Η επικίνδυνη κλιμάκωση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική του «ναι σε όλα»

 

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπάρχει κάτι σαν κενό στρατηγικής των βασικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα «τρέχουν» διάφοροι σχεδιασμοί σε περιοχές και στήνονται πολλαπλά ταμπλό συμμαχιών, ανακατατάξεων και διαφοροποιήσεων. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς ποια είναι η στρατηγική κάθε δύναμης στα διάφορα γεωπολιτικά επίκεντρα.

Μπορεί κανείς -για παράδειγμα- να «διαβάσει» με ευκρίνεια την στρατηγική και τις προτεραιότητες των ΗΠΑ σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Ν.Α. Ασία; Ακόμα πιο εμφαντικά υπάρχουν αναζητήσεις και διαφορετικές «προτάσεις» στα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ. Το ίδιο μπορεί κανείς να διαπιστώσει, πώς στην Ευρώπη η γερμανική στρατηγική για την νέα φάση που διανύουμε, μάλλον επωάζεται και δεν έχει ακόμα κατασταλάξει. Έτσι για τους δύο βασικούς πόλους της Δύσης (ΗΠΑ και Ευρώπη-Γερμανία) παρόλο που είναι υποχρεωμένοι να πάρουν μέτρα για να αντικρούσουν την σχετική και μεγάλη υποχώρησή τους και να εμποδίσουν την ανάδειξη κέντρων όπως Ρωσία και Κίνα, φαίνεται ότι έχουν αποκλίνοντα σχέδια και πολλές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους.

Και τούτο, σε μια στιγμή που, όπως σημειώνεται, οι big three (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) έχουν περάσει σε μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι ΗΠΑ για να προσπαθήσουν να επιβραδύνουν την παρακμή τους, η Ρωσία και η Κίνα για να την επιταχύνουν. Στην Ουάσιγκτον ακόμα και η πιθανότητα ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Ρωσίας ή της Κίνας δεν αντιμετωπίζεται ως ταμπού, αλλά υπάρχει ως σενάριο…

 

Συρία και στο… βάθος Ρωσία

Η Ρωσία, έχοντας προχωρήσει σε μια εσωτερική ανασυγκρότηση, είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει με αποφασιστικότητα και με όλους τους τρόπους στην επιχείρηση περικύκλωσής της και διαβάθμισής της σε μια περιφερειακή δύναμη περιορισμένης ισχύος. Ο πόλεμος στη Συρία που κινδυνεύει να αποτελέσει θρυαλλίδα παγκόσμιας ανάφλεξης ανάμεσα σε βασικές δυνάμεις που εμπλέκονται, καθώς και η σύμπηξη μιας συμμαχίας της Ρωσίας με τον σιίτικο παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Υεμένη) αποτελούν, αντικειμενικά, μια σε εξέλιξη κλιμάκωση με απρόοπτες συνέπειες. Η Τουρκία διά του σουλτάνου Ερντογάν δηλώνει πως κατανοεί την κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου, δείχνοντας πως η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ρωσίας θα είναι μόνιμο στοιχείο -υπέρτερο της όποιας συνεργασίας- και πως ο νεο-οθωμανισμός θα πολιτευτεί και ως ανεξάρτητος παράγοντας και ως προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ, αλλά και ως δύναμη του σουνιτικού τόξου στην κρίσιμη περιοχή.

Παράλληλα, το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, η Βαλκανική Χερσόνησος, πιθανόν να είναι, μετά την Ουκρανία, ένα νέο μέτωπο αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ε.Ε. και Ρωσίας. Η τελευταία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα επιρροής και συνεργασίας με βαλκανικές χώρες και να εμποδίσει την πλήρη «δυτικοποίησή» τους ή να ανεχτεί μεγαλύτερη και σταθερότερη παρουσία της Τουρκίας που θα παίξει το χαρτί της προστασίας μειονοτήτων και μουσουλμανικών πληθυσμών στην περιοχή.

Στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και οι προσφυγικές ροές αποτελούν γεωπολιτικό χαρτί και μοχλό εξελίξεων. Η Τουρκία δεν «εξάγει» μετανάστες (παλιότερα) και τώρα πρόσφυγες, έτσι χωρίς λόγο και γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το να «γκριζάρει» το Ανατολικό Αιγαίο και ιδιαίτερα ορισμένα νησιά μπορεί να διευκολύνει τη «συγκυριαρχία» και την προώθηση λύσεων-εκτρωμάτων στο Κυπριακό. Το να κατευθυνθούν οι ροές των προσφύγων προς τη Θράκη και τη Μακεδονία, σε μια στιγμή που θα κλείσουν οι πύλες προς Ευρώπη και Δυτικά Βαλκάνια, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσουν συνθήκες αλλοίωσης εθνολογικών δεδομένων και συσχετισμών σε ευαίσθητες περιοχές.

Ακόμα και για την Ε.Ε. το Προσφυγικό μπορεί να αποτελέσει έναν πονοκέφαλο αν Τουρκία με το γενικό «οκέι» των ΗΠΑ αρχίζει να σπρώχνει τα προσφυγικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Από ό,τι φάνηκε, η Ε.Ε. ήταν εντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει και κληρονόμησε πολλά προβλήματα σε πολιτικό επίπεδο. Λίγο το Προσφυγικό, λίγο το σκάνδαλο με την VW και τις υποκλοπές, λίγο το Ουκρανικό, λίγο οι διαφωνίες ΔΝΤ με τα όργανα της Ε.Ε., όλα αυτά εξασθενούν ή προσπαθούν να αναχαιτίσουν τη γερμανική επιρροή στην Ε.Ε.

 

Η «νησίδα» Ελλάς

Μέσα σε αυτό το κομφούζιο και τα διασταυρούμενα πυρά έχουμε και την «νησίδα» Ελλάδα και των κυβερνήσεων που νομίζουν ότι κυβερνούν και διαφημίζουν μιαν δήθεν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Το τραγικό στην περίπτωσή μας είναι ότι λέμε σε όλους «ναι» (εκτός από του Ρώσους) και δεν έχουμε καθόλου οποιαδήποτε στρατηγική στόχευση για μια νέα θέση ή μια ορισμένη στάση που να κατοχυρώνει την υπόσταση της χώρας.

Τα αλλεπάλληλα «ναι» όλων των κυβερνήσεων προς τους συνασπισμένους Δυτικούς δανειστές και τους οργανισμούς τους (Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ) μετατρέπουν τη χώρα σε προτεκτοράτο, ξεχαρβαλώνουν την οικονομία και το κρατικό διοικητικό μηχανισμό, διαλύουν την κοινωνία, βουλιάζουν τη χώρα. Με τεράστια ταχύτητα η «αριστερή» κυβέρνηση έκλεισε την πόρτα σε Ρώσους και Ιρανούς, τηρώντας τις δεσμεύσεις προς τις «συμμαχίες» της που διαλύουν τη χώρα, λέει «ναι» στο σχέδιο μετατροπής της χώρας σε χώρο αποθήκευσης προσφύγων, «παίζει» το φιλοαμερικανικό χαρτί στις νέες διαφοροποιήσεις στην Ε.Ε., χωρίς να μπορεί να πει «όχι» στη Γερμανία, κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι στήνεται στο Κυπριακό (μόλις προχθές η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Κύπρο δεξιώθηκε την ηγεσία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στα κατεχόμενα), ψηφίζουμε την παράταση των κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία και τώρα παρακολουθούμε τις ουρές που έχει η… Πανουσιάδα με όλες τις υπηρεσίες να έχουν κάνει πάρτι και να στέλνονται διάφορα μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις.

Λείπει, τελείως, η συναίσθηση πως, ως σταυροδρόμι η χώρα μας, συναντιέται με τα γεωπολιτικά τόξα ισχυρών δυνάμεων, γίνεται πεδίο δοκιμασίας αντοχών και πειραματισμών, και κανείς-μα κανείς δεν νοιάζεται για την υπόστασή της. Ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό σύστημα είναι εντελώς ανίκανοι να συγκροτήσουν μια απάντηση στις απειλές που ζώνουν τη χώρα. Οι χώροι εξουσίας, τα κέντρα που παίρνουν ή υποτίθεται πως παίρνουν αποφάσεις αποπνέουν δυσοσμία αποσύνθεσης και επιπολαιότητας: μια κυβέρνηση ανίκανη και πολλαπλά «διαφανής», δηλαδή άδεια από στόχους και έρμα, μια αντιπολίτευση σαν γκαραγκιόζ-μπερντέ με τους 4 υποψηφίους, έναν κρατικό μηχανισμό υπό διάλυση και μια αμυντική ικανότητα συρρικνωμένη στο ελάχιστο και κυρίως μια κοινωνία υπό διάλυση και κουρασμένη.

Κι αν αρχίσουν να «κελαηδούν» οι διαρροές, οι κασέτες, τα βίντεο, τότε θα αυξηθεί στο έπακρο η «αμυντική ισχύς» του πολιτικού συστήματος -πάντα σε βάρος της χώρας και του λαού. Ο εσωτερικός διαμελισμός μπορεί να προηγηθεί του εθνικού αλλά και αυτή η χρονική σειρά μπορεί να αλλάξει.

Σε ένα χαώδη και ταραγμένοι κόσμο, σε μια νευραλγική περιοχή όπως η δική μας και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν επιτρέπεται ο χαζοχαρουμενισμός, η ψευτιά, το (υπο)τίποτα που κυριαρχεί. Μερικοί που βλέπουν μόνο τα μνημόνια, ίσως καταλάβουν πως μακάρι να ήταν μόνο σε αυτά οι απειλές… Είναι τεράστια η καθυστέρηση όσο δεν βλέπει κανείς την συνολική εικόνα, ολόκληρο το θηρίο της απειλής μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής.

 

Τι χρειάζεται λοιπόν;

Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις απειλές και κινδύνους; Η απάντηση δεν είναι απλή και εύκολη. Και υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν αν εγκλωβιστούμε να τις αναζητήσουμε στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν, αν δούμε την πρόσφατη Ιστορία και την συναίσθηση των απειλών σε πλατύ κόσμο αλλά και σε ανθρώπους που πονάνε τον τόπο και ξέρουν πολλά. Μόνο που αυτό το δυναμικό είναι διάχυτο, σκόρπιο.

Αυτές οι δυνάμεις πρέπει και οφείλουν να συσπειρωθούν. Δεν πρόκειται ως διαδικασία για δημιουργία ενός φορέα, ενός κόμματος κ.λπ. Πρόκειται πρωτίστως για τον προσδιορισμό κεντρικού στόχου και περιεχομένων και η μορφή να υποταχθεί στις ανάγκες του αγώνα για την εκπλήρωση των στόχων και των περιεχομένων. Η μορφή «κίνηση», «κίνημα», «πολιτικό κίνημα» είναι πιο κοντινή στην ανάγκη επίτευξης στόχων, όπως η μη διάλυση της χώρας, η πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδος της χώρας.

Δεν αναζητούνται μεσσίες, δεν κάνουμε συστημική αντιπολίτευση, θέτουμε τις βάσεις ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου με κεντρικούς άξονες, την πραγματική δημοκρατία -την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση- την ανεξαρτησία και υπόσταση της χώρας -την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη- την επαναηθικοποίηση της πολιτικής.

Πρώτο, αλλά ουσιαστικό βήμα, είναι να συσπειρωθούν οι δυνάμεις που συνειδητοποιούν αυτήν την ανάγκη και θέλουν να δοκιμάσουν μια τέτοια επιλογή.

http://www.e-dromos.gr/pagosmies-anataraxeis-kai-prognwseis-gia-tsounami/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Άνοιγμα του Ρούντι Ρινάλντι  στην εκδήλωση “Καθεστώς Δανεισμού και Πολιτικός Αγώνας για να μην σβήσει η χώρα” που διοργάνωσε ο Δρόμος της Αριστεράς, στις 09/11/2015 στην ΑΣΟΕΕ

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Tο γκρέμισμά του από ένα παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα βασική

προϋπόθεση για μια άλλη πορεία του τόπου και της κοινωνίας

 

Την στιγμή που η χώρα διαπερνιέται από μια καθολική κρίση και η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση καθίζησης, το ερώτημα «τι πρέπει να γίνει και τι μπορεί να γίνει» βασανίζει το σύνολο των ανθρώπων που δεν θέλουν να βουλιάξει ο τόπος και οι ζωές τους. Η αδυναμία απάντησης στο ερώτημα αυτό, προς το παρόν δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην ανάγκη κατανόησης του τι και πώς συμβαίνει, τι και πώς έγινε. Το νήμα (κατανόησης) μοιάζει να κόπηκε το καλοκαίρι, όταν η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο αναιρέθηκε πολιτικά με την πλήρη προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό καθεστώς.

Η κυρίαρχη ρητορική θέλησε να εγκλωβίσει την όποια συζήτηση στην έλλειψη προοπτικής εκτός ευρώ και δανείων από την Ε.Ε. και δικαιολόγησε τις όποιες επιλογές της στο ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από την παράδοση στις μνημονιακές συνταγές. Κατακαλόκαιρο στήθηκε η επιχείρηση υφαρπαγής της ψήφου -με μια αποχή ρεκόρ- και τώρα βλέπουμε τις «εφαρμογές» εξόφλησης των γραμματίων προς την τρόικα. Πειθήνια και έγκαιρη ψήφιση των προαπαιτούμενων που κατεδαφίζουν κι άλλο την κοινωνία.

Αυτό που σκέπαζε η εκλογική διαδικασία (δυσαρέσκεια και απογοήτευση) και εν μέρει η αποχή από αυτήν (θυμός, οργή, αποξένωση από πολιτικό σύστημα) τώρα αποκαλύπτεται με τα γιουχαΐσματα υπουργών και εκπροσώπων των Θεσμών, όπου κι αν εμφανίζονται. Η οργανωμένη τραμπούκικη επίθεση από ομάδες της Χ.Α. εναντίον του Κουμουτσάκου, προχτές στο Σύνταγμα, δεν σχετίζεται με την οργή και το θυμό της κοινωνίας, αλλά και δεν μπορεί, στο όνομα αυτής της θλιβερής εικόνας και της φασιστικής δραστηριοποίησης να ταυτίζεται κάθε εκδήλωση αγανάκτησης και οργής των απελπισμένων της κοινωνίας προς το πολιτικό προσωπικό ως «φασίζουσα». Αντίθετα, οι λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αγώνα που έχουν ξεπροβάλλει αποτελούν μιαν ένδειξη του θερμόμετρου της δυσαρέσκειας και οργής που υπάρχει διάχυτο.

Αυτές οι σκόρπιες, προς στιγμήν, αντιδράσεις αποτελούν την εισαγωγική φάση σε έναν νέο κύκλο αγώνων και παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα. Όμως, είναι νωρίς να προδικάσουμε την εξέλιξή τους. Μπορούμε, όμως, να υποστηρίξουμε πως παρ’ όλες τις ομοιότητες με την περίοδο του 2010, υπάρχουν πολλές ποιοτικές διαφορές και αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, έχουν εξαντληθεί αυταπάτες και προσδοκίες, έχουν χαθεί υλικά και πνευματικά αποθέματα της κοινωνίας, έχει γκρεμιστεί η ελπίδα, έχει προστεθεί και η χρεοκοπία της Αριστεράς. Όλα αυτά δεν αναπληρώνονται με αγωνιστικά προσκλητήρια…

 

Η κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος

Αν θεωρήσουμε ως πολιτικό σύστημα το σύνολο των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των πολιτικά σημαντικών μονάδων (άτομα, ομάδες, δομές) και των διεργασιών με τις οποίες παράγονται αποφάσεις οι οποίες επηρεάζουν μια συγκεκριμένη κοινωνία, τότε θα πρέπει να κάνουμε ορισμένες παραδοχές για την ελληνική εκδοχή του πολιτικού συστήματος.

 

Πρώτον, ότι αυτό περιορίζεται και εγκλωβίζεται στην ασφυκτική τριάδα κόμματα-κυβερνητικό σχήμα-διαπλοκή. Η κοινωνία αποκλείεται συστηματικά, ενώ το πολιτικό σύστημα λειτουργεί στη λογική της απάτης (λέω και ξελέω όπως νομίζω), της υφαρπαγής, της εξαπάτησης, της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Ένα πολιτικό σύστημα αυτού του τύπου έχει δημιουργήσει γύρω του συνθήκες ασυλίας και αμνηστίας όλων των σκανδάλων.

 

Δεύτερον, το πολιτικό σύστημα ήταν ο κύριος φορέας και διά μέσου αυτού πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται η λεηλασία της χώρας και της κοινωνίας. Διαμεσολαβεί, προωθεί, επικυρώνει, νομιμοποιεί διαδικασίες και προστάγματα των οικονομικών ελίτ και της ευρωκρατίας, σηκώνει το κύριο βάρος της υλοποίησης των μνημονιακών πολιτικών. Το καθεστώς της ασυλίας και αμνηστίας είναι το σωσίβιό του, γιατί έχει επίγνωση της ανομίας του.

 

Τρίτον, το πολιτικό σύστημα στην ελλαδική του υπόσταση φέρει τα χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης και της έντονης διασύνδεσης-εξάρτησής της από διεθνή κέντρα. Ακόμα και η Αριστερά στην κυβέρνηση, «ο καλύτερος διαχειριστής και διαπραγματευτής», δεν μπόρεσε να αντιστρέψει αυτή την κατεύθυνση. Στη σύγχρονη, λοιπόν, υπόστασή του το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιείται από την τρόικα «για να κάνει τις “δουλειές” της, να μεταβάλει δηλαδή τη χώρα σε ένα δυτικό προτεκτοράτο», όπως εύστοχα έχει πει ο Γ. Κοντογεώργης.

 

Τέταρτον, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι σταθεροποιημένο για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο σημαντικότερος βρίσκεται στη διάχυτη δυσαρέσκεια για το ρόλο του που υπάρχει στα λαϊκά στρώματα της χώρας. Μιλάνε για συναίνεση αλλά λένε ψέματα. Δεν υπάρχει «κοινωνική συναίνεση». Υπάρχει εξαπάτηση, διάψευση προσδοκιών, αναγκαστική σιωπή, ιδιώτευση, απελπισμένη ψήφος, φυγή στο εξωτερικό 400.000 νέων. Δεν υπάρχει αποδοχή της κοινωνίας σε αυτά που προωθούν. Αυτό που ονομάζουν «κοινωνική συναίνεση» είναι η αντοχή της κοινωνίας στην εξαθλίωση και την ανελευθερία.

 

Πέμπτον, το πολιτικό σύστημα είναι η αχίλλειος πτέρνα ολόκληρου του συστήματος, κι ότι γύρω από αυτό μπορεί να χτιστεί ένα παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα. Η καταπολέμησή του, το γκρέμισμά του, αποτελεί βασική προϋπόθεση για μια άλλη πορεία του τόπου και της κοινωνίας. Ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα, είναι η κύρια και κατεξοχήν μορφή του πολιτικού αγώνα στις μέρες μας. Η χώρα δεν πάσχει μόνο -ή κυρίως- από δάνεια και μνημόνια, αλλά από ένα νοσηρό πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς και του ανοίγει δρόμους.

 

Έκτον, πρέπει να γίνει κατανοητό πως όποιος κι αν κυβερνήσει στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού συστήματος θα κάνει τα ίδια και θα παραδίδει στους επόμενους «μια Ελλάδα μικρότερη». Αν κεντρικός στόχος του λαϊκού κινήματος δεν είναι το γκρέμισμα αυτού του συστήματος, δεν θα μπορέσουν να απελευθερωθούν δυνατότητες και δυνάμεις που προσβλέπουν σε μια βαθιά αλλαγή.

 

Έβδομο, ο πολιτικός αγώνας και οι πολιτικοί στόχοι, εν προκειμένω η ανοιχτή καταγγελία και ο αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα της αρπαγής και λεηλασίας, της ανομίας και ασυλίας του ένοχου πολιτικού κόσμου και των 5-10 οικογενειών που έχουν κάνει πλιάτσικο τη χώρα, δεν προκύπτουν αυθόρμητα ως στόχοι μέσα από τις επιμέρους διεκδικήσεις και αντιστάσεις. Δεν θα έρθουν με αυτοματισμό «από τα κάτω». Χρειάζονται περιεχόμενα και στόχοι, ειδικά για το πολιτικό σύστημα που να προβάλλονται συστηματικά από ένα πολιτικό κίνημα, να συνδέονται με το μαζικό λαϊκό κίνημα και το νέο κύκλο που πρέπει να ανοίξει.

 

Όγδοο, η χρεοκοπία της Αριστεράς, κυβερνώσας και μη, εντοπίζεται στο γεγονός πως δεν κατανοεί αυτήν ακριβώς την κεντρικότητα του πολιτικού συστήματος. Στην πρώτη περίπτωση είδαμε μια ταχύτατη αφομοίωση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Είναι κραυγαλέο πως αυτή η κυβερνώσα Αριστερά δεν έθιξε απολύτως τίποτα, τα άφησε όλα όπως τα βρήκε και τα χρησιμοποιεί προς όφελός της. Η υπόλοιπη Αριστερά επιμένει να μη κατανοεί την σημασία του πολιτικού αγώνα, παραμένει στο έδαφος των στερεοτύπων της, της μονοκαλλιέργειας γύρω από ένα θέμα (νόμισμα) και την κατάχρηση καταγγελτικού λόγου.

 

Ένατο, η Ελλάδα μπορεί αλλιώς. Πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό έγκαιρα πως η πορεία συλλογικής καθίζησης της χώρας δεν έχει σχέση τόσο με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές της, όσο κυρίως με το πολιτικό σύστημα που παραμένει υποταγμένο (όμηρος και συνένοχος ταυτόχρονα) σε συσχετισμούς ιδιωτικής ισχύος, εγχώριας και διεθνούς. Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς ως κοινωνία και χώρα, με την προϋπόθεση ότι θα απαλλαγεί από αυτό το πολιτικό σύστημα, το οποίο σύσσωμο προωθεί μνημόνια εναντίον της, και στη θέση του θα δημιουργηθεί ένα άλλο πολιτειακό περιβάλλον λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, κι ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα ανταποκρίνεται στην συμμετοχή του λαού και τη διέξοδο της χώρας.

http://www.e-dromos.gr/h-xora-pasxei-sovara-apo-politiko-systhma/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

φωτογραφία στη Μόρια Λέσβου, Οκτώβριος 2015 / Πέτρος Τσακμάκης 

 

Το προσφυγικό και οι γεωπολιτικές διαστάσεις του

Ο πρωθυπουργός, Α. Τσίπρας, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του νεοδημοκράτη Κουμουτσάκου για το προσφυγικό, κατέφυγε σε κορώνες ανέξοδου ανθρωπισμού καταγγέλλοντας την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα των Eυρωπαίων ιθυνόντων όπως και την αδυναμία της Ευρώπης να υπερασπιστεί τις αξίες της, τονίζοντας μάλιστα ότι στο Αιγαίο δεν ξεβράζονται μόνο νεκρά παιδιά, αλλά ξεβράζεται ο ίδιος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Δεν βρήκε τίποτα να πει για τους σχεδιασμούς που υπάρχουν σχετικά με τις ροές των προσφύγων, δεν κατήγγειλε τις στρατηγικές ούτε τους υπευθύνους, δεν έφερε στην επιφάνεια όσα υλοποιούνται τα οποία βεβαίως ο ίδιος και η κυβέρνησή του αποδέχονται.

O Α. Τσίπρας δηλώνει ότι αρνήθηκε πρόταση για τη δημιουργία μιας πολιτείας-στρατοπέδου συγκέντρωσης 50.000 προσφύγων, αρνείται όμως να καταλήξει στο απλό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα προορίζεται να γίνει πύλη ελεγχόμενης προσφυγικής ροής προς τις ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως χώρος εγκατάστασης-αποθήκευσης ανθρώπινων ψυχών. Στην Ελλάδα σχεδιάζεται και υλοποιείται μεθοδευμένα η εγκατάσταση, σε μόνιμη βάση, εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και ξεριζωμένων.

Τι γνωρίζει ο πρωθυπουργός και δεν λέει κουβέντα, αλλά συναινεί και καλύπτει: Τα νέα προσφυγικά κύματα προκαλούνται από την ανατίναξη περιοχών, από τη νεοταξική ιμπεριαλιστική πολιτική, από τους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή, από τη σχεδιασμένη διάλυση χωρών και περιοχών, από την αποδιάρθρωση μέσω των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων «διάσωσης» των οικονομιών χωρών και ηπείρων, από τις γεωπολιτικές βλέψεις και την πολιτική της «εξαγωγής της δημοκρατίας» και της δημιουργίας μιας «Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Αυτές οι πολιτικές και στρατηγικές δημιουργούν μια μεγάλη αταξία (που πολλές φορές ξεπερνά τους σχεδιασμούς), τέτοια, που αναγκαστικά επιστρατεύει πολιτικές διαχείρισης των αποτελεσμάτων της. Πλάι στους νεοφιλελεύθερους και νεοταξικούς «πειραματισμούς», εξυφαίνονται και στρατηγικές διαχείρισης των συνεπειών και «υπερβολών» που επιφέρουν.

Αυτοί οι «πειραματισμοί» ξεριζώνουν πληθυσμούς στην ευρύτερη περιοχή (Β. Αφρική έως Πακιστάν) δημιουργώντας ένα νέο κύμα πληβειακού μετακινούμενου «εφεδρικού στρατού εργασίας» που κινείται προς την Ευρώπη προς αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος. Κι αυτός ο νέος μετακινούμενος όγκος πρέπει να αναχαιτιστεί, να «ταυτοποιηθεί» και αφού ελεγχθεί, πιθανόν μέρος του να απορροφηθεί σε ορισμένες οικονομίες. Το υπόλοιπο, μεγαλύτερο μέρος του, κάπου να αποθηκευθεί-στοιβαχτεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι εφαρμόζεται ήδη ο χωρισμός των προσφύγων σε 3 κατηγορίες. Η πιο προνομιούχα κατηγορία θα φθάσει στον ευρωπαϊκό Βορρά (Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Φιλανδία κ.λπ.), μια δεύτερη θα κατευθυνθεί σε κέντρα υποδοχής όπου ορισμένοι θα απορροφηθούν σε χώρες όπως Τσεχία, Σλοβακία, ενώ η μεγάλη μάζα (που θα κριθεί ως εργασιακά… ακατάλληλη, άρα ανεπιθύμητη προορίζεται να παραμείνει στην πρωταρχική χώρα εισόδου στην Ε.Ε. (Ελλάδα κυρίως και Ιταλία) ή σε χώρες των Βαλκανίων (πΓΔΓ, Μαυροβούνιο, Σερβία, Κόσσοβο κ.λπ).

Για όλη αυτή τη μεθόδευση ούτε κουβέντα απο τον Ελληνα πρωθυπουργό. Οι φιλοφρονήσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ όπως του στρατηγού Ντέμπσεϊ, ότι υπάρχουν 60 εκατομμύρια πρόσφυγες και ότι αυτό το πρόβλημα θα μας απασχολεί τα επόμενα 20 χρόνια, ή της κ. Νούλαντ, που δηλώνει εξαιρετικά εντυπωσιασμένη απο τη γενναιοδωρία της Ελλάδας, αρκούν για τον κ. Τσίπρα.

 

Χώρα-στρατόπεδο συγκέντρωσης

Η Ελλάδα όμως προορίζεται για χώρα-Νταχάου για εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων που θα συμπαρασύρουν σε δραματική υποβάθμιση την κοινωνία και την φυσική υπόσταση της χώρας.

Δεν ανησυχεί κανέναν ότι το Αιγαίο έχει ήδη μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη, ότι τα 5 νησιά στα οποία θα στηθούν ισάριθμα κέντρα υποδοχής χιλιάδων προσφύγων δεν θα είναι πλέον όπως ήταν πριν. Κανείς δεν ανησυχεί για την ρευστοποίηση των συνόρων. Εμείς, κατά τον πρωθυπουργό, σώζουμε -δείχνοντας την ανθρωπιά μας- τις ευρωπαϊκές ιδέες. Εμείς «σώζουμε τις ευρωπαϊκές ιδέες» για μια περιοχή που δεν λογίζεται από τους Ευρωπαίους ως ευρωπαϊκή, αλλά σαν κάτι άλλο, ένα βαλκανικό μεσογειακό χώρο, όπου θα λειτουργούν ορισμένες ελεύθερες ζώνες προς όφελος μεγάλων μονοπωλιακών μονάδων, όπου ορισμένες «γκρίζες ζώνες» θα είναι αντικείμενο γεωπολιτικών παιχνιδιών, ολόκληρη η χώρα υποθηκευμένη στους «δανειστές» και η κοινωνία απολύτως διαλυμένη.

Η εθνοκρατική και κοινωνική ανατίναξη κυρίαρχων χωρών στη λεκάνη της Μεσογείου που κρατά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζεται ώς τις μέρες μας, η αλλαγή συνόρων, η δημιουργία προτεκτοράτων θα έχουν συνέχεια. Γιατί είναι μέσα στη λογική της προώθησης της νέας τάξης, της δυαδικής κοινωνίας (ή της «τρικοκοσμοποίησης» των κοινωνιών) των αλλεπάλληλων φραγμών, φρακτών, περιφράξεων και γκέτο. Η Ελλάδα υποβιβάζεται και καταδικάζεται, για πολλούς λόγους, σε μια ανάλογη κατάσταση εθνικής συρρίκνωσης, πιθανού διαμελισμού, βέβαιης προτεκτορατοποίησης. Ολα αυτά ο υπόλογος και ένοχος πολιτικός κόσμος τα αποσιωπά πλήρως.

Η Ελλάδα μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν νοείται ως κυρίαρχο κράτος. Είναι ένα υποτελές, στη Δύση, μόρφωμα-χώρος που λέει «ναι» σε όλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες της εθελοδουλεία της.

 

Βαλκάνια-αποθήκη και εργαστήρι

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό οτι η περιοχή των Βαλκανίων προορίζεται να γίνει χώρος αποθήκευσης και στρατοπέδου των προσφύγων από τις μουσουλμανικές χώρες. Είναι άλλωστε ένας ευρωπαϊκός χώρος όπου υπάρχουν ήδη μουσουλμανικοί πληθυσμοί, γιαυτό και στο παρελθόν αυτός ακριβώς ο διαχωρισμός χρησιμοποιήθηκε για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για παραχωρήσεις στη Βουλγαρία, για “τροφή” του Αλβανικού εθνικισμού, για αναβίωση της νεο-οθωμανικής πολιτικής της Τουρκίας. Υπάρχει επομένως , ένας γεωπολιτικός στόχος αλλοίωσης της εθνολογικής σύνθεσης με παράλληλη δημιουργία προϋποθέσεων αναζωπύρωσης εθνικισμών, ώστε να αποτραπεί η πιθανή επιρροή και συμμαχία με τη Ρωσία. Είναι άλλο μια προοπτική ορθόδοξων και συμμάχων με την Ρωσία κυρίαρχων βαλκανικών χωρών και άλλο ένα διαιρεμένο εθνολογικό, εθνικιστικό και θρησκευτικό μωσαϊκό αδύναμων χωρών, με έντονα προβλήματα και διαιρέσεις.

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να γίνει κατανοητό πως το προσφυγικό μετατρέπεται σε ένα όπλο γεωπολιτικών επιδιώξεων. Για παράδειγμα, η Τουρκία το χρησιμοποιεί συστηματικά για την προώθηση των σχεδιασμών της. Οι εξελίξεις στα θέατρα των συγκρούσεων (στη Μέση Ανατολή και στα σύνορά της) ωθούν την Τουρκία στην αναζήτηση «ισοδυνάμων» προς δυτικά των παραλίων της , δηλαδή στο Αιγαίο, το οποίο θεωρούν περίπου γκρίζα ζώνη. Τα «ισοδύναμα», σε μια σταθερή εξωτερική πολιτική εκτείνονται από τη Θράκη (μουσουλμανική μειονότητα) το Αιγαίο και φθάνουν μέχρι την Κύπρο. Η διαπραγμάτευση της Τουρκίας με τη Δύση συνολικά, γίνεται και επί αυτής της νοητής γραμμής και μη θεωρηθεί ότι η Δύση δεν θα κάνει αναγκαία «ρεγάλα» προς τη σύμμαχο Τουρκία… Η Τουρκία, λοιπόν, χρησιμοποιεί εδώ και καιρό το προσφυγικό σαν μοχλό πίεσης για την προώθηση των συμφερόντων της. Η προσφυγική ροή προς τα ελληνικά νησιά γίνεται με τις ευλογίες, τη στήριξη και την ενθάρρυνση των τουρκικών Αρχών, ενώ για τα Βαλκάνια η χώρα αυτή αυτοπροβάλλεται ως ο εγγυητής και φυσικός σύμμαχος όλων των μουσουλμανικών πληθυσμών.

http://www.e-dromos.gr/egkainiazetai-to-proto-kratos-ntaxaou-stin-e-e/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Οι επισκέψεις Νούλαντ-Ολάντ, η χώρα ως γεωπολιτικό «επίκεντρο» και η επικίνδυνη άγνοια κινδύνου

 

Είναι πολύ πιθανό η ελληνική κυβέρνηση να ζήλεψε από την υποδοχή που πριν από λίγες μέρες επεφύλαξε -ως νέος σουλτάνος- ο Ερντογάν στην κυρία Μέρκελ και να θέλησε να δώσει έναν αντίστοιχο τόνο μεγαλοπρέπειας στην επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ. Τα αλήστου μνήμης «Ελλάς, Γαλλία συμμαχία» του μακρινού 1974 ξαναήχησαν στα ΜΜΕ και στους τίτλους των εφημερίδων. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε επανάληψη μιας τραγωδίας ως φάρσα, έχουμε την εκδοχή της φαρσοτραγωδίας, μιας κυβέρνησης που σε όλους λέει «ναι» (εκτός των Ρώσων) και νομίζει ότι ασκεί «εθνική», «συμμαχική», «ευρωπαϊκή», «πολυδιάστατη» πολιτική, ενώ η χώρα μετατρέπεται με ραγδαίους ρυθμούς σε «χώρο» διασταύρωσης γεωπολιτικών επιδιώξεων και διάλυσης της κοινωνίας.

Μπορεί στην επίσκεψη Ολάντ να δόθηκε βλαχομπαρόκ στυλ (δείτε μόνο τις εικόνες της υποδοχής που του έγινε στο προεδρικό μέγαρο για το δείπνο προς τιμήν του), υπάρχουν όμως -και αυτό θέλουμε να τονιστεί ιδιαίτερα- επαφές και κινήσεις που δείχνουν πως το γεωπολιτικό παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, δηλαδή ο ανταγωνισμός τους, περνά από τον τόπο μας και αυτό δεν γίνεται για το καλό μας.

Για παράδειγμα, δύο κορυφαίοι παράγοντες της Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ, η βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ και ο ειδικός απεσταλμένος του State Department για Θέματα Ασφάλειας και Ενέργειας Amos Hochstein, βρέθηκαν στην Αθήνα και συναντήθηκαν με τον Α. Τσίπρα, τον Ν. Κοτζιά (η πρώτη) με τον Π. Σκουρλέτη (ο δεύτερος) και φυσικά έφυγαν καταενθουσιασμένοι και οι δύο για το φιλοαμερικανικό κλίμα που διαπίστωσαν και τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση για όλα τα ζητήματα που συζητήθηκαν. Για παράδειγμα, η κ. Νούλαντ δήλωσε μεταξύ άλλων: «Είχα διαβουλεύσεις με έναν ισχυρό σύμμαχο του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα. Ήμουν πολύ ευτυχής που είχα την ευκαιρία να δω τον πρωθυπουργό Τσίπρα, τον υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά. Τα θέματα που συζητήσαμε με την κυβέρνηση ήταν, προφανώς, σχετικά με την πρόοδο και τις προσπάθειες που κάνει τώρα η Ελλάδα να εφαρμόσει το πρόγραμμα οικονομικής μεταρρύθμισης, και την ισχυρή υποστήριξη των ΗΠΑ στις προσπάθειες αυτές. Επίσης, ήταν σχετικά με τη βελτίωση του κλίματος για τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις. Οι αμερικανικές εταιρίες ανυπομονούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μιλήσαμε επίσης για την ενεργειακή ασφάλεια και τον αγωγό TAP. Είμαστε πολύ αισιόδοξοι, πολύ ενθουσιώδεις σχετικά με το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια. Και προφανώς μιλήσαμε για περιφερειακά ζητήματα: Κύπρος, Ουκρανία, Συρία, Ιράκ, Λιβύη. Όλες αυτές τις προκλήσεις πάνω στις οποίες δουλεύουμε μαζί».

 

Εν τη παλάμη…

Μην έχετε καμία αμφιβολία: Έχουμε την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, κάτι που επεδίωξε αλλά δεν κατάφερε να κάνει πραγματικότητα ο Γ. Παπανδρέου, αν και δεν ήταν λίγο που έμπασε ολόκληρο ΔΝΤ εντός Ευρωζώνης… Κάποτε ο Α. Τσίπρας αναφερόμενος στον Ολάντ του συνιστούσε να μην γίνει Ολαντρέου. Τώρα ο κ. Τσίπρας ενθουσιάζει την κυρία Νούλαντ, δίνει τα διαπιστευτήριά του στον Ολάντ και ανοίγει πανιά να αποκτήσει στενές επαφές με τους σοσιαλιστές της Ευρώπης.

Είναι βέβαιο πως ο Γάλλος πρόεδρος ήρθε για να εισπράξει τα «ισοδύναμα» για την υποστήριξη που έδωσε στην Ελλάδα τις δύσκολες νύκτες των διαπραγματεύσεων (εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν, αυτή είναι πάντα η λογική των «φίλων») και βεβαίως να θυμίσει πως είναι μεν μια υποβαθμισμένη δύναμη, αλλά πάντα μέλος του κλαμπ των μεγάλων, άρα έχει βλέψεις στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η άλλη πλευρά, η Γερμανία, διοχετεύει δηλώσεις Σόιμπλε για τις 15 χώρες που ήθελαν Grexit, ο Γιούνκερ δηλώνει πως δεν συγχωρεί τον Α. Τσίπρα, η Μέρκελ επισκέπτεται την Άγκυρα λίγες μέρες μετά τη βομβιστικό μακελειό ενάντια στο κόμμα HDP, κάνει προτάσεις για συγκυριαρχία Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο και δείχνει πως είναι αποφασισμένη να διατηρήσει όσα έχει κερδίσει χωρίς να κάνει πίσω.

Για να συμπληρωθεί η εικόνα του πώς γίνονται οι δουλειές, ανακοινώθηκε ότι ο πρέσβης του Καναδά επισκέφθηκε τον Πάνο Σκουρλέτη και συζήτησε μαζί του για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και την Εταιρία Ελληνικός Χρυσός. Έχουν και τέτοιον ρόλο οι πρεσβείες…

Από πλευράς των μαθητευόμενων μάγων του ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά αναφέρονται ως δείγματα πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που διαφημίζουν τη χώρα ως «περιφερειακό κέντρο ενέργειας και διακίνησης εμπορευμάτων», ως «έντιμο διαμεσολαβητή, παράγοντα ειρήνης σε μια ασταθή περιοχή» κ.λπ. κ.λπ.

 

Υβριδικός πόλεμος

Η πραγματικότητα είναι πιο κυνική και πραγματιστική: Ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως στο αμερικανονατοϊκό-δυτικό άρμα, όλοι μας συμβουλεύουν να τηρήσουμε τις συμφωνίες (3^ο Μνημόνιο) διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας και μετά, μοιράζονται με άνεση και επαίνους προς τους «διευκολύνοντες» τη λεία αναμεταξύ τους. Κι αυτή όμως η ανάγνωση δεν φέρει στην επιφάνεια όλους τους κινδύνους. Η κυβέρνηση επικαλείται κάθε φορά πως η θέση της χώρας βρίσκεται ανάμεσα στο τρίγωνο Ουκρανία-Λιβύη-Συρία και θεωρεί την Ελλάδα πλατφόρμα σταθερότητας και ειρήνης. Σαν να μην έχει συναίσθηση πως παίρνει ήδη θέση στο σύγχρονο υβριδικό πόλεμο (Hybrid Warfare) των ΗΠΑ/Δύσης ενάντια στη Ρωσία και αυτό θα φέρει πολλές επιπτώσεις αντίθετες με όσα διακηρύσσονται επισήμως. Η αναμέτρηση στη Συρία δεν είναι μια συνηθισμένη αναμέτρηση, ούτε το προσφυγικό παροδικό πρόβλημα. Το Προσφυγικό έχει μετατραπεί σε όπλο γεωπολιτικού ανταγωνισμού και εμείς απλά εισπράττουμε τον θαυμασμό για το πόσο «ανθρωπιστικά και γενναιόδωρα» σταθήκαμε στον τομέα αυτό. Η απόσταση από τον σύγχρονο υβριδικό πόλεμο, όπως αυτός διεξάγεται, έως μιας παγκόσμια αναμέτρηση και σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων δεν είναι τόσο μεγάλη.

Αυτός ο υπερθετικός θαυμασμός και οι έπαινοι που εισπράττει η ελληνική πολιτική ηγεσία από ολόκληρη τη Δύση συνοδεύει την «άγνοια κινδύνου» των «δεύτερη φορά Αριστερά» που νομίζουν ότι κυβερνούν, πως ηγούνται μιας χώρας η οποία παραδέρνει ως καρυδότσουφλο σε ανεμοδαρμένα και φουρτουνιασμένα πέλαγα. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι διεθνείς λαθρέμποροι καταστροφείς και κάποιοι ως κοινοί αυτοφοράκηδες καμαρώνουν γιατί κατοικούν… Μαξίμου μεριά ή κατέχουν ένα υπουργείο της πλάκας… Δεν φαίνονται να αισθάνονται τα τσουνάμι που πλησιάζουν.

Σσσσ… μην τους ταράζετε, έχουν πολλή δουλειά οι άνθρωποι, «κυβερνούν»…

http://www.e-dromos.gr/mh-mou-tous-kyklous-taratte/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ο πραγματισμός είναι τυπικό μιας αντιδραστικής θεώρησης, συνώνυμο σχεδόν με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς

 

Αν συγκρίνει κανείς το κλίμα, το πνεύμα, το ενδιαφέρον, ακόμα και την συγκίνηση της πρώτης φοράς «προγραμματικές δηλώσεις» του περασμένου Φλεβάρη, με την αδιαφορία, το ρουτινιάρικο πνεύμα, την γενικευμένη ανοστιά της «δεύτερης φοράς» που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες, δεν μπορεί παρά αναρωτηθεί: «Mα, είναι οι ίδιοι;»

Είναι πάνω-κάτω τα ίδια πρόσωπα, χωρίς ως σύνολο να είναι το ίδιο πράγμα που ήταν κάποτε. Λείπουν κάποιοι, βέβαια, αλλά αυτοί δεν κάνουν τη διαφορά. Ο ίδιος αρχηγός, οι ίδιοι σχεδόν υπουργοί με εντελώς άλλο πνεύμα όμως. Έχουν εξαλλαχθεί, έχουν προσγειωθεί στο έδαφος της κλασικής αστικής πολιτικής, έχουν κάνει κτήμα και ταυτότητα πολιτικές που μέχρι πριν από λίγους μήνες, έστω και φραστικά, απέρριπταν.

Ο διανοούμενος κ. Ξυδάκης παρουσιάζοντας μία έκθεση ιδεών για την Ε.Ε. (ούτε καν για την Ευρώπη) μίλησε για «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ριζοσπαστισμού». Αν θεωρούσαμε ως λογικά αποδεκτή -γιατί αφορά δύο πολύ διαφορετικές ποιότητες- αυτήν του τη φράση και του ζητούσαμε να αναστοχαστεί στο τι πραγματικά κάνει η «δεύτερη φορά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα τρόμαζε με το τι παράγει η «δημιουργική σύνθεση» που επικαλείται. Αν αναφερόταν στον ρεαλισμό και στον ριζοσπαστισμό, ίσως κάτι να έστεκε απ’ τον συλλογισμό του. Ο πραγματισμός, όμως, δεν είναι συνώνυμος του ρεαλισμού, είναι τυπικό μιας επιθετικής αντιδραστικής στάσης και θεώρησης, σχεδόν συνώνυμο με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς.

Η «δημιουργική ασάφεια» της πρώτης φοράς Αριστερά, ήταν πολύ πιο αθώα από τη «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ρεαλισμού». Η δημιουργική σύνθεση πραγματισμού με δόσεις και μερίδες «κοινωνικής ευαισθησίας» φανερώνει την πραγματική αλλαγή στο ύφος, το στυλ, την νοοτροπία της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τον Αλ. Τσίπρα. Τότε, την «πρώτη φορά» ήταν η «κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος», τώρα ο ίδιος -μετά το 7μηνο σεμιναριακό φροντιστήριο ή κινούμενος στο έδαφος του πραγματισμού και του κυνισμού- είναι η «κάθε δέσμευση του 3^ουMνημονίου» διανθισμένου με δόσεις παράλληλου προγράμματος, «σχεδίου εξόδου της χώρας από μνημόνια, κρίση, στασιμότητα». Ο θρίαμβος πως δεν θα αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομη παρένθεση («είμαστε κυβέρνηση 4ετίας») χαϊδεύει τα αφτιά μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας πρόθυμης για κάθε «θυσία» προσωπικών αντιστάσεων, αν είναι «για το καλό της χώρας». Και στους πρωταγωνιστές, δηλαδή στον πρωθυπουργό και τους κορυφαίους υπουργούς, κυριαρχεί το αίσθημα της επιτυχίας: περάσαμε εξετάσεις, είμαστε αποδεκτοί, παίζουμε στο club, τώρα (με φωνή Μίμη Φωτόπουλου) «θα κυβερνήηηηησουμε». Παίζουμε χωρίς αντίπαλο, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό…

Όχι, δεν ήταν όλοι έτοιμοι γι αυτά. Ορισμένοι, βέβαια, παραήταν αλλά περίμεναν να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανακράξουν «τώρα μοιράζουμε εμείς τα χαρτιά», άλλοι δεν καταλάβαιναν όσα συνέβαιναν, άλλοι, παρότι καταλάβαιναν ακολουθούσαν χωρίς μεγάλες τύψεις, και κάποιοι δεν είναι ακόμη εντελώς έτοιμοι. Η ομάδα, όμως, προετοιμάστηκε σε… υψόμετρο, πέταξε έξω τους… ενοχλητικούς παρτάκηδες, τριπλαδόρους και έμειναν όσοι αγαπούν τη φανέλα: αυτοί που λένε «ναι», χωρίς ντροπές και αντιστάσεις.

 

Η καλοκουρδισμένη ορχήστρα…

Σε όλους δόθηκε το «λιμπρέτο» της οπερέτας που θα παίξουν και πρέπει να αρχίσουν να τραγουδούν.

Σόλο Φλαμπουράρης: Υπάρχουν 4 θέματα για τα οποία παλεύουμε, το πρώτο είναι τα θετικά που έχει η Συμφωνία (αποφεύγει τη λέξη μνημόνιο) και αραδιάζει τα καλά. Το δεύτερο κι ας είμαστε ειλικρινείς, έχει και άσχημα η Συμφωνία (σας λέμε την αλήθεια) που πρέπει να εφαρμόσουμε γιατί αν δεν εφαρμόσουμε δεν θα πετύχουμε τους στόχους μας. Ποια είναι τα πολύ άσχημα; Ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΟΛΠ και 14 αεροδρόμια) και η φορολογική λαίλαπα. Τα άλλα δύο δεν έχουν σημασία είναι σάλτσες (ανοικτά θέματα διαπραγμάτευσης και αναπτυξιακό μοντέλο 2016). Το σόλο Φλαμπουράρη πρέπει να το επεξεργαστούν και δημιουργικά (όπως-όπως) να το διαδίδουν οι υπόλοιποι βουλευτές και κρατικοί παράγοντες.

Ο αντιπρόεδρος (αναβαθμισμένος από την 7μηνη περιπέτεια και παρά τις τριβές διατηρεί τους δεσμούς με ισχυρούς κόμβους της οικονομίας) τα εκφώνησε πιο κομψά, πιο επεξεργασμένα, καθαρογραμμένα σε παρτιτούρες: Το επόμενο δίμηνο πρέπει να πετύχουμε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Τι ωραία που βάζουμε ως στόχο την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Εμείς θα αξιολογήσουμε ή κάποιοι άλλοι; Λεπτομέρεια. Αν πετύχουμε την αξιολόγηση, τότε ανοίγονται θετικές προοπτικές για την οικονομία, ώστε τέλος του 2016 ή αρχές του 2017 να βγούμε ξανά στις αγορές. Τότε θα μπορούμε να κάνουμε αλλαγές και μετασχηματισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία, στους θεσμούς. Δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η συνταγή αυτή δεν είναι νεοφιλελεύθερη, είναι σοβαρός, ας το ισχυριστεί κανένας άλλος υπουργός είτε από τους «53» είτε εκ των ΠΑΣΟΚογενών. Όμως η πινελιά της κεντροαριστερής ευαισθησίας θα δοθεί από ένα παράλληλο πρόγραμμα, δυναμικό και όχι στατικό (πρωτοβουλία κινήσεων στο πολιτικό επίπεδο, επανένταξη ενός μέρους των ανέργων, αναβάθμιση θέσης της Ελλάδας – θυμηθείτε το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» που είπε ο αντιπρόεδρος για την αρωγή τους στη Συμφωνία με την τρόικα…) που θα προωθείται μαζί με τη Συμφωνία. Ιδού το δυναμικό στοιχείο της Πολιτικής (με κεφαλαίο το Π) που μεθερμηνεύεται ως εξής: Εφαρμόζουμε τη Συμφωνία, ενώ με το «παράλληλο» δημιουργούμε άλλους όρους, περίπου ακύρωσής της. Τι νόμιζαν οι κουτόφραγκοι… Έτσι θα υπογραμμίσουμε την «ποιότητα κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε εμείς και οι επόμενες γενιές».

 

…και ο μαέστρος

Ανεβαίνει στο πόντιουμ ο διευθυντής ορχήστρας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Θα περάσουμε γρήγορα τον κάβο της πρώτης αξιολόγησης, θα κλείσουμε τα μεγάλα θέματα της ανακεφαλαιοποίησης, θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, με θετικό πρόσημο και με θετική απόφαση, και θα προχωρήσουμε με σταθερό βήμα, ώστε να αλλάξουμε τη χώρα, με κινητοποίηση όλων των ζωντανών και παραγωγικών της δυνάμεων»… Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική. Μάλιστα πετά και το γάντι, σε όλους μέσα και ίσως έξω από τη Βουλή: «Το πρόβλημα για τον τόπο είναι με ποιο σχέδιο θα βγούμε από την κρίση, αν υπάρχουν εναλλακτικές να κατατεθούν και όχι ανερμάτιστες και αντιφατικές -θα μου επιτρέψετε- αντιπολιτευτικές κραυγές».

Όταν «περάσουμε τον κάβο», δηλαδή εφαρμόσουμε κατά γράμμα τη Συμφωνία (άμεσα 48 προαπαιτούμενα σε ένα ή μπορεί και λίγα περισσότερα άρθρα για να μην ταλαιπωρούνται οι κωπηλάτες βουλευτές και να προλάβουμε τις ημερομηνίες – άλλωστε ο «πραγματισμός» λέει πως δεν υπάρχει άλλη λύση και πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι λέγαμε για κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, τώρα είμαστε άλλο πράγμα ή σε άλλη φάση…), τότε θα πληρωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να επιστρέψουμε μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016 σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης -και είναι εφικτό αυτό… αλλά και με τις κατάλληλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και την εμπιστοσύνη των επενδυτών, και εντός του 2017 -στις αρχές του 2017- θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού.

Προσέξτε τι ξεχνάει ο διευθυντής ορχήστρας: κάνουμε ό,τι θέλουν οι δανειστές για να μας δανείσουν κι άλλο, σταθεροποιούμε κάπως την οικονομία, κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών κι έτσι αποκτάμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού, για να δανειστούμε πάλι με καλύτερους όρους… Κάπως έτσι παύει η χώρα να είναι «αποικία χρέους». Μένει, λοιπόν, ένα μεγάλο δούλεμα.

Το πραγματικό του κίνητρο το πετάει σαν κατηγόρια προς την αντιπολίτευση: «Η πραγματική ασθένειά σας: η εξουσιομανία και ο κυβερνητισμός». Πάσχει και ο ίδιος και οι βασικοί πρωταγωνιστές από την αρρώστια αυτή, αλλιώς δεν χωρούσαν τόσες μεταμορφώσεις και τόσες κωλοτούμπες που δύσκολα μετριούνται πλέον. (Όποιος θέλει, ας ρίξει μια ματιά μόνο στην ομιλία για τις Προγραμματικές δηλώσεις τον Φλεβάρη του 2015 κι ας τις καταμετρήσει.)

Φυσικά οι πρωθυπουργοί υπάρχουν για να κάνουν και λίγο πολιτικό παιχνίδι. Να διαχειρίζονται πολιτικά αυτά που η Αγορά, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, το Γιούρογκρουπ επιτάσσουν. Ένας πρωθυπουργός περφόρμερ είναι χρειαζούμενος, ιδιαίτερα όταν περνά πράγματα που οι άλλοι δεν μπόρεσαν, αν κατευνάζει το λαϊκό παράγοντα, αν κυριαρχεί -έστω- στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Οι 155 δεν φτάνουν για να περάσουν τη λαίλαπα που θέτει το 3^ο Μνημόνιο. Τώρα, στα μη ταραγμένα νερά, πάμε έστω και μόνοι μας. Οι εφεδρείες όμως υπάρχουν. Με κατάλληλο μασάζ θα τις φέρουμε στο λιμάνι μας.

Η Δεξιά έχει τις σκοτούρες της, επομένως καλά είναι να την έχουμε ως αντιπολίτευση αλλά και ως δικό μας άλλοθι. Όποτε θα γρυλίζει θα της θυμίζουμε: δεν μπορεί να φταίμε εμείς με 7 μήνες διακυβέρνηση, για προβλήματα που δημιουργήσατε εσείς σε 30 χρόνια, και τέλος. Αυτό πιάνει προς το παρόν. Τις εφεδρείες θα τις καλούμε για συνεργασία στις προοδευτικές και αντινεοφιλελεύθερες -τάχα- πρωτοβουλίες μας. Θα αποδεχτούν, όμως, ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί στον κεντροαριστερό χώρο: «Σας λέω, λοιπόν, με διάθεση ειλικρίνειας, εμείς θα είμαστε εδώ, για να συζητήσουμε προτάσεις, θέσεις και κοινές δράσεις. Αλλά εάν συνεχίσετε να παριστάνετε την ουρά της Νέας Δημοκρατίας, κακό του κεφαλιού σας, όχι δικό μας».

Το μόνο πραγματικό παράλληλο πρόγραμμα που θα τρέξει είναι η Συμφωνία, τα προαπαιτούμενα και ένας Προϋπολογισμός για το 2016 που δεν έχει καμιά «ευαισθησία», αφού καθορίζει πρόσθετα βάρη 6,4 δισ. Όχι, βέβαια, στην μπουρζουαζία, όπως θα ήθελε η ταξική μεροληψία του πολλά αριστερού Τσακαλώτου, αλλά σε άλλη κατεύθυνση…

http://www.e-dromos.gr/deyterh-fora-toso-anosta-kai-pragmatistika/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Με αφορμή την 1η Οκτωβρίου, Hμέρα Aνεξαρτησίας της Κύπρου

 

Εδώ και δεκαετίες έχει καλλιεργηθεί μια μεγάλη αδιαφορία για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, λες και πρόκειται για μια μακρινή χώρα εντελώς αδιάφορη για τις ελλαδικές μας ασχολίες.

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις όσων έχουν στρατηγική για την περιοχή ή επιθυμούν να αναβαθμίσουν την θέση τους, σε ένα περιβάλλον έντονων διαφοροποιήσεων και συνεχούς αλλαγής συσχετισμών.

Οι συναντήσεις που είχε ο Α. Τσίπρας, στο πλαίσιο των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με Αμερικανούς, Τούρκους, Κύπριους ιθύνοντες καθώς και με αξιωματούχους του ΟΗΕ, το Κυπριακό ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων και είναι κοινή διαπίστωση ότι μεθοδεύεται μια δεύτερη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με σκοπό να δημιουργηθεί στη θέση της μια συνομοσπονδία που θα αποτελείται από 3 κρατικές οντότητες, μία ελληνοκυπριακή, μία τουρκοκυπριακή και μία ομόσπονδη χαλαρή που θα εκπροσωπεί σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο μόρφωμα.

Για όποιον θέλει να καταλάβει, ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής, μεταπίπτει σε πρόβλημα δύο κοινοτήτων και από ένα κυρίαρχο κράτος (μέλος της Ε.Ε.) που ιδρύθηκε το 1960 οδηγούμαστε -μέσα από τετελεσμένα- σε ένα προτεκτοράτο. Τη μετατροπή δηλαδή του νησιού σε ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» της Δύσης, μία περιοχή όπου ο τουρκικός επεκτατισμός επιβραβεύεται πανηγυρικά. Παρ’ ότι έχουν γραφτεί πλήθος αναλύσεων και βιβλίων που καταγράφουν αυτές τις αλήθειες, οι σύγχρονοι αποικιοκράτες αδιαφορούν, οι κυβερνήσεις και οι ελίτ της περιοχής καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν. Κι όλοι μαζί «εργάζονται για να προωθήσουν τη λύση».

 

Κοινή πορεία

Στο σύντομο αυτό σημείωμα, με ευκαιρία όλα αυτά, θέλουμε να υπογραμμίσουμε την κοινή πορεία που σημαδεύει τις δύο χώρες, την Ελλάδα και την Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια και οι δυο επλήγησαν σκληρά από τις «αγορές», δηλαδή το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τα μνημόνια: η μεν Ελλάδα μπήκε σε ένα ζουρλομανδύα μέτρων και ειδικού καθεστώτος επιτροπείας, στη δε Κύπρο αφού τσακίστηκε το τραπεζικό σύστημα και επιβλήθηκαν μνημόνια, τώρα, απεργάζονται ένα νέο Σχέδιο τύπου Ανάν. Για την Ελλάδα, ο Βέλγος πρωθυπουργός μπορεί να αναφωνήσει «πως ναι, φτιάξαμε με τα μνημόνια ένα προτεκτοράτο, πού είναι το κακό σε αυτό;» για την Κύπρο, όλοι μαζί θέλουν τώρα μια λύση, δηλαδή την πλήρη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από ένα μόρφωμα που η λέξη προτεκτοράτο δεν μπορεί να αποδώσει.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε τρομακτικό άδειασμα της κυριαρχίας και της δημοκρατίας, κατάφορη παραβίαση της λαϊκής θέλησης όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τα δημοψηφίσματα (Κύπρος 2004, Ελλάδα 2015), με εγκαθίδρυση ειδικών καθεστώτων, με διαρκείς παραβιάσεις της εδαφικής ακεραιότητας, με απειλές κήρυξης πολέμου σε περίπτωση που ασκηθούν κυριαρχικά δικαιώματα. Τώρα δε, η Κυπριακή Δημοκρατία τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση και η κατάλυσή της συζητείται σε όλα τα φόρα.

 

Πρόβλημα υπόστασης

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σήμερα υπάρχει πρόβλημα υπόστασης και Ελλάδας και Κύπρου. Αυτές οι δύο χώρες θα έπρεπε να είναι -κάτω από άλλες συνθήκες και πολιτικές- ο κεντρικός πυρήνας μιας συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Νότου, ενάντια στους μνημονιακούς οδοστρωτήρες και πυρήνας φιλειρηνικών προοδευτικών δυνάμεων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η Κύπρος, είπαμε τι προορίζεται να γίνει. Η Ελλάδα ίσως μετατραπεί σε «χώρο», με ελεύθερες ζώνες τουρισμού, διαμετακομιστικού εμπορίου και άλλων υπηρεσιών, καθώς και σε τεράστιο φράκτη-υποδοχέα, που θα «αποκρούει» τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα για να μην φτάσουν ποτέ στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Επίσης, σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπάρχουν στην διακυβέρνηση ενδοτικές δυνάμεις, που δεν προτίθενται να αντισταθούν στους «μεγάλους». Ο μεν Αναστασιάδης ήταν από τους βασικούς διαμορφωτές του Σχεδίου Ανάν και θέλει να πάρει μια ρεβάνς, ο δε Α. Τσίπρας εμφανίζεται να είναι ιδιαίτερα πρόθυμος να προωθήσει όσα θέλουν οι Αμερικανοί στην περιοχή. Οι εξυπηρετήσεις των ΗΠΑ στη διένεξη με τη Γερμανία και η πιθανή παρέμβασή τους στο θέμα του χρέους δεν θα γίνει χωρίς να πάρουν ανταλλάγματα, σε βάσεις, Κυπριακό, προσφυγικό κ.λπ. Τέλος και η Αριστερά στην Κύπρο κινείται σε μια ενδοτική πολιτική στο πνεύμα της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας».

 

Πόλεμος στην αδιαφορία

Για όποιον δεν καταλαβαίνει ακόμα, να πούμε ότι υπάρχει θέμα υπόστασης του Ελληνισμού (αχ, τι λέξη αυτή για τους φίλους ταξικιστές, ας παρηγορηθούν με την έκφραση «εργαζόμενο έθνος») σε Ελλάδα και Κύπρο, και μια γραμμή αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος θα ήταν πρώτα απ’ όλα η αναγνώρισή του και μετά η ανάγκη υπεράσπισης και κατοχύρωσης της κυριαρχίας, εθνικής και λαϊκής και στις δύο χώρες.

Βέβαια, από μια τέτοια τοποθέτηση προκύπτουν πολλά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Προέχει όμως προπαντός ο πόλεμος στην αδιαφορία (και ιδιαίτερα η αδιαφορία των σύγχρονων αριστερών) για το Κυπριακό και η κατάδειξη της σημασίας που έχει η κοινή πάλη. Όποιος νομίζει ότι το μόνο πρόβλημα είναι η λιτότητα, ας ρίξει μια ματιά στην περιοχή που βρισκόμαστε. Πέρα από φτώχεια, εκμετάλλευση και δυστυχία θα δει πολέμους, επεμβάσεις, φασιστικά μορφώματα, πρόσφυγες, διαμελισμούς, ανατίναξη χωρών, ανταγωνισμούς και άλλα που προκύπτουν από ένα φαινόμενο που αν δεν κάνουμε λάθος λεγόταν ιμπεριαλισμός, που σημαίνει και εθνική καταπίεση…

http://www.e-dromos.gr/gia-thn-adiaforia-sxetika-me-to-kypriako/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Το σχέδιο προσωρινά υλοποιήθηκε αλλά η πραγματικότητα άλλα προοιωνίζεται

Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι το βράδυ της 12ης προς 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες έγινε πραξικόπημα σε βάρος της Ελλάδας και του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική συμφωνία.

Επίσης, υπάρχει μια κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε από αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα σε μνημονιακό, το βράδυ της 13ης Αυγούστου, όταν η πλειοψηφία των βουλευτών του -πλην 40- ψήφισε το 3ο Μνημόνιο.

Παρ’ όλο που αυτές οι εντυπώσεις-εκτιμήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία πραγματικότητας, δεν εξηγούν όσα βιώνουμε.

Θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε δύο άλλες διεργασίες, που η ανάλυσή τους μπορεί να φωτίσει αρκετά όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν.

 

Η κεντροαριστεροποίηση και η αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Γενάρη του 2015, μπορεί να θεωρηθεί ορόσημο στην πορεία της κεντροαριστεροποίησης. Η συνάντηση με την κρατική Διοίκηση, καθώς και η ανάληψη της ευθύνης για τις σχέσεις με την τρόικα και την πορεία της χώρας σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, εμπέδωσε τάσεις κεντροαριστεροποίησης, προσδίδοντάς τους ποιοτικό χαρακτήρα επικαθορισμού πάνω σε άλλες πλευρές του εγχειρήματος. Δηλαδή, η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και η επιχείρηση ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού σε ανώδυνα συστημικά και κοινοβουλευτικά κανάλια, ολοκληρώνεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης.

Η οποία διακυβέρνηση χαιρετίστηκε από όλες τις πτέρυγες και ομαδοποιήσεις του κόμματος «ως ιστορική νίκη» και βεβαίως σχεδόν όλες «κάτι» πήραν στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε τότε. Αν θυμάται κανείς καλά, το κύριο μοτίβο της πορείας προς τη διακυβέρνηση ήταν το «πάμε για έντιμο συμβιβασμό», «η διαπραγμάτευση θα έχει αίσιο τέλος» και κάποια παροχολογία μέσω του προγράμματος Θεσσαλονίκης. Αναλύοντας την πολιτική γραμμή που ενωμένη και συμπαγής ακολούθησε η ηγεσία από τότε, θα διακρίνουμε έντονα τα στοιχεία μιας κεντροαριστερής διαχείρισης-πρότασης. Αν επίσης, παρατηρήσει κάποιος την σύνθεση της πρώτης κυβέρνησης, δεν θα δει μόνο τις «φυλές» του κόμματος, αλλά και την προσέλκυση τεχνοκρατών, πρώην πασόκων, ακόμη και αμφιλεγόμενων προσώπων που συνέρρευσαν στο Μαξίμου. Αυτό που συγκαλύφθηκε κατά συνέπεια, ήταν πως στο δίχρονο 2012-2014 στήθηκαν πολλές γέφυρες με το εσωτερικό και το διεθνές κατεστημένο.

Παρ’ όλα αυτά, το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε απίστευτη εχθρότητα από την ευρωκρατία και η παγίδευση που στήθηκε από αυτήν αποσκοπούσε στην πλήρη και παραδειγματική υποταγή του εγχειρήματος αλλά και του Α. Τσίπρα προσωπικά. Άλλωστε, η κεντροαριστεροποίηση δεν είναι μια διαδικασία χωρίς αντιφάσεις, ούτε βέβαια σημαίνει έλλειψη συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων με άλλους πόλους, είτε διεθνείς είτε εσωτερικούς.

Η πραγματική, όμως φύση, η διαμορφωμένη φύση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από την ανάληψη της διακυβέρνησης και μετά το πέρας της «διαπραγμάτευσης» προδίδει ένα κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, συστημικό και φυσικά μετά τις αποφάσεις του καλοκαιριού, εντός μνημονιακών προδιαγραφών. Ο προσδιορισμός κεντροαριστερό μόρφωμα με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαφεύγει από την ανάλυση και απλά να γίνεται λόγος μόνο για την καταγγελία των μνημονιακών του χαρακτηριστικών.

Ορισμένοι δεν κατανοούν τη χρήση του όρου «Κεντροαριστερά» ούτε αντιλαμβάνονται ότι ο κύριος άξονας της πολιτικής σκηνής στη χώρα είναι κεντροαριστερός, αφού η σταθερότητα και οι βασικές συστημικές επιλογές μπορούν να περάσουν πιο εύκολα και πιο ανώδυνα μέσα από αντίστοιχες φόρμουλες και προτάσεις, παρά μέσα από σκληρές νεοφιλελεύθερες ακροδεξιές πολιτικές. Και όντως, με τον ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν χωρίς πολλές αντιδράσεις (μέχρι τώρα) νόμοι και μνημόνια που είναι ζήτημα αν θα είχαν την ίδια τύχη αν το επιχειρούσαν η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι κ.λπ.

Πολιτικά, ορισμένα ισχυρά σημεία της κεντροαριστεροποίησης είναι οι θέσεις για «το κοινό ευρωπαϊκό όραμα», η ιδέα του «συμβιβασμού» (προωθητικού, έντιμου, αμοιβαία επωφελούς κ.λπ.), η ιδέα και η διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» με δόσεις ρεαλισμού, προσαρμογής, υποχωρήσεων, υπερηφάνειας, και αρκετή δόση αυτοαναφορικότητας περί «ιστορικών νικών, ιστορικών στιγμών, ιστορικών αποφάσεων» κ.λπ.

Κάθε πορεία κεντροαριστεροποίησης σημαδεύεται από έναν αχταρμά «αριστεροδέξιων» λόγων, πράξεων, ταχτικών, προσεγγίσεων, χειρισμών, που αντί να επιλύουν το πρόβλημα συμβάλλουν στην γενικευμένη σύγχυση και στην αποδόμηση κριτηρίων, στην φθορά ειδικά των αριστερών κριτηρίων, με αποτέλεσμα την «κατάποση» καμήλων (δεξιότατων επιλογών, μέχρι και μνημονίων) ολόκληρων, ενώ γίνεται λόγος περί βελονών (αριστερά επιχρίσματα και κινήσεις για να κρατιέται μια σχέση με ορισμένα ακροατήρια). Έτσι, και η κεντροαριστεροποίηση δεν οδηγεί σε καμία εναλλακτική προοπτική.

Οι κλασικές αναλύσεις για την Κεντροαριστερά αναφέρουν ότι αυτή χαρακτηρίζεται από την άρνηση υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος, ότι υποστηρίζει τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση ενός λαϊκού, ανθρώπινου καπιταλισμού ή μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, προσανατολισμένης να συμβιβάσει τις ανάγκες της με αυτές του κοινωνικού ζητήματος. Οι κυριότερες κεντροαριστερές δυνάμεις είναι η σοσιαλδημοκρατία, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ορισμένες τάσεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του δημοκρατικού χριστιανισμού. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα μεταλλάχθηκαν σε κεντροαριστερά, υποστηρίζοντας την ελεύθερη αγορά και την σοσιαλδημοκρατική παράδοση, όπως συνέβη στο Κ.Κ. Ιταλίας που αρχικά μετεξελίχθηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς για να καταλήξει με άλλες δυνάμεις στην δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος το 2007.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τρεις ήταν οι κύριες μορφές της συντελούμενης κεντροαριστεροποίησης:

α) Η υποστολή του ριζοσπαστικού αντισυστημικού του λόγου και η αντικατάστασή του από έναν καθαρόαιμο καθεστωτικό λόγο. Για τους πλέον παρατηρητικούς η διαδικασία αυτή άρχισε από το 2012 (μετά τις εκλογές) και εξελίχθηκε στο δίχρονο προσαρμογής 2012-2014.

Η συνέχεια του κράτους, η συνέχεια των νόμων, ο σεβασμός των ευρωπαϊκών συνθηκών, ο σεβασμός των υποχρεώσεων προς όλους τους συμμαχικούς οργανισμούς που συμμετέχει η Ελλάδα, η διαβεβαίωση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων στους δανειστές εις το διηνεκές, δεν αποτελούν απλή αλλαγή ορολογίας. Αποτελούν εκφράσεις εμπέδωσης του καθεστωτικού λόγου, άρα και μιας πολιτικής συμπεριφοράς αντίστοιχης.

β) Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε μια έντονη πολιτική μετατόπιση και αποδοχή αυτής της πραγματικότητας από φορείς που συνέχουν τον οργανισμό. Ηγεσία, φράξιες, ομαδοποιήσεις και μέρος της βάσης μετατοπίστηκαν και αποδέχτηκαν χωρίς αντιδράσεις την μετάλλαξη.

γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάζεται σε μετατοπίσεις γύρω από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αναζητώντας λύσεις στις ισορροπίες και συνεργασίες με δυνάμεις και παράγοντες του παλαιού πολιτικού μνημονιακού συστήματος, αδιαφορώντας για τις απαιτήσεις βαθιών πολιτικών τομών. Οι επαφές με Ποτάμι, Γ.Α. Παπανδρέου, Φ. Κουβέλη, η συνεργασία με την καραμανλική πτέρυγα και η εκλογή Παυλόπουλου ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας οδηγούν, τελικά, στην υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου με όλους τους τέως μνημονιακούς…

Επομένως, η κεντροαριστεροποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν, πλέον ,κεντρικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

Ευρωπαϊκή ιδέα, «αύριο», «νέο», «καταπολέμηση του παλιού», ανάπτυξη, μικρότερο κακό, κοινωνική ευαισθησία, λείανση του μνημονίου, «έξοδος από το μνημόνιο», πρόοδος εναντίον συντήρησης, διαπραγμάτευση, συμβιβασμός αποτελούν πλέον στοιχεία του πολιτικού λόγου, που λειτούργησε και έδωσε αποτελέσματα και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση. Ο κεντροαριστερός άξονας είναι και φαίνεται ισχυρότερος από τον κεντροδεξιό, σε ένα τοπίο ρημαγμένο, κουρασμένο και μια κοινωνία ζαλισμένη, αηδιασμένη, αποπροσανατολισμένη.

 

Το διαρκές πραξικόπημα του Αλέξη Τσίπρα

Ο Α. Τσίπρας θα αισθάνεται αυτές τις μέρες ως ενορχηστρωτής και διευθυντής της ορχήστρας. Δεν έχει σοβαρούς αντιπάλους ούτε εκτός ούτε στο εσωτερικό του κόμματός του. Στον πυκνό χρόνο που διανύουμε, έμαθε πολλά απέκτησε συναίσθηση ορισμένων ικανοτήτων του.

Τι πέτυχε; Έγινε πρωθυπουργός, κατάργησε το κόμμα του, κέρδισε τρεις αναμετρήσεις με διαφορά, ένιωσε τον στραγγαλισμό από την ευρωκρατία, ωστόσο συνεννοήθηκε μαζί της, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και ξανακέρδισε τις εκλογές, έδιωξε την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Είναι κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λίγα όλα αυτά; Όχι βέβαια. Όσο είναι σωστό ότι οι μεγάλες δοκιμασίες τώρα αρχίζουν, αισθάνεται πως, όσο κρατά σε απόσταση τον λαϊκό παράγοντα ποδηγετημένο και σε αποπροσανατολισμό, δεν απειλείται σοβαρά από κάποιο πολιτικό αντίπαλο. Τούτες τις μέρες δεν σκέφτεται την καταστροφή και την φθίνουσα πορεία της χώρας. Δεν τον πονοκεφαλιάζει κάτι τέτοιο. Είναι ο κυρίαρχος και αυτό τον ζαλίζει, μέχρι να έρθουν τα μεγάλα τραντάγματα να του θυμίσουν το πραγματικό μέγεθος των προβλημάτων. Κι αυτά έρχονται.

Το διαρκές πραξικόπημα, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα δεν προέκυψε στην τύχη. Το σκεπτικό αλλά και το σχέδιό του μεταφράζονται ως εξής: έτσι κι αλλιώς θα υπογράψουμε συμφωνία, κάνω δημοψήφισμα, ανατρέπω το «όχι» την επόμενη μέρα, δέχομαι τη συμφωνία αφού παρουσιαστώ σαν βασανιζόμενος για 17 ώρες, ψηφίζω τα προαπαιτούμενα, δεν συγκαλώ κανένα κομματικό όργανο (Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή), αναγγέλλω ένα συνέδριο για Σεπτέμβρη που δεν θα γίνει, κλείνω τη Βουλή, ενώ συζητώ με τους δανειστές το 3ο Μνημόνιο. Μόλις είναι έτοιμο ανοίγω κατακαλόκαιρο την Βουλή, ψηφίζω το μνημόνιο μαζί με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνω μετά ότι δεν έχω δεδηλωμένη, τους αποκοιμίζω ότι θα πάω για ψήφο εμπιστοσύνης ή για Θερινά Τμήματα της Βουλής, αιφνιδιάζω τους πάντες με παραίτηση της κυβέρνησης (με το επιχείρημα ότι με ρίχνουν οι δικοί μου βουλευτές) και πάω γρήγορα σε εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη τις οποίες και κερδίζω με διαφορά. Τα έκανε και του βγήκαν σχεδόν όλα. Γιατί; Γιατί αφέθηκε στην ουσία και από τη Δεξιά και από την Αριστερά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας τελούσε σε βαθύ αποπροσανατολισμό και απογοήτευση.

Τα πραξικοπήματα συχνά πετυχαίνουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν κρατούν, όμως, για πολύ. Η βαθύτερη ανάλυση αναδεικνύει όλα τα στοιχεία της ρευστότητας και της μη σταθεροποίησης-νομιμοποίησης των μνημονιακών πραξικοπημάτων και των γεωπολιτικών τρανταγμάτων. Αλήθεια, πόσο κοντά και πόσο μακριά βρισκόμαστε από μια εθνική και κοινωνική καταστροφή; Τώρα πλέον ανοίγει ένας νέος κύκλος. «Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» όπως θα έλεγαν κι ο Καρτερός, ο Τσέκερης, ο Ανανδρανιστάκης και τα άλλα «μπράβο πρόεδρε» παιδιά…

http://www.e-dromos.gr/h-kentroaristera-kai-to-diarkes-praxikophma-tou-tsipra/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Υπέρ άκυρου – λευκού

Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δεν ξέρει τι να ψηφίσει, γιατί να ψηφίσει, δεν εμπνέεται διόλου από το εκλογικό σκηνικό που έχει στηθεί, αισθάνεται περισσότερο αποξενωμένο και απόμακρο από αυτό που του προσφέρουν τα κόμματα, όλα τα κόμματα.

Αναλυτές και δημοσκόποι συναντούν τον «Κανένα», εκτιμούν πως ένας παράγοντας που θα κρίνει τις εκλογές θα είναι το ποσοστό της αποχής, του άκυρου και του λευκού. Είναι φυσικό ολόκληρο το πολιτικό φάσμα των συμμετεχόντων στις εκλογές νομιμοποίησης του 3ου μνημονίου να θεωρούν πως αυτή η τάση για άκυρη – λευκή ψήφο ή για αποχή, είναι απολίτικη, συνορεύει με τον αναχωρητισμό και ότι συγγενεύει με μια εγγενή τάση του συστήματος να αποδιώχνει τους πολίτες από την εκλογική διαδικασία.

Μήπως όμως αυτή η επιλογή στις συγκεκριμένες εκλογές αποτελεί μια πολιτική επιλογή που αξίζει της προσοχής και πιθανά της ενίσχυσής μας;

 

Ποιες επιλογές προσφέρονται

Το κύριο χαρακτηριστικό της στιγμής που ζούμε είναι η διάψευση της μαζικής αυταπάτης που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία και την πολιτική σφαίρα, ότι είναι δυνατό με τον τρόπο που το επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρξει μια λύση και μια διέξοδος στο πρόβλημα του μνημονίου και της τρόικας. Αυτή η μεγάλη διάψευση, τώρα που αποκαλύφθηκαν οι αυταπάτες τόσο του κόσμου όσο και της πολιτικής σκέψης, οδηγεί στο κλείσιμο ενός κύκλου όπου ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση που κουβαλά κάθε μεγάλη ματαίωση και διάψευση.

Έτσι μπροστά στο σκεπτόμενο, προβληματιζόμενο τμήμα των πολιτών της χώρας που αγωνιούν, αυτούς που επιθυμούσαν μια προοδευτική αλλαγή και ένα τέρμα στον κατήφορο και τη διάλυση, προσφέρονται πρακτικά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, δύο επιλογές/λύσεις:

Η μία είναι να πάψει να είναι ριζοσπάστης, να πάψει να θεωρεί ότι είναι εφικτό να ανατραπεί η κατάσταση προς μια θετική κατεύθυνση. Δηλαδή να αναγνωρίσει πως πρέπει εν τέλει να γίνει ρεαλιστής, να αποδεχθεί τη μνημονιακή πραγματικότητα, να υποταχθεί στους όρους της και να αναζητήσει εκεί τις δυνατότητές του. Αυτό προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε γενικές γραμμές.

Η άλλη είναι να αγνοήσει τη συντριβή που συνέβη και όλη την εξέλιξη, να μη βγάλει κανένα συμπέρασμα, θεωρώντας πως άλλοι πιο συνεπείς μπορούν να εγγυηθούν και να καταφέρουν να κάνουν αυτά που διακήρυττε πριν από λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, έξοδο από την κρίση, μετάβαση σε καλύτερη κοινωνία κλπ.). Αυτό προτείνουν, σε γενικές γραμμές πάλι, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές – λύσεις, που συνιστούν μια μεγάλη ιδεολογική αναπηρία, υπάρχει μέσα στην κοινωνία μια γκάμα προβληματισμών, απόψεων, λύσεων, μια «θάλασσα», ένα αρχιπέλαγος σκέψης και αγωνιών που δεν καλύπτεται και δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Είναι πολλοί όσοι νιώθουν πως εκβιάζονται να ενταχθούν σε μια από αυτές τις δύο επιλογές που προαναφέραμε.

Δεν αναφερόμαστε ακριβώς σε έναν ενιαίο πολιτικό χώρο, διαμορφωμένο ή υπό διαμόρφωση, που θέλει απλά να βρει τη θέση του στην υπάρχουσα δημοσιογραφική γεωγραφία των πολιτικών δυνάμεων. Δεν πρόκειται για έναν πολιτικό χώρο ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατική / μνημονιακή Αριστερά και στην ντούρα / δογματική Αριστερά.

Πρόκειται για μια διαδικασία πολλαπλών οπτικών που προσεγγίζουν πραγματικές δυσκολίες σε μια διαδικασία μαζικού επαναπροσανατολισμού με πολλούς τρόπους, και μάλιστα μπροστά στην οξύτητα των πραγματικών προβλημάτων.

Πρόκειται για μια διαδικασία που μπορεί να συγκροτήσει έναν πολιτικό χώρο. Το ποια φυσιογνωμία θα πάρει όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό είναι προς στιγμήν δευτερεύον στοιχείο. Δηλαδή το αν θα είναι κοντά σε μια σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική αντίληψη ή θα είναι φορέας πιο ριζοσπαστικών αναγκών και προτάσεων, αν θα εκφραστεί από μια δογματική Αριστερά ή κάτι άλλο. Το κύριο είναι σήμερα να αντιληφθούμε την ύπαρξη αυτού του δυναμικού και της δυναμικής που περικλείει. Να εντοπιστεί όχι μόνο η ύπαρξή του αλλά και η κατάσταση στην οποία αυτό υπάρχει: κατάσταση απίστευτης συμπίεσης από τα προβλήματα επιβίωσης και από τις διαψεύσεις που έχει γνωρίσει. Αν θέλουμε να κάνουμε μια παρομοίωση, το δυναμικό αυτό μοιάζει με ένα ελατήριο συμπιεσμένο. Συμπιέστηκε γιατί επέμεινε δραματικά σε μια αλλαγή και την υποστήριξε όσο μπορούσε, ενώ παράλληλα επέμεινε να αγνοεί τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να γίνει αυτή η αλλαγή.

Απέναντι σε αυτό το συμπιεσμένο ελατήριο και τη δυναμική που εμπεριέχει, η Αριστερά και των δύο λύσεων / επιλογών στέκεται με αφόρητο συντηρητισμό, καχυποψία και φόβο.

Πρόκειται για ένα τεράστιο δυναμικό και εκεί εδράζεται και η ιστορική δυναμική.

Πάνω στη δυναμική αυτή, εντός και σε σχέση με τη δυναμική αυτή τοποθετείται και το «ΟΧΙ» της ψήφου, η ψήφος του σήμερα. Το «ΟΧΙ» στον Τσίπρα αλλά και το «ΟΧΙ» στην πειθάρχηση και ενσωμάτωση στις δεδομένες λύσεις που του προσφέρονται και είναι ψευδεπίγραφες.

 

Ψήφος αναστοχασμού

Αν σήμερα κεντρικό ζήτημα είναι η κατάρρευση όλων των ψευδεπίγραφων λύσεων, η θέση του λευκού και του άκυρου στις εκλογές είναι ψήφος αναστοχασμού, ελπίδας, είναι ψήφος για το αύριο, γιατί ακριβώς τοποθετείται στους όρους συγκρότησης μιας εναλλακτικής διάδοχης κατάστασης απέναντι στον κύκλο που κλείνει.

Δεν έχει σχέση με μια εν γένει αντικοινοβουλευτική στάση ή μια στάση απαξίωσης γενικά των εκλογών. Είναι μια επιλογή να ξεκολλήσουμε από το υπαρκτό και στάσιμο, από το πολιτικό σκηνικό και την «ακινησία» του, από τα παλιά υλικά και τα παλιά πρόσωπα, την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους ως τέτοια.

Δεν είναι μια επιλογή «αναχωρητισμού» ούτε μια απόσυρση για να γίνουν αναλύσεις κλπ., όπως εύκολα την χαρακτηρίζουν διάφοροι. Είναι μια μάχιμη ψήφος που στηρίζεται σε εκτιμήσεις, δεδομένα και διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν «έχουν τον λόγο» όπως τα πολιτικά κόμματα. Είναι επίσης μια ψήφος αντίστασης στα τετελεσμένα και στον εκβιαστικό τρόπο υφαρπαγής ψήφου από τα κόμματα.

Αν σήμερα αυτή η επιλογή δεν υποστηρίζεται με αιχμηρό τρόπο –ενώ υπάρχει έντονα ως διάθεση στους πολίτες που δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν ή δεν θέλουν να ψηφίσουν κανέναν– αυτό οφείλεται στο ότι ο κόσμος αυτής της επιλογής φέρει ακόμα βαριά τα ψυχικά τραύματα που έχει προκαλέσει η ανατίναξη των αυταπατών και η ματαίωση των ελπίδων. Βρίσκεται σε φάση αναστοχασμού, χρειάζεται λίγο χρόνο.

Για τις δυνάμεις που επενδύουν στο αύριο και στην οικοδόμηση εναλλακτικής προοπτικής, η επιλογή του άκυρου / λευκού αποτελεί ένα καλό ανακλαστικό φρεσκάδας και διάθεσης για τις αυριανές καταστάσεις.

http://www.e-dromos.gr/to-oxi-ths-pshfou/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Εκλογές 2015 / Ρούντι Ρινάλντι

Η αποξένωση κοινωνίας και πολιτικού συστήματος

Σε μια πυκνή περίοδο γεγονότων ήρθε να προστεθεί η προσφυγή στην κάλπη και μάλιστα με διαδικασίες εξπρές. Η ιδέα του Αλέξη Τσίπρα ήταν απλή: οι αριθμοί δεν βγαίνουν για μια ομαλή διακυβέρνηση, έχει χαθεί η δεδηλωμένη, τα μέτρα που θα εφαρμοστούν από Σεπτέμβρη θα φέρουν τεράστια φθορά, άρα πάμε γρήγορα σε εκλογές και παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε: πρωτιά, μπόνους 50 εδρών καθώς αξιοποιούμε τη συμπάθεια που ακόμα απολαμβάνουμε μέσα στο λαό. Έτσι συνεχίζουμε να πρωταγωνιστούμε.

Σήμερα ξέρουμε ότι ο σχεδιασμός αυτός δεν περπατά γιατί δεν είχαν υπολογιστεί σωστά όλα τα δεδομένα. Δεν είχε υπολογιστεί η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε υπολογιστεί το ποια είναι η εικόνα του Τσίπρα μετά από όσα έγιναν, δεν είχε τέλος υπολογιστεί καθόλου, η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού προς το πολιτικό σύστημα συνολικά.

Όποιος έχει μια έστω μικρή γείωση με την κοινωνία, θα μπορούσε να έχει εντοπίσει αυτές τις τάσεις χωρίς να χρειαστεί να περιμένει την καταγραφή από τις δημοσκοπήσεις. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο από τα ποιοτικά δεδομένα των δημοσκοπικών ερευνών είναι η επανεμφάνιση του «Κανένα» στις απαντήσεις των πολιτών, η ευρύτατη δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα και η διαίσθηση ότι η συνολική κατάσταση των πραγμάτων θα χειροτερεύσει δραματικά.

 

1. Η κοινωνία δεν έχει πειστεί για τη σημασία και το τι πρόκειται να επιλύσουν οι επερχόμενες εκλογές

Είναι εντυπωσιακό ότι σχεδόν κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν βλέπει τι πρόκειται να επιλύσουν οι επόμενες εκλογές. Ίσως επιτείνουν το γενικευμένο ρημαδιό, ίσως γίνονται μόνο για τους συσχετισμούς ανάμεσα στα κόμματα και τους παράγοντες κι όχι για να λύσουν κάποιο μεγάλο ζήτημα. Μάλλον θα εμπεδωθεί η σημερινή μνημονιακή κατάσταση και στη συνέχεια θα μπουν μπροστά οι μηχανές για να εφαρμόσουν με συνοπτικές διαδικασίες τα προγράμματα που προβλέπει το 3^ο Μνημόνιο.

Στο ερώτημα για το αν θα ωφελήσει ή θα βλάψει τη χώρα η διεξαγωγή των εκλογών, το 60,5% απαντά ότι θα βλάψει, το 24% ότι θα ωφελήσει, ούτε θα βλάψει ούτε θα ωφελήσει 10,5% και Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ 5%.

Στο ερώτημα «Μέσα στους επόμενους 12 μήνες πιστεύετε πως θα βελτιωθεί η θα χειροτερεύσει η οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού σας;» οι απαντήσεις είναι οι ακόλουθες: 32% σίγουρα θα χειροτερεύσει, 33,5 μάλλον θα χειροτερεύσει, 4,5% θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές εξελίξεις, 25% ούτε θα βελτιωθεί ούτε θα χειροτερεύσει, 4,5% θα βελτιωθεί και 0,5 σίγουρα θα βελτιωθεί.

(Έρευνα Πανεπιστήμιου Μακεδονίας, τέλη Αυγούστου)

 

2. Πέφτει κατακόρυφα η αξιοπιστία του Τσίπρα – Έντονα κριτική

η γνώμη των πολιτών για την 7μηνη διακυβέρνηση

Ένα στοιχείο που δεν αξιολόγησε σωστά το επιτελείο του Α. Τσίπρα είναι η τεράστια φθορά που έχει υποστεί τόσο από τη διακυβέρνηση όσο και από την ανυπαρξία πολιτικών για τα κρίσιμα ζητήματα. Όπως φαίνεται, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έβλεπε με συμπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα, μεταστρέφεται, αλλάζει γνώμη, επανεκτιμά όλη την πορεία από τον Γενάρη μέχρι σήμερα και είναι έντονα επικριτικό για τις κύριες επιλογές. Όσο κι αν οι δημοσκοπικές εταιρίες θέτουν με έναν ορισμένο τρόπο τις ερωτήσεις και χειρίζονται τα θέματα, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πως καταγράφουν πλαστά ένα δεδομένο που συναντάμε σε όλες τις συζητήσεις και επαφές με τον κόσμο.

Στο ερώτημα πώς κρίνετε την διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές η απάντηση είναι: θετικά -μάλλον θετικά 30,3% και αρνητικά- μάλλον αρνητικά 66,5%. (GPO)

Στο ερώτημα πώς κρίνετε το επτάμηνο διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, οι γνώμες είναι: σίγουρα θετικά 10%, μάλλον θετικά 18%, μάλλον αρνητικά 18%, σίγουρα αρνητικά 50% και ΔΓ/ΔΑ 4%. (Pulse)

Στο ερώτημα «Τελικά πιστεύετε πως η απόφαση για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου ωφέλησε ή έβλαψε την χώρα;» οι απαντήσεις είναι έβλαψε 66.5%, ωφέλησε 16,5%, ούτε έβλαψε ούτε ωφέλησε 14,5%, ΔΓ/ΔΑ 2.5%

 

3. Ο «Κανένας» ξανακάνει έντονα την εμφάνισή του

Ο «Κανένας» είναι μια διάχυτη κοινωνική «φιγούρα» που στέκεται κριτικά, δύσπιστα, θυμωμένα απέναντι στο πολιτικό σύστημα και εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την αποξένωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα και στην συνέχεια από το πολιτικό πεδίο συνολικά.

Για όποιον θυμάται, ο «Κανένας» είχε ξαναεμφανιστεί στα πρώτα μεγάλα βήματα του αντιμνημονιακού κινήματος και στην συνέχεια είχε υποχωρήσει όταν ξεπρόβαλλε ως ρεαλιστική λύση μια άλλη κυβέρνηση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανά θα σταματούσε το κακό και πιθανά να βελτίωνε την κατάσταση των πιο αδύναμων.

Τώρα έχοντας διαψευστεί όλες οι προσδοκίες, αλλά και ο τρόπος που έγινε η διάψευση με τις «κωλοτούμπες», την αθέτηση όλων των υποσχέσεων και την πλήρη προσχώρηση στο μνημονιακό στρατόπεδο, ο «Κανένας» επανεμφανίζεται, ρωμαλέος και κουρασμένος, θρυμματισμένος αλλά και θυμωμένος με τα καμώματα των πολιτικών και των κομμάτων και θα καθορίσει την εκλογική του συμπεριφορά ανάλογα. Είναι αναμενόμενο, αν και δεν καταγράφεται καθαρά και δεν τονίζεται, πως η αποχή θα αυξηθεί, όπως θα αυξηθούν και οι λευκές και άκυρες ψήφοι.

Στο ερώτημα ποιος πιστεύετε ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τη συμφωνία-μνημόνιο, οι απαντήσεις είναι 28,8% ο Αλέξης Τσίπρας, 27,1% ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, 30% Κανένας. (GPO)

Στο ερώτημα ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο για πρωθυπουργό, οι απαντήσεις είναι 32% Α. Τσίπρας, 28% Β. Μειμαράκης, 37% Κανέναν και 3% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση που θα προκύψει εμπιστεύεστε συνολικά περισσότερο;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 13% άλλη.

Στο ερώτημα «Ποια κυβέρνηση μπορεί να πετύχει το καλύτερο στην διαπραγμάτευση για το χρέος;» οι απαντήσεις είναι: 27% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 26% με κορμό την Ν.Δ., 27% καμία και 14% άλλη.

Στο ερώτημα ποια κυβέρνηση θα προωθήσει καλύτερα τις μεταρρυθμίσεις οι απαντήσεις είναι: 26% με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, 27% με κορμό την Ν.Δ., 26% Καμία και 14% άλλη.

Για να τονιστεί η κατάσταση σύγχυσης στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας, στην ερώτηση ποιες είναι οι παράμετροι που καθορίζουν την εκλογική σας συμπεριφορά, οι απαντήσεις που δόθηκαν είναι οι ακόλουθες: 24% τιμωρία όλων των παλαιών πολιτικών, 15% να στηριχθεί ο Α. Τσίπρας, 14% να τιμωρηθούν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, 9% να στηριχτούν δυνάμεις που επιμένουν στο όχι μνημόνιο και 38% ΔΓ/ΔΑ. (ALCO)

Αυτό το ιδιαίτερα μεγάλο 38% του ΔΓ/ΔΑ, είναι σημαντικό γιατί σε επίπεδο κοινωνίας λείπουν κριτήρια, λείπουν αξιακά και ηθικά στοιχεία, λείπουν οραματικά πλαίσια και στόχοι και έτσι πολύς κόσμος βρίσκεται στην κατάσταση να μην ξέρει τι να ψηφίσει και κυρίως γιατί να το ψηφίσει.

 

4. Ο πολιτικός κόσμος, ως απλός διαχειριστής και ίσως σφετεριστής

Από όσα είδαμε ως στοιχεία, αλλά και όσα απίστευτα αλλά αληθινά συμβαίνουν με τη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και τον απόλυτο πολιτικαντισμό, ένα γεγονός ξεχωρίζει δραματικά: ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό πεδίο, η πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο η προεκλογική κονίστρα, ουδόλως στέκονται, ενδιαφέρονται, έχουν κάτι να πουν για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας. Κραυγαλέο παράδειγμα των ημερών είναι το ιστορικών διαστάσεων ζήτημα των μεταναστών-προσφύγων, η τεράστια σημασία που έχει για τη χώρα μας και η αφασιακή αντιμετώπιση από τα τηλεοπτικά πάνελ που προεκλογικά ερίζουν για τα ψηφοδέλτια, τις μικροπολιτικές και το πώς θα πείσουν για τη διαιώνιση και αναπαραγωγή μηχανισμών, πολιτικής πελατείας, κοινοβουλευτικών ομάδων, προσωπικών καριέρων.

Αναφέρουμε το προσφυγικό-μεταναστευτικό, γιατί, συμβολικά η συνέχεια για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία θα προσομοιάζει με εικόνες δυστυχίας που βλέπουμε στις οθόνες οι Αθηναίοι, και βιώνουν τραγικά οι πολίτες των νησιών. Η εικόνα της εξαθλίωσης θα απλωθεί στην κοινωνία, θα επεκταθεί το φαινόμενο ανθρώπων που αναζητούν την τροφή τους στα σκουπίδια ή στις ουρές των συσσιτίων. Μπροστά σ’ αυτήν την εθνική και κοινωνική καταστροφή ο πολιτικός κόσμος αυτοδιαφημίζεται για το ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής της, χωρίς καμιά ιδέα, στόχο, αξία, ήθος, σχέδιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι καταντά ένας χώρος που σφετερίζεται την πολιτική εξουσία σε βάρος της κοινωνίας σε συνθήκες κρίσιμες και σε συνθήκες που μεγάλο τμήμα της κοινωνίας διαισθάνεται ότι μάλλον είναι ανίκανο και δεν έχει τη θέληση να οδηγήσει σε οποιαδήποτε διέξοδο.

 

Μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα…

Κάτω από αυτούς τους όρους η επιστροφή του «Κανένα» δεν είναι αρνητικό στοιχείο. Ο «Κανένας» έχει διαίσθηση, είναι υποκείμενο και αντικείμενο, από τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενά τους. Όσο πιο γρήγορα ξεπεράσει την σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, την απογοήτευση, όσο πιο γρήγορα αισθανθεί υποκείμενο για τον εαυτό του και δυνατός να παρέμβει, μπορεί να πετύχει πολλά και να αποτελέσει μιαν ελπίδα.

Η Αριστερά αντί να εγκλωβίζεται στο πολιτικό παιχνίδι, αντί να γίνεται διαχειρίστρια δύναμη, θα έπρεπε να έχει σχέσεις με τον «Κανέναν» και τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία του. Για παράδειγμα ένα μεγάλο μέρος του 62% του «όχι» θα συμπεριφερθεί όπως ο «Κανένας» και δεν ψάχνει σώνει και καλά εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή. Μάλλον δεν θέλει να μιλά κανένας πολιτικός σχηματισμός στο όνομά του. Η γείωση με την πραγματικότητα, η μη φυγή από αυτήν θα δοθεί στο πεδίο της κοινωνίας και των κινημάτων που θα αναπτυχτούν, των προτάσεων που θα προκύψουν για το πολιτικό πεδίο και την πολιτική μέσα από την κριτική και τον απολογισμό των αποτυχημένων πρόσφατων εγχειρημάτων. Η αποξένωση της κοινωνίας από την πολιτική σφαίρα δεν λύνεται με γιατροσόφια. Αφορά και την οικοδόμηση ενός λαού μέσα από τη δική του πείρα και συσπείρωση σε στόχους και αξίες. Δεν είναι πολιτικό κόλπο διαιώνισης «μαγαζιών».

* Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι από δημοσκοπήσεις που έγιναν από 29/8-3/9.

http://www.e-dromos.gr/h-epistrofi-tou-kanena/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι