Κατηγορία: Τοποθετήσεις

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ – Ηχητικό – 30/7/2015

by Rudi RinaldiΤοποθετήσεις

Την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ο Ρούντι Ρινάλντι μιλώντας στη συνεδρίαση του οργάνου την Πέμπτη 30 Ιουλίου. Μαζί με ακόμα 16 μέλη της Κ.Ε., εξηγούν τους λόγους της παραίτησής τους με δήλωση που έδωσαν στη δημοσιότητα και μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

 

Ακούστε εδώ ολόκληρη την τοποθέτηση στην Κ.Ε.


 

 

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Συγχωρήστε μου έναν προσωπικό τόνο γιατί είναι η τελευταία φορά που μιλώ στο όργανο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω ότι είναι λίγο οξύμωρο να έχουν παρθεί αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, να έχουν παρθεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις σε επίπεδο Μαξίμου, να έχουν συναφθεί διακρατικές συμφωνίες, να έχουν παρθεί δεσμεύσεις και να έχουν ψηφιστεί προαπαιτούμενα, με μια σύνθεση που δεν μας τιμά πολύ μέσα στην ελληνική Βουλή, και κατόπιν εορτής το κόμμα να συσκέπτεται για να αποφασίσει μια διαδικασία για το Σεπτέμβρη και εκεί να σκεφτεί την στρατηγική του στις νέες συνθήκες ή τις προτάσεις που μας φέρνει ο σ. Δραγασάκης για την επανίδρυση του κόμματος.

Συγγνώμη σύντροφοι, δεν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει ή δεν καταλαβαίνω εγώ τι συμβαίνει. Η χώρα μπαίνει σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια εντείνουν αυτή την πορεία προς την εθνική και κοινωνική καταστροφή.

Έχει τεράστιες ευθύνες το Μαξίμου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τεράστια ευθύνη όσοι ψήφισαν «ναι» για αυτή την πορεία. Και εγώ προσωπικά, δεν μπορώ πλέον να υποστηρίζω αυτή την πορεία και δεν μπορώ να είμαι στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος που ευθύνεται για αυτή την πορεία, παρόλο που δεν έχει το κόμμα ακριβώς την ευθύνη αυτών των πραγμάτων. Αλλά οι διαδικασίες έχουν δευτερεύουσα σημασία.

Η διαδικασία η σημερινή γίνεται για να ελευθερωθούν τα χέρια για το παραπέρα προχώρημα των δεσμεύσεων που έχουμε πάρει και έχουμε ήδη προωθήσει και θα συνεχίσουμε να προωθούμε και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή εν λευκώ η κυβέρνηση και το Μαξίμου θα συνεχίσουν αυτά για τα οποία έχουν δεσμευθεί και η Αριστερά θα συσκεφθεί το Σεπτέμβρη μήνα σε έκτακτο συνέδριο ή σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Κάτι δεν πάει καλά σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση.

Δεύτερο πράγμα. Επειδή είπε πολλά ο σύντροφος Φίλης και τέλος πάντων έξυσε καταστάσεις, δεν θέλω να του απαντήσω τίποτα, τίποτα απολύτως. Απλά θα πάω κι εγώ σε έναν μικρό λαϊκισμό για τα …κωλομακαρόνια που με τόση ευκολία ρώτησε «μα τόσα πολλά μακαρόνια τρώτε;», που αυξάνεται η τιμή τους, και θέλω να του πω ότι ο κόσμος βιώνει με πολύ τρομερό τρόπο αυτή την τεράστια καταστροφή που υπάρχει στον τόπο και ναι, προσπαθεί να φάει και μακαρόνια. Για αυτό μην τον κοροϊδεύετε σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι, σαν να μιλάτε ως ΣΚΑΪ εδώ μέσα για τα θέματα αυτά.

Αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Με ενδιαφέρει κάτι πιο βασικό. Σύντροφοι, πήραμε την κυβέρνηση, ήρθε το 62%, υπάρχει ένας λαός κι ένας κόσμος που πίστεψε αυτά που του είπαμε. Δεν του είπαμε αυτά που αποφασίσαμε κι αυτά που υπογράψαμε, άλλα του είπαμε και μας εμπιστεύτηκε και μιλάτε όλοι για ήττα, κανείς δεν βγαίνει εδώ να πει ότι είναι περήφανής νίκη αυτό που πετύχαμε. Ωραία. Και λέτε ότι ήταν οι συσχετισμοί συντριπτικοί. Έστω. Δεν μπορούμε να προβληματιστούμε στο τι έλειψε ή τι λείπει απ’ όλη αυτή την προσπάθεια; Δεν άκουσα τίποτα. Άκουσα μόνο βολονταρισμούς, κινηματισμούς κ.λπ. Αυτή η σχέση πληγώθηκε. Πληγώθηκε η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό, με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει και με έναν κόσμο που περίμενε κάτι διαφορετικό. Δεν περίμενε θαύματα, αλλά περίμενε μια διαφορετική στάση κι αυτή την στάση δεν την είδε.

Η απόφαση κι αυτά που έχουμε υπογράψει κι αυτά που ψηφίζουμε μέσα στη Βουλή οδηγούν σε μετάλλαξη του εγχειρήματος μας και σε παλινόρθωση του μνημονιακού καθεστώτος με όλα τα «ταρατατζούμ» που έχει αυτή η παλινόρθωση.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να την αποσοβήσουμε ή να μην έχει τραγικές συνέπειες για την χώρα και τον λαό. Η γραμμή, όμως, να μειώσουμε τις συνέπειες από αυτά που έχουμε ήδη αποφασίσει είναι σαν αυτό που λέγονταν ότι πάμε για μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, που δεν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο. Ωραιοποιούμε την κατάσταση λέγοντας αυτά τα πράγματα.

Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, σας λέω ότι μεταλλάσσεται με αυτές τις αποφάσεις. Μεταλλάσσεται ως κόμμα γιατί η ηγεσία, η κυβέρνηση, το Μαξίμου, το κράτος παίρνουν κάποιες αποφάσεις που σημαδεύουν αυτή την πορεία. Δεν μπορείς να πεις εγώ είχα μια διαφωνία, έλεγα κάτι μέσα εκεί κ.λπ.

Δεν υπηρετούμε τις υποτελείς τάξεις. Είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις και ούτε καν κάνει άρση της απώλειας κυριαρχίας της χώρας. Αλλά ίσα-ίσα προσυπογράφουμε το βάθεμα της υποτέλειας στη χώρα κι αυτό δεν είναι δουλειά της Αριστεράς, σύντροφοι. Η Αριστερά άλλο πράγμα πρέπει να κάνει. Πρέπει να οργανώνει τον λαό, να αγωνίζεται για απελευθέρωση, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται σώνει και καλά από το κυβερνητικό επίπεδο.

Αυτά είχα να πω (είπα και ελάλησα και αμαρτία δεν έχω), η επιλογή μου μπορεί να είναι λαθεμένη ή σωστή. Το κίνημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ είχε ριζοσπαστισμό, και κινηματισμό, δεν μπορεί να καλουπωθεί σε μνημονιακή μεταμόρφωση. Θα υπάρξουν πάλι κύκλοι, σχέσεις, κοινοί βηματισμοί, προσπάθειες το επόμενο διάστημα. Εκεί θα είμαστε παρόντες και με πάρα πολλούς νομίζω ότι θα πρέπει να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια, παρόλο που έχουμε διαφωνήσει και να κρατήσουμε μια σοβαρή στάση. Αυτό απαιτεί ο λαός από εμάς και νομίζω ότι πρέπει να ανταποκριθούμε.

Όσο αφορά το θέμα της πολιτικής μου τοποθέτησης και της προσωπικής μου στάσης θέλω να είμαι καθαρός απέναντι σε αυτό το κόμμα και τον κόσμο που το ακολούθησε και για αυτό παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή. Σας ευχαριστώ πολύ.

Tagged : / / / /

Τοποθέτηση στην συνεδρίαση βουλευτών και Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ (10/7/2015)

by Rudi RinaldiΤοποθετήσεις

Τοποθέτηση του Ρούντι Ρινάλντι στην κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στις 10/07/2015

Πρώτο

Καταρχάς, υπάρχουν πολλά προβλήματα διαδικασίας. Δεν είμαστε όργανο. Η Πολιτική Γραμματεία θα μπορούσε να συνεδριάσει ξέχωρα νωρίτερα και να πάρει μια απόφαση. Και είναι γνώριμη στάση, την τελευταία στιγμή να τίθενται, με τρόπο διλημματικό, ορισμένα ζητήματα και με ελάχιστη πληροφόρηση και χρόνο, να ζητιέται η συγκατάθεση.

Είναι ακατανόητη η σπουδή να γίνουν όλα μέσα σε μια μέρα, σε ένα άρθρο, όταν υπάρχει κυβέρνηση, διαπραγματευτική ομάδα και κυρίως απόφαση του λαού μέσα από δημοψήφισμα. Τι «θωράκιση» μας ζητιέται και τι εξουσιοδότηση των 4 (πρωθυπουργό, αντιπρόεδρο, υπουργό οικονομικών και υπουργό επικρατείας); Εδώ, πέρα από την εξουσιοδότηση, μας μοιράσατε ένα κείμενο στα αγγλικά και θέλετε, με διαδικασίες εξπρές, να το περάσετε σήμερα σαν νόμο της βουλής. Αναρωτιέμαι: Είναι δική μας ιδέα ή μας το επιβάλλουν οι δανειστές; Το θεωρούν κι αυτό προαπαιτούμενο για συμφωνία;

Δεύτερο

Εδώ και καιρό έχουμε διατυπώσει μια διαφωνία για τον τρόπο που γίνεται η διαπραγμάτευση, για την γενική πολιτική πορεία του κυβερνητικού σχήματος, για πολλές επιλογές οι οποίες μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο σημείο. Η χώρα βρίσκεται ήδη σε τροχιά χρεοκοπίας. Εξαντλήσαμε όλα τα αποθέματα κάνοντας τα πάντα για να φτάσουμε σε μια συμφωνία. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η πορεία και εν προκειμένω, δεν πρόκειται για μικρολαθάκια τακτικής ή προσώπων. Η πορεία ήταν προδιαγραμμένη από τις 20 Φλεβάρη – από τότε κινούμασταν σε μνημονιακή τροχιά και η κυβέρνηση είχε προειδοποιηθεί για την ανάγκη αλλαγής πορείας, επέμενε όμως στο «πάση θυσία συμφωνία».

Ακόμα και για τα όσα ακολούθησαν το δημοψήφισμα και το ηχηρό ΟΧΙ του λαού, δεν μπορούμε να είμαστε διόλου ευχαριστημένοι: συμβούλιο αρχηγών, αποπομπή – παραίτηση Βαρουφάκη για εξευμενισμό της τρόικας, συναντήσεις με Σταύρο Θεοδωράκη που μάλλον προαλείφεται για κυβερνητικός εταίρος. Και τώρα, μας φέρνετε ένα 3ο μνημόνιο, πολύ χειρότερο από την πρόταση που απέρριψε ο λαός με το δημοψήφισμα και μας συνιστάτε να το ψηφίσουμε ως «θωράκιση» και αναγκαίο συμβιβασμό. Και μάλιστα με τις διαδικασίες που επιλέχθηκαν.

Τρίτο

Η λέξη κλειδί για όσα συμβαίνουν ειπώθηκε εχθές και απορώ πώς δεν την άκουσαν και δεν την σχολίασαν οι επικοινωνιολόγοι μας, ο εκπρόσωπος τύπου, τα μίντια μας. Η λέξη είναι «Πουέρτο Ρίκο». Ανερυθρίαστα, ο Σόιμπλε συνομιλώντας με τον ομόλογο του των ΗΠΑ, του είπε: «Δεν καταλαβαίνεις τι είναι νομισματική ένωση. Πάρε την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ και δώσε σε μας το Πουέρτο Ρίκο». Το αισχρό δεν έγκειται ότι μας συγκρίνει με μια άλλη χώρα, αλλά είναι προσβλητικός και για τις δύο χώρες και δείχνει πώς συμπεριφέρονται οι ιμπεριαλιστές στις αποικίες τους. Κανένας από εμάς δεν θίχτηκε για να του απαντήσει; Κανείς δεν το άκουσε; Δεν καταλαβαίνετε ότι παραμένουμε στην ποιότητα «αποικία χρέους» και μας το πετάνε στα μούτρα χωρίς να αντιδράμε;

Τέταρτο

Είναι άχαρο και ντροπιαστικό η Αριστερά να προτείνει στο λαό ένα 3ο μνημόνιο και μάλιστα τόσο βαρύ και επαχθές. Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε καθαρόαιμη μνημονιακή δύναμη, να το κάνει η ίδια η Αριστερά. Θα το πληρώσουμε αυτό και το τίμημα θα είναι βαρύ.

Η Αριστερά δεν πρέπει να φορτωθεί ένα 3ο μνημόνιο, νομίζοντας ότι σώζει τη χώρα, ενώ είναι σαφές ότι την καταστρέφει, την παραδίδει στους τροικανούς. Άλλος είναι ο ρόλος της, άλλη πρέπει να είναι η πολιτική της, ιδιαίτερα μετά το 61% του δημοψηφίσματος.

Όποιος εφάρμοσε μνημονιακές πολιτικές φθάρθηκε γρήγορα. Το ίδιο θα πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι αυταπάτη ότι οι δανειστές–λύκοι θα σταματήσουν απλά σε μια συμφωνία. Αυτοί προωθούν την στρατηγική τους: θέλουν και θα επιδιώξουν την πολιτική ασφυξία, την εξαφάνιση της άλλης εναλλακτικής δυνατότητας. Θα μας προσαρμόσουν στο κρεβάτι του μνημονιακού Προκρούστη και θα συντελεστεί μια μετάλλαξη μας.

Πέμπτο

Έχουμε μπει στην «επόμενη μέρα». Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από τη Δευτέρα στην χώρα μας. Όλα έχουν αλλάξει, όλα αλλάζουν ραγδαία και σε βάρος του λαού. Η χώρα έχει μπει σε τροχιά χρεοκοπίας και δεν σώζεται με μνημόνια και με Grexit.

Να ειπωθεί όλη η αλήθεια στο λαό.

Δημοκρατική αντιμνημονιακή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μέσα από γενναίο ανασχηματισμό. Να σταματήσει η Βουλή να επικυρώνει ό,τι διατάσσουν οι εκβιαστές δανειστές (η Βουλή δεν είναι ΚΕΠ που σφραγίζει απλά έγραφα, αλλά χώρος άσκησης κυριαρχίας).

Μαζί με το λαό χάραξη πολιτικής διεξόδου για την χώρα.

Tagged : / / /

Σχετικά με την κοινή μας δήλωση, Ρ. Ρινάλντι – Ε. Σωτηρίου, 17/9/2014

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
Η κοινή δήλωσή μας, στην οποία αναφέρονται αρκετά ΜΜΕ, αφορούσε την εκτίμησή μας για την πορεία της προγραμματικής δουλειάς του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχε καμία αναφορά στα ζητήματα που τέθηκαν στην Θεσσαλονίκη.
Άλλωστε κατατέθηκε στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στην συνεδρίαση της Πέμπτης 11/9 και μεγάλο μέρος της δημοσιεύτηκε το Σάββατο 13/9. Επομένως, όλες οι αναφορές ότι πρόκειται για βολές ενάντια σε όσα εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας είναι εντελώς ανυπόστατες.
Όποιος διαβάσει με προσοχή την δήλωσή μας, θα καταλάβει ότι σε αυτήν πέρα από τα οικονομικά ζητήματα, γίνονται μια σειρά πολιτικές προτάσεις και αναφέρονται αναγκαίες πολιτικές προϋποθέσεις για μια μεγάλη νίκη, για μια μεταπολίτευση του λαού.
Είναι εντυπωσιακός ο εκνευρισμός που δείχνουν ορισμένοι κύκλοι ιδιαίτερα μετά την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ και τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα. Ας μην ψάχνουν για εύκολες διαφυγές…
Ελένη Σωτηρίου
Ρούντι Ρινάλντι
17/9/2014
Tagged : / /

Για το πρόγραμμα που έχουμε ανάγκη, κείμενο του Ρ. Ρινάλντι και της Ε. Σωτηρίου, 11/9/2014

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
«Ένας λαός κινείται όταν υπάρχει κινούσα ιδέα που θα βάλει φωτιά στην ψυχούλα του. Μια κινούσα ιδέα, η οποία θα τον συναρπάσει, θα τον συνεγείρει για να τους σαρώσει. Αυτή την κινούσα ιδέα θα την πούμε στρατηγική αντίληψη για να βγούμε από τα αδιέξοδά μας. Τι είναι αυτό το στρατηγικό δια ταύτα; Πρέπει να είναι κάτι το πάρα πολύ απλό. Να είναι σαφές, να είναι κρουστικό, για να είναι πειστικό, να το πάρει ο κόσμος, να το κάνει τραγούδι και αυτό να τον οδηγεί.» Λαοκράτης Βάσσης “Διαπερνώντας το τείχος των εμπλοκών στην Ελλάδα της κρίσης”, 2/12/2013
 
 
Με βάση τη μέχρι τώρα συζήτηση και επεξεργασία, στις σχετικές επιτροπές και διαδικασίες σχετικά με το πρόγραμμα, έχουμε να εκθέσουμε και να κοινωνήσουμε τις ακόλουθες σκέψεις, με σκεπτικό πάντα την ουσιαστικότερη αντιμετώπιση των σύνθετων, δύσκολων επιλογών-καθηκόντων που τίθενται σε όσους και όσες αναζητούν μια διέξοδο της χώρας και της κοινωνίας και εκφράζοντας τη βαθύτερη ανησυχία μας για την κατεύθυνση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε-απαντάμε στις ανάγκες και τις προκλήσεις της περιόδου.
 
1.
Η όποια τοποθέτηση δε γίνεται σε κενό χρόνου. Έχουν μεσολαβήσει δυο χρόνια από τις εκλογές του 2012, τότε που ο λαός στήριξε την ελπίδα του στο ΣΥΡΙΖΑ, εμπιστεύτηκε –σε ένα βαθμό- το ΣΥΡΙΖΑ, ως φορέα  μεγάλης πολιτικής αλλαγής και διεξόδου της χώρας. Πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό, αυτή την εμπιστοσύνη, αυτό το καθήκον. Πως υπηρέτησε τη λαϊκή απαίτηση: τι πολιτικό φορέα έφτιαξε, τι πολιτικές πρωτοβουλίες πήρε, πόσο συνέβαλε στην οργάνωση του λαϊκού κινήματος, στην ανύψωση του φρονήματος, στη δημιουργία ενός μεγάλου πολιτικού ρεύματος ικανού να γκρεμίσει το σάπιο πολιτικό σύστημα, να ανοίξει το δρόμο για μια Ελλάδα της προκοπής και της δημοκρατίας. Η απάντηση είναι προφανής: ελάχιστα σε αυτήν την κατεύθυνση. 
 
2.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν γύρω από την έννοια και τη σημασία του «προγράμματος». Η βασική ερώτηση στην οποία πρέπει να απαντήσουμε είναι τι πρόγραμμα έχουμε ανάγκη και για ποιο σκοπό. Γιατί αυτό που είναι αναγκαίο στις παρούσες συνθήκες δεν είναι άλλο ένα κυβερνητικό πρόγραμμα παρουσίασης «λύσεων» από κάποιους ειδικούς στα προβλήματα κάποιων άλλων, από τους οποίους ζητείται απλά εκλογική υποστήριξη. Ζητούμενο και αναγκαίο είναι ένα σχέδιο δράσης για την ελληνική κοινωνία, το οποίο θα καταρτίζεται ανοιχτά, δημόσια και θα βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τις λαϊκές τάξεις και τους ενεργούς πολίτες.
 
3.
Το πρόγραμμα μιας δύναμης που αναζητά την διέξοδο της χώρας τόσο στην κατάρτισή του, την εξαγγελία του και την εφαρμογή του, οφείλει: 
α) να ξεκλειδώνει σε κάθε τομέα τις δημιουργικές δυνάμεις των πολιτών, αφού αυτές αποτελούν το σπουδαιότερο παράγοντα διεξόδου από το σημερινό τέλμα,
β) να προωθεί μια τεράστια αλλαγή στο περιεχόμενο της πολιτικής και των αποφάσεων, να προωθεί μια δημοκρατική επανάσταση στον τρόπο που η κοινωνία σχεδιάζει και υλοποιεί το μέλλον της,
γ) να οδηγεί στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας του λαού, που δεν μπορεί να έρθει σαν δευτερεύουσα συνέπεια οικονομικής δραστηριότητας με οδηγό το κέρδος,
δ) να διαπερνιέται από ένα συλλογικό παραγωγικό όραμα, ικανό να συγκινήσει ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού.

 
4.
Η κατάρτιση ενός προγράμματος οφείλει να περιλαμβάνει την αποτύπωση της συγκυρίας (παραγωγική αποδιάρθρωση, από ποιους κλάδους προέκυψαν οι άνεργοι, τι μορφωτικό επίπεδο και ηλικία έχουν κ.λπ.), τον καθορισμό του κεντρικού στόχου (π.χ. σοσιαλισμός, σωτηρία του λαού  κ.λπ.) και τη διαδικασία μετάβασης μέσω της επίτευξης βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων – που όμως θα συνδέονται και θα εξυπηρετούν την επίτευξη του βασικού στόχου. Π.χ. η άμεση λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της φτώχειας συνδέεται με την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και του φρονήματος του λαού, που είναι απαραίτητος όρος για την ανάδειξή του σε πρωταγωνιστή της διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Εξίσου σημαντική είναι και η διαδικασία εκπόνησης του προγράμματος: τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα θα πρέπει να συμμετέχουν οργανωμένα στη διαμόρφωση του προγράμματος, επειδή μόνο έτσι θα το αποδεχθούν συνειδητά και θα παλέψουν για την υλοποίησή του. 
 
5.
Με βάση αυτά τα κριτήρια πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του προγράμματος. Με έμφαση στις κεντρικές ιδέες, με σαφήνεια στους βασικούς πυλώνες, με προτεραιότητα στην πολιτική κοστολόγηση έναντι της οικονομικής. Σε γενικές γραμμές, η πρόταση (το σχέδιο) μοιάζει να απαντά σε τρέχουσες ανάγκες της επικοινωνιακής πολιτικής και δεν βρίσκεται στην τροχιά σύναψης μιας προγραμματικής συμφωνίας, που θα θεωρεί προτεραιότητα για την υλοποίησή της την ενεργό δράση του λαϊκού παράγοντα. Το πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι συρραφή προτάσεων διαφόρων τμημάτων χωρίς εσωτερική συνοχή και στόχους, δεν μπορεί να είναι κατάλογος μέτρων σε κάθε τομέα.
Το σχέδιο αδυνατίζει ακόμα περισσότερο εξαιτίας και του αποσπασματικού τρόπου με τον οποίο συζητείται. Δεν μπορείς να συζητάς τα μέτρα για τη φορολογία χωρίς να τα συνδέεις με την αναγκαία αύξηση των δαπανών για την υγεία και την παιδεία ή τη χρηματοδότηση του προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης κ.λπ.
 
6.
Η χώρα πρέπει να ξαναβρεί την αυτοεκτίμησή της, τη δημιουργική ψυχή-στυλοβάτη της παραγωγικής της υπόστασης. Να ανασυστήσει πάνω σε νέα ήθη και νοοτροπίες την ιδιαίτερη επιστημονική, τεχνολογική και προπαντός τεχνική ενδογενή της βάση, που είναι ο ελάχιστος αναγκαίος όρος για να υπερβεί τα αδιέξοδα και να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία. Άρα ο πυλώνας της παραγωγικής ανασυγκρότησης –μαζί με αυτόν της πραγματικής δημοκρατίας– είναι θεμελιακός. Αν δεν τονίζεται ότι χωρίς παραγωγική ανασυγκρότηση και χωρίς πραγματική δημοκρατία δεν είναι δυνατή μια διέξοδος της χώρας, οδηγούμαστε σε κανάλια διαχειριστικών κεντροαριστερών προτάσεων και κεντροαριστερών. Τότε, λαός, κοινωνία, χώρα θα είναι δίχως πυξίδα και βυθισμένα στην κρίση. Χωρίς την ενεργό συσπείρωση λαού και κοινωνίας γύρω από αυτούς τους δύο πυλώνες, καμία πολιτική ρήξεων και αξιοπρέπειας δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν.
 
7.
Είναι αναγκαία μια συγκεκριμένη ανάλυση – αιτιολόγηση – αποσαφήνιση της σημερινής ελληνικής και διεθνούς παραγωγικής πραγματικότητας, την οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο ο κυρίαρχος νεοφιλελεύθερος λόγος. Διότι η απουσία ενός στ’ αλήθεια εναλλακτικού λόγου, απολύτως επί του συγκεκριμένου, είναι εκείνη που χαρίζει κατά βάθος και αμαχητί την πρωτοβουλία των κινήσεων στα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα.
Όπως είπε και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, «κανείς δεν πάει στη σύγκρουση για να θυσιαστεί. Πάει στη σύγκρουση για να νικήσει»: πράγμα αδύνατο αν δεν διαθέτει σαφέστατη συγκεκριμένη ανάλυση του πραγματικού ζητήματος, των αληθινών προοπτικών που ανοίγονται και της πραγματικής υποκειμενικής του δυνατότητας να συνεισφέρει στη λύση – όχι απλά σαν ψηφοφόρος αλλά κυρίως σαν ενεργό κοινωνικό, πολιτικό και παραγωγικό υποκείμενο.
 
8.
Επανερχόμαστε στην εκτίμηση ότι το κεντρικό πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό και όχι οικονομικό. Με την έννοια πως οποιαδήποτε αλλαγή επί της ουσίας έχει πολιτικά προαπαιτούμενα, και έπονται οι οικονομικές δυνατότητες και οι δυσκολίες που θα παρουσιαστούν. Όπως είναι αναγκαία μια μεγάλη πολιτική αλλαγή (σωστά γίνεται λόγος για δημοκρατική επανάσταση), έτσι και για κάθε μέτρο του προγράμματος, αλλά και για το σύνολό του, η πολιτική κοστολόγηση προηγείται της οικονομικής. Η παραμονή στο στείρο έδαφος ενός οικονομισμού, αντί να απελευθερώνει και οικονομικές δυνατότητες, οδηγεί σε εγκλωβισμό στους νεοφιλελεύθερους μονόδρομους. Με άλλα λόγια, προτάσσουμε σε κάθε πρόταση, μέτρο, τμήμα, σύνολο του προγράμματος μια πολιτική κοστολόγηση: τι σημαίνει η εφαρμογή τους, ποιοι τη στηρίζουν, τι κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δημιουργείται από την προώθησή του κ.λπ.
 
9.
Είναι διαφορετική η πολιτική κοστολόγηση μέτρων ενός προγράμματος που έχει ενεργό λαϊκή στήριξη, είναι άλλη αν εκφράζει μια «προοδευτική κυβέρνηση» με δυνάμεις που ερωτοτρόπησαν με το μνημονιακό κατεστημένο, είναι άλλη αν εκφράζει μια εναλλαγή στην ίδια ρότα και δεν προωθεί τομές.
Ο κεντρικός στόχος της παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν στηρίζεται απλά στο τι είναι «εφικτό» με τους όρους του εκσυγχρονισμένου μεταπρατικού μοντέλου ή του μοντέλου της αποικίας χρέους που έχουν επιβληθεί. Σε αυτή τη βάση δεν υπάρχει πραγματοποιήσιμη παραγωγική ανασυγκρότηση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι μια κινούσα κεντρική ιδέα και στόχος που έχει στρατηγική σημασία, και επιζητείται η καταρχήν πολιτική συσπείρωση και στήριξη ενός τέτοιου μάχιμου στόχου. Αφού τεθούν κεντρικοί στρατηγικοί στόχοι –αναγκαίοι για μια διαφορετική πορεία– τότε αναζητούνται και μπαίνουν σε κίνηση όλες εκείνες οι υλικές και πνευματικές δυνάμεις που τον στηρίζουν και μπορούν να τον προωθήσουν. Η απλή διατύπωση του στόχου σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς ένα πολιτικό κίνημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν θα σημάνει την υλοποίησή του – ακόμη κι αν υπάρχουν οι καλύτεροι σχεδιασμοί. 
 
10.
Δεδομένου του προεκλογικού αρώματος της συγκυρίας, πρέπει να δούμε τη διαφορά μεταξύ εκλογών και εκλογικίστικης αντίληψης, όπως και μεταξύ κυβέρνησης και λογικής κυβερνητισμού. Δηλαδή, το εκλογικό-κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι ούτε ένα εκλογικίστικο πρόγραμμα επικοινωνιακού χαρακτήρα απλά και μόνο για να πάρουμε τις εκλογές, ούτε μια τεχνοκρατική παράθεση των πολιτικών και διοικητικών μέτρων που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση. Στην ιστορικά κρίσιμη κατάσταση που βιώνουμε, κάτι τέτοιο θα ήταν στην πραγματικότητα ένας διόλου βοηθητικός τυχοδιωκτισμός.
 
11.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται πράγματι ένα πρόγραμμα, τόσο για να κερδίσει τις εκλογές όσο και για να κυβερνήσει. Το να πείσει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ το εκλογικό σώμα δεν είναι ζήτημα απλώς επικοινωνιακό, όπως και το να κυβερνήσει δεν είναι απλώς ζήτημα κυβερνητικών μέτρων. Το να «πείσεις» το λαό σημαίνει να τον εμπνεύσεις να πάρει μέρος σε μια μεγάλη αναμέτρηση που αφορά τη διέξοδο της χώρας (ορίζοντας τι σημαίνει νίκη, εναντίον ποιων ακριβώς αγωνίζεται, πώς θα τους νικήσει, και με τι ρίσκα). Και το να «κυβερνήσεις» σημαίνει να διεξάγεις αυτή τη μεγάλη προσπάθεια όχι εν ονόματι του λαού ή έστω με την ανοχή του· χρειάζεται η ουσιαστική συσπείρωση και ενεργός εμπλοκή του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ένα πρόγραμμα, και ο τόπος έχει απόλυτη ανάγκη από ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου της χώρας. Διακυβέρνηση σε προοδευτική κατεύθυνση χωρίς ένα λαϊκό κίνημα διεξόδου, χωρίς μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, δεν είναι ρεαλιστική.
Στην πολιτική πάλη δεν υπάρχει γενικώς «ευτυχές τέλος» όπως στις ταινίες. Στις σύγχρονες συνθήκες ακόμα και τα ελάχιστα απαιτούν μια μεγάλη αλλαγή.  Ακόμα και το απλό  νοικοκύρεμα απαιτεί τεράστια πολιτική στήριξη. Η στήριξη για να έρθει, απαιτεί  σαφήνεια στόχων κι  όχι απλή διαχείριση εντός πλαισίου.
Δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές με απλή χρησιμοποίηση και στήριξη στον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό. Χρειάζεται έλεγχος, διαφάνεια, αρετές, αποφασιστικότητα απέναντι σε όποιον βάζει το χέρι στο μέλι, νέοι θεσμοί λαϊκής συμμετοχής και ελέγχου κλπ. Γιατί δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε εκφυλιστικά φαινόμενα τύπου ΠΑΣΟΚ.
 
12.
Για όλα αυτά χρειάζεται ένα συνεκτικό «επιχειρησιακό σχέδιο», κι αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα πρέπει να έχει το πρόγραμμα. Να είναι ένα καθολικό «επιχειρησιακό σχέδιο» που η ελληνική κοινωνία, και η Αριστερά ως ηγέτιδα πολιτική της δύναμη, οφείλει να φέρει σε πέρας μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό ορίζοντα. Υπό την έννοια αυτή, το πρόγραμμα οφείλει να καλύπτει τρεις βασικές λειτουργίες:
 
• Να ορίζει το πλαίσιο διεξαγωγής της αντιπαράθεσης/διεξόδου, με κεντρικό αλλά όχι αποκλειστικό πεδίο την κυβέρνηση (γενικός σκοπός, επιμέρους στόχοι, φίλοι-εχθροί, μέτρα-δράσεις, εναλλακτικά σενάρια).
• Να προσδιορίζει τους ιδιαίτερους επιμέρους ρόλους και τις αναγκαίες συνέργειες κυβέρνησης, κόμματος, κινημάτων, κοινωνίας.
• Να εντάσσει το «επιχειρησιακό σχέδιο» σ’ έναν ευρύτερο στρατηγικό ορίζοντα μετάβασης και κοινωνικού μετασχηματισμού (πράγμα αναγκαίο όχι μόνο για τη σύνδεση του σημερινού αγώνα με μια απώτερη προοπτική, αλλά και για την τρέχουσα συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του κοινού μετώπου).
 
13.
• Ορίζοντας το χαρακτήρα της αναμέτρησης ως αντιμνημονιακό-αντινεοφιλεύθερο· για το σταμάτημα της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής· για τη σωτηρία και την ανασυγκρότηση της χώρας,
• Ορίζοντας σαν αντίπαλο τη συγκυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, την τρόικα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τη κρατικοδίαιτη παρασιτική ολιγαρχία (μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλολαθρέμποροι κ.λπ.), οφείλουμε να συγκροτήσουμε ένα πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα διεξόδου που θα στηρίζεται σε:
• ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ: Εργαζόμενοι + Μικρά και μεσαία στρώματα.
•ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ: ΣΥΡΙΖΑ + το αντιμνημονιακό/αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. 
Το πρόγραμμα που θα στηρίζει και θα στηρίζεται σε τέτοιες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, πρέπει να είναι οικονομοτεχνικά, διοικητικά και πολιτικά εφικτό και αποτελεσματικό.
 
14.
Βασικά στοιχεία του προγράμματος:
 
Νέα μεταπολίτευση του λαού – Ειρηνική δημοκρατική επανάσταση – Παραγωγική ανασυγκρότηση – Κοινωνική χειραφέτηση.
 
• Πραγματική δημοκρατία (λαϊκή κυριαρχία, απόδοση δικαιοσύνης) – αιχμές: 
  • Πολιτικός εξοστρακισμός (πολιτικό προσωπικό, ΜΜΕ)
  • Νέα πολιτειακή διάρθρωση (λαϊκή συμμετοχή, διάκριση εξουσιών, νέο σύνταγμα)
• Σεισάχθεια (εξωτερική και εσωτερική) – Παραγωγική ανασυγκρότηση
  • Εργαζόμενοι-συνταξιούχοι (μισθοί-συντάξεις) / Μικρομεσαίοι (φορολογία-ασφαλιστικό-δάνεια)
  • Κοινά αγαθά – Δημόσια διοίκηση: εξυγίανση, παραγωγικότητα-δημιουργικότητα, αξιοκρατία
  • Εναλλακτικές πρακτικές: αυτοδιαχειριστικές / συλλογικές πρωτοβουλίες, κοινωνική οικονομία.
  •  Εθνική και κοινωνική συνοχή – Ασφάλεια – Αλληλεγγύη – Μεταναστευτικό
  • Γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός – Ανεξαρτησία, συνεργασία, αμυντική θωράκιση (Ευρώπη, Βαλκάνια, Μεσόγειος, Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή)
15.
Δύο φορές μέσα σε λίγο διάστημα η ευρωκρατία και ο μερκελισμός έδειξαν τις προθέσεις τους για τον ευρωπαϊκό Νότο. Αναφερόμαστε στον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στην Κύπρο, τόσο πριν ένα χρόνο, όταν της έσπασαν τη σπονδυλική στήλη (το τραπεζικό σύστημα), όσο και τώρα, που για να εκταμιεύσουν τη δόση των 350 εκατ. ευρώ απαίτησαν να παρθούν πίσω μέτρα προστασίας της πρώτης κατοικίας που είχε θεσπίσει η κυπριακή βουλή. «Ο μύθος ομιλεί για εμάς», και δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε πως μια διαπραγμάτευση θα λήξει με ευνοϊκά για μας αποτελέσματα. Μάλλον για το αντίθετο ενδεχόμενο πρέπει να προετοιμαζόμαστε και να έχουμε εναλλακτικές. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι σίγουρη η θετική έκβαση της διαπραγμάτευσης σε κάθε περίπτωση. Έχουμε να κάνουμε με κυνικούς αδίστακτους, σκληρούς αντιπάλους…
 
16.
Συμπερασματικά: Χωρίς  αφύπνιση της κοινωνίας και καλλιέργεια φρονήματος του λαού σχετικά με το τι συμβαίνει και το τι καλείται από εμάς να κάνει, πλήττεται θανάσιμα η προοπτική διεξόδου της χώρας  αλλά και η βιωσιμότητα όποιου κυβερνητικού σχήματος σε περίπτωση «ατυχήματος» του μνημονιακού μπλοκ. Αν καταφέρουμε να δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα, να ανυψώσουμε το φρόνημα των πολιτών τότε είναι δυνατή η ανατροπή της κυβέρνησης και η διεκδίκηση της αυτοδυναμίας. Χωρίς μετατόπιση της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει θετική διέξοδος. Χωρίς μετατόπιση της κοινωνίας η λιτότητα θα είναι το πρόγραμμα οποιασδήποτε κυβέρνησης. Η ιστορία έχει διδάξει ότι δεν υπάρχουν μεγάλα κοινωνικά εγχειρήματα και κατακτήσεις χωρίς μαζική λαϊκή συμμετοχή, χωρίς την ύπαρξη ενός αριστερού πολιτικού κινήματος. Αντί λοιπόν για το «σύνθημα»: όλα για την κυβέρνηση, να πούμε όλα για την προετοιμασία του λαού…… Και το πρόγραμμά μας αυτό το σκοπό πρέπει να υπηρετεί.
 
*****
Όσα αναφέρθηκαν αποτελούν μια τοποθέτηση που θέλει να συμβάλλει στην πορεία διεξόδου της χώρας, στην ανασυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος, στη διαμόρφωση του αναγκαίου σχεδίου δράσης για μια διαφορετική πορεία στην Ελλάδα και την Ευρώπη μέσα σε ιδιαίτερα κρίσιμες γεωπολιτικά συνθήκες.
 
11/9/2014
Ελένη Σωτηρίου 
Ρούντι Ρινάλντι
Μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
Tagged : / / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 13/04/2014

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τυχαίνει να είμαι μέλος της επιτροπής για τη ευρωδιακήρυξη και της πενταμελούς επιτροπής για το ευρωψηφοδέλτιο. Η συζήτηση που γίνεται αυτήν την στιγμή εδώ αφορά τη διακήρυξη. Το λέω μεθοδολογικά, γιατί αν πω κι εγώ δύο τρία ονόματα ή πω κάποια κριτήρια για το ψηφοδέλτιο, υπονομεύω την συζήτηση και πάω αλλού το θέμα. 

Έχω μια αγωνία και σας τη λέω καθαρά: Το κόμμα δεν είναι προσανατολισμένο για την μάχη των ευρωεκλογών. 
Είναι απορροφημένο στις αυτοδιοικητικές εκλογές άντε και στις περιφερειακές. Αυτό είναι το πρώτο πολιτικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δηλαδή, σαν καθοδηγητικό όργανο, που είναι η Κεντρική Επιτροπή, πρέπει να προσανατολίσουμε το κόμμα και να στοιχίσουμε σωστά τις  δυνάμεις μας προς μια κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορέσει να έρθει η νίκη στις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου. 

Αυτό δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει κάποια σιγουριά. Εγώ αγωνιώ περισσότερο για αυτό, παρά, να το πω έτσι, για τις λεπτομέρειες που θα υπάρξουν στα κείμενα, ακόμα και στο ψηφοδέλτιο. Θα ήθελα να είχαμε ήδη, δέκα, είκοσι, είκοσι πέντε ονόματα υποψηφίων που θα συμφωνούσαμε όλοι εδώ. Και τον επόμενο ένα μήνα να δίναμε ολόψυχα τη μάχη. Αυτή τη στιγμή όμως είμαστε ακόμα στο «αλλά», αμφιταλαντευόμενοι. Μπαίνουν διάφοροι προβληματισμοί: πώς θα νικήσουμε, εάν μπορούμε να νικήσουμε με τέτοιο κόμμα, με τις κόντρες που υπάρχουν, κλπ. Δεν είναι καλή η κατάσταση στο κόμμα και το ξέρετε όλοι από καιρό. Δεν είναι καινούργιο θέμα αυτό. Για παραγοντισμούς, για σοσιαλδημοκρατικοποιήσεις κλπ.
Τις εκλογές θα τις νικήσουμε με μια θαρραλέα πορεία προς το λαό, αυτόν τον ενάμισι μήνα που έχει μείνει αυτήν την στιγμή. Εκεί είναι το κλειδί! Εκεί θα δοθεί η απάντηση ακόμα και στο ζήτημα του κόμματος, που μπορεί να χρειάζεται ακόμα και μετά από ένα χρόνο από το Συνέδριο μια πιο ουσιαστική επανίδρυση.

Θέλω να σας πω ότι η απόσταση από το 2009 και από το 2012 είναι πολύ μικρή. Μπορούμε να πάθουμε ότι πάθαμε το 2009, που περιμέναμε 2-3 ευρωβουλευτές και βγάλαμε μόνο έναν, δηλαδή να μην νικήσουμε στις επόμενες εκλογές. Όμως μπορεί και να έχουμε μια μεγάλη νίκη σαν το 2012. Από εμάς εξαρτάται και τις σχέσεις που αναπτύσσουμε με την ελληνική κοινωνία.

Αυτό προϋποθέτει μια πορεία προς το λαό, τώρα αλλά και σταθερά. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σκεφθεί ο καθένας τι κάνει για αυτή την πορεία προς το λαό, τι δυνατότητες έχουμε, ποια είναι τα ισχυρά μας χαρτιά σε αυτή την πορεία και ποια είναι τα χρήσιμα στοιχεία που έχουμε και μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να πάμε να μιλήσουμε και να συνδεθούμε με τον κόσμο. 

Επομένως θέλω να πω, ότι ακόμα και με τα προβλήματα που έχει το κόμμα πρέπει να δώσουμε τη μάχη και να νικήσουμε. Και να μην προεξοφλούμε ότι δεν μπορούμε με ένα τέτοιο κόμμα να νικήσουμε, όπως ειπώθηκε πριν από κάποιους συντρόφους. Βοηθούν τέτοιες τοποθετήσεις; Και σε τι; Και εγώ έχω μεγάλο πρόβλημα με τους παραγοντισμούς και με έχετε ακούσει να μιλάω πολλές φορές σχετικά. Η στιγμή όμως αυτή είναι στιγμή που πάμε να δώσουμε τη μάχη. Και η σημαντική αυτή μάχη πρέπει να δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Δεύτερο σημείο, η διακήρυξη. Πιστεύω ότι λείπει ένα μεγάλο θέμα από τη διακήρυξη, το βασικό: Ποια είναι η άποψή μας για το πολιτικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Υποστηρίζω ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Που να σημαίνει: κύρος και δύναμη στα εθνικά κοινοβούλια, αλλαγή και αποφασιστικότητα στο ευρωκοινοβούλιο. Όλοι οι θεσμοί οι οποίοι δεν στηρίζονται πουθενά, σε καμία λαϊκή νομιμοποίηση (ούτε καν σε θεσμική πλέον), να αμφισβητηθούν. Να τεθεί σε κίνηση μια διαδικασία ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
Η φράση, «της επανάστασης της δημοκρατίας στην Ευρώπη», είναι μια πολύ καλή φράση που την έχει πει ο σύντροφος Νίκος Χουντής. Πρέπει να προστεθεί αυτός ο πολιτικός όρος στη σκέψη, την ορολογία και τη στρατηγική μας για να μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε αλλαγή. Διότι, το να αναφέρουμε γενικά τους πόθους μας για μια Ευρώπη οικολογική, φεμινιστική, ειρηνική κλπ., είναι μεν καλό αλλά παραμένει απλά μια έκθεση ιδεών και επιθυμιών. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν τίθενται οι πολιτικοί όροι που θα επιτρέψουν τέτοιες τεράστιες, όσο και αναγκαίες, αλλαγές.

Σχετικά με την πολιτική κατάσταση δύο είναι τα κεντρικά θέματα που έχουμε μπροστά μας. Πρώτον, την υποστροφή της λαϊκής διαθεσιμότητας. Δεν πάμε με το κλίμα που υπήρχε το 2012 στις εκλογές. Ο κόσμος είναι πιο μουδιασμένος και  δείχνει μια ορισμένη ανάθεση και απογοήτευση. Το δεύτερο είναι η κεντροαριστερή ανασύσταση που επιχειρείται και θα μας κάνει ζημιά αν δεν την υπολογίσουμε σοβαρά. Εάν κάνουμε μέτωπο προς το Βενιζέλο και υπάρχει μόνο μια πόλωση απέναντι στο Βενιζέλο και στον Σαμαρά, ξεχνάμε ότι όλοι οι άλλοι δουλεύουνε για να καρπωθούν και να στήσουν ένα κεντροαριστερό «μαγαζί» στη χώρα και να μας πιέσουν να μετατοπιστούμε. 
Τι λέει η ιστορία; Το 1958 η αριστερά παίρνει 24%, 79 βουλευτές και βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 1961 συγκροτείται η Ένωση Κέντρου. Από κομματίδια, από το τίποτα, που ήταν τσακωμένοι μεταξύ τους. Αυτή η σύσταση του Κέντρου και μια πολιτική της Αριστεράς προς το Κέντρο, που έλεγε ότι μόνο μέσω του Κέντρου μπορεί να πετύχει κάτι, μετέτρεψε την Αριστερά σε ουραγό του Κέντρου. Αυτήν την στιγμή τι γίνεται; Έχουμε το 27% του ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να το χαμηλώσουν, να το χτυπήσουν, να το εξαφανίσουν. Πάνε να δημιουργήσουν ξανά μια κεντροαριστερή δύναμη, από Ποτάμι, από Ελιά, από Γ.Α.Π., από ΔΗΜΑΡ αν θέλετε, και από άλλους, άσχετους από όλο αυτό το πράγμα που έχει βγει, και να μας πιέσουν να είμαστε σε συνεργασία με αυτή την κατάσταση και να μας βάλουν όρια. Να μας ευνουχίσουν πολιτικά. Αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που έχουμε σήμερα. Και για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια αυτό θα είναι το κεντρικό θέμα: αν θα πρωταγωνιστήσει η Αριστερά ή αν η Αριστερά θα μετατραπεί, θα πιεστεί προς πιο κεντροαριστερές θέσεις. 
Επομένως, απλά και μόνο πόλωση δεν βοηθάει. Γιατί όταν γίνεται πόλωση εμείς παλεύουμε με τον ένα πόλο, τον κυβερνητικό, και οι άλλοι δουλεύουν με διάφορους τρόπους και κερδίζουν έδαφος. 

Αυτά λοιπόν είναι τα δύο βασικά σημεία που βλέπω. Δηλαδή το πώς να σηκωθεί ο κόσμος, να χαμογελάσει και να υπάρξει εμπιστοσύνη και όραμα. Αυτό στην τακτική μας σημαίνει να δεσμευτούμε άμεσα σε μερικές θέσεις που να δείχνουν το σχέδιό μας για τη διέξοδο της χώρας και την αξιοπιστία μας. Και δεύτερον, αναμέτρηση με τα σενάρια της κεντροαριστερής ανασύστασης, γιατί αυτή μπορεί να λειτουργήσει σαν δούρειος ίππος για την προσπάθεια της Αριστεράς και να αποδειχθεί πιο μεγάλος εχθρός από το σημερινό κυβερνητικό μπλοκ.

Σας ευχαριστώ
Tagged : / / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 08/12/2013

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
Συντρόφισσες και σύντροφοι στην πρώτη ΚΕ μετά το συνέδριο είχα καταθέσει μια δήλωση στην οποία έλεγα ότι ένα κόμμα κρίνεται από τη σοβαρή στάση. Αυτό σημαίνει ότι και τα στελέχη και τα μέλη του πρέπει να τηρούνε μία σοβαρή στάση. Δεν πρόκειται να ψηφίσω το σχέδιο απόφασης. 

Ούτε να καταθέσω μια δήλωση που να πάει στις κομματικές οργανώσεις, με «ορθή επανάληψη» μετά από τρεις αποστολές (όπως έγινε τις άλλες φορές), σαν διευκρίνιση του γιατί έδωσα θετική ψήφο σε αυτή την απόφαση. Αρμενίζουμε λάθος. Δεν ακούμε την κοινωνία και νομίζουμε ότι «όλα πάνε καλά» γιατί «έτσι κι αλλιώς θα είμαστε η επόμενη κυβέρνηση». Αυτό και μόνο είναι λάθος. Δεν θέλει πολλή ανάλυση. 

Υπάρχουν δύο πράγματα τα οποία είναι τραγικά. Πρώτον, δεν κάνουμε τίποτα σοβαρό για να προετοιμάσουμε τον λαό για μια μεγάλη σύγκρουση. Και το μόνο που του λέμε είναι «δώσε μας ισχυρή εντολή για να πάμε να διαπραγματευτούμε». Και το δεύτερο: η κατάσταση του κόμματος είναι τραγική. 

Τα παίρνουμε αυτά τα μηνύματα; Κι αν τα παίρνουμε τι κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε ό,τι γίνεται στη συγκυρία σαν παρένθεση. Μία παρένθεση, δύο παρένθεση, η ΕΡΤ παρένθεση, οι απεργίες παρένθεση, όλα παρένθεση και… «καλά πάμε»! Ε, φτάνει αυτό! Δεν πάμε καλά. Και μπορεί να «πάμε καλά» και να κερδίσουμε με πολύ μεγάλο ποσοστό τις εκλογές αλλά να μην έχουμε κάνει το ουσιαστικό : την προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα. 

Και επίσης υποτιμάμε το κόμμα. Δεν είναι καινούργιο κόμμα αυτό που φτιάξαμε. Δεν το φροντίζουμε όπως θα έπρεπε να φροντίζουμε ένα καινούργιο κόμμα. Υπάρχει μια νομή της κομματικής εξουσίας ανάλογα σε διάφορα βιλαέτια και νομίζουμε ότι αυτό είναι κόμμα. Ε, δεν είναι κόμμα! Πώς να το κάνουμε; Δείτε τις συνελεύσεις, δείτε τη συμμετοχή στις διαδικασίες του κόμματος. Δεν τα ξέρετε αυτά; Τα ξέρετε. Κι εγώ τα λέω και γίνομαι δυσάρεστος. Αλλά είναι αναγκαία μια σοβαρή στάση. Δεν θα ψηφίσω την πολιτική απόφαση. 

Από κει και πέρα : ούτε η ανάθεση είναι καλό ούτε γενικά το χτίσιμο ενός νέου διπολισμού είναι λύση για τον ελληνικό λαό. Το κείμενο της απόφασης βάζει ένα καινούργιο θέμα: την ανάγκη ενός ανοίγματος, μιας πρωτοβουλίας, μιας διεύρυνσης. Υπάρχει αυτή η ανάγκη; Βεβαίως και υπάρχει. Αλλά πρέπει να εξηγηθούμε. Να εξηγηθούμε σοβαρά. Δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη η διεύρυνση. Εγώ θέλω σε αυτή τη διεύρυνση να είναι μέσα το σωματείο των καθαριστριών, που είχανε έρθει στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα για την πρόταση μομφής και μοιράζανε μια προκήρυξη, θέλω να είναι μέσα οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα, θέλω τους σχολικούς φύλακες, δίπλα πιθανά στην Κοινωνική Συμφωνία της Λούκα Κατσέλη που μπορεί να είναι κι εκείνη. Και να λειτουργήσουμε έτσι. Και να αναλάβουν δυνάμεις μέσα από το κόμμα να στήσουν έτσι τη διεύρυνση κι όχι σαν «επιτροπές σοφών». Είναι καθαρό αυτό; Αν είναι καθαρό, μακάρι να το κάνουμε και να πετύχει. 

Κλείνοντας: Πριν τις εκλογές είχα δώσει με γραπτό κείμενο (κι αναγκάζομαι να τα πω αυτά σήμερα) εισήγηση για δύο μεγάλες πρωτοβουλίες. Πρώτο, πανεθνική διαβούλευση για την παραγωγική ανασυγκρότηση που να βοηθήσει στη δημιουργία κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ενάμισης χρόνος τώρα και δεν έγινε τίποτα. Μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν έγινε τίποτα για αυτό το θέμα. Και δεύτερο είχα κάνει την πρόταση να δημιουργήσουμε ένα αυτοδιαχειριζόμενο ΜΜΕ. Η εμπειρία της ΕΡΤ έδειξε ότι μπορεί να φτιαχτεί ένα τέτοιο μέσο αυτοδιαχειριζόμενο. Το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό μέσο να λειτουργήσει όπως λειτούργησε η ΕΡΤ το τελευταίο διάστημα, από τους εργαζόμενούς της. Και σε αυτά να δεσμευτεί καθαρά ο Σύριζα απέναντι στον ελληνικό λαό. Και αύριο να βγάλουμε την αφίσα που είπε η συντρόφισσα Σωτηρίου (με τις δεσμεύσεις του Σύριζα). Είναι μερικά πράγματα για να ξυπνήσουν λιγάκι οι καταστάσεις. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο και έχω να πω ότι δεν μπορώ να ψηφίσω μια απόφαση που μοιάζει με τις προηγούμενες και που δεν αλλάζει σελίδα στην πορεία που προχωράμε. Σας ευχαριστώ.
Tagged : / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 20/10/2013

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
Ο μήνας που κύλησε από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας εισήγαγε σε έναν νέο, πυκνό σε γεγονότα, δύσκολο να «διαβαστεί», πολιτικό κύκλο, σε μια εξαιρετικά ρευστή και μεταβατική κατάσταση. Αρκετά λέχθηκαν και από προηγούμενους συντρόφους, για τις αντιθέσεις ΔΝΤ-ΕΕ, για τις διεργασίες να στηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας στην Γερμανία υπό την ενδυναμωμένη Μέρκελ, το «αντάρτικο» που στήνει μέρος του πολιτικού κόσμου για την «μεταμνημονιακή» φάση κλπ.
Η ομιλία του σ. Αλέξη Τσίπρα προσδιορίζει την κρισιμότητα της στιγμής και της κατάστασης και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Θα πρότεινα, αφού όλοι πλέον διαπιστώνουν μια άσχημη κατάσταση εντός του κόμματος, μαζί με τις αποφάσεις της ΚΕ, να δοθεί η ομιλία του σ. Τσίπρα και να γίνει συζήτηση γύρω από αυτήν σε ολόκληρο το κόμμα. Γιατί, δεν φτάνει να διαπιστώνεται μια άσχημη κατάσταση. Χρειάζονται δύο βήματα ακόμα: πρώτο να ερμηνευτεί ουσιαστικά το γιατί υπάρχει αυτή  η κατάσταση [Να μια ωραία πνευματική άσκηση για όσους το διαπιστώνουν. Θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε την εκδοχή του καθένα για το γιατί υπάρχει η άσχημη κατάσταση…] και δεύτερο, να γίνουν προτάσεις για την καλυτέρευση της κατάστασης. Ας θεωρηθεί η πρόταση που κάνω σε αυτήν την κατεύθυνση.
  
Έγινε αρκετή συζήτηση για το τι θα κάνουμε την Τρίτη στην Βουλή για την χρηματοδότηση της ΧΑ. Από την πρώτη στιγμή του φονικού έπρεπε να χαραχθεί μια γραμμή και στάση. Υπήρχαν δύο βασικές επιλογές:


1η Επιλογή
• Απόσταση από όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης Σαμαρά
• Προβολή όλων των ενστάσεων των συνταγματολόγων
• Καταγγελία των παραβιάσεων συντάγματος κλπ
• Προϊδέαση ότι τέτοια μέτρα θα παρθούν και για άλλους
2η Επιλογή
• Επιτέλους, έστω και αργά παίρνονται μέτρα
• Όχι στην θεωρία των δύο άκρων
• Τα μνημόνια γεννούν την απόγνωση – και την βία κλπ
• Νομιμότητα – ομαλότητα – δημοκρατία

Είναι φανερό ότι επιλέχθηκε η δεύτερη. Έτσι δεν μπορούμε τώρα να το κάνουμε ποτ πουρί και να φανούμε ανακόλουθοι. Αλλά εδώ, σήμερα, ειπώθηκε από κάποιους πως τα δύο άκρα είναι από την μια το κεφάλαιο και από την άλλη η εργατική τάξη… Μια τέτοια τοποθέτηση ακυρώνει κάθε λόγο για την πολιτική, την διαμεσολάβηση, το πολιτικό στοιχείο, την πολιτική διαπάλη. Τόσος χοντροκομμένος αριστερισμός τι χρειάζεται;
Εδώ δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πώς η ΧΑ δεν είναι μόνο εγκληματική οργάνωση. Έκανε πολιτική, δημιούργησε ένα ρεύμα, μεγάλωσε τα ακροατήριά της στη βάση μιας πολιτικής και μιας συμπεριφοράς, με αρκετά επιθετικά χαρακτηριστικά προς το πολιτικό σύστημα. Θα δούμε την αποτελεσματικότητα των μέτρων (γιατί έχουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο και δεν είναι αρκετοί οι όποιοι νόμοι για να το εξαφανίσουν). Επομένως δεν θα είναι λίγος ο κόσμος που θα σκεφτεί: «Ποιοι είναι αυτοί που κυνηγάνε την ΧΑ σήμερα;» Το πολιτικό σύστημα που κυνηγά την ΧΑ δεν είναι νομιμοποιημένο στα μάτια του κόσμου. Επομένως πάντα πρέπει να θυμόμαστε την «πανουργία της ιστορίας».
Επειδή λοιπόν ομιλούμε περί πολιτικής, οφείλουμε να έχουμε ένα «άγγιγμα ποιότητας» και να την αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη απαιτητικότητα. Ακόμα κι αν ακολουθούμε την δεύτερη επιλογή, πρέπει να είμαστε μάστορες, να την παντρεύουμε με την βασική μας κατεύθυνση και την κρουστικότητα συνολικά προς το πολιτικό σύστημα. Και να μην σταματάμε στιγμή να προπαγανδίζουμε μια μεγάλη λαϊκή μεταπολίτευση που θα αλλάξει και το πολιτικό σύστημα και θα βάλει τις βάσεις του ξαναχτισίματος της χώρας. Ο Κατρούγκαλος για παράδειγμα το έκανε με πολύ καλό τρόπο. Με σαφήνεια, τεκμηρίωση, ψυχραιμία και τόλμη καταφέρθηκε ενάντια στο πολιτικό σύστημα, πήρε σαφή θέση εναντίωσης, και η άποψή του κέρδισε έδαφος σε πολύ κόσμο που παρακολούθησε την παρέμβασή του.

Υπάρχει ανησυχία και επιφυλακτικότητα και μέσα στις γραμμές μας. Ορισμένοι κάνουν λόγο για ενσωμάτωση ή και για δεξιά (κεντροαριστερή) στροφή του Συριζα. Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, δεξιός κίνδυνος, ή είναι ένας αδικαιολόγητος φόβος; Φυσικά και υπάρχει και θα δυναμώνει όσο πλησιάζουμε στην διακυβέρνηση. Αυτήν την στιγμή ασκείται μεγάλη πίεση πάνω στο Συριζα ώστε να ακυρωθεί ο ριζοσπαστισμός του, να στρογγυλευθεί η στάση του, να ξεδοντιαστεί, να συκοφαντηθεί κλπ. Με δυο λόγια υπάρχει η τάση να ματαιωθεί η επιδίωξη να φθάσει ο Σύριζα στην διακυβέρνηση και αν αυτό δεν αποτραπεί να έχει νερώσει αρκούντως το κρασί του και να μην προωθήσει μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, αλλά να είναι μια παρένθεση σύντομη ή μια ανώδυνη εναλλαγή. Υπάρχουν αυτοί οι κίνδυνοι; Βεβαίως! Πώς τους αντιμετωπίζουμε; Με την πολιτική γραμμή κυρίως, με τις δεσμεύσεις του κόμματος, με την δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου, το οποίο θα πιέζει για την υλοποίηση των δεσμεύσεων και θα ανοίγει παραπέρα δρόμους, με την συμμετοχή του κόσμου σε όλες τις διεργασίες. Ακόμα με το να κουβεντιάζεται, να συζητείται αυτό το πρόβλημα, με την πολιτικοποίηση των γραμμών μας.
Δεν μπαίνει όμως φραγμός στον κίνδυνο να προβάλλουμε μια γραμμή κατώτερη των περιστάσεων (πχ ενότητα της αριστεράς, δηλαδή με ΚΚΕ και Ανταρσύα) ή να προβάλλουμε διαφοροποιήσεις κάθε φορά απλά για να διαφοροποιηθούμε (ευρωζώνη, ευρώ, ταξίδια, άρθρο 187 α, υποψηφιότητα Τσίπρα για κομισιόν κλπ κλπ) και διαδίδοντας ότι διολισθαίνει το κόμμα, διολισθαίνει, διολισθαίνει κ.ο.κ. Δεν δίνονται έτσι οι μάχες, δεν κερδίζουμε έτσι έδαφος στην κοινωνία…

Κλείνοντας, θα σας διαβάσω μια ολιγόλογη δήλωση που υπογράφουμε κάποια μέλη της Κεντρικής Επιτροπής σχετικά με την κατάσταση του κόμματος:

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Όπως διαπιστώθηκε και από τη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, συνεχίζουμε στην ίδια ρότα. Την πεπατημένη.

Οι προϋποθέσεις και τα προαπαιτούμενα μιας αναγκαίας μεγάλης πολιτικής μεταβολής φέρνουν με έμφαση στην επιφάνεια τα ελλείμματα που έχουμε στην εσωτερική ζωή του ΣΥΡΙΖΑ και στη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού πολιτικού ρεύματος διεξόδου.

Ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα διαπερνά τις γραμμές μας. 

Η λειτουργία μας, απαλλαγμένη από τη λογική των μηχανισμών ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, η πολιτικοποίηση και η ανάπτυξη του κόμματος, είναι από τις βασικές προϋποθέσεις μιας μεγάλης και ουσιαστικής πολιτικής νίκης.

Αλλιώς, αύριο ίσως να μιλάμε για το δέντρο που πληγώναμε…
Tagged : / /

Τοποθέτηση στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, 1/9/2013

by adminΣύριζα / Τοποθετήσεις
Δεν υιοθέτησα την εισήγηση της γραμματείας προς την Κ.Ε. Για τρεις λόγους ουσιαστικούς.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι ξεκινάμε την δουλειά με λάθος τρόπο, με τρόπο συνηθισμένο από τα παλιά, με την «πεπατημένη»  και την δύναμη της συνήθειας, με αρκετή προχειρότητα. Και εξηγούμαι: Η εισήγηση είναι ένας «κουβάς» θεμάτων διαφορετικών, που το καθένα έχει την σημασία του, για τα οποία όμως δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ με επάρκεια να εξετάσουμε ή να συζητήσουμε, με αποτέλεσμα στο τέλος να μη βγαίνει συμπέρασμα για το ποια είναι η κεντρική μας κατεύθυνση. Έχει ξαναγίνει –σε συνεδριάσεις της Κ.Ε- να καταλήγουμε σε τέτοια κείμενα που μετά παρουσιάζονται και στις οργανώσεις με τις τρεις συνηθισμένες τροποποιήσεις, με αποτέλεσμα η συζήτηση που ακολουθεί στις οργανώσεις μελών να είναι γενική, επί παντός του επιστητού, όπου ο καθένας λέει ό,τι του έρθει εκείνη την στιγμή. 
Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ως σύνολο θεμάτων: τον πόλεμο στην Συρία, την κινητοποίηση για την ΔΕΘ, την παρέμβαση στους αγώνες που γίνονται αυτήν την περίοδο, τον στόχο να φύγει η κυβέρνηση, το ζήτημα των συμμαχιών και την δημιουργία επιτροπών για την ανατροπή της κυβέρνησης ή για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, τις εσωτερικές διαδικασίες για εκλογή νέων οργάνων, την προετοιμασία του κόμματος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Είναι πάρα πολλά θέματα και δύσκολα, λίγο επεξεργασμένα λίγο συζητημένα και με πρόχειρο τρόπο ριγμένα στο χαρτί.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτή η αντιμετώπιση οδηγεί σε αδυναμία κεντρικού προσανατολισμού για τα μέλη και τις οργανώσεις μελών. Τα καλούμε σε όλα και θα προσανατολιστούν σε ό,τι νομίζουν ότι μπορούν και σε ό,τι τα πιέζει περισσότερο. Άλλοι θα
δουλεύουν από τώρα για τις αυτοδιοικητικές, άλλοι για τις ευρωεκλογές, άλλοι για την ιδιωτικοποίηση του νερού, άλλοι για την αντιμετώπιση των φασιστών, άλλοι για τα μέτωπα που ανοίγουν σε παιδεία, υγεία κ.λπ., άλλοι θα προσπαθούν να φτιάξουν μια επιτροπή, οι νεολαίοι θα κάνουν το φεστιβάλ τους και όλοι μαζί θα λέμε να φύγει η κυβέρνηση. Όλα αυτά δεν είναι προσανατολισμός και δεν είναι σοβαρή στάση.
Κοντολογίς απαιτείται αξιολόγηση και ιεράρχηση των στόχων μας και ανάδειξη των κεντρικών στόχων.
Στην παρούσα συγκυρία ο ριζοσπαστισμός δεν έγκειται στο αν ένας σχηματισμός έχει τη ριζοσπαστικότερη των αντιλήψεων σε όλα τα θέματα, αλλά στο αν μπορεί να υπηρετήσει με ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο τρόπο τις βασικές ανάγκες που αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός, δηλαδή  σταμάτημα της καταστροφής, μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης για όλους, συγκράτηση των οικονομικών και κοινωνικών δομών της χώρας και προώθηση μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυτό μπορεί να ακούγεται «λίγο», αλλά η υπηρέτησή του μπορεί να γίνει μόνο με συγκρούσεις και ριζοσπαστισμό.

Ο τρίτος λόγος αφορά την έλλειψη σοβαρής στάσης. Ένας παλιότερος έγραφε: «Εκείνο που πραγματικά έχει αξία στον κόσμο, είναι η σοβαρή στάση, και ακριβώς σε αυτή τη στάση το κόμμα αφιερώνει τη μεγαλύτερη προσοχή». Το ερώτημα που τίθεται είναι η σχέση μας με την σοβαρή στάση και πόση προσοχή της αποδίδουμε. Σε όλους τους τομείς και σε όλα τα ζητήματα μικρά και μεγάλα. Το κεντρικό σύνθημα του ιδρυτικού μας συνεδρίου ήταν «ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ – αυτοδύναμος λαός». Σωστό σύνθημα. Πώς το εννοούμε όμως; Πόσο κοντά είμαστε σε αυτό; Πόσο μοχθούμε για να τα προωθήσουμε; Πώς θα γίνει ισχυρός ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς ο λαός θα γίνει πραγματική αυτοδύναμος με αυτοπεποίθηση, ιδανικά, οράματα για μια άλλη Ελλάδα; Τι βήματα έχουμε κάνει σε αυτήν την κατεύθυνση; 
Στις δεδομένες συνθήκες χρειαζόμασταν μια σύνοδο της Κ.Ε. που να εξέταζε άμεσα δύο ζητήματα: Πρώτο το θέμα του πολέμου στην Συρία και τον καθορισμό μιας στάσης και γραμμής για αυτόν. Δεύτερο να εκτιμούσαμε την κατάσταση του κόσμου μετά την καλοκαιρινή επέλαση της κυβέρνησης και να επεξεργαζόμασταν την τρέχουσα γραμμή του κόμματος με στόχο την κοινωνική ανασυγκρότηση και την δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου της χώρας. Να εκτιμούσαμε το γιατί παντού μας λένε «πού είναι και τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ », γιατί υπάρχει αυτό το ερώτημα, ποιοι και γιατί το θέτουν, τι ουσιαστικά ζητούν από εμάς. Να σκύβαμε με σοβαρότητα πάνω στα προβλήματα της κοινωνίας και να δεσμευόμασταν για 3-4 ρεαλιστικά και συγκεκριμένα πράγματα και να βλέπαμε πώς θα σπάγαμε την καθήλωση και την ανάθεση που επιβάλλεται σε μια κοινωνία που αποσυντίθεται, που κονιορτοποιείται μέρα με την μέρα, που γίνεται ασώματη. Από αυτές τις γενικές διαπιστώσεις να καθορίζαμε μια κεντρική γραμμή τόσο για την περίοδο όσο και για την ανασυγκρότηση των κοινωνικών χώρων και μετώπων. Για τις εκλογικές αναμετρήσεις θα έφτανε μια και μόνο παράγραφος που να τόνιζε την ιδιαίτερη προεκλογική χροιά της περιόδου και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν, με την υπογράμμιση ότι άμεσα τα αρμόδια τμήματα, η γραμματεία κ.λπ. θα πρέπει να εφοδιάσουν το κόμμα με εισηγήσεις και κατευθύνσεις.

Ξέρω ότι είμαστε ένα νέο κόμμα. Τείνουμε όμως να λειτουργούμε με παλιές συνήθειες και με λιγοστή τόλμη. Κηρύσσουμε τον παραγοντισμό εκτός νόμου, αλλά αυτός κυριεύει τις γραμμές μας. Δεν έχουμε μια οργανωτική πολιτική που να είναι αντίστοιχη του στόχου της μετάβασης και της οικοδόμησης ενός σύγχρονου πραγματικά αριστερού κόμματος και η νομή κάθε υποτιθέμενης ή πραγματικής μικροεξουσίας μετατρέπεται σε σαράκι.
Δεν ακούμε καλά την κοινωνία και επομένως δεν συγκλονιζόμαστε από τα βάσανά της. Προχωράμε βέβαιοι για την άκοπη διακυβέρνηση και ό,τι αυτή φέρνει. Κυρίως δεν προετοιμαζόμαστε για τις δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Έτσι όμως γινόμαστε ευάλωτοι από πολλές απόψεις…
Φοβάμαι πως η κεντρική κατεύθυνση που ρητά ή υπόρρητα βγαίνει είναι η προετοιμασία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές και η ετοιμότητα να κερδίσουμε τις βουλευτικές όποτε αυτές γίνουν. Η ανατροπή υπάρχει σαν σύνθημα. Δεν υπάρχει η προετοιμασία των όρων μιας διεξόδου της χώρας και επομένως η προετοιμασία της κοινωνικής ανασυγκρότησης, ενός πολιτικού ρεύματος διεξόδου για τον στόχο αυτό. Ο πολίτης οφείλει κυρίως να ψηφίσει όταν έρθει η ώρα και η ώρα θα έρθει. Αυτή η γραμμή όμως είναι πιο πίσω από αυτό που χρειάζεται ο τόπος, ο λαός, η χώρα, αν θέλετε και ο ΣΥΡΙΖΑ. 
Το κόμμα χρειάζεται επειγόντως, σε όλα τα επίπεδα λειτουργία, διαδικασίες σαφείς στόχους και ρόλους κάθε επιπέδου, κάθε στελέχους, κάθε οργάνωσης μελών. Χρειάζεται σαφή πολιτική γραμμή και γείωση στην πραγματικότητα και την κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, ο ΣΥΡΙΖΑ της μετάβασης, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίδα του λαού είναι τα μεγάλα ζητούμενα στα οποία όλοι μας πρέπει να συμβάλουμε.
Tagged : / / /