Επένδυση όλων των δυνάμεων στην οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου

 

Από πολλές πλευρές ακούγεται ότι είναι πιθανή η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που εισάγει και στηρίζει το 3^ο Mνημόνιο. Η μετάλλαξη περιγράφεται σαν απειλή, σαν ένα ενδεχόμενο κοντινό ή και μακρινό, όχι όμως συντελεσμένο.

Πολλοί που τώρα αναγκάζονται να μιλήσουν για έναν τέτοιο κίνδυνο, δεν συνειδητοποιούσαν για καιρό την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία προσαρμογής και κεντροαριστεροποίησης, ποδηγέτησης του ριζοσπαστισμού στα πλαίσια μιας κυβερνητικής εναλλαγής και μιας «διαπραγμάτευσης» που θα είχε αίσιο τέλος.

Αρκετοί, μάλιστα, όχι μόνο δεν προειδοποιούσαν για την πιθανή κατάληξη αυτής της πορείας, αλλά συναίνεσαν σε αρκετές επιλογές με την γραμμή «τώρα πρέπει να στηρίξουμε και να πάρουμε μέρος στην κυβέρνηση, έπειτα βλέπουμε».

Έτσι όμως άνοιγαν το δρόμο στη διάσταση «Μαξίμου-ΣΥΡΙΖΑ», που ήταν ο τελευταίος σταθμός της πορείας προς τη μετάλλαξη. Η πορεία αυτή ολοκληρώνεται με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα, συμμέτοχο του παλιού πολιτικού συστήματος, κύριο παράγοντα του μπλοκ των 230 «ναι» στην Βουλή όπου εφαρμόζουν τα προαπαιτούμενα. Κόμμα που συμβάλλει έτσι πρωταγωνιστικά στην πρόσδεση της χώρας στην παράταξη του «Mένουμε Ευρώπη και ευρώ πάση θυσία», ακόμα κι αν διαλύεται η κοινωνική συνοχή και η χώρα βυθίζεται στην κατάσταση της «αποικίας-χρέους» για δεκάδες χρόνια ακόμα.

Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση Αριστεράς, της πρώτη φορά Αριστεράς (ΠΦΑ) που σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα τίναξε στον αέρα υποσχέσεις, θέσεις, δεσμεύσεις, στοιχεία προγράμματος για να κυβερνήσει (κυβερνώσα Αριστερά γαρ) με τον πιο τυχάρπαστο, πρόχειρο, ερασιτεχνικό τρόπο και με όλα τα στοιχεία της αστικής πολιτικής στο τιμόνι: Διαρροές, απειλές, διαπόμπευση πρώην συνεργατών, πραξικοπήματα και βέβαια με όλες τις κοινοβουλευτικές πρακτικές που είχαν επινοήσει και μεθοδεύσει οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνητικές πλειοψηφίες (ΠΝΠ, νόμοι-εξπρές, μνημόνια σε ένα άρθρο κ.λπ.).

Έτσι, η ΠΦΑ «σώζει» την πατρίδα! Μαζί με τον παλιό πολιτικό κόσμο που της κρατάει τα… σωληνάκια στις ψηφοφορίες και μαζί με τους ΑΝΕΛ που ξεπέρασαν εύκολα τόσους αντιμνημονιακούς όρκους για μερικές θέσεις στην Βουλή, την κυβέρνηση και τους διάφορους οργανισμούς. Και μαζί φέρνουν το δέσιμο της χώρας στη φίλη-σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που ο Γ. Δραγασάκης φρόντισε κι αυτός να ευχαριστήσει, μιμούμενος το περίφημο «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» του Κ. Σημίτη μια μέρα μετά την κρίση στα Ίμια…

 

Ποια στάση απέναντι σε μια συντελεσμένη μετάλλαξη;

Το ερώτημα διατυπώνεται με καθαρότητα, γιατί η απάντηση που δίνει ο καθένας πρέπει να είναι σαφής. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε τακτικισμούς και σχεδιασμούς ορισμένων πόλων που δεν ανοίγουν όλα τα χαρτιά τους στο φως και καθαρά. Σημειώνουμε, χρειάζεται η τακτική, αλλά όταν όλα ανάγονται στην τακτική τότε γίνεται κάποιο λάθος.

Ζήτημα πρώτο. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του οργανισμού ΣΥΡΙΖΑ, σαν αυτές που έχει γνωρίσει στην 10χρονη ιστορία του, ούτε σε μια νέα κρίση απλώς πιο βαθιά και έντονη. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα εκδοχή ηγεμονισμού του ΣΥΝ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και όσους τον συναποτελούν, όπως π.χ. το 2004 όταν διεκόπη η λειτουργία του, αφού ο ΣΥΝ αθέτησε όλες τις συμφωνίες για πλουραλιστική εκπροσώπηση στην Βουλή. Ή όπως λίγα χρόνια μετά, όταν αρνιόταν επίμονα την ιδιότητα του μέλους σε όσους πλησίαζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και επιβαλλόταν ένα μόρφωμα που επίσημα ονομαζόταν «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» από τις στήλες της Αυγής.

Επίσης, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση κορυφής, σαν αυτή που εκδηλώθηκε με την αντιπαράθεση ανάμεσα στον Αλ. Αλαβάνο και την υπόλοιπη ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Κρίση ανεξήγητη για την βάση του οργανισμού, που «μπουσουλούσε» ανάμεσα σε πανελλαδικές συνδιασκέψεις και διάφορες ομαδοποιήσεις, για να σταματήσει ξανά την κοινή λειτουργία του και να χρειαστεί η «επανεκκίνηση» του 2011.

Τώρα συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό σε έκταση, ένταση, ποιότητα και αποτελέσματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην διακυβέρνηση, έχει δηλαδή την ευθύνη της πορείας της χώρας, δεν είναι ένα μικρό αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης. Διαχειρίζεται το παρόν και συνάπτει συμφωνίες που αφορούν το μέλλον της κοινωνίας για αρκετές δεκαετίες. Εισάγει τώρα ένα τρίτο μνημόνιο, σκληρότερο και με τεράστιες οδύνες για την κοινωνία (τα περί «ταξικής μεροληψίας» και αναδιανομής με ιδιαίτερα κριτήρια, είναι για να αποκοιμίζουν όσους θέλουν να κοιμούνται βαθύ ύπνο). Κυβέρνησε έξι μήνες στην τροχιά της χρεοκοπίας και δεν ξέρουμε τι ακόμα είναι πρόθυμο να υπογράψει το επιτελείο του, φτάνει να παραμένει στην διακυβέρνηση. Δεν δεσμεύεται, άλλωστε, πλέον από τίποτα και καθημερινά βεβαιώνει ότι κάθε εναλλακτική οδηγεί στην κόλαση.

Ζήτημα δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί μια μετάλλαξη, όχι γιατί οι Οργανώσεις Μελών του έγιναν κάτι άλλο ή αλλαξοπίστησαν, αλλά γιατί στα αποφασιστικά πεδία της πολιτικής (κράτος, πολιτικό σύστημα, ηγεσία κόμματος, κυβέρνηση, κοινοβουλευτική ομάδα) έχουν επιβληθεί μνημονιακές πολιτικές και συμφωνίες. Σε αυτά τα πεδία, γίνεται αποδεκτή, δικαιολογείται και στηρίζεται μια καταστροφική πολιτική σε πλήρη αντίθεση με όσα διακηρύσσονταν και περίμενε ο κόσμος από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η μετάλλαξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η πασοκοποίηση του κόμματος, η μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα με παλαιοκομματικές πρακτικές, η σύνθεση της κυβέρνησης, η υποβάθμιση όλης της πολιτικής σε μια αποτυχημένη «διαπραγμάτευση» και ο τρόπος που έγινε η πλήρης συνθηκολόγηση, επιδεικνύουν έναν κυνισμό που είναι συνακόλουθο στοιχείο του κυβερνητισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι απομείνει από αυτόν ως μεταλλαγμένο κόμμα, θα σύρεται στο πολιτικό σκηνικό ως κεντροαριστερός εταίρος και θα συναγωνίζεται με μια κεντροδεξιά εκδοχή –σε πλήρη εναρμόνιση με τους μνημονιακούς ευρωκρατικούς και ευρωατλαντικούς όρους. Η μετάλλαξη ορίζει μια νέα ποιότητα και ένα σημείο χωρίς επιστροφή.

Ποια στάση επομένως απέναντι στο μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ; Ποια στάση απέναντι στην κυβέρνηση που αυτός συγκροτεί, ποια η στάση απέναντι στο Μαξίμου; Ποια στάση απέναντι σε ένα κόμμα φορέα της μνημονιακής προσαρμογής, σε ένα κόμμα που υπηρετεί αυτήν την πολιτική, αποδέχεται και στηρίζει την αυτήν την κυβέρνηση, δικαιολογώντας τις επιλογές της.

Δεν χωράνε πολλές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό: Πλήρης πολιτικός διαχωρισμός, πλήρης αποστασιοποίηση από τη μετάλλαξη που έχει συντελεστεί και κατάδειξή της. Συνέχιση του αγώνα ενάντια στην καταστροφή που φέρνει η ευρωκρατία στη χώρα, συνέχιση της πάλης για διέξοδο της χώρας από την καθολική κρίση. Επένδυση όλων των προσπαθειών στο να χτιστεί το βασικό που έλλειψε και λείπει: Ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Τα καθήκοντα αυτά αναγκαστικά έρχονται σήμερα σε σύγκρουση με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες, ούτε ώρα ιδιαίτερων τακτικών. Είναι ώρα καθαρών εξηγήσεων και δήλωση προθέσεων για τη συνέχεια. Διάφορα επεισόδια μπορεί να εξελιχθούν με αντικείμενο «τι μπορεί να περισωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά πρώτα πρέπει να βγουν συμπεράσματα και απολογισμοί για την διανυθείσα πορεία, αν φυσικά ενδιαφερόμαστε για κάτι βαθύ, ουσιαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον.

http://www.e-dromos.gr/i-metallaksi-tou-suriza/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι / ΣΥΡΙΖΑ

Για την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και το πώς οδηγήθηκε σε αδιέξοδο η κυβερνητική πολιτική μίλησε ο Ρούντι Ρινάλντι στην ΕΡΤ-3 σε μια συνέντευξη στην οποία παρενέβη και ο δημοσιογράφος Τάσος Παππάς.

Δείτε εδώ το βίντεο:

Δείτε εδώ ορισμένα βασικά σημεία όσων δήλωσε ο Ρ. Ρινάλντι:

– Πρωτοφανείς οι διαδικασίες όπως η πρόσφατη Κ.Ε., όπου αντί για πολιτική συζήτηση και απόφαση, το θέμα ήταν αν θα κάνουμε διαρκές ή έκτακτο συνέδριο, αφού η κυβέρνηση φέρει (αν φέρει) μια συμφωνία. Μεγάλη υποβάθμιση και κατάργηση του κόμματος.

– Οι ευθύνες που παίρνει η κυβέρνηση και που είναι σαφώς έξω από το προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν εμένα και άλλα μέλη της Κ.Ε. να μην θέλουμε να είμαστε στα όργανα ενός πολιτικού οργανισμού που μεταλλάσσεται με βίαιο τρόπο.

– Στα δύσκολα κανείς παίρνει καθαρή στάση. Για άλλο πράγμα μας εμπιστεύτηκε ο λαός και άλλο εφαρμόζουμε.

– Η συμφωνία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη εθνική και κοινωνική καταστροφή. Το σχέδιο Σόιμπλε για Grexit δεν έχει αποφευχθεί.

– Στήθηκε από τον Δεκέμβριο μια παγίδευση που δεν την πήρε υπόψη το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο πίστευε ότι μια συμφωνία θα έρθει με εύκολο τρόπο.

– Την εποχή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, είχα υπογράψει μια δήλωση για το πρόγραμμα που έχουμε ανάγκη. Τότε απειλήθηκα μέχρι και με παραίτηση από την πολιτική Γραμματεία. Έπρεπε να ακολουθηθεί ένας διαφορετικός δρόμος από την “υποσχεσιολογία”.

– (Για τη χρηματοδότηση από Ρωσία, Κίνα). Με σοβαρό τρόπο θα έπρεπε κανείς να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική διάσταση και όχι σαν ένα “διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι”.

– Η τελευταία φορά που μίλησα εκτενώς με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν τον Οκτώβριο του 2014, οπότε και του εξέθεσα τις διαφωνίες μου για την ακολουθούμενη πολιτική.

– Η συμβολή του Αλ. Τσίπρα ήταν καθοριστική για να αποκτήσει η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ ακροατήρια μέσα στο λαό. Αυτή τη στιγμή έχει πέσει σε σοβαρά λάθη και είναι εγκλωβισμένος. Δεν στηρίζω την πολιτική του.

– Το κόμμα-ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίστηκε σαν “βαρίδι” από τις ηγεσίες και εγκαταλείφθηκε.

– Τα δύο χρόνια προετοιμασίας για τη διακυβέρνηση ήταν χρόνια προσαρμογής και υπήρξε απίστευτη προχειρότητα στη διακυβέρνηση το επόμενο εξάμηνο. Όλα επενδύθηκαν σε μια διαπραγμάτευση που στηρίχθηκε σε μια ψευδαίσθηση.

– Ο κ. Παπαδημούλης με το twitter και τα τιτιβίσματά του προκαλεί και θα έλεγα να μην παίζει το ρόλο λαγού κάθε φορά δεξιών τάσεων και καταστάσεων.

– Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός του μαζικού λαϊκού κινήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκόβει από αυτή την ανάγκη.

– Έχω μεγάλες αμφιβολίες αν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό το συνέδριο. Έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι αν γίνει, θα είναι με όρους πολύ δύσκολους για όποιον θέλει να συμμετάσχει.

– Έχω τη γνώμη ότι το “brand name” του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο Μαξίμου…

– Μας ωθούν σε ένα μείγμα Μνημονίου και Grexit. Δεν είναι απλά τα πράγματα και δεν τελειώνουν στο θέμα του νομίσματος, χρειάζεται μια πιο σύνθετη πολιτική διεξόδου.

Tagged : Διαπραγμάτευση / Ιούλιος 2015 / παραίτηση / Ρούντι Ρινάλντι

Αποσπάσματα από την ομιλία του Ρ. Ρινάλντι στη συνεδρίαση της Κ.Ε.(30/7/2015) του ΣΥΡΙΖΑ

[…] Πιστεύω ότι είναι λίγο οξύμωρο να έχουν παρθεί αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, να έχουν παρθεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις σε επίπεδο Μαξίμου, να έχουν συναφθεί διακρατικές συμφωνίες, να έχουν παρθεί δεσμεύσεις και να έχουν ψηφιστεί προαπαιτούμενα, με μια σύνθεση που δεν μας τιμά πολύ μέσα στην ελληνική Βουλή, και κατόπιν εορτής το κόμμα να συσκέπτεται για να αποφασίσει μια διαδικασία για το Σεπτέμβρη και εκεί να σκεφτεί την στρατηγική του στις νέες συνθήκες ή τις προτάσεις που μας φέρνει ο σ. Δραγασάκης για την επανίδρυση του κόμματος.

[…] Η διαδικασία η σημερινή γίνεται για να ελευθερωθούν τα χέρια για το παραπέρα προχώρημα των δεσμεύσεων που έχουμε πάρει και έχουμε ήδη προωθήσει και θα συνεχίσουμε να προωθούμε και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή εν λευκώ η κυβέρνηση και το Μαξίμου θα συνεχίσουν αυτά για τα οποία έχουν δεσμευθεί και η Αριστερά θα συσκεφθεί το Σεπτέμβρη μήνα σε έκτακτο συνέδριο ή σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Κάτι δεν πάει καλά σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση.

[…] Πήραμε την κυβέρνηση, ήρθε το 62%, υπάρχει ένας λαός κι ένας κόσμος που πίστεψε αυτά που του είπαμε. Δεν του είπαμε αυτά που αποφασίσαμε κι αυτά που υπογράψαμε, άλλα του είπαμε και μας εμπιστεύτηκε και μιλάτε όλοι για ήττα, κανείς δεν βγαίνει εδώ να πει ότι είναι περιφανής νίκη αυτό που πετύχαμε. Ωραία. Και λέτε ότι ήταν οι συσχετισμοί συντριπτικοί. Έστω. Δεν μπορούμε να προβληματιστούμε στο τι έλειψε ή τι λείπει απ’ όλη αυτή την προσπάθεια; Δεν άκουσα τίποτα. Άκουσα μόνο βολονταρισμούς, κινηματισμούς κ.λπ. Αυτή η σχέση πληγώθηκε. Πληγώθηκε η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό, με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει και με έναν κόσμο που περίμενε κάτι διαφορετικό. Δεν περίμενε θαύματα, αλλά περίμενε μια διαφορετική στάση κι αυτή την στάση δεν την είδε.

[…] Δεν υπηρετούμε τις υποτελείς τάξεις. Είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις και ούτε καν κάνει άρση της απώλειας κυριαρχίας της χώρας. Αλλά ίσα-ίσα προσυπογράφουμε το βάθεμα της υποτέλειας της χώρας κι αυτό δεν είναι δουλειά της Αριστεράς, σύντροφοι. Η Αριστερά άλλο πράγμα πρέπει να κάνει. Πρέπει να οργανώνει τον λαό, να αγωνίζεται για απελευθέρωση, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται σώνει και καλά από το κυβερνητικό επίπεδο.

[…] Όσο αφορά το θέμα της πολιτικής μου τοποθέτησης και της προσωπικής μου στάσης θέλω να είμαι καθαρός απέναντι σε αυτό το κόμμα και τον κόσμο που το ακολούθησε, και για αυτό παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή.

http://www.e-dromos.gr/ke-rr/

Tagged : Κ.Ε. / Ρούντι Ρινάλντι

Ο Ρούντι Ρινάλντι μιλά στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά 90,1 FM για τα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας και την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή 31 Ιουλίου, μια μέρα μετά την παραίτησή του από την Κ.Ε. του κόμματος.

 

Ακούστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη:

 

Διαβάστε τα σημεία της συνέντευξης:

• Οδεύουμε γρήγορα σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Οι ευθύνες για τις αποφάσεις που έχουν παρθεί είναι πάρα πολύ μεγάλες. Δεν είναι ακριβώς ένας τόνος «καταγγελίας της κυβέρνησης», είναι μια πράξη, η παραίτηση η δική μου και των άλλων μελών της Κ.Ε., που δείχνει ότι δεν μπορούμε να ακολουθούμε την εφαρμογή μιας πολιτικής η οποία δεν συνάδει και δεν εκφράζει το πρόγραμμα και όλη στην στράτευση στην οποία είχαμε οδηγηθεί μέσα από κινήματα και προσπάθειες ώστε να χαραχθεί μια διαφορετική μέρα και να έρθει διέξοδος στη χώρα. Δεν είναι θέμα καλών ή κακών προθέσεων κάποιων ανθρώπων ή μιας ηγετικής ομάδας, είναι θέμα ευθυνών που φέρουν με τις αποφάσεις τους.

 

• Έχει τεράστιες ευθύνες το Μαξίμου και βεβαίως κι ο Αλέξης Τσίπρας που οδηγήθηκε μέσα από μια στρατηγική που απέτυχε τελείως και οδήγησε σε έναν εγκλωβισμό από τον οποίο κι ο ίδιος, ακόμα κι αν ήθελε αυτή την στιγμή, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγει. Κρατιέται αυτή τη στιγμή στη διακυβέρνηση με τα σωληνάκια που προσφέρουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι στη Βουλή, έχοντας έρθει σε διάσταση με τον ίδιο τον οργανισμό, τον οποίο όλοι μαζί χτίσαμε. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο θα βιωθεί και με δραματικούς τόνους για όλους -και προσωπικούς και πολιτικούς.

 

• Όλη η στρατηγική αυτής της διαπραγμάτευσης στηρίχθηκε σε λάθος εκτιμήσεις, στηρίχθηκε σε μια αυταπάτη και μια ψευδαίσθηση ότι θα είναι εύκολη μια συμφωνία με τους δανειστές και την Τρόικα. Ήταν λαθεμένες όλες αυτές οι εκτιμήσεις και θέλοντας να φέρει οπωσδήποτε μια συμφωνία, έπεφτε ολοένα και περισσότερο στην παγίδευση που είχαν στήσει. Ένας πολιτικός με πείρα θα μπορούσε να διαγνώσει αυτή την παγίδευση και να κάνει προσπάθειες να μην πέσει ολοκληρωτικά μέσα στην παγίδα. Στο τέλος, δεν είχε πολλές επιλογές να κάνει μπροστά στα διλλήματα εκτός από το να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει, κάτι που του το έλεγαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκείνο το βράδυ, ένα εφιαλτικό βράδυ όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για ολόκληρη την χώρα, για τον ίδιο τον λαό μας. Να γύρναγε πίσω και να έδινε μια διαφορετική διέξοδο. Απ ό,τι φαίνεται, δεν είχε αυτές τις δυνατότητες και φτάσαμε σε αυτή την ταπεινωτική συμφωνία που θα την ζήσουμε με πολύ ζοφερές καταστάσεις.

 

• Δεν δίνω προσωπικό τόνο παρόλο που οι μεγαλύτερες ευθύνες πάνε και προς τον πρωθυπουργό. Θεωρώ ότι το κυβερνητικό σχήμα χαρακτηριζόταν όχι μόνο από απειρία αλλά και από μια προχειρότητα απίστευτης μορφής. Εξαντλήθηκε σε μια διαπραγμάτευση, που κι αυτή έγινε σε λάθος κατεύθυνση, κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πολύ λάθος για ολόκληρη την υπόθεση της χώρας και του λαού. Εξαιρετική προχειρότητα και έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων, προτάσεων, προγραμμάτων και ουσιαστικής διακυβέρνησης.

 

• Αν παρακολουθήσετε την εσωτερική ζωή του κόμματος, τις Κεντρικές Επιτροπές ιδιαίτερα, αλλά και τις συνεδριάσεις της Π.Γ., θα δείτε ότι συνεχώς υπήρξαν δηλώσεις κι ορισμένες προειδοποιήσεις. Αυτό δεν αίρει μια ευθύνη που έχουμε κι εμείς, κι εγώ προσωπικά, αν κάναμε ότι μπορούσαμε για να μην πάνε έτσι τα πράγματα. Αλλά θέλω να καταλάβετε ότι όλο αυτό τον καιρό το κόμμα υπολειτούργησε, υποβαθμίστηκε και έφτασε σε απαράδεκτες διαδικασίες, όπως η χθεσινή Κ.Ε. Δεν είχε συζητήσει τίποτα από τον Μάη. Η Κεντρική Επιτροπή δεν συνερχόταν ή όποτε συνερχόταν ήταν μετά από τετελεσμένα μιας πιο μικρής ομάδας που ήταν το Μαξίμου ή η κυβέρνηση σε γενικές γραμμές. Επομένως δεν μπορούν να ζητηθούν πολλές ευθύνες στο ίδιο το κόμμα και την λειτουργία του. Το κόμμα υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από το Μαξίμου και την κυβέρνηση.

 

• Το ότι υπογράφουμε μνημόνια ή φέρνουμε εμείς μνημόνια κι αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις σε μνημόνια σαν κόμμα και σαν κυβέρνηση δεν έχει σχέση με τα προγράμματα και τις θέσεις μας. Επαναλαμβάνεται η ιστορία με άλλο πρόγραμμα να ψηφίζεται κανείς, άλλες υποσχέσεις να έχει δώσει και τελικά να εφαρμόζει τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που υποσχέθηκε. Νομίζω ότι αυτό που είχε πει ο πρωθυπουργός («θα πρωτοτυπήσω εφαρμόζοντας το πρόγραμμα μου»), στο τέλος φαίνεται πως δεν συνέβη, αντίθετα ακολουθήθηκε η πεπατημένη, δηλαδή συνθηκολόγηση και συμβιβασμός.

 

• Πιστεύω ότι πάμε σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή και πρέπει να υπάρξει μια κατεύθυνση να περισωθεί ό,τι μπορεί, ώστε να συνεχίσει η Ελλάδα να υπάρχει ως χώρα κι όχι σαν χώρος, σαν οικόπεδο που το καταπατούν οι πάντες και μια κοινωνία που να είναι όρθια κι όχι γονατισμένη και διαλυμένη. Τα μνημόνια που έρχονται και η πολιτική του Σόιμπλε αποσκοπούν στο να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την χώρα και την κοινωνία. Πρέπει να αντισταθούμε και να εφεύρουμε τρόπους, μορφές, πολιτικές, κυβερνήσεις κτλ που να μπορούν να σταθούν στο ύψος αυτού του καθήκοντος.

 

• Δεν πιστεύω στις εύκολες λύσεις. Μετά από ένα ενδιαφέρον εγχείρημα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που τώρα μεταλλάσσεται, δεν προκύπτει αμέσως ένα άλλο ενδιαφέρον εγχείρημα. Παρ’ όλα αυτά, είναι επιτακτική η ανάγκη να απαντηθούν κάποια θέματα γιατί η καταστροφή είναι πολύ γρήγορη και οι χρόνοι πολύ συμπυκνωμένοι, οπότε πρέπει να γίνουν προσπάθειες. Δεν με χαρακτηρίζουν οι προτάσεις ευκολίας, δηλαδή εγώ δεν επικεντρώνω μια εναλλακτική στο νόμισμα για παράδειγμα, αλλά θέλει μια πιο σύνθετη πρόταση που να παίρνει υπόψη και την ευρωπαϊκή διάσταση και τις ανάγκες της παραγωγικής ανασυγκρότησης στο εσωτερικό, όπως και της δημοκρατίας. Πιστεύω ότι είναι αναγκαίο να γίνουν διεργασίες που να επανακαθορίζουν το λαϊκό κίνημα και να γεννηθούν νέες μορφές συσπείρωσης του κόσμου. Σκεφτείτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα του 4% κι έφτασε να είναι κυβέρνηση. Ο Γ. Παπανδρέου είχε 44% και σήμερα δεν ξέρει κανείς που βρίσκεται κι αν έχει κόμμα και τι κάνει.

 

• Κανείς δεν ξέρει αν θα γίνει το συνέδριο που αποφάσισε χθες η Κ.Ε. και με ποια σύνθεση. Ο Γ. Δραγασάκης μίλησε για «επανίδρυση», ενώ έχει σοβαρότατες ευθύνες για όλη την υποβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν σχεδιασμοί να φτιαχτεί ένα τελείως νέο κόμμα που θα είναι πιο κοντά στα πρότυπα του παλαιού ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε παρά σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Από αυτή την άποψη θα μείνει ορφανός ένας κόσμος μέσα και γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αναγκαστικά θα δημιουργήσει δικές του συσπειρώσεις και διεργασίες.

 

• Νομίζω ότι το κόμμα αυτό όπως το γνωρίσαμε, έχει πάψει να υπάρχει, δηλαδή ήδη έχει μπει σε μια διαφορετική κατάσταση, εγώ μιλάω και για μια μετάλλαξη του ίδιου του κόμματος, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν συμφωνεί με αυτά που γίνονται αλλά και δεν μπορεί να εκφραστεί ή είναι και σε μια κατάσταση σοκ, σαστιμάρας, πίκρας, απογοήτευσης, θυμού, οργής και ψάχνει να βρει αν υπάρχει μια εναλλακτική. Αν συνεχίσουν οι 30-35 βουλευτές να λένε όχι, θα βρεθούν εκτός συριζικού περιβάλλοντος και θα τεθεί το θέμα με ποιο διαφορετικό τρόπο συνεχίζει κανείς παρακάτω. Το τι θα έχουμε από  1^η Σεπτέμβρη, από την άποψη αυτή, πρέπει να περιμένουμε και να το δούμε. Δεν μπορώ να πω μεγάλα λόγια.

 

• Πιστεύω ότι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να το αντιμετωπίζει κανείς σαν ένα κανονικό κόμμα. Ήταν ένα κόμμα ιδιότυπο που συνυπήρχε ένας ριζοσπαστισμός και υπήρχε και το άρωμα των κινημάτων. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να μπει σε έναν οργανισμό-ΣΥΡΙΖΑ που θα υπηρετεί μνημόνια. Δεν χωράει. Κι έτσι θα δημιουργηθούν πολλοί κύκλοι επάλληλοι διεργασιών, συζητήσεων, κοινού βηματισμού, πρωτοβουλιών κι έχω την γνώμη ότι από αρχές Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν αυτές οι διεργασίες και θα επιδράσουν αρκετά και σε θέματα όπως το αν θα γίνει και πότε κάποιο συνέδριο ή τι αποφάσεις θα έχουν παρθεί, τι μνημόνιο θα έχει ψηφιστεί, τι κοινοβουλευτική ομάδα θα υπάρχει, πώς θα είναι το κόμμα κι αν θα υπάρχει το κόμμα με την μορφή που το ξέραμε.

 

• Πιστεύω ότι υπάρχει απόλυτη ρευστοποίηση όλου του πολιτικού σκηνικού, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών ηγεσιών αυτή την στιγμή στη χώρα. Αυτή η ρευστοποίηση είναι κεντρικό χαρακτηριστικό. Όποιος κυβερνά δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί αλλά και δεν μπορεί όλος ο πολιτικός κόσμος να σταθεροποιηθεί χωρίς ο ένας να βοηθάει τον άλλο κι όλα τα κόμματα είναι ξανά σε αναζήτηση μιας δικής τους ταυτότητας. Η Ν.Δ. δεν έχει ακόμα ηγεσία, είναι με μια προσωρινή ηγεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μια βαθύτατη κρίση και μετάλλαξη, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται, το Ποτάμι είναι και αυτό ένα ιδιότυπο πράγμα που κι αυτό δεν ξέρουμε πώς θα προχωρήσει. Όλοι μαζί θέλουν να σώσουν τάχα την Ελλάδα από μια καταστροφή, δεν μπορούν όμως να την σώσουν από ότι φαίνεται αυτά τα κόμματα. Θα δημιουργηθούν νέα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα φανταστώ ή να τα περιγράψω αυτή την στιγμή. Η ρευστοποίηση όμως είναι κεντρικό στοιχείο.

 

• Δεν το ξέρει κανείς το μέλλον, δεν το ξέρουν όλα τα επιτελεία των κομμάτων και μπορεί να μην το ξέρουν ακόμα και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που παίζουν καθοριστικό ρόλο πώς ακριβώς θα πάει το πράγμα. Δηλαδή η στρατηγική Σόιμπλε είναι διαφορετική από την στρατηγική του Ολάντ, το ΔΝΤ δεν έχει δείξει τι ακριβώς θέλει και πώς θα πάνε τα πράγματα, θα καθοριστούν από μια σειρά παράγοντες που δεν έχουν σχέση με το πρόγραμμα του α’ ή του β’ κόμματος που υπάρχει εδώ.

 

• Αυτή τη στιγμή κυβερνά στην ουσία η Τρόικα και οι συμφωνίες που γίνονται. Ήρθαν σήμερα στο Χίλτον, από ό,τι είδα, κουστωδίες να μπαινοβγαίνουν και να συζητούν. Υπαγορεύουν όρους, οι όροι πρέπει να τηρηθούν και πρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό προσωπικό που να τους υπηρετεί. Εγώ θεωρώ ντροπιαστικό η αριστερά να προωθεί αυτές τις μνημονιακές ρυθμίσεις ή να είναι κομμάτι και συνένοχη με έναν υπόλοιπο πολιτικό κόσμο που έκανε αυτές τις κινήσεις. Από αυτή τη άποψη παραιτήθηκα από την Π.Γ του ΣΥΡΙΖΑ και από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλω να διαχωρίσω την θέση μου. Δεν μπορεί να γίνεται καταστροφή της χώρας κι εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα σαν να λέμε ότι απλά λέγαμε την διαφωνία μας και δεν κάναμε τίποτα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραιτηθώ και να δείξω ότι υπάρχει και μια διαφορετική προσωπική στάση απέναντι σε αυτά προβλήματα.

Tagged : Ιούλιος 2015 / Ρούντι Ρινάλντι

Την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ο Ρούντι Ρινάλντι μιλώντας στη συνεδρίαση του οργάνου την Πέμπτη 30 Ιουλίου. Μαζί με ακόμα 16 μέλη της Κ.Ε., εξηγούν τους λόγους της παραίτησής τους με δήλωση που έδωσαν στη δημοσιότητα και μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

 

Ακούστε εδώ ολόκληρη την τοποθέτηση στην Κ.Ε.

 

 

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Συγχωρήστε μου έναν προσωπικό τόνο γιατί είναι η τελευταία φορά που μιλώ στο όργανο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω ότι είναι λίγο οξύμωρο να έχουν παρθεί αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο, να έχουν παρθεί πολύ κρίσιμες αποφάσεις σε επίπεδο Μαξίμου, να έχουν συναφθεί διακρατικές συμφωνίες, να έχουν παρθεί δεσμεύσεις και να έχουν ψηφιστεί προαπαιτούμενα, με μια σύνθεση που δεν μας τιμά πολύ μέσα στην ελληνική Βουλή, και κατόπιν εορτής το κόμμα να συσκέπτεται για να αποφασίσει μια διαδικασία για το Σεπτέμβρη και εκεί να σκεφτεί την στρατηγική του στις νέες συνθήκες ή τις προτάσεις που μας φέρνει ο σ. Δραγασάκης για την επανίδρυση του κόμματος.

Συγγνώμη σύντροφοι, δεν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει ή δεν καταλαβαίνω εγώ τι συμβαίνει. Η χώρα μπαίνει σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια εντείνουν αυτή την πορεία προς την εθνική και κοινωνική καταστροφή.

Έχει τεράστιες ευθύνες το Μαξίμου, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τεράστια ευθύνη όσοι ψήφισαν «ναι» για αυτή την πορεία. Και εγώ προσωπικά, δεν μπορώ πλέον να υποστηρίζω αυτή την πορεία και δεν μπορώ να είμαι στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος που ευθύνεται για αυτή την πορεία, παρόλο που δεν έχει το κόμμα ακριβώς την ευθύνη αυτών των πραγμάτων. Αλλά οι διαδικασίες έχουν δευτερεύουσα σημασία.

Η διαδικασία η σημερινή γίνεται για να ελευθερωθούν τα χέρια για το παραπέρα προχώρημα των δεσμεύσεων που έχουμε πάρει και έχουμε ήδη προωθήσει και θα συνεχίσουμε να προωθούμε και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή εν λευκώ η κυβέρνηση και το Μαξίμου θα συνεχίσουν αυτά για τα οποία έχουν δεσμευθεί και η Αριστερά θα συσκεφθεί το Σεπτέμβρη μήνα σε έκτακτο συνέδριο ή σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. Κάτι δεν πάει καλά σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση.

Δεύτερο πράγμα. Επειδή είπε πολλά ο σύντροφος Φίλης και τέλος πάντων έξυσε καταστάσεις, δεν θέλω να του απαντήσω τίποτα, τίποτα απολύτως. Απλά θα πάω κι εγώ σε έναν μικρό λαϊκισμό για τα …κωλομακαρόνια που με τόση ευκολία ρώτησε «μα τόσα πολλά μακαρόνια τρώτε;», που αυξάνεται η τιμή τους, και θέλω να του πω ότι ο κόσμος βιώνει με πολύ τρομερό τρόπο αυτή την τεράστια καταστροφή που υπάρχει στον τόπο και ναι, προσπαθεί να φάει και μακαρόνια. Για αυτό μην τον κοροϊδεύετε σαν κυβερνητικοί εκπρόσωποι, σαν να μιλάτε ως ΣΚΑΪ εδώ μέσα για τα θέματα αυτά.

Αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Με ενδιαφέρει κάτι πιο βασικό. Σύντροφοι, πήραμε την κυβέρνηση, ήρθε το 62%, υπάρχει ένας λαός κι ένας κόσμος που πίστεψε αυτά που του είπαμε. Δεν του είπαμε αυτά που αποφασίσαμε κι αυτά που υπογράψαμε, άλλα του είπαμε και μας εμπιστεύτηκε και μιλάτε όλοι για ήττα, κανείς δεν βγαίνει εδώ να πει ότι είναι περήφανής νίκη αυτό που πετύχαμε. Ωραία. Και λέτε ότι ήταν οι συσχετισμοί συντριπτικοί. Έστω. Δεν μπορούμε να προβληματιστούμε στο τι έλειψε ή τι λείπει απ’ όλη αυτή την προσπάθεια; Δεν άκουσα τίποτα. Άκουσα μόνο βολονταρισμούς, κινηματισμούς κ.λπ. Αυτή η σχέση πληγώθηκε. Πληγώθηκε η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαό, με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει και με έναν κόσμο που περίμενε κάτι διαφορετικό. Δεν περίμενε θαύματα, αλλά περίμενε μια διαφορετική στάση κι αυτή την στάση δεν την είδε.

Η απόφαση κι αυτά που έχουμε υπογράψει κι αυτά που ψηφίζουμε μέσα στη Βουλή οδηγούν σε μετάλλαξη του εγχειρήματος μας και σε παλινόρθωση του μνημονιακού καθεστώτος με όλα τα «ταρατατζούμ» που έχει αυτή η παλινόρθωση.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να την αποσοβήσουμε ή να μην έχει τραγικές συνέπειες για την χώρα και τον λαό. Η γραμμή, όμως, να μειώσουμε τις συνέπειες από αυτά που έχουμε ήδη αποφασίσει είναι σαν αυτό που λέγονταν ότι πάμε για μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία, που δεν μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο. Ωραιοποιούμε την κατάσταση λέγοντας αυτά τα πράγματα.

Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, σας λέω ότι μεταλλάσσεται με αυτές τις αποφάσεις. Μεταλλάσσεται ως κόμμα γιατί η ηγεσία, η κυβέρνηση, το Μαξίμου, το κράτος παίρνουν κάποιες αποφάσεις που σημαδεύουν αυτή την πορεία. Δεν μπορείς να πεις εγώ είχα μια διαφωνία, έλεγα κάτι μέσα εκεί κ.λπ.

Δεν υπηρετούμε τις υποτελείς τάξεις. Είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι αυτή η πολιτική υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις και ούτε καν κάνει άρση της απώλειας κυριαρχίας της χώρας. Αλλά ίσα-ίσα προσυπογράφουμε το βάθεμα της υποτέλειας στη χώρα κι αυτό δεν είναι δουλειά της Αριστεράς, σύντροφοι. Η Αριστερά άλλο πράγμα πρέπει να κάνει. Πρέπει να οργανώνει τον λαό, να αγωνίζεται για απελευθέρωση, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται σώνει και καλά από το κυβερνητικό επίπεδο.

Αυτά είχα να πω (είπα και ελάλησα και αμαρτία δεν έχω), η επιλογή μου μπορεί να είναι λαθεμένη ή σωστή. Το κίνημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ είχε ριζοσπαστισμό, και κινηματισμό, δεν μπορεί να καλουπωθεί σε μνημονιακή μεταμόρφωση. Θα υπάρξουν πάλι κύκλοι, σχέσεις, κοινοί βηματισμοί, προσπάθειες το επόμενο διάστημα. Εκεί θα είμαστε παρόντες και με πάρα πολλούς νομίζω ότι θα πρέπει να μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια, παρόλο που έχουμε διαφωνήσει και να κρατήσουμε μια σοβαρή στάση. Αυτό απαιτεί ο λαός από εμάς και νομίζω ότι πρέπει να ανταποκριθούμε.

Όσο αφορά το θέμα της πολιτικής μου τοποθέτησης και της προσωπικής μου στάσης θέλω να είμαι καθαρός απέναντι σε αυτό το κόμμα και τον κόσμο που το ακολούθησε και για αυτό παραιτούμαι από την Κεντρική Επιτροπή. Σας ευχαριστώ πολύ.

Tagged : Ιούλιος 2015 / Κ.Ε. / παραίτηση / Ρούντι Ρινάλντι / ΣΥΡΙΖΑ

«Η παραίτηση μου ήρθε μετά από μια πορεία και σειρά εκτιμήσεων…Έτσι και οδηγηθεί στις επιλογές που κάνει το Μάξιμου, η χωρά μπαίνει σε περιπέτεια και γι” αυτό δεν θα μπορούσα να είμαι στη θέση του οργάνου», δήλωσε στο Πρώτο Πρόγραμμα ο παραιτηθείς από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ Ρούντι Ρινάλντι.

Ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ:

http://www.ert.gr/r-rinalnti-i-paretisi-mou-irthe-meta-apo-mia-poria-ektimiseon-aud/

Tagged : ΕΡΑ 1 / Ρούντι Ρινάλντι / Συνέντευξη

Δήλωση παραίτησης του Ρούντι Ρινάλντι από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι ώρα για πολλά λόγια. Η χώρα μπήκε στην τροχιά της χρεοκοπίας και η κοινωνία θα ζήσει αβάστακτες καταστάσεις με το 3ο Μνημόνιο που πιθανά δεν θα αποτρέψει το Grexit.

Οι ισχυρισμοί περί αναγκαίου και επώδυνου συμβιβασμού δεν ισχύουν. Πρόκειται για ιδεολογική, πολιτική, στρατηγική χρεοκοπία της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή είχε προδιαγραφεί για λογαριασμό του από την κυρίαρχη ομάδα, από το 2012 και μετά, με σταθμό τις εξαγγελίες της «Θεσσαλονίκης» και κατάληξη την 6μηνη κυβερνητική διαδρομή.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο κομματικός οργανισμός είχε υποκατασταθεί πλήρως από τον κυρίαρχο μηχανισμό και τις γραφειοκρατικές πρακτικές του, μηχανισμό ο οποίος μάλιστα το τελευταίο 6μηνο έχει επιπλέον κρατικοποιηθεί.

Στα πλαίσια αυτά η Πολιτική Γραμματεία –με αυτονόητες τις ευθύνες της- έχει μετατραπεί σε αδρανοποιημένο και ακολουθητικό συνεργό της συντελούμενης κεντροαριστερής και τώρα μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τούτων δοθέντων και μετά την μνημονιακή συμφωνία και την ψήφιση προαπαιτούμενων και δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί, ανοίγει μια περίοδος ριζικού επαναπροσδιορισμού του λαϊκού κινήματος, αλλά και της ουσίας της πολιτικής διαδικασίας σαν τέτοιας, το περιεχόμενο των οποίων μέλλει να αναζητηθεί.

Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ προδιαγράφει την πορεία του έξω από τα αιτούμενα αυτού του επαναπροσδιορισμού, μεταλλασσόμενος σε οργανικό υποστύλωμα της μνημονιακής διαδικασίας έστω κι αν λεκτικά την αρνείται.

Στα πλαίσια αυτά παραιτούμαι από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Η ζωή όμως συνεχίζεται, με ό,τι έχει και ό,τι της λείπει…

21/7/2015

Tagged : Ιούλιος 2015 / κεντροαριστεροποίηση / παραίτηση / Ρούντι Ρινάλντι / ΣΥΡΙΖΑ

Τοποθέτηση του Ρούντι Ρινάλντι στην κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στις 10/07/2015

Πρώτο

Καταρχάς, υπάρχουν πολλά προβλήματα διαδικασίας. Δεν είμαστε όργανο. Η Πολιτική Γραμματεία θα μπορούσε να συνεδριάσει ξέχωρα νωρίτερα και να πάρει μια απόφαση. Και είναι γνώριμη στάση, την τελευταία στιγμή να τίθενται, με τρόπο διλημματικό, ορισμένα ζητήματα και με ελάχιστη πληροφόρηση και χρόνο, να ζητιέται η συγκατάθεση.

Είναι ακατανόητη η σπουδή να γίνουν όλα μέσα σε μια μέρα, σε ένα άρθρο, όταν υπάρχει κυβέρνηση, διαπραγματευτική ομάδα και κυρίως απόφαση του λαού μέσα από δημοψήφισμα. Τι «θωράκιση» μας ζητιέται και τι εξουσιοδότηση των 4 (πρωθυπουργό, αντιπρόεδρο, υπουργό οικονομικών και υπουργό επικρατείας); Εδώ, πέρα από την εξουσιοδότηση, μας μοιράσατε ένα κείμενο στα αγγλικά και θέλετε, με διαδικασίες εξπρές, να το περάσετε σήμερα σαν νόμο της βουλής. Αναρωτιέμαι: Είναι δική μας ιδέα ή μας το επιβάλλουν οι δανειστές; Το θεωρούν κι αυτό προαπαιτούμενο για συμφωνία;

Δεύτερο

Εδώ και καιρό έχουμε διατυπώσει μια διαφωνία για τον τρόπο που γίνεται η διαπραγμάτευση, για την γενική πολιτική πορεία του κυβερνητικού σχήματος, για πολλές επιλογές οι οποίες μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο σημείο. Η χώρα βρίσκεται ήδη σε τροχιά χρεοκοπίας. Εξαντλήσαμε όλα τα αποθέματα κάνοντας τα πάντα για να φτάσουμε σε μια συμφωνία. Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η πορεία και εν προκειμένω, δεν πρόκειται για μικρολαθάκια τακτικής ή προσώπων. Η πορεία ήταν προδιαγραμμένη από τις 20 Φλεβάρη – από τότε κινούμασταν σε μνημονιακή τροχιά και η κυβέρνηση είχε προειδοποιηθεί για την ανάγκη αλλαγής πορείας, επέμενε όμως στο «πάση θυσία συμφωνία».

Ακόμα και για τα όσα ακολούθησαν το δημοψήφισμα και το ηχηρό ΟΧΙ του λαού, δεν μπορούμε να είμαστε διόλου ευχαριστημένοι: συμβούλιο αρχηγών, αποπομπή – παραίτηση Βαρουφάκη για εξευμενισμό της τρόικας, συναντήσεις με Σταύρο Θεοδωράκη που μάλλον προαλείφεται για κυβερνητικός εταίρος. Και τώρα, μας φέρνετε ένα 3ο μνημόνιο, πολύ χειρότερο από την πρόταση που απέρριψε ο λαός με το δημοψήφισμα και μας συνιστάτε να το ψηφίσουμε ως «θωράκιση» και αναγκαίο συμβιβασμό. Και μάλιστα με τις διαδικασίες που επιλέχθηκαν.

Τρίτο

Η λέξη κλειδί για όσα συμβαίνουν ειπώθηκε εχθές και απορώ πώς δεν την άκουσαν και δεν την σχολίασαν οι επικοινωνιολόγοι μας, ο εκπρόσωπος τύπου, τα μίντια μας. Η λέξη είναι «Πουέρτο Ρίκο». Ανερυθρίαστα, ο Σόιμπλε συνομιλώντας με τον ομόλογο του των ΗΠΑ, του είπε: «Δεν καταλαβαίνεις τι είναι νομισματική ένωση. Πάρε την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ και δώσε σε μας το Πουέρτο Ρίκο». Το αισχρό δεν έγκειται ότι μας συγκρίνει με μια άλλη χώρα, αλλά είναι προσβλητικός και για τις δύο χώρες και δείχνει πώς συμπεριφέρονται οι ιμπεριαλιστές στις αποικίες τους. Κανένας από εμάς δεν θίχτηκε για να του απαντήσει; Κανείς δεν το άκουσε; Δεν καταλαβαίνετε ότι παραμένουμε στην ποιότητα «αποικία χρέους» και μας το πετάνε στα μούτρα χωρίς να αντιδράμε;

Τέταρτο

Είναι άχαρο και ντροπιαστικό η Αριστερά να προτείνει στο λαό ένα 3ο μνημόνιο και μάλιστα τόσο βαρύ και επαχθές. Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε καθαρόαιμη μνημονιακή δύναμη, να το κάνει η ίδια η Αριστερά. Θα το πληρώσουμε αυτό και το τίμημα θα είναι βαρύ.

Η Αριστερά δεν πρέπει να φορτωθεί ένα 3ο μνημόνιο, νομίζοντας ότι σώζει τη χώρα, ενώ είναι σαφές ότι την καταστρέφει, την παραδίδει στους τροικανούς. Άλλος είναι ο ρόλος της, άλλη πρέπει να είναι η πολιτική της, ιδιαίτερα μετά το 61% του δημοψηφίσματος.

Όποιος εφάρμοσε μνημονιακές πολιτικές φθάρθηκε γρήγορα. Το ίδιο θα πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι αυταπάτη ότι οι δανειστές–λύκοι θα σταματήσουν απλά σε μια συμφωνία. Αυτοί προωθούν την στρατηγική τους: θέλουν και θα επιδιώξουν την πολιτική ασφυξία, την εξαφάνιση της άλλης εναλλακτικής δυνατότητας. Θα μας προσαρμόσουν στο κρεβάτι του μνημονιακού Προκρούστη και θα συντελεστεί μια μετάλλαξη μας.

Πέμπτο

Έχουμε μπει στην «επόμενη μέρα». Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από τη Δευτέρα στην χώρα μας. Όλα έχουν αλλάξει, όλα αλλάζουν ραγδαία και σε βάρος του λαού. Η χώρα έχει μπει σε τροχιά χρεοκοπίας και δεν σώζεται με μνημόνια και με Grexit.

Να ειπωθεί όλη η αλήθεια στο λαό.

Δημοκρατική αντιμνημονιακή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μέσα από γενναίο ανασχηματισμό. Να σταματήσει η Βουλή να επικυρώνει ό,τι διατάσσουν οι εκβιαστές δανειστές (η Βουλή δεν είναι ΚΕΠ που σφραγίζει απλά έγραφα, αλλά χώρος άσκησης κυριαρχίας).

Μαζί με το λαό χάραξη πολιτικής διεξόδου για την χώρα.

Tagged : Δημοψήφισμα / Διαπραγμάτευση / Ιούλιος 2015 / Ρούντι Ρινάλντι

Η συστηματική παγίδευση, η επιμονή στο «καλό σενάριο» και το έλλειμμα πολιτικής προετοιμασίας για μια άλλη πορεία

Πλησιάζουν οι «καταληκτικές» ημερομηνίες μιας διαπραγμάτευσης κατά την οποία η μία πλευρά κατέβαλε προσπάθειες ενός έντιμου συμβιβασμού, αντιμετωπίζοντας όμως την αδιαλλαξία και την κυνική στάση των «θεσμοϊκανών». Είμαστε, λοιπόν, τώρα υποχρεωμένοι να αναλογιστούμε προς τα πού πηγαίνει το καράβι «Ελλάς» και αν πορευτήκαμε εν γένει σωστά μέχρι τώρα, με τη… βελόνα κολλημένη στο «καλό σενάριο».

Αν δεν υπάρχει καλό σενάριο;

Έχουμε υποστηρίξει ξανά ότι η νέα κυβέρνηση διάβασε λανθασμένα τον συσχετισμό και τις δυνατότητες ενός πραγματικά έντιμου συμβιβασμό με τους δανειστές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εγκλωβίστηκε στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, νομίζοντας ότι κερδίζεται έτσι χρόνος. Στην πραγματικότητα, όμως, η Συμφωνία μετέτρεπε τον παράγοντα χρόνο σε εχθρό, ενώ ταυτόχρονα έδενε τα χέρια για πρωτοβουλίες διεξόδου και υλοποίησης προγραμματικών κατευθύνσεων.

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να υποστηρίζεται η εκδοχή του «καλού σεναρίου», ότι δηλαδή, στο τέλος οι δανειστές θα εξαναγκαστούν σε έναν συμβιβασμό και δεν θα προχωρήσουν σε τιμωρητικές ενέργειες. Η εκδοχή που προβάλλεται είναι πως όλα γίνονται προσχηματικά για να πιεστούμε, ώστε να κάνουμε πίσω σε ορισμένες «κόκκινες γραμμές». Μήπως όμως πρέπει να διαβάσουμε διαφορετικά όσα γίνονται και κυρίως την στρατηγική των «θεσμοϊκανών» δανειστών απέναντι στην Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ;

Φαίνεται πως για διάφορους λόγους, κυρίως πολιτικούς, οι τροϊκανοί αποφάσισαν από τον Αύγουστο του 2014 να σταματήσουν κάθε χρηματοδότηση για να αντιμετωπίσουν το διπλό πρόβλημα την ελληνικής ιδιαιτερότητας. Από τη μια, τη διαφθορά-μιζοκρατία και το φθαρμένο μνημονιακό ντόπιο πολιτικό προσωπικό. Από την άλλη, την απειλή μιας νέας, αριστερών κατευθύνσεων, αντιμνημονιακής διακυβέρνησης. Η απόφαση αυτή εντασσόταν στο πλαίσιο ενός σχεδίου παγίδευσης και εγκλωβισμού των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και υπάρξει παραδειγματική επίλυση του κόμπου προς όφελός τους.

Η δίμηνη παράταση που δόθηκε πριν τις εκλογές (και έληξε την 28 Φλεβάρη), ακολουθήθηκε από μια τετράμηνη παράταση που ονομάστηκε «γέφυρα». Και οι δύο φάσεις συνδέονταν ενιαία με το σχεδιασμό της παγίδευσης του πολιτικού κόσμου και ειδικά της νέας κυβέρνησης με στόχο είτε την ανατροπή της είτε την πλήρη υποταγή στα μνημονιακά πρότυπα.

Έτσι, οι «θεσμοϊκανοί» πλέον (κι ας είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους τροϊκανούς που ξέραμε…) εφαρμόζουν μια διαρκή και παρατεταμένη πολιορκία, έχοντας σύμμαχο τον χρόνο και τη διαρκή φθορά-αποστράγγιση της χώρας και πιέζοντας για υποχωρήσεις. Αλλά και παίζοντας σε διάφορα ταμπλό στο πολιτικό σκηνικό, αφού δεν αποκλείονται πολιτικές εξελίξεις και μάλιστα ραγδαίες μέσα στους επόμενους μήνες.

Το πρόβλημα αρχίζει και γίνεται ασφυκτικό όταν, για πολλούς λόγους, ο στραγγαλισμός που επιβάλλουν δεν αναγνωρίζεται ανοικτά σαν τέτοιος, και συνεχίζει να κυριαρχεί η άποψη ότι στο τέλος θα πρυτανεύσει η «λογική», η «σύνεση», το «κοινό όραμα» ή το «πνεύμα του διαφωτισμού».

Πράγματι, οι δανειστές (τι ωραία, ουδέτερη έκφραση) γνωρίζουν ότι δεν έχουν να κάνουν με έναν Αναστασιάδη ή Σαμαρά στην κυβέρνηση. Για αυτό άλλωστε ακολουθούν μια τέτοια πολιτική στρατηγική. Ακόμα κι αν δεν είναι ενιαίοι σε όλα τα σημεία, ωστόσο δεν υπάρχουν δείγματα σημαντικών διαφοροποιήσεων, τέτοιων που να δείχνουν ότι επεξεργάζονται ένα «καλό σενάριο» για την χώρα. Κάνει μεγάλο λάθος κανείς αν δεν αντιλαμβάνεται το πολιτικό ζήτημα που υπάρχει, και νομίζει ότι βρισκόμαστε μπροστά στο σύνηθες μπρα-ντε-φερ πριν από κάθε συμφωνία. Το ίδιο και όποιος πηγαίνει με τη λογική του τεφτεριού να μετρήσει τι οικονομική ζημιά θα προκύψει για τα ισχυρά κέντρα αν σημειωθεί ένα πιστωτικό γεγονός. Πολλές φορές οι ενάρετοι και ηθικοί «δανειστές» για μικροποσά, με πολιτικές τους αποφάσεις, κατέστρεψαν χώρες, δημιουργώντας χάος και προβλήματα, χωρίς ο λόγος να είναι μόνο ή καθαρά οικονομικός. Η Αργεντινή και η Κύπρος είναι τα πιο γνωστά παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς.

Πρέπει, επομένως, στα σοβαρά να αναρωτηθούμε αν πράγματι υπάρχει «καλό σενάριο» μέσα από τις (άριστες ή λιγότερο πετυχημένες) ενέργειες ενός διαπραγματευτικού team. Διότι αν μας εξασθενίσουν, όπως κάνουν με την παράταση του χρόνου, ακόμα και το «καλό σενάριο» θα εξανεμιστεί μέσα από τη διοχέτευση της όποιας χρηματοδότησης στην αποπληρωμή των δανειστών. Έπεται, γύρω στον Ιούνη, ένα κενό περίπου 20 δισ. ευρώ και μια νέα συμφωνία (Μνημόνιο) που πρέπει να συναφθεί με τους ίδιους δανειστές. Άντε τότε να ξανα-οριστούν οι κόκκινες γραμμές και να επανέλθουν οι πάγιες θέσεις για διαγραφή, επιμήκυνση, πάγωμα κ.λπ. του μεγαλύτερου μέρους του χρέους…

Υπάρχει διέξοδος;

Εύστοχα παρομοιάστηκε η πορεία μας με αυτήν του Τιτανικού που πορεύεται σημαδεύοντας ένα τεράστιο παγόβουνο. Με τη συμπλήρωση ότι στην περίπτωσή μας υπάρχουν φωνές που ορκίζονται ότι δεν υπάρχει παγόβουνο και ότι το ταξίδι θα ολοκληρωθεί κατ’ ευχήν.

Το πρώτο που χρειάζεται για να οδηγηθούμε σε διέξοδο, είναι να μην έχουμε την παραμικρή αυταπάτη ότι οι «διασώστες» – δανειστές νοιάζονται σοβαρά να σωθεί η χώρα. Στην πραγματικότητα, θέλουν να βουλιάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έχουν βουλιάξει το λαό, την οικονομία και την κοινωνία. Δεν υφίσταται κοινό όραμα, κοινές συνθήκες, κοινή μοίρα, κοινές πολιτικές. Το σχήμα «κοινό ευρωπαϊκό όραμα» δεν λειτουργεί παρά μόνο σαν απόηχος ενός ξεπερασμένου «ευρωπαϊσμού» που έχει ανατιναχθεί από τις ίδιες τις πολιτικές της γερμανικής Ευρώπης και των συμμάχων της.

Άρα, ένα «τέρμα στις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις» και μια αποφασιστική συναίσθηση απέναντι στην παγίδευση και την καταστροφή που επιβάλλονται θα αποτελούσαν μια μεγάλη πολιτική στροφή, έστω και τώρα, προς μια πιο ρεαλιστική πιο πραγματική πολιτική στάση.

Οι ρίζες της λαθεμένης εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων βρίσκονται σε μια αντίληψη που επικράτησε μετά τις Ευρωεκλογές του 2014. Αυτή ενός «προωθητικού συμβιβασμού» στο εσωτερικό για μια «διαπραγμάτευση χωρίς σύγκρουση» στο εξωτερικό. Γραμμή που συμπληρώθηκε, αργότερα, με τον «έντιμο συμβιβασμό» προς τα έξω. Έτσι, παρουσιάστηκε σαν επιτυχία η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, παρ’ όλο που μας έδενε χειροπόδαρα στις μνημονιακές προδιαγραφές, χωρίς μάλιστα καν να εξασφαλίζει κάτι στον τομέα της χρηματοδότησης!

Η καλλιέργεια της ιδέας πως θα υπάρξει συμβιβασμός και συμφωνία με τους εταίρους και μια διαπραγμάτευση διαφορετική από την στάση των αναξιόπιστων μνημονιακών δυνάμεων, προσέδωσαν πολιτική δύναμη και υποστήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, όμως, μπροστά στα αδιέξοδα που δημιουργεί η παγίδευση, η ίδια ιδέα λειτουργεί ανασταλτικά. Δηλαδή, αντί να προετοιμάζει, αποθαρρύνει, δημιουργεί αμηχανία και σύγχυση, παθητικοποιεί, ώστε να αναμένεται απλά η «στιγμή 0», είτε συμφωνίας είτε ρήξης με ό,τι η κάθε μία επιφέρει. Είτε μια καταστροφική συμφωνία εγκλωβισμού της χώρας στο διαρκές δανειακό καθεστώς από μια αριστερή κυβέρνηση που θα έχει δεχτεί ταπεινωτικούς όρους, είτε η πρόσκρουση στο παγόβουνο, το πιστωτικό γεγονός, τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειες.

Το γεωπολιτικό «χαρτί» και οι θολές εικόνες

Ακόμα και η γεωπολιτική διάσταση που έπρεπε εξαρχής να αξιοποιηθεί στη διαπραγμάτευση, έπρεπε να συνεπάγεται σαφή πορεία προς μια πολυδιάστατη πολιτική και όχι καθησυχασμό ότι θα τηρήσουμε στο ακέραιο τις δεσμεύσεις μας σαν συμμαχική δύναμη και αξιόπιστος εταίρος.

Η καταστροφή που επέφερε η μνημονιακή πολιτική έθετε μια σειρά διαφορετικών προτεραιοτήτων και άρα την ανάγκη διαφορετικής στάσης στους διεθνείς οργανισμούς. Μιας διακριτικής αλλά σαφούς διαφοροποίησης στο βαθμό που οι «εταίροι» δεν έπαιρναν υπ’ όψιν την ανθρωπιστική κρίση και την καταστροφή που είχαν προκαλέσει.

Παράλληλα, η θολή εικόνα που καλλιεργούσαν ορισμένοι πως τάχα το ΔΝΤ είναι κοντά μας στα θέματα του χρέους ή ότι οι ΗΠΑ θα μας στηρίξουν στην κόντρα με τη μερκελική Ευρώπη, στην συνέχεια οι προσδοκίες για τα ανοίγματα σε Ρωσία και Κίνα ως αντίβαρο στις πιέσεις και όχι ως στοιχείο μιας πειστικής πολυδιάστατης πολιτικής, δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση και αυταπάτες.

Το γεωπολιτικό παιχνίδι είναι πιο πολυσύνθετο, απαιτεί εκτιμήσεις βάσει δεδομένων, προσεκτικά βήματα και προετοιμασία κάθε βήματος, και βεβαίως μια εκτίμηση ότι μερικοί που παριστάνουν τους φίλους μπορεί να οδηγούν σε παγίδες. Τα ταξίδια στις ΗΠΑ, οι επαφές με το ΔΝΤ και οι εγγυήσεις προς αυτούς, δεν τους ουδετεροποιούν όσον αφορά το πρόβλημά μας απέναντι στην Ε.Ε. Ιδιαίτερα σε στιγμές που στήνεται η ομπρέλα του ευρωατλαντισμού και προωθείται η διαρκής απομόνωση της Ρωσίας. Η «συνέχεια» της πολιτικής του ελληνικού κράτους ως μέλους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. θα δοκιμαστεί από αποφάσεις και πιέσεις ευθυγράμμισης.

Η κεντροαριστεροποίηση της πολιτικής συμπεριφοράς με τα ποικιλώνυμα ανοίγματα και τις συνταγές διαχείρισης του «υπάρχοντος» θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Μόλις προχθές είχαμε τη συνάντηση με τον ΓΑΠ ως δείγμα αναζητήσεων στηριγμάτων και διαύλων, αλλά και κίνηση εξισορρόπησης των ευρωπαϊκών πιέσεων (για Ποτάμι, οικουμενική κυβέρνηση κ.λπ.). Η νομιμοποίηση ενός προσώπου πολιτικά φθαρμένου και εμπλεκόμενου στην μνημονιακή καταστροφή της χώρας, δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά. Οι γέφυρες με τον παλιό χρεοκοπημένο πολιτικό κόσμο δεν βοηθούν σε τίποτα, ούτε σε μια κατ’ επίφαση «εθνική ενότητα» απέναντι σε μεγάλους κινδύνους.

Ο λαός και το έλλειμμα πολιτικής

Αμηχανία, παθητικότητα, αναμονή των εξελίξεων διατρέχουν το κοινωνικό σώμα, πολιτικοποιημένο και μη. Το λαϊκό κίνημα έχει υποχωρήσει, αφήνοντας χώρο στον κυβερνητισμό να κάνει τη δουλειά του και φυσικά ανάμεικτα συναισθήματα διαπερνούν κάθε ΣΥΡΙΖΑίο μέσα στον κατακλυσμό γεγονότων, αντιπαραθέσεων και διαγκωνισμών.

Το κεντρικό ζήτημα της σύγκρουσης με τον ευρωπαϊκό παράγοντα αφήνεται έξω από κάθε κινηματική και λαϊκή διεργασία και αν μια στροφή επιβληθεί εκ των πραγμάτων ή κληθεί η κοινωνία σε μια στάση αντιμετώπισης των εκβιασμών και των πιέσεων, δεν θα λειτουργήσουν εύκολα διάφοροι αυτοματισμοί. Με απονευρωμένη την κοινωνία και υποβαθμισμένο τον πολιτικό λόγο, με παραμονή στο «καλό σενάριο» και χωρίς ουσιαστική προετοιμασία του φρονήματος, είναι δύσκολο να γίνει η αναγκαία στροφή. Παραμένουμε στο έδαφος των ψαλιδισμένων προσδοκιών και της πλοήγησης χωρίς σαφείς στόχους. Η υπόθεση της μετάβασης σε μια Ελλάδα ποιοτικά διαφορετικής παραμένει ζητούμενο, αλλά και δείκτης αξιολόγησης κάθε προσπάθειας.

Αριστερή διακυβέρνηση, κρατικός και διοικητικός μηχανισμός υπό μνημονιακή ή διαπλεκόμενη επιρροή, διαπραγμάτευση με όρους απαγόρευσης «μονομερών» ενεργειών, εντεινόμενη κεντροαριστεροποίηση, ακυρωμένο λαϊκό κίνημα, υποβαθμισμένο κόμμα και γενικευμένη σύγχυση, αμηχανία. Αυτό το χαρμάνι οδηγεί σε μεγάλο κόμπο που φτάνει σε μικρό χτένι. Αναγκαία λοιπόν η ανάταξη και η αλλαγή πορείας με πλήρη εμπιστοσύνη στην αφύπνιση του λαϊκού παράγοντα. Εδώ και τώρα πολιτικές πρωτοβουλίες για μια τέτοια στροφή. Όρος, εκ των ων ουκ άνευ, η απεμπλοκή από τις αυταπάτες!

***Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου: Συμφωνία-γέφυρα!

http://www.e-dromos.gr/o-straggalismos-kai-to-telos-ton-aytapaton/

Tagged : γεωπολιτικά / διέξοδος / δρόμος της αριστεράς / θεσμοί / κεντροαριστεροποίηση / κυβέρνηση / Ρούντι Ρινάλντι