Στις 21 Φεβρουαρίου 1986, ο βουλευτής τότε Μανώλης Γλέζος, κατά τη συζήτηση για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου (που ποτέ δεν άνοιξε…), αναρωτήθηκε: «Λοιπόν, το ερώτημα είναι ποιος εμπόδισε και εμποδίζει να εφαρμοστεί η αρχή της αυτοδιάθεσης για το δύσμοιρο λαό της Κύπρου. Αυτό είναι το καίριο πρόβλημα». Μετά από 30 χρόνια το ερώτημα που τίθεται – αποτέλεσμα της κυριαρχίας μιας κοσμοπολίτικης και συγχρόνως ραγιάδικης στην ουσία λογικής – μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Γιατί να ενδιαφερόμαστε για την Κύπρο;».

Όντως, γιατί να μας ενδιαφέρει, σήμερα, το ονομαζόμενο «κυπριακό ζήτημα»; Επειδή τυχαίνει να μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μπορεί να είναι αυτός ένας σημαντικός παράγοντας; Έχει τίποτα κοινό η Ελλάδα με την Κύπρο; Κι αν έχει, αυτό μάλλον αφορά – όπως θα πούνε καθαρόαιμοι αριστεροί και αντιεξουσιαστές – ότι υπάρχει αστισμός και στις δύο μεριές με ιδιαίτερες επιδόσεις και επίσης ότι το θέμα το αναμασούν και το συντηρούν δεξιοί και ακροδεξιοί κύκλοι, εδώ και εκεί. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σωρεία τέτοιων «επιχειρημάτων» που απλώς είναι το μεταμοντέρνο αποτέλεσμα της συστηματικής πολιτικής που άσκησε ο εδώ και ο εκεί αστισμός για την απόκλιση των δύο λαών, των δύο χωρών, των πολιτικών μορφωμάτων. Αυτή η απόκλιση ήταν συστηματική και διαχρονική από το 1960 και δώθε και επισημοποιήθηκε μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974.

Ο ελλαδικός αστισμός θεωρούσε το Kυπριακό ως βαρίδι, ως πονοκέφαλο γιατί υπονόμευε διαρκώς την πολιτική ζωή της χώρας και πολλές φορές συμπεριφέρθηκε με τη λογική «δεν πα’ να βουλιάξει το νησί να ησυχάσουμε…». Ο ελληνοκυπριακός αστισμός απέκτησε μεγάλη ευλυγισία και κινητικότητα παίζοντας σε πολλά ταμπλό μετατρέποντας το έστω συρρικνωμένο νησί (37% υπό τουρκική κατοχή) σε παράδεισο πολλαπλών χρηματιστικών δραστηριοτήτων και επωφελήθηκε από εξελίξεις στην Μέση Ανατολή (π.χ. μεταφορά επιχειρήσεων κατά τον πόλεμο του Λιβάνου), στη Βαλκανική (με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) και με τις σχέσεις που είχε με την ΕΣΣΔ αρχικά και τη Ρωσία στη συνέχεια. Χωρίς ποτέ να κόψει τις σχέσεις με το Σίτυ του Λονδίνου κατόρθωσε να γίνει μέλος της ΕΕ, αναβαθμίζοντας το γερμανικό ενδιαφέρον για μια περιοχή στην οποία κυριαρχούσαν αποκλειστικά οι ΗΠΑ και οι Άγγλοι, από τις δυτικές δυνάμεις.

Τώρα, αφού γεύτηκε μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος με τις συνταγές Σόιμπλε, επιδίδεται σε αγοραπωλησίες ενεργειακών οικοπέδων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και νομίζει ότι με την ενδοτικότητα στις προτάσεις ΗΠΑ-Αγγλίας για τη δημιουργία μεταβατικού κράτους (προτεκτοράτο) θα καταφέρει να ελιχθεί και να αποφύγει την τουρκική πίεση ή να φθάσει σε κάποιον αξιοπρεπή συμβιβασμό βάζοντας φρένο στην τουρκοποίηση του νησιού.

Οι Ελλαδίτες πολιτικοί νομίζουν ότι τώρα μπορούν να προωθήσουν μια παράλληλη διαπραγμάτευση: οικονομική και εθνική. Να συνδυάσουν τα θέματα της αξιολόγησης και των μνημονίων με το ζήτημα της Κύπρου. Αφού όλα έχουν μια τιμή, γιατί να μην προβούν και σε τέτοιους ακροβατισμούς, νομίζοντας ότι έχουν να κάνουν με το κυλικείο της Κουμουνδούρου ή τον ραδιοσταθμό «Κόκκινο» και την «Αυγή»; Είναι ήδη τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί σε αμφότερες τις διαπραγματεύσεις… Αν κανείς μπορεί να κάνει λόγο στην κυριολεξία για διαπραγμάτευση.

 

Το ερώτημα όμως παραμένει

Γιατί να μας ενδιαφέρει η Κύπρος; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αλλά ο σύγχρονος στρουθοκαμηλισμός θέλει να αποσυνδέσει όλα τα άλυτα εθνικά ζητήματα, να τα καταργήσει ως «ιδεολογικές κατασκευές», καταπίνοντας όλες τις ψευδαισθήσεις της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ακατάλυτους δεσμούς, κατοικούνται από ένα ενιαίο έθνος, που αισθάνεται την ελληνικότητα σαν κοινή συνείδηση και μοίρα, που βρήκε αντιμέτωπες στην προσπάθεια ανέλιξής του τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κολοβή ανεξαρτησία και έντονη εξάρτηση, με κοινούς αγώνες και κοινό πολιτισμό. Ως προς την Ελλάδα το Κυπριακό είναι ένα εθνικό ζήτημα, ως προς τον λαό της Κύπρου είναι πρόβλημα αυτοδιάθεσης και ελεύθερης επιλογής, και για τους δυο λαούς είναι πρόβλημα αντίστασης στη συρρίκνωση της όποιας εθνικής κυριαρχίας υπάρχει και στις δύο χώρες, με μνημόνια, με εισβολές, με γκριζάρισμα εδαφών, με κουτσούρεμα κυριαρχικών δικαιωμάτων, με απειλή πολέμου από την Τουρκία και κατοχή ενός σημαντικού μέρους της Κύπρου.

Όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει, η γραμμή που νοητά συνδέει τη Θράκη, το Αιγαίο, το Καστελλόριζο και την Κύπρο πρόκειται να διαλυθεί σε μεγάλο βαθμό και η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σήμερα, σημαίνει ότι έπεται το Αιγαίο και ιδιαίτερα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που με πρόσχημα το προσφυγικό ήδη έχουν γκριζάρει, με την πλήρη συνενοχή όλου του πολιτικού κόσμου.

Η απάντηση είναι απλή για έναν ακόμα λόγο: δεν υπάρχει δυνατότητα στην εποχή του ιμπεριαλισμού να αποσυνδεθούν τα ταξικά από τα εθνικά ζητήματα ιδιαίτερα σε χώρες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Δεν υπάρχει περίπτωση προώθησης ενός καθαρού ταξικού κινήματος που θα αμελεί εθνικά ζητήματα ή εθνικές απειλές και δρώντες επεκτατισμούς. Το εθνικό ζήτημα δεν καταργείται ετσιθελικά. Υπάρχει ως ιστορική κατηγορία, μια υπαρκτή κοινωνική οντότητα που εξελίσσεται και δεν μπορεί να παρακαμφθεί.

Αν θέλουμε λίγο να διευρύνουμε το θέμα, θα ισχυριστούμε πώς το έθνος ορίζεται ως ένα σύνολο δυναμικών εξελισσόμενων σχέσεων που απορρέουν από την κοινότητα του εδάφους, της γλώσσας, της οικονομικής και πολιτικής ζωής, του πολιτισμού, και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Καθοριστικός παράγοντας της διαδικασίας συγκρότησης του έθνους, αυτό που τελικά του προσδίδει την κοινωνική του αυθυπαρξία , είναι η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας που αναπτύσσουν οι άνθρωποι σε μια δεδομένη στιγμή.

Το εθνικό ζήτημα συνδέεται με την κρατική υπόσταση, τείνει προς αυτή και ολοκληρώνεται μέσα από αυτήν. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με την κρατική συγκρότηση. Η ταύτιση κράτους-έθνους είναι μια γενίκευση, που λειτουργεί ως κατασκευή για να εδραιωθούν παγκοσμιοποιητικά ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά, που θεωρούν το κράτος-έθνος αναχρονιστικό και εντελώς κατασκευασμένη την κατηγορία του έθνους που γι’ αυτό πρέπει ως τέτοια να εκλείψει. Ο σύγχρονος ιστορικός αναθεωρητισμός έχει αναλάβει πολλές και μεγάλες εργολαβίες στον τομέα αυτόν.

Για πολλούς στερεοτυπικούς, η «αδελφοποίηση» δεν σημαίνει εντελώς τίποτα. Η γαλλική επανάσταση είχε ένα τρίπτυχο: «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Τι ήθελαν να πουν με το «αδελφοσύνη» όταν πραγματοποιούσαν την επανάσταση; Αναρωτήθηκε κανείς;

Στην πορεία σύμφωνα με την αστική αντίληψη, η ελευθερία και η ισότητα εμπίπτουν στη σφαίρα των δικαιωμάτων, και κυρίως στα ατομικά δικαιώματα. Η αδελφοσύνη δεν είναι τόσο αφομοιώσιμη στο αστικό σύμπαν, γιατί εμπεριέχει μια βασική αξία, αυτήν της κοινότητας. Και τούτο είναι ενοχλητικό.

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ο λαός σε Ελλάδα και Κύπρο αντιμετωπίζει ίδιους εχθρούς, κοινές απειλές, έχει κοινή ιστορία, κοινή παράδοση και πολιτισμό, κοινή γλώσσα. Οι άρχουσες τάξεις, από κοινού με τις μεγάλες δυνάμεις προώθησαν συστηματικά μιαν απόκλιση των δύο λαών, των δύο χωρών, μια κατάσταση αποξένωσης και απόστασης ανάμεσά τους. Αυτό βόλευε κάθε επιδίωξη και στη βάση του υπογράφονταν διάφορα γραμμάτια. Επανα-αδελφοποίηση, γιατί κάποτε στη συνείδηση των Ελλήνων αυτή η αίσθηση υπήρχε. Ατόνησε κάτω από συγκεκριμένους όρους και χρειάζεται να ξαναδυναμώσει, να γίνει παράγοντας ενεργητικής υποκειμενοποίησης και αντίστασης στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις. Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη Γενεύη τις επόμενες μέρες, να προωθηθεί η αναστροφή εκ θεμελίων του κλίματος που αφορά την απόκλιση αυτή.

Η επαναδελφοποίηση αποτελεί κεντρική κατεύθυνση και πολιτική που αφορά πολλά επίπεδα. Δεν είναι μια αναφορά στους «αδελφούς Κυπρίους» που δοκιμάζονται. Αφορά στο να ξαναγίνει η απελευθέρωση από τα σύγχρονα δεσμά κοινή υπόθεση του λαού σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο λαός σε Ελλάδα και Κύπρο πρέπει να ξαναέρθει σε συντονισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής απέναντι στην κοινή μοίρα που του προετοιμάζουν, να γίνει ένα σώμα απέναντι στους εχθρούς κι όχι να αδιαφορεί ο ένας για τον άλλο, γιατί πρόκειται για κοινή υπόθεση. Ακόμα και σε κρατικό επίπεδο, μια κοινή στάση δύο χωρών, μελών της Ε.Ε. απέναντι σε μνημόνια, χρεοκοπίες, επεμβάσεις, κυριαρχικά δικαιώματα, απειλές κ.λπ. θα μπορούσε να δημιουργήσει άλλα δεδομένα και άλλους συσχετισμούς.

Η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και τους σχεδιασμούς του, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και των απειλών του, επιβάλλουν την επαναδελφοποίηση.

http://www.e-dromos.gr/epanadelfopoihsh-tou-laou-se-ellada-kai-kypro/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ποιοτικά χαρακτηριστικά και τάσεις της χρονιάς που παραδίδει τη σκυτάλη

Το 2016 δεν παρατηρούνται στην Ελλάδα «θεαματικά» πολιτικά γεγονότα όπως το 2015, παγιώνονται εντούτοις αρκετά ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα επηρεάσουν καθοριστικά τις μελλούμενες εξελίξεις. Κι όχι μόνο. Επειδή πρόκειται για ποιοτικά χαρακτηριστικά, που ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιηθεί όσο θα έπρεπε, το 2016 χρειάζεται μια αποτίμηση πιο προσεκτική και χωρίς παρωπίδες. Ας δώσουμε έμφαση λοιπόν στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της χρονιάς που πέρασε.

 

Η χώρα υπό τριπλό κλοιό

Σιγά-σιγά, μια «περίπου χώρα» αναδύεται και η ταμπέλλα «Ελλάς» τοποθετείται πάνω από μια σύγχρονη αποικία-γκέτο. Πρόκειται για το αποτέλεσμα οικονομικών πολιτικών που επιβάλλονται και γεωπολιτικών πιέσεων που ασκούνται στην περιοχή. Έτσι, στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης, κοντά στη νέα «μπαρουταποθήκη» της νοτιοανατολικής Μεσογείου, η ζωή δεν συνεχίζεται όπως πριν και η κοινωνία το αφουγκράζεται κι ανησυχεί. Ένας τριπλός κλοιός περισφίγγει τη χώρα, και αυτό συνειδητοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο. Από τη μια, το μνημονιακό καθεστώς που βαθαίνει. Από την άλλη, το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα, η διαχείριση και η γεωπολιτική του αξιοποίηση. Και δίπλα σε αυτά, ο πόλεμος ως απειλή αλλά και πραγματικότητα στην ευρύτερη περιοχή.

Θα δούμε πιο αναλυτικά στη συνέχεια τα τρία αυτά στοιχεία, είναι όμως απαραίτητο να σταθμίσουμε τη διασύνδεση και την ποιότητα που αυτά δημιουργούν σαν σύνθεση. Οι καβγάδες και οι υποσχέσεις του πολιτικού κόσμου δεν έχουν να κάνουν διόλου με το πώς θα διαφύγουμε από τον ευρύ και σύνθετο αυτό κλοιό. Τα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος και πλέον «υπεύθυνος» για να διαχειριστεί π.χ. τη μνημονιακή κατάσταση και τη σχέση με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή, σφυρίζουν αδιάφορα – κάνοντας όλα τα χατίρια στους ισχυρούς – στα ζητήματα των προσφυγικών κυμάτων και των σχέσεων με την Τουρκία. Σαν σε αφασία για όλους τους κινδύνους που διατρέχουν τη χώρα.

Αντίθετα, μέσα στην κοινωνία, η συναίσθηση για τους κινδύνους μεγαλώνει. Η απειλή του πολέμου καταγράφεται στις ανησυχίες του κόσμου. Η ογκούμενη ανησυχία στα νησιά για το νέο στάτους κβο με το Προσφυγικό είναι υπαρκτή και οι διαμαρτυρίες δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ακροδεξιών παρεμβάσεων. Η κατάσταση είναι ανυπόφορη, οι συμφωνίες με Ε.Ε. και ΝΑΤΟ οδηγούν σε μόνιμα στρατόπεδα και αυτό διαλύει την υπόσταση των νησιών και της ζωής σε αυτά όπως υπήρχε για δεκαετίες. Οι πολίτες της χώρας δεν μένουν ατάραχοι όπως οι πολιτικοί, μπροστά στις διαρκείς απειλές της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας. Αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο. Ακόμα μια διάσταση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού κόσμου. Ας εξετάσουμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τα στοιχεία του τριπλού αυτού «κλοιού».

 

Μνημόνιο και αποικία χρέους

Όταν στο Νταβός στις αρχές του 2016, ο Σόιμπλε αποκάλεσε εν ψυχρώ «ηλίθιο» τον Τσίπρα (χωρίς ο Αλέξης να αντιδράσει καν…) έδειχνε τη σταθερή του στάση απέναντι στην Ελλάδα συνολικά. Τώρα, η χρονιά κλείνει με την ντροπιαστική επιστολή Τσακαλώτου, με την οποία αναγνωρίζει πλήρως τα Μνημόνια και δουλικά δηλώνει ότι θα υπακούει σε κάθε προσταγή. Ο Σόιμπλε θέλει τις υπογραφές των υπουργών Οικονομικών, γιατί το Eurogroup που εποπτεύει, αποτελείται από αυτούς και αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της Ε.Ε. σε οικονομικό επίπεδο.

Ο χρόνος που πέρασε, σημαδεύτηκε όμως από ποιοτικά χαρακτηριστικά σε οικονομικό επίπεδο που ορίζουν ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα της αποικίας χρέους. Το Χίλτον είναι ο «ναός» όπου παίρνονται όλες οι οικονομικές αποφάσεις. Εκεί ο Κατρούγκαλος διεκπεραίωσε τη βρώμικη δουλειά για το Ασφαλιστικό μειώνοντας τις συντάξεις. Εκεί παραδόθηκαν οι 7.500 σελίδες των προαπαιτούμενων. Για να ψηφιστούν στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες, καθορίζοντας όλες τις λεπτομέρειες για το υπερταμείο και τα 99 χρόνια λειτουργίας του. Ο «κόφτης» επικυρώθηκε τώρα με τα «αναγνωρίζουμε πλήρως» του Τσακαλώτου και θα κόψει τις συντάξεις όπως ακριβώς θέλουν Γερμανία και ΔΝΤ. Οικονομικά, το μέλλον είναι εντελώς ζοφερό για τη χώρα και όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της, σκοπεύουν η καταλήστευσή της να περάσει από στάδια πολύ πιο άγρια από όσα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Γεωπολιτικοί άνεμοι

Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στο επίκεντρο μεγάλων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων και ανταγωνισμών. Πολύ κοντά σε εμπόλεμες περιοχές. Θεωρείται από τους «συμμάχους» της, απαραίτητος κόμβος για τις πολεμικές επιχειρήσεις και τον έλεγχο των κινήσεων ανταγωνιστών, κυρίως των Ρώσων, στην περιοχή. Έτσι, οι βάσεις στην Κρήτη, αλλά και επιχειρησιακά όλο το Αιγαίο χαρακτηρίζεται πλέον επίσημα «ΝΑΤΟϊκή θάλασσα», είναι στα χέρια των συμμαχικών δυνάμεων (κυρίως δηλαδή των ΗΠΑ). Υπάρχουν ακόμα, σχεδιασμοί για τον ανεφοδιασμό σκαφών, την περίθαλψη τραυματιών και την αναψυχή στρατιωτών από τα κοντινά μέτωπα.

Η Ελλάδα υπό «αριστερή» κυβέρνηση, ψηφίζει και προσυπογράφει κάθε ΝΑΤΟϊκή απόφαση, όπως τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Χωρίς αμφισβητήσεις, χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Γι αυτό και ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, μετά το θεάρεστο έργο του στην Ουκρανία, δήλωσε περιχαρής ότι έχει εντυπωσιαστεί από το πόσο άριστες είναι οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και ελληνικής κυβέρνησης. Σαν να δηλώνει μια «υιοθεσία».

Όπως φάνηκε, η προσφυγική κρίση που έπληξε την Ευρώπη, οδήγησε στο να επιλεγεί η Ελλάδα ως χώρος «αποθήκευσης ψυχών», ως χώρα-φράκτης για την Ευρώπη. Τα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου επιλέχθηκαν ως τόπος εγκατάστασης και «πρώτης τοποθέτησης» (εκεί θα σταθμεύσουν μόνιμα περίπου 20-30 χιλιάδες πρόσφυγες), ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα θα εγκατασταθούν περίπου 60 χιλιάδες και τα βόρεια σύνορα θα θωρακιστούν, ώστε να μην μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να φύγουν προς την Ευρώπη. Έτσι περιγράφεται το γενικό σχέδιο.

Είναι επίσης ανοικτά, δύο ακόμα ενδεχόμενα (σχεδόν βεβαιότητες): Από την Ευρώπη θα γίνει «επαναπροώθηση» στην Ελλάδα πολλών προσφύγων, η δε Τουρκία θα αυξήσει ξανά τις «ροές» προς τα ελληνικά νησιά. Άρα, ο αριθμός των προσφύγων αναμένεται να αυξηθεί. Αν συγκρίνει κανείς τον αριθμό που ήδη είναι στην Ελλάδα με τις 35.000 που θα δεχόταν, για παράδειγμα, η Γαλλία και αντίστοιχα άλλες χώρες, αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο ρόλος της χώρας είναι συγκεκριμένος και καθορισμένος. Αυτό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά.

Η κυβέρνηση συγκαλύπτει με δήθεν «ανθρωπιστικό» αμπαλάζ την πλήρη υποταγή της στους σχεδιασμούς του διευθυντηρίου της Ε.Ε. για τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα και μάλιστα σε συνθήκες άθλιες, με ένα τεράστιο πάρτι και φαγοπότι να έχει στηθεί από ανθρώπους του κράτους, της Ευρώπης και των ΜΚΟ (βλ. για παράδειγμα, σελίδα 7 αυτού του φύλλου).

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ε.Ε. (μαζί με την Κύπρο), της οποίας η εδαφική κυριαρχία απειλείται άμεσα από έναν γείτονα, την επεκτατική Ερντογανική Τουρκία. Ο τουρκικός επεκτατισμός, σε πλήρη ανάπτυξη, αμφισβητώντας ανοικτά τη Συνθήκη της Λωζάννης, απειλεί και διεκδικεί το μισό Αιγαίο, πολλά νησιά και φυσικά το Καστελλόριζο. Την ίδια στιγμή, σκληραίνει τη στάση του στην Κύπρο, αφού το σχέδιο τουρκοποίησης μπορεί να προχωρήσει από πολλαπλούς δρόμους, με σκοπό τη συρρίκνωση Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όλα αυτά, που ήρθαν στο φως με πολύ καθαρό τρόπο μέσα στο 2016, δεν προμηνύουν ευχάριστες εξελίξεις για το άμεσο μέλλον. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και όσο πιο γρήγορα τους συνειδητοποιήσουμε θα μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε ως λαός και χώρα.

 

Αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού

Η χρονιά που πέρασε, σημαδεύτηκε και από τη σημαντική έως και εντυπωσιακή αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, συσπείρωση και σημαντική άνοδος της ΝΔ. Αυτή η εξέλιξη απηχεί κοινωνικές διεργασίες και σημαντικές τάσεις για τη συνέχεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαρκή πτώση, την οποία δυσκολεύεται να συγκρατήσει, ό,τι κι αν κάνει. Μένει να αξιολογηθεί τι του απέδωσε η περιβόητη «13^η σύνταξη» σε έναν κοινωνικό χώρο, αυτόν των συνταξιούχων, με τον οποίο οι σχέσεις είχαν διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Γιατί, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να στρίμωξε τη ΝΔ στη Βουλή, μπορεί ακόμα και να «τσίμπησε» μία ή δύο δημοσκοπικές μονάδες, αλλά δεν άλλαξε τη γενική ροή, ούτε φαίνεται να σταματά την κατρακύλα. Ούτε η «μάχη κατά της διαπλοκής» πήγε καλά, ούτε το συνέδριο, ούτε κι ο ανασχηματισμός έκαναν κάποια δουλειά αναστροφής. Ο καυγάς που στήθηκε με το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε έληξε με πλήρη ευθυγράμμιση (γράμμα Τσακαλώτου-Τσίπρα). Τώρα, υπάρχει το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, ενώ πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι το βάρος όλων των «πακέτων» δεν μπορεί να το διαχειριστεί κανένα κόμμα μόνο του. Ο δρόμος για οικουμενικές – «εθνικές» κυβερνήσεις έχει ανοίξει.

Η ΝΔ κατορθώνει να συσπειρώσει ένα μεγάλο ποσοστό κι αυτό είναι απόηχος μιας «υποστροφής» που υπάρχει μέσα στην κοινωνία, απόηχος της «αποαριστεροποίησης» και της υποχώρησης του ριζοσπαστισμού. Κερδίζει μέσα στην κοινωνία, ενώ στις κορυφές η κυριαρχία του Μητσοτάκη δεν είναι ακόμα τόσο σταθεροποιημένη. Το γεγονός ότι κέρδισε την αρχηγία (στις αρχές ακριβώς αυτής της χρονιάς) σχετίζεται με το ότι η καραμανλική πτέρυγα χρεώνεται έναν «φιλοΣυριζαϊσμό» που δεν αρέσει σε ευρύτατα ακροατήρια της Δεξιάς. Ορισμένοι μάλιστα, ακόμα και σήμερα, θεωρούν ότι η κυβέρνηση δεν στηρίζεται σε δύο κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αλλά και στην ανοχή που της επιδεικνύει η καραμανλική πτέρυγα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που ανήκει σε αυτήν.

Ανάμεσα στους δύο πόλους που σχηματίζονται, δεν υπάρχει κάποιος που να είναι καλύτερος από τον άλλο. Και οι δύο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, είναι χειρότεροι. Εδώ είναι που ισχύει το «Ο ένας χειρότερος από τον άλλο», ίσως για διαφορετικούς επιφανειακά λόγους. Και οι δύο βλάπτουν τη χώρα, την κοινωνία, τον λαό.

Τέλος, ολόκληρη η πολιτική ζωή του τόπου έχει κατρακυλήσει σε ένα τέλμα και σε ένα χαμηλότατο επίπεδο. Στη Βουλή, υπνηλία και στημένα επεισόδια, ίσως να είναι δυο, τρεις μονάχα οι βουλευτές που μπορούν να στοιχειοθετήσουν μια σοβαρή (όχι φιλολαϊκή) ομιλία και επιχειρηματολογία.

 

Ακέφαλη χώρα, απορημένη ακόμα κοινωνία

Η χώρα είναι «ακέφαλη», χωρίς κάποια ηγεσία, διανόηση, σχέδιο, που να την προσανατολίζουν προς μια διέξοδο. Πολιτική ηγεσία και επίσημη διανόηση έχουν παραδοθεί πλήρως, δεν μπορούν να ορθώσουν κανένα ανάστημα, ούτε για τους τύπους, παίρνοντας τον ρόλο των ξεπεσμένων μεταπρατών. Έχουν εξασφαλίσει τις «οικονομίες» τους και μαζί με όσα έχει κλέψει η ντόπια ολιγαρχία τα μεταφέρουν «έξω». Έχουν δώσει κι αυτοί τον όρκο να μην μείνει τίποτα όρθιο στη χώρα. Συμβολικά, ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ προάγεται ουσιαστικά σε υπουργό, ενώ ο Αμερικανός υπουργός Οικονομίας Παπαδημητρίου έχει εκατομμύρια στις ΗΠΑ, το ίδιο και η σύντροφος Αντωνοπούλου που μοιράζει κοινοτικά προγράμματα φτώχειας στο υπουργείο Εργασίας, αμφότεροι του ευαγούς ιδρύματος Λεβι των ΗΠΑ. Τους μάρανε κι αυτούς το καλό της πατρίδας…

Η κοινωνία, απορημένη για όσα έγιναν τόσο στα εφτά χρόνια μνημονίων, όσο και στα δύο «αριστερής» κυβέρνησης. Το σοκ μεγάλο. Αποξενωμένη από τον πολιτικό κόσμο, μαζεύεται περισσότερο στην προσωπική σφαίρα, πραγματοποιώντας μια παράκαμψη από την κεντρική πολιτική, δυσπιστώντας για τις αερολογίες του «δημόσιου λόγου». Δεν έχει ελπίδα, κι αυτό είναι τραυματικό σε μεγάλο βαθμό. Έδειξε αποθέματα ανθρωπιάς απέναντι στους πρόσφυγες, τους περιμάζεψε, τους έδωσε τροφή και ρούχα από το υστέρημά της. Ο αγροτικός κόσμος, μπροστά στην καταστροφή του κινητοποιήθηκε με σχετικά μεγάλη μαζικότητα. Μια νέα γενιά αγροτών δεν ζητά επιδοτήσεις ή κάτι οικονομικό: Θέτει το πρόβλημα της επιβίωσης. Οι ελευθεροεπαγγελματίες, μηχανικοί, δικηγόροι κ.λπ. διαδήλωσαν («γραβάτες») και μαχητικά έστειλαν κάποια μηνύματα. Η διάλυση των μεσοστρωμάτων προχωρά ραγδαία. Η απελευθέρωση των ωραρίων, των εργασιακών σχέσεων, η ανεργία του 27%, έχουν δημιουργήσει μια εργασιακή κόλαση και ελαστικοποίηση μέχρις εξαντλήσεως, με μισθούς πείνας των 200 και 300 ευρώ. Με μια «γρήγορη ματιά», η νεολαία μένει ακόμα σιωπηρή.

Ξεσπάσματα, οργής, θυμού, απελπισίας, εκρήξεις κοινωνικής αγανάκτησης, ακόμα και μίσους, είναι στο πρόγραμμα, με όσα συμβαίνουν. Αναζητείται αυτό που λείπει, αυτό που χρειάζεται. Αναζητείται πολιτική και κίνημα διεξόδου. Δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν, αλλά σε σκόρπια κατάσταση. Η Αριστερά μοιάζει σαν να ζει σε άλλη χώρα. Σαν να μην καταλαβαίνει καν τι συμβαίνει, επαναλαμβάνει στερεότυπα, αδιαφορεί για κοινωνία, αναζητά μια θέση στο κοινοβούλιο και την πολιτική ζωή, βολεύεται. Οι διεργασίες που την διατρέχουν, εντελώς ρηχές και εκτός πραγματικότητας. Της λείπει κυρίως η αυτογνωσία και κατακλύζεται από μια πεισματώδη αντίρρηση στο να αλλάξει.

 

Αντί επιλόγου

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που εμπεδώθηκαν τη χρονιά που πέρασε, δείχνουν και στον πιο δύσπιστο ότι η κρίση έχει καθολικά χαρακτηριστικά στη χώρα μας. Παίρνει διαστάσεις υπαρξιακές και αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Πρέπει να κυοφορηθούν καθολικές απαντήσεις. Βαθιές, εντοπισμένες, δημιουργικές, συγκεκριμένες. Καθόλου εύκολο, αλλά αναγκαίο και επιτακτικό.

http://www.e-dromos.gr/apoikia-gketo-h-ellas/

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

Κινητικότητα εν μέσω πιέσεων και εκβιασμών – Ο ρόλος Αναστασιάδη και η Ελλάδα

Η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό έχει ενταθεί. Οι συμφωνίες που μεθοδεύονται είναι άκρως επικίνδυνες και οδηγούν σε πλήρη μετατροπή του νησιού σε προτεκτοράτο υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας και με άμεσο εκτελεστή τον φανατικό υπερασπιστή του σχεδίου Ανάν Ν. Αναστασιάδη. Ο τελευταίος, έχει αναλάβει εργολαβικά και σχεδόν πραξικοπηματικά την προώθηση των λύσεων που «μαγειρεύονται» χωρίς να ενημερώνει κανέναν στην Κύπρο. Προχωρά σε συνεννοήσεις και μεθοδεύσεις που αν ευδοκιμήσουν, θα οδηγήσουν σε εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα άρουν δηλαδή το τελευταίο εμπόδιο για την πλήρη επιβολή των αμερικανοβρετανικών σχεδιασμών, ανοίγοντας τον δρόμο στην «τουρκοποίηση» του νησιού.

Ο ιδιαίτερος ρόλος του Ν. Αναστασιάδη, έγκειται στο ότι είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε αποδοχή όρων και τετελεσμένων που θα λάβουν διεθνή νομιμοποίηση από μια διεθνή διάσκεψη. Σε αυτήν, θα συμμετέχουν η Ε.Ε., οι εγγυήτριες δυνάμεις (Μ. Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα), καθώς και οι δύο κοινότητες και στην ουσία (ή και τυπικά) όχι η Κυπριακή Δημοκρατία ως κυρίαρχο και αναγνωρισμένο κράτος. Τους όρους υπαγορεύει η Β. Νούλαντ της απερχόμενης αμερικανικής κυβέρνησης.

Ο σκοτεινός ρόλος Αναστασιάδη, έγκειται επίσης στο γεγονός ότι αυτός είναι ο εγκέφαλος της επιβεβαιωμένης στοχοποίησης του Ν. Κοτζιά εξαιτίας της στάσης που αυτός τήρησε σε ορισμένα θέματα, ενώ αποκρούει κάθε απαίτηση να τεθεί αποφασιστικά τέρμα στο καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων και να αποχωρήσουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα.

Το ταξίδι του Ομπάμα είχε μεγάλη σημασία και σε αυτό το σημείο, αφού ο Αμερικανός πρόεδρος υπέδειξε -και φυσικά η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να αποδέχεται- ότι μια μορφή εγγυήσεων στην προβλεπόμενη «λύση» θα υπάρχει και άρα τέτοιες «ακαμψίες» πρέπει να φύγουν από τη μέση.

Η Τουρκία εμφανίζεται αδιάλλακτη όσον αφορά το καθεστώς των εγγυήσεων, ο Ακιντζί κάνει λόγο για μια μεταβατική περίοδο 15 χρόνων με ενδιάμεσες επαναξιολογήσεις και οι προτάσεις Νούλαντ προβλέπουν παραμονή ορισμένων τουρκικών δυνάμεων. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχει τεθεί και η πρόταση για «μεταβατικό κράτος», ακριβέστερα για ένα μεταβατικό μόρφωμα χωρίς επιστροφή στην προτεραία κατάσταση, δηλαδή στην ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Η σημασία της διεθνούς διάσκεψης

Η πενταμερής διάσκεψη που ήθελε η Τουρκία (δύο κοινότητες συν τρεις εγγυήτριες δυνάμεις) αρχίζει να παίρνει άλλες διαστάσεις και θα μοιάζει με διεθνή διάσκεψη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στην οποία θα παίρνει μέρος και η Ε.Ε. ως παρατηρητής. Ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί η πλήρης σύνθεση, ούτε καν αν θα καλεστεί επισήμως η Κυπριακή Δημοκρατία σε αυτήν ή θα υποβιβαστεί στο καθεστώς της «κοινότητας». Και αυτή η ωραία παρέα θα μεριμνήσει για την ένωση του νησιού και την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, μέσα από φόρμουλες που δεν μπορούν καθόλου να εφαρμοστούν. Αυτή είναι η ουσία της «προτεκτορατοποίησης» μιας χώρας. Κατάργηση της κυριαρχίας της, διαμελισμός και διεθνής επιτροπεία ή κατοχή από μια ισχυρή δύναμη.

Η διεθνής διάσκεψη έχει οριστεί να γίνει στη Γενεύη στις 9-12 Ιανουαρίου. Βρισκόμαστε τώρα στη φάση της κορύφωσης σχεδιασμών και μεθοδεύσεων και όλες οι πλευρές ετοιμάζονται για αυτήν. Δεν υπάρχει καμιά διεθνής συνάντηση και συνομιλία όπου να μην συζητείται το Κυπριακό. Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. προχθές, το θέμα τέθηκε στην ημερήσια διάταξη, ο Αναστασιάδης ενημέρωσε για τις εξελίξεις και η Ε.Ε. δήλωσε ότι ενισχύει όλες τις διεργασίες για εξεύρεση λύσης, ενώ αναμένεται να εκπροσωπηθεί στη διάσκεψη από τον Γιούνκερ ή την Μογκερίνι.

Η διεθνής διάσκεψη –αν καταλήξει σε συμφωνία- θα χρησιμεύσει ως τετελεσμένο για την προώθηση των σχεδιασμών. Η υπογραφή που θα έχουν βάλει οι εκπρόσωποι των χωρών, θα διευκολύνει να υφαρπάξουν συναίνεση στο έκτρωμα που θα έχει γεννηθεί πάλι στη Γενεύη. Η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι μια μεγάλη ήττα όχι μόνο για την Κύπρο αλλά συνολικά για τον ελληνισμό και θα ενισχύσει τις τάσεις για γενικότερη συρρίκνωση, αφού ο επεκτατισμός της Τουρκίας θα έχει ενισχυθεί.

Ο Ερντογάν που θα συμμετάσχει αυτοπροσώπως στη διεθνή διάσκεψη, έχει ξεκαθαρίσει τις βλέψεις και τα σχέδιά του. Αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης και έχει δηλώσει περίτρανα σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου (9/10/2016) πως «η Τουρκία πλέον δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Το στάτους κβο με κάποιον τρόπο θα αλλάξει. Ή θα κινηθούμε με άλματα προς τα μπροστά και θα κερδίσουμε, ή θα καταδικαστούμε να χάσουμε εδάφη. Εγώ είμαι αποφασισμένος να κάνω άλματα προς τα εμπρός».

 

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης

Ο Αλ. Τσίπρας εξερχόμενος από την Σύνοδο Κορυφής της Τετάρτης, δήλωσε ότι ο διεθνής περίγυρος γενικά δεν είναι ευνοϊκός αλλά είναι μοναδική η ευκαιρία για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Η φράση αυτή συμπυκνώνει την ουσία της στάσης της ελληνικής πλευράς. Αποδέχεται πλήρως το γνωμικό του Ομπάμα ότι όταν κάνεις συμφωνίες καμιά πλευρά δεν παίρνει το 100%, άρα η ελληνική πλευρά πρέπει να παραχωρήσει αρκετά. Οι δεσμοί που έχει με τη δυτική πλευρά και οι εξαρτήσεις του από αυτήν, τον πιέζουν να υποχωρεί και να αποδέχεται το πλαίσιο που διαμορφώνεται.

Στο θέμα των εγγυήσεων, συζητά την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων, όπως συζητά και την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γνωρίζει βέβαια ότι υπογραφή του σε μια νέα προδοτική συμφωνία στη Γενεύη θα τον στιγματίσει ανεξίτηλα και προσπαθεί να ελιχθεί. Μπορεί να ήθελε να απεμπλακεί από το πρόβλημα, αλλά οι διαπραγματεύσεις σήμερα πάνε «πακέτο». Οι ρυθμίσεις και η στήριξη που παίρνει κάποιος, είναι ανάλογες της στάσης που τηρεί σε όλα. Δηλαδή, και στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς και στις κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας και στους ενεργειακούς δρόμους και στο Κυπριακό και στο προσφυγικό κ.λπ. Επομένως, ο Τσίπρας γνωρίζει ότι δεν διαλέγει «αλά καρτ» σε ποια πεδία θα εμπλακεί και ποια θα αποφύγει…

Είναι, λοιπόν, υπαρκτός ο κίνδυνος για ξεπούλημα του Κυπριακού. Με οποιεσδήποτε δικαιολογίες ή ακόμα χειρότερα, από έλλειψη συναίσθησης της σοβαρότητας που έχει το ζήτημα. Ή τρισχειρότερα, από τυχοδιωκτικές επιφανειακές μεθοδεύσεις πολιτικής επιβίωσης.

Η στοιχειώδης στάση που θα έπρεπε να τηρήσει μια ελληνική κυβέρνηση θα ήταν να θέσει όρους για τη διεθνή διάσκεψη, ως προς τη σύνθεσή της και το περιεχόμενό της. Να δήλωνε εξ αρχής ότι η όποια συζήτηση ξεκινά από το σημείο της πλήρους κατάργησης του καθεστώτος των εγγυήσεων και της αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής. Ως προς τη σύνθεση, να επέμενε στην παρουσία των 5 μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να δήλωνε ακόμα, πως οι όποιες αποφάσεις με άλλη σύνθεση και στα πλαίσια που προετοιμάζονται, δεν δεσμεύει την ελληνική πλευρά, η οποία δεν πρόκειται να προσυπογράψει το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν είναι η στιγμή του υποκριτικού «η Κύπρος αποφασίζει, εμείς συμπαραστεκόμεθα» που αποτέλεσε παραλλαγή του καραμανλικού «Η Κύπρος κείται μακράν». Η επαναδελφοποίηση του λαού της Ελλάδας και της Κύπρου είναι αναγκαία απέναντι σε μεγάλους και επικίνδυνους εχθρούς, ιμπεριαλιστές και επεκτατιστές.

http://www.e-dromos.gr/h-kypriakh-dhmokratia-se-ameso-kindyno/

 

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

 

Ακούστε εδώ την συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στην εκπομπή του Γιώργου Σαράφη και στο ραδιόφωνο της  ΕΡΤ open την Τρίτη 13 / 12 /2016.

 

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Η μετά το εκκωφαντικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δραστηριότητα, ίσως διαταράξει και τις εύθραυστες ευρωπαϊκές ισορροπίες, ενεργοποιώντας ρήγματα και φυγόκεντρες τάσεις που ήδη απειλούν το γερμανικής εκδοχής οικοδόμημα.

 

Η Ιταλία δεν είναι μόνο μια σεισμόπληκτη περιοχή και μια περιοχή που οι πλημμύρες έπληξαν ιδιαίτερα τους περασμένους μήνες. Eίναι μια μεγάλη χώρα που περνά έναν μεγάλο πολιτικό σεισμό που ίσως διαταράξει σε μεγάλο βαθμό κι όλες τις ευρωπαϊκές, έτσι κι αλλιώς, εύθραυστες ισορροπίες. Η ψεύτικη ψυχραιμία που δείχνουν οι ευρωκράτες δεν θα σταθεί για καιρό, γιατί ήδη έχουν τεθεί σε τροχιά, μετά το Brexit και το ΟΧΙ του ιταλικού λαού, έντονες φυγόκεντρες τάσεις που απειλούν ολόκληρο το οικοδόμημα και αυτό το γνωρίζουν καλά οι ιθύνοντες της ευρωπαϊκής εκδοχής της παγκοσμιοποίησης και θα αναγκαστούν να το δουν και οι Γερμανοί αφέντες.

Τα δύο αυτά γεγονότα που συνέβησαν μέσα στο 2016 σε απόσταση λίγων μηνών, αποτελούν την πιο ηχηρή ένδειξη πως ένας νέος κύκλος άνοιξε στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο (όπως υποσημειώνει και η εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ). Παρόλο που είναι διαφορετικές περιπτώσεις η κάθε μια, εντούτοις διαπερνώνται από μια κοινή συνισταμένη που είναι η δυσφορία, η οργή, η έκρηξη μιας λαϊκής πλειοψηφίας που δεν θέλει να πληρώνει τα σπασμένα των πολιτικών που ο ούλτρα-χρηματιστικός καπιταλισμός έχει θέσει εδώ και δεκαετίες (από το 1980) σε εφαρμογή, διαλύοντας χώρες και κοινωνίες. Τώρα το απόστημα σπάει, και στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος.

Στη μεν Αγγλία, τέθηκε ένα θέμα κυριαρχίας και μη αναγνώρισης του ηγεμονικού ρόλου της ευρωπαϊκής – γερμανικής γραφειοκρατίας, που συνδυάστηκε με την πεποίθηση πως «μπορούμε χωρίς αυτήν την ΕΕ», άρα Brexit. Στην Ιταλία τέθηκε ένα μικτό ζήτημα δημοκρατίας και λιτότητας και ο εκλεκτός των Βρυξελλών και του Ομπάμα, Ρέντσι έσπασε τα μούτρα του, χάνοντας το δημοψήφισμα που αλαζονικά ο ίδιος προκάλεσε με 40 μονάδες διαφορά. Έτσι, επί ευρωπαϊκού εδάφους, επιστρέφει η πολιτική, που παίρνει διαστάσεις τσουνάμι και εμπλέκει ετερόκλητες, αλλά ισχυρές, κοινωνικές πλειοψηφίες που ανατρέπουν και αμφισβητούν σχεδιασμούς και πολιτικές της ουλτρα-νεοφιλελεύθερης χρηματιστικής ολιγαρχίας / γραφειοκρατίας.

Οι ευρωκράτες υπερασπιστές της παγκοσμιοποίησης, νομίζουν πως μπορούν να αναχαιτίσουν το κύμα αυτό με την επιστράτευση του Φιγιόν στη Γαλλία και της Μέρκελ (για 4η θητεία) στη Γερμανία. Δεν βλέπουν ότι το «μηχάνημα» δεν αποδίδει, ούτε ανάπτυξη του 1% εξασφαλίζει και τα θέματα της δημοκρατίας, κυριαρχίας, λιτότητας, γίνονται κυρίαρχοι άξονες μεγάλων ρευμάτων που συγκεντρώνουν δύναμη και καταφέρνουν πλήγματα.

Η κρίση και οι διχασμοί της Ευρώπης είναι επί τάπητος, είναι στην ημερήσια διάταξη και δεν αναβάλλονται ως θέματα που ζητούν επίλυση. Η ουλτρα νεοφιλελεύθερη δομή / κέλυφος που μοντελοποιεί μια ολόκληρη ήπειρο κάτω από γερμανική ηγεμονία δεν έχει πλέον καμία ισχυρή συναίνεση, είναι δηλαδή γυμνή και αναδεικνύει ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας που με τη σειρά του τείνει να γίνει κεντρικό διακύβευμα. Η μάχη για πραγματική δημοκρατία ανοίγει άλλες προοπτικές και για το κοινωνικό ζήτημα στην Ευρώπη.

Προς το παρόν, ο «ντουτσέτο» Ρέντσι ας πάει σπίτι του. Τον απέλυσε ο ιταλικός λαός!

http://www.e-dromos.gr/politikon-seismon-sunexeia-sthn-italia/

Tagged : Ρούντι Ρινάλντι

Δεν είναι ελάφι, είναι ο τουρκικός επεκτατισμός  και οι έμποροι των εθνών αυτοπροσώπως.

 

Τα όσα συμβαίνουν επί δύο μήνες, με τις απανωτές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν που αμφισβητεί ευθέως τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις πρόσφατες απειλές ότι θα πλημμυρίσει η Ευρώπη με 3 εκατομμύρια πρόσφυγες (μέσω βέβαια κυρίως των νησιών του Αιγαίου), δείχνουν πως έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο κλιμάκωσης και έντασης με απρόβλεπτες συνέπειες στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας.

Στο Κυπριακό, η εμπλοκή στις συνομιλίες που διεξάγονται στην Ελβετία ανάμεσα σε Αναστασιάδη και Ακιντζί, δείχνει πως η τουρκική στρατηγική συνίσταται στο να κατοχυρώνει όλο και περισσότερα πράγματα με κλιμάκωση και εκβιασμούς, αφού η άλλη πλευρά συνεχώς ενδίδει και υποχωρεί. Στόχος, να ενταφιαστεί οριστικά η Κυπριακή Δημοκρατία και στη συνέχεια να υποχρεωθεί η Ελλάδα, μέσα από απειλές και στρατιωτική ισχύ, να δορυφοροποιηθεί απέναντι σε μια Τουρκία με μεγαλοκρατικές βλέψεις.

 

 

Ενδοτισμός και τριβές

Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν, δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο πεδίο της Μοσούλης και των τουρκοσυριακών συνόρων. Θέλει να καταστήσει την Τουρκία αδιαφιλονίκητο κέντρο του σουνιτισμού και μέσω αυτού να διαδραματίσει ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή. Όσο κι αν μοιάζει αρκετά φιλόδοξο, εντούτοις ο σχεδιασμός είναι αυτός. Άλλο θέμα τι θα καταφέρει στην πραγματικότητα, αλλά εκεί αποσκοπεί η εξελισσόμενη νεοοθωμανική στρατηγική. Κάνουν λάθος επομένως όσοι βλέπουν τη στρατηγική του Ερντογάν να περιορίζεται στο Κουρδικό, όσοι νομίζουν ότι έχει πολλά προβλήματα και άρα είναι απλά «βρυχηθμοί» όσα λέει για τα νησιά του Αιγαίου και για προσάρτηση της βόρειας κατεχόμενης Κύπρου.

Η επίσκεψη Ομπάμα οδήγησε την ελληνική πλευρά να αποδεχτεί πως μια λύση τώρα του Κυπριακού, περνά μέσα από το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (δηλαδή παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και δήλωση ότι θα αποχωρούν σταδιακά) και αποδοχή της πενταμερούς διάσκεψης. Η υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς στα θέματα αυτά και ο ελιγμός της για διμερή συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν, δημιούργησαν τριβές ανάμεσα στην ελληνική και την ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά και διαφοροποίηση του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά. Ο τελευταίος ενέπλεξε μάλιστα με τις δηλώσεις του και τον Προκόπη Παυλόπουλο. Για άλλη μια φορά, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέπονται σε αιτία πολιτικών τριβών και κρίσεων στο εσωτερικό της χώρας.

Ο παραδοσιακός ενδοτισμός του ελληνικού πολιτικού κόσμου και η πολιτική της διατεταγμένης «φιλίας με την Τουρκία» (τόσες κουμπαριές, ζεμπεκιές αλλά και ροκιές έπεσαν για να στηθεί), δείχνουν γύμνια από ελληνικής πλευράς. Αλλά και έλλειμμα πολιτικής απέναντι σε πραγματικές απειλές. Μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, μια χώρα αποικία χρέους, μια χώρα που προσκυνά τον Ομπάμα και τους άλλους «ισχυρούς» μήπως και πάρει κάποιο αντάλλαγμα, μια χώρα εξασθενημένη και χωρίς εξωτερική πολιτική, το μόνο που κάνει είναι να παραχωρεί κι άλλη κυριαρχία στους δυνάστες.

Για παράδειγμα, τα νησιά του Αιγαίου. Δέχθηκε η ελληνική πλευρά το σχέδιο να εγκλωβιστούν εκεί οι πρόσφυγες και να δημιουργηθούν τα «hot spots» με τη φυλάκιση ουσιαστικά χιλιάδων ανθρώπων χωρίς καμιά προοπτική. Γιατί; Ήθελε πολύ μυαλό για να κατανοηθεί ότι τα νησιά μετατρέπονται σε μικρά ηφαίστεια με συνεχείς εκρήξεις, ταραχές και προβλήματα, σε γκρίζα ζώνη χωρίς ελληνική κυριαρχία; Ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβει η ελληνική ηγεσία ότι το Αιγαίο, ανακηρύσσεται «νατοϊκή θάλασσα», μόνο και μόνο για να ελέγχονται οι κινήσεις του ρωσικού στόλου; Ή μήπως θέλει πολύ μυαλό για να συνδεθεί η αλβανική εθνικιστική προπαγάνδα και οι διεκδικήσεις απέναντι στην Ελλάδα με τη στενή συμμαχία Αλβανίας – Τουρκίας; Θέλει, τέλος, πολύ μυαλό για να κατανοηθεί πως όλοι ξέρουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη και εξασθενημένη θέση και το αξιοποιούν;

Προφανώς και δεν είναι θέμα «μυαλού», αλλά αντίληψης για τα πράγματα. Η πολιτική που ασκείται είναι «να φύγουμε μπροστά!» χωρίς να προσδιορίζεται το προς τα πού, και κυρίως χωρίς να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και οι κίνδυνοι. Να φύγουμε μπροστά, κλείνοντας την αξιολόγηση όπως-όπως, να φύγουμε μπροστά και ό,τι γίνει σε Κύπρο, Αιγαίο, προσφυγικό. «Τηρούμε τις συμφωνίες» που μας επιβάλλουν και αναμένουμε… Αυτή είναι σήμερα όλη κι όλη η πολιτική όσων παριστάνουν πως κυβερνούν τη χώρα.

 

Η διπλή απειλή

Ποιο είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα; Δεν υπάρχει πολιτική εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Υπάρχει αποδοχή πως πρέπει να παραχωρηθεί μέρος της ή και ολόκληρη για να «σωθεί». Ποιος και τι να σωθεί; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Ούτε αίσθηση του κινδύνου μιας εθνικής καταστροφής που συνοδεύεται από κοινωνική καταστροφή ή αποτελεί επακόλουθό της. Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του, προσηλωμένος στις συμβάσεις που έχει συνάψει και στα συμβόλαια που εκτελεί, δεν κατανοεί τον κίνδυνο αυτόν. Δεν τον βλέπει, θέλει να στρουθοκαμηλίζει. Άλλωστε περνά καλά μέχρι τώρα.

Ακόμα, η «επίσημη» διανόηση, ποτισμένη μέσα στον κοσμοπολίτικο ευρωπαϊσμό και «ταϊσμένη» από τα προγράμματά του, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να καταπολεμήσει την ιδέα και την ανάγκη της εθνικής κυριαρχίας. Σχεδόν αδιαφορεί και για την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, τη διάλυση και το ρήμαγμα της χώρας.

Και μια Αριστερά που ακούει για εθνική κυριαρχία και βγάζει φλύκταινες, λες και είναι συνώνυμο της ταξικής προδοσίας. Την οποία βέβαια η κυβερνώσα εκδοχή της, την έχει διαπράξει εδώ και καιρό. Οι «ταξικές μεροληψίες» στυλ Τσακαλώτου, τινάχθηκαν στον αέρα ως μπούρδες και οι «ταξικές διεκδικήσεις» αποδεικνύονται φαντασιώσεις σε μια πραγματικότητα που κυριαρχείται από εργαζόμενους «αόρατους», μη καταχωρημένους, ευλύγιστους, αμειβόμενους με τον «υποκατώτατο», και βέβαια από τα εκατομμύρια ανέργων, πεινασμένων και ανασφάλιστων.

Η χώρα πρέπει να σωθεί. Όχι έτσι όπως τη «σώζουν» μέχρι τώρα. Να υπερασπιστεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία της, μέσα από μια πολιτική διεξόδου. Και βεβαίως, να έχει φωνή, να ονοματίζει, να κινητοποιεί και να κινητοποιείται. Να ξαναγίνει επίκεντρο εξελίξεων και διεργασιών. Να θυμίσει σε όποιον επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία της, ότι ο λαός της δεν δεσμεύεται από τη μυστική διπλωματία και τις συμφωνίες κορυφής. Και ακόμα, πως θα υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα από κάθε επιβουλή, καλώντας σε δημοκρατικό, πατριωτικό, κοινωνικό και χειραφετητικό συναγερμό όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Τόσο η δυτική παγκοσμιοποιητική ισοπέδωση της χώρας μέσα από μνημονιακό στραγγαλισμό, όσο οι επιβουλές του τουρκικού επεκτατισμού – νεοοθωμανισμού απέναντι στην Ελλάδα, θα βρουν αντιμέτωπο τον ελληνικό λαό. Όλες οι ηγεσίες θα κριθούν από τη στάση που θα κρατήσουν απέναντι στις νέες προκλήσεις, γιατί είτε το καταλάβαμε είτε όχι, έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο όπου ο πόλεμος είναι κοντά, πολύ κοντά, προ των πυλών με πολλούς τρόπους. Και ας αφήσουν το παραμύθι όποιοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ή ότι είναι «εθνικισμός» η υπεράσπιση της χώρας. Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ελεύθερη. Μια χώρα ελεύθερη με ελεύθερο το λαό της.

Δεν περνά ένα ελάφι, για να λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος «να ένα ελαφάκι!», ή για να παίρνει τηλέφωνο ο κ. Τσίπρας κάποιους ηγέτες και να τους ενημερώνει για το «ελάφι». Τριγυρίζουν οπλισμένοι «ελαφοκυνηγοί», το κυνήγι έχει αρχίσει…

 

http://www.e-dromos.gr/na-ena-elafi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Έντονη είναι η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό. Φαίνεται πως όλοι βιάζονται να προχωρήσουν σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις ώστε να φθάσουν σε μια «λύση». Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και η Βικτόρια Νούλαντ υπεύθυνη για τις σχέσεις με την περιοχή έχουν δραστηριοποιηθεί έντονα, ενώ στο Μον Πελεράν της Ελβετίας θα συναντηθούν για δεύτερη φορά οι Αναστασιάδης – Ακιντζί και ο Μπαν Κι Μουν. Ο νέος κίνδυνος για το Κυπριακό είναι η φόρμουλα «κράτος – γέφυρα», ένα μεταβατικό υβρίδιο, χωρίς επιστροφή, με άμεσο αποτέλεσμα την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών δημοσιεύουμε και 4 σημειώματα κομμάτων, σχολιαστών, δημοσιογράφων και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών για να φανεί καλύτερα η συνολική εικόνα.

 

 

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σήμερα είναι η συμφωνία για ένα μεταβατικό υβρίδιο, προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας

Από ό,τι φαίνεται, κατά την πρώτη συνάντηση στο Μον Πελεράν της Ελβετίας (θα ακολουθήσει και δεύτερη αύριο) όπου συναντήθηκαν Αναστασιάδης, Ακιντζί και Μπαν Κι Μουν, αλλά και όσα διαμείφθηκαν στις συναντήσεις Ομπάμα-Τσίπρα, κυοφορείται ένα νέο έκτρωμα για την Κύπρο, μέσω από το οποίο να περάσει η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως τη γνωρίσαμε από το 1960 και τις διάφορες περιπέτειες που πέρασε.

Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως οντότητας αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα, τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. δηλαδή κυρίαρχο κράτος, έχει κουτσουρευτεί με την κατοχή του 38% της Βόρειας Κύπρου από τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας και την ανακήρυξη του παράνομου τουρκοκυπριακού κράτους.

Ο ενδοτισμός και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς οδήγησαν να αναγνωρίζονται ως δύο αυτόνομες οντότητες, ο πρόεδρος της Κύπρου να είναι ισότιμος με τον Τουρκοκύπριο πρόεδρο και να παζαρεύεται λύση που καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας και κυριαρχίας.

Τώρα ο σχεδιασμός για πλήρη κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων και των «ρεγάλων» που είναι διατεθειμένες να κάνουν στην Τουρκία, περνά μέσα από τη φόρμουλα του «κράτους-γέφυρα». Αυτό θα είναι μια μεταβατική φόρμουλα για να φθάσουμε σε μια συνομοσπονδία δικοινοτική- διζωνική με μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί καν να λειτουργήσει χωρίς να υπάρχει αποδοχή όλων των αποφάσεων από την Τουρκία και τις μεγάλες δυνάμεις. Το «πονηρό» της πρότασης από την στιγμή που γίνει δεκτή βρίσκεται στο ό,τι δεν υπάρχει σημείο επιστροφής στη σημερινή κατάσταση. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι παρελθόν, αφού η αποδοχή του «κράτους-γέφυρα» θα κινείται στον μονόδρομο της διάλυσής της και της αντικατάστασης από ένα υβρίδιο προτεκτοράτο, βορά στις μεγάλες δυνάμεις και στον επεκτατισμό της Τουρκίας.

Οι πιέσεις είναι μεγάλες προς την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά και πολλά περιθώρια ελιγμών και κινήσεων δεν υπάρχουν μέσα από τη γραμμή που έχει ακολουθηθεί μέχρι τώρα. Το σκηνικό είναι καλά στημένο και από ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα και ειδικά η Νούλαντ (υφυπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνη για την περιοχή) προωθούν τη φόρμουλα αυτή σε όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις.

Το «κράτος-γέφυρα» είναι το νέο… τυράκι για όλους τους συμμετέχοντες στο παζάρεμα.

Η μεθόδευση είναι απλή: Συνομιλίες στην Ελβετία, εκβιασμοί και προτάσεις για 5μερή συνάντηση, πιέσεις και επίσπευση των διαδικασιών ώστε να υπάρξουν αποφάσεις εντός του 2016 ή αρχές του 2017, πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος για έγκριση των συμφωνηθέντων.

Φαίνεται ότι η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδιώκει να «κλειδώσει» ορισμένες διευθετήσεις ώστε η νέα διοίκηση Τραμπ να είναι σχετικά δεσμευμένη. Το επιχείρημα «γρήγορα γιατί έρχεται ο Τραμπ» μπορεί να λειτουργήσει για μεγάλες υποχωρήσεις.

Ρούντι Ρινάλντι

 

 

ΕΔΕΚ: «Να μην παίξουμε το παιχνίδι της Τουρκίας»

Η απόφαση του ΠτΔ για κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει πως ακολουθεί παρελκυστική πολιτική έναντι των κομμάτων και του Εθνικού Συμβουλίου για τους δικούς του λόγους.

Ενώ επικαλείται την ανάγκη ενότητας και στήριξης της προσπάθειάς του για επίλυση του Κυπριακού, ο ίδιος υπονομεύει την ενότητα και δεν ενισχύει την διαπραγματευτική του θέση.

Έτσι, αντί να ενημερώσει άμεσα την πολιτική ηγεσία στο νησί, προχωρεί στην ενημέρωση της ελληνικής κυβέρνησης και αφήνει την ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας στην Κύπρο 24 ώρες πριν από την αναχώρησή του για την Ελβετία. […]

Η κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει ότι έχει ήδη συμφωνήσει και καταλήξει και αυτό που επιζητεί δεν είναι η συνδιαβούλευση, η ενότητα και η εποικοδομητική συνδρομή των πολιτικών κομμάτων για τη διαχείριση του Κυπριακού (όπως είχε πει στις 14 Σεπτεμβρίου 2016) αλλά η δημιουργία των προϋποθέσεων ή η ανεύρεση δικαιολογιών για να παρουσιάσει ενδεχομένως αυτά που έχει ήδη αποδεχθεί.

Σε ό,τι αφορά την πολυμερή ή πενταμερή, για την ΕΔΕΚ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, όπως είναι το Κυπριακό, να συζητείται σε διεθνή διάσκεψη με την απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά ευθεία υπονόμευσή της και υπογραφή ληξιαρχικής πράξης θανάτου της.

Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι παρούσα, το μόνο που θα έχουμε καταφέρει θα είναι να παίξουμε για ακόμη μια φορά το παιχνίδι της Τουρκίας για κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

Δεν αποσύρονται τα τουρκικά στρατεύματα

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι για τη Τουρκία δεν τίθεται θέμα να υποχωρήσει στο θέμα των εγγυήσεων. «Κοιτάξτε, αυτήν τη στιγμή τις εξελίξεις γύρω από την Κύπρο. Τα μάτια όλων είναι στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Λίγο πιο ανατολικά, παλαιότερα εμείς είχαμε ξεκινήσει δρομολόγια φέριμποουτ με τη Συρία. Μεταξύ της Κύπρου και της Συρίας υπάρχουν πολεμικά πλοία από την κάθε χώρα. Στη Συρία είναι όλοι. Είναι η Ρωσία, είναι η Αμερική, είναι το Ιράν, είναι η Χεζμπολάχ, είναι οι Σιίτες, το ΡΚΚ, το YPG, ο ISIS, η Αλ Νούσρα και υπάρχει και ο κίνδυνος από τη ροή προσφύγων. Ποιος θα προστατεύσει τον τ/κ λαό απέναντι σ’ αυτού του είδους τις απειλές; Επομένως, για μας η ασφάλεια του τ/κ λαού είναι πολύ σημαντική. Αυτό το λέει και ο κ. Ακιντζί. Λέει ότι οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος».

 

 

Η ενημέρωση αρχηγίσκων, αντιδραστικών και…σαμποτέρ δεν βοηθά τους χειρισμούς Αναστασιάδη

Για πληρέστερη εικόνα των αναγνωστών του ύφους και του κλίματος στην Κύπρο σχετικά με τους χειρισμούς Αναστασιάδη (πχ να μην ενημερώνει για όσα κάνει στις διαπραγματεύσεις με Μπάιντεν, Αθήνα, Ελβετία κ.λπ.) δημοσιεύουμε σχόλιο ενός υποστηρικτή της διαδικασίας αυτής, του Νίκου Τιμοθέου από τον Φιλελεύθερο της 17/11/16

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να υπερψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το Ναι); Πιθανότερα όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη, όσοι ψήφισαν ΑΚΕΛ, όσοι ψήφισαν το «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ, την «ανεπίσημη» ΕΔΕΚ και ένα μεγάλο ποσοστό όσων δεν προσήλθαν να ψηφίσουν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (δεν τους νοιάζουν τα κόμματα, αλλά τους νοιάζει το μέλλον τους!)

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να καταψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το «όχι); Πιθανότατα οι οπαδοί της «επίσημης» ΕΔΕΚ, του ΕΛΑΜ και ακόμη της Συμμαχίας, της Αλληλεγγύης και των Οικολόγων και του «επίσημου» ΔΗΚΟ!

Γιατί πρέπει ο πρόεδρος να ενημερώνει ομοιόμορφα και εκείνους που στηρίζουν μια πιθανή λύση και όσους είναι ξεκάθαρα απορριπτικοί: ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ και ακόμη Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι και «επίσημο» ΔΗΚΟ;

Δημοκρατία θα πει να ενημερώνονται κατά προτεραιότητα οι αρνητικοί και οι «αντιδραστικοί» και οι «σαμποτέρ»; Να ενημερώνονται, βέβαια, αλλά την κατάλληλη στιγμή! Οι θέσεις τους είναι πασίγνωστες και δεν πρόκειται να προσθέσουν ένα «ιώτα» στη διαπραγμάτευση! Γιατί πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να «παραμορφώνουν» την ενημέρωσή τους όπως συχνά κάμνουν αποκαλώντας τον πρόεδρο αναξιόπιστο κ.ο.κ.; Αν αποδειχθεί τέτοιος, δεν θα καταδικαστεί απλώς στη συνείδηση του λαού όπως, καλή ώρα, ο προκάτοχός του, αλλά θα κινδυνεύει να κατηγορηθεί για… προδοσία!

Ακόμη μια φορά θεωρούνται «δεσμευμένοι/δεμένοι» οι μάλλον/πολύ θετικοί (ψηφοφόροι και κόμματα) και δίδονται «όπλα» στους μάλλον/πολύ/απόλυτα αρνητικούς;

Ο πρόεδρος, δικαίως, δεν συγκαλεί το δήθεν «Εθνικό Συμβούλιο» αφού είναι ουσιαστικά σίγουρο ότι οι εθνικο-σοσιαλιστές επιδιώκουν να σαμποτάρουν και τον ίδιο και τη διαπραγμάτευση! Δεν θα έπρεπε καν να ενημερώσει τους αρχηγίσκους πριν τη συμπλήρωση της διαπραγμάτευσης!

Όταν έχει έτοιμη λύση οφείλει ο πρόεδρος, η κυβέρνησή του και τα θετικά κόμματα να ενημερώσουν λεπτομερέστατα τον λαό παντοιοτρόπως και να γίνουν δημόσιες συζητήσεις και αναλύσεις από ικανούς αναλυτές (ειδικούς και επιστήμονες) και φυσικά από «πολιτικούς» και «αναλυτές» όλων των αποχρώσεων. Και μετά να αποφασίσει ο κάθε ψηφοφόρος τι θα ψηφίσει!

Αυτό που γίνεται τώρα είναι ουσιαστικά ένας συγχυστικός αχταρμάς δηλώσεων και αντιδηλώσεων με βάση εικοτολογίες, φαντασιώσεις, εμμονές και προκαταλήψεις. Πολύ λίγοι είναι οι αναλυτές που μπορούν να κριθούν ως σοβαροί, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι!

Δεν θέλουμε επανάληψη του Brexit και της εκλογής Τσίπρα και Τραμπ! Ούτε ποσοστά γύρω στο 50%! Θέλουμε τουλάχιστον 60%-65% υπέρ ή εναντίον μιας λύσης. Καθαρή απόφαση!

Νίκος Τιμοθέου

 

 

«Δεν θα βάλετε εγγυητή στην Κύπρο την Τουρκία που είναι αγκαλιά με το ISIS»!

Άρθρο του γνωστού τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ , που απευθυνόμενος στον Τουρκοκύπριο «πρόεδρο» Ακιντζί αναφέρει τα παρακάτω:

«Δεν βγαίνει η φωνή σου… Αντιληπτό πως το δεύτερο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το πρώτο… Είναι εύκολο να συγχαίρεις τον Ερντογάν, αλλά δύσκολο να καταγγέλλεις την φυλάκιση του Σελαχαττίν Ντεμιρτάς… Σε ολόκληρη εφημερίδα Τζουμχουριέτ έγινε αστυνομική έφοδος και μια κουβέντα δεν είπες… Η εκλεγμένη δήμαρχος του Ντιγιαρμπακίρ ρίχτηκε στην φυλακή και από σένα πάλι δεν ακούστηκε η φωνή σου… Όταν, μέσα στα μαύρα χαράματα, έγινε έφοδος και πήραν 9 βουλευτές μεταξύ των οποίων τους συμπροέδρους του HDP Σελαχαττίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουξεκντάγ και σε αυτό δεν είχες τίποτε να πεις…

Μήπως λες  «τι μας νοιάζει εμάς, εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας»;

Ναι αλλά όταν συνέχαιρες τον Ερντογάν ως «ήρωα της δημοκρατίας» και ως  «θύμα πραξικοπήματος»  δεν σκέφτηκες «τι μας νοιάζει εμάς»… Τον συνεχάρης… Του μετέφερες την αγάπη σου για την δημοκρατία… Μα αφού τότε τον συνεχάρης, τώρα δεν πρέπει να κάνεις καταγγελία; Ή μήπως κατά τη γνώμη σου αυτά που γίνονται τώρα, γίνονται από αγάπη για τη δημοκρατία ; Αυτή είναι η δημοκρατία που θαυμάζεις και μας λες «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Και υπάρχουν κι άλλα ακόμη χειρότερα… Τα έγγραφα Wikileaks…. Εάν δεν ξέρεις να στα πω εγώ… Πρόκειται για μέιλ της Χίλαρι Κλίντον… Κοίτα τι περιέχουν… Κοίτα τι διέρρευσε και αποκαλύφθηκε… Η ISIS δημιουργήθηκε από τις HΠΑ για να ανατρέψει τον Καντάφι και τον Άσαντ…Και ποιόν έβαλαν επικεφαλής ξέρεις; Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν… Ποιος ήταν ο στόχος; Να αποκτήσουν τα πετρέλαια που θα καταλάμβανε η ISIS στη Συρία. Και επικεφαλής αυτή της δουλειάς για τα πετρέλαια, τοποθετήθηκε εκεί ο γαμπρός του Ερντογάν, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ…

Ήταν γνωστό από παλιά πως ο Ερντογάν σχετιζόταν με τους ψυχοπαθείς της ISIS που κόβουν κεφάλια. Τώρα, λοιπόν, με αυτή την αλληλογραφία αυτό ξεκαθαρίζει.  Εσύ λοιπόν Μουσταφά σε αυτουνού την αγκαλιά αγωνίζεσαι να μας πετάξεις;  Για αυτό πηγαίνεις στον Μοντ Πελερίν; Και δηλαδή θα πείσεις τον Νίκο να το δεχτεί και νομίζεις πως επειδή οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ χαζοί θα το δεχτούν, ε;  Άστα αυτά Μουσταφά, άστα… Πάνε πάρε καθαρό αέρα εκεί… Μετά γύρνα στο σπίτι σου… Μάζεψε τη βαλίτσα σου και βγες για βόλτα με τους συνταξιούχους…

Όπως εσύ, έτσι και εγώ είμαι Κύπριος. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι υπόλοιποι για αυτό το θέμα και δεν με αφορά. Αλλά εάν εσύ επιδιώκεις να μας καθίσει στο κεφάλι μας ένα κράτος κολλητό με την ISIS, τότε θεωρώ πως εσύ παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Επικεφαλής της Τουρκίας υπάρχει ένας αρχηγός και μια συμμορία που θα έπρεπε να δικαστούν σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου…

Εξακόσιες χιλιάδες άτομα ξεψύχησαν στη Συρία. Τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες σε άθλια κατάσταση. Χιλιάδες παιδιά έγιναν τροφή για τους καρχαρίες στις θάλασσές μας.  Δεν έμεινε αγριότητα στην οποία να μην γίνουμε μάρτυρες. Και εσύ ακόμη μας λες πως «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Δηλαδή, θα βάλεις στο κεφάλι μας ως εγγυητή ένα κράτος που δεν έμεινε τίποτα που να μην το κάνει στους πολίτες του, την ώρα που γυρνά αγκαλιά με την ISIS;

Σενέρ Λεβέντ

http://www.e-dromos.gr/kratos-gefyra-h-nea-formoula-gia-katalysh-kypriakhs-dhmokratias/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ακούστε εδώ την συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στο ραδιόφωνο Παραπολιτικά 90,1fm  και την εκπομπή «Εξαιρέσεις» της Ζηνοβίας Σαπουνά, την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016.

 

 

Tagged : Ραδιόφωνο / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Οι επαναστάσεις δεν παραγγέλλονται. Κυοφορούνται και γίνονται. Γίνονται από ανθρώπους που μετατρέπονται σε υποκείμενο μιας ιστορίας, που φτιάχνουν οι ίδιοι μέσα από επιλογές και στόχους. Η εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί δεν υπάρχει καμιά μεμονωμένη επανάσταση, σημαίνουν την πραγμάτωση ενός κοινωνικού βολονταρισμού που ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης και χειραφέτησης. Από τι όμως;

Αν ισχύει η φράση «Σ’ αυτόν τον κόσμο το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων ζει μέσα στον πόνο, κυριαρχούνται από λίγα άτομα και καταπιέζονται από διάφορα πολιτικά και οικονομικά συστήματα»¹, σ’ αυτήν βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα. Απελευθέρωση και χειραφέτηση από πολιτικά και οικονομικά συστήματα καταπίεσης και κυριαρχίας των λίγων.

Ο ορίζοντας της εποχής που διανύουμε, ορίζεται ως η καθολική χειραφέτηση του ανθρώπου ή αλλιώς, ο κομμουνισμός. Πιο ειδικά είναι η μετάβαση, μέσα από πολλούς δρόμους, σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία που θα οργανωθεί σε άλλες βάσεις από το αχαλίνωτο κυνηγητό του κέρδους, την παραγωγή για την παραγωγή. Περνά, όμως, μέσα από αλλεπάλληλες εκρήξεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, απέναντι στις συγκεκριμένες μορφές και τα δεσμά που δημιουργεί και μετασχηματίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Η συγκεκριμένη κυοφορία της, η μορφή που θα πάρει καθώς και ο συσχετισμός που θα καταγράφεται από τα ρήγματα, θα προσδώσουν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα της. Γι’ αυτό η περιφρόνηση της ποικιλίας και της ιδιαιτερότητας μεγάλων ανατροπών και ρηγμάτων στο «πλανητικό χωριό», δεν βοηθούν. Η πραγματική δημοκρατία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η σύμπλεξη εθνικού και ταξικού, γεννούν περισσότερες πραγματικές επαναστατικές υποστάσεις του σύγχρονου προλεταριάτου και των λαών, από την προσκόλληση σε μια αποκλειστικά δυαδική ταξική θεώρηση.

Μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στον συγκεκριμένο καπιταλισμό – ιμπεριαλισμό, καταχτιέται η ελευθερία ως ο τρόπος «της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στην αντικειμενική-πραγματική δυνατότητα. Ελευθερία από την καταπίεση, ως μια έξοδος προς τον Εαυτό, προς το εμείς χωρίς αποξένωση, είναι το άλφα της επανάστασης και αποδίδει στην επαναστατική ώθηση μια μοναδική αλληγορία. Η ελευθερία είναι επίσης και το ωμέγα της επανάστασης,δηλαδή είναι η ανοιχτή πύλη προς εκείνη την ταυτότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του στην οποία τίποτε πλέον δεν είναι ξένο, καμιά εξωτερίκευση, καμιά πραγμοποίηση, καμιά αδιαμεσολάβητη φύση, κανένα πεπρωμένο»².

1. Μάο Τσετούνγκ
2. Ερνστ Μπλοχ

http://www.e-dromos.gr/oi-epanastaseis-den-peftoun-apo-ton-ourano/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι