Σκέψεις για το ζήτημα πολύπλευρης συγκρότησης του υποκειμένου στην Ελλάδα του 2016

Το επίθετο «ακέφαλο» που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να προσδιορίσει το κοινωνικό μέτωπο που αυθόρμητα αναπτύσσεται, μπορεί να ωθήσει τη σκέψη ώστε να εντοπιστούν κι άλλες κρίσιμες διαστάσεις έλλειψης «κεφαλής» στην παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Η έλλειψη αυτή δεν πρέπει να ταυτιστεί σε έναν πρώτο χρόνο με αυτό της «ηγεσίας», όσο με εκείνο του νοήματος, των αξιών και των στόχων που συγκροτούν μια κοινωνία, ένα λαό, μια χώρα. Το ζήτημα της διαμεσολάβησης ή ακόμα της υπηρέτησης αυτών των πλευρών από μια «ηγεσία», ένα κόμμα (όχι σαν οργανωτική υπόσταση, αλλά κάτι που να πλησιάζει την έννοια του «συλλογικού διανοουμένου») έπεται ή δεν έχει (ακόμη) τόση σημασία αφού απουσιάζει το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα.

Το ουσιαστικό, κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή, έγκειται στο ότι η χώρα είναι ασώματη, ασυγκρότητη, χωρίς συνοχή και ρευστοποιημένη. Ασώματη χώρα σημαίνει πρωταρχικά πως ο λαός, το έθνος και η κοινωνία δεν μπορούν να συναισθανθούν τους όρους ύπαρξής τους, την ιδιαιτερότητα και ιστορικότητα που έχουν -όχι μόνο σαν παρελθόν- αλλά σαν επίκεντρο πειραματισμών και δοκιμών που γίνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Η ανάγκη διεξόδου δεν μπορεί να οριστεί με νοσταλγική διάθεση ενός παρελθόντος, αλλά με όρους σύγχρονους που θα αντιμετωπίζουν τα καίρια ζητήματα που έχουν τεθεί απέναντί μας. Ας προσέξουμε τα λόγια του ποιητή: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας». (Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Eκδόσεις Ικαρος, 1992).

Ασώματη… χώρα

Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη δίνη ενός οικονομικού στραγγαλισμού και μόλις τώρα εισέρχεται στη ζώνη των πολέμων, ως προγεφύρωμα, ως υποδοχέας των προσφυγικών ροών, ως χώρος στρατιωτικών βάσεων και επιχειρησιακών κόμβων. Αυτή η «τανάλια» οικονομικού στραγγαλισμού και εισόδου στη ζώνη του πολέμου, δημιουργεί τρομακτικό σοκ στο λαό και την κοινωνία. Τα σχήματα ηγεμονίας του συστημισμού θρυμματίζονται, οι όροι που συνάπτονται κοινωνικά συμβόλαια ανάμεσα σε τμήματα της αστικής ελίτ και των μεσοστρωμάτων τινάζονται, η κρίση αντιπροσώπευσης αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο όμως στοιχείο είναι η απόλυτη αδυναμία του πολιτικού κόσμου, να χαράξει μια «γραμμή» διεξόδου από τη δίνη αυτή, να κατανοήσει στοιχειωδώς σε τι κατάσταση βρίσκεται (αυτό επιτείνεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Όλα τα ισχυρά χαρτιά που διέθετε το σύστημα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον θετικό εκφραστή των ευρωπαϊκών ιδεωδών, καταρρίπτεται από τον κυνισμό, την αποικιοκρατική αντίληψη, την ιμπεριαλιστική, εθνικιστική και ρατσιστική πρακτική όλων των χωρών της Ευρώπης. Μέρα με την μέρα αφού είπαν «ναι σε όλα» βλέπουν ότι ο σχεδιασμός των Ευρωπαίων για την Ελλάδα είναι να την μετατρέψουν σε γκρίζα μη ευρωπαϊκή ζώνη. Χώρα-παραπέτασμα απόκρουσης και επιβράδυνσης των προσφυγικών ροών, με περιορισμένη κυριαρχία και με παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Tο σύστημα δεν έχει πρόταση πέρα από την διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και των τετελεσμένων που πέφτουν κατά ριπάς. Αδυνατεί να διατυπώσει κάποιο νόημα, κάποια ιδέα, κάποιον στόχο. Μόνο γελοία σχήματα λόγου, τύπου Τσακαλώτου «είμαστε κοντά, στην αρχή του τέλους του κακού» ή τύπου Τσίπρα «το 2016 η Ελλάδα θα αποτελέσει την έκπληξη».

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν μπορεί να δώσει κι αυτή πειστικές απαντήσεις. Η διάσταση της έννοιας «χώρα» δεν την απασχολεί, δεν μπορεί να δει την Ελλάδα ως θύμα μιας ιμπεριαλιστικής στην ουσία πολιτικής. Αντίθετα, θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, άρα δεν βλέπει την κρισιμότητα που έχει η ποιότητα «αποικία-χρέους» και η χώρα παραπέτασμα-αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών. Δεν αισθάνεται ότι η χώρα απειλείται, ότι συρρικνώνεται η κυριαρχία της, δεν υπάρχει για την Αριστερά θέμα τουρκικού επεκτατισμού και αμφισβήτησης των συνόρων. Όλα αυτά είναι ανύπαρκτες φαντασιώσεις. Απομένει μόνο ο αμυντικός αγώνας για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό (σαν απόηχος του αντιμνημονιακού αγώνα) ενώ λείπουν τελείως οι πολιτικοί στόχοι. Όμως, έτσι δεν οικοδομείται μια εναλλακτική στην καθολική κρίση. Η Αριστερά ασχολείται βασικά με τα ποσοστά της και τη συμμετοχή της στο συστημικό παιχνίδι, χωρίς να συμβάλει σοβαρά, χωρίς να νοιάζεται όπως θα έπρεπε για μια πολιτική διεξόδου.

Απορημένη κοινωνία

Η κοινωνία βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση. Αφού πέρασε τα σοκ του καλοκαιριού, αφού έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα κύματα προσφύγων, αφού άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος με τους αγώνες αγροτών, επιστημόνων και τις γενικές απεργίες, παραμένει σε μια κατάσταση σοβαρής απορίας και διερώτησης για το πού πάμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.

Διαισθητικά, αντιλαμβάνεται ότι τα ζητήματα έχουν χοντρύνει, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια οικονομική διευθέτηση ή δυσμενή οικονομικά μέτρα, αλλά για ζητήματα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας που υπερβαίνουν τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση όπως και τους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Τώρα, πλέον, μπαίνουν ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο, την υπόσταση, την ύπαρξη της χώρας, τη διάλυση της κοινωνίας, την ανημποριά ατομικής λύσης και επιβίωσης. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει κάτι μεγάλο, ότι πλησιάζουμε σε εθνική και κοινωνική καταστροφή, άσχετα αν δεν μπορεί να το εκφράσει με αυτούς τους όρους. Εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι και εκατομμύρια) άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αναρωτιούνται για το πού πάμε, αν θα έχει τέλος ή όχι το κακό, για το πού τελικά θα φθάσουμε. Έτσι, όμως, από την απορία (πού πάμε;) και την διαπίστωση (εθνική και κοινωνική καταστροφή) προχωράμε στην περιοχή του υποκειμένου όπου τίθεται πάλι με μια σειρά ερωτημάτων: τι μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή ή να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορεί να υπάρχει η χώρα και η κοινωνία στις συνθήκες που δημιουργούνται; Υπάρχει διέξοδος και πώς οικοδομείται;

Το κύριο ερώτημα σήμερα, το κεντρικό ζήτημα είναι το πώς η κοινωνία και ο λαός μπορούν να συγκροτηθούν σε ενεργό υποκείμενο. Μέσα από μια πολύπλευρη διαδικασία κι όχι με τα στερεοτυπικά σχήματα του παρελθόντος. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, να γίνει το κυρίαρχο, να διατρέξει όλες τις διεργασίες, να εισβάλει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, να απαιτηθεί από τη διανόηση να πάρει θέση απέναντί του, να μιλήσει ο απλός κόσμος για τις ανησυχίες και τον πόνο του, να έρθουν σε επαφή οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου. Ο Δρόμος ανοίγει τις στήλες του σε αυτήν την διερεύνηση-συζήτηση.

http://www.e-dromos.gr/akefali-kai-asomati-xora-aporhmeni-koinonia/

Ζήτημα ανικανότητας ή εσκεμμένη επιλογή η συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

Είναι κραυγαλέος ο τρόπος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τη χώρα σε μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ευρωατλαντικά σχέδια παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε μια νέου τύπου αποικία δανειστών και στρατοπέδων-γκέτο προσφύγων.

Μόνο μια ανοιχτά κομπραδόρικη κυβέρνηση θα προχωρούσε σε τέτοιες συμφωνίες και διευθετήσεις, όπου με πρόσχημα το Προσφυγικό, εγκαταλείπονται άρον-άρον κυριαρχικά δικαιώματα, υποθηκεύεται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, υποστέλλονται μια σειρά θέσεις που υποστηρίζονταν μέχρι τώρα αναφορικά με το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο αυστηρός παρατηρητής όσων συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, αναρωτιέται αν είναι ζήτημα ανικανότητας και ασχετοσύνης της ομάδας του Μαξίμου ή αν υπάρχει πρόθεση που εσκεμμένα την οδηγεί στις συγκεκριμένες επιλογές. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε το ΔΝΤ να δώσει τάχα την τεχνογνωσία του για τη «διάσωση» μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό έγινε διότι είχε ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ να αναλάβει την επικυριαρχία του Αιγαίου με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Για να ακριβολογούμε, ήταν η Γερμανία που εδώ και μήνες επέμενε για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ελληνικών, τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων και η κυβέρνηση αρνιόταν αρχικά, όπως αρνιόταν και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην πΓΔΜ ή αύξηση του αριθμού των δυνάμεων της Frontex.

Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια

Στη συνέχεια, αποδέχτηκε τη συμφωνία που «φόρτωνε» στη χώρα 5 hot spots (επίσημα) και 80.000 πρόσφυγες. Καμιά αντίρρηση, καμιά πίεση προς την Τουρκία που από τότε είχε επιλεγεί ως ο εκλεκτός της Δύσης για το «διπλό» πόλεμο ενάντια σε Συρία και Ρωσία. Όταν η Τουρκία εκβίασε παίζοντας το χαρτί του Προσφυγικού, η Μέρκελ επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Άγκυρα και εκεί ετοιμάστηκε το σχέδιο της εμπλοκής του ΝΑΤΟ (αφού, βέβαια, η καγκελάριος είχε εξασφαλίσει σύμφωνη γνώμη του ΝΑΤΟ και φυσικά των ΗΠΑ). Η Ελλάδα «κόλλησε» σαν βδέλλα στην δυάδα Γερμανίας και Τουρκίας και το αίτημα για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ παρουσιάστηκε ως πρόταση και των τριών χωρών. Έτσι, το ΝΑΤΟ αποκτά το δικαίωμα να παρεμβαίνει πλέον με επίσημο τρόπο στο Αιγαίο σε ρόλο που δεν ορίζεται ούτε από το καταστατικό του, ούτε απ’ τις ώς τώρα δράσεις του. Με τη Συμφωνία αυτή, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δηλώνουν αδυναμία και ανικανότητα να αντιμετωπίσουν με αυτονομία ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό κύμα.

Οι ΗΠΑ καλοβλέπουν αυτήν την εξέλιξη γιατί, με μέσο το προσφυγικό πρόβλημα, κατορθώνουν και σύρουν την Ευρώπη σ’ ένα μέτωπο εναντίον της Ρωσίας ιδιαίτερα στη συριακή σύρραξη.

Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τη συμφωνία, ώστε να μετατρέψει όλες τις παράνομες και επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας, σε νόμιμα τουρκικά κεκτημένα.

Έτσι κι αλλιώς το ΝΑΤΟ δεν θα παίξει σοβαρό ρόλο ούτε στη διάσωση ούτε στην απώθηση των ροών, θα παράσχει πληροφορίες σε Ελλάδα και Τουρκία ώστε να είναι σε θέση να πατάξουν τάχα τα κυκλώματα που διακινούν τους πρόσφυγες. Τα παραπάνω είναι απλώς το πρόσχημα, ώστε οι δομές της «συμμαχίας» να προχωρήσουν προς Νότο να αποκτήσουν έλεγχο ολόκληρου του Αιγαίου για να επιτηρούν όλες τις κινήσεις της Ρωσίας (στόλο, αεροπορία κ.λπ.).

Περιορισμός κυριαρχίας

Στην πράξη ήδη έχει περιοριστεί η κυριαρχία της Ελλάδας σε δύο περιπτώσεις χωρίς πολλά-πολλά: Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ε.Ε. θεωρούν ότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη θάλασσα και στον αέρα είναι στα 6 μίλια κι όχι τα 10. Με τον τρόπο αυτό οι περιοχές των διεθνών υδάτων αυξάνονται, η τουρκική πλευρά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ενώ η ελληνική περιορίζεται στα 6 μίλια.

Δεύτερον, με την εξαίρεση των Δωδεκανήσων από την εμβέλεια επίβλεψης του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει η συμφωνία, η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες (1932, 1947).

Απόδειξη όλων αυτών, ήταν κραυγαλέα η άρνηση της Τουρκίας να ανεφοδιαστεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στη Ρόδο, όταν επέστρεφε από το ταξίδι στο Ιράν. Το πιο κραυγαλέο όμως ήταν η υπαναχώρηση της Αθήνας που άλλαξε απλά το σχέδιο πτήσης υποχωρώντας στην πρόκληση της Τουρκίας. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν το αεροπλάνο προσγειωνόταν στην Ρόδο; Γιατί τόσος φόβος από ελληνικής πλευράς; Γιατί τέτοια στάση από ελληνικής πλευράς; Γιατί τόση μειοδοσία και τέτοια υπόκλιση πότε σε Γερμανία, πότε σε ΗΠΑ και πότε σε Τουρκία; Ο ελληνικός αστισμός (σε αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανίκανος να δώσει ουσιαστική απάντηση στην καθολική κρίση στην οποία είναι μπλεγμένη η Ελλάδα. Δεν μπορεί καν να χαράξει στρατηγική διεξόδου, λόγω των πολλαπλών του εξαρτήσεων από διεθνή κέντρα. Δεν μπορεί να αποκρούσει απειλές. Συμπεριφέρεται ως ουραγός, διαμεσολαβητής και υπηρέτης.

http://www.e-dromos.gr/to-nato-sto-aigaio-ellhnikh-ypotagh/

Η Ελλάδα μπήκε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) το 1952 με κυβέρνηση την κεντρώα παράταξη Πλαστήρα. Η Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στις 18 Φεβρουαρίου 1952, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και μία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου. Στην αγόρευσή του, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δήλωσε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».

Στις 14 Αυγούστου του 1974, μετά τον Αττίλα 2 στην Κύπρο, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει, επομένως, λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του…».

Έξι χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ, στις 19 Οκτωβρίου 1980. Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Στην πορεία του Πολυτεχνείου απαγορεύεται η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, η τότε ΕΦΕΕ συμμορφώνεται, ένα τμήμα του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος επιχειρεί να σπάσει την απαγόρευση δεχόμενο την κτηνώδη καταστολή των Σωμάτων Ασφαλείας. Πέφτουν νεκροί οι αγωνιστές Κουμής και Κανελλοπούλου.

Φεβρουάριος 2016 η «δεύτερη φορά Αριστερά»-κυβέρνηση Τσίπρα υποβάλλει αίτημα για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο καίριο ζήτημα του Προσφυγικού, υπονομεύοντας την εθνική υπόσταση και αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. «εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση του ΝΑΤΟ να βοηθήσει στην αναγνώριση, παρακολούθηση και επιτήρηση των παράνομων διελεύσεων στο Αιγαίο Πέλαγος και καλεί όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ να υποστηρίξουν ενεργά το μέτρο αυτό. Η Ε.Ε. και ιδίως η Frontex θα πρέπει να συνεργάζονται στενά με το ΝΑΤΟ».

Μικρή σημασία έχει για την ομάδα Τσίπρα και σια ότι το ΝΑΤΟ από τη φύση του είναι ένας επιθετικός στρατιωτικός μηχανισμός υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και τίποτα θετικό δεν κομίζει για τους λαούς και τις χώρες. Ασήμαντη λεπτομέρεια ότι στηρίζει την Τουρκία σε όλες τις τυχοδιωκτικές και πολεμικές της βλέψεις, ετοιμάζει επεμβάσεις σε Συρία και Λιβύη, ενώ βασικός του στόχος είναι η Ρωσία. Η χώρα μας θα χρησιμεύσει ως προγεφύρωμα και βάση εξαπόλυσης αυτών των σχεδιασμών ακόμα κι αν αυτό αποβεί εις βάρος της… Η «ευρωπαϊκή ιδέα» στο απόγειό της!

http://www.e-dromos.gr/nato-kai-ellas/

Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κάνουν απόβαση και αποκαλύπτουν τους βαθύτερους σχεδιασμούς

Οι απαντήσεις στο ερώτημα σε ποιον ανήκει το Αιγαίο ποικίλλουν. Ορισμένοι αφελείς απαντούν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και δεν έχουν σκοτούρες. Άλλοι λιγότερο αφελείς λένε ότι είναι μια θάλασσα που πρέπει να είναι ανοικτή στην ελεύθερη διέλευση όλων των πλοίων. Κοσμοπολίτες απαντούν ότι το Αιγαίο ανήκει στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σχεδόν κανείς από όσους αναφέραμε δεν νοιάζεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, κανείς δεν αναφέρεται στο πώς η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ρευστή από μεριάς κυριαρχίας, συνόρων, υπόστασης της χώρας.

Αυτά μοιάζουν με λεπτομέρειες. Την απάντηση τη δίνουν οι δυνατοί και την επιβάλλουν με τη δύναμη (έτσι τουλάχιστον νομίζουν). Το Αιγαίο, μάλλον, ανήκει στο ΝΑΤΟ. Αυτό πρέπει σιγά-σιγά να εμπεδωθεί. Η NATOϊκή επικυριαρχία προχωρά με άλματα ετούτες τις μέρες. Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση και τον πόλεμο στη Συρία εφαρμόζονται σχεδιασμοί που προϋπήρχαν στο συρτάρι των ισχυρών. Το παλιό σχέδιο ότι το Αιγαίο θα το συνεκμεταλλευτούν Ελλάδα και Τουρκία με όριο τον 25ο Mεσημβρινό (περίπου στη μέση του Αιγαίου) υπό αμερικανο-NATOϊκή επικυριαρχία, έχει τεθεί σε εφαρμογή με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία σε σειρά ζητημάτων, αρχής γενομένης από το «γκριζάρισμα» περιοχών, νησίδων κ.λπ.

Το καινούργιο στην υπόθεση είναι διττό. Πρώτον, ανατίθεται μετά από αίτηση 3 χωρών (Γερμανίας, Τουρκίας και Ελλάδας) ιδιαίτερος ρόλος στο ΝΑΤΟ στην περιοχή για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Κανείς, όμως, δεν πιστεύει ότι ο ρόλος των NATOϊκών δυνάμεων θα περιοριστεί σε αυτό. Δεύτερον, πλησιάζουν μια εμπόλεμη περιοχή, μια περιοχή όπου κλιμακώνεται η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων, οπότε η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα έχει ρόλο αποτρεπτικό και απέναντι στη ρώσικη παρουσία και την εμπλοκή της στην περιοχή.

Πώς φτάσαμε στη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή

Ο αιφνιδιασμός και τα αλλεπάλληλα… γκελ που νιώθει η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκαν περίτρανα με την προσφυγική κρίση και τις άμεσες απειλές της Τουρκίας να αυξήσει τη ροή προσφύγων προς τη Δύση. Η Ευρώπη, ζώντας στη φαντασίωση που της πρόσφερε η οικονομική της δύναμη, αντιλαμβάνεται ότι είναι τελείως μικρή και ανίκανη σε μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα, εντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο νέο γεωπολιτικό όπλο που είναι οι προσφυγικές ροές. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να ταξιδέψει δύο φορές στην Τουρκία, να συνάψει ειδικές συμφωνίες που πριμοδοτούν την Τουρκία -αιφνιδιάζοντας τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες στη συνέχεια αναγκάζονται να επικυρώσουν τα τετελεσμένα. Στο πρόσφατο ταξίδι, στην «αθώα» επίκληση του Νταβούτογλου για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή και στο θέμα των προσφύγων, η Μέρκελ φάνηκε πρόθυμη και ανακοινώθηκε το νέο δόγμα για τα «ύδατα του ΝΑΤΟ».

Ολόκληρο το Αιγαίο ανήκει στο ΝΑΤΟ αφού οι δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, ανήκουν στην εν λόγω συμμαχία. Μετά το πρώτο σοκ στην Ελλάδα, κι αφού «έπεσαν» τα σχετικά τηλέφωνα, ευθυγραμμίστηκε και η Αθήνα στην ΝΑΤΟϊκή διαχείριση του Αιγαίου. Οι «διευκρινήσεις» που δίνονται για τα όρια της δράσης των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων απευθύνονται στους αφελείς. Οι ΗΠΑ έσπευσαν να δηλώσουν ότι συμφωνούν απολύτως στο σχεδιασμό (για να μην έχουμε αμφιβολίες, ότι προτού κινηθεί η Μέρκελ ή ρίξει την πρόταση ο Νταβούτογλου, είχαν προηγηθεί συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ). Η διοίκηση της ΝΑΤΟϊκής δύναμης -μέχρι νεοτέρας- ανατίθεται σε Γερμανό επικεφαλής…

Το Αιγαίο δεν είναι πλέον μια θάλασσα ειρήνης και πολιτισμού. Δεν είναι τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Η εθνική κυριαρχία αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό. Καταλήγει να είναι μια θάλασσα εμπόλεμης ζώνης, με ευρωατλαντική επικυριαρχία, με έντονη την τουρκική παρουσία και την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλάζει ο χαρακτήρας τους με τις προσφυγικές ροές, την παρουσία δυνάμεων της Frontex και τώρα τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.

Ποιος ο σχεδιασμός για την Ελλάδα

Αν το Αιγαίο ονομάζεται επίσημα από τη Μέρκελ, ως «ύδατα του ΝΑΤΟ» η Ελλάδα βρίσκεται υπό διπλή μέγγενη: από Δυσμάς οι δανειστές (κομψή έκφραση) διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία διαμοιράζοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της χώρας (αυτό που περιγράφεται ως μνημόνια και αποικία χρέους) και από Ανατολικά με τις προσφυγικές ροές η χώρα μετατρέπεται σε τεράστιο δίχτυ εγκλωβισμού των προσφύγων, ώστε να μη φτάσουν στη Δύση και τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. Μετατρέπεται σε ένα απέραντο γκέτο στάθμευσης και «αποθήκευσης» εκατοντάδων χιλιάδων ίσως και εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών. Μια μετανεωτερική αποικία, δηλαδή, που θα ελέγχεται από τους «δανειστές» και τις επιτόπιες ειδικές στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις που συγκροτούνται. Ένας χώρος «αποθήκης», μια ειδική ζώνη, που δεν θα είναι ακριβώς Ευρώπη.

Αυτός ο σχεδιασμός εντείνεται με προτάσεις και σκέψεις (που δεν διαψεύδονται αλλά θεωρούνται πιθανές για υλοποίηση) να κλείσουν τα βόρεια σύνορα, στην πΓΔΜ, με αποστολή στρατού ευρωπαϊκών χωρών(!), ώστε να κοπεί το πέρασμα για πρόσφυγες και μετανάστες. Στην περίπτωση αυτή ο εγκλωβισμός των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα είναι σίγουρος και ο σχεδιασμός που αναφέρουμε θα πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό όσα λέγονται για να δικαιολογηθεί η δημιουργία των κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών δεν ευσταθούν. Οι δομές αυτές κατασκευάζονται όχι μόνο για να ταυτοποιηθούν όσοι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, αλλά κυρίως για να παραμείνουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο σχεδιασμό που ετοιμάζουν οι ισχυροί και οι μεγάλες δυνάμεις.

Κινητοποιήσεις-αντιδράσεις

Από την άποψη αυτή οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται ενάντια στη δημιουργία των δομών αυτών (Διαβατά, Κως, Σάμος, Σχιστό κ.λπ.) είναι πλήρως δικαιολογημένες. Αν σε αυτές γίνεται προσπάθεια από ακροδεξιά στοιχεία και την Χ.Α. να τις εκμεταλλευτούν, αυτός δεν είναι λόγος για να δικαιολογηθεί η δημιουργία τους και η προώθηση του ευρωενωσιακού και νατοϊκού σχεδιασμού. Ο αστισμός (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ε.Κ. και το σύνολο των ΜΜΕ) ευθυγραμμίζονται στην υλοποίηση του σχεδιασμού. Η Αριστερά σιωπά συστηματικά, δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία για το ζήτημα αυτό. Δεν είναι στην ατζέντα της. Κι όσοι κινούνται στην Αριστερά αυτό γίνεται ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς, ως επίδειξη μονάχα μιας ορισμένης αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Επομένως, η Αριστερά αφήνει όλο το έδαφος κενό για να το εκμεταλλευτούν άλλες δυνάμεις και έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό.

Μια διαχωριστική γραμμή

Ο αστισμός ευθυγραμμίζεται και γίνεται μέρος του σχεδιασμού της «μέγγενης» που σφίγγει, βουλιάζει και ρευστοποιεί τη χώρα και τη μετατρέπει σε κουφάρι. Τόσο ο αστισμός όσο και το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανοι να χαράξουν μια κατεύθυνση διεξόδου από την καθολική κρίση. Η κυβέρνηση του Hilton (τρόικα, κουαρτέτο) θα κυβερνά σε αγαστή συνεργασία με τα ΝΑΤΟϊκά στρατηγεία.

Η κατανόηση και συνειδητοποίηση του κλοιού στον οποίο βρίσκεται η χώρα, η κατανόηση πως το γεωπολιτικό συνδέεται άμεσα με το κοινωνικό και την ίδια την υπόσταση της χώρας και ότι από αυτή τη διαπίστωση απορρέουν καθήκοντα και στόχοι που διαφέρουν με όσα σχεδιάζουν τα υπάρχοντα αστικά και αριστερά κόμματα, αποτελεί κομβικό σημείο εκκίνησης μιας διαφορετικής πορείας και προσπάθειας.

Το να μην περάσει ο διπλός σχεδιασμός μνημονιακής ερήμωσης και γκετοποίησης της χώρας, το να τεθεί ως στόχος ότι δεν θέλουμε την χώρα μας διαλυμένη κοινωνικά και πολιτικά και στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφυγικών ροών έχει τεράστια σημασία για τον προσανατολισμό των αντιστάσεων και την ίδια την ύπαρξη του τόπου. Μια τέτοια διαχωριστική γραμμή μπορεί να αποκρούσει τη διαφαινόμενη εθνική και κοινωνική καταστροφή που συντελείται.

http://www.e-dromos.gr/se-poion-anhkei-to-aigaio/

Για την γενική απεργία της 4 Φεβρουαρίου 2016

Η γενική απεργία της Πέμπτης με τον όγκο και τη μεγάλη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε ολόκληρη τη χώρα, καταγράφεται σίγουρα ως ένα σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός. Ένα γεγονός που παράλληλα αντανακλά σε μεγάλο βαθμό το κλίμα, τις διεργασίες, την οργή, την σύγχυση αλλά και τους δισταγμούς που υπάρχουν. Ενώ απ’ τη μια είχε την μυρωδιά των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια της εποχής του 2010-11, από την άλλη ήταν εμφανές το «μούδιασμα» και η έλλειψη προσανατολισμού και στόχου. Στην απεργία πήραν μέρος και την χρωμάτισαν στρώματα και χώροι που απουσίαζαν από προηγούμενες κινητοποιήσεις (έμποροι, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, ψαράδες, παπάδες κ.ά.) ενώ σε πολλές πόλεις της χώρας τα κλειστά μαγαζιά έδιναν έντονα την αίσθηση ότι τα πάντα είχαν νεκρώσει. Η γενική απεργία συνέπεσε με τον ξεσηκωμό του αγροτικού κόσμου, γεγονός που προσέδωσε ιδιαίτερη χροιά σε αρκετές περιοχές (τα τρακτέρ μπήκαν σε πόλεις δημιουργώντας κλίμα) ενώ η πρόθεσή τους να κλιμακώσουν τον αγώνα είναι προφανής. Συνέπεσε και με τις κινητοποιήσεις των επιστημόνων και των ελεύθερων επαγγελματιών που βλέπουν πολύ κοντινή την καταστροφή τους, με τα μέτρα που προωθούνται. Για όλους αυτούς τους λόγους η γενική απεργία είχε το άρωμα των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού, ήταν ένας σχετικά καλός πρώτος γύρος. Σε πολλές πόλεις οι συγκεντρώσεις και οι πορείες ήταν μαζικότατες – σε ορισμένα μπλοκ και σε ορισμένες στιγμές μπόρεσε να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, να υπάρξουν κινήσεις και εκδηλώσεις απέχθειας προς το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο ήταν η «συζήτηση» ανάμεσα στους συμμετέχοντες για γενικότερα ζητήματα: όπως μέχρι που θα πάει η κατάσταση, αν αντέχει η κυβέρνηση, αν πέφτει, γενικότερα δηλαδή θέματα που ξεπερνούσαν το πλαίσιο που είχε τεθεί και εστιασθεί στο «ασφαλιστικό έκτρωμα».

Aξιοπρόσεκτα στοιχεία

Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες είχαν μεγάλη μαζικότητα, ο κόσμος που πήρε μέρος σε αυτές, όμως, ήταν σχετικά παγωμένος, χωρίς πάθος, χωρίς νεύρο και συνθήματα. Πορεύτηκε έξω από κομματικά μπλοκ, μέσα στους χώρους των σωματείων ή μπλοκ και πανό που δεν ανήκαν εμφανώς σε κάποιο πολιτικό χώρο. Επέλεξε να ενισχύσει χώρους που έμοιαζαν ή ήταν ακηδεμόνευτοι, ενώ χαρακτηριστικό ήταν πως τα μπλοκ της πολιτικής Αριστεράς που επέλεξαν να εμφανιστούν ως τέτοια, ήταν χωρίς μαζικότητα σε σχέση με τον όγκο των συγκεντρώσεων-πορειών αλλά και σε σχέση με τη συσπείρωση που παρουσίαζαν σε προηγούμενες απεργίες.

Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος που δίνει τον τόνο και δημιουργεί γεγονότα είναι πιο μπροστά από το «πολιτικοποιημένο» τμήμα, πιο προσγειωμένος στην πραγματική κατάσταση, ψάχνει και ψάχνεται για μια εναλλακτική ή για μια προοπτική, είναι πιο θυμωμένος και πιο αποφασισμένος (αγρότες, επιστήμονες κ.λπ.).

Η ζωντάνια εκφραζόταν κυρίως από τους χώρους που βρίσκονται σε κινητοποίηση (δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες) ενώ χαρακτηριστική ήταν η απουσία της νεολαίας και από αυτή την απεργία. Αυτό μάλλον οφείλεται στη μορφή της κινητοποίησης, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για αυτενέργεια και έκφραση, ενώ σε άλλες κινητοποιήσεις που σχεδιάζονται σε επαρχιακές πόλεις σαν κλιμάκωση του αγροτικού κόσμου υπάρχουν παρεμβάσεις σχολείων και νεολαίας. Αν βρεθεί τρόπος να εισβάλει η νεολαία στις κινητοποιήσεις θα υπάρξει σημαντική προώθηση της κατάστασης. Στην Αθήνα εντύπωση έκανε ένα μπλοκ φοιτητών της Γεωπονικής με συνθηματολογία και ζωντάνια που δεν παρατηρούνται μέχρι στιγμής σε τέτοιους χώρους. Συνέδεαν τον αγώνα τους με τον αγώνα των αγροτών έθεταν ζητήματα της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα. Έλεγαν κάτι παραπάνω από το Πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα ή την γενικόλογη συνθηματολογία για το «γρανάζι» και τον καπιταλισμό.

Τέλος, σε ορισμένες περιοχές εμφανίστηκαν παλιοί πολιτευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ χωρίς να συναντήσουν την κατακραυγή του κόσμου, ενώ οι του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν τόλμησαν να παρευρεθούν, να χαιρετήσουν, να «συμπαρασταθούν».

Για την πολιτική γραμμή της γενικής απεργίας

Η απεργία εξαγγέλθηκε και διοργανώθηκε με βασικό αίτημα να αποσυρθεί το ασφαλιστικό έκτρωμα, χωρίς κανένα πρόσθετο θέμα που να πολιτικοποιεί κάπως τον απεργιακό αγώνα. Ούτε αναφορά στην «αποικία-χρέους», ούτε λόγος για τη μετατροπή της χώρας σε γκέτο, ούτε φυσικά κάποια εμφανής αντικυβερνητική αιχμή. Ο περιορισμός της πολιτικής γραμμής στο πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα, δημιουργεί έμμεσα (μόνο) πρόβλημα στην κυβέρνηση (μέσω της μαζικότητας και της πανελλήνιας έκτασης) όχι όμως και πολιτική πίεση απέναντί της. Αυτό επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ότι παίρνει μέρος δικαιολογώντας την απεργία (βλέπε ανακοινώσεις τμήματος εργατικής πολιτικής) αλλά και «επιχειρήματα του τύπου «οι κινητοποιήσεις βοηθούν στη νέα διαπραγμάτευση»…

Επομένως, η εμμονή στο θέμα του Ασφαλιστικού μετριάζει την αναγκαία αντικυβερνητική χροιά που έπρεπε να λάβει η κινητοποίηση, ελαττώνει την πίεση απέναντι στην κυβέρνηση που υλοποιεί όλες αυτές τις πολιτικές, κατευνάζει ή καναλιζάρει την οργή του κόσμου στον αποπροσανατολισμό και την σύγχυση. Δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για γραμμή συνειδητή περιορισμού του αγώνα σε στενό πλαίσιο και άρνηση να προωθηθεί η πολιτικοποίησή του.

Η ΓΣΕΕ (ανύπαρκτη στην κινητοποίηση) είχε ως πλαίσιο: Κλειστόν λόγω ασφαλιστικού – Αποσύρετε το νομοσχέδιο τώρα, Κλαυθμώνος 11.00

Η ΑΔΕΔΥ: Όλοι στους δρόμους – Να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, Κλαυθμώνος 11.00

ΠΑΜΕ: Πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο – Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική – Να πληρώσει κράτος και πλουτοκρατία, Ομόνοια 10.30

ΛΑΕ: Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης δεν θα περάσει – Κάτω όλα τα μνημόνια, Σταδίου και Σανταρόζα 10.30

Τμ. Εργατικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ: Καμία υπαναχώρηση – Καμία μείωση των συντάξεων. Χωρίς κάλεσμα.

Αυτό το περιοριστικό πλαίσιο δίνει την εντύπωση μιας γενικής απεργίας για ένα κοινωνικό δικαίωμα που απειλείται σοβαρά, αδυνατεί όμως να συνδεθεί με τον διευρυνόμενο τμήμα της εργασίας που δεν έχει κανένα δικαίωμα, που δουλεύει ανασφάλιστο και απλήρωτο. Αρνείται να συνδυάσει  αγώνα με έναν πολιτικά αιχμηρό στόχο ενάντια σε μια κυβέρνηση που ξεπουλά, διαλύει την κοινωνία, υλοποιεί ότι επιθυμούν  οι δανειστές, αρνείται την ανάγκη  ανασυγκρότησης και διεξόδου της χώρας. Επιμένει με εμμονή στο έδαφος του διεκδικητισμού και του αποπροσανατολισμού.

Ο πολιτικός αγώνας όμως είναι αναγκαίος περισσότερο από ποτέ. Το πολιτικό σύστημα είναι ο άμεσος υλοποιητής και προωθητής της καταστροφής της χώρας. Γι’ αυτό και πρέπει να βρεθεί  στο επίκεντρο της καταγγελίας και απαξίωσης. Να τελειώνουμε με το σάπιο και ένοχο πολιτικό σύστημα που μας κοροϊδεύει. Να μην καταστραφεί η χώρα, να ανοίξει το μέλλον στις νέες γενιές. Να χαραχθεί μια άλλη πορεία για την αναγέννηση του  τόπου και του λαού, με δημοκρατία και ανεξαρτησία. Η έλλειψη ενός σωστού, ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού αντανακλά βαθύτερες ελλείψεις και ανάγκες για το λαϊκό κίνημα. Δεν είναι απλώς αποτέλεσμα παρεμβάσεων συμβιβαστικών, συστημικών  δυνάμεων. Αλλά  και δεν είναι  άσχετη η κατάσταση, η συνείδηση που υπάρχει και τα αδιέξοδα που αναπαράγει από την δράση τέτοιων δυνάμεων.

