοποιητικό πρόβλημα σε όλα τα επίπεδα που το προσδιορίζουν: κοινωνίας, λαού, στρατευμένης διανόησης, Αριστεράς, ηγεσιών κ.λπ. Τοποθετείται απέναντι στο αίτημα αυτό, θεωρώντας την αναζήτηση κεντρικό ζήτημα κι όχι την έτοιμη συνταγή των παλιών κιταπιών. Συμβάλλει με την αρθρογραφία και τις πρωτοβουλίες του για την αντιμετώπιση του θέματος αυτού, έξω και πέρα από τα στερεότυπα της Αριστεράς (κόμμα-πρωτοπορία, δυαδική αντίληψη για την ταξική πάλη καθώς και διάφορες μονοκαλλιέργειες κ.λπ.) ασκώντας κριτική και στις μεταμοντέρνες απόψεις.

http://www.e-dromos.gr/oi-katey8ynseis-kai-h-8ematologia-tou-dromou-sto-neo-kyklo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η Μέρκελ, ο Τσίπρας και η βαριά κρίση της Ευρώπης

 

Σύμφωνα με άρθρο της Σεσίλ Ντικουτριέ στην γαλλική Le Monde, «η Άγκελα Μέρκελ και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι σήμερα στο ίδιο καράβι. Ή θα βουλιάξουν μαζί ή θα τους χαιρετήσουμε μια μέρα σαν ήρωες που κράτησαν ψηλά τα χρώματα και την τιμή της Ευρώπης». Είναι ειρωνικό, αλλά ο ηγεμόνας της γερμανικής Ευρώπης και ο μέχρι χθες αμφισβητίας της, σήμερα ή βουλιάζουν μαζί ή ανακηρύσσονται σωτήρες της ευρωπαϊκής ιδέας. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τη στάση τους απέναντι στο Προσφυγικό και το κλείσιμο των συνόρων.

Ίσως και οι δύο να αναρωτιούνται από πού πήγασε η κοινή τους τύχη. Γιατί αμφότεροι κληρονομούν προβλήματα που δεν τα είχαν καθαρά στην ατζέντα τους, από αυτά όμως φαίνεται ότι θα κριθούν το σήμερα και το αύριο της Ευρώπης.
Χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έτριζε -ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ήδη εμφανής και αυξάνεται κατακόρυφα. Είναι όμως τα τελευταία δύο χρόνια που πρόσθεσαν νέα αξεπέραστα προβλήματα: Τις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία και τώρα το Προσφυγικό, αποτελέσματα και τα δύο, γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων. Ενώ, παράλληλα, ελλοχεύει και ένα νέο κύμα της χρηματιστικής κρίσης στην καρδιά της ηπείρου.
Η Ευρώπη, επομένως, είναι ο μεγάλος ασθενής, αποτελώντας πεδίο όπου συγκλίνουν έντονες αποσταθεροποιητικές και φυγόκεντρες δυνάμεις. Οι τριγμοί της είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα όλων αυτών των συνισταμένων. Το πιο πιθανό δεν είναι το βάθεμα της διαδικασίας «σύγκλισης» αλλά ένα νέο τοπίο μέσα από μεγάλη αναδιάταξη δυνάμεων, συμμαχιών και πολιτικών. Δεν είναι η ώρα συνολικών αποτιμήσεων και προβλέψεων. Ορισμένες σκέψεις μόνο μπορούν να κατατεθούν.

Από τις φαντασιώσεις στη δοκιμασία
Είναι εντυπωσιακή η φαντασίωση των ευρωπαϊκών δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.) πως επειδή διαχειρίζονται οικονομικά μεγέθη, έχουν παράλληλα και αντίστοιχη γεωπολιτική ισχύ. Αυτή η αλαζονική φαντασίωση μετατράπηκε αίφνης σε τρόμο απέναντι σε μια-δυο κινήσεις της Τουρκίας που απείλησε με το γεωπολιτικό όπλο του Προσφυγικού να ανατινάξει τις ευρωπαϊκές δομές. Δύο φορές έτρεξε η Μέρκελ στην Άγκυρα για να βρει φόρμουλες κατευνασμού, ενώ άνοιξαν και οι πύλες για Συναντήσεις Κορυφής των 28 μαζί με την Τουρκία. Το μενού είχε ακόμα και απαγόρευση προσγείωσης σε στρατιωτικό ελικόπτερο με Γερμανούς αξιωματούχους στη Λέσβο, αλλά και τον επίσης Γερμανό διοικητή της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας στο Αιγαίο να καλείται στην Άγκυρα για να συζητήσουν τα επιχειρησιακά σχέδια στην περιοχή…
Τόσο η κρίση στην Ουκρανία, όσο και ο πόλεμος στην Συρία και το Προσφυγικό, οδηγούν την Ευρώπη να συρρικνώνεται ως οντότητα και να προσφεύγει διαρκώς στην ατλαντική αμερικανική ομπρέλα, αναγκαζόμενη σε συμμόρφωση με την ατζέντα της Ουάσιγκτον. Ο ευρωατλαντισμός είναι ένδειξη ισχυρής αδυναμίας της Ευρώπης που αναγκάζεται να συμμετέχει στα πολεμικά μέτωπα που επιθυμούν οι ΗΠΑ. Η διαρκής ένταση με τη Ρωσία είναι το άμεσο αποτέλεσμα, ενώ με την βόμβα του Προσφυγικού, οι σχεδιασμοί για την ευρωζώνη και την Ε.Ε. μπαίνουν σε νέες δοκιμασίες.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνωμοσιολόγος για να σκεφτεί κανείς πως αυτές οι εξελίξεις υπήρχαν ως πιθανότητες στα σενάρια που παράγονται και προωθούνται ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ. Ούτε για να υποθέσει ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η στρατηγική της Τουρκίας παράγει αποτελέσματα που οδηγούν την κρίση της Ευρώπης σε παροξυσμό.
Όταν η Μέρκελ (δηλαδή η πολιτική της Γερμανίας που καθοδηγεί την επιβολή της πανευρωπαϊκής λιτότητας και των ειδικών προγραμμάτων μνημονίων) ανακηρύσσεται ως συνεκτικός παράγοντας της «Ευρώπης», όταν σε αυτήν εναποτίθενται οι ελπίδες της «ευρωπαϊκής ιδέας», τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά… Μια πολιτική που έφτασε στα άκρα της, δείχνει τώρα τη γύμνια της και την ουσιαστική αδυναμία να αντιμετωπίσει μια κρίση που ξεφεύγει από το οικονομικό πεδίο. Αυτή η αδυναμία οδηγεί σε μια ανατίναξη σχεδόν ολόκληρης της Ευρώπης. Το κλείσιμο των συνόρων είναι αποτέλεσμα της έλλειψης οποιασδήποτε πολιτικής μέριμνας και στρατηγικής που να βλέπει πέρα από τον οικονομικό δογματισμό, ίδιον μιας ανικανότητας να σταθεί ως ενιαίος γεωπολιτικός παράγοντας.

Μια νέα αντίληψη περί Ευρώπης
Το πιο οξύμωρο είναι το σχήμα που λανσάρεται για τον ρόλο του Αλ. Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτές τις συνθήκες. Πόσους πείθει το σενάριο ότι μια αριστερή κυβέρνηση αναλαμβάνει αλτρουιστικά να σώσει την ευρωπαϊκή ιδέα; Μάλλον ανίκανη και στη γραμμή των εξαρτημένων ελληνικών κυβερνήσεων, αποδέχεται όλους τους σχεδιασμούς που της υποβάλλουν είτε οι «κακοί γείτονες» είτε οι «Ευρωπαίοι σύμμαχοι». Ο διπλωματικός πόλεμος Ελλάδας-Αυστρίας μοιάζει με σκηνή από προσεχώς της «ενωμένης Ευρώπης». Η Ελλάδα επιλέγεται στο ρόλο του «μουτζούρη», ενώ ο Σλοβάκος πρόεδρος ανακοινώνει πως κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για να σωθεί η «Ευρώπη» τους.
Μια άλλη πολιτική για την Ευρώπη δεν μπορεί να εκπονηθεί από «όλους μαζί» ούτε κάτω από την ομπρέλα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού, της αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής, της ευθυγράμμισης με τον ευρωατλαντισμό, της ακροδεξιάς και εθνικιστικής πολιτικής. Αντίθετα, μπορεί να εκπονηθεί μέσα από μια δημοκρατική επανάσταση που θα τερματίσει την γερμανική ηγεμονία, θα απελευθερώσει μια άλλη δυναμική συνασπίζοντας διαφορετικές δυνάμεις ενάντια στον ευρωατλαντικό άξονα εντός και εκτός Ευρώπης, δημιουργώντας δηλαδή μια νέα διάταξη σε περιφερειακό επίπεδο, θα απαιτήσει νέες σχέσεις με τις άλλες δυνάμεις, απομακρυνόμενη από πολεμικές εστίες και επεμβάσεις.
Η Ελλάδα μπαίνει σε καραντίνα και από την Ευρώπη. Έχει τα όπλα για να σπάσει αυτήν την καραντίνα, αλλά ο πολιτικός της κόσμος είναι ανίκανος και απρόθυμος να το κάνει. Έχει δραπετεύσει ή στρουθοκαμηλίζει επικίνδυνα. Μια νέα αντίληψη περί Ευρώπης και γεωπολιτικής πρέπει να μπει στη θέση του ραγιάδικου ευρωπαϊσμού που πνέει κι αυτός τα λοίσθια.

 

http://www.e-dromos.gr/sto-idio-karavi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι