Εντείνονται οι προετοιμασίες – Δυναμώνει η τάση προς τον πόλεμο – Νέος στόχος η Λιβύη
Οι συγκρούσεις στη Λιβύη ανάμεσα σε δυνάμεις που αναγνωρίζονται από τη Δύση και τη διεθνή κοινότητα (ΟΗΕ) με δυνάμεις του ISIS, αποκτούν χαρακτήρα πολέμου, ενώ ήδη στο έδαφος της Λιβύης δρουν και συντονίζονται οι ειδικές δυνάμεις Αγγλίας, ΗΠΑ, Ιταλίας και Γαλλίας. Είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει γενικότερη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή και επέμβαση στη Λιβύη. Φτάνει η στιγμή κατά την οποία το χάος που εξαπολύθηκε το 2011 για να βγει από τη μέση ο Καντάφι, πρέπει να τακτοποιηθεί ώστε να είναι πιο «ελεύθερα» τα χέρια της δυτικής στρατιωτικής μηχανής να προωθήσουν την περικύκλωση ή τον αποκλεισμό της Ρωσίας από την ευρύτερη περιοχή.
Ο πόλεμος στη Συρία καταγράφει νέους συσχετισμούς και η κλιμάκωση της ΝΑΤΟϊκής παρουσίας σε Β. Αφρική και Μεσόγειο σχετίζεται με τον σχεδιασμό που υπάρχει να επεκταθεί και στη Μαύρη Θάλασσα. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι τακτικές κινήσεις (ακόμα και τα ταξίδια συμβολικού χαρακτήρα, π.χ. επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος) αλλά και δηλώσεις αρμοδίων για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα (δηλαδή πόλεμο).
Δεν αποκλείεται καθόλου η τάση προς τον πόλεμο να αποτελέσει πιο σημαντική εξέλιξη για την απορρόφηση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο αλλά και την περιοχή της Μεσογείου, η οποία αποτελεί ένα από τα επίκεντρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού, έτσι ώστε να πάρει πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά. Ήδη εμπλέκονται σε πολεμικές επιχειρήσεις στρατοί και επιτελεία των βασικότερων στρατιωτικών δυνάμεων-μηχανών. Όλες οι δυνάμεις του G7, πλην της Ιαπωνίας, συν η Ρωσία, τα Αραβικά κράτη, η Τουρκία, όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά και ορισμένες χώρες του πρώην ανατολικού στρατοπέδου. Δεν είναι και λίγα…
Η ΝATOϊκή και η ελληνική παρουσία
Πρόσφατα μόλις, διεξήχθησαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη πολλές «ασκήσεις» του ΝΑΤΟ που, στην ουσία, είναι προπαρασκευαστικές ενέργειες ή καλυμμένες, για τους πολέμους που διεξάγονται ή πρόκειται να γίνουν άμεσα.
Για παράδειγμα, η πολυεθνική άσκηση του ΝΑΤΟ «Phoenix Express 2016». Η άσκηση αυτή είχε ως κέντρο επιχειρήσεων το ΝΑΤΟϊκό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) στη Βάση της Σούδας, συμμετείχαν στρατιωτικοί από Αλγερία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία,Τυνησία και Ελλάδα, με τη φρεγάτα «Έλλη», ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών, μία ομάδα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και επιτελείς του Αρχηγείου Στόλου και του ΚΕΝΑΠ.
Το σενάριό της ήταν η «διατήρηση και προαγωγή του επιπέδου επιχειρησιακής εκπαίδευσης επί θεμάτων επιχειρήσεων συνθέσεως ναυτικής εικόνας και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής».
Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η πολυεθνική άσκηση «Milex 16», συντονιζόμενη από το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων της Ε.Ε. (ΕΣΕΕΕ) στη Λάρισα, με αντικείμενό της την προσομοίωση ουσιαστικά της επέμβασης, αφού αναφερόταν χαρακτηριστικά σε «κρίση» σε αφρικανικό κράτος λόγω εθνικών και φυλετικών διαφορών, στο οποίο καλούνται να επέμβουν στρατιωτικές δυνάμεις της Ε.Ε. για… αποκατάσταση της τάξης.
Πριν από λίγες μέρες (31/5) ολοκληρώθηκε στην Κύπρο άλλη άσκηση με την επωνυμία «Αργοναύτης» και τη συμμετοχή δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία και Ουγγαρία –η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ- με αντικείμενο τη συνεργασία σε στεριά, θάλασσα, αέρα, για τη «Διαχείριση Κρίσης στη Μέση Ανατολή» και την «υποδοχή αμάχων από περιοχές κρίσεων».
Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, δήλωσε ότι «η Συμμαχία είναι έτοιμη να επέμβει στη Λιβύη, εάν η τωρινή κυβέρνηση της χώρας κάνει ανάλογο αίτημα».
Επίσης, την προηγούμενη εβδομάδα τρεις χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα) εξέδωσαν NOTAM, δηλαδή δέσμευση του εναέριου χώρου ουσιαστικά μόνο για στρατιωτικά αεροσκάφη έως τις 8 Σεπτέμβρη. Πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή.
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (που απροκάλυπτα ονομάζονται «ΝΑΤΟϊκά ύδατα) με πρόσχημα την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, εντάσσεται σε όλους τους επιθετικούς προσανατολισμούς του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.
Η Μαύρη Θάλασσα και το ΝΑΤΟ
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα σημειώματα από τις στήλες του Δρόμου οι Αμερικανοί πρότειναν σε Ελλάδα και Τουρκία να αποσύρουν τις ναυτικές δυνάμεις από το Αιγαίο, αφού έχει «ΝΑΤΟϊκή ομπρέλα» και να συνδράμουν στην ενίσχυση της παρουσίας των Δυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα και στην αντιμετώπιση της «ρωσικής επεκτατικότητας». Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική.
Ο ρόλος της Τουρκίας είναι ιδιαίτερος. Ο Ταγίπ Ερντογάν, σε πρόσφατη συνομιλία του με το γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτεμπεργκ, δήλωσε ότι «δεν έχετε παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα. Η Μαύρη Θάλασσα έχει καταστεί σχεδόν μια ρωσική λίμνη. Αν δεν δράσουμε τώρα, η Ιστορία δεν θα μας το συγχωρήσει». Η απάντηση των Ρώσων ήταν άμεση, διά στόματος του μόνιμου αντιπροσώπου της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ (ναι υπάρχει και αυτή η σχέση…), Αλεξάντερ Γκρούσκο:
«Η Ρωσία θα κάνει τα πάντα στον Εύξεινο Πόντο, ώστε να μη μετατραπεί σε μια λίμνη του ΝΑΤΟ. Σήμερα το ΝΑΤΟ προσπαθεί να κινηθεί με ναυτικά πολεμικά συστήματα στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας σε “ρωσική λίμνη”. Αλλά στο ΝΑΤΟ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Μαύρη Θάλασσα δεν θα γίνει ποτέ “λίμνη του ΝΑΤΟ”, και θα λάβουμε για αυτόν το λόγο όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να εξουδετερώσουμε πιθανές απειλές και προσπάθειες που στοχοποιούν τη Ρωσία από τον Νότο. Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας αποτελεί παράγοντα ασφαλείας της καταστάσεως στη Μεσόγειο Θάλασσα και στον Νότο».
Όπως γίνεται γνωστό, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα γίνει τον Ιούλιο, η Ρουμανία θα προτείνει τη δημιουργία μιας ΝΑΤΟϊκής ναυτικής δύναμης στη Μαύρη Θάλασσα. Πρόκειται για τακτικό στόλο με πολεμικά πλοία από τη Γερμανία, την Ιταλία, την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και από τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Π. Ποροσένκο, ο οποίος εξέφρασε την προθυμία του να συμμετάσχει και η χώρα του.
Η αντίδραση της Μόσχας ήταν πάλι έντονη, αφού η επίσημη εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, δήλωσε ότι η Ρωσία θα «δώσει επαρκή απάντηση εξασφαλίζοντας τη δική της ασφάλεια».
Υγρός τάφος η Μεσόγειος
Ανοικτά της Λιβύης, κοντά στις ιταλικές ακτές, σημειώνονται πολλαπλά ναυάγια με εκατοντάδες θύματα. Η σκηνή με το άτυχο κορμάκι του μικρού παιδιού στα χέρια ενός απελπισμένου διασώστη συγκίνησε βαθύτατα ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά οι καραβιές και τα ναυάγια θα συνεχιστούν. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πλοίο-ναυάγιο με 700 πρόσφυγες περισυνελέγη νότια της Κρήτης, γεγονός που δείχνει ότι η ανθρώπινη ροή δεν θα διοχετευθεί όλη προς την Ιταλία. Ακόμα και η όξυνση των σχέσεων Γερμανίας/Ε.Ε.-Τουρκίας μπορεί να επηρεάσει και να προκαλέσει κι άλλα προσφυγικά κύματα, αφού οι δυστυχισμένοι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε γεωπολιτικό… μπαλάκι.
Σε δύο ελληνικά στρατόπεδα, σχεδόν ταυτόχρονα, σημειώθηκαν εξεγέρσεις των φυλακισμένων προσφύγων, στη Μυτιλήνη και στη Σάμο. Τα προσφυγικά στρατόπεδα κάηκαν και οι πρόσφυγες δεν μένουν μέσα σε αυτά. Η ελληνική πλευρά διαδίδει ότι αυτά γίνονται ως αποτέλεσμα συγκρούσεων ανάμεσα σε Αφγανούς και Σύριους.
Με αφορμή τις χλιαρές κινητοποιήσεις κατά την ψήφιση των νέων μνημονίων
Τις τελευταίες 15 μέρες και πιο συγκεκριμένα μέσα σε δύο σαββατοκύριακα, ψηφίστηκαν στη Bουλή μέτρα και συμφωνίες που παραδίδουν την χώρα ολοκληρωτικά στους δανειστές επιβάλλοντας κι άλλα δυσβάστακτα βάρη στο λαό. Επί της αρχής ψήφισαν όλοι οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (153) ενώ πολλές ρυθμίσεις ψηφίστηκαν και από την αντιπολίτευση συγκεντρώνοντας 223 ή 200 ψήφους υπέρ, που σημαίνει ότι έχει σβήσει τελείως, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο. Κανένα από τα κόμματα δεν δεσμεύεται να καταργήσει αυτούς τους νόμους, αν αλλάξει η πολιτική γεωγραφία. Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά για το συστημικό πολιτικό κόσμο.
Το ερώτημα και το πρόβλημα που υπάρχει και ζητά λογική εξήγηση, έγκειται στο γιατί οι κινητοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν δεν αποτέλεσαν ούτε καν στοιχειώδη απάντηση σε όσα συντελούνταν; Οι συγκεντρώσεις δεν είχαν μαζικότητα, δεν είχαν παλμό, δεν είχαν πολιτικό στόχο. Συσπείρωσαν μόνο ένα στενό κομματικό και συνδικαλιστικό δυναμικό, άρχιζαν και τέλειωναν γρήγορα, ήταν αρκετά ανοργάνωτες, πρόχειρες, σαν να γίνονται για να γίνουν. Δεν συσπείρωσαν ευρύτερο κόσμο, δεν είχαν δυναμική, έμοιαζαν με χαμένες μάχες οπισθοφυλακών ή για μάχες για την τιμή των όπλων (κι αυτές χωρίς να πιστεύουν όσοι τις δίνουν ότι κάνουν κάτι αποτελεσματικό).
Μέσα στη Bουλή οι εκπρόσωποι της Δεξιάς κορόιδευαν το ΣΥΡΙΖΑ πως τώρα έχουν εξαφανιστεί οι «αγανακτισμένοι» και είναι άμαζες οι συγκεντρώσεις, γιατί τότε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από αυτούς, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στρογγυλοκάθεται στα βουλευτικά έδρανα και δεν τους χρειάζεται πλέον.
Ο δε Κατρούγκαλος αναρωτιόνταν με περισσή σοβαρότητα: «Αφού λέτε ότι είναι καταστροφικά τα μέτρα, γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος να πλημμυρίσει το Σύνταγμα;» Δεξιοί και «αριστεροί», με διαφορετικές ανόητες ερμηνείες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει μεγάλη αντίδραση απέναντι σε όσα περνάνε. Ο μεγάλος «φιλέλληνας» και κολλητός του κ. Τσίπρα, κ. Γιούνκερ, στο ίδιο μήκος κύματος, αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν στην Γαλλία επιβάλλονταν μέτρα σαν αυτά που περνάνε τώρα στην Ελλάδα…
Επομένως, υπάρχει ένα αντικειμενικό ζήτημα και δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε. Γιατί ο κόσμος σήμερα κρατά την στάση που κρατά; Εδώ χρειάζονται επιχειρήματα και όχι συνθήματα, ούτε ωραιοποιήσεις του τύπου «μεγαλειώδης συγκέντρωση», «κοσμοσυρροή» και άλλα τέτοια που αναπαράγονται σε αριστερά σάιτ και δηλώσεις (πιο χαρακτηριστικά είναι αυτά της ΛΑΕ-Ίσκρα).
Ερμηνεία ή ερμηνείες;
Είναι αλήθεια ότι κυκλοφορούν διάχυτα κάποιες ερμηνείες, όπως για παράδειγμα: «ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος, δεν έχει γνώση, δεν ξέρει τι ακριβώς περνάνε με τις ψηφοφορίες αυτές -ο κόσμος είναι αδιάφορος, έχει συντηρητικοποιηθεί- ο κόσμος κάθεται στον καναπέ του». Αρκούν, όμως, τέτοιες ερμηνείες;
Αυτό που αποκαλούμε «ο κόσμος» -δηλαδή οι μέσοι άνθρωποι και ιδιαίτερα αυτοί που είχαν κινητοποιηθεί τα προηγούμενα 5 χρόνια, αυτοί που άλλαξαν στάση και ψήφισαν διαφορετικά ή δεν ψήφισαν καθόλου- είναι βαθύτατα απογοητευμένος, κουρασμένος, θυμωμένος, αγχωμένος, συγχυσμένος, απελπισμένος. Δεν βλέπει μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση, δεν περιμένει τίποτα από τον πολιτικό κόσμο. Δεν είναι αδιάφορος∙ είναι δύσπιστος απέναντι σε μεσσίες και κόμματα, θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό, δεν έχει κλειστά τα μάτια και τα αφτιά. Καταλαβαίνει τι περίπου γίνεται και αναρωτιέται έως πού θα πάει το κακό. Σε μεγάλο βαθμό αποσύρεται από την κεντρική πολιτική σκηνή, δεν πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει πολλά εκεί, προς στιγμήν.
Το καλύτερο τμήμα του, αυτό που εμπλέκεται σε διάφορες προσπάθειες συμμετοχικού χαρακτήρα (ομάδες, παρέες, κινήσεις, τοπικές, συνεταιριστικές, πολιτιστικές, αλληλεγγύης κ.λπ.) πραγματοποιεί αυτό που ονόμασε ο Γ. Τσιούτσιας ως «παράκαμψη» από την κεντρική πολιτική σκηνή. Στην στάση αυτή διακρίνεται μια θετικότητα, με την έννοια πως το δυναμικό αυτό, αναγνωρίζοντας μια σχετική αδυναμία «κεντρικής απάντησης», συνεχίζει να ζυμώνεται, να ψάχνεται με σοβαρότητα γύρω από το ερώτημα «τι μπορώ να κάνω;».
Όταν έχει συμβεί ένα στραπατσάρισμα των αυταπατών που υπήρχαν ή της ελπίδας με το βαθμό συνείδησης και ανάθεσης που είχε καλλιεργηθεί, είναι παράλογο μέσα σε λίγους μήνες να ξαναδημιουργηθεί η ελπίδα, να σχηματιστεί ένα αξιόλογο εγχείρημα που να μπορεί να την εκφράσει.
Επομένως, η στάση του κόσμου είναι λογική, κατανοητή. Όσα συμβαίνουν μπορούν και πρέπει να εξηγηθούν στην απουσία μιας εναλλακτικής κινούσας ιδέας, όχι για να παραμείνει ως έχει η κατάσταση, αλλά για να τροποποιηθεί.
Τι ηττήθηκε και χρεοκόπησε
Μια διέξοδος της χώρας έχει να αναμετρηθεί με σημαντικούς στόχους: τον έλεγχο της πολιτικής ζωής από το λαό, την ανεξαρτησία της χώρας, την παραγωγική ανασυγκρότηση και ένα νέο ρόλο στο γεωπολιτικό πεδίο. Δεν υπάρχει εναλλακτική χωρίς απάντηση σε αυτά τα ζητήματα.
Στα 6 χρόνια που πέρασαν έχουν ηττηθεί και χρεοκοπήσει: Ο κυβερνητισμός (η ιδέα πως φτάνει μια κυβερνητική αλλαγή για να προωθηθούν τα παραπάνω), οι λύσεις ευκολίας (θα σκίσουμε, θα διαγράψουμε, θα βάλουμε άλλο νόμισμα κ.λπ.), ο ευρωπαϊσμός (ως ομπρέλα ασφάλειας, ανάπτυξης, σύγκλισης και αλληλεγγύης, ως μεγάλη ιδέα), το πολιτικό σύστημα συνολικά (ως φαύλο και προδοτικό), οι «μονοκαλλιέργειες» (π.χ. η ενασχόληση μόνο με το ευρώ), τα σημερινά κόμματα αλλά και το «κόμμα» ως λύση του προβλήματος (γιατί ο καριερισμός και το πλασάρισμα πάνε σύννεφο), ο «αρχηγός», ο «μεσσίας» (καήκαμε από υποτιθέμενους τέτοιους), το αυθόρμητο ως ατμομηχανή της Ιστορίας (π.χ. «μια νύκτα μαγική») και, βεβαίως, η «Αριστερά» τόσο η ενσωματωμένη όσο και η καταγγέλλουσα.
Μετά από 6 χρόνια μνημονίων και με όσα έχουν συμβεί, αναζητείται μια πειστική εναλλακτική απάντηση στην καθολική κρίση. Τα μεγάλα λόγια, τα συνθήματα και ιδιαίτερα οι καταγγελίες του συρμού, οι συμβολικοί ακτιβισμοί, τα τηλεπαράθυρα και οι αψιμαχίες στο πλαίσιό τους, νέα κόμματα με παλιά υλικά, δεν συγκινούν κανέναν πλέον. Αναζητούνται ουσία, αξίες, άνθρωποι με πεποιθήσεις, στόχοι, λογικές προτάσεις, όνειρο κι ελπίδα.
Οι εναλλακτικές δεν πέφτουν από τον ουρανό
Οι εναλλακτικές οικοδομούνται. Η διέξοδος της χώρας μπορεί να οικοδομηθεί από πολίτες που ξέρουν το ρόλο τους. Απαραίτητος όρος είναι να κινηθεί ο λαός γύρω από μια προοπτική, μια διέξοδο. Να οικοδομηθεί ένας λαός! Τόσο δύσκολο και τόσο απλό. Μια νέα συνείδηση να κατακτήσει, να πείσει, να γίνει κτήμα και ελπίδα του κόσμου.
Για να υπάρξει η χώρα, να έχει υπόσταση ως λαός και ως προοδευτική πραγματικότητα χρειάζονται, ούτε λίγο-ούτε πολύ, μια μεγάλη πολιτιστική αφύπνιση, μια δημοκρατική επανάσταση, παραγωγική και πνευματική αναγέννηση, κινητοποίηση των υλικών και πνευματικών δυνατοτήτων και δυνάμεων.
Η αναγκαία σύνδεση αγώνων και αντιστάσεων πρέπει να επιδιωχθεί πάνω στη βάση μιας καθολικής προοπτικής διεξόδου. Εδώ δεν χωρούν αυταπάτες, φαντασιώσεις, μικρόκοσμοι, βολικά σχήματα. Χρειάζεται προετοιμασία ανθρώπων και προτάσεων, κινήματα με συνείδηση του συνολικού προβλήματος. Τι προετοιμασία κάνουμε για τη διέξοδο, την ευημερία, την προκοπή, τον πολιτισμό του λαού, της κοινωνικής πλειοψηφίας; Αυτό είναι το κρίσιμο που θα χρειαστεί να το αντιπαραβάλλουμε με τις απαντήσεις που δίνει η Ε.Ε., ο πολιτικός κόσμος, η διανόηση, η αστική τάξη, ο λαός ως υποκείμενο. Σε τέτοιες συνθήκες η βιασύνη μπορεί να είναι ένας αρνητικός παράγοντας. Να θολώσει τα μυαλά, την σκέψη, την πράξη.
Σε τι να επενδύσει κάποιος σήμερα;
Ο στόχος της δημιουργίας ενός νέου κόμματος δεν αποτελεί κάτι που απαντά σε όσα εκτέθηκαν μέχρι τώρα. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να επενδύσουμε στο να φτάσει μια ακόμα «φωνή» μέσα στη Bουλή. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, δεν είναι καν ένας αξιόλογος στόχος, γιατί η Bουλή είναι αυτό που έχει καταντήσει. Δεν μπορούμε να επενδύσουμε ούτε στην ιδέα της ενότητας της Αριστεράς, όταν η Αριστερά δεν θέλει να δει την πραγματικότητα (δεν αναγνωρίζει το γεγονός της εξάρτησης και το στόχο της ανεξαρτησίας) και νοιάζεται μόνο να αυξήσει ποσοστά, χωρίς να βλέπει τις παθογένειες και τις ήττες, χωρίς να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική. Δεν μπορούμε να επενδύσουμε απλά και μόνο στους αγώνες, που γίνονται ή θα γίνουν, γιατί η αναγκαία σύνδεσή τους οφείλει να γίνει πάνω στη βάση μιας προοπτικής και κάποιου πολιτικού στόχου.
Για να το θέσουμε λίγο διαφορετικά: Πρέπει να προταχθούν οι στόχοι και οι κινούσες ιδέες και οι οργανωτικές μορφές να ακολουθήσουν. Όχι γιατί δεν υπάρχει σύνδεση διαλεκτική ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο, αλλά διότι τα περιεχόμενα έχουν τραυματιστεί βάναυσα και η οργανωτίτιδα (και ο ιδεολογικός οργανωτικός σεχταρισμός) έχει τερματίσει το… κοντέρ μαζί με τα πλασαρίσματα και τον καριερισμό.
Δεν επενδύουμε σε ένα κόμμα ή ένα νέο πολιτικό φορέα. Επενδύουμε κυρίως σε ένα μαζικό πολιτικό κίνημα διεξόδου, που θα συγκροτηθεί με άλλες διαδικασίες, με άλλες συσσωματώσεις (από τις κομματικές) για να δημιουργήσει μια χωρητικότητα μεγάλη, άρα θα είναι πιο χαλαρό, στη βάση των στόχων που θέτει και των διεργασιών που αναγκαία θα γίνουν.
Με μια έννοια, η συζήτηση και η διεργασία που δημόσια άνοιξε και πραγματοποιεί ο Δρόμος γύρω από το ερώτημα «τι κυρίως λείπει, τι κυρίως χρειαζόμαστε», δείχνει έναν άλλο τρόπο προσέγγισης του κύριου υποκειμενικού προβλήματος που τίθεται, και αποτελεί εν τοις πράγμασι μιαν απόπειρα διάνοιξης ενός άλλου δρόμου.
Αγώνες, αλλά όχι όπως μέχρι τώρα
Είναι εντελώς φυσιολογικό να ξεσπούν αγώνες σε διάφορους τομείς και ιδιαίτερα εκεί όπου θα γίνουν ξεπουλήματα, διότι αυτά οδηγούν σε απολύσεις και νέες εργασιακές σχέσεις, σε λεηλασίες περιουσιών κ.λπ. Οι αγώνες από εδώ και μπρος θα έχουν έναν πιο τραχύ χαρακτήρα και αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση των αγροτών, που δεν έθεσαν ζητήματα κάποιας βελτίωσης της θέσης τους, αλλά αντιμετώπιζαν την εξαφάνισή τους ως πρόβλημα.
Οι αγώνες που έχουν σημασία και βάρος είναι αυτοί που εμπλέκουν τη μάζα των πληττόμενων, δεν γίνονται δι’ αντιπροσώπων, ούτε επαφίενται στις διαχειριστικές ικανότητες κρατικών λειτουργών ή γραφειοκρατών συνδικαλιστών.
Οι αγώνες, ο συντονισμός και η συμπαράσταση πρέπει να γίνεται μέσα από την αναζήτηση ενός πλαισίου που να έχει πολιτική υπόσταση και στόχο, με τρόπο ώστε να μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερα ακροατήρια. Δεν αποκλείεται ένας παραδειγματικός αγώνας ενός κλάδου, μιας πόλης, ενός τομέα να γίνει πόλος συσπείρωσης ενός γενικότερου αντικυβερνητικού, αντιμνημονιακού ξεσπάσματος.
Ο κομματισμός και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πρέπει να παραμεριστούν και να δημιουργηθούν μορφές συσπείρωσης, συντονισμού και έκφρασης των αντιστάσεων σε διατομεακό επίπεδο, σε επίπεδο πόλης ή περιοχής, αποκλείοντας τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου. Ο στενός διεκδικιτισμός κάθε χώρου ξεχωριστά δεν αποτελεί παρά αναχρονισμό, καταδικασμένο σε ήττα. Τω αυτώ και οι εκ των προτέρων κατασκευασμένες πλατφόρμες-συνθήματα τμημάτων της Αριστεράς που θέλουν να επιβάλουν σε κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση.
Χρειάζονται αγώνες που να δημιουργούν μια άλλη συνείδηση, αγώνες που να είναι φορείς αλληλεγγύης, συντονισμού, σύνδεσης, προοπτικής, πολιτικών στόχων κοινών, διεξόδου.
Αν θα έβαζα έναν τίτλο σ’ αυτά που έχω να σας πω απόψε είναι ότι «δεν θα περιμένουμε 99 χρόνια». Γιατί μετά από 6 χρόνια κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής αναστάτωσης, οι πρόσφατες εξελίξεις – αυτά που συμβαίνουν ετούτες τις μέρες – πιέζουν για στοχασμό, συμπεράσματα, χώνεμα της πείρας, αποφάσεις και μία ξεκάθαρη στάση ζωής από εδώ και πέρα.
Αυτές τις μέρες, 5 χρόνια μετά τις Πλατείες που συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα και έριξαν και κυβερνήσεις και μετά από 1,5 χρόνο διακυβέρνησης από μια «αριστερή» δύναμη, ψηφίστηκαν πράγματα που καθιστούν τη χώρα μας μια απλή αποικία. Μέσα σ’ αυτή τη συμφωνία, σ’ αυτά που ψήφισαν στη Βουλή, ψήφισαν ότι για 99 χρόνια θα έχουμε ένα υπερταμείο, θα δημευτεί όλη η περιουσία της χώρας εκτός από αρχαιολογικούς χώρους και παράλια. Ψήφισαν ακόμα τον κόφτη, ο οποίος θα εφαρμόζεται χωρίς απόφαση της κυβέρνησης, χωρίς συζήτηση στο κοινοβούλιο, μόνο με εντολή του υπουργού ή κι αυτόματα και μπορεί να κόβει και συντάξεις και μισθούς που δεν εξαιρέθηκαν. Αυτά σηματοδοτούν το πλιάτσικο που έχει ξεκινήσει.
Την ίδια στιγμή γίνονται αναιμικές συγκεντρώσεις, ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα κομμάτων και συνδικάτων, τους γυρίζει την πλάτη και είναι θυμωμένος, αγχωμένος, συγχυσμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος και το καλύτερο κομμάτι του, αυτού του κόσμου που έδωσε πολλά τα τελευταία χρόνια, που άλλαξε πολλά από τις συνήθειές του, αναρωτιέται «τι μπορώ να κάνω εγώ σ’ αυτή την κατάσταση;», «μπορούμε να κάνουμε κάτι, κάτι σημαντικό, κάτι σοβαρό;». Όλος ο πολιτικός κόσμος, η διανόηση, τα ΜΜΕ, βομβαρδίζουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο από αυτό που ζούμε και μεθοδεύεται. Το «δεν υπάρχει εναλλακτική» μοιάζει λογικό, το «δεν μπορεί να γίνει κάτι σημαντικό» μοιάζει και αυτό λογικό, το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» έμοιαζε έως χθες λογικό, τώρα καταλαβαίνει ο καθένας ότι είναι πολύ δύσκολο να τη βγάλει.
99 χρόνια όμως υποθήκευσης της χώρας και επιτροπείας του λαού είναι ο μεγάλος παραλογισμός.
Ας κάνουμε μία σκέψη, γιατί πρέπει να ενεργοποιήσουμε τη σκέψη. Πώς θα είναι η χώρα 99 χρόνια μετά. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε επιστημονική φαντασία να σκεφτούμε πως ήταν η χώρα 99 χρόνια πριν. Κι αυτό το πισωγύρισμα 99 χρόνια πίσω μπορεί να μας βγάλει συμπεράσματα.
Ας πούμε, τί γινόταν στη χώρα στα 1916; Δεν είχε καλά – καλά διαμορφωθεί το νεοελληνικό κράτος στην έκταση που είχε, μαινόταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε ο Εθνικός Διχασμός, υπήρχαν δύο κράτη, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, υπήρχε ναυτικός αποκλεισμός από κανονιοφόρους Γάλλων και Άγγλων και ξένα στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη. Το 1918 ιδρύθηκε η ΓΣΕΕ, πριν δεν υπήρχε η ΓΣΕΕ, ιδρύθηκε και το ΣΕΚΕ που μετά έγινε το ΚΚΕ, δηλαδή άρχισαν να υπάρχουν πιο οργανωμένες μορφές του εργατικού κινήματος. Το 1922 είχαμε τη Μικρασιατική καταστροφή. Το ’24 ο Βενιζέλος ψηφίζει το ιδιώνυμο και αρχίζουν οι εξορίες και τα ξερονήσια για τους αριστερούς και τους κομμουνιστές. Γίνεται η Μεταξική δικτατορία, μετά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, η κυβέρνηση το έσκασε για το Κάιρο, ο λαός δημιούργησε το ΕΑΜ, δημιουργήθηκε και ο ΕΛΑΣ. Το ’44 οι Σύμμαχοι βομβαρδίζουν την Αθήνα. Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Αθήνα και φέρονται σαν να είναι σε κατεχόμενη χώρα. Το ’46-’49 έχουμε έναν εμφύλιο πόλεμο και η Ελλάδα παραδίνεται από τους Άγγλους στους Αμερικανούς. Το ’50-’60 έχουμε ένα μετεμφυλιακό κράτος και έχουμε μεγάλους αγώνες των εργαζομένων .Υπάρχει στις αρχές του ’60 μια μεγάλη λαϊκή αφύπνιση. Λαμπράκης και Λαμπράκηδες, Ιουλιανά, Παλατιανό πραξικόπημα, Σωτήρης Πέτρουλας, λέω μερικά ορόσημα για να δείξω πόσα πράγματα υπήρξαν αυτό τον καιρό. Το ’67 έχουμε τη φασιστική δικτατορία μέχρι το ’74 και όσα έγιναν στην Κύπρο.
Αυτή είναι μια πορεία πάνω – κάτω 60 χρόνων, από τα προηγούμενα 99 και τα είπα πάρα πολύ γρήγορα για να δείτε τι ταραχή και αναστάτωση υπήρχε στα πρώτα 60. Στα επόμενα 40 που είναι η μεταπολίτευση, είχαμε κυβέρνηση της Δεξιάς με τον Καραμανλή από το ’74 ως το ’81, κυβέρνηση Παπανδρέου από το ’81 ως το ’89, είχαμε μια μεταβατική περίοδο το ’89-’90 με συγκυβερνήσεις Αριστεράς και Δεξιάς και μετά και ΠΑΣΟΚ μαζί. Το ’90-’93 είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ’93 είχαμε πάλι τον Παπανδρέου, μετά πήγαμε στον Σημίτη, μετά ήρθε ο Καραμανλής ο μικρός από το 2004 έως το 2009 και μετά έχουμε μια πορεία μέσα στα μνημόνια, γιατί τότε έρχεται η κρίση, που έχουμε τον ΓΑΠ, ο οποίος πήρε στις εκλογές 44% και το ΠΑΣΟΚ έφτασε στις εκλογές το 4%. Είχαμε τον Παπαδήμα που τον στήριξαν τρία κόμματα, μετά τον Σαμαρά που κι εκεί ήταν μια συγκυβέρνηση γιατί έπαιξε και λίγο ΔΗΜΑΡ στην αρχή, αν θυμάστε, και ΠΑΣΟΚ. Και τώρα έχουμε κυβέρνηση «Αριστεράς» μαζί με ΑΝΕΛ, η οποία περνάει όσα δεν μπόρεσαν να περάσουν όλα οι υπόλοιποι.
Σε όλα αυτά τα 99 χρόνια που ήταν 99 ταραχώδη χρόνια, το μαζικό λαϊκό κίνημα έδωσε την παρουσία του. Από το 1973, είχαμε μεγάλους αγώνες στο Πολυτεχνείο, το δίχρονο ’74-’76, τις καταλήψεις του ’79 στα πανεπιστήμια, τους αγώνες της ΕΑΣ, το ξέσπασμα του λαού για τον Οτσαλάν, για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, είχαμε πάρα πολλές κινητοποιήσεις των αγροτών. Και μόνο στην τελευταία πενταετία, σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν από τηνΚαθημερινή πριν μια βδομάδα, έγιναν 27.300 συγκεντρώσεις και πορείες σε όλη τη χώρα. Πήραν μέρος για την καταστολή ή τη φύλαξη αυτών των συγκεντρώσεων 700.000 αστυνομικοί, χρησιμοποιήθηκαν δεκάδες τόνοι χημικών και μαζεύτηκαν από τους οργανισμούς των Δήμων, δεν ξέρω πόσοι τόνοι μάρμαρα, τούβλα, πέτρες που πετάχτηκαν στους δρόμους κ.λπ. Η παρουσία δηλαδή του λαού ήταν και είναι ακόμα αρκετά έντονη, παρόλο το πισωγύρισμα που έχει συμβεί τον τελευταίο 1,5 χρόνο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε όλα αυτά, βλέπετε ότι ο κόσμος αυθόρμητα πάλεψε για ανεξαρτησία και πραγματική δημοκρατία, πάλεψε να γκρεμιστεί αυτό το φαύλο πολιτικό σύστημα που έχουμε που είναι πηγή μιας κακοδαιμονίας στον τόπο, πάλεψε να καταργηθούν τα μνημόνια, να υπάρχει μια νέα θέση της χώρας στο σύγχρονο διεθνή στίβο. Παλεύει ο κόσμος να αντιμετωπίσει μόνος του την ανεργία, να λύσει όσο και όπου μπορεί προβλήματα παραγωγικής συγκρότησης της χώρας, για ελευθερίες, για δικαιώματα. Ο λαός ακόμα και με το ΟΧΙ που ψήφισε, που κανείς δεν περίμενε ότι θα πάρει 62%, και με την απλοχεριά που έδειξε τώρα με όλο το θέμα των προσφύγων, έδειξε ότι έχει αποθέματα ψυχής όταν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος ή νομίζει ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά οι «κορυφές» τον πούλησαν και συνεχίζουν να τον πουλάνε πάντα.
Το συμπέρασμα από αυτά τα 99 χρόνια που διέτρεξα είναι πως ονειρεύονται όσοι νομίζουν πως και τα επόμενα 99 χρόνια θα είναι χρόνια σταθερότητας, ανάπτυξης όπως τη φαντάζονται, κοινωνικής ηρεμίας κ.λπ. Θα είναι ταραγμένα χρόνια, θα έρθουνε μεγάλες αναστατώσεις, πλησιάζουνε κυκλώνες στη χώρα, η χώρα είναι μπροστά σε καταστροφές. Η χώρα πρέπει να υπάρξει και να αντέξει. Κι αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα που πρέπει να δούμε από εδώ και πέρα.
Γνωρίσαμε καταστροφές εθνικές, δικτατορίες, καταπιέσεις, πολέμους, βασιλιάδες, διώξιμο βασιλιάδων, αλλαγή νομισμάτων, κατοχικό νόμισμα, διπλό νόμισμα, σήμερα γνωρίζουμε capital controls, ευρώ, συζητάνε να μας πετάξουνε έξω από την Ευρωζώνη, έχουμε επιτροπείες, έχουμε διεθνή έλεγχο, έχουμε το ΝΑΤΟ που αλωνίζει και είναι ΝΑΤΟϊκά ύδατα τα νερά στο Αιγαίο, έχουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση που φιγουράρει σαν φίλη μας και έχουμε στη γειτονιά μας πολέμους, μεγάλους κινδύνους και κακούς γείτονες.
Μέσα από την ίδια την πάλη του κόσμου, αναδείχτηκε ότι χωρίς να αποκτήσεις ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, δεν μπορείς να ανοίξεις έναν άλλον δρόμο, ότι μια χώρα που δεν παράγει δεν μπορεί να υπάρξει, χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση. Χρειάζεται ένας νέος ρόλος της χώρα στον γεωπολιτικό ορίζοντα και πρέπει να κατακτηθεί. Και χρειάζεται έλεγχος της πολιτικής ζωής και ο λαός πραγματικά να είναι κυρίαρχος και όχι να τον κοροϊδεύουν, όπως τον κοροϊδεύουν μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχει εναλλακτική από εδώ και μπρος χωρίς να απαντήσει ο ίδιος ο λαός σ’ αυτά τα θέματα. Δηλαδή δεν θα περιμένουμε 99 χρόνια, αλλά πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα. Και τα συμπεράσματα αυτά πρέπει να πάνε όσο πιο βαθιά γίνεται. Και πρέπει να βρούμε μια πολιτική διεξόδου που να αναμετρηθεί με αυτά τα θέματα.
Τι ηττήθηκε και τι χρεοκόπησε τα τελευταία 5-6 χρόνια;
Ηττήθηκε ο κυβερνητισμός, η ιδέα ότι μια κυβέρνηση θα μας λύσει το πρόβλημα. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που μας λύνουν το πρόβλημα και άρα το αναθέτουμε σε μια κυβέρνηση χωρίς την παρουσία του ίδιου του λαϊκού παράγοντα. Δεύτερον, χρεοκόπησε και ηττήθηκε ο ευρωπαϊσμός. Αυτή η Ευρώπη είναι μια Ευρώπη – έκτρωμα. Όλοι οι πόροι της βγάζουν νεοφιλελευθερισμό, καταπίεση και καταλήστευση από το βασικό διευθυντήριο, τη Γερμανία. Δεν υπάρχει δημοκρατία στην Ευρώπη. Τα όργανα αυτά λειτουργούν χωρίς καμία νομιμοποίηση και φαίνεται ότι αυτοί απεργάζονται αυτά τα σχέδια για τη χώρα, να γίνει μια αποικία και βάζουν αυτά τα δεσμά. Ποιος μας βάζει τα δεσμά 99 χρόνια, κόφτες κλπ; Οι αγορές; Οι θεσμοί; Έχουν όνομα και επώνυμο αυτά. Χώρες συγκεκριμένες που παίζουν ιμπεριαλιστικό ρόλο, επιβάλουν αυτά τα πράγματα και ξεζουμίζουν ολόκληρες περιοχές για να μπορούν να δυναμώσουν οι εταιρείες και τα κράτη τους.
Κατέρρευσαν οι λύσεις ευκολίας. Υπήρχαν αυταπάτες ότι με μια διαπραγματευσούλα θα τους πείσουμε, κι αν έχουμε και λίγο πλάτες από τους Αμερικάνους θα μπορέσουμε να έχουμε κάποιο συμβιβασμό. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Λύσεις ευκολίας ότι με κάποιον τρόπο κάτι θα γίνει και κάπως θα βολευτούμε δεν υπάρχουν πια. Δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στον τρόπο που ζούσαμε το 2008, που είχε και πολλά αρνητικά ο τρόπος που ζούσαμε μέχρι το 2008, αλλά δεν υπάρχει επιστροφή.
Άλλο πράγμα που χρεοκόπησε είναι ο αρχηγός, η ιδέα του αρχηγού, του Μεσσία. Δεν έχουμε ανάγκη από Μεσσία, δεν θα μας σώσει κανένας. Μονάχα αν κάποιος βγει πραγματικά μέσα από το λαό και υπηρετεί αυτόν το λαό. Να είναι ένα πράγμα με το λαό κι όχι να χρησιμοποιεί το κύμα αυτό για να είναι κάτοικος Μαξίμου και να λέει και να ξελέει και να τα ξεχνάει όλα και να λέει τόσα ψέματα όσα έχει πει αυτή τη στιγμή αυτός που κυβερνάει.
Έχει χρεοκοπήσει συνολικά το πολιτικό σύστημα. Είναι φαύλο αυτό το πολιτικό σύστημα. Ο ένας καλύπτει τον άλλον, ο ένας κρατάει τον άλλον. Πρέπει να γκρεμιστεί, πρέπει να χτιστεί ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα που να εκφράζει τη λαϊκή θέληση.
Χρεοκόπησαν οι μονοκαλλιέργειες. Μια ιδεούλα η οποία θα ανοίξει όλες τις πόρτες. Είτε να εστιάσουμε στο νόμισμα, είτε να εστιάσουμε σε κάτι άλλο, είτε θα πιάσουμε την καλή στις εκλογές κ.λπ. Δεν μπορεί με μονοκαλλιέργειες και με μονόπλευρο τρόπο να λυθούν τα ζητήματα.
Χρεοκόπησε γενικά η ιδέα ότι το αυθόρμητο θα λύσει από μόνο του τα προβλήματα. Ότι κάποια στιγμή ο λαός θα ‘ρθει και αφού θα έρθει ο λαός θα λύσει τα θέματα. Μια νύχτα μαγική θ’ αλλάξουν όλα. Δεν γίνεται και έτσι.
Χρεοκόπησαν όλα τα σημερινά κόμματα. Ο κόσμος στρέφει την πλάτη του στα κόμματα, δεν τα πιστεύει πια, είναι κομμάτι του παλιού πράγματος. Και δεν είναι και περίοδος που ο καθένας φτιάχνει κι ένα κόμμα. Δεν φτιάχνονται έτσι τα κόμματα. Τα κόμματα πρέπει να εκφράζουν κοινωνικές δυνάμεις και ανάγκες και να βγαίνουν μέσα από άλλου τύπου διαδικασίες. Δεν είναι συγκροτώ το κόμμα μου, ορίζομαι αρχηγός, βάζω 2-3 κι από εκεί και πέρα προχωράω και ζητάω την ψήφο στις επόμενες εκλογές ή φτιάχνω το κόμμα για να διαπραγματευτώ με κάποιους άλλους να έχω μια θέση καλή στα επόμενα που θα γίνουν. Φάγαμε πολύ στη μάπα τους παράγοντες, τους παραγοντισμούς και τους καριερίστες πολιτικούς που τα ξεχνάνε όλα κάθε φορά φτάνει να είναι βουλευτές και να ψηφίζουν ότι τους φέρνει ο αρχηγός του κόμματος σαν λόχος, κι άντε ένας να διαφοροποιείται κάθε τόσο κ.λπ. Είναι κοροϊδία του κόσμου αυτό το πράγμα.
Και βεβαίως υπάρχει μια χρεοκοπία της Αριστεράς γιατί η Αριστερά είτε είναι ενσωματωμένη στο σύστημα, δεν ενδιαφέρεται για τον καημό και τα προβλήματα του κόσμου αλλά για τα ποσοστά, τις έδρες της, πόσους θα βγάλει σε ένα Δ.Σ. κ.λπ. Είναι κομμάτι αυτού του συστήματος έτσι όπως λειτουργεί κι έτσι όπως έχει τα πράγματα στο μυαλό της. Κι από την άλλη μεριά, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της Αριστεράς που είναι η Αριστερά της καταγγελίας. Δεν προσπαθεί να έχει προτάσεις για να μπορέσει να υπάρξει μια διέξοδος.
Ερώτηση: Ποιος θα απαντήσει όλα αυτά τα θέματα;
Απάντηση: Εμείς, ο καθένας. Ουτοπικό ή ρεαλιστικό; Να το δούμε.
Μιλάνε πολλοί για τον «Κανένα». Ο Κανένας είναι αυτός που στις δημοσκοπήσεις δηλώνει πως δεν τον εκφράζει τίποτα από αυτά. Ποιόν βλέπετε καταλληλότερο πρωθυπουργό; Κανένα. Είστε ευχαριστημένος από τα δύο μεγάλα κόμματα; Όχι, από κανένα. Ο Κανένας πρέπει να πάρει υπόσταση και να γίνει ο «Καθένας», να έχει πιο έντονη άποψη. Και μετά αυτό το «καθένας» πρέπει να γίνει ένα συλλογικό «εμείς». Κι αυτές είναι δύσκολες διαδικασίες, δεν γίνονται με ματζούνια ή με μαγικό τρόπο. Θέλει δουλειά πολύ. Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Και πρέπει να έχουμε αξίες, στόχους, λογικές προτάσεις, με σκέψη, λογισμό, όνειρο και ελπίδα. Δεν μπορούν να μας απαγορεύσουν να ελπίζουμε έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα μπαίνει ένα ερώτημα, σε τι δικαιούται ένας νέος άνθρωπος να ελπίζει; Ένας νέος από 18 έως 24 δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Σε τι να ελπίζει; Άντε εγώ να ελπίζω σε τρία χρόνια μπας και πάρω κάποια σύνταξη ή μήπως και δεν μου την κόψουν περισσότερο. Ο νέος σε τι να ελπίζει; Μικρά πράγματα. Δεν μπορούμε να ελπίσουμε σε κάτι διαφορετικό από αυτά που μας προσφέρουν και μας λένε δεν υπάρχει καμιά προοπτική, σκύψε το κεφάλι, δεν γίνεται τίποτα;
Να βάλουμε το ερώτημα διαφορετικά: Μια χώρα για να υπάρχει τι χρειάζεται; Εγώ δίνω μια πρώτη απάντηση: Πολίτες που να ξέρουν το ρόλο τους. Το λαό που να έχει άποψη για την ύπαρξή του την ίδια. Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτιστική αφύπνιση. Ο πολιτισμός είναι τεράστια δύναμη σήμερα. Χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση. Δεν περιμένω ψηφίζοντας ένα κόμμα από αυτό το κοινοβούλιο να μου λύσει τα προβλήματα. Δεν μπορεί να γίνει έτσι. Δεν γίνεται. Και δεν μπορώ να περιμένω 99 χρόνια να λήξουν οι συμβάσεις, για να έρθει μια άλλη κυβέρνηση να αλλάξει τη σύμβαση. Όπως τα ψηφίσανε, έτσι θα τα πάρουν πίσω. Και θα τα πάρουν πίσω μέσα από μια μεγάλη αφύπνιση κι έναν ξεσηκωμό του λαού. Που όμως δεν γίνεται με διατάγματα, δεν γίνεται αφ υψηλού, δεν γίνεται από τα πάνω, εύκολα. Με μια παραγωγική και πνευματική αναγέννηση. Δεν μπορεί όλο αυτό το πνευματικό και παραγωγικό δυναμικό που έχουμε να μην το στρέψουμε στο να δώσει ότι μπορεί να δώσει για το πώς μπορεί να στηθεί αυτή η χώρα και να σταθεί στα πόδια της. Τι κάνουν όλοι αυτοί, με τι ασχολούνται, τι μελέτες κάνουν, πώς θα πάρουν ένα ΕΣΠΑ και μια μελέτη για να δικαιολογηθεί το ΕΣΠΑ; Και μια κινητοποίηση των υλικών και πνευματικών δυνατοτήτων και δυνάμεων.
Εδώ αυτός ο τόπος έχει δυνατότητες. Δεν είναι του πεταματού. Δεν είναι κάτι χέρσο που δεν μπορεί να αξιοποιηθεί και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Έχουμε πολλές δυνατότητες. Να το πω διαφορετικά: Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς. Και πρέπει να το πιστέψουμε αυτό. Διαφορετικά δεν γίνεται. Και πρέπει να πάμε κόντρα στον ωχαδερφισμό, στη γκρίνια και στο κουτσομπολιό μεταξύ μας. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα λαό, αν θέλετε να το πούμε πιο κωδικά. Και οι εναλλακτικές, αν ψάχνουμε εναλλακτική πρόταση, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Οικοδομούνται από τους ανθρώπους που γίνονται «εμείς».
Άρα τί κυρίως μας λείπει; Τί κυρίως χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε μια συλλογική θέληση και χρειαζόμαστε και μια μορφή ύπαρξης αυτού του δυναμικού με τη μορφή ενός προγράμματος, κάποιων στόχων, κάποιων αξιών. Να αρχίσουμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε δύναμη, ότι είμαστε σημαντικό πράγμα. Δεν υπάρχει, είπα και πριν, ένα ματζούνι που να μας βοηθήσει. Τα «99 χρόνια», αυτό που ψηφίστηκε, είναι βαριά ιστορία. Για να το αποτινάξεις θέλει απόφαση. Θέλει να σφίξεις τα δόντια και να το αποφασίσεις: Θα το τινάξω, θα το ανατρέψω αυτό το πράγμα.
Και θέλω να σας πω κάτι άλλο, πάλι σχετικά με ημερομηνίες. Το 2021, σε πέντε χρόνια από σήμερα κλείνουν δύο αιώνες ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους, της νεοελληνικής κοινωνίας, της νεοελληνικής πολιτικής ζωής, των λαϊκών κινημάτων που γεννήθηκαν μέσα σ’ αυτά τα 200 χρόνια. Πρέπει να σκεφτούμε τι προετοιμασία κάνουμε μέσα σ’ αυτά τα 5 χρόνια και με ποια συνείδηση θα προϋπαντήσουμε αυτό το ορόσημο και θα αγωνιστούμε για μια διέξοδο, για μια αλλιώτικη πορεία της πλειοψηφίας του λαού. Τι έχει να απαντήσει για αυτά τα επόμενα πέντε χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρώπη; Τί έχει να μας πει γι’ αυτά ο Σόιμπλε; Οι διανοούμενοι; Τι έχει να μας πει σήμερα γι’ αυτά το πολιτικό σύστημα; Τι έχει να πει ο καθένας γύρω από αυτά, τι έχει να πει ο καθένας και τι έχει να πει ο λαός γι’ αυτά τα πράγματα. Τι έχει να πει ό,τι πιο προοδευτικό υπάρχει.
Γι’ αυτό λέω ότι είναι περίοδος αναστοχασμού, σκέψης, προγράμματος βαθιού για τον ίδιο τον λόγο ύπαρξής μας σαν χώρα, κοινωνία, λαός, μέσα σ’ αυτή την κατάσταση που υπάρχει. Γιατί ζώνουνε κύματα μεγάλων αναταράξεων. Και επομένως πρέπει να δούμε τι κοινή συνείδηση υπάρχει σήμερα. Δεν μας πρέπει να τα χάσουμε και να χάσκουμε σαν χαμένοι απέναντι στην πραγματικότητα. Πρέπει να ανασυγκροτηθούμε και να αφουγκραστούμε τις προκλήσεις, να μη βλέπουμε τα γεγονότα σαν ευκαιρίες, άντε μια ευκαιρία για να κάνω κάτι, αλλά να στρατευτούμε σε μια πορεία μακρόχρονη για να μπορεί να γίνει κατιτίς. Για παράδειγμα, όταν φτιάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2004, δεν είχε φανταστεί καθόλου ότι θα φτάσει να γίνει κυβέρνηση. Φυτοζωούσε στο 4-5%. Μπόρεσε και έγινε αυτό που έγινε, ανεξάρτητα απ’ το ότι κάνει κακό τώρα έτσι όπως έχει συνθηκολογήσει, γιατί στράφηκε προς αυτόν ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που αντιμετώπισε τα μνημόνια και τις πολιτικές τους. Κι αυτή η δυναμική τον εκτίναξε. Συνεπώς, δυνατότητες και για άλλου τύπου εκτινάξεις και παρουσίες του λαού, όπως ήταν το δημοψήφισμα και άλλα, θα υπάρξουν και στο μέλλον. Χρειάζονται όμως αξιόπιστες δυνάμεις, οι οποίες να έχουν κάνει τους λογαραισμούς τους, να έχουν κάνει αυτοκριτική, να έχουν δει τι γίνεται και τι έρχεται, να έχουν έναν πιο καθαρό ορίζοντα. Και δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Την ίδια στιγμή που ορισμένα ζητήματα είναι κατεπείγοντα για την επιβίωση του κόσμου. Αλλά όσο αφορά τα σημαντικά εγχειρήματα, τις μεγάλες προσπάθειες που μπορεί να παίξουν ένα ρόλο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, πιθανά να πρέπει να το προετοιμάσουμε καλά και με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που προετοιμαζόντουσαν τα πράγματα ως τώρα.
Θέλω να θέσω έξι σημεία.
Έξι σημεία που είναι ενωμένα μεταξύ τους, δεν είναι χώρια. Το ένα έχει μια συνέχεια με το άλλο.
Πρώτο. Υπάρχει σήμερα σ’ όλη τη χώρα ένα δυναμικό αντιστάσεων και προσπαθειών. Είναι υπαρκτό.
Δεύτερο. Αυτό το δυναμικό είναι καίριο. Δηλαδή είναι η αναγκαία κοινωνική βάση για να μπορεί να φτιαχτεί ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου. Δεν είναι λίγο, είναι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που είναι «ορφανές». «Τι μπορώ να κάνω» ρωτάει ο άλλος, «πες μου τι μπορεί να γίνει». Δεν πείθεται αν του πει κανείς ένα πάγμα εύκολο, να του πει να φτιάξουμε ένα κόμμα. Δεν πείθεται από αυτά. Είναι δύσπιστος σ’ αυτά. Θέλει να δει κάτι διαφορετικό. Είναι όμως καίριο και μαζικό.
Τρίτο. Αυτό το δυναμικό ενδιαφέρεται για τη χώρα του. Δεν ενδιαφέρεται για τον χώρο τον ιδεολογικό, αν εγώ είμαι πιο αριστερός από τον άλλο, αν εγώ έχω καλό κόμμα κλπ. Δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογικούς χώρους, τι κάνει η Αριστερά, η Κεντροαριστερά κ.λπ. Θέλει να μιλήσει για το πώς μπορεί να υπάρχει αυτή εδώ η χώρα. Κι αυτό δεν είναι κακό, είναι καλό.
Τέταρτο. Επιζητά έναν πολιτικό προσανατολισμό αλλά δεν θέλει την κομματοκρατία, δεν θέλει να του το πεις «Νάτο, πάρτο, φάτο, αυτό είναι». Θέλει να γίνει μια επεξεργασία διαφορετική για να μπορεί να υπάρχει ένας προσανατολισμός.
Πέμπτο. Αυτό το δυναμικό τι χρειάζεται; Χρειάζεται παρεμβάσεις από ό,τι αξιόλογο υπάρχει που έχει κάτι να πει και πρέπει να το λέει αλλά να το επενδύει σ’ αυτό το δυναμικό. Όχι να το λέει για να φτιάχνει ένα δικό του μαγαζί. Δηλαδή ό,τι επιτελεία υπάρχουν, να υπηρετήσουν αυτή την υπόθεση. Αυτού του διάχυτου δυναμικού που υπάρχει σ’ ολόκληρη τη χώρα να συγκροτηθεί σε ένα πολιτικό ρεύμα.
Έκτο. Τι δε χρειάζεται; Δεν χρειάζεται αποκλειστικούς εκφραστές. Δεν χρειάζεται αυτούς που θα το καπελώσουνε. Δεν χρειάζεται αυτούς που θα το χρησιμοποιήσουνε. Ούτε χρειάζεται πολλές θεωρίες, ότι τώρα πάμε να καλύψουμε ένα κενό και θα το καλύψουμε έτσι κ.λπ. Αυτά σπάσανε τα μούτρα τους. Δεν μπορούνε να γίνουνε αυτά τα πράγματα.
Αυτά λοιπόν τα έξι σημεία θα μπορούσαν να είναι μια απαρχή για όποιο κόσμο συμφωνεί να υπάρξει μια πανελλαδική δικτύωση.
Δείτε εδώ το βίντεο της εκδήλωσης όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε και τις παρεμβάσεις – ερωτήσεις από το ακροατήριο καθώς και την δευτερολογία του ομιλητή.
Θλιβερές διαπιστώσεις για την κυβερνητική χρεοκοπία
Διαπίστωση πρώτη: Όταν ακούμε πανηγυρισμούς από κυβερνήσεις και πολιτικούς του συστήματος, κρατάμε μικρό καλάθι. Κάποτε υπήρχαν πιο ισχυρά θέματα που συνοδεύονταν από θριαμβικές ιαχές όπως η είσοδος στο ευρώ (Σημίτης) οι Ολυμπιακοί Aγώνες του 2004 (σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος). Στη μνημονιακή εποχή πανηγυρίζεται η δόση, η «διαπραγμάτευση» (20 Φλεβάρη 2015), η «αξιολόγηση» (που ακόμα δεν έχει κλείσει) η δήλωση κάποιου παράγοντα που την ερμηνεύουμε όπως θέλουμε. Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας (με τον συνέταιρο Καμμένο) πανηγυρίζουν την περίπου «έξοδο από τα μνημόνια». Γιατί, έτσι τα σκίζουν αυτοί.
Διαπίστωση δεύτερη: Κολυμπάμε μέσα στο ψέμα που έχει γίνει επικοινωνιακός «θεσμός». Μάλιστα, το θράσος μεγαλώνει όταν το ψέμα, η κοροϊδία του λαού, οι κωλοτούμπες, συνοδεύονται από πανηγυρισμούς (που ξεφτίζουν γρήγορα) και το άσπρο βαφτίζεται μαύρο κατά περίσταση. Ο κυνισμός της κυπριακής παροιμίας «είπα ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω» αγγίζει την κορύφωση: αφού ο κόσμος τα ‘χει τούμπανο, οι κυβερνητικοί περνούν στην επίθεση. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από το ότι λέμε ψέματα, ποτέ δεν είπαμε ψέματα. Αυταπάτες είχαμε, ψέματα δεν είπαμε». Η βιασύνη να μετακινηθούν από τη θέση του κατηγορούμενου στη θέση του κατήγορου, δεν είναι παρά η συνομολόγηση της ενοχής τους, παρ’όλο που την απεκδύονται με θόρυβο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε -προφανώς ψευδόμενος- ότι οι Βάσεις φεύγουν (ενώ αυτές έμεναν) τύλιγε όμως το ψέμα σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με στρώματα και τάξεις της ελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, το ψέμα, πάνω στα ερείπια και το κουφάρι της κοινωνίας, δημιουργεί θυμό και οργή, ακόμα κι όταν δεν βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν.
Διαπίστωση τρίτη: Η παρέα που κυβερνά είναι ικανή για όλα. Δεν έχει φραγμούς και ενδοιασμούς. Είναι βουλιμική για εξουσία. Δεν είναι μόνον ο κυνισμός της. Είναι η απόλυτη αδιαφορία για τον τόπο, την κοινωνία, τους κινδύνους που ελλοχεύουν, το μέλλον. Δεν ισχύει το «οι άλλοι είναι χειρότεροι». Η ομάδα είναι ό,τι χειρότερο γιατί: περνά όλα τα μνημονιακά μέτρα που θέλει το Διευθυντήριο -ενώ οι άλλοι δεν μπορούσαν- που μετατρέπουν την Ελλάδα σε Μπανανία της περιοχής, είναι βουτηγμένη στο ασύστολο ψέμα και τρίτον έχει μια εγγενή διαχειριστική ανικανότητα (ας είναι καλά οι ΠΑΣΟΚοι που έχουν ψηφίσει ένα, δύο και τρία μνημόνια μέχρι τώρα: Κουρουπλής, Μάρδας, Σπίρτζης, Φάμελος, Παραστρατίδης, Κατσέλη). Μόνον επικοινωνιακά έχει να επιδείξει έργο, κι αυτό γιατί ο λαός είναι κουρασμένος, δεν προβάλλει στον ορίζοντα εύκολα μια εναλλακτική πρόταση και ο παλιός πολιτικός κόσμος έχει χάσει κι αυτός την αξιοπιστία που είχε.
Διαπίστωση τέταρτη: Η μεταπολίτευση κλείνει με ένα γκραν φινάλε. Η τελική της φάση, η μνημονιακή περίοδος ολοκληρώνεται με φαντασμαγορία: Είναι η Αριστερά που κυβερνά σχεδόν μόνη της (με τη συνδρομή των ΑΝΕΛ) και αντί, όπως επαγγελόταν, να σταματήσει την καταστροφή, τη συνεχίζει, κομπάζοντας ότι λυτρώνει τον τόπο από τα δεσμά. Μια αμαρτωλή Αριστερά, που αφού στήριξε τη λύση Καραμανλή το 1974, αφού έγινε ουρά του ΠΑΣΟΚ και του Α. Παπανδρέου για χρόνια, αφού θεώρησε ως σοσιαλισμό τα καθεστώτα του «υπαρκτού», αφού χαιρέτησε το διαφημιστή πίτσας Γκορμπατσόφ (τον άνθρωπο που έβγαλε εκτός νόμου το ίδιο του το κόμμα) σαν ανανεωτή του σοσιαλισμού, αφού συγκυβέρνηση μαζί με την Ν.Δ. το δίχρονο ‘89-‘91, αφού στελέχωσε το σημιτικό στρατόπεδο και πήρε μέρος στις σταυροφορίες του (ευρώ, Βαλκάνια, Ολυμπιάδα) τώρα, ως κυβερνώσα Αριστερά, πρέπει να εκτελέσει τα συμβόλαια που έχει αποδεχθεί. Δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση τη «δουλειά». Business as always.
Διαπίστωση Πέμπτη: Όταν ακούμε τη λέξη χρεοκοπία, αυτή δεν αφορά μόνο το οικονομικό πεδίο. Η χρεοκοπία της Αριστεράς ως εναλλακτικής πρότασης είναι βαθιά, θα σημαδέψει καθοριστικά – πολιτικά και ιδεολογικά – το «μετά» που έρχεται. Η στρουθοκάμηλος δεν προστατεύεται από τους κινδύνους όταν κρύβει το (μικρό) κεφάλι της στη γη…
Πανηγυρίζουν για το πλιάτσικο!
Δεν είναι μακριά η 20ή Φλεβάρη 2015, όταν πάλι η κυβέρνηση το ‘χε ρίξει στα πανηγύρια για την συμφωνία που είχε αποδεχθεί. Τότε είχε υπογράψει μνημόνιο μόνο που δεν δήλωνε ότι είχε γίνει κάτι τέτοιο. Τότε είχε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην τρόικα, αφού δεν μπορούσε να νομοθετήσει στην Βουλή παρά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη της. Το Χίλτον είναι η συνέχεια αυτής της πολιτικής. Ο Κατρούγκαλος πριν φέρει νομοσχέδιο περνά από την σουίτα του 7ου ή 8ου ορόφου και δίνει αναφορά. Ο κάθε Κατρούγκαλος. Μέχρι και η κ. Θεανώ που ίσως πάρει προαγωγή στον ανασχηματισμό…
Υπόγραψαν ανακοινωθέν με το οποίο δεσμεύονται πως δεν θα υπάρξει κούρεμα του χρέους, θα νομοθετήσουν προαπαιτούμενα για τα κόκκινα δάνεια, τον ΦΠΑ, τις αποκρατικοποιήσεις μέσα σε 15 μέρες ώστε στις 24/5 να κλείσει η αξιολόγηση. Φυσικά θα πρέπει να διευκρινιστούν οι διαδικασίες και οι λεπτομέρειες του «κόφτη».
Βέβαια, ο Τσίπρας στο κυβερνητικό συμβούλιο υπό τον ήχο χειροκροτημάτων(!) των κλακαδόρων υπουργών τόνισε πως κατέληξαν σε συμφωνία χωρίς πρόσθετα μέτρα, χωρίς την κάβα. Ούτε τρεις μέρες δεν κράτησε το ψέμα. Όλα πρέπει να τα νομοθετήσουν έως τις 24/5…
Όχι μόνο τα κόκκινα δάνεια αλλά και τα πράσινα -τι φρασεολογία για να μην καταλαβαίνεις- περνάνε σε διεθνή funds και βλέπουμε. Όχι το πακέτο μερικών αποκρατικοποιήσεων αλλά το σύνολο της δημόσιας περιουσίας εκτός από παραλίες και… Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων με σύνθεση που καθορίζουν οι Δανειστές. Ο «κόφτης» είναι άλλη μια περήφανη νίκη της κυβέρνησης… Με αυτόν καλύπτονται τα 3,6 επιπλέον δισ., ενώ δημιουργείται ένας μηχανισμός που δεν ελέγχεται από πουθενά και αυτόματα επιβάλλει μέτρα για να καλυφθούν κενά που υπάρχουν στο πρόγραμμα. Μόνο που τέτοιους μηχανισμούς -αποεθνικοποίησης κάθε πτυχής της οικονομικής και πολιτικής διαδικασίας- θέλει να εγκαταστήσει το Διευθυντήριο της Ε.Ε. σε όλες τις χώρες.
Πρόκειται για πλιάτσικο. Πλιάτσικο-εξπρές που οι 153 που ψηφίζουν υπέροχα, θα το στηρίξουν με αισιοδοξία. Έλα Μάκη Μπαλαούρα και Νίκο Μανιέ και οι υπόλοιποι της «ταξικής μεροληψίας», ελάτε πρώην αετοί της φοιτητικής ΚΝΕ (Κατρουγκαλοπολάκηδες) κι εσείς παιδιά της ανανέωσης με ανθρώπινο πρόσωπο, σηκώστε τα χεράκια! Τι κατάντια…
Τι κι αν έλεγε ο Πουλαντζάς πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει. Απλά και κυνικά δεν υπάρχει πλέον ζήτημα σοσιαλισμού. Αυτά είναι ιδεοληψίες και μεγάλες αφηγήσεις. Τι κι αν επέμενε ο Γκράμσι πως η αλήθεια είναι επαναστατική. Σάπισε στη φυλακή. Η πολιτική είναι η τέχνη της ψευδολογίας. Εμείς είμαστε «καλλιτέχνες», κυβερνώσα Αριστερά, όχι μαλάκες.
Πούθε φυσούν οι άνεμοι στην Ευρώπη;
Το πρόβλημα της «σταθερότητας» αποκτά πρωτεύουσα σημασία σε μια στιγμή που οι τριγμοί στην οικονομία και την αρχιτεκτονική της ευρωενωσιακής Ευρώπης ακούγονται έντονα. Η σταθερότητα δεν είναι απλά οικονομικό γεγονός, έχει ιδιαίτερη ανάγκη από την πολιτική. Στην ουσία η πολιτική είναι αυτή που δημιουργεί και επιτείνει την αποσταθεροποίηση. Οι φυγόκεντρες τάσεις όσο είναι υπόκωφες και μοριακές δεν δημιουργούν αποσταθεροποίηση. Από την στιγμή που ρευστοποιούνται οι πρωτύτερες ισορροπίες τότε ξεπροβάλλουν και πολιτικές προτάσεις-διεργασίες που δημιουργούν στοιχεία αποσταθεροποίησης. Η Ελλάδα ήταν επίκεντρο εδώ και χρόνια. Παραμένει επίκεντρο, όχι γιατί οικονομικά και πολιτικά δεν έχει τιθασευτεί, αυτό έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό, λόγω του γεωπολιτικού παράγοντα που την περιτυλίγει. Βρίσκεται στη δίνη αλλαγών και εξελίξεων που δεν επιτρέπουν εύκολες σταθεροποιήσεις.
Αυτήν τη στιγμή, όμως, μια έστω μερική σταθεροποίηση στην Ελλάδα, με την έννοια της αποφυγής απρόβλεπτων εξελίξεων στην οικονομία (άρα και στην πολιτική σφαίρα) είναι επιλογή Ευρωπαίων και ΗΠΑ, κυρίως μπροστά στο φόβο του Brexit και δευτερευόντως τις εκλογές στην Ισπανία. Ακόμα κι αν υπάρχει διχασμός μέσα στα επιτελεία (πχ Γερμανία Μέρκελ Σόιμπλε και ΔΝΤ-Ε.Ε. κ.λπ.) τα θέματα που συνδέονται με αυτόν μπορούν να «διευθετηθούν» μέσω πρόσκαιρων συμβιβασμών. Το «μαλάκωμα» της στάσης απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να ερμηνευτεί κάτω από αυτό το πρίσμα, και αυτό αντανακλάται στα «πανηγύρια» της κυβέρνησης και στην κριτική που αναγκάζεται να κάνει ο Κ.Μητσοτάκης ακόμα και στην πολιτική της Ε.Ε. («ακολουθεί λάθος μείγμα οικονομικής πολιτικής για την χώρα»).
Τα πυκνά ταξίδια, πέρα από την διπλωματία των τηλεφώνων, κυρίως στις ΗΠΑ (Ν. Παππάς) και αξιωματούχων της Ουάσιγκτον σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και Ελλάδα, δεν πρέπει να διαχωριστούν από την «σταθερότητα» που πρέπει να επιβεβαιωθεί. Όπως το ΔΝΤ, έτσι και οι ΗΠΑ δίνουν την «τεχνογνωσία» τους με το αζημίωτο σε όλα τα επίπεδα. Για την χώρα μας, κυρίως, γεωπολιτικά. Ο νοών νοείτω…
Οι επιλογές του Τσίπρα είναι δύο. Σύμφωνα με το Bloomberg, το πρώτο σενάριο είναι το «πικρό χάπι» της υιοθέτησης των νέων μέτρων, το δεύτερο η προκήρυξη πρόωρων εκλογών και ένα νέο δημοψήφισμα. Μάλιστα, το ειδησεογραφικό πρακτορείο επισημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πικρό χάπι «μπορεί να το “πουλήσει” στους βουλευτές του και στην κοινή γνώμη ότι είναι αναγκαίο, γιατί θα οδηγήσει στη ρύθμιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ενώ μπορεί να υποστηρίξει και το ότι τα νέα μέτρα θα εφαρμοστούν στην πράξη μόνο εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι», θεωρώντας πιο πιθανό το σενάριο ενός νέου «επώδυνου συμβιβασμού».
Από την άλλη μεριά, με το σενάριο των εκλογών (πιθανότερο από το δημοψήφισμα που ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο) ο Τσίπρας δεν «πέφτει» τυπικά, αλλά αποδρά αφού εμφανίζεται «αντιστεκόμενος» στο κατεστημένο, κρατώντας αρχηγία και κόμμα σε ποσοστά ίσως πάνω από 20%. Δεν παθαίνει δηλαδή τη συντριβή που υπέστη ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ που έφτασαν το 4%, παραμένοντας βασικός «παίκτης» στο πολιτικό σκηνικό και σε πιθανές οικουμενικές λύσεις.
Τώρα δεν αποδέχεται προτάσεις για οικουμενικές, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία, ενώ πίστευε ότι έχει ακόμα κλιμακώσεις και γραμμές άμυνας μέχρι να αποδεχτεί κάποια εθνική συνεννόηση με άλλους όρους. Οι γέφυρες που έκτιζε με την καραμανλική πτέρυγα αποσκοπούσαν σε κάτι τέτοιο μελλοντικά, αλλά η εκλογή Κ. Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. περιέπλεξε την κατάσταση. Από την άλλη, το άνοιγμα του κυβερνητικού σχήματος σε άλλους του κεντροαριστερού χώρου ήταν και αυτό μια δυνατότητα (μέχρι και συνεργασία με τον Λεβέντη έβλεπε ο Φλαμπουράρης…). Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) και Ποτάμι φαίνονταν διατεθειμένοι μέχρι πρόσφατα για τέτοια παιχνίδια, αλλά δεν θέλουν να παίξουν το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» σε μια ολισθηρή και καταδικασμένη πορεία.
Η Ν.Δ. έχει κάθε λόγο να ανεβάζει τους τόνους, να ζητά παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές. Η Φώφη να ζητά λύση από την παρούσα Βουλή αλλά να ετοιμάζεται για εκλογές και να προσδοκά επιστροφή ΠΑΣΟΚικών ψήφων και αναγόρευση της κλασικής Κεντροαριστεράς σε τρίτο κόμμα. Το Ποτάμι, πιο πονηρό, μιλά για «ευρωπαϊκό τόξο» γιατί το παίζει δίπορτο ή τρίπορτο, με ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Με τόση, όμως, «πονηριά» κινδυνεύει να βρεθεί εκτός, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη φθίνουσα που έχει πάρει.
Ο χρόνος σιμώνει και όλα δείχνουν ότι δεν θα έχουμε την επανάληψη των περυσινών, όσο και αν προσπαθούν ορισμένοι να μας πείσουν πως πρόκειται για επαναλαμβανόμενη φάρσα. Έρχονται πολιτικές αναστατώσεις που θα θέσουν πολλά ζητήματα, θα αναδείξουν πολιτικά ελλείμματα, θα δοκιμάσουν τους πάντες.
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκε στη χώρα μας ο Όσκαρ Λαφοντέν, από τους πιο διάσημους αριστερούς πολιτικούς της Ευρώπης. Αφού υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών σε γερμανικές κυβερνήσεις, κατάγγειλε όσα εφαρμόζονταν, πήρε μέρος στη δημιουργία του νέου αριστερού κόμματος Die Linke, υπήρξε στην αρχή ένας από τους προέδρους του (είχαν 2) και σίγουρα έκφρασε πιο ριζοσπαστικές θέσεις από άλλους κλασικούς εκπροσώπους της γερμανικής Αριστεράς. Ο Όσκαρ Λαφοντέν βρέθηκε στην αριστερά του Die Linke και κάνει κριτική σε πολλές από τις θέσεις του κόμματός του. Με δυο λόγια, πρόκειται για πολιτικό με πείρα, που γνωρίζει τα προβλήματα της Ευρώπης αλλά και τα ζητήματα που απασχολούν τους οργανισμούς της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Στη χώρα μας ήταν καλεσμένος της νέας κίνησης που έχει δημιουργήσει ο Κ. Λαπαβίτσας (Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής πολιτικής) και μίλησαν και οι δύο για το θέμα «ποιο μέλλον για την Ευρώπη;». Το ότι διάλεξαν να θέσουν ερωτηματικά το ζήτημα είναι ένα θετικό γεγονός γιατί το «πρόβλημα Ευρώπη» έχει πολλές διαστάσεις, κι όχι μία, και άρα η όποια τοποθέτηση δεν μπορεί να είναι απλή και μονοσήμαντη.
Ο φιλοσυριζαϊκός Τύπος φρόντισε να τονίσει το μέρος των δηλώσεων του Λαφοντέν που αφορούν το χρέος, αφού τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουδεμία πρόοδος χωρίς κούρεμά του. Άλλα Μέσα, όπως το ΑΠΕ και το Tvxs, έδωσαν έμφαση στη θέση που υποστηρίζει ο Λαφοντέν σχετικά με το νόμισμα. Ο ίδιος, όπως εξηγεί, δεν θεωρεί μια λύση την επανεθνικοποίηση των νομισμάτων, αλλά περισσότερο μια λύση τύπου Δανίας. Σημειώνει ότι οι χώρες της νότιας Ευρώπης θα πρέπει να επιστρέψουν στο υπάρχον ημιαυτόνομο ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, όπως, για παράδειγμα, στη Δανία. Θα μπορούσαν τότε να υποτιμήσουν τα δικά τους νομίσματα και να προστατεύσουν τις οικονομίες τους από το γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ.
«Τα κράτη χρειάζονται κυρίαρχη εθνική πολιτική», εκτίμησε και πρόσθεσε πως «η ΕΚΤ θα πρέπει να χρηματοδοτήσει κρατικές πολιτικές από την αρχή. Αυτό θα ήταν το σημαντικότερο μέτρο» και ζήτησε «να υπάρξει διάρρηξη της παντοδυναμίας της ΕΚΤ».
Λίγοι όμως έδωσαν σημασία σε όσα είπε ο Λαφοντέν για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Όχι τυχαία, με το θέμα αυτό ξεκίνησε την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη και του έδωσε ιδιαίτερη έμφαση. Η κυρίαρχη εθνική πολιτική είναι αναγκαία κατά τον Λαφοντέν αλλά και για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, αφού από αυτό το κανάλι θα περάσουμε σε μια εκθεμελίωση της νεοφιλελεύθερης γερμανικής Ευρώπης, για να πορευτούμε σε μια άλλη Ευρώπη, χωρίς καταναγκασμούς, πολέμους και επιβολή των ισχυρότερων στους ασθενέστερους.
Σχετικά με την πορεία της Ευρώπης, ο Όσκαρ Λαφοντέν ζήτησε να δοθεί έμφαση στη δημοκρατία και εκτίμησε πως «η Ευρώπη έχει αναπτυχθεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν υπάρχει πια δημοκρατία».
«Για αυτό το σημαντικό καθήκον είναι να υπάρξει θεμελίωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Όλες οι συμφωνίες, όλα τα συμβόλαια, στην Ευρώπη είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, να καταργήσουν τη δημοκρατία».
Μια δημοκρατική επανάσταση είναι αναγκαία σε κάθε χώρα και συνολικά στην Ευρώπη. Η επανάσταση αυτή έχει κοινωνικό περιεχόμενο και μπορούν να την προωθήσουν δυνάμεις που θα κατανοήσουν την αναγκαιότητά της.
Όποιος διαβάσει κριτικά όσα λέει ο Λαφοντέν θα διαπιστώσει πως άμεσα πρέπει να ξεφύγουμε από τις λύσεις ευκολίας, από τους δογματισμούς και πρέπει να ασκηθούμε στην ιδέα ότι πρέπει να πρωτοτυπήσουμε αν θέλουμε να ανοίξουμε δρόμους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Κάτι τέτοιο απαιτεί η Δημοκρατική Επανάσταση. Προπάντων ξεκόλλημα των μυαλών…
Η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά δεκανίκια – η κοινωνική κατακραυγή αγγίζει τα όρια της «έκρηξης»…
Το πολιτικό προσωπικό και συνολικά το πολιτικό σύστημα υπηρετούν το επιβαλλόμενο καθεστώς της χώρας-αποικίας χρέους και γκέτο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και χωρίς αμφισβήτησή του, θα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, θα στήνονται πολιτικές καριέρες, θα σημειώνονται αναδιατάξεις με πολιτικούς και κομματικά μορφώματα να αποβάλλονται ή να εκτινάσσονται.
Ο δικομματισμός πλήρωσε συνολικά το λογαριασμό, το ΠΑΣΟΚ σχεδόν διαλύθηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε, η Χ.Α. αναδείχτηκε τρίτο κόμμα, ενώ οι μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν μέση διάρκεια ζωής ενάμιση-δύο χρόνια. Σόιμπλε, Μέρκελ και γενικώς οι… Θεσμοί, «κατάπιαν» αρκετούς πρωθυπουργούς και υπουργούς Οικονομικών τα 6 τελευταία χρόνια.
Ο «κάβος» που είχε να περάσει κάθε πολιτικός δεν ήταν ίδιος. Υπήρχε, όμως, και υπάρχει με μια έννοια, ένας κάβος επικίνδυνος και πηγή πολλών προβλημάτων για όλες τις κυβερνήσεις και τους Θεσμούς: Πολιτικά, οι μνημονιακές πολιτικές και το πολιτικό προσωπικό που τις υπηρετεί είναι ξεκρέμαστες, δεν έχουν καμιά νομιμοποίηση και στήριξη, συναντούν την αντίθεση και την κατακραυγή της κοινωνίας. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος για τις συστημικές δυνάμεις. Δεν τον έχουν περάσει, ούτε φαίνεται εύκολο το ταξίδι. Η καταστροφή της οικονομίας και των μεσοστρωμάτων μαζί με την αφαίμαξη όλων των μισθοσυντήρητων, η άγρια φορολογία και η διάλυση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, το πλιάτσικο που επιβάλλεται στη δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά ως αναγκαίες θυσίες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη».
Με αυτή την έννοια, υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα στη χώρα, που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί. Το χάσμα που σημειώνεται, με σημαντικό μέρος της κοινωνίας να μην εκφράζεται, να είναι αντίθετο συνολικά προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις και το καθεστώς που στηρίζουν, δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Τα παραδοσιακά κόμματα, η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, τα προσωποκεντρικά σχήματα που εμφανίζονται, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό το τμήμα. Αυτός είναι ο πραγματικός κάβος όπου μαίνεται η φουρτούνα. Πάνω σε αυτό το έδαφος προωθούνται πολιτικές λύσεις και διευθετήσεις και σε αυτό το έδαφος εκδηλώνονται η ρευστότητα και οι νέες πολιτικές πρόσκαιρες ισορροπίες.
Η «κάβα» και το άρωμα εκλογών
Ο Αλέξης Τσίπρας υπηρέτησε το σύστημα μέχρι τώρα, καταλάγιασε διά της εξαπατήσεως την κοινωνική δυναμική, διέλυσε την ελπίδα, κέρδισε και τις δεύτερες εκλογές του 2015. Τώρα, φαίνεται η πραγματική όψη της πολιτικής του. Φθείρεται γρήγορα και ο κάβος που αυτός θέλει να ξεπεράσει είναι ο κίνδυνος να έχει την τύχη των προηγούμενων. Η τακτική του, απλή: Να κερδίσει χρόνο όπως-όπως, να καταφέρει να χτίσει ένα ΣΥΡΙΖικό κράτος κατά τα ΠΑΣΟΚικά πρότυπα, να συγκρατήσει τη φθορά του, να μην πάθει ό,τι το ΠΑΣΟΚ (από 44 στο 4%). Τα μέτρα που του ζητούνται να περάσει, η επιπρόσθετη «κάβα» των 3 δισ., προκαλούν πολλούς τριγμούς και όλοι γνωρίζουν πώς με 153 βουλευτές δεν μπορείς να σηκώσεις αυτό το βάρος. Το καράβι φορτωμένο και με την κάβα γέρνει επικίνδυνα…
Επομένως, είναι ζήτημα χρόνου μια επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Είτε διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με άλλες δυνάμεις του «κεντροαριστερού χώρου», είτε προσφυγή στις κάλπες με στόχο την διατήρηση ενός υψηλού ποσοστού. Τέτοιου που θα βάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα, στο παιχνίδι από άλλη πλέον θέση, αποφεύγοντας την άμεση πτώση της κυβέρνησης. Μια επιλογή εξόδου, δηλαδή, με τις λιγότερες απώλειες. Η πρώτη εκδοχή, αυτή του μοιράσματος της διακυβέρνησης με άλλους του κεντροαριστερού χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) προσκρούει στο μέχρι τώρα καλλιεργούμενο κλίμα και τις αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στο περιβάλλον Τσίπρα και τους άλλους φορείς.
Τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τα γεγονότα που δείχνουν μια κρίση στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης. Η αναφορά του Γ. Δραγασάκη, αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, ότι υπάρχει «πολιτικό πρόβλημα» με τα πρόσθετα μέτρα, διορθώθηκε από την κυβέρνηση με τη φράση ότι δημιουργείται μόνο «οικονομικό πρόβλημα». Αν δημιουργείται πολιτικό πρόβλημα, ίσως χρειάζονται πολιτικά ανοίγματα ακόμα και σε οικουμενικά σχήματα… Ακόμα, οι ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του Πάνου Σκουρλέτη για τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, Στέργιο Πιτσιόρλα, που τον κατηγόρησε ως «τρόικα εσωτερικού», διορθώθηκαν επίσης άμεσα από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Τέλος, το κείμενο των 53 (με τον Τσακαλώτο, δηλαδή τον επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, στις τάξεις τους) δείχνει ότι όλοι σκέπτονται την «επόμενη μέρα»…
Από την άλλη, η Ν.Δ. υπό τον Κ. Μητσοτάκη, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί προς όφελός της τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Διεκδικεί εμφανώς τον κεντρώο χώρο, κάνοντας ανοίγματα και προς το Ποτάμι, σηκώνει τους τόνους απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, ζητώντας εκλογές σε μια προσπάθεια να κόψει τις γέφυρες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Κέντρο», φροντίζει να αποτρέψει ένα ρήγμα από την ακροδεξιά πτέρυγα. Με λεπτούς χειρισμούς, τα φτιάχνει με τους καραμανλικούς, αδειάζει τους σαμαρικούς αλλά δίνει καίριες θέσεις σε ακροδεξιά στοιχεία όπως οι Γεωργιάδης και Βορίδης…
Τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μητσοτάκης δεν ευνοούν τις προτάσεις περί οικουμενικών σχημάτων γιατί αυτά τους αποκλείουν προσωπικά από την πρωθυπουργία. Για αυτό ναρκοθετούν, προς το παρόν, αυτές τις εισηγήσεις και τις καταπολεμούν.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει γύρω από τον εαυτό του, στο πλαίσιο της δημοκρατικής συμπαράταξης, όλες τις πτέρυγες των κεντρώων δυνάμεων, ώστε να ξεκολλήσει από το 5% και να εμφανιστεί ως σοβαρός εταίρος στα μετεκλογικά τοπία.
Τα υπόλοιπα κόμματα παίρνουν τα μέτρα τους και προετοιμάζονται για την εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να προκύψει. Σε αυτό το μήκος κύματος εντάσσεται και η εμφάνιση νέων σχηματιστών και κομμάτων, που θα επιχειρήσουν την κάθοδο, αυτόνομα ή σε συμμαχία με γειτονικές δυνάμεις.
Τέλος, για να έχουμε μια πιο συνολική εικόνα, ο διεθνής παράγοντας φάνηκε σε σχέση με παλιότερα, αρκετά πιο ευέλικτος το 2015. Απορρόφησε ικανοποιητικά τους κραδασμούς από τρεις εκλογικές διαδικασίες (Ιανουάριος, δημοψήφισμα, Σεπτέμβριος) ενώ σε λίγο παλιότερες εποχές, επέλεγε να αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό με έναν άνθρωπο των τραπεζών. Στο κάτω-κάτω οι εκλογικές διαδικασίες προσφέρουν και μιαν εκτόνωση, κερδίζεται χρόνος μέσα στο ίδιο περιβάλλον, εξημερώνονται απείθαρχοι, τροφοδοτείται ο αποπροσανατολισμός· δηλαδή, μια χαρά!
Για τους «παίκτες», βέβαια, λίγη σημασία έχει αν η κοινωνία βουλιάζει και η χώρα βυθίζεται…
Σκηνοθεσία σύγκρουσης και ελαφρότητα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες
Η αίσθηση της επανάληψης όσων ζήσαμε πέρυσι με τους λεονταρισμούς και τις σκηνοθετημένες «σκληρές διαπραγματεύσεις» που κατέληξαν στην επονείδιστη πολυκομματική υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου, είναι εντελώς παραπλανητική.
Δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο, γιατί απλούστατα οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Για την ακρίβεια, είναι χειρότερες από πέρυσι το καλοκαίρι, γιατί η χώρα σήμερα, βρίσκεται στην πλέον αδύναμη στιγμή, πιο κοντά σε μια εθνική και κοινωνική καταστροφή. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις και την ιλαρή αισιοδοξία των υπουργών και του ίδιου του Τσίπρα ότι μπαίνουμε σε φάση ανάπτυξης, αμέσως μετά το Πάσχα…
Το τρικ που λάνσαρε το Μαξίμου, περί «διαχωρισμού» ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, τρικ γιατί λειτουργεί κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και δίνει εικόνα «μάχης» με φόντο το εθνικό συμφέρον, κουδουνίζει παράφωνα σε σχέση με όσα διακηρύσσονται και από τους Ευρωπαίους και από το ΔΝΤ, που, παρά τις αντιθέσεις τους, ουδόλως τα χαλάνε μεταξύ τους για το ελληνικό πρόβλημα.
Μάλιστα, η κυβέρνηση δηλώνει ότι προτίθεται να φέρει προς ψήφιση στην Βουλή το 95% περίπου όσων έχουν συμφωνηθεί με όλους τους θεσμούς. Δεν οδηγείται δηλαδή σε μια μονομερή ενέργεια με φιλολαϊκό περιεχόμενο αλλά τάχα εκβιάζει τους «θεσμούς». Ότι θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Ότι θα το κάνει Κούγκι; Ότι ο ΦΠΑ δεν πρόκειται να αυξηθεί στα νησιά; Ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις; Ότι θα βάλει βέτο; Όχι βέβαια, δεν έχουμε επανάληψη των περσινών λεονταρισμών, αλλά και η κατάσταση είναι πιο κρίσιμη σε σχέση με πέρυσι:
Πρώτον γιατί ύφεση και κρίση καλά κρατούν σε όλη την Ευρώπη. Δεύτερον, γιατί έχει προκύψει ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα συνοχής της ίδιας της Ε.Ε. (κλειστά σύνορα, νέο «όχι» σε δημοψήφισμα, των Ολλανδών αυτή τη φορά, επικείμενο δημοψήφισμα για Brexit κ.λπ.). Τρίτον, γιατί η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας προσθέτει και νέες αντιθέσεις. Τέταρτον, γιατί η τάση για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και πολεμικές εμπλοκές γίνεται ολοένα πιο συχνή (Συρία και τώρα Λιβύη, αλλά και Παρίσι και Βρυξέλλες).
Όλα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε στρατηγικούς επανασχεδιασμούς σε όλα τα αποφασιστικά επιτελεία που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με επιφανειακές κινήσεις και τακτικισμούς ελλείψει οποιασδήποτε στρατηγικής. Σε τέτοιες συνθήκες, ο στόχος της παραμονής στο Μαξίμου με κάθε κόστος, οδηγεί τον λαό σε μεγάλες περιπέτειες. Γιατί τα προβλήματα και η βύθιση της χώρας δεν αντιμετωπίζονται με στολές εκστρατείας του Π. Καμμένου στο… γραφείο του ή με τζούφιες «μπαλωθιές» του Π. Πολάκη σε κομματικές συγκεντρώσεις. Ούτε βέβαια με ταξίδια και τηλεφωνήματα του Αλέξη Τσίπρα.
Ο εκθετικός βαθμός της ελαφρότητας…
Όταν με τη συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. (που η ελληνική κυβέρνηση την ψήφισε) κλείνουν τα σύνορα και παραχωρούνται κυριαρχία και έδαφος, όταν δηλώνεται προς τις ΗΠΑ ότι η Κρήτη είναι το νέο αβύθιστο αεροπλανοφόρο τους στην περιοχή και όλα ποντάρονται σε ένα τρικ «διαχωρισμού» των θεσμών, εσωτερικό ανέβασμα των τόνων και αναμονή της όποιας «βοήθειας» από Ολάντ, Ομπάμα και λοιπούς «φίλους», τότε ο τυχοδιωκτισμός παίρνει νέες διαστάσεις.
Αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρωπαίους ή ανάμεσα και στους ίδιους τους Ευρωπαίους, υπάρχουν. Το θέμα είναι πως έχουν κοινή στάση απέναντι στο κοινωνικό ζήτημα (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Η πολιτική τους είναι επιθετική απέναντι στην κοινωνία και ειδικά τα κατώτερα στρώματα, είναι πολιτική λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό το αποκρύπτουν οι Τσακαλώτοι, Σταθάκηδες, Χουλιαράκηδες, Δραγασάκηδες και ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας, που κινείται πλέον στο χώρο της ευρωπαϊκής συστημικής σοσιαλδημοκρατίας αναλαμβάνοντας και ειδικούς ρόλους (βλέπε Podemos). Στο Χίλτον δεν αποφασίζεται καμιά φιλολαϊκή πολιτική, μπαίνουν νέα δεσμά. Το 95% που επιτεύχθηκε και οι δηλώσεις περί εφαρμογής στο ακέραιο όσων συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι, δείχνουν την πραγματική φύση της κυβερνητικής πολιτικής.
Οι μαγκιές τύπου Πολάκη είναι για εγχώρια κατανάλωση, δεν πιάνουν σε διεθνές επίπεδο, ιδιαίτερα όταν έχουν «σκανάρει» τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση από όλες τις πλευρές. Το ποντάρισμα στην αντίθεση ΔΝΤ-Ε.Ε., χωρίς σχέδιο, χωρίς στήριξη κάπου, με γονατισμένη την κοινωνία, με καλόπιασμα της Τουρκίας του «φίλου Αχμέτ», οδηγούν σε νέες, ακόμα μεγαλύτερες υποχωρήσεις.
Η εικόνα από την Ειδομένη είναι χαρακτηριστική μέχρι στιγμής. Κατάσταση διάλυσης και απουσία του κρατικού μηχανισμού (ή παρουσία κατασταλτικού τύπου για τα κανάλια), προκλήσεις από τα Σκόπια, εισδοχή σε φάση συνοριακών επεισοδίων. Αν κανείς προσθέσει και τις εμπλοκές στο Αιγαίο, σε αέρα και θάλασσα, αναδεικνύονται οι υπαρκτοί κίνδυνοι για το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση.
Τώρα, όλα μετατίθενται στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και για εκεί ετοιμάζουν βαλίτσες οι οικονομικοί υπουργοί. Αλλά και στην μόλις αναγγελθείσα συνάντηση Ομπάμα-Μέρκελ στο Ανόβερο το επόμενο Σάββατο. Η «λύση» θα έρθει απέξω, από τους προστάτες…
Γιατί τόσος θόρυβος για εκλογές;
Όλα τα παραπάνω συν ένας ακόμα λόγος συνηγορούν πως μπαίνουμε σε κινητικότητα που θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις και θα αγκαλιάσει ολόκληρη την πολιτική σφαίρα. Ανασχηματισμός (που δεν προσθέτει τίποτα), άλλη κυβέρνηση (οικουμενική) από την παρούσα βουλή, ξανά εκλογές σαν αποτέλεσμα εμπλοκής στην Βουλή ή και επιλογή Τσίπρα για «έξοδο».
Ο «συν ένας» λόγος, είναι η βαθιά παγιωμένη αντίθεση της κοινωνίας προς όλες τις μνημονιακές συνταγές και η έντονη αίσθηση που έχει ότι είναι θύμα των ψεμάτων ενός ένοχου πολιτικού συστήματος. Ακόμα και η εμπιστοσύνη και ανοχή που έδειξε σε έναν «νέο πολιτικό» μετατράπηκε γρήγορα σε θυμό γιατί αποδείχθηκε στα μάτια της μεγάλος ψεύτης και τα ψέματά που ειπώθηκαν είναι πολύ φρέσκα…
Η αντιπολίτευση ζητά είτε προσφυγή σε εκλογές είτε οικουμενική συνεννόηση μέσα από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για εξάντληση της τετραετίας και διαψεύδει τέτοια σενάρια, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σκαρώνονται πολλοί σχεδιασμοί. Οι λέξεις «δημοψήφισμα», «οικουμενική», «εκλογές» διανθίζουν την έρπουσα πολιτική κρίση, αφού με 153 κυβερνάς πολύ δύσκολα σε τέτοιες συνθήκες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πάψει η έξωθεν στήριξη. Άλλα όλα ποντάρονται σε αυτήν, στη στήριξη ή την ανοχή απ’ έξω, ελλείψει άλλων καταλληλότερων λύσεων.
Όλα αυτά δεν είναι σενάρια που ενδιαφέρουν ή απασχολούν μόνο εσωτερικές πηγές. Ήδη λόγος για εκλογές, Grexit ή χρεοκοπία γίνεται από διεθνή ΜΜΕ και «υπεύθυνους παράγοντες» θεσμών και κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, η Bank of America Merrill Lynch, καταγράφει δύο «αρνητικά σενάρια»:
Στο πρώτο,η συμφωνία καταψηφίζεται στη Βουλή, οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές και νέα κυβέρνηση που αναλαμβάνει να προωθήσει άμεσα την αξιολόγηση.
Στο δεύτερο, οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν κι άλλο και η Ελλάδα κινδυνεύει να μην είναι σε θέση να πληρώσει τα ομόλογα της ΕΚΤ που λήγουν τον Ιούλιο. «Ωστόσο, κάποια από τα κόμματα της αντιπολίτευσης -βάζοντας πρώτα το συμφέρον της χώρας και για να αποφευχθεί η χρεοκοπία- ψηφίζουν υπέρ του πακέτου ή σχηματίζουν έναν προσωρινό κυβερνητικό συνασπισμό και κάνουν αυτό που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πριν από νέες εκλογές»…
Από τη μεριά της η Deutsche Bank εκτιμά πώς οι συνεχιζόμενες διαφωνίες Ελλάδας, ΔΝΤ και Ευρωπαίων πιστωτών, καθυστερούν την κατάληξη σε συμφωνία. Ο Τσίπρας έχοντας μια μικρή μόνο κυβερνητική πλειοψηφία, πιέζεται ή αναγκάζεται να απαιτήσει διακομματική υποστήριξη για να περάσει στη Βουλή οποιαδήποτε συμφωνία, χωρίς να αποκλείονται νέες εκλογές ή νέος κυβερνητικός συνασπισμός.
Βοούν, λοιπόν, οι ενδείξεις πως έρχονται σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Τα μαγειρέματα δίνουν και παίρνουν. Εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλά από τα ταξίδια που γίνονται (όχι μόνο από τον Τσίπρα αλλά και από τους άλλους αρχηγούς κομμάτων) βολιδοσκοπούν για εξεύρεση πολιτικής λύσης, εφεδρειών και φόρμουλας διακυβέρνησης και όχι τόσο για οικονομικές διευθετήσεις όπως όλοι δηλώνουν.
Το Μαξίμου επισπεύδει την επιχείρηση δημιουργίας ενός ΣΥΡΙΖικού κράτους, αντιγράφοντας σιγά-σιγά τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού που είναι σε όλους γνωστές και δοκιμασμένες: Αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, μηχανισμοί, υποκλοπές, μίζες, ρεμούλες, εκβιασμούς, απειλές… Αντιγράφει μαζί και την επίσης γνωστή από το παρελθόν, ανούσια αντιδεξιά ρητορική και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα στην οποία εντρύφησε ο ΠΑΣΟΚισμός. Με στόχο να ανακόψει τη φθορά και να αποφύγει την τύχη του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα και τα νέα κόμματα και κινήσεις που δημιουργούνται, έχουν φόντο τις επικείμενες πολιτικές ανακατατάξεις. Υπάρχει, όμως, ένας παράγοντας που είναι απών. Ο λαϊκός, που δεν έχει κανάλια να εκφραστεί αυτόνομα και ουσιαστικά. Είναι, όμως, υπαρκτός και δημιουργεί δυσκολίες σε όλα τα κομματικά επιτελεία… Το ζήτημα δεν είναι η τιθάσευση και ποδηγέτησή του αλλά η γνήσια, αυθεντική, ακηδεμόνευτη έκφρασή του.
Κάποια υπηρεσία παρακολούθησε, υπέκλεψε και διέρρευσε μέσω WikiLeaks τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Οι υποψίες έπεσαν πρώτα στις ελληνικές υπηρεσίες αλλά υπάρχουν τόσες άλλες εμπλεκόμενες -για παράδειγμα οι γερμανικές- ώστε το ποιος το έκανε μικρή σημασία έχει. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο, αποτελεί όμως ένα ακόμα πειστήριο για τον κυνισμό με τον οποίο συμπεριφέρονται τα «ευαγή» ιδρύματα τύπου ΔΝΤ. Και βεβαίως πιστοποιεί τις γνωστές αντιθέσεις που έχουν οι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ (ή Γερμανοί και Αμερικανοί).
Το προϊόν, βεβαίως, της υποκλοπής προσφέρθηκε στην ελληνική κυβέρνηση. Η οποία σκέφτηκε όχι απλώς να το εκμεταλλευτεί αλλά, τυχοδιωκτικά, για δεύτερη φορά, να κατασκευάσει μια αντιπαλότητα για να αποκρύψει πίσω από το νέφος απειλής και σύγκρουσης, τη γενικευμένη υποχώρησή της σε όλες τις ρυθμίσεις του 3ου Μνημονίου. Η σκηνοθετική αντίληψη ζήλεψε την επιτυχία των χειρισμών του περυσινού καλοκαιριού, όταν μέσα από την αργόσυρτη «διαπραγμάτευση» και ενώ από τις 20 Φλεβάρη είχε κλείσει η «δουλειά», επί της ουσίας φθάσαμε στην κατάπτυστη συμφωνία του Ιουλίου και στις κάλπες του Σεπτέμβρη.
Έτσι, το «σενάριο» έχει σκληράδα απέναντι στο ΔΝΤ και μια κυβέρνηση που κάπως αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα, όμως, προσπαθεί να αποσπάσει με κάθε τρόπο την υπερψήφιση όλων των μέτρων που έχει ήδη αποδεχτεί με την συμφωνία του Ιουλίου. Τώρα το τσακαλώτικο απόφθεγμα «είμαστε κοντά στην αρχή του τέλους», που βάζει τέλος… στη «δημιουργική ασάφεια», ονομάζεται «αξιολόγηση». Δημιουργούμε μια φάρσα φασαρίας με το ΔΝΤ, παίρνουμε την «αξιολόγηση», δηλαδή αποδεχόμεθα ό,τι μας δώσουν οι θεσμοί, τα ψηφίζουμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε χρόνο ως αποκλειστικοί ένοικοι του Μαξίμου. Τέτοιες έξυπνες κινήσεις κάνουν τα βατράχια όταν τα βουβάλια τσακώνονταν στο βάλτο… Πολύ διαφανές, πολύ εύκολο, πολύ τυχοδιωκτικό. Που θα το ακολουθήσει η δεύτερη μεγάλη κωλοτούμπα, που ήδη αναγγέλλεται και υλοποιείται.
Πόσο τσακώνονται τα «βουβάλια»;
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και γερμανική Ε.Ε. είναι υπαρκτός, αλλά δεν εκφράζεται παντού και πάντα ανοικτά. Στη βάση αυτού του ανταγωνισμού και των ανακατατάξεων που γίνονται στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπτύσσονται τάσεις εδραίωσης του ευρωατλαντικού τόξου. Το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από τις κινήσεις αυτές και η τάση ηγεμόνευσης στην Ευρώπη από τη Γερμανία συναντιέται και συγκρούεται με τον άξονα ΗΠΑ-Αγγλία και το χάσμα που μπορεί να προκαλέσει ένα Brexit. Εξαρτάται, ακόμα, και από το πιθανό ξέσπασμα ενός δεύτερου κύματος κρίσης των ευρωπαϊκών τραπεζών μέσα στο 2016 και από τις προτάσεις που διαμορφώνονται εντός της ίδιας της Γερμανίας για το πώς θα προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα.
Όλα αυτά εκφράζονται με διαφορετικές οικονομικές προτάσεις που προωθούν τα δύο «βουβάλια». Ελάφρυνση του χρέους αλλά σκληρές μεταρρυθμίσεις και χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να υπάρχει μια αυξητική πορεία (ΔΝΤ), καμιά συζήτηση για κούρεμα του χρέους, υψηλά πλεονάσματα κι άρα περικοπές και πάλι σκληρές μεταρρυθμίσεις (ΕΚΤ, Ε.Ε.). «Λογικά», η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε να διαλέξει την πρόταση του ΔΝΤ, παρά αυτήν των Γερμανών, στηριζόμενη στην ελάφρυνση του χρέους. Παρ’ όλα αυτά, κάνει το σάλτο να παίξει ενάντια στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει την αντίθεση αυτή για να πάρει γρήγορα την «αξιολόγηση» και να την εμφανίσει περίπου ως επιτυχία. Παίζει τυχοδιωκτικά και εισπράττει τη μήνι της Λαγκάρντ, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ θα μείνει στο πρόγραμμα γιατί το θέλει και το ίδιο αλλά και οι Γερμανοί.
Η σύγκρουση των βουβαλιών δεν θα κριθεί βέβαια στο πεδίο «Ελλάδα» ούτε θα εξαρτηθεί από αυτό. Ήδη στην Ε.Ε. έχουν συσσωρευτεί πολλές εκρηκτικές ύλες που καθιστούν όλους πολύ προσεκτικούς στους βηματισμούς τους. Πολύ πρόσφατο το ολλανδικό «όχι» στο δημοψήφισμα για τις σχέσεις Ε.Ε.-Ουκρανίας, πήρε ευρωσκεπτικιστική χροιά και τρόμαξε πολλούς παίκτες.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως ο Τσίπρας θέλει απαγκίστρωση από τις ΗΠΑ και κάνει την επιλογή να στρατευτεί αποκλειστικά στο πλευρό της Μέρκελ. Κάνει παιχνιδάκια, τον έχουν αξιολογήσει και ξέρουν πως θα τα αποδεχτεί όλα. Φτάνει τα «βουβάλια» (και όχι ο «βάτραχος») να βρουν μια κινούμενη πρόσκαιρη ισορροπία, έως ότου ληφθούν πιο ριζικές αποφάσεις. Η Ελλάδα, ως αποικία χρέους, στην οικονομική σφαίρα της Γερμανίας, ΝΑΤΟϊκό πολεμικό μετόπισθεν και χώρος εγκλεισμού και αποτροπής προσφυγικών ροών, καλά κρατεί. Υπό τις ευλογίες του Πάπα και του Πατριάρχη θα χρηστεί ο νέος ρόλος της, ως σπίτι (στην πραγματικότητα, φυλακή) των προσφύγων και εκπατρισμένων. Οι ίδιοι, βεβαίως, θα ευλογήσουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και την επί γης ειρήνη…
Το πραγματικό εμπόδιο
Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει πλέον στην συλλογή των «εξημερωμένων πρωθυπουργών». Δεν έχει τόση σημασία αν συντελέστηκε η εξημέρωση πριν, κατά ή μετά την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Η κεντροαριστερή διακυβέρνηση πρόσφερε ήδη πολλά, αφού πέρασε τόσα μέτρα, αλλά, όπως είπαμε, βρισκόμαστε «κάπου κοντά στην αρχή του τέλους». Και η φθορά του κυβερνητικού σχήματος είναι γρήγορη, αλματική. Ήδη η Ν.Δ. σταθεροποιείται στην πρώτη θέση σε διάφορες δημοσκοπήσεις λίγους μήνες μετά τις εκλογές. Ενώ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μαυρίζει και τα δύο κόμματα και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Το πραγματικό εμπόδιο για αυτούς έγκειται στο ότι δεν δημιουργείται κανένα ρεύμα υπέρ των μέτρων και της πολιτικής που υιοθετείται.
Η κοινωνία είναι εχθρική προς την κυβέρνηση και τους θεσμούς, δεν θέλει την κυβέρνηση του Χίλτον, είναι αγανακτισμένη με το διαρκές ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικοί μοιράζουν non papers σε όσους εμφανίζονται στα ΜΜΕ με δύο σημεία άμυνας∙ γιατί άμυνα (και άσχημη μάλιστα) παίζουν. Πρώτον: «Όλα αυτά που λένε οι αντιπολιτευόμενοι τα κάναμε εμείς στον ένα χρόνο που έχουμε αναλάβει;». Κι όταν τους θυμίζουν τι είχαν υποσχεθεί, ακολουθεί το δεύτερο: «Ο λαός μας ψήφιζε ξέροντας ότι δεν θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ και γνωρίζοντας ότι έχουμε κάνει έναν δύσκολο συμβιβασμό». Αυτό είναι όλο κι όλο το οπλοστάσιο στην επικοινωνία. Μαζί με μερικές δόσεις ανθρωπισμού της οκάς και αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες χωρίς κόστος, αφού η ίδια κυβέρνηση προσυπόγραψε όλες τις αποφάσεις και υλοποιεί την κατασταλτική, ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης, σε συμφωνία με την Τουρκία, μετατρέποντας τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Τώρα, προσπαθεί να εμφανιστεί με μια αισιόδοξη νότα: Στις 12 Απρίλη υπογράφουμε μια συμφωνία (2 κείμενα, ένα με ευρωπαϊκούς θεσμούς και ένα με ΔΝΤ), πάμε Νέα Υόρκη στην Εαρινή Σύνοδο του «εχθρού»-ΔΝΤ, εκεί συμφωνούμε τι περιλαμβάνει η αξιολόγηση, φέρνουμε άρον-άρον στη Βουλή μια συμφωνία που θα μοιάζει με Μνημόνιο 3 και 4 και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρικά και ένοχα το ψηφίζουν. Όποιος δεν μπορεί να φανταστεί το σενάριο που θα παρουσιάσει ο θίασος της κυβέρνησης, φταίει ο ίδιος γιατί θέλει να μη διδάσκεται τίποτα.
Με κόντρα την κοινωνία, όλες οι εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες εξατμίζονται μέσα σε 24ωρα. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει μια πολιτική διαχείριση των όποιων οικονομικών λύσεων. Άρα είναι το πολιτικό πεδίο που έχει τον πρώτο λόγο, εξού και τα διάφορα παιχνίδια και οι αιφνιδιασμοί.
Προς πολιτικές εξελίξεις;
Το πολιτικό σκηνικό θα ταρακουνηθεί. Ήδη αυτό συμβαίνει και τα «βουβάλια» ίσως έχουν πιο καθαρή αντίληψη επί του θέματος. Η θητεία των κυβερνητικών σχημάτων σε τέτοιες καταστάσεις δεν διαρκεί πολύ. Στην περίπτωσή μας, το πολιτικό σκηνικό δεν είναι καν σταθεροποιημένο και οι παράγοντες κρίσης πλήρως ενεργοί και πολυεπίπεδοι. Η κρίση ήταν ήδη καθολική, τώρα προσφυγική και γεωπολιτική διάσταση έχουν προστεθεί με έμφαση. Το πολιτικό στοιχείο θα ενεργοποιηθεί γύρω από δύο άξονες, τον εθνικό-γεωπολιτικό και τον κοινωνικό. Το ποιος κάνει διαπραγμάτευση, ποιος είναι πιο ευαίσθητος κοινωνικά δεν θα μετράνε ως κριτήρια στις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Όταν οι επιπτώσεις μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής θα γίνονται ορατές, το πολιτικό στοιχείο θα δοκιμαστεί σκληρά. Η τραχύτητα και η οξύτητα των ζητημάτων δεν θα επιτρέπει πιρουέτες και γενικευμένες ανοησίες τυχάρπαστων «πολιτικών». Η ανοησία έγκειται στο να νομίζει κανείς ότι με 153 μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα ή ότι μια διεύρυνση προς Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι θα αρκεί, αν εμφανιστούν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ήδη οι φωνές για οικουμενικά και τεχνοκρατικά σχήματα δείχνουν πως το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Όσο συνεχίζεται η παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, απλώς κερδίζεται χρόνος και δεν επιλύεται τίποτα. Το αντίθετο, συσσωρεύονται όροι για πιο μεγάλη έκρηξη.
Στο μεταξύ, ο Τσίπρας κάνει τις ντρίπλες του για να πετύχει την παραμονή στο Μαξίμου και τα βουβάλια απλώς κοιμούνται… Τόσο «λίγος» ο θίασος. Επικίνδυνος, όμως, στην ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό του…
Πολιτικό σύστημα ανίκανο, επικίνδυνο και κόντρα στην κοινωνία
Η διαφημιστική καμπάνια για την συζήτηση στη Βουλή υποσχόταν αποκαλύψεις, ντοκουμέντα, ίσως και μέτρα. Άνθρακες ο θησαυρός… Αυτό που διαπιστώσαμε ξανά είναι ότι η κρίση δεν είναι απλά οικονομική αλλά καθολική, αφού αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Ξανάρχεται έτσι στην επικαιρότητα μια διαπίστωση που είχε υποχωρήσει την περίοδο των αυταπατών και της ανάθεσης: Βασικός όρος για την επιβολή (όπως, αντίστροφα, και για την αναίρεση) της διαπλοκής και της διαφθοράς, είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και ειδικότερα η κομματοκρατία που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως πελάτη-ιδιώτη και το κράτος ως εργαλείο για την επιβολή και νομή της εξουσίας.
Ένα ένοχο πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, κόμματα και παρατάξεις που εναλλάσσονται στην εξουσία εκφράζοντας ολιγαρχικές ομάδες και δυνάμεις που αλληλοσυγκρούονται. Ένα πολιτικό σύστημα που υπηρετεί το νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί τα τελευταία 6 χρόνια στη χώρα. Γιατί μέσα στην κρίση, γίνονται σοβαρές αλλαγές στους θεσμούς και στις λειτουργίες του κράτους. Κι είναι άλλο ένα κυρίαρχο κράτος κι άλλο ένα κράτος μιας αποικίας, μιας μπανανίας.
Πολιτικό σύστημα συνολικά, κομματοκρατία πιο ειδικά, σε πλήρη σύμφυση και υποταγμένα στις σύγχρονες μορφές εξάρτησης που επιβάλλει η ευρωκρατία και ο ευρωατλαντισμός, οδηγούν τη χώρα σε εθνική και κοινωνική καταστροφή. Υποτάσσουν θεσμούς, ποδοπατούν το Σύνταγμα, παραγράφουν όλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει για να φθάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση. Προσπαθούν να παραπλανήσουν, στήνοντας σκηνικό «πόλωσης» και παίζοντας το παιχνίδι της «δημοκρατίας». Κι όλα αυτά σε βάρος της κοινωνίας, των υποτελών τάξεων, της κυριαρχίας της χώρας.
Ο λαϊκός άνθρωπος στην Ελλάδα του 2016 δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το ρόλο του πολιτικού συστήματος. Δεν έχει την παραμικρή αυταπάτη για την κομματοκρατία. Δεν περιμένει τίποτα το θετικό από την ελληνική Βουλή. Όσα διαδραματίζονται εκεί δεν του είναι απλώς αδιάφορα, αλλά νιώθει ότι κινούνται εναντίον του, ότι μεθοδεύουν νέες οικονομικές και πολιτικές αλυσίδες, νέα τυραννικά δεσμά.
Η πελατειακή σχέση που υπήρχε κάποτε με τα κόμματα έχει κι αυτή διαρραγεί. Τα κόμματα δεν μπορούν πλέον να «εξυπηρετήσουν» έστω κάποιους ψηφοφόρους τους. Καλούνται να κυβερνήσουν ανατινάζοντας κοινωνικά στρώματα και διαλύοντας δομές. Σήμερα, μετατρέπουν την χώρα σε απέραντο στρατόπεδο, παίρνουν μέρος σε διεθνείς διασκέψεις και προσυπογράφουν ό,τι τους διατάξουν με αντάλλαγμα μια θέση στο πολιτικό σύστημα και στην κυβέρνηση. Αλλιώς τους σχόλασαν την επόμενη μέρα…
Όρος για την κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας (τότε που τα «όχι» δεν θα μπορούν να γίνουν «ναι» σε μια μέρα) είναι να τελειώνουμε με το διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, φαύλο πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ακούμπησε, ούτε το πείραξε. Όχι μόνο το άφησε άθικτο, αλλά ενσωματώνεται σε αυτό χρησιμοποιώντας, μάλιστα, όλα τα δοκιμασμένα όπλα του.
Τι έδειξε η συζήτηση στη Bουλή
Όποιος είχε την αντοχή να την παρακολουθήσει -γιατί εκτός των άλλων ήταν και βαρετή και κουραστική έως ανούσια- θα διαπίστωσε ότι η επιχείρηση «πετώ την μπάλα στην εξέδρα» που προώθησε η κυβερνητική παράταξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν έπεισε. Πρώτον, γιατί δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο. Δεύτερον, γιατί κανείς από τα άλλα κόμματα δεν τσίμπησε. Παιχνίδι εντυπώσεων, λοιπόν, χωρίς ουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αναμετρηθεί με την γοργή, θεαματική του πτώση και με την υποχρέωση να περάσει νομοσχέδια που θα προκαλέσουν μεγαλύτερη κοινωνική δυσφορία. Δεύτερον, γνωρίζει ότι το Προσφυγικό έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Τρίτον, τα όσα παραχώρησε σε ΝΑΤΟ και Τουρκία δεν είναι χωρίς συνέπειες και ίσως άμεσες. Τέταρτον, δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα, δυσκολεύεται πλέον να πάρει πρωτοβουλίες. Πέμπτον, ταυτίζεται πλέον με το ψέμα, δεν τον πιστεύει κανείς. Από την άλλη, ο Π. Καμμένος, έχει βρει τρόπο να είναι απαραίτητος, να προωθεί συμφωνίες σαν βασικός συνέταιρος και μέτοχος της κυβέρνησης, να βγάζει κορώνες, να εκβιάζει και να καταπίνει στη συνέχεια ότι έλεγε πριν από 24 ώρες.
Από τη συζήτηση φάνηκαν κι άλλες ομηρείες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπαγγελόπουλος, γνωστός καραμανλικός και πρώην διοικητής της ΕΥΠ, «καθαρίζει» διάφορες υποθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης και έχει τοποθετηθεί πλάι στο «χαλαρό» και «δεοντολόγο» υπουργό Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλο, ενώ ποτέ δεν μάθαμε γιατί απομακρύνθηκε ο υπουργός Επικρατείας για καταπολέμηση της διαφθοράς, Παναγιώτης Νικολούδης.
Η Νέα Δημοκρατία έσπευσε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση για νέο μίνι δικομματισμό που απευθύνει ο Αλ. Τσίπρας. Στόχος να γίνουν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ το νέο δίπολο γύρω από το οποίο να ξετυλιχθεί το πολιτικό παιχνίδι. Ο Κ. Μητσοτάκης κινήθηκε, πάντως, προσεκτικά, ώστε να αποφεύγει τρικλοποδιές του ΣΥΡΙΖΑ και χοντροκομμένες υποθέσεις της διακυβέρνησης Σαμαρά (π.χ. υπόθεση Παπασταύρου), ανεβάζοντας τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ζήτησε παραίτηση του Τσίπρα και διενέργεια εκλογών, κίνηση με προφανή σκοπό να συσπειρωθεί το κόμμα, προετοιμαζόμενο για το ενδεχόμενο γρήγορων πολιτικών εξελίξεων.
Γεννηματά και ο Θεοδωράκης, κινήθηκαν σε έντονους αντιπολιτευτικούς τόνους προς την κυβέρνηση και επισημοποίησαν το μεταξύ τους φλερτ με συνάντηση που έγινε 2 μέρες μετά. Η συσπείρωση της «light Κεντροαριστεράς» με στόχο ένα διψήφιο ποσοστό, ώστε να έχει κάποιον ρόλο στα κυβερνητικά σχήματα που θα προκύψουν, προωθείται ως σχέδιο, συναντώντας όμως αρκετά εμπόδια προς το παρόν. Το τι θα γίνει με το «βάρος» Βενιζέλος είναι ίσως το δυσκολότερο…
Ο Γ. Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, μετρίασε εντελώς τους τόνους της κριτικής προς την κυβέρνηση, επικεντρώνοντας τα πυρά του προς την Ν.Δ. και ιδιαίτερα προς τον Α. Σαμαρά.
Ο Δ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ μίλησε εντελώς γενικά, καταγγέλλοντας το καπιταλιστικό σύστημα, αφού στο πλαίσιό του αναπαράγεται η διαπλοκή και τα σκάνδαλα, άρα τέτοια γίνονται παντού κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Μια τοποθέτηση παντός καιρού και χώρου, μέσα στη γενικολογία, χωρίς αιχμές, χωρίς εκπλήξεις και αποκαλύψεις. Δεν ξέρει τίποτα το ΚΚΕ που να αξίζει να καταγγελθεί στη Βουλή ή μήπως δεν πρόκειται απλώς για άγνοια ή ανικανότητα;
Τέλος, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων (Ε.Κ) αναδεικνύεται συχνά ως «η φωνή της κοινής λογικής». Ίσως κι αυτός αποδειχθεί χρήσιμος σε κάποια «στραβή» της πολιτικής κρίσης.
Την επόμενη μέρα, ο Νίκος Χατζηνικολάου χαρακτήρισε τη συζήτηση επιπέδου Μπανανίας…