Η επόμενη μέρα

Η απεργία της 4ης Φλεβάρη αποτέλεσε έναν καλό «πρώτο γύρο» του νέου κύκλου που έχει ανοίξει μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Το παραπέρα προχώρημα των διεργασιών θα συναντήσει σύνθετα πολιτικά ζητήματα και εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν πρόκειται για έναν απλό «αντιμνημονιακό» αγώνα ή μια επανάληψη όσων είδαμε το 2010-2012. Παρεμβάλλονται πολιτικά, γεωπολιτικά, εθνικά και άλλα ζητήματα πολλαπλών εκβιασμών από τους κυρίαρχους. Οι εξελίξεις θα τα περιλάβουν όλα. Για αυτό απαιτείται νέα συνείδηση και πιο συνολική πρόταση.

http://www.e-dromos.gr/ena-proto-xamogelo-se-mia-dyskoli-sygkyria/

Η γεωπολιτική μέγγενη περισφίγγει τη χώρα – Πρόσχημα και εργαλείο εκβιασμών το προσφυγικό για να προωθηθούν συνολικότεροι σχεδιασμοί

Ας υποθέσουμε ότι είναι σε εξέλιξη μια κολοσσιαία μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων, λόγω πολέμων και διάλυσης των χωρών τους από τους αδίστακτους: ιμπεριαλιστές, χρηματιστές, αγορές, ολιγάρχες, Τζιχαντιστές κ.λπ. κ.λπ. Κύριος προορισμός των εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων και σε απόγνωση ανθρώπων είναι η Ευρώπη. Αποκλειστικό -σχεδόν- πέρασμα η Ελλάδα. Οπότε, τι κάνουμε; Η λογική «ας περιμένουμε να περάσουν από δω και ας πάνε όπου νομίζουν» αποδείχθηκε ρηχή, καταστροφική. Κάποια στιγμή οι στρόφιγγες κλείνουν, τα σύνορα σφραγίζουν και στην Ελλάδα εγκλωβίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Την ίδια στιγμή από τη μεριά της Τουρκίας συνεχίζονται οι καραβιές προς την Ελλάδα, οι εκβιασμοί και τα παζάρια με την Ε.Ε., και βλέπουμε… Το ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό έχει γίνει γεωπολιτικό πρόβλημα μεγάλου μεγέθους και εργαλείο εκβιασμών και τετελεσμένων, ακόμα δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε… Τώρα ανακοινώνεται σχεδόν επίσημα ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για τη δημιουργία πόλεων-στρατοπέδων για 300 ή 400 χιλιάδες πρόσφυγες π.χ. στην Αθήνα. Δημοσιεύματα του ξένου Τύπου προϊδεάζουν για όσα σχεδιάζονται και κανείς δεν θέλει να αντιληφθεί.

Την ίδια στιγμή η Ε.Ε. εκβιάζει διπλά τη χώρα. Απαιτεί πρόσθετα μέτρα εξαθλίωσης της κοινωνίας, με αφορμή την αξιολόγηση και επαναφέρει σχέδια εξόδου της χώρας από τη Σένγκεν, γιατί η χώρα δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της. Παράλληλα, κατρακυλά στις πιο άθλιες ναζιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Πρώτα η Δανία, και ακολούθησαν Ελβετία και Γερμανία (Βαυαρία) που αποφάσισαν με νόμο να δεσμεύουν τα τιμαλφή και άλλα πράγματα αξίας που έχουν μαζί τους οι πρόσφυγες, έναντι της «φιλοξενίας» που τους παρέχεται. Όχι, ακόμη δεν θέσπισαν νόμο ώστε να αφαιρούνται και τα… χρυσά τους δόντια.

Η μικρή ιστορία του τελευταίου χρόνου

Η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά παρέβλεπε όλα τα γεωπολιτικά ζητήματα, τα θεωρούσε δευτερεύουσας σημασίας και νόμιζε ότι επικρατώντας στο εσωτερικό, απέναντι κυρίως στη Ν.Δ., θα εξασφάλιζε μια «έντιμη συμφωνία» με τους Γερμανοευρωπαίους. Το σχέδιο απλό: Ολίγη διαπραγμάτευση, με κάτι από κοινωνική ευαισθησία και αρκετές δόσεις υποστήριξης δικαιωμάτων θα αποτελούσαν τη συνταγή διακυβέρνησης και με αυτά θα κερδιζόταν κάποιος χρόνος. Στο πλαίσιο, λοιπόν, του «δικαιωματισμού» δημιούργησε και ένα «υπουργείο» Μεταναστευτικής Πολιτικής, το οποίο ανέλαβε η Τ. Χριστοδουλοπούλου, θέλοντας να δείξει μια άλλη νοοτροπία και πολιτική γύρω από ένα ευαίσθητο θέμα. Την υπουργό αυτή θα τη θυμάται το πανελλήνιο (αν τη θυμάται) για την έκφραση ότι «οι μετανάστες λιάζονται και εξαφανίζονται» και για την πολιτική χαλάρωσης ορισμένων μέτρων για όσους φτάνουν στη χώρα.

Το κακό είναι ότι οι εγκέφαλοι της πρώτη φορά Αριστεράς δεν είχαν αντιληφθεί τι ερχόταν: Ενώ είχε αναγγελθεί ένα τσουνάμι προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής δεν το είχαν πάρει χαμπάρι ζαλισμένοι από τα στερεότυπα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» που διακήρυτταν σε κάθε ευκαιρία τυχαία, τάχα, άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει από τον Σημιτισμό μέχρι και τον Σόρος. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς καθώς, από τη δεκαετία του ’90 είχε διαφανεί πως η Ελλάδα προοριζόταν για χώρα στάθμευσης και αποθήκευσης προσφυγικών ροών, τότε από Βαλκάνια κυρίως και ανατολικές χώρες. Η συγκυρία, βέβαια, εκείνης της εποχής δεν ήταν κρίσης και μνημονιακής διάλυσης της χώρας. Έτσι θυμόμαστε πώς οι ροές εκείνης της εποχής χρησιμοποιήθηκαν για το «ελληνικό θαύμα» της περιόδου. Τώρα, όμως, το προσφυγικό κύμα είναι άλλης σύνθεσης. Δεν αποτελείται από ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών ανακατεύονται περίεργοι και ίσως επικίνδυνοι Τζιχαντιστές ή υποψήφιοι τέτοιοι. Οι σχεδιασμοί, επομένως, τροποποιούνται αλλά παραμένει το κύριο. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα θα αποτελέσει το βασικό σημείο απορρόφησης, το βασικό δίχτυ προστασίας και φράχτη της ροής προς την Ευρώπη. Και συνάμα η χώρα θα μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης και εγκατάστασης (για πόσο δεν τους νοιάζει). Όταν είσαι διαμετακομιστικό κέντρο δεν ξέρεις ποτέ μέχρι πότε τα «εμπορεύματα» θα σταθμεύσουν στις αποθήκες σου, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Έτσι, το ιδιαίτερο «εμπόρευμα» μπορεί να φτάσει σε αριθμούς πολύ πάνω από τις 400.000 και να παραμείνει σε μια χώρα με 1.500.000 άνεργους και 3.000.000 φτωχούς. Τόσο απλά. Δίπλα σε μια καταστροφή που όλοι την παρομοιάζουν με το ισοδύναμο ενός πολέμου (απότομη πτώση ΑΕΠ 25-30%, 400.000 νέοι και επιστήμονες να έχουν φύγει από τη χώρα και το κακό να συνεχίζεται) προστίθεται και ένας αριθμός ψυχών ξεκληρισμένων από τις χώρες τους και δημιουργείται μια αφόρητη κατάσταση.

Στην περίοδο Χριστοδουλοπούλου της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα λέγονταν ανοησίες του τύπου: «το προσφυγικό μπορεί να μας λύσει μέχρι και το δημογραφικό πρόβλημα», «όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια που λιαζόμαστε παρέα» και άλλα αντίστοιχα. Μετά την άνοιξη, όταν άρχισαν να πυκνώνουν στα νησιά οι πρόσφυγες και μετανάστες, ειπώθηκε ότι «είμαστε σε μια κανονική κατάσταση αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε τέτοια φαινόμενα». Όταν άρχισαν να δημιουργούνται όροι ασφυξίας, τα παπαγαλάκια του «υπουργείου» μίλησαν για γρήγορη απορρόφησή τους στα ενδότερα. Ήταν τότε που ο Φλαμπουράρης, με το γνωστό ύφος, κανόνιζε καθυστερημένα έκτακτα δρομολόγια πλοίων. Με το καλοκαίρι τέλειωσε και η χαζοχαρούμενη περίοδος. Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ήταν στραμμένο στη συντριβή της «διαπραγμάτευσης» και στην υπερψήφιση του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση που θα το έσκιζε, κι έτσι η πραγματικότητα στα νησιά πέρασε χωρίς να θέλει κανείς να προσθέσει κι άλλους μπελάδες στο ήδη φορτωμένο κεφάλι του.

Η φάση της «υπευθυνότητας»

Η Τ. Χριστοδουλοπούλου συνεχίζει να επιβραβεύεται και τοποθετείται στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα είναι αντιπρόεδρος της Βουλής. Το υπουργείο αναλαμβάνει ο πιο μετρημένος και σοβαρός Γ. Μουζάλας που έχει σχετική εμπειρία από τέτοια ζητήματα. Το πρόβλημα όμως έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις. Τα επιχειρήματα αναδιατάσσονται: «Από τη στιγμή που τους βρίσκουμε στη θάλασσα τους διασώζουμε» και «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» (πρωθυπουργός) – για να διορθωθεί μετά ότι «τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται». Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική πολιτική αποδέχθηκε όσα είχε αποφασίσει η Ε.Ε. για το θέμα, και η ίδια αναγορεύτηκε «ως η καλή πλευρά της Ευρώπης, το πραγματικό της πρόσωπο, ενάντια σε φράχτες». Εκείνη τη στιγμή η Ε.Ε. έχει ορίσει: 5 «καυτά σημεία» (Hot spots) για έλεγχο και ταυτοποίηση στα νησιά, υποχρέωση της χώρας να φιλοξενήσει 80.000 πρόσφυγες και μια μικρή ροή ταυτοποιημένων προσφύγων προς διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Από τότε είχαμε αποδεχτεί να φυλάσσονται τα σύνορα από δυνάμεις της Frontex.

Στη συνέχεια πραγματοποιείται ένα μεγάλο άνοιγμα της Ε.Ε.-Γερμανίας προς την Τουρκία, η οποία… πριμοδοτείται για τη στάση της στο Προσφυγικό και μάλιστα προωθείται η πρόταση για κοινές περιπολίες Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας στο Αιγαίο. Κάτι ψελλίζουν οι αρμόδιοι για το Προσφυγικό (π.χ. η ταυτοποίηση να γίνεται στα παράλια της Τουρκίας και όχι στα νησιά, αλλά η ελληνοτουρκική φιλία και τα «Αχμέτ» και «Αλέξης» δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά καταγγελία του ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή – ούτε καν για το Κουρδικό…).

Στην Αριστερά υπήρχαν δυνάμεις που χαιρέτιζαν σαν νίκη του εργατικού κινήματος την απόφαση της Ε.Ε. να δεχτεί μερικές χιλιάδες προσφύγων, και άλλες που νόμιζαν ότι θα απέφευγαν την εκατόμβη στο Αιγαίο με το να πέσει ο φράχτης στον Έβρο. Κι αυτά, σε πλήρη αδιαφορία για τους σχεδιασμούς που σήμερα κυνικά αποκαλύπτονται για τη χώρα μας. Γιατί η χώρα μας προορίζεται να γίνει το πρώτο ευρωπαϊκό «Νταχάου» για τους πρόσφυγες, να γίνει ολόκληρη ένα «Νταχάου» και για τους κατοίκους της, να γκριζάρουν όχι μόνο τα μισά νησιά του Αιγαίου αλλά και η ίδια η υπόσταση της χώρας. Οι διαστάσεις των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών είναι, και θα γίνουν τέτοιες, που κανένας εθελοντισμός και καμιά δομή δεν θα μπορεί να αντέξει το βάρος της διαχείρισης.

Τα όσα πρόσφερε ο λαός απλόχερα (παρά τα προβλήματά του), διόλου θα επαρκούν στη συνέχεια.

Ας το πάρουμε χαμπάρι: Δεν μας απειλεί απλά μια κακή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Βρισκόμαστε την ίδια στιγμή σε μια γεωπολιτική τανάλια που μας περισφίγγει από δύο τουλάχιστον μεριές και απειλούμαστε και εκβιαζόμαστε σε όλη την γραμμή: ή φτιάχνετε τα hot spots σύντομα ή σας διώχνουμε από τη Σένγκεν. Ή δέχεστε 1-2 εκατομμύρια πρόσφυγες και σας ελαφραίνουμε το χρέος ή σας τους στέλνουμε έτσι κι αλλιώς και σας διώχνουμε από την Ευρωζώνη. Και μνημόνιο και Grexit και αποικία-φράχτης και αποθήκη ψυχών. Η Ελλάδα διαμελισμένη, πρώτο «Νταχάου» στην Ευρώπη, απέραντο γκέτο με ισοπεδωμένη ταυτότητα και υπόσταση για τους ιθαγενείς που θα μένουν στα δικά τους γκέτο και σκλάβους πρόσφυγες μετανάστες σε πολλαπλά γκέτο και σε φυλετικές συγκρούσεις αναμεταξύ τους.

Το πείραμα Ελλάδα συνεχίζεται με εφιαλτικές σκηνές από το μέλλον μιας δυαδικής γκετοποιημένης κοινωνίας, μιας χώρας που θα έχει μετατραπεί σε χώρο με πολύ λιγότερη Ελλάδα. Με διανόηση αποχαυνωμένη να κοιμάται μακάρια στους διαδρόμους και στα γκαλά της εξουσίας, με «αριστερούς» που για μια θέση στο κόμμα και στο κράτος ξεχνούν τα πάντα, με έναν «ευρωπαϊσμό» που ανακηρύσσει τον λαό βάρβαρο και ηλίθιο.

Τι χρειάζεται;

Πρωτίστως αναγνώριση του προβλήματος. Να ιδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις και να χαραχθεί μια στάση απέναντί του. Πλατιά αποκάλυψη – καταγγελία των σχεδιασμών για τη χώρα. Να ονομαστούν συγκεκριμένα όλοι όσοι απεργάζονται και προωθούν αυτούς τους σχεδιασμούς. Δηλαδή Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Τουρκία. Να μην παραδοθεί η χώρα στα χέρια των εκβιαστών. Να τελειώνουμε με έναν ευρωπαϊσμό που παραπαίει και είναι υπεύθυνος για πολλά δεινά της χώρας. Είναι αδιανόητο να έχουν πνιγεί πάνω από 3.500 άνθρωποι στη Μεσόγειο –η πλειοψηφία τους στο Αιγαίο– και αυτό να παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Είναι οργανωμένο έγκλημα με υπεύθυνους τους Τούρκους διακινητές, τις τουρκικές Αρχές που συστηματικά χρησιμοποιούν αυτό το χαρτί, και βεβαίως όλες τις ευρωπαϊκές και ΝΑΤΟϊκές χώρες που έσπειραν και έθρεψαν τους πολέμους διάλυσης τόσων χωρών στην περιοχή.

Συνολικά το πολιτικό μας σύστημα και ειδικά το πολιτικό προσωπικό δεν μπορούν καν να διανοηθούν τα βέτο ή και την παραίτηση. Επομένως, η καταγγελία της ενδοτικότητας και του επίσημου ραγιαδισμού είναι σταθερό καθήκον. Ο πολιτικός κόσμος και οι υποταγμένες κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα η σημερινή, υποστέλλουν κάθε άμυνα απέναντι στα σχέδια μιας μεγάλης γεωπολιτικής αναδιάταξης στην περιοχή που περιλαμβάνει προσφυγικό, Αιγαίο και Κύπρο.

Σε λίγο κυριολεκτικά θα τρίβουμε τα μάτια μας με όσα σχεδιάζονται. Να οικοδομηθεί ένα κίνημα πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, διεξόδου, αναγέννησης της χώρας και του λαού.

Η χώρα διαλύεται και βυθίζεται. Η κυριαρχία της δεν υπάρχει. Είναι αποικία χρέους και ειδικού σκοπού διαμετακομιστικό κέντρο. Η φιλοϊμπεριαλιστική μνημονιακή κεντροαριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) χρεώνεται εξ ολοκλήρου αυτήν την «επιτυχία». Φορτώνεται μια εθνική και κοινωνική καταστροφή!

Ο ξένος Τύπος αποκαλύπτει

Financial Times: Η Ελλάδα να ανταλλάξει χρέος με πρόσφυγες

Η Ελλάδα θα συμφωνήσει να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της με τη βοήθεια της Ε.Ε., διακόπτοντας τη ροή μεταναστών στη Βόρεια Ευρώπη. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία θα συμφωνήσει σε μια μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς και σε άμεση οικονομική βοήθεια για τη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης. Οι πρόσφυγες που θα καταφθάνουν στην Ελλάδα θα φιλοξενούνται στα ελληνικά νησιά, σε καταυλισμούς προσφύγων υπό τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιστρέφουν στη Συρία (ή όπου αλλού πηγαίνουν), μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη.

Le Monde: Η Κομισιόν εξετάζει την «έξωση» της Ελλάδας από τη Σένγκεν

Η Κομισιόν θα κάνει πρώτα μια επιτόπια αποτίμηση της κατάστασης στα ελληνοτουρκικά σύνορα, που αποτελούν και το εξωτερικό όριο της ζώνης Σένγκεν. Θα υποβάλει στη συνέχεια την έκθεσή της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, όπου η εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα πρέπει να εγκριθεί με ενισχυμένη πλειοψηφία.

Από το σημείο αυτό και μετά η Ελλάδα θα έχει περιθώριο τριών μηνών για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Εάν μετά το τρίμηνο κριθεί ότι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. παραμένει ανεπαρκής, τότε η Κομισιόν θα εισηγηθεί διετή αναστολή της Σένγκεν και επαναφορά των εσωτερικών συνοριακών ελέγχων από τις άλλες χώρες της Ε.Ε. (Γερμανία, Αυστρία κ.λπ.)

Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

«Συμφωνώ πλήρως ότι ρόλο-κλειδί σε αυτό είναι το να δίνεται η ευκαιρία σε μετανάστες να αιτούνται διεθνούς προστασίας και, εάν επιλέξουν να μην το κάνουν ή προκύψει ότι δεν βρίσκονται σε ανάγκη προστασίας, τότε θα πρέπει αμέσως να επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους – ή σε χώρες transit».

http://www.e-dromos.gr/theloun-thn-ellada-stratopedo-sygentrwshs/

Ξανά στο προσκήνιο οι αγώνες με ορμή και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά

Μέσα σε «ενθουσιώδες» κλίμα για τη συμπλήρωση ενός χρόνου διακυβέρνησης, υπουργοί και πολιτικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ στέλνουν SMS για να καλέσουν μέλη-οπαδούς-ψηφοφόρους να παραβρεθούν στο Γήπεδο Τάε Κβο Ντο του Φαλήρου –όχι σαν πρόσφυγες- και να ακούσουν τον Τσίπρα, μήπως και φτιάξει λίγο το κλίμα, κάτι σαν ασκήσεις θάρρους, τώρα, που άρχισαν τα δύσκολα.

Η ΣΥΡΙΖΕϊκη παρέα που κυβερνά και το επικοινωνιακό της επιτελείο, αποδίδουν την απομόνωση και το στρίμωγμα που νιώθουν σε συντονισμένη προσπάθεια των καναλαρχών, της διαπλοκής και των δανειστών να τελειώνουν με την κυβέρνηση Τσίπρα. Κατηγορούν, δε, τη νέα ηγεσία της Ν.Δ. για πλήρη ταύτιση με τα κέντρα αυτά. Υπάρχει αλήθεια στους ισχυρισμούς αυτούς; Βεβαίως, με την έννοια ότι η σύμπνοια που υπήρχε τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε που όλοι αναγνώριζαν τον Τσίπρα ως «εθνικό ηγέτη» με τις «ρεαλιστικές αποφάσεις», έχει δώσει την θέση της σε μια αντιπαράθεση.

Υπάρχει, όμως, μια «μικρή» λεπτομέρεια που ξεχνιέται η σημασία της. Πρόκειται για την πραγματική εμβέλεια και αποδοχή που έχει η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα λαϊκά στρώματα. Καταγράφεται κατακόρυφη αύξηση της δυσαρέσκειας με μια εξίσου μεγάλη πτώση και απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν αναφερόμαστε στις δημοσκοπήσεις που εντελώς ξαφνικά ανακάλυψαν πρωτιές της Ν.Δ. και το άστρο του Κ. Μητσοτάκη…

Δυναμικό «παρών» από αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες

Η εισβολή δύο κοινωνικών κατηγοριών-στρωμάτων, των αγροτών και των ελεύθερων επαγγελματιών (δικηγόρων, μηχανικών, γιατρών, φαρμακοποιών) στην πολιτική κονίστρα, με τη μορφή μαζικών κινητοποιήσεων, έφτασε για να προσδώσει διαφορετικό τόνο στην πολιτική ζωή του τόπου και κυρίως να δείξει την αναξιοπιστία της κυβέρνησης, των υπουργών, των διορισμένων κρατικών λειτουργών.

Οι αγώνες αυτών των δύο μεγάλων κατηγοριών που καρατομούνται από την μνημονιακή πολιτική και τα μέτρα που έρχονται, στριμώχνουν άσχημα την κυβέρνηση και το προσωπικό της, διαλύουν τα όποια «επιχειρήματα» επιστρατεύονται, δείχνουν ότι το ψέμα και η κοροϊδία έχουν κοντά ποδάρια, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο νωπές οι προεκλογικές διακηρύξεις, οι λόγοι και υποσχέσεις που αθετούνται με την εφαρμογή του 3^ου Μνημονίου και με μοναδικό στόχο την παραμονή στην εξουσία της ΣΥΡΙΖίτικης παρέας.

Η μαζικότητα και η ορμή των αντιδράσεων είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό που υπενθυμίζει, σε όποιον μπορεί να δει καθαρά, ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι πιο σφοδρές, πιο σκληρές, γιατί ολόκληρα στρώματα οδηγούνται σε εξαφάνιση, γιατί ο αγώνας επιβίωσης δεν γίνεται με λεπτότητες και δεοντολογίες σαλονιών.

Με ζωντάνια και χωρίς… κομματικό κηδεμόνα

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των πρόσφατων αγώνων είναι πως υπάρχει, εκδηλώνεται ξανά, η λαϊκή δημιουργικότητα και εκφραστικότητα, με πρωτοφανή ζωντάνια και αποφασιστικότητα. Στις μορφές πάλης, έκφρασης, αντίδρασης, στα συνθήματα, στο τι λέγεται στα κανάλια. Ο κομματισμός μέσα σε αυτούς τους χώρους είναι υπαρκτός αλλά στριμωγμένος, δεν έχει το πάνω χέρι, καμουφλάρεται για να εκφραστεί στις δύσκολες στιγμές.

Η κύρια μορφή έκφρασης είναι αυτή του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα, χωρίς την άμεση παρουσία των κομμάτων, στοιχείο που προσδίδει μαζικότητα και δημιουργικότητα. Μια ακτιβίστρια ρίχνει μια κότα μέσα στου Μαξίμου φορώντας μπλούζα που γράφει «παριστάνεται τα κοκόρια και είσαστε κότες», την επόμενη μέρα στο συλλαλητήριο πέφτει το σύνθημα «Ανοίξτε τις πόρτες να φύγουνε οι κότες» που συνοδεύεται από το «Ανοίξτε τις πύλες να φύγουν οι ξεφτίλες». Κρητικός αγρότης στον Νομό Ηρακλείου, όπου εξελέγη ο πρωθυπουργός, δηλώνει πως ο Τσίπρας πρέπει να πάψει να είναι βουλευτής Ηρακλείου, να πάει να εκλεγεί αλλού. Αδιαφορώντας ή μην ξέροντας αν αυτό γίνεται ή δεν γίνεται. Ο υπουργός Γεωργίας περικυκλώνεται για ώρες από οργισμένους διαδηλωτές, ενώ νέες και νέοι κτηνοτρόφοι βγαίνουν στα κανάλια και ανοικτά τον καταγγέλλουν ότι άλλα τους έταξε. Ο Κατρούγκαλος μετατρέπεται σε καρτούν, στιχάκια και συνθήματα με το όνομά του δίνουν και παίρνουν. Το γνωστό ελικόπτερο με το ουστ! επανέρχεται στις διαδηλώσεις σε σημαίες διαδηλωτών (ΠΟΕ-ΟΤΑ), ενώ αγρότες στήνουν λαϊκή αγορά κάτω από το υπουργείο Γεωργίας και μοιράζουν τόνους προϊόντων.

Οι… κατηγορούμενοι ως «επαναστάτες της γραβάτας» στην τελευταία πορεία τους κρέμασαν στο Σύνταγμα πολλές γραβάτες κοροϊδεύοντας τους αγραβάτωτους μνημονιακούς και ψεύτες κυβερνητικούς. Τέλος, το σύνθημα «Ψέμα κάθε λέξη στο στόμα του Αλέξη» δείχνει τη φθορά που έχει ο ίδιος ο Τσίπρας.

Οι χειρισμοί δεν αρκούν

Παρ’ όλο που υπάρχουν περιθώρια χειρισμών και ελιγμών (κοινώς πρόσκαιρου δουλέματος) με υποσχέσεις, αλλαγές, τροποποιήσεις και «διάλογο», η πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί (ηλίθιε!) οδηγεί σε μεγαλύτερη συμπίεση και καταστροφή κοινωνικών στρωμάτων. Παρ’ όλες τις αυταπάτες που μπορεί να καλλιεργηθούν, αν κάποια στρώματα εξαιρεθούν από την καταιγίδα ή περάσουν ξώφαλτσα, υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη χώρα που κρυώνει περισσότερο, πεινά περισσότερο, χρωστά περισσότερο, συμπιέζεται αφόρητα, καταστρέφεται, βουλιάζει, απελπίζεται, που οργίζεται με τον διορισμό «κολλητών» και «ημετέρων συγγενών» σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.

Οι αγώνες που παρακολουθούμε δεν έχουν ακόμα, πολιτικό στόχο, δεν μπορούν να γεννήσουν μια εναλλακτική πρόταση. Δείχνουν όμως δυνατότητες, γιατί δύο κοινωνικές κατηγορίες, μια στην ύπαιθρο συνδεδεμένη με την παραγωγή και μία στα αστικά κέντρα που έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο κατέβηκαν στους δρόμους. Τι μπορεί να συμβεί αν ξαναβγεί στο προσκήνιο το μαζικό λαϊκό κίνημα, έχοντας αποκτήσει πείρα και θέτοντας στόχους που στοιχειοθετούν μια εναλλακτική; Απέχουμε από το σημείο αυτό αρκετά.

Το αίτημα για ένα πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο είναι κεντρικό και ίσως το κρισιμότερο ζήτημα.

Για αυτό το θέμα, στο επόμενο σημείωμα.

http://www.e-dromos.gr/xana-sto-proskhnio-oi-agwnes/

Μνημόνια και εθνικοί – γεωπολιτικοί κίνδυνοι

Η αρχή της έκτης χρονιάς μνημονιακής κυριαρχίας – ειδικού καθεστώτος σε μια χώρα πλήρους μέλους της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεν βρίσκει την Ελλάδα απλά στη θέση μιας μετανεωτερικής αποικίας χρέους. Δεν βρίσκει μόνο τον πολιτικό κόσμο πλήρως ευθυγραμμισμένο (ακόμα περισσότερο μετά την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ.) με όσα επιβάλλουν η τρόικα, οι ΗΠΑ-Ε.Ε. και οι «αγορές». Δεν βρίσκει το πολιτικό σύστημα κι όλες τις πλευρές της κρατικής και αμυντικής υπόστασης παραλυμένες και απορροφημένες στο πώς θα μαζέψουν με ληστρικά μέτρα τις «δόσεις» που απαιτούν οι τοκογλύφοι δανειστές.

Βρίσκει τον τόπο εκτεθειμένο σε γεωπολιτικές αναμετρήσεις και εξελίξεις που μειώνουν κάθε ίχνος κυριαρχίας και απειλούν να καταστήσουν τη χώρα μικρότερη από όλες τις πλευρές, πιο «λίγη», πιο αδύνατη να σταθεί στα πόδια της, πιο διαλυμένη την κοινωνία, πιο σμπαραλιασμένη την υπόστασή της.

Σε μια περίοδο που η τάση προς τον πόλεμο έχει φουντώσει ειδικά στην περιοχή μας, η «νησίδα Ελλάς» μοιάζει να μην θέλει να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα. Μοιάζει σαν μεθυσμένη από την «πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά», ενώ μεγάλο μέρος της κοινωνίας θέλει να διαπιστώσει απλώς αν τα επιπρόσθετα μέτρα θίγουν και πόσο και όχι για το αν η χώρα θα μπορεί να υπάρχει σε λίγο καιρό. Η «νησίδα Ελλάς» με όσα κουβαλά, καλά και κακά, σαν να μην θέλει να δει την επαπειλούμενη εθνική καταστροφή που την πλησιάζει.

Ο πόλεμος έχει φτάσει πολύ κοντά

Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να ανησυχήσει και ο πιο ανυποψίαστος πολίτης. Στον πόλεμο της Συρίας εμπλέκονται άμεσα (Συρία, Ιράν, Ρωσία, Αγγλία, ΗΠΑ, Τουρκία, Ιράκ, Γαλλία, Γερμανία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Λίβανος), στο Νότιο τμήμα της Τουρκίας μαίνεται ένας άγριος πόλεμος ενάντια στους κουρδικούς πληθυσμούς, κάτι σαν στρατιωτική κατοχή από μεριάς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Η Τουρκία εμπλέκεται επίσης στη μεγάλη αντιπαράθεση με τη Ρωσία, γεγονός που διευρύνει τα θέατρα επιχειρήσεων (με πιθανή την εμπλοκή και της Αρμενίας όπου σταθμεύουν ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις). Από το στρατιωτικό αεροδρόμιο Ινσιρλίκ οι εμπλεκόμενες ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις πραγματοποιούν αποστολές ενάντια σε διάφορους στόχους στο συριακό έδαφος. Από την Κύπρο, δηλαδή από τις αγγλικές βάσεις, απογειώνονται βρετανικά και γαλλικά αεροπλάνα που εκτελούν επιχειρήσεις στον ίδιο τον πόλεμο.

Η Τουρκία, διαισθανόμενη τη δύσκολη θέση όπου βρέθηκε με τις εχθροπραξίες που άνοιξε με τη Ρωσία, αναγκάστηκε να διακόψει σε ένα βαθμό τις διευκολύνσεις προς τον ISIS πραγματοποιώντας εντυπωσιακό άνοιγμα προς την Γερμανία και την Ε.Ε. Το πρόσφατο χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη με θύματα κυρίως Γερμανούς τουρίστες μπορεί να θεωρηθεί ως «απάντηση» του ISIS για την αλλαγή στάσης της Τουρκίας απέναντί του.

Ο μεγάλος πονοκέφαλος της γείτονος χώρας, λοιπόν, είναι διπλός: Η μια του πλευρά είναι το πρόβλημα του κουρδικού ζητήματος όπου εξαπολύει ανελέητο πόλεμο σε ολόκληρη την Τουρκία και ιδιαίτερα στη νοτιοανατολική της πλευρά και η δεύτερη είναι η αναζήτηση τρόπου για να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Ρωσία. Δύσκολα τα… παυσίπονα για τέτοιους πονοκεφάλους…

Το γκριζαρισμένο Αιγαίο

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το Αιγαίο εν έτει 2016 είναι ίδιο με πριν. Οι δυνάμεις της Frontex έχουν ενισχυθεί, οι κοινές περιπολίες ανάμεσα σε Ελλάδα-Ε.Ε.-Τουρκία είναι ζήτημα χρόνου να θεσμοθετηθούν, ενώ αρκετά ελληνικά νησιά χάνουν σιγά-σιγά το χαρακτήρα τους. Οι ροές προσφύγων και μεταναστών δεν μειώνονται, κάποιες ΜΚΟ επανδρωμένες με περίεργους τύπους διαφόρων μυστικών υπηρεσιών δρουν ανενόχλητες. Είναι δε τόσο εξόφθαλμη η δραστηριότητά τους, ώστε ακόμη και τα ΜΜΕ αναγκάστηκαν κάτι να ψελλίσουν. Σταχυολογούμε από τον τύπο της Παρασκευής 15/1: «Ενώπιον του ανακριτή θα βρεθούν το Σάββατο 5 συλληφθέντες (δύο Δανοί μουσουλμάνοι και τρεις Ισπανοί), εργαζόμενοι σε ΜΚΟ στη Λέσβο, καθώς παρείχαν βοήθεια σε είσοδο παράνομων αλλοδαπών στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τη δικογραφία ρυμουλκούσαν βάρκες με μετανάστες χωρίς να βρίσκονται σε κίνδυνο αυτές ή οι επιβάτες τους, ενώ ήταν παρόν σκάφος του Λιμενικού και χωρίς να ενημερώσουν τις αρχές για τη δράση τους».

«Βρετανός υπήκοος, μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής έστησε τζαμί στον χώρο που περιβάλλει το κέντρο πιστοποίησης και καταγραφής στη Μόρια Λέσβου και σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης συγκεντρώνει για το σκοπό αυτό χρήματα σε λογαριασμό της ΜΚΟ στην τράπεζα HSBC με κωδικό Greece Projects. (Αυγή 15/6)

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι με πρόσχημα τη συμμετοχή σε ΜΚΟ να στήνονται παρατηρητήρια και ειδικά δίκτυα από «άγνωστες» υπηρεσίες και δυνάμεις που Κύριος οίδε τι ακριβώς σκαρώνουν.

Όλοι, βέβαια, έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται τι γίνονται οι πρόσφυγες που καταφθάνουν στα νησιά αφού η Ειδομένη έχει κλείσει ως «πύλη» εξόδου. Υποπτεύονται, δηλαδή, αυτό που πραγματικά συμβαίνει, ότι η χώρα μετατρέπεται αθόρυβα σε «αποθήκη ψυχών».

Ο «καλός γείτονας» θέλει το Αιγαίο γκριζαρισμένο, ιδιαίτερα την περιοχή γύρω από το Καστελόριζο. Κάθε τόσο εξαγγέλλει ότι «κλειδώνει» περιοχές του για στρατιωτικές ασκήσεις, συνεχίζει τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, ενώ μόλις πρόσφατα προχώρησε μονομερώς στην δέσμευση περιοχών μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου για ασκήσεις από τις 4 Ιανουαρίου μέχρι τέλη Φεβρουαρίου. Οι Τούρκοι επιμένουν ότι τα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι «αδιευκρίνιστα» και ότι το Καστελόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα (γνωρίζοντας ότι αυτή η άποψη αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την αποτροπή χάραξης ελληνικής ΑΟΖ).

Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις έχει φυσικά την κάλυψη και την ασυλία από το ΝΑΤΟ κυρίως και πρόσφατα από την Ε.Ε.

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος;

Ο τρίτος και ίσως κυριότερος παράγοντας συρρίκνωσης της υπόστασης του ελληνισμού είναι οι προσπάθειες να καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα και στη θέση της, με πρόσχημα την επανένωση και συναδέλφωση του νησιού να φτιαχτεί ένα βοσνιακής κοπής μόρφωμα – προτεκτοράτο (όπως σωστά ισχυρίστηκε ο Λ. Αξελός στην συνέντευξή του στην κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος) που θα είναι, στην ουσία, υπό ΝΑΤΟϊκή- βρετανική και ιδιαίτερα τουρκική επικυριαρχία. Οι συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για την επίτευξη μιας τέτοιας λύσης (κάτι σαν το Σχέδιο Ανάν) προχωρούν με εμπόδια, είναι όμως μάλλον απίθανο να κάνει πίσω η Τουρκία από όσα έχει ήδη κερδίσει μέχρι σήμερα αλλά και από τις στρατηγικές βλέψεις της στην περιοχή.

Κάτω από άλλους όρους και με προϋπόθεση να υπήρχε στρατηγική ενότητας και κοινής δράσης του Ευρωπαϊκού Νότου και ιδιαίτερα κοινής στάσης ανάμεσα σε Αθήνα και Λευκωσία, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι «πονοκέφαλοι» για μια διαφορετική πολιτική που θα διασφάλιζε δικαιώματα και συμμάχους. Αντίθετα, η έλλειψη στρατηγικής, η πολιτική «φιλίας» τάχα με την Τουρκία, η σιωπή για όσα κάνει ή γίνονται σε Κύπρο, Κουρδιστάν, Συρία και μικρασιατικά παράλια, η αποδοχή των ανοιγμάτων προς Ε.Ε. και Γερμανία, η απουσία βέτο ή έστω ενός αστερίσκου σε όλες τις συνόδους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., δείχνουν ανάγλυφα με ποιο τρόπο οι Έλληνες ιθύνοντες σκέφτονται να πολιτευθούν στις κρίσεις που έρχονται.

Ως κατακλείδα

Από τα όσα ελάχιστα αναφέραμε, προκύπτει πως δεν φτάνει μια απλή «αντιμνημονιακή» προσέγγιση όταν δεν παίρνει υπ’ όψιν της το σύνολο των ζητημάτων και κινδύνων που είναι εκτεθειμένη η χώρα. Ιδιαίτερα τα ζητήματα ανεξαρτησίας, τα θέματα ειρήνης και πολέμου, άμυνας και φιλίας στην περιοχή, τα ζητήματα πολιτισμού και Ιστορίας, δημοκρατίας και κυριαρχίας δεν είναι καθόλου αναχρονιστικά ή δεύτερης κατηγορίας. Κανένας στόχος κοινωνικού περιεχομένου δεν μπορεί να προωθηθεί χωρίς την εμβάθυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και της υπόστασης κάθε χώρας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό είναι το μείζον συμπέρασμα από την 6χρονη πείρα μνημονιακής επιβολής/κατοχής. Μόνο που το 2016 το περιβάλλον είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο του 2010. Το γεωπολιτικό διαδραματίζει τεράστιο ρόλο και πρέπει να εισβάλει στην ατζέντα του κινήματος, αν θέλουμε η χώρα και η κοινωνία να μη μετατραπούν σ’ «ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι», όπως λέει και το τραγούδι…

http://www.e-dromos.gr/sfiggei-epikindyna-o-kloios-gia-thn-xora/

Ορισμένα απολογιστικά ζητήματα

Σε προηγούμενο σημείωμα με τίτλο Σύμφωνο συμβίωσης με το σύστημα – Η Αριστερά ως πρόβλημα είχαμε υποσχεθεί μια συνέχεια, στην οποία θα αναφερόμαστε στη δική μας ιδιαίτερη συλλογικότητα μέσα στο πλαίσιο των όσων εξελίχθηκαν την κρίσιμη για τον τόπο 5ετία και πιο ειδικά μέσα στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ κι όχι έξω από αυτόν

Κάθε επιλογή πρέπει να κρίνεται με βάση τη συγκυρία και τους όρους που έγινε και όχι μονάχα από το αποτέλεσμά της. Οι επιλογές δεν γίνονται με βάση ποια θα είναι η τελική έκβαση, διότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξής λανθασμένη επαγωγή: Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έχει καταλήξει ένα μεταλλαγμένο μνημονιακό κεντροαριστερό κόμμα, ολόκληρη η πορεία του είναι λαθεμένη, άρα η όποια συμμετοχή σε αυτόν ήταν εξ ορισμού μεγάλο πολιτικό λάθος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως εγχείρημα πρέπει να κριθεί από το τι έδωσε και πώς συμπεριφέρθηκε στην περίοδο πριν από τα μνημόνια (2004-2010) αλλά και να εξεταστεί η στάση και ο ρόλος του στη μνημονιακή περίοδο. Στην περίοδο 2004-2010 η δράση του αφορά την πορεία και συσπείρωση δυνάμεων της Αριστεράς η οποία δοκιμάστηκε από κρίσεις, εντάσεις, μέχρι και διακοπές στη λειτουργία του. Η εμβέλειά του παρ’ ότι μικρή αρχικά, ως προς το κοινωνικό της εύρος, κατόρθωσε εντούτοις να θέσει σε κίνηση δυνάμεις που ήταν παροπλισμένες όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η δεύτερη περίοδος, αναγκαστικά, πρέπει να χωριστεί σε 3 ιδιαίτερες φάσεις: α) 2010-2012, όπου ο λόγος του και η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ (θυμίζουμε ότι με την κρίση κορυφής Αλαβάνου-Τσίπρα είχε πάψει να λειτουργεί) συναντιέται με ένα μεγάλο ριζοσπαστικό ρεύμα το οποίο βρίσκει στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική έκφραση, ιδιαίτερα μετά τις πλατείες, και έτσι στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, το σχήμα εκτινάσσεται στο 27% και καθίσταται αξιωματική αντιπολίτευση. β) Το 2012-2014 είναι διάστημα σταθεροποίησης στη θέση αυτή αλλά και προετοιμασίας να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Πρωταρχικός ρόλος του ήταν ο κατευνασμός του λαϊκού κινήματος της προηγούμενης περιόδου, η προσαρμογή και η ποδηγέτησή του στις προτεραιότητες της κοινοβουλευτικής πάλης, η αντιμετώπιση της πίεσης που δέχονταν από τα διάφορα κέντρα, αλλά και το στήσιμο γεφυρών και επικοινωνιών μαζί τους ώστε να διευκολυνθεί ο στόχος της διακυβέρνησης. γ) Η περίοδος της διακυβέρνησης (ολόκληρο το 2015), η πορεία της «διαπραγμάτευσης» και η κατάληξή της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρχής ήταν ένα ενδιαφέρον και αντιφατικό εγχείρημα, καθώς οι δυνάμεις που τον συναποτελούσαν δεν λειτούργησαν ως δορυφόροι του ΣΥΝ (παρ’ όλο που αντιμετώπιζαν τον ηγεμονισμό του πολλαπλά) αλλά ήθελαν να δημιουργήσουν ένα μόρφωμα ζωντανό, που να αντιπαλεύει ουσιαστικά τον νεοφιλελευθερισμό. Η δυναμική που παρουσίασε ήταν απόρροια αλλαγών που εξελίχθηκαν στο εσωτερικό του αλλά και διαδικασιών που κατοχυρώθηκαν με αγώνα (συνδιασκέψεις) και οδήγησαν στην υπέρβαση του σχήματος: «ΣΥΡΙΖΑ σαμπρέλα εκλογικής διάσωσης του ΣΥΝ».

Στη δεύτερη περίοδο κατορθώνει να αναδειχθεί σε ελπίδα για το λαό, σε ένα κόμμα που ενδέχεται να βάλει φρένο στην κατηφόρα των μνημονίων. Βαθμιαία καθίσταται η βασική πολιτική δύναμη του τόπου η οποία υπόσχεται μια διαφορετική πορεία, συναντώντας, παράλληλα, την εχθρότητα από τις δυνάμεις του συστήματος (τουλάχιστον στα λόγια).

Η κλίμακα αυτής της δεύτερης περιόδου αναδεικνύει δυνατότητες, αλλά και τεράστιες ελλείψεις στον αν μπορούσε να προωθήσει μια τέτοια αλλαγή. Ωστόσο, η δυναμική της κατάστασης δεν επέτρεπε να αποφύγει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Αντικειμενικά, πάντως, η κλίμακα έθετε προβλήματα προς επίλυση και καθήκοντα για προώθηση που ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Η προετοιμασία της περιόδου 2012-2014 ήταν αστεία υπόθεση (μια καρικατούρα για να στηθεί η συμβιβαστική πρόταση «διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση» που μας σερβιρίστηκε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές του 2014), για να ολοκληρωθεί με τη φούσκα του προγράμματος Θεσσαλονίκης (παροχολογία με λεφτά που δεν θα υπήρχαν) που όμως έκανε τη δουλειά του, δίνοντας άνεμο νίκης στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μα ακόμα και όταν έγινε κυβέρνηση, ορισμένες συμβολικές κινήσεις (κατάθεση στεφανιού στην Καισαριανή, ομιλία στη Βουλή όπου απορρίπτονταν οι όροι των δανειστών, το επεισόδιο Βαρουφάκη- Νταϊσελμπλουμ, η απόσυρση των κάγκελων από το Σύνταγμα) εκτίναξαν την δημοτικότητα της κυβέρνησης. Αποκορύφωμα ήταν το δημοψήφισμα που έγινε όταν η κυβέρνηση είχε ήδη δρομολογήσει την παράδοση (από 20 Φλεβάρη και ύστερα) και απέδειξε ότι η δεξαμενή του λαού και η παρουσία του ήταν ιδιαίτερα ισχυρή, ανεξάρτητα του τι έκανε την επόμενη μέρα ο Τσίπρας.

Πήραμε, λοιπόν, μέρος σε ένα εγχείρημα, που ενώ ήταν εξαρχής αντιφατικό και πολλά από αυτά που τελικά συνέβησαν μπορούσαν να έχουν εκτιμηθεί και διαπιστωθεί από καιρό, διότι αφορούσε μια μεγάλη υπόθεση, τη διέξοδο της χώρας από τα μνημόνια, συναντιόταν με ευρύτατα στρώματα που επένδυαν τις ελπίδες τους σε αυτήν την προσπάθεια. Γνωρίζαμε ότι η παρτίδα ήταν ρευστή, γνωρίζουμε ότι τα ερμηνευτικά σχήματα της προδοσίας την τελευταία στιγμή ή της στρατολόγησης του επιτελείου από καιρό, δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν τι έγινε. Δεν πήραμε μέρος σε ένα σοσιαλδημοκρατικό ενσωματωμένο κόμμα, σε ένα κόμμα που έφερε ευθύνες για πολλά από όσα έγιναν στο παρελθόν, πήραμε μέρος σε ένα εγχείρημα σημαντικό, αντιφατικό σε δύσκολες περιόδους και με ενεργό τον λαϊκό παράγοντα.

Όσοι σήμερα υποστηρίζουν το απλοϊκό «τα λέγαμε εμείς» και φυσικά έμειναν έξω από όσα συνέβησαν την τελευταία 5ετία, φέρουν ευθύνη, γιατί γενικά «τραβήχτηκαν», δεν έκαναν πρόταση συμπόρευσης, δεν νοιάστηκαν ούτε καν να δεσμεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε 3-4 σημεία ώστε να κινηθούν μαζί του, είτε μέσα στην Βουλή είτε και έξω από αυτήν. Μια πολιτική ενότητας και πάλης, διαχωρισμού και στήριξης σε ορισμένες επιλογές καθώς και μια πίεση, πιθανόν να δημιουργούσαν άλλες προϋποθέσεις ή να δυσκόλευαν χειρισμούς που έγιναν.

Συνεισφέραμε με τη συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ;

Η κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε μια γενική απόρριψη και όλου του εγχειρήματος. Δεν συμφωνούμε με μια τέτοια μηδενιστική στάση. Σκεφτείτε τον ΣΥΝ από μόνο του τι θα μπορούσε να δημιουργήσει. Σχεδόν τίποτα πέρα από μια ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, που στην καλύτερη περίπτωση θα έπαιρνε μέρος σε μια μορφή κεντροαριστερών ανοιγμάτων στα οποία θα κυριαρχούσαν δυνάμεις σαν τον Κουβέλη και άλλους. Η παρουσία στον ΣΥΡΙΖΑ ζωντανών αγωνιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων οργανωμένων και ανένταχτων είναι το στοιχείο που έδωσε ειδική χροιά στο όλο εγχείρημα. Βέβαια, στις κορυφές η κατάσταση ήταν βαλτωμένη, αλλά χάρις σε αυτές τις δυνάμεις και ορισμένα σκιρτήματα που μπορεί να ενέπνευσε π.χ. ο Αλαβάνος ή ακόμα η επιλογή του Τσίπρα (από τον Αλαβάνο) οι εσωτερικές διαδικασίες που όλες γίνονταν με κόντρα τον ΣΥΝ, έδειχναν ότι κάτι κινείται.

Ο ριζοσπαστικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, οι επιλογές και η στάση του για ένα μεγάλο διάστημα καθορίστηκε από την ύπαρξη τέτοιων δυνάμεων. Και τούτος ήταν ο λόγος που η καθαρόαιμη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ δεν ήθελε καθόλου το εγχείρημα και το σαμπόταρε, ενώ ο ΣΥΝ ολόκληρος πάντα επεδίωκε να ελέγχει και να ηγεμονεύει το σχήμα. Το 2003 στις κινητοποιήσεις της Θεσσαλονίκης οι δυνάμεις που αποτέλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην συνέχεια είχαν μεγάλη συμβολή. Το ίδιο και στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας το 2006. Το 2008 με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκε και γενικά κράτησε μια στάση που η παραδοσιακή Αριστερά μέχρι τότε δεν κρατούσε. Στην υπόθεση του άρθρου 16 του Συντάγματος για την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ουσιαστικό ρόλο.

Στις πλατείες ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν λειτουργεί (λόγω της κρίσης του) αλλά οι δυνάμεις που τον συναποτελούν παρεμβαίνουν, έχουν παρουσία, δεν κρατούν εχθρική στάση απέναντι στο λαϊκό μαζικό κίνημα. Παρ’ όλο που δεν υιοθετεί την κατεύθυνση του λαϊκού κινήματος και είναι πιο συγκρατημένος (τιμωρία υπευθύνων, πολιτικό σύστημα, ρόλος Βουλής κ.λπ.) κρατά επαφές και σχέσεις με το κίνημα αυτό. Αυτό του επιτρέπει, όταν γίνεται επανεκκίνηση της λειτουργίας του να διατυπώνει ριζοσπαστικό λόγο με αιχμές, ιδιαίτερα απέναντι στη Μέρκελ και την τρόικα.

Η ύπαρξη δυνάμεων οργανωμένων και ανοργάνωτων που ορίζονταν πέρα από το χώρο φιλοευρωπαϊσμού και του κλασσικού ρεφορμισμού καθώς και η συνάντηση με τον λαϊκό ριζοσπαστισμό (παρότι έγινε με ατελή τρόπο) προσέδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ διεθνή ακτινοβολία και σχεδόν ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα έστρεψε το βλέμμα της στην Ελλάδα και στο αριστερό εγχείρημα. (Δεν πιάστηκαν όλοι αυτοί κορόιδα, κάτι παίζονταν και παίχτηκε με επίκεντρο την Ελλάδα).

Η προσπάθειά μας, σε όλο αυτό το διάστημα προβάλλει εκτιμήσεις, απόψεις και μια γραμμή διεξόδου της χώρας και αυτό δεν έχει παρά να το διαπιστώσει κανείς φυλλομετρώντας έστω τον Δρόμο της Αριστεράς, τους κύριους τίτλους και τα άρθρα της περιόδου 2010-2012, της περιόδου 2012-2014 όπως και στην περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση. Το 2010-2012 δώσαμε ιδιαίτερο βάρος στην κατανόηση ότι έχουμε μπει σε μια νέα καθεστωτική φάση, στην αναγκαιότητα του πολιτικού αγώνα, στον ριζοσπαστισμό ως ιδιαίτερη έκφραση του λαϊκού παράγοντα. Το δίχρονο 2012-2014, μέσα στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, αντιπαλέψαμε ενεργά πολλές φωνές και απόπειρες συμβιβαστικές σε όλα τα επίπεδα, και αν δεν υπήρχε η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, η δεξιά στροφή θα είχε γίνει πραγματικότητα από πολύ νωρίς. Πιο χαρακτηριστικά οι ταλαντεύσεις και φόβοι απέναντι στην εσωτερική διαπλοκή μπορούσαν να θέσουν σε μεγάλες περιπέτειες το εγχείρημα. Αγωνιστήκαμε ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός κλασικού αριστερού κόμματος. Προβάλλαμε την άποψη ότι χρειαζόμαστε μια μορφή «κόμμα-κίνημα» κι όχι ένα κόμμα, δώσαμε μάχη να περάσουν πράγματα μέσα από το Καταστατικό (που έχει κατακουρελιαστεί) και είμαστε μάλλον οι μόνοι που κάναμε προτάσεις για ένα ανοικτό και σε ανάπτυξη κόμμα, όταν όλοι αδιαφορούσαν γι’ αυτό, αναπαράγοντας στην πράξη την μορφή κόμματος που είχε ο ΣΥΝ. Αναστείλαμε τη δημόσια έκφραση της ΚΟΕ σαν απάντηση στο εκβιαστικό 3πτυχο (διάλυση συνιστωσών, λειτουργία ως τάση ή παρατηρητές) που έθεσε μέσω του Ραδιοσταθμού Κόκκινο λίγες μέρες πριν το ιδρυτικό Συνέδριο ο Τσίπρας, δείχνοντας ότι δεν αδιαφορούσαμε για την δημιουργία ενός οργανισμού σύγχρονου και ενιαίου. Δώσαμε έμφαση στα γεωπολιτικά ζητήματα, επιμείναμε να μην υποβαθμίζονται τα ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης κάναμε παρέμβαση στο ζήτημα του Κυπριακού, καταδεικνύοντας ότι ένα μέρος της Ελληνικής Αριστεράς δεν στέκεται τόσο αδιάφορο σε ένα εθνικό ζήτημα. Μαζί με άλλες δυνάμεις θέσαμε το ζήτημα της «προετοιμασίας», το δούλεμα στο ζήτημα του «προγράμματος» (εργασίες στα συρτάρια των υπεύθυνων και τίποτα άλλο) κι όταν ασκήσαμε κριτική στο θέμα αυτό, κάνοντας λόγο και για τυχοδιωκτισμό απειληθήκαμε με παραίτηση από τη Γραμματεία με υπαγορευμένο σημείωμα από κύκλους του προέδρου στην Εφημερίδα των Συντακτών, που έμελλε να γίνει το μεσημεριανό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.

Διαχωριστήκαμε από τη «διαπραγμάτευση», δεν πανηγυρίσαμε την «ιστορική νίκη», κριτικάραμε τον κυβερνητισμό (σε όλα τα κείμενα και τις τοποθετήσεις μας η φράση «μια μεγάλη αλλαγή δεν εξαρτιέται από ένα κόμμα, ένα ποσοστό, έναν ηγέτη» έχει δεσπόζουσα θέση), καταψηφίσαμε στην συμφωνία 20^ής Φλεβάρη, παραιτηθήκαμε από την γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Ιουλίου και 17 μέλη από την κεντρική επιτροπή στις 30 Ιουλίου. Αποχωρήσαμε από το σχήμα μετά την ψήφιση του 3^ου Μνημονίου.

Οι ελλείψεις μας

Δεν ήταν μικρές, ούτε αμελητέες. Και αυτές βαραίνουν όταν γίνονται απολογισμοί. Σε όλες τις φάσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαμε ποτέ τον πρώτο λόγο σε ό,τι γίνονταν και επομένως σχετικοποιείται το θέμα γιατί οι συσχετισμοί ήταν τέτοιοι που δεν μπορούσες να δοκιμάσεις σε μεγάλο ποσοστό ιδέες, προτάσεις, εκτιμήσεις κ.λπ. Για πολλούς λόγους δεν υπήρχε ισοτιμία ανάμεσα σε όσους συναπάρτιζαν το εγχείρημα και πολλές φορές έπρεπε να στρογγυλευτούν θέσεις και απόψεις για να υπάρξει συνύπαρξη και τρόπος λειτουργίας. Απολογιστικά, μάλλον για όλους όσοι δεν προέρχονταν από τον ΣΥΝ, ίσως δεν παλεύτηκε όπως θα έπρεπε το θέμα αυτό.

Στην πρώτη περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από επεισόδια, συγκέντρωση δύναμης και πρωτοβουλίες μπορούσες να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, τουλάχιστον σε επίπεδο κινητοποίησης ή εσωτερικών διαδικασιών. Στην δεύτερη περίοδο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε κλίμακα και σαλπάρισε για την διακυβέρνηση, έγιναν φανερές μια σειρά ελλείψεις και αδυναμίες. Δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε πιο σύνθετα προβλήματα, δεν είχαμε θέσεις και απόψεις για μια πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί, οι κλίμακες των καθηκόντων μάς ξεπερνούσαν. Δεν έφτανε η καταγγελία. Αυτή είναι μια πρώτη κομβική έλλειψη της προσπάθειάς μας. Έπρεπε «εν πτήσει» να αποκτήσουμε μια σύνθετη αριστερή οπτική για θέματα που μας υπερέβαιναν και μάλιστα με διαδικασίες επείγοντος. Κάτι που δεν έγινε και μας κόστισε σε όλη την πορεία.

Η δεύτερη -σημαντική και σχετιζόμενη με την πρώτη- ήταν πως η γραμμή της «πολιτικής οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου» απαιτούσε «γεμίσματα» και στηρίγματα, ειδικές επεξεργασίες κ.λπ. για να προβληθεί και να παλευτεί και αυτό το έργο δεν προωθούνταν γιατί λειτουργούσαν διάφοροι περισπασμοί, μας απορροφούσαν μικροεπεισόδια της πολιτικής λειτουργίας και ζωής του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι μέναμε στην εκφώνηση μιας φράσης, ενός συνθήματος – κλισέ, χωρίς να το στηρίζουμε, να το επιχειρηματολογούμε, να το επεξεργαζόμαστε.

Η τρίτη έλλειψη αφορά στην προσαρμογή στην ευκολία, μιας λειτουργίας και διαδικασίας που δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές και την επίδραση που είχαν πάνω μας τα αρνητικά και τα χούγια του ΣΥΝ.

Η τέταρτη έλλειψη σχετίζεται με την τρίτη, αλλά σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο: συνυπήρχε η εκτίμηση για την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στο συστημικό πλαίσιο μαζί με την αυταπάτη ότι κάτι παλεύεται, κάτι μπορεί να προκύψει έστω την τελευταία στιγμή. Δεν έγιναν κτήμα μας οι θέσεις για την ανικανότητα του κυβερνητισμού να δώσει λύσεις σε μεγάλα ζητήματα ούτε κατανοήθηκε σε βάθος ο κεντροαριστερός άξονας εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής.

Η πέμπτη έλλειψη είναι απόρροια των προηγούμενων. Δεν κατορθώσαμε να ξεχωρίσουμε ως ένας πόλος εντός του ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει μια διακριτή άποψη. Όσα κάναμε σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν ελάχιστα, σκόρπια, μη κατανοητά από όλη την οργάνωση που βρέθηκε σε πρωτόγνωρες συνθήκες μέσα στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.

Η έκτη έλλειψη είναι ότι δεν δώσαμε το βάρος που έπρεπε και σε όλες τις φάσεις γύρω από το θέμα της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα. Σαν να υπήρξε αποδοχή των ορίων και των κανόνων που θα λειτουργούσε το μόρφωμα αυτό. Η εσωτερική ζωή του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής ανώμαλη και υπονομευμένη πολλαπλά.

Η έβδομη έλλειψη αφορά τη μικρή έως αναιμική παρουσία, ως φωνής εντός και εκτός Βουλής διά μέσου των βουλευτών μας. Και αυτοκριτικά πρέπει να πούμε πως δεν ήταν μόνο θέμα εμπειρίας.

Ας το γενικεύσουμε λίγο. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί στον ΣΥΡΙΖΑ και με δεδομένη την προσαρμογή του ριζοσπαστισμού και την υποχώρηση του λαϊκού μαζικού κινήματος, δεν μπορούσαν να ανασχέσουν την πορεία που χάραζαν κέντρα και παράκεντρα μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ για αυτό που είδαμε τελικά. Όλες οι ελλείψεις πρέπει να παίρνουν κι αυτό σαν δεδομένο, απλά η ζημιά δεν θα ήταν τόση και σε τόσο βάθος εάν έγκαιρα και με πρωτοβουλίες είχε επισημανθεί η πορεία πλεύσης…

Γιατί φύγαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Από την πρώτη στιγμή που αποχωρήσαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ το σημείο που τονίζουμε είναι η αυτοκριτική μας στάση. Για όσα δεν κάναμε ενώ μπορούσαμε, για όσα έπρεπε να κάνουμε και για διάφορους λόγους δεν κάναμε και κυρίως γιατί ανοίξαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δρόμο σε αυτό που γίνεται. Είτε επειδή χρησιμοποιηθήκαμε (αγαθά… κορόιδα) είτε επειδή το θέλαμε.

Ο καθένας είναι ό,τι παλεύει και στη βάση αυτή κρίνεται. Συμπορευτήκαμε με άλλες δυνάμεις, μπήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, αγωνιστήκαμε όπως μπορούσαμε γιατί θέλαμε η χώρα να βγει από τα αδιέξοδα, να μπει τέρμα στην πολιτική των μνημονίων. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχιζε να εφαρμόζει τα μνημόνια, να τα ψηφίζει και να τα προωθεί μέσα σ’ ένα ασύστολο ψέμα, ήταν ζήτημα χρόνου, η αποχώρησή μας. Δεν είμαστε μνημονιακοί, δεν μας ενδιαφέρουν τα πόστα και οι καριέρες (είναι θλιβερός ο ρόλος πολλών μέσα στη Βουλή…). Είναι άλλα αυτά που επιθυμούμε και αγωνιζόμαστε.

Η αποχώρησή μας δεν γίνεται, όμως, απλώς σε μια «αντιμνημονιακή» βάση. Γίνεται συνολικά σε μια βάση αναστοχασμού σχετικά με την φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά, τη συμπεριφορά και τις ευθύνες που έχει η Ελληνική Αριστερά. Δεν απορρίπτουμε την Αριστερά της μετάλλαξης και ενσωμάτωσης για να πέσουμε στην αγκαλιά της Αριστεράς της καταγγελίας, των στερεοτύπων, της άρνησης των κινημάτων, της αδυναμίας να διαβαστεί σε βάθος το ελληνικό πρόβλημα. Επομένως, με πλήρη επίγνωση κάνουμε έναν διπλό διαχωρισμό από την Αριστερά της ενσωμάτωσης και από την Αριστερά της ουσιαστικής ακινησίας-καταγγελίας.

 Τι ίχνος αφήνει η συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ για το μετά

Ο διπλός διαχωρισμός για τον οποίο κάνουμε λόγο δεν μας οδηγεί σε απόρριψη του πρόσφατου παρελθόντος μας. Αντίθετα, η συμμετοχή μας στο εγχείρημα αυτό, μας έβγαλε από την περιοχή των «εγχειρημάτων πρωτοπορίας», «μοναδικότητας», «αποκλειστικότητας», «αυτοαναφορικότητας». Μας οδηγεί στην περιοχή και την ανάγκη μιας σύγχρονης σύνθετης αριστερής οπτικής που δεν υπάρχει σε έτοιμη μορφή, που πρέπει να την ανακαλύψουμε, να την εφεύρουμε, να μην φοβηθούμε να την αναζητήσουμε ακόμα και μπουσουλώντας. Ο διπλός διαχωρισμός μας οδηγεί σε μια συλλογικότητα ή σε εγχειρήματα αναζήτησης δρόμων και αναμέτρησης με καίρια ζητήματα και προβλήματα της εποχής μας. Αυτήν την «συνείδηση» δεν θα την είχαμε αν δεν είχαμε πάρει μέρος στο αντιφατικό (αλλά με τραγική κατάληξη) ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ύστερος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ (που έχει ήδη γίνει δεύτερη φύση του) και θα συναντήσει δίκαια την οργή του κόσμου.

Έτσι κι αλλιώς η Ιστορία θα δώσει, θα φέρει στην επιφάνεια ενδιαφέροντα εγχειρήματα και ιστορικά κινήματα. Η ματιά προς αυτά θα κατευθυνθεί χωρίς βιασύνη -με αίσθηση του κατεπείγοντος για την διέξοδο της χώρας- και χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τη μορφή κόμμα με απαραίτητη την κοινοβουλευτική παρουσία. Άλλωστε, το ζητούμενο πανευρωπαϊκά και ελλαδικά είναι μια δημοκρατική επανάσταση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

http://www.e-dromos.gr/nai-hmastan-ekei/