Η καθολικότητα της κρίσης απαιτεί συνολικές προσεγγίσεις και εναλλακτικές

 

Κάτι βαθύ συμβαίνει στη χώρα μας. Ξεριζώνεται μέρος της υπόστασης και της κυριαρχίας της, μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Το γεγονός αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως ακόμα, αλλά ολοένα και περισσότεροι το διαισθάνονται υπό τον πυκνό βομβαρδισμό ειδήσεων, γεγονότων, τετελεσμένων.

Μέσα σε ελάχιστους μήνες, έκλεισαν τα σύνορα, εγκλωβίστηκαν περίπου 50.000 πρόσφυγες, κατασκευάζονται στρατόπεδα «χρόνιας διαμονής», η NATOϊκή αρμάδα αφίχθη, ενώ η κυριαρχία αμφισβητείται στο μισό -τουλάχιστον- Αιγαίο και στα νησιά που υποδέχονται πρόσφυγες. Τέσσερις χιλιάδες ξένοι δικαστές, αστυνομικοί και διερμηνείς (μεταξύ των οποίων και Τούρκοι) υπό τον κ. Φερβέι αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Η Ελλάδα είναι κοντά στη ζώνη του πολέμου που διεξάγεται στην Μ. Ανατολή κι έχει ειδικό ρόλο: Βάση ανεφοδιασμού και ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, περιοχή αποθήκευσης προσφύγων, φράκτης ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη τύχη.

Ο «υπερ-πατριώτης» υπουργός Άμυνας Καμμένος, αίρει την εμπιστοσύνη του στον Μουζάλα γιατί είπε τη λέξη «Μακεδονία» (την οποία φυσικά χρησιμοποιούν όλοι οι «σύμμαχοι») και την άλλη στιγμή βρισκόμενος στις ΗΠΑ για «εθνική αποστολή», δηλώνει ξεδιάντροπα αναφερόμενος στη Βάση της Σούδας ότι «πρόκειται για ένα αεροπλανοφόρο που δεν μπορεί να βυθιστεί και οι σύμμαχοι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν σε τουρκικά παζάρια».

Η επίσης ξεδιάντροπη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας (που εμφάνισε η κυβέρνηση Τσίπρα ως μια ακόμη επιτυχία…) επικυρώνει τον ρόλο της Ελλάδας ως αποθήκης-στρατοπέδου προσφύγων και αφαιρεί, ουσιαστικά, κυριαρχία από τη χώρα, αφού ο έλεγχος, οι αποφάσεις και η άσκηση Διοίκησης εκχωρούνται πλέον σε μια πολυεθνική δύναμη 4.000 ανθρώπων υπό τον Μάαρτεν Φερβέι, τον διορισμένο συντονιστή της συμφωνίας. Η «κυβέρνηση» αναφέρεται σε όλα αυτά τα ζητήματα στη Διοίκηση του ΝΑΤΟ και στον κ. Φερβέι. Δεν μπορεί να πάρει μόνη της καμία απόφαση. Έμμεσα, με την παρουσία στρατιωτικών, αστυνομικών και πρακτόρων της Τουρκίας στα νησιά, παραχωρεί κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα.

 

Υβρίδιο χώρας

Όποιος έχει αμφιβολίες, θα αρκούσε να ξανακούσει τις δηλώσεις Γιούνκερ και Νταβούτογλου. Ο πρώτος αναφέρθηκε σε «ελληνικά νησιά», ο δεύτερος έκανε λόγο για «νησιά του Αιγαίου». Το Αιγαίο είναι, λοιπόν, μια θάλασσα με «ουδέτερα» ψάρια και νησιά η «θάλασσά μας» που είπε κι ο Τσίπρας στην Σμύρνη, απευθυνόμενος στον «φίλο Αχμέτ». Τόσο ωραία στήνεται ο διαμελισμός της χώρας, η παραχώρηση εδάφους χωρίς φασαρίες, σοβαρές εμπλοκές και πόλεμο. Όπως χωρίς πόλεμο χάθηκε το 25-30% του ΑΕΠ, μια «επίδοση» που συναντάται συνήθως σε εμπόλεμες χώρες, έτσι και τώρα χωρίς άμεσο πόλεμο, μετατρέπεται ουσιαστικά σε γκρίζα ζώνη μεγάλο μέρος της επικράτειας. Η «κυβέρνηση» (τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα) νομίζει ότι θα κρυφτεί στις καμπάνιες συμπόνιας και ανέξοδου ανθρωπισμού, στις στημένες εικόνες μιας ανύπαρκτης «μάχης με τη διαπλοκή». Νομίζει ότι θα κρύψει έτσι την αλήθεια. Η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας βρίσκεται στο Hilton. Εκεί δίνονται οι εγκρίσεις και εκδίδονται οι αποφάσεις, εκεί περνούν από «οντισιόν» όλοι οι υπουργοί που παριστάνουν πως κυβερνούν.

Σε όλη τη χώρα «φυτεύονται» κατά παραγγελία κλειστοί χώροι εγκλεισμού-στρατόπεδα προσφύγων. Μικρές πολιτείες υπό επιτήρηση και με συνθήκες τέτοιες που κάνουν την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ να αποχωρεί και πλείστες οργανώσεις να καταγγέλλουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας που τινάζει στον αέρα διεθνές δίκαιο και δικαιώματα. Νησίδα ευρωπαϊσμού, λοιπόν, η Ελλάδα κατά τον «κυβερνήτη» Τσίπρα. Μάλλον εξομοίωση της Ελλάδας σε ειδικό ρόλο στα πλαίσια της παραγερασμένης ηπείρου…

Τι μένει μετά από όλα αυτά; Ποιο το καθεστώς της Ελλάδας; Υβρίδιο χώρας που μετατρέπεται σε «χώρο» δοκιμών. Κάτι από αποικία ή στρατόπεδο. Χώρα-αποικία ειδικού σκοπού και ρόλου. Χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, διοικούμενη από ειδικές δυνάμεις διεθνών οργανισμών, με άμεση στρατιωτική παρουσία και πολεμικές απειλές.

 

Η Αριστερά περί άλλα τυρβάζει…

Συμπέρασμα; Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα συνολικής υπόστασης της χώρας, κι όχι πώς απλώς θα απεμπλακούμε από τις επιπτώσεις του χρέους ή του ευρώ. Η «μονοκαλλιέργεια» στην ανάλυση και εκτίμηση της κατάστασης οδηγούσε πάντα σε απώλεια της ικανότητας προσανατολισμού. Η λέξη «κατοχή» δεν άρεσε ποτέ στους «political correct» αριστερής, κεντροαριστερής και δεξιάς εκδοχής. Ήθελαν να έχουν την ψευδαίσθηση μιας αναπτυγμένης χώρας, ίσως και ιμπεριαλιστικής, που απλά αντιμετωπίζει ορισμένα προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε τον όρο «αποικία χρέους» με σχεδόν όλο το κόμμα να βγάζει φλύκταινες για αυτόν, για να τον εγκαταλείψει στη συνέχεια όταν κυριαρχήθηκε από την ιδέα της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη»…

Η Αριστερά έχει εξοστρακίσει από τον εννοιολογικό της κόσμο την έννοια της εξάρτησης, μηχανεύεται καμπάνιες και εκλογικά ποσοστά, δηλώνει απλά την αλληλεγγύη της σε όσους πλήττονται, μιλά για δικαιώματα. Αδυνατεί να δει σχεδιασμούς και τετελεσμένα, δεν θέλει και δεν μπορεί να συλλάβει και να προωθήσει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Όταν πρωτοήρθε το Μνημόνιο, δεν είδε ότι πρόκειται για ένα ειδικό καθεστώς αλλά καλούσε σε διεκδικήσεις («να μην περάσουν τα μέτρα»). Τώρα, που συμβαίνουν όλα αυτά, καλεί σε αγώνα να μην περάσει το ασφαλιστικό, τσακώνεται για το ποιος έχει πιο ανατρεπτική γραμμή και για το αν αρκεί μόνο η έξοδος από την ευρωζώνη ή πρέπει να γίνει και έξοδος από την Ε.Ε.

Συμπέρασμα πιο ειδικό: Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι μόνο δεν έδιωξε την τρόικα, αλλά επί των ημερών της, η κρατικότητα της τρόικας γιγαντώνεται στο εσωτερικό και σε πεδία πέρα από την οικονομία. Δεν είναι απέναντί μας μόνο ένα πολιτικό σύστημα-εξάρτημα του νέου καθεστώτος αποικίας και γκέτο. Οικοδομείται και λειτουργεί μαζί με αυτό, και ένα παράλληλο διεθνικό αποικιοκρατικό μόρφωμα κρατικότητας. Μαζί πρέπει να σαρωθούν και από τώρα να βρίσκονται στο στόχαστρο ενός κινήματος ελευθερίας που πρέπει να οικοδομηθεί.

 

http://www.e-dromos.gr/ellada-2016-kati-anamesa-se-apoikia-kai-stratopedo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

 

 Το ερώτημα που πλανάται

Υπάρχει κάποιος ή κάτι που να μπορεί να σταματήσει την καταστροφική τροχιά στην οποία έχει μπει ο τόπος; Ποιο μπορεί να είναι το υποκείμενο μιας πορείας που να ακυρώσει την εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση; Τα καίρια αυτά ερωτήματα μπορούν να συνοψιστούν σε ένα: Μπορεί να σωθεί η χώρα και ποιου έργο θα είναι η σωτηρία;

Ο μεγαλοαστικός κόσμος στο σύνολό του, ως οργανικό στοιχείο του καθεστώτος εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο δεν νοιάζεται για την πορεία του τόπου αλλά προσυπογράφει όσα σχεδιάζουν οι δανειστές. Αλλά και αντιμετωπίζει με κοσμοπολίτικο ραγιαδισμό την συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας με την νατοϊκή κηδεμονία στο Αιγαίο και τον επεκτατισμό της Τουρκίας. Ο σκληρός πυρήνας του έχει ήδη μεταφέρει τις οικονομικές του δραστηριότητες προς Σαουδική μεριά ή στις ελβετικές τράπεζες και είναι έτοιμος για κάθε σύμπραξη που θα φέρει απλώς φράγκα στο ταμείο. Τίποτα άλλο…

Το πολιτικό σύστημα, διαβρωμένο και διαπλεκόμενο, εντελώς αναξιόπιστο, έχει γίνει συμμέτοχος της νέας υποδούλωσης. Νομιμοποιεί και επικυρώνει όσα αποφασίζονται αλλού, αναπαράγει κυνικά τα ψεύτικα διλήμματα. Βιώνουν, μάλιστα, οι εκπρόσωποί του τη φαντασίωση ότι κυβερνούν, οι αθεόφοβοι, μια χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρίσκεται στο Χίλτον και οι «υπουργοί» περνούν κάθε τόσο οντισιόν για να εγκριθεί και το πιο ασήμαντο νομοθέτημα. Το δίδυμο Τσίπρας-Μητσοτάκης στις θέσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι δίδυμο της συμφοράς και του «ναι σε όλα και σε όλους».

Η Αριστερά, περίκλειστη στις αλήθειες της (αλλά και ένοχα και για δεκαετίες συστημική) διατυπώνει μεγάλα συνθήματα, κηρύττει «ταξικούς πολέμους», ανατροπές και άλλα παρόμοια. Χωρίς, όμως, να μπορεί να κρύψει ότι ενδιαφέρεται κυρίως για τον εαυτό της, ότι προσδοκά μια καλύτερη θέση στο Κοινοβούλιο, στους θεσμούς, στην εκπροσώπηση. Κυρίως, όμως, αδυνατεί να αντιληφθεί τι συμβαίνει και πού πάει ο τόπος, αφού είναι πάντα εκτός τροχιάς και επιθυμίας των λαϊκών στρωμάτων, αποφεύγοντας οτιδήποτε δεν ελέγχει η ίδια. Μπορεί να επενδυθεί η σωτηρία της χώρας, ως στόχος, σε μια Αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, δεν παραδέχεται τις αδυναμίες της, δεν είναι αυτοκριτική και δεν δείχνει εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού και τη δυναμική του κινήματος;

Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα που πλανάται παντού, μέσα στα σπίτια απλών ανθρώπων και στα μυαλά εκατομμυρίων που ζουν και νιώθουν τον «καημό της ρωμιοσύνης», είναι πως η σωτηρία του τόπου μπορεί να είναι έργο μόνο της κοινωνίας και του λαού. Της κοινωνίας και του λαού που θα βγουν από την κατάσταση του «ασώματου και ακέφαλου», που θα αποκτήσουν υπόσταση μέσα από κοινούς στόχους και αξίες, μέσα από νοήματα απλά αλλά βαθιά.

Ναι, είναι δύσκολο αυτό που ζητά η απάντηση του ερωτήματος. Πρόκειται, επί της ουσίας, για την άρνηση της εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης που θα εκφράσει ένα μαζικό λαϊκό υποκείμενο. Ένα μεγάλο πολιτικό ρεύμα-κίνημα διεξόδου, μέσα από τη λαϊκή αυτενέργεια και συμμετοχή, που θα συμβάλλει στην απάντηση των ερωτημάτων στην πράξη. Όποιος νοιάζεται για την σωτηρία του τόπου οφείλει και να μεριμνήσει ο ίδιος για αυτήν. Δεν υπάρχουν «σωτήρες» και «μεσσίες».

 

Μπορεί ο λαός να διαμορφωθεί σε υποκείμενο;

Μέσα στο μετανεωτερικό περιβάλλον που ζούμε, οποιαδήποτε αναφορά στην έννοια «λαός» μοιάζει αναχρονιστική. Βιώνουμε την αποθέωση του απόλυτου ατομισμού κατά την οποία η κάθε ξεχωριστή ατομικότητα δεν χωρά σε μεγάλα σύνολα που ίσως να είναι και δημιουργήματα της φαντασίας μας. Γιατί τι θα πει λαός; Και γιατί ο λαός είναι κάτι καλό; Ο λαός είναι κάτι αδιάφορο, κάτι στο οποίο συνυπάρχουν καταπιεζόμενοι και καταπιεστές, άρα είναι μια έννοια που (σύμφωνα πάντα με την ίδια άποψη) δημιουργεί σύγχυση και ίσως οδηγεί στον λαϊκισμό και την ωραιοποίηση. Ίσως χρειαζόμαστε πιο «ταξικές» έννοιες.

Στην πραγματικότητα, στη μαρξιστική και εν γένει στην αριστερή και κομμουνιστική φιλολογία, η έννοια λαός προσδιόριζε πάντα το σύνολο των τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών που υπόκεινται στην εκμετάλλευση και καταπίεση. Η ιστορική κατηγορία λαός είναι πιο «στενή» από την κατηγορία έθνος. Το έθνος περιλαμβάνει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που έχουν διαμορφωθεί κάτω από ορισμένες κοινωνικοιστορικές συνθήκες. Υπάρχουν, δε, περιπτώσεις όπου η εθνική καταπίεση οδηγεί σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με προοδευτικό χαρακτήρα. Στην ιστορική εποχή που έχουμε εισέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση μη σύνδεσης του εθνικού (αν δεχτούμε ότι υπάρχει) στοιχείου με τον κοινωνικό χαρακτήρα μεγάλων αλλαγών. Με δυο λόγια, ο αγώνας που μπορεί να γίνει ενάντια στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, δεν αποκλείει να διασταυρώνονται εθνικά και κοινωνικά προτάγματα αντίστασης στην κίνηση αυτή.

Η σύγχρονη Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα πως σημαντικές αλλαγές και ανατροπές καθεστώτων γίνονται μόνο μέσα από μαζικά λαϊκά κινήματα που εκφράζουν κοινωνικές συμμαχίες και κοινωνικά μπλοκ, στη βάση της κύριας αντίθεσης που διαπερνά κάθε χώρα. Με μια έννοια, πρωταγωνιστές της ιστορικής κίνησης δεν είναι κάποιοι αντικειμενικοί συντελεστές (π.χ. οι παραγωγικές δυνάμεις, η ανάπτυξη της οικονομίας κ.λπ.) αλλά ο υποκειμενικός παράγοντας, ο λαός (όπως τον ορίσαμε) που έχει μετατραπεί σε υποκείμενο. Δηλαδή, μια πραγματική ιστορική συνιστώσα που μεταβάλει την τάξη πραγμάτων και οδηγεί προς μια νέα κατάσταση.

Σε μια μπλοκαρισμένη κοινωνία, σε μια χώρα που βυθίζεται, όπως η Ελλάδα, η μόνη δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει μια απελευθερωτική πορεία είναι ο λαός συγκροτημένος σε υποκείμενο. Ο λαός από παθητικός φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας να γίνει τόπος και ενεργός παράγων μιας άλλης ιεράρχησης, μιας άλλης κινούσας ιδέας και ενός αναγεννητικού νοήματος που θα τον καταστήσει πρωταγωνιστή μιας άλλης ιστορικής δυνατότητας.

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο λαός φέρει αρκετά αντιστασιακά χαρακτηριστικά, από την παράδοσή του, από την Ιστορία του παλιότερη και σύγχρονη, τωρινή. Για να μην πάμε πίσω, αναφέρουμε δύο κορυφαίες στιγμές εκδήλωσης αυτής της τεράστιας δύναμης που έχει ο ελληνικός λαός: Το δημοψήφισμα πριν από λίγους μήνες («όχι» 62,5%) και τώρα τη συγκλονιστική κινητοποίηση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Δεν ήταν δεδομένα και τα δύο, ούτε ήταν αποτέλεσμα της δράσης κάποιου πολιτικού κόμματος. Προϊόν της αυτενέργειας ήταν και συναίσθησης της μήτρας που γεννά τα σύγχρονα προβλήματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού στον κόσμο.

Στην παρούσα συγκυρία, έχουμε την υπέρβαση της φάσης ανάθεσης που είχε δείξει το αντιμνημονιακό κίνημα (προς τον ΣΥΡΙΖΑ) και προχωράμε σε μια φάση αναστοχασμού γύρω από το ερώτημα «και τώρα, τι κάνουμε;». Το ερώτημα αυτό το διατυπώνουν, το συζητούν ή το σκέφτονται εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι, παιδεύει αρκετές χιλιάδες που αγωνιούν να το αντιμετωπίσουν. Αυτό το δυναμικό που είναι κρίσιμο για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου, είναι ανοικτό σε προτάσεις και έτοιμο να αφιερωθεί σε μια προσπάθεια σωτηρίας του τόπου, αν δει πως γίνεται κάτι που υπερβαίνει την κομματοκρατία και την αναπαραγωγή του σάπιου πολιτικού συστήματος.

 

Μια δυναμική «ανάγνωση» της πραγματικότητας

Δεν είναι ρόλος σοβαρός να καταγράφεται με αντικειμενικό τρόπο η πραγματικότητα, να διαπιστώνονται τα μύρια όσα «κακά» συντρέχουν και να παραμένουμε σε αυτές τις διαπιστώσεις. Κάθε προσπάθεια που θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό της, οφείλει να συμπεριλάβει (χωρίς υποκειμενισμό) στην καταγραφή όλων των παραγόντων που συνθέτουν μια κατάσταση και στον συνυπολογισμό των συσχετισμών δύναμης, τον παράγοντα πού θέλει εκείνη να πάνε τα πράγματα.

Αυτό το «βουλησιαρχικό» στοιχείο δεν είναι αυθαίρετο, έχει τις ρίζες του στην ίδια την πραγματικότητα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στην «αντικειμενική» μόνο πλευρά της. Η Ιστορία είναι ιστορία παρέμβασης των ανθρώπων σύμφωνα με στόχους και σκοπούς και αυτή η υποκειμενική πλευρά, της θέλησης, της δράσης, του πάθους των ανθρώπων που συγκροτούνται σε σύνολα, μέτωπα, κινήματα κ.λπ. είναι μια πλευρά που δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το γενικό κάδρο.

Επομένως, στο επίκεντρο «Ελλάδα» τα τελευταία 6 χρόνια έχουμε όχι μόνο την επέμβαση και τα πειράματα των δυνάμεων του σύγχρονου κεφαλαίου (με παλιές και νέες μεθόδους). Έχουμε και την αντίσταση ενός λαού που αποσταθεροποίησε το πολιτικό σύστημα, τρόμαξε τους δυνάστες, ανάγκασε να αναζητηθούν τρόποι για να αντιμετωπιστεί αυτή η «ανταρσία του λαού», που συνάντησε τη ρατσιστική αλαζονική στάση της δυτικής Μητρόπολης απέναντί της. Αυτή η αντίσταση αντιπροσωπεύει τη δυναμική πλευρά, την έκφραση της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα και τη δυνατότητα ανάδυσης ενός πολύπλευρου εθνολαϊκού υποκειμένου που μπορεί να θέσει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Το σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί στο επίκεντρο αυτό και οι πολιτικές και γεωπολιτικές εξελίξεις ξεθεμελιώνουν ό,τι χτίστηκε στη Μεταπολίτευση (1974-2010). Πρόκειται για εξελίξεις μεγάλου πολιτικού βάθους που θα οδηγήσουν και σε υποκειμενικές επανασυστάσεις. Παρ’ όλο τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό, η κοινωνία δεν παραιτείται, απαιτεί παρέμβαση που να απαντά σε ανάγκες και ποιότητες διαφορετικές από αυτές που συνηθίζονται στο πολιτικό σκηνικό.

Επομένως, θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε αν ισχύουν ορισμένες διαπιστώσεις που οδηγούν σε μια επισήμανση των αναγκών με δυναμική ανάγνωση:

1. Υπάρχει σε ολόκληρη τη χώρα ένα κρίσιμο συγκλίνον δυναμικό αντιστάσεων και ριζοσπαστικών πρακτικών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το δυναμικό αυτό συνορεύει ή συγγενεύει και με τμήμα της Αριστεράς, όχι τόσο ως κοινό σχέδιο, αλλά από την άποψη της παρουσίας αριστερών ανθρώπων σε διάφορες αντιστάσεις. Στο σημείο αυτό δεν αναφερόμαστε σε πρωτοβουλίες της Αριστεράς, γιατί αυτές είναι συνήθως αυτοαναφορικές και αναπαράγουν μικρόκοσμους.

2 .Αυτό το συγκλίνον δυναμικό είναι πλατύ, είναι δυναμικό μαζών, δεν είναι τόσο εκρηκτικό στο τρόπο που εκδηλώνεται μέχρι στιγμής, θα λέγαμε μάλιστα πως είναι χαμηλής έντασης. Ωστόσο είναι καίριο. Καίριο και επαρκές, κατ’ αρχήν, για να συγκροτήσει ένα κίνημα διεξόδου. Να αποτελέσει επίκεντρο για το κίνημα διεξόδου, σε αντίθεση με την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και σε άλλο μήκος κύματος από την ανασυγκρότηση διάφορων υποκειμενικών προσπαθειών, οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς.

3. Είναι καίριο γιατί επιχειρεί να μιλήσει σε επίπεδο απαντήσεων για την ίδια τη χώρα και όχι ενός ιδιαίτερα πολιτικοϊδεολογικού χώρου, όπως υποστηρίζουν διάφοροι. Αγωνιά και αφουγκράζεται τους μεγάλους κινδύνους που υπάρχουν, δεν στρουθοκαμηλίζει αμέριμνο.

4. Αυτό το δυναμικό ψάχνει και ψάχνεται για πολιτικό προσανατολισμό, ενόσω απορρίπτει την πολιτική κομματοκρατία. Γι’ αυτό ο πολιτικός του προσανατολισμός απαιτεί πιο σύνθετες και χειραφετητικές, ουσιαστικά, παρεμβάσεις που δεν μπορούν να γίνουν από χώρους που μοιάζουν και είναι αναξιόπιστοι, πλέον.

5. Για αυτό το λόγο, χρειάζονται προσπάθειες που θα εγγράφονται στη δυναμική του και θα καταλαβαίνουν τις ανάγκες του. Θα προωθούν προτάσεις, ιδέες, πρωτοβουλίες συμβολής στη ζύμωση και διέγερση αυτής της δυναμικής αλλά και στον προσανατολισμό της. Όσοι θελήσουν να συμβάλουν στη δυναμική αυτή οφείλουν «κάτι» να αρθρώσουν, ώστε να συνδράμουν στον προσανατολισμό ενός κινήματος διεξόδου. Διάφορες συλλογικότητες οφείλουν να εγγράψουν τις προσπάθειές τους σε αυτήν τη δυναμική (και εν δυνάμει στο κίνημα διεξόδου) και όχι στον εαυτό τους. Παράλληλα, πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να διαχέουν όσα παράγουν μέσα στο δυναμικό αυτό.

6. Δεν χρειάζονται θεωρίες και πρακτικές ποδηγέτησης και καπελώματος. Θεωρίες «πολιτικού κενού», καπηλείας της αντίστασης μέσα από αυτόκεντρες συγκροτήσεις και παλαιοκομματικούς παραγοντισμούς. Έχουμε παιδευτεί πολύ από τέτοιες αντιλήψεις.

Αυτή η «ανάγνωση» ορίζει μια υποκειμενική προσπάθεια που δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις συνάντησης του δυναμικού και υπηρέτησης της δυναμικής που εμπεριέχει. Συμβολής στο κεντρικό ζήτημα που δεν είναι άλλο από αυτό του υποκειμένου, της μετατροπής του λαού σε υποκείμενο.

 

http://www.e-dromos.gr/gia-to-politiko-ypokeimeno-ths-elladas/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Τι είδους εγχείρημα μπορεί να είναι ο Δρόμος του δεύτερου κύκλου; Σε αυτό το ερώτημα πρέπει, κατ’ αρχάς, να δώσουμε μιαν απάντηση.

Ο Δρόμος πρέπει ενσυνείδητα και σχεδιασμένα να προσδιοριστεί ως συμβολή διεξόδου της χώρας από την καθολική κρίση.

Ακολουθούν κάποιες σκέψεις γύρω από τις κατευθύνσεις και τη θεματολογία που θα κάνουν διακριτό το εγχείρημα του Δρόμου στο άμεσο μέλλον.

Η χρεοκοπία της Αριστεράς, το πολιτικό κίνημα διεξόδου, το ζήτημα του ανθρωπολογικού τύπου στο μετανεωτερικό περιβάλλον, το ζήτημα του πολιτικού συστήματος και όποια άλλα επιλέξουμε, πρέπει να γίνουν αντικείμενο προβολής και διαλόγου από τις στήλες της εφημερίδας, καθώς και άλλων πρακτικών πρωτοβουλιών.

 

 

1. Αντιμετώπιση της καταστροφής

Ως εφημερίδα οφείλουμε να προσδιορίσουμε τη διέξοδο όχι ως ένα στάδιο μιας φανταστικής επανάστασης, αλλά ως αποτέλεσμα αντιμετώπισης των σχεδιασμών και πειραματισμών που εφαρμόζονται, είτε με την οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση, είτε με τη διάλυση της χώρας και την ένταξή της στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς Δύσης, ΝΑΤΟ κ.λπ., είτε με την επεκτατική και εμπρηστική πολιτική της Τουρκίας στην περιοχή.

Πόλεμος, Προσφυγικό, Κυπριακό, Αιγαίο και εμπλοκές θέτουν, έτσι κι αλλιώς, το ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας-Ευρώπης-ΗΠΑ, και η πριμοδότηση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας είναι κραυγαλέα. Το ζήτημα των γεωπολιτικών γενικά και το ζήτημα της Ευρώπης πιο ειδικά οφείλουν να αναλυθούν και να προσδιοριστεί μια στάση και μια πολιτική απέναντί τους. Ο ευρωπαϊσμός δεν είναι λύση, όπως δεν είναι λύση η εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής διάστασης. Η μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντικό άξονα και στους τυχοδιωκτισμούς που επιχειρεί βυθίζει περαιτέρω τη χώρα σε αδιέξοδα και διάλυση.

Η πολιτική της διεξόδου αφορά την αντιμετώπιση της ήδη συντελεσμένης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, αλλά και την απόκρουση των νέων πιο βαθιών ρωγμών που προωθούνται στα μεγαλύτερα κύματα τέτοιας καταστροφής που μας περιβάλλουν από παντού.

 

2 Πολιτικό σύστημα και πραγματική δημοκρατία

Ο Δρόμος οφείλει, επίσης, να προσδιορίσει τη διέξοδο ως αποτέλεσμα κινητοποίησης και συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα, πέρα και έξω από τα όρια του υπάρχοντος πολιτικού Συστήματος.

Αυτό σημαίνει ότι: α) πρώτα απ’ όλα οφείλουμε να δώσουμε φωνή σε όσους δεν έχουν φωνή, β) να προβάλουμε την ανάγκη και τις διεργασίες να οικοδομηθεί ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου, γ) να θέσουμε το ζήτημα της διανόησης σε σχέση με το σημερινό βάλτωμα και την ανάγκη αναγέννησης της χώρας.

Η νέα μορφή καθεστώτος που διαμορφώνεται πρέπει να αναλυθεί και σε αυτό να αντιπαρατεθεί ένα άλλο επιθυμητό, μιας πραγματικής Δημοκρατίας.

 

 

3 Υπέρβαση της χρεοκοπίας της Αριστεράς

Η διέξοδος πρέπει να προσδιοριστεί ως υπέρβαση της σημερινής χρεοκοπίας της Αριστεράς, δίνοντας έμφαση σε αξίες και αρετές, που κάποτε ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτονόητες, αλλά ξεχάστηκαν στη συνέχεια. Όπως η αρετή της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της δοτικότητας, του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανάγκης επανασύνδεσης της πολιτικής με την ηθική, προβολή της αλήθειας κ.λπ.

Η πολιτική μας δεν είναι ο «αριστερός πόλος» ή «η ενότητα της Αριστεράς». Αυτά σημάδεψαν έναν προηγούμενο κύκλο, δοκιμάστηκαν και οδήγησαν εκεί που οδήγησαν. Πρέπει να εξηγηθεί και ερμηνευτεί η χρεοκοπία της Aριστεράς, να αναζητηθούν προτάσεις και συνθέσεις που να έχουν πιο έντονα αντισυστημικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουμε ως εγχείρημα για να συμβάλουμε στο λαό και τον τόπο και όχι για να διασωθεί η υπαρκτή αριστερά ή να διαιωνιστεί το μαγαζί μας.

 

 

4. Ριζική κοινωνική, ανθρωπολογική και πολιτιστική κριτική

Η διέξοδος πρέπει να προσδιοριστεί ως συστηματική κριτική και ανάδειξη παραδειγμάτων που ξεπερνούν ή θέτουν στο στόχαστρο τον ανθρωπολογικό τύπο που αναδείκνυε η δυτική καταναλωτική κοινωνία, κι όπως τον διαμορφώνει σήμερα το μετανεωτερικό περιβάλλον. Σχετιζόμενο με αυτά είναι τα ζητήματα της ιδεολογίας, της ατομικότητας, της ελευθερίας. Πιο βαθιά υπάρχει το ζήτημα της αλλοτρίωσης του ανθρώπου σε όλο το φάσμα των σχέσεών του. Δεν επιτρέπεται να είμαστε συντηρητικοί ή εντελώς επιφανειακοί.

Επίσης, ο Δρόμος οφείλει να προσδιορίσει τη διέξοδο και ως στοιχείο πολιτισμού. Ο πολιτισμός ως στιγμή και ανάγκη ανύψωσης του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει την τραγικότητα της ύπαρξης και να χαράξει δρόμους λεπτούς και ελικοειδείς που τον οδηγούν περισσότερο στην κατανόηση, την λύτρωση, την υπέρβαση. Η φύση και η ουσία του ανθρώπου μας αναγκάζουν να απλωθούμε σε περιοχές όπου δεν τα έχει πει όλα ο μαρξισμός ή που πρέπει να κάνουμε δάνεια από άλλες περιοχές και επιστήμες.

 

 

5.«Αποσυριζοποίηση»

Ο Δρόμος οφείλει να «αποσυριζοποιηθεί» με τις εξής έννοιες: α) Κάνουμε αντικυβερνητικό αγώνα και δεν θεωρούμε αυτήν την κυβέρνηση καλύτερη από μιαν άλλη που πιθανόν μπορεί να προκύψει. β) Η κεντροαριστερή φόρμουλα δεν είναι η δεξιά πτέρυγα του προοδευτικού κινήματος, αλλά είναι η αριστερίζουσα, τάχα κοινωνικά ευαίσθητη πλευρά του αστισμού, του συστήματος κ.λπ., που πολιτεύεται εφαρμόζοντας όλες τις αστικές κυρίαρχες συνταγές μέσω της συνεννόησης, του διαλόγου, της οργάνωσης της συναίνεσης (όσο και όταν μπορεί) και μέσω αριστεροδέξιων κινήσεων. γ) Ο εχθρός μας δεν είναι απλώς ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε είναι λύση ο κεϊνσιανισμός. δ) Δεν μπορούμε να τοποθετούμαστε με βάση την «ατζέντα ΣΥΡΙΖΑ»· δηλαδή ό,τι δημιουργεί η προπαγανδιστική του μηχανή για να πετά την μπάλα στην εξέδρα.

 

6. Κριτική στα προσωποκεντρικά εγχειρήματα

Ο Δρόμος οφείλει να είναι κριτικός και εξαιρετικά προσεκτικός απέναντι στα προσωποκεντρικά εγχειρήματα. Να αναζητά και να αναδεικνύει κριτήρια με τα οποία θα αξιολογεί τα διάφορα εγχειρήματα. Ο ανοικτός χαρακτήρας τους, η χωρητικότητά τους, η μορφή και ο τρόπος που συμπεριφέρεται η ηγεσία τους (οι «σημαίες» κάθε εγχειρήματος), όλα αυτά είναι βασικά ζητήματα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που γίνονται λογής-λογής πλασαρίσματα.

 

7.Το ζήτημα του υποκειμένου

Ο Δρόμος οφείλει να αναδεικνύει το πρόβλημα του υποκειμένου στην ελληνική κοινωνία με τρόπο σύνθετο και ουσιαστικό. Το υποκειμενοποιητικό πρόβλημα σε όλα τα επίπεδα που το προσδιορίζουν: κοινωνίας, λαού, στρατευμένης διανόησης, Αριστεράς, ηγεσιών κ.λπ. Τοποθετείται απέναντι στο αίτημα αυτό, θεωρώντας την αναζήτηση κεντρικό ζήτημα κι όχι την έτοιμη συνταγή των παλιών κιταπιών. Συμβάλλει με την αρθρογραφία και τις πρωτοβουλίες του για την αντιμετώπιση του θέματος αυτού, έξω και πέρα από τα στερεότυπα της Αριστεράς (κόμμα-πρωτοπορία, δυαδική αντίληψη για την ταξική πάλη καθώς και διάφορες μονοκαλλιέργειες κ.λπ.) ασκώντας κριτική και στις μεταμοντέρνες απόψεις.

http://www.e-dromos.gr/oi-katey8ynseis-kai-h-8ematologia-tou-dromou-sto-neo-kyklo/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η Μέρκελ, ο Τσίπρας και η βαριά κρίση της Ευρώπης

 

Σύμφωνα με άρθρο της Σεσίλ Ντικουτριέ στην γαλλική Le Monde, «η Άγκελα Μέρκελ και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι σήμερα στο ίδιο καράβι. Ή θα βουλιάξουν μαζί ή θα τους χαιρετήσουμε μια μέρα σαν ήρωες που κράτησαν ψηλά τα χρώματα και την τιμή της Ευρώπης». Είναι ειρωνικό, αλλά ο ηγεμόνας της γερμανικής Ευρώπης και ο μέχρι χθες αμφισβητίας της, σήμερα ή βουλιάζουν μαζί ή ανακηρύσσονται σωτήρες της ευρωπαϊκής ιδέας. Ο λόγος φυσικά γίνεται για τη στάση τους απέναντι στο Προσφυγικό και το κλείσιμο των συνόρων.

Ίσως και οι δύο να αναρωτιούνται από πού πήγασε η κοινή τους τύχη. Γιατί αμφότεροι κληρονομούν προβλήματα που δεν τα είχαν καθαρά στην ατζέντα τους, από αυτά όμως φαίνεται ότι θα κριθούν το σήμερα και το αύριο της Ευρώπης.
Χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έτριζε -ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ήδη εμφανής και αυξάνεται κατακόρυφα. Είναι όμως τα τελευταία δύο χρόνια που πρόσθεσαν νέα αξεπέραστα προβλήματα: Τις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία και τώρα το Προσφυγικό, αποτελέσματα και τα δύο, γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων. Ενώ, παράλληλα, ελλοχεύει και ένα νέο κύμα της χρηματιστικής κρίσης στην καρδιά της ηπείρου.
Η Ευρώπη, επομένως, είναι ο μεγάλος ασθενής, αποτελώντας πεδίο όπου συγκλίνουν έντονες αποσταθεροποιητικές και φυγόκεντρες δυνάμεις. Οι τριγμοί της είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα όλων αυτών των συνισταμένων. Το πιο πιθανό δεν είναι το βάθεμα της διαδικασίας «σύγκλισης» αλλά ένα νέο τοπίο μέσα από μεγάλη αναδιάταξη δυνάμεων, συμμαχιών και πολιτικών. Δεν είναι η ώρα συνολικών αποτιμήσεων και προβλέψεων. Ορισμένες σκέψεις μόνο μπορούν να κατατεθούν.

Από τις φαντασιώσεις στη δοκιμασία
Είναι εντυπωσιακή η φαντασίωση των ευρωπαϊκών δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.) πως επειδή διαχειρίζονται οικονομικά μεγέθη, έχουν παράλληλα και αντίστοιχη γεωπολιτική ισχύ. Αυτή η αλαζονική φαντασίωση μετατράπηκε αίφνης σε τρόμο απέναντι σε μια-δυο κινήσεις της Τουρκίας που απείλησε με το γεωπολιτικό όπλο του Προσφυγικού να ανατινάξει τις ευρωπαϊκές δομές. Δύο φορές έτρεξε η Μέρκελ στην Άγκυρα για να βρει φόρμουλες κατευνασμού, ενώ άνοιξαν και οι πύλες για Συναντήσεις Κορυφής των 28 μαζί με την Τουρκία. Το μενού είχε ακόμα και απαγόρευση προσγείωσης σε στρατιωτικό ελικόπτερο με Γερμανούς αξιωματούχους στη Λέσβο, αλλά και τον επίσης Γερμανό διοικητή της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας στο Αιγαίο να καλείται στην Άγκυρα για να συζητήσουν τα επιχειρησιακά σχέδια στην περιοχή…
Τόσο η κρίση στην Ουκρανία, όσο και ο πόλεμος στην Συρία και το Προσφυγικό, οδηγούν την Ευρώπη να συρρικνώνεται ως οντότητα και να προσφεύγει διαρκώς στην ατλαντική αμερικανική ομπρέλα, αναγκαζόμενη σε συμμόρφωση με την ατζέντα της Ουάσιγκτον. Ο ευρωατλαντισμός είναι ένδειξη ισχυρής αδυναμίας της Ευρώπης που αναγκάζεται να συμμετέχει στα πολεμικά μέτωπα που επιθυμούν οι ΗΠΑ. Η διαρκής ένταση με τη Ρωσία είναι το άμεσο αποτέλεσμα, ενώ με την βόμβα του Προσφυγικού, οι σχεδιασμοί για την ευρωζώνη και την Ε.Ε. μπαίνουν σε νέες δοκιμασίες.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συνωμοσιολόγος για να σκεφτεί κανείς πως αυτές οι εξελίξεις υπήρχαν ως πιθανότητες στα σενάρια που παράγονται και προωθούνται ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ. Ούτε για να υποθέσει ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η στρατηγική της Τουρκίας παράγει αποτελέσματα που οδηγούν την κρίση της Ευρώπης σε παροξυσμό.
Όταν η Μέρκελ (δηλαδή η πολιτική της Γερμανίας που καθοδηγεί την επιβολή της πανευρωπαϊκής λιτότητας και των ειδικών προγραμμάτων μνημονίων) ανακηρύσσεται ως συνεκτικός παράγοντας της «Ευρώπης», όταν σε αυτήν εναποτίθενται οι ελπίδες της «ευρωπαϊκής ιδέας», τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά… Μια πολιτική που έφτασε στα άκρα της, δείχνει τώρα τη γύμνια της και την ουσιαστική αδυναμία να αντιμετωπίσει μια κρίση που ξεφεύγει από το οικονομικό πεδίο. Αυτή η αδυναμία οδηγεί σε μια ανατίναξη σχεδόν ολόκληρης της Ευρώπης. Το κλείσιμο των συνόρων είναι αποτέλεσμα της έλλειψης οποιασδήποτε πολιτικής μέριμνας και στρατηγικής που να βλέπει πέρα από τον οικονομικό δογματισμό, ίδιον μιας ανικανότητας να σταθεί ως ενιαίος γεωπολιτικός παράγοντας.

Μια νέα αντίληψη περί Ευρώπης
Το πιο οξύμωρο είναι το σχήμα που λανσάρεται για τον ρόλο του Αλ. Τσίπρα και της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτές τις συνθήκες. Πόσους πείθει το σενάριο ότι μια αριστερή κυβέρνηση αναλαμβάνει αλτρουιστικά να σώσει την ευρωπαϊκή ιδέα; Μάλλον ανίκανη και στη γραμμή των εξαρτημένων ελληνικών κυβερνήσεων, αποδέχεται όλους τους σχεδιασμούς που της υποβάλλουν είτε οι «κακοί γείτονες» είτε οι «Ευρωπαίοι σύμμαχοι». Ο διπλωματικός πόλεμος Ελλάδας-Αυστρίας μοιάζει με σκηνή από προσεχώς της «ενωμένης Ευρώπης». Η Ελλάδα επιλέγεται στο ρόλο του «μουτζούρη», ενώ ο Σλοβάκος πρόεδρος ανακοινώνει πως κάποιος πρέπει να θυσιαστεί για να σωθεί η «Ευρώπη» τους.
Μια άλλη πολιτική για την Ευρώπη δεν μπορεί να εκπονηθεί από «όλους μαζί» ούτε κάτω από την ομπρέλα της Ευρώπης του νεοφιλελευθερισμού, της αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής, της ευθυγράμμισης με τον ευρωατλαντισμό, της ακροδεξιάς και εθνικιστικής πολιτικής. Αντίθετα, μπορεί να εκπονηθεί μέσα από μια δημοκρατική επανάσταση που θα τερματίσει την γερμανική ηγεμονία, θα απελευθερώσει μια άλλη δυναμική συνασπίζοντας διαφορετικές δυνάμεις ενάντια στον ευρωατλαντικό άξονα εντός και εκτός Ευρώπης, δημιουργώντας δηλαδή μια νέα διάταξη σε περιφερειακό επίπεδο, θα απαιτήσει νέες σχέσεις με τις άλλες δυνάμεις, απομακρυνόμενη από πολεμικές εστίες και επεμβάσεις.
Η Ελλάδα μπαίνει σε καραντίνα και από την Ευρώπη. Έχει τα όπλα για να σπάσει αυτήν την καραντίνα, αλλά ο πολιτικός της κόσμος είναι ανίκανος και απρόθυμος να το κάνει. Έχει δραπετεύσει ή στρουθοκαμηλίζει επικίνδυνα. Μια νέα αντίληψη περί Ευρώπης και γεωπολιτικής πρέπει να μπει στη θέση του ραγιάδικου ευρωπαϊσμού που πνέει κι αυτός τα λοίσθια.

 

http://www.e-dromos.gr/sto-idio-karavi/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Σκέψεις για το ζήτημα πολύπλευρης συγκρότησης του υποκειμένου στην Ελλάδα του 2016

 

Το επίθετο «ακέφαλο» που χρησιμοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης για να προσδιορίσει το κοινωνικό μέτωπο που αυθόρμητα αναπτύσσεται, μπορεί να ωθήσει τη σκέψη ώστε να εντοπιστούν κι άλλες κρίσιμες διαστάσεις έλλειψης «κεφαλής» στην παρούσα πολιτική πραγματικότητα. Η έλλειψη αυτή δεν πρέπει να ταυτιστεί σε έναν πρώτο χρόνο με αυτό της «ηγεσίας», όσο με εκείνο του νοήματος, των αξιών και των στόχων που συγκροτούν μια κοινωνία, ένα λαό, μια χώρα. Το ζήτημα της διαμεσολάβησης ή ακόμα της υπηρέτησης αυτών των πλευρών από μια «ηγεσία», ένα κόμμα (όχι σαν οργανωτική υπόσταση, αλλά κάτι που να πλησιάζει την έννοια του «συλλογικού διανοουμένου») έπεται ή δεν έχει (ακόμη) τόση σημασία αφού απουσιάζει το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα.

Το ουσιαστικό, κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή, έγκειται στο ότι η χώρα είναι ασώματη, ασυγκρότητη, χωρίς συνοχή και ρευστοποιημένη. Ασώματη χώρα σημαίνει πρωταρχικά πως ο λαός, το έθνος και η κοινωνία δεν μπορούν να συναισθανθούν τους όρους ύπαρξής τους, την ιδιαιτερότητα και ιστορικότητα που έχουν -όχι μόνο σαν παρελθόν- αλλά σαν επίκεντρο πειραματισμών και δοκιμών που γίνονται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Η ανάγκη διεξόδου δεν μπορεί να οριστεί με νοσταλγική διάθεση ενός παρελθόντος, αλλά με όρους σύγχρονους που θα αντιμετωπίζουν τα καίρια ζητήματα που έχουν τεθεί απέναντί μας. Ας προσέξουμε τα λόγια του ποιητή: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας». (Ο. Ελύτης, Εν λευκώ, Eκδόσεις Ικαρος, 1992).

Ασώματη… χώρα

Η Ελλάδα βρίσκεται, εδώ και χρόνια, στη δίνη ενός οικονομικού στραγγαλισμού και μόλις τώρα εισέρχεται στη ζώνη των πολέμων, ως προγεφύρωμα, ως υποδοχέας των προσφυγικών ροών, ως χώρος στρατιωτικών βάσεων και επιχειρησιακών κόμβων. Αυτή η «τανάλια» οικονομικού στραγγαλισμού και εισόδου στη ζώνη του πολέμου, δημιουργεί τρομακτικό σοκ στο λαό και την κοινωνία. Τα σχήματα ηγεμονίας του συστημισμού θρυμματίζονται, οι όροι που συνάπτονται κοινωνικά συμβόλαια ανάμεσα σε τμήματα της αστικής ελίτ και των μεσοστρωμάτων τινάζονται, η κρίση αντιπροσώπευσης αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο όμως στοιχείο είναι η απόλυτη αδυναμία του πολιτικού κόσμου, να χαράξει μια «γραμμή» διεξόδου από τη δίνη αυτή, να κατανοήσει στοιχειωδώς σε τι κατάσταση βρίσκεται (αυτό επιτείνεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Όλα τα ισχυρά χαρτιά που διέθετε το σύστημα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον θετικό εκφραστή των ευρωπαϊκών ιδεωδών, καταρρίπτεται από τον κυνισμό, την αποικιοκρατική αντίληψη, την ιμπεριαλιστική, εθνικιστική και ρατσιστική πρακτική όλων των χωρών της Ευρώπης. Μέρα με την μέρα αφού είπαν «ναι σε όλα» βλέπουν ότι ο σχεδιασμός των Ευρωπαίων για την Ελλάδα είναι να την μετατρέψουν σε γκρίζα μη ευρωπαϊκή ζώνη. Χώρα-παραπέτασμα απόκρουσης και επιβράδυνσης των προσφυγικών ροών, με περιορισμένη κυριαρχία και με παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων. Tο σύστημα δεν έχει πρόταση πέρα από την διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και των τετελεσμένων που πέφτουν κατά ριπάς. Αδυνατεί να διατυπώσει κάποιο νόημα, κάποια ιδέα, κάποιον στόχο. Μόνο γελοία σχήματα λόγου, τύπου Τσακαλώτου «είμαστε κοντά, στην αρχή του τέλους του κακού» ή τύπου Τσίπρα «το 2016 η Ελλάδα θα αποτελέσει την έκπληξη».

Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν μπορεί να δώσει κι αυτή πειστικές απαντήσεις. Η διάσταση της έννοιας «χώρα» δεν την απασχολεί, δεν μπορεί να δει την Ελλάδα ως θύμα μιας ιμπεριαλιστικής στην ουσία πολιτικής. Αντίθετα, θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, άρα δεν βλέπει την κρισιμότητα που έχει η ποιότητα «αποικία-χρέους» και η χώρα παραπέτασμα-αποθήκη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων-μεταναστών. Δεν αισθάνεται ότι η χώρα απειλείται, ότι συρρικνώνεται η κυριαρχία της, δεν υπάρχει για την Αριστερά θέμα τουρκικού επεκτατισμού και αμφισβήτησης των συνόρων. Όλα αυτά είναι ανύπαρκτες φαντασιώσεις. Απομένει μόνο ο αμυντικός αγώνας για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό (σαν απόηχος του αντιμνημονιακού αγώνα) ενώ λείπουν τελείως οι πολιτικοί στόχοι. Όμως, έτσι δεν οικοδομείται μια εναλλακτική στην καθολική κρίση. Η Αριστερά ασχολείται βασικά με τα ποσοστά της και τη συμμετοχή της στο συστημικό παιχνίδι, χωρίς να συμβάλει σοβαρά, χωρίς να νοιάζεται όπως θα έπρεπε για μια πολιτική διεξόδου.

 

Απορημένη κοινωνία

Η κοινωνία βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση. Αφού πέρασε τα σοκ του καλοκαιριού, αφού έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα κύματα προσφύγων, αφού άρχισε να ξαναπαίρνει μπρος με τους αγώνες αγροτών, επιστημόνων και τις γενικές απεργίες, παραμένει σε μια κατάσταση σοβαρής απορίας και διερώτησης για το πού πάμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.

Διαισθητικά, αντιλαμβάνεται ότι τα ζητήματα έχουν χοντρύνει, ότι δεν πρόκειται απλά για κάποια οικονομική διευθέτηση ή δυσμενή οικονομικά μέτρα, αλλά για ζητήματα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας που υπερβαίνουν τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση όπως και τους αγώνες που έγιναν μέχρι σήμερα. Τώρα, πλέον, μπαίνουν ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο, την υπόσταση, την ύπαρξη της χώρας, τη διάλυση της κοινωνίας, την ανημποριά ατομικής λύσης και επιβίωσης. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει κάτι μεγάλο, ότι πλησιάζουμε σε εθνική και κοινωνική καταστροφή, άσχετα αν δεν μπορεί να το εκφράσει με αυτούς τους όρους. Εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι και εκατομμύρια) άνθρωποι σε ολόκληρη την χώρα αναρωτιούνται για το πού πάμε, αν θα έχει τέλος ή όχι το κακό, για το πού τελικά θα φθάσουμε. Έτσι, όμως, από την απορία (πού πάμε;) και την διαπίστωση (εθνική και κοινωνική καταστροφή) προχωράμε στην περιοχή του υποκειμένου όπου τίθεται πάλι με μια σειρά ερωτημάτων: τι μπορεί να βάλει τέλος στην καταστροφή ή να την αντιμετωπίσει; Πώς μπορεί να υπάρχει η χώρα και η κοινωνία στις συνθήκες που δημιουργούνται; Υπάρχει διέξοδος και πώς οικοδομείται;

Το κύριο ερώτημα σήμερα, το κεντρικό ζήτημα είναι το πώς η κοινωνία και ο λαός μπορούν να συγκροτηθούν σε ενεργό υποκείμενο. Μέσα από μια πολύπλευρη διαδικασία κι όχι με τα στερεοτυπικά σχήματα του παρελθόντος. Αυτό το ζήτημα πρέπει να ανοίξει διάπλατα, να γίνει το κυρίαρχο, να διατρέξει όλες τις διεργασίες, να εισβάλει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, να απαιτηθεί από τη διανόηση να πάρει θέση απέναντί του, να μιλήσει ο απλός κόσμος για τις ανησυχίες και τον πόνο του, να έρθουν σε επαφή οι ζωντανές δυνάμεις του τόπου. Ο Δρόμος ανοίγει τις στήλες του σε αυτήν την διερεύνηση-συζήτηση.

http://www.e-dromos.gr/akefali-kai-asomati-xora-aporhmeni-koinonia/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Ζήτημα ανικανότητας ή εσκεμμένη επιλογή η συμφωνία εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

Είναι κραυγαλέος ο τρόπος που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγεί τη χώρα σε μια πλήρη ευθυγράμμιση με τα ευρωατλαντικά σχέδια παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας και αποδεχόμενη τη μετατροπή της σε μια νέου τύπου αποικία δανειστών και στρατοπέδων-γκέτο προσφύγων.

Μόνο μια ανοιχτά κομπραδόρικη κυβέρνηση θα προχωρούσε σε τέτοιες συμφωνίες και διευθετήσεις, όπου με πρόσχημα το Προσφυγικό, εγκαταλείπονται άρον-άρον κυριαρχικά δικαιώματα, υποθηκεύεται η ίδια η ύπαρξη της χώρας, υποστέλλονται μια σειρά θέσεις που υποστηρίζονταν μέχρι τώρα αναφορικά με το Αιγαίο και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο αυστηρός παρατηρητής όσων συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, αναρωτιέται αν είναι ζήτημα ανικανότητας και ασχετοσύνης της ομάδας του Μαξίμου ή αν υπάρχει πρόθεση που εσκεμμένα την οδηγεί στις συγκεκριμένες επιλογές. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε το ΔΝΤ να δώσει τάχα την τεχνογνωσία του για τη «διάσωση» μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό έγινε διότι είχε ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα προχωρά σε ανοικτή πρόσκληση του ΝΑΤΟ να αναλάβει την επικυριαρχία του Αιγαίου με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Για να ακριβολογούμε, ήταν η Γερμανία που εδώ και μήνες επέμενε για κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ελληνικών, τουρκικών και συμμαχικών δυνάμεων και η κυβέρνηση αρνιόταν αρχικά, όπως αρνιόταν και την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στην πΓΔΜ ή αύξηση του αριθμού των δυνάμεων της Frontex.

 

Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια

Στη συνέχεια, αποδέχτηκε τη συμφωνία που «φόρτωνε» στη χώρα 5 hot spots (επίσημα) και 80.000 πρόσφυγες. Καμιά αντίρρηση, καμιά πίεση προς την Τουρκία που από τότε είχε επιλεγεί ως ο εκλεκτός της Δύσης για το «διπλό» πόλεμο ενάντια σε Συρία και Ρωσία. Όταν η Τουρκία εκβίασε παίζοντας το χαρτί του Προσφυγικού, η Μέρκελ επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Άγκυρα και εκεί ετοιμάστηκε το σχέδιο της εμπλοκής του ΝΑΤΟ (αφού, βέβαια, η καγκελάριος είχε εξασφαλίσει σύμφωνη γνώμη του ΝΑΤΟ και φυσικά των ΗΠΑ). Η Ελλάδα «κόλλησε» σαν βδέλλα στην δυάδα Γερμανίας και Τουρκίας και το αίτημα για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ παρουσιάστηκε ως πρόταση και των τριών χωρών. Έτσι, το ΝΑΤΟ αποκτά το δικαίωμα να παρεμβαίνει πλέον με επίσημο τρόπο στο Αιγαίο σε ρόλο που δεν ορίζεται ούτε από το καταστατικό του, ούτε απ’ τις ώς τώρα δράσεις του. Με τη Συμφωνία αυτή, τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δηλώνουν αδυναμία και ανικανότητα να αντιμετωπίσουν με αυτονομία ένα καθαρά ευρωπαϊκό πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό κύμα.

Οι ΗΠΑ καλοβλέπουν αυτήν την εξέλιξη γιατί, με μέσο το προσφυγικό πρόβλημα, κατορθώνουν και σύρουν την Ευρώπη σ’ ένα μέτωπο εναντίον της Ρωσίας ιδιαίτερα στη συριακή σύρραξη.

Η Τουρκία εκμεταλλεύεται τη συμφωνία, ώστε να μετατρέψει όλες τις παράνομες και επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας, σε νόμιμα τουρκικά κεκτημένα.

Έτσι κι αλλιώς το ΝΑΤΟ δεν θα παίξει σοβαρό ρόλο ούτε στη διάσωση ούτε στην απώθηση των ροών, θα παράσχει πληροφορίες σε Ελλάδα και Τουρκία ώστε να είναι σε θέση να πατάξουν τάχα τα κυκλώματα που διακινούν τους πρόσφυγες. Τα παραπάνω είναι απλώς το πρόσχημα, ώστε οι δομές της «συμμαχίας» να προχωρήσουν προς Νότο να αποκτήσουν έλεγχο ολόκληρου του Αιγαίου για να επιτηρούν όλες τις κινήσεις της Ρωσίας (στόλο, αεροπορία κ.λπ.).

 

Περιορισμός κυριαρχίας

Στην πράξη ήδη έχει περιοριστεί η κυριαρχία της Ελλάδας σε δύο περιπτώσεις χωρίς πολλά-πολλά: Τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η Ε.Ε. θεωρούν ότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη θάλασσα και στον αέρα είναι στα 6 μίλια κι όχι τα 10. Με τον τρόπο αυτό οι περιοχές των διεθνών υδάτων αυξάνονται, η τουρκική πλευρά μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ενώ η ελληνική περιορίζεται στα 6 μίλια.

Δεύτερον, με την εξαίρεση των Δωδεκανήσων από την εμβέλεια επίβλεψης του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει η συμφωνία, η Τουρκία συνεχίζει να αμφισβητεί διεθνείς Συνθήκες και Συμφωνίες (1932, 1947).

Απόδειξη όλων αυτών, ήταν κραυγαλέα η άρνηση της Τουρκίας να ανεφοδιαστεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στη Ρόδο, όταν επέστρεφε από το ταξίδι στο Ιράν. Το πιο κραυγαλέο όμως ήταν η υπαναχώρηση της Αθήνας που άλλαξε απλά το σχέδιο πτήσης υποχωρώντας στην πρόκληση της Τουρκίας. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν το αεροπλάνο προσγειωνόταν στην Ρόδο; Γιατί τόσος φόβος από ελληνικής πλευράς; Γιατί τέτοια στάση από ελληνικής πλευράς; Γιατί τόση μειοδοσία και τέτοια υπόκλιση πότε σε Γερμανία, πότε σε ΗΠΑ και πότε σε Τουρκία; Ο ελληνικός αστισμός (σε αυτόν συμπεριλαμβάνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανίκανος να δώσει ουσιαστική απάντηση στην καθολική κρίση στην οποία είναι μπλεγμένη η Ελλάδα. Δεν μπορεί καν να χαράξει στρατηγική διεξόδου, λόγω των πολλαπλών του εξαρτήσεων από διεθνή κέντρα. Δεν μπορεί να αποκρούσει απειλές. Συμπεριφέρεται ως ουραγός, διαμεσολαβητής και υπηρέτης.

http://www.e-dromos.gr/to-nato-sto-aigaio-ellhnikh-ypotagh/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η Ελλάδα μπήκε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) το 1952 με κυβέρνηση την κεντρώα παράταξη Πλαστήρα. Η Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στις 18 Φεβρουαρίου 1952, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και μία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου. Στην αγόρευσή του, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δήλωσε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό».

Στις 14 Αυγούστου του 1974, μετά τον Αττίλα 2 στην Κύπρο, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει, επομένως, λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του…».

Έξι χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ, στις 19 Οκτωβρίου 1980. Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Στην πορεία του Πολυτεχνείου απαγορεύεται η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, η τότε ΕΦΕΕ συμμορφώνεται, ένα τμήμα του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος επιχειρεί να σπάσει την απαγόρευση δεχόμενο την κτηνώδη καταστολή των Σωμάτων Ασφαλείας. Πέφτουν νεκροί οι αγωνιστές Κουμής και Κανελλοπούλου.

Φεβρουάριος 2016 η «δεύτερη φορά Αριστερά»-κυβέρνηση Τσίπρα υποβάλλει αίτημα για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο καίριο ζήτημα του Προσφυγικού, υπονομεύοντας την εθνική υπόσταση και αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. «εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση του ΝΑΤΟ να βοηθήσει στην αναγνώριση, παρακολούθηση και επιτήρηση των παράνομων διελεύσεων στο Αιγαίο Πέλαγος και καλεί όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ να υποστηρίξουν ενεργά το μέτρο αυτό. Η Ε.Ε. και ιδίως η Frontex θα πρέπει να συνεργάζονται στενά με το ΝΑΤΟ».

Μικρή σημασία έχει για την ομάδα Τσίπρα και σια ότι το ΝΑΤΟ από τη φύση του είναι ένας επιθετικός στρατιωτικός μηχανισμός υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και τίποτα θετικό δεν κομίζει για τους λαούς και τις χώρες. Ασήμαντη λεπτομέρεια ότι στηρίζει την Τουρκία σε όλες τις τυχοδιωκτικές και πολεμικές της βλέψεις, ετοιμάζει επεμβάσεις σε Συρία και Λιβύη, ενώ βασικός του στόχος είναι η Ρωσία. Η χώρα μας θα χρησιμεύσει ως προγεφύρωμα και βάση εξαπόλυσης αυτών των σχεδιασμών ακόμα κι αν αυτό αποβεί εις βάρος της… Η «ευρωπαϊκή ιδέα» στο απόγειό της!

 

http://www.e-dromos.gr/nato-kai-ellas/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κάνουν απόβαση και αποκαλύπτουν τους βαθύτερους σχεδιασμούς

 

Οι απαντήσεις στο ερώτημα σε ποιον ανήκει το Αιγαίο ποικίλλουν. Ορισμένοι αφελείς απαντούν ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και δεν έχουν σκοτούρες. Άλλοι λιγότερο αφελείς λένε ότι είναι μια θάλασσα που πρέπει να είναι ανοικτή στην ελεύθερη διέλευση όλων των πλοίων. Κοσμοπολίτες απαντούν ότι το Αιγαίο ανήκει στον ανθρώπινο πολιτισμό. Σχεδόν κανείς από όσους αναφέραμε δεν νοιάζεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, κανείς δεν αναφέρεται στο πώς η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ρευστή από μεριάς κυριαρχίας, συνόρων, υπόστασης της χώρας.

Αυτά μοιάζουν με λεπτομέρειες. Την απάντηση τη δίνουν οι δυνατοί και την επιβάλλουν με τη δύναμη (έτσι τουλάχιστον νομίζουν). Το Αιγαίο, μάλλον, ανήκει στο ΝΑΤΟ. Αυτό πρέπει σιγά-σιγά να εμπεδωθεί. Η NATOϊκή επικυριαρχία προχωρά με άλματα ετούτες τις μέρες. Με πρόσχημα την προσφυγική κρίση και τον πόλεμο στη Συρία εφαρμόζονται σχεδιασμοί που προϋπήρχαν στο συρτάρι των ισχυρών. Το παλιό σχέδιο ότι το Αιγαίο θα το συνεκμεταλλευτούν Ελλάδα και Τουρκία με όριο τον 25ο Mεσημβρινό (περίπου στη μέση του Αιγαίου) υπό αμερικανο-NATOϊκή επικυριαρχία, έχει τεθεί σε εφαρμογή με την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία σε σειρά ζητημάτων, αρχής γενομένης από το «γκριζάρισμα» περιοχών, νησίδων κ.λπ.

Το καινούργιο στην υπόθεση είναι διττό. Πρώτον, ανατίθεται μετά από αίτηση 3 χωρών (Γερμανίας, Τουρκίας και Ελλάδας) ιδιαίτερος ρόλος στο ΝΑΤΟ στην περιοχή για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών. Κανείς, όμως, δεν πιστεύει ότι ο ρόλος των NATOϊκών δυνάμεων θα περιοριστεί σε αυτό. Δεύτερον, πλησιάζουν μια εμπόλεμη περιοχή, μια περιοχή όπου κλιμακώνεται η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων, οπότε η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα έχει ρόλο αποτρεπτικό και απέναντι στη ρώσικη παρουσία και την εμπλοκή της στην περιοχή.

 

Πώς φτάσαμε στη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή

Ο αιφνιδιασμός και τα αλλεπάλληλα… γκελ που νιώθει η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκαν περίτρανα με την προσφυγική κρίση και τις άμεσες απειλές της Τουρκίας να αυξήσει τη ροή προσφύγων προς τη Δύση. Η Ευρώπη, ζώντας στη φαντασίωση που της πρόσφερε η οικονομική της δύναμη, αντιλαμβάνεται ότι είναι τελείως μικρή και ανίκανη σε μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα, εντελώς αδύναμη να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο νέο γεωπολιτικό όπλο που είναι οι προσφυγικές ροές. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να ταξιδέψει δύο φορές στην Τουρκία, να συνάψει ειδικές συμφωνίες που πριμοδοτούν την Τουρκία -αιφνιδιάζοντας τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες στη συνέχεια αναγκάζονται να επικυρώσουν τα τετελεσμένα. Στο πρόσφατο ταξίδι, στην «αθώα» επίκληση του Νταβούτογλου για εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή και στο θέμα των προσφύγων, η Μέρκελ φάνηκε πρόθυμη και ανακοινώθηκε το νέο δόγμα για τα «ύδατα του ΝΑΤΟ».

Ολόκληρο το Αιγαίο ανήκει στο ΝΑΤΟ αφού οι δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, ανήκουν στην εν λόγω συμμαχία. Μετά το πρώτο σοκ στην Ελλάδα, κι αφού «έπεσαν» τα σχετικά τηλέφωνα, ευθυγραμμίστηκε και η Αθήνα στην ΝΑΤΟϊκή διαχείριση του Αιγαίου. Οι «διευκρινήσεις» που δίνονται για τα όρια της δράσης των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων απευθύνονται στους αφελείς. Οι ΗΠΑ έσπευσαν να δηλώσουν ότι συμφωνούν απολύτως στο σχεδιασμό (για να μην έχουμε αμφιβολίες, ότι προτού κινηθεί η Μέρκελ ή ρίξει την πρόταση ο Νταβούτογλου, είχαν προηγηθεί συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ). Η διοίκηση της ΝΑΤΟϊκής δύναμης -μέχρι νεοτέρας- ανατίθεται σε Γερμανό επικεφαλής…

Το Αιγαίο δεν είναι πλέον μια θάλασσα ειρήνης και πολιτισμού. Δεν είναι τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Η εθνική κυριαρχία αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό. Καταλήγει να είναι μια θάλασσα εμπόλεμης ζώνης, με ευρωατλαντική επικυριαρχία, με έντονη την τουρκική παρουσία και την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Στα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλάζει ο χαρακτήρας τους με τις προσφυγικές ροές, την παρουσία δυνάμεων της Frontex και τώρα τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.

 

Ποιος ο σχεδιασμός για την Ελλάδα

Αν το Αιγαίο ονομάζεται επίσημα από τη Μέρκελ, ως «ύδατα του ΝΑΤΟ» η Ελλάδα βρίσκεται υπό διπλή μέγγενη: από Δυσμάς οι δανειστές (κομψή έκφραση) διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία διαμοιράζοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της χώρας (αυτό που περιγράφεται ως μνημόνια και αποικία χρέους) και από Ανατολικά με τις προσφυγικές ροές η χώρα μετατρέπεται σε τεράστιο δίχτυ εγκλωβισμού των προσφύγων, ώστε να μη φτάσουν στη Δύση και τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης. Μετατρέπεται σε ένα απέραντο γκέτο στάθμευσης και «αποθήκευσης» εκατοντάδων χιλιάδων ίσως και εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών. Μια μετανεωτερική αποικία, δηλαδή, που θα ελέγχεται από τους «δανειστές» και τις επιτόπιες ειδικές στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις που συγκροτούνται. Ένας χώρος «αποθήκης», μια ειδική ζώνη, που δεν θα είναι ακριβώς Ευρώπη.

Αυτός ο σχεδιασμός εντείνεται με προτάσεις και σκέψεις (που δεν διαψεύδονται αλλά θεωρούνται πιθανές για υλοποίηση) να κλείσουν τα βόρεια σύνορα, στην πΓΔΜ, με αποστολή στρατού ευρωπαϊκών χωρών(!), ώστε να κοπεί το πέρασμα για πρόσφυγες και μετανάστες. Στην περίπτωση αυτή ο εγκλωβισμός των προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα είναι σίγουρος και ο σχεδιασμός που αναφέρουμε θα πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό όσα λέγονται για να δικαιολογηθεί η δημιουργία των κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών δεν ευσταθούν. Οι δομές αυτές κατασκευάζονται όχι μόνο για να ταυτοποιηθούν όσοι θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, αλλά κυρίως για να παραμείνουν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο σχεδιασμό που ετοιμάζουν οι ισχυροί και οι μεγάλες δυνάμεις.

 

Κινητοποιήσεις-αντιδράσεις

Από την άποψη αυτή οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται ενάντια στη δημιουργία των δομών αυτών (Διαβατά, Κως, Σάμος, Σχιστό κ.λπ.) είναι πλήρως δικαιολογημένες. Αν σε αυτές γίνεται προσπάθεια από ακροδεξιά στοιχεία και την Χ.Α. να τις εκμεταλλευτούν, αυτός δεν είναι λόγος για να δικαιολογηθεί η δημιουργία τους και η προώθηση του ευρωενωσιακού και νατοϊκού σχεδιασμού. Ο αστισμός (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ε.Κ. και το σύνολο των ΜΜΕ) ευθυγραμμίζονται στην υλοποίηση του σχεδιασμού. Η Αριστερά σιωπά συστηματικά, δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία για το ζήτημα αυτό. Δεν είναι στην ατζέντα της. Κι όσοι κινούνται στην Αριστερά αυτό γίνεται ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς, ως επίδειξη μονάχα μιας ορισμένης αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Επομένως, η Αριστερά αφήνει όλο το έδαφος κενό για να το εκμεταλλευτούν άλλες δυνάμεις και έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό.

 

Μια διαχωριστική γραμμή

Ο αστισμός ευθυγραμμίζεται και γίνεται μέρος του σχεδιασμού της «μέγγενης» που σφίγγει, βουλιάζει και ρευστοποιεί τη χώρα και τη μετατρέπει σε κουφάρι. Τόσο ο αστισμός όσο και το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανοι να χαράξουν μια κατεύθυνση διεξόδου από την καθολική κρίση. Η κυβέρνηση του Hilton (τρόικα, κουαρτέτο) θα κυβερνά σε αγαστή συνεργασία με τα ΝΑΤΟϊκά στρατηγεία.

Η κατανόηση και συνειδητοποίηση του κλοιού στον οποίο βρίσκεται η χώρα, η κατανόηση πως το γεωπολιτικό συνδέεται άμεσα με το κοινωνικό και την ίδια την υπόσταση της χώρας και ότι από αυτή τη διαπίστωση απορρέουν καθήκοντα και στόχοι που διαφέρουν με όσα σχεδιάζουν τα υπάρχοντα αστικά και αριστερά κόμματα, αποτελεί κομβικό σημείο εκκίνησης μιας διαφορετικής πορείας και προσπάθειας.

Το να μην περάσει ο διπλός σχεδιασμός μνημονιακής ερήμωσης και γκετοποίησης της χώρας, το να τεθεί ως στόχος ότι δεν θέλουμε την χώρα μας διαλυμένη κοινωνικά και πολιτικά και στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφυγικών ροών έχει τεράστια σημασία για τον προσανατολισμό των αντιστάσεων και την ίδια την ύπαρξη του τόπου. Μια τέτοια διαχωριστική γραμμή μπορεί να αποκρούσει τη διαφαινόμενη εθνική και κοινωνική καταστροφή που συντελείται.

http://www.e-dromos.gr/se-poion-anhkei-to-aigaio/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Για την γενική απεργία της 4 Φεβρουαρίου 2016

Η γενική απεργία της Πέμπτης με τον όγκο και τη μεγάλη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε ολόκληρη τη χώρα, καταγράφεται σίγουρα ως ένα σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός. Ένα γεγονός που παράλληλα αντανακλά σε μεγάλο βαθμό το κλίμα, τις διεργασίες, την οργή, την σύγχυση αλλά και τους δισταγμούς που υπάρχουν. Ενώ απ’ τη μια είχε την μυρωδιά των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια της εποχής του 2010-11, από την άλλη ήταν εμφανές το «μούδιασμα» και η έλλειψη προσανατολισμού και στόχου. Στην απεργία πήραν μέρος και την χρωμάτισαν στρώματα και χώροι που απουσίαζαν από προηγούμενες κινητοποιήσεις (έμποροι, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, ψαράδες, παπάδες κ.ά.) ενώ σε πολλές πόλεις της χώρας τα κλειστά μαγαζιά έδιναν έντονα την αίσθηση ότι τα πάντα είχαν νεκρώσει. Η γενική απεργία συνέπεσε με τον ξεσηκωμό του αγροτικού κόσμου, γεγονός που προσέδωσε ιδιαίτερη χροιά σε αρκετές περιοχές (τα τρακτέρ μπήκαν σε πόλεις δημιουργώντας κλίμα) ενώ η πρόθεσή τους να κλιμακώσουν τον αγώνα είναι προφανής. Συνέπεσε και με τις κινητοποιήσεις των επιστημόνων και των ελεύθερων επαγγελματιών που βλέπουν πολύ κοντινή την καταστροφή τους, με τα μέτρα που προωθούνται. Για όλους αυτούς τους λόγους η γενική απεργία είχε το άρωμα των μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού, ήταν ένας σχετικά καλός πρώτος γύρος. Σε πολλές πόλεις οι συγκεντρώσεις και οι πορείες ήταν μαζικότατες – σε ορισμένα μπλοκ και σε ορισμένες στιγμές μπόρεσε να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, να υπάρξουν κινήσεις και εκδηλώσεις απέχθειας προς το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο ήταν η «συζήτηση» ανάμεσα στους συμμετέχοντες για γενικότερα ζητήματα: όπως μέχρι που θα πάει η κατάσταση, αν αντέχει η κυβέρνηση, αν πέφτει, γενικότερα δηλαδή θέματα που ξεπερνούσαν το πλαίσιο που είχε τεθεί και εστιασθεί στο «ασφαλιστικό έκτρωμα».

 

Aξιοπρόσεκτα στοιχεία

Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες είχαν μεγάλη μαζικότητα, ο κόσμος που πήρε μέρος σε αυτές, όμως, ήταν σχετικά παγωμένος, χωρίς πάθος, χωρίς νεύρο και συνθήματα. Πορεύτηκε έξω από κομματικά μπλοκ, μέσα στους χώρους των σωματείων ή μπλοκ και πανό που δεν ανήκαν εμφανώς σε κάποιο πολιτικό χώρο. Επέλεξε να ενισχύσει χώρους που έμοιαζαν ή ήταν ακηδεμόνευτοι, ενώ χαρακτηριστικό ήταν πως τα μπλοκ της πολιτικής Αριστεράς που επέλεξαν να εμφανιστούν ως τέτοια, ήταν χωρίς μαζικότητα σε σχέση με τον όγκο των συγκεντρώσεων-πορειών αλλά και σε σχέση με τη συσπείρωση που παρουσίαζαν σε προηγούμενες απεργίες.

Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος που δίνει τον τόνο και δημιουργεί γεγονότα είναι πιο μπροστά από το «πολιτικοποιημένο» τμήμα, πιο προσγειωμένος στην πραγματική κατάσταση, ψάχνει και ψάχνεται για μια εναλλακτική ή για μια προοπτική, είναι πιο θυμωμένος και πιο αποφασισμένος (αγρότες, επιστήμονες κ.λπ.).

Η ζωντάνια εκφραζόταν κυρίως από τους χώρους που βρίσκονται σε κινητοποίηση (δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και αγρότες) ενώ χαρακτηριστική ήταν η απουσία της νεολαίας και από αυτή την απεργία. Αυτό μάλλον οφείλεται στη μορφή της κινητοποίησης, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για αυτενέργεια και έκφραση, ενώ σε άλλες κινητοποιήσεις που σχεδιάζονται σε επαρχιακές πόλεις σαν κλιμάκωση του αγροτικού κόσμου υπάρχουν παρεμβάσεις σχολείων και νεολαίας. Αν βρεθεί τρόπος να εισβάλει η νεολαία στις κινητοποιήσεις θα υπάρξει σημαντική προώθηση της κατάστασης. Στην Αθήνα εντύπωση έκανε ένα μπλοκ φοιτητών της Γεωπονικής με συνθηματολογία και ζωντάνια που δεν παρατηρούνται μέχρι στιγμής σε τέτοιους χώρους. Συνέδεαν τον αγώνα τους με τον αγώνα των αγροτών έθεταν ζητήματα της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα. Έλεγαν κάτι παραπάνω από το Πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα ή την γενικόλογη συνθηματολογία για το «γρανάζι» και τον καπιταλισμό.

Τέλος, σε ορισμένες περιοχές εμφανίστηκαν παλιοί πολιτευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ χωρίς να συναντήσουν την κατακραυγή του κόσμου, ενώ οι του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν δεν τόλμησαν να παρευρεθούν, να χαιρετήσουν, να «συμπαρασταθούν».

 

Για την πολιτική γραμμή της γενικής απεργίας

Η απεργία εξαγγέλθηκε και διοργανώθηκε με βασικό αίτημα να αποσυρθεί το ασφαλιστικό έκτρωμα, χωρίς κανένα πρόσθετο θέμα που να πολιτικοποιεί κάπως τον απεργιακό αγώνα. Ούτε αναφορά στην «αποικία-χρέους», ούτε λόγος για τη μετατροπή της χώρας σε γκέτο, ούτε φυσικά κάποια εμφανής αντικυβερνητική αιχμή. Ο περιορισμός της πολιτικής γραμμής στο πάρτε πίσω το ασφαλιστικό έκτρωμα, δημιουργεί έμμεσα (μόνο) πρόβλημα στην κυβέρνηση (μέσω της μαζικότητας και της πανελλήνιας έκτασης) όχι όμως και πολιτική πίεση απέναντί της. Αυτό επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να δείχνει ότι παίρνει μέρος δικαιολογώντας την απεργία (βλέπε ανακοινώσεις τμήματος εργατικής πολιτικής) αλλά και «επιχειρήματα του τύπου «οι κινητοποιήσεις βοηθούν στη νέα διαπραγμάτευση»…

Επομένως, η εμμονή στο θέμα του Ασφαλιστικού μετριάζει την αναγκαία αντικυβερνητική χροιά που έπρεπε να λάβει η κινητοποίηση, ελαττώνει την πίεση απέναντι στην κυβέρνηση που υλοποιεί όλες αυτές τις πολιτικές, κατευνάζει ή καναλιζάρει την οργή του κόσμου στον αποπροσανατολισμό και την σύγχυση. Δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για γραμμή συνειδητή περιορισμού του αγώνα σε στενό πλαίσιο και άρνηση να προωθηθεί η πολιτικοποίησή του.

Η ΓΣΕΕ (ανύπαρκτη στην κινητοποίηση) είχε ως πλαίσιο: Κλειστόν λόγω ασφαλιστικού – Αποσύρετε το νομοσχέδιο τώρα, Κλαυθμώνος 11.00

Η ΑΔΕΔΥ: Όλοι στους δρόμους – Να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, Κλαυθμώνος 11.00

ΠΑΜΕ: Πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο – Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική – Να πληρώσει κράτος και πλουτοκρατία, Ομόνοια 10.30

ΛΑΕ: Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης δεν θα περάσει – Κάτω όλα τα μνημόνια, Σταδίου και Σανταρόζα 10.30

Τμ. Εργατικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ: Καμία υπαναχώρηση – Καμία μείωση των συντάξεων. Χωρίς κάλεσμα.

Αυτό το περιοριστικό πλαίσιο δίνει την εντύπωση μιας γενικής απεργίας για ένα κοινωνικό δικαίωμα που απειλείται σοβαρά, αδυνατεί όμως να συνδεθεί με τον διευρυνόμενο τμήμα της εργασίας που δεν έχει κανένα δικαίωμα, που δουλεύει ανασφάλιστο και απλήρωτο. Αρνείται να συνδυάσει  αγώνα με έναν πολιτικά αιχμηρό στόχο ενάντια σε μια κυβέρνηση που ξεπουλά, διαλύει την κοινωνία, υλοποιεί ότι επιθυμούν  οι δανειστές, αρνείται την ανάγκη  ανασυγκρότησης και διεξόδου της χώρας. Επιμένει με εμμονή στο έδαφος του διεκδικητισμού και του αποπροσανατολισμού.

Ο πολιτικός αγώνας όμως είναι αναγκαίος περισσότερο από ποτέ. Το πολιτικό σύστημα είναι ο άμεσος υλοποιητής και προωθητής της καταστροφής της χώρας. Γι’ αυτό και πρέπει να βρεθεί  στο επίκεντρο της καταγγελίας και απαξίωσης. Να τελειώνουμε με το σάπιο και ένοχο πολιτικό σύστημα που μας κοροϊδεύει. Να μην καταστραφεί η χώρα, να ανοίξει το μέλλον στις νέες γενιές. Να χαραχθεί μια άλλη πορεία για την αναγέννηση του  τόπου και του λαού, με δημοκρατία και ανεξαρτησία. Η έλλειψη ενός σωστού, ουσιαστικού πολιτικού προσανατολισμού αντανακλά βαθύτερες ελλείψεις και ανάγκες για το λαϊκό κίνημα. Δεν είναι απλώς αποτέλεσμα παρεμβάσεων συμβιβαστικών, συστημικών  δυνάμεων. Αλλά  και δεν είναι  άσχετη η κατάσταση, η συνείδηση που υπάρχει και τα αδιέξοδα που αναπαράγει από την δράση τέτοιων δυνάμεων.

 

Η επόμενη μέρα

Η απεργία της 4ης Φλεβάρη αποτέλεσε έναν καλό «πρώτο γύρο» του νέου κύκλου που έχει ανοίξει μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Το παραπέρα προχώρημα των διεργασιών θα συναντήσει σύνθετα πολιτικά ζητήματα και εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν πρόκειται για έναν απλό «αντιμνημονιακό» αγώνα ή μια επανάληψη όσων είδαμε το 2010-2012. Παρεμβάλλονται πολιτικά, γεωπολιτικά, εθνικά και άλλα ζητήματα πολλαπλών εκβιασμών από τους κυρίαρχους. Οι εξελίξεις θα τα περιλάβουν όλα. Για αυτό απαιτείται νέα συνείδηση και πιο συνολική πρόταση.

 

http://www.e-dromos.gr/ena-proto-xamogelo-se-mia-dyskoli-sygkyria/

 

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι

Η γεωπολιτική μέγγενη περισφίγγει τη χώρα – Πρόσχημα και εργαλείο εκβιασμών το προσφυγικό για να προωθηθούν συνολικότεροι σχεδιασμοί

 

Ας υποθέσουμε ότι είναι σε εξέλιξη μια κολοσσιαία μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων, λόγω πολέμων και διάλυσης των χωρών τους από τους αδίστακτους: ιμπεριαλιστές, χρηματιστές, αγορές, ολιγάρχες, Τζιχαντιστές κ.λπ. κ.λπ. Κύριος προορισμός των εκατοντάδων χιλιάδων απελπισμένων και σε απόγνωση ανθρώπων είναι η Ευρώπη. Αποκλειστικό -σχεδόν- πέρασμα η Ελλάδα. Οπότε, τι κάνουμε; Η λογική «ας περιμένουμε να περάσουν από δω και ας πάνε όπου νομίζουν» αποδείχθηκε ρηχή, καταστροφική. Κάποια στιγμή οι στρόφιγγες κλείνουν, τα σύνορα σφραγίζουν και στην Ελλάδα εγκλωβίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Την ίδια στιγμή από τη μεριά της Τουρκίας συνεχίζονται οι καραβιές προς την Ελλάδα, οι εκβιασμοί και τα παζάρια με την Ε.Ε., και βλέπουμε… Το ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό έχει γίνει γεωπολιτικό πρόβλημα μεγάλου μεγέθους και εργαλείο εκβιασμών και τετελεσμένων, ακόμα δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε… Τώρα ανακοινώνεται σχεδόν επίσημα ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για τη δημιουργία πόλεων-στρατοπέδων για 300 ή 400 χιλιάδες πρόσφυγες π.χ. στην Αθήνα. Δημοσιεύματα του ξένου Τύπου προϊδεάζουν για όσα σχεδιάζονται και κανείς δεν θέλει να αντιληφθεί.

Την ίδια στιγμή η Ε.Ε. εκβιάζει διπλά τη χώρα. Απαιτεί πρόσθετα μέτρα εξαθλίωσης της κοινωνίας, με αφορμή την αξιολόγηση και επαναφέρει σχέδια εξόδου της χώρας από τη Σένγκεν, γιατί η χώρα δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της. Παράλληλα, κατρακυλά στις πιο άθλιες ναζιστικές πρακτικές του παρελθόντος. Πρώτα η Δανία, και ακολούθησαν Ελβετία και Γερμανία (Βαυαρία) που αποφάσισαν με νόμο να δεσμεύουν τα τιμαλφή και άλλα πράγματα αξίας που έχουν μαζί τους οι πρόσφυγες, έναντι της «φιλοξενίας» που τους παρέχεται. Όχι, ακόμη δεν θέσπισαν νόμο ώστε να αφαιρούνται και τα… χρυσά τους δόντια.

 

Η μικρή ιστορία του τελευταίου χρόνου

Η πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά παρέβλεπε όλα τα γεωπολιτικά ζητήματα, τα θεωρούσε δευτερεύουσας σημασίας και νόμιζε ότι επικρατώντας στο εσωτερικό, απέναντι κυρίως στη Ν.Δ., θα εξασφάλιζε μια «έντιμη συμφωνία» με τους Γερμανοευρωπαίους. Το σχέδιο απλό: Ολίγη διαπραγμάτευση, με κάτι από κοινωνική ευαισθησία και αρκετές δόσεις υποστήριξης δικαιωμάτων θα αποτελούσαν τη συνταγή διακυβέρνησης και με αυτά θα κερδιζόταν κάποιος χρόνος. Στο πλαίσιο, λοιπόν, του «δικαιωματισμού» δημιούργησε και ένα «υπουργείο» Μεταναστευτικής Πολιτικής, το οποίο ανέλαβε η Τ. Χριστοδουλοπούλου, θέλοντας να δείξει μια άλλη νοοτροπία και πολιτική γύρω από ένα ευαίσθητο θέμα. Την υπουργό αυτή θα τη θυμάται το πανελλήνιο (αν τη θυμάται) για την έκφραση ότι «οι μετανάστες λιάζονται και εξαφανίζονται» και για την πολιτική χαλάρωσης ορισμένων μέτρων για όσους φτάνουν στη χώρα.

Το κακό είναι ότι οι εγκέφαλοι της πρώτη φορά Αριστεράς δεν είχαν αντιληφθεί τι ερχόταν: Ενώ είχε αναγγελθεί ένα τσουνάμι προσφυγικής και μεταναστευτικής ροής δεν το είχαν πάρει χαμπάρι ζαλισμένοι από τα στερεότυπα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» που διακήρυτταν σε κάθε ευκαιρία τυχαία, τάχα, άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει από τον Σημιτισμό μέχρι και τον Σόρος. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς καθώς, από τη δεκαετία του ’90 είχε διαφανεί πως η Ελλάδα προοριζόταν για χώρα στάθμευσης και αποθήκευσης προσφυγικών ροών, τότε από Βαλκάνια κυρίως και ανατολικές χώρες. Η συγκυρία, βέβαια, εκείνης της εποχής δεν ήταν κρίσης και μνημονιακής διάλυσης της χώρας. Έτσι θυμόμαστε πώς οι ροές εκείνης της εποχής χρησιμοποιήθηκαν για το «ελληνικό θαύμα» της περιόδου. Τώρα, όμως, το προσφυγικό κύμα είναι άλλης σύνθεσης. Δεν αποτελείται από ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και μεταξύ των προσφύγων και μεταναστών ανακατεύονται περίεργοι και ίσως επικίνδυνοι Τζιχαντιστές ή υποψήφιοι τέτοιοι. Οι σχεδιασμοί, επομένως, τροποποιούνται αλλά παραμένει το κύριο. Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα θα αποτελέσει το βασικό σημείο απορρόφησης, το βασικό δίχτυ προστασίας και φράχτη της ροής προς την Ευρώπη. Και συνάμα η χώρα θα μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης και εγκατάστασης (για πόσο δεν τους νοιάζει). Όταν είσαι διαμετακομιστικό κέντρο δεν ξέρεις ποτέ μέχρι πότε τα «εμπορεύματα» θα σταθμεύσουν στις αποθήκες σου, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Έτσι, το ιδιαίτερο «εμπόρευμα» μπορεί να φτάσει σε αριθμούς πολύ πάνω από τις 400.000 και να παραμείνει σε μια χώρα με 1.500.000 άνεργους και 3.000.000 φτωχούς. Τόσο απλά. Δίπλα σε μια καταστροφή που όλοι την παρομοιάζουν με το ισοδύναμο ενός πολέμου (απότομη πτώση ΑΕΠ 25-30%, 400.000 νέοι και επιστήμονες να έχουν φύγει από τη χώρα και το κακό να συνεχίζεται) προστίθεται και ένας αριθμός ψυχών ξεκληρισμένων από τις χώρες τους και δημιουργείται μια αφόρητη κατάσταση.

Στην περίοδο Χριστοδουλοπούλου της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα λέγονταν ανοησίες του τύπου: «το προσφυγικό μπορεί να μας λύσει μέχρι και το δημογραφικό πρόβλημα», «όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια που λιαζόμαστε παρέα» και άλλα αντίστοιχα. Μετά την άνοιξη, όταν άρχισαν να πυκνώνουν στα νησιά οι πρόσφυγες και μετανάστες, ειπώθηκε ότι «είμαστε σε μια κανονική κατάσταση αφού κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε τέτοια φαινόμενα». Όταν άρχισαν να δημιουργούνται όροι ασφυξίας, τα παπαγαλάκια του «υπουργείου» μίλησαν για γρήγορη απορρόφησή τους στα ενδότερα. Ήταν τότε που ο Φλαμπουράρης, με το γνωστό ύφος, κανόνιζε καθυστερημένα έκτακτα δρομολόγια πλοίων. Με το καλοκαίρι τέλειωσε και η χαζοχαρούμενη περίοδος. Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ήταν στραμμένο στη συντριβή της «διαπραγμάτευσης» και στην υπερψήφιση του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση που θα το έσκιζε, κι έτσι η πραγματικότητα στα νησιά πέρασε χωρίς να θέλει κανείς να προσθέσει κι άλλους μπελάδες στο ήδη φορτωμένο κεφάλι του.

 

Η φάση της «υπευθυνότητας»

Η Τ. Χριστοδουλοπούλου συνεχίζει να επιβραβεύεται και τοποθετείται στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα είναι αντιπρόεδρος της Βουλής. Το υπουργείο αναλαμβάνει ο πιο μετρημένος και σοβαρός Γ. Μουζάλας που έχει σχετική εμπειρία από τέτοια ζητήματα. Το πρόβλημα όμως έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις. Τα επιχειρήματα αναδιατάσσονται: «Από τη στιγμή που τους βρίσκουμε στη θάλασσα τους διασώζουμε» και «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» (πρωθυπουργός) – για να διορθωθεί μετά ότι «τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται». Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική πολιτική αποδέχθηκε όσα είχε αποφασίσει η Ε.Ε. για το θέμα, και η ίδια αναγορεύτηκε «ως η καλή πλευρά της Ευρώπης, το πραγματικό της πρόσωπο, ενάντια σε φράχτες». Εκείνη τη στιγμή η Ε.Ε. έχει ορίσει: 5 «καυτά σημεία» (Hot spots) για έλεγχο και ταυτοποίηση στα νησιά, υποχρέωση της χώρας να φιλοξενήσει 80.000 πρόσφυγες και μια μικρή ροή ταυτοποιημένων προσφύγων προς διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Από τότε είχαμε αποδεχτεί να φυλάσσονται τα σύνορα από δυνάμεις της Frontex.

Στη συνέχεια πραγματοποιείται ένα μεγάλο άνοιγμα της Ε.Ε.-Γερμανίας προς την Τουρκία, η οποία… πριμοδοτείται για τη στάση της στο Προσφυγικό και μάλιστα προωθείται η πρόταση για κοινές περιπολίες Ελλάδας-Τουρκίας-Γερμανίας στο Αιγαίο. Κάτι ψελλίζουν οι αρμόδιοι για το Προσφυγικό (π.χ. η ταυτοποίηση να γίνεται στα παράλια της Τουρκίας και όχι στα νησιά, αλλά η ελληνοτουρκική φιλία και τα «Αχμέτ» και «Αλέξης» δεν αφήνουν περιθώριο για καμιά καταγγελία του ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή – ούτε καν για το Κουρδικό…).

Στην Αριστερά υπήρχαν δυνάμεις που χαιρέτιζαν σαν νίκη του εργατικού κινήματος την απόφαση της Ε.Ε. να δεχτεί μερικές χιλιάδες προσφύγων, και άλλες που νόμιζαν ότι θα απέφευγαν την εκατόμβη στο Αιγαίο με το να πέσει ο φράχτης στον Έβρο. Κι αυτά, σε πλήρη αδιαφορία για τους σχεδιασμούς που σήμερα κυνικά αποκαλύπτονται για τη χώρα μας. Γιατί η χώρα μας προορίζεται να γίνει το πρώτο ευρωπαϊκό «Νταχάου» για τους πρόσφυγες, να γίνει ολόκληρη ένα «Νταχάου» και για τους κατοίκους της, να γκριζάρουν όχι μόνο τα μισά νησιά του Αιγαίου αλλά και η ίδια η υπόσταση της χώρας. Οι διαστάσεις των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών είναι, και θα γίνουν τέτοιες, που κανένας εθελοντισμός και καμιά δομή δεν θα μπορεί να αντέξει το βάρος της διαχείρισης.

Τα όσα πρόσφερε ο λαός απλόχερα (παρά τα προβλήματά του), διόλου θα επαρκούν στη συνέχεια.

Ας το πάρουμε χαμπάρι: Δεν μας απειλεί απλά μια κακή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Βρισκόμαστε την ίδια στιγμή σε μια γεωπολιτική τανάλια που μας περισφίγγει από δύο τουλάχιστον μεριές και απειλούμαστε και εκβιαζόμαστε σε όλη την γραμμή: ή φτιάχνετε τα hot spots σύντομα ή σας διώχνουμε από τη Σένγκεν. Ή δέχεστε 1-2 εκατομμύρια πρόσφυγες και σας ελαφραίνουμε το χρέος ή σας τους στέλνουμε έτσι κι αλλιώς και σας διώχνουμε από την Ευρωζώνη. Και μνημόνιο και Grexit και αποικία-φράχτης και αποθήκη ψυχών. Η Ελλάδα διαμελισμένη, πρώτο «Νταχάου» στην Ευρώπη, απέραντο γκέτο με ισοπεδωμένη ταυτότητα και υπόσταση για τους ιθαγενείς που θα μένουν στα δικά τους γκέτο και σκλάβους πρόσφυγες μετανάστες σε πολλαπλά γκέτο και σε φυλετικές συγκρούσεις αναμεταξύ τους.

Το πείραμα Ελλάδα συνεχίζεται με εφιαλτικές σκηνές από το μέλλον μιας δυαδικής γκετοποιημένης κοινωνίας, μιας χώρας που θα έχει μετατραπεί σε χώρο με πολύ λιγότερη Ελλάδα. Με διανόηση αποχαυνωμένη να κοιμάται μακάρια στους διαδρόμους και στα γκαλά της εξουσίας, με «αριστερούς» που για μια θέση στο κόμμα και στο κράτος ξεχνούν τα πάντα, με έναν «ευρωπαϊσμό» που ανακηρύσσει τον λαό βάρβαρο και ηλίθιο.

 

Τι χρειάζεται;

Πρωτίστως αναγνώριση του προβλήματος. Να ιδωθεί στις πραγματικές του διαστάσεις και να χαραχθεί μια στάση απέναντί του. Πλατιά αποκάλυψη – καταγγελία των σχεδιασμών για τη χώρα. Να ονομαστούν συγκεκριμένα όλοι όσοι απεργάζονται και προωθούν αυτούς τους σχεδιασμούς. Δηλαδή Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Τουρκία. Να μην παραδοθεί η χώρα στα χέρια των εκβιαστών. Να τελειώνουμε με έναν ευρωπαϊσμό που παραπαίει και είναι υπεύθυνος για πολλά δεινά της χώρας. Είναι αδιανόητο να έχουν πνιγεί πάνω από 3.500 άνθρωποι στη Μεσόγειο –η πλειοψηφία τους στο Αιγαίο– και αυτό να παρουσιάζεται σαν κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Είναι οργανωμένο έγκλημα με υπεύθυνους τους Τούρκους διακινητές, τις τουρκικές Αρχές που συστηματικά χρησιμοποιούν αυτό το χαρτί, και βεβαίως όλες τις ευρωπαϊκές και ΝΑΤΟϊκές χώρες που έσπειραν και έθρεψαν τους πολέμους διάλυσης τόσων χωρών στην περιοχή.

Συνολικά το πολιτικό μας σύστημα και ειδικά το πολιτικό προσωπικό δεν μπορούν καν να διανοηθούν τα βέτο ή και την παραίτηση. Επομένως, η καταγγελία της ενδοτικότητας και του επίσημου ραγιαδισμού είναι σταθερό καθήκον. Ο πολιτικός κόσμος και οι υποταγμένες κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα η σημερινή, υποστέλλουν κάθε άμυνα απέναντι στα σχέδια μιας μεγάλης γεωπολιτικής αναδιάταξης στην περιοχή που περιλαμβάνει προσφυγικό, Αιγαίο και Κύπρο.

Σε λίγο κυριολεκτικά θα τρίβουμε τα μάτια μας με όσα σχεδιάζονται. Να οικοδομηθεί ένα κίνημα πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, διεξόδου, αναγέννησης της χώρας και του λαού.

Η χώρα διαλύεται και βυθίζεται. Η κυριαρχία της δεν υπάρχει. Είναι αποικία χρέους και ειδικού σκοπού διαμετακομιστικό κέντρο. Η φιλοϊμπεριαλιστική μνημονιακή κεντροαριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) χρεώνεται εξ ολοκλήρου αυτήν την «επιτυχία». Φορτώνεται μια εθνική και κοινωνική καταστροφή!

 

Ο ξένος Τύπος αποκαλύπτει

Financial Times: Η Ελλάδα να ανταλλάξει χρέος με πρόσφυγες

Η Ελλάδα θα συμφωνήσει να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της με τη βοήθεια της Ε.Ε., διακόπτοντας τη ροή μεταναστών στη Βόρεια Ευρώπη. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία θα συμφωνήσει σε μια μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς και σε άμεση οικονομική βοήθεια για τη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης. Οι πρόσφυγες που θα καταφθάνουν στην Ελλάδα θα φιλοξενούνται στα ελληνικά νησιά, σε καταυλισμούς προσφύγων υπό τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιστρέφουν στη Συρία (ή όπου αλλού πηγαίνουν), μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη.

 

Le Monde: Η Κομισιόν εξετάζει την «έξωση» της Ελλάδας από τη Σένγκεν

Η Κομισιόν θα κάνει πρώτα μια επιτόπια αποτίμηση της κατάστασης στα ελληνοτουρκικά σύνορα, που αποτελούν και το εξωτερικό όριο της ζώνης Σένγκεν. Θα υποβάλει στη συνέχεια την έκθεσή της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, όπου η εισήγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα πρέπει να εγκριθεί με ενισχυμένη πλειοψηφία.

Από το σημείο αυτό και μετά η Ελλάδα θα έχει περιθώριο τριών μηνών για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Εάν μετά το τρίμηνο κριθεί ότι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. παραμένει ανεπαρκής, τότε η Κομισιόν θα εισηγηθεί διετή αναστολή της Σένγκεν και επαναφορά των εσωτερικών συνοριακών ελέγχων από τις άλλες χώρες της Ε.Ε. (Γερμανία, Αυστρία κ.λπ.)

 

Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

«Συμφωνώ πλήρως ότι ρόλο-κλειδί σε αυτό είναι το να δίνεται η ευκαιρία σε μετανάστες να αιτούνται διεθνούς προστασίας και, εάν επιλέξουν να μην το κάνουν ή προκύψει ότι δεν βρίσκονται σε ανάγκη προστασίας, τότε θα πρέπει αμέσως να επιστρέφουν στις χώρες προέλευσής τους – ή σε χώρες transit».

 

http://www.e-dromos.gr/theloun-thn-ellada-stratopedo-sygentrwshs/

Tagged : δρόμος της αριστεράς / Ρούντι Ρινάλντι