Το αποικιακό καθεστώς ονειρεύεται πως αποκτά «ανεξάρτητο ρόλο»

 

Η συστηματική διαστροφή της πραγματικότητας, με τα ιδιαίτερα αριστερά χαρακτηριστικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δηλαδή τη χρήση του συστηματικού ψέματος και της προπαγάνδας έχει την τιμητική της με το κλείσιμο της 2^ης αξιολόγησης που φόρτωσε ακόμα πιο ισχυρά νεοαποικιακά δεσμά τη χώρα και την κοινωνία.

Όποιος καταγγείλει με σθένος το γεγονός αυτό, κατηγορείται ως φίλος της Ν.Δ. που θέλει να παλινορθωθεί το καθεστώς της δεξιάς στην χώρα. Τόσο απλά. Όπως το πάλαι ποτέ σύνθημα της ΚΝΕ «ο αντικομμουνισμός δεν θα περάσει» όποτε γίνονταν κριτική στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Γιατί και τότε οι επικριτές κατηγορούντο ότι ψεύδονται γιατί ο σοσιαλισμός προχωρούσε κατά κύματα και οι εργαζόμενοι ήσαν ευχαριστημένοι. Ποιος έλεγε ψέματα τότε; Και ποιος ψεύδεται ασύστολα σήμερα; Η συστηματική χρήση του ψέματος και η εύκολη σπίλωση και συκοφαντία κάθε άλλης άποψης είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, εγγεγραμμένο στο χώρο της αριστεράς.

Έτσι ο κυβερνητικός λόγος δια στόματος Τσίπρα διακηρύττει σαν απολογισμό τα ακόλουθα: «Τελικά πήραμε αυτό που ζητούσαμε: Μια συμφωνία διεξόδου». «Πήραμε αυτό που διεκδικούσαμε, αλλά και αυτό που δικαιούμασταν», «Ίσως για πρώτη φορά μετά τον δύσκολο συμβιβασμό του Ιούλη του 2015 αισθανόμαστε δικαιωμένοι». «Μετά από πολλή υπομονή και επιμονή, σε μια διαπραγματευτική γραμμή που γνωρίζαμε ότι θέλει χρόνο για να αποδώσει καρπούς, φτάσαμε επιτέλους σε αποτέλεσμα». Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει και το γνωρίζει.

Όταν όμως αναλαμβάνει να παίξει το «ρόλο», εκεί αρχίζει να μπερδεύεται και να μην συναισθάνεται καθόλου την πραγματικότητα.

«Η Ελλάδα βρίσκεται με πολλούς συμμάχους που την υποστηρίζουν στο διεθνές στερέωμα» είπε, προσθέτοντας ότι αυτό είναι κρίσιμο «γιατί βρισκόμαστε σε γειτονιά με πολλές εντάσεις». Αυτά τα δήλωσε ενημερώνοντας για τις «επιτυχίες» τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο (ιδιότυπο συνεταίρο της καραμανλικής πτέρυγας στον κυβερνητικό σχήμα).

Η Ελλάδα έχει πολλούς «συμμάχους» οι οποίοι περιμένουν κάποια εξαργύρωση για τη «στήριξη» που δίνουν μέχρι τώρα. Ποιοι είναι οι φίλοι του Τσίπρα; Η Μέρκελ, ο Μακρόν, η Λαγκάρντ, ο Ξι Ζι Πινγκ, ο Νετανιάχου, ο Τζέφρι Πάιατ πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα… Ίσως στους φίλους του προστεθεί και ο Ερντογάν. Οι φίλοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα, σε πολλά ζητήματα βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους και το μέγεθος της Ελλάδας όχι τέτοιο που να εμποδίζει σημαντικά…

 

Οι ευρωπαίοι «φίλοι»

Η Ε.Ε., ο γερμανογαλλικός άξονας που αναβιώνει υπό γερμανική ηγεμονία, αλλά και οι λοιπές χώρες μέλη της Ε.Ε. δεν έχουν δείξει ιδιαίτερη συμπάθεια για την Ελλάδα ή κάποια στήριξή της όλα αυτά τα χρόνια. Το περιβάλλον στην Ε.Ε. αλλάζει ραγδαία και προωθείται μια αναδιάρθρωση που πρέπει να λάβει υπόψη της τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα. Ενώ «καθαρογράφεται» η πρόσφατη συμφωνία στο Eurogroup και καθυστερεί γιατί υπάρχουν πολλές ασάφειες και εκκρεμότητες με το ΔΝΤ, γίνεται γνωστό ότι μέχρι το τέλος του χρόνου πρέπει να ψηφιστούν 95 ακόμα προαπαιτούμενα και μέχρι το δεύτερο τρίμηνο του 2018 συνολικά 113! Παράλληλα οι «φίλοι», οι «σύμμαχοι» συζητούν για το πώς θα αντιδράσουν στις πραγματικές προκλήσεις που έχουν. Ήδη η γερμανική εφημερίδα Die Zeit– και όχι η Bild –δημοσίευσε το σχέδιο «Μερκρόν» (σ.σ. «σχέδιο Μερκρόν» – από Μέρκελ και Μακρόν) για το «μέλλον της Ευρώπης» με τρία βασικά σημεία: Κοινό προϋπολογισμό για Ευρωζώνη, ταμείο για την άμυνα, και έναν Ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών. Στο τραπέζι έχει πέσει και η ιδέα της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, που θα διαδεχτεί τον ESM.

Οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μελετούν πώς θα τα βγάλουν πέρα στην διεθνή σκακιέρα, γνωρίζοντας καλά ότι η Ευρώπη είναι η πιο πληττόμενη περιοχή από την κρίση, η πιο ανομοιογενής και πολυκερματισμένη απέναντι στους ανταγωνιστές της (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ιαπωνία), η οποία χρειάζεται επειγόντως να πάρει αποφάσεις για τα επόμενα χρόνια.

Όταν ο Μακρόν δηλώνει ότι η Ευρώπη (δηλαδή η Ε.Ε.) δεν είναι σούπερ μάρκετ, είναι σαφές ότι στρέφεται ενάντια στην επέκταση της Κίνας και η δήλωση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις και σχολιασμούς από τις σκανδιναβικές χώρες, την Πορτογαλία και την Ελλάδα που αναπτύσσουν δεσμούς και σχέσεις με την Κίνα. Αυτά μπορεί να σημάνουν εμπλοκές στην συνέχεια. Για παράδειγμα, στο ζήτημα της «αναπτυξιακής τράπεζας» που τόσο διαφημίζει η κυβέρνηση. Η ευρωπαϊκή κηδεμονία και επιτήρηση θα παρακολουθήσει αμέριμνη την κινεζική διείσδυση;

Αλλά οι Ευρωπαίοι φίλοι έχουν να μετρήσουν κι άλλα ζητήματα. Τις σχέσεις με την Τουρκία – άρα και το Κυπριακό – τα βαλκανικά ζητήματα, τον πόλεμο στην Συρία, τις σχέσεις με την Ρωσία. Σε όλα, μα σε όλα αυτά τα «παιζόμενα» ενδεχόμενα η Ελλάδα δεν λογαριάζεται ως ένας ανεξάρτητος παράγοντας. Λογαριάζεται πάντα σε συνάρτηση με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή. Η σταθερότητα στην Ελλάδα μετριέται με τέτοιους όρους κι όχι με το αν βγαίνει ή όχι από την κρίση, από το αν φτωχοποιείται ή διαλύεται η κοινωνία της κ.λπ.

 

 

Η μεγάλη «εξόρμηση»

Με ανοικτά ζητήματα σχετικά με την πορεία της συμφωνίας, πέρα από την καταβολή της δόσης τον Ιούλιο, η κυβέρνηση κάνει μια προπαγανδιστική στροφή στη «σκληρή δουλειά». Ανοικτά ζητήματα που μένει να διασαφηνιστούν είναι τα της συμμετοχής του ΔΝΤ, καθώς και οι αμφιβολίες που εκφράζει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που διέρρευσε στον Τύπο. «Υπάρχουν σημαντικοί καθοδικοί κίνδυνοι στην ανάπτυξη», που συνδέονται με τη γήρανση του πληθυσμού και τις τάσεις της συνολικής παραγωγικότητας.

Υπάρχει αβεβαιότητα γύρω από την ικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να διατηρήσουν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για αρκετές δεκαετίες, όπως και έντονες αβεβαιότητες σχετικά με τη «βιώσιμη» πρόσβαση για νέα κρατικά δάνεια από τις διεθνείς χρηματαγορές.

Στα πλαίσια της «σκληρής δουλειάς» ανέλαβαν δράση οι οικονομικοί παράγοντες της κυβέρνησης. Ο «Αμερικάνος» υπουργός οικονομίας κ. Παπαδημητρίου πήγε στις ΗΠΑ. Ο άνθρωπος που γοητεύει τους Ευρωπαίους, ο Τσακαλώτος, αποστολή στην Μεγάλη Βρετανία, και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, που πότε ακούγεται και πότε είναι σαν να μην υπάρχει, συντονίζει την υπόθεση της «αναπτυξιακής» τράπεζας και των ανοιγμάτων προς την Κίνα και το δρόμο του μεταξιού. Ο καθένας φροντίζει να επιδείξει έργο στον τομέα που ανέλαβε.

Ο Παπαδημητρίου, επικεφαλής ελληνικής αντιπροσωπείας έχει πολλές επαφές στις ΗΠΑ για να κλείσει διάφορες δουλειές. Θέλει να προσελκύσει το ενδιαφέρον επιχειρηματικών ομίλων προς την περιοχή μας. Τι πουλάει; «Οι επενδύσεις στην Ελλάδα θα είναι κερδοφόρες, καθώς είναι μια χώρα με νομισματική σταθερότητα, με ανταγωνιστικό κόστος εργασίας, με σημαντική γεωστρατηγική θέση, με σημαντικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και είναι μέλος οργανισμών, όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ», λέει.

«Η Ελλάδα γίνεται μια σταθερή οικονομία στην περιοχή και έχει τη δυναμική να γίνει ενεργειακός κόμβος». Οι τομείς που προσφέρονται για κερδοφόρες επενδύσεις, είναι ο εξειδικευμένος τουρισμός, η ακίνητη περιουσία, οι μεταφορές, η ενέργεια, η βιοτεχνολογία και η παραγωγή τροφίμων.

Στην ελληνική επιχειρηματική αποστολή στις ΗΠΑ συμπεριλαμβάνονταν οι όμιλοι: Alpha Bank, Eurobank, Εθνική Τράπεζα, Πειραιώς, Μυτιληναίος, Μέτκα, Motor Oil, ΟΠΑΠ, ΓΕΚ – ΤΕΡΝΑ, Τέρνα Ενεργειακή, Grivalia Properties, ΕΛΠΕ, Intralot, Lamda Development, MIG, Φουρλής, ΕΧΑΕ, Creta Farm, NBG Πανγαία, Σαράντης, Aegean Airlines, Πλαστικά Θράκης και Τιτάν.

Τέλος, ο Τζέφρι Πάιατ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, συνόδεψε και συντρόφεψε την αποστολή του κ. Παπαδημητρίου. Φυσικά οι αμερικανοί έχουν δικό τους τρόπο να κάνουν μπίζνες και ενδιαφέρονται για ενεργειακά οικόπεδα, για όπλα και για βάσεις. Χωρίς να βάλουν διόλου το χέρι στην τσέπη…

Τις ίδιες μέρες, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, μετά ολίγον αντιμνημονιακός, τώρα επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας που μετείχε στην ετήσια Σύνοδο της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών (AIIB) στη Νότια Κορέα, (16-18 Ιούνη). Η ελληνική κυβέρνηση αποσκοπεί στην πλήρη συμμετοχή του ελληνικού κράτους ως μετόχου της τράπεζας.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Π. Ρουμελιώτης επισήμανε ότι η Ελλάδα μπορεί να επωφεληθεί σημαντικά από τη χρηματοδότηση των υποδομών της κατασκευής του «δρόμου του μεταξιού», μία από τις βασικές δράσεις της ΑΙΙΒ, αποτελώντας κέντρο βαρύνουσας σημασίας για τη διασύνδεση ασιατικής και ευρωπαϊκής ηπείρου.

Ο Γ. Δραγασάκης, σε ανακοίνωση που εξέδωσε σχετικά αναφέρει ότι στόχος της χώρας μας είναι να ενδυναμώσει τους οικονομικούς και εμπορικούς δεσμούς που συνδέουν την Ασία με τη Μεσόγειο, μέσω του μεταφορικού κόμβου του λιμανιού του Πειραιά (ΟΛΠ), σε συνεργασία με την COSCO και την υποστήριξη του ελληνικού εφοπλισμού, έτσι ώστε «η Ελλάδα να αποτελέσει γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ Ασίας, Ευρώπης και Αφρικής».

Η επικύρωση, από την ελληνική Βουλή, της συμφωνίας συμμετοχής της στην ΑΙΙΒ αναμένεται να πραγματοποιηθεί στα τέλη του 2017, όταν και θα ενεργοποιηθεί πλήρως η συμμετοχή του ελληνικού κράτους.

Η Ευρώπη δεν είναι σούπερ μάρκετ (Μακρόν), ο Τραμπ θέλει να οξύνει τις σχέσεις με την Κίνα. Θα περπατήσουν όλα όπως τα σχεδιάζει ο κυρ Γιάννης; Δύσκολο…

 

Η κορύφωση της φαντασίωσης…

Με μια οικονομία κολλημένη και με δρομολογημένα προγράμματα διαρκείας που την βυθίζουν και δεν τη σώζουν, με επενδύσεις που μόνο με εκποίηση δημόσιας περιουσίας μπορεί να συγκριθούν, με ανοικτά αρκετά εθνικά θέματα (Κύπρος, Θράκη, Αιγαίο, μακεδονικό και γενικότερα αλυτρωτισμούς σε βάρος της χώρας), με απειλή πολέμου από την Τουρκία και βεβαίως με αντικρουόμενα συμφέροντα στη περιοχή, μια κυβέρνηση προθύμων και ενταγμένων μέσα σε αυτό το παιχνίδι, μπορεί μεν να φαντασιώνεται ότι κυβερνά και πηγαίνει την χώρα προς μια αναβάθμιση, την ώρα που συμβαίνει το αντίθετο.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, ακούστηκε μια φωνή, όχι φυσικά έγκυρη, αλλά πληβεία και απεγνωσμένη. Φωνή «σκουπιδιών», φωνή ανθρώπων απεγνωσμένων, από τη διαρκή κοροϊδία: οι σκουπιδιάρηδες. Χορτασμένοι από υποσχέσεις και κοροϊδία κάτι πάνε να αρθρώσουν όπως μπορούν, μέσα σε δίκτυα τυλιγμένοι και απόγνωση. Στην ζωή δεν υπάρχουν καθαρά πράγματα, αλλά δεν μπορείς να μετατρέπεις μια χώρα, μια κοινωνία, τους ανθρώπους της σε σκουπίδια και να δηλώνεις ότι «τώρα δικαιώνεσαι».

 

Γιατί να μην φινλανδοποιηθούμε;

Στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο αστισμός «μας», υπάρχει και η φαντασίωση ότι μπορεί μια ορισμένη συμπεριφορά εξευμενισμού και φιλίας με την γείτονα επεκτατική Τουρκία να αποφέρει καλύτερα αποτελέσματα.

Στις μέρες μας η Φιλανδία συζητιέται για δύο λόγους: για το εκπαιδευτικό της σύστημα και για την Nokia. Χώρα, λοιπόν, με ισχυρό εκπαιδευτικό σύστημα και ισχυρή τεχνολογική υποδομή. Άρα, η φινλανδοποίησή μας μπορεί να σήμαινε κάτι ανάλογο; Καλό ακούγεται. Όμως στην διπλωματική γλώσσα η «φινλανδοποίηση» σημαίνει κάτι διαφορετικό. «Ο όρος φινλανδοποίηση περιγράφει τη διαδικασία κατά την οποία µία µικρή χώρα, η οποία συνορεύει µε µία μεγαλύτερη, αποκτά µε συγκεκαλυμμένο τρόπο εξαρτήσεις από την ισχυρή της γείτονα. Εξαρτήσεις που την κάνουν να αντιδρά αυτόµατα και ευνοϊκά σε κάθε αίτηµα της μεγαλύτερης χώρας. Η υιοθέτηση αυτής της στάσης είναι απότοκο του φόβου ότι η µικρή χώρα οδηγούµενη σε σύρραξη µε το γείτονά της θα χάσει πολύ περισσότερα».

Κατά την επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα οι τόνοι από ελληνικής πλευράς ήταν ιδιαίτερα φιλικοί και θερμοί, ενώ όσα είπε έμειναν αναπάντητα. Πχ εκτίμηση ότι παραβιάσεις γίνονται «εκατέρωθεν» και καλό είναι να κρατηθούν σε ένα επίπεδο. Το εκατέρωθεν έμεινε αναπάντητο. Η ελληνική πλευρά εμφανίστηκε πολύ ένθερμη για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, δίνοντας μια καλή πάσα στον Γιλντιρίμ να συνδέσει την επίλυση του Κυπριακού με την διευθέτηση των ευρωτουρκικών σχέσεων. Αποδέχτηκε η ελληνική πλευρά την τουρκική πρόταση για 5μερή στην Ελβετία. Ενώ απειλούνται ευθέως κυριαρχικά δικαιώματα, συνεχίζει να κάνει λόγο για συνεργασία σε πολλούς οικονομικούς τομείς και να προετοιμάζει το επόμενο κοινό υπουργικό συμβούλιο των δύο χωρών… Ο Γιλντιρίμ έκανε και μία περίεργη δήλωση: Ήρθε η ώρα να επισκεφθεί ο Ερντογάν την Ελλάδα. Τι σημαίνει η επιθυμία αυτή του Ερντογάν και μάλιστα αυτήν τη στιγμή; Επίθεση φιλίας, πίεση για ρεαλισμό από μεριάς της Ελλάδας;

Μήπως η Τουρκία εξασθένιση έστω και για λίγο την πίεση της; Οι παραβιάσεις συνεχίζονται, η Αγία Σοφία έγινε τζαμί και μεταδόθηκε όλη η λειτουργία απ’ ευθείας από την τουρκική τηλεόραση, στο Αιγαίο, στη Θράκη και την Κύπρο οι αξιώσεις δεν έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. To casus belli συνεχίζει να υπάρχει. Η φινλανδοποίηση μπορεί να έρθει πριν, αλλά και μετά από έναν πόλεμο. Δεν αποκλείει τη διαρκή πολεμική πίεση με τις επιδείξεις – προτάσεις συνεργασίας δορυφοροποίησης, δημιουργίας κεκτημένων με την δύναμη και την απειλή.

 

Και το όνομα αυτής;

Η FYROM περνά μεγάλη κρίση και ο κίνδυνος διαμελισμού της είναι υπαρκτός κυρίως από τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό. Οι κινήσεις απόκρουσης της ρωσικής πολιτικής οδήγησαν σε συμβιβασμούς μέσα στην FYROM και τώρα ο δυτικός παράγοντας επιθυμεί να πετύχει μια σταθεροποίηση με την εισδοχή της στο ΝΑΤΟ. Εμπόδιο, όμως, είναι η ελληνική πλευρά που μπλοκάρει την είσοδο χωρίς επίλυση της ονομασίας της χώρας. Όπερ σημαίνει ότι η θέληση επίλυσης του «μακεδονικού» με ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ πρέπει να ικανοποιηθεί με κάποιο τρόπο και από την ελληνική πλευρά. Γι αυτό υπάρχει έντονη κινητικότητα και πιέσεις προς την ελληνική πλευρά να αποδεχτεί όνομα που στη πράξη θα σημαίνει σκέτο «Μακεδονία». Στην εφημερίδα Real γράφτηκε ότι η Ελλάδα πρότεινε την ονομασία «Μακεδονία του Βαρδάρη». Τάχα σύνθετη και γεωγραφική ονομασία, ενώ ο υπουργός εξωτερικών της FYROM δήλωσε πρόθυμος να συζητηθεί το θέμα του ονόματος ενώ οι εθνικιστικοί κύκλοι της γειτονικής χώρας εμφανίζονταν μέχρι τώρα ανένδοτοι.

https://www.e-dromos.gr/h-fantasiosi-stin-exousia/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Δυο σκέψεις για όσα έγιναν κατά (και μετά από) την πρόσφατη εκδήλωση, πέρα από το φαίνεσθαι και το γενικώς θορυβείν

 

 

1 Επαναηθικοποίηση της πολιτικής

Υπάρχει τεράστιο κενό, ένα διαζύγιο ανάμεσα στην πολιτική (και τους πολιτικούς) και την ηθική. Προσωπική ανέλιξη, ψηφοθηρία και μάρκετινγκ, αναδεικνύονται σε βασικές μορφές της πολιτικής δράσης. Λόγια, συνθήματα και κυρίως ατάκες υπηρετούν αυτά, χωρίς ουσιαστική υπόσταση και σχέση με τα πραγματικά προβλήματα. Η προσωπική ιδιοτέλεια είναι το μέγιστο των ατομικών δικαιωμάτων. Η δημιουργία κομμάτων και κομματιδίων, κυρίως αρχηγικών και παλαιοκομματικής κοψιάς, συμβαίνει σήμερα σε μια περίοδο κατοχύρωσης θέσεων, αφού όλοι λογαριάζουν ότι το τοπίο θα αλλάξει και ίσως κάπου βρουν να πλασαριστούν.

Επί του συγκεκριμένου, ο Μανώλης Γλέζος δεν έχει σχέση με όσα αναφέραμε. Η παρουσία του στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου σημαδεύεται από έντονα στοιχεία ηθικής και ιδεολογίας. Ακόμα κι όταν κανείς δεν συμφωνεί με κάποιες επιλογές του (κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής), οφείλει να κατανοεί ποιος είναι ο Μανώλης Γλέζος και τι «εκτόπισμα» έχει.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται καθόλου όταν γράφει: «Ο Μανώλης Γλέζος προτίμησε να βάλει ο ίδιος με τα χέρια του τη σημαία του κατακτητή πάνω στο μνημείο των θυμάτων» και συμπληρώνει ότι προσυπογράφει ένα κείμενο του συνεργάτη της, Διαμαντή Καραναστάση, ο οποίος γράφει: «Ο Γλέζος είναι ο ήρωας που πριν 76 χρόνια κατέβασε τη σημαία από την ακρόπολη. Ο Γλέζος είναι αυτός που χτες την έβαλε πίσω. Αυτή τη φορά πάνω στο μνήμα των νεκρών. Την άρπαξε και την έβαλε με μανία… Ο Μανώλης Γλέζος, φοβήθηκε χτες ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου -που μπορεί να έχει μαζί της ό,τι προσωπικό θέλει- θα του πάρει τη σημαία που κατέβασε κάποτε. Και προτίμησε να τη βάλει πίσω από το να την αφήσει στα χέρια άλλου».

Εδώ ξεπερνάμε πια κάθε μέτρο. Δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα μέτρο…

Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι χθεσινός. Είναι γελοία οποιαδήποτε σύγκριση της Ζωής Κωνσταντοπούλου μαζί του. Για όσα έχει κάνει για τις μαρτυρικές πόλεις και χωριά, για τις πολεμικές αποζημιώσεις, την αποκατάσταση της Ιστορίας, για τους δεσμούς αίματος που έχει με τον κόσμο της εθνικής αντίστασης, θα ήταν επιβεβλημένος ο ελάχιστος σεβασμός.

 

2 Εγκλήματα και συγχώρεση

Δεν υποστηρίζουμε γενικά τον «καθωσπρεπισμό» στην πολιτική. Για παράδειγμα, δεν θα μας ξένιζε διόλου η παρέμβαση κατοίκων μαρτυρικών χωριών απέναντι σε γερμανικές και ελληνικές αρχές με στόχο την υποκρισία και την αμνησία ή για τα σημερινά πεπραγμένα τους. Πολλά από τα συγχαρητήρια που εισέπραξε ο Μανώλης Γλέζος (π.χ. από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) στάλθηκαν γιατί πρόσκαιρα έβγαλαν την επίσημη πολιτεία από μια δύσκολη θέση.

Ο λόγος του Μανώλη Γλέζου ότι «ο γιος του εγκληματία δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα του πατρός του», είναι που έχει μια μεγάλη ηθική φόρτιση και δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα.

Τα εγκλήματα των ναζί ήταν τρομερά και δεν σβήνονται. Ακόμα κι αν είχαν ικανοποιήσει οι γερμανικές αρχές το αίτημα των επανορθώσεων και της επιστροφής όσων άρπαξαν οι χιτλερικοί, και πάλι η συγχώρεση θα ήταν ένα άλλο κεφάλαιο, μια πράξη που δεν θα συνδέονταν με ανταλλάγματα οποιουδήποτε είδους.

Μόνο οι παθόντες, όσοι έζησαν και ξέρουν όσα συνέβησαν μπορούν να συγχωρήσουν. Γι αυτό ορισμένες τελετές και εκδηλώσεις έχουν έναν ιερό χαρακτήρα, αποτελούν έναν τρόπο με τον οποίο ο λαός διασώζει την μνήμη και τα ιερά του, τον πόνο που δεν σβήνει με δεκάρικους κάθε είδους, και δεν αποτελούν πεδίο εύκολης πολιτικολογίας και αυτοπροβολής.

Σημαντικοί διανοητές (πχ Ντεριντά, Άρεντ) μιλώντας γενικά για την συγχώρεση (για τα ναζιστικά εγκλήματα ή για άλλα που έγιναν κατά της ανθρωπότητας), τονίζουν μεταξύ άλλων ότι υπάρχει παραδοχή του ασυγχώρητου, γι’ αυτό η συγχώρεση πρέπει να αναγγείλει τον εαυτό της ως το ίδιο το αδύνατο. Η συγχώρεση πρέπει να εμπλέκει δύο ενικότητες, τον ένοχο και το θύμα. Όποια άλλη παρεμβολή τρίτου οδηγεί στην αμνηστία, στην συμφιλίωση, στην επανόρθωση που δεν έχουν σχέση με την συγχώρεση. Η συγχώρεση δεν ανέρχεται σε θεραπεία συμφιλίωσης. Η συγχώρεση δεν προϋποθέτει την λήθη αλλά την μνήμη.

Αναφερόμενος ο Ντεριντά σε ένα παράδειγμα από τη Νότια Αφρική, αναφέρει χαρακτηριστικά την κατάθεση της συζύγου ενός δολοφονημένου ανθρώπου από βασανιστές: «Μια επιτροπή ή μια κυβέρνηση δεν μπορεί να συγχωρήσει. Μόνο εγώ, εν τέλει, θα μπορούσα να το κάνω. Και δεν είμαι έτοιμη να συγχωρήσω».

Όποιος θέλει να σκύψει με σεβασμό πάνω στις πληγές και τον πόνο που προκαλούν τα εγκλήματα, να εμβαθύνει μπροστά στην θηριωδία του ίδιου του ανθρώπου απέναντι σε άλλα ανθρώπινα όντα, δεν μπορεί παρά να θυμηθεί τα λόγια του Αισχύλου πριν 2.500 χρόνια: «Να δαμάσουμε την αγριότητα του ανθρώπου και να κάνουμε ήμερη την ζωή αυτού του κόσμου».

https://www.e-dromos.gr/egine-kati-shmantiko-sto-distomo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η ιδέα της εθνικής κοινωνικής χειραφέτησης τέθηκε στην Βαλκανική στις αρχές του 19^ου αιώνα μέσα από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της αστικής τάξης και στηρίχθηκε κυρίως στους αγώνες και τις εξεγέρσεις της βαλκανικής αγροτιάς ενάντια στον οθωμανικό ζυγό και τις φεουδαρχικές σχέσεις που αυτός ευνοούσε.

Αυτές οι δυνάμεις κυνηγήθηκαν όχι μόνο από τους Οθωμανούς αλλά και από τις μεγάλες δυνάμεις που είχαν συγκροτήσει την Ιερή Συμμαχία και καταπολεμούσαν κάθε ριζοσπαστικό αστικό κίνημα, κάθε λαϊκή εξέγερση. Το ριζοσπαστικό σχέδιο του Ρήγα Βελεστινλή εκφράζει τέτοιες ιδέες και δυνάμεις και το τραγικό τέλος του δείχνει την συνεργασία των αντιδραστικών δυνάμεων.

Εθνική αφύπνιση και βαλκανοποίηση

Η εθνική αφύπνιση στα Βαλκάνια συναντήθηκε με ορισμένα σοβαρά γεωπολιτικά και κοινωνικά γεγονότα: την επίλυση του ανατολικού ζητήματος, την άμεση εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων, τη διάλυση αυτοκρατοριών, την είσοδο στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, την ανικανότητα ή τα όρια της αστικής τάξης στα Βαλκάνια να επιλύσει τα εθνικά ζητήματα, την εχθρότητα που αυτή έδειξε απέναντι στην αγροτιά και την νέα εργατική τάξη που εμφανίζονταν στο προσκήνιο.

Η Βαλκανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία που ενέπνευσε τα πιο ριζοσπαστικά αστικά στοιχεία στις αρχές του 19^ου αιώνα, δεν έγινε δυνατή τότε. Στη θέση της επιβλήθηκε η βαλκανοποίηση, που ανέκοψε κάθε γνήσια τάση προς έναν δημοκρατισμό στην περιοχή. Αυτό που συνέβη τότε στα Βαλκάνια, καταχωρήθηκε στη γλώσσα της διπλωματίας που χαρακτηρίζει τον ιδιαίτερο τρόπο σχηματισμού κρατών. Βαλκανοποίηση επομένως έχουμε όταν σχηματίζονται ή διαμελίζονται κράτη με άμεση παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων και αυθαίρετη χάραξη ή επαναχάραξη συνόρων, ανταλλαγές πληθυσμών και δημιουργία νέων κρατικών οντοτήτων. Οντοτήτων που από τη στιγμή της δημιουργίας τους φορτώνονταν σημαντικά μειονοτικά προβλήματα, που στην κατάλληλη στιγμή μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προώθηση σχεδιασμών των μεγάλων δυνάμεων. Εξυπακούεται πως η βαλκανοποίηση τροφοδότησε πολλές πρόσκαιρες συμμαχίες, που γρήγορα μεταβάλλονταν, καθώς και σοβαρές σοβινιστικές συγκρούσεις.

Από μια άποψη, η βαλκανοποίηση ήταν η απάντηση των αστικών τάξεων και των μεγάλων δυνάμεων ενάντια στο ανερχόμενο εργατικό κίνημα και τις συχνές αγροτικές εξεγέρσεις. Ήταν ένας κυματοθραύστης σε κάθε απόπειρα ανεξάρτητης πορείας των Βαλκανίων και όρος για την επιβολή του ελέγχου στην περιοχή από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Δεύτερος μεγάλος σταθμός στην εθνική και κοινωνική ζωή των Βαλκανίων υπήρξε η περίοδος του μεγάλου αντιφασιστικού πολέμου ενάντια στην χιτλεροφασιστική κατοχή. Στην περιοχή αυτή αναπτύχθηκαν ορισμένα από τα πιο μεγάλα και σημαντικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ευρώπη χάρις στην αποφασιστική συμβολή των κομμουνιστικών κομμάτων.

Γύρω από το κομμουνιστικό κίνημα και τον νέο γεωπολιτικό συσχετισμό συγκροτήθηκαν μεγάλα λαϊκά και δημοκρατικά μπλοκ δυνάμεων και άλλαξε για πρώτη φορά ο συσχετισμός δύναμης σε μια προοδευτική κατεύθυνση.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τον πόλεμο –σε μια πολύ βραχύχρονη περίοδο οι λαϊκές δημοκρατίες στα Βαλκάνια μεταμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική πραγματικότητα και έβαλαν εκτεταμένες περιοχές της βαλκανικής στο δρόμο της προόδου, παρά τις ελλείψεις και τις αδυναμίες που αναμφισβήτητα υπήρξαν. Τα Βαλκάνια γνώρισαν όλες τις εκδοχές του υπαρκτού σοσιαλισμού, ανάπτυξαν ιδιαίτερες «ποικιλίες» που σαν τέτοιες δεν μπόρεσαν να αντέξουν στις μεγάλες ανακατατάξεις που έφερε η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ένωσης. Η θύελλα της κατάρρευσης συμπαρέσυρε και τα εκεί καθεστώτα. Τις μεγαλύτερες αντιστάσεις στο κύμα αυτό τις ανέδειξαν οι περιπτώσεις που είχαν κτίσει ένα σχετικά πιο ανεξάρτητο παραγωγικό και κρατικό μηχανισμό (Γιουγκοσλαβία). Η αποτίμηση του σοσιαλισμού που χτίσθηκε στα Βαλκάνια, αλλά και της προσφοράς του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι ένα ανοικτό κεφάλαιο.

 

Στην περίοδο της Νέας Τάξης

Σήμερα ζούμε μια τρίτη περίοδο – φάση. Η Βαλκανική δοκίμασε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και περιδινείται στους νέους γεωπολιτικούς συσχετισμούς. Ό,τι θετικό είχε επιτευχθεί, ό,τι κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε όλα τα άκρα της Βαλκανικής, ανατινάζονται στον αέρα.

Σήμερα, όχι μόνο επιβάλλεται μια νέα εκτεταμένη βαλκανοποίηση, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., που δημιουργούν ένα νέο σύστημα προτεκτοράτων, αλλά προωθείται ταυτόχρονα και μια αποβαλκανοποίηση της Βαλκανικής. Αποβαλκανοποίηση με την έννοια ότι ξεχαρβαλώνεται όλος ο παραγωγικός ιστός των Βαλκανικών χωρών, μετατρέπεται σε συμπληρωματικός των πολυεθνικών μονοπωλίων, ανατινάζονται συνειδητά όλες οι προϋποθέσεις ανεξάρτητης πορείας των βαλκανικών χωρών, εισάγονται όλα τα πολιτιστικά παραπροϊόντα του καπιταλισμού, ξεριζώνονται λαοί και παραδόσεις. Η αποβαλκανοποίηση των Βαλκανίων, πέρα από τα πρόδηλα γεωπολιτικά και οικονομικά της κίνητρα, εκφράζει στην πράξη και τον ρατσισμό που επιδεικνύουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απέναντι στους Βαλκανικούς λαούς που τους θεωρούν ανθρώπους ημιάγριους που αυτοί θα τους εκπολιτίσουν. Και ο πολιτισμός τους εισάγεται με την καταστροφή, τους ανθρωπιστικούς πολέμους, τους χειρουργικούς βομβαρδισμούς, την επιστράτευση των μαφιών όλων των ειδών, την καταστροφή της ζωής, τους βασιλιάδες, τους εξαγορασμένους πολιτικούς κ.λπ.

Από μια Βαλκανική που αποτελούνταν από 5 χώρες (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελλάδα) έχουμε μια Βαλκανική με 11 κρατικές οντότητες (Αλβανία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, ΠΓΔΜ, Κόσσοβο, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Σερβία) και τίποτα δεν θυμίζει την εικόνα που υπήρχε πριν το 1990. Δεν αποκλείεται να υπάρξει ένα ειδικό καθεστώς για την Βοϊβοδίνα και δεν πρέπει να ξεχνιέται η παρουσία και η δράση της Τουρκίας στη Βαλκανική χερσόνησο: ένα τμήμα της (ευρωπαϊκή Τουρκία) βρίσκεται στα Βαλκάνια, ενώ τουρκικές μειονότητες υπάρχουν και παίζουν ρόλο ακόμα και σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, όπως για παράδειγμα στη Βουλγαρία. Η δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων στην περιοχή δεν είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης κάθε εθνικής οντότητας σε κράτος-έθνος (όπως ισχυρίζονται πολλοί), αλλά προϊόν της άμεσης ανάμειξης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προϊόν των ανταγωνισμών και των συμβιβασμών τους στην περιοχή1. Τέτοιας μορφής άμεση ανάμειξη έχει ανάγκη τη συνέργεια των αστικών τάξεων της περιοχής στις κρατικές ή παρακρατικές εκδοχές τους.

 

Ο νέος κύκλος έντασης και συγκρούσεων στην Βαλκανική

Σήμερα στην περιοχή υπάρχουν ανοικτές δύο μεγάλες πληγές. Από βορρά το ουκρανικό μέτωπο και οι προσπάθειες να σφίξει ο κλοιός γύρω από την Ρωσία ακόμα και μέσω Βαλκανίων. Στα νοτιοανατολικά, ο διεθνοποιημένος πόλεμος στη Συρία και η ισχυρότερη παρουσία την Τουρκίας στη βαλκανική. Υπό αυτούς τους όρους είναι εντελώς φυσικό να ανοίξει ένας νέος γύρος συγκρούσεων, εντάσεων και στρατιωτικών διευθετήσεων που δεν ξέρουμε μέχρι ποιο σημείο θα φτάσει.

Στην μνημονιακή Ελλάδα, το ενδιαφέρον για την κατάσταση στα Βαλκάνια έχει περιοριστεί, γιατί όλη η προσοχή έχει επικεντρωθεί γύρω από το «δυτικό» μέτωπο της χώρας. Στην πραγματικότητα, με την είσοδο στην μνημονιακή εποχή, η Ελλάδα υποβαθμίστηκε σημαντικά σε όλους τους τομείς, αποκόπηκε από τα Βαλκάνια πολλαπλά και, βουλιάζοντας μέσα στην κρίση της, δεν διαθέτει σχεδόν καμία πολιτική για όσα συμβαίνουν πολύ κοντά της.

Ο νέος κύκλος έντασης και συγκρούσεων που ανοίγει βρίσκει αντιμέτωπες ορισμένες δυνάμεις που οι κυριότερες είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ρωσία και η Τουρκία. Αυτές έχουν τη δυνατότητα αλλά και τα μέσα να ασκήσουν πολιτικές, να χαράξουν κατευθύνσεις, να εξουδετερώσουν κινήσεις των κάθε φορά ανταγωνιστών, να ακυρώσουν πλάνα και σχέδια, να προωθήσουν τις θέσεις τους. Το κουβάρι είναι πολύ μπλεγμένο και ορισμένα που συμβαίνουν στην Βαλκανική μπορεί να είναι απόηχος ανακατατάξεων και ανταγωνισμών σε άλλα σημεία του πλανήτη. Το ποιος θέλει να ανοίξει ένα μέτωπο στην Βαλκανική δεν είναι τόσο ευδιάκριτο ζήτημα. Δεν είναι τόσο καθαρό ποιος θα αντιμετωπίσει τα περισσότερα προβλήματα αν ανάψει μια φωτιά στην Βαλκανική. Μια φωτιά στην βαλκανική –που πανεύκολα ανάβει με τόσο… εύφλεκτο υλικό που έχει συσσωρευτεί- μπορεί να χρησιμεύσει ως αντιπερισπασμός άλλων μετώπων.

Πάντως, είναι σε εξέλιξη ανταγωνισμοί που πρέπει να έχουμε υπόψη μας. Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ – Γερμανίας διαπερνά περιοχές των Βαλκανίων. Η αντιπαράθεση Δύσης – Ρωσίας δεν είναι διόλου μικρή στην περιοχή των Βαλκανίων και πολλές από τις εξελίξεις συνδέονται άμεσα με αυτήν. Τέλος, η Τουρκία τόσο στην αντιπαράθεση που έχει με την Ευρώπη, όσο και οι διενέξεις που έχει με τις ΗΠΑ, μπορεί να την σπρώξουν σε πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, στη Θράκη και στο Αιγαίο.

Τι θα σήμαιναν τα Ελεύθερα Βαλκάνια; Το ερώτημα από μόνο του, καθώς και η δυσκολία απάντησής του, εμφανίζει την εικόνα ενός δρόμου ναρκοθετημένου που όμως πρέπει να διαβούμε. Ένα γνήσια λαϊκό «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε» πρέπει να στραφεί απέναντι στους ντόπιους και διεθνείς δυνάστες και να ματαιώσει το σκοτεινό μέλλον για τους λαούς της Βαλκανικής που προετοιμάζουν.

 

(1) Για τον προσεκτικό παρατηρητή της βαλκανικής ιστορίας δεν θα περάσει απαρατήρητο το γεγονός πως και η ναζιστική διείσδυση στα Βαλκάνια είχε σαν μοχλό την δημιουργία αρκετών προτεκτοράτων.

https://www.e-dromos.gr/neos-gyros-entasis-kai-anaflexis-stin-polypa8i-perioxi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

«Μόνο όποιος θέλει έντονα, προσδιορίζει τα αναγκαία στοιχεία για την πραγματοποίηση της θέλησής του»

του Ρούντι Ρινάλντι

 

Οι σκέψεις που εκθέτει ο Γκράμσι στις σημειώσεις του για τον Μακιαβέλι, την πολιτική και το σύγχρονο κράτος έχουν τροφοδοτήσει πλήθος από αναλύσεις, δοκίμια, βιβλία, παρεμβάσεις. Στο σύντομο σημείωμα που ακολουθεί θα δώσουμε εντελώς συνοπτικά τις βασικές σκέψεις του Γκράμσι για δύο κρίσιμα θέματα: Την πρόβλεψη και τον συσχετισμό δυνάμεων. Εξυπακούεται ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η άμεση επαφή και ανάγνωση του έργου του που κυκλοφορεί στην χώρα μας (Για τον Μακιαβέλι, εκδόσεις Ηριδανός).

Αναφερόμενος στην πρόβλεψη ο Γκράμσι σημειώνει πως «είναι βέβαιο ότι προβλέπω σημαίνει μονάχα βλέπω καλά το παρόν και το παρελθόν σαν κίνηση: βλέπω καλά, δηλαδή διακρίνω με ακρίβεια τα βασικά και μόνιμα στοιχεία της διαδικασίας». Αλλά, θα προσθέσει πως «είναι παράλογο να σκεφτούμε μία πρόβλεψη καθαρά αντικειμενική. Όποιος κάνει την πρόβλεψη, στην πραγματικότητα έχει ένα “πρόγραμμα” πού θέλει να το κάνει να θριαμβεύσει και η πρόβλεψη είναι ακριβώς στοιχείο αυτού του θριάμβου».

Ακόμα περισσότερο, ο Γκράμσι θα υποστηρίξει πως «μπορούμε να πούμε ότι μονάχα στο βαθμό που η πρόβλεψη συνδέεται με ένα πρόγραμμα, αποκτάει και μια αντικειμενικότητα». Και εξηγεί αυτήν την φαινομενικά παράδοξη άποψη με τα εξής επιχειρήματα:

1) Μονάχα το πάθος οξύνει το νου και συνεργεί στο να κάνει πιο καθαρή τη διαίσθηση και άρα να αποκτάμε μια εμπειρία στην ανάλυση των διαφόρων καταστάσεων και κινήσεων,

2) Μόνο η ύπαρξη στον «προβλέποντα» ενός προγράμματος για πραγματοποίηση τον καθιστά ικανό ώστε να κρατιέται στο ουσιώδες, και

3) διότι, εφόσον η πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα εφαρμογής της ανθρώπινης θέλησης στην κοινωνία των πραγμάτων, το να κάνουμε αφαίρεση κάθε βουλητικού στοιχείου ή να υπολογίζουμε μονάχα την επέμβαση των θελήσεων των άλλων και να θεωρούμε τα στοιχεία αυτά σαν αντικειμενικούς όρους, ακρωτηριάζουμε την πραγματικότητα.

Για να γίνει πιο εμφανής η άποψή του θα την συνοψίσει σε μια φράση: «Μόνο όποιος θέλει έντονα, προσδιορίζει τα αναγκαία στοιχεία για την πραγματοποίηση της θέλησής του» και έτσι μετατρέπεται και αυτός σε ένα στοιχείο της πραγματικότητας, σε ένα ενεργό στοιχείο που πασχίζει να διαμορφώσει την πραγματικότητα τροποποιώντας τους συσχετισμούς των δυνάμεων.

Για τον Γκράμσι δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες. Όποιος ορθώνει τέτοια τείχη φοβάται την κοινωνική δυναμική, δεν θέλει έντονα, βουλιάζει στον αντικειμενισμό και στον οικονομισμό, γίνεται συντηρητικός, δεν εκτιμάει τα ξεσπάσματα, καταδικάζει το αυθόρμητο και περιμένει κάποιους αυτοματισμούς που θα έρθουν, όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικοί όροι…

Για τον Γκράμσι, «ο πολιτικός σε δράση (ο πολιτικός οργανισμός) είναι ένας δημιουργός, ένας διεγέρτης, αλλά ούτε δημιουργεί από το μηδέν, ούτε κινείται μέσα στο θολό κενό των επιθυμιών και των ονείρων του. Βασίζεται πάνω στην έγκυρη πραγματικότητα».

Αλλά τι είναι αυτή η έγκυρη πραγματικότητα; Είναι ίσως κάτι στατικό και ακίνητο ή μάλλον ένας συσχετισμός δυνάμεων σε συνεχή κίνηση και αλλαγή ισορροπίας; Όταν χρησιμοποιείς την θέληση για να δημιουργήσεις μια καινούρια ισορροπία δυνάμεων που πραγματικά υπάρχουν και δρουν, στηριζόμενος επάνω σε κείνη τη δύναμη που θεωρείται προοδευτική, και ισχυροποιώντας την για να την κάνεις να θριαμβεύσει, σημαίνει πάντα ότι κινείσαι στο έδαφος της έγκυρης πραγματικότητας, αλλά, για να την κυριαρχήσεις και να την ξεπεράσεις ή να συμβάλλεις σε αυτό.

O Γκράμσι θα φτάσει σε ένα σημείο συμπύκνωσης αυτής της αντίληψης λέγοντας ότι το «πώς πρέπει να είναι τα πράγματα», δηλαδή, το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα σύμφωνα με ένα σχέδιο και πρόγραμμα είναι άρα κάτι το συγκεκριμένο, είναι μάλιστα η μοναδική ρεαλιστική και ιστορική ερμηνεία της πραγματικότητας, είναι μόνον ιστορία σε δράση και φιλοσοφία σε δράση, μόνον πολιτική.

Άρα, η πολιτική για τον Γκράμσι είναι ιστορία και φιλοσοφία σε δράση, είναι πραγματική κίνηση ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα στόχο, έχοντας μια κοσμοαντίληψη και ένα σχέδιο για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα αρνούμενοι την υπάρχουσα κατάσταση.

 

Συσχετισμός δυνάμεων και πολιτική συνείδηση

Όμως πρέπει να αποκτήσουμε την ικανότητα να αναλύουμε τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν δεν αναλύσεις την πραγματικότητα και αν δεν καθορίσεις με όση μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται τον συσχετισμό δυνάμενων είναι αδύνατο να ασκήσεις οποιαδήποτε πολιτική.

O Γκράμσι παρατηρώντας ότι υπάρχει μια σύγχυση γύρω από το ζήτημα του συσχετισμού δυνάμεων θα πει: «Διαβάζουμε συχνά μέσα σε ιστορικές αφηγήσεις τη γενική έκφραση “συσχετισμός των δυνάμεων ευνοϊκός ή δυσμενής για τούτη ή εκείνη την τάση”. Έτσι αφηρημένα, η διατύπωση αυτή δεν εξηγεί τίποτα ή σχεδόν τίποτα».

Στο μελέτη του συσχετισμού των δυνάμεων, ο Γκράμσι διακρίνει τρεις βασικές στιγμές ή βαθμίδες:

1) Έναν συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων που συνδέεται στενά με τη δομή, που είναι αντικειμενικός, ανεξάρτητος από τη θέληση των ανθρώπων, τέτοιος που μπορεί να μετρηθεί με τα συστήματα των θετικών ή των φυσικών επιστημών. Πάνω στη βάση του βαθμού ανάπτυξης των υλικών δυνάμεων της παραγωγής υπάρχουν οι κοινωνικοί σχηματισμοί που καθένας τους αντιπροσωπεύει μια λειτουργία και έχει μια δεδομένη θέση στην παραγωγή. H σχέση αυτή είναι που αποτελεί μια πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αλλαγή: κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τον αριθμό των επιχειρήσεων και όσων εξαρτώνται από αυτές, τον αριθμό των πόλεων με το δεδομένο πληθυσμό τους κτλ. Αυτή η βασική διάταξη επιτρέπει να μελετήσουμε αν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία οι αναγκαίοι και επαρκείς όροι για έναν μετασχηματισμό της, επιτρέπει δηλαδή να ελέγχουμε το βαθμό του ρεαλισμού και του πραγματοποιήσιμου των διαφόρων ιδεολογιών ή και προγραμμάτων.

2) Mια διαδοχική στιγμή είναι ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων· δηλαδή «η εκτίμηση του βαθμού της ομοιογένειας της αυτοσυνείδησης και της οργάνωσης που έχουν πετύχει οι διάφορες κοινωνικές ομάδες».

Υπάρχουν βαθμίδες «που αντιστοιχούν στις διάφορες στιγμές της συλλογικής πολιτικής συνείδησης, έτσι όπως έχουν εκδηλωθεί μέχρι τώρα στην ιστορία», ξεκινώντας από την οικονομικο-συνεταιριστική ως την πιο καθαρά πολιτική όταν μια τάξη συνειδητοποιήσει τα κοινά συμφέροντα της έως αυτή της ηγεμονίας και του κράτους.

3) H τρίτη στιγμή είναι του συσχετισμού των στρατιωτικών δυνάμεων, που είναι άμεσα αποφασιστική ορισμένες φορές.

O Γκράμσι θέλοντας να εξοπλίσει όσους δεν κατέχουν την πολιτική επιστήμη συμπληρώνει την ανάλυσή του με δύο σημαντικές παρατηρήσεις σχετικά με τον συσχετισμό των δυνάμεων και τις τρεις βαθμίδες του.

Α) H ιστορική εξέλιξη αιωρείται αδιάκοπα ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη βαθμίδα, με τη μεσολάβηση της δεύτερης. Δηλαδή η ιστορική εξέλιξη καθορίζεται αδιάκοπα από την πορεία του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και του στρατιωτικού συσχετισμού. Όμως η ιστορική εξέλιξη μεσολαβείται από την πορεία και τις εκδηλώσεις του πολιτικού συσχετισμού, γιατί αυτός κινητοποιεί, δικαιολογεί, συγκεντρώνει, συνενώνει, αποσυνθέτει, δημιουργεί όρους επικράτησης κ.λπ.

Β) Αλλά η πιο σημαντική –λέει ο Γκράμσι– παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε αναφορικά με κάθε συγκεκριμένη ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων είναι ετούτη: ότι οι όποιες αναλύσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν σκοπό από μόνες τους, αλλά αποκτούν σημασία μόνο αν χρησιμεύουν στο να δικαιώσουν μια πρακτική δραστηριότητα, μια πρωτοβουλία της θέλησης. Αυτές δείχνουν ποια είναι τα σημεία της «ήσσονος αντιστάσεως» όπου η δύναμη της θέλησης μπορεί να εφαρμοστεί πιο αποτελεσματικά, υπαγορεύουν τις άμεσες τακτικές ενέργειες, δείχνουν πώς μπορεί καλύτερα να καταρτιστεί μια εκστρατεία πολιτικής ζύμωσης, ποια γλώσσα θα είναι καλύτερα αντιληπτή από τις μάζες κ.λπ.

Και θα τονίσει με έμφαση πως το αποφασιστικό στοιχείο κάθε κατάστασης είναι η μόνιμα οργανωμένη δύναμη και ετοιμασμένη από καιρό να επέμβει όταν κρίνεται ότι μια κατάσταση είναι ευνοϊκή.

Για τον Γκράμσι είναι ευνοϊκή μια κατάσταση μόνο στο βαθμό που μια τέτοια δύναμη οργανωμένη και ετοιμασμένη από καιρό υπάρχει και είναι γεμάτη από μαχητική θέρμη. Για αυτό –τονίζει– «το ουσιαστικό καθήκον είναι να καταγινόμαστε συστηματικά και υπομονετικά για να διαμορφώσουμε, αναπτύξουμε και να κάνουμε όλο και πιο ομοιογενή και συμπαγή, με συνείδηση του εαυτού της αυτή τη δύναμη».

https://www.e-dromos.gr/provlepsi-kai-sysxetismos-dynameon/

 

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ανακατατάξεις έξω, τακτικισμοί στο εσωτερικό

Παρά τους παλαιομοδίτικους μικροκαυγάδες ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. στις βαρετές και επαναλαμβανόμενες «συγκρούσεις» στη Βουλή και στα τηλεπαράθυρα, παρά τους πανηγυρισμούς του Φλαμπουράρη και τις διαστημικές πτήσεις του Παππά, η πραγματικότητα της χώρας εγκλωβίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Πολλαπλά σημάδια προμηνύουν ότι «ο χρόνος σώνεται» ενώ βαδίζουμε προς μια κορύφωση της τραγωδίας που βιώνουμε εδώ και 7 χρόνια.

Και ενώ συστηματικά διαβρώνονται και καταστρέφονται η χώρα και η κοινωνία, κυριαρχεί ο γενικός αποπροσανατολισμός από τα καίρια και τα ουσιαστικά ζητήματα. Με την έννοια της αναγκαίας επικέντρωσης σε ζητήματα μιας πιο συνολικής ματιάς, μιας οπτικής που δεν θα εξωραΐζει τη δυσκολία του καθολικού προβλήματος. Ή που δεν θα εύχεται απλά μιαν «ανατροπή», λέγοντας απλώς μεγάλα λόγια.

Την ίδια στιγμή, οδηγούμαστε σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα που θα εκδηλωθούν με έντονο και καταλυτικό τρόπο. Και μάλιστα, σε ένα διεθνές περιβάλλον που σφραγίζεται από τεράστιες ανακατατάξεις και συγκρούσεις, οι οποίες δείχνουν πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και σταθερό, ακόμα και στο κοντινό μας μέλλον.

Τούτων δοθέντων, έχουμε και λέμε:

 

Δεν πρόκειται για επανάληψη

Η σχέση Ελλάδας – Δανειστών δοκιμάζεται σε ένα σκηνικό που μοιάζει γνώριμο, μόνο που το σενάριο τροποποιείται και οι πρωταγωνιστές οφείλουν να μάθουν τα καινούργια λόγια, ορισμένοι μάλιστα να μαντέψουν ίσως τι πρόκειται να λεχθεί στις επόμενες σκηνές. Ενώ όλα μοιάζουν σαν επανάληψη, ενώ η γλώσσα και η φρασεολογία περιστρέφονται γύρω από γνωστές έννοιες (αξιολόγηση, προαπαιτούμενα, ποσοτική χαλάρωση κ.λπ.), όλα τα δεδομένα τείνουν να τροποποιηθούν από παράγοντες που δεν αφορούν αποκλειστικά το ελληνικό πρόβλημα.

Η σχέση ΔΝΤ-Ε.Ε. και ΗΠΑ-Ε.Ε., αλλά και η ίδια η γερμανική δύναμη εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τροποποιούνται. Το πολιτικό στοιχείο, που έχει εισβάλλει αποφασιστικά στη ζωή πολλών ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργεί νέα δεδομένα που πιθανόν να αλλάξουν τη στάση αρκετών παραγόντων. Με τρόπο που να μην έχουμε την απλή, ομαλή επανάληψη του έργου, δηλαδή «διαπραγμάτευση», κορώνες για μη συνθηκολόγηση, εκβιασμοί, τελεσίγραφα και πλήρης υποταγή στο τέλος. Αυτός, ας πούμε ότι είναι ο γραμμικός, συνηθισμένος τρόπος, που ακόμα κι αν επαναληφθεί δεν θα μας εκπλήξει.

Το ερώτημα που υπάρχει είναι ποια θα είναι η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα μέσα στο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Αυτή πρέπει να ερμηνευτεί σωστά, και έτσι πρέπει να παρθούν υπόψη δύο δεδομένα: Δεν είναι διατεθειμένη να πάει σε εκλογές και πανηγυρικά να τις χάσει και δεν φαίνεται να θέλει να μοιραστεί τη διακυβέρνηση με τη Ν.Δ. Θέλει να παραμείνει όσο περισσότερο μπορεί στην εξουσία. Άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει, γιατί η φθορά είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Επομένως, «παίζει» δείχνοντας πως δεν είναι διατεθειμένη να ψηφίσει κανένα άλλο μέτρο (από τα ακανθώδη που της ζητούν) και στήνει μια κάποια αντιπαράθεση με «Θεσμούς» και ΔΝΤ. Ο στόχος είναι σαφής, να κερδίσει χρόνο, να πλησιάσει περισσότερο η ώρα των εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία κ.λπ., μήπως και αλλάξουν τα δεδομένα. Κρυφή ελπίδα, να εξαναγκαστεί η ανυποχώρητη σήμερα Γερμανία, να αποδεχθεί μια κάποια χαλάρωση στην Ε.Ε. και να υπάρξουν ορισμένα περιθώρια για ένταξη στα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι.

Για να πετύχει αυτό τον στόχο, χρησιμοποιεί διάφορα «όπλα», έστω προπαγανδιστικά. Οι σχεδόν ταυτόχρονες δηλώσεις περί δραχμής, από τον Ν. Ξυδάκη (κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και τον Γ. Κυρίτση, αποτελούν δοκιμαστικές βολές. Σε μια στιγμή μάλιστα που το ζήτημα της Ευρωζώνης βρίσκεται στο επίκεντρο διεργασιών και προτάσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη και η πολιτική Τραμπ ήδη προεξοφλεί τον θάνατο του Ευρώ εντός των επόμενων 18 μηνών…

Το Μαξίμου λοιπόν, μοιάζει σε αυτές τις συνθήκες να κινείται προς τη μεθόδευση να στηθεί ένα «μέτωπο» απέναντι στους δανειστές, αλλά όπως φαίνεται υπάρχουν πλέον και αντιδράσεις εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου. Το οικονομικό δίδυμο Τσακαλώτος – Χουλιαράκης φαίνεται να προσβλέπει σε μια πιο ήπια, θεσμική στάση υπακοής προς τους Ευρωπαίους και να δυσανασχετεί με τα «παιχνίδια». Ο «μεγάλος» Δραγασάκης δεν ακούγεται, δεν ομιλεί, αλήθεια τι κάνει; Θυμάται κανείς ακόμα ότι πρόκειται για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης; Σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο Τσακαλώτου, Βούτση δεν μοιάζει με μια τυχαία, άσχημη στιγμή.

Επομένως, άσχετα από το τι λέγεται, ο Τσίπρας μάλλον έχει αποφασίσει να τραβήξει τη διαπραγμάτευση. Αυτό στηρίζεται στην εκτίμησή του ότι τούτη τη στιγμή η Γερμανία δεν θα κάνει την επιλογή για Grexit, οπότε εκείνος έχει κάποιο περιθώριο για «αντίσταση». Μόνο που αυτή, ελλείψει οποιασδήποτε προοπτικής και βάθους, εξαντλείται απλά στο «τρενάρισμα», προσμένοντας σε κάποια αλλαγή της κατάστασης εντός της Ευρώπης και των συστημικών της κύκλων που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη «χαλάρωση». Αυτή είναι η συμμετοχή που επιλέγει στο ευρωπαϊκό πολιτικό παιχνίδι.

 

Το όριο του Τσίπρα

Ο πόλεμος φθοράς προς τον Αλ. Τσίπρα, έφερε κάποια αποτελέσματα. Η αξιολόγηση δεν έκλεισε τον Δεκέμβρη, ενώ εκείνος αποδέχθηκε πολλά που του ζητήθηκαν. Τώρα, θέλουν να πάρει μέτρα «αυτοκτονίας» για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Μοιάζει με τελεσίγραφο, αλλά είναι στην πραγματικότητα;

Σε λίγες μέρες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα ταξιδεύσει προς Γερμανία. Ίσως εκεί πάρει κάποιο χρίσμα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) από την άλλη, προχωρά στην πρόταση για νέα κυβέρνηση μέσα από την παρούσα Βουλή, χωρίς Τσίπρα ή Μητσοτάκη επικεφαλής, για να προχωρήσει στα αναγκαία βήματα της διαπραγμάτευσης. Ο διμέτωπος απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα, εξυπηρετεί τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σκοπεύει να ανασχέσει ταυτόχρονα κάπως και το ρεύμα ενίσχυσης της Ν.Δ.

Όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια διαφορά 12-14 μονάδων υπέρ της Ν.Δ. με το «πραγματικό ποσοστό» του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται γύρω στο 13-15%. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεωθεί να υπογράψει νέα μέτρα ή ένα τέταρτο Μνημόνιο με όρους υπαγορευμένους από ΔΝΤ και Ε.Ε., τότε η φθορά του θα μεγαλώσει εκθετικά και θα βρεθεί γύρω στο 10%, οπότε δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και θα πέσει. Ο Κυριάκος το ξέρει και γι αυτό δεν βιάζεται, προτιμά να περάσει τα μέτρα ο Αλέξης για πολλούς λόγους.

Το όριο του Τσίπρα δεν βρίσκεται ούτε στο ανύπαρκτο ουσιαστικά κόμμα του, που θα του βάλει εμπόδια, ούτε στην ύπαρξη μιας τάσης μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Αυτά είναι λυμένα ζητήματα και έχουν δοθεί πολλαπλές εξετάσεις μέχρι τώρα. Βρίσκεται στους ρυθμούς της φθοράς μέσα στην κοινωνία και στη δυνατότητα να κυβερνήσει σε περιβάλλον ρευστότητας και αδιεξόδων χωρίς κανενός είδους νομιμοποίηση.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Έχει καμιά σχέση ο πολιτικός τακτικισμός κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων με την κατάσταση της χώρας; Ανταποκρίνεται κανείς στην ανάγκη να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα που δημιουργούνται στις νέες συνθήκες;

 

Τακτικισμός και αδιέξοδα

Αν έχει γίνει κατανοητό στους κύκλους που μας κυβερνούν ότι δεν υπάρχει «άλλος γύρος» κι άρα (για τους περισσότερους) μοναδικός μπούσουλας είναι πόσο θα μείνουν στην εξουσία (ποια χώρα, ποια οικονομία, φτώχεια, ανεργία, ποιοι εθνικοί κίνδυνοι, ποια κυριαρχία κ.λπ.;), τότε η απάντηση στο ερώτημα που αναφέρθηκε είναι προφανής.

Αν έχει γίνει κατανοητό στους αντιπολιτευόμενους κύκλους ότι το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ» είναι σε φθίνουσα πορεία και έρχεται η ώρα τους να προσφέρουν υπηρεσίες, να πλασαριστούν ως υποψήφιοι κυβερνήτες, μέσα στις προδιαγραμμένες κατευθύνσεις των Μνημονίων για τα επόμενα χρόνια, πάλι είναι προφανής η απάντηση.

Τίποτα θετικό για τον λαό και τον τόπο δεν υπάρχει, ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλον. Τα αδιέξοδα μπορούν να αρθούν, αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο και με άλλη συνείδηση. Η υποθήκευση της χώρας συμβαδίζει με το πάγωμα της ελπίδας και μαζί κάθε αναζήτησης για δρόμους διεξόδου από μια πραγματικά δύσκολη θέση. Εκεί βρίσκεται η προοπτική και το φώς μέσα στα σκοτάδια που μας περιβάλλουν.

 

 

Το ευρώ, ο Τραμπ και η δραχμή

Νέο τοπίο στην Ευρώπη, «λαγοί» και συνθήματα στην Ελλάδα

 

Οι εξελίξεις στην Ευρώπη, αδιαμφισβήτητα θα καθοριστούν σε μεγάλο βαθμό από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και την «επιστροφή της πολιτικής» που αμφισβητεί το κυρίαρχο γερμανικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης.

Ο προοριζόμενος από τον Τραμπ για νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ε.Ε. Τεντ Μάλοχ δήλωσε χωρίς περιστροφές σε συνέντευξη στο BBC: «Νομίζω ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα το οποίο δεν βρίσκεται απλά σε πτώση, αλλά έχει σοβαρό πρόβλημα και θα μπορούσε στην πραγματικότητα να καταρρεύσει μέσα στους επόμενους 18 μήνες», ενώ πρόσθεσε: «Είχα σε προηγούμενη καριέρα διπλωματική θέση όπου βοήθησα να πέσει η Σοβιετική Ένωση. Άρα ίσως υπάρχει άλλη μια Ένωση που χρειάζεται να δοκιμάσει ένα σοκ».

Οι βασικές πολιτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου αντέδρασαν. Με κοινή επιστολή τους, οι Μάνφρεντ Βέμπερ (ΕΛΚ) και Γκι Φερχόφσταντ (Φιλελεύθεροι), καταγγέλλουν ότι οι δηλώσεις του κ. Μάλοχ «αποκαλύπτουν εξωφρενική κακοβουλία αναφορικά με τις αξίες που καθορίζουν αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση και, αν εκφραστούν από επίσημο εκπρόσωπο των ΗΠΑ, θα μπορούσαν δυνητικά να υπονομεύσουν σοβαρά τη διατλαντική σχέση που, τα τελευταία 70 χρόνια, έχει συμβάλει ουσιαστικά στην ειρήνη, τη σταθερότητα και την ευημερία της ηπείρου μας», ενώ ουσιαστικά τον κηρύσσουν ανεπιθύμητο δηλώνοντας: «Είμαστε πεπεισμένοι πως άτομα που βλέπουν ως αποστολή τους τη δημιουργία εμποδίων ή τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα πρέπει να διαπιστεύονται ως επίσημοι αντιπρόσωποι στην Ε.Ε.». Ο Τζιάνι Πιτέλα (Σοσιαλδημοκράτες) από τη μεριά του, με ξεχωριστή επιστολή αναφέρει: «Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η αγνόηση αυτής της απαράδεκτης στάσης θα υπονομεύσει τη μελλοντική μας σχέση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ και θα μπορούσε δυνητικά να συμβάλει στη διάδοση του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη».

Η στόχευση της γερμανικής Ευρώπης από τον Τραμπ, είναι υπόθεση που θα απασχολήσει και θα προκαλέσει κι άλλους τριγμούς. Οι εκλογικές διαδικασίες που είναι στο πρόγραμμα (Ολλανδία τον Μάρτιο, Γαλλία τον Απρίλιο-Μάιο, Γερμανία το φθινόπωρο, και ακόμα πιθανά Ιταλία ή και Ελλάδα) προμηνύουν ότι ο πολιτικός χάρτης ίσως αλλάξει, και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο. Η Αγγλία είναι «εκτός» και συντάσσεται με τον Τραμπ ανοικτά, η Ουγγαρία κλείνει συμφωνίες με τη Ρωσία, η Τουρκία σπαράσσεται από αντιθέσεις, αλλά αποκτά μια μεγαλοκρατική διάσταση, ενώ έχει και δημοψήφισμα σε λίγο καιρό. Αυτά, για να αναφερθούμε στις βασικότερες διεργασίες.

 

«Δεν είμαι λαγός!»

Ο Ξυδάκης «άθελά του» μετέφερε τη δραχμολογία στο επίκεντρο μιας πολιτικής διαμάχης, για να δεχθεί τα πυρά της Ν.Δ., η οποία έχει επιβάλλει μια υστερική απαγόρευση οποιασδήποτε συζήτησης γύρω από το Ευρώ. Στη συνέχεια, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε εξηγήσεις επί εξηγήσεων και ορκίστηκε πίστη στο κοινό νόμισμα. Εντελώς τυχαία, και ο Κυρίτσης σε άλλη εκπομπή μίλησε κι αυτός για το ίδιο σενάριο («Θα πρέπει να υπάρχει σχέδιο… Θέλω να ελπίζω ότι η ΤτΕ έχει σχέδιο, θα ήταν ασύγγνωστη αμέλεια αν δεν έχει» κ.λπ.), αποδεικνύοντας ότι υπάρχει καπνός από το Μαξίμου σχετικά με το ζήτημα. Δεν αποκλείεται να αποτελεί έναν τρόπο άμυνας του Τσίπρα απέναντι σε ένα ζήτημα που πλέον τίθεται από παντού, τόσο στο εσωτερικό όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Άρα, δεν αποτελεί σύμπτωση που κάποιοι συριζικοί κύκλοι ενθυμούνται πλέον με θετικό τρόπο τη «δραχμούλα».

Η «δραχμή» φυσικά δεν είναι πανάκεια που κάνει –και μάλιστα αμέσως– καλύτερη τη ζωή μας. Ούτε και αποτελεί ένα καθαρά τεχνοκρατικό θέμα. Το να τεθεί ξανά τώρα το θέμα της δραχμής με τρόπο συνδικαλιστικής απόκρυψης του κεντρικού και συνθετότερου ζητήματος, αυτού της διεξόδου της χώρας, δεν βοηθά πουθενά. Η «επιστροφή στη δραχμή» ξεκομμένα, δεν λέει πολλά πράγματα. Στο παρελθόν, είδαμε κινήσεις και κόμματα να ποντάρουν σε αυτήν και να βρίσκονται εκεί που βρέθηκαν, όχι γιατί δεν υπάρχει ευρωσκεπτικισμός και δυσφορία, αλλά γιατί δεν πρόβαλαν μια συνεκτική εναλλακτική πρόταση. Τώρα, η δραχμή μπορεί να γίνει σημαία για πολλά κόμματα και σχηματισμούς. Η υστερική τρομοκρατία για ένα θέμα-ταμπού, έτσι κι αλλιώς θα σπάσει, και αυτό δεν είναι κακό.

Το κεντρικό ζήτημα είναι ποιος διευθύνει στην ουσία μια πορεία εξόδου και μετάβασης και τι επιλογές κάνει μέσα στα πλαίσια μιας εναλλακτικής. Γιατί, μπορεί να υπάρχει δραχμή με Σόιμπλε κυρίαρχο, με Μητσοτάκη πρωθυπουργό, με στήριξη από τον Τραμπ κ.λπ. Κεντρικό ζήτημα είναι λοιπόν ποιο «τιμόνι» υπάρχει, και με αυτό δεν εννοούμε μόνο (ή κυρίως) ποια πρόσωπα ή κόμματα ασκούν «διακυβέρνηση», αλλά ποιος λαός και σε τι κατάσταση, ποιος κοινωνικός και γενικότερος συσχετισμός, ποιο οικονομικό σχέδιο. Κεντρικά, δηλαδή, ποιοι υποκειμενικοί όροι υπάρχουν για διαφορετικές επιλογές. Αλλιώς, λέμε απλώς συνθήματα μπας και «πιάσουμε την καλή».

Έξω από αυτούς τους όρους, βεβαίως και είναι σήμερα –περισσότερο από ποτέ– νοητή μια διάλυση της Ευρωζώνης και του ευρώ, χωρίς βέβαια να έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί μέσα στη χώρα μας. Άρα, και μια επιστροφή στη δραχμή. Νομίζει όμως κανείς ότι αυτό, αυτόματα και με μαγικό τρόπο, φέρνει λύση στο πρόβλημα «αποικία – Ελλάς»; Ότι καλυτερεύει τα πράγματα; Ότι απαλλάσσει τη χώρα από τον βραχνά του χρέους και όλων των μνημονίων που έχουν συναφθεί; Όποιος το νομίζει, πάσχει από αφέλεια. Γιατί, απλούστατα, έτσι και συμβεί, θα συνοδευτεί από μεγάλους οικονομικούς και κοινωνικούς τριγμούς και συνέπειες που δεν μπορούν εύκολα να εκτιμηθούν.

Η επανάκτηση εργαλείων οικονομικής πολιτικής (άρα και του νομίσματος) δεν είναι απλά τεχνοκρατική διαδικασία πέρα από τον γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό. Γι αυτό, χρειάζεται επειγόντως προσανατολισμός προς μια συνολικότερη στροφή στην πορεία της χώρας.

 

Να μην παγιωθεί  η μοιρολατρία

 

Ο εκπεσμός του ριζοσπαστισμού σε μια παθητική κατάσταση ήταν ίσως ό,τι καλύτερο έχει προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα στα δύο χρόνια διακυβέρνησης, που τόσο «λαμπρά» γιόρτασε πρόσφατα η κυβερνητική παράταξη. Τώρα, τον αποπροσανατολισμό που κυριαρχούσε, ακολουθεί μια διάδοχη πνευματική κατάσταση που μπορεί να ταλαιπωρήσει αφάνταστα τη λαϊκή υπόθεση. Είναι η κατάσταση της μοιρολατρίας και της αποδοχής του «κακού» σαν ένα ριζικό από το οποίο με τίποτα δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Μια κοινωνία παγωμένη, με κομμένη την ελπίδα και με διάψευση όλων των αυταπατών, δεν συνέρχεται εύκολα. Αλλά αν αυτό δεν συμβεί κάπως, τότε παγιώνεται μια αντίληψη ότι τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Η αποξένωση της κοινωνίας από την πολιτική αλλά και του καθένα από μια συλλογική προσπάθεια, αποτελούν σήμερα τα πιο ισχυρά όπλα που έχει το συστημικό στρατόπεδο, σε συνθήκες που σπαράσσεται από αντιθέσεις και ακούγονται τριγμοί, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν μια διαφορετική πορεία.

Οι ασχολούμενοι με την πολιτική, και ιδιαίτερα με την πολιτική που αρχίζει και τελειώνει στις κάλπες και στο κοινοβούλιο, φαίνεται να ζουν «στην κοσμάρα τους» και να μην αντιλαμβάνονται το βάθος της αποξένωσης. Αδυνατούν να δώσουν έκφραση –ούτε και νοιάζονται βέβαια– στο πληττόμενο πλειοψηφικό τμήμα της κοινωνίας. Ούτε ενδιαφέρονται για τη διάλυση της χώρας. Υπάρχουν απλώς γιατί υπηρετούν αυτές τις διαδικασίες.

Το να μην παγιωθεί μια μοιρολατρική στάση και αντίληψη είναι καθοριστικό ζήτημα για μια αναγκαία αντιστροφή. Μόνο που πρέπει να εκτιμηθεί σωστά και να χρησιμοποιηθεί η γλώσσα της αλήθειας κι όχι η γλώσσα «του κόμματος», του πολιτικάντη, του αεριτζή που παντού βλέπει μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και σημαντικές διεργασίες ή προβάλλει εαυτόν ως σωτήρα.

Η ελληνική περίπτωση, μετά από μια πικρή ήττα, δεν πρέπει να κουρνιάξει στη ζεστασιά της μοιρολατρίας, γιατί αυτή δεν αποτελεί λύση και δεν προάγει τίποτα. Χρειάζεται να βγουν δυνάμεις από τον λήθαργο και να κινηθούν αποκτώντας μια πιο συνολική οπτική, μια πιο προοπτική ματιά.

https://www.e-dromos.gr/valtomeno-topio/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Μεγαλοσυστημική ανασύνταξη σε περίοδο αβεβαιότητας

Η εκλογή Τραμπ, και όσα φέρνει μαζί της, αποδεικνύει πως μόνο στην τύχη δεν μπορούν να αποδοθούν όσα συμβαίνουν. Ένας πλούσιος Αμερικανός δημαγωγός, χοντροκομμένος θεατρίνος, ρατσιστής και μισογύνης, φτάνει, μέσα από σωρεία συμπτώσεων, να εκλεγεί πρόεδρος της ηγέτιδας δύναμης του δυτικού κόσμου. Όλοι τον καταγγέλλουν ανοιχτά, αλλά αυτός βρίσκει τρόπο να συγκεντρώνει δύναμη και σήμερα αρχίζει να εφαρμόζει ορισμένα από όσα είχε υποσχεθεί. Μα τι γίνεται, τρελάθηκαν το σύστημα και η πολιτική, πώς ξέφυγαν όλα από την κανονικότητα και το «πολίτικαλ κορέκτ»; Πώς έγινε και κυρίευσε το εκλογικό σώμα ένας φρενήρης εθνολαϊκισμός με αποτέλεσμα να βρεθεί στο τιμόνι της μεγαλύτερης δύναμης του πλανήτη, ένας σαλτιμπάγκος;

Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει, ή τουλάχιστον τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία και ασύνδετα με την πραγματικότητα. Η εκλογή Τραμπ, αλλά και μια σειρά μεγάλα γεγονότα που προηγήθηκαν, όπως το Brexit, το δημοψήφισμα στην Ιταλία, η άνοδος ακροδεξιών και δεξιών λαϊκίστικων σχηματισμών στην Ευρώπη, οι εξελίξεις σε Ισπανία και Ελλάδα πριν δύο χρόνια, καταγράφουν κάτι. Μια ογκούμενη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, που αποκτά πολιτική φωνή μέσα από ποικίλες εκπροσωπήσεις, στρεφόμενη ενάντια στις ανοικτά διακηρυγμένες και εφαρμοζόμενες εκφράσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στρεφόμενη κυρίως ενάντια στον πολιτικό κόσμο που έχει ενσωματωθεί σε αυτήν και την υπηρετεί, και σε ανοικτή δυσπιστία προς όλους του υπερεθνικούς μηχανισμούς που την επιβάλλουν.

Πρόκειται για μια εξέγερση ενάντια σε ένα «κατεστημένο» που εδώ και 4 δεκαετίες χειρίστηκε τη διαρκή κρίση με τρόπο τέτοιο ώστε να πλουτίζει μια διεθνική χρηματιστική ολιγαρχία, απορρυθμίζοντας και καταστρέφοντας εθνικές και περιφερειακές οικονομίες, χώρες και κοινωνίες.

 

Το ρήγμα, οι «δύο Αμερικές» και η μορφή «κίνημα»

Τα γεγονότα αυτά «αποτελούν εκδηλώσεις του βάθους της κρίσης του συστήματος του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το σύστημα υφίσταται ρήγματα μπροστά στα μάτια μας μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του. Όλες οι προσπάθειες να το σώσουν με μικρές προσαρμογές –προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα– είναι καταδικασμένες να αποτύχουν». (Σ. Αμίν, «Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ»)

Η εκλογή Τραμπ σηματοδοτεί μια πιο ευρεία απόπειρα, κάτι μεγαλύτερο και σημαντικότερο από τις μικρές προσαρμογές του συστήματος. Καταγράφει την απόπειρα μιας μεγαλοσυστημικής αναδιάταξης που συμβαίνει στην καρδιά του συστήματος και θα έχει αντίκτυπο -–ήδη έχει– στο παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών και σχέσεων. Η πορεία αυτής της μεγαλοσυστημικής αναδιάταξης δεν είναι προδιαγεγραμμένη, αφού είναι πολλοί οι παράγοντες που αντενεργούν, ενώ παραμένει γεγονός πως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά αποτέλεσμα θελήσεων και επιλογών, ούτε μια αντιστροφή της μπορεί να είναι αποτέλεσμα «βολονταρισμού» και πολιτικών συνθημάτων. Ο Τραμπ και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν, έχουν όντως να διανύσουν πολύ δρόμο και είναι ανοιχτό ζήτημα το κατά πόσο θα μπορέσουν να εκδιπλωθούν για να πετύχουν τους στόχους τους, θα συμβιβαστούν ή  θα αποτύχουν καταγραφόμενοι ως μια «φάρσα» ή μια αποτυχημένη απόπειρα αναδιάταξης.

Παρόλα αυτά, τούτη τη στιγμή, μέσα στην καρδιά των ΗΠΑ υπάρχει ένα ρήγμα. Ένα μεγάλο ρήγμα σε πολιτικές και οικονομικές επιλογές, ένα ρήγμα που φέρνει σε αντιπαράθεση δύο μεγαλοσυστημικές μερίδες και που σαφέστατα ξεπερνά τις συνηθισμένες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς. Ακόμα περισσότερο, το ρήγμα στην καρδιά των ΗΠΑ πατά πάνω σε μια διχασμένη κοινωνία και δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για μια δυνάμει «εμφυλιοπολεμική» κατάσταση και χάσμα ανάμεσα σε «δύο Αμερικές».

Όλος ο κρατικός και διοικητικός μηχανισμός διαπερνιέται από το χάσμα αυτό. Κατά συνέπεια, όλες οι πολυπλόκαμες υπηρεσίες και ο στρατός, θα αναδιοργανωθούν μέσα σε συνθήκες οξύτατης σύγκρουσης. Ας σκεφτούμε μόνο πως λίγο πριν την ορκωμοσία του Τραμπ, το CNN μετέδωσε ρεπορτάζ για το τι θα γινόταν αν δολοφονούνταν την ίδια μέρα ο νέος πρόεδρος και ο νέος αντιπρόεδρος, τονίζοντας ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο Ομπάμα θα μπορούσε να επανέλθει κανονικά. Τραμπ και Πενς μάλιστα, δεν ορκίστηκαν μαζί αλλά χωριστά… Δεν έχει επίσης ξανασυμβεί την ημέρα της ορκωμοσίας μιας νέας κυβέρνησης να οργανώνονται διαδηλώσεις και να προβάλλονται ιδιαιτέρως από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο «παρατάξεις» είναι τέτοια, και το βάθος της τόσο μεγάλο, ώστε χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν μαζικά κινήματα και από τις δύο πλευρές. Ο Τραμπ, σε όλη την προεκλογική περίοδο μιλούσε για «κίνημα». Η άλλη πλευρά δεν ένοιωθε ακόμα μια τέτοια ανάγκη, αφού έπρεπε να εξουδετερώσει ένα άλλο κίνημα στο εσωτερικό της, αυτό του Σάντερς. Τώρα όμως, αφού νικήθηκε, δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει και τη μορφή «κίνημα» για να αντιμετωπίσει την πρόκληση Τραμπ. Ένα κίνημα, του οποίου η πλειοψηφία δεν νιώθει την ανάγκη να διαχωριστεί πολιτικά από την πτέρυγα Κλίντον, στρέφοντας όλα τα πυρά προς τον Τραμπ. Πλην υπαρκτών εξαιρέσεων, δεν αντιτίθεται στην πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος. Ένα κίνημα που «δεν βλέπει» την οξύτατη σύγκρουση ανάμεσα στις δύο «παρατάξεις» και ουσιαστικά εξυπηρετεί τη μια από τις δύο. Το κίνημα χρειάζεται, είναι αναγκαίο, αλλά σε πλήρη ανεξαρτησία από τα δύο κέντρα που συγκρούονται κι όχι υποχείριο του ενός ενάντια στο άλλο.

 

Στρατηγική του στρατοπέδου Τραμπ

Το σύνθημα «Να ξανακάνουμε μεγάλη την Αμερική» περιγράφει τις ανάγκες μιας μερίδας των ελίτ των ΗΠΑ να δώσουν μια απάντηση στη διαρκή υποβάθμιση του ρόλου της πληγωμένης υπερδύναμης, τόσο διεθνώς όσο και εσωτερικά. Με μια οικονομία, μάλιστα, που ασθμαίνει και έχει χάσει τη ζωτικότητα και τον δυναμισμό της, ενώ μια χρηματιστική ολιγαρχία πλουτίζει παρασιτικά σε βάρος και τμημάτων των ελίτ. Αποτελεί την απόπειρα τμημάτων του κεφαλαίου στις ΗΠΑ να απαντήσουν σε χρόνια προβλήματα και στον παραμερισμό τους τις τελευταίες δεκαετίες. Τα τμήματα αυτά, γνωρίζουν ότι η παράταξη της παγκοσμιοποίησης είναι ισχυρή και κατέχει θέσεις-κλειδιά, διαθέτοντας και ένα ισχυρό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο (ΜΜΕ). Γι’ αυτό ο Τραμπ έχει ανάγκη από ένα «κίνημα» που να σπάσει συνήθειες και συμπαιγνίες ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα των ΗΠΑ και των διάφορων λόμπι που τα στηρίζουν.

Τόσο ο λόγος του Τραμπ κατά την ορκωμοσία, όσο και ο καταιγιστικός ρυθμός αποφάσεων αφού ανέλαβε, ρυθμός που δείχνει να προχωρά στις κατευθύνσεις και τις ρήξεις που είχε προαναγγείλει, του δίνουν την απαραίτητη ορμή για να αδυνατίσει τις αντιστάσεις, ώστε να καταστεί κυρίαρχος του παιχνιδιού εσωτερικά.

Η κυβέρνηση που σχημάτισε –κυβέρνηση εκατομμυριούχων– δείχνει πως πήρε υπόψη του διάφορες ισορροπίες μέσα στον χώρο των ρεπουμπλικανών και γέρνει την ζυγαριά προς τη μεριά των «πετρελαιάδων», των μεγιστάνων της ενέργειας. Ο υπουργός Εξωτερικών, στέλεχος της Exxon Mobil. Ο υπουργός Ενέργειας, εκπρόσωπος εταιρειών αγωγών πετρελαίου και ορυκτών καυσίμων. Ο υπουργός Οικονομικών, στέλεχος για 17 χρόνια (μέχρι το 2002) της Goldman Sachs. Μάλιστα, στην κρίσιμη θέση του πρέσβη στο Λονδίνο (η Αγγλία, βασικός σύμμαχος στον άξονα που θέλει να κτίσει ο Τραμπ), τοποθετήθηκε ο Ρόμπερτ Τζόνσον της Johnson & Johnson.

Αποσύρει τις ΗΠΑ από τη συμφωνία ΤΡΡ στην οποία παίρνουν μέρος 12 χώρες του Ειρηνικού, κλείνει συμφωνίες με τον πρωθυπουργό του Καναδά Τριντό, για έναν πετρελαιαγωγό, δηλώνει ότι θα προχωρήσει στο κτίσιμο του τείχους στα σύνορα με Μεξικό, δημιουργώντας τριβές με τη μεξικανική κυβέρνηση, αφού πάει να της φορτώσει και τα έξοδα. Συναλλάσσεται με τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, δίνοντας κίνητρα, κηρύσσει πόλεμο στην Toyota. Προσκαλεί τον Νετανιάχου στις ΗΠΑ και έχει θερμή συνομιλία με τον Αιγύπτιο Σίσι, ενώ η Αγγλίδα πρωθυπουργός είναι η πρώτη που τον επισκέπτεται στις ΗΠΑ. Η Άνγκελα μπορεί να περιμένει…

Η μεγαλοσυστημκή ανασύνταξη του Τραμπ στοχεύει:

1 Σε μια αναδίπλωση σε πρώτη φάση, με έμφαση στην ισχυροποίηση της οικονομίας των ΗΠΑ στο εσωτερικό. Η στρατηγική του δεν είναι ο «απομονωτισμός», το κλείσιμο των ΗΠΑ στον εαυτό τους. Είναι μια άλλη εκδοχή παγκοσμιοποίησης με διαφορετικές προτεραιότητες και συμμαχίες.

2 Σε μια άλλη πολιτική για την Ευρώπη. Τοποθετείται ξεκάθαρα υπέρ της διάλυσης της Γερμανικής Ευρώπης, η συμμαχία με την Αγγλία θα είναι βασικός πυλώνας, ενώ αναμενόμενη πρέπει να θεωρείται η πολύμορφη ενθάρρυνση για «ανταρσίες» κι άλλων χωρών.

3 Στην προώθηση ενός νέου Ατλαντισμού σε αυτά τα πλαίσια, με άλλο κέντρο βάρους και με ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ, ώστε να επιτευχθεί η συνολική ανάκαμψη της φθίνουσας Δύσης.

Αναγκαστικά, η εκ νέου ανασύνταξη της Δύσης με ρωμαλέα ξανά την Αμερική, οφείλει να αντιμετωπίσει το κομβικό ζήτημα της θεμελιώδους ισορροπίας (γεωπολιτικής) του πλανήτη που περνά από τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα. Το τρίγωνο ΗΠΑ-Κίνα-Ρωσία, είναι ο καθοριστικός παράγοντας όλων των υπόλοιπων εξελίξεων. Ο Τραμπ φαίνεται να πριμοδοτεί την συνεργασία με τον Πούτιν και την τροποποίηση των σχέσεων με την Κίνα. Προς στιγμήν, ο Τραμπ ανατρέπει εν μέρει τη σχεδιασμένη πολιτική ρήξης με τη Ρωσία που σχεδίαζαν οι «παγκοσμιοποιητές» (Ομπάμα, Χίλαρι, Νούλαντ και πτέρυγες των ρεπουμπλικανών), προσπαθώντας να πετύχει την απομάκρυνση της Ρωσίας από την Κίνα και έχει λόγους να πιστεύει πως μπορεί να το πετύχει. Αυτή η επιλογή δεν μπορεί να γίνει χωρίς αλλαγή των πραγμάτων στην Ευρώπη. Η Ρωσία πρέπει να θεωρηθεί ευρωπαϊκή δύναμη, να της αφεθεί περιθώριο για κινήσεις, την ίδια στιγμή που θα διαλύεται η Γερμανική Ευρώπη.

Η Νοτιοανατολική Ασία, και ιδιαίτερα η Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες, έχει καταστεί η παραγωγική πλατφόρμα του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν μπορεί για τις ΗΠΑ να συνεχίσει αυτό. Ένα μέρος των παραγωγικών δραστηριοτήτων πρέπει να «επαναπατριστεί», ή καλύτερα η οικονομία των ΗΠΑ χρειάζεται έναν παραγωγικό «λεβιέ», δηλαδή, ένα ευρύ πρόγραμμα υποδομών και προστασίας των εγχώριων βιομηχανιών, ώστε να επιβραδυνθεί ή και να αντιστραφεί η «δύση» των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα.

Τέλος, οι διακηρύξεις για εξαφάνιση από προσώπου γης της ισλαμικής τρομοκρατίας, δίνουν μήνυμα συνέχισης της παρουσίας των ΗΠΑ σε διάφορα πολεμικά μέτωπα. Η τοποθέτηση του Τζέιμς Μάτις (με το εύγλωττο ψευδώνυμο «λυσσασμένο σκυλί») στο υπουργείο Άμυνας, επιβεβαιώνει την εκ νέου στόχευση του Ιράν και του σιιτισμού στον μουσουλμανικό κόσμο.

 

Ιδεολογικό πλαίσιο του στρατοπέδου Τραμπ

Για να πετύχει τη στρατηγική του, και χωρίς να έχει ακόμα υπό τον έλεγχό του ούτε τους κρατικούς μηχανισμούς ούτε και το κόμμα των Ρεπουμπλικανών, έχει ανάγκη από μια γενική αναφορά σε ένα «κίνημα», σε μια κοινωνική συμμαχία. Όμως, αυτή η αναφορά σημαίνει ιδέες, συνθήματα και επιλογές. Το «Να ξανακάνουμε μεγάλη την Αμερική, στηριζόμενοι σε αυτούς που αγαπούν την Αμερική», δίνει έμφαση στη λευκή κυρίως Αμερική που αισθάνεται πληγωμένη από την παγκοσμιοποίηση και τη συσπειρώνει γύρω από δύο κλασικά συνθήματα: Δουλειές και ασφάλεια. Όποιος αγαπά την Αμερική, δικαιούται μια δουλειά (μετά θα δούμε τι δουλειά και υπό ποίες συνθήκες), θα αγοράζει και θα καταναλώνει αμερικανικά και θα αξιώνει την ασφάλειά του.

Επομένως, προβάλλει ένα πρόγραμμα προσεταιρισμού μεσαίων στρωμάτων μέσω της ενίσχυσης κάποιων τομέων που καταστρέφονται και της προστασίας ορισμένων παραγωγικών δραστηριοτήτων με παράλληλη έμφαση στον τομέα της ασφάλειας και της τάξης. Το στοιχείο της σύγκρουσης με τον «εκφυλισμό» των μετανεωτεριστών γκλομπαλιστών, θα συνεχιστεί γιατί ενισχύει αυτήν την κοινωνική συμμαχία.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Τραμπ θα δείξει ιδιαίτερη σκληρότητα απέναντι σε αντιπάλους και κινήματα. Οι μηχανισμοί καταστολής θα χρησιμοποιηθούν ενάντια σε όσους τον αμφισβητήσουν. Ο λόγος του θα είναι ρατσιστικός, σκληρός, και στους κόλπους του θα βρουν στέγη πολλά φασιστικά στοιχεία. Το μίγμα «δουλειές για όσους αγαπούν τη χώρα, ασφάλεια και τάξη που εγγυούνται οι δυνάμεις ασφαλείας και ο στρατός», όπως και η επίθεση στους «ξένους» και η ανεξέλεγκτη δράση αυτών των δυνάμεων, έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί ως απάντηση σε κρισιακές καταστάσεις.

 

Ποια πολιτική απέναντι στο ρήγμα;

Καταρχάς, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πρόκειται για πραγματικό και σημαντικό ρήγμα. Συγκρούονται δύο διαφορετικές στρατηγικές με διαφορετικά συνθήματα, στόχους, πολιτικές, εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες.

Δεύτερο, το ρήγμα αυτό αντικειμενικά δημιουργεί προϋποθέσεις για μια διαφορετική πορεία. Θα διευκόλυνε υπό ορισμένες συνθήκες να κερδίζονταν θέσεις για λαούς, χώρες και έθνη απέναντι στην ισοπέδωση και την καταστροφή, για μια μεγάλη στροφή προς έναν πολυπολικό κόσμο με διαφορετικούς συσχετισμούς.

Τρίτο, αφού πρόκειται για μια μεγαλοσυστημική αναδιάταξη, δεν επιτρέπεται να γίνει κανείς, ηθελημένα ή όχι, υποστηρικτής της μιας πλευράς απέναντι στην άλλη. Η Αριστερά σε όλο τον κόσμο παίρνει τη θέση της παγκοσμιοποίησης, νιώθει τον Ομπάμα φίλο και τον Τραμπ εχθρό. Δεν υπάρχει πιο μεγάλος στραβισμός.

Τέταρτο, για να εκμεταλλευτεί κανείς αντιθέσεις πρέπει να είναι και «κάτι», να έχει μια οντότητα. Για παράδειγμα, ο Πούτιν προεκλογικά είχε κάνει επιλογή υπέρ του Τραμπ και είχε τους λόγους του. Από την άλλη, αν είσαι μια ΜΚΟ που χρηματοδοτείται από τον Σόρος, θα ήθελες «Χίλαρι και ξερό ψωμί». Άρα, το «είναι» καθορίζει και στοχεύσεις. Το κεντρικό στοιχείο σήμερα είναι να αποσπαστούν ριζοσπαστικές δυνάμεις από την επιρροή του στρατοπέδου της παγκοσμιοποίησης και να υπάρξει ένα ιδεολογικό μέτωπο προς τη διαβρωτική προπαγάνδα που στηρίζει τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό με πρόσχημα τη μάχη ενάντια στον λαϊκισμό, τον «εθνολαϊκισμό», τον πατριωτισμό, τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, το «ξεπερασμένο έθνος-κράτος» κ.λπ.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αλλά με ποιες προϋποθέσεις και με ποιους στόχους; Μερικοί θα μπορούσαν να απαριθμηθούν. Ειρήνη, περιβάλλον και ζωή στον πλανήτη, δημοκρατία και συμμετοχή, εναντίωση στην εκμετάλλευση, τις ανισότητες, την αλλοτρίωση, την τεράστια απόρριψη της ζωντανής εργασίας και τα σύγχρονα ολοκαυτώματα στο Νότο και στην καρδιά του συστήματος.

Τα ακόλουθα λόγια του Σαμίρ Αμίν μπορούν να μας προβληματίσουν περισσότερο: «Μια επανέκδοση του 20ού αιώνα δεν απαντά στις απαιτήσεις της εποχής μας. Ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί πλέον μέσω της “δημιουργικής καταστροφής”, όπως είχε φανταστεί ο Schumpeter. Η καταστροφική του διάσταση καθίσταται τριπλή, τόσο του ατόμου (που το υποβιβάζει σε απλό καταναλωτή), της φύσης, των κοινωνιών. Τα μέσα που διαθέτει για αυτήν την μαζική καταστροφή, απαιτούν μια συντονισμένη σοσιαλιστική στρατηγική όλων των λαών του Βορρά και του Νότου, τον συντονισμό της προώθησης εθνικών προγραμμάτων λαϊκής κυριαρχίας, στα οποία η διαδικασία του παγκόσμιου μετασχηματισμού θα μπορούσε να στηριχθεί αρχικά. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι πιθανή η χειρότερη κατάσταση: η δημιουργία νεο-φασιστικών συστημάτων τόσο στο Βορρά, όσο και στον Νότο. Ο Μπουχάριν είχε επισημάνει ότι οι επαναστάτες είναι οπορτουνιστές που όμως έχουν αρχές, και γνωρίζουν πώς να αδράξουν την ευκαιρία σε μια επαναστατική κατάσταση. Είμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά η ευκαιρία θα χαθεί εάν η ριζοσπαστική αριστερά δεν διαθέτει το απαραίτητο κουράγιο να αδράξει την ευκαιρία».

http://www.e-dromos.gr/to-rhgma-sthn-yperdynamh/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Στις 21 Φεβρουαρίου 1986, ο βουλευτής τότε Μανώλης Γλέζος, κατά τη συζήτηση για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου (που ποτέ δεν άνοιξε…), αναρωτήθηκε: «Λοιπόν, το ερώτημα είναι ποιος εμπόδισε και εμποδίζει να εφαρμοστεί η αρχή της αυτοδιάθεσης για το δύσμοιρο λαό της Κύπρου. Αυτό είναι το καίριο πρόβλημα». Μετά από 30 χρόνια το ερώτημα που τίθεται – αποτέλεσμα της κυριαρχίας μιας κοσμοπολίτικης και συγχρόνως ραγιάδικης στην ουσία λογικής – μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Γιατί να ενδιαφερόμαστε για την Κύπρο;».

Όντως, γιατί να μας ενδιαφέρει, σήμερα, το ονομαζόμενο «κυπριακό ζήτημα»; Επειδή τυχαίνει να μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μπορεί να είναι αυτός ένας σημαντικός παράγοντας; Έχει τίποτα κοινό η Ελλάδα με την Κύπρο; Κι αν έχει, αυτό μάλλον αφορά – όπως θα πούνε καθαρόαιμοι αριστεροί και αντιεξουσιαστές – ότι υπάρχει αστισμός και στις δύο μεριές με ιδιαίτερες επιδόσεις και επίσης ότι το θέμα το αναμασούν και το συντηρούν δεξιοί και ακροδεξιοί κύκλοι, εδώ και εκεί. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σωρεία τέτοιων «επιχειρημάτων» που απλώς είναι το μεταμοντέρνο αποτέλεσμα της συστηματικής πολιτικής που άσκησε ο εδώ και ο εκεί αστισμός για την απόκλιση των δύο λαών, των δύο χωρών, των πολιτικών μορφωμάτων. Αυτή η απόκλιση ήταν συστηματική και διαχρονική από το 1960 και δώθε και επισημοποιήθηκε μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974.

Ο ελλαδικός αστισμός θεωρούσε το Kυπριακό ως βαρίδι, ως πονοκέφαλο γιατί υπονόμευε διαρκώς την πολιτική ζωή της χώρας και πολλές φορές συμπεριφέρθηκε με τη λογική «δεν πα’ να βουλιάξει το νησί να ησυχάσουμε…». Ο ελληνοκυπριακός αστισμός απέκτησε μεγάλη ευλυγισία και κινητικότητα παίζοντας σε πολλά ταμπλό μετατρέποντας το έστω συρρικνωμένο νησί (37% υπό τουρκική κατοχή) σε παράδεισο πολλαπλών χρηματιστικών δραστηριοτήτων και επωφελήθηκε από εξελίξεις στην Μέση Ανατολή (π.χ. μεταφορά επιχειρήσεων κατά τον πόλεμο του Λιβάνου), στη Βαλκανική (με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) και με τις σχέσεις που είχε με την ΕΣΣΔ αρχικά και τη Ρωσία στη συνέχεια. Χωρίς ποτέ να κόψει τις σχέσεις με το Σίτυ του Λονδίνου κατόρθωσε να γίνει μέλος της ΕΕ, αναβαθμίζοντας το γερμανικό ενδιαφέρον για μια περιοχή στην οποία κυριαρχούσαν αποκλειστικά οι ΗΠΑ και οι Άγγλοι, από τις δυτικές δυνάμεις.

Τώρα, αφού γεύτηκε μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος με τις συνταγές Σόιμπλε, επιδίδεται σε αγοραπωλησίες ενεργειακών οικοπέδων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και νομίζει ότι με την ενδοτικότητα στις προτάσεις ΗΠΑ-Αγγλίας για τη δημιουργία μεταβατικού κράτους (προτεκτοράτο) θα καταφέρει να ελιχθεί και να αποφύγει την τουρκική πίεση ή να φθάσει σε κάποιον αξιοπρεπή συμβιβασμό βάζοντας φρένο στην τουρκοποίηση του νησιού.

Οι Ελλαδίτες πολιτικοί νομίζουν ότι τώρα μπορούν να προωθήσουν μια παράλληλη διαπραγμάτευση: οικονομική και εθνική. Να συνδυάσουν τα θέματα της αξιολόγησης και των μνημονίων με το ζήτημα της Κύπρου. Αφού όλα έχουν μια τιμή, γιατί να μην προβούν και σε τέτοιους ακροβατισμούς, νομίζοντας ότι έχουν να κάνουν με το κυλικείο της Κουμουνδούρου ή τον ραδιοσταθμό «Κόκκινο» και την «Αυγή»; Είναι ήδη τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί σε αμφότερες τις διαπραγματεύσεις… Αν κανείς μπορεί να κάνει λόγο στην κυριολεξία για διαπραγμάτευση.

 

Το ερώτημα όμως παραμένει

Γιατί να μας ενδιαφέρει η Κύπρος; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη αλλά ο σύγχρονος στρουθοκαμηλισμός θέλει να αποσυνδέσει όλα τα άλυτα εθνικά ζητήματα, να τα καταργήσει ως «ιδεολογικές κατασκευές», καταπίνοντας όλες τις ψευδαισθήσεις της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ακατάλυτους δεσμούς, κατοικούνται από ένα ενιαίο έθνος, που αισθάνεται την ελληνικότητα σαν κοινή συνείδηση και μοίρα, που βρήκε αντιμέτωπες στην προσπάθεια ανέλιξής του τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κολοβή ανεξαρτησία και έντονη εξάρτηση, με κοινούς αγώνες και κοινό πολιτισμό. Ως προς την Ελλάδα το Κυπριακό είναι ένα εθνικό ζήτημα, ως προς τον λαό της Κύπρου είναι πρόβλημα αυτοδιάθεσης και ελεύθερης επιλογής, και για τους δυο λαούς είναι πρόβλημα αντίστασης στη συρρίκνωση της όποιας εθνικής κυριαρχίας υπάρχει και στις δύο χώρες, με μνημόνια, με εισβολές, με γκριζάρισμα εδαφών, με κουτσούρεμα κυριαρχικών δικαιωμάτων, με απειλή πολέμου από την Τουρκία και κατοχή ενός σημαντικού μέρους της Κύπρου.

Όσοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει, η γραμμή που νοητά συνδέει τη Θράκη, το Αιγαίο, το Καστελλόριζο και την Κύπρο πρόκειται να διαλυθεί σε μεγάλο βαθμό και η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σήμερα, σημαίνει ότι έπεται το Αιγαίο και ιδιαίτερα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που με πρόσχημα το προσφυγικό ήδη έχουν γκριζάρει, με την πλήρη συνενοχή όλου του πολιτικού κόσμου.

Η απάντηση είναι απλή για έναν ακόμα λόγο: δεν υπάρχει δυνατότητα στην εποχή του ιμπεριαλισμού να αποσυνδεθούν τα ταξικά από τα εθνικά ζητήματα ιδιαίτερα σε χώρες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος. Δεν υπάρχει περίπτωση προώθησης ενός καθαρού ταξικού κινήματος που θα αμελεί εθνικά ζητήματα ή εθνικές απειλές και δρώντες επεκτατισμούς. Το εθνικό ζήτημα δεν καταργείται ετσιθελικά. Υπάρχει ως ιστορική κατηγορία, μια υπαρκτή κοινωνική οντότητα που εξελίσσεται και δεν μπορεί να παρακαμφθεί.

Αν θέλουμε λίγο να διευρύνουμε το θέμα, θα ισχυριστούμε πώς το έθνος ορίζεται ως ένα σύνολο δυναμικών εξελισσόμενων σχέσεων που απορρέουν από την κοινότητα του εδάφους, της γλώσσας, της οικονομικής και πολιτικής ζωής, του πολιτισμού, και της ψυχοσύνθεσης των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Καθοριστικός παράγοντας της διαδικασίας συγκρότησης του έθνους, αυτό που τελικά του προσδίδει την κοινωνική του αυθυπαρξία , είναι η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας που αναπτύσσουν οι άνθρωποι σε μια δεδομένη στιγμή.

Το εθνικό ζήτημα συνδέεται με την κρατική υπόσταση, τείνει προς αυτή και ολοκληρώνεται μέσα από αυτήν. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με την κρατική συγκρότηση. Η ταύτιση κράτους-έθνους είναι μια γενίκευση, που λειτουργεί ως κατασκευή για να εδραιωθούν παγκοσμιοποιητικά ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά, που θεωρούν το κράτος-έθνος αναχρονιστικό και εντελώς κατασκευασμένη την κατηγορία του έθνους που γι’ αυτό πρέπει ως τέτοια να εκλείψει. Ο σύγχρονος ιστορικός αναθεωρητισμός έχει αναλάβει πολλές και μεγάλες εργολαβίες στον τομέα αυτόν.

Για πολλούς στερεοτυπικούς, η «αδελφοποίηση» δεν σημαίνει εντελώς τίποτα. Η γαλλική επανάσταση είχε ένα τρίπτυχο: «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Τι ήθελαν να πουν με το «αδελφοσύνη» όταν πραγματοποιούσαν την επανάσταση; Αναρωτήθηκε κανείς;

Στην πορεία σύμφωνα με την αστική αντίληψη, η ελευθερία και η ισότητα εμπίπτουν στη σφαίρα των δικαιωμάτων, και κυρίως στα ατομικά δικαιώματα. Η αδελφοσύνη δεν είναι τόσο αφομοιώσιμη στο αστικό σύμπαν, γιατί εμπεριέχει μια βασική αξία, αυτήν της κοινότητας. Και τούτο είναι ενοχλητικό.

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ο λαός σε Ελλάδα και Κύπρο αντιμετωπίζει ίδιους εχθρούς, κοινές απειλές, έχει κοινή ιστορία, κοινή παράδοση και πολιτισμό, κοινή γλώσσα. Οι άρχουσες τάξεις, από κοινού με τις μεγάλες δυνάμεις προώθησαν συστηματικά μιαν απόκλιση των δύο λαών, των δύο χωρών, μια κατάσταση αποξένωσης και απόστασης ανάμεσά τους. Αυτό βόλευε κάθε επιδίωξη και στη βάση του υπογράφονταν διάφορα γραμμάτια. Επανα-αδελφοποίηση, γιατί κάποτε στη συνείδηση των Ελλήνων αυτή η αίσθηση υπήρχε. Ατόνησε κάτω από συγκεκριμένους όρους και χρειάζεται να ξαναδυναμώσει, να γίνει παράγοντας ενεργητικής υποκειμενοποίησης και αντίστασης στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις. Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη Γενεύη τις επόμενες μέρες, να προωθηθεί η αναστροφή εκ θεμελίων του κλίματος που αφορά την απόκλιση αυτή.

Η επαναδελφοποίηση αποτελεί κεντρική κατεύθυνση και πολιτική που αφορά πολλά επίπεδα. Δεν είναι μια αναφορά στους «αδελφούς Κυπρίους» που δοκιμάζονται. Αφορά στο να ξαναγίνει η απελευθέρωση από τα σύγχρονα δεσμά κοινή υπόθεση του λαού σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο λαός σε Ελλάδα και Κύπρο πρέπει να ξαναέρθει σε συντονισμό σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής απέναντι στην κοινή μοίρα που του προετοιμάζουν, να γίνει ένα σώμα απέναντι στους εχθρούς κι όχι να αδιαφορεί ο ένας για τον άλλο, γιατί πρόκειται για κοινή υπόθεση. Ακόμα και σε κρατικό επίπεδο, μια κοινή στάση δύο χωρών, μελών της Ε.Ε. απέναντι σε μνημόνια, χρεοκοπίες, επεμβάσεις, κυριαρχικά δικαιώματα, απειλές κ.λπ. θα μπορούσε να δημιουργήσει άλλα δεδομένα και άλλους συσχετισμούς.

Η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και τους σχεδιασμούς του, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και των απειλών του, επιβάλλουν την επαναδελφοποίηση.

http://www.e-dromos.gr/epanadelfopoihsh-tou-laou-se-ellada-kai-kypro/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Δεν είναι ελάφι, είναι ο τουρκικός επεκτατισμός  και οι έμποροι των εθνών αυτοπροσώπως.

 

Τα όσα συμβαίνουν επί δύο μήνες, με τις απανωτές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν που αμφισβητεί ευθέως τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις πρόσφατες απειλές ότι θα πλημμυρίσει η Ευρώπη με 3 εκατομμύρια πρόσφυγες (μέσω βέβαια κυρίως των νησιών του Αιγαίου), δείχνουν πως έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο κλιμάκωσης και έντασης με απρόβλεπτες συνέπειες στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας.

Στο Κυπριακό, η εμπλοκή στις συνομιλίες που διεξάγονται στην Ελβετία ανάμεσα σε Αναστασιάδη και Ακιντζί, δείχνει πως η τουρκική στρατηγική συνίσταται στο να κατοχυρώνει όλο και περισσότερα πράγματα με κλιμάκωση και εκβιασμούς, αφού η άλλη πλευρά συνεχώς ενδίδει και υποχωρεί. Στόχος, να ενταφιαστεί οριστικά η Κυπριακή Δημοκρατία και στη συνέχεια να υποχρεωθεί η Ελλάδα, μέσα από απειλές και στρατιωτική ισχύ, να δορυφοροποιηθεί απέναντι σε μια Τουρκία με μεγαλοκρατικές βλέψεις.

 

 

Ενδοτισμός και τριβές

Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν, δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο πεδίο της Μοσούλης και των τουρκοσυριακών συνόρων. Θέλει να καταστήσει την Τουρκία αδιαφιλονίκητο κέντρο του σουνιτισμού και μέσω αυτού να διαδραματίσει ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή. Όσο κι αν μοιάζει αρκετά φιλόδοξο, εντούτοις ο σχεδιασμός είναι αυτός. Άλλο θέμα τι θα καταφέρει στην πραγματικότητα, αλλά εκεί αποσκοπεί η εξελισσόμενη νεοοθωμανική στρατηγική. Κάνουν λάθος επομένως όσοι βλέπουν τη στρατηγική του Ερντογάν να περιορίζεται στο Κουρδικό, όσοι νομίζουν ότι έχει πολλά προβλήματα και άρα είναι απλά «βρυχηθμοί» όσα λέει για τα νησιά του Αιγαίου και για προσάρτηση της βόρειας κατεχόμενης Κύπρου.

Η επίσκεψη Ομπάμα οδήγησε την ελληνική πλευρά να αποδεχτεί πως μια λύση τώρα του Κυπριακού, περνά μέσα από το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (δηλαδή παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και δήλωση ότι θα αποχωρούν σταδιακά) και αποδοχή της πενταμερούς διάσκεψης. Η υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς στα θέματα αυτά και ο ελιγμός της για διμερή συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν, δημιούργησαν τριβές ανάμεσα στην ελληνική και την ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά και διαφοροποίηση του υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά. Ο τελευταίος ενέπλεξε μάλιστα με τις δηλώσεις του και τον Προκόπη Παυλόπουλο. Για άλλη μια φορά, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέπονται σε αιτία πολιτικών τριβών και κρίσεων στο εσωτερικό της χώρας.

Ο παραδοσιακός ενδοτισμός του ελληνικού πολιτικού κόσμου και η πολιτική της διατεταγμένης «φιλίας με την Τουρκία» (τόσες κουμπαριές, ζεμπεκιές αλλά και ροκιές έπεσαν για να στηθεί), δείχνουν γύμνια από ελληνικής πλευράς. Αλλά και έλλειμμα πολιτικής απέναντι σε πραγματικές απειλές. Μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, μια χώρα αποικία χρέους, μια χώρα που προσκυνά τον Ομπάμα και τους άλλους «ισχυρούς» μήπως και πάρει κάποιο αντάλλαγμα, μια χώρα εξασθενημένη και χωρίς εξωτερική πολιτική, το μόνο που κάνει είναι να παραχωρεί κι άλλη κυριαρχία στους δυνάστες.

Για παράδειγμα, τα νησιά του Αιγαίου. Δέχθηκε η ελληνική πλευρά το σχέδιο να εγκλωβιστούν εκεί οι πρόσφυγες και να δημιουργηθούν τα «hot spots» με τη φυλάκιση ουσιαστικά χιλιάδων ανθρώπων χωρίς καμιά προοπτική. Γιατί; Ήθελε πολύ μυαλό για να κατανοηθεί ότι τα νησιά μετατρέπονται σε μικρά ηφαίστεια με συνεχείς εκρήξεις, ταραχές και προβλήματα, σε γκρίζα ζώνη χωρίς ελληνική κυριαρχία; Ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβει η ελληνική ηγεσία ότι το Αιγαίο, ανακηρύσσεται «νατοϊκή θάλασσα», μόνο και μόνο για να ελέγχονται οι κινήσεις του ρωσικού στόλου; Ή μήπως θέλει πολύ μυαλό για να συνδεθεί η αλβανική εθνικιστική προπαγάνδα και οι διεκδικήσεις απέναντι στην Ελλάδα με τη στενή συμμαχία Αλβανίας – Τουρκίας; Θέλει, τέλος, πολύ μυαλό για να κατανοηθεί πως όλοι ξέρουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια δύσκολη και εξασθενημένη θέση και το αξιοποιούν;

Προφανώς και δεν είναι θέμα «μυαλού», αλλά αντίληψης για τα πράγματα. Η πολιτική που ασκείται είναι «να φύγουμε μπροστά!» χωρίς να προσδιορίζεται το προς τα πού, και κυρίως χωρίς να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα και οι κίνδυνοι. Να φύγουμε μπροστά, κλείνοντας την αξιολόγηση όπως-όπως, να φύγουμε μπροστά και ό,τι γίνει σε Κύπρο, Αιγαίο, προσφυγικό. «Τηρούμε τις συμφωνίες» που μας επιβάλλουν και αναμένουμε… Αυτή είναι σήμερα όλη κι όλη η πολιτική όσων παριστάνουν πως κυβερνούν τη χώρα.

 

Η διπλή απειλή

Ποιο είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα; Δεν υπάρχει πολιτική εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Υπάρχει αποδοχή πως πρέπει να παραχωρηθεί μέρος της ή και ολόκληρη για να «σωθεί». Ποιος και τι να σωθεί; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Ούτε αίσθηση του κινδύνου μιας εθνικής καταστροφής που συνοδεύεται από κοινωνική καταστροφή ή αποτελεί επακόλουθό της. Ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του, προσηλωμένος στις συμβάσεις που έχει συνάψει και στα συμβόλαια που εκτελεί, δεν κατανοεί τον κίνδυνο αυτόν. Δεν τον βλέπει, θέλει να στρουθοκαμηλίζει. Άλλωστε περνά καλά μέχρι τώρα.

Ακόμα, η «επίσημη» διανόηση, ποτισμένη μέσα στον κοσμοπολίτικο ευρωπαϊσμό και «ταϊσμένη» από τα προγράμματά του, έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να καταπολεμήσει την ιδέα και την ανάγκη της εθνικής κυριαρχίας. Σχεδόν αδιαφορεί και για την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, τη διάλυση και το ρήμαγμα της χώρας.

Και μια Αριστερά που ακούει για εθνική κυριαρχία και βγάζει φλύκταινες, λες και είναι συνώνυμο της ταξικής προδοσίας. Την οποία βέβαια η κυβερνώσα εκδοχή της, την έχει διαπράξει εδώ και καιρό. Οι «ταξικές μεροληψίες» στυλ Τσακαλώτου, τινάχθηκαν στον αέρα ως μπούρδες και οι «ταξικές διεκδικήσεις» αποδεικνύονται φαντασιώσεις σε μια πραγματικότητα που κυριαρχείται από εργαζόμενους «αόρατους», μη καταχωρημένους, ευλύγιστους, αμειβόμενους με τον «υποκατώτατο», και βέβαια από τα εκατομμύρια ανέργων, πεινασμένων και ανασφάλιστων.

Η χώρα πρέπει να σωθεί. Όχι έτσι όπως τη «σώζουν» μέχρι τώρα. Να υπερασπιστεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία της, μέσα από μια πολιτική διεξόδου. Και βεβαίως, να έχει φωνή, να ονοματίζει, να κινητοποιεί και να κινητοποιείται. Να ξαναγίνει επίκεντρο εξελίξεων και διεργασιών. Να θυμίσει σε όποιον επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία της, ότι ο λαός της δεν δεσμεύεται από τη μυστική διπλωματία και τις συμφωνίες κορυφής. Και ακόμα, πως θα υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα από κάθε επιβουλή, καλώντας σε δημοκρατικό, πατριωτικό, κοινωνικό και χειραφετητικό συναγερμό όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Τόσο η δυτική παγκοσμιοποιητική ισοπέδωση της χώρας μέσα από μνημονιακό στραγγαλισμό, όσο οι επιβουλές του τουρκικού επεκτατισμού – νεοοθωμανισμού απέναντι στην Ελλάδα, θα βρουν αντιμέτωπο τον ελληνικό λαό. Όλες οι ηγεσίες θα κριθούν από τη στάση που θα κρατήσουν απέναντι στις νέες προκλήσεις, γιατί είτε το καταλάβαμε είτε όχι, έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο όπου ο πόλεμος είναι κοντά, πολύ κοντά, προ των πυλών με πολλούς τρόπους. Και ας αφήσουν το παραμύθι όποιοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ή ότι είναι «εθνικισμός» η υπεράσπιση της χώρας. Αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ελεύθερη. Μια χώρα ελεύθερη με ελεύθερο το λαό της.

Δεν περνά ένα ελάφι, για να λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τζανακόπουλος «να ένα ελαφάκι!», ή για να παίρνει τηλέφωνο ο κ. Τσίπρας κάποιους ηγέτες και να τους ενημερώνει για το «ελάφι». Τριγυρίζουν οπλισμένοι «ελαφοκυνηγοί», το κυνήγι έχει αρχίσει…

 

http://www.e-dromos.gr/na-ena-elafi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Έντονη είναι η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό. Φαίνεται πως όλοι βιάζονται να προχωρήσουν σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις ώστε να φθάσουν σε μια «λύση». Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και η Βικτόρια Νούλαντ υπεύθυνη για τις σχέσεις με την περιοχή έχουν δραστηριοποιηθεί έντονα, ενώ στο Μον Πελεράν της Ελβετίας θα συναντηθούν για δεύτερη φορά οι Αναστασιάδης – Ακιντζί και ο Μπαν Κι Μουν. Ο νέος κίνδυνος για το Κυπριακό είναι η φόρμουλα «κράτος – γέφυρα», ένα μεταβατικό υβρίδιο, χωρίς επιστροφή, με άμεσο αποτέλεσμα την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών δημοσιεύουμε και 4 σημειώματα κομμάτων, σχολιαστών, δημοσιογράφων και του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών για να φανεί καλύτερα η συνολική εικόνα.

 

 

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει σήμερα είναι η συμφωνία για ένα μεταβατικό υβρίδιο, προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων και της Τουρκίας

Από ό,τι φαίνεται, κατά την πρώτη συνάντηση στο Μον Πελεράν της Ελβετίας (θα ακολουθήσει και δεύτερη αύριο) όπου συναντήθηκαν Αναστασιάδης, Ακιντζί και Μπαν Κι Μουν, αλλά και όσα διαμείφθηκαν στις συναντήσεις Ομπάμα-Τσίπρα, κυοφορείται ένα νέο έκτρωμα για την Κύπρο, μέσω από το οποίο να περάσει η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως τη γνωρίσαμε από το 1960 και τις διάφορες περιπέτειες που πέρασε.

Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως οντότητας αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα, τον ΟΗΕ και την Ε.Ε. δηλαδή κυρίαρχο κράτος, έχει κουτσουρευτεί με την κατοχή του 38% της Βόρειας Κύπρου από τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας και την ανακήρυξη του παράνομου τουρκοκυπριακού κράτους.

Ο ενδοτισμός και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς οδήγησαν να αναγνωρίζονται ως δύο αυτόνομες οντότητες, ο πρόεδρος της Κύπρου να είναι ισότιμος με τον Τουρκοκύπριο πρόεδρο και να παζαρεύεται λύση που καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας και κυριαρχίας.

Τώρα ο σχεδιασμός για πλήρη κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων και των «ρεγάλων» που είναι διατεθειμένες να κάνουν στην Τουρκία, περνά μέσα από τη φόρμουλα του «κράτους-γέφυρα». Αυτό θα είναι μια μεταβατική φόρμουλα για να φθάσουμε σε μια συνομοσπονδία δικοινοτική- διζωνική με μια κυβέρνηση που δεν θα μπορεί καν να λειτουργήσει χωρίς να υπάρχει αποδοχή όλων των αποφάσεων από την Τουρκία και τις μεγάλες δυνάμεις. Το «πονηρό» της πρότασης από την στιγμή που γίνει δεκτή βρίσκεται στο ό,τι δεν υπάρχει σημείο επιστροφής στη σημερινή κατάσταση. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι παρελθόν, αφού η αποδοχή του «κράτους-γέφυρα» θα κινείται στον μονόδρομο της διάλυσής της και της αντικατάστασης από ένα υβρίδιο προτεκτοράτο, βορά στις μεγάλες δυνάμεις και στον επεκτατισμό της Τουρκίας.

Οι πιέσεις είναι μεγάλες προς την ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά και πολλά περιθώρια ελιγμών και κινήσεων δεν υπάρχουν μέσα από τη γραμμή που έχει ακολουθηθεί μέχρι τώρα. Το σκηνικό είναι καλά στημένο και από ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα και ειδικά η Νούλαντ (υφυπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνη για την περιοχή) προωθούν τη φόρμουλα αυτή σε όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις.

Το «κράτος-γέφυρα» είναι το νέο… τυράκι για όλους τους συμμετέχοντες στο παζάρεμα.

Η μεθόδευση είναι απλή: Συνομιλίες στην Ελβετία, εκβιασμοί και προτάσεις για 5μερή συνάντηση, πιέσεις και επίσπευση των διαδικασιών ώστε να υπάρξουν αποφάσεις εντός του 2016 ή αρχές του 2017, πιθανή διεξαγωγή δημοψηφίσματος για έγκριση των συμφωνηθέντων.

Φαίνεται ότι η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδιώκει να «κλειδώσει» ορισμένες διευθετήσεις ώστε η νέα διοίκηση Τραμπ να είναι σχετικά δεσμευμένη. Το επιχείρημα «γρήγορα γιατί έρχεται ο Τραμπ» μπορεί να λειτουργήσει για μεγάλες υποχωρήσεις.

Ρούντι Ρινάλντι

 

 

ΕΔΕΚ: «Να μην παίξουμε το παιχνίδι της Τουρκίας»

Η απόφαση του ΠτΔ για κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει πως ακολουθεί παρελκυστική πολιτική έναντι των κομμάτων και του Εθνικού Συμβουλίου για τους δικούς του λόγους.

Ενώ επικαλείται την ανάγκη ενότητας και στήριξης της προσπάθειάς του για επίλυση του Κυπριακού, ο ίδιος υπονομεύει την ενότητα και δεν ενισχύει την διαπραγματευτική του θέση.

Έτσι, αντί να ενημερώσει άμεσα την πολιτική ηγεσία στο νησί, προχωρεί στην ενημέρωση της ελληνικής κυβέρνησης και αφήνει την ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας στην Κύπρο 24 ώρες πριν από την αναχώρησή του για την Ελβετία. […]

Η κατ’ ιδίαν ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών δείχνει ότι έχει ήδη συμφωνήσει και καταλήξει και αυτό που επιζητεί δεν είναι η συνδιαβούλευση, η ενότητα και η εποικοδομητική συνδρομή των πολιτικών κομμάτων για τη διαχείριση του Κυπριακού (όπως είχε πει στις 14 Σεπτεμβρίου 2016) αλλά η δημιουργία των προϋποθέσεων ή η ανεύρεση δικαιολογιών για να παρουσιάσει ενδεχομένως αυτά που έχει ήδη αποδεχθεί.

Σε ό,τι αφορά την πολυμερή ή πενταμερή, για την ΕΔΕΚ είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορεί ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, όπως είναι το Κυπριακό, να συζητείται σε διεθνή διάσκεψη με την απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά ευθεία υπονόμευσή της και υπογραφή ληξιαρχικής πράξης θανάτου της.

Εάν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι παρούσα, το μόνο που θα έχουμε καταφέρει θα είναι να παίξουμε για ακόμη μια φορά το παιχνίδι της Τουρκίας για κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

Δεν αποσύρονται τα τουρκικά στρατεύματα

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι για τη Τουρκία δεν τίθεται θέμα να υποχωρήσει στο θέμα των εγγυήσεων. «Κοιτάξτε, αυτήν τη στιγμή τις εξελίξεις γύρω από την Κύπρο. Τα μάτια όλων είναι στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Λίγο πιο ανατολικά, παλαιότερα εμείς είχαμε ξεκινήσει δρομολόγια φέριμποουτ με τη Συρία. Μεταξύ της Κύπρου και της Συρίας υπάρχουν πολεμικά πλοία από την κάθε χώρα. Στη Συρία είναι όλοι. Είναι η Ρωσία, είναι η Αμερική, είναι το Ιράν, είναι η Χεζμπολάχ, είναι οι Σιίτες, το ΡΚΚ, το YPG, ο ISIS, η Αλ Νούσρα και υπάρχει και ο κίνδυνος από τη ροή προσφύγων. Ποιος θα προστατεύσει τον τ/κ λαό απέναντι σ’ αυτού του είδους τις απειλές; Επομένως, για μας η ασφάλεια του τ/κ λαού είναι πολύ σημαντική. Αυτό το λέει και ο κ. Ακιντζί. Λέει ότι οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος».

 

 

Η ενημέρωση αρχηγίσκων, αντιδραστικών και…σαμποτέρ δεν βοηθά τους χειρισμούς Αναστασιάδη

Για πληρέστερη εικόνα των αναγνωστών του ύφους και του κλίματος στην Κύπρο σχετικά με τους χειρισμούς Αναστασιάδη (πχ να μην ενημερώνει για όσα κάνει στις διαπραγματεύσεις με Μπάιντεν, Αθήνα, Ελβετία κ.λπ.) δημοσιεύουμε σχόλιο ενός υποστηρικτή της διαδικασίας αυτής, του Νίκου Τιμοθέου από τον Φιλελεύθερο της 17/11/16

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να υπερψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το Ναι); Πιθανότερα όσοι ψήφισαν Αναστασιάδη, όσοι ψήφισαν ΑΚΕΛ, όσοι ψήφισαν το «ανεπίσημο» ΔΗΚΟ, την «ανεπίσημη» ΕΔΕΚ και ένα μεγάλο ποσοστό όσων δεν προσήλθαν να ψηφίσουν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (δεν τους νοιάζουν τα κόμματα, αλλά τους νοιάζει το μέλλον τους!)

Ποιοι Ε/κ ψηφοφόροι είναι πιθανότερο να καταψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα μια λύση που θα προτείνει ο πρόεδρος Αναστασιάδης (το «όχι); Πιθανότατα οι οπαδοί της «επίσημης» ΕΔΕΚ, του ΕΛΑΜ και ακόμη της Συμμαχίας, της Αλληλεγγύης και των Οικολόγων και του «επίσημου» ΔΗΚΟ!

Γιατί πρέπει ο πρόεδρος να ενημερώνει ομοιόμορφα και εκείνους που στηρίζουν μια πιθανή λύση και όσους είναι ξεκάθαρα απορριπτικοί: ΕΔΕΚ, ΕΛΑΜ και ακόμη Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι και «επίσημο» ΔΗΚΟ;

Δημοκρατία θα πει να ενημερώνονται κατά προτεραιότητα οι αρνητικοί και οι «αντιδραστικοί» και οι «σαμποτέρ»; Να ενημερώνονται, βέβαια, αλλά την κατάλληλη στιγμή! Οι θέσεις τους είναι πασίγνωστες και δεν πρόκειται να προσθέσουν ένα «ιώτα» στη διαπραγμάτευση! Γιατί πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να «παραμορφώνουν» την ενημέρωσή τους όπως συχνά κάμνουν αποκαλώντας τον πρόεδρο αναξιόπιστο κ.ο.κ.; Αν αποδειχθεί τέτοιος, δεν θα καταδικαστεί απλώς στη συνείδηση του λαού όπως, καλή ώρα, ο προκάτοχός του, αλλά θα κινδυνεύει να κατηγορηθεί για… προδοσία!

Ακόμη μια φορά θεωρούνται «δεσμευμένοι/δεμένοι» οι μάλλον/πολύ θετικοί (ψηφοφόροι και κόμματα) και δίδονται «όπλα» στους μάλλον/πολύ/απόλυτα αρνητικούς;

Ο πρόεδρος, δικαίως, δεν συγκαλεί το δήθεν «Εθνικό Συμβούλιο» αφού είναι ουσιαστικά σίγουρο ότι οι εθνικο-σοσιαλιστές επιδιώκουν να σαμποτάρουν και τον ίδιο και τη διαπραγμάτευση! Δεν θα έπρεπε καν να ενημερώσει τους αρχηγίσκους πριν τη συμπλήρωση της διαπραγμάτευσης!

Όταν έχει έτοιμη λύση οφείλει ο πρόεδρος, η κυβέρνησή του και τα θετικά κόμματα να ενημερώσουν λεπτομερέστατα τον λαό παντοιοτρόπως και να γίνουν δημόσιες συζητήσεις και αναλύσεις από ικανούς αναλυτές (ειδικούς και επιστήμονες) και φυσικά από «πολιτικούς» και «αναλυτές» όλων των αποχρώσεων. Και μετά να αποφασίσει ο κάθε ψηφοφόρος τι θα ψηφίσει!

Αυτό που γίνεται τώρα είναι ουσιαστικά ένας συγχυστικός αχταρμάς δηλώσεων και αντιδηλώσεων με βάση εικοτολογίες, φαντασιώσεις, εμμονές και προκαταλήψεις. Πολύ λίγοι είναι οι αναλυτές που μπορούν να κριθούν ως σοβαροί, αντικειμενικοί και αμερόληπτοι!

Δεν θέλουμε επανάληψη του Brexit και της εκλογής Τσίπρα και Τραμπ! Ούτε ποσοστά γύρω στο 50%! Θέλουμε τουλάχιστον 60%-65% υπέρ ή εναντίον μιας λύσης. Καθαρή απόφαση!

Νίκος Τιμοθέου

 

 

«Δεν θα βάλετε εγγυητή στην Κύπρο την Τουρκία που είναι αγκαλιά με το ISIS»!

Άρθρο του γνωστού τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ , που απευθυνόμενος στον Τουρκοκύπριο «πρόεδρο» Ακιντζί αναφέρει τα παρακάτω:

«Δεν βγαίνει η φωνή σου… Αντιληπτό πως το δεύτερο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το πρώτο… Είναι εύκολο να συγχαίρεις τον Ερντογάν, αλλά δύσκολο να καταγγέλλεις την φυλάκιση του Σελαχαττίν Ντεμιρτάς… Σε ολόκληρη εφημερίδα Τζουμχουριέτ έγινε αστυνομική έφοδος και μια κουβέντα δεν είπες… Η εκλεγμένη δήμαρχος του Ντιγιαρμπακίρ ρίχτηκε στην φυλακή και από σένα πάλι δεν ακούστηκε η φωνή σου… Όταν, μέσα στα μαύρα χαράματα, έγινε έφοδος και πήραν 9 βουλευτές μεταξύ των οποίων τους συμπροέδρους του HDP Σελαχαττίν Ντεμιρτάς και Φιγκέν Γιουξεκντάγ και σε αυτό δεν είχες τίποτε να πεις…

Μήπως λες  «τι μας νοιάζει εμάς, εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας»;

Ναι αλλά όταν συνέχαιρες τον Ερντογάν ως «ήρωα της δημοκρατίας» και ως  «θύμα πραξικοπήματος»  δεν σκέφτηκες «τι μας νοιάζει εμάς»… Τον συνεχάρης… Του μετέφερες την αγάπη σου για την δημοκρατία… Μα αφού τότε τον συνεχάρης, τώρα δεν πρέπει να κάνεις καταγγελία; Ή μήπως κατά τη γνώμη σου αυτά που γίνονται τώρα, γίνονται από αγάπη για τη δημοκρατία ; Αυτή είναι η δημοκρατία που θαυμάζεις και μας λες «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Και υπάρχουν κι άλλα ακόμη χειρότερα… Τα έγγραφα Wikileaks…. Εάν δεν ξέρεις να στα πω εγώ… Πρόκειται για μέιλ της Χίλαρι Κλίντον… Κοίτα τι περιέχουν… Κοίτα τι διέρρευσε και αποκαλύφθηκε… Η ISIS δημιουργήθηκε από τις HΠΑ για να ανατρέψει τον Καντάφι και τον Άσαντ…Και ποιόν έβαλαν επικεφαλής ξέρεις; Τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν… Ποιος ήταν ο στόχος; Να αποκτήσουν τα πετρέλαια που θα καταλάμβανε η ISIS στη Συρία. Και επικεφαλής αυτή της δουλειάς για τα πετρέλαια, τοποθετήθηκε εκεί ο γαμπρός του Ερντογάν, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ…

Ήταν γνωστό από παλιά πως ο Ερντογάν σχετιζόταν με τους ψυχοπαθείς της ISIS που κόβουν κεφάλια. Τώρα, λοιπόν, με αυτή την αλληλογραφία αυτό ξεκαθαρίζει.  Εσύ λοιπόν Μουσταφά σε αυτουνού την αγκαλιά αγωνίζεσαι να μας πετάξεις;  Για αυτό πηγαίνεις στον Μοντ Πελερίν; Και δηλαδή θα πείσεις τον Νίκο να το δεχτεί και νομίζεις πως επειδή οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ χαζοί θα το δεχτούν, ε;  Άστα αυτά Μουσταφά, άστα… Πάνε πάρε καθαρό αέρα εκεί… Μετά γύρνα στο σπίτι σου… Μάζεψε τη βαλίτσα σου και βγες για βόλτα με τους συνταξιούχους…

Όπως εσύ, έτσι και εγώ είμαι Κύπριος. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι υπόλοιποι για αυτό το θέμα και δεν με αφορά. Αλλά εάν εσύ επιδιώκεις να μας καθίσει στο κεφάλι μας ένα κράτος κολλητό με την ISIS, τότε θεωρώ πως εσύ παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Επικεφαλής της Τουρκίας υπάρχει ένας αρχηγός και μια συμμορία που θα έπρεπε να δικαστούν σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου…

Εξακόσιες χιλιάδες άτομα ξεψύχησαν στη Συρία. Τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες σε άθλια κατάσταση. Χιλιάδες παιδιά έγιναν τροφή για τους καρχαρίες στις θάλασσές μας.  Δεν έμεινε αγριότητα στην οποία να μην γίνουμε μάρτυρες. Και εσύ ακόμη μας λες πως «Το μόνο λιμάνι που έχουμε να καταφύγουμε είναι η Τουρκία»;

Δηλαδή, θα βάλεις στο κεφάλι μας ως εγγυητή ένα κράτος που δεν έμεινε τίποτα που να μην το κάνει στους πολίτες του, την ώρα που γυρνά αγκαλιά με την ISIS;

Σενέρ Λεβέντ

http://www.e-dromos.gr/kratos-gefyra-h-nea-formoula-gia-katalysh-kypriakhs-dhmokratias/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι